Baruch Kitabı, Katolik ve Ortodoks kiliseleri gibi çoğu Hıristiyan geleneğinde kullanılan İncil’in deuterokanonik bir kitabıdır. Yahudilik ve Protestan Hristiyanlıkta, Protestan İncilleri onu İncil kıyametinin bir parçası olarak kategorize ederek, kanonun bir parçası olmadığı kabul edilir. Kitabın adı, Yeremya’nın Baruh 1:1’de bahsedilen ve tüm çalışmanın yazarı olduğu tahmin edilen tanınmış yazıcısı Baruh ben Neriah’tan gelmektedir. Kitap, İsrail’in teolojisi ve tarihi üzerine meditasyonlar, bilgelik tartışmaları ve Kudüs ve diaspora sakinlerine doğrudan hitap eden, Babil’den sürgün edilen Yahudilerin koşulları üzerine son dönem bir Yahudi yazarın bir yansımasıdır. Bazı bilim adamları, Makkabiler döneminde veya kısa bir süre sonra yazıldığını öne sürüyorlar.
Baruh Kitabı bazen 2 Baruch, 3 Baruch ve 4 Baruch’tan ayırt etmek için 1 Baruch olarak anılır.
Baruh’un bilinen en eski el yazmaları Yunanca olmasına rağmen, Baruh’un ilk bölümlerinin (1:1–3:8) dilsel özelliklerinin Sami dilinden bir çeviriye işaret ettiği öne sürülmüştür.
İbranice İncil’de olmasa da Septuagint’te, Eritre/Etiyopya Ortodoks İncil’inde ve ayrıca Theodotion’un Yunanca versiyonunda bulunur. 80 kitaplık Protestan İncillerinde, Baruh Kitabı, İncil’deki apocrypha’nın bir parçasıdır. Jerome, hem Baruh Kitabı’nı hem de Yeremya Mektubu’nu Vulgate İncil’inden çıkardı, ancak her iki eser de 9. yüzyıldan itibaren ara sıra Latin Vulgate İncillerine dahil edildi; ve Sixto-Clementine Vulgate baskısına dahil edildi. Vulgate’de büyük peygamberler (Yeşaya, Yeremya, Ağıtlar, Hezekiel, Daniel) ve On İki Küçük Peygamber gibi peygamberlerin kitapları ile gruplandırılmıştır. Vulgate’de, King James Bible Apocrypha’da ve diğer birçok versiyonda, Yeremya Mektubu, Baruh Kitabı’nın sonuna altıncı bölüm olarak eklenmiştir; Septuagint ve Ortodoks İncilleri’nde 6. bölüm genellikle Yeremya’nın Mektubu veya Mektubu olarak adlandırılan ayrı bir kitap olarak sayılır.