© 2018 Ίδρυμα Ουράντια
| Εγγραφο 104. ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΡΙΑΔΑ |
Δείκτης
Πολλαπλή έκδοση |
Εγγραφο 106. ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΑ ΕΠΙΠΕΔΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ |
105:0.1 Ακόμα και στις ανώτερες τάξεις των συμπαντικών οντοτήτων, το άπειρο είναι μόνο εν μέρει κατανοητό, και η τελικότητα της πραγματικότητας μόνο σχετικά είναι αντιληπτή. Ο ανθρώπινος νους, καθώς αναζητά να διαπεράσει το αιώνιο μυστήριο της καταγωγής και του πεπρωμένου όλου αυτού που ονομάζεται πραγματικότητα, μπορεί βοηθητικά να προσεγγίζει το πρόβλημα θεωρώντας την αιωνιότητα-άπειρο σαν μια σχεδόν χωρίς όρια έλλειψη, η οποία παράγεται από μια απόλυτη αιτία και η οποία λειτουργεί σε όλο αυτό το συμπαντικό κύκλο της ατέρμονης διαφορετικότητας, αναζητώντας πάντα κάποιο απόλυτο και άπειρο δυναμικό του πεπρωμένου.
105:0.2 Όταν η θνητή διάνοια προσπαθεί να κατανοήσει τη σκέψη του συνόλου της πραγματικότητας, ένας τέτοιος πεπερασμένος νους έρχεται αντιμέτωπος με την άπειρη πραγματικότητα. Το σύνολο της πραγματικότητας είναι άπειρο και επομένως δεν μπορεί να γίνει ποτέ εντελώς κατανοητό από κανένα νου που είναι υπό-άπειρος σε ικανότητα σκέψης.
105:0.3 Ο ανθρώπινος νους μετά δυσκολίας μπορεί να σχηματίσει μια ικανοποιητική σκέψη για τις υπάρξεις της αιωνιότητας και χωρίς μια τέτοια κατανόηση είναι αδύνατο να απεικονίσει ούτε ακόμα και τις δικές μας σκέψεις για το σύνολο της πραγματικότητας. Παρόλα αυτά, μπορούμε να επιχειρήσουμε μια τέτοια παρουσίαση, αν και γνωρίζουμε πολύ καλά ότι οι σκέψεις μας πρέπει να εκτεθούν σε βαθιά διαστροφή κατά τη διαδικασία της μετάφρασης-μετατροπής μέχρι το επίπεδο κατανόησης του θνητού νου.
105:1.1 Απόλυτα πρωταρχική αιτία στο άπειρο, οι φιλόσοφοι των συμπάντων αποδίδουν στο Συμπαντικό Πατέρα που λειτουργεί σαν άπειρος, αιώνιος και απόλυτος ΕΙΜΑΙ[1].
105:1.2 Υπάρχουν πολλά στοιχεία κινδύνου, που συνοδεύουν την παρουσίαση, στη θνητή διάνοια, της ιδέας ενός απείρου ΕΙΜΑΙ, εφόσον αυτή η σκέψη είναι τόσο απόμακρη για την ανθρώπινη εμπειρική κατανόηση, ώστε να προκαλέσει σοβαρή διαστροφή των εννοιών και παρεξήγηση των σημασιών. Παρόλα αυτά, η φιλοσοφική σκέψη του ΕΙΜΑΙ παρέχει στα πεπερασμένα πλάσματα κάποια βάση για ένα εγχείρημα προσέγγισης σε μερική κατανόηση των απόλυτων προελεύσεων και των άπειρων πεπρωμένων. Αλλά σε όλες τις προσπάθειές μας για να διαφωτίσουμε τη γένεση και την καρποφορία της πραγματικότητας, ας γίνει σαφές ότι αυτή η σκέψη του ΕΙΜΑΙ είναι, με όλες τις έννοιες και σημασίες της προσωπικότητας, συνώνυμη με το Πρώτο Πρόσωπο της Θεότητας, το Συμπαντικό Πατέρα όλων των προσωπικοτήτων. Αλλά αυτό το αξίωμα του ΕΙΜΑΙ δεν είναι τόσο ξεκάθαρα αναγνωρίσιμο σε μη θεϊκά πεδία συμπαντικής πραγματικότητας.
105:1.3 Το ΕΙΜΑΙ είναι το Άπειρο, το ΕΙΜΑΙ είναι επίσης άπειρο. Από την επακόλουθη χρονική άποψη, κάθε πραγματικότητα έλκει την καταγωγή της από το άπειρο ΕΙΜΑΙ, του οποίου η μοναχική ύπαρξη σε παρελθούσα άπειρη αιωνιότητα, οφείλει να είναι, μιας πεπερασμένης ύπαρξης, το πρώτο φιλοσοφικό αξίωμα Η σκέψη του ΕΙΜΑΙ συνεπάγεται απροσδιόριστο άπειρο, την αδιαφοροποίητη πραγματικότητα όλου εκείνου που μπορεί ποτέ να υπάρξει σε μια άπειρη αιωνιότητα.
105:1.4 Σαν υπαρξιακή σκέψη το ΕΙΜΑΙ δεν είναι ούτε θεοποιημένο ούτε μη θεοποιημένο, ούτε ενεργητικό ούτε εν δυνάμει, ούτε προσωπικό ούτε απρόσωπο, ούτε στατικό ούτε δυναμικό. Κανένα χαρακτηριστικό δεν μπορεί να αποδοθεί στο Άπειρο εκτός από το να αναφέρουμε ότι το ΕΙΜΑΙ υπάρχει. Το φιλοσοφικό αξίωμα του ΕΙΜΑΙ είναι μια συμπαντική σκέψη που είναι κάτι πιο δύσκολο σε κατανόηση από εκείνο του Απροσδιόριστου Απόλυτου.
105:1.5 Για τον πεπερασμένο νου πρέπει απλά να υπάρχει μια αρχή, και παρόλο που ποτέ δεν υπήρξε μια πραγματική αρχή στην πραγματικότητα, υπάρχουν όμως ορισμένες γενεσιουργές σχέσεις τις οποίες η πραγματικότητα εκδηλώνει στο άπειρο. Η προ-πραγματικότητα, η πρωτογενής, αιώνια κατάσταση μπορεί να θεωρηθεί κάτι σαν και αυτό: Σε κάποια άπειρη στιγμή, υποθετικά σε κάποιο παρελθούσας αιωνιότητας λεπτό, το ΕΙΜΑΙ μπορεί να γίνει αντιληπτό σαν πράγμα και μη-πράγμα, σαν αιτία και αποτέλεσμα, σαν βούληση και αντίδραση. Σε αυτό το υποθετικό λεπτό της αιωνιότητας δεν υπάρχει διαφοροποίηση σε ολόκληρο το άπειρο. Το άπειρο είναι γεμάτο από το Άπειρο. Το Άπειρο περικλείει το άπειρο. Αυτό είναι το υποθετικό στατικό λεπτό της αιωνιότητας. Οι ενέργειες συμπεριλαμβάνονται ακόμα μέσα στα δυναμικά τους, και τα δυναμικά δεν έχουν ακόμα εμφανιστεί μέσα στο άπειρο του ΕΙΜΑΙ. Αλλά ακόμα και σε αυτή την γεμάτη εικασία κατάσταση πρέπει να υποθέσουμε την ύπαρξη της δυνατότητας της αυτό-βούλησης.
105:1.6 Ακόμα να θυμάστε ότι η κατανόηση του ανθρώπου για το Συμπαντικό Πατέρα είναι προσωπική εμπειρία. Ο Θεός, σαν πνευματικός Πατέρας σας, γίνεται κατανοητός σε σας και στους άλλους θνητούς, αλλά η εμπειρική γεμάτη λατρεία σκέψη σας για το Συμπαντικό Πατέρα πρέπει πάντα να είναι μικρότερη από τη φιλοσοφική σας θεώρηση για το άπειρο της Πρώτης Πηγής και Κέντρου, του ΕΙΜΑΙ. Όταν μιλάμε για τον Πατέρα, εννοούμε το Θεό όπως τον αντιλαμβάνονται τα πλάσματά του, τα ανώτερα και τα κατώτερα, αλλά υπάρχει πολύ περισσότερη Θεότητα που δεν είναι κατανοητή στα συμπαντικά πλάσματα. Ο Θεός, ο Πατέρας σας και Πατέρας μου, είναι εκείνη η φάση του Απείρου που διακρίνουμε στις προσωπικότητές μας σαν μια ενεργητική εμπειρική πραγματικότητα, αλλά το ΕΙΜΑΙ παραμένει πάντα, καθώς η υπόθεση που κάνουμε για όλα αυτά που αισθανόμαστε δεν μπορεί να γνωρίσει την Πρώτη Πηγή και Κέντρο. Και ακόμα εκείνη η υπόθεση πιθανόν να είναι πολύ μικρή για το απροσμέτρητο άπειρο της πρωταρχικής πραγματικότητας.
105:1.7 Το σύμπαν των συμπάντων, με τις αναρίθμητες στρατιές των προσωπικοτήτων που το κατοικούν, είναι ένας τεράστιος και σύνθετος οργανισμός, αλλά η Πρώτη Πηγή και Κέντρο είναι απείρως πιο σύνθετη από τα σύμπαντα και τις προσωπικότητες που έγιναν πραγματικές σε απάντηση των εκούσιων εντολών της. Όταν στέκεστε με δέος μπροστά στο μέγεθος του κυρίου σύμπαντος, σταθείτε και σκεφτείτε ότι ακόμα και αυτή η ακατάληπτη δημιουργία δεν είναι παρά μια μερική αποκάλυψη του Απείρου.
105:1.8 Το άπειρο είναι όντως μακριά από το εμπειρικό επίπεδο της θνητής αντίληψης, αλλά ακόμα και σε αυτή την εποχή στην Ουράντια, οι σκέψεις σας για το άπειρο αυξάνουν, και θα συνεχίσουν να αυξάνουν απ’ άκρη σ’ άκρη στις ατέρμονες σταδιοδρομίες σας, που επεκτείνονται μπροστά προς τη μελλοντική αιωνιότητα. Το απροσδιόριστο άπειρο δεν έχει νόημα για το πεπερασμένο δημιούργημα, αλλά το άπειρο μπορεί να αυτοπεριοριστεί και μπορεί να εκφραστεί σε πραγματικότητα σε όλα τα επίπεδα των συμπαντικών υπάρξεων. Και το πρόσωπο που το Άπειρο στρέφει προς όλες τις συμπαντικές προσωπικότητες είναι το πρόσωπο ενός Πατέρα, του Συμπαντικού Πατέρα της Αγάπης.
105:2.1 Μελετώντας τη γένεση της πραγματικότητας, να φέρνετε πάντα στο νου ότι όλη η απόλυτη πραγματικότητα προέρχεται από την αιωνιότητα και δεν έχει αρχή ύπαρξης. Με το να λέμε απόλυτη πραγματικότητα, αναφερόμαστε στα τρία υπαρξιακά πρόσωπα της Θεότητας, το Νησί του Παραδείσου και τους τρεις Απόλυτους. Αυτές οι επτά πραγματικότητες είναι ισοδύναμα αιώνιες, παρόλο που εμείς καταφεύγουμε στη γλώσσα του χωροχρόνου για να παρουσιάσουμε τις επακόλουθες καταγωγές τους στα ανθρώπινα όντα.
105:2.2 Σαν ακολουθία της χρονολογικής απεικόνισης της προέλευσης της πραγματικότητας, πρέπει να υπάρχει σαν αξίωμα ένα θεωρητικό λεπτό της «πρώτης» βουλητικής έκφρασης και της «πρώτης» αντίδρασης σαν αντίκτυπο μέσα στο ΕΙΜΑΙ. Στις προσπάθειές μας να απεικονίσουμε τη γένεση και τη δημιουργία της πραγματικότητας, αυτό το στάδιο μπορεί να θεωρηθεί σαν η αυτό-διαφοροποίηση του Α πείρου Ενός από την Απεραντοσύνη, αλλά το αξίωμα αυτής της διπλής σχέσης πρέπει πάντα να επεκτείνεται σε μια τριαδική σκέψη με την αναγνώριση της αιώνιας συνέχισης του Απείρου, του ΕΙΜΑΙ.
105:2.3 Αυτή η αυτό-μεταμόρφωση του ΕΙΜΑΙ μεσουρανεί στην πολυσχιδή διαφοροποίηση της θεοποιημένης πραγματικότητας και της μη θεοποιημένης πραγματικότητας, της δυναμικής και της ενεργοποιημένης πραγματικότητας και ορισμένων άλλων πραγματικοτήτων που σχεδόν δεν μπορούν να ταξινομηθούν. Αυτές οι διαφοροποιήσεις του θεωρητικού μονιστικού1 ΕΙΜΑΙ συνενώνονται αιωνίως με ταυτόσημες σχέσεις που ανακύπτουν μέσα στο ίδιο ΕΙΜΑΙ – την προ-δυναμική, προ-αληθινή, προ-προσωπική, μονοθετική προ-πραγματικότητα η οποία αν και είναι άπειρη, αποκαλύπτεται σαν απόλυτη μπροστά στην Πρώτη Πηγή και Κέντρο και σαν προσωπικότητα στην απέραντη αγάπη του Συμπαντικού Πατέρα.
105:2.4 Με αυτές τις εσωτερικές μεταμορφώσεις το ΕΙΜΑΙ εγκαθιδρύει τη βάση για μια επταπλή αυτό-σχέση. Η φιλοσοφική (χρονική) σκέψη του μοναχικού ΕΙΜΑΙ και η μεταβατική (χρονική) σκέψη του ΕΙΜΑΙ σαν τριαδικότητα μπορεί τώρα να διευρυνθεί για να περικλείσει το ΕΙΜΑΙ σαν επταπλό. Αυτή η επταπλή – ή επτά φάσεων – φύση μπορεί να υποδηλωθεί καλύτερα σε σχέση με τα Επτά Απόλυτα του Απείρου.
105:2.5 1. Ο Συμπαντικός Πατέρας. ΕΙΜΑΙ πατέρας του Αιωνίου Υιού. Αυτή είναι η πρωταρχική προσωπική σχέση πραγματικοτήτων. Η απόλυτη προσωπικότητα του Υιού καθιστά απόλυτο το γεγονός της πατρότητας του Θεού και εγκαθιδρύει την εν δυνάμει συγγένεια όλων των προσωπικοτήτων. Αυτή η σχέση εγκαθιδρύει την προσωπικότητα του Απείρου και τελειοποιεί την πνευματική της αποκάλυψη στην προσωπικότητα του Αρχικού Υιού. Αυτή η φάση του ΕΙΜΑΙ μπορεί εν μέρει να γίνει καταληπτή από την εμπειρία στα πνευματικά επίπεδα, ακόμα και από τους θνητούς οι οποίοι, ενώ βρίσκονται ακόμα στη σάρκα, μπορούν να λατρέψουν τον Πατέρα μας.
105:2.6 2. Ο Συμπαντικός Ελεγκτής. ΕΙΜΑΙ αιτία του αιώνιου Παραδείσου. Αυτή είναι η πρωταρχική απρόσωπη σχέση πραγματικοτήτων, ο αρχικός μη πνευματικός σύνδεσμος. Ο Συμπαντικός Πατέρας είναι ο Θεός-αγάπη. Ο Συμπαντικός Ελεγκτής είναι ο Θεός-σχέδιο. Αυτή η σχέση εγκαθιδρύει τη δυνατότητα της μορφής-σύνθεσης – και καθορίζει το κύριο σχέδιο της απρόσωπης μη πνευματικής σχέσης – το κύριο σχέδιο από το οποίο γίνονται όλα τα αντίγραφα.
105:2.7 3. Ο Συμπαντικός Δημιουργός. ΕΙΜΑΙ ένα με τον Αιώνιο Υιό. Αυτή η ένωση του Πατρός και του Υιού (στον Παράδεισο) εγκαινιάζει το δημιουργικό κύκλο, ο οποίος τελειοποιείται με τη μορφή της συνενωμένης προσωπικότητας και του αιώνιου σύμπαντος. Από την θνητή πεπερασμένη άποψη, η πραγματικότητα έχει τις αληθινές αρχές της στην αιώνια εμφάνιση της δημιουργίας της Χαβόνα. Αυτή η δημιουργική πράξη της Θεότητας έγινε από και μέσω του Θεού της Δράσης, που στην ουσία είναι η ενότητα του Πατέρα-Υιού εκδηλωμένη πάνω και σε όλα τα επίπεδα του πραγματικού. Επομένως η θεϊκή δημιουργικότητα χαρακτηρίζεται αλάνθαστα από ενότητα και αυτή η ενότητα είναι η εξωτερική αντανάκλαση της απόλυτης μοναδικότητας του δυαδισμού του Πατέρα-Υιού και της Τριάδας του Πατρός-Υιού-Πνεύματος.
105:2.8 4. Ο Άπειρος Υποστηρικτής. ΕΙΜΑΙ αυτό-συνδετικός. Αυτός είναι ο πρωτογενής σύνδεσμος των στατικών και των δυναμικών της πραγματικότητας. Σε αυτή τη σχέση, όλοι οι προσδιορισμένοι και οι απροσδιόριστοι αντισταθμίζονται. Αυτή η φάση του ΕΙΜΑΙ γίνεται καλύτερα κατανοητή σαν ο Συμπαντικός Απόλυτος – ο ενοποιητής της Θεότητας και οι Απροσδιόριστοι Απόλυτοι.
105:2.9 5. Ο Άπειρος Δυναμικός. ΕΙΜΑΙ αυτό-προσδιοριζόμενος. Αυτό είναι το σταθερό σημείο που μαρτυρεί αιώνια το θεληματικό αυτοπεριορισμό του ΕΙΜΑΙ σαν αποτέλεσμα του οποίου επιτεύχθηκε τριπλή αυτό-έκφραση και αυτό-αποκάλυψη. Αυτή η φάση του ΕΙΜΑΙ συνήθως γίνεται κατανοητή σαν η Απόλυτη Θεότητα.
105:2.10 6. Η Άπειρη Ικανότητα. ΕΙΜΑΙ στατικά-αντιδρών. Αυτό είναι το ατελεύτητο καλούπι, η δυνατότητα για όλη τη μελλοντική κοσμική επέκταση. Αυτή η φάση του ΕΙΜΑΙ γίνεται ίσως καλύτερα αντιληπτή σαν η υπερβαρυτική παρουσία του Απροσδιόριστου Απόλυτου.
105:2.11 7. Ο Συμπαντικός Ένας του Απείρου. ΕΙΜΑΙ όπως ΕΙΜΑΙ. Αυτό είναι το σταμάτημα ή η αυτό-σχέση του Απείρου, το αιώνιο γεγονός της άπειρης-πραγματικότητας και η συμπαντική αλήθεια του πραγματικού-απείρου. Για όσο διάστημα αυτή η σχέση είναι διακριτή σαν προσωπικότητα, αποκαλύπτεται στα σύμπαντα μέσα στο θεϊκό Πατέρα όλων των προσωπικοτήτων – ακόμα και της απόλυτης προσωπικότητας. Για όσο διάστημα αυτή η σχέση εκφράζεται απρόσωπα, συναντιέται στο σύμπαν σαν απόλυτη συνάφεια καθαρής ενέργειας και καθαρού πνεύματος μπροστά στο Συμπαντικό Πατέρα. Για όσο διάστημα αυτή η σχέση γίνεται κατανοητή σαν απόλυτη, αποκαλύπτεται στην πρωτοκαθεδρία της Πρώτης Πηγής και Κέντρου, μέσα σ’ αυτόν ζούμε όλοι και κινούμαστε και έχουμε την ύπαρξή μας, από πλάσματα του χώρου σε πολίτες του Παραδείσου[2]. Και αυτό είναι αλήθεια τόσο για το κύριο σύμπαν όσο και για το πιο απειροελάχιστο τμήμα, είναι αλήθεια τόσο για αυτό που θα υπάρξει όσο και γι αυτό που υπάρχει και γι αυτό που υπήρξε.
105:3.1 Οι επτά αρχικές σχέσεις εντός του ΕΙΜΑΙ γίνονται αιώνιες σαν τα Επτά Απόλυτα του Απείρου. Αλλά αν και μπορούμε να απεικονίσουμε τις προελεύσεις της πραγματικότητας και τις διαφοροποιήσεις του απείρου με μια επακόλουθη αφήγηση, στην πράξη όλα τα επτά Απόλυτα είναι κατ’ απροσδιόριστο και συντονισμένο τρόπο αιώνια. Είναι ίσως αναγκαίο για τους θνητούς νόες να καταλάβουν τις απαρχές τους, αλλά αυτή η σκέψη θα επισκιάζεται πάντα από την αντίληψη ότι τα επτά Απόλυτα δεν είχαν απαρχές. Είναι αιώνια και έτσι ήταν πάντα. Τα επτά Απόλυτα είναι η προϋπόθεση της πραγματικότητας. Περιγράφονται σε αυτά τα κείμενα ως ακολούθως:
105:3.2 1. Η Πρώτη Πηγή και Κέντρο. Πρώτο Πρόσωπο της Θεότητας και πρωταρχικό μη θεϊκό σχέδιο, Θεός, ο Συμπαντικός Πατέρας, δημιουργός, ελεγκτής και υποστηρικτής, η συμπαντική αγάπη, το αιώνιο πνεύμα και η άπειρη ενέργεια. Το δυναμικό όλων των δυναμικών και πηγή όλων αυτών που υπάρχουν. Η σταθερότητα όλων των στατικών και ο δυναμισμός κάθε αλλαγής. Πηγή σχεδίου και Πατέρας προσώπων. Συλλογικά, όλα τα επτά Απόλυτα ισοδυναμούν με το άπειρο, αλλά ο Συμπαντικός Πατέρας ο ίδιος στην πράξη είναι το άπειρο.
105:3.3 2. Η Δεύτερη Πηγή και Κέντρο. Δεύτερο Πρόσωπο της Θεότητας, ο Αιώνιος και Αρχικός Υιός. Οι απόλυτες προσωπικές πραγματικότητες του ΕΙΜΑΙ και η βάση για την πραγματοποίηση-αποκάλυψη του «ΕΙΜΑΙ προσωπικότητα». Καμία προσωπικότητα δεν μπορεί να ελπίζει ότι θα φτάσει στο Συμπαντικό Πατέρα παρά μέσω του Αιώνιου Υιού. Ούτε μπορεί η προσωπικότητα να φτάσει σε πνευματικά επίπεδα ύπαρξης χωριστά από τη δράση και τη βοήθεια αυτού του απόλυτου σχεδίου για όλες τις προσωπικότητες. Στη Δεύτερη Πηγή και Κέντρο το πνεύμα είναι απροσδιόριστο ενώ η προσωπικότητα είναι απόλυτη.
105:3.4 3. Η Παραδείσια Πηγή και Κέντρο. Δεύτερο μη θεϊκό σχέδιο, το αιώνιο Νησί του Παραδείσου. Η βάση για την πραγματοποίηση-αποκάλυψη του «ΕΙΜΑΙ ισχύς» και το θεμέλιο για την εγκαθίδρυση του βαρυτικού ελέγχου σε όλα τα σύμπαντα. Σχετικά με όλη την ενεργοποιημένη, μη πνευματική, απρόσωπη και μη βουλητική πραγματικότητα, ο Παράδεισος είναι το απόλυτο των σχεδίων. Σαν πνευματική ενέργεια συσχετίζεται με το Συμπαντικό Πατέρα μέσω της απόλυτης προσωπικότητας της Μητέρας-Υιού, έτσι όλη η κοσμική ενέργεια αγκαλιάζεται από τον έλεγχο βαρύτητας της Πρώτης Πηγής και Κέντρου μέσω του απόλυτου σχεδίου του Νησιού του Παραδείσου. Ο Παράδεισος δεν βρίσκεται στο διάστημα, το διάστημα υπάρχει σε σχέση προς τον Παράδεισο, και ο συγχρονισμός της κίνησης καθορίζεται μέσω της Παραδείσιας σχέσης. Το αιώνιο Νησί είναι απόλυτα ήρεμο. Όλη η άλλη ενέργεια που οργανώθηκε και οργανώνεται είναι σε αέναη κίνηση, σε όλο το διάστημα, μόνο η παρουσία του Απροσδιόριστου Απόλυτου είναι αδρανής και ο Απροσδιόριστος συντονίζεται με τον Παράδεισο. Ο Παράδεισος υπάρχει στην εστίαση του διαστήματος, ο Απροσδιόριστος τον διαποτίζει και κάθε σχετική ύπαρξη έχει την ουσία της μέσα σε αυτό το πεδίο.
105:3.5 4. Η Τρίτη Πηγή και Κέντρο. Τρίτο Πρόσωπο της Θεότητας, ο Συνενωμένος Δράστης, ο άπειρος ενοποιητής των κοσμικών ενεργειών του Παραδείσου με τις πνευματικές ενέργειες του Αιώνιου Υιού, τέλειος συντονιστής των κινήτρων της θέλησης και των μηχανισμών δύναμης, ενοποιητής όλης της παρούσης και πραγματοποιημένης πραγματικότητας. Μέσα από τις υπηρεσίες των πολύπτυχων παιδιών του το Άπειρο Πνεύμα αποκαλύπτει το έλεος του Αιώνιου Υιού ενώ την ίδια στιγμή λειτουργεί σαν άπειρος διαχειριστής, υφαίνοντας παντοτινά το σχέδιο του Παραδείσου μέσα στις ενέργειες του διαστήματος. Αυτός ο ίδιος ο Συνενωμένος Δράστης, αυτός ο Θεός της Δράσης, είναι η τέλεια έκφραση των άνευ ορίων πλάνων και στόχων του Αιώνιου Υιού ενώ ο ίδιος λειτουργεί σαν πηγή του νου και εφαρμοστής της διάνοιας στα πλάσματα του ευρέως εκτεταμένου κόσμου.
105:3.6 5. Η Απόλυτη Θεότητα. Οι αιτιολογημένες, δυνητικά προσωπικές δυνατότητες της συμπαντικής πραγματικότητας, το σύνολο του δυναμικού όλης της Θεότητας. Η Απόλυτη Θεότητα είναι ο σκόπιμος προσδιοριστής των απροσδιόριστων, απόλυτων και μη θεϊκών πραγματικοτήτων. Η Απόλυτη Θεότητα είναι ο προσδιοριστής του απόλυτου και αυτός που κάνει απόλυτο το προσδιορισμένο – ο παραλήπτης του πεπρωμένου.
105:3.7 6. Ο Απροσδιόριστος Απόλυτος. Στατικός, αντιδρών και προσωρινά αδρανής. Η μη αποκαλυμμένη κοσμική απεραντοσύνη του ΕΙΜΑΙ. Το σύνολο της μη θεοποιημένης πραγματικότητας και τελικότητας όλων των μη προσωπικών δυναμικών. Ο χώρος περιορίζει τη λειτουργία του Απροσδιόριστου, αλλά η παρουσία του Απροσδιόριστου είναι χωρίς όρια, άπειρη. Υπάρχει μια νοητική περιφέρεια στο κύριο σύμπαν, αλλά η παρουσία του Απροσδιόριστου είναι απεριόριστη. Ακόμα και η αιωνιότητα δεν μπορεί να εξαντλήσει την απεριόριστη ηρεμία αυτού του μη θεϊκού Απόλυτου.
105:3.8 7. Ο Συμπαντικός Απόλυτος. Ο ενοποιών το θεϊκό και το μη θεϊκό, ο συσχετίζων το απόλυτο και το σχετικό. Ο Συμπαντικός Απόλυτος (όντας στατικός, δυναμικός και συνδετικός) εξισορροπεί την τάση μεταξύ αυτού που υπάρχει πάντα και του μη ολοκληρωμένου.
105:3.9 Τα Επτά Απόλυτα του Απείρου αποτελούν τις απαρχές της πραγματικότητας. Κατά την αντίληψη του θνητού νου, η Πρώτη Πηγή και Κέντρο φαίνεται ότι είναι η πρόγονος όλων των απόλυτων. Αλλά ένα τέτοιο αξίωμα, αν και χρήσιμο, ακυρώνεται από τη συνύπαρξη στην αιωνιότητα του Υιού, του Πνεύματος και των τριών Απόλυτων, και του Νησιού του Παραδείσου.
105:3.10 Είναι αλήθεια ότι τα Απόλυτα είναι εκδηλώσεις του ΕΙΜΑΙ-Πρώτης Πηγής και Κέντρου. Είναι γεγονός ότι αυτά τα Απόλυτα δεν είχαν ποτέ αρχή αλλά συντονίζονται στην αιωνιότητα με την Πρώτη Πηγή και Κέντρο. Οι σχέσεις των απόλυτων στην αιωνιότητα δεν μπορούν να παρουσιάζονται πάντα χωρίς να εμπλέκονται παράδοξα στη γλώσσα του χρόνου και στα σχέδια σκέψης του χώρου. Αλλά άσχετα από κάθε σύγχυση σχετική με την προέλευση των Επτά Απόλυτων του Απείρου, είναι μαζί γεγονός και αλήθεια ότι όλη η πραγματικότητα στηρίζεται στην αιώνια ύπαρξή τους και στις σχέσεις τους μέσα στο άπειρο.
105:4.1 Οι φιλόσοφοι του σύμπαντος υποθέτουν σαν αξίωμα ότι η αιώνια ύπαρξη του ΕΙΜΑΙ είναι η πρωταρχική πηγή όλης της πραγματικότητας. Και στη συνέχεια αυτού υποθέτουν σαν αξίωμα την αυτό-κατάτμηση του ΕΙΜΑΙ στις θεμελιώδεις σχέσεις – τις επτά φάσεις του απείρου. Και ταυτόχρονα με αυτή την υπόθεση υπάρχει το τρίτο αξίωμα – η αιώνια εμφάνιση των Επτά Απόλυτων του Απείρου και η αιωνιοποίηση του δυαδικού συνδέσμου των επτά φάσεων του ΕΙΜΑΙ και αυτών των επτά Απολύτων.
105:4.2 Η αυτό-αποκάλυψη του ΕΙΜΑΙ μεταβαίνει έτσι από τον στατικό εαυτό μέσα από την αυτό-κατάτμηση και τις σχέσεις με τον εαυτό στις απόλυτες σχέσεις, τις σχέσεις με τα Απόλυτα που προκύπτουν από τον εαυτό του. Η δυαδικότητα γίνεται με τον τρόπο αυτό υπαρκτή στον αιώνιο σύνδεσμο με τα Επτά Απόλυτα του Απείρου με την επταπλή απεραντοσύνη των επτά κατατμημένων φάσεων του αυτό-αποκαλυμμένου ΕΙΜΑΙ. Αυτές οι δυαδικές σχέσεις, που αιωνιοποιούνται στα σύμπαντα σαν τα επτά Απόλυτα, κάνουν αιώνια τα βασικά θεμέλια όλης της συμπαντικής πραγματικότητας.
105:4.3 Αναφέρθηκε κάποτε ότι η ενότητα γεννάει τη δυαδικότητα, ότι η δυαδικότητα γεννάει την τριαδικότητα και ότι η τριαδικότητα είναι ο αιώνιος πρόγονος όλων των πραγμάτων. Υπάρχουν όντως, τρεις μεγάλες τάξεις πρωτογενών σχέσεων και αυτές είναι:
105:4.4 1. Σχέσεις ενότητας. Σχέσεις που ενυπάρχουν στο ΕΙΜΑΙ σαν η ενότητα από την οποία προκύπτει η αυτό-διαφοροποίηση σαν τριπλή και μετά σαν επταπλή.
105:4.5 2. Σχέσεις δυαδικότητας. Σχέσεις που υπάρχουν ανάμεσα στο ΕΙΜΑΙ σαν επταπλό και στα Επτά Απόλυτα του Απείρου.
105:4.6 3. Σχέσεις τριαδικότητας. Αυτοί είναι οι λειτουργικοί σύνδεσμοι των Επτά Απόλυτων του Απείρου.
105:4.7 Οι σχέσεις της τριαδικότητας αναφαίνονται από τις δυαδικές βάσεις εξαιτίας του αναπόφευκτου συνδέσμου μεταξύ των Απόλυτων. Τέτοιοι σύνδεσμοι τριαδικότητας καθιστούν αιώνια όλη την εν δυνάμει πραγματικότητα. Περικλείουν μαζί τη θεοποιημένη και τη μη θεοποιημένη πραγματικότητα.
105:4.8 Το ΕΙΜΑΙ είναι το απροσδιόριστο άπειρο σαν ενότητα. Οι δυαδικότητες αιωνιοποιούν τις βάσεις της πραγματικότητας. Οι τριαδικότητες προκαλούν την πραγματοποίηση του απείρου σαν συμπαντική λειτουργία.
105:4.9 Τα προ-υπαρξιακά γίνονται υπαρξιακά στα επτά Απόλυτα και τα υπαρξιακά γίνονται λειτουργικά στις τριαδικότητες, το βασικό σύνδεσμο των Απολύτων. Και συνεπακόλουθα με την αιωνιοποίηση των τριαδικοτήτων τίθεται το συμπαντικό στάδιο – τα δυναμικά υπάρχουν και τα πραγματικά είναι παρόντα – και όλη η αιωνιότητα γίνεται μάρτυρας της διαποίκιλσης της κοσμικής ενέργειας, της υπερεπέκτασης του πνεύματος του Παραδείσου και του χαρίσματος του νου μαζί με την απόδοση της προσωπικότητας, συνεπεία των οποίων όλες αυτές οι Θεότητες και τα παράγωγα του Παραδείσου ενοποιούνται σε εμπειρία, στο επίπεδο των δημιουργημάτων και σε άλλες τεχνικές στο επίπεδο των υπέρ-δημιουργημάτων.
105:5.1 Ακριβώς όπως η αρχική διαποίκιλση του ΕΙΜΑΙ πρέπει να αποδοθεί στην έμφυτη και αυτό-περιεχόμενη βούληση, έτσι πρέπει και η προκήρυξη της πεπερασμένης πραγματικότητας να καταλογιστεί στις βουλητικές πράξεις της Θεότητας του Παραδείσου και στις, με αντίκτυπο, ρυθμίσεις των λειτουργικών τριαδικοτήτων.
105:5.2 Πριν από τη θεοποίηση του πεπερασμένου, φαίνεται ότι όλη η διαποίκιλση της πραγματικότητας έλαβε χώρα σε απόλυτα επίπεδα. Αλλά η βουλητική πράξη που προκηρύσσει την πεπερασμένη πραγματικότητα συνδυάζει μια τροποποίηση της απολυτότητας και συνεπάγεται την εμφάνιση της σχετικότητας.
105:5.3 Καθώς παρουσιάζουμε αυτή την αφήγηση σαν μια αλληλουχία και απεικονίζουμε την ιστορική εμφάνιση του πεπερασμένου σαν άμεσο παράγωγο του απόλυτου, θα γεννηθεί στο μυαλό ότι τα υπερβατικά προηγήθηκαν και επακολούθησαν όλου αυτού που είναι πεπερασμένο. Τα έσχατα υπερβατικά είναι, σε σχέση προς το πεπερασμένο, μαζί αιτίες και ολοκληρώσεις.
105:5.4 Η δυνατότητα για το πεπερασμένο είναι έμφυτη στο Άπειρο, αλλά η μεταστοιχείωση της δυνατότητας σε πιθανότητα και στην αναπόφευκτη κατάσταση πρέπει να αποδοθεί στην αυθύπαρκτη ελεύθερη βούληση της Πρώτης Πηγής και Κέντρου, που ενεργοποιεί όλους τους τριαδικούς συνδέσμους. Μόνο η απεραντοσύνη της βούλησης του Πατέρα μπορούσε ποτέ να προσδιορίσει με τον τρόπο αυτό το απόλυτο επίπεδο της ύπαρξης ώστε να φτιάξει ένα έσχατο ή να δημιουργήσει ένα πεπερασμένο.
105:5.5 Με την εμφάνιση της σχετικής και προσδιορισμένης πραγματικότητας δημιουργείται ένας νέος κύκλος πραγματικότητας – ο κύκλος της ανάπτυξης – μια προς τα κάτω σαρωτική κίνηση από τα ύψη του απείρου στα πεδία του πεπερασμένου, που κινείται κυκλικά προς τα μέσα, προς τον Παράδεισο και τη Θεότητα, αναζητώντας παντοτινά εκείνα τα ανώτερα πεπρωμένα που συνυπάρχουν με μιαν άπειρη πηγή.
105:5.6 Αυτές οι αδιανόητες πράξεις σηματοδοτούν το ξεκίνημα της συμπαντικής ιστορίας, σηματοδοτούν τον ερχομό του ίδιου του χρόνου. Για ένα πλάσμα, το ξεκίνημα του πεπερασμένου είναι η γέννηση της πραγματικότητας. Από την άποψη του νου του πλάσματος, δεν υπάρχει πραγματικότητα που να είναι αντιληπτή πριν από το πεπερασμένο. Αυτή η πρόσφατη εμφάνιση της πεπερασμένης πραγματικότητας υφίσταται σε δυο αρχικές φάσεις:
105:5.7 1. Πρωτογενή ανώτατα μεγέθη, η υπέρτατη τέλεια πραγματικότητα, ο της Χαβόνα τύπος σύμπαντος και δημιουργήματος.
105:5.8 2. Δευτερογενή ανώτατα μεγέθη, η υπέρτατη τελειοποιούμενη πραγματικότητα, ο των υπερσυμπάντων τύπος δημιουργήματος ή δημιουργίας.
105:5.9 Αυτές, λοιπόν, είναι οι δυο αρχικές εκδηλώσεις: η ουσιωδώς τέλεια και η τελειοποιούμενη δια της εξέλιξης. Οι δυο συντονίζονται σε αιώνιες σχέσεις, αλλά εντός των ορίων του χρόνου είναι φαινομενικά διαφορετικές. Ο παράγων χρόνος σημαίνει ανάπτυξη εκείνου που αναπτύσσεται, τα δευτερεύοντα πεπερασμένα αναπτύσσονται. Επομένως εκείνα που αναπτύσσονται πρέπει να εμφανίζονται ατελή στο χρόνο. Αλλά αυτές οι διαφορές, που είναι τόσο σημαντικές σε αυτή την πλευρά του Παραδείσου, δεν υπάρχουν στην αιωνιότητα.
105:5.10 Μιλάμε για το τέλειο και το τελειοποιούμενο σαν πρωτογενή και δευτερογενή ανώτατα μεγέθη, αλλά υπάρχει ακόμα ένας άλλος τύπος: Η τριαδικότητα και οι άλλες σχέσεις μεταξύ των πρωτογενών και των δευτερογενών έχουν σαν αποτέλεσμα την εμφάνιση τριτογενών ανωτάτων μεγεθών – πράγματα, έννοιες και αξίες που δεν είναι ούτε τέλειες ούτε τελειοποιούμενες αλλά όμως συντονίζονται με τους δυο προηγούμενους παράγοντες.
105:6.1 Ολόκληρη η προκήρυξη των πεπερασμένων υπάρξεων αντιπροσωπεύει μια μεταβίβαση από τα δυναμικά στα πραγματικά μέσα από τους απόλυτους συνδέσμους του λειτουργικού απείρου. Από τις πολλές επιπτώσεις στην δημιουργική ενεργοποίηση του πεπερασμένου, πρέπει να αναφερθούν:
105:6.2 1. Η θεϊκή αντίδραση, η εμφάνιση των τριών επιπέδων εμπειρικής υπεροχής: η πραγματικότητα της προσωπικής-πνευματικής υπεροχής στη Χαβόνα, η δυνατότητα για προσωπική-ισχυρή υπεροχή στο μεγάλο σύμπαν που πρόκειται να υπάρξει, και η ικανότητα για κάποια άγνωστη λειτουργία του εμπειρικού νου να ενεργήσει σε κάποιο επίπεδο ανωτερότητας στο μελλοντικό κύριο σύμπαν.
105:6.3 2. Η συμπαντική αντίδραση περιέλαβε μια ενεργοποίηση των αρχιτεκτονικών σχεδίων για το διαστημικό επίπεδο των υπερσυμπάντων και αυτή η εξέλιξη συνεχίζεται ακόμα σε όλο το φυσικό οργανισμό των επτά υπερσυμπάντων.
105:6.4 3. Η επίπτωση του δημιουργήματος στη διακήρυξη της πεπερασμένης πραγματικότητας είχε σαν αποτέλεσμα την εμφάνιση τέλειων πλασμάτων της τάξης των αιώνιων κατοίκων της Χαβόνα και των τελειοποιούμενων εξελικτικών ανερχόμενων από τα επτά υπερσύμπαντα. Αλλά για να φτάσει κανείς στην τελειότητα σαν εξελικτική (χρόνο-δημιουργική) εμπειρία χρειάζεται κάτι άλλο από την τελειότητα σαν σημείο εκκίνησης. Έτσι δημιουργείται η ατέλεια στα εξελικτικά πλάσματα. Και αυτή είναι η προέλευση του εν δυνάμει κακού. Κακή προσαρμογή, κακή εναρμόνιση και διαμάχη, όλα αυτά τα πράγματα είναι έμφυτα στην εξελικτική ανάπτυξη, από τα φυσικά σύμπαντα μέχρι τα προσωπικά πλάσματα.
105:6.5 4. Η αντίδραση της θεϊκότητας προς την ατέλεια που είναι έμφυτη στην καθυστέρηση του χρόνου της εξέλιξης αποκαλύπτεται στην αντισταθμιστική παρουσία του Θεού του Επταπλού, δια των ενεργειών του οποίου εκείνο που τελειοποιείται συνενώνεται και με το τέλειο και με το τελειοποιούμενο. Αυτή η χρονική καθυστέρηση είναι αδιαχώριστη από την εξέλιξη, που είναι η έγκαιρη δημιουργικότητα. Εξαιτίας της, καθώς επίσης και εξαιτίας άλλων αιτιών, η παντοδύναμη ισχύς του Υπέρτατου στηρίζεται στις θεϊκές επιτυχίες του Θεού του Επταπλού. Αυτή η χρονική καθυστέρηση καθιστά ικανό το δημιούργημα να συμμετέχει στη θεϊκή δημιουργία με το να επιτρέπει στις προσωπικότητες των πλασμάτων να γίνονται συνεταίροι με την Θεότητα για την επίτευξη του μάξιμουμ της ανάπτυξης. Ακόμα και ο υλικός νους του θνητού πλάσματος γίνεται με τον τρόπο αυτό συνεταίρος με τον θεϊκό Προσαρμοστή και συντελεί στη δυαδικότητα της αθάνατης ψυχής. Ο Θεός ο Επταπλός παρέχει επίσης τις τεχνικές της εξισορρόπησης για τους εμπειρικούς περιορισμούς της έμυτης τελειότητας καθώς και για την εξισορρόπηση των προ της ανόδου περιορισμών της ατέλειας.
105:7.1 Τα υπερβατικά είναι υπό-άπειρα και υπό-απόλυτα αλλά υπέρ-πεπερασμένα και υπέρ-δημιουργικά. Τα υπερβατικά υπάρχουν σαν ένα ενδιάμεσο επίπεδο που συσχετίζει τις υπεραξίες των απόλυτων και τις ανώτατες αξίες των πεπερασμένων. Από τη μεριά των πλασμάτων, εκείνο που είναι υπερβατικό εμφανίζεται να υπάρχει σαν συνέπεια του πεπερασμένου, από τη μεριά της αιωνιότητας, σε προσδοκία του πεπερασμένου. Και υπάρχουν εκείνοι που το θεωρούν σαν «προ-αντήχηση» του πεπερασμένου.
105:7.2 Εκείνο που είναι υπερβατικό δεν είναι απαραίτητα μη αναπτυσσόμενο, αλλά είναι υπέρ-εξελίξιμο με την πεπερασμένη έννοια. Ούτε είναι μη εμπειρικό, αλλά είναι υπέρ-εμπειρία εφόσον σαν τέτοιο αποκτά σημασία για τα πλάσματα. Ίσως η καλύτερη εικόνα ενός τέτοιου παράδοξου να είναι το κεντρικό σύμπαν της τελειότητας: Είναι πολύ λίγο απόλυτο – μόνο το Νησί του Παραδείσου είναι αληθινά απόλυτο με την «υλιστική» έννοια. Ούτε είναι μια πεπερασμένη εξελικτική δημιουργία όπως τα επτά υπερσύμπαντα. Η Χαβόνα είναι αιώνια αλλά όχι αμετάβλητη με την έννοια ότι είναι ένα σύμπαν χωρίς ανάπτυξη. Κατοικείται από πλάσματα (αυτόχθονες της Χαβόνα) οι οποίοι δεν δημιουργήθηκαν ποτέ στην πραγματικότητα, επειδή υπάρχουν αιώνια. Η Χαβόνα έτσι απεικονίζει κάτι που δεν είναι ακριβώς πεπερασμένο αλλά ακόμα όχι απόλυτο. Η Χαβόνα επιπλέον ενεργεί σαν ενδιάμεσο μεταξύ του απόλυτου Παράδεισου και της πεπερασμένης δημιουργίας, απεικονίζοντας περαιτέρω τη λειτουργία των υπερβατικών. Αλλά η ίδια η Χαβόνα δεν είναι υπερβατική – είναι η Χαβόνα.
105:7.3 Καθώς ο Υπέρτατος συνδέεται με τα πεπερασμένα, έτσι και ο Έσχατος ταυτίζεται με τα υπερβατικά. Αν και συγκρίνουμε τον Υπέρτατο με τον Έσχατο κατ’ αυτό τον τρόπο, αυτοί διαφέρουν σε κάτι περισσότερο από μια βαθμίδα. Η διαφορά είναι επίσης θέμα ποιότητας. Ο Έσχατος είναι κάτι περισσότερο από ένας υπέρ-Υπέρτατος που προβάλλεται στο υπερβατικό επίπεδο. Ο Έσχατος είναι όλα αυτά, αλλά και περισσότερο: Ο Έσχατος είναι η ύπαρξη μιας νέας Θεότητας πραγματικοτήτων, η πιστοποίηση μιας νέας φάσης των μέχρι τότε απροσδιόριστων.
105:7.4 Ανάμεσα σε εκείνες τις πραγματικότητες που συνδέονται με το υπερβατικό επίπεδο είναι τα ακόλουθα:
105:7.5 1. Η Θεϊκή παρουσία του Έσχατου.
105:7.6 2. Η σκέψη του κυρίαρχου σύμπαντος.
105:7.7 3. Οι Αρχιτέκτονες του Κυρίαρχου Σύμπαντος.
105:7.8 4. Οι δυο τάξεις των οργανωτών της δύναμης του Παραδείσου.
105:7.9 5. Ορισμένες μετατροπές στο διαστημικό δυναμικό.
105:7.10 6. Ορισμένες αξίες του πνεύματος.
105:7.11 7. Ορισμένες έννοιες του νου.
105:7.12 8. Απολυτοειδείς ποιότητες και πραγματικότητες.
105:7.13 9. Η παντοδυναμία, η πανσοφία και η πανταχού παρουσία.
105:7.14 10. Το διάστημα.
105:7.15 Το σύμπαν στο οποίο ζούμε τώρα μπορεί να θεωρηθεί ότι υπάρχει σε πεπερασμένα, υπερβατικά και απόλυτα επίπεδα. Αυτό είναι το κοσμικό στάδιο στο οποίο παίζεται το ατελεύτητο δράμα της παράστασης της προσωπικότητας και της μεταμόρφωσης της ενέργειας.
105:7.16 Και όλες αυτές οι πολυσχιδείς πραγματικότητες είναι ενωμένες απόλυτα από τις διάφορες τριαδικότητες, λειτουργικά από τους Αρχιτέκτονες του Κυρίαρχου Σύμπαντος και σχετικά από τα Επτά Κυρίαρχα Πνεύματα, τους υπό-υπέρτατους συντονιστές της θεϊκότητας του Θεού του Επταπλού.
105:7.17 Ο Θεός ο Επταπλός αντιπροσωπεύει την αποκάλυψη της προσωπικότητας και της θεϊκότητας του Συμπαντικού Πατέρα στα πλάσματα της ανώτατης και υπό-ανώτατης κατάστασης, αλλά υπάρχουν άλλες επταπλές σχέσεις της Πρώτης Πηγής και Κέντρου οι οποίες δεν χαρακτηρίζουν την εκδήλωση της θεϊκής πνευματικής φροντίδας του Θεού που είναι πνεύμα.
105:7.18 Στην παρελθούσα αιωνιότητα, οι δυνάμεις των Απόλυτων, τα πνεύματα των Θεοτήτων και οι προσωπικότητες των Θεών συνταράχθηκαν σε απάντηση της πρωταρχικής αυτό-βούλησης της αυθύπαρκτης αυτό-βούλησης. Σε αυτή τη συμπαντική εποχή είμαστε όλοι μάρτυρες των φοβερών επιπτώσεων του ευρέως εκτεταμένου κοσμικού πανοράματος των υπό-απόλυτων εκδηλώσεων των απεριόριστων δυναμικών όλων αυτών των πραγματικοτήτων. Και είναι εντελώς δυνατό ότι η συνεχιζόμενη διαποίκιλση της αρχικής πραγματικότητας της Πρώτης Πηγής και Κέντρου θα συνεχίσει προς τα εμπρός και προς τα έξω από εποχή σε εποχή, συνεχώς, στις απομακρυσμένες και ασύλληπτες εκτάσεις του απόλυτου απείρου.
105:7.19 [Παρουσιάστηκε από ένα Μελχισεδέκ του Νέβαδον.]
| Εγγραφο 104. ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΡΙΑΔΑ |
Δείκτης
Πολλαπλή έκδοση |
Εγγραφο 106. ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΑ ΕΠΙΠΕΔΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ |