© 2018 Ίδρυμα Ουράντια
| Εγγραφο 116. Ο ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΟΣ ΥΠΕΡΤΑΤΟΣ |
Δείκτης
Πολλαπλή έκδοση |
Εγγραφο 118. Ο ΥΠΕΡΤΑΤΟΣ ΚΑΙ Ο ΕΣΧΑΤΟΣ – ΧΡΟΝΟΣ ΚΑΙ ΧΩΡΟΣ |
117:0.1 Στο βαθμό που εμείς κάνουμε το θέλημα του Θεού σε οποιοδήποτε συμπαντικό σταθμό μπορεί να βρισκόμαστε, σε εκείνο το μέγεθος το πανίσχυρο δυναμικό του Υπέρτατου γίνεται ένα βήμα ακόμα πιο πραγματικό. Το θέλημα του Θεού είναι ο σκοπός της Πρώτης Πηγής και Κέντρου, καθώς αυτό καθίσταται δυνατό μέσα στα τρία Απόλυτα, προσωποποιείται από τον Αιώνιο Υιό, συνενώνεται για συμπαντική δράση στο Άπειρο Πνεύμα και διαιωνίζεται στα αέναα σχέδια του Παραδείσου. Και ο Θεός ο Υπέρτατος γίνεται η ύψιστη πεπερασμένη εκδήλωση του συνολικού θελήματος του Θεού[1].
117:0.2 Αν όλα τα μεγάλα σύμπαντα κατόρθωναν ποτέ σχετικά να ζήσουν πλήρως με το θέλημα του Θεού, τότε τα δημιουργήματα του χωροχρόνου θα αποκαθίσταντο σε φως και ζωή και τότε ο Παντοδύναμος, η δυνητική θεότητα του Υπέρτατου θα γινόταν πραγματική με την ανάδυση της θεϊκής προσωπικότητας του Θεού του Υπέρτατου.
117:0.3 Όταν ένας εξελισσόμενος νους συντονίζεται με τα κυκλώματα του κοσμικού νου, όταν ένα εξελισσόμενο σύμπαν σταθεροποιείται σύμφωνα με το πλάνο του κεντρικού σύμπαντος, όταν ένα προοδευτικό πνεύμα συνδέεται με την ενωμένη λειτουργία των Κυρίαρχων Πνευμάτων, όταν μια ανιούσα θνητή προσωπικότητα συντονίζεται τελικά με τη θεϊκή καθοδήγηση του ενσωματωμένου Προσαρμοστή, τότε η πραγματικότητα του Υπέρτατου έχει γίνει αληθινή σε μια ακόμα βαθμίδα στα σύμπαντα. Τότε η θεϊκότητα του Υπέρτατου έχει προχωρήσει ένα ακόμα βήμα προς την κοσμική πραγματοποίηση.
117:0.4 Τα επί μέρους και τα ξεχωριστά άτομα του μεγάλου σύμπαντος εξελίσσονται σαν μια αντανάκλαση της συνολικής εξέλιξης του Υπέρτατου, ενώ με τη σειρά του ο Υπέρτατος είναι η συνθετική, συσσωρευτική, συνολική, εξέλιξη όλου του μεγάλου σύμπαντος. Από θνητή άποψη και οι δυο εξελίσσονται και λαμβάνουν εμπειρίες αμοιβαία.
117:1.1 Ο Υπέρτατος είναι η ομορφιά της φυσικής αρμονίας, η αλήθεια των διανοητικών εννοιών, και η καλοσύνη των πνευματικών αξιών. Αυτός αποτελεί τη γλυκύτητα της αληθινής επιτυχίας και τη χαρά του αιώνιου επιτεύγματος. Αυτός αποτελεί την υπερψυχή του μεγάλου σύμπαντος, τη συνείδηση του πεπερασμένου σύμπαντος, την ολοκλήρωση της πεπερασμένης πραγματικότητας και την προσωποποίηση των εμπειριών του Δημιουργού και των δημιουργημάτων. Σε ολόκληρη τη μελλοντική αιωνιότητα ο Θεός ο Υπέρτατος θα εκφράζει την πραγματικότητα της βουλητικής εμπειρίας στις τριαδικές σχέσεις της Θεότητας.
117:1.2 Με τα πρόσωπα των Υπέρτατων Δημιουργών οι Θεοί κατέβηκαν από τον Παράδεισο στις περιοχές του χωροχρόνου, για να δημιουργήσουν εκεί και να εξελίξουν δημιουργήματα με ικανότητα να φτάσουν στον Παράδεισο τα οποία μπορούν να ανέλθουν σ’ αυτόν προς αναζήτηση του Πατέρα. Αυτή η συμπαντική διαδικασία, των Δημιουργών που κατεβαίνουν για να αποκαλύψουν το Θεό και των δημιουργημάτων που ανέρχονται για να αναζητήσουν το Θεό, είναι αποκαλυπτική της Θεϊκής εξέλιξης του Υπέρτατου, εντός του οποίου αμφότεροι οι κατερχόμενοι και οι ανεχόμενοι επιτυγχάνουν αμοιβαία να κατανοήσουν την ανακάλυψη της αιώνιας και συμπαντικής αδελφοσύνης. Το Υπέρτατο Ον γίνεται έτσι η πεπερασμένη σύνθεση της αιτίας του τέλειου Δημιουργού και η τελειοποιούμενη ανταπόκριση του δημιουργήματος.
117:1.3 Το μεγάλο σύμπαν περιέχει τη δυνατότητα και πάντα αναζητάει την ολοκληρωμένη ενοποίηση και αυτό γίνεται από το γεγονός ότι η κοσμική ύπαρξη είναι συνέπεια των δημιουργικών πράξεων και των εντολών δύναμης της Τριάδας του Παραδείσου, η οποία είναι μια ανεπιφύλακτη ενότητα. Αυτή η ίδια η τριαδική ενότητα εκφράζεται στον πεπερασμένο κόσμο μέσα στον Υπέρτατο, του οποίου η πραγματικότητα γίνεται σταδιακά φανερή καθώς το σύμπαν φτάνει στο μέγιστο επίπεδο της Τριαδικής ταύτισης.
117:1.4 Το θέλημα του Δημιουργού και το θέλημα του δημιουργήματος είναι ποιοτικά διαφορετικά, αλλά είναι συγγενικά ως προς την απόκτηση εμπειρίας, γιατί το δημιούργημα και ο Δημιουργός μπορούν να συνεργαστούν στην επίτευξη της συμπαντικής τελειότητας. Ο άνθρωπος μπορεί να εργαστεί σε σύνδεσμο με το Θεό και με τον τρόπο αυτό να συνδημιουργήσουν έναν αιώνιο τελειωτή. Ο Θεός μπορεί να εργαστεί ακόμα και σαν άνθρωπος με τις ενσαρκώσεις των Υιών του, οι οποίοι έτσι επιτυγχάνουν την υπεροχή της εμπειρίας του δημιουργήματος.
117:1.5 Μέσα στο Υπέρτατο Ον, ο Δημιουργός και το δημιούργημα ενώνονται σε μια Θεότητα της οποίας το θέλημα εκφράζει μια θεϊκή προσωπικότητα. Και αυτό το θέλημα του Υπέρτατου είναι κάτι περισσότερο από το θέλημα είτε του δημιουργήματος είτε του Δημιουργού, όπως το θέλημα του κυβερνήτη του Κυρίαρχου Υιού του Νέβαδον είναι τώρα κάτι περισσότερο από το συνδυασμό του θελήματος της θεότητας και της ανθρωπότητας. Η ενότητα της τελειότητας του Παραδείσου και η εμπειρία του χωροχρόνου αποδίδει μια νέα σημαντική αξία στα θεϊκά επίπεδα της πραγματικότητας.
117:1.6 Η εξελισσόμενη θεϊκή φύση του Υπέρτατου γίνεται πιστή απεικόνιση της ασυναγώνιστης εμπειρίας όλων των δημιουργημάτων και όλων των Δημιουργών στο μεγάλο διάστημα. Εντός του Υπέρτατου η ιδιότητα του δημιουργού και η ιδιότητα του δημιουργήματος είναι σε συμφωνία. Είναι ενωμένες για πάντα από την εμπειρία εκείνη που γεννήθηκε από τις αντιξοότητες που συνοδεύουν την επίλυση των πολυπληθών προβλημάτων που περιστοιχίζουν κάθε πεπερασμένο δημιούργημα καθώς διαβαίνει το αιώνιο μονοπάτι για την αναζήτηση της τελειότητας και τη λύτρωση από τους περιορισμούς της ατέλειας.
117:1.7 Η αλήθεια, η ομορφιά και η καλοσύνη συσχετίζονται στη λειτουργία του Πνεύματος, το μεγαλείο του Παραδείσου, το έλεος του Υιού και την εμπειρία του Υπέρτατου. Ο Θεός ο Υπέρτατος είναι αλήθεια, ομορφιά και καλοσύνη επειδή αυτά τα σχέδια της θεότητας αντιπροσωπεύουν τα ανώτατα όρια της πεπερασμένης ιδεατής εμπειρίας. Οι αιώνιες πηγές αυτών των τριαδικών ιδιοτήτων της θεότητας είναι υπερ-πεπερασμένων επιπέδων, αλλά ένα δημιούργημα μπορεί να κατανοήσει αυτές τις πηγές σαν υπερ-αλήθεια, υπερ-ομορφιά και υπερ-καλοσύνη.
117:1.8 Ο Μιχαήλ, ένας δημιουργός, αποκάλυψε τη θεϊκή αγάπη του Δημιουργού Πατέρα για τα γήινα παιδιά του[2]. Και έχοντας ανακαλύψει και λάβει τη θεϊκή αγάπη οι άνθρωποι μπορούν να φιλοδοξήσουν να αποκαλύψουν αυτή την αγάπη στους αδελφούς τους στη σάρκα. Μια τέτοια αγάπη του δημιουργήματος είναι η αληθινή αντανάκλαση της αγάπης του Υπέρτατου.
117:1.9 Ο Υπέρτατος είναι συμμετρικά περιεκτικός. Η Πρώτη Πηγή και Κέντρο βρίσκεται εν δυνάμει στα τρία μεγάλα Απόλυτα, βρίσκεται στην πράξη στον Παράδεισο, μέσα στον Υιό και μέσα στο Πνεύμα. Αλλά ο Υπέρτατος είναι πραγματικός και εν δυνάμει, ένα ον προσωπικής υπεροχής και πανίσχυρης δύναμης, ανταποκρινόμενος στην προσπάθεια του δημιουργήματος και στον σκοπό του Δημιουργού. Αυτενεργεί στο σύμπαν και αυτό-αντιδρά στο συνολικό άθροισμα του σύμπαντος, και είναι στη μια και ίδια στιγμή ο υπέρτατος δημιουργός, το υπέρτατο δημιούργημα. Η Θεότητα του Υπέρτατου εκφράζει έτσι το συνολικό άθροισμα ολόκληρου του πεπερασμένου (κόσμου).
117:2.1 Ο Υπέρτατος είναι ο Θεός μέσα στο χρόνο. Δικό του είναι το μυστικό της ανάπτυξης του δημιουργήματος μέσα στο χρόνο. Δική του είναι επίσης η κατάκτηση του ατελούς παρόντος και η ολοκλήρωση του τελειοποιούμενου μέλλοντος. Και οι τελικοί καρποί όλης της πεπερασμένης ανάπτυξης είναι: δύναμη που ελέγχεται δια μέσου του νου από το πνεύμα, συνεπεία της ενοποιούσης και δημιουργικής παρουσίας της προσωπικότητας. Το υπέρτατο συμπέρασμα όλης αυτής της ανάπτυξης είναι το Υπέρτατο Ον.
117:2.2 Στο θνητό άνθρωπο, η ύπαρξη είναι ισοδύναμη με την ανάπτυξη. Και έτσι όντως θα φαινόταν ότι ακόμα και με την ευρύτερη συμπαντική έννοια, για μια ύπαρξη που καθοδηγείται από το πνεύμα το αποτέλεσμα θα είναι η ανάπτυξη της εμπειρίας – η αύξηση της κατάστασης. Όμως έχουμε υποστηρίξει από παλιά ότι η παρούσα ανάπτυξη που χαρακτηρίζει την ύπαρξη του δημιουργήματος στην παρούσα συμπαντική εποχή είναι μια λειτουργία του Υπέρτατου. Υποστηρίζουμε εξ ίσου ότι αυτό το είδος ανάπτυξης είναι παράξενο για την εποχή ανάπτυξης του Υπέρτατου, και ότι θα τερματιστεί με την ολοκλήρωση της ανάπτυξης του Υπέρτατου.
117:2.3 Σκεφτείτε την κατάσταση των τριαδικών δημιουργημένων γιων: Γεννήθηκαν και ζούνε στην παρούσα συμπαντική εποχή, έχουν προσωπικότητες, μαζί με νοητικά και πνευματικά χαρίσματα. Έχουν εμπειρίες και αναμνήσεις γι αυτές, αλλά δεν μεγαλώνουν όπως κάνουν οι ανερχόμενοι. Πιστεύουμε και κατανοούμε ότι αυτοί οι δημιουργημένοι τριαδικοί γιοι, ενώ βρίσκονται στην παρούσα συμπαντική εποχή, ανήκουν στην πραγματικότητα στην επόμενη συμπαντική εποχή – την εποχή που θα ακολουθήσει την ολοκλήρωση της ανάπτυξης του Υπέρτατου. Για το λόγο αυτό δεν βρίσκονται μέσα στον Υπέρτατο εξαιτίας της παρούσας ατελούς κατάστασης και συνεπακόλουθης ανάπτυξης. Έτσι δεν μετέχουν στην εμπειρική ανάπτυξη της παρούσης συμπαντικής εποχής, επειδή κρατούνται διαθέσιμοι για την επόμενη συμπαντική εποχή.
117:2.4 Η δική μου τάξη, των Ισχυρών Αγγελιαφόρων, επειδή εμπεριέχεται στην Τριάδα δεν συμμετέχουν στην ανάπτυξη της παρούσης συμπαντικής εποχής. Κατά μια έννοια, είμαστε στην ίδια κατάσταση όπως στην προηγούμενη συμπαντική εποχή, όπως είναι πραγματικά οι Σταθεροί Υιοί της Τριάδας. Ένα πράγμα είναι βέβαιο: Η κατάστασή μας είναι παγιωμένη από τον εναγκαλισμό της Τριάδας και δεν συμβαίνει πια εμπειρία στην ανάπτυξη.
117:2.5 Αυτό δεν ισχύει για τους τελειωτές ούτε για καμία άλλη από τις εξελισσόμενες και εμπειρικές τάξεις οι οποίες συμμετέχουν στη διαδικασία ανάπτυξης του Υπέρτατου. Εσείς οι θνητοί που ζείτε τώρα στην Ουράντια που μπορείτε να φιλοδοξείτε για την επίτευξη του Παραδείσου και την κατάσταση των τελειωτών πρέπει να καταλάβετε ότι ένα τέτοιο πεπρωμένο είναι πραγματοποιήσιμο μόνο επειδή βρίσκεστε μέσα και προέρχεστε από τον Υπέρτατο, και ως εκ τούτου συμμετέχετε στον κύκλο της ανάπτυξης του Υπέρτατου.
117:2.6 Κάποτε θα έρθει ένα τέλος στην ανάπτυξη του Υπέρτατου, η κατάστασή του θα πετύχει την ολοκλήρωση (με την ενεργό-πνευματική έννοια). Αυτός ο τερματισμός της εξέλιξης του Υπέρτατου θα επιβεβαιώσει επίσης το τέλος της εξέλιξης των δημιουργημάτων σαν μέρος του Υπέρτατου. Τι είδος ανάπτυξης μπορεί να χαρακτηρίζει τα σύμπαντα του εξώτερου διαστήματος, δεν γνωρίζουμε. Αλλά είμαστε απόλυτα σίγουροι ότι θα είναι κάτι πολύ διαφορετικό από οτιδήποτε έχει δει κανείς στη σημερινή εποχή της εξέλιξης των επτά υπερσυμπάντων. Θα είναι χωρίς αμφιβολία η λειτουργία των εξελισσόμενων πολιτών του μεγάλου σύμπαντος για να εξισορροπήσουν τους έξω-διαστημικούς για αυτή την απώλεια της ανάπτυξης του Υπέρτατου.
117:2.7 Επειδή θα υπάρχει μετά την ολοκλήρωση της παρούσης συμπαντικής εποχής, το Υπέρτατο Ον θα λειτουργεί σαν ένας εμπειρικός κυβερνήτης στο μεγάλο σύμπαν. Οι έξω-διαστημικοί – οι πολίτες της επόμενης συμπαντικής εποχής – θα έχουν μια εν δυνάμει μετά-υπερσυμπαντική ανάπτυξη, μια ικανότητα εξελικτικής επιτυχίας με την προϋπόθεση της κυριαρχίας του Παντοδύναμου Υπέρτατου, δηλαδή αποκλείοντας τη συμμετοχή δημιουργημάτων στη σύνθεση της δυναμικής προσωπικότητας της παρούσης συμπαντικής εποχής.
117:2.8 Έτσι ίσως η ατέλεια του Υπέρτατου να θεωρηθεί σαν προσόν εφόσον καθιστά δυνατή την εξελικτική ανάπτυξη του δημιουργού-δημιουργήματος του παρόντος σύμπαντος. Το κενό πράγματι έχει την αξία του, επειδή μπορεί να γεμίσει με εμπειρίες.
117:2.9 Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες ερωτήσεις στην φιλοσοφία του πεπερασμένου είναι αυτή: Άραγε το Υπέρτατο Ον πραγματοποιείται σε ανταπόκριση της εξέλιξης του μεγάλου σύμπαντος, ή ο πεπερασμένος αυτός κόσμος εξελίσσεται προοδευτικά σε ανταπόκριση της βαθμιαίας πραγματοποίησης του Υπέρτατου; ή είναι άραγε πιθανό να είναι αμοιβαία αλληλεξαρτημένοι για την ανάπτυξή τους; Να είναι εξελικτικά ανταποδοτικοί, έκαστος να εγκαινιάζει την ανάπτυξη του άλλου; Είμαστε σίγουροι για το εξής: Δημιουργήματα και σύμπαντα, υψηλά και χαμηλά, εξελίσσονται εντός του Υπέρτατου και καθώς αυτά εξελίσσονται εμφανίζεται η ενοποιημένη συνάθροιση ολοκλήρου της πεπερασμένης δραστηριότητας αυτής της συμπαντικής εποχής. Και αυτή είναι η εμφάνιση του Υπέρτατου Όντος, η εξέλιξη σε όλες τις προσωπικότητες της πανίσχυρης δύναμης του Θεού του Υπέρτατου.
117:3.1 Η κοσμική πραγματικότητα ορισμένη ποικιλοτρόπως σαν το Υπέρτατο Ον, ο Θεός ο Υπέρτατος και ο Παντοδύναμος Υπέρτατος, είναι το σύμπλεγμα και η συμπαντική σύνθεση των αναδυόμενων φάσεων όλων των πεπερασμένων πραγματικοτήτων. Η ευρέως διασκορπισμένη διαποίκιλση της αιώνιας ενέργειας, του θεϊκού πνεύματος και του συμπαντικού νου φτάνει στο πεπερασμένο μεσουράνημα με την εξέλιξη του Υπέρτατου, ο οποίος είναι το συνολικό άθροισμα όλης της πεπερασμένης ανάπτυξης, αυτοπραγματοποιούμενος σε θεϊκά επίπεδα μέγιστης πεπερασμένης ολοκλήρωσης.
117:3.2 Ο Υπέρτατος είναι το θεϊκό κανάλι μέσα στο οποίο κυλάει η δημιουργική απεραντοσύνη των τριαδικών που αποκρυσταλλώνεται στο γαλαξιακό πανόραμα του διαστήματος, εναντίον της οποίας λαμβάνει χώρα το υπέροχο δράμα της προσωπικότητας μέσα στο χρόνο: η κατάκτηση της ενέργειας-ύλης από το πνεύμα με τη μεσολάβηση του νου.
117:3.3 Είπε ο Ιησούς: «Εγώ είμαι η ζωντανή οδός», και έτσι αυτός είναι η ζωντανή οδός από τα υλικά επίπεδα της αυτεπίγνωσης προς τα πνευματικά επίπεδα συνειδητότητας του Θεού[3]. Και όπως είναι αυτή η ζωντανή οδός ανόδου από τον εαυτό στο Θεό, έτσι είναι και ο Υπέρτατος η ζωντανή οδός από την πεπερασμένη συνειδητότητα στην υπερβατική συνειδητότητα, μέχρι και την επίγνωση της απολυτοειδούς κατάστασης.
117:3.4 Ο δικός σας Δημιουργικός Υιός μπορεί στην πράξη να είναι ένα τέτοιο ζωντανό κανάλι από την ανθρώπινη φύση στη θεϊκή αφού έχει προσωπικά βιώσει πλήρως τη διάβαση της συμπαντικής αυτής ατραπού της προόδου, από την αληθινή ανθρώπινη φύση του Τζόσουα μπεν Ιωσήφ, του Γιου του Ανθρώπου, στη θεϊκή του Παραδείσου του Μιχαήλ του Νέβαδον, του Υιού του απείρου Θεού. Παρομοίως το Υπέρτατο Ον μπορεί να λειτουργήσει σαν συμπαντική προσέγγιση στην υπερβατικότητα των πεπερασμένων περιορισμών, επειδή είναι η πραγματική ενσάρκωση και η προσωπική επιτομή της εξέλιξης, της προόδου και της αποπνευματοποίησης κάθε δημιουργήματος. Επί πλέον οι εμπειρίες του μεγάλου σύμπαντος για τις κατερχόμενες προσωπικότητες από τον Παράδεισο αποτελούν τμήμα της εμπειρίας του η οποία είναι συμπληρωματική στο άθροισμα των ανερχόμενων εμπειριών των προσκυνητών του χρόνου.
117:3.5 Ο θνητός άνθρωπος είναι φτιαγμένος κατ’ εικόνα του Θεού με μια έννοια περισσότερο από μεταφορική[4]. Από φυσική προσωπική άποψη αυτή η αναφορά είναι πολύ λίγο αληθινή, αλλά αναφορικά με ορισμένες συμπαντικές δυνατότητες είναι ένα πραγματικό γεγονός. Στην ανθρώπινη ράτσα, ένα παρόμοιο δράμα εξελικτικής επίτευξης ξετυλίγεται καθώς λαμβάνει χώρα, σε απέραντα ευρύτερη κλίμακα, σε όλα τα σύμπαντα. Ο άνθρωπος, μια βουλητική προσωπικότητα, γίνεται δημιουργικός σε σύνδεσμο με τον Προσαρμοστή, μια απρόσωπη οντότητα, μπροστά στις πεπερασμένες δυνατότητες του Υπέρτατου, και το αποτέλεσμα είναι η άνθηση μιας αθάνατης ψυχής. Στα σύμπαντα οι προσωπικότητες του Δημιουργού στο χρόνο και το χώρο λειτουργούν σε σύνδεση με το απρόσωπο πνεύμα της Τριάδας του Παραδείσου και δημιουργούν με αυτό τον τρόπο μια πραγματικότητα της Θεότητας με νέα δυναμική ισχύ.
117:3.6 Ο θνητός άνθρωπος, όντας ένα δημιούργημα, δεν είναι ακριβώς σαν το Υπέρτατο Ον, που είναι θεότητα, αλλά η εξέλιξη του ανθρώπου μοιάζει κατά κάποιο τρόπο με την ανάπτυξη του Υπέρτατου. Ο άνθρωπος αναπτύσσεται ενσυνείδητα από τη φυσική στην πνευματική κατάσταση με την ακαταμάχητη αντίσταση, τη δύναμη και την επιμονή των δικών του αποφάσεων. Αναπτύσσεται επίσης καθώς ο Προσαρμοστής Σκέψης αξιοποιεί νέες τεχνικές για να φτάσει από τα πνευματικά κάτω στα μοροντιανά επίπεδα, και άπαξ και γεννηθεί η ψυχή, αρχίζει να μεγαλώνει μέσα και από μόνη της.
117:3.7 Αυτό είναι κάπως σαν τον τρόπο με τον οποίο επεκτείνεται το Υπέρτατο Ον. Η κυριαρχία του μεγαλώνει εντός και από τις πράξεις και τα κατορθώματα των Προσωπικοτήτων του Υπέρτατου Δημιουργού. Αυτή είναι η εξέλιξη του μεγαλείου της δυνάμεώς του σαν κυβερνήτου του μεγάλου σύμπαντος. Η θεϊκή φύση του βασίζεται παρόμοια στην προϋπάρχουσα ενότητα της Τριάδας του Παραδείσου. Αλλά υπάρχει ακόμα μια άλλη άποψη στην εξέλιξη του Θεού του Υπέρτατου: Δεν είναι μόνο Δημιουργός εξελισσόμενος και προερχόμενος από την Τριάδα. Είναι επίσης αυτό-εξελισσόμενος και αυτό-προερχόμενος. Ο Θεός ο Υπέρτατος είναι ο ίδιος βουλητικός, δημιουργικός συμμέτοχος στη δική του θεϊκή ανάπλαση. Η ανθρώπινη μοροντιανή ψυχή είναι παρομοίως ένας βουλητικός, συνδημιουργικός σύντροφος για τη δική της απαθανάτιση.
117:3.8 Ο Πατέρας συνεργάζεται με το Συνενωμένο Δράστη για τη διαχείριση των ενεργειών του Παραδείσου και για τη μετάδοση αυτών των αντιδράσεων στον Υπέρτατο. Ο Πατέρας συνεργάζεται με τον Αιώνιο Υιό στην παραγωγή των προσωπικοτήτων του Δημιουργού του οποίου οι ενέργειες κάποτε θα μεσουρανήσουν στην κυριαρχία του Υπέρτατου. Ο Πατέρας συνεργάζεται και με τον Υιό και με το Πνεύμα για τη δημιουργία των προσωπικοτήτων της Τριάδας ώστε να λειτουργήσουν σαν κυβερνήτες του μεγάλου σύμπαντος μέχρι τη στιγμή που η ολοκληρωθείσα εξέλιξη του Υπέρτατου τον προετοιμάσει για να αναλάβει αυτή την κυριαρχία. Ο Πατέρας συνεργάζεται με τους Θεϊκούς και μη-Θεϊκούς ισόβαθμούς του με αυτούς και πολλούς άλλους τρόπους για την προαγωγή της εξέλιξης του Υπέρτατου, αλλά λειτουργεί επίσης μόνος σε αυτά τα θέματα. Και η μοναχική λειτουργία του αποκαλύπτεται πιθανόν κατά τον καλύτερο τρόπο στην υπηρεσία των Προσαρμοστών Σκέψης και των συνεργαζόμενων με αυτούς οντοτήτων.
117:3.9 Η Θεότητα είναι μονάδα, ενυπάρχουσα στην Τριάδα, εμπειρική μέσα στον Υπέρτατο και στους θνητούς, που πραγματώνεται στο δημιούργημα με τη συγχώνευση του Προσαρμοστή. Η παρουσία των Προσαρμοστών Σκέψης στο θνητό άνθρωπο αποκαλύπτει τη θεμελιώδη ενότητα του σύμπαντος, επειδή ο άνθρωπος, ο χαμηλότερος δυνατός τύπος προσωπικότητας στο σύμπαν, περιέχει μέσα του ένα πραγματικό κομμάτι της ύψιστης και αιώνιας πραγματικότητας, όπως τον αρχικό Πατέρα όλων των προσωπικοτήτων.
117:3.10 Το Υπέρτατο Ον εξελίσσεται δυνάμει του συνδέσμου του με την Τριάδα του Παραδείσου και συνεπεία των θεϊκών επιτυχιών του δημιουργού και των διαχειριστών-παιδιών εκείνης της Τριάδας. Η αθάνατη ψυχή του ανθρώπου εξελίσσει το δικό της αιώνιο πεπρωμένο σε συνεργασία με τη θεϊκή παρουσία του Πατέρα του Παραδείσου και σύμφωνα με τις αποφάσεις της προσωπικότητας του ανθρώπινου νου. Ό,τι είναι η Τριάδα για το Θεό τον Υπέρτατο, είναι ο Προσαρμοστής για τον εξελισσόμενο άνθρωπο.
117:3.11 Κατά τη διάρκεια της παρούσης συμπαντικής εποχής το Υπέρτατο Όν προφανώς δεν μπορεί να λειτουργήσει απευθείας σαν δημιουργός εξαιρουμένων εκείνων των στιγμών που οι πεπερασμένες δυνατότητες δράσης έχουν εξαντληθεί από τους δημιουργικούς αντιπροσώπους του χωροχρόνου. Έτσι μακριά μέσα στην ιστορία του σύμπαντος αυτό συνέβη μόνο μια φορά. Όταν οι δυνατότητες της πεπερασμένης δράσης στο θέμα της συμπαντικής αντανακλαστικότητας είχαν εξαντληθεί, τότε ο Υπέρτατος λειτούργησε σαν δημιουργικός μεσουρανών όλων των προηγούμενων δημιουργικών πράξεων. Και πιστεύουμε ότι θα λειτουργήσει πάλι σαν μεσουρανών σε μελλοντικές εποχές οπουδήποτε η προγενέστερη δημιουργική πράξη έχει ολοκληρώσει έναν κατάλληλο κύκλο δημιουργικής δραστηριότητας.
117:3.12 Το Υπέρτατο Ον δεν δημιούργησε τον άνθρωπο, αλλά ο άνθρωπος δημιουργήθηκε κυριολεκτικά, η ίδια του η ζωή προέκυψε, από τη δυνατότητα του Υπέρτατου. Ούτε εξέλιξε τον άνθρωπο. Ο ίδιος ο Υπέρτατος είναι η ίδια η ουσία της εξέλιξης[5]. Από πεπερασμένη άποψη, εμείς ζούμε πραγματικά, κινούμαστε και υπάρχουμε μέσα στο έμφυτο του Υπέρτατου.
117:3.13 Ο Υπέρτατος προφανώς δεν μπορεί να ξεκινήσει μια πρότυπη αιτίαση αλλά φαίνεται να είναι ο καταλύτης όλης της συμπαντικής ανάπτυξης και κατά τα φαινόμενα είναι προορισμένος να παρέχει συνολικό μεσουράνημα όσον αφορά το πεπρωμένο όλων των δια της εμπειρίας εξελισσομένων όντων. Ο Πατέρας δημιουργεί το σχέδιο ενός πεπερασμένου κόσμου. Οι Δημιουργοί Υιοί πραγματοποιούν αυτή την ιδέα μέσα στο χωροχρόνο με τη συναίνεση και τη συνεργασία των Δημιουργικών Πνευμάτων. Ο Υπέρτατος μεσουρανεί το συνολικό πεπερασμένο και θεμελιώνει τη σχέση του με το πεπρωμένο του απολυτοειδούς.
117:4.1 Καθώς παρατηρούμε τους ακατάπαυστους αγώνες της δημιουργίας των δημιουργημένων όντων για να τελειοποιήσουν την κατάσταση και να θεοποιήσουν την ύπαρξή τους, δεν μπορούμε παρά να πιστέψουμε ότι αυτές οι ατελεύτητες προσπάθειες παρουσιάζουν τον ακατάπαυστο αγώνα του Υπέρτατου για θεϊκή αυτοπραγμάτωση. Ο Θεός ο Υπέρτατος είναι η πεπερασμένη Θεότητα, και πρέπει να μάχεται με τα προβλήματα του πεπερασμένου με τη συνολική έννοια αυτής της λέξης. Οι αγώνες μας με τις αντιξοότητες του χρόνου στην εξέλιξη του χώρου είναι αντανακλάσεις των προσπαθειών του να πετύχει την πραγμάτωση του εαυτού και να ολοκληρώσει την κυριαρχία μέσα στη σφαίρα της δράσης την οποία η εξελικτική φύση του επεκτείνει στα απώτατα όρια της δυνατότητας.
117:4.2 Μέσα σε όλο το μεγάλο σύμπαν ο Υπέρτατος αγωνίζεται για έκφραση. Η θεϊκή του εξέλιξη στηρίζεται με κριτήριο τις πράξεις σοφίας κάθε υπαρκτής προσωπικότητας. Όταν ένα ανθρώπινο ον επιλέγει την αιώνια επιβίωση, συνδημιουργεί το πεπρωμένο του, και μέσα στη ζωή αυτού του ανερχόμενου θνητού ο πεπερασμένος Θεός βρίσκει ένα αυξημένο κριτήριο αυτοπραγμάτωσης της προσωπικότητας και μια διεύρυνση της εμπειρικής κυριαρχίας. Αλλά εάν ένα δημιούργημα απορρίψει την αιώνια σταδιοδρομία, εκείνο το τμήμα του Υπέρτατου που βασιζόταν στις εμπειρικές επιλογές αυτού του δημιουργήματος καθυστερεί αναπόφευκτα, μια στέρηση που μπορεί να αντισταθμιστεί από την εναλλακτική ή βοηθητική εμπειρία. Όσο για την προσωπικότητα του μη επιβιώσαντος, αφομοιώνεται στην υπερψυχή της δημιουργίας, και γίνεται τμήμα της Θεότητας του Υπέρτατου.
117:4.3 Ο Θεός έχει τόση εμπιστοσύνη, τόση αγάπη, που δίνει ένα τμήμα της θεϊκής του φύσης στα χέρια των ανθρώπινων όντων για να το φυλάξουν με ασφάλεια και να αυτοπραγματωθούν. Η φύση του Πατέρα, η παρουσία του Προσαρμοστή, είναι ακατάλυτα αδιάφορη ως προς την επιλογή της θνητής ύπαρξης. Το παιδί του Υπέρτατου, ο εξελισσόμενος εαυτός, μπορεί να καταστραφεί παρόλο που η ενδεχόμενη ενοποιητική προσωπικότητα αυτού του παραπλανημένου εαυτού θα παραμείνει σταθερά σαν ένας παράγων της Θεότητας του Υπέρτατου.
117:4.4 Η ανθρώπινη προσωπικότητα μπορεί αληθινά να καταστρέψει την ατομικότητα της δημιουργίας, και παρόλο που αυτό που είχε αξία στη ζωή μιας τέτοιας κοσμικής αυτοκτονίας, θα παραμείνει, αυτές οι ιδιότητεςδεν θα παραμείνουν σαν ένα ξεχωριστό δημιούργημα. Ο Υπέρτατος θα βρει πάλι να εκφραστεί στα δημιουργήματα των συμπάντων αλλά ποτέ ξανά σαν εκείνο το ιδιαίτερο άτομο. Η μοναδική προσωπικότητα ενός μη ανερχόμενου, επιστρέφει στον Υπέρτατο σαν μια σταγόνα νερού που επιστρέφει στη θάλασσα.
117:4.5 Κάθε μεμονωμένη πράξη των προσωπικών τμημάτων του πεπερασμένου είναι συγκριτικά άσχετη με την τελική εμφάνιση του Υπέρτατου Όλου, αλλά το όλον δεν είναι παρόλα αυτά εξαρτώμενο από το σύνολο των πράξεων των πολυποίκιλων τμημάτων. Η προσωπικότητα του κάθε ξεχωριστού θνητού είναι άνευ σημασίας μπροστά στο σύνολο του Υπέρτατου, αλλά η προσωπικότητα κάθε ανθρώπινου όντος αντιπροσωπεύει μια αναντικατάστατης σημασίας αξία στο πεπερασμένο. Η προσωπικότητα άπαξ και εκφραστεί, δεν βρίσκει ποτέ ξανά ιδανική έκφραση παρά στη συνέχιση της ύπαρξης αυτής της ζωντανής προσωπικότητας.
117:4.6 Και έτσι, καθώς αγωνιζόμαστε για αυτό-έκφραση, ο Υπέρτατος αγωνίζεται μέσα μας, και μαζί μας, για την έκφραση της θεότητας. Καθώς βρίσκουμε τον Πατέρα, έτσι και ο Υπέρτατος βρήκε πάλι το Δημιουργό του Παραδείσου όλων των πραγμάτων. Καθώς κυριαρχούμε στα προβλήματα της αυτοπραγμάτωσης, έτσι και ο Θεός της εμπειρίας πετυχαίνει την πανίσχυρη κυριαρχία στα σύμπαντα του χωροχρόνου.
117:4.7 Η ανθρωπότητα δεν ανέρχεται χωρίς προσπάθεια στο σύμπαν, ούτε ο Υπέρτατος εξελίσσεται χωρίς να έχει σκοπό και λογική η δράση του. Τα δημιουργήματα δεν πετυχαίνουν την τελειότητα με απλή παθητικότητα, ούτε μπορεί το πνεύμα του Υπέρτατου να πραγματοποιήσει τη δύναμη του Παντοδύναμου χωρίς να υπηρετεί ακατάπαυστα την πεπερασμένη δημιουργία.
117:4.8 Η εγκόσμια σχέση του ανθρώπου με τον Υπέρτατο είναι το θεμέλιο για την κοσμική ηθική, τη συμπαντική ευαισθησία και την αποδοχή του καθήκοντος. Αυτή είναι μια ηθική που υπερβαίνει την εγκόσμια έννοια του σχετικού σωστού και λάθους, είναι μια ηθική που στηρίζεται άμεσα στην ενσυνείδητη εκτίμηση του δημιουργήματος για την εμπειρική υποχρέωση της εμπειρικής Θεότητας. Ο θνητός άνθρωπος και οι άλλες πεπερασμένες δημιουργίες φτιάχτηκαν από το ζωντανό δυναμικό της ενέργειας, του νου και του πνεύματος που υπάρχουν στον Υπέρτατο. Είναι προς τον Υπέρτατο, που ο θνητός ανερχόμενος με τον Προσαρμοστή έλκεται, για τη δημιουργία του αθάνατου και θεϊκού χαρακτήρα ενός τελειωτή. Είναι έξω από την πραγματικότητα του Υπέρτατου που ο Προσαρμοστής, με τη συγκατάθεση της ανθρώπινης βούλησης, υφαίνει τα σχέδια της αιώνιας φύσης ενός ανερχόμενου παιδιού του Θεού.
117:4.9 Η εξέλιξη της προόδου του Προσαρμοστή για την αποπνευματοποίηση και αιωνιοποίηση της ανθρώπινης προσωπικότητας παράγει άμεσα μια διεύρυνση της κυριαρχίας του Υπέρτατου. Τέτοια κατορθώματα στην ανθρώπινη εξέλιξη είναι συγχρόνως κατορθώματα της εξελικτικής πραγμάτωσης του Υπέρτατου. Ενώ είναι αλήθεια ότι τα δημιουργήματα δεν θα μπορούσαν να εξελιχθούν χωρίς τον Υπέρτατο είναι πιθανότατα επίσης αλήθεια ότι η εξέλιξη του Υπέρτατου δεν μπορεί να επιτευχθεί ποτέ στην εντέλεια ανεξάρτητα από την ολοκληρωμένη εξέλιξη όλων των δημιουργημάτων. Σε αυτό το σημείο βρίσκεται η μεγάλη κοσμική ευθύνη των ενσυνείδητων προσωπικοτήτων: Στο ότι η Υπέρτατη Θεότητα εξαρτάται κατά κάποιο τρόπο από την επιλογή της θνητής βούλησης. Και η αμοιβαία πρόοδος της εξέλιξης του δημιουργήματος και της εξέλιξης του Υπέρτατου δηλώνεται με πιστότητα και πλήρως στους Αρχαίους των Ημερών, με τους ανεξιχνίαστους μηχανισμούς της συμπαντικής αντανακλαστικότητας.
117:4.10 Η μεγάλη πρόκληση που δόθηκε στο θνητό άνθρωπο είναι το εξής: Θα αποφασίσετε να προσωποποιήσετε τις εμπειρικές έννοιες των αξιών του σύμπαντος μέσα στον εξελισσόμενο εαυτό σας; ή απορρίπτοντας την επιβίωση, θα επιτρέψετε στα μυστικά του Υπέρτατου να παραμείνουν εν υπνώσει, περιμένοντας τη δράση μιας άλλης ύπαρξης σε κάποια άλλη στιγμή, η οποία με το δικό της τρόπο θα επιχειρήσει μια δημιουργική συνεισφορά προς τον εξελισσόμενο και πεπερασμένο Θεό; Αλλά εκείνη θα είναι η δική της συνεισφορά προς τον Υπέρτατο, όχι η δική σας.
117:4.11 Ο μεγάλος αγώνας αυτής της συμπαντικής εποχής είναι μεταξύ του δυνητικού και του πραγματικού – η αναζήτηση για την πραγματοποίηση όλων όσων είναι ακόμα ανεκδήλωτα. Αν ο θνητός άνθρωπος συνεχίσει την περιπέτεια προς τον Παράδεισο, ακολουθεί τις κινήσεις του χρόνου, που κυλούν σαν ρεύματα μέσα στα ρυάκια της αιωνιότητας. Αν ο θνητός άνθρωπος απορρίψει την αιώνια σταδιοδρομία, κινείται αντίθετα από το ρεύμα των γεγονότων στα πεπερασμένα σύμπαντα. Η μηχανική δημιουργία κινείται αμείλικτα σύμφωνα με τον αποκαλυπτόμενο σκοπό του Πατέρα του Παραδείσου, αλλά η βουλητική ύπαρξη έχει την επιλογή να αποδεχτεί ή να απορρίψει το ρόλο τής συμμετοχής τής προσωπικότητας στην αιώνια περιπέτεια. Ο θνητός άνθρωπος δεν μπορεί να καταστρέψει τις υπέρτατες αξίες της ανθρώπινης ύπαρξης, αλλά μπορεί πολύ οριστικά να εμποδίσει την εξέλιξη αυτών των αξιών στη δική του προσωπική εμπειρία. Στο βαθμό που ο ανθρώπινος εαυτός αρνηθεί με τον τρόπο αυτό να λάβει μέρος στην άνοδο προς τον Παράδεισο, ακριβώς στον ίδιο βαθμό ο Υπέρτατος καθυστερεί να επιτύχει την εκδήλωση της θεότητας στο μεγάλο σύμπαν.
117:4.12 Στη φύλαξη (συντήρηση) του θνητού ανθρώπου έχει δοθεί όχι μόνο η δια του Προσαρμοστή παρουσία του Πατέρα του Παραδείσου αλλά επίσης και ο έλεγχος πάνω στο πεπρωμένο ενός απειροελάχιστου κλάσματος του μέλλοντος του Υπέρτατου. Γιατί όπως ο άνθρωπος κατορθώνει το ανθρώπινο πεπρωμένο, έτσι και ο Υπέρτατος κατορθώνει το πεπρωμένο στα θεϊκά επίπεδα.
117:4.13 Και έτσι η απόφαση αναμένει τον καθένα από σας όπως κάποτε ανάμενε τον καθένα από εμάς: Θα απογοητεύσετε το Θεό του χρόνου, που εξαρτάται τόσο από τις αποφάσεις του πεπερασμένου νου; Θα απογοητεύσετε την Υπέρτατη προσωπικότητα των συμπάντων με την τεμπελιά της ζωώδους αντίστροφης πορείας; Θα απογοητεύσετε το μεγάλο αδελφό όλων των υπάρξεων, που εξαρτάται τόσο από κάθε ύπαρξη; Μπορείτε να επιτρέψετε στον εαυτό σας να περάσει μέσα από τα βασίλεια του μη πραγματοποιημένου όταν μπροστά σας στέκει ο θελκτικός ορίζοντας της συμπαντικής καριέρας – η θεϊκή ανακάλυψη του Πατέρα του Παραδείσου και η θεϊκή συμμετοχή στην αναζήτηση και στην εξέλιξη του Θεού του Υπέρτατου;
117:4.14 Τα δώρα του Θεού – η πραγματικότητα της ενσωμάτωσής του – δεν αποτελούν χωριστά τμήματα του εαυτού του. Δεν αποξενώνει τη δημιουργία από τον εαυτό του, αλλά δημιουργεί δυναμικό στις υπάρξεις που γυρίζουν γύρω από τον Παράδεισο. Ο Θεός αγαπάει τον άνθρωπο και του απονέμει τη δυνατότητα της αθανασίας – την αιώνια πραγματικότητα. Και καθώς ο άνθρωπος αγαπά το Θεό, έτσι ο άνθρωπος γίνεται αιώνιος στην πραγματικότητα. Και εδώ βρίσκεται το μυστήριο. Όσο πιο κοντά πλησιάζει ο άνθρωπος το Θεό μέσα από την αγάπη, τόσο περισσότερη είναι η πραγματικότητα – επικαιρότητα – του ανθρώπου[6]. Όσο πιο πολύ απομακρύνεται ο άνθρωπος από το Θεό, τόσο πιο κοντά έρχεται στη μη πραγματικότητα – στο σταμάτημα της ύπαρξης. Όταν ο άνθρωπος αφιερώνει τη βούλησή του στο να κάνει το θέλημα του Πατέρα, όταν ο άνθρωπος δίνει στο Θεό όλα όσα έχει, τότε ο Θεός σ’ εκείνο τον άνθρωπο προσθέτει περισσότερα από ό,τι είναι.
117:5.1 Ο μεγάλος Υπέρτατος είναι η κοσμική υπερψυχή του μεγάλου σύμπαντος. Σ’ αυτόν οι ποιότητες και οι ποσότητες του Κόσμου βρίσκουν τις θεϊκές αντανακλάσεις τους. Η θεϊκή φύση του είναι μια μωσαϊκή σύνθεση της ολικής απεραντοσύνης κάθε φύσης δημιουργήματος και δημιουργού σε ολόκληρα τα εξελισσόμενα σύμπαντα. Και ο Υπέρτατος είναι επίσης μια πραγματοποιούμενη Θεότητα που ενσωματώνει μια δημιουργική βούληση που περικλείει ένα εξελισσόμενο συμπαντικό σκοπό.
117:5.2 Οι νοητικοί, δυνητικά προσωπικοί εαυτοί του πεπερασμένου αναδύονται από την Τρίτη Πηγή και Κέντρο και επιτελούν πεπερασμένη χωροχρονική σύνθεση Θεότητας μέσα στον Υπέρτατο. Όταν η ύπαρξη υποτάσσεται στο θέλημα του Δημιουργού, δεν επικαλύπτει ή παραδίδει την προσωπικότητά της. Οι εξατομικευμένες προσωπικότητες που συμμετέχουν στην πραγμάτωση του πεπερασμένου Θεού δεν χάνουν το βουλητικό εαυτό τους κάνοντας το αυτό. Αντίθετα, τέτοιες προσωπικότητες αυξάνουν σταδιακά με τη συμμετοχή τους στην περιπέτεια της μεγάλης αυτής Θεότητας. Με αυτή την ένωση με τη θεότητα ο άνθρωπος εξυψώνεται, εμπλουτίζεται, αποπνευματοποιείται και ενοποιεί τον εξελισσόμενο εαυτό του με το κατώφλι του Υπέρτατου.
117:5.3 Η εξελισσόμενη αθάνατη ψυχή του ανθρώπου, η ενωμένη δημιουργία του υλικού νου και του Προσαρμοστή, ανέρχεται σαν τέτοια στον Παράδεισο και ακολούθως, όταν καταταγεί επίσημα στο Σώμα της Τελειοποίησης, γίνεται σύμμαχος κατά ένα νέο τρόπο με το πνευματο-βαρυτικό κύκλωμα του Αιώνιου Υιού με μια τεχνική εμπειρίας γνωστή σαν η υπέρβαση του τελειωτή. Τέτοιοι τελειωτές γίνονται αποδεκτοί υποψήφιοι για εμπειρική αναγνώριση σαν προσωπικότητες του Θεού του Υπέρτατου. Και όταν αυτές οι θνητές διάνοιες, στα έργα του άγνωστου μέλλοντος του Σώματος της Τελειοποίησης, φτάσουν στο έβδομο στάδιο της πνευματικής ύπαρξης, αυτοί οι δυαδικοί νόες θα γίνουν τριαδικοί. Αυτοί οι δυο συντονισμένοι νόες, ο ανθρώπινος και ο θεϊκός, θα δοξαστούν με την ένωση με τον εμπειρικό νου τού τότε πραγματωμένου Υπέρτατου Όντος.
117:5.4 Στο αιώνιο μέλλον, ο Θεός ο Υπέρτατος θα πραγματωθεί – δημιουργικά θα εκδηλωθεί και πνευματικά θα απεικονιστεί – στον αποπνευματοποιημένο νου, την αθάνατη ψυχή του ανερχόμενου ανθρώπου, όπως ο Συμπαντικός Πατέρας αποκαλύφθηκε έτσι στη γήινη ζωή του Ιησού.
117:5.5 Ο άνθρωπος δεν ενώνεται με τον Υπέρτατο και δεν καλύπτει την ταυτότητά του, αλλά οι συμπαντικές επιπτώσεις των εμπειριών όλων των ανθρώπων σχηματίζουν έτσι ένα τμήμα των θεϊκών εμπειριών του Υπέρτατου. «Οι πράξεις είναι δικές μας, οι συνέπειες του Θεού»[7].
117:5.6 Η αναπτυσσόμενη προσωπικότητα αφήνει μια γραμμή από πραγματοποιημένη πραγματικότητα καθώς περνάει μέσα από τα ανερχόμενα επίπεδα των συμπάντων. Είτε αυτά είναι νους, πνεύμα ή ενέργεια, οι αναπτυσσόμενες υπάρξεις του χωροχρόνου τροποποιούνται από την πρόοδο της προσωπικότητας μέσα από τα πεδία τους. Όταν ο άνθρωπος δρα, ο Υπέρτατος αντιδρά και αυτή η συνδιαλλαγή συνιστά το γεγονός της προόδου.
117:5.7 Τα μεγάλα κυκλώματα της ενέργειας, του νου και του πνεύματος δεν είναι ποτέ μόνιμες κατακτήσεις της ανερχόμενης προσωπικότητας. Αυτές οι λειτουργίες παραμένουν πάντοτε ένα μέρος του Υπέρτατου. Στη θνητή εμπειρία η ανθρώπινη διάνοια κατοικεί στους ρυθμικούς παλμούς των υποδεέστερων πνευμάτων του νου και επιτελεί τις αποφάσεις της μέσα στην αρένα που παράγεται από περικυκλώσεις αυτής της λειτουργίας. Με το θνητό θάνατο ο ανθρώπινος εαυτός διαχωρίζεται για πάντα από το υποδεέστερο κύκλωμα. Ενώ αυτά τα υποδεέστερα δεν φαίνονται να μεταδίδουν εμπειρία από τη μια προσωπικότητα στην άλλη, μπορούν και όντως μεταδίδουν τους απρόσωπους αντίκτυπους της απόφασης-δράσης μέσα από τον Θεό τον Επτάπτυχο στο Θεό τον Υπέρτατο. (Τουλάχιστον αυτό αληθεύει για τη λατρεία και γνώση των υποδεέστερων).
117:5.8 Και έτσι γίνεται με τα πνευματικά κυκλώματα: Ο άνθρωπος τα χρησιμοποιεί στην άνοδό του δια μέσου των συμπάντων, αλλά ποτέ δεν τα κατακτά σαν μέρος της αιώνιας προσωπικότητάς του. Αυτά όμως τα κυκλώματα πνευματικής λειτουργίας, είναι δεκτικά και αντιδρούν στις αναδυόμενες αξίες της ανερχόμενης προσωπικότητας, και αυτές οι αξίες μεταδίδονται πιστά δια του Επτάπτυχου στον Υπέρτατο.
117:5.9 Ενώ τέτοιες πνευματικές επιρροές σαν το Άγιο Πνεύμα και το Πνεύμα της Αληθείας είναι λειτουργίες του τοπικού σύμπαντος, η καθοδήγησή τους δεν περιορίζεται εξολοκλήρου από τους γεωγραφικούς περιορισμούς μιας δεδομένης τοπικής δημιουργίας. Καθώς ο ανερχόμενος θνητός περνάει πέρα από τα σύνορα του τοπικού σύμπαντος της προέλευσής του, δεν αποστερείται ολότελα των υπηρεσιών του Πνεύματος της Αληθείας, το οποίο τον δίδαξε και τον καθοδήγησε τόσο πιστά δια μέσου των φιλοσοφικών μαζών των υλικών και μοροντιανών κόσμων, σε κάθε σημαντική στιγμή της ανόδου και κατευθύνει αδιαλείπτως τον προσκυνητή του Παραδείσου, λέγοντας πάντοτε «Αυτή είναι η οδός»[8]. Όταν αφήνετε τα πεδία του τοπικού σύμπαντος, δια μέσου της φροντίδας του πνεύματος του αναδυόμενου Υπέρτατου Όντος και δια μέσου των παροχών της υπερσυμπαντικής αντανακλαστικότητας, θα οδηγείστε ακόμα στην άνοδό σας προς τον Παράδεισο, από το ενθαρρυντικό καθοδηγητικό πνεύμα των Υιών του Θεού της ενσωμάτωσης του Παραδείσου.
117:5.10 Πώς αυτά τα πολυσύνθετα κυκλώματα κοσμικής λειτουργίας καταγράφουν τις έννοιες, τις αξίες και τα γεγονότα της εξελικτικής εμπειρίας μέσα στον Υπέρτατο; Δεν είμαστε ακριβώς σίγουροι, αλλά πιστεύουμε ότι αυτή η καταγραφή γίνεται μέσα από τα πρόσωπα των Υπέρτατων Δημιουργών προέλευσης Παραδείσου που είναι οι άμεσοι εφαρμοστές αυτών των κυκλωμάτων του χωροχρόνου. Οι συσσωρεύσεις των εμπειριών του νου των επτά υποδεέστερων πνευμάτων, στην υπηρεσία τους στα φυσικά επίπεδα της διάνοιας, είναι τμήμα της εμπειρίας του Θεϊκού Λειτουργού του τοπικού σύμπαντος και δια μέσου αυτού του Δημιουργικού Πνεύματος, πιθανόν καταγράφονται στο νου του Υπέρτατου. Παρόμοια οι θνητές εμπειρίες με το Πνεύμα της Αλήθειας και το Άγιο Πνεύμα πιθανόν καταγράφονται με παρεμφερείς τεχνικές στο πρόσωπο του Υπέρτατου.
117:5.11 Ακόμα και η εμπειρία του ανθρώπου και του Προσαρμοστή πρέπει να βρούνε απόηχο στη θεϊκότητα του Θεού του Υπέρτατου, γιατί, όπως η εμπειρία των Προσαρμοστών, μοιάζουν με τον Υπέρτατο, και η εξελισσόμενη ψυχή του θνητού ανθρώπου δημιουργείται από την προϋπάρχουσα δυνατότητα για μια τέτοια εμπειρία μέσα στον Υπέρτατο.
117:5.12 Με τον τρόπο αυτό οι πολυπληθείς εμπειρίες όλης της δημιουργίας γίνονται τμήμα της εξέλιξης του Υπέρτατου. Οι υπάρξεις χρησιμοποιούν εν μέρει τις ιδιότητες και τις ποσότητες του πεπερασμένου καθώς ανεβαίνουν στον Πατέρα. Οι απρόσωπες συνέπειες μιας τέτοιας χρήσης παραμένουν για πάντα τμήμα του ζωντανού κόσμου, του Υπέρτατου προσώπου.
117:5.13 Αυτό που ο άνθρωπος παίρνει μαζί του σαν κατάκτηση της προσωπικότητας είναι οι συνέπειες του χαρακτήρα από την εμπειρία του, καθώς θα έχει χρησιμοποιήσει το νου και τα κυκλώματα του πνεύματος του μεγάλου σύμπαντος, κατά την άνοδο προς τον Παράδεισο. Όταν ο άνθρωπος αποφασίζει, και όταν τελειοποιεί αυτή την απόφαση με πράξη, οι εμπειρίες του ανθρώπου, και τα νοήματα και οι αξίες από αυτή την εμπειρία αποτελούν για πάντα τμήμα του αιώνιου χαρακτήρα του σε όλα τα επίπεδα, από το πεπερασμένο μέχρι το τελικό. Ο χαρακτήρας, που είναι ηθικός με την κοσμική έννοια και θεϊκά πνευματικός, αντιπροσωπεύει την κεφαλαιώδη επισώρευση προσωπικών αποφάσεων οι οποίες έχουν φωτισθεί από ειλικρινή λατρεία, έχουν στεφθεί με δόξα από επιδέξια αγάπη και ολοκληρωθεί από την αδελφική υπηρέτηση.
117:5.14 Ο εξελισσόμενος Υπέρτατος τελικά θα αποζημιώσει τις πεπερασμένες υπάρξεις για την αδυναμία τους να κατορθώσουν κάτι περισσότερο από την περιορισμένη εμπειρική επαφή με το σύμπαν των συμπάντων. Οι υπάρξεις μπορούν να φτάσουν τον Πατέρα του Παραδείσου, αλλά οι εξελικτικοί νόες τους, επειδή είναι πεπερασμένοι, είναι ανίκανοι να κατανοήσουν αληθινά τον άπειρο και απόλυτο Πατέρα. Εφόσον όμως όλες οι εμπειρίες των υπάρξεων καταγράφονται και αποτελούν τμήμα του Υπέρτατου, όταν όλες οι υπάρξεις φτάσουν στο τελικό επίπεδο της πεπερασμένης ύπαρξης, και αφού η συνολική συμπαντική ανάπτυξη καταστήσει δυνατή την επίτευξη του Θεού του Υπέρτατου σαν μια πραγματική θεϊκή παρουσία, τότε, έμφυτη μέσα στο γεγονός μιας τέτοιας επαφής, είναι η επαφή με τη συνολική εμπειρία. Το πεπερασμένο επίπεδο του χρόνου περιέχει μέσα του τους σπόρους της αιωνιότητας, και έχουμε διδαχθεί ότι, όταν η ολοκλήρωση της εξέλιξης επιβεβαιώσει την εξάντληση της δυναμικότητας για κοσμική ανάπτυξη, το συνολικό πεπερασμένο επίπεδο θα επιβιβαστεί για τις απολυτοειδείς φάσεις της αιώνιας καριέρας στην αναζήτηση του Πατέρα του Έσχατου.
117:6.1 Αναζητούμε τον Υπέρτατο στα σύμπαντα, αλλά δεν τον βρίσκουμε. «Είναι το εσωτερικό και το εξωτερικό όλων των πραγμάτων και όντων, που κινούνται και αναπαύονται. Μη αναγνωριζόμενος μέσα στο μυστήριό του, αν και μακρινός, είναι όμως δίπλα»[9]. Ο Παντοδύναμος Υπέρτατος είναι «η μορφή αυτού που ακόμα δεν έχει σχηματισθεί, το σχέδιο αυτού που ακόμα δεν έχει δημιουργηθεί». Ο Υπέρτατος είναι το σπίτι σας στο σύμπαν, και όταν τον βρείτε, θα είναι σαν να γυρίζετε σπίτι. Είναι ο εμπειρικός πατέρας σας, και ανάλογα με την εμπειρία των ανθρώπινων όντων, αυξάνει κι αυτός στην εμπειρία της θεϊκής πατρότητας. Σας γνωρίζει επειδή μοιάζει με δημιούργημα και μοιάζει με δημιουργό.
117:6.2 Αν επιθυμείτε αληθινά να βρείτε το Θεό, δεν μπορείτε να βοηθήσετε αν έχετε φτιάξει στο νου σας τη συνειδητότητα του Υπέρτατου. Καθώς ο Θεός είναι ο θεϊκός σας Πατέρας, έτσι και ο Υπέρτατος είναι η θεϊκή σας Μητέρα, μέσα στην οποία ανατρέφεστε καθ’ όλη τη διάρκεια των ζωών σας σαν συμπαντικές υπάρξεις. «Πόσο συμπαντικός είναι ο Υπέρτατος – είναι από όλες τις πλευρές! Τα απεριόριστα πράγματα της δημιουργίας εξαρτώνται από την παρουσία του για ζωή, και κανένα δεν απορρίπτεται».
117:6.3 Αυτό που ο Μιχαήλ είναι για το Νέβαδον, ο Υπέρτατος είναι για τον πεπερασμένο Κόσμο. Η Θεότητά του είναι η φαρδιά λεωφόρος μέσα από την οποία κυλάει προς τα έξω η αγάπη του Πατέρα, προς κάθε δημιούργημα, και είναι η φαρδιά λεωφόρος μέσα από την οποία περνούν προς τα μέσα τα πεπερασμένα δημιουργήματα, προς αναζήτηση του Πατέρα, που είναι αγάπη. Ακόμα και οι Προσαρμοστές Σκέψης συνδέονται μαζί του. Στην αρχική φύση και θεϊκότητα μοιάζουν με τον Πατέρα, αλλά όταν βιώνουν τις διαδικασίες του χρόνου μέσα στα σύμπαντα του χώρου, μοιάζουν με τον Υπέρτατο.
117:6.4 Η πράξη της επιλογής του δημιουργήματος να κάνει το θέλημα του Δημιουργού έχει κοσμική αξία και έχει συμπαντική σημασία η οποία αμέσως αντιδρά από κάποια άγνωστη αλλά πανταχού παρούσα δύναμη συντονισμού, πιθανόν τη πάντα-διευρυνόμενη δράση του Υπέρτατου Όντος.
117:6.5 Η μοροντιανή ψυχή ενός εξελισσόμενου θνητού είναι πράγματι ο γιος της δράσης του Προσαρμοστή του Συμπαντικού Πατέρα και το παιδί της κοσμικής αντίδρασης του Υπέρτατου Όντος, της Συμπαντικής Μητέρας. Η επιρροή της μητέρας κυριαρχεί στην ανθρώπινη προσωπικότητα κατά τη διάρκεια όλης της παιδικής ηλικίας της αναπτυσσόμενης ψυχής του τοπικού σύμπαντος. Η επιρροή των Θεϊκών γονέων εξισώνεται περισσότερο μετά τη συγχώνευση με τον Προσαρμοστή και κατά τη διάρκεια της συμπαντικής σταδιοδρομίας, αλλά όταν τα δημιουργήματα του χρόνου αρχίζουν να διασχίζουν το κεντρικό σύμπαν της αιωνιότητας, η Πατρική φύση αρχίζει σταδιακά να εκδηλώνεται, φτάνοντας στα ύψη της πεπερασμένης εκδήλωσής της με την αναγνώριση του Συμπαντικού Πατέρα και την είσοδο στο Σώμα της Τελικότητας.
117:6.6 Δια μέσου της εμπειρίας από την επίτευξη της τελείωσης, οι εμπειρικές μητρικές ιδιότητες του ανερχόμενου εαυτού επηρεάζονται τρομακτικά από την επαφή και από την ενστάλαξη της πνευματικής παρουσίας του Αιώνιου Υιού και από τη νοητική παρουσία του Άπειρου Πνεύματος. Τότε, σε ολόκληρα τα πεδία της δραστηριότητας της τελείωσης στο μεγάλο σύμπαν, εμφανίζεται μια νέα αφύπνιση της λανθάνουσας μητρικής δυναμικότητας του Υπέρτατου, μια νέα πραγματοποίηση των εμπειρικών εννοιών, και μια νέα σύνθεση εμπειρικών αξιών ολόκληρης της ανοδικής σταδιοδρομίας. Φαίνεται ότι αυτή η πραγματοποίηση του εαυτού θα συνεχιστεί στη συμπαντική σταδιοδρομία του έκτου επιπέδου των τελειωτών μέχρι ότου το μητρικό έμφυτο του Υπέρτατου φτάσει σε πεπερασμένο συγχρονισμό με το έμφυτο του Προσαρμοστή του Πατέρα. Αυτή η συναρπαστική περίοδος της λειτουργίας του μεγάλου σύμπαντος αντιπροσωπεύει τη συνεχιζόμενη εφηβική σταδιοδρομία του ανερχόμενου και τελειοποιημένου θνητού.
117:6.7 Για την ολοκλήρωση του έκτου σταδίου ύπαρξης και την είσοδο στο έβδομο και τελικό στάδιο της πνευματικής κατάστασης, θα ακολουθήσουν πιθανότατα οι αναπτυσσόμενες εποχές της εμπλουτισμένης εμπειρίας, της ώριμης γνώσης και της θεϊκής πραγματοποίησης. Στη φύση του τελειωτή αυτό πιθανότατα να ισοδυναμεί με την ολοκληρωμένη επίτευξη της προσπάθειας του νου για πνευματική αυτοπραγμάτωση, την ολοκλήρωση του συντονισμού της φύσης του ανερχόμενου ανθρώπου με τη φύση του θεϊκού Προσαρμοστή εντός των ορίων των πεπερασμένων δυνατοτήτων. Ένας τόσο υπέροχος συμπαντικός εαυτός γίνεται ο αιώνιος τελειωτής-γιος του Πατέρα του Παραδείσου καθώς και το αιώνιο συμπαντικό παιδί της Υπέρτατης Μητέρας, ένας συμπαντικός εαυτός με ιδιότητα να εκπροσωπεί τον Πατέρα και τη Μητέρα των συμπάντων και των προσωπικοτήτων σε κάθε δραστηριότητα ή εγχείρημα που προσιδιάζει στην πεπερασμένη διαχείριση των δημιουργημένων, δημιουργούμενων ή εξελισσόμενων πραγμάτων και όντων.
117:6.8 Όλοι οι άνθρωποι με εξελισσόμενη ψυχή είναι στην κυριολεξία τα εξελικτικά παιδιά του Θεού Πατέρα και του Θεού Μητέρας, δηλαδή του Υπέρτατου Όντος. Αλλά μέχρι τη στιγμή που ο θνητός άνθρωπος αποκτήσει συνείδηση της θεϊκής κληρονομιάς του, αυτή η εγγύηση της Θεϊκής συγγένειας πρέπει να πραγματοποιηθεί με την πίστη. Η εμπειρία της ανθρώπινης ζωής είναι το κοσμικό κουκούλι μέσα στο οποίο τα συμπαντικά χαρίσματα του Υπέρτατου Όντος και η συμπαντική παρουσία του Συμπαντικού Πατέρα (κανείς εκ των οποίων δεν είναι προσωπικότητες), εξελίσσουν τη μοροντιανή ψυχή του χρόνου και το χαρακτήρα του ανθρωπο-θεϊκού τελειωτή του συμπαντικού πεπρωμένου και της αιώνιας υπηρεσίας.
117:6.9 Όλοι οι άνθρωποι πολύ συχνά ξεχνούν ότι ο Θεός είναι η μεγαλύτερη εμπειρία στην ανθρώπινη ύπαρξη. Άλλες εμπειρίες είναι περιορισμένες στη φύση και στο περιεχόμενό τους, αλλά η εμπειρία του Θεού δεν έχει όρια εκτός από εκείνα που βάζει η ικανότητα της αντίληψης της ύπαρξης, και αυτή η ίδια η εμπειρία έχει μέσα της ικανότητα διεύρυνσης. Όταν οι άνθρωποι ψάχνουν το Θεό, ψάχνουν για τα πάντα. Όταν βρίσκουν το Θεό, έχουν βρει τα πάντα. Η αναζήτηση για το Θεό είναι η πλουσιοπάροχη εφαρμογή της αγάπης που συνοδεύεται από εκπληκτικές ανακαλύψεις νέας και μεγαλύτερης αγάπης για εφαρμογή.
117:6.10 Όλη η αληθινή αγάπη προέρχεται από το Θεό, και ο άνθρωπος λαμβάνει τη θεϊκή αγάπη καθώς ο ίδιος εφαρμόζει την αγάπη αυτή στους συνανθρώπους του[10]. Η αγάπη είναι δυναμική. Δεν μπορεί ποτέ να αιχμαλωτισθεί, είναι ζωντανή, ελεύθερη, συναρπαστική και συνεχώς κινούμενη. Ο άνθρωπος δεν μπορεί ποτέ να πάρει την αγάπη του Πατέρα και να τη φυλακίσει στην καρδιά του. Η αγάπη του Πατέρα μπορεί να γίνει πραγματική στο θνητό άνθρωπο μόνο περνώντας μέσα από την προσωπικότητα εκείνου του ανθρώπου, καθώς αυτός με τη σειρά του εφαρμόζει την αγάπη αυτή στους συνανθρώπους του. Το μεγάλο κύκλωμα της αγάπης προέρχεται από τον Πατέρα, μέσα από γιους και αδελφούς και από εκεί στον Υπέρτατο. Η αγάπη του Πατέρα εμφανίζεται στην προσωπικότητα του θνητού με τη φροντίδα του ενσωματωμένου Προσαρμοστή. Ένας Θεο-γνώστης γιος αποκαλύπτει αυτή την αγάπη στα συμπαντικά αδέλφια του και αυτή η αδελφική αγάπη είναι η ουσία της αγάπης του Υπέρτατου.
117:6.11 Δεν υπάρχει άλλος τρόπος προσέγγισης του Υπέρτατου παρά μέσα από την εμπειρία, και στις τρέχουσες εποχές της δημιουργίας υπάρχουν μόνο τρεις λεωφόροι για να πλησιάσει το δημιούργημα τον Υπέρτατο:
117:6.12 1. Οι Κάτοικοι του Παραδείσου κατέρχονται από το αιώνιο Νησί διασχίζοντας τη Χαβόνα, όπου αποκτούν ικανότητα για να κατανοούν τον Υπέρτατο μέσα από την παρατήρηση της διαφορετικής πραγματικότητας του Παραδείσου-Χαβόνας και με την εξερευνητική ανακάλυψη των πολυπληθών δραστηριοτήτων των Προσωπικοτήτων του Υπέρτατου Δημιουργού, που εκτείνονται από τα Κυρίαρχα Πνεύματα μέχρι τους Δημιουργούς Υιούς.
117:6.13 2. Οι ανερχόμενοι του χωροχρόνου που έρχονται από τα εξελικτικά σύμπαντα των Υπέρτατων Δημιουργών πλησιάζουν πολύ κοντά στον Υπέρτατο καθώς διασχίζουν τη Χαβόνα, σαν προοίμιο της αυξημένης εκτίμησης της ενότητας της Τριάδας του Παραδείσου.
117:6.14 3. Οι αυτόχθονες της Χαβόνα αποκτούν κατανόηση του Υπέρτατου μέσα από επαφές με τους προσκυνητές που κατεβαίνουν από τον Παράδεισο και τους προσκυνητές που ανεβαίνουν από τα επτά υπερσύμπαντα. Οι αυτόχθονες της Χαβόνα είναι σε έμφυτη θέση να εναρμονίσουν τις ουσιαστικά διαφορετικές απόψεις των κατοίκων του αιώνιου Νησιού και των κατοίκων των εξελικτικών συμπάντων.
117:6.15 Για τις εξελικτικές υπάρξεις υπάρχουν επτά μεγάλες προσεγγίσεις του Συμπαντικού Πατέρα, και κάθε μια από αυτές τις αναβάσεις προς τον Παράδεισο περνάει μέσα από τη θεϊκότητα ενός εκ των Επτά Κυρίαρχων Πνευμάτων, και κάθε μια τέτοια προσέγγιση γίνεται εφικτή από μια διεύρυνση της εμπειρικής δεκτικότητας που είναι επακόλουθη της υπηρεσίας του δημιουργήματος στην αντανακλαστική φύση του υπερσύμπαντος εκείνου του Κυρίαρχου Πνεύματος. Το συνολικό άθροισμα αυτών των επτά εμπειριών αποτελεί τα επί του παρόντος γνωστά όρια συνείδησης ενός δημιουργήματος για την πραγματικότητα και την ύπαρξη του Θεού του Υπέρτατου.
117:6.16 Δεν είναι μόνο οι ίδιοι οι περιορισμοί του ανθρώπου που τον εμποδίζουν να βρει τον πεπερασμένο Θεό. Είναι επίσης η μη ολοκλήρωση του σύμπαντος. Ακόμα η μη ολοκλήρωση όλων των δημιουργημάτων – παρελθόντων, παρόντων και μελλοντικών – κάνει τον Υπέρτατο απρόσιτο. Ο Θεός ο Πατέρας μπορεί να βρεθεί από κάθε άτομο που έχει φτάσει στο θεϊκό επίπεδο της ομοιότητας με το Θεό, αλλά ο Θεός ο Υπέρτατος δεν θα ανακαλυφθεί ποτέ προσωπικά από κανένα δημιούργημα μέχρι εκείνη τη μακρινή στιγμή όταν μέσα από τη συμπαντική επίτευξη τελειότητας, όλα τα δημιουργήματα το βρουν συγχρόνως.
117:6.17 Σε πείσμα του γεγονότος ότι εσείς δεν μπορείτε, σε αυτή τη συμπαντική εποχή, να τον βρείτε προσωπικά, όπως μπορείτε και θα βρείτε τον Πατέρα, το Γιο και το Πνεύμα, όμως, η ανάβαση προς τον Παράδεισο και η επακόλουθη συμπαντική σταδιοδρομία θα δημιουργήσει σταδιακά στη συνείδησή σας την αναγνώριση της συμπαντικής παρουσίας και την κοσμική δράση του Θεού όλων των εμπειριών. Οι καρποί του πνεύματος είναι η ουσία του Υπέρτατου καθώς αυτός πραγματώνεται στην ανθρώπινη εμπειρία.
117:6.18 Το να φτάσει κάποτε ο άνθρωπος στον Υπέρτατο είναι επακόλουθο της συγχώνευσής του με το πνεύμα της Θεότητας του Παραδείσου. Στους Ουραντιανούς αυτό το πνεύμα είναι η παρουσία του Προσαρμοστή του Συμπαντικού Πατέρα, και παρόλο που ο Μυστηριώδης Επιμελητής είναι από τον Πατέρα και σαν τον Πατέρα, αμφιβάλουμε ότι ακόμα και ένα τέτοιο θεϊκό δώρο μπορεί να επιτύχει το αδύνατο έργο της αποκάλυψης της φύσης του άπειρου Θεού σε ένα πεπερασμένο δημιούργημα. Υποψιαζόμαστε ότι εκείνο που θα αποκαλύψει ο Προσαρμοστής στους μελλοντικούς τελειωτές του εβδόμου επιπέδου θα είναι η θεϊκότητα και η φύση του Θεού του Υπέρτατου. Και η αποκάλυψη αυτή θα είναι για το πεπερασμένο δημιούργημα αυτό που θα είναι η αποκάλυψη του Άπειρου για ένα ολοκληρωμένο ον.
117:6.19 Ο Υπέρτατος δεν είναι άπειρος, αλλά πιθανότατα περιλαμβάνει από το άπειρο όλα όσα μπορεί πραγματικά να κατανοήσει ένα πεπερασμένο δημιούργημα. Για να κατανοήσει καλύτερα ότι ο Υπέρτατος είναι περισσότερο από πεπερασμένος!
117:6.20 Όλες οι εμπειρικές δημιουργίες είναι αλληλεξαρτούμενες στο πεπρωμένο της πραγμάτωσής τους. Μόνο η υπαρξιακή πραγματικότητα αυτό-εμπεριέχεται και είναι αυθύπαρκτη. Η Χαβόνα και τα επτά υπερσύμπαντα χρειάζονται το ένα το άλλο για να φτάσουν στο μάξιμουμ της πεπερασμένης επίτευξης. Κατά τον ίδιο τρόπο κάποτε θα εξαρτώνται από τα μελλοντικά σύμπαντα του εξώτερου διαστήματος για να υπερβούν το πεπερασμένο.
117:6.21 Ένας ανερχόμενος άνθρωπος μπορεί να βρει τον Πατέρα. Ο Θεός υπάρχει και είναι επομένως πραγματικός, άσχετα με την κατάσταση της εμπειρίας του συνολικού σύμπαντος. Αλλά ούτε ένας ανερχόμενος δεν θα βρει ποτέ τον Υπέρτατο μέχρις ότου όλοι οι ανερχόμενοι φτάσουν σε αυτό το μέγιστο όριο συμπαντικής ωριμότητας η οποία τους προκρίνει ταυτόχρονα να συμμετάσχουν σε αυτή την ανακάλυψη.
117:6.22 Ο Πατέρας δεν είναι λάτρης προσώπων, μεταχειρίζεται καθένα από τα ανερχόμενα παιδιά του σαν κοσμικά άτομα[11]. Ο Υπέρτατος παρόμοια δεν είναι λάτρης προσώπων, μεταχειρίζεται τα εμπειρικά παιδιά του σαν μοναδικό κοσμικό σύνολο.
117:6.23 Ο άνθρωπος μπορεί να ανακαλύψει τον Πατέρα στην καρδιά του, αλλά πρέπει να ψάξει για τον Υπέρτατο στις καρδιές όλων των άλλων ανθρώπων. Και όταν όλα τα δημιουργήματα αποκαλύψουν την αγάπη του Υπέρτατου με τέλειο τρόπο, τότε αυτός θα γίνει μια πραγματικότητα στο σύμπαν για όλα τα δημιουργήματα. Και αυτός είναι ακριβώς ένας άλλος τρόπος να πούμε ότι τα σύμπαντα θα αποκατασταθούν σε φως και ζωή.
117:6.24 Το κατόρθωμα της τέλειας αυτοπραγμάτωσης από όλες τις προσωπικότητες συν το κατόρθωμα της τέλειας ισορροπίας σε όλα τα σύμπαντα εξισώνει το κατόρθωμα του Υπέρτατου και επιβεβαιώνει την απελευθέρωση όλης της πεπερασμένης πραγματικότητας από τους περιορισμούς της ανολοκλήρωτης ύπαρξης. Μια εξάντληση όλων των πεπερασμένων δυναμικών αποφέρει το ολοκληρωμένο κατόρθωμα του Υπέρτατου και μπορεί διαφορετικά να οριστεί σαν την ολοκληρωμένη εξελικτική πραγμάτωση του ίδιου του Υπέρτατου Όντος.
117:6.25 Οι άνθρωποι δεν βρίσκουν τον Υπέρτατο ξαφνικά και θεαματικά όπως ένα χάσμα από σεισμό μέσα στους βράχους, αλλά τον βρίσκουν αργά και με υπομονή όπως ένα ποτάμι που διαβρώνει ήσυχα το έδαφος από κάτω.
117:6.26 Όταν βρείτε τον Πατέρα, θα βρείτε τη σπουδαία αιτία της πνευματικής ανόδου σας στα σύμπαντα. Όταν βρείτε τον Υπέρτατο, θα ανακαλύψετε το σπουδαίο αποτέλεσμα της σταδιοδρομίας σας, της Παραδείσιας προόδου σας.
117:6.27 Αλλά κανένας Θεο-γνώστης θνητός δεν μπορεί να είναι ποτέ μόνος στο ταξίδι του μέσα στο Κόσμο, επειδή γνωρίζει ότι ο Πατέρας βαδίζει δίπλα του σε κάθε βήμα της διαδρομής, ενώ η κύρια οδός την οποία διασχίζει είναι η παρουσία του Υπέρτατου[12].
117:7.1 Η ολοκληρωμένη πραγματοποίηση κάθε πεπερασμένου δυναμικού ισούται με την ολοκλήρωση της πραγματοποίησης κάθε εξελικτικής εμπειρίας. Αυτό προκαλεί την τελική ανάδυση του Υπέρτατου σαν μια πανίσχυρη Θεϊκή παρουσία μέσα στα σύμπαντα. Πιστεύουμε ότι ο Υπέρτατος, σε αυτό το στάδιο ανάπτυξης, θα προσωποποιηθεί τόσο διακριτικά όπως ο Αιώνιος Υιός, θα λάβει τόση χειροπιαστή δύναμη όση διαθέτει το Νησί του Παραδείσου, θα ενοποιηθεί τόσο ολοκληρωτικά όπως είναι ο Συνενωμένος Δράστης και όλα αυτά εντός των περιορισμών των πεπερασμένων δυνατοτήτων του Υπέρτατου κατά το μεσουράνημα της παρούσας συμπαντικής εποχής.
117:7.2 Αν και αυτό είναι ένα εντελώς εξαιρετικό σχέδιο του μέλλοντος του Υπέρτατου, συνιστούμε προσοχή σε ορισμένα προβλήματα που ενυπάρχουν σε αυτό το σχέδιο:
117:7.3 1. Οι Απόλυτοι Επόπτες του Υπέρτατου με δυσκολία θα θεοποιηθούν σε κάποιο στάδιο προηγούμενο της ολοκληρωμένης εξέλιξής του, και αυτοί οι ίδιοι οι επόπτες ακόμα και τώρα ασκούν αρμοδίως την κυριαρχία του Υπέρτατου σχετικά με τα σύμπαντα που έχουν διευθετηθεί σε φως και ζωή.
117:7.4 2. Ο Υπέρτατος με δυσκολία θα λειτουργήσει στην Έσχατη Τριάδα έως ότου επιτύχει την ολοκληρωμένη πραγματικότητα της συμπαντικής κατάστασης, και ακόμα, η Έσχατη Τριάδα είναι ακόμα και τώρα μια ικανή πραγματικότητα και εσείς έχετε πληροφορηθεί για την ύπαρξη των Ικανών Αντιβασιλέων του Έσχατου.
117:7.5 3. Ο Υπέρτατος δεν είναι ολοκληρωτικά πραγματικός για τα συμπαντικά δημιουργήματα, αλλά υπάρχουν πολλοί λόγοι για να συμπεράνουμε ότι είναι αρκετά πραγματικός για την Επτάπτυχη Θεότητα, που επεκτείνεται από τον Συμπαντικό Πατέρα του Παραδείσου μέχρι τους Δημιουργούς Υιούς και τα Δημιουργικά Πνεύματα των τοπικών συμπάντων.
117:7.6 Ίσως, στα ανώτερα όρια του πεπερασμένου, όπου ο χρόνος συνδέεται με τον υπερβατικό χρόνο, να υπάρχει κάποιο είδος συσκοτισμένης και αναμεμειγμένης αλληλουχίας. Ίσως ο Υπέρτατος να είναι ικανός να προσχεδιάζει τη συμπαντική παρουσία του, σε αυτά τα επίπεδα πάνω από τον χρόνο, και μετά σε περιορισμένο βαθμό να προεξοφλεί μελλοντική εξέλιξη, αντανακλώντας αυτή τη μελλοντική προσχεδίαση πίσω στα δημιουργημένα επίπεδα με τη μορφή του Έμφυτου Προβαλλομένου Ανολοκλήρωτου. Τέτοια φαινόμενα μπορούν να παρατηρηθούν οπουδήποτε το πεπερασμένο συναντά το υπερ-πεπερασμένο, όπως στις εμπειρίες των ανθρώπινων όντων που έχουν ενσωματωμένους τους Προσαρμοστές Σκέψης, που αποτελούν πραγματικές προρρήσεις των μελλοντικών ανθρώπινων επιτευγμάτων μέσα στην αιωνιότητα.
117:7.7 Όταν οι θνητοί ανερχόμενοι εισέλθουν στο σώμα των τελειωτών του Παραδείσου, ορκίζονται στην Τριάδα του Παραδείσου, και παίρνοντας τον όρκο αυτό της υποταγής, δεσμεύονται με τον τρόπο αυτό για αιώνια πίστη στο Θεό τον Υπέρτατο, που είναι η Τριάδα, όπως την κατανοούν όλες οι πεπερασμένες υπάρξεις. Συνεπώς, καθώς οι ομάδες των τελειωτών λειτουργούν σε όλα τα εξελισσόμενα σύμπαντα, υπάγονται μεμονωμένα στις διαταγές που προέρχονται από τον Παράδεισο, μέχρι τις σημαντικές εποχές που τα τοπικά σύμπαντα θα αποκατασταθούν σε φως και ζωή. Καθώς οι νέοι κυβερνητικοί οργανισμοί αυτών των τελειωμένων υπάρξεων αρχίζουν να αντανακλούν την αναδυόμενη κυριαρχία του Υπέρτατου, παρατηρούμε ότι οι απομακρυσμένες ομάδες των τελειωτών αναγνωρίζουν τότε τη δικαιοδοτική εξουσία αυτών των νέων κυβερνήσεων. Φαίνεται ότι ο Θεός ο Υπέρτατος αναπτύσσεται σαν συνενωτής του εξελισσόμενου Σώματος της Τελικότητας, αλλά είναι πολύ πιθανό το αιώνιο πεπρωμένο αυτών των επτά σωμάτων να διευθύνεται από τον Υπέρτατο σαν μέλος της Έσχατης Τριάδας.
117:7.8 Το Υπέρτατο Ον περιέχει τρεις υπερ-πεπερασμένες δυνατότητες για συμπαντική εκδήλωση:
117:7.9 1. Απολυτοειδή συνεργασία με την πρώτη εμπειρική Τριάδα.
117:7.10 2. Συν-απόλυτη σχέση με τη δεύτερη εμπειρική Τριάδα.
117:7.11 3. Συν-άπειρη συμμετοχή στην Τριάδα των Τριάδων, αλλά δεν έχουμε ικανοποιητική γνώμη για το τι σημαίνει αυτό πραγματικά.
117:7.12 Αυτή είναι μια από τις γενικά αποδεκτές υποθέσεις του μέλλοντος του Υπέρτατου, αλλά υπάρχουν επίσης πολλές εικασίες που αφορούν τις σχέσεις του με το παρών μεγάλο σύμπαν που είναι επακόλουθες της επίτευξης της κατάστασης του φωτός και της ζωής.
117:7.13 Ο παρών σκοπός των υπερσυμπάντων είναι να γίνουν, μέσα από τα δυναμικά τους, τέλεια, όπως είναι η Χαβόνα. Αυτή η τελειότητα χαρακτηρίζει τη φυσική και πνευματική επίτευξη, επί πλέον τη διοικητική, κυβερνητική και αδελφική ανάπτυξη. Πιστεύεται, ότι στις ερχόμενες εποχές, οι δυνατότητες για δυσαρμονία, κακή ρύθμιση και κακή προσαρμογή τελικά θα εξαλειφθούν στα υπερσύμπαντα. Τα κυκλώματα ενέργειας θα βρίσκονται σε τέλεια ισορροπία και σε πλήρη υποταγή στο νου, ενώ το πνεύμα, με την παρουσία της προσωπικότητας θα επιτύχει την κυριαρχία του νου.
117:7.14 Εικάζεται ότι σε εκείνη την πολύ μακρινή εποχή το πνευματικό πρόσωπο του Υπέρτατου και η επιτευχθείσα δύναμη του Παντοδύναμου θα έχουν κατορθώσει συντονισμένη ανάπτυξη, και ότι και οι δυο, καθώς θα ενοποιούνται μέσα στον και από τον Υπέρτατο Νου, θα πραγματωθούν σαν Υπέρτατο Ον, μια ολοκληρωμένη πραγματικότητα στο σύμπαν – μια πραγματικότητα που θα είναι παρατηρήσιμη από όλες τις δημιουργημένες οντότητες, θα αντιδρά σε όλες τις δημιουργημένες ενέργειες, θα συντονίζεται με όλες τις πνευματικές οντότητες και θα βιώνεται από όλες τις συμπαντικές προσωπικότητες.
117:7.15 Αυτό το σχέδιο συνεπάγεται την πραγματική κυριαρχία του Υπέρτατου στο μεγάλο σύμπαν. Είναι επίσης πολύ πιθανό ότι οι παρόντες Τριαδικοί διαχειριστές θα συνεχίσουν σαν αντιβασιλείς, αλλά πιστεύουμε ότι οι παρούσες οροθεσίες μεταξύ των επτά υπερσυμπάτων θα εξαφανιστούν σταδιακά, και ολόκληρο το μεγάλο σύμπαν θα λειτουργεί σαν ένα τελειωμένο σύνολο.
117:7.16 Είναι πιθανό ο Υπέρτατος να διαμένει προσωπικά τότε στην Ουβέρσα, το αρχηγείο του Όρβοντον, από την οποία θα διευθύνει τη διοίκηση των υπάρξεων του χρόνου, αλλά αυτό είναι πραγματικά μια εικασία. Φυσικά, αν και θα μπορεί κανείς να έρθει σε επαφή με την προσωπικότητα του Υπέρτατου Όντος σε κάποια συγκεκριμένη τοποθεσία, όμως η πανταχού παρουσία της Θεότητάς του θα συνεχίσει προφανώς να διαπερνάει το σύμπαν των συμπάντων. Ποια θα είναι η σχέση των κατοίκων των υπερσυμπάντων εκείνης της εποχής με τον Υπέρτατο δεν γνωρίζουμε, αλλά θα είναι ίσως κάτι σαν την παρούσα σχέση ανάμεσα στους αυτόχθονες της Χαβόνα και της Τριάδας του Παραδείσου.
117:7.17 Το τελειωμένο μεγάλο σύμπαν εκείνων των μελλοντικών ημερών θα είναι τελείως διαφορετικό από αυτό που είναι στο παρόν. Θα έχουν περάσει οι θρυλικές περιπέτειες της διοργάνωσης των γαλαξιών του διαστήματος, η εμφύτευση ζωής πάνω σε αβέβαιους κόσμους του χρόνου, και η εξέλιξη της αρμονίας από το χάος, της ομορφιάς από τις δυνατότητες, της αλήθειας από τις έννοιες και της καλοσύνης από τις αξίες. Τα σύμπαντα του χρόνου θα έχουν κατορθώσει την ολοκλήρωση του πεπερασμένου πεπρωμένου! Και ίσως για ένα διάστημα θα υπάρξει ανάπαυση, ξεκούραση από το μακρόχρονο αγώνα για την εξελικτική τελειοποίηση. Αλλά όχι για πολύ! Φυσικά, βέβαια και αμείλικτα το αίνιγμα της αναδυόμενης Θεότητας του Θεού του Έσχατου θα προκαλέσει αυτούς τους τελειοποιηθέντες κατοίκους των αποκατεστημένων συμπάντων, ακριβώς όπως οι αγωνιζόμενοι και εξελισσόμενοι πρόγονοί τους είχαν αντιμετωπίσει την πρόκληση της έρευνας για το Θεό τον Υπέρτατο. Το παραπέτασμα του κοσμικού πεπρωμένου θα σηκωθεί για να αποκαλύψει το υπερβατικό μεγαλείο της σαγηνευτικής απολυτοειδούς έρευνας για την επίτευξη του Συμπαντικού Πατέρα σε εκείνα τα νέα και υψηλότερα επίπεδα που αποκαλύπτονται στην έσχατη εμπειρία της ύπαρξης.
117:7.18 [Υποστηρίχτηκε από ένα Ισχυρό Αγγελιαφόρο που διαμένει προσωρινά στην Ουράντια.]
| Εγγραφο 116. Ο ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΟΣ ΥΠΕΡΤΑΤΟΣ |
Δείκτης
Πολλαπλή έκδοση |
Εγγραφο 118. Ο ΥΠΕΡΤΑΤΟΣ ΚΑΙ Ο ΕΣΧΑΤΟΣ – ΧΡΟΝΟΣ ΚΑΙ ΧΩΡΟΣ |