Księga Tobiasza (/ˈtoʊbɪt/), znana również jako Księga Tobiasza lub Księga Tobiego, jest żydowskim dziełem z III lub na początku II wieku p.n.e., opisującym jak Bóg testuje wiernych, odpowiada na modlitwy i chroni społeczność przymierza ( czyli Izraelici). Opowiada historię dwóch rodzin izraelskich, niewidomego Tobita w Niniwie i opuszczonej Sary w Ekbatanie. Syn Tobiasza, Tobiasz, zostaje wysłany, by odzyskać dziesięć srebrnych talentów, które Tobit zostawił kiedyś w Rages, mieście w Media; prowadzony i wspomagany przez anioła Rafaela przybywa do Ekbatany, gdzie spotyka Sarę. Demon o imieniu Asmodeus zakochał się w niej i zabija każdego, kogo zamierza poślubić, ale z pomocą Raphaela demon zostaje egzorcyzmowany, a Tobiasz i Sarah żenią się, po czym wracają do Niniwy, gdzie Tobit zostaje wyleczony ze ślepoty.
Książka znajduje się w kanonie katolickim i prawosławnym, ale nie żydowskim; tradycja protestancka umieszcza ją w apokryfach, a anabaptyści, luteranie, anglikanie i metodyści uznają go za przydatny do celów budowania i liturgii, aczkolwiek niekanoniczny. Zdecydowana większość uczonych uznaje ją za dzieło fikcyjne z pewnymi odniesieniami historycznymi.