© 2018 Ίδρυμα Ουράντια
| Εγγραφο 106. ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΑ ΕΠΙΠΕΔΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ |
Δείκτης
Πολλαπλή έκδοση |
Εγγραφο 108. ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΚΑΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΩΝ ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΩΝ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ |
107:0.1 Παρά το γεγονός ότι ο Πατέρας του Σύμπαντος είναι προσωπικά κάτοικος του Παραδείσου, σ’ αυτό καθ’ εαυτό το κέντρο των συμπάντων, είναι, επίσης, ουσιαστικά παρών στους κόσμους του διαστήματος, στο νου των αμέτρητων παιδιών του, του χρόνου, αφού κατοικεί εντός τους ως οι Ελεγκτές των Μυστηρίων. Ο αιώνιος Πατέρας είναι την ίδια ακριβώς στιγμή εντελώς απομακρυσμένος από, αλλά και απόλυτα στενά συνδεδεμένος με, τους πλανητικούς, θνητούς υιούς του.
107:0.2 Οι Προσαρμοστές είναι η υλοποίηση της αγάπης του Πατέρα που πραγματώνεται στις ψυχές των ανθρώπων. Είναι η γνήσια υπόσχεση της αιώνιας πορείας του ανθρώπου, κλεισμένη μέσα στο θνητό νου. Είναι η ουσία της τελειοποιημένης, τελικιστικής προσωπικότητας του ανθρώπου, της οποίας ο άνθρωπος μπορεί να πάρει μία πρόγευση μέσα στο χρόνο καθώς προοδευτικά κατακτά τη θεία τεχνική της επίτευξης της πραγματοποίησης της βούλησης του Πατέρα, βήμα με βήμα, δια της ανέλιξης από σύμπαν σε σύμπαν, μέχρις ότου πραγματικά φθάνει στη θεία παρουσία του εν Παραδείσω Πατέρα του.
107:0.3 Ο Θεός, έχοντας δώσει στον άνθρωπο την εντολή να γίνει τέλειος, όπως ακριβώς Εκείνος είναι τέλειος, κατήλθε ως ο Προσαρμοστής για να γίνει ο εμπειρικός σύντροφος του ανθρώπου στην επίτευξη του αιώνιου πεπρωμένου, που με τον τρόπο αυτό έχει ορισθεί[1]. Το κλάσμα του Θεού που ενοικεί το νου του ανθρώπου αποτελεί την απόλυτη και απεριόριστη διασφάλιση του ότι ο άνθρωπος μπορεί να βρει τον Πατέρα του Σύμπαντος συνδεόμενος με τον θείο αυτό Προσαρμοστή, ο οποίος ήλθε από τον Θεό για να βρει τον άνθρωπο και να τον καταστήσει υιό του Θεού, ακόμη και κατά την εποχή της σάρκας.
107:0.4 Όποιος θνητός έχει δει ένα Δημιουργό Υιό, έχει δει τον Πατέρα του Σύμπαντος και εκείνος που ενοικήθηκε από ένα θείο Προσαρμοστή, ενοικήθηκε από τον Πατέρα του Σύμπαντος[2]. Κάθε θνητός που συνειδητά, ή ασυνείδητα ακολουθεί την καθοδήγηση του κατοικούντος εντός του Προσαρμοστή του, ζει σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Η συνειδητοποίηση της παρουσίας του Προσαρμοστή αποτελεί συνειδητοποίηση της παρουσίας του Θεού. Η αιώνια συγχώνευση του Προσαρμοστή με την εξελικτική ψυχή του ανθρώπου είναι η ουσιαστική εμπειρία της αιώνιας ένωσης με τον Θεό, ως μία συμπαντική σχέση με το Θείο.
107:0.5 Είναι ο Προσαρμοστής εκείνος ο οποίος δημιουργεί εντός του ανθρώπου τον ακόρεστο εκείνο πόθο και την άσβεστη λαχτάρα να γίνει σαν το Θεό, να κατακτήσει τον Παράδεισο και εκεί, εμπρός στο πραγματικό πρόσωπο της Θεότητας να λατρέψει την άπειρη πηγή του θείου δώρου. Ο Προσαρμοστής είναι η ζώσα παρουσία η οποία ουσιαστικά συνδέει τον θνητό υιό με τον Παραδείσιο Πατέρα και τον έλκει ολοένα πιο κοντά στον Πατέρα[3]. Ο Προσαρμοστής είναι η αντισταθμιστική μας εξίσωση της πελώριας συμπαντικής τάσης, η οποία δημιουργείται από την απόσταση της απομάκρυνσης του ανθρώπου από το Θεό και από το βαθμό της μεροληψίας του εν αντιθέσει προς τη συμπαντικότητα του αιώνιου Πατέρα.
107:0.6 Ο Προσαρμοστής είναι η απόλυτη ουσία μιας άπειρης ύπαρξης, κλεισμένης στο νου ενός πεπερασμένου πλάσματος, η οποία, αναλόγως της επιλογής του συγκεκριμένου θνητού, μπορεί τελικά να ολοκληρώσει την προσωρινή αυτή ένωση του Θεού και του ανθρώπου και πραγματικά να δραστηριοποιήσει μία νέα τάξη υπάρξεων για την αιώνια συμπαντική υπηρεσία. Ο Προσαρμοστής είναι η θεία συμπαντική πραγματικότητα η οποία υλοποιεί το γεγονός ότι ο Θεός Είναι ο Πατέρας του ανθρώπου. Ο Προσαρμοστής είναι η αλάθητη κοσμική πυξίδα του ανθρώπου, πάντα και αλάνθαστα να δείχνει στην ψυχή το δρόμο για το Θεό.
107:0.7 Στους Εξελικτικούς κόσμους, τα αυτόβουλα πλάσματα περνούν από τρία γενικά εξελικτικά στάδια ύπαρξης: Από την άφιξη του Προσαρμοστή στην σχετική πλήρη ανάπτυξη, στην ηλικία των είκοσι περίπου χρόνων της Ουράντια, οι Ελεγκτές προσδιορίζονται ορισμένες φορές ως Μεταβολείς της Σκέψης. Από την εποχή αυτή, ως την κατάκτηση της ηλικίας της σύνεσης, στα σαράντα περίπου, οι Ελεγκτές των Μυστηρίων ονομάζονται Προσαρμοστές της Σκέψης. Από την κατάκτηση της σύνεσης ως την απελευθέρωση από τη σάρκα, συχνά αναφέρονται ως Ελεγκτές της Σκέψης. Οι τρεις αυτές φάσεις της θνητής ζωής δεν έχουν καμία σχέση με τα τρία στάδια της προόδου του Προσαρμοστή στην αναπαραγωγή του νου και την εξέλιξη της ψυχής.
107:1.1 Εφ’ όσον οι Προσαρμοστές της Σκέψης έχουν την ουσία της αρχέτυπης Θεότητας, ουδείς μπορεί να αναλάβει να μιλήσει έγκυρα για τη φύση και την προέλευσή τους. Μπορώ μόνο να σας μιλήσω για τις παραδόσεις του Σάλβινγκτον και τις πεποιθήσεις της Ουβέρσα. Μπορώ μόνο να εξηγήσω πώς εμείς θεωρούμε αυτούς τους Ελεγκτές των Μυστηρίων και τις σχετικές με αυτούς οντότητες στο μέγα σύμπαν.
107:1.2 Αν και υπάρχουν διαφορετικές απόψεις όσον αφορά στον τρόπο της επιφοίτησης των Προσαρμοστών της Σκέψης, δεν υπάρχουν διαφορές τέτοιες πάνω στην προέλευσή τους., Όλοι συμφωνούν ότι προέρχονται κατ΄ ευθείαν από τον Πατέρα του Σύμπαντος, την Πρώτη Γενεσιουργό Αιτία και Κέντρο. Δεν πρόκειται για πλάσματα που δημιουργήθηκαν. Είναι κλασματοποιημένες οντότητες οι οποίες συνιστούν την έμπρακτη παρουσία του άπειρου Θεού. Μαζί με τους πολλούς, μη αποκαλυφθέντες συνεργάτες τους, οι Προσαρμοστές είναι το αδιάλυτο και ασυγκέραστο θείο, τα απεριόριστα και μη αποδυναμωμένα μέρη της Θεότητας. Προέρχονται από το Θεό και απ’ όσο μπορούμε να διακρίνουμε, είναι ο Θεός.
107:1.3 Όσον αφορά στο χρόνο κατά τον οποίο αρχίζουν να γίνονται ξεχωριστές υπάρξεις, μακράν του απολύτου της Πρώτης Γενεσιουργού Αιτίας και Κέντρου, δεν τον γνωρίζουμε. Ούτε γνωρίζουμε τον αριθμό τους. Γνωρίζουμε ελάχιστα σχετικά με την πορεία τους μέχρις ότου φθάσουν στους πλανήτες του χρόνου για ενοικήσουν το νου των ανθρώπων, αλλά από τη την ώρα αυτή, είμαστε λίγο-πολύ εξοικειωμένοι με την κοσμική τους πρόοδο μέχρι, και περιλαμβάνοντας, την ολοκλήρωση του τρισυπόστατου προορισμού τους: κατάκτηση της προσωπικότητας δια της συγχώνευσης με έναν θνητό ανερχόμενο, κατάκτηση της προσωπικότητας με εντολή του Πατέρα του Σύμπαντος, ή αποδέσμευση από τα γνωστά καθήκοντα των Προσαρμοστών της Σκέψης.
107:1.4 Αν και δεν το γνωρίζουμε, υποθέτουμε ότι οι Προσαρμοστές εξατομικεύονται διαρκώς καθώς διευρύνεται το σύμπαν και καθώς οι υποψήφιοι για συγχώνευση δια του Προσαρμοστή αυξάνουν σε αριθμούς. Μπορεί όμως να είναι εξ ίσου πιθανό να σφάλλουμε προσπαθώντας να ορίσουμε ένα αριθμητικό μέγεθος για τους Προσαρμοστές. Όπως ο ίδιος ο Θεός, οι κλασματοποιήσεις αυτές της απροσμέτρητης φύσης του μπορεί να είναι, υπαρξιακά, άπειρες.
107:1.5 Η τεχνική προέλευσης των Προσαρμοστών της Σκέψης είναι μία από τις μη αποκαλυφθείσες λειτουργίες του Πατέρα του Σύμπαντος. Έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε ότι κανείς από τους άλλους συνεργάτες της Πρώτης Γενεσιουργού Αιτίας και Κέντρου έχει οτιδήποτε να κάνει με την παραγωγή των κλασμάτων του Πατέρα. Οι Προσαρμοστές είναι απλά και αιώνια τα θεία δώρα. Είναι του Θεού και από τον Θεό και είναι όπως ο Θεός.
107:1.6 Στη σχέση τους με τα συγχωνευόμενα πλάσματα αποκαλύπτουν μία ουράνια αγάπη και μία πνευματική λειτουργία που βαθιά επιβεβαιώνει τη δήλωση ότι ο Θεός είναι πνεύμα. Υπάρχουν, όμως, πολλά τα οποία λαμβάνουν χώρα πέραν της υπερβατικής αυτής λειτουργίας που δεν έχει αποκαλυφθεί ποτέ στους θνητούς της Ουράντια. Ούτε κατανοούμε πλήρως τι ακριβώς συμβαίνει πραγματικά, όταν ο Πατέρας του Σύμπαντος δίνει τον εαυτό του ώστε να γίνει μέρος της προσωπικότητας ενός πλάσματος του χρόνου. Ούτε η ανελικτική πρόοδος των Παραδείσιων τελικιστών έχει ως τώρα αποκαλύψει τις πλήρεις δυνατότητες οι οποίες εγγενώς υπάρχουν σ’ αυτή την ουράνια συνάφεια του ανθρώπου και του Θεού. Σε τελική ανάλυση, τα κλάσματα του Πατέρα πρέπει να είναι το δώρο του απόλυτου Θεού στα πλάσματα εκείνα το πεπρωμένο των οποίων περικλείει την δυνατότητα της κατάκτηση Του Θεού ως απόλυτου.
107:1.7 Όπως ο Πατέρας του Σύμπαντος κερματίζει την προ-ατομική Θεία του φύση, έτσι και το Άπειρο Πνεύμα εξατομικεύει τμήματα του προ-διανοητικού του πνεύματος για να ενοικήσουν και ουσιαστικά να συγχωνευθούν με τις εξελικτικές ψυχές των διασωθέντων θνητών της συγχωνευόμενης δια του πνεύματος σειράς. Η φύση, ωστόσο, του Αιώνιου Υιού δεν κλασματοποιείται με τον τρόπο αυτό. Το πνεύμα του Πρωταρχικού Υιού, είτε διαχέεται, είτε είναι ξεχωριστά προσωπικό. Τα δια του Υιού συγχωνευόμενα πλάσματα ενοποιούνται με τις εξατομικευμένες επιφοιτήσεις του Δημιουργού Υιού του Αιώνιου Υιού.
107:2.1 Οι Προσαρμοστές ταξινομούνται ως παρθενικές οντότητες και όλοι προορίζονται να γίνουν είτε αποδεσμευμένοι, είτε συγχωνευμένοι, είτε Εξατομικευμένοι Ελεγκτές. Συμπεραίνουμε ότι υπάρχουν επτά τάξεις Προσαρμοστών της Σκέψης, αν και δεν κατανοούμε απολύτως τις υποδιαιρέσεις αυτές. Συχνά αναφερόμεθα στις διάφορες τάξεις, ως εξής:
107:2.2 1. Παρθενικοί Προσαρμοστές, εκείνοι που υπηρετούν στην αρχική τους αποστολή στο νου των εξελικτικών υποψήφιων για την αιώνια σωτηρία. Οι Ελεγκτές των Μυστηρίων είναι αιώνια όμοιοι σε θεία φύση. Είναι, επίσης, όμοιοι σε εμπειρική φύση, καθώς φεύγουν πρώτοι από τον Ντιβίνινγκτον. Η μετέπειτα εμπειρική διαφοροποίηση είναι αποτέλεσμα ουσιαστικής εμπειρίας στη λειτουργία του σύμπαντος.
107:2.3 2. Προηγμένοι Προσαρμοστές, εκείνοι οι οποίοι έχουν υπηρετήσει μία, ή περισσότερες περιόδους με αυτόβουλα πλάσματα σε κόσμους όπου η τελική συγχώνευση λαμβάνει χώρα μεταξύ της ταυτότητας ενός πλάσματος του χρόνου και ενός εξατομικευμένου τμήματος του πνεύματος της εκδήλωσης του τοπικού σύμπαντος της Τρίτης Γενεσιουργού Αιτίας και Κέντρου.
107:2.4 3. Υπέρτατοι Προσαρμοστές, οι Ελεγκτές εκείνοι οι οποίοι έχουν υπηρετήσει στο εγχείρημα του χρόνου στους εξελικτικούς κόσμους, αλλά που οι ανθρώπινοι σύντροφοι των οποίων, για κάποιο λόγο, αρνήθηκαν την αιώνια συγχώνευση, καθώς και εκείνοι οι οποίοι ακολούθως ανέλαβαν άλλα εγχειρήματα σε άλλους θνητούς, σε άλλους εξελισσόμενους κόσμους. Ένας υπέρτατος Προσαρμοστής, αν και όχι περισσότερο θείος από έναν παρθενικό Ελεγκτή, έχει μεγαλύτερη εμπειρία, μπορεί να κάνει πράγματα στον ανθρώπινο νου τα οποία ένας λιγότερο έμπειρος Προσαρμοστής δεν θα μπορούσε.
107:2.5 4. Χαμένοι Προσαρμοστές. Εδώ γίνεται ένα ρήγμα στις προσπάθειές μας να παρακολουθήσουμε την πορεία των Ελεγκτών των Μυστηρίων. Υπάρχει ένα τέταρτο στάδιο υπηρεσίας για την οποία δεν είμαστε βέβαιοι. Οι Μελχισεδέκ διδάσκουν ότι οι Προσαρμοστές του τέταρτου σταδίου αναλαμβάνουν απομακρυσμένες αποστολές, περιπλανώμενοι στο σύμπαν των συμπάντων. Οι Μοναχικοί Αγγελιαφόροι τείνουν να πιστεύουν ότι είναι ενωμένοι με την Πρώτη Γενεσιουργό Αιτία και Κέντρο, απολαμβάνοντας μία περίοδο αναζωογονητικής συνεργασίας με τον ίδιο τον Πατέρα. Και είναι απολύτως εφικτό το ότι ένας Προσαρμοστής μπορεί να περιπλανάται στο μέγα σύμπαν ταυτόχρονα με το να είναι ενωμένος με τον πανταχού παρόντα Πατέρα.
107:2.6 5. Αποδεσμευμένοι Προσαρμοστές, οι Ελεγκτές εκείνοι των Μυστηρίων οι οποίοι έχουν για πάντα αποδεσμευθεί από την υπηρεσία του χρόνου για τους θνητούς των εξελισσόμενων σφαιρών. Ποιες μπορεί να είναι οι λειτουργίες τους, δεν το γνωρίζουμε.
107:2.7 6. Συγχωνευμένοι Προσαρμοστές – τελικιστές – εκείνοι οι οποίοι έγιναν ένα με τα ανερχόμενα πλάσματα των υπερσυμπάντων, οι σύντροφοι στην αιωνιότητα των ανερχομένων του χρόνου, του Παραδείσιου Σώματος της Τελικότητας. Οι Προσαρμοστές της Σκέψης που αρχικά συγχωνεύθηκαν με ανερχόμενους θνητούς του χρόνου και που μαζί με τέτοιους διασωθέντες θνητούς έχουν καταχωρηθεί μέσα και έξω από τον Ασέντινγκτον. Ακολουθούν την πορεία των ανελισσομένων υπάρξεων. Μόλις γίνει η συγχώνευση με την ανερχόμενη, εξελικτική ψυχή, φαίνεται ότι ο Προσαρμοστής μεταφέρεται από το απόλυτο υπαρξιακό επίπεδο του σύμπαντος, στο πεπερασμένο εμπειρικό επίπεδο της λειτουργικής συνεργασίας με μία ανερχόμενη προσωπικότητα. Ενώ διατηρεί όλα τα χαρακτηριστικά της οντότητας της θείας φύσης, ο συγχωνευμένος Προσαρμοστής συνδέεται ακατάλυτα με την ανελικτική πορεία ενός διασωζόμενου θνητού.
107:2.8 7. Εξατομικευμένοι Προσαρμοστές, εκείνοι οι οποίοι υπηρέτησαν με τους; Ενσαρκωθέντες Παραδείσιους Υιούς, μαζί με πολλούς οι οποίοι έχουν επιτύχει ασυνήθιστες διακρίσεις κατά τη θνητή τους ενοίκηση, αλλά που τα άτομα με τα οποία επρόκειτο να συγχωνευθούν1 αρνήθηκαν τη διάσωση. Έχουμε λόγους να πιστεύουμε ότι τέτοιοι Προσαρμοστές εξατομικεύονται καθ’ υπόδειξη των Αρχαίων των Ημερών του υπερσύμπαντος της αποστολής τους.
107:2.9 Υπάρχουν πολλοί τρόποι σύμφωνα με τους οποίους τα μυστηριώδη αυτά κλάσματα του Θεού μπορούν να ταξινομηθούν: Σύμφωνα με τη συμπαντική αποστολή, αναλόγως της επιτυχίας τους στην ενοίκηση ενός συγκεκριμένου θνητού, ή ακόμη, αναλόγως της φυλετικής προέλευσης των υποψήφιων για συγχώνευση θνητών.
107:3.1 Όλες οι συμπαντικές δραστηριότητες που σχετίζονται με τη μεταφορά, τη διαχείριση, την κατεύθυνση και την επιστροφή των Ελεγκτών των Μυστηρίων από υπηρεσία σε όλα τα επτά υπερσύμπαντα φαίνονται να επικεντρώνονται στην καθαγιασμένη σφαίρα του Ντιβίνινγκτον. Εξ όσων γνωρίζουμε, κανείς εκτός των Προσαρμοστών καθώς και των άλλων οντοτήτων του Πατέρα δεν έχει υπάρξει σ’ αυτή τη σφαίρα. Φαίνεται πιθανό ότι πολυάριθμες, μη αποκαλυφθείσες προ-ατομικές οντότητες μοιράζονται τον Ντιβίνινγκτον, σαν πλανήτη-πατρίδα με τους Προσαρμοστές. Εικάζουμε ότι οι συντροφικές αυτές οντότητες μπορεί κατά κάποιο τρόπο να συνδέονται με την παρούσα και τη μελλοντική λειτουργία των Ελεγκτών των Μυστηρίων. Αλλά στην πραγματικότητα δεν το γνωρίζουμε.
107:3.2 Όταν οι Προσαρμοστές της Σκέψης επιστρέφουν στον Πατέρα, γυρίζουν πίσω στον κόσμο της υποτιθέμενης προέλευσής τους, τον Ντιβίνινγκτον. Και πιθανόν, ως μέρος της εμπειρίας αυτής, υπάρχει ουσιαστική επαφή με την εν Παραδείσω προσωπικότητα του Πατέρα, όπως επίσης και με την εξειδικευμένη εκδήλωση της θείας φύσης του Πατέρα η οποία αναφέρεται ότι βρίσκεται σ’ αυτή την μυστική σφαίρα.
107:3.3 Αν και γνωρίζουμε κάτι για όλες τις επτά μυστικές σφαίρες του Παραδείσου, γνωρίζουμε λιγότερα για τον Ντιβίνινγκτον απ’ όσα για τις άλλες. Οι υπάρξεις ανώτερης πνευματικής κατηγορίας λαμβάνουν τρεις μόνο θείες προσταγές και αυτές είναι:
107:3.4 1. Πάντα να δείχνουν τον προσήκοντα σεβασμό στις εμπειρίες και τις ιδιότητες των αρχαιοτέρων και ανωτέρων τους.
107:3.5 2. Πάντα να λαμβάνουν υπ’ όψιν τους περιορισμούς και την απειρία των νεωτέρων και υποδεεστέρων τους.
107:3.6 3. Ποτέ να μην επιχειρούν προσεδάφιση στις ακτές του Ντιβίνινγκτον.
107:3.7 Έχω συχνά σκεφθεί ότι θα ήταν εντελώς άχρηστο για μένα να πάω στον Ντιβίνινγκτον. Θα ήμουν, πιθανόν, ανίκανος να δω οποιαδήποτε από τις υπάρξεις που κατοικούν εκεί, εκτός τέτοιων, όπως οι Εξατομικευμένοι Προσαρμοστές και τους έχω δει αλλού. Είμαι απόλυτα βέβαιος ότι δεν υπάρχει τίποτα στον Ντιβίνινγκτον πραγματικής αξίας, ή ωφελιμότητας για μένα, τίποτα ουσιαστικό για την ανάπτυξη και την εξέλιξή μου, διαφορετικά δεν θα μου είχε απαγορευθεί να πάω εκεί.
107:3.8 Εφ’ όσον λίγα, ή τίποτα δεν μπορούμε να μάθουμε για τη φύση και την προέλευση των Προσαρμοστών από τον Ντιβίνινγκτον, είμαστε υποχρεωμένοι να συγκεντρώσουμε πληροφορίες από χίλιες και μία διαφορετικές πηγές και είναι αναγκαίο να συναθροίσουμε, να συνδέσουμε και να συσχετίσουμε τα συσσωρευμένα δεδομένα ώστε μία τέτοια γνώση να μπορέσει να δώσει πληροφορίες.
107:3.9 Η ανδρεία και η σύνεση που επιδεικνύεται από τους Προσαρμοστές της Σκέψης δηλοί ότι έχουν υποστεί μία εκπαίδευση τρομακτικής έκτασης και εμβέλειας. Εφ’ όσον δεν είναι προσωπικότητες, η εκπαίδευση αυτή πρέπει να έχει παρασχεθεί στα εκπαιδευτικά ιδρύματα του Ντιβίνινγκτον. Οι μοναδικοί Εξατομικευμένοι Προσαρμοστές αποτελούν αναμφίβολα το προσωπικό των εκπαιδευτικών σχολών του Ντιβίνινγκτον. Και πραγματικά γνωρίζουμε ότι σ’ αυτό το κεντρικό, εποπτικό σώμα προΐσταται ο επί του παρόντος Εξατομικευμένος Προσαρμοστής του πρώτου Παραδείσιου Υιού της τάξης των Μιχαήλ, για να ολοκληρώσει την επτάπτυχη επιφοίτησή του στις φυλές και τους λαούς των κόσμων του σύμπαντός του.
107:3.10 Γνωρίζουμε πράγματι ελάχιστα πάνω στους μη-εξατομικευμένους Προσαρμοστές. Ερχόμαστε σε επαφή και επικοινωνούμε μόνο με τις εξατομικευμένες τάξεις. Αυτοί βαπτίζονται στον Ντιβίνινγκτον και είναι πάντα γνωστοί με το όνομα και όχι με τον αριθμό τους. Οι Εξατομικευμένοι Προσαρμοστές διαμένουν πάντα στον Ντιβίνινγκτον. Αυτή η ιερή σφαίρα είναι η πατρίδα τους. Φεύγουν από την κατοικία αυτή μόνο σύμφωνα με το θέλημα του Πατέρα του Σύμπαντος. Ελάχιστοι βρίσκονται στους χώρους των τοπικών συμπάντων, αλλά μεγαλύτεροι αριθμοί είναι παρόντες στο κεντρικό σύμπαν.
107:4.1 Το να πούμε ότι ένας Προσαρμοστής της Σκέψης είναι θείος, σημαίνει απλά να αναγνωρίσουμε τη φύση της προέλευσής του. Είναι εξαιρετικά πιθανό ότι μία τέλεια καθαρότητα του θείου περιλαμβάνει την ουσία του δυναμικού όλων των χαρακτηριστικών της Θεότητας τα οποία μπορούν να χωρέσουν μέσα σ’ ένα τέτοιο κλάσμα της απόλυτης ουσίας της συμπαντικής παρουσίας του αιώνιου και άπειρου Πατέρα του Παραδείσου.
107:4.2 Η πραγματική απαρχή του Προσαρμοστή πρέπει να είναι άπειρη και, πριν την συγχώνευση με την αθάνατη ψυχή ενός εξελισσόμενου θνητού, η ύπαρξη του Προσαρμοστή πρέπει να αγγίζει το απόλυτο. Οι Προσαρμοστές δεν είναι απόλυτοι με τη συμπαντική έννοια, με την έννοια της Θεότητας, αλλά είναι πιθανόν πραγματικά απόλυτοι μέσα στις δυνατότητες της κλασματικής τους φύσης. Είναι περιορισμένοι ως προς τη συμπαντικότητα, αλλά όχι ως προς τη φύση. Είναι περιορισμένοι ως προς την επέκταση, αλλά ως προς την ένταση των εννοιών, των αξιών και της πραγματικότητας είναι απόλυτοι. Για το λόγο αυτό, πολλές φορές ονομάζουμε τα θεία δώρα ως τα περιορισμένα απόλυτα κλάσματα του Πατέρα.
107:4.3 Ουδείς Προσαρμοστής απίστησε ποτέ απέναντι στον Πατέρα του Παραδείσου. Οι κατώτερες τάξεις των εξατομικευμένων πλασμάτων μπορεί, ορισμένες φορές, να πρέπει να αντιμάχονται άπιστους συντρόφους, αλλά ποτέ οι Προσαρμοστές. Είναι υπέρτατοι και αλάθητοι στην ουράνια σφαίρα τους της υπηρεσίας επί των πλασμάτων και της συμπαντικής λειτουργίας.
107:4.4 Οι Μη-εξατομικευμένοι Προσαρμοστές είναι ορατοί μόνο από τους Εξατομικευμένους Προσαρμοστές. Η τάξη μου, των Μοναχικών Αγγελιαφόρων, μαζί με τα Εμπνευσμένα Πνεύματα της Τριάδας, μπορούν να ανιχνεύσουν την παρουσία των Προσαρμοστών μέσω πνευματικών αντιδραστικών φαινομένων. Ακόμη και τα σεραφείμ μπορούν, ορισμένες φορές, να διακρίνουν την πνευματική φωτοβολία που υποτίθεται ότι συνδέεται με την παρουσία των Ελεγκτών στον υλικό νου των ανθρώπων. Ουδείς από εμάς, όμως, μπορεί στ’ αλήθεια να διακρίνει την πραγματική παρουσία των Προσαρμοστών, όχι πριν εξατομικευθούν, αν και η φύση τους μπορεί να γίνει αντιληπτή συνενούμενη με τις συγχωνευθείσες προσωπικότητες των ανερχομένων θνητών από τους εξελικτικούς κόσμους. Η συμπαντική αφάνεια των Προσαρμοστών δηλοί κατάφωρα την υψηλή και αποκλειστική θεία προέλευση και φύση τους.
107:4.5 Υπάρχει ένα χαρακτηριστικό φως, μία πνευματική φωτοβολία, η οποία συνοδεύει την θεία αυτή παρουσία και που έχει γενικά συνδεθεί με τους Προσαρμοστές της Σκέψης[4]. Στο σύμπαν του Νέβαδον η Παραδείσια αυτή φωτοβολία είναι ευρύτατα γνωστή ως το «καθοδηγητικό φως»[5][6]. Στην Ουβέρσα αποκαλείται «το φως της ζωής[7].» Στην Ουράντια το φαινόμενο αυτό έχει αναφερθεί ορισμένες φορές ως «το αληθές φως που φωτίζει κάθε άνθρωπο ο οποίος έρχεται στον κόσμο.»
107:4.6 Σε όλα τα πλάσματα που έφθασαν στον Πατέρα του Σύμπαντος οι Εξατομικευμένοι Προσαρμοστές της Σκέψης είναι ορατοί. Οι Προσαρμοστές όλων των σταδίων, μαζί με άλλες υπάρξεις, οντότητες, πνεύματα, προσωπικότητες και πνευματικές εκδηλώσεις, είναι πάντα ευδιάκριτοι στις Υπέρτατες αυτές Προσωπικότητες-Δημιουργούς, οι οποίες προέρχονται από τις Θεότητες του Παραδείσου και προεδρεύουν στις μείζονες κυβερνήσεις του μεγάλου σύμπαντος.
107:4.7 Μπορείτε πραγματικά να αντιληφθείτε την αληθινή σημασία της ενοίκησης του Προσαρμοστή; Μπορείτε πραγματικά να εμβαθύνετε στο τι σημαίνει το να έχετε ένα απόλυτο κλάσμα της απόλυτης και άπειρης Θεότητας, του Πατέρα του Σύμπαντος, να κατοικεί εντός σας και να συγχωνεύεται με την πεπερασμένη, θνητή σας φύση; Όταν ένας θνητός άνθρωπος συγχωνεύεται με ένα πραγματικό κλάσμα της εμπειρικής Αιτίας ολόκληρου του κόσμου, δεν μπορεί ποτέ να τεθεί όριο στο πεπρωμένο μιας τέτοιας ανεπανάληπτης και πέραν της φαντασίας σύνδεσης[8].2 Στην αιωνιότητα, ο άνθρωπος θα ανακαλύψει όχι μόνο το άπειρο της αντικειμενικής Θεότητας, αλλά επίσης την ατέλειωτη δυνατότητα του εξατομικευμένου κλάσματος αυτού του ίδιου του Θεού. Πάντα ο Προσαρμοστής θα αποκαλύπτει στη θνητή προσωπικότητα το θαύμα του Θεού και ποτέ δεν μπορεί η ουράνια αυτή αποκάλυψη να τερματισθεί, αφού ο Προσαρμοστής είναι από το Θεό και ως Θεός για τον θνητό άνθρωπο.
107:5.1 Οι Εξελικτικοί θνητοί τείνουν να αντιμετωπίζουν το νου ως μία κοσμική μεσολάβηση μεταξύ του πνεύματος και της ύλης, διότι αυτή είναι πράγματι η κύρια λειτουργία του νου, όπως μπορείτε να την διακρίνετε. Γι’ αυτό είναι εξαιρετικά δύσκολο για τους θνητούς να κατανοήσουν ότι οι Προσαρμοστές της Σκέψης διαθέτουν νου, αφού οι Προσαρμοστές είναι κλάσματα του Θεού σ’ ένα απόλυτο επίπεδο πραγματικότητας, το οποίο δεν είναι μόνο προ-ατομικό, αλλά προϋπάρχει επίσης του συνόλου της ενεργειακής και πνευματικής διαίρεσης. Σε ένα μονιστικό3 επίπεδο που προϋπήρχε της ενεργειακής και πνευματικής διαφοροποίησης, δεν θα μπορούσε να υπάρχει μεσολαβητική λειτουργία του νου, εφ’ όσον δεν υπήρχαν αποκλίσεις οι οποίες να απαιτούν μεσολάβηση.
107:5.2 Αφού οι Προσαρμοστές μπορούν να σχεδιάζουν, να εργάζονται και να αγαπούν πρέπει να διαθέτουν δυνάμεις ατομικότητας, οι οποίες συνυπάρχουν με το νου. Διαθέτουν απεριόριστη ικανότητα να επικοινωνούν μεταξύ τους, δηλαδή, όλες οι μορφές των Ελεγκτών πάνω από τις αρχικές, ή παρθενικές ομάδες. Όσον αφορά στη φύση και τους σκοπούς της ενδοεπικοινωνίας τους, ελάχιστα μπορούμε να αποκαλύψουμε, διότι δεν γνωρίζουμε. Και γνωρίζουμε, επιπλέον, ότι πρέπει να διαθέτουν νου, διαφορετικά δεν θα μπορούσαν να εξατομικευθούν.
107:5.3 Η διανοητική ικανότητα των Προσαρμοστών της Σκέψης μοιάζει με τη διανοητική ικανότητα του Πατέρα του Σύμπαντος και του Αιώνιου Υιού – αυτή η οποία είναι προγονική στις διάνοιες του Συνδεδεμένου Δρώντος[9].
107:5.4 Ο τύπος του νου ο οποίος αποδίδεται σ’ έναν Προσαρμοστή πρέπει να είναι παρόμοιος με το διανοητικό δώρο πολυάριθμων άλλων τάξεων προ-ατομικών οντοτήτων, οι οποίες με τον ίδιο πιθανόν τρόπο προέρχονται από την Πρώτη γενεσιουργό Αιτία και Κέντρο. Παρά το ότι πολλές από τις τάξεις αυτές δεν έχουν αποκαλυφθεί στην Ουράντια, εμφανίζουν όλες διανοητικές ιδιότητες. Είναι επίσης δυνατόν γι’ αυτές τις εξατομικεύσεις της πρωταρχικής Θεότητας να ενοποιούνται με πολυάριθμους εξελισσόμενους τύπους μη-θνητών υπάρξεων, ακόμη και με ένα περιορισμένο αριθμό μη-εξελικτικών υπάρξεων, οι οποίες ανέπτυξαν την ικανότητα για συγχώνευση με τέτοια Θεία κλάσματα.
107:5.5 Όταν ένας Προσαρμοστής της Σκέψης συγχωνεύεται με την εξελισσόμενη, αθάνατη μοροντιανή ψυχή του διασωζόμενου ανθρώπου, ο νους του Προσαρμοστή μπορεί μόνο να αναγνωρισθεί ως σταθερός πέραν του νου του πλάσματος, μέχρις ότου ο ανερχόμενος θνητός φθάσει στα πνευματικά επίπεδα της συμπαντικής προόδου.
107:5.6 Μόλις φθάσουν τα επίπεδα των τελικιστών της ανελικτικής εμπειρίας, τα πνεύματα αυτά του έκτου σταδίου φαίνονται ότι μετουσιώνουν κάποιο διανοητικό παράγοντα, ο οποίος αντιπροσωπεύει μία ένωση σε ορισμένες φάσεις των διανοιών του θνητού και του Προσαρμοστή, που είχε προηγούμενα λειτουργήσει ως σύνδεσμος μεταξύ της θείας και της ανθρώπινης φάσης τέτοιων ανερχομένων προσωπικοτήτων. Η εμπειρική αυτή διανοητική ιδιότητα πιθανόν «ρατσιστικοποιεί» και στη συνέχεια αυξάνει το εμπειρικό χάρισμα της εξελικτικής Θεότητας – του Υπέρτατου Όντος.
107:6.1 Καθώς οι Προσαρμοστές της Σκέψης απαντώνται στην εμπειρία των πλασμάτων, αποκαλύπτουν την παρουσία και την καθοδήγηση μιας πνευματικής επίδρασης. Ο Προσαρμοστής είναι πράγματι πνεύμα, αληθινό πνεύμα, αλλά ένα πνεύμα «συν.» Δεν καταφέραμε ποτέ να ταξινομήσουμε ικανοποιητικά τους Ελεγκτές των Μυστηρίων. Το μόνο που μπορεί να ειπωθεί με βεβαιότητα γι’ αυτούς είναι ότι πράγματι μοιάζουν με τον Θεό.
107:6.2 Ο Προσαρμοστής είναι η δυνατότητα του ανθρώπου για να κατακτήσει την αιωνιότητα. Ο άνθρωπος είναι η δυνατότητα του Προσαρμοστή για να αποκτήσει προσωπικότητα. Οι εξατομικευμένοι Προσαρμοστές σας εργάζονται για να σας πνευματοποιήσουν με την ελπίδα να κάνουν αιώνια την προσωρινή σας ταυτότητα. Οι Προσαρμοστές είναι διαποτισμένοι με την ωραία και δωρίζουσα εαυτήν αγάπη του Πατέρα των πνευμάτων. Αληθινά και θεία σας αγαπούν. Είναι οι έγκλειστοι της πνευματικής ελπίδας, φυλακισμένοι στο νου των ανθρώπων. Λαχταρούν την κατάκτηση του θείου από τις θνητές σας διάνοιες, ώστε να τερματισθεί η μοναξιά τους, ώστε να απελευθερωθούν μαζί σας από τους περιορισμούς της υλικής υπόστασης και τα δεσμά του χρόνου.
107:6.3 Ο δρόμος σας προς τον Παράδεισο είναι ο δρόμος της πνευματικής κατάκτησης και η φύση του Προσαρμοστή πιστά θα ξεδιπλώσει την αποκάλυψη της πνευματικής φύσης του Πατέρα του Σύμπαντος. Πέραν της προς τον Παράδεισο ανέλιξης και στα μετά-τελικιστικά στάδια της αιώνιας πορείας, ο Προσαρμοστής ίσως μπορέσει να επικοινωνήσει με τον κάποτε ανθρώπινης υπόστασης σύντροφό του σε μία άλλη, εκτός της πνευματικής, λειτουργία. Η ανέλιξη προς τον Παράδεισο, όμως, και η πορεία των τελικιστών συνιστούν τη σχέση μεταξύ του γνωρίζοντος τον Θεό πνευματοποιημένου θνητού και της πνευματικής λειτουργίας του αποκαλύπτοντος τον θεό Προσαρμοστή.
107:6.4 Γνωρίζουμε ότι οι Προσαρμοστές της Σκέψης είναι πνεύματα, αμιγή πνεύματα, πιθανόν απόλυτα πνεύματα. Ο Προσαρμοστής, ωστόσο, πρέπει επίσης να είναι κάτι περισσότερο από μία αποκλειστικά πνευματική πραγματικότητα. Πέραν της εικαζόμενης διανοητικής ικανότητας, στοιχεία αμιγούς ενέργειας είναι επίσης παρόντα. Αν θυμηθείτε ότι ο θεός είναι η απαρχή της αμιγούς ενέργειας και του αμιγούς πνεύματος, δεν θα είναι δύσκολο να αντιληφθείτε ότι τα κλάσματά του θα ήταν και τα δύο. Είναι γεγονός ότι οι Προσαρμοστές διασχίζουν το διάστημα πάνω στα ακαριαία και συμπαντικά βαρυτικά κυκλώματα του Νησιού του Παραδείσου.
107:6.5 Το ότι οι Ελεγκτές των Μυστηρίων είναι με τον τρόπο αυτό συνδεδεμένοι με τα υλικά κυκλώματα του σύμπαντος των συμπάντων, είναι, πράγματι, αινιγματικό. Παραμένει, όμως, γεγονός ότι πετούν σαν αστραπή σ’ ολόκληρο το μέγα σύμπαν πάνω στα κυκλώματα υλικής βαρύτητας. Είναι απολύτως πιθανόν ότι μπορούν ακόμη και να διαπεράσουν τα επίπεδα του εξώτερου διαστήματος. Θα μπορούσαν, σίγουρα, να ακολουθήσουν την βαρυτική παρουσία του Παραδείσου μέσα στις περιοχές αυτές, και, παρά το ότι η τάξη της προσωπικότητάς μου μπορεί να διασχίσει τα διανοητικά κυκλώματα του Συνδεδεμένου Δρώντος, επίσης πέραν των ορίων του μεγάλου σύμπαντος, δεν βεβαιωθήκαμε ποτέ ότι ανιχνεύσαμε την παρουσία των Προσαρμοστών στις αχαρτογράφητες περιοχές του εξώτερου διαστήματος.
107:6.6 Επιπλέον, ενώ οι Προσαρμοστές χρησιμοποιούν τα κυκλώματα υλικής βαρύτητας, δεν εξαρτώνται από αυτά, όπως η υλική δημιουργία. Οι Προσαρμοστές είναι κλάσματα του προπάτορα της βαρύτητας, όχι επακόλουθα της βαρύτητας. Έχουν τμηματοποιηθεί σ’ ένα συμπαντικό επίπεδο ύπαρξης, το οποίο υποθετικά προηγείται της εμφάνισης της βαρύτητας.
107:6.7 Οι Προσαρμοστές της Σκέψης δεν έχουν περιόδους χαλάρωσης από τη στιγμή της επιφοίτησής τους μέχρι την ημέρα της αποδέσμευσής τους, όπου θα ξεκινήσουν για τον Ντιβίνινγκτον, τη στιγμή του φυσικού θανάτου των θνητών συντρόφων τους. Και εκείνοι οι σύντροφοι των οποίων δεν περνούν από τις πύλες του φυσικού θανάτου, δεν βιώνουν ούτε αυτή την προσωρινή ανάπαυλα. Οι Προσαρμοστές της Σκέψης δεν χρειάζονται πρόσληψη ενέργειας. Είναι οι ίδιοι ενέργεια της ανώτατης και πλέον θείας κατηγορίας.
107:7.1 Οι Προσαρμοστές της Σκέψης δεν είναι προσωπικότητες, είναι, όμως, αληθινές οντότητες. Είναι πραγματικά και τέλεια εξατομικευμένοι, αν και ποτέ, όσο ενοικούν τους θνητούς, δεν προσωποποιούνται ουσιαστικά. Οι Προσαρμοστές της Σκέψης δεν είναι αληθείς προσωπικότητες, αλλά είναι γνήσιες πραγματικότητες, πραγματικότητες της πλέον αμιγούς τάξης που είναι γνωστή στο σύμπαν των συμπάντων – είναι η θεία παρουσία. Αν και όχι ατομικά, τα θαυμάσια αυτά τμήματα του Πατέρα αναφέρονται κοινώς ως υπάρξεις και ορισμένες φορές, εν όψει των πνευματικών φάσεων της παρούσης λειτουργίας τους επί των θνητών, ως πνευματικές οντότητες.
107:7.2 Αν οι Προσαρμοστές της Σκέψης δεν είναι προσωπικότητες, οι οποίες διαθέτουν το προνόμιο της ελεύθερης βούλησης και τη δύναμη της επιλογής, πώς τότε μπορούν να επιλέγουν θνητά υποκείμενα και εθελοντικά να ενοικούν τα πλάσματα αυτά των εξελικτικών κόσμων; Αυτό είναι ένα ερώτημα που εύκολα γίνεται, αλλά πιθανότατα καμία ύπαρξη στο σύμπαν των συμπάντων δεν βρήκε ποτέ τη σωστή απάντηση. Ακόμα και η τάξη της προσωπικότητάς μου, οι Μοναχικοί Αγγελιαφόροι, δεν κατανοεί πλήρως το χάρισμα της βούλησης, της επιλογής και της αγάπης σε οντότητες οι οποίες δεν είναι προσωπικές.
107:7.3 Έχουμε συχνά σκεφθεί ότι οι Προσαρμοστές της Σκέψης πρέπει να διαθέτουν βούληση σε όλα τα προ-ατομικά επίπεδα επιλογής. Προσφέρονται εθελοντικά να ενοικήσουν ανθρώπινες υπάρξεις, κάνουν σχέδια για την αιώνια πορεία του ανθρώπου, προσαρμόζουν, τροποποιούν και υποκαθιστούν ανάλογα με τις περιστάσεις και οι δραστηριότητες αυτές συνεπάγονται γνήσια βούληση. Νοιώθουν στοργή για τους θνητούς, λειτουργούν σε συμπαντικές κρίσεις, περιμένουν πάντα για να δράσουν αποφασιστικά σύμφωνα με την ανθρώπινη επιλογή και όλα τούτα αποτελούν εξαιρετικά εκούσιες αντιδράσεις. Σε όλες τις καταστάσεις που δεν αφορούν στο χώρο της ανθρώπινης βούλησης, αναντίρρητα επιδεικνύουν μία συμπεριφορά που δηλώνει την άσκηση δυνάμεων υπό κάθε έννοια αντίστοιχων της βούλησης, της μεγιστοποιημένης απόφασης.
107:7.4 Τότε γιατί, αν οι Προσαρμοστές της σκέψης διαθέτουν βούληση, υπηρετούν το θέλημα του ανθρώπου; Πιστεύουμε ότι τούτο συμβαίνει επειδή η βούληση του Προσαρμοστή, αν και απόλυτη κατά φύση, είναι προ-ατομική σε εκδήλωση. Η ανθρώπινη βούληση λειτουργεί στο επίπεδο της προσωπικότητας της συμπαντικής πραγματικότητας και σ’ ολόκληρο τον κόσμο το απρόσωπο, το μη-ατομικό, το υπό-ατομικό και το προ-ατομικό είναι πάντα ευαίσθητο στη βούληση και τις πράξεις της υπάρχουσας προσωπικότητας.
107:7.5 Σ’ ολόκληρη την έκταση ενός σύμπαντος δημιουργημένων υπάρξεων και μη-ατομικών ενεργειών δεν βλέπουμε την επιθυμία, τη βούληση, την επιλογή και την αγάπη να εκδηλώνονται εκτός της προσωπικότητας. Εκτός των Προσαρμοστών και άλλων παρόμοιων οντοτήτων δεν βλέπουμε να λειτουργούν οι ιδιότητες αυτές της προσωπικότητας σε σχέση με απρόσωπες πραγματικότητες. Δεν θα ήταν σωστό να χαρακτηρίσουμε έναν Προσαρμοστή ως υπό-ατομικό, ούτε θα ήταν ορθό να υπαινιχθούμε ότι μία τέτοια οντότητα είναι υπερ-ατομική, θα ήταν όμως απόλυτα θεμιτό να ονομάσουμε μία τέτοια ύπαρξη προ-ατομική.
107:7.6 Στις τάξεις της ύπαρξής μας τα τμήματα αυτά της Θεότητας είναι γνωστά ως τα θεία δώρα. Αναγνωρίζουμε ότι οι Προσαρμοστές είναι θείοι στην προέλευση και ότι συνιστούν την πιθανή απόδειξη και εκδήλωση μιας διασφάλισης εκ μέρους του Πατέρα του Σύμπαντος της δυνατότητας μιας άμεσης και απεριόριστης επικοινωνίας με όποιο και με όλα τα υλικά πλάσματα, σ’ όλους τους κυριολεκτικά άπειρους, χώρους κυριαρχίας του και όλα τούτα, απολύτως μακράν της παρουσίας του στις προσωπικότητες των Παραδείσιων Υιών του, ή δια των έμμεσων λειτουργιών του στις προσωπικότητες του Απείρου Πνεύματος.
107:7.7 Δεν υπάρχουν δημιουργημένες υπάρξεις που δεν θα ευχαριστούνταν να φιλοξενήσουν τους Ελεγκτές των Μυστηρίων, αλλά καμία τάξη πλασμάτων δεν ενοικείται με τον τρόπο αυτό, εκτός των εξελικτικών αυτόβουλων πλασμάτων του πεπρωμένου των τελικιστών.
107:7.8 [Παρουσιάσθηκε από έναν Μοναχικό Αγγελιαφόρο του Όρβοντον.]
| Εγγραφο 106. ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΑ ΕΠΙΠΕΔΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ |
Δείκτης
Πολλαπλή έκδοση |
Εγγραφο 108. ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΚΑΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΩΝ ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΩΝ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ |