Księga Królów (hebr. ספר מלכים, sefer melakhim) to księga Biblii hebrajskiej, występująca w chrześcijańskim Starym Testamencie jako dwie księgi (1–2 księgi królewskie). Kończy historię Deuteronomistyczną, historię Izraela obejmującą także księgi Jozuego i Sędziów oraz Księgi Samuela.
Komentatorzy biblijni uważają, że Księgi Królewskie zostały napisane w celu dostarczenia teologicznego wyjaśnienia zniszczenia Królestwa Judy przez Babilon w ok. roku. 586 p.n.e. i stworzenie podstaw do powrotu z niewoli babilońskiej. Dwie księgi Królewskie przedstawiają historię starożytnego Izraela i Judy, od śmierci króla Dawida do uwolnienia Jehojachina z więzienia w Babilonie — okres około 400 lat (ok. 960 – ok. 560 pne). Uczeni mają tendencję do traktowania ksiąg jako składających się z pierwszego wydania z końca VII wieku p.n.e. oraz z drugiego i ostatniego wydania z połowy VI wieku p.n.e.