Pieśń nad Pieśniami (hebr. שִׁיר הַשִּׁירִים Šīr hašŠīrīm; gr. ᾎσμα ᾀσμάτων, translit. Âisma āismátōn, Koine grecka wymowa: [ˈäˑ.z̠mä äˈz̠mä.to̞n]), zwana także Pieśnią Pieśni nad Pieśniami lub Pieśnią nad Pieśniami wiersz erotyczny, który jest jednym z megillot (zwojów) znalezionych w ostatniej części Tanach, znanej jako Ketuvim (lub „Pisma”). Jest wyjątkowy w Biblii hebrajskiej: nie wykazuje zainteresowania Prawem, Przymierzem ani Bogiem Izraela, ani nie naucza ani nie zgłębia mądrości, jak Księga Przysłów czy Księga Koheleta (chociaż ma pewne powiązania z literaturą mądrościową, jak przypisanie do Dziesiątego w pne wskazuje król Izraela Salomon); zamiast tego celebruje miłość seksualną, dając „głosy dwojga kochanków, chwaląc się nawzajem, tęskniąc za sobą, proponując zaproszenia do radości”.
Oboje są w harmonii, każdy pragnąc drugiego i radując się intymnością seksualną. Kobiety jerozolimskie tworzą chór dla kochanków, funkcjonując jako publiczność, której udział w erotycznych spotkaniach kochanków ułatwia udział czytelnikowi. Uczeni różnią się w zależności od tego, kiedy został napisany, a szacunki sięgają od X do II wieku p.n.e., z analizą użytego języka sugerującą III wiek. We współczesnym judaizmie Pieśń czyta się w szabat podczas Paschy, która wyznacza początek żniwa zboża, a także upamiętnia wyjście z biblijnego Egiptu. Tradycja żydowska odczytuje ją jako alegorię relacji między Bogiem a Izraelem; Chrześcijaństwo jako alegoria Chrystusa i Jego Oblubienicy, Kościoła.