کتاب باروخ یک کتاب تثنیه ای از کتاب مقدس است که در اکثر سنت های مسیحی مانند کلیساهای کاتولیک و ارتدکس استفاده می شود. در یهودیت و مسیحیت پروتستان، آن را به عنوان بخشی از قانون نمی دانند، با انجیل های پروتستانی آن را به عنوان بخشی از آخرالزمان کتاب مقدس طبقه بندی می کنند. نام این کتاب به نام باروخ بن نریا، کاتب معروف ارمیا، که در باروخ 1:1 ذکر شده است، گرفته شده است و فرض بر این است که نویسنده کل اثر است. این کتاب بازتابی است از یک نویسنده یهودی متأخر در مورد شرایط تبعید یهودیان از بابل، با تأملاتی در مورد الهیات و تاریخ اسرائیل، بحثهایی درباره حکمت، و خطاب مستقیم به ساکنان اورشلیم و دیاسپورا. برخی از محققان معتقدند که این کتاب در دوره مکابیان یا اندکی پس از آن نوشته شده است.
کتاب باروخ را گاهی با عنوان 1 باروخ می گویند تا از 2 باروخ، 3 باروخ و 4 باروخ متمایز شود.
اگرچه کهنترین دستنوشتههای شناختهشده باروخ به زبان یونانی هستند، ویژگیهای زبانی بخشهای اول باروخ (1: 1 تا 3: 8) به عنوان ترجمهای از زبان سامی پیشنهاد شدهاند.
اگرچه در کتاب مقدس عبری نیست، اما در سپتواژینت، در کتاب مقدس ارتدکس اریتره/اتیوپی، و همچنین در نسخه یونانی تئودوتیون یافت می شود. در انجیل های پروتستانی 80 کتابی، کتاب باروخ بخشی از آخرالزمان کتاب مقدس است. جروم هر دو کتاب باروخ و نامه ارمیا را از کتاب مقدس Vulgate حذف کرد، اما هر دو اثر از قرن نهم به بعد به طور پراکنده در انجیل های Vulgate لاتین معرفی شدند. و در نسخه Sixto-Clementine Vulgate گنجانده شدند. در Vulgate با کتابهای پیامبران مانند پیامبران بزرگ (اشعیا، ارمیا، مرثیه، حزقیال، دانیال) و دوازده پیامبر صغیر گروه بندی شده است. در Vulgate، پادشاه جیمز کتاب مقدس Apocrypha، و بسیاری از نسخه های دیگر، نامه ارمیا به عنوان فصل ششم به پایان کتاب باروخ اضافه شده است.