1 Przystapcie, narody! ku sluchaniu, a wy ludzie pilnie uwazajcie! Niech slucha ziemia, i pelnosc jej, okrag ziemi, i wszystko, co sie rodzi na niej. [1]
2 Bo rozgniewanie Panskie jest na wszystkie narody, a popedliwosc jego na wszystko wojsko ich; wytraci je jako przeklete, a poda je na zabicie.
3 I beda wyrzuceni pobici ich, a z trupów ich smród wynijdzie, a krew ich z gór poplynie.
4 I niszczec bedzie wszystko wojsko niebieskie, a niebiosa jako ksiegi zwinione beda, i wszystko wojsko ich opadnie, jako opada lisc z winnej macicy, i jako opada niedojrzaly owoc z figowego drzewa.
5 Albowiem opojony jest na niebie miecz mój; oto zstapi na Edomczyków, i na sad ludu przekletego odemnie.
6 Miecz Panski pelny bedzie krwi, utlusci sie w loju i we krwi baranków i kozlów, w loju nerek baranich; bo ofiara Panska bedzie w Bocra, a porazka wielka w ziemi Edomskiej.
7 Zstapia z nimi i jednorozce, i byki z wolami, i opojona bedzie krwia ziemia ich, a proch ich bedzie opojony tukiem.
8 Albowiem to dzien pomsty Panskiej bedzie, i rok odplaty, aby sie pomszczono Syonu. [2]
9 I obróca sie potoki jej w smole, a proch jej w siarke, a ziemia jej obróci sie w smole gorejaca;
10 Ani w nocy ani we dnie nie zagasnie, na wieki bedzie wystepowal dym jej; od narodu do narodu pusta zostanie; na wieki wieczne nie bedzie, ktoby szedl przez nia.
11 Ale ja pelikan i bak posieda, a sowa i kruk mieszkac w niej beda; i rozciagnie po niej sznur spustoszenia, i wagi próznosci.
12 Szlachty jej na królestwo wzywac beda, ale nie bedzie tam zadnego; bo wszyscy ksiazeta jej wniwecz sie obróca.
13 I urosna na palacach ich ciernie, pokrzywy i oset na zamkach ich; i bedzie przybytkiem smoków, a mieszkaniem strusiów.
14 Tam sie beda potykaly dzikie zwierzeta z koczkodanami, i pokusa jedna drugiej ozywac sie bedzie; tam lezec bedzie jedza, a znajdzie sobie odpocznienie.
15 Tam sobie sep gniazdo uczyni, zniesie jajka, i wyleze, a schowa pod cien swój; tamze sie zleca kanie jedna do drugiej.
16 Szukajciez w ksiegach Panskich, a czytajcie; ani jedno z tych nie uchybi, a jedno bez drugiego nie bedzie; albowiem usta Panskie to rozkazaly, a duch jego sam zgromadzi je.
17 Bo im on los rzucil, a reka jego one im sznurem rozmierzyla; az na wieki dziedzicznie ja posiada, od narodu do narodu mieszkac w niej beda.