© 2018 Ίδρυμα Ουράντια
0:0.1 ΣΤΟ ΝΟΥ των θνητών της Ουράντια – αυτό είναι το όνομα του κόσμου σας – επικρατεί μεγάλη σύγχυση σχετικά με τη σημασία όρων όπως Θεός, θειότητα και θεότητα. Τα ανθρώπινα όντα βρίσκονται σε ακόμα περισσότερη σύγχυση και αβεβαιότητα αναφορικά με τις σχέσεις των θείων προσωπικοτήτων που προσδιορίζονται με τις πολυάριθμες αυτές ονομασίες. Εξ αιτίας της εννοιολογικής αυτής πενίας της συνδεδεμένης με τόσο μεγάλη ιδεολογική σύγχυση, έχω καθοδηγηθεί στην διατύπωση της εισαγωγικής αυτής παρουσίασης σε επεξήγηση των σημασιών οι οποίες θα πρέπει να αποδοθούν σε ορισμένα λεκτικά σύμβολα, έτσι ώστε να μπορούν εφεξής να χρησιμοποιούνται στα έγγραφα εκείνα, τα οποία το σώμα των αποκαλυπτών της αλήθειας, του Όρβοντον, έχει εξουσιοδοτηθεί να μεταφράσει στην Αγγλική γλώσσα της Ουράντια.
0:0.2 Είναι εξαιρετικά δύσκολο να παρουσιάσουμε διευρυμένες απόψεις και προηγμένη αλήθεια, στην προσπάθειά μας να επεκτείνουμε την κοσμική συνείδηση και να εμπλουτίσουμε την πνευματική αντίληψη, όταν περιοριζόμαστε στη χρήση μιας οριοθετημένης γλώσσας του κόσμου. Οι εντολές μας, όμως, μας προτρέπουν να καταβάλλουμε κάθε προσπάθεια για να μεταδώσουμε τις έννοιές μας χρησιμοποιώντας τα λεκτικά σύμβολα της Αγγλικής γλώσσας. Έχουμε λάβει οδηγίες να εισάγουμε καινούργιους όρους μόνον όταν η έννοια που πρόκειται να αναπτυχθεί δεν βρίσκει ορολογία στην Αγγλική γλώσσα, η οποία να μπορεί να χρησιμοποιηθεί, ώστε να αποδοθεί μία τέτοια νέα έννοια εν μέρει, ή έστω ακόμα με λίγη ή πολλή διαστρέβλωση της σημασίας.
0:0.3 Με την ελπίδα να διευκολύνουμε την κατανόηση και να εμποδίσουμε την σύγχυση από την πλευρά κάθε θνητού που μπορεί να μελετήσει τα έγγραφα αυτά, θεωρούμε συνετό το να παραθέσουμε στην αρχική αυτή παρουσίαση μια περιγραφή των εννοιών οι οποίες θα αποδοθούν σε πολυάριθμες αγγλικές λέξεις, που πρόκειται να χρησιμοποιηθούν για να προσδιορίσουν την Θεότητα και ορισμένες σχετιζόμενες έννοιες των αντικειμένων, σημασιών και αξιών της συμπαντικής πραγματικότητας.
0:0.4 Για να διατυπώσουμε, ωστόσο, αυτόν τον Πρόλογο των προσδιορισμών και των περιορισμών της ορολογίας, είναι απαραίτητο να περιμένουμε τη χρήση αυτών των όρων στις επόμενες παρουσιάσεις. Ο Πρόλογος αυτός, επομένως, δεν αποτελεί μία ολοκληρωμένη παρουσίαση αφ’ εαυτού. Είναι μόνον ένας οδηγός των ορισμών, ο οποίος σχεδιάστηκε για να βοηθήσει όσους θα διαβάσουν τα έγγραφα που ακολουθούν, τα οποία είναι σχετικά με την Θεότητα και με το σύμπαν των συμπάντων και τα οποία έχουν διατυπωθεί από μία επιτροπή του Όρβοντον που στάλθηκε στην Ουράντια γι’ αυτόν τον σκοπό.
0:0.5 Ο κόσμος σας, η Ουράντια, είναι ένας από τους πολλούς, παρόμοιους, κατοικημένους πλανήτες οι οποίοι συνιστούν το τοπικό σύμπαν του Νέβαδον. Τούτο το σύμπαν, μαζί με παρόμοιες δημιουργίες, συνθέτει το υπερσύμπαν του Όρβοντον, από την πρωτεύουσα του οποίου, την Ουβέρσα, προέρχεται η επιτροπή μας. Το Όρβοντον είναι ένα από τα επτά εξελικτικά υπερσύμπαντα του χρόνου και του χώρου, τα οποία περιστρέφονται γύρω από την μηδέποτε αρξάμενη, μηδέποτε λήγουσα δημιουργία της θείας τελειότητας – το κεντρικό σύμπαν της Χαβόνα. Στην καρδιά αυτού του αιώνιου και κεντρικού σύμπαντος βρίσκεται η ακίνητη Νήσος του Παραδείσου, το γεωγραφικό κέντρο του απείρου και τόπος κατοικίας του αιώνιου Θεού.
0:0.6 Τα επτά εξελισσόμενα υπερσύμπαντα, σε συνδυασμό με το κεντρικό και θείο σύμπαν, κοινώς τα αναφέρουμε ως το μέγα σύμπαν. Αυτές είναι οι επί του παρόντος οργανωμένες και κατοικημένες δημιουργίες. Αποτελούν όλα μέρος του κυρίου σύμπαντος, το οποίο επίσης αγκαλιάζει τα μη κατοικημένα, αλλά εν εξελίξει ευρισκόμενα, σύμπαντα του εξώτερου διαστήματος.
¶ Ι. ΘΕΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΘΕΙΟΤΗΤΑ
0:1.1 Το σύμπαν των συμπάντων παρουσιάζει φαινόμενα δραστηριότητας της θεότητας σε διαφορετικά επίπεδα κοσμικών πραγματικοτήτων, νοητικών εννοιών και πνευματικών αξιών, αλλά όλες αυτές οι εκδηλώσεις – προσωπικές ή άλλες – είναι θεία συντονισμένες.
0:1.2 H ΘΕΟΤΗΤΑ είναι προσωποποιήσιμη ως Θεός, είναι προ-προσωπική και υπέρ-προσωπική, με τρόπους όχι απόλυτα κατανοητούς από τον άνθρωπο. Η Θεότητα χαρακτηρίζεται από την ποιότητα της ενότητας πραγματικής ή δυνητικής - σε όλα τα υπέρ-υλικά επίπεδα της πραγματικότητας. Και το ενοποιητικό αυτό χαρακτηριστικό γίνεται καλύτερα κατανοητό από τα πλάσματα ως θειότητα.
0:1.3 Η Θεότητα λειτουργεί σε προσωπικά, προ-προσωπικά και υπέρ-προσωπικά επίπεδο. Η Ολική Θεότητα λειτουργεί στα ακόλουθα επτά επίπεδα:
0:1.4 1. Στατικό – αυτό-περιεχόμενη και αυθύπαρκτη Θεότητα.
0:1.5 2. Δυνητικό – αυτό-βουλητική και αυτοσκοπούμενη Θεότητα.
0:1.6 3. Συνεργικό – αυτό-προσωποποιημένη και θεϊκά αδελφική Θεότητα.
0:1.7 4. Δημιουργικό – αυτό-διανεμόμενη και θεϊκά αποκαλυπτόμενη Θεότητα.
0:1.8 5. Εξελικτικό – αυτο-επεκτεινόμενη και δια των πλασμάτων ταυτοποιούμενη Θεότητα.
0:1.9 6. Υπέρτατο – αυτο-εμπειρική και ενοποιούσα το δημιούργημα με τον Δημιουργό Θεότητα. Θεότητα που λειτουργεί στο πρώτο αναγνωριστικό των πλασμάτων επίπεδο ως χωρο-χρονικοί υπερ-ελεγκτές του μεγάλου σύμπαντος, ορισμένες φορές αποκαλούμενη το Υπέρτατο της Θεότητας.
0:1.10 7. Απώτατο – αυτό-προβαλλόμενη και το χωροχρόνο υπερβαίνουσα Θεότητα. Θεότητα παντοδύναμη, παντογνώστρια και πανταχού παρούσα. Θεότητα που λειτουργεί στο δεύτερο επίπεδο της ενοποιούσας θείας έκφρασης ως αποτελεσματικοί υπερ-ελεγκτές και απολυτοειδείς συντηρητές του κυρίου σύμπαντος. Συγκρινόμενη με τη δράση των Θεοτήτων στο μέγα σύμπαν, η απολυτοειδής αυτή λειτουργία στο κύριο σύμπαν είναι ισοδύναμη με τον συμπαντικό υπερέλεγχο και την υπερσυντήρηση, αποκαλούμενη ορισμένες φορές το Απώτατο της Θεότητας.
0:1.11 Το πεπερασμένο επίπεδο της πραγματικότητας χαρακτηρίζεται από την ζωή των πλασμάτων και τους χωροχρονικούς περιορισμούς. Οι πεπερασμένες πραγματικότητες μπορεί να μην έχουν τέλος, έχουν όμως πάντα αρχή – έχουν δημιουργηθεί. Το επίπεδο Υπέρτατου της Θεότητας μπορεί να γίνει αντιληπτό ως μια λειτουργία σχετική με τις πεπερασμένες υπάρξεις.
0:1.12 Το απολυτοειδές επίπεδο της πραγματικότητας χαρακτηρίζεται από πράγματα και υπάρξεις χωρίς αρχή και τέλος, καθώς και από την υπέρβαση του χωροχρόνου. Οι απολυτοειδείς δεν δημιουργήθηκαν. Προέκυψαν – απλά υπάρχουν. Το επίπεδο Θεότητας του Απώτατου υποδηλώνει λειτουργία σχετική με απολυτοειδείς πραγματικότητες. Ανεξάρτητα από το σημείο του κυρίου σύμπαντος όπου λαμβάνει χώρα, οποτεδήποτε γίνεται υπέρβαση του χρόνου και του χώρου, ένα τέτοιο απολυτοειδές φαινόμενο είναι μια πράξη του Απώτατου της Θεότητας.
0:1.13 Το απόλυτο επίπεδο είναι άναρχο, ατελεύτητο, άχρονο και άχωρο. Για παράδειγμα: Στον Παράδεισο ο χώρος και ο χρόνος είναι ανύπαρκτα. Το καθεστώς του χωροχρόνου στον Παράδεισο είναι απόλυτο. Το επίπεδο αυτό είναι η επίτευξη της Τριάδας, υπαρξιακά, από τις Θεότητες του Παραδείσου, αλλά το τρίτο αυτό επίπεδο έκφρασης της ενοποιούσας Θεότητας, δεν είναι πλήρως ενοποιημένο εμπειρικά. Οποτεδήποτε, οπουδήποτε και καθ’ οιονδήποτε τρόπο λειτουργεί το απόλυτο επίπεδο της Θεότητας, εκδηλώνονται Παραδεισιακές απόλυτες αξίες και έννοιες.
0:1.14 Η θεότητα μπορεί να είναι υπαρξιακή, όπως στον Αιώνιο Υιό, εμπειρική, όπως στο Υπέρτατο Ον, συνεργική, όπως στον Θεό τον Επτάπτυχο, αδιαίρετη, όπως στην Τριάδα του Παραδείσου.
0:1.15 Η Θεότητα είναι η πηγή όλων όσα είναι θεία. Η Θεότητα είναι χαρακτηριστικά και αμετάβλητα θεία, αλλά ό,τι είναι θείο δεν είναι απαραίτητα Θεότητα, αν και θα συντονισθεί με τη Θεότητα και θα τείνει προς κάποια φάση ενότητας με τη Θεότητα – πνευματική, διανοητική, ή προσωπική.
0:1.16 Η ΘΕΙΟΤΗΤΑ είναι η χαρακτηριστική, ενοποιητική και συντονιστική ιδιότητα της Θεότητας.
0:1.17 Η θειότητα γίνεται κατανοητή από τα δημιουργήματα ως αλήθεια, ομορφιά και καλοσύνη, συσχετίζεται στην προσωπικότητα με την αγάπη, το έλεος και τη διακονία. Σε μη προσωπικά επίπεδα αποκαλύπτεται ως δικαιοσύνη, ισχύς, και κυριαρχία.
0:1.18 Η θειότητα μπορεί να είναι τέλεια – ολοκληρωμένη – όπως στο υπαρξιακό και δημιουργικό επίπεδο της Παραδείσιας τελειότητας. Μπορεί να είναι ατελής, όπως στο εμπειρικό και επίπεδο δημιουργήματος της εξέλιξης στο χωροχρόνο. Ή, μπορεί να είναι σχετική, ούτε τέλεια, ούτε ατελής, όπως σε ορισμένα επίπεδα υπαρξιακών-εμπειρικών σχέσεων της Χαβόνα.
0:1.19 Όταν επιχειρήσουμε να συλλάβουμε την τελειότητα σε όλες τις φάσεις και μορφές της σχετικότητας, συναντούμε επτά κατανοητούς τύπους:
0:1.20 1. Απόλυτη τελειότητα, από κάθε άποψη.[1]
0:1.21 2. Απόλυτη τελειότητα σε ορισμένες φάσεις, και σχετική τελειότητα από όλες τις υπόλοιπες απόψεις.
0:1.22 3. Απόλυτες, σχετικές και ατελείς απόψεις σε διάφορους συσχετισμούς.
0:1.23 4. Απόλυτη τελειότητα από ορισμένες απόψεις, ατέλεια σε όλες τις άλλες.
0:1.24 5. Απόλυτη τελειότητα, αλλά χωρίς συγκεκριμένη κατεύθυνση, σχετική τελειότητα σε όλες τις εκδηλώσεις.
0:1.25 6. Απόλυτη τελειότητα σε καμία φάση, σχετική τελειότητα σε μερικές, ατέλεια στις άλλες.
0:1.26 7. Απόλυτη τελειότητα σε κανένα χαρακτηριστικό, ατέλεια σε όλα.
¶ ΙΙ. ΘΕΟΣ
0:2.1 Τα εξελισσόμενα θνητά πλάσματα αισθάνονται την ακατανίκητη ανάγκη να αποδώσουν συμβολικά τις πεπερασμένες ιδέες τους για το Θεό. Η συνειδητοποίηση του ηθικού καθήκοντος και ο πνευματικός ιδεαλισμός του ανθρώπου αντιπροσωπεύουν ένα επίπεδο αξιών – μία εμπειρική πραγματικότητα – που είναι δύσκολο να συμβολοποιηθεί.
0:2.2 Η κοσμική συνείδηση υποδηλώνει την αναγνώριση μιας Πρωταρχικής Αιτίας, της μιας και μόνης χωρίς προηγούμενη αιτία πραγματικότητας. Ο Θεός, ο Συμπαντικός Πατέρας, λειτουργεί σε τρία επίπεδα προσωπικότητας-Θεότητας υπο-άπειρης αξίας και σχετικής έκφρασης θειότητας:
0:2.3 1. Προ-προσωπικό – Όπως στην λειτουργία των κλασμάτων του Πατέρα, όπως είναι οι Προσαρμοστές της Σκέψης.
0:2.4 2. Προσωπικό – όπως στην εξελικτική εμπειρία των δημιουργημένων και αναπαραγόμενων πλασμάτων.
0:2.5 3. Υπερ-προσωπικό – όπως στις επισυμβαίνουσες υπάρξεις ορισμένων απολυτοειδών και σχετικών οντοτήτων.
0:2.6 Ο ΘΕΟΣ είναι ένα λεκτικό σύμβολο που δηλώνει όλες τις προσωποποιήσεις της Θεότητας. Ο όρος απαιτεί διαφορετική ερμηνεία για κάθε προσωπικό επίπεδο λειτουργίας της Θεότητας και πρέπει να επαναπροσδιοριστεί περαιτέρω μέσα στο κάθε ένα από αυτά τα επίπεδα, καθώς ο ίδιος αυτός όρος μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να προσδιορίσει τις ποικίλες συντεταγμένες και υποτεταγμένες προσωποποιήσεις της Θεότητας. Για παράδειγμα: Οι Δημιουργοί Υιοί του Παραδείσου – οι πατέρες των τοπικών συμπάντων.
0:2.7 Ο όρος Θεός, έτσι όπως τον χρησιμοποιούμε, μπορεί να γίνει κατανοητός:
0:2.8 Ως χαρακτηρισμός – όπως Θεός ο Πατέρας.
0:2.9 Ως πλαίσιο έκφρασης – όπως όταν χρησιμοποιείται στην συζήτηση, ένα επίπεδο ή συσχετισμός θεότητας. Όταν υπάρχει αμφιβολία για την ακριβή ερμηνεία της λέξης Θεός, θα ήταν προτιμότερο να αναφέρεται στο πρόσωπο του Συμπαντικού Πατέρα.
0:2.10 Ο όρος Θεός πάντα υποδηλώνει προσωπικότητα. Η Θεότητα μπορεί να αναφέρεται, μπορεί και όχι, σε προσωπικότητες θειότητας.
0:2.11 Η λέξη ΘΕΟΣ χρησιμοποιείται σε αυτά τα έγγραφα με τις ακόλουθες σημασίες:
0:2.12 1. Θεός ο Πατέρας – Δημιουργός, Ελεγκτής, και Υποστηρικτής[2][3][4]. Ο Συμπαντικός Πατέρας, το Πρώτο πρόσωπο της Θεότητας.
0:2.13 2. Θεός ο Υιός –Συνδημιουργός, Ελεγκτής του Πνεύματος και Πνευματικός Διαχειριστής. Ο Αιώνιος Υιός, το Δεύτερο Πρόσωπο της Θεότητας.
0:2.14 3. Θεός το Πνεύμα – Συνδεδεμένος Δρων, Συμπαντικός Ενοποιητής, και τη Διάνοια Χορηγών. Το Άπειρο Πνεύμα, το Τρίτο Πρόσωπο της Θεότητας.
0:2.15 4. Θεός ο Υπέρτατος – ο ενεργών ή εξελισσόμενος Θεός του χρόνου και του χώρου[5]. Προσωπική Θεότητα που συνεργικά πραγματοποιεί τη χωρο-χρονική εμπειρική επίτευξη της ταυτότητας δημιουργήματος-Δημιουργού. Το Υπέρτατο Ον βιώνει προσωπικά την επίτευξη της ενότητας της Θεότητας, ως ο εξελισσόμενος και εμπειρικός Θεός των εξελικτικών πλασμάτων του χρόνου και του χώρου.
0:2.16 5. Θεός ο Επτάπτυχος –προσωπικότητα της Θεότητας πανταχού πραγματικά δρώσα στο χρόνο και στο χώρο. Οι προσωπικές Θεότητες του Παραδείσου και οι δημιουργικοί τους συνεργάτες, λειτουργώντας εντός και πέραν των ορίων του κεντρικού σύμπαντος, και προσωποποιώντας την ισχύ ως το Υπέρτατο Ον στο πρώτο επίπεδο δημιουργήματος όπου αποκαλύπτεται η ενοποιούσα Θεότητα μέσα στο χρόνο και τον χώρο. Το επίπεδο αυτό, το μέγα σύμπαν, είναι η σφαίρα της χωρο-χρονικής καθόδου των προσωπικοτήτων του Παραδείσου, σε ανταποδοτικό συσχετισμό με την χωροχρονική ανέλιξη των εξελικτικών δημιουργημάτων.
0:2.17 6. Θεός ο Απώτατος – ο επισυμβαίνων Θεός του υπερχρόνου και του υπερβατικού χώρου. Το δεύτερο εμπειρικό επίπεδο της ενοποιούσας εκδήλωσης της Θεότητας. Ο Θεός ο Απώτατος υποδηλώνει την επιτευχθείσα πραγματοποίηση της σύνθεσης απολυτοειδούς-υπερπροσωπικού, υπέρβασης του χωροχρόνου και των επισυμβαινουσών-εμπειρικών αξιών, σε συντονισμό στα τελικά δημιουργικά επίπεδα πραγματικότητας της Θεότητας.
0:2.18 7. Θεός ο Απόλυτος – ο εμπειριοβιούμενος Θεός των υπερβατικών υπερπροσωπικών αξιών και θείων νοημάτων, στο παρόν υπάρχων ως το Απόλυτο της Θεότητας. Πρόκειται για το τρίτο επίπεδο έκφρασης και επέκτασης της ενοποιούσας Θεότητας. Στο υπερ-δημιουργικό αυτό επίπεδο, η Θεότητα βιώνει εξάντληση του προσωποποιήσιμου δυναμικού, συναντά την ολοκλήρωση της θειότητας, και υφίσταται ελάττωση της ικανότητας για αυτο-αποκάλυψη σε διαδοχικά και προοδευτικά επίπεδα έτερο-προσωποποίησης. Η Θεότητα τώρα συναντά, προσκρούει και βιώνει ταύτιση με, το Απροσδιόριστο Απόλυτο.
¶ ΙΙΙ. Η ΠΡΩΤΗ ΠΗΓΗ ΚΑΙ ΚΕΝΤΡΟ
0:3.1 Η ολική, άπειρη πραγματικότητα υφίσταται σε επτά φάσεις και ως επτά συντονισμένα Απόλυτα:
0:3.2 1. Η Πρώτη Πηγή και Κέντρο.
0:3.3 2. Η Δεύτερη Πηγή και Κέντρο.
0:3.4 3. Η Τρίτη Πηγή και Κέντρο.
0:3.5 4. Η Νήσος του Παραδείσου.
0:3.6 5. Το Απόλυτο της Θεότητας.
0:3.7 6. Το Συμπαντικό Απόλυτο.
0:3.8 7. Το Απροσδιόριστο Απόλυτο.
0:3.9 Ο Θεός, ως η Πρώτη Πηγή και Κέντρο, είναι πρωταρχικός σε σχέση με την ολική πραγματικότητα - ανεπιφύλακτα. Η Πρώτη Πηγή και Κέντρο είναι άπειρη όπως επίσης και αιώνια και για αυτό περιορίζεται ή διέπεται μόνο από την βούληση[6].
0:3.10 Ο Θεός - Ο Συμπαντικός Πατέρας - είναι η προσωπικότητα της Πρώτης Πηγής και Κέντρου και ως τέτοια διατηρεί προσωπικές σχέσεις άπειρου ελέγχου πάνω σε όλες τις συντεταγμένες και υποτεταγμένες πηγές και κέντρα. Τέτοιος έλεγχος είναι προσωπικός και άπειρος δυνητικά, ακόμη και αν δεν λειτουργήσει ποτέ στην πράξη, λόγω της τελειότητας της λειτουργίας τέτοιων συντεταγμένων και υποτεταγμένων πηγών και κέντρων και προσωπικοτήτων.
0:3.11 Η Πρώτη Πηγή και Κέντρο είναι επομένως, πρωταρχική σε όλους τους χώρους: θεοποιημένους ή μη θεοποιημένους, προσωπικούς ή απρόσωπους, πραγματικούς ή δυνητικούς, πεπερασμένους ή άπειρους. Κανένα πράγμα ή ον, καμία σχετικότητα ή τελικότητα, δεν υφίσταται παρά μόνο σε άμεση ή έμμεση σχέση με, και εξάρτηση από, την πρωτοκαθεδρία της Πρώτης Πηγής και Κέντρου.
0:3.12 Η Πρώτη Πηγή και Κέντρο σχετίζεται με το σύμπαν ως εξής:
0:3.13 1. Οι δυνάμεις βαρύτητας των υλικών συμπάντων συγκλίνουν στο κέντρο βαρύτητας του κατώτερου Παραδείσου. Αυτός ακριβώς είναι ο λόγος για τον οποίο η γεωγραφική θέση του προσώπου του είναι αιώνια σταθερή σε απόλυτη σχέση προς το δυναμικό-ενεργειακό κέντρο του κατώτερου ή υλικού επιπέδου του Παραδείσου. Η απόλυτη όμως προσωπικότητα της Θεότητας υπάρχει στο ανώτερο, ή πνευματικό επίπεδο του Παραδείσου.
0:3.14 2. Οι νοητικές δυνάμεις συγκλίνουν στο Άπειρο Πνεύμα, ο διαφορικός και αποκλίνων κοσμικός νους στα Επτά Πρωταρχικά Πνεύματα και η πραγματοποιούσα διάνοια του Υπέρτατου ως μία χωρο-χρονική εμπειρία στο Ματζέστον.
0:3.15 3. Οι πνευματικές δυνάμεις του σύμπαντος συγκλίνουν στον Αιώνιο Υιό.
0:3.16 4. Η απεριόριστη ικανότητα για δράση της θεότητας εδρεύει στο Απόλυτο της Θεότητας.
0:3.17 5. Η απεριόριστη ικανότητα για ανταπόκριση του απείρου ενυπάρχει στο Απροσδιόριστο Απόλυτο.
0:3.18 Τα δύο Απόλυτα – το Προσδιορισμένο και το Απροσδιόριστο – είναι συντονισμένα και ενοποιημένα εντός και δια του Συμπαντικού Απόλυτου.
0:3.19 7. Η δυνητική προσωπικότητα ενός εξελικτικού ηθικού όντος ή οποιουδήποτε άλλου ηθικού όντος επικεντρώνεται στην προσωπικότητα του Συμπαντικού Πατέρα.
0:3.20 Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, όπως την αντιλαμβάνονται οι πεπερασμένες υπάρξεις είναι μερική, σχετική και σκιώδης. Η μέγιστη πραγματικότητα της Θεότητας πλήρως αντιληπτή από τα εξελικτικά πεπερασμένα πλάσματα περιλαμβάνεται εντός του Υπέρτατου Όντος. Υφίστανται ωστόσο προϋπάρχουσες και αιώνιες πραγματικότητες, υπέρ-πεπερασμένες πραγματικότητες, οι οποίες είναι προγονικές της Υπέρτατης αυτής Θεότητας των εξελικτικών πλασμάτων του χωροχρόνου. Προσπαθώντας να περιγράψουμε την προέλευση και τη φύση της συμπαντικής πραγματικότητας, είμαστε υποχρεωμένοι να χρησιμοποιήσουμε την τεχνική της χωροχρονικής λογικής ώστε να φτάσουμε στο επίπεδο του πεπερασμένου νου. Για αυτό το λόγο πρέπει πολλά από τα ταυτόχρονα συμβάντα της αιωνιότητας, να παρουσιαστούν ως διαδοχικές πράξεις.
0:3.21 Όπως θα έβλεπε ένα πλάσμα του χωροχρόνου την προέλευση και τη διαφοροποίηση της Πραγματικότητας, το αιώνιο και άπειρο ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ κατόρθωσε την απελευθέρωση της Θεότητας από τα δεσμά του απροσδιόριστου απείρου μέσω της άσκησης της εγγενούς και αιώνιας ελεύθερης βούλησης και αυτή η διάζευξη από το απροσδιόριστο άπειρο παρήγαγε την πρώτη απόλυτη τάση θειότητας. Αυτή η τάση διαφορικότητας του απείρου εξομαλύνεται από το Συμπαντικό Απόλυτο, το οποίο λειτουργεί για να ενώσει και να συντονίσει το δυναμικό άπειρο της Ολικής Θεότητας και το στατικό άπειρο του Απροσδιόριστου Απόλυτου.
0:3.22 Σε αυτή την αρχική συνδιαλλαγή το θεωρητικό ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ επέτυχε την πραγματοποίηση της προσωπικότητας με το να γίνει ο Αιώνιος Πατέρας του Πρωταρχικού Υιού, ενώ ταυτόχρονα έγινε και η Αιώνια Πηγή της Νήσου του Παραδείσου. Συνυπάρχοντας με τη διαφοροποίηση του Υιού από τον Πατέρα και παρόντος του Παραδείσου, εκεί εμφανίστηκε το πρόσωπο του Απείρου Πνεύματος και το κεντρικό σύμπαν της Χαβόνα. Με την εμφάνιση της συνυπάρχουσας προσωπικής Θεότητας, του Αιώνιου Υιού, και του Απείρου Πνεύματος, ο Πατέρας απέδρασε, ως προσωπικότητα, από την άλλως αναπόφευκτη διάχυση σε όλη την έκταση του δυναμικού της Ολικής Θεότητας. Εφεξής, είναι μόνο σε συσχετισμό Τριάδας με τις δυο ισότιμες του Θεότητες, που ο Πατέρας πληροί όλο το δυναμικό της Θεότητας, ενώ η αυξανόμενα εμπειρική Θεότητα γίνεται πραγματοποιήσιμη στα θεία επίπεδα της Υπερτατοσύνης, Απωτατοσύνης, και Απολυτοσύνης.
0:3.23 Η έννοια του ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ είναι μία φιλοσοφική παραχώρηση την οποία κάνουμε στον χρονικά-δεσμευμένο, τοπικά-περιορισμένο, πεπερασμένο νου του ανθρώπου, στην αδυναμία κατανόησης από τα δημιουργήματα υπάρξεων της αιωνιότητας – μηδέποτε αρχόμενων, μηδέποτε ληγουσών πραγματικοτήτων και σχέσεων[7]. Για το πλάσμα του χωροχρόνου, όλα τα πράγματα πρέπει να έχουν μία αρχή, εκτός μόνο ΤΟΥ ΜΟΝΑΔΙΚΟΥ ΧΩΡΙΣ ΑΙΤΙΟ – της πρωταρχικής αιτίας των αιτιών. Για το λόγο αυτό θεωρητικοποιούμε το φιλοσοφικό αυτό επίπεδο αξιών ως το ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ, διδάσκοντας ταυτόχρονα όλα τα πλάσματα ότι ο Αιώνιος Υιός και το Άπειρο Πνεύμα συνυπάρχουν στην αιωνιότητα με το ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ. Με άλλα λόγια, ότι ουδέποτε υπήρξε εποχή όπου το ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ δεν ήταν ο Πατέραςτου Υιού και, μαζί με αυτόν, του Πνεύματος.
0:3.24 Το Άπειρο χρησιμοποιείται για να δηλώσει την πληρότητα – την τελικότητα – η οποία συνάγεται από το πρωτοκαθεδρία της Πρώτης Πηγής και Κέντρου. Το θεωρητικό ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ αποτελεί μία φιλοσοφική των πλασμάτων επέκταση του «απείρου της βούλησης», αλλά το Άπειρο είναι ένα πραγματικό αξιακό επίπεδο, που αντιπροσωπεύει την πρόθεση αιωνιότητας του πραγματικού απείρου της απόλυτης και απεριόριστης ελεύθερης βούλησης του Συμπαντικού Πατέρα. Η έννοια αυτή ενίοτε αποκαλείται ο Πατέρας-Άπειρο.
0:3.25 Μεγάλο μέρος της σύγχυσης των όντων όλων των τάξεων, υψηλών και χαμηλών, στην προσπάθειά τους να ανακαλύψουν τον Πατέρα-Άπειρο, ενυπάρχει στην περιορισμένη τους κατανόηση. Η απόλυτη πρωτοκαθεδρία του Συμπαντικού Πατέρα δεν είναι προφανής στα επίπεδα τα υποδεέστερα του απείρου. Είναι λοιπόν πιθανό ότι μόνον ο Αιώνιος Υιός και το Άπειρο Πνεύμα αληθινά γνωρίζουν τον Πατέρα σαν ένα άπειρο. Για όλες τις άλλες προσωπικότητες, μία τέτοια έννοια αντιπροσωπεύει την άσκηση της πίστης.
¶ IV. Η ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
0:4.1 Η πραγματικότητα διαφορικά δραστηριοποιείται σε ποικίλα συμπαντικά επίπεδα. Η πραγματικότητα πηγάζει εντός και δια της άπειρης βούλησης του Συμπαντικού Πατέρα και είναι πραγματοποιήσιμη σε τρεις πρωτογενείς φάσεις, σε πολλά διαφορετικά επίπεδα συμπαντικής δραστηριοποίησης:
0:4.2 1. Μη θεοποιημένη πραγματικότητα, η οποία εκτείνεται από τα ενεργειακά πεδία του μη προσωπικού μέχρι τα βασίλεια της πραγματικότητας των μη δυναμένων να προσωποποιηθούν αξιών συμπαντικής ύπαρξης, ακόμη και μέχρι την παρουσία του Απροσδιόριστου Απόλυτου.
0:4.3 2. Θεοποιημένη πραγματικότητα,η οποία αγκαλιάζει όλα τα δυναμικά της άπειρης Θεότητας εκτεινόμενη άνωθεν, δια μέσου όλων των βασιλείων της προσωπικότητας, από το χαμηλότατο πεπερασμένο μέχρι το υψηλότατο άπειρο, περικλείοντας έτσι το πεδίο όλων όσων μπορούν να προσωποποιηθούν και ακόμα περισσότερο – μέχρι και την παρουσία του Απόλυτου της Θεότητας.
0:4.4 3. Διασυνδεδεμένη πραγματικότητα. Η συμπαντική πραγματικότητα είναι υποθετικά είτε θεοποιημένη είτε μη θεοποιημένη, αλλά για τις υποθεοποιημένες υπάρξεις υπάρχει ένας απέραντος χώρος διασυνδεδεμένης πραγματικότητας, δυνητικής και υφιστάμενης η οποία είναι δύσκολο να προσδιορισθεί. Μεγάλο μέρος της συντονισμένης αυτής πραγματικότητας περικλείεται εντός των πεδίων του Συμπαντικού Απόλυτου.
0:4.5 Αυτή είναι η βασική σύλληψη της αρχικής πραγματικότητας: Ο Πατέρας εκκινεί και διατηρεί την Πραγματικότητα. Τα πρωτογενή διαφορικά της πραγματικότητας είναι η θεοποιημένη και η μη θεοποιημένη – το Απόλυτο της Θεότητας και το Απροσδιόριστο Απόλυτο. Η πρωταρχική σχέσηείναι η τάση μεταξύ τους. Αυτή η εκ του Πατρός αρξάμενη θεία-τάση εξομαλύνεται με τρόπο τέλειο από, και αιωνιοποιείται ως, το Συμπαντικό Απόλυτο.
0:4.6 Από χωροχρονική άποψη, η πραγματικότητα μπορεί να διαιρεθεί περαιτέρω ως:
0:4.7 1. Υφιστάμενη και Δυνητική. Πραγματικότητες που υπάρχουν σε πληρότητα έκφρασης σε αντίθεση με εκείνες οι οποίες διαθέτουν μη αποκαλυφθείσα ικανότητα ανάπτυξης. Ο Αιώνιος Υιός είναι μία απόλυτη πνευματική πραγματικότητα. Ο θνητός άνθρωπος είναι σε μεγάλο βαθμό μια μη πραγματοποιηθείσα πνευματική δυνατότητα.
0:4.8 2. Απόλυτη και Υπό-απόλυτη. Οι απόλυτες πραγματικότητες είναι υπάρξεις αιωνιότητας. Οι υπό-απόλυτες πραγματικότητες προβάλλονται σε δύο επίπεδα: Απολυτοειδείς - πραγματικότητες οι οποίες είναι σχετικές αναφορικά τόσο με το χρόνο όσο και με την αιωνιότητα. Πεπερασμένες- πραγματικότητες οι οποίες προβάλλονται στο χώρο και πραγματοποιούνται στον χρόνο.
0:4.9 3. Υπαρξιακή και Εμπειρική. Η Παραδεισιακή Θεότητα είναι υπαρξιακή, ενώ το αναδυόμενο Υπέρτατο και Απώτατο είναι εμπειρικά.
0:4.10 4. Προσωπική και Απρόσωπη. Η επέκταση της Θεότητας, η έκφραση της προσωπικότητας και η συμπαντική εξέλιξη διέπονται στο διηνεκές από την ελεύθερης βούλησης πράξη του Πατέρα, η οποία για πάντα διαχώρισε τις διανοητικές – πνευματικές – προσωπικές έννοιες και αξίες της πραγματικότητας και της δυνατότητας, που συγκλίνουν στον Αιώνιο Υιό, από εκείνα τα πράγματα που συγκλίνουν και ενυπάρχουν στην αιώνιο Νήσο του Παραδείσου.
0:4.11 Ο όρος ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ περιλαμβάνει τα προσωπικά και μη προσωπικά εστιακά Απόλυτα όλων των φάσεων της συμπαντικής πραγματικότητας[8]. Ο Παράδεισος, κατάλληλα αναγνωρισμένος, μπορεί να υποδηλώνει οποιαδήποτε και όλες τις μορφές πραγματικότητας, Θεότητας, θειότητας, προσωπικότητας και ενέργειας – πνευματικής, διανοητικής, ή υλικής. Τα πάντα μοιράζονται τον Παράδεισο ως τόπο προέλευσης, λειτουργίας και πεπρωμένου, όσον αφορά τις αξίες, τις έννοιες και την πραγματική ύπαρξη.
0:4.12 Η Νήσος του Παραδείσου – ο Παράδεισος χωρίς άλλη αναγνώριση – είναι το Απόλυτο του ελέγχου της υλικής βαρύτητας της Πρώτης Πηγής και Κέντρου. Ο Παράδεισος είναι ακίνητος, όντας το μοναδικό ακίνητο αντικείμενο στο σύμπαν των συμπάντων. Η Νήσος του Παραδείσου έχει τοποθεσία στο σύμπαν αλλά δεν έχει θέση στο χώρο. Η αιώνια αυτή Νήσος είναι η πραγματική πηγή των φυσικών συμπάντων – παρελθόντων, παρόντων και μελλοντικών. Η Νήσος-πυρήνας του Φωτός είναι παράγωγο της Θεότητας, αλλά δύσκολα μπορεί να θεωρηθεί Θεότητα. Ούτε οι υλικές δημιουργίες αποτελούν μέρος της Θεότητας. Είναι ένα επακόλουθό της.
0:4.13 Ο Παράδεισος δεν είναι δημιουργός. Είναι ένας μοναδικός ελεγκτής πολλών συμπαντικών δραστηριοτήτων, πολύ περισσότερο ελέγχων απ’ όσο αντιδρών. Σε ολόκληρη την έκταση των υλικών συμπάντων ο Παράδεισος επηρεάζει τις αντιδράσεις και την συμπεριφορά όλων των οντοτήτων που έχουν να κάνουν με την δύναμη, την ενέργεια και την ισχύ, ο ίδιος ο Παράδεισος, ωστόσο, είναι μοναδικός, αποκλειστικός και απομονωμένος στα σύμπαντα. Ο Παράδεισος δεν αντιπροσωπεύει τίποτα και τίποτα δεν αντιπροσωπεύει τον Παράδεισο. Δεν είναι ούτε μια δύναμη, ούτε μια παρουσία. Είναι μόνο Παράδεισος.
¶ V. ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ
0:5.1 Η προσωπικότητα είναι ένα επίπεδο θεοποιημένης πραγματικότητας και εκτείνεται από το θνητό και μεσοδιάστατο επίπεδο της ανώτερης διανοητικής δραστηριοποίησης της λατρείας και της σοφίας μέχρι πάνω, διαμέσου του μοροντιανού και πνευματικού επιπέδου, στην επίτευξη της τελικότητας της κατάστασης της προσωπικότητας. Αυτή είναι η εξελικτική ανέλιξη της προσωπικότητας των θνητών – και συναφών – πλασμάτων, αλλά υπάρχουν πολυάριθμες άλλες τάξεις συμπαντικών προσωπικοτήτων.
0:5.2 Η πραγματικότητα υπόκειται σε συμπαντική επέκταση, η προσωπικότητα σε άπειρη διαφοροποίηση, και οι δύο είναι ικανές για σχεδόν απεριόριστο συντονισμό με την Θεότητα και αιώνια σταθεροποίηση. Ενώ η μεταμορφική κλίμακα της μη προσωπικής πραγματικότητας είναι σαφώς περιορισμένη, δεν γνωρίζουμε να υπάρχουν όρια στην προοδευτική εξέλιξη των πραγματικοτήτων της προσωπικότητας.
0:5.3 Στα επιτευχθέντα εμπειρικά επίπεδα όλες οι τάξεις ή αξίες της προσωπικότητας είναι συνεργικές ή ακόμη και συν-δημιουργικές. Ακόμη και ο Θεός με τον άνθρωπο, μπορούν να συνυπάρξουν σε μία ενοποιημένη προσωπικότητα, όπως τόσο θαυμάσια επεδείχθη στην παρούσα κατάσταση του Χριστού Μιχαήλ – Υιού του Ανθρώπου και Υιού του Θεού.
0:5.4 Όλες οι υπό-άπειρες τάξεις και φάσεις της προσωπικότητας είναι συνεργικά εφικτές και είναι δυνητικά συν-δημιουργικές. Το προ-προσωπικό, το προσωπικό και το υπερ-προσωπικό συνδέονται όλα μεταξύ τους με αμοιβαίο δυναμικό συντονισμένης επίτευξης, προοδευτικής εκπλήρωσης και συν-δημιουργικής ικανότητας. Ποτέ όμως το απρόσωπο δεν μετατρέπεται απευθείας σε προσωπικό. Η προσωπικότητα ποτέ δεν είναι αυθύπαρκτη. Είναι το δώρο του Παραδείσιου Πατέρα. Η προσωπικότητα τίθεται επί της ενέργειας και συνδέεται μόνο με ζώντα ενεργειακά συστήματα. Η ταυτότητα μπορεί να συνδεθεί με μη ζώντα ενεργειακά πρότυπα.
0:5.5 Ο Συμπαντικός Πατέρας είναι το μυστικό της πραγματικότητας της προσωπικότητας, της χορήγησης της προσωπικότητας και του προορισμού της προσωπικότητας. Ο Αιώνιος Υιός είναι η απόλυτη προσωπικότητα, το μυστικό της πνευματικής ενέργειας, των μοροντιανών πνευμάτων και των τελειοποιημένων πνευμάτων. Ο Συνδεδεμένος Δρων είναι η πνευματική-διανοητική προσωπικότητα, η πηγή της ευφυΐας, της λογικής και της συμπαντικής διάνοιας. Η Νήσος του Παραδείσου όμως είναι μη προσωπική και εξω-πνευματική, όντας η ουσία του συμπαντικού σώματος, η πηγή και το κέντρο της φυσικής ύλης, και το απόλυτο κυρίαρχο αρχέτυπο της συμπαντικής υλικής πραγματικότητας.
0:5.6 Οι ιδιότητες αυτές της συμπαντικής πραγματικότητας εκδηλώνονται στην Ουραντιανή ανθρώπινη εμπειρία στα ακόλουθα επίπεδα:
0:5.7 1. Σώμα.Ο υλικός ή φυσικός οργανισμός του ανθρώπου. Ο ζων ηλεκτροχημικός μηχανισμός ζωικής φύσης και προέλευσης.
0:5.8 2. Διάνοια. Ο σκεπτόμενος, αντιλαμβανόμενος και αισθανόμενος μηχανισμός του ανθρώπινου οργανισμού. Το σύνολο της συνειδητής και ασυνείδητης εμπειρίας. Η ευφυΐα συνδεδεμένη με την συναισθηματική ζωή εκτεινόμενη προς τα πάνω μέσω της λατρείας και της σοφίας μέχρι το πνευματικό επίπεδο.
0:5.9 3. Πνεύμα. Το θείο πνεύμα που ενοικεί στην ανθρώπινη διάνοια - ο Προσαρμοστής της Σκέψης. Το αθάνατο αυτό πνεύμα είναι προ-προσωπικό – δεν είναι μια προσωπικότητα, αν και προορίζεται να γίνει μέρος της προσωπικότητας του διασωθέντος θνητού πλάσματος.
0:5.10 4. Ψυχή. Η ψυχή του ανθρώπου αποτελεί εμπειρικό απόκτημα. Όπως ένα θνητό πλάσμα επιλέγει να «κάνει το θέλημα του Πατέρα στον ουρανό», έτσι και το ενοικούν πνεύμα γίνεται ο πατέρας μιας νέας πραγματικότητας στην ανθρώπινη εμπειρία[9]. Η θνητή και υλική διάνοια είναι η μητέρα της ίδιας αυτής αναδυόμενης πραγματικότητας. Η ουσία της νέας αυτής πραγματικότητας δεν είναι ούτε υλική, ούτε πνευματική – είναι μοροντιανή. Είναι η αναδυόμενη και αθάνατη ψυχή που προορίζεται να επιζήσει του θανάτου και να αρχίσει την προς τον Παράδεισο ανέλιξη.
0:5.11 Προσωπικότητα. Η προσωπικότητα του θνητού ανθρώπου δεν είναι ούτε σώμα, ούτε διάνοια, ούτε πνεύμα. ούτε είναι η ψυχή. Η προσωπικότητα είναι η μοναδική αναλλοίωτη πραγματικότητα σε μία κατά τα άλλα αεί μεταβαλλόμενη ανθρώπινη εμπειρία. Και ενώνει όλους τους άλλους σχετικούς παράγοντες της ατομικότητας. Η προσωπικότητα είναι η ανεπανάληπτη δωρεά την οποία πραγματοποιεί ο Συμπαντικός Πατέρας στις ζώσες και συνδεδεμένες ενέργειες της ύλης, της διάνοιας και του πνεύματος, και η οποία επιζεί με τη επιβίωση της μοροντιανής ψυχής.
0:5.12 Μορόντια είναι ένας όρος που προσδιορίζει ένα απέραντο επίπεδο το οποίο παρεμβάλλεται μεταξύ του υλικού και του πνευματικού. Μπορεί να δηλώνει προσωπικές, ή απρόσωπες πραγματικότητες, ζώσες, ή μη ζώσες, ενέργειες. Το στημόνι της μορόντια είναι πνευματικό. Το υφάδι της είναι φυσικό.
¶ VI. ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΚΑΙ ΑΡΧΕΤΥΠΟ
0:6.1 Οτιδήποτε και όλα τα πράγματα που ανταποκρίνονται στο κύκλωμα προσωπικότητας του Πατέρα, τα αποκαλούμε προσωπικά. Οτιδήποτε και όλα τα πράγματα που ανταποκρίνονται στο πνευματικό κύκλωμα του Υιού, τα αποκαλούμε πνεύμα. Οτιδήποτε και όλα που ανταποκρίνονται στο διανοητικό κύκλωμα του Συνδεδεμένου Δρώντος, το αποκαλούμε διάνοια, διάνοια ως ιδιότητα του Απείρου Πνεύματος – διάνοια σε όλες τις φάσεις της. Οτιδήποτε και όλα που ανταποκρίνονται στο κύκλωμα υλικής- βαρύτητας, το οποίο επικεντρώνεται στο κατώτερο επίπεδο του Παραδείσου, τα αποκαλούμε ύλη – ενεργoΰλη σε όλες τις μεταμορφικές της καταστάσεις.
0:6.2 Χρησιμοποιούμε την ΕΝΕΡΓΕΙΑ ως έναν τα πάντα περικλείοντα όρο ο οποίος ισχύει για τα πνευματικά, διανοητικά και υλικά βασίλεια. Η Δύναμη χρησιμοποιείται επίσης κατ’ αυτόν τον τρόπο ευρέως. Η Ισχύς συνήθως περιορίζεται στον προσδιορισμό του ηλεκτρονικού επιπέδου του υλικού ή της ανταποκρινόμενης στη γραμμική- βαρύτητα ύλης στο μέγα σύμπαν. Η Ισχύς χρησιμοποιείται επίσης για να προσδιορίσει την κυριαρχία. Δεν μπορούμε να ακολουθήσουμε τους γενικά αποδεκτούς από εσάς ορισμούς για την δύναμη, την ενέργεια και την ισχύ. Υπάρχει τέτοιο έλλειμμα στη γλώσσα, που πρέπει να προσδώσουμε πολλαπλές σημασίες στους όρους αυτούς.
0:6.3 Φυσική ενέργεια είναι ο όρος ο οποίος υποδηλώνει όλες τις φάσεις και μορφές της φαινομενικής κίνησης, δράσης, και δυναμικής.
0:6.4 Συζητώντας για τις εκδηλώσεις της φυσικής ενέργειας, χρησιμοποιούμε γενικά τους όρους κοσμική δύναμη, αναδυόμενη ενέργεια και συμπαντική ισχύς. Οι όροι αυτοί χρησιμοποιούνται συχνά ως εξής:
0:6.5 1. Η Κοσμική δύναμη περιλαμβάνει όλες τις ενέργειες τις προερχόμενες από το Απροσδιόριστο Απόλυτο, οι οποίες όμως δεν ανταποκρίνονται ακόμα στην Παραδείσια βαρύτητα.
0:6.6 2. Η Αναδυόμενη ενέργεια περιλαμβάνει τις ενέργειες εκείνες που ανταποκρίνονται μεν στην βαρύτητα του Παραδείσου, αλλά δεν ανταποκρίνεται ακόμα στην τοπική ή γραμμική βαρύτητα. Πρόκειται για το προ-ηλεκτρονικό επίπεδο ενεργοΰλης.
0:6.7 3. Η Συμπαντική ισχύς περιλαμβάνει όλες τις μορφές της ενέργειας οι οποίες, ενώ ακόμα ανταποκρίνονται στη βαρύτητα του Παραδείσου, ανταποκρίνονται ευθέως στη γραμμική βαρύτητα. Πρόκειται για το ηλεκτρονικό επίπεδο της ενεργοΰλης και όλων των εξ αυτής συνακόλουθων εξελίξεων.
0:6.8 Η Διάνοια αποτελεί φαινόμενο το οποίο υποδηλώνει την παρουσία-δραστηριότητα ζώσας λειτουργίας επιπροσθέτως των ποικίλων ενεργειακών συστημάτων. Και τούτο είναι αληθές σε όλα τα επίπεδα νοημοσύνης. Στην προσωπικότητα, η διάνοια παρεμβαίνει πάντοτε μεταξύ του πνεύματος και της ύλης. Ως εκ τούτου, το σύμπαν φωτίζεται από τρία είδη φωτός: το υλικό φως, τη διανοητική ενόραση και την πνευματική φωτοβολία.
0:6.9 Το φως – πνευματική φωτοβολία – είναι ένα λεκτικό σύμβολο, ένα σχήμα λόγου, το οποίο υποδηλώνει την εκδήλωση προσωπικότητας, χαρακτηριστικής των πνευματικών υπάρξεων διαφόρων τάξεων[10]. Η φωτοβόλος αυτή εκπόρευση από καμία άποψη δε σχετίζεται είτε με τη διανοητική ενόραση είτε με τις εκδηλώσεις του φυσικού φωτός.
0:6.10 ΤΟ ΑΡΧΕΤΥΠΟ μπορεί να παρουσιασθεί ως υλικό, πνευματικό, ή διανοητικό, ή ως οποιοσδήποτε συνδυασμός των ενεργειών αυτών. Μπορεί να διαπεράσει τις προσωπικότητες, τις ταυτότητες, τις οντότητες, ή τη μη ζώσα ύλη. Το αρχέτυπο, όμως, είναι αρχέτυπο και παραμένει αρχέτυπο. Μόνο τα αντίγραφα πολλαπλασιάζονται.
0:6.11 Το αρχέτυπο μπορεί να διαμορφώσει την ενέργεια αλλά δεν την ελέγχει. Η βαρύτητα αποτελεί το μοναδικό έλεγχο της ενεργοΰλης. Ούτε ο χώρος, ούτε το αρχέτυπο ανταποκρίνονται στην βαρύτητα, αλλά δεν υπάρχει σχέση μεταξύ χώρου και αρχετύπου. Ο χώρος δεν αποτελεί αρχέτυπο, ούτε εν δυνάμει αρχέτυπο. Το αρχέτυπο είναι μια διαμόρφωση της πραγματικότητας που έχει ήδη αποπληρώσει όλη την οφειλή της στη βαρύτητα. Η πραγματικότητα οποιουδήποτε αρχετύπου αποτελείται από τις ενέργειές του, τη διάνοιά του, το πνεύμα, ή τα υλικά συστατικά του.
0:6.12 Εν αντιθέσει προς την άποψη του συνολικού, το αρχέτυπο αποκαλύπτει την επί μέρουςπλευρά της ενέργειας και της προσωπικότητας. Οι μορφές προσωπικότητας ή ταυτότητας, είναι αρχέτυπα που προέκυψαν ως αποτέλεσμα της ενέργειας (φυσικής, πνευματικής, ή διανοητικής), ωστόσο δεν είναι εγγενή σε αυτήν. Η ιδιότητα αυτή της ενέργειας ή της προσωπικότητας, εξ αιτίας της οποίας προκαλείται η εμφάνιση του αρχετύπου, μπορεί να αποδοθεί στον Θεό – Θεότητα –στην προίκιση με Παραδείσια δύναμη, στη συνύπαρξη προσωπικότητας και ισχύος.
0:6.13 Το αρχέτυπο είναι ένας πρωταρχικός σχεδιασμός από τον οποίον φτιάχνονται αντίγραφα. Ο Αιώνιος Παράδεισος είναι το απόλυτο των αρχετύπων. Ο Αιώνιος Υιός είναι το αρχέτυπο της προσωπικότητας. Ο Συμπαντικός Πατέρας είναι ο άμεσος πρόγονος-πηγή και των δύο. Ο Παράδεισος όμως δεν χορηγεί το αρχέτυπο και ο Υιός δεν μπορεί να χορηγήσει την προσωπικότητα.
¶ VII. ΤΟ ΥΠΕΡΤΑΤΟ ΟΝ
0:7.1 Ο της Θεότητας μηχανισμός του κυρίου σύμπαντος είναι διττός, όσον αφορά τις σχέσεις αιωνιότητας. Ο Θεός ο Πατέρας, ο Θεός ο Υιός και ο Θεός το Πνεύμα είναι αιώνιοι – είναι υπαρξιακές οντότητες – ενώ ο θεός ο Υπέρτατος, ο Θεός ο Απώτατος και ο Θεός ο Απόλυτος είναι πραγματοποιούμενες προσωπικότητες της Θεότητας των μετά τη Χαβόνα εποχών μέσα στο χωροχρόνο και στις χωροχρονικά-υπερβατικές σφαίρες της εξελικτικής επέκτασης του κύριου σύμπαντος. Οι πραγματοποιούμενες αυτές προσωπικότητες της Θεότητας είναι μελλοντικά αιώνιες από την στιγμή που, και καθώς, προσωποποιούν την ισχύ στα αναπτυσσόμενα σύμπαντα με την τεχνική της εμπειρικής πραγμάτωσης των συνεργικών-δημιουργικών δυναμικών των αιώνιων Θεοτήτων του Παραδείσου.
0:7.2 Η Θεότητα είναι, ως εκ τούτου, διττή σε παρουσία:
0:7.3 1. Υπαρξιακή – οντότητες με αιώνια ύπαρξη, παρελθόν, παρόν και μέλλον.
0:7.4 2. Εμπειρική – οντότητες πραγματοποιούμενες στο μετά-Χαβόνα παρόν, ατελεύτητης όμως ύπαρξης σε ολόκληρη τη μελλοντική αιωνιότητα.
0:7.5 Ο Πατέρας, ο Υιός και το Πνεύμα είναι υπαρξιακοί – υπαρξιακοί σε πραγματικότητα (αν και όλα τα δυναμικά υποτίθεται ότι είναι εμπειρικά). Το Υπέρτατο και το Απώτατο είναι εξ ολοκλήρου εμπειρικά. Το Απόλυτο της Θεότητας είναι εμπειρικό σε πραγμάτωση, αλλά υπαρξιακό δυνητικά. Η ουσία της Θεότητας είναι αιώνια, αλλά μόνο τα τρία αρχικά πρόσωπα της Θεότητας είναι απεριόριστα αιώνια. Όλες οι άλλες προσωπικότητες της Θεότητας έχουν προέλευση, αλλά το πεπρωμένο τους είναι αιώνιο.
0:7.6 Έχοντας επιτύχει υπαρξιακή έκφραση Θεότητας του εαυτού του μέσα στον Υιό και το Πνεύμα, ο Πατέρας επιτυγχάνει τώρα την εμπειρική έκφραση στα μέχρι τώρα απρόσωπα και μη αποκαλυμμένα επίπεδα θεότητας ως Θεός ο Υπέρτατος, Θεός ο Απώτατος και Θεός ο Απόλυτος. Οι εμπειρικές αυτές Θεότητες, ωστόσο, δεν έχουν προς το παρόν ολοκληρώσει την ύπαρξή τους. Βρίσκονται στη διαδικασία της πραγμάτωσης.
0:7.7 Ο Θεός ο Υπέρτατος στη Χαβόνα είναι η προσωπική πνευματική αντανάκλαση της τριαδικής Παραδείσιας Θεότητας. Η συνεργική αυτή σχέση Θεότητας επεκτείνεται τώρα δημιουργικά προς τον Θεό τον Επτάπτυχο και συντίθεται στην εμπειρική ισχύ του Παντοδύναμου Υπέρτατου στο μέγα σύμπαν. Η Θεότητα του Παραδείσου, υπαρξιακή ως τρία πρόσωπα, εξελίσσεται έτσι, εμπειρικά σε δύο φάσεις Υπερτατοσύνης, ενώ αυτές οι διπλές φάσεις ενοποιούν την ισχύ-προσωπικότητα ως έναν Κύριο, το Υπέρτατο Ον.
0:7.8 Ο Συμπαντικός Πατέρας επιτυγχάνει την ελεύθερης βούλησης απελευθέρωση από τους περιορισμούς του απείρου και τα δεσμά της αιωνιότητας με την τεχνική της τριαδοποίησης, της τριπλής προσωποποίησης της Θεότητας. Το Υπέρτατο Ον εξελίσσεται ακόμη και τώρα ως μία ενοποίηση της υπό-αιώνιας προσωπικότητας της επτάπτυχης εκδήλωσης της Θεότητας στα χωροχρονικά τμήματα του μεγάλου σύμπαντος.
0:7.9 Το Υπέρτατο Ον δεν είναι ένας άμεσος δημιουργός, εκτός του ότι είναι ο πατέρας του Ματζέστον, είναι όμως ένας συνθετικός συντονιστής όλων των συμπαντικών δραστηριοτήτων δημιουργήματος-Δημιουργού. Το Υπέρτατο Ον, που τώρα δραστηριοποιείται στα εξελικτικά σύμπαντα, είναι ο συσχετιστής της Θεότητας και συνθέτης της θειότητας στον χωροχρόνο, της τρισυπόστατης Θεότητας του Παραδείσου σε εμπειρικό συσχετισμό με τους Υπέρτατους Δημιουργούς του χρόνου και του χώρου. Όταν τελικά πραγματωθεί, η εξελικτική αυτή Θεότητα θα αποτελέσει την αιώνια συγχώνευση του πεπερασμένου και του απείρου – την αέναη και ακατάλυτη ένωση της εμπειρικής ισχύος και της πνευματικής προσωπικότητας.
0:7.10 Το σύνολο της πεπερασμένης χωροχρονικής πραγματικότητας, υπό την καθοδηγητική παρόρμηση του εξελισσόμενου Υπέρτατου Όντος, διεκπεραιώνει μία αεί ανελισσόμενη κινητοποίηση και τελειοποιούμενη συνένωση (σύνθεση προσωπικότητας-ισχύος) όλων των φάσεων και αξιών της πεπερασμένης πραγματικότητας, σε συνδυασμό με τις ποικίλες φάσεις της Παραδείσιας πραγματικότητας, με σκοπό και με την πρόθεση στη συνέχεια να ξεκινήσει την προσπάθεια να φθάσει απολυτοειδή επίπεδα επίτευξης υπερ-δημιουργημάτων.
¶ VII. ΘΕΟΣ Ο ΕΠΤΑΠΤΥΧΟΣ
0:8.1 Προκειμένου να αποκαταστήσει το πεπερασμένο της κατάστασής τους και να αντισταθμίσει τους περιορισμούς της αντίληψης των δημιουργημάτων, ο Συμπαντικός Πατέρας έχει εγκαθιδρύσει την επτάπτυχη προσέγγιση του εξελικτικού πλάσματος προς την Θεότητα:
0:8.2 1. Οι Δημιουργοί Υιοί του Παραδείσου.
0:8.3 2. Οι Αρχαίοι των Ημερών.
0:8.4 3. Τα Επτά Πρωταρχικά Πνεύματα.
0:8.5 4. Το Υπέρτατο Ον.
0:8.6 5. Θεός το Πνεύμα.
0:8.7 6. Θεός ο Υιός.
0:8.8 7. Θεός ο Πατέρας.
0:8.9 Η επτάπτυχη αυτή προσωποποίηση της Θεότητας μέσα στο χρόνο, το χώρο και τα επτά υπερσύμπαντα επιτρέπει στον θνητό άνθρωπο να φθάσει την παρουσία του Θεού, ο οποίος είναι πνεύμα. Η επτάπτυχη αυτή Θεότητα, που στα πεπερασμένα πλάσματα του χωροχρόνου κάποτε προσωποποιεί την ισχύ ως το Υπέρτατο Ον, είναι η λειτουργική Θεότητα των θνητών εξελικτικών πλασμάτων στην ανελικτική πορεία προς τον Παράδεισο. Μία τέτοια εμπειρική, αποκαλυπτική πορεία της συνειδητοποίησης του Θεού, αρχίζει με την αναγνώριση της θείας υπόστασης του Δημιουργού Υιού του τοπικού σύμπαντος και ανέρχεται, μέσω των υπερ-συμπαντικών Αρχαίων των Ημερών και δια του προσώπου ενός εκ των Επτά Πρωταρχικών Πνευμάτων, μέχρις ότου φθάσει στην ανακάλυψη και αναγνώριση της θείας προσωπικότητας του Συμπαντικού Πατέρα στον Παράδεισο.
0:8.10 Το μέγα σύμπαν είναι το πεδίο της τριπλής Θεότητας: της Τριάδας της Υπερτατοσύνης, του Θεού του Επτάπτυχου και του Υπέρτατου Όντος. Ο Θεός ο Υπέρτατος βρίσκεται εν δυνάμει στην Τριάδα του Παραδείσου, από την οποία αντλεί την προσωπικότητά του και τις πνευματικές του ιδιότητες. Τώρα όμως δραστηριοποιείται δια των Δημιουργών Υιών, των Αρχαίων των Ημερών και των Πρωταρχικών Πνευμάτων, εκ των οποίων αντλεί την ισχύ του ως Παντοδύναμος στα υπερσύμπαντα του χρόνου και του χώρου. Αυτή η εκδήλωση ισχύος του άμεσου Θεού των εξελικτικών πλασμάτων, στην πραγματικότητα εξελίσσεται στο χωροχρόνο ταυτόχρονα με αυτά. Ο Παντοδύναμος Υπέρτατος, εξελισσόμενος στο επίπεδο αξιών των μη προσωπικών δραστηριοτήτων και το πνευματικό πρόσωπο του Θεού του Υπέρτατου, αποτελούν μία πραγματικότητα– το Υπέρτατο Ον.
0:8.11 Οι Δημιουργοί Υιοί στο συσχετισμό τους με την Θεότητα ως Θεός ο Επτάπτυχος παρέχουν το μηχανισμό δια του οποίου το θνητό γίνεται αθάνατο και το πεπερασμένο επιτυγχάνει τον εναγκαλισμό του απείρου. Το Υπέρτατο Ον παρέχει την τεχνική για την κινητοποίηση της προσωπικότητας-ισχύος, τη θεία σύνθεση, όλωναυτών των πολυειδών συναλλαγών, καθιστώντας έτσι το πεπερασμένο ικανό να επιτύχει το απολυτοειδές και, δια μέσου άλλων πιθανών μελλοντικών πραγματώσεων, να επιχειρήσει την επίτευξη του Απώτατου. Οι Δημιουργοί Υιοί και οι συνεργαζόμενοι Θείοι Λειτουργοί συμμετέχουν στην υπέρτατη αυτή κινητοποίηση, όμως οι Αρχαίοι των Ημερών και τα Επτά Πρωταρχικά Πνεύματα είναι πιθανώς αιώνια σταθεροί ως μόνιμοι διαχειριστές στο μέγα σύμπαν.
0:8.12 Η λειτουργία του Θεού του Επτάπτυχου χρονολογείται από την οργάνωση των επτά υπερσυμπάντων και πιθανότατα θα επεκταθεί σε σύνδεση με τη μελλοντική εξέλιξη των δημιουργιών του εξώτερου διαστήματος. Ο οργανισμός των μελλοντικών αυτών συμπάντων πρώτου, δεύτερου, τρίτου και τέταρτου διαστημικού επιπέδου προοδευτικής εξέλιξης θα γίνει αναμφίβολα μάρτυρας της εκκίνησης της υπερβατικής και απολυτοειδούς προσέγγισης της Θεότητας.
¶ ΙΧ. ΘΕΟΣ Ο ΑΠΩΤΑΤΟΣ
0:9.1 Όπως ακριβώς το Υπέρτατο Ον προοδευτικά εξελίσσεται από το προηγούμενο θείο χάρισμα του περικλειόμενου δυναμικού ενέργειας και προσωπικότητας του μεγάλου σύμπαντος, έτσι και ο Θεός ο Απώτατος προκύπτει από τα δυναμικά της θειότητας που κατοικούν στα πεδία του υπερβατικού χωροχρόνου του κυρίου σύμπαντος. Η πραγμάτωση της Απώτατης Θεότητας σηματοδοτεί απολυτοειδή συνένωση της πρώτης εμπειρικής Τριάδας και δηλώνει την επέκταση της ενοποιούσας Θεότητας στο δεύτερο επίπεδο της δημιουργικής αυτό-πραγμάτωσης. Τούτο συνιστά το ισοδύναμο προσωπικότητας-ισχύος της εν τω σύμπαν πραγμάτωσης από την εμπειρική Θεότητα, απολυτοειδών πραγματικοτήτων του Παραδείσου στα προκύπτοντα επίπεδα των χωροχρονικά υπερβατικών αξιών. Η ολοκλήρωση μιας τέτοιας εμπειρικής επέκτασης έχει σχεδιαστεί για να παρέχει την ύπατη υπηρεσία-προορισμό σε όλα τα πλάσματα του χωροχρόνου τα οποία έχουν επιτύχει απολυτοειδή επίπεδα μέσω της ολοκληρωμένης συνειδητοποίησης του Υπέρτατου Όντος και δια της λειτουργίας του Θεού του Επτάπτυχου.
0:9.2 Ο Θεός ο Απώτατος αντιπροσωπεύει προσωπική Θεότητα που λειτουργεί στα επίπεδα θειότητας του απολυτοειδούς και στις συμπαντικές σφαίρες του υπερχρόνου και του υπερβατικού χώρου. Το Απώτατο είναι μία υπέρ-υπέρτατη εκδήλωση της Θεότητας. Το Υπέρτατο είναι η ενοποίηση της Τριάδας όπως γίνεται κατανοητή από τα πεπερασμένα όντα. Το Απώτατο είναι η ενοποίηση της Τριάδας του Παραδείσου όπως γίνεται αντιληπτή από τα απολυτοειδή όντα.
0:9.3 Ο Συμπαντικός Πατέρας , μέσω του μηχανισμού της εξελικτικής Θεότητας, ουσιαστικά ασχολείται με το τεράστιο και θαυμαστό έργο της εστίασης της προσωπικότητας και της κινητοποίησης της ισχύος, στα αντίστοιχα συμπαντικά εννοιακά τους επίπεδα, των αξιών της θείας πραγματικότητας του πεπερασμένου, του απολυτοειδούς, ακόμη και του απόλυτου.
0:9.4 Οι τρεις πρώτες και αιώνιου-παρελθόντος Θεότητες του Παραδείσου – ο Συμπαντικός Πατέρας, ο Αιώνιος Υιός και το Άπειρο Πνεύμα – πρόκειται, στο αιώνιο μέλλον, να συμπληρωθούν, ως προσωπικότητες από την εμπειρική πραγμάτωση των συσχετιζόμενων εξελικτικών Θεοτήτων – του Θεού του Υπέρτατου, του Θεού του Απώτατου, και πιθανόν του Θεού του Απόλυτου.
0:9.5 Ο Θεός ο Υπέρτατος και ο Θεός ο Απώτατος, που τώρα εξελίσσονται στα εμπειρικά σύμπαντα, δεν είναι υπαρξιακοί – ούτε παρελθοντικά αιώνιοι, μόνο μελλοντικά αιώνιοι, χωροχρονικά εξαρτώμενοι και υπερβατικά εξαρτώμενοι αιώνιοι. Είναι Θεότητες με υπέρτατα, απώτατα και πιθανόν υπέρτατο-απώτατα χαρίσματα, αλλά έχουν την εμπειρία των ιστορικών αρχών του σύμπαντος. Δεν θα έχουν ποτέ τέλος, έχουν όμως αρχή ως προσωπικότητες. Είναι όντως πραγματώσεις των αιώνιων και άπειρων δυναμικών της Θεότητας, αλλά οι ίδιες δεν είναι ούτε απεριόριστα αιώνιες, ούτε άπειρες.
¶ Χ. ΘΕΟΣ Ο ΑΠΟΛΥΤΟΣ
0:10.1 Υπάρχουν πολλά χαρακτηριστικά της αιώνιας πραγματικότητας του Απόλυτου της Θεότητας, τα οποία δεν μπορούν να εξηγηθούν πλήρως στον χωροχρονικά πεπερασμένο νου, η πραγμάτωση όμως του Θεού του Απόλυτου θα ήταν το επακόλουθο της ενοποίησης της δεύτερης εμπειρικής Τριάδας, της Απόλυτης Τριάδας. Τούτο θα αποτελούσε την εμπειρική συνειδητοποίηση της απόλυτης θειότητας, την ενοποίηση απολύτων εννοιών σε απόλυτα επίπεδα, δεν είμαστε όμως βέβαιοι σχετικά με το εάν περικλείονται όλες οι απόλυτες αξίες αφού ποτέ δεν πληροφορηθήκαμε ότι το Προσδιορισμένο Απόλυτο είναι το ισοδύναμο του Απείρου. Τα υπέρ-απώτατα πεπρωμένα συσχετίζονται με απόλυτες έννοιες και άπειρη πνευματικότητα, και χωρίς τις δύο αυτές ανεκπλήρωτες πραγματικότητες, δεν μπορούμε να καθιερώσουμε απόλυτες αξίες.
0:10.2 Ο Θεός ο Απόλυτος αποτελεί τον στόχο επίτευξης-συνειδητοποίησης όλων των υπέρ-απολυτοειδών υπάρξεων, όμως η δυναμική της ισχύος και της προσωπικότητας του Απόλυτου της Θεότητας υπερβαίνει την αντίληψή μας και διστάζουμε να συζητήσουμε για τις πραγματικότητες εκείνες οι οποίες απέχουν τόσο πολύ από την εμπειρική πραγμάτωση.
¶ ΧΙ. ΤΑ ΤΡΙΑ ΑΠΟΛΥΤΑ
0:11.1 Όταν η συνδυασμένη σκέψη του Συμπαντικού Πατέρα και του Αιώνιου Υιού, λειτουργώντας εντός του Θεού της Δράσης συγκρότησε τη δημιουργία του θείου και κεντρικού σύμπαντος, ο Πατέρας ακολούθησε την έκφραση της σκέψης του μέσα στον λόγο του Υιού του και στην πράξη του Συνδεδεμένου τους Εκτελεστικού, διαφοροποιώντας την παρουσία του στην Χαβόνα από τις δυναμικές του απείρου. Και αυτές οι μη αποκαλυφθείσες άπειρες δυναμικές παραμένουν χωρικά συγκαλυμμένες μέσα στο Απροσδιόριστο Απόλυτο και θεϊκά περιτυλιγμένες μέσα στο Απόλυτο της Θεότητας, ενώ αυτά τα δυο γίνονται ένα στην λειτουργία του Συμπαντικού Απολύτου, της μη αποκαλυφθείσας άπειρης-ενότητας, του Παραδείσιου Πατέρα.
0:11.2 Αμφότερες η δραστικότητα της κοσμικής δύναμης και η δραστικότητα της πνευματικής δύναμης βρίσκονται σε διαδικασία προοδευτικής αποκάλυψης-συνειδητοποίησης καθώς ο εμπλουτισμός ολόκληρης της πραγματικότητας επιτυγχάνεται δια της εμπειρικής ανάπτυξης και μέσω του συσχετισμού του εμπειρικού με το υπαρξιακό από το Συμπαντικό Απόλυτο. Δυνάμει της αντισταθμιστικής παρουσίας του Συμπαντικού Απόλυτου, η Πρώτη Πηγή και Κέντρο πραγματοποιεί επέκταση της εμπειρικής ισχύος, απολαμβάνει την ταυτοποίηση με τα εξελικτικά δημιουργήματά της και επιτυγχάνει την διεύρυνση του εμπειρικής Θεότητας στα επίπεδα της Υπερτατοσύνης, Απωτατοσύνης και Απολυτοσύνης.
0:11.3 Όταν δεν είναι δυνατόν να ξεχωρίσουμε πλήρως το Απόλυτο της Θεότητας από το Απροσδιόριστο Απόλυτο, η υποθετικά συνδυασμένη λειτουργία τους ή συντονισμένη παρουσία τους, ορίζεται ως η δράση του Συμπαντικού Απόλυτου.
0:11.4 1. Το Απόλυτο της Θεότητας φαίνεται ότι είναι ο παντοδύναμος ενεργοποιητής, ενώ το Απροσδιόριστο Απόλυτο φαίνεται ότι είναι ο απόλυτα αποδοτικός μηχανιστής του υπέρτατα ενοποιημένου και απώτατα συντονισμένου σύμπαντος των συμπάντων, και ακόμη και των συμπάντων επί συμπάντων που έχουν δημιουργηθεί, που δημιουργούνται και που πρόκειται να δημιουργηθούν.
0:11.5 Το Απόλυτο της Θεότητας δεν μπορεί να αντιδράσει, ή τουλάχιστον δεν αντιδρά, σε οποιαδήποτε συμπαντική κατάσταση με έναν υπό-απόλυτο τρόπο. Κάθε αντίδραση του Απόλυτου αυτού σε οποιαδήποτε δεδομένη κατάσταση φαίνεται ότι γίνεται από την άποψη της ευημερίας ολόκληρης της δημιουργίας πραγμάτων και οντοτήτων, όχι μόνο στο παρόν στάδιο της ύπαρξής της, αλλά επίσης εν όψει των άπειρων δυνατοτήτων όλης της μελλοντικής αιωνιότητας.
0:11.6 Το Απόλυτο της Θεότητας είναι εκείνη η δυναμική η οποία διαχωρίστηκε από την ολική, άπειρη πραγματικότητα με την ελεύθερης βούλησης επιλογή του Συμπαντικού Πατέρα, και που εντός της όλες οι δραστηριότητες της θειότητας – υπαρξιακές και εμπειρικές – λαμβάνουν χώρα. Τούτο είναι το Προσδιορισμένο Απόλυτο, σε αντιδιαστολή με το Απροσδιόριστο Απόλυτο. Το Συμπαντικό Απόλυτο όμως αποτελεί υπέρ-προσθήκη και των δύο στην περίπτυξη όλου του απόλυτου δυναμικού.
0:11.7 2. Το Απροσδιόριστο Απόλυτο είναι μη προσωπικό, εκτός του θείου και μη θεοποιημένο. Το Απροσδιόριστο Απόλυτο επομένως στερείται προσωπικότητας, θειότητας, και όλων των δημιουργικών προνομίων. Κανένα γεγονός ή αλήθεια, ούτε εμπειρία ή αποκάλυψη, ούτε φιλοσοφία ή απολυτοειδές μπορούν να διαπεράσουν τη φύση και το χαρακτήρα αυτού του Απόλυτου χωρίς συμπαντική αναγνώριση.
0:11.8 Ας γίνει σαφές ότι το Απροσδιόριστο Απόλυτο αποτελεί μια θετική πραγματικότητα η οποία διαπερνά το μέγα σύμπαν και, προφανώς, επεκτείνεται με ισοδύναμη διαστημική παρουσία στις δραστηριότητες δύναμης και τις προ-υλικές εξελίξεις των εκπληκτικών εκτάσεων των περιοχών του χώρου πέραν των επτά υπερσυμπάντων. Το Απροσδιόριστο Απόλυτο δεν είναι απλός αρνητισμός φιλοσοφικής θεώρησης που στηρίζεται πάνω σε υποθέσεις μεταφυσικών σοφιστειών σχετικά με τη συμπαντικότητα, την κυριαρχία και την πρωτοκαθεδρία του ανεπιφύλακτου και του απεριόριστου. Το Απροσδιόριστο Απόλυτο είναι ένας θετικός συμπαντικός υπερέλεγχος στο άπειρο. Ο υπερέλεγχος αυτός είναι χωρο-δυναμικά απεριόριστος, σαφώς όμως επηρεάζεται από την παρουσία ζωής, διάνοιας, πνεύματος και προσωπικότητας, ενώ επηρεάζεται περαιτέρω από τις ηθελημένες αντιδράσεις και τις σκόπιμες εντολές της Τριάδας του Παραδείσου.
0:11.9 Είμαστε πεπεισμένοι ότι το Απροσδιόριστο Απόλυτο δεν είναι μια αδιαφοροποίητη και τα πάντα διαπερνώσα επίδραση που μπορεί να συγκριθεί είτε με τις πανθεϊστικές θεωρήσεις της μεταφυσικής, είτε με την υπόθεση της επιστήμης κάποτε, περί αιθέρα. Το Απροσδιόριστο Απόλυτο είναι δυναμικά απεριόριστο και επηρεάζεται από τη Θεότητα, ωστόσο δεν κατανοούμε πλήρως τη σχέση του Απόλυτου αυτού με τις πνευματικές πραγματικότητες των συμπάντων.
0:11.10 3. Το Συμπαντικό Απόλυτο, όπως λογικά συνάγουμε, ήταν αναπόφευκτο στην απόλυτα ελεύθερης βούλησης πράξη του Συμπαντικού Πατέρα να διαχωρίσει τις συμπαντικές πραγματικότητες σε θεοποιημένες και μη – προσωποποιήσιμες και μη προσωποποιήσιμες – αξίες. Το Συμπαντικό Απόλυτο είναι το φαινόμενο της Θεότητας ενδεικτικό της εξομάλυνσης της τάσης που δημιουργήθηκε από την ελεύθερης βούλησης πράξη της τοιουτοτρόπως διαφοροποίησης της συμπαντικής πραγματικότητας, και λειτουργεί ως ο συνεργικός συντονιστής αυτών των συνολικών αθροισμάτων υπαρξιακών δυνατοτήτων.
0:11.11 Η τάση-παρουσία του Συμπαντικού Απόλυτου σημαίνει τη ρύθμιση του διαφορικού μεταξύ πραγματικότητας της θεότητας και μη θεοποιημένης πραγματικότητας, εγγενούς στο διαχωρισμό των δυναμικών της ελεύθερης βούλησης θειότητας από τα στατικά του απροσδιόριστου απείρου.
0:11.12 Να θυμάστε πάντα: Το δυνητικό άπειρο είναι απόλυτο και αδιαχώριστο από την αιωνιότητα. Το πραγματικό άπειρο μέσα στο χρόνο δεν μπορεί ποτέ να είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από μερικό και για το λόγο αυτό πρέπει να είναι μη-απόλυτο. Ούτε μπορεί το άπειρο της πραγματικής προσωπικότητας να είναι απόλυτο, παρά μόνο στην απροσδιόριστη Θεότητα. Και είναι το διαφορικό άπειρου δυναμικού στο Απροσδιόριστο Απόλυτο και το Απόλυτο της Θεότητας, εκείνο που αιωνιοποιεί το Συμπαντικό Απόλυτο, καθιστώντας έτσι κοσμικά δυνατόν το να έχουμε υλικά σύμπαντα στο χώρο και πνευματικά δυνατόν το να έχουμε πεπερασμένες προσωπικότητες στον χρόνο.
0:11.13 Το πεπερασμένο μπορεί να συνυπάρχει στον κόσμο μαζί με το Άπειρο, μόνον επειδή η συνεργική παρουσία του Συμπαντικού Απόλυτου ισοσταθμίζει τόσο τέλεια τις τάσεις μεταξύ χρόνου και αιωνιότητας, πεπερασμένου και απείρου, δυνητικής πραγματικότητας και υφιστάμενης πραγματικότητας, Παραδείσου και διαστήματος, ανθρώπου και Θεού. Συνεργικά το Συμπαντικό Απόλυτο αποτελεί την αναγνώριση της ζώνης προοδευτικής εξελικτικής πραγματικότητας που υπάρχει στα χώρο-χρονικά και στα χώρο-χρονικά υπερβατικά σύμπαντα υπό-άπειρης εκδήλωσης της Θεότητας.
0:11.14 Το Συμπαντικό Απόλυτο είναι το δυναμικό της στατικο-δυναμικής Θεότητας λειτουργικά πραγματούμενης σε επίπεδα χρονο-αιωνιότητας ως πεπερασμένες-απόλυτες αξίες και επίσης δυνατόν, εμπειρικής-υπαρξιακής προσέγγισης. Αυτή η ακατανόητη πλευρά της Θεότητας μπορεί να είναι στατική, δυνητική και συνεργική, αλλά δεν είναι εμπειρικά δημιουργική ή εξελικτική όσον αφορά στις ευφυείς προσωπικότητες που λειτουργούν τώρα στο κύριο σύμπαν.
0:11.15 Το Απόλυτο. Τα δύο Απόλυτα – προσδιορισμένο και απροσδιόριστο – ενώ φαινομενικά είναι τόσο διαφορετικά σε λειτουργία, όπως μπορούν να παρατηρηθούν από τα νοήμονα πλάσματα, είναι τέλεια και με θείο τρόπο ενωμένα στο, και από το, Συμπαντικό Απόλυτο. Σε τελευταία ανάλυση και στην τελική κατανόηση, και τα τρία αποτελούν ένα Απόλυτο. Στα υπο-άπειρα επίπεδα διαφοροποιούνται λειτουργικά, αλλά στο άπειρο είναι ΕΝΑ.
0:11.16 Δεν χρησιμοποιούμε ποτέ τον όρο το Απόλυτο ως διάψευση οποιουδήποτε, ή ως άρνηση του οτιδήποτε. Ούτε θεωρούμε το Συμπαντικό Απόλυτο ως αυτο-προσδιοριζόμενο, ένα είδος πανθεϊστικής και απρόσωπης Θεότητας. Το Απόλυτο, σε ό,τι αφορά στη συμπαντική προσωπικότητα, περιορίζεται αυστηρά από την Τριάδα και κυριαρχείται από την Θεότητα.
¶ ΧΙΙ. ΟΙ ΤΡΙΑΔΕΣ
0:12.1 Η αρχική και αιώνια Τριάδα του Παραδείσου είναι υπαρξιακή και ήταν αναπόφευκτη. Η μηδέποτε αρξάμενη αυτή Τριάδα υπήρχε εγγενώς στο γεγονός της διαφοροποίησης του προσωπικού και του μη προσωπικού από την αδέσμευτη βούληση του Πατέρα και πραγματώθηκε όταν η προσωπική του βούληση συντόνισε τις διττές αυτές πραγματικότητες δια της διανοίας. Οι μετά τη Χαβόνα Τριάδες είναι εμπειρικές – εγγενείς στη δημιουργία δύο υπο-απολύτων και εξελικτικών επιπέδων εκδήλωσης προσωπικότητας ισχύος στο κύριο σύμπαν.
0:12.2 Η Τριάδα του Παραδείσου - η αιώνια της Θεότητας ένωση του Συμπαντικού Πατέρα, του Αιώνιου Υιού και του Απείρου Πνεύματος – είναι υπαρξιακή στην πραγματικότητα, αλλά όλα τα δυναμικά είναι εμπειρικά[11]. Επομένως αυτή η Τριάδα συνιστά τη μόνη πραγματικότητα της Θεότητας που αγκαλιάζει το άπειρο και ως εκ τούτου λαμβάνουν χώρα στο σύμπαν τα φαινόμενα της πραγμάτωσης του Θεού του Υπέρτατου, του Θεού του Απώτατου και του Θεού του Απόλυτου.
0:12.3 Οι πρώτη και δεύτερη εμπειρική Τριάδα, οι μετά τη Χαβόνα Τριάδες, δεν μπορούν να είναι άπειρες, επειδή περιλαμβάνουν απορρέουσες Θεότητες, Θεότητες που εξελίχθηκαν από την εμπειρική εκπλήρωση πραγματικοτήτων που δημιουργήθηκαν ή προέκυψαν από την υπαρξιακή Τριάδα του Παραδείσου. Το άπειρο της θειότητας εμπλουτίζεται διαρκώς, αν όχι διευρύνεται, από το πεπερασμένο και απολυτοειδές της εμπειρίας δημιουργήματος και Δημιουργού.
0:12.4 Οι Τριάδες αποτελούν αλήθειες συσχετισμού και γεγονότα συντονισμένης εκδήλωσης της Θεότητας. Οι λειτουργίες της Τριάδας περικλείουν πραγματικότητες της Θεότητας και οι πραγματικότητες της Θεότητας επιζητούν πάντα πραγμάτωση και εκδήλωση δια της προσωποποίησης. Ο Θεός ο Υπέρτατος, ο Θεός ο Απώτατος, ακόμα και ο Θεός ο Απόλυτος είναι επομένως θεία αναπόφευκτα. Οι τρεις αυτές εμπειρικές Θεότητες βρίσκονταν εν δυνάμει στην υπαρξιακή Τριάδα, την Τριάδα του Παραδείσου, αλλά η ανάδυσή τους στο σύμπαν ως προσωπικότητες ισχύος εξαρτάται εν μέρει από την ίδια τους την εμπειρική λειτουργία στα σύμπαντα της ισχύος και της προσωπικότητας και εν μέρει από τα εμπειρικά επιτεύγματα των μετά τη Χαβόνα Δημιουργών και Τριάδων.
0:12.5 Οι δύο μετά τη Χαβόνα Τριάδες, η Απώτατη και η Απόλυτη εμπειρική Τριάδα, δεν έχουν προς το παρόν πλήρως εκδηλωθεί. Βρίσκονται σε διαδικασία συμπαντικής συνειδητοποιήσεως. Οι συσχετισμοί αυτοί της Θεότητας μπορούν να περιγραφούν ως εξής:
0:12.6 1. Η Απώτατη Τριάδα, η οποία τώρα εξελίσσεται, θα αποτελείται, τελικά από το Υπέρτατο Ον, τις Υπέρτατες Δημιουργικές Προσωπικότητες και τους απολυτοειδείς Αρχιτέκτονες του Κύριου Σύμπαντος, τους μοναδικούς αυτούς συμπαντικούς σχεδιαστές που δεν είναι ούτε δημιουργοί, ούτε δημιουργήματα. Ο Θεός ο Απώτατος τελικά και αναπόφευκτα θα ισχυροποιηθεί και θα προσωποποιηθεί ως Θεότητα συνέπεια της ενοποίησης αυτής της εμπειρικής Απώτατης Τριάδας, στην επεκτεινόμενη αρένα του σχεδόν απεριόριστου κύριου σύμπαντος.
0:12.7 2. Η Απόλυτη Τριάδα – η δεύτερη εμπειρική Τριάδα – τώρα σε διαδικασία πραγμάτωσης, θα αποτελείται από το Θεό τον Υπέρτατο, το Θεό τον Απώτατο και τον μη αποκαλυφθέντα Τελειοποιητή του Πεπρωμένου του Σύμπαντος. Η Τριάδα αυτή λειτουργεί τόσο σε προσωπικό όσο και σε υπέρ-προσωπικό επίπεδο, ακόμη και μέχρι τα σύνορα του μη προσωπικού και η ενοποίησή της στη συμπαντικότητα θα εμπειρικοποιούσε την Απόλυτη Θεότητα.
0:12.8 Η Απώτατη Τριάδα εμπειρικά ενοποιείται στην ολοκλήρωση, αν και αληθινά αμφιβάλουμε για το ενδεχόμενο μιας τέτοιας πλήρους ενοποίησης της Απόλυτης Τριάδας. Η ιδέα μας, πάντως, της αιώνιας Τριάδας του Παραδείσου είναι μία παντοτινή υπενθύμιση του γεγονότος ότι η τριαδοποίηση της Θεότητας μπορεί να επιτύχει αυτό που με οποιοδήποτε άλλο τρόπο είναι ανέφικτο. Εξ αυτού συνάγουμε την εμφάνιση κάποια στιγμή του Υπέρτατου-Απώτατου και την πιθανή τριαδοποίηση-πραγμάτωση του Θεού του Απόλυτου.
0:12.9 Οι φιλόσοφοι των συμπάντων αξιώνουν την ύπαρξη μιας Τριάδας των Τριάδων, ένα υπαρξιακό-εμπειρικό Τριαδικό Άπειρο, αλλά δεν μπορούν να οραματισθούν την προσωποποίησή της. Πιθανόν να ισοδυναμούσε με το πρόσωπο του Συμπαντικού Πατέρα στο θεωρητικό επίπεδο του ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ. Όμως ανεξάρτητα από όλα αυτά, η αρχική Τριάδα του Παραδείσου είναι δυνητικά άπειρη, αφού ο Συμπαντικός Πατέρας είναι στην πραγματικότητα άπειρος.
0:12.10 ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ
0:12.11 Στη διατύπωση των ακόλουθων παρουσιάσεων που έχουν να κάνουν με την απεικόνιση του χαρακτήρα του Συμπαντικού Πατέρα και τη φύση των Παραδείσιων συνεργατών του, μαζί με μία επιχειρούμενη περιγραφή του τέλειου κεντρικού σύμπαντος και των επτά υπερσυμπάντων που το περικυκλώνουν, θα καθοδηγούμαστε από την εντολή των υπερσυμπαντικών κυβερνητών, που επιτάσσει, σε όλες μας τις προσπάθειες να αποκαλύψουμε την αλήθεια και συντονισμένη ουσιώδη γνώση, να δίνουμε προτεραιότητα στις υψηλότερες υπάρχουσες ανθρώπινες ιδέες οι οποίες σχετίζονται με τα θέματα που θα παρουσιασθούν. Μπορούμε να καταφύγουμε σε καθαρή αποκάλυψη, μόνον όταν η έννοια που παρουσιάζεται δεν έχει επαρκή προηγούμενη έκφραση από την ανθρώπινη διάνοια.
0:12.12 Οι διαδοχικές πλανητικές αποκαλύψεις της θείας αλήθειας σταθερά αγκαλιάζουν τις ύψιστες υπάρχουσες έννοιες των πνευματικών αξιών, ως μέρος του νέου και ενισχυμένου συντονισμού της πλανητικής γνώσης. Συνεπώς, φτιάχνοντας αυτές τις παρουσιάσεις για το Θεό και τους συμπαντικούς του συνεργάτες, έχουμε επιλέξει ως βάση των εγγράφων αυτών περισσότερες από χίλιες ανθρώπινες έννοιες, που αντιπροσωπεύουν την ανώτατη και πλέον προηγμένη πλανητική γνώση των πνευματικών αξιών και των συμπαντικών ιδεών. Όπου οι ανθρώπινες αυτές έννοιες, που συγκεντρώθηκαν από τους γνωρίζοντες το Θεό θνητούς του παρελθόντος και του παρόντος, δεν επαρκούν για να απεικονίσουν την αλήθεια, όπως μας διέταξαν να την αποκαλύψουμε, θα τις συμπληρώσουμε χωρίς δισταγμό, αντλώντας για το σκοπό αυτό από τη δική μας ανώτερη γνώση για την πραγματικότητα και τη θειότητα των Θεοτήτων του Παραδείσου και του υπερβατικού κατοικημένου σύμπαντος τους.
0:12.13 Έχουμε πλήρη επίγνωση των δυσκολιών της αποστολής μας. Αναγνωρίζουμε το αδύνατο της πλήρους μετάφρασης της γλώσσας των εννοιών της θειότητας και της αιωνιότητας στα σύμβολα της γλώσσας των πεπερασμένων ιδεών του θνητού νου. Γνωρίζουμε όμως ότι ενοικεί στον ανθρώπινο νου ένα κομμάτι του Θεού και ότι εκεί διαμένει μαζί με την ανθρώπινη ψυχή το Πνεύμα της Αλήθειας. Ακόμα γνωρίζουμε ότι οι πνευματικές αυτές δυνάμεις συνωμοτούν για να καταστήσουν τον υλικό άνθρωπο ικανό να αδράξει την πραγματικότητα των πνευματικών αξιών και να κατανοήσει τη φιλοσοφία των συμπαντικών εννοιών. Όμως ακόμη πιο σίγουρα γνωρίζουμε ότι τα πνεύματα αυτά της Θείας Παρουσίας μπορούν να βοηθήσουν τον άνθρωπο στην πνευματική οικειοποίηση όλης της αλήθειας που συνεισφέρει στη βελτίωση της αεί προοδεύουσας πραγματικότητας της προσωπικής θρησκευτικής εμπειρίας – της συνειδητοποίησης του Θεού.
0:12.14 [Συντάχθηκε από έναν Θείο Σύμβουλο του Όρβοντον, Επικεφαλή του Σώματος των Υπερσυμπαντικών Προσωπικοτήτων, στους οποίους ανατέθηκε να παρουσιάσουν στην Ουράντια την αλήθεια σχετικά με τις Θεότητες του Παραδείσου και του σύμπαντος των συμπάντων.]
¶ Παραπομπές
- ↑0:1.20-26: Man’s Vision of God and the Logic of Theism, Charles Hartshorne, κεφάλαιο 1, p. 8
- ↑ Ο Θεός ως Δημιουργός των πάντων: Γεν 1:1-27; Γεν 2:4-23; Έξ 20:11; Νε 9:6; Ψλ 146:6; Ησ 42:5; Ιερ 51:15-16; Μκ 13:19; Ιω 1:1-3; Πραξ 4:24; Πραξ 14:15; Εφ 3:9; Κολ 1:16; Α Πε 4:19; Απ 4:11; Απ 10:6. Ο Θεός ως δημιουργός του ουρανού, της γης: Έξ 31:17; Δ Βασ 19:15; Β Παρ 2:12; Ψλ 115:15-16; Ψλ 121:2; Ψλ 124:8; Ψλ 134:3; Ησ 37:16; Ησ 45:12-18; Ιερ 10:11-12; Ιερ 32:17; Απ 14:7. Ο Θεός ως δημιουργός του άνδρα, της γυναίκας: Γεν 5:1-2. Ο Θεός ως δημιουργός του ανθρώπου: Σειρ 33:10; Μαλ 2:10. Ο Θεός ως δημιουργός της γης: Ησ 40:26,28; Αμ 4:13. Ο Θεός ως δημιουργός της σοφίας: Σειρ 1:1-4; Βαρ 3:32-36. Ο Θεός ως δημιουργός των κόσμων: Εβρ 1:2.
- ↑ Ο Θεός ως ελεγκτής: Ιωβ 38:1-39:30; Ψλ 104:1-32; Ψλ 148:6-12; Πραξ 14:15.
- ↑ Ο Θεός ως Υπερασπιστής: Ψλ 37:17,24; Ψλ 63:8; Ψλ 145:14; Ησ 41:10,13; Εβρ 1:3.
- ↑ Ο Θεός ο Υπέρτατος: Ψλ 136:2-3; Δν 2:47; Δν 10:17; Ιησ 22:22; Α Πε 2:13.
- ↑ Αιώνιος Θεός: Δτ 33:27; Ρωμ 1:20; Α Τιμ 1:17.
- ↑ ΕΓΏ ΕΊΜΑΙ: Έξ 3:13-14.
- ↑ Παράδεισος: Λκ 23:43; Β Κορ 12:4; Απ 2:7.
- ↑ Οι άνθρωποι κάνουν το θέλημα του Πατέρα: Ψλ 143:10; Σειρ 15:11-20; Μτ 6:10; Μτ 7:21; Μτ 12:50; Μκ 3:35; Λκ 8:21; Λκ 11:2; Ιω 7:16-17; Ιω 9:31; Ιω 14:21,24; Ιω 15:10,14-16.
- ↑ Πνεύμα φως: Ιεζ 7:55; Ησ 9:2; Μτ 4:16; Μτ 5:14-16; Λκ 1:79; Λκ 2:32; Ιω 1:4-9; Ιω 3:19-21; Ιω 8:12; Ιω 9:5; Ιω 12:46; Α Ιω 1:5; Α Ιω 2:8.
- ↑ Paradise Trinity: Μτ 28:19; Πραξ 2:32-33; Β Κορ 13:14; Α Ιω 5:7. Τριάδα του Παραδείσου (η πρώιμη άποψη του Παύλου): Α Κορ 12:4-6.