© 2018 Ίδρυμα Ουράντια
| Εγγραφο 129. ΤΑ ΜΕΤΑΓΕΝΕΣΤΕΡΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΝΗΛΙΚΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ |
Δείκτης
Πολλαπλή έκδοση |
Εγγραφο 131. ΟΙ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ |
130:0.1 Η περιοδεία στον Ρωμαϊκό κόσμο κατανάλωσε τον περισσότερο εικοστό όγδοο και όλο τον εικοστό ένατο χρόνο της επίγειας ζωής του Ιησού. Ο Ιησούς και οι δύο Ινδοί—ο Γκονόντ και ο γιος του Γκανίντ—έφυγαν από την Ιερουσαλήμ μια Κυριακή πρωί, στις 26 Απριλίου, το 22 μ.Χ. Ταξίδεψαν σύμφωνα με το πρόγραμμά τους, και ο Ιησούς αποχαιρέτησε πατέρα και γιο στην πόλη Χαράξ στον Περσικό Κόλπο στις 10 Δεκεμβρίου τον επόμενο χρόνο, το 23 μ.Χ.
130:0.2 Από την Ιερουσαλήμ πήγαν στην Καισαρεία περνώντας από την Ιόππη. Στην Καισαρεία πήραν ένα πλοίο για την Αλεξάνδρεια. Από την Αλεξάνδρεια πήγαν στην Λασία στην Κρήτη. Από την Κρήτη πήγαν στην Καρχηδόνα, προσεγγίζοντας την Κυρήνη . Στην Καρχηδόνα πήραν ένα πλοίο για την Νεάπολη, με στάση στην Μάλτα, τις Συρακούσες, και την Μεσσήνη. Από την Νεάπολη πήγαν στην Κάπουα, από όπου πήγαν για την Ρώμη από τον δρόμο της Άππιας.
130:0.3 Μετά την διαμονή τους στην Ρώμη πήγαν δια ξηράς στο Ταρέντο από όπου ξεκίνησαν δια θαλάσσης για την Αθήνα στην Ελλάδα, σταματώντας στην Νικόπολη και στην Κόρινθο. Από την Αθήνα πήγαν στην Έφεσο περνώντας από την Τρωάδα. Από την Έφεσο πήγαν για θαλάσσης στην Κύπρο, σταματώντας και στην Ρόδο. Πέρασαν αρκετό καιρό στην Κύπρο για ξεκούραση και για να γυρίζουν τα αξιοθέατα και μετά πήγαν στην Αντιόχεια στην Συρία. Από την Αντιόχεια ταξίδεψαν νότια για την Σιδώνα και μετά πήγαν στην Δαμασκό. Από εκεί ταξίδεψαν με καραβάνι για την Μεσοποταμία, περνώντας μέσα από Θάψακο και την Λάρισσα. Έμειναν κάμποσο στην Βαβυλώνα, επισκέφτηκαν το Ουρ και άλλα μέρη, και πήγαν στα Σούσα. Από τα Σούσα ταξίδεψαν για το Χαράξ, από όπου ο Γκονόντ και ο Γκανίντ ξεκίνησαν για την Ινδία.
130:0.4 Όταν δουλεύανε τέσσερις μήνες στην Δαμασκό, ο Ιησούς πήρε τα βασικά στοιχεία της γλώσσας που μιλούσαν ο Γκονόντ και ο Γκανίντ. Όσο βρισκόντουσαν εκεί εργάστηκε πολύ πάνω σε μεταφράσεις από τα Ελληνικά σε μια από τις γλώσσες της Ινδίας, με την βοήθεια ενός Ινδού από την περιοχή του Γκονόντ.
130:0.5 Σε αυτή την περιοδεία στην Μεσόγειο περνούσε την μισή μέρα διδάσκοντας τον Γκανίντ και ενεργώντας σαν διερμηνέας στις επαγγελματικές συσκέψεις του Γκονόντ και στις κοινωνικές επαφές του. Την υπόλοιπη μέρα, που ήταν στην διάθεσή του, την αφιέρωνε για εκείνες τις στενές προσωπικές επαφές με τους συνανθρώπους του, αυτές τις στενές σχέσεις με τους θνητούς της υλικής σφαίρας, που τόσο πολύ χαρακτήριζαν τις δραστηριότητές του εκείνα τα χρόνια που προηγήθηκαν του δημόσιου έργου του.
130:0.6 Ο Ιησούς γνώρισε από πρώτο χέρι και ήρθε σε πραγματική επαφή με τον ανώτερο υλικό και διανοητικό πολιτισμό της Δύσης και της Ανατολής¨ από τον Γκονόντ και τον πανέξυπνο γιο του έμαθε πολλά για τον πολιτισμό και την κουλτούρα της Ινδίας και της Κίνας, γιατί ο Γκονόντ, που ήταν πολίτης της Ινδίας, είχε κάνει πολλά ταξίδια στην αυτοκρατορία της κίτρινης φυλής.
130:0.7 Ο νεαρός Γκανίντ έμαθε πολλά από τον Ιησού όλη αυτή την περίοδο που ήταν μαζί. Έτσι αναπτύχθηκε μια ζεστή φιλία ανάμεσά τους, και ο πατέρας του νέου πολλές φορές προσπάθησε να πείσει τον Ιησού να γυρίσει μαζί τους στην Ινδία, αλλά ο Ιησούς πάντα αρνιόταν, επικαλούμενος την ανάγκη να γυρίσει στην οικογένειά του στην Παλαιστίνη.
130:1.1 Όταν έμεναν στην Ιόππη, ο Ιησούς γνώρισε τον Γκαντία, ένα Φιλισταίο διερμηνέα που δούλευε για κάποιον Σίμωνα βυρσοδέψη[1]. Οι πράκτορες του Γκονόντ στην Μεσοποταμία έκαναν πολλές δουλειές με αυτόν τον Σίμωνα¨ έτσι ο Γκονόντ και ο γιος του θέλησαν να τον επισκεφτούν καθώς θα πήγαιναν προς την Καισαρεία. Όσο καθυστέρησαν στην Ιόππη, ο Ιησούς και ο Γκαντίας έγιναν καλοί φίλοι. Αυτός ο νεαρός Φιλισταίος ήταν ένας αναζητητής της αλήθειας. Ο Ιησούς ήταν δότης της αλήθειας¨ αυτός ήταν η αλήθεια εκείνης της γενιάς στην Ουράντια. Όταν συναντιούνται ένας μεγάλος αναζητητής της αλήθειας και ένας σπουδαίος δότης της αλήθειας, το αποτέλεσμα είναι ένα μεγάλο απελευθερωτικό φως που γεννιέται από την εμπειρία της νέας αλήθειας.
130:1.2 Μια μέρα μετά το βραδινό γεύμα ο Ιησούς και ο νεαρός Φιλισταίος περπατούσαν κοντά στην θάλασσα, και ο Γκαντίας, μην γνωρίζοντας ότι αυτός «ο γραμματέας από την Δαμασκό» γνώριζε τόσο καλά τις Εβραϊκές παραδόσεις, έδειξε στον Ιησού το μέρος που λεγόταν ότι ο Ιωνάς ξεκίνησε το κακότυχο ταξίδι του για την Ταρσό[2]. Και όταν τελείωσε τα σχόλιά του, έκανε στον Ιησού την εξής ερώτηση: «Αλλά πιστεύεις ότι στα αλήθεια το μεγάλο ψάρι κατάπιε τον Ιωνά;» Ο Ιησούς κατάλαβε ότι η ζωή αυτού του νέου είχε επηρεαστεί πάρα πολύ από αυτήν την παράδοση, και ότι η σκέψη πάνω σε αυτήν του είχε επιβάλλει τον παραλογισμό της προσπάθειας της φυγής από το καθήκον¨ ο Ιησούς δεν είπε τίποτα που θα κατέστρεφε ξαφνικά τις βάσεις των κινήτρων του Γκαντία να ζει πρακτική ζωή[3]. Απαντώντας του την ερώτηση, ο Ιησούς είπε: «Φίλε μου, όλοι είμαστε Ιωνάδες με ζωές που πρέπει να ζήσουμε σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, και πάντα όταν προσπαθούμε να ξεφύγουμε από το καθήκον μας παρασυρμένοι από διάφορους πειρασμούς, τότε αμέσως θέτουμε τους εαυτούς μας κάτω από τον άμεσο έλεγχο εκείνων των επιδράσεων που δεν κατευθύνονται από τις δυνάμεις της αλήθειας και της δικαιοσύνης. Η φυγή από το καθήκον είναι η θυσία της αλήθειας. Η απόδραση από την υπηρεσία του φωτός και της ζωής μπορεί να έχει αποτέλεσμα μόνο τις άσχημες συγκρούσεις με τις δύσκολες φάλαινες του εγωισμού που οδηγούν τελικά στο σκοτάδι και στον θάνατο εκτός οι Ιωνάδες που έχουν απαρνηθεί τον Θεό αλλάξουν τις καρδιές τους, ακόμα και όταν βρίσκονται στα βάθη της απελπισίας, και αναζητήσουν τον Θεό και την καλοσύνη του. Και όταν τέτοιες αποκαρδιωμένες ψυχές αναζητούν αληθινά τον Θεό—διψούν για την αλήθεια και την ορθότητα—δεν υπάρχει τίποτα που να τους κρατά πια αιχμάλωτους. Όσο βαθιά κι αν έχουν πέσει, όταν αναζητούν το φως με όλη τους την καρδιά, το πνεύμα του Κύριου και Θεού των ουρανών θα τους απελευθερώσει από την αιχμαλωσία τους¨ οι κακές περιστάσεις της ζωής θα τους ξεβράσουν στην στεγνή γη των νέων ευκαιριών για ανανεωμένη υπηρεσία και σοφότερο τρόπο ζωής.»
130:1.3 Η διδασκαλία του Ιησού άγγιξε πραγματικά τον Γκαντία, και κουβέντιαζαν πολύ ώρα μέσα στην νύχτα δίπλα στην θάλασσα, και πριν πάνε να κοιμηθούν, προσευχήθηκαν μαζί και ο ένας για τον άλλο. Αυτός ήταν ο ίδιος Γκαντίας που άκουσε το μεταγενέστερο κήρυγμα του Πέτρου, έγινε ένθερμος πιστός του Ιησού από την Ναζαρέτ, και είχε μια αξιομνημόνευτη συζήτηση με τον Πέτρο κάποιο βράδυ στο σπίτι του Δορκά. Και ο Γκαντίας συνεισέφερε πολύ στην τελική απόφαση του Σίμωνα, του πλούσιου εμπόρου δέρματος, να ενστερνιστεί τον Χριστιανισμό[4].[5]
130:1.4 ( σε αυτήν την αφήγηση για το προσωπικό έργο του Ιησού με τους συνανθρώπους του σε αυτήν την περιοδεία στην Μεσόγειο, σύμφωνα με την άδεια που μας έχει δοθεί, θα μεταφράζουμε τα λόγια του στην σύγχρονη φρασεολογία που επικρατεί τώρα στην Ουράντια την στιγμή αυτής της παρουσίασης.)
130:1.5 Η τελευταία συζήτηση του Ιησού με τον Γκαντία ήταν πάνω στο καλό και το κακό. Αυτός ο νεαρός Φιλισταίος ήταν πολύ προβληματισμένος από την αίσθηση της αδικίας εξαιτίας της παρουσίας του κακού στον κόσμο, μαζί με το καλό, Είπε: « Πως μπορεί ο Θεός, αν είναι απεριόριστα καλός, να μας επιτρέπει να υποφέρουμε από τις πίκρες του κακού¨ εξάλλου ποιος δημιουργεί το κακό;» Εκείνες τις ημέρες ήταν ευρύτατα πιστευτό, ότι ο Θεός δημιουργεί και το καλό και τι κακό, αλλά ο Ιησούς ποτέ δεν δίδαξε τέτοιο σφάλμα. Απαντώντας αυτήν την ερώτηση. Ο Ιησούς είπε: « Αδερφέ μου, ο Θεός είναι αγάπη¨ γι αυτό πρέπει να είναι καλός, και η καλοσύνη του είναι τόσο μεγάλη και αληθινή που δεν μπορεί να περιέχει τα μικρά και ψεύτικα πράγματα του κακού. Ο Θεός είναι τόσο θετικά καλός ώστε δεν υπάρχει καθόλου χώρος σε αυτόν για το αρνητικό κακό. Το κακό είναι η ανώριμη επιλογή και το απερίσκεπτο παραστράτημα εκείνων που αντιστέκονται στο καλό, απορρίπτουν την ομορφιά, και δεν είναι πιστοί στην αλήθεια. Το κακό είναι μόνο η κακή προσαρμογή της ανωριμότητας ή η διασπαστική και παραμορφωτική επιρροή της άγνοιας. Το κακό είναι το αναπόφευκτο σκοτάδι που ακολουθεί τα χνάρια της ασύνετης απόρριψης του φωτός. Το κακό είναι αυτό που είναι σκοτεινό και αναληθές, και που όταν κάποιος το αγκαλιάζει συνειδητά και το εγκρίνει εκούσια, γίνεται αμαρτία.[6]
130:1.6 «Ο πατέρας σου στον ουρανό, χαρίζοντάς σου την δύναμη της επιλογής ανάμεσα στην αλήθεια και στο ψέμα, δημιούργησε το αρνητικό δυναμικό του θετικού δρόμου του φωτός και της ζωής¨ αλλά τέτοια σφάλματα του κακού είναι στην πραγματικότητα ανύπαρκτα μέχρι κάποιο νοήμων πλάσμα να επιθυμήσει την ύπαρξή τους επιλέγοντας τον λανθασμένο τρόπο ζωής. Και αυτά τα κακά γίνονται αμαρτία από την εν γνώσει και σκόπιμη επιλογή ενός τέτοιου ανυπότακτου πλάσματος με θέληση. Γι αυτό Πατέρας μας στον ουρανό επιτρέπει το καλό και το κακό να βαδίζουν μαζί μέχρι το τέλος της ζωής, όπως η φύση επιτρέπει το σιτάρι και τα παράσιτα να ευδοκιμούν δίπλα- δίπλα μέχρι το θέρος[7].» Ο Γκαντίας ικανοποιήθηκε απόλυτα από την απάντηση του Ιησού στην ερώτησή του αφού η συζήτησή τους τον βοήθησε να ξεκαθαρίσει στο μυαλό του την πραγματική σημασία αυτών των βαρυσήμαντων λόγων.
130:2.1 Ο Ιησούς και οι φίλοι του καθυστέρησαν στην Αλεξάνδρεια περισσότερο από ότι είχαν υπολογίσει επειδή ένα από τα μεγάλα κύρια κουπιά του πλοίου στο οποίο σκόπευαν να επιβιβαστούν βρέθηκε να κινδυνεύει να σχιστεί. Ο καπετάνιος αποφάσισε να παραμείνει στο λιμάνι μέχρι να κατασκευαστεί ένα καινούριο.. Υπήρχε έλλειψη ειδικευμένων εργατών ξύλου για αυτήν την δουλειά, έτσι ο Ιησούς προσφέρθηκε να βοηθήσει. Τα βράδια ο Ιησούς και οι φίλοι του περπατούσαν πάνω στο όμορφο τείχος που λειτουργούσε σαν δρόμος περιπάτου γύρω από το λιμάνι. Ο Γκανίντ απολάμβανε ιδιαίτερα την εξήγηση του Ιησού για το υδρευτικό σύστημα της πόλης και την τεχνική με την οποία αξιοποιούσαν την παλίρροια για να ξεπλένουν τους δρόμους της πόλης και τους υπονόμους. Αυτός ο νεαρός Ινδός εντυπωσιάστηκε πολύ από τον ναό του Αυγούστου, που ήταν κτισμένος πάνω σε ένα ύψωμα και στην κορυφή του είχε ένα κολοσσιαίο άγαλμα του Ρωμαίου αυτοκράτορα. Το δεύτερο απόγευμα της παραμονής τους εκεί, οι τρεις τους παρακολούθησαν μια παράσταση στο τεράστιο αμφιθέατρο που χωρούσε είκοσι χιλιάδες άτομα, και εκείνη την νύχτα παρακολούθησαν ένα Ελληνικό θεατρικό έργο στο θέατρο. Τέτοιες εκδηλώσεις δεν είχε ξαναδεί ο Γκανίντ, και έκανε στον Ιησού πολλές ερωτήσεις για αυτές. Το πρωί της τρίτης μέρας έκαναν μια επίσημη επίσκεψη στο παλάτι του κυβερνήτη, γιατί η Καισαρεία ήταν η πρωτεύουσα της Παλαιστίνης και η κατοικία του Ρωμαϊκού αντιπροσώπου.
130:2.2 Στο πανδοχείο τους έμενε επίσης ένας έμπορος από την Μογγολία, και μιας και αυτός ο Ανατολίτης μιλούσε Ελληνικά αρκετά καλά, ο Ιησούς κουβέντιαζε συχνά μαζί του. Αυτός ο άνθρωπος εντυπωσιάστηκε πολύ από την φιλοσοφία του Ιησού για την ζωή και ποτέ δεν ξέχασε τα σοφά λόγια του για «το πώς να ζούμε την ουράνια ζωή όσο βρισκόμαστε στην γη ακολουθώντας καθημερινά το θέλημα του ουράνιου Πατέρα.» Αυτός ο έμπορος ήταν Ταοϊστής, και γι αυτό πίστευε ακράδαντα στην θεωρία μιας συμπαντικής Θεότητας. Όταν γύρισε στην Μογγολία, άρχισε να διδάσκει αυτές τις αλήθειες στους γείτονές του και στους συνεργάτες του, και το αποτέλεσμα αυτών των ενεργειών ήταν, ο μεγαλύτερός του γιος να γίνει Ταοϊστής ιερέας. Αυτός ο νέος άσκησε μεγάλη επιρροή για χάρη αυτών των ανώτερων αληθειών, σε όλη την ζωή του και ακολουθήθηκε από ένα γιο και ένα εγγόνι που ήταν το ίδιο αφοσιωμένα πιστοί στην διδασκαλία του Ενός Θεού—του Ανώτατου Κυβερνήτη των Ουρανών.
130:2.3 Ενώ ο ανατολικός κλάδος της πρώτης Χριστιανικής εκκλησίας, που είχε την έδρα του στην Φιλαδέλφεια, κράτησε πιο πιστά την διδασκαλία του Ιησού από ότι ο κλάδος στην Ιερουσαλήμ, ήταν κρίμα που δεν υπήρξε κάποιος σαν τον Πέτρο να πάει στην Κίνα, ή σαν τον Παύλο να πάει στην Ινδία, όπου το πνευματικό έδαφος ήταν τόσο ευνοϊκό για την καλλιέργεια του σπόρου του νέου ευαγγελίου της βασιλείας των ουρανών[8]. Αυτές ακριβώς οι διδασκαλίες του Ιησού όπως τις κράτησαν οι Φιλαδελφικοί, θα έκαναν τόσο άμεση και δυνατή εντύπωση στο νου των πνευματικά διψασμένων Ασιατικών λαών, όσο έκαναν και τα κηρύγματα του Πέτρου και του Παύλου στην Δύση.
130:2.4 Ένας από τους νέους που δούλευε για την κατασκευή του κουπιού μαζί με τον Ιησού άρχισε να ενδιαφέρεται πολύ για τα λόγια που έλεγε αυτός καθώς δουλεύανε στο ναυπηγείο. Όταν ο Ιησούς ανάφερε ότι ο Πατέρας στον ουρανό ενδιαφέρεται για την ευτυχία των παιδιών του στην γη, αυτός ο νεαρός Έλληνας, ο Ανάξανδος, είπε: «Αφού οι Θεοί ενδιαφέρονται για μένα, γιατί δεν διώχνουν αυτόν τον σκληρό και άδικο αρχιεργάτη αυτού του εργαστηρίου;» Ξαφνιάστηκε όταν ο Ιησούς του απάντησε, «Εφόσον γνωρίζεις και εκτιμάς το καλό και το δίκαιο, ίσως οι Θεοί έφεραν αυτόν τον πλανεμένο άνθρωπο κοντά σου για να τον βοηθήσεις να βρει τον καλύτερο δρόμο. Ίσως εσύ να είσαι το άλας που θα κάνει συμπαθητικότερο αυτόν τον άνθρωπο προς τους άλλους ανθρώπους¨ αν βέβαια δεν έχεις χάσει την νοστιμιά σου. Όπως είναι τώρα τα πράγματα, αυτός ο άνθρωπος είναι κύριός σου, αφού οι κακοί τρόποι του σε επηρεάζουν αρνητικά. Γιατί να μην προσπαθήσεις να υπερνικήσεις το κακό χρησιμοποιώντας την δύναμη του καλού και έτσι να γίνεις εσύ ο κύριος όλων των σχέσεων ανάμεσά σας; Προβλέπω ότι το καλό που βρίσκεται μέσα σου θα μπορούσε να ξεπεράσει το κακό που βρίσκεται μέσα του αν του δώσεις την ευκαιρία που του αξίζει. Δεν υπάρχει τίποτα πιο συναρπαστικό στην ζωή ενός ανθρώπου από την απόλαυση της ευδαιμονία που νοιώθει όταν γίνει σύντροφος με κάποιον άλλον στην υλική ζωή με πνευματική ενέργεια και θεϊκή αλήθεια μετά από ένα νικηφόρο αγώνα με το κακό και το σφάλμα. Είναι πραγματικά αναμορφωτική και αναγεννητική εμπειρία να γίνεις το ζωντανό κανάλι του πνευματικού φωτός για έναν θνητό που βρίσκεται στο πνευματικό σκοτάδι. Αν είσαι πιο ευλογημένος με την αλήθεια από ότι αυτός ο άνθρωπος, η ανάγκη του θα πρέπει να σε προκαλεί. Σίγουρα δεν είσαι ο δειλός που θα μπορούσε να στέκεται στην παραλία και να βλέπει έναν συνάνθρωπό του που δεν ξέρει κολύμπι να χάνεται χωρίς να κάνει τίποτα! Πόσο περισσότερη αξία έχει η ψυχή αυτού του ανθρώπου που περιπλανιέται χαμένη στο σκοτάδι σε σύγκριση με το σώμα του που πνίγεται στο νερό!»
130:2.5 Τα λόγια του Ιησού άγγιξαν βαθιά τον Ανάξανδο. Αμέσως είπε στον ανώτερό του τι είχε πει ο Ιησούς, και εκείνη την νύχτα πήγαν και οι δυο και αναζήτησαν την συμβουλή του Ιησού για την σωτηρία των ψυχών τους. Και αργότερα, αφού το Χριστιανικό μήνυμα είχε διακηρυχθεί στην Καισαρεία, και οι δύο αυτοί άνθρωποι, ο ένας Έλληνας και ο άλλος Ρωμαίος, πίστεψαν στο κήρυγμα του Φιλίππου και έγιναν επιφανή μέλη της εκκλησίας που ίδρυσε[9]. Αργότερα αυτός ο Έλληνας διορίστηκε οικονόμος ενός Ρωμαίου εκατόνταρχου, του Κορνήλιου, που αργότερα πίστεψε και αυτός με την βοήθεια του Πέτρου[10]. Ο Ανάξανδος συνέχισε να διαδίδει το φως σε αυτούς που βρισκόντουσαν στο σκοτάδι μέχρι τις μέρες που φυλακίστηκε ο Πέτρος στην Καισαρεία, όταν χάθηκε, τυχαία, στην μεγάλη σφαγή είκοσι χιλιάδων Ιουδαίων ενώ προσέφερε την βοήθειά του σε αυτούς που υποφέρανε και τους ετοιμοθάνατους Ο Γκανίντ, τότε, άρχισε να καταλαβαίνει πως ο δάσκαλός του περνούσε τον ελεύθερο χρόνο του με αυτήν την ασυνήθιστη προσφορά στους συνανθρώπους του, και ο νεαρός Ινδός αποφάσισε να ανακαλύψει το κίνητρο αυτών των ακατάπαυστων δραστηριοτήτων[11]. Ρώτησε λοιπόν, «γιατί ασχολείσαι συνέχεια με συζητήσεις με τους ξένους;» Και ο Ιησούς απάντησε: «Γκανίντ, κανένας άνθρωπος δεν είναι ξένος για κάποιον που γνωρίζει τον Θεό. Όταν βρίσκεις τον Πατέρα στον ουρανό ανακαλύπτεις ότι όλοι οι άνθρωποι είναι αδερφοί σου, και φαίνεται παράξενο που κάποιος απολαμβάνει την ευτυχία της γνωριμίας με ένα καινούριο αδερφό που μόλις τώρα ανακάλυψες; Το να γνωρίζει κάποιος τους αδερφούς του και τις αδερφές του, να ξέρει τα προβλήματά τους και να μαθαίνει να τους αγαπά, είναι η υπέρτατη εμπειρία της ζωής.»
130:2.6 MISSING PARAGRAPH
130:2.7 Αυτή η συζήτηση κράτησε σχεδόν όλη την νύχτα, στην διάρκεια της οποίας ο νέος ζήτησε από τον Ιησού να του πει την διαφορά ανάμεσα στο θέλημα του Θεού και εκείνη την πράξη επιλογής του ανθρώπινου νου που επίσης αποκαλείται θέληση. Ουσιαστικά ο Ιησούς είπε: Το θέλημα του Θεού είναι ο δρόμος του Θεού, προσεταιρισμός με την επιλογή του Θεού μπροστά σε οποιοδήποτε εναλλακτικό δυναμικό. Το να κάνεις το θέλημα του Θεού, λοιπόν, είναι η προοδευτική εμπειρία του να γίνεσαι όλο και περισσότερο σαν τον Θεό, και ο Θεός είναι η πηγή και ο προορισμός όλων όσων είναι καλά και όμορφα και αληθινά. Η θέληση του ανθρώπου είναι ο ανθρώπινος δρόμος, το σύνολο και η ουσία αυτών που αποφασίζει να είναι και να κάνει ο θνητός. Η θέληση είναι η συνειδητή επιλογή ενός συνειδητού όντος που οδηγεί σε αποφάσεις και συμπεριφορές που βασίζονται σε νοητική λειτουργία – σκέψη.
130:2.8 Εκείνο το απόγευμα ο Ιησούς και ο Γκανίντ απόλαυσαν το παιχνίδι τους με ένα πολύ έξυπνο ποιμενικό σκυλί, και ο Γκανίντ ήθελε να μάθει αν το σκυλί είχε ψυχή, αν είχε θέληση, και ο Ιησούς απαντώντας την ερώτησή του είπε: «Το σκυλί έχει μυαλό που μπορεί να γνωρίσει τον υλικό άνθρωπο, τον αφέντη του, αλλά δεν μπορεί να γνωρίσει τον Θεό, που είναι πνεύμα¨ έτσι το σκυλί δεν έχει πνευματική φύση και δεν μπορεί να απολαύσει μια πνευματική εμπειρία. Το σκυλί μπορεί να έχει κάποια θέληση που προέρχεται από την φύση και επαυξάνεται από την εκγύμνασή του, αλλά μια τέτοια δύναμη του μυαλού δεν είναι πνευματική ισχύς, ούτε συγκρίνεται με την ανθρώπινη θέληση, εφόσον δεν βασίζεται στην σκέψη—δεν είναι αποτέλεσμα διάκρισης ανώτερων και ηθικών εννοιών ή επιλογής πνευματικών και αιώνιων αξιών. Είναι η κατοχή τέτοιων δυνάμεων πνευματικής διάκρισης και επιλογής της αλήθειας που κάνει τον θνητό ηθική ύπαρξη, ένα πλάσμα με το χάρισμα της πνευματικής υπευθυνότητας και του δυναμικού της αιώνιας ζωής.» Ο Ιησούς συνέχισε να του εξηγεί ότι είναι αυτή η απουσία τέτοιων διανοητικών δυνάμεων στα ζώα που κάνει για πάντα αδύνατον για τον κόσμο των ζώων να αναπτύξουν γλώσσα μέσα στον χρόνο ή να βιώσουν κάτι που να ισοδυναμεί με την επιβίωση της προσωπικότητας στην αιωνιότητα. Το αποτέλεσμα της διδασκαλίας εκείνης της ημέρας, ήταν να πάψει ο Γκανίντ να πιστεύει στην μετεμψύχωση των ανθρώπινων ψυχών σε σώματα ζώων.
130:2.9 Την επόμενη μέρα ο Γκανίντ το κουβέντιασε με τον πατέρα του, και σε απάντηση στην ερώτηση του Γκονόντ , ο Ιησούς εξήγησε ότι « οι ανθρώπινες θελήσεις που απασχολούνται μόνο με το να παίρνουν προσωρινές αποφάσεις για τα υλικά προβλήματα ζωώδους φύσης είναι καταδικασμένες να χαθούν μέσα στον χρόνο. Αυτοί που παίρνουν ειλικρινείς ηθικές αποφάσεις μέσα από την καρδιά τους και κάνουν απεριόριστες πνευματικές επιλογές σταδιακά αρχίζουν να εξομοιώνονται με το θεϊκό πνεύμα που κατοικεί μέσα τους, και έτσι όλο και περισσότερο μετατρέπονται σε αξίες αιώνιας ζωής—αμείωτη πορεία θεϊκής υπηρεσίας.»
130:2.10 Εκείνη την ημέρα ήταν που ακούσαμε για πρώτη φορά αυτήν την βαρυσήμαντη αλήθεια, που σε σύγχρονους όρους θα σήμαινε: « Η θέληση είναι αυτή η εκδήλωση του ανθρώπινου νου που καθιστά ικανή την υποκειμενική συνείδηση να εκφραστεί αντικειμενικά και να βιώσει το φαινόμενο της ελπίδας της εξομοίωσης με τον Θεό.» Και με αυτή ακριβώς την έννοια κάθε νοήμων και πνευματική ανθρώπινη ύπαρξη μπορεί να γίνει δημιουργική.
130:3.1 Η επίσκεψη στην Καισαρεία ήταν γεμάτη γεγονότα, και όταν πια το πλοίο ήταν έτοιμο. Ο Ιησούς και οι δυο φίλοι του αναχώρησαν το μεσημέρι μιας ημέρας για την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου.
130:3.2 Και οι τρεις τους πέρασαν πολύ όμορφα σε αυτό το ταξίδι για την Αλεξάνδρεια. Ο Γκανίντ ήταν ενθουσιασμένος με το ταξίδι και κράτησε τον Ιησού απασχολημένο με το να απαντά στις ερωτήσεις του. Όταν πλησίαζαν στο λιμάνι της πόλης, ο νεαρός ενθουσιάστηκε με τον φάρο του Φάρου, που βρισκόταν στο νησί το οποίο ο Αλέξανδρος είχε ενώσει με την κυρίως χώρα με έναν μόλο, δημιουργώντας έτσι δύο σπουδαία λιμάνια κάνοντας έτσι την Αλεξάνδρεια το θαλάσσιο εμπορικό σταυροδρόμι της Αφρικής, της Ασίας, και της Ευρώπης. Αυτός ο σπουδαίος φάρος ήταν ένα από τα επτά θαύματα του κόσμου και ήταν ο πρόδρομος όλων των επόμενων φάρων. Σηκώθηκαν νωρίς το πρωί για να δουν αυτό το θαυμάσιο σωτήριο ανθρώπινο επίτευγμα, και ανάμεσα στα επιφωνήματα του Γκανίντ ο Ιησούς είπε: « Και εσύ γιε μου θα είσαι σαν αυτό το φάρο όταν γυρίσεις στην Ινδία, ακόμα και όταν θα έχει αναπαυτεί ο πατέρας σου¨ θα γίνεις το φως της ζωής για εκείνους που θα είναι κοντά σου και θα βρίσκονται στο σκοτάδι, δείχνοντας σε όλους όσους το επιθυμούν τον τρόπο να φτάσουν στο λιμάνι της σωτηρίας τους με ασφάλεια.» Και ο Γκανίντ, σφίγγοντας το χέρι του Ιησού, είπε, «Θα είμαι».
130:3.3 Και ξανά θα κάνουμε την παρατήρηση ότι οι πρώτοι δάσκαλοι της Χριστιανικής θρησκείας διέπραξαν μεγάλο σφάλμα που έστρεψαν αποκλειστικά την προσοχή τους στον Δυτικό πολιτισμό του Ρωμαϊκού κόσμου. Οι διδασκαλίες του Ιησού όπως διατηρήθηκαν από τους Μεσοποτάμιους πιστούς του πρώτου αιώνα, θα είχαν γίνει πρόθυμα αποδεκτές από τις διάφορες ομάδες των θρησκευόμενων Ασιατών.
130:3.4 Τέσσερις ώρες από τότε που αποβιβάστηκαν από το πλοίο εγκαταστάθηκαν στο ανατολικό άκρο ενός μακριού και φαρδιού δρόμου, εκατό πόδια πλατύς και πέντε μίλια μακρύς, που έφτανε μέχρι τα δυτικά όρια αυτής της πόλης του ενός εκατομμυρίου κατοίκων. Αφού γύρισαν για μια πρώτη επισκόπηση στα κυριότερα αξιοθέατα της πόλης—το πανεπιστήμιο (μουσείο), την βιβλιοθήκη, το βασιλικό μαυσωλείο του Αλέξανδρου, το παλάτι, τον ναό του Ποσειδώνα, το θέατρο, και το γυμναστήριο—ο Γκονόντ ήταν απασχολημένος με τις δουλειές του και ο Ιησούς με τον Γκανίντ πήγαν στην βιβλιοθήκη, την μεγαλύτερη του κόσμου. Εδώ ήταν συγκεντρωμένα περίπου ένα εκατομμύριο χειρόγραφα από όλο τον πολιτισμένο κόσμο: την Ελλάδα, την Ρώμη, την Παλαιστίνη, την Πάρθια, την Ινδία, την Κίνα,, ακόμα και από την Ιαπωνία. Σε αυτήν την βιβλιοθήκη ο Γκανίντ βρήκε την μεγαλύτερη συλλογή Ινδικής λογοτεχνίας σε όλο τον κόσμο¨ και περνούσαν κάμποσο από τον χρόνο τους εδώ κάθε μέρα όσο έμειναν στην Αλεξάνδρεια. Ο Ιησούς είπε στον Γκανίντ για την μετάφραση των Εβραϊκών γραφών στα Ελληνικά σε εεκίνο το μέρος. Και συζήτησαν πολλές φορές για όλες τις θρησκείες του κόσμου, και ο Ιησούς προσπαθούσε να υποδείξει σε αυτό το νεαρό νου την αλήθεια σε κάθε μία, πάντα προσθέτοντας: « Αλλά ο Ιεχωβάς είναι ο Θεός που βγήκε από την αποκάλυψη του Μελχισεδέκ και την διαθήκη του Αβραάμ. Οι Εβραίοι ήταν οι απόγονοι του Αβραάμ και συνεπώς κατέλαβαν την γη όπου είχε ζήσει και διδάξει ο Μελχισεδέκ, και από όπου έστειλε διδασκάλους σε όλο τον κόσμο¨ και η θρησκεία τους τελικά απεικόνιζε μια πιο καθαρή αναγνώριση του Κύριου και Θεού του Ισραήλ σαν τον Συμπαντικό Πατέρα στον ουρανό, από ότι οποιαδήποτε άλλη θρησκεία.»
130:3.5 Με την καθοδήγηση του Ιησού ο Γκανίντ έφτιαξε μια συλλογή από τις διδασκαλίες όλων εκείνων των θρησκειών του κόσμου που αναγνώριζαν μια Συμπαντική Θεότητα, ακόμα κι αν αναγνώριζαν και κάποιες υποδεέστερες θεότητες. Μετά από πολύ συζήτηση ο Ιησούς και ο Γκανίντ συμπέραναν ότι οι Ρωμαίοι δεν είχαν αληθινό Θεό στην θρησκεία τους, και ότι η θρησκεία τους δεν ήταν τίποτα πάρα πάνω από λατρεία του αυτοκράτορα. Οι Έλληνες, κατέληξαν, ότι είχαν μια φιλοσοφία αλλά όχι θρησκεία με ένα προσωπικό Θεό. Οι μυστηριακές λατρείες παραμερίστηκαν εξαιτίας της σύγχυσης της πολλαπλότητάς τους, και επειδή οι διάφορες απόψεις τους για την Θεότητα φαινόντουσαν ότι προερχόντουσαν από άλλες παλαιότερες θρησκείες.
130:3.6 Παρόλο που αυτές οι μεταφράσεις φτιάχτηκαν στην Αλεξάνδρεια, ο Γκανίντ δεν κανόνισε αυτές τις επιλογές και δεν πρόσθεσε τα δικά του προσωπικά συμπεράσματα μέχρι σχεδόν το τέλος της παραμονής τους στην Ρώμη. Προς μεγάλη του έκπληξη ανακάλυψε ότι οι καλύτεροι συγγραφείς της ιερής λογοτεχνίας του κόσμου, όλοι λίγο πολύ αναγνώριζαν ξεκάθαρα την ύπαρξη ενός αιώνιου Θεού και συμφωνούσαν πολύ για τον χαρακτήρα του και την σχέση του με τον θνητό άνθρωπο.
130:3.7 Ο Ιησούς και ο Γκανίντ πέρασαν πολύ χρόνο στο μουσείο όσο έμεναν στην Αλεξάνδρεια. Αυτό το μουσείο δεν ήταν μια συλλογή σπάνιων αντικειμένων αλλά μάλλον ένα πανεπιστήμιο καλών τεχνών, επιστήμης, και λογοτεχνίας. Εδώ πολυμαθείς καθηγητές έδιναν διαλέξεις κάθε μέρα, και εκείνες τις μέρες αυτό ήταν το πνευματικό κέντρο του Δυτικού κόσμου. Μέρα με την μέρα ο Ιησούς μετάφραζε τις διαλέξεις στον Γκανίντ¨ μια μέρα την δεύτερη εβδομάδα ο νεαρός αναφώνησε: «Δάσκαλε Ιωσία, εσύ γνωρίζεις περισσότερα από αυτούς τους καθηγητές¨ θα ‘έπρεπε να σηκωθείς και να τους πεις τα σπουδαία πράγματα που έχεις πει σε μένα¨ αυτοί είναι σκοτισμένοι από την υπερβολική σκέψη. Θα μιλήσω στον πατέρα μου να το κανονίσει.» Ο Ιησούς χαμογέλασε, και είπε: «Είσαι ένας μαθητής όλο ενθουσιασμό, αλλά αυτοί οι δάσκαλοι δεν είναι διατεθειμένοι να τους διδάξουμε εσύ και εγώ. Η υπερηφάνεια της μη πνευματικής μάθησης είναι ύπουλο πράγμα στην ανθρώπινη ζωή. Ο αληθινός δάσκαλος διατηρεί την διανοητική του ακεραιότητα με το να μένει πάντα μαθητής.»
130:3.8 Η Αλεξάνδρεια ήταν η πόλη της ανάμικτης κουλτούρας της Δύσης και μετά την Ρώμη η μεγαλύτερη και μεγαλοπρεπέστερη του κόσμου. Εδώ βρισκόταν η μεγαλύτερη Ιουδαϊκή συναγωγή του κόσμου, η θέση της κυβέρνησης των Σανχεντρίν της Αλεξάνδρειας, οι εβδομήντα κυβερνώντες πρεσβύτεροι.
130:3.9 Ανάμεσα στους πολλούς ανθρώπους με τους οποίους ο Γκονόντ είχε επαγγελματικές σχέσεις ήταν κάποιος Ιουδαίος τραπεζίτης, ο Αλέξανδρος, του οποίου ο αδερφός, ο Φίλων, ήταν ένας διάσημος θρησκευτικός φιλόσοφος εκείνου του καιρού. Ο Φίλων ήταν απασχολημένος με το αξιέπαινο αλλά δύσκολο έργο της εναρμόνισης της Ελληνικής φιλοσοφίας και της Εβραϊκής θεολογίας. Ο Γκανίντ και ο Ιησούς μιλούσαν πολύ για τις διδασκαλίες του Φίλωνα και περίμεναν πως θα παρακολουθούσαν κάποιες από τις διαλέξεις του, αλλά όσο καιρό έμειναν στην Αλεξάνδρεια αυτός ο φημισμένος Ελληνιστής Ιουδαίος βρισκόταν άρρωστος στο κρεβάτι.
130:3.10 Ο Ιησούς σχολίασε στον Γκανίντ πολύ από την Ελληνική φιλοσοφία και τις θεωρίες των Στωικών, αλλά τόνισε στον νέο πως αυτά τα συστήματα πίστης, όπως οι αόριστες διδασκαλίες κάποιων από την δική του χώρα, ήταν θρησκείες μόνο με την έννοια ότι οδηγούσαν τους ανθρώπους να βρουν τον Θεό και να απολαύσουν την ζωντανή εμπειρία της γνώσης του Αιώνιου.
130:4.1 Την νύχτα πριν φύγουν από την Αλεξάνδρεια ο Γκανίντ και ο Ιησούς είχαν μια μεγάλη συνομιλία με ένα από τους κυβερνητικούς καθηγητές του πανεπιστημίου που έδινε διαλέξεις για την διδασκαλία του Πλάτωνα. Ο Ιησούς έκανε τον διερμηνέα για τον μορφωμένο Έλληνα δάσκαλο χωρίς να προσθέτει δικές του διδασκαλίες που να ανασκευάζουν την Ελληνική φιλοσοφία. Ο Γκονόντ έλειπε για δουλειές εκείνο το βράδυ¨ έτσι, όταν έφυγε ο καθηγητής, ο δάσκαλος και ο μαθητής του είχαν μια μεγάλη και ειλικρινή συζήτηση για την διδασκαλία του Πλάτωνα. Ενώ ο Ιησούς ενέκρινε κάπως επιφυλακτικά μερικές από τις Ελληνικές διδασκαλίες για την θεωρία ότι τα υλικά πράγματα του κόσμου είναι σκιερές αντανακλάσεις των αόρατων αλλά ουσιαστικότερων αληθειών, προσπάθησε να θεμελιώσει μια πιο αξιόπιστη βάση για την σκέψη του νέου¨ έτσι άρχισε μια μακροσκελή διατριβή για την φύση της πραγματικότητας στο σύμπαν. Τα βασικότερα πράγματα που είπε ο Ιησούς στον Γκανίντ, σε σύγχρονη φρασεολογία ήταν:
130:4.2 Η πηγή της συμπαντικής πραγματικότητας είναι το Άπειρο. Τα υλικά πράγματα της πεπερασμένης δημιουργίας είναι οι χωρο-χρονικές αντηχήσεις του Παραδείσιου Πρότυπου και του Συμπαντικού Νου του αιώνιου Θεού. Η αιτιότητα στον φυσικό κόσμο, η αυτεπίγνωση στον διανοητικό κόσμο, και η προοδεύων εαυτός στον πνευματικό κόσμο—αυτές οι αλήθειες, όταν προβάλλονται σε συμπαντική κλίμακα, και συνδυάζονται σε αιώνια σχετικότητα, και βιώνονται με τελειότητα ποιότητας και θεϊκότητας αξιών—αποτελούν την πραγματικότητα του Ύψιστου. Αλλά σε ένα σύμπαν που πάντα αλλάζει η Αρχική Προσωπικότητα της αιτιότητας, της νοημοσύνης, και της πνευματικής εμπειρίας είναι στατική, απόλυτη. Όλα τα πράγματα, ακόμα και σε ένα αιώνιο σύμπαν απεριόριστων αξιών και θεϊκών ιδιοτήτων, μπορεί, και μερικές φορές συμβαίνει, να αλλάζουν εκτός από τα Απόλυτα και αυτά που έχουν πετύχει την φυσική κατάσταση, την νοητική σύλληψη, ή την πνευματική ταυτότητα που είναι απόλυτη.
130:4.3 Το ανώτερο επίπεδο στο οποίο μπορεί να προχωρήσει ένα πεπερασμένο πλάσμα είναι η αναγνώριση του Συμπαντικού Πατέρα και η γνώση του Ύψιστου. Και ακόμα και τότε τέτοια πλάσματα με κατηγορηματικό προορισμό συνεχίζουν να βιώνουν αλλαγή στις κινήσεις του φυσικού κόσμου και στα υλικά φαινόμενα. Με τον ίδιο τρόπο παραμένουν γνώστες του προοδεύοντος εαυτού στην συνεχόμενη άνοδό τους στο πνευματικό σύμπαν, και της αναπτυσσόμενης συνείδησης στην βαθιά εκτίμηση, και σε ανταπόκριση, του νοητικού κόσμου. Μόνο με την τελειότητα ,την αρμονία, και την ομοφωνία της θέλησης μπορεί το πλάσμα να γίνει ένα με το Δημιουργό¨ και μια τέτοια κατάσταση θεϊκότητας μπορεί να επιτευχθεί και να διατηρηθεί μόνο όταν το πλάσμα συνεχίσει να ζει στον χρόνο και τον χώρο και στην αιωνιότητα και προσαρμόζει με συνέπεια την πεπερασμένη προσωπική θέλησή του προς την θεία θέληση του Δημιουργού. Πάντα η επιθυμία να κάνει το θέλημα του Πατέρα πρέπει να κυριαρχεί στην ψυχή του και να κυριεύει τον νου ενός ανερχόμενου υιού του Θεού.
130:4.4 Ένα μονόφθαλμο άτομο δεν μπορεί να ελπίζει ποτέ ότι θα οραματιστεί το βάθος της προοπτικής. Ούτε μπορούν οι μονόφθαλμοι υλικοί επιστήμονες ούτε και οι μονόφθαλμοι πνευματικοί μυστικιστές και αλληγοριστές μπορούν να οραματιστούν σωστά και να αντιληφθούν ικανοποιητικά τα πραγματικά βάθη της συμπαντικής πραγματικότητας. Όλες οι πραγματικές αξίες των βιωμάτων των πλασμάτων είναι κρυμμένες στο βάθος της αναγνώρισης.
130:4.5 Η ανόητη αιτιότητα δεν μπορεί δεν μπορεί να διαχωρίσει το εκλεπτυσμένο και περίπλοκο από το τραχύ και το απλό, ούτε μπορεί η μη πνευματική εμπειρία να ξεχωρίσει τους θείους χαρακτήρες της αιώνιας ζωής από τις υλικές διάνοιες των θνητών του χρόνου. Μία από τις ιδιότητες του σύμπαντος που χαρακτηρίζει τόσο αποκλειστικά την Άπειρη Θεότητα είναι αυτή η πάντα συνεχιζόμενη προσφορά της που μπορεί να επιζήσει στην προοδευτική επίτευξη της Θεότητας.
130:4.6 Η προσωπικότητα είναι αυτό το κοσμικό χάρισμα, αυτή η φάση συμπαντικής πραγματικότητας, που μπορεί να συνυπάρχει με την απεριόριστη αλλαγή και την ίδια στιγμή κρατά την ταυτότητά της στην παρουσία όλων αυτών των αλλαγών, τώρα και για πάντα.
130:4.7 Η ζωή είναι η προσαρμογή της αρχικής κοσμικής αιτιότητας στις απαιτήσεις και στις δυνατότητες των συμπαντικών καταστάσεων, και πραγματοποιείται από την πράξη του Συμπαντικού Νου και την ενεργοποίηση του πνευματικού σπινθήρα του Θεού που είναι πνεύμα. Η σημασία της ζωής είναι η προσαρμοστικότητά της¨ η αξία της ζωής είναι η προοδευτικότητά της—ακόμα και στα ύψη της γνώσης του Θεού.
130:4.8 Η κακή προσαρμογή της ενσυνείδητης ζωής στο σύμπαν έχει αποτέλεσμα την κοσμική δυσαρμονία. Η οριστική απόκλιση της θέλησης της προσωπικότητας από την τάση των συμπάντων καταλήγει σε απομόνωση της διάνοιας και της προσωπικότητας. Η απώλεια του εσωτερικά διαμένοντος πνεύματος επιφέρει πνευματική παύση ύπαρξης. Η νόημων και προοδεύουσα ζωή γίνεται τότε, από μόνη της, αδιαμφισβήτητη απόδειξη της ύπαρξης ενός αποφασιστικού σύμπαντος που εκφράζει την θέληση ενός θεϊκού Δημιουργού. Και αυτή η ζωή, συνολικά, αγωνίζεται για υψηλότερες αξίες, έχοντας απώτερο στόχο της τον Συμπαντικό Πατέρα.
130:4.9 Ο άνθρωπος έχει νου που είναι ανώτερο από των ζώων μόνο κατά κάποιους βαθμούς, εκτός από τις ανώτερες και οιονεί πνευματικές φροντίδες της νοημοσύνης. Γι αυτό τα ζώα (που δεν έχουν λατρεία και σοφία) δεν μπορούν να βιώσουν την υπερσυνειδητότητα, την γνώση της συνείδησης. Ο ζωικός νους γνωρίζει μόνο το αντικειμενικό σύμπαν.
130:4.10 Η γνώση είναι η σφαίρα του υλικού νου που διακρίνει τα γεγονότα. Η αλήθεια είναι τομέας του πνευματικού χαρίσματος της νοημοσύνης που συνειδητοποιεί την γνώση του Θεού. Η γνώση είναι ευαπόδεικτη¨ η αλήθεια βιώνεται. Η γνώση είναι γνώρισμα του νου¨ η αλήθεια είναι βίωμα της ψυχής, του προοδεύοντος εαυτού. Η γνώση είναι λειτουργία του μη πνευματικού επιπέδου¨ η αλήθεια είναι φάση του νοητικού-πνευματικού επιπέδου των συμπάντων. Το μάτι του υλικού νου αντιλαμβάνεται ένα κόσμο γνώσης αναφερόμενης στα γεγονότα¨ το μάτι της πνευματικοποιημένης νοημοσύνης διακρίνει ένα κόσμο αληθινών αξιών. Αυτές οι δυο απόψεις, συγχρονισμένες και εναρμονισμένες, αποκαλύπτουν τον κόσμο της αλήθειας, όπου η σοφία ερμηνεύει τα φαινόμενα του σύμπαντος με όρους προοδευτικής προσωπικής εμπειρίας.
130:4.11 Το σφάλμα (το κακό) είναι η ποινή για την μη τελειότητα. Οι ιδιότητες της μη τελειότητας ή τα γεγονότα της κακής προσαρμογής αποκαλύπτονται στο υλικό επίπεδο με κριτική παρατήρηση και με επιστημονική ανάλυση¨ στο ηθικό επίπεδο, με την ανθρώπινη εμπειρία. Η παρουσία του κακού αποτελεί απόδειξη των ανακριβειών του νου και της ανωριμότητας του εξελισσόμενου εαυτού. Έτσι, το κακό είναι ακόμα ένα μέσο μέτρησης της μη τελειότητας στην συμπαντική ερμηνεία. Η πιθανότητα λαθών βρίσκεται έμφυτη στην κατάκτηση της σοφίας, στο σχήμα προόδου από το μερικό και προσωρινό στο πλήρες και αιώνιο, από το σχετικό και ατελές στο οριστικό και τελειοποιημένο. Το σφάλμα είναι η σκιά της σχετικής ατέλειας που πρέπει εξ ανάγκης να παρεμβληθεί στην ανοδική συμπαντική πορεία του ανθρώπου προς την Παραδείσια τελειότητα. Το σφάλμα (το κακό) δεν είναι συμπαντική ιδιότητα τεκμηριωμένη¨ είναι απλά η παρατήρηση μιας σχετικότητας της μη τελειότητας του ατελούς πεπερασμένου προς τα ανερχόμενα επίπεδα του Ύψιστου και Έσχατου.
130:4.12 Παρόλο που ο Ιησούς είπε όλα αυτά στον νέο στην πιο κατάλληλη γλώσσα για να τα καταλάβει, στο τέλος της συζήτησης, τα μάτια του Γκανίντ ήταν βαριά και σύντομα αποκοιμήθηκε. Το άλλο πρωί σηκώθηκαν νωρίς για να επιβιβαστούν στο πλοίο για την Λασία στο νησί Κρήτη. Αλλά πριν ξεκινήσουν, ο νέος είχε και άλλες ερωτήσεις για το κακό, στις οποίες ο Ιησούς απάντησε:
130:4.13 Το κακό είναι αντίληψη σχετικότητας. Ξεκινά από την παρατήρηση των ατελειών που εμφανίζονται στην σκιά που ρίχνει το πεπερασμένο σύμπαν πραγμάτων και όντων καθώς ένας τέτοιος κόσμος σκιάζει το ζωντανό φως της συμπαντικής έκφρασης των αιώνιων αληθειών του Άπειρου Ενός.
130:4.14 Το εν δυνάμει κακό είναι έμφυτο στις αναγκαίες ατέλειες της αποκάλυψης του Θεού σαν έκφραση τελειότητας και αιωνιότητας που περιορίζεται στον χωροχρόνο. Το γεγονός του μερικού στην παρουσία του ολοκληρωμένου αποτελεί σχετικότητα της πραγματικότητας, δημιουργεί την ανάγκη για νοητική επιλογή, και καθιερώνει επίπεδα αξίας πνευματικής αναγνώρισης και ανταπόκρισης. Η ανολοκλήρωτη και πεπερασμένη αντίληψη του Άπειρου που συμβαίνει στον προσωρινό και περιορισμένο νου των πλασμάτων, είναι από μόνη της, το εν δυνάμει κακό. Αλλά το αυξανόμενο σφάλμα της αδικαιολόγητης ανικανότητας με κάποια πνευματική ανόρθωση αυτών των αρχικά νοητικών δυσαρμονιών και πνευματικών ελλείψεων, ισοδυναμεί με το πραγματικό κακό.
130:4.15 Όλα οι στατικές, νεκρές, αντιλήψεις είναι εν δυνάμει κακό. Η πεπερασμένη σκιά της σχετικής και ζωντανής αλήθειας συνεχώς κινείται. Οι στατικές αντιλήψεις καθυστερούν σταθερά την επιστήμη, την πολιτική, και την θρησκεία. Οι στατικές αντιλήψεις μπορεί να αντιπροσωπεύουν κάποια γνώση, αλλά είναι ελλιπείς σε σοφία και στερούνται αλήθειας. Αλλά μην επιτρέπεις στην αντίληψη της σχετικότητας να σε παραπλανήσει και δεν μπορέσεις να αναγνωρίσεις τον συντονισμό του σύμπαντος κάτω από την καθοδήγηση του κοσμικού νου, και τον σταθεροποιημένο έλεγχο της ενέργειας και του πνεύματος του Ύψιστου.
130:5.1 Οι ταξιδιώτες είχαν μόνο ένα σκοπό όταν πήγαν στην Κρήτη, να παίζουν, να κάνουν περιπάτους στο νησί, και να κάνουν ορειβασία στα βουνά. Οι Κρητικοί εκείνο τον καιρό δεν είχαν και πολύ καλή φήμη ανάμεσα στους γειτονικούς τους λαούς. Παρόλα αυτά, ο Ιησούς και ο Γκανίντ κέρδισαν πολλές ψυχές για τα ανώτερα επίπεδα σκέψης και ζωής και έτσι έθεσαν τις βάσεις για την γρήγορη αποδοχή αργότερα των διδασκαλιών του ευαγγελίου όταν ήρθαν οι πρώτοι κήρυκες από την Ιερουσαλήμ. Ο Ιησούς αγαπούσε αυτούς τους Κρητικούς, παρά τα σκληρά λόγια με τα οποία μίλησε ο Παύλος αργότερα για αυτούς όταν έπειτα έστειλε τον Τίτο στο νησί για να οργανώσει πάλι τις εκκλησίες τους[12].
130:5.2 Στα βουνά της Κρήτης ο Ιησούς είχε την πρώτη του μακροσκελή συζήτηση για την θρησκεία με τον Γκονόντ. Και ο πατέρας εντυπωσιάστηκε πολύ, και είπε: «Δεν είναι περίεργο που ο γιος μου πιστεύει όλα όσα του λες, αλλά δεν ήξερα ότι υπήρχε τέτοια θρησκεία ούτε στην Ιερουσαλήμ, ακόμα λιγότερο στην Δαμασκό.» Ήταν τότε, κατά την διάρκεια της διαμονής τους στο νησί, που ο Γκονόντ πρότεινε στον Ιησού για πρώτη φορά να πάει μαζί τους στην Ινδία, και ο Γκανίντ ενθουσιάστηκε με την σκέψη ότι ο Ιησούς μπορεί να συμφωνούσε με αυτήν την πρόταση.
130:5.3 Μια μέρα όταν ο Γκανίντ ρώτησε τον Ιησού γιατί δεν είχε αφιερωθεί στο έργο ενός κοινωνικού διδασκάλου, αυτός είπε: « Γιε μου, όλα πρέπει να περιμένουν να έρθει η ώρα τους. Εσύ είσαι γεννημένος στον κόσμο, αλλά το άγχος και η ανυπομονησία δεν θα σε βοηθήσουν να αναπτυχθείς. Πρέπει , σε όλα τα θέματα ,να περιμένεις την σωστή στιγμή. Ο χρόνος μόνο, είναι αυτός που θα ωριμάσει τα πράσινα φρούτα στα δέντρα. Οι εποχές διαδέχονται η μια την άλλη και η δύση ακολουθεί την ανατολή μόνο με το πέρασμα του χρόνου. Τώρα πηγαίνω στην Ρώμη με σένα και τον πατέρα σου, και αυτό είναι αρκετό για το σήμερα. Το αύριό μου είναι εξ ολοκλήρου στα χέρια του Πατέρα μου στον ουρανό.» Και μετά είπε στον Γκανίντ την ιστορία του Μωυσή και τα σαράντα χρόνια επαγρύπνησης και συνεχούς προετοιμασίας.
130:5.4 Κάτι συνέβη σε μια επίσκεψή τους στο Ωραίο Καταφύγιο που ο Γκανίντ δεν ξέχασε ποτέ¨ η ανάμνηση αυτού του επεισοδίου πάντα τον έκανε να επιθυμεί να μπορούσε να κάνει κάτι για να αλλάξει το σύστημα των καστών στην πατρίδα του την Ινδία[13]. Ένας μεθυσμένος έκφυλος επιτέθηκε σε μια δούλα στον δημόσιο δρόμο. Όταν ο Ιησούς είδε την θέση του κοριτσιού, έτρεξε και τράβηξε την κοπέλα από την επίθεση του τρελού. Ενώ το φοβισμένο κορίτσι είχε κρεμαστεί πάνω του, αυτός κρατούσε τον έξαλλό άνδρα σε ασφαλή απόσταση κρατώντας τον με το δυνατό του δεξί χέρι μέχρι που ο καημένος εξαντλήθηκε να χτυπά τον αέρα με τις θυμωμένες γροθιές του. Ο Γκανίντ αισθάνθηκε ένα μια ισχυρή παρόρμηση να βοηθήσει τον Ιησού σε αυτήν την κατάσταση, αλλά ο πατέρας του το απαγόρεψε. Παρόλο που δεν μιλούσαν την γλώσσα του κοριτσιού, αυτή κατάλαβε την πράξη βοήθειάς τους και τους εκδήλωσε την ειλικρινή ευγνωμοσύνη της όσο οι τρεις τους την πήγαιναν σπίτι της. Αυτή ήταν μια από τις πολλές φορές που ο Ιησούς ήρθε σε προσωπική αντίθεση με έναν συνάνθρωπό του, σαν αυτές που πάντα είχε ο Ιησούς σε όλη του την επίγεια ζωή. Αλλά εκείνο το βράδυ δυσκολεύτηκε πολύ να εξηγήσει στον Γκανίντ γιατί δεν χτύπησε τον μεθυσμένο. Ο Γκανίντ πίστευε ότι αυτός ο άνθρωπος έπρεπε να φάει τουλάχιστον όσες ξυλιές είχε δώσει στο κορίτσι.
130:6.1 Ενώ βρισκόντουσαν στα βουνά, ο Ιησούς είχε μια μακροσκελή συνομιλία με ένα νέο που ήταν φοβισμένος και αποθαρρυμένος. Μην μπορώντας να νοιώσει ασφάλεια και να πάρει θάρρος συναναστρεφόμενος με τους συνανθρώπους του, αυτός ο νέος αναζήτησε την μοναξιά των λόφων¨ είχε μεγαλώσει με ένα αίσθημα ανημποριάς και κατωτερότητας. Αυτές οι φυσικές τάσεις του είχαν ενισχυθεί από διάφορες δύσκολες καταστάσεις που είχε ζήσει όσο μεγάλωνε, κυρίως, η απώλεια του πατέρα του όταν ήταν δώδεκα χρονών. Όταν συναντήθηκαν ο Ιησούς είπε: «Γεια σου φίλε μου! Γιατί είσαι τόσο απογοητευμένος μια τέτοια όμορφη μέρα; Αν κάτι συνέβη που σε στεναχώρησε, ίσως μπορώ να σε βοηθήσω κάπως. Όπως και να έχει θα ήταν χαρά μου να σου προσφέρω τις υπηρεσίες μου.»
130:6.2 Ο νέος δεν είχε διάθεση να μιλήσει, έτσι ο Ιησούς έκανε μια δεύτερη προσπάθεια να προσεγγίσει την ψυχή του, λέγοντας: « Καταλαβαίνω ότι ανέβηκες σε αυτούς τους λόφους για να ξεφύγεις από τους ανθρώπους¨ έτσι, φυσικά δεν θέλεις να μιλήσεις μαζί μου, αλλά θα ήθελα να ξέρω αν γνωρίζεις αυτούς τους λόφους¨ ξέρεις προς τα πού πάνε τα μονοπάτια; και, μήπως θα μπορούσες να μου υποδείξεις τον καλύτερο δρόμο για την Φοινίκη;» Τώρα αυτός ο νέος είχε εξοικειωθεί πολύ με τα βουνά, και πραγματικά έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον να πει στον Ιησού τον δρόμο για την Φοινίκη, τόσο που χάραξε όλα τα μονοπάτια στο έδαφος και να εξηγήσει πλήρως με κάθε λεπτομέρεια. Αλλά ξαφνιάστηκε και παραξενεύτηκε όταν ο Ιησούς αφού τον αποχαιρέτησε και ετοιμαζόταν να φύγει, ξαφνικά γύρισε προς το μέρος του, και του είπε: « Ξέρω πολύ καλά ότι επιθυμείς να μείνεις μόνος με την απελπισία σου¨ αλλά δεν θα ήταν σωστό ούτε ευγενικό εκ μέρους μου αφού έλαβα μια τόσο γενναιόδωρη βοήθεια από σένα για το πώς να πάω στη Φοινίκη, να φύγω έτσι μακριά σου, χωρίς να σκεφθώ και χωρίς να κάνω την ελάχιστη προσπάθεια να απαντήσω στις εκκλήσεις σου για βοήθεια και καθοδήγηση για την καλύτερη διαδρομή προς τον προορισμό σου που ψάχνεις στην καρδιά σου όσο μένεις εδώ στα βουνά. Όπως εσύ ξέρεις τόσο καλά τα μονοπάτια για την Φοινίκη, μιας και τα έχεις διαβεί τόσες φορές, έτσι και εγώ γνωρίζω τον δρόμο για την πόλη των απογοητευμένων ελπίδων σου και των εμποδισμένων φιλοδοξιών σου. Και εφόσον ζήτησες την βοήθειά μου, δεν θα σε απογοητεύσω.» Οι αντιστάσεις του νέου είχαν σχεδόν υπερνικηθεί, αλλά κατάφερε να ψελλίσει, «Μα—δεν σου ζήτησα τίποτα». Και ο Ιησούς ακουμπώντας το χέρι του απαλά στον ώμο του, είπε: «Όχι γιε μου, όχι με λόγια αλλά με παρακλητικές ματιές συγκίνησες την καρδιά μου. Αγόρι μου, για κάποιον που αγαπά τους συνανθρώπους του υπάρχει εύγλωττο κάλεσμα βοήθειας στην απελπισμένη και φοβισμένη σου έκφραση. Κάθισε μαζί μου να σου πω τον δρόμο και τα μονοπάτια της ευτυχίας που θα σε οδηγήσουν από τις πίκρες του εαυτού σου στις χαρές των όλο αγάπη δραστηριοτήτων στην αδερφοσύνη των ανθρώπων και στην υπηρεσία του Θεού στον ουρανό.»
130:6.3 Μέχρι εκείνη την στιγμή πια, ο νέος είχε έντονη επιθυμία να μιλήσει με τον Ιησού, και γονάτισε και ικέτευσε τον Ιησού να τον βοηθήσει, να του δείξει τον δρόμο να ξεφύγει από τον κόσμο του των προσωπικών θλίψεων και απογοήτευσης. Είπε ο Ιησούς τότε: «Σήκω φίλε μου! Στάσου σαν άντρας! Μπορεί να είσαι περικυκλωμένος από μικρούς εχθρούς και να σε καθυστερούν πολλά εμπόδια, αλλά τα μεγάλα και αληθινά πράγματα και του σύμπαντος είναι στο πλευρό σου. Ο ήλιος ανατέλλει κάθε πρωί για να σε χαιρετήσει σαν να ήσουν ο δυνατότερος και πλουσιότερος άνθρωπος στη γη. Κοίτα—έχεις δυνατό σώμα και δυνατούς μυς—η σωματική σου κατάσταση είναι καλύτερη από την συνηθισμένη. Φυσικά, είναι σχεδόν άχρηστη όσο κάθεσαι εδώ στα βουνά και να κλαις για τις ατυχίες σου, πραγματικές και φανταστικές. Αλλά θα μπορούσες να κάνεις σπουδαία πράγματα με το σώμα σου αν πήγαινες προς τα εκεί που βρίσκονται τα σπουδαία πράγματα και περιμένουν να γίνουν. Προσπαθείς να ξεφύγεις από τον δυστυχισμένο σου εαυτό, αλλά αυτό δεν γίνεται. Εσύ και τα προβλήματα της ζωής σου είσαστε αληθινοί¨ δεν μπορείς να τους ξεφύγεις όσο ζεις. Αλλά κοίταξε πάλι, το μυαλό σου είναι καθαρό και ικανό. Το δυνατό σώμα σου έχει ένα ευφυές μυαλό να το κατευθύνει. Βάλε το μυαλό σου να δουλέψει να επιλύσει τα προβλήματά του¨ μάθε τον νου σου να δουλεύει για σένα¨ μη δέχεσαι πια να σε κυριαρχεί ο φόβος σαν κάποιο άμυαλο ζώο. Το μυαλό σου θα έπρεπε να είναι ο θαρραλέος σου σύμμαχος στην λύση των προβλημάτων της ζωής σου, και όχι να είσαι, όπως ήσουν μέχρι τώρα, ο άθλιος φοβισμένος δούλος και ο δέσμιος σκλάβος της απελπισίας και της ηττοπάθειας. Αλλά το πιο πολύτιμο από όλα, το δυναμικό των πραγματικών επιτευγμάτων είναι το πνεύμα που ζει μέσα σου, και θα δώσει τα κίνητρα και θα εμπνεύσει το νου σου να ελέγχει τον εαυτό του και θα ενεργοποιήσει το σώμα αν το απελευθερώσεις από τα δεσμά του φόβου κι έτσι επιτρέψεις στην πνευματική φύση σου να ξεκινήσει την απελευθέρωσή σου από τα κακά της αδράνειας με την δυναμική παρουσία της ζωντανής πίστης. Και έπειτα, από τότε και στο εξής, αυτή η πίστη θα κατατροπώσει τον φόβο για τους ανθρώπους με την επιβλητική παρουσία εκείνης της νέας και κυριαρχικής αγάπης για τον συνάνθρωπο που τόσο γρήγορα θα γεμίσει και θα ξεχυλίσει την ψυχή σου, χάρη στην γνώση που θα έχει γεννηθεί στην καρδιά σου ότι είσαι παιδί του Θεού.
130:6.4 «Αυτή την μέρα, γιε μου, θα ξαναγεννηθείς, καθιερωμένος πάλι σαν άνθρωπος της πίστης, του θάρρους, και της αφοσιωμένης υπηρεσίας στον άνθρωπο, για χάρη του Θεού. Και όταν μέσα σου ξαναπροσαρμοστείς στην ζωή, το ίδιο θα ξαναπροσαρμοστείς και προς το σύμπαν¨ θα έχεις γεννηθεί ξανά—από το πνεύμα—και από τότε και στο εξής όλη σου η ζωή θα γίνει ένα θριαμβευτικό επίτευγμα. Τα προβλήματα θα σε αναζωογονούν¨ η απογοήτευση θα σε δίνει πνοή¨ οι δυσκολίες θα είναι πρόκληση¨ και τα εμπόδια θα σου δίνουν κίνητρα. Σήκω, νεαρέ! Αποχαιρέτησε την ζωή του δουλοπρεπή φόβου και της δειλίας. Πήγαινε γρήγορα προς το καθήκον σου και ζήσε την ζωή σου στην σάρκα σαν ένα γιος του Θεού, σαν θνητός αφοσιωμένος στην ευγενική υπηρεσία του ανθρώπου στην γη και προορισμένος για το υπέροχη και αιώνια υπηρεσία προς τον Θεό στην αιωνιότητα.»
130:6.5 Και αυτός ο νέος, ο Ευτύχιος, έπειτα έγινε ο ηγέτης των Χριστιανών στην Κρήτη και στενός συνεργάτης του Τίτου στις προσπάθειές του για την εμψύχωση των Κρητικών πιστών[14].
130:6.6 Οι ταξιδιώτες είχαν πραγματικά ξεκουραστεί και ανανεωθεί όταν το μεσημέρι μιας μέρας ετοιμάστηκαν να ξεκινήσουν για την Καρχηδόνα στην βόρεια Αφρική, αφού σταματούσαν για δυο μέρες στην Κυρήνη. Εδώ ήταν που ο Ιησούς και ο Γκανίντ έδωσαν τις πρώτες βοήθειες σε ένα νέο που ονομαζόταν Ρούφος, που είχε τραυματιστεί από την κατάρρευση μιας φορτωμένης βοϊδάμαξας. Τον μετέφεραν σπίτι του στην μητέρα του, και ο πατέρας του, ο Σίμων, τότε ούτε που μπορούσε να φανταστεί ότι ο άνδρας του οποίου μετέφερε τον σταυρό μετά από εντολή ενός Ρωμαίου στρατιώτη, ήταν ο ξένος που κάποτε είχε γίνει φίλος με τον γιο του[15].
130:7.1 Τον περισσότερο χρόνο του ταξιδιού για την Καρχηδόνα ο Ιησούς κουβέντιαζε με τους συνταξιδιώτες του για θέματα κοινωνικά, πολιτικά, και εμπορικά¨ δεν είπε σχεδόν τίποτα για την θρησκεία. Για πρώτη φορά ο Γκονόντ και ο Γκανίντ ανακάλυψαν ότι ο Ιησούς ήταν πολύ καλός στην διήγηση ιστοριών, και τον κράτησαν απασχολημένο να τους διηγείται ιστορίες για τα πρώτα χρόνια της ζωής του στην Γαλιλαία. Έμαθαν έτσι ότι μεγάλωσε στην Γαλιλαία και όχι στην Ιερουσαλήμ ούτε στην Δαμασκό.
130:7.2 Όταν ο Γκανίντ θέλησε να μάθει τι μπορεί να κάνει κάποιος για να αποκτήσει φίλους, έχοντας παρατηρήσει ότι η πλειοψηφία των ανθρώπων που τύχαινε να συναντήσουν ελκυόταν από τον Ιησού, ο δάσκαλός του είπε: «Να ενδιαφέρεσαι για τους συνανθρώπους σου¨ μάθε να τους αγαπάς και να περιμένεις την ευκαιρία να κάνεις κάτι γι αυτούς που είσαι σίγουρος ότι θέλουν να γίνει,» και μετά είπε την παλιά Εβραϊκή παροιμία—« Ο άνθρωπος που θέλει να έχει φίλους πρέπει να φέρεται φιλικά.»[16]
130:7.3 Στην Καρχηδόνα ο Ιησούς είχε μια μακροσκελή και βαρυσήμαντη συνομιλία με ένα Μιθραϊστή ιερέα για την αθανασία, για τον χρόνο και την αιωνιότητα. Αυτός ο Πέρσης είχε σπουδάσει στην Αλεξάνδρεια, και επιθυμούσε πραγματικά να μάθει από τον Ιησού. Προσαρμοσμένο στις λέξεις του σήμερα, ουσιαστικά αυτή ήταν η απάντηση του Ιησού:
130:7.4 Ο χρόνος είναι η ροή των προσωρινών γεγονότων όπως την αντιλαμβάνονται τα συνειδητά πλάσματα. Ο χρόνος είναι μια ονομασία που έχει δοθεί στην διευθέτηση της διαδοχικότητας με την οποία τα γεγονότα αναγνωρίζονται και διαχωρίζονται. Το σύμπαν του χώρου είναι ένα χωρο-σχετικό φαινόμενο όπως φαίνεται από οποιαδήποτε εσωτερική θέση έξω από το σταθερό δώμα του Παραδείσου. Η κίνηση του χρόνου αποκαλύπτεται μόνο σε σχέση με κάτι που δεν κινείται στον χώρο σαν χρονικό φαινόμενο. Στο σύμπαν των συμπάντων ο Παράδεισος και οι θεότητές του υπερβαίνουν και τον χρόνο και τον χώρο. Στους κατοικημένους κόσμους, η ανθρώπινη προσωπικότητα ( η οποία κατοικείται και προσανατολίζεται από το πνεύμα του Παραδείσιου Πατέρα) είναι η μόνη φυσικά σχετική πραγματικότητα που μπορεί να υπερβεί την υλική διαδοχικότητα των προσωρινών γεγονότων.
130:7.5 Τα ζώα δεν αισθάνονται τον χρόνο όπως ο άνθρωπος, και ακόμα και σε αυτόν, (τον άνθρωπο) εξαιτίας της μερικής και περιορισμένης άποψής του, ο χρόνος φαίνεται σαν διαδοχικότητα γεγονότων¨ αλλά όσο ο άνθρωπος ανέρχεται, καθώς προχωρά προς τα μέσα, η επαυξημένη άποψη αυτής της πορείας των γεγονότων είναι τέτοια που θα ξεχωρίζεται όλο και περισσότερο στην ολότητά της. Αυτό που προηγουμένως φαινόταν σαν διαδοχή γεγονότων τότε θα φαίνεται σαν ένας ολοκληρωμένος και πλήρως σχετικός κύκλος¨ με αυτόν τον τρόπο η κυκλική συγχρονικότητα θα αντικαταστήσει όλο και περισσότερο την κάποτε συνειδητοποίηση της γραμμικής ακολουθίας των γεγονότων.
130:7.6 Υπάρχουν επτά διαφορετικές έννοιες του χώρου όπως καθορίζεται από τον χρόνο. Ο χώρος μετριέται τον χρόνο, όχι ο χρόνος με τον χώρο. Η σύγχυση των επιστημόνων προέρχεται από την αποτυχία τους να αναγνωρίσουν την πραγματικότητα του χώρου. Ο χώρος δεν είναι απλά μια νοητική αντίληψη της απόκλισης στην σχετικότητα των συμπαντικών αντικειμένων. Ο χώρος δεν είναι κενός, και το μόνο πράγμα που γνωρίζει ο άνθρωπος που μπορεί ακόμα και μερικά να υπερβεί τον χώρο, είναι ο νους. Ο νους μπορεί να λειτουργεί ανεξάρτητα από την αντίληψη της σχετικότητας του χώρου των υλικών αντικειμένων. Ο χώρος είναι σχετικά και συγκριτικά πεπερασμένος για όλες τις υπάρξεις πλασματικής κατάστασης. Όσο περισσότερο προσεγγίζει η συνείδηση την γνώση των επτά κοσμικών διαστάσεων, τόσο και η αντίληψη του εν δυνάμει χώρου πλησιάζει στην τελική αιτία. Αλλά ο εν δυνάμει χώρος είναι πραγματικά τελικός μόνο στο απόλυτο επίπεδο.
130:7.7 Πρέπει να είναι φανερό ότι η συμπαντική πραγματικότητα έχει επεκτατική και πάντα σχετική σημασία στα ανοδικά και τελειοποιούμενα του κόσμου. Τελικά, οι επιβιώσαντες θνητοί κατορθώνουν να αποκτήσουν ταυτότητα σε ένα επτά –διάστατο σύμπαν.
130:7.8 Η αντίληψη του χώρου και του χρόνου ενός νου υλικής προέλευσης προορίζεται να υποστεί διαδοχικές μεγεθύνσεις όσο η συνειδητή και διανοητική προσωπικότητα ανέρχεται στα επίπεδα των συμπάντων. Όταν ο άνθρωπος αποκτήσει τον νου που βρίσκεται ανάμεσα στα υλικά και πνευματικά πεδία ύπαρξης, οι ιδέες του για τον χωροχρόνο θα επεκταθούν πάρα πολύ ως προς την ποιότητα σύλληψης και την ποσότητα της εμπειρίας. Οι μεγεθυμένες κοσμικές συλλήψεις μιας προσωπικότητας προοδεύοντος πνεύματος οφείλονται σε προσαυξήσεις και βάθους διορατικότητας και ορίων συνείδησης. Και καθώς η προσωπικότητα προχωρά, προς τα επάνω και προς τα μέσα, προς τα υπερβατικά επίπεδα της εξομοίωσης με την Θεότητα, η αντίληψη του χρόνου και του χώρου θα προσεγγίσει σταδιακά τις άχωρες και άχρονες έννοιες των Απόλυτων. Σε σχέση, και σε συμφωνία με την υπερβατική επίτευξη, αυτές οι έννοιες απόλυτου επιπέδου θα γίνουν εφικτές στα παιδιά του τελικού προορισμού.
130:8.1 Η πρώτη τους στάση όταν πήγαιναν για την Ιταλία ήταν στο νησί της Μάλτας. Εδώ ο Ιησούς είχε μια μεγάλη συνομιλία με ένα αποκαρδιωμένο και αποθαρρυμένο νέο που ονομαζόταν Κλαύδιος. Αυτός ο νεαρός άνδρας είχε σκεφθεί να δώσει τέλος στην ζωή του, αλλά όταν τελείωσε την κουβέντα με τον γραμματέα από την Δαμασκό, είπε: « Θα αντιμετωπίσω την ζωή σαν άνδρας¨ δεν θα ξαναπαίξω τον ρόλο του δειλού. Θα επιστρέψω στους ανθρώπους μου και θα αρχίσω πάλι από την αρχή.» Πολύ σύντομα έγινε ενθουσιώδης κήρυκας του Κυνισμού, και αργότερα ένωσε τα χέρια του με τον Πέτρο στην διάδοση του Χριστιανισμού στην Ρώμη και την Νεάπολη, και μετά τον θάνατο του Πέτρου πήγε στην Ισπανία να διακηρύξει το ευαγγέλιο. Αλλά ποτέ δεν ήξερε ότι ο άνδρας που τον ενέπνευσε στην Μάλτα ήταν ο Ιησούς τον οποίο αργότερα ο ίδιος τον διακήρυξε σαν Απελευθερωτή του κόσμου.
130:8.2 Στις Συρακούσες πέρασαν μια ολόκληρη εβδομάδα. Το αξιοσημείωτο γεγονός της στάσης τους εκεί ήταν η αποκατάσταση του Έζρα, ενός Εβραίου που είχε ολισθήσει, και είχε την ταβέρνα στην οποία σταμάτησαν ο Ιησούς και η συντροφιά του. Ο Έζρα γοητεύτηκε από τον τρόπο που τον πλησίασε ο Ιησούς και του ζήτησε να τον βοηθήσει να επιστρέψει στην πίστη του Ισραήλ. Του εξέφρασε την απελπισία του λέγοντας, «Θέλω να γίνω πραγματικός υιός του Αβραάμ, αλλά δεν βρίσκω τον Θεό.» Και ο Ιησούς είπε: «Αν στα αλήθεια θέλεις να βρεις τον Θεό, αυτή η επιθυμία είναι από μόνη της απόδειξη ότι τον έχεις ήδη βρει[17]. Το πρόβλημά σου δεν είναι ότι δεν μπορείς να βρεις τον Θεό, γιατί ο Πατέρας ήδη σε έχει βρει¨ το πρόβλημά σου είναι ότι απλά δεν γνωρίζεις τον Θεό. Δεν έχεις διαβάσει στον Προφήτη Ιερεμία, «Θα με αναζητήσετε και θα με βρείτε όταν ψάξετε για μένα με όλη σας την καρδιά»; Και ξανά, δεν λέει αυτός ο ίδιος προφήτης: «Και θα σας δώσω μια καρδιά για να με γνωρίσετε, ότι θα είμαι ο Κύριός σας, και ότι θα ανήκετε στους ανθρώπους μου, και εγώ θα είμαι ο Θεός σας»;Και δεν έχεις διαβάσει πάλι στις Γραφές που λέει: «Κοιτάζει τα παιδιά του, και αν κάποιο πει: Έχω αμαρτήσει και έχω φύγει από τον σωστό δρόμο, και δεν είχα κανένα όφελος από αυτό, τότε ο Θεός θα απελευθερώσει την ψυχή αυτού του ανθρώπου από το σκοτάδι, και θα δει το φως;» Και ο Έζρα βρήκε τον Θεό και η ψυχή του ικανοποιήθηκε[18]. Αργότερα αυτός ο Εβραίος, σε συνεργασία με έναν πλούσιο Έλληνα προσήλυτο, έκτισαν την πρώτη Χριστιανική εκκλησία στις Συρακούσες[19].[20]
130:8.3 Στην Μεσσήνα σταμάτησαν μόνο για μια μέρα, αλλά αυτή ήταν αρκετή για να αλλάξει την ζωή ενός μικρού αγοριού, πωλητή φρούτων, από τον οποίο ο Ιησούς αγόρασε φρούτα και σε αντάλλαγμα του χάρισε την τροφή της ζωής. Ο νέος ποτέ δεν ξέχασε τα λόγια του Ιησού και εκείνο το ευγενικό βλέμμα του , όταν έβαλε το χέρι του στον ώμο του, και είπε: «Στο καλό, παιδί μου, να έχεις θάρρος όσο μεγαλώνεις και γίνεσαι άντρας και αφού θρέψεις το σώμα σου μάθε και πώς να θρέφεις την ψυχή σου. Και ο Πατέρας μου στον ουρανό θα είναι μαζί σου και θα σε οδηγεί.» Ο νέος ασπάστηκε τον Μιθραϊσμό και αργότερα στράφηκε την Χριστιανική πίστη.
130:8.4 Τελικά έφτασαν στην Νεάπολη και ένοιωσαν ότι δεν ήταν πια μακριά από τον προορισμό του, την Ρώμη. Ο Γκονόντ είχε πολλές δουλειές στην Νεάπολη, και εκτός από τον χρόνο που χρειαζόταν ο Ιησούς για να του κάνει τον διερμηνέα, αυτός και ο Γκανίντ περνούσαν τον υπόλοιπο χρόνο τους εξερευνώντας την πόλη και τα αξιοθέατά της. Ο Γκανίντ είχε πια γίνει ειδικός στο να βλέπει ποιοι φαινόντουσαν ότι είχαν ανάγκη. Βρήκαν μεγάλη φτώχεια σε αυτήν την πόλη και έκαναν πολλές ελεημοσύνες. Αλλά ο Γκανίντ ποτέ δεν κατάλαβε την σημασία των λόγων του Ιησού όταν, αφού είχε δώσει ένα νόμισμα σε έναν ζητιάνο του δρόμου, αρνήθηκε να σταματήσει και να μιλήσει ενθαρρυντικά στον άνθρωπο αυτό. Είπε ο Ιησούς: «Γιατί να χάσω τα λόγια μου με κάποιον που δεν μπορεί να καταλάβει την σημασία όσων θα πω; Το πνεύμα του Πατέρα δεν μπορεί να διδάξει και να σώσει κάποιον που δεν έχει ικανότητα να γίνει υιός του.» Αυτό που εννοούσε ο Ιησούς ήταν ότι εκείνος ο άνθρωπος δεν είχε φυσιολογικό μυαλό¨ ότι δεν του έλειπε η ικανότητα να ανταποκριθεί σε πνευματική καθοδήγηση.
130:8.5 Στην Νεάπολη δεν έγινε τίποτα ιδιαίτερα σημαντικό¨ ο Ιησούς και ο νέος γύρισαν όλη την πόλη και μοίρασαν καλή διάθεση και πολλά χαμόγελα στους εκατοντάδες άνδρες, γυναίκες, και παιδιά.
130:8.6 Από εκεί πήγαν στην Ρώμη μέσω Κάπουας, σταματώντας τρεις μέρες στην Κάπουα. Συνέχισαν το ταξίδι τους από τον δρόμο της Άππιας με τα ζώα που μετέφεραν τις αποσκευές τους προς την Ρώμη, και οι τρεις έχοντας μεγάλη αγωνία να δουν αυτήν την κυρά της αυτοκρατορίας και την σπουδαιότερη πόλη όλου του κόσμου.
| Εγγραφο 129. ΤΑ ΜΕΤΑΓΕΝΕΣΤΕΡΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΝΗΛΙΚΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ |
Δείκτης
Πολλαπλή έκδοση |
Εγγραφο 131. ΟΙ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ |