© 2018 Ίδρυμα Ουράντια
| Εγγραφο 11. Η ΑΙΩΝΙΑ ΝΗΣΟΣ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ |
Δείκτης
Πολλαπλή έκδοση |
Εγγραφο 13. ΟΙ ΙΕΡΕΣ ΣΦΑΙΡΕΣ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ |
12:0.1 Η απεραντοσύνη της αχανούς δημιουργίας του Συμπαντικού Πατέρα βρίσκεται απολύτως μακράν της κατανόησης της πεπερασμένης φαντασίας· η απεραντοσύνη του κυρίου σύμπαντος συγκλονίζει την αντίληψη ακόμη και των πλασμάτων της δικής μου κατηγορίας. Ο θνητός νους, ωστόσο, μπορεί να διδαχθεί πολλά πάνω στο σχέδιο και τη διάταξη των συμπάντων. Μπορεί να γνωρίσετε κάτι για τη φυσική τους διοργάνωση και τη θαυμάσια διοίκηση. Μπορεί να μάθετε πολλά για τις ποικίλες ομάδες των έλλογων πλασμάτων τα οποία κατοικούν τα επτά υπερσύμπαντα του χρόνου και το κεντρικό σύμπαν της αιωνιότητας.
12:0.2 Ήτοι, κατ’ αρχήν, στην αιώνια δυναμική, αντιλαμβανόμαστε την υλική δημιουργία ως άπειρη επειδή ο Συμπαντικός Πατέρας είναι ουσιαστικά άπειρος, καθώς όμως μελετούμε και παρατηρούμε το σύνολο της υλικής δημιουργίας, γνωρίζουμε ότι περιορίζεται από κάθε δεδομένη χρονική στιγμή, αν και στον πεπερασμένο σας νου είναι συγκριτικά απεριόριστο, σχεδόν αχανές.
12:0.3 Είμαστε πεπεισμένοι, από τη μελέτη του φυσικού νόμου και από την παρατήρηση των αστρικών βασιλείων, ότι ο άπειρος Δημιουργός δεν έχει ακόμη εκδηλώσει την τελική κοσμική του έκφραση, αφού μεγάλο μέρος της κοσμικής δυναμικής του Απείρου είναι ακόμη αυτοπεριορισμένο και δεν έχει αποκαλυφθεί. Στα δημιουργημένα πλάσματα, το κύριο σύμπαν μπορεί να φαίνεται σχεδόν άπειρο, όμως απέχει πολύ από την ολοκλήρωση· υπάρχουν ακόμη φυσικά όρια στην υλική δημιουργία και η εμπειρική αποκάλυψη του αιώνιου σκοπού είναι ακόμη σε εξέλιξη.
¶ 1. ΔΙΑΣΤΗΜΙΚΑ ΕΠΙΠΕΔΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ
12:1.1 Το σύμπαν των συμπάντων δεν είναι μια ατέλειωτη πεδιάδα, ένας απέραντος κύβος, ούτε ένας απεριόριστος κύκλος· έχει βεβαίως διαστάσεις. Οι νόμοι της φυσικής διοργάνωσης και διοίκησης συμπερασματικά αποδεικνύουν ότι όλη η αχανής συσσώρευση των λειτουργιών δύναμης-ενέργειας και ύλης-ισχύος η οποία καταλήγει ως διαστημική μονάδα, αποτελεί ένα οργανωμένο και συντονισμένο σύνολο. Η παρατηρήσιμη συμπεριφορά της υλικής δημιουργίας συνιστά απόδειξη ενός φυσικού σύμπαντος με πεπερασμένα όρια. Η τελική απόδειξη της ύπαρξης ενός κυκλικού αλλά και οριοθετημένου σύμπαντος γίνεται από εμάς κατανοητή δια της γνωστής αρχής ότι όλες οι μορφές της βασικής ενέργειας αιωρούνται διαρκώς γύρω από την καμπύλη τροχιά των διαστημικών επιπέδων του κυρίαρχου σύμπαντος υπακούοντας στην ακατάπαυστη και απόλυτη έλξη της βαρύτητας του Παραδείσου.
12:1.2 Τα διαδοχικά διαστημικά επίπεδα του κυρίου σύμπαντος συνιστούν τις μείζονες υποδιαιρέσεις του διαπερασμένου σύμπαντος – του συνόλου της δημιουργίας, οργανωμένου και εν μέρει κατοικούμενου, ή που πρόκειται να οργανωθεί και να κατοικηθεί. Αν το κυρίαρχο σύμπαν δεν αποτελούνταν από μία σειρά ελλειπτικών διαστημικών επιπέδων με ελαττωμένη αντίσταση στην κίνηση, εναλλασσόμενο με ζώνες σχετικής ηρεμίας, αντιλαμβανόμαστε ότι ορισμένες από τις κοσμικές ενέργειες θα φαίνονταν ότι εκτοξεύονται σε άπειρη απόσταση, σε ευθεία τροχιά, χαμένες στο διάστημα. Δεν βρίσκουμε ποτέ, ωστόσο, την δύναμη, την ενέργεια, ή την ύλη να συμπεριφέρονται με τον τρόπο αυτό. Συνεχώς περιδινίζονται, πάντοτε αιωρούνται πάνω στις τροχιές των μεγάλων διαστημικών κυκλωμάτων.
12:1.3 Βγαίνοντας από τον Παράδεισο προς την οριζόντια προέκταση του διαπερασμένου διαστήματος, το κυρίαρχο σύμπαν βρίσκεται σε έξι ομόκεντρες ελλείψεις με τα διαστημικά επίπεδα να περιβάλλουν την κεντρική Νήσο:
12:1.4 1. Το Κεντρικό Σύμπαν – τη Χαβόνα
12:1.5 2. Τα Επτά Υπερσύμπαντα.
12:1.6 3. Το Πρώτο Επίπεδο του Εξωτερικού Διαστήματος
12:1.7 4. Το Δεύτερο Επίπεδο του Εξωτερικού Διαστήματος
12:1.8 5. Το Τρίτο Επίπεδο του Εξωτερικού Διαστήματος
12:1.9 6. Το Τέταρτο και Εξώτατο Διαστημικό Επίπεδο
12:1.10 Η Χαβόνα, το κεντρικό σύμπαν δεν είναι δημιουργία του χρόνου. Είναι μία αιώνια ύπαρξη. Τούτο το χωρίς αρχή και τέλος σύμπαν αποτελείται από ένα δισεκατομμύριο κόσμους εξαίσιας τελειότητας και περιβάλλεται από τα σώματα της κολοσσιαίας σκοτεινής βαρύτητας. Στο κέντρο της Χαβόνα υπάρχει το ακίνητο και απόλυτα σταθεροποιημένο Νησί του Παραδείσου, που περιβάλλεται από τους εικοσιένα δορυφόρους του. Εξ αιτίας των κολοσσιαίων μαζών των σωμάτων σκοτεινής βαρύτητας που την πλαισιώνουν στα όρια του κεντρικού σύμπαντος, η μάζα αυτής της κεντρικής δημιουργίας είναι κατά πολύ μεγαλύτερη από το σύνολο της γνωστής μάζας όλων των επτά τομέων του μεγάλου σύμπαντος.
12:1.11 Το Σύστημα Παράδεισος- Χαβόνα, το αιώνιο σύμπαν που περιβάλλει την αιώνια Νήσο, αποτελεί τον τέλειο και αιώνιο πυρήνα του κυρίου σύμπαντος· και τα επτά υπερσύμπαντα αλλά και όλα τα πεδία του εξωτερικού διαστήματος περιστρέφονται σε καθορισμένες τροχιές τριγύρω από τη γιγάντια κεντρική συσσώρευση των δορυφόρων του Παραδείσου και των σφαιρών της Χαβόνα.
12:1.12 Τα Επτά Υπερσύμπαντα δεν είναι κατ’ αρχήν φυσικοί οργανισμοί. Τα όριά τους πουθενά δεν χωρίζουν κάποια νεφελοειδή οικογένεια, ούτε διασχίζουν κάποιο τοπικό σύμπαν, κάποια βασική δημιουργική μονάδα. Κάθε υπερσύμπαν είναι απλά ένας γεωγραφικός χώρος ο οποίος συγκεντρώνει περίπου το ένα έβδομο της οργανωμένης και εν μέρει κατοικημένης, πέραν της Χαβόνα δημιουργίας και το καθένα ισούται περίπου με τον αριθμό των τοπικών συμπάντων τα οποία περιλαμβάνονται και περικλείονται στο διάστημα. Ο Νέβαδον, το τοπικό σας σύμπαν είναι ένα από τις νεότερες δημιουργίες στον Όρβοντον, το έβδομο υπερσύμπαν.
12:1.13 Το Μέγα Σύμπαν είναι η παρούσα οργανωμένη και κατοικημένη δημιουργία. Αποτελείται από τα επτά υπερσύμπαντα, με ένα συσσωρευμένο, εξελικτικό δυναμικό περίπου επτά τρισεκατομμυρίων κατοικημένων πλανητών, για να μην αναφέρουμε τους αιώνιους κόσμους του κεντρικού σύμπαντος. Ο μη επεξεργασμένος, όμως, αυτός υπολογισμός δεν λαμβάνει υπ’ όψιν τις αρχιτεκτονικές διοικητικές σφαίρες, ούτε περιλαμβάνει τις εξωτερικές ομάδες των μη οργανωμένων συμπάντων. Το παρόν, ασαφές, όριο του μεγάλου σύμπαντος, η ακανόνιστη και ασυμπλήρωτη περιφέρειά του μαζί με την τρομακτικά μη διευθετημένη κατάσταση ολόκληρου του αστρονομικού διαγράμματος, υποδηλώνουν στους μελετητές μας των άστρων ότι ακόμη και τα επτά υπερσύμπαντα είναι, μέχρι στιγμής, ανολοκλήρωτα. Καθώς κινούμαστε από μέσα, από το θείο κέντρο προς τα έξω, σε οποιαδήποτε κατεύθυνση, φθάνουμε τελικά στα εξωτερικά όρια της οργανωμένης και κατοικημένης δημιουργίας. Φθάνουμε στα εξωτερικά όρια του μεγάλου σύμπαντος. Και είναι κοντά σ’ αυτό το εξωτερικό όριο, σε μία μακρινή γωνιά της μεγαλειώδους αυτής δημιουργίας το σημείο όπου το τοπικό σας σύστημα βιώνει την περιπετειώδη ύπαρξή του.
12:1.14 Τα Επίπεδα του Εξωτερικού Διαστήματος. Πέρα, μακριά στο διάστημα, σε μία απόσταση τεράστια από τα επτά κατοικημένα υπερσύμπαντα συναντούνται αχανή και απίστευτα τρομακτικά κυκλώματα δύναμης και υλοποιούμενης ενέργειας. Μεταξύ των ενεργειακών κυκλωμάτων των επτά υπερσυμπάντων και της γιγάντιας αυτής εξωτερικής ζώνης ενεργοποιημένης δύναμης, υπάρχει μία διαστημική ζώνη σχετικής ηρεμίας της οποίας το εύρος ποικίλει, με μία μέση τιμή περίπου τετρακόσιες χιλιάδες έτη φωτός. Οι διαστημικές αυτές ζώνες δεν περιέχουν σκόνη αστέρων – κοσμική ομίχλη. Οι μελετητές των φαινομένων αυτών αμφιβάλλουν ως προς το ακριβές είδος των διαστημικών ενεργειών οι οποίες υπάρχουν σε αυτή τη σχετικής ηρεμίας ζώνη, που περικλείει τα επτά υπερσύμπαντα. Ωστόσο, ενάμισι εκατομμύριο έτη φωτός μακράν της περιφέρειας του παρόντος μεγάλου σύμπαντος παρατηρούμε την αρχή μιας ζώνης απίστευτης ενεργειακής δραστηριότητας, η οποία αυξάνεται σε όγκο και πυκνότητα για περισσότερα από εικοσιπέντε εκατομμύρια έτη φωτός. Οι τρομακτικοί αυτοί τροχοί των ενεργοποιημένων δυνάμεων βρίσκονται στο πρώτο επίπεδο του εξωτερικού διαστήματος, μία συνεχή ζώνη κοσμικής δραστηριότητας η οποία περιβάλλει το σύνολο της γνωστής, οργανωμένης και κατοικημένης δημιουργίας.
12:1.15 Ακόμη εντονότερη δραστηριότητα λαμβάνει χώρα πέραν των περιοχών αυτών, αφού οι φυσικοί της Ουβέρσα έχουν ανιχνεύσει πρώιμα στοιχεία εκδηλώσεων δύναμης σε απόσταση μεγαλύτερη των πενήντα εκατομμυρίων ετών φωτός πέραν των εξώτατων πεδίων των φαινομένων που λαμβάνουν χώρα στο πρώτο επίπεδο του εξωτερικού διαστήματος. Οι δραστηριότητες αυτές αναμφίβολα προμηνύουν την οργάνωση των υλικών δημιουργιών του δευτέρου επιπέδου του εξωτερικού διαστήματος του κυρίου σύμπαντος.
12:1.16 Το κεντρικό σύμπαν είναι η δημιουργία της αιωνιότητας. Τα επτά υπερσύμπαντα είναι η δημιουργία του χρόνου. Τα τέσσερα επίπεδα του εξωτερικού διαστήματος προορίζονται, χωρίς αμφιβολία, για επιφέρουν – εξελίξουν την απωτατοσύνη της δημιουργίας. Υπάρχουν ακόμη εκείνοι οι οποίοι υποστηρίζουν ότι το Άπειρο δεν μπορεί να εκφράσει πλήρως τα όρια του απείρου. Και για το λόγο αυτό υποστηρίζουν την ύπαρξη μιας επιπλέον, μη αποκαλυφθείσας δημιουργίας, πέραν του τέταρτου και εξώτατου διαστημικού επιπέδου, ενός πιθανού αεί εκτεινόμενου, μηδέποτε λήγοντος σύμπαντος του απείρου. Θεωρητικά δεν γνωρίζουμε πώς να οριοθετήσουμε είτε το άπειρο του Δημιουργού, είτε το δυναμικό άπειρο της δημιουργίας, έτσι όμως, όπως υπάρχει και διευθύνεται, θεωρούμε ότι το κυρίαρχο σύμπαν έχει όρια, εφ’ όσον έχει σαφώς οριοθετηθεί και καθορισθεί, όσον αφορά στα εξωτερικά του όρια, από το ελεύθερο διάστημα.
¶ 2. Ο ΧΩΡΟΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ ΤΟΥ ΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΤΟΥ ΑΠΟΛΥΤΟΥ
12:2.1 Όταν οι αστρονόμοι της Ουράντια παρατηρούν με τα αυξανόμενης ισχύος τηλεσκόπιά τους τις μυστηριώδεις εκτάσεις του εξωτερικού διαστήματος και διαπιστώνουν την εκπληκτική εξέλιξη των σχεδόν αμέτρητων φυσικών συμπάντων, αντιλαμβάνονται ότι ατενίζουν την εξαιρετική συμπλήρωση των αδιερεύνητων σχεδίων των Αρχιτεκτόνων του Κυρίου Σύμπαντος. Πράγματι, διαθέτουμε στοιχεία τα οποία υποδηλώνουν την παρουσία επιδράσεων ορισμένων Παραδείσιων προσωπικοτήτων εδώ κι’ εκεί, σ’ όλες τις εκδηλώσεις της αμέτρητης ενέργειας, χαρακτηριστικής, τώρα, αυτών των εξωτερικών περιοχών, από μία ευρύτερη, όμως οπτική γωνία, οι διαστημικές περιοχές που εκτείνονται πέρα από τα εξωτερικά όρια των επτά υπερσυμπάντων αναγνωρίζονται γενικά ως συνιστώσες το χώρο κυριαρχίας του Απροσδιόριστου Απόλυτου.
12:2.2 Αν και το αβοήθητο ανθρώπινο μάτι μπορεί να δει μόνο δύο, ή τρία νεφελώματα πέραν των ορίων του υπερσύμπαντος του Όρβοντον, τα τηλεσκόπιά σας ουσιαστικά αποκαλύπτουν εκατομμύρια εκατομμυρίων φυσικών συμπάντων τα οποία βρίσκονται στη διαδικασία του σχηματισμού. Πάρα πολλά από τα βασίλεια των άστρων που οπτικά εκτίθενται στην διερεύνηση των σύγχρονων τηλεσκοπίων σας βρίσκονται στον Όρβοντον, με ορισμένη φωτογραφική τεχνική, ωστόσο, τα μεγαλύτερα τηλεσκόπια διεισδύουν πολύ μακρύτερα από τα όρια του μεγάλου σύμπαντος, στους χώρους του εξωτερικού διαστήματος, όπου ανείπωτα σύμπαντα περνούν τη διαδικασία της οργάνωσης. Κι’ ακόμα, υπάρχουν εκατομμύρια άλλα σύμπαντα, πέρα από την εμβέλεια των σύγχρονων τηλεσκοπίων σας.
12:2.3 Στο εγγύς μέλλον καινούργια τηλεσκόπια θα αποκαλύψουν στα έκπληκτα βλέμματα των αστρονόμων της Ουράντια όχι λιγότερους από 375 εκατομμύρια νέους γαλαξίες στις απομακρυσμένες εκτάσεις του εξωτερικού διαστήματος. Ταυτόχρονα, τα ισχυρά αυτά τηλεσκόπια θα αποκαλύψουν ότι πολλά απομονωμένα σύμπαντα για τα οποία παλαιότερα πιστεύονταν ότι βρίσκονται στο εξωτερικό διάστημα, στην πραγματικότητα αποτελούν μέρος του γαλαξιακού συστήματος του Όρβοντον. Τα επτά υπερσύμπαντα εξακολουθούν να αναπτύσσονται· η περιφέρεια ενός εκάστου επεκτείνεται σταδιακά· καινούργια νεφελώματα σταθεροποιούνται και οργανώνονται συνεχώς· και κάποια από τα νεφελώματα που οι αστρονόμοι της Ουράντια θεωρούν εξωγαλαξιακά στην πραγματικότητα βρίσκονται στα όρια του Όρβοντον και ταξιδεύουν μαζί μας.
12:2.4 Οι μελετητές των άστρων στην Ουβέρσα παρατηρούν ότι το μέγα σύμπαν περιβάλλεται από τους προγόνους μιας σειράς αστρικών και πλανητικών συγκεντρώσεων οι οποίες περικλείουν απόλυτα την παρούσα κατοικημένη δημιουργία ως ομόκεντροι δακτύλιοι εξωτερικών συμπάντων επί συμπάντων. Οι φυσικοί της Ουβέρσα υπολογίζουν ότι η ενέργεια και η ύλη αυτών των εξωτερικών και αχαρτογράφητων περιοχών ήδη ισούται με το πολλαπλάσιο του συνόλου της υλικής μάζας και του ενεργειακού φορτίου που περιλαμβάνεται και στα επτά υπερσύμπαντα. Πληροφορηθήκαμε ότι η μεταμόρφωση της κοσμικής δύναμης στα εξωτερικά αυτά διαστημικά επίπεδα είναι μία λειτουργία των οργανωτών της Παραδείσιας δύναμης. Γνωρίζουμε επίσης ότι αυτές οι δυνάμεις προηγήθηκαν των φυσικών εκείνων ενεργειών οι οποίες ενεργοποιούν στην εποχή μας το μέγα σύμπαν. Οι διευθυντές δύναμης του Όρβοντον, πάντως, δεν έχουν καμία σχέση με τα μακρινές αυτά βασίλεια, ούτε οι ενεργειακές κινήσεις που πραγματοποιούνται εκεί συνδέονται αισθητά με τα κυκλώματα δύναμης των οργανωμένων και κατοικημένων κόσμων.
12:2.5 Γνωρίζουμε ελάχιστα για τη σπουδαιότητα των τρομακτικών αυτών φαινομένων του εξωτερικού διαστήματος. Μια μεγαλύτερη μελλοντική δημιουργία βρίσκεται στη διαδικασία του σχηματισμού. Παρατηρούμε την απεραντοσύνη της, διακρίνουμε την έκτασή της και αισθανόμαστε τις μεγαλειώδεις διαστάσεις της, πέραν αυτών όμως, γνωρίζουμε ελάχιστα περισσότερα για τα βασίλεια αυτά από όσα οι αστρονόμοι της Ουράντια. Από ό, τι μπορούμε να γνωρίζουμε, δεν υπάρχουν υλικά πλάσματα του είδους των ανθρώπων, ούτε άγγελοι, ούτε άλλες πνευματικές υπάρξεις, στον εξωτερικό αυτό δακτύλιο των νεφελωμάτων, των ήλιων και των πλανητών. Το μακρινό αυτό βασίλειο βρίσκεται πέρα από τη δικαιοδοσία και τη διαχείριση των κυβερνήσεων του υπερσύμπαντος.
12:2.6 Σε ολόκληρο τον Όρβοντον πιστεύεται ότι ένας νέος τύπος δημιουργίας βρίσκεται σε εξέλιξη, μία σειρά συμπάντων προορισμένων να γίνουν η σκηνή των μελλοντικών δραστηριοτήτων του συναθροιζόμενου Σώματος της Τελικότητας. Και αν οι εικασίες μας είναι σωστές, τότε, το ατελείωτο μέλλον μπορεί να επιφυλάσσει σε όλους σας το ίδιο συγκλονιστικό θέαμα που το ατέλειωτο παρελθόν επεφύλαξε στους γονείς και τους προγόνους σας.
¶ 3. ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΗ ΒΑΡΥΤΗΤΑ
12:3.1 Όλες οι μορφές δύναμης-ενέργειας – υλική, διανοητική, ή πνευματική – υπόκεινται κατά τον ίδιο τρόπο στις δυνάμεις εκείνες, τις συμπαντικές εκείνες παρουσίες που αποκαλούμε βαρύτητα. Η προσωπικότητα, επίσης, ανταποκρίνεται στη βαρύτητα – στο αποκλειστικό κύκλωμα του Πατέρα· αλλά αν και το κύκλωμα αυτό είναι αποκλειστικά του Πατέρα, ο ίδιος δεν εξαιρείται από τα άλλα κυκλώματα· ο Συμπαντικός Πατέρας είναι άπειρος και ενεργεί επί όλων των τεσσάρων κυκλωμάτων απολύτου-βαρύτητας στο κυρίαρχο σύμπαν:
12:3.2 1. Επί της Βαρύτητας της Προσωπικότητας του Συμπαντικού Πατέρα.
12:3.3 2. Επί της Πνευματικής Βαρύτητας του Αιώνιου Υιού
12:3.4 3. Επί της Διανοητικής Βαρύτητας του Συνδεδεμένου Δρώντος
12:3.5 4. Επί της Κοσμικής Βαρύτητας της Νήσου του Παραδείσου.
12:3.6 Τα τέσσερα αυτά κυκλώματα δεν σχετίζονται με το κέντρο δύναμης του κατώτερου Παραδείσου. Δεν είναι ούτε κυκλώματα δύναμης, ενέργειας, ούτε ισχύος. Είναι απόλυτα κυκλώματα παρουσίας και, όπως ο Θεός, δεν εξαρτώνται από το χρόνο ή το διάστημα.
12:3.7 Σε σχέση μ’ αυτό, είναι ενδιαφέρον να αναφέρουμε ορισμένες παρατηρήσεις οι οποίες έχουν γίνει στην Ουβέρσα κατά τη διάρκεια των πρόσφατων χιλιετηρίδων από το σώμα των ερευνητών της βαρύτητας. Η ομάδα αυτή των ειδικών έφθασε στα ακόλουθα συμπεράσματα αναφορικά με τα διάφορα βαρυτικά συστήματα του κυρίαρχου σύμπαντος.
12:3.8 1. Η Φυσική Βαρύτητα. Έχοντας σχηματίσει μια εκτίμηση για το ολικό άθροισμα του συνόλου φυσικής βαρύτητας του μεγάλου σύμπαντος, έκαναν, με μεγάλη δυσκολία, μία σύγκριση της τιμής αυτής με το υπολογιζόμενο σύνολο της απόλυτης βαρυτικής παρουσίας που επί του παρόντος λειτουργεί. Οι υπολογισμοί αυτοί καταδεικνύουν ότι η συνολική βαρυτική δράση του μεγάλου σύμπαντος είναι ένα πολύ μικρό μέρος της υπολογιζόμενης βαρυτικής έλξης του Παραδείσου, αν υπολογισθεί βάσει της ανταπόκρισης στη βαρύτητα των βασικών υλικών μονάδων της συμπαντικής ύλης. Οι ερευνητές αυτοί έφθασαν στο εκπληκτικό συμπέρασμα ότι το κεντρικό σύμπαν και τα περιβάλλοντα επτά υπερσύμπαντα χρησιμοποιούν, στον παρόντα χρόνο, μόνο το πέντε, περίπου τοις εκατό της ενεργού λειτουργικής δύναμης της απόλυτης βαρύτητας του Παραδείσου. Με άλλα λόγια: Την παρούσα στιγμή, το ενενήντα πέντε περίπου τοις εκατό της ενεργού δραστηριότητας της κοσμικής βαρύτητας του Νησιού του Παραδείσου, υπολογισμένη με τη θεωρία της ολικότητας, χρησιμοποιείται για τον έλεγχο των υλικών συστημάτων πέραν των ορίων των υπαρχόντων σήμερα οργανωμένων συμπάντων. Αυτοί οι υπολογισμοί αναφέρονται όλοι στην απόλυτη βαρύτητα. Η γραμμική βαρύτητα είναι ένα αλληλεπιδρούν φαινόμενο το οποίο μπορεί να υπολογισθεί μόνο αν είναι γνωστή η ακριβής βαρύτητα του Παραδείσου.
12:3.9 2. Η Πνευματική Βαρύτητα. Με την ίδια τεχνική της συγκριτικής εκτίμησης και υπολογισμού, οι ερευνητές αυτοί διερεύνησαν την παρούσα δυνατότητα αντίδρασης της πνευματικής βαρύτητας και, με τη συνεργασία των Μοναχικών Αγγελιαφόρων και άλλων πνευματικών προσωπικοτήτων έφθασαν στη άθροιση της ενεργού πνευματικής βαρύτητας της Δεύτερης Πηγής και Κέντρου. Και είναι εξαιρετικά ενημερωτικό να σημειώσουμε ότι βρίσκουν την ίδια περίπου τιμή για την ενεργό και λειτουργική παρουσία της πνευματικής βαρύτητας στο μέγα σύμπαν, η οποία θεωρούν ότι υπάρχει για το παρόν σύνολο της ενεργού πνευματικής βαρύτητας. Με άλλα λόγια: Στην εποχή μας, πρακτικά, το σύνολο της πνευματικής βαρύτητας του Αιώνιου Υιού, υπολογισμένη βάσει της θεωρίας αυτής της ολικότητας, μπορεί να παρατηρηθεί ως λειτουργούσα στο μέγα σύμπαν. Αν τα ευρήματα αυτά είναι αξιόπιστα, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι τα σύμπαντα που τώρα εξελίσσονται στο εξωτερικό διάστημα, είναι, επί του παρόντος, απόλυτα μη-πνευματικά. Και αν τούτο είναι αληθές, θα μπορούσε να εξηγήσει ικανοποιητικά γιατί τα εφοδιασμένα με πνεύμα πλάσματα κατέχουν ελάχιστες, ή καθόλου πληροφορίες γι’ αυτές τις εκδηλώσεις της αμέτρητης ενέργειας, πέραν του να γνωρίζουν το γεγονός της φυσικής τους ύπαρξης.
12:3.10 3. Διανοητική Βαρύτητα. Βάσει των ίδιων αυτών αρχών του συγκριτικού υπολογισμού, οι ειδικοί αυτοί ασχολήθηκαν με το πρόβλημα της παρουσίας και της ανταπόκρισης της διανοητικής βαρύτητας. Η διανοητική μονάδα εκτίμησης προσδιορίσθηκε υπολογίζοντας τη μέση τιμή τριών υλικών και τριών πνευματικών τύπων διανοητικότητας, αν και ο τύπος του νου που βρέθηκε στους διευθυντές της δύναμης και τους συνεργάτες τους αποδείχθηκε ότι ήταν διασαλευτικός παράγων στην προσπάθεια να προσδιορίσουν μία βασική μονάδα για τον υπολογισμό της διανοητικής βαρύτητας. Ελάχιστα μπορούσαν να παρεμβληθούν στον υπολογισμό της παρούσας δυνατότητας της Τρίτης Πηγής και Κέντρου πάνω στη λειτουργία της διανοητικής βαρύτητας, σύμφωνα με τη θεωρία αυτή της ολικότητας. Αν και τα ευρήματα στην περίπτωση αυτή δεν είναι τόσο θετικά, όσο οι υπολογισμοί της φυσικής και της πνευματικής βαρύτητας, είναι, αν τα δούμε συγκριτικά, πολύ ενημερωτικά και πολύ ενδιαφέροντα. Οι ερευνητές αυτοί συμπεραίνουν ότι το ογδόντα πέντε τοις εκατό περίπου της ανταπόκρισης της διανοητικής βαρύτητας προς τη διανοητική έλξη του Συνδεδεμένου Δρώντος προέρχεται από το υπάρχον μέγα σύμπαν. Τούτο υποδηλώνει την πιθανότητα ότι διανοητικές δραστηριότητες επιδρούν σε σχέση με τις αντιληπτές φυσικές δραστηριότητες οι οποίες βρίσκονται τώρα σε εξέλιξη σε όλα τα βασίλεια του εξωτερικού διαστήματος. Ενώ η εκτίμηση αυτή μακράν απέχει του ακριβούς, συνάδει, κατ’ αρχήν, με την πεποίθησή μας ότι οι οργανωτές της διανοητικής δύναμης κατευθύνουν επί του παρόντος την συμπαντική εξέλιξη στα διαστημικά επίπεδα τα οποία βρίσκονται πέραν των παρόντων εξωτερικών ορίων του μεγάλου σύμπαντος. Οποιαδήποτε και αν είναι η φύση αυτής της υποθετικής διάνοιας, είναι προφανές ότι δεν ανταποκρίνεται στην πνευματική βαρύτητα.
12:3.11 Όλοι όμως αυτοί οι υπολογισμοί αποτελούν, στην καλύτερη περίπτωση, εκτιμήσεις βασισμένες σε υποθετικούς νόμους. Πιστεύουμε ότι είναι αρκετά αξιόπιστοι. Έστω και αν λίγες πνευματικές υπάρξεις εντοπίσθηκαν στο εξωτερικό διάστημα, η συλλογική τους παρουσία δεν επηρεάζει σημαντικά τους υπολογισμούς που αφορούν σε τόσο τεράστιες μετρήσεις.
12:3.12 Η βαρύτητα της Προσωπικότητας δεν μπορεί να υπολογισθεί. Αναγνωρίζουμε το κύκλωμα, δεν μπορούμε όμως να μετρήσουμε ποιοτικά, ή ποσοτικά τις πραγματικότητες που ανταποκρίνονται σ’ αυτό.
¶ 4. ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΚΙΝΗΣΗ
12:4.1 Όλες οι μονάδες κοσμικής ενέργειας βρίσκονται σε πρωταρχική εξέλιξη επιφορτισμένες με την διεκπεραίωση της αποστολής τους, καθώς αιωρούνται γύρω από τη συμπαντική τροχιά. Τα σύμπαντα του διαστήματος μαζί με τα συστήματα και τους κόσμους που τα αποτελούν είναι όλα περιστρεφόμενες σφαίρες, κινούμενες στα ατέλειωτα κυκλώματα των επιπέδων του διαστήματος του μεγάλου σύμπαντος. Τίποτα απολύτως δεν είναι στατικό, σε ολόκληρο το κύριο σύμπαν εκτός αυτού καθ’ εαυτού του κέντρου της Χαβόνα, της αιώνιας Νήσου του Παραδείσου, του κέντρου της βαρύτητας.
12:4.2 Το Απροσδιόριστο Απόλυτο περιορίζεται λειτουργικά στο διάστημα, δεν είμαστε όμως βέβαιοι για τη σχέση του Απόλυτου αυτού προς την κίνηση. Είναι η κίνηση συμφυής σ’ αυτό; Δεν γνωρίζουμε. Γνωρίζουμε ότι η κίνηση δεν είναι συμφυής στο διάστημα. Ακόμη και οι κινήσεις του ίδιου του διαστήματος δεν είναι έμφυτες. Δεν είμαστε όμως βέβαιοι για τη σχέση του Απόλυτου προς την κίνηση. Ποιος, ή τι είναι πραγματικά υπεύθυνος για τις γιγάντιες δραστηριότητες των μεταστοιχειώσεων δύναμης-ενέργειας οι οποίες βρίσκονται εν εξελίξει πέραν των ορίων των υπαρχόντων επτά συμπάντων; Όσον αφορά στην προέλευση της κίνησης, έχουμε τις ακόλουθες απόψεις:
12:4.3 1. Πιστεύουμε ότι ο Συνδεδεμένος Δρων αρχίζει την κίνηση μέσα στο χώρο (διάστημα).
12:4.4 2. Δεν μπορούμε να αποδείξουμε αν ο Συνδεδεμένος Δρων παράγει την κίνηση του ίδιου του διαστήματος.
12:4.5 3. Το Συμπαντικό Απόλυτο δεν δημιουργεί την αρχική κίνηση, ισοσταθμίζει, όμως και ελέγχει όλες τις τάσεις οι οποίες δημιουργούνται από την κίνηση.
12:4.6 Στο εξωτερικό διάστημα οι οργανωτές της δύναμης είναι προφανώς υπεύθυνοι για την παραγωγή των τροχών του γιγάντιου σύμπαντος οι οποίοι βρίσκονται τώρα στην διαδικασία της αστρικής εξέλιξης, η ικανότητά τους όμως να λειτουργούν με τον τρόπο αυτό έγινε εφικτή μέσω μιας τροποποίησης της διαστημικής παρουσίας του Απροσδιόριστου Απόλυτου.
12:4.7 Το διάστημα είναι, από την ανθρώπινη άποψη, τίποτα – αρνητικό. Υφίσταται μόνο σε σχέση με κάτι θετικό και μη διαστημικό. Είναι όμως πραγματικό. Εμπεριέχει και περιορίζει την κίνηση. Επιπλέον κινείται και το ίδιο. Οι κινήσεις του διαστήματος χονδρικά μπορούν να κατηγοριοποιηθούν ως εξής:
12:4.8 1. Πρωτογενής κίνηση – η ανάσα του διαστήματος, η κίνηση αυτού του ίδιου του διαστήματος.
12:4.9 2. Δευτερεύουσα κίνηση – οι εναλλασσόμενες κατευθυντικές αιωρήσεις των διαδοχικών διαστημικών επιπέδων.
12:4.10 3. Σχετικές κινήσεις – σχετικές υπό την έννοια ότι δεν αξιολογούνται λαμβάνοντας τον Παράδεισο ως σημείο εκκίνησης. Οι πρωταρχικές και οι δευτερεύουσες κινήσεις είναι απόλυτες, είναι οι κινήσεις σε σχέση με τον αμετακίνητο Παράδεισο.
12:4.11 4. Αντισταθμιστική, ή συσχετιζόμενη κίνηση σχεδιασμένη να συντονίζει όλες τις άλλες κινήσεις.
12:4.12 Η παρούσα σχέση του ήλιου σας και των συνοδών πλανητών του, ενώ αποκαλύπτει πολλές σχετικές και απόλυτες κινήσεις στο διάστημα, τείνει να δημιουργεί την εντύπωση στους αστρονομικούς παρατηρητές ότι είστε συγκριτικά στατικοί στο διάστημα και ότι οι αστρικοί σχηματισμοί και τα ρεύματα που σας περιβάλλουν φεύγουν προς τα έξω με συνεχώς αυξανόμενη ταχύτητα, καθώς οι υπολογισμοί σας προχωρούν μέσα στο διάστημα. Δεν είμαι, όμως, έτσι. Αποτυγχάνετε να κατανοήσετε την παρούσα προς τα έξω και ομοιόμορφη επέκταση των υλικών δημιουργιών ολόκληρου του διαπερασμένου διαστήματος. Η δική σας τοπική δημιουργία (Νέβαδον) λαμβάνει μέρος σ’ αυτή την προς τα έξω κίνηση της συμπαντικής επέκτασης. Ολόκληρα τα επτά υπερσύμπαντα λαμβάνουν μέρος στους κύκλους της διαστημικής ανάσας που κρατούν δύο δισεκατομμύρια χρόνια, μαζί με τις εξωτερικές περιοχές του κυρίαρχου σύμπαντος.
12:4.13 Όταν τα σύμπαντα επεκτείνονται και συστέλλονται, οι μάζες της ύλης στο διαπερασμένο διάστημα κινούνται εναλλακτικά αντίθετα και μαζί με την έλξη της βαρύτητας του Παραδείσου. Το έργο που επιτελείται κατά την κίνηση της υλικής ενεργειακής μάζας της δημιουργίας είναι διαστημικό έργο, αλλά όχι έργο δύναμης-ενέργειας.
12:4.14 Οι φασματοσκοπικοί σας υπολογισμοί πάνω στις αστρονομικές ταχύτητες είναι αρκετά αξιόπιστοι όταν εφαρμόζονται στους αστρικούς κόσμους του δικού σας υπερσύμπαντος και τα συνδεόμενα προς αυτό υπερσύμπαντα. Όταν όμως, οι υπολογισμοί αυτοί αναφέρονται στα βασίλεια του εξωτερικού διαστήματος είναι απολύτως ανακριβείς. Οι γραμμές του φάσματος μετατοπίζονται από το φυσιολογικό προς το ιώδες όταν πλησιάζει ένα αστέρι. Με τον ίδιο τρόπο, οι γραμμές αυτές μετατοπίζονται προς το ερυθρό όταν ένα αστέρι γίνεται οπισθόδρομο. Πολλοί παράγοντες παρεμβαίνουν ώστε να φαίνεται ότι η ταχύτητα οπισθοδρόμησης των εξωτερικών συμπάντων αυξάνεται με ρυθμό περισσότερο από εκατό μίλια το δευτερόλεπτο για κάθε αύξηση στην απόσταση ενός εκατομμυρίου ετών φωτός. Με τη μέθοδο αυτή του υπολογισμού, απόρροια της τελειότητας ισχυρότερων τηλεσκοπίων θα φανεί ότι τα απομακρυσμένα αυτά συστήματα απομακρύνονται από αυτό το τμήμα του σύμπαντος με την απίστευτη ταχύτητα περισσοτέρων των τριάντα χιλιάδων μιλίων ανά δευτερόλεπτο. Η προφανής όμως αυτή ταχύτητα της οπισθοδρόμησης δεν είναι πραγματική. Προκύπτει από πολυάριθμους παράγοντες σφάλματος που περιλαμβάνουν τη γωνία παρατήρησης καθώς και άλλες χωρο-χρονικές παραμορφώσεις.
12:4.15 Η μεγαλύτερη, όμως, από τις παραμορφώσεις αυτές δημιουργείται επειδή τα αχανή σύμπαντα του εξωτερικού διαστήματος, στα βασίλεια που γειτονεύουν με το χώρο κυριαρχίας των επτά υπερσυμπάντων φαίνεται ότι περιστρέφονται σε κατεύθυνση αντίθετη από αυτήν του Μεγάλου Σύμπαντος. Δηλαδή, οι μυριάδες αυτές των νεφελωμάτων, των ήλων και των πλανητών που τις συνοδεύουν περιστρέφονται επί του παρόντος κατά τη φορά του ρολογιού, γύρω από την κεντρική δημιουργία. Τα επτά υπερσύμπαντα περιστρέφονται γύρω από τον Παράδεισο με κατεύθυνση αντίθετη από εκείνη του ρολογιού. Φαίνεται ότι το δεύτερο εξωτερικό γαλαξιακό σύμπαν, όπως και τα επτά υπερσύμπαντα περιστρέφονται σε κατεύθυνση αντίθετη από αυτήν του ρολογιού γύρω από τον Παράδεισο. Και οι αστρονομικού παρατηρητές της Ουβέρσα πιστεύουν ότι ανιχνεύουν στοιχεία περιστροφικών κινήσεων σε μία τρίτη εξωτερική ζώνη του απομακρυσμένου διαστήματος, η οποία αρχίζει να παρουσιάζει τάσεις κίνησης προς την κατεύθυνση του ρολογιού.
12:4.16 Είναι πιθανόν ότι οι εναλλασσόμενες αυτές κατευθύνσεις των διαδοχικών διαστημικών παρελάσεων των συμπάντων έχουν κάποια σχέση με την τεχνική της βαρύτητας του Συμπαντικού Απόλυτου στο εσωτερικό του κυρίαρχου σύμπαντος η οποία συνίσταται στο συντονισμό των δυνάμεων και την ισοστάθμιση των διαστημικών τάσεων. Η κίνηση, όπως ακριβώς και το διάστημα αποτελεί ολοκλήρωση, ή ισοστάθμιση της βαρύτητας.
¶ 5. ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΧΡΟΝΟΣ
12:5.1 Όπως το διάστημα, έτσι και ο χρόνος είναι μία υλοποίηση του Παράδεισου, αλλά όχι με την ίδια έννοια, μόνον έμμεσα. Ο χρόνος δημιουργείται εξ αιτίας της κίνησης, επειδή η διάνοια κατέχει εκ φύσεως την έννοια της διαδοχικότητας. Από πρακτική άποψη η κίνηση είναι ουσιαστική για το χρόνο, δεν υπάρχει, ωστόσο συμπαντική χρονική μονάδα βασισμένη στην κίνηση, εκτός από την τυπική ημέρα του Παραδείσου-Χαβόνα, όπως έχει γίνει αποδεκτό να αναγνωρίζεται. Η ολικότητα της διαστημικής αναπνοής καταστρέφει την τοπική της αξία ως πηγή χρόνου.
12:5.2 Το διάστημα δεν είναι άπειρο, έστω και αν προέρχεται από τον Παράδεισο· δεν είναι απόλυτο, αφού το διαπερνά το Απροσδιόριστο Απόλυτο. Δεν γνωρίζουμε τα απόλυτα όρια του διαστήματος, γνωρίζουμε όμως ότι το απόλυτο του χρόνου είναι η αιωνιότητα.
12:5.3 Ο χρόνος και το διάστημα είναι έννοιες αδιαχώριστες μόνο στις χρονοδιαστημικές δημιουργίες, τα επτά υπερσύμπαντα. Το άχρονο διάστημα (χώρος χωρίς χρόνο) υπερέχει θεωρητικά, ωστόσο, ο μοναδικός πραγματικά μη χρονικός τόπος είναι η περιοχή του Παραδείσου. Ο μη διαστημικός χρόνος (χρόνος χωρίς χώρο) υπάρχει διανοητικά σε Παραδείσιο επίπεδο λειτουργίας.
12:5.4 Οι σχετικά ακίνητες μεσοδιαστημικές ζώνες οι οποίες εφάπτονται στον Παράδεισο και διαχωρίζουν το διαπερασμένο από το αδιαπέραστο διάστημα είναι οι ζώνες μετάβασης από το χρόνο στην αιωνιότητα, εξ ου και η αναγκαιότητα για τους οδοιπόρους του Παραδείσου να μην έχουν συνείδηση κατά τη μετάβαση αυτή όταν πρόκειται να αποκορυφωθεί σε Παραδείσια υπηκοότητα. Οι έχοντες συνείδηση του χρόνου επισκέπτες μπορούν να πάνε στον Παράδεισο χωρίς να χρειασθεί να κοιμηθούν, αλλά παραμένουν πλάσματα του χρόνου.
12:5.5 Σχέσεις προς το χρόνο δεν υφίστανται χωρίς κίνηση στο διάστημα, η συνειδητοποίηση, όμως, του χρόνου υφίσταται. Η διαδοχικότητα μπορεί να έχει συνείδηση το χρόνου έστω και απούσης της κίνησης. Ο ανθρώπινος νους περιορίζεται λιγότερο από το χρόνο από όσο περιορίζεται από το διάστημα, εξ αιτίας της ίδιας της φύσης του νου. Ακόμη και κατά τη διάρκεια της υλικής ζωής στη γη, έστω και αν η ανθρώπινη διάνοια είναι σταθερά περιορισμένη στο χώρο, η δημιουργική ανθρώπινη φαντασία είναι συγκριτικά ελεύθερη όσον αφορά στο χρόνο. Ο χρόνος όμως αυτός καθ’ εαυτός δεν αποτελεί, γενετικά, ιδιότητα του νου.
12:5.6 Υπάρχουν τρία διαφορετικά επίπεδα επίγνωσης του χρόνου:
12:5.7 1. Διανοητικά αντιληπτός χρόνος – η συνειδητοποίηση της διαδοχής, της κίνησης και η έννοια της διάρκειας.
12:5.8 2. Πνευματικά αντιληπτός χρόνος – η βαθιά γνώση της κίνησης προς το Θεό και η επίγνωση της ανοδικής κίνησης προς τα επίπεδα της αυξανόμενης θειότητας.
12:5.9 3. Η προσωπικότητα δημιουργεί μία μοναδική αίσθηση του χρόνου δια της ενόρασης προς την Πραγματικότητα μαζί με τη συνείδηση της παρουσίας και την επίγνωση της διάρκειας.
12:5.10 Οι μη πνευματικοί ζώντες οργανισμοί γνωρίζουν μόνο το παρελθόν και ζουν το παρόν. Ο υπό του πνεύματος ενοικούμενος άνθρωπος διαθέτει δυνάμεις πρόβλεψης (διαίσθηση). Μπορεί να δει το μέλλον. Μόνο οι προσανατολισμένη προς το μέλλον και προοδευτική νοοτροπία είναι ατομικά αληθής. Οι στατικές απόψεις και η παραδοσιακή ηθική βρίσκονται μόλις λίγο πιο πάνω από το επίπεδο του ζώου. Ούτε ο στωικισμός αποτελεί υψηλό επίπεδο αυτογνωσίας. Οι συμπεριφορές και η ηθική γίνονται πραγματικά ανθρώπινες ιδιότητες όταν είναι δυναμικές και προοδευτικές, ζωντανές μαζί με τη συμπαντική πραγματικότητα.
12:5.11 Η ανθρώπινη προσωπικότητα δεν ακολουθεί απλά τα δρώμενα μέσα στο χρόνο και το χώρο. Η ανθρώπινη προσωπικότητα μπορεί επίσης να λειτουργήσει ως κοσμική αιτία για τα δρώμενα αυτά.
¶ 6. ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΟΣ ΥΠΕΡΕΛΕΓΧΟΣ
12:6.1 Το σύμπαν δεν είναι στατικό. Η σταθερότητα δεν είναι προϊόν της αδράνειας, αλλά μάλλον τον προϊόν εξισορροπημένων ενεργειών, συνεργαζομένων διανοιών, συντονισμένων μοροντιών, πνευματικού υπερελέγχου και ενοποίησης της προσωπικότητας. Η σταθερότητα είναι συνολική και πάντα ανάλογη με το θείο.
12:6.2 Στο φυσικό έλεγχο του κυρίαρχου σύμπαντος, ο Πατέρας του Σύμπαντος ασκεί προτεραιότητα και πρωτοκαθεδρία από τη Νήσο του Παραδείσου. Ο Θεός είναι απόλυτος στην πνευματική διακυβέρνηση του σύμπαντος στο πρόσωπο του Αιώνιου Υιού. Όσον αφορά στο βασίλειο του νου, ο Πατέρας και ο Υιός λειτουργούν σε συντονισμό με τον Συνδεδεμένο Δρώντα.
12:6.3 Η Τρίτη Πηγή και Κέντρο βοηθά στη διατήρηση της ισορροπίας και το συντονισμό των συνδυασμένων φυσικών και πνευματικών ενεργειών και οργανώσεων, βάσει του απολύτου της επαφής του, με τον κοσμικό νου, καθώς και δια της άσκησης των συμφυών σ’ αυτήν αλλά και συμπαντικών συμπληρωμάτων φυσικής και πνευματικής βαρύτητας. Οποτεδήποτε και οπουδήποτε δημιουργείται σχέση μεταξύ του υλικού και του πνευματικού, ένα τέτοιο διανοητικό φαινόμενο αποτελεί δραστηριότητα του Απείρου Πνεύματος. Η διάνοια μπορεί από μόνη της να συνδέσει τις φυσικές δυνάμεις και ενέργειες του υλικού επιπέδου με τις πνευματικές δυνάμεις και υπάρξεις του πνευματικού επιπέδου.
12:6.4 Κάθε φορά που προσπαθείτε να ερμηνεύσετε τα συμπαντικά φαινόμενα, να βεβαιώνεστε ότι λαμβάνεται υπ’ όψιν και τη σχέση που έχουν μεταξύ τους οι φυσικές, οι διανοητικές και οι πνευματικές ενέργειες και ακόμη ότι έχετε μεριμνήσει ώστε να υπάρχει χώρος και για τα απροσδόκητα φαινόμενα που ακολουθούν την ενοποίησή τους δια της προσωπικότητας, αλλά και για τα απρόβλεπτα φαινόμενα που δημιουργούνται εξ αιτίας των δραστηριοτήτων και αντιδράσεων της εμπειρικής Θεότητας και των Απολύτων.
12:6.5 Το σύμπαν είναι εξαιρετικά προβλέψιμο, αλλά μόνο ποσοτικά, ή υπό την έννοια της μέτρησης της βαρύτητας. Ακόμα και οι πλέον σημαντικές φυσικές δυνάμεις δεν ανταποκρίνονται στη γραμμική βαρύτητα, ούτε αποτελούν τις υψηλότερες σκέψεις του νου και τις αληθινές πνευματικές αξίες των υπάρξεων του απώτατου σύμπαντος. Ποιοτικά το σύμπαν δεν είναι το ίδιο προβλέψιμο, όσον αφορά στους καινούργιους σχηματισμούς δυνάμεων, είτε αυτές είναι φυσικές, διανοητικές, ή πνευματικές, αν και πολλοί παρόμοιοι συνδυασμοί ενεργειών, ή δυνάμεων γίνονται εν μέρει προβλέψιμες όταν υποβληθούν σε κριτική παρατήρηση. Όταν η ύλη, η διάνοια και το πνεύμα ενοποιούνται από την προσωπικότητα του όντος, είμαστε ανίκανοι να προβλέψουμε απόλυτα τις αποφάσεις αυτής της ελεύθερης βούλησης που δημιουργήθηκε.
12:6.6 Όλες οι φάσεις της πρωταρχικής δύναμης, του δημιουργούμενου πνεύματος, καθώς και άλλων απώτατων απολύτων, φαίνεται ότι αντιδρούν σύμφωνα με ορισμένους σταθερούς, σχετικά, αλλά άγνωστους νόμους και χαρακτηρίζονται από ένα ευρύ φάσμα εκδηλώσεων και από ελαστικότητα στην ανταπόκριση που συχνά αναστατώνουν, όταν απαντώνται στα φαινόμενα μιας περιγεγραμμένης και απομονωμένης κατάστασης. Ποια είναι η εξήγηση αυτής της απρόβλεπτης ελευθερίας στην αντίδραση που αποκαλύπτεται από τις αναδυόμενες αυτές συμπαντικές δραστηριότητες; Αυτές οι άγνωστες, απροσμέτρητα απρόβλεπτες – είτε αναφέρονται στη συμπεριφορά μιας πρωταρχικής μονάδας δύναμης, είτε στην αντίδραση ενός απροσδιόριστου διανοητικού επιπέδου, είτε στο φαινόμενο του αχανούς προ-σύμπαντος το οποίο δημιουργείται στο χώρο του εξωτερικού διαστήματος – αποκαλύπτουν πιθανόν τις δραστηριότητες του Απώτατου και την παρουσία-εκδήλωση των Απολύτων, τα οποία προηγούνται της λειτουργίας όλων των συμπαντικών Δημιουργιών.
12:6.7 Δεν γνωρίζουμε πραγματικά, υποθέτουμε, όμως, ότι μία τέτοια εκπληκτική εφευρετικότητα και τέτοιος βαθύς συντονισμός σημειοδοτούν την παρουσία και τη δραστηριοποίηση των Απολύτων, επί πλέον δε, ότι τέτοια ποικιλία ανταπόκρισης με τη μορφή μιας εμφανούς ομοιόμορφης αιτιολογίας, αποκαλύπτει την αντίδραση των Απολύτων, όχι μόνο έναντι της άμεσης και συγκυριακής αιτιολογίας, αλλά επίσης έναντι όλων των άλλων συσχετιζομένων αιτίων σε ολόκληρο το κυρίαρχο σύμπαν.
12:6.8 Τα άτομα έχουν τους φρουρούς του πεπρωμένου τους. Οι πλανήτες, τα συστήματα, οι αστερισμοί, τα σύμπαντα και τα υπερσύμπαντα έχουν τους αντίστοιχους κυβερνήτες τους, οι οποίοι κατεργάζονται το καλό των περιοχών κυριαρχίας των. Η Χαβόνα, ακόμα και το μέγα σύμπαν, περιφρουρούνται από εκείνους στους οποίους ανατέθηκαν οι υψηλές αυτές ευθύνες. Ποιος όμως αναλαμβάνει και φροντίζει για τις θεμελιώδεις ανάγκες του κυρίαρχου σύμπαντος, ως συνόλου, από τον Παράδεισο μέχρι το τέταρτο και πλέον απομακρυσμένο διαστημικό επίπεδο; Υπαρξιακά, η υπερφροντίδα αυτή μπορεί να αποδοθεί στην Αγία Τριάδα του Παραδείσου, από εμπειρική άποψη, όμως, η εμφάνιση των μεταγενέστερων της Χαβόνα συμπάντων εξαρτάται από:
12:6.9 1. Τα Απόλυτα, ως προς τη δυναμική
12:6.10 2 Το Απώτατο ως προς την κατεύθυνση
12:6.11 3. Το Υπέρτατο ως προς τον εξελικτικό συντονισμό
12:6.12 4. Τους Αρχιτέκτονες του Κυρίου Σύμπαντος ως προς τη διακυβέρνηση, πριν από την εμφάνιση εξειδικευμένων κυβερνητών.
12:6.13 Το Απροσδιόριστο Απόλυτο διαπερνά το σύνολο του διαστήματος. Δεν έχουμε απόλυτα σαφή γνώση για την ακριβή κατάσταση του Θείου και των Συμπαντικών Απολύτων, γνωρίζουμε όμως ότι το τελευταίο δραστηριοποιείται οπουδήποτε λειτουργούν το Απόλυτο της Θεότητας και το Απροσδιόριστο Απόλυτο. Το Απόλυτο της Θεότητας μπορεί να είναι παρόν σε ολόκληρο το σύμπαν, αλλά δύσκολα είναι παρόν στο διάστημα. Το Απώτατο είναι, ή ορισμένες φορές θα είναι, παρόν στο διάστημα, μέχρι τα έσχατα όρια του τέταρτου διαστημικού επιπέδου. Αμφιβάλλουμε αν το Απώτατο θα έχει ποτέ διαστημική παρουσία πέραν της περιφέρειας του κυρίαρχου σύμπαντος, εντός όμως των ορίων αυτών, το Απώτατο συγκεντρώνει προοδευτικά τη δημιουργική οργάνωση της δυναμικής των τριών Απολύτων.
¶ 7. ΤΟ ΜΕΡΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΝΟΛΟ
12:7.1 Στο σύνολο του χρόνου και του διαστήματος και σε σχέση με κάθε πραγματικότητα, οποιασδήποτε φύσης, λειτουργεί ένας αμείλικτος και απρόσωπος νόμος ο οποίος ισούται προς τη λειτουργία μιας κοσμικής πρόνοιας. Το έλεος χαρακτηρίζει την τάση του Θεού να αγαπά το άτομο. Η ισοκατανομή είναι το κίνητρο της τάσης του Θεού προς το σύνολο. Η βούληση του Θεού δεν επικρατεί κατ’ ανάγκην στο μέρος ενός συνόλου – στην καρδιά οποιασδήποτε προσωπικότητας – αλλά ουσιαστικά κυβερνά το σύνολο, το σύμπαν των συμπάντων.
12:7.2 Σε όλες τις συναλλαγές του με όλα τα πλάσματά του, είναι αλήθεια ότι ο νόμος του Θεού δεν είναι εκ φύσεως αυθαίρετος. Σε εσάς, με την περιορισμένη οπτική και την πεπερασμένη άποψη, τα έργα του Θεού παρουσιάζονται συχνά ως δικτατορικά και αυθαίρετα. Οι νόμοι του Θεού είναι απλά οι έξεις του, ο τρόπος με τον οποίο εξακολουθεί να πράττει. Και τα έργα του είναι καλά. Βλέπετε ότι ο Θεός κάνει το ίδιο πράγμα με τον ίδιο τρόπο, κατ’ επανάληψη, απλώς διότι αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για να κάνει το συγκεκριμένο πράγμα σε μία δεδομένη συγκυρία. Και ο καλύτερος τρόπος είναι ο σωστός τρόπος και γι’ αυτό η άπειρη σοφία πάντα επιτάσσει να γίνονται πράγματα με αυτό τον ακριβή και τέλειο τρόπο. Πρέπει επίσης να θυμάστε ότι η φύση δεν είναι αποκλειστικά έργο του θεού. Κι’ άλλες επιδράσεις είναι παρούσες στα φαινόμενα αυτά που ο άνθρωπος αποκαλεί φύση.
12:7.3 Είναι δυσάρεστο στη θεία φύση να υφίσταται οποιοδήποτε είδος υποβιβασμού, ή έστω να επιτρέπει την πραγματοποίηση οποιασδήποτε αμιγώς υποκειμενικής πράξης με τρόπο κατώτερο. Πρέπει ωστόσο να γίνει σαφές ότι εάν στη θεία υπόσταση οποιασδήποτε κατάστασης, στην απώτατη διάσταση κάθε συγκυρίας, σε οποιαδήποτε περίπτωση η πορεία της υπέρτατης σοφίας υποδεικνύει την αναγκαιότητα διαφορετικής διεκπεραίωσης – αν οι απαιτήσεις τελειοποίησης για οποιοδήποτε λόγο υπαγορεύουν μία άλλη μέθοδο δράσης, καλύτερη, τότε και στο σημείο αυτό, ο πάνσοφος Θεός θα δράσει με τον καλύτερο και πλέον κατάλληλο αυτό (νέο) τρόπο. Αυτό αποτελεί την έκφραση ενός υψηλότερου νόμου και όχι την αναστροφή ενός κατώτερου νόμου.
12:7.4 Ο Θεός δεν είναι σκλάβος των συνηθειών του σε σχέση με την επανάληψη χρονικά των ίδιων του των εκούσιων πράξεων. Οι νόμοι του Απόλυτου δεν αντιφάσκουν μεταξύ τους. Είναι, όλοι, τέλειες εκφράσεις της αλάθητης φύσης. Όλοι είναι τα μη αμφισβητούμενα έργα που εκφράζουν αλάθητες αποφάσεις. Ο νόμος είναι η αναλλοίωτη αντίδραση μιας άπειρης, τέλειας και θείας διάνοιας[1]. Τα έργα του θεού είναι όλα εκούσια, παρά την προφανή τους ομοιότητα. Στο Θεό «δεν υπάρχει μεταβλητότητα, ουδέ σκιά μεταβολής.» Όλα αυτά όμως που θα μπορούσαν να ειπωθούν για τον Συμπαντικό Πατέρα δεν θα λέγονταν με την ίδια βεβαιότητα για τις υποκείμενες προς αυτόν διάνοιες, ή για τα εξελικτικά του πλάσματα.
12:7.5 Επειδή ο Θεός είναι αμετάβλητος, μπορείτε να εξαρτάσθε, σε κάθε συνήθη συγκυρία, από το γεγονός ότι κάνει το ίδιο πράγμα με τον ίδιο ταυτόσημο και συνήθη τρόπο. Ο Θεός αποτελεί την εγγύηση της σταθερότητας για όλα τα πλάσματα της δημιουργίας. Είναι ο Θεός[2]. Γι’ αυτό δεν αλλάζει.
12:7.6 Και όλη αυτή η σταθερότητα της διακυβέρνησης και η ομοιομορφία της δράσης είναι ατομική, συνειδητή και απόλυτα εκούσια, διότι ο μέγας Θεός δεν είναι ο αβοήθητος σκλάβος της ίδιας του της τελειότητας και της άπειρης φύσης του. Δεν είναι μία αυτόματη, αυτενεργούσα δύναμη. Δεν είναι μία εξαρτώμενη από τους νόμους οντότητα. Δεν είναι μαθηματική εξίσωση, ούτε χημικός τύπος. Είναι μίας ελεύθερης βούλησης εξέχουσα οντότητα. Είναι ο Συμπαντικός Πατέρας, μία ύπαρξη με πελώριο φορτίο προσωπικότητας, είναι η συμπαντική πηγή της προσωπικότητας όλων των πλασμάτων.
12:7.7 Η βούληση του Θεού δεν επικρατεί ομοιόμορφα στην καρδιά του υλικού θνητού που αναζητά τον Θεό, αν όμως το χρονικό του πλαίσιο διευρυνθεί πέραν του παρόντος ώστε να περιλάβει το σύνολο της πρωταρχικής ζωής, τότε η βούληση του Θεού γίνεται ολοένα και περισσότερο ευδιάκριτη στους πνευματικούς καρπούς οι οποίοι γεννώνται στη ζωή των υπό του πνεύματος καθοδηγούμενων παιδιών του Θεού. Και τότε, αν η ανθρώπινη ζωή διευρυνθεί ακόμα περισσότερο, ώστε να περιλάβει την ηθική εμπειρία, η θεία βούληση μοιάζει περισσότερο λαμπερή στις πνευματικοποιημένες πράξεις των πλασμάτων αυτών του χρόνου, που άρχισαν να γεύονται τη θεία απόλαυση του να έχουν την εμπειρία τη σχέση της ανθρώπινης προσωπικότητας με την προσωπικότητα του Συμπαντικού Πατέρα.
12:7.8 Η Πατρότητα του Θεού και η αδελφότητα του ανθρώπου παρουσιάζουν το παράδοξο του τμήματος και του συνόλου σε επίπεδο προσωπικότητας. Ο Θεός αγαπά το κάθε άτομο σαν ξεχωριστό παιδί της ουράνιας οικογένειας. Ωστόσο ο Θεός έτσι αγαπά κάθε άτομο· δεν σέβεται πρόσωπα και η συμπαντικότητα της αγάπης του δημιουργεί σχέση συνόλου, τη συμπαντική αδελφότητα[3].
12:7.9 Η αγάπη του Πατέρα ξεχωρίζει απόλυτα κάθε προσωπικότητα ως ένα μοναδικό παιδί του Συμπαντικού Πατέρα, ένα παιδί χωρίς όμοιό του στην αιωνιότητα, ένα βουλητικό πλάσμα, αναντικατάστατο στον αιώνα των αιώνων. Η αγάπη του Πατέρα μεγαλύνει κάθε παιδί του Θεού, φωτίζοντας κάθε μέλος της ουράνιας οικογένειας, περιγράφει με σαφήνεια τη μοναδική φύση κάθε πλάσματος απέναντι στα απρόσωπα επίπεδα που βρίσκονται έξω από το αδελφικό κύκλωμα του Πατέρα των πάντων. Η αγάπη του Θεού με τρόπο εκπληκτικό απεικονίζει την υπερβατική αξία κάθε πλάσματος με ελεύθερη βούληση, αλάθητα αποκαλύπτει την υψηλή αξία την οποία ο Συμπαντικό Πατέρας έχει αποθέσει σε καθένα ξεχωριστά από τα παιδιά του, από την ύψιστη δημιουργική προσωπικότητα της τάξης του Παράδεισου, μέχρι την κατώτατη κατηγορία των πλασμάτων εκείνων με ελεύθερη βούληση, που κατατάσσονται όμως μεταξύ των αγρίων ανθρώπινων φυλών, την αυγή του ανθρώπινου είδους, σε κάποιο εξελικτικό κόσμο του χρόνου και του διαστήματος.
12:7.10 Αυτή καθ’ εαυτή η αγάπη του Θεού για το άτομο δημιουργεί την ουράνια οικογένεια όλων των πλασμάτων, τη συμπαντική αδελφότητα των με ελεύθερη βούληση παιδιών του Παραδείσιου Πατέρα. Και η αδελφότητα αυτή, όντας συμπαντική, είναι μία σχέση συνόλου. Η αδελφοσύνη, όταν είναι συμπαντική, αποκαλύπτει όχι μόνο την κάθε μία σχέση χωριστά, αλλά όλες τις σχέσεις. Η αδελφοσύνη είναι χαρακτηριστικό του συνόλου και γι’ αυτό αποκαλύπτει χαρακτηριστικά του συνόλου σε αντιδιαστολή με τα χαρακτηριστικά ενός μέρους του συνόλου.
12:7.11 Η αδελφοσύνη συνιστά πραγματική σχέση μεταξύ όλων των προσωπικοτήτων που υπάρχουν στο σύμπαν. Κανείς δεν μπορεί να διαφύγει από τις απολαβές, ή τις ποινές τις οποίες συνεπάγεται η σχέση του προς τους άλλους. Το μέρος του συνόλου επωφελείται, ή υποφέρει ανάλογα με το σύνολο. Η καλή προσπάθεια ενός εκάστου ωφελεί το σύνολο. Το σφάλμα, ή η κακή πράξη ενός εκάστου αυξάνει την ταλαιπωρία όλων των ανθρώπων. Όπως κινείται το μέρος, έτσι κινείται και το σύνολο. Καθώς προοδεύει το σύνολο, έτσι προοδεύει και το μέρος του. Οι σχετικές ταχύτητες του μέρους και του όλου προσδιορίζουν το εάν το μέρος καθυστερεί εξ αιτίας της αδράνειας του συνόλου, ή εάν ωθείται προς τα εμπρός, εξ αιτίας της κεκτημένης ταχύτητας της κοσμικής αδελφότητας.
12:7.12 Αποτελεί μυστήριο το ότι ο Θεός είναι μία ύπαρξη με ύψιστη αυτοσυνείδηση, με αρχηγείο στο οποίο κατοικεί και ταυτόχρονα είναι προσωπικά παρών σε ένα τόσο απέραντο σύμπαν και προσωπικά σε επαφή μ’ έναν κυριολεκτικά άπειρο αριθμό πλασμάτων. Το γεγονός ότι ένα τέτοιο μυστήριο βρίσκεται πέραν της ανθρώπινης αντίληψης δεν πρέπει να μειώσει την πίστη σας, ούτε κατ’ ελάχιστον. Μην αφήσετε το μέγεθος του απείρου, το απέραντο της αιωνιότητας και το μεγαλείο και τη δόξα του μοναδικού χαρακτήρα του θεού να σας φοβίσουν, να σας κλονίσουν, ή να σας αποκαρδιώσουν[4][5]. Διότι ο Πατέρας δεν βρίσκεται μακριά από κανέναν σας. Κατοικεί εντός σας και εντός του όλοι κυριολεκτικά κινούμεθα, ουσιαστικά ζούμε και πραγματικά βιώνουμε την ύπαρξή μας.
12:7.13 Παρόλο που ο Πατέρας του Παραδείσου λειτουργεί μέσω των θείων δημιουργών του και των δημιουργημάτων του, απολαμβάνει μαζί σας την πλέον προσωπική, εσωτερική επαφή, τόσο εξαίσια, τόσο υψηλά προσωπική, που είναι πέραν και της δικής μου, ακόμη, κατανόησης – αυτή τη μυστηριώδη κοινωνία του τμήματος του Πατέρα με την ανθρώπινη ψυχή και το θνητό νου εντός του οποίου κατοικεί. Κατέχοντας τα δώρα αυτά του Θεού, γνωρίζετε ότι ο Πατέρας βρίσκεται σε στενή επαφή όχι μόνο με τους θείους του συνεργάτες αλλά και με τα εξελικτικά θνητά παιδιά του χρόνου. Ο Πατέρας πράγματι κατοικεί στον Παράδεισο, η θεία του παρουσία όμως, κατοικεί επίσης και στο νου των ανθρώπων.
12:7.14 Έστω και αν το πνεύμα του Υιού περιχυθεί σε όλη τη σάρκα, έστω και αν ένας Υιός έζησε κάποτε μαζί σας με τη μορφή του θνητού σαρκίου, έστω και αν τα σεραφείμ προσωπικά σας φροντίζουν και σας καθοδηγούν, πώς μπορεί οποιαδήποτε από τις θείες αυτές υπάρξεις του Δεύτερου και Τρίτου Κέντρου να ελπίσει ποτέ ότι θα σας πλησιάσει τόσο πολύ, ή ότι θα σας κατανοήσει τόσο ολοκληρωμένα όσο ο Πατέρας, ο οποίος έχει δώσει ένα μέρος του εαυτού του για να βρίσκεται εντός σας, να γίνει ο πραγματικός σας και θείος, ακόμα και αιώνιος εαυτός σας;
¶ 8. ΥΛΗ, ΝΟΥΣ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑ
12:8.1 «Ο Θεός είναι πνεύμα,» αλλά ο Παράδεισος δεν είναι[6]. Το υλικό σύμπαν είναι πάντα μία αρένα όπου λαμβάνουν χώρα όλες οι πνευματικές δραστηριότητες. Οι πνευματικές υπάρξεις και οι πνευματικώς ανερχόμενοι ζουν και λειτουργούν στους φυσικούς κόσμους της υλικής πραγματικότητας.
12:8.2 Η χορήγηση κοσμικής δύναμης, το βασίλειο της κοσμικής βαρύτητας, είναι η λειτουργία της Νήσου του Παραδείσου. Κάθε αυθεντική δύναμη-ενέργεια προέρχεται από τον Παράδεισο και η ύλη για την κατασκευή των ανείπωτων συμπάντων κυκλοφορεί τώρα στο κυρίαρχο σύμπαν με τη μορφή μιας υπερβαρυτικής παρουσίας, η οποία αποτελεί τη δυναμική φόρτιση του διαπερασμένου διαστήματος.
12:8.3 Οποιεσδήποτε και αν είναι οι μεταμορφώσεις της δύναμης στα απώτατα σύμπαντα, από τη στιγμή που φεύγει από τον Παράδεισο ταξιδεύει υποκείμενη στην μηδέποτε λήγουσα, αεί παρούσα, αλάθητη έλξη της αιώνιας Νήσου, υπάκουα και δομικά αιωρούμενη για πάντα στα αιώνια διαστημικά μονοπάτια των συμπάντων. Η φυσική ενέργεια είναι η μία πραγματικότητα η οποία είναι αληθής και σταθερή δια της υπακοής της στο συμπαντικό νόμο. Μόνο στο βασίλειο της βούλησης των πλασμάτων έχει αποκλίνει από τα θεία μονοπάτια και τα πρωταρχικά σχέδια. Η δύναμη και η ενέργεια είναι οι συμπαντικές αποδείξεις της σταθερότητας, της πιστότητας και της αιωνιότητας της κεντρικής Νήσου του Παραδείσου.
12:8.4 Η πλήρωση δια του πνεύματος και η πνευματικοποίηση των προσωπικοτήτων, η περιοχή της πνευματικής βαρύτητας, είναι το βασίλειο του Αιώνιου Υιού[7]. Και η πνευματική αυτή βαρύτητα του Υιού, η οποία πάντα έλκει όλες τις πνευματικές πραγματικότητες προς αυτόν, είναι τόσο αληθινή και απόλυτη, όσο και η παντοδύναμη υλική πραγματικότητα της Νήσου του Παραδείσου. Ο υλικά προσανατολισμένος όμως άνθρωπος είναι, φυσικά, περισσότερο προσανατολισμένος προς τις υλικές εκδηλώσεις μιας υλικής φύσης, από όσο είναι προς τις εξ ίσου πραγματικές και πανίσχυρες λειτουργίες μίας πνευματικής φύσης, οι οποίες διακρίνονται μόνο από την πνευματική ενόραση της ψυχής.
12:8.5 Καθώς η διάνοια κάθε προσωπικότητας στο σύμπαν γίνεται περισσότερο πνευματική – ομοίωση του θεού – ανταποκρίνεται λιγότερο στην υλική βαρύτητα. Η πραγματικότητα υπολογιζόμενη με βάση την ανταπόκρισή της στη φυσική βαρύτητα, είναι αντίθετη της πραγματικότητας όπως αυτή καθορίζεται από την ποιότητα του πνευματικού περιεχομένου. Η δράση της φυσικής βαρύτητας αποτελεί παράγοντα ποσοτικού προσδιορισμού της μη πνευματικής ενέργειας. Η δράση της πνευματικής βαρύτητας είναι το ποιοτικό μέτρο της ζώσας ενέργειας του θείου.
12:8.6 Ό, τι είναι ο Παράδεισος για τη φυσική δημιουργία και ό, τι είναι ο Αιώνιος Υιός για το πνευματικό σύμπαν, είναι ο Συνδεδεμένος Δρων για τα βασίλειο της διάνοιας – το ευφυές σύμπαν των υλικών, μοροντιανών και πνευματικών υπάρξεων και προσωπικοτήτων.
12:8.7 Ο Συνδεδεμένος Δρων ανταποκρίνεται τόσο στην υλική, όσο και στην πνευματική πραγματικότητα και για το λόγο αυτό, συμφυώς γίνεται ο συμπαντικός λειτουργός όλων των έλλογων όντων, όντων τα οποία αντιπροσωπεύουν την ένωση των υλικών και των πνευματικών φάσεων της δημιουργίας. Η προίκιση με ευφυΐα, η λειτουργία επί του πνευματικού και του υλικού στο φαινόμενο της διάνοιας, αποτελεί τον αποκλειστικό χώρο του Συνδεδεμένου Δρώντος, ο οποίος με τον τρόπο αυτό γίνεται εταίρος του πνευματικού νου, η ουσία του μοροντιανού νου και η υπόσταση του υλικού νου των εξελικτικών πλασμάτων του χρόνου.
12:8.8 Η διάνοια είναι η τεχνική δια της οποίας οι πνευματικές δραστηριότητες γίνονται εμπειρικές στις προσωπικότητες των πλασμάτων. Και στην τελική ανάλυση, οι δυνατότητες ενοποίησης του άρτιου ανθρώπινου νου, η ικανότητα να συντονίζει πράγματα, ιδέες και αξίες, βρίσκεται πέραν του υλικού.
12:8.9 Αν και είναι μάλλον αδύνατο για τον ανθρώπινο νου να κατανοήσει τα επτά επίπεδα της σχετικής κοσμικής πραγματικότητας, η ανθρώπινη διάνοια είναι ικανή να κατανοήσει πολλές από τις έννοιες των τριών λειτουργικών επιπέδων της πεπερασμένης πραγματικότητας.
12:8.10 1. Η Ύλη. Οργανωμένη ενέργεια, υποκείμενη στη γραμμική βαρύτητα, εκτός από τις περιπτώσεις όπου τροποποιείται από την κίνηση και περιορίζεται από τη διάνοια.
12:8.11 2. Η Διάνοια. Οργανωμένη συνείδηση, η οποία δεν υπόκειται απόλυτα στην υλική βαρύτητα και πραγματικά απελευθερώνεται όταν τροποποιηθεί από το πνεύμα.
12:8.12 3. Το Πνεύμα. Η ύψιστη ατομική πραγματικότητα. Το αληθές πνεύμα δεν υπόκειται στη φυσική βαρύτητα, αλλά εν τέλει γίνεται η κινητήρια επίδραση όλων των εξελικτικών ενεργειακών συστημάτων της υπόστασης της προσωπικότητας.
12:8.13 Ο στόχος και η ύπαρξη όλων των προσωπικοτήτων είναι το πνεύμα. Οι υλικές εκδηλώσεις είναι σχετικές και η κοσμική διάνοια παρεμβαίνει ανάμεσα σε τρία συμπαντικά αντίθετα. Η επιφοίτηση της διάνοιας και η διαχείριση του πνεύματος είναι το έργο των συνεργαζομένων προσώπων της Θεότητας, του Απείρου Πνεύματος και του Αιώνιου Υιού. Η συνολική πραγματικότητα της Θεότητας δεν είναι νους, αλλά πνευματική-διάνοια - διανοητικό-πνεύμα, ενοποιημένα από την προσωπικότητα. Οπωσδήποτε, όμως, το απόλυτο τόσο του πνεύματος όσο και του πράγματος συγκλίνουν στο πρόσωπο του Συμπαντικού Πατέρα.
12:8.14 Στον Παράδεισο, και οι τρεις ενέργειες – φυσική, διανοητική και πνευματική – είναι συντονισμένες. Στο εξελικτικό σύμπαν η ενέργεια-ύλη κυριαρχεί στα πάντα εκτός της προσωπικότητας, όπου το πνεύμα, μέσω του διαλογισμού του νου, αγωνίζεται να κυριαρχήσει. Το πνεύμα είναι η θεμελιώδης πραγματικότητα της εμπειρίας της προσωπικότητας όλων των πλασμάτων, επειδή ο Θεός είναι πνεύμα[8]. Το πνεύμα είναι αναλλοίωτο, για το λόγο αυτό, σε όλες τις σχέσεις της προσωπικότητας υπερβαίνει τόσο το νου όσο και την ύλη, που αποτελούν εμπειρικές μεταβλητές της επίτευξης της προόδου.
12:8.15 Στη συμπαντική εξέλιξη η ύλη γίνεται φιλοσοφική σκιά που απλώνεται από τη διάνοια, παρουσία της θείας διαφώτισης του πνεύματος, τούτο όμως δεν ακυρώνει την ύπαρξη της ύλης-ενέργειας. Η διάνοια, η ύλη και το πνεύμα είναι εξ ίσου αληθή, αλλά δεν έχουν την ίδια αξία για την προσωπικότητα στην επίτευξη του θείου. Η συνειδητοποίηση του θείου είναι μία προοδευτική, πνευματική εμπειρία.
12:8.16 Όσο μεγαλύτερη είναι η λάμψη της εξαγνισμένης προσωπικότητας (ο Πατέρας στο σύμπαν, το κλάσμα της δυνητικά πνευματικής προσωπικότητας στο κάθε άτομο), τόσο μεγαλύτερη είναι η σκιά που απλώνεται από την παρεμβαίνουσα διάνοια πάνω στην υλική της επένδυση. Προοδευτικά, το σώμα του ανθρώπου γίνεται τόσο αληθινό, όσο η διάνοια ή το πνεύμα, στο θάνατο όμως και η διάνοια (ταυτότητα) και το πνεύμα εξακολουθούν να ζουν, ενώ το σώμα όχι. Μία συμπαντική πραγματικότητα μπορεί να είναι ανύπαρκτη σε προσωπική εμπειρία. Και έτσι, ο Ελληνικός τρόπος του λέγειν – η ύλη ως σκιά της περισσότερο πραγματικής πνευματικής ύπαρξης – έχει μία φιλοσοφική σημασία.
¶ 9. ΟΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΕΣ
12:9.1 Το πνεύμα είναι η βασική προσωπική πραγματικότητα στα σύμπαντα και η προσωπικότητα είναι βασική σε όλες τις εμπειρίες με την πνευματική πραγματικότητα. Κάθε φάση της εμπειρίας της προσωπικότητας, σε κάθε διαδοχικό επίπεδο συμπαντικής προόδου συγκεντρώνει πλήθος ιδεών για να ανακαλύψει ελκυστικές προσωπικές πραγματικότητες. Το αληθινό πεπρωμένου του ανθρώπου συνίσταται στη δημιουργία νέων και πνευματικών στόχων εν συνεχεία, δε, στην ανταπόκριση προς το συμπαντικό θέλγητρο τέτοιων ουράνιων στόχων, μη υλικής αξίας.
12:9.2 Η αγάπη είναι το μυστικό της ευεργετικής σχέσης μεταξύ των προσωπικοτήτων. Δεν μπορείτε να γνωρίσετε πραγματικά ένα πρόσωπο, με μία και μόνη επαφή. Δεν μπορείτε να γνωρίσετε θεωρητικά τη μουσική δια της μαθηματικής αφαίρεσης, έστω και εάν η μουσική είναι μία μορφή μαθηματικού ρυθμού. Ο αριθμός που δίνεται σ’ έναν συνδρομητή τηλεφώνου επ’ ουδενί χαρακτηρίζει την προσωπικότητα του συνδρομητή αυτού, ή καταδεικνύει οποιοδήποτε στοιχείο του χαρακτήρα του.
12:9.3 Τα μαθηματικά, η υλική επιστήμη, είναι εξαιρετικά σημαντικά στην ευφυή ανάπτυξη των υλικών θέσεων σου σύμπαντος, μία τέτοια γνώση, όμως, δεν αποτελεί κατ’ ανάγκην μέρος της υψηλότερης κατανόησης της αλήθειας, ή της προσωπικής εκτίμησης των πνευματικών πραγματικοτήτων. Όχι στους χώρους όπου κυριαρχεί η ζωή, αλλά ακόμη και στον κόσμο της φυσικής ενέργειας, το άθροισμα δύο, ή τριών πραγμάτων είναι πολύ συχνά κάτι περισσότερο, ή κάτι διαφορετικό από τα προβλέψιμα προσθετικά συμπεράσματα τέτοιων αθροίσεων. Ολόκληρη η μαθηματική επιστήμη, ολόκληρος ο φιλοσοφικός κόσμος, η υψηλότερη φυσική, ή η χημεία δεν θα μπορούσαν να προβλέψουν ότι η ένωση δύο ατόμων υδρογόνου με ένα άτομο οξυγόνου – στοιχείων τα οποία βρίσκονται σε αέρια μορφή – θα κατέληγε σε μία νέα και ποιοτικά υπεραθροιστική ουσία - το υγρό νερό. Η ερμηνεία της γνώσης αυτού του φυσικοχημικού φαινομένου θα εμπόδιζε την ανάπτυξη της υλιστικής φιλοσοφίας και της μηχανιστικής κοσμολογίας.
12:9.4 Η τεχνική ανάλυση δεν αποκαλύπτει το τι μπορεί να κάνει ένα άτομο, ή και ένα πράγμα. Για παράδειγμα: Το νερό χρησιμοποιείται αποτελεσματικά για να σβήσει τη φωτιά. Το ότι το νερό σβήνει τη φωτιά αποτελεί καθημερινή εμπειρία, αλλά καμία ανάλυση του νερού δεν θα μπορούσε ποτέ να αποκαλύψει παρόμοια ιδιότητα. Η ανάλυση προσδιορίζει ότι το νερό αποτελείται από υδρογόνο και οξυγόνο. Μία περαιτέρω εξέταση των στοιχείων αυτών αποκαλύπτει ότι το οξυγόνο είναι το στοιχείο εκείνο που βοηθά την καύση, επίσης , δε ότι το υδρογόνο είναι εύφλεκτο από τη φύση του.
12:9.5 Η θρησκεία σας γίνεται αληθινή επειδή αναδύεται από τη δουλεία του φόβου και τα δεσμά της δεισιδαιμονίας. Η φιλοσοφία σας αγωνίζεται για την απελευθέρωση από το δογματισμό και την παράδοση. Η επιστήμη σας ασχολείται με την αιώνια διαμάχη μεταξύ ορθού και εσφαλμένου, ενώ μάχεται για την απελευθέρωση από τα δεσμά της αφαίρεσης, τη δουλεία των μαθηματικών και της, σχετικής, τύφλωσης του μηχανιστικού ματεριαλισμού.
12:9.6 Ο θνητός άνθρωπος διαθέτει πνευματικό πυρήνα. Η διάνοια είναι το σύστημα προσωπικής ενέργειας το οποίο υπάρχει γύρω από ένα θείο πνευματικό πυρήνα και λειτουργεί σε υλικό περιβάλλον. Μία τέτοια, ζώσα σχέση ατομικής διάνοιας και πνεύματος συνιστά τη συμπαντική δυναμική της αιώνιας προσωπικότητας. Τα πραγματικά προβλήματα, οι διαρκείς απογοητεύσεις, οι σοβαρές ήττες, ή ο αναπόφευκτος θάνατος έρχονται μόνο εάν οι ίδιες οι απόψεις του ατόμου τείνουν να αντικαταστήσουν πλήρως την κυβερνώσα δύναμη του κεντρικού πνευματικού πυρήνα, διασπώντας με τον τρόπο αυτό το συμπαντικό σχέδιο της ταυτότητας της προσωπικότητας.
12:9.7 (Παρουσιάσθηκε από ένα Τελειοποιητή Σοφίας ο δρώντας υπό την εξουσία των Αρχαίων των Ημερών.)
| Εγγραφο 11. Η ΑΙΩΝΙΑ ΝΗΣΟΣ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ |
Δείκτης
Πολλαπλή έκδοση |
Εγγραφο 13. ΟΙ ΙΕΡΕΣ ΣΦΑΙΡΕΣ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ |
¶ Παραπομπές
- ↑ Στον Θεό δεν υπάρχει μεταβλητότητα: Ιακ 1:17.
- ↑ Ο Θεός δεν αλλάζει: Μαλ 3:6.
- ↑ Ο Θεός δεν σέβεται τα πρόσωπα: Β Παρ 19:7; Ιωβ 34:19; Σειρ 35:12; Πραξ 10:34; Ρωμ 2:11; Γαλ 2:6; Γαλ 3:28; Εφ 6:9; Κολ 3:11.
- ↑ Στον Θεό ζούμε και κινούμαστε: Πραξ 17:28.
- ↑ Ο Θεός κατοικεί μέσα μας: Ιωβ 32:8,18; Ησ 63:10-11; Ιεζ 37:14; Μτ 10:20; Λκ 17:21; Ιω 17:21-23; Ρωμ 8:9-11; Α Κορ 3:16-17; Α Κορ 6:19; Β Κορ 6:16; Γαλ 2:20; Α Ιω 3:24; Α Ιω 4:12; Απ 21:3.
- ↑ Ο Θεός είναι πνεύμα: Ιω 4:24.
- ↑ Spirit gravity: Ιερ 31:3; Ιω 6:44; Ιω 12:32.
- ↑ Ο Θεός είναι πνεύμα: Ιω 4:24.