2 Machabejska, znana również jako Druga Księga Machabejska, Druga Księga Machabejska, w skrócie 2 Machabejska, jest księgą deuterokanoniczną, która opowiada o prześladowaniach Żydów za króla Antiocha IV Epifanesa i powstaniu Machabeuszy przeciwko niemu. Kończy się klęską generała Nikanora z Imperium Seleucydów w 161 rpne przez Judasza Machabeusza, przywódcę Machabeuszy.
2 Maccabees został pierwotnie napisany po grecku koine przez nieznanego Żyda z diaspory żyjącego w hellenistycznym Egipcie. Został napisany prawdopodobnie między 150 a 120 rokiem p.n.e. Wraz z książką 1 Machabeusze jest to jedno z najważniejszych źródeł o powstaniu Maccabean. Dzieło nie jest kontynuacją 1 Machabeuszy, ale raczej własną, niezależną interpretacją historycznych wydarzeń Rewolty Machabeuszy. Zarówno zaczyna, jak i kończy swoją historię wcześniej niż 1 Machabeuszy, zaczynając od incydentu z oficjalnym Seleucydami Heliodorusem próbującym opodatkować Drugą Świątynię w 178 rpne, a kończąc na bitwie pod Adasa w 161 rpne. Niektórzy uczeni uważają, że księga ta jest pod wpływem tradycji faryzejskiej, z sekcjami, które zawierają aprobatę modlitwy za zmarłych i zmartwychwstania umarłych.
Księga, podobnie jak inne Księgi Machabejskie, została włączona do Septuaginty, wybitnego greckiego zbioru pism żydowskich. Nie została ona szybko przetłumaczona na hebrajski ani włączona do masoreckiego kanonu hebrajskiego Tanach. Choć prawdopodobnie czytali je Żydzi mówiący po grecku w ciągu dwóch stuleci po jego utworzeniu, późniejsi Żydzi nie uważali dzieła za kanoniczne ani ważne. Pierwsi chrześcijanie honorowali to dzieło i zostało ono włączone jako deuterokanoniczne dzieło Starego Testamentu. Katolicy, prawosławni i wschodni chrześcijanie prawosławni nadal uważają tę pracę za deuterokanoniczną; Protestanccy chrześcijanie nie uważają 2 Machabeuszy za kanoniczne, chociaż wielu z nich zawiera 2 Machabeusze jako część biblijnych apokryfów, niekanonicznych ksiąg przydatnych do celów budowania.