© 2018 Ίδρυμα Ουράντια
| Εγγραφο 156. Η ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΣΤΗΝ ΤΥΡΟ ΚΑΙ ΤΗ ΣΙΔΩΝΑ |
Δείκτης
Πολλαπλή έκδοση |
Εγγραφο 158. ΤΟ ΟΡΟΣ ΤΗΣ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗΣ |
157:0.1 Πριν πάρει ο Ιησούς τους δώδεκα για μια μικρή παραμονή στα πέριξ της Καισάρειας Φιλίππου, κανόνισε με τους αγγελιαφόρους του Δαυίδ να πάει στην Καπερναούμ την Κυριακή 7 Αυγούστου, με σκοπό να συναντήσει την οικογένειά του. Με μια εκ των προτέρων διευθέτηση, αυτή η επίσκεψη ήταν να γίνει στο πλοίο του Ζεβεδαίου. Ο Δαυίδ Ζεβεδαίος είχε κανονίσει με τον Ιούδα, τον αδελφό του Ιησού, να παρευρεθεί ολόκληρη η οικογένεια της Ναζαρέτ – η Μαρία και όλα τ’ αδέλφια του Ιησού – και ο Ιησούς πήγε με τον Ανδρέα και τον Πέτρο σ’ αυτή τη συνάντηση. Ήταν βέβαιη πρόθεση της Μαρίας και των παιδιών να πάνε στη συνάντηση αυτή, αλλά συνέβη και μια ομάδα Φαρισαίων, γνωρίζοντας ότι ο Ιησούς βρισκόταν στην απέναντι όχθη της λίμνης, στην επικράτεια του Φιλίππου, αποφάσισαν να καλέσουν τη Μαρία για να πληροφορηθούν όσα μπορούσαν περισσότερα για τα μέρη που πιθανώς να βρισκόταν. Η άφιξη αυτών των απεσταλμένων από την Ιερουσαλήμ ανησύχησε πολύ τη Μαρία, και αυτοί, παρατηρώντας την ένταση και τη νευρικότητα όλης της οικογένειας, συμπεράνανε ότι ο Ιησούς αναμενόταν να τους επισκεφθεί. Συνεπώς, εγκαταστάθηκαν στο σπίτι της Μαρίας και ζητώντας ενισχύσεις, περίμεναν υπομονετικά την άφιξη του Ιησού. Και αυτό, φυσικά, εμπόδισε τελικά κάθε προσπάθεια της οικογένειας να συναντηθεί με τον Ιησού. Αρκετές φορές μέσα στη μέρα και ο Ιούδας και η Ρουθ προσπάθησαν πολύ να ξεγλιστρήσουν από την επαγρύπνηση των Φαρισαίων θέλοντας να στείλουν μήνυμα στον Ιησού, αλλά ήταν μάταιο.
157:0.2 Νωρίς το απόγευμα οι αγγελιαφόροι του Δαυίδ έφεραν την είδηση στον Ιησού ότι οι Φαρισαίοι είχαν κατασκηνώσει στο κατώφλι του σπιτιού της μητέρας του, και επομένως δεν επεχείρησε να επισκεφθεί την οικογένειά του. Έτσι και πάλι, αν και δεν έφταιγε κανένας, ο Ιησούς και η επίγεια οικογένειά του δεν κατόρθωσαν να έρθουν σε επαφή.
157:1.1 Καθώς ο Ιησούς, μαζί με τον Ανδρέα και τον Πέτρο, παρέμενε δίπλα στη λίμνη κοντά στο πλοίο, ένας φοροεισπράκτορας του ναού ήρθε προς αυτούς και, αναγνωρίζοντας τον Ιησού, φώναξε τον Πέτρο στην άκρη και είπε: «Ο Κύριός σας δεν πληρώνει το φόρο του ναού;»[1]. Ο Πέτρος είχε σκοπό να δείξει αγανάκτηση με τον υπαινιγμό αυτό, ότι προσδοκούσαν από τον Ιησού να συνεισφέρει στη συντήρηση των δραστηριοτήτων των ορκισμένων εχθρών του, αλλά, παρατηρώντας μια περίεργη έκφραση στο πρόσωπο του φοροεισπράκτορα, υπέθεσε σωστά ότι επιδιωκόμενος σκοπός ήταν να τους παγιδεύσουν με την πράξη τους να αρνηθούν να πληρώσουν το μισό σέκελ, όπως ήταν το έθιμο για την ενίσχυση των υπηρεσιών του ναού της Ιερουσαλήμ. Επομένως ο Πέτρος απάντησε: «Μα φυσικά ο Κύριος πληρώνει το φόρο του ναού. Περίμενε στην πόρτα και χωρίς καθυστέρηση θα γυρίσω με το φόρο».
157:1.2 Ο Πέτρος μίλησε βιαστικά. Ο Ιούδας που μετέφερε το ταμείο τους, βρισκόταν στην απέναντι όχθη της λίμνης. Ούτε αυτός, ούτε ο αδελφός του, ούτε ο Ιησούς είχαν φέρει μαζί τους χρήματα. Και γνωρίζοντας ότι οι Φαρισαίοι τους έψαχναν δεν μπορούσαν να πάνε στη Βηθσαϊδά για να πάρουν χρήματα. Όταν ο Πέτρος ανέφερε στον Ιησού για τον εισπράκτορα και ότι του είχε υποσχεθεί τα χρήματα, ο Ιησούς είπε: «Αν υποσχέθηκες, τότε πρέπει να πληρώσεις. Αλλά με τι θα εκπληρώσεις την υπόσχεσή σου; Θα γίνεις και πάλι ψαράς για να μπορέσεις να κρατήσεις το λόγο σου; Ωστόσο, Πέτρο, είναι καλό, με τις περιστάσεις αυτές, να πληρώσουμε το φόρο. Ας μη δώσουμε σ’ αυτούς τους ανθρώπους το δικαίωμα να ενοχληθούν από τη στάση μας[2]. Θα περιμένουμε εδώ μέχρις ότου πας με το πλοίο και πιάσεις ψάρια, και αφού τα πουλήσεις σ’ εκείνη την αγορά, πλήρωσε τον εισπράκτορα και για τους τρεις μας».
157:1.3 Όλα αυτά τα άκουσε ο μυστικός αγγελιαφόρος του Δαυίδ που στεκόταν πιο κάτω, και ο οποίος έγνεψε σ’ ένα συνεργάτη του, που ψάρευε κοντά στην όχθη, να έρθει γρήγορα. Όταν ο Πέτρος ετοιμάστηκε να βγεί με το πλοίο για ψάρεμα, ο αγγελιαφόρος αυτός και ο ψαράς φίλος του παρουσιάστηκαν σ’ αυτόν με αρκετά κοφίνια ψάρια και τον βοήθησαν να τα μεταφέρει στον έμπορα των ψαριών που ήταν κοντά, που αγόρασε την ψαριά, πλήρωσε αρκετά, με όσα ζήτησε ο αγγελιαφόρος του Δαυίδ, για να συγκεντρώσουν το φόρο του ναού για τους τρεις. Ο εισπράκτορας δέχτηκε το φόρο, και μαζί το προηγούμενο πρόστιμο για την καθυστερημένη πληρωμή, επειδή για αρκετό καιρό απουσίαζαν από τη Γαλιλαία.
157:1.4 Δεν είναι παράξενο που έχετε μια καταγραφή του Πέτρου να πιάνει ένα ψάρι με ένα σέκελ στο στόμα του. Εκείνες τις ημέρες ήταν επίκαιρες πολλές ιστορίες για εύρεση θησαυρών στα στόματα των ψαριών. Τέτοιες ιστορίες θαυμάτων ήταν συνηθισμένες. Έτσι, καθώς ο Πέτρος τους άφησε για να πάει προς το πλοίο, ο Ιησούς σχολίασε μισοαστεία: «Περίεργο που οι γιοι του βασιλιά πρέπει να πληρώσουν φόρο. Συνήθως είναι ο ξένος που φορολογείται για τα έξοδα συντήρησης της αυλής, αλλά δεν χρειάζεται να γίνουμε πρόσκομμα στις αρχές. Πήγαινε λοιπόν! Ίσως πιάσεις το ψάρι με το σέκελ στο στόμα του». Με τον Ιησού να έχει μιλήσει έτσι και με τον Πέτρο να εμφανίζεται τόσο σύντομα με τον φόρο του ναού, δεν είναι περίεργο που το επεισόδιο αυτό αργότερα μετατράπηκε σε θαύμα όπως αναφέρεται από τον συγγραφέα του κατά Ματθαίον ευαγγελίου.
157:1.5 Ο Ιησούς με τον Ανδρέα και τον Πέτρο, περίμεναν στην όχθη μέχρι σχεδόν τη δύση. Οι αγγελιαφόροι τούς έφεραν την είδηση ότι το σπίτι της Μαρίας βρισκόταν ακόμη κάτω από επιτήρηση. Έτσι, όταν σκοτείνιασε, οι τρεις άνδρες μπήκαν στο πλοίο τους και έλαμναν αργά, απομακρυνόμενοι προς την ανατολική ακτή της Θάλασσας της Γαλιλαίας.
157:2.1 Τη Δευτέρα, 8 Αυγούστου, ενώ ο Ιησούς και οι δώδεκα απόστολοι κατασκήνωσαν στον Κήπο Μαγαδάν, κοντά στη Βηθσαϊδά-Ιουλία, περισσότεροι από χίλιους πιστούς, οι ευαγγελιστές, το γυναικείο σώμα, και άλλοι ενδιαφερόμενοι στην εγκαθίδρυση της βασιλείας ήρθαν από την Καπερναούμ για μια συγκέντρωση. Και πολλοί από τους Φαρισαίους, μαθαίνοντας ότι ο Ιησούς ήταν εκεί, ήρθαν επίσης. Εκείνο τον καιρό, μερικοί Σαδδουκαίοι είχαν ενωθεί με τους Φαρισαίους στην προσπάθειά τους να παγιδεύσουν τον Ιησού. Πριν πάει στη μυστική συγκέντρωση με τους πιστούς, ο Ιησούς συγκάλεσε μια δημόσια συνάντηση, στην οποία οι Φαρισαίοι ήταν παρόντες και αποδοκίμαζαν τον Κύριο και με άλλους τρόπους έψαχναν να παρενοχλούν τη συνέλευση. Είπε ο αρχηγός των παρενοχλούντων: «Διδάσκαλε, θα θέλαμε να μας δώσεις ένα σημάδι της εξουσίας που έχεις να διδάσκεις, και μετά, όταν θα συμβεί αυτό, όλοι θα γνωρίζουν ότι σε έχει στείλει ο Θεός»[3]. Και ο Ιησούς τους αποκρίθηκε: «Όταν είναι βράδυ, και ο ουρανός είναι κόκκινος, λέτε πως ο καιρός θα είναι αίθριος, το πρωί, ότι ο καιρός θα είναι άστατος, επειδή ο ουρανός είναι κόκκινος και σκοτεινός. Όταν βλέπετε ένα σύννεφο να σηκώνεται στη δύση, λέτε ότι θα έρθει βροχή, όταν ο άνεμος φυσάει από το νοτιά, λέτε ότι θα έρθει καύσωνας. Πώς γίνεται και γνωρίζετε τόσο καλά να διακρίνετε την όψη του ουρανού αλλά είστε τόσο πέρα για πέρα ανίκανοι να διακρίνετε τα σημεία των καιρών; Σ’ εκείνους που θα γνωρίσουν την αλήθεια έχει δοθεί ήδη ένα σημάδι. Αλλά στην κακόβουλη και υποκριτική γενιά δεν θα δοθεί κανένα σημάδι»[4][5].
157:2.2 Όταν ο Ιησούς μίλησε έτσι, αποσύρθηκε και προετοιμαζόταν για τη βραδινή συγκέντρωση με τους οπαδούς του. Σ’ αυτή τη συγκέντρωση αποφασίστηκε να αναλάβουν την ευθύνη για μια συνδυασμένη αποστολή σε όλες τις πόλεις και χωριά της Δεκάπολης, αμέσως μόλις ο Ιησούς και οι δώδεκα επέστρεφαν από την προτεινόμενη επίσκεψή τους στην Καισάρεια του Φιλίππου. Ο Κύριος έλαβε μέρος στο σχεδιασμό της αποστολής για τη Δεκάπολη και απολύοντας την ομάδα, είπε: «Σας λέγω, να προσέχετε τη μαγιά των Φαρισαίων και των Σαδδουκαίων[6]. Μην παραπλανάσθε από την εντύπωση που κάνουν ότι γνωρίζουν πολλά και από τη βαθιά τους πίστη στους τύπους της θρησκείας. Να σας ενδιαφέρει μόνο το πνεύμα της ζωντανής αλήθειας και η δύναμη της αληθινής θρησκείας. Δεν θα σας σώσει ο φόβος μιας νεκρής θρησκείας αλλά η πίστη σας στη ζώσα πνευματική πραγματικότητα της βασιλείας και η βίωσή της. Μην επιτρέψετε στον εαυτό σας να τυφλωθεί από την προκατάληψη και να παραλύσει από το φόβο. Ούτε να επιτρέψετε και ο σεβασμός προς τις παραδόσεις να διαστρεβλώσει τόσο πολύ την αντίληψή σας ώστε τα μάτια σας να μην βλέπουν και τα αυτιά σας να μην ακούνε[7]. Ο σκοπός της αληθινής θρησκείας δεν είναι να φέρνει μερική γαλήνη, αλλά να εξασφαλίσει την πρόοδο. Και δεν μπορεί να υπάρξει γαλήνη στην καρδιά ή πρόοδος του νου, αν δεν ερωτευθείτε με όλη την καρδιά σας την αλήθεια, τα ιδεώδη της αιώνιας πραγματικότητας. Τα ζητήματα της ζωής και του θανάτου βρίσκονται ενώπιόν σας – οι αμαρτωλές διασκεδάσεις του χρόνου εναντίον των δικαίων πραγματικοτήτων της αιωνιότητας. Και τώρα ήδη θα έπρεπε να αρχίσετε να απελευθερώνεστε από τα δεσμά του φόβου και των αμφιβολιών, καθώς εισέρχεστε στη ζήση μιας καινούργιας ζωής πίστεως και ελπίδας. Και όταν τα αισθήματα της εξυπηρέτησης προς τους συνανθρώπους σας αναδυθούν στην ψυχή σας, μην τα καταπνίξετε, όταν τα συναισθήματα της αγάπης ανθίσουν στην καρδιά σας, εκφράστε αυτή την επιθυμία της αγάπης εξυπηρετώντας με σωστό τρόπο τις πραγματικές ανάγκες των συνανθρώπων σας».
157:3.1 Νωρίς το πρωί της Τρίτης, ο Ιησούς και οι δώδεκα απόστολοι άφησαν τον Κήπο Μαγαδάν για να πάνε στην Καισάρεια του Φιλίππου, την πρωτεύουσα της επικράτειας του Φιλίππου του Τετράρχη[8]. Η Καισάρεια Φιλίππου βρισκόταν σε μια περιοχή θαυμαστής ομορφιάς. Ήταν φωλιασμένη σε μια θελκτική κοιλάδα, ανάμεσα σε γραφικούς λόφους, όπου ο Ιορδάνης ξεχυνόταν από ένα υπόγειο σπήλαιο. Τα υψώματα του Όρους Ερμών ήταν πλήρως ορατά από τη βόρεια πλευρά, ενώ από τους λόφους που βρίσκονταν ακριβώς στη νότια πλευρά, έβλεπες μια καταπληκτική θέα του άνω-Ιορδάνη και της Θάλασσας της Γαλιλαίας.
157:3.2 Ο Ιησούς είχε πάει στο Όρος Ερμών τα πρώτα χρόνια που ασχολήθηκε με τις υποθέσεις της βασιλείας, και τώρα που εισήρχετο στην τελική φάση του έργου του, επιθυμούσε να επιστρέψει σ’ αυτό το βουνό της δοκιμασίας και του θριάμβου, όπου πίστευε ότι οι απόστολοι θα απολάμβαναν ένα καινούργιο όραμα των ευθυνών τους και θα αποκτούσαν νέα δύναμη για τις δύσκολες ώρες που βρίσκονταν μπροστά. Καθώς ταξίδευαν, την ώρα που περνούσαν νότια από τις Πηγές της Μερών, οι απόστολοι άρχισαν να σχολιάζουν μεταξύ τους τις πρόσφατες εμπειρίες τους στη Φοινίκη και αλλαχού, και να αφηγούνται τον τρόπο με τον οποίο είχε γίνει αποδεκτό το μήνυμά τους και πώς αντιμετώπιζαν τον Κύριό τους οι διαφορετικοί λαοί.
157:3.3 Σαν σταμάτησαν για το μεσημεριανό φαγητό, ο Ιησούς αντιμετώπισε ξαφνικά τους δώδεκα με την ερώτηση που έκανε για πρώτη φορά απευθυνόμενος σ’ αυτούς, που αφορούσε τον εαυτό του. Έκανε αυτή την καταπληκτική ερώτηση, «Ποιος λένε οι άνθρωποι ότι είμαι;».[9]
157:3.4 Ο Ιησούς είχε ξοδέψει πολλούς μήνες με την εκπαίδευση αυτών των αποστόλων για τη φύση και το χαρακτήρα της βασιλείας των ουρανών και γνώριζε καλά ότι είχε έρθει ο καιρός που έπρεπε να αρχίσει να τους διδάσκει περισσότερα για τη δική του φύση και την προσωπική του σχέση με τη βασιλεία. Και τώρα, καθώς ήταν καθισμένοι κάτω από τις μουριές, ο Κύριος ετοιμάστηκε να κάνει μια από τις πιο σημαντικές ομιλίες της μακρόχρονης συνεργασίας του με τους εκλεγμένους αποστόλους.
157:3.5 Περισσότεροι από τους μισούς αποστόλους πήραν μέρος στην απάντηση της ερώτησης του Ιησού. Του είπαν ότι όλοι όσοι τον γνώριζαν, τον θεωρούσαν προφήτη ή κάποιον ασυνήθιστο άνθρωπο. Ότι ακόμα και οι εχθροί του τον φοβόντουσαν πάρα πολύ, εκτιμώντας ότι οι δυνάμεις του, σύμφωνα με το κατηγορητήριο, προέρχονταν από τη συμμαχία του με τον πρίγκιπα των δαιμόνων. Του είπαν ότι μερικοί στην Ιουδαία και τη Σαμάρια, που δεν τον είχαν συναντήσει προσωπικά, πίστευαν ότι ήταν ο Ιωάννης ο Βαπτιστής που σηκώθηκε από τους νεκρούς[10]. Ο Πέτρος εξήγησε ότι ακαθόριστες φορές και από διάφορα άτομα είχε συγκριθεί με το Μωυσή, τον Ηλία, τον Ησαΐα και τον Ιερεμία[11]. Όταν ο Ιησούς άκουσε αυτή την αναφορά, στάθηκε όρθιος στα πόδια του, και κοιτάζοντας προς τα κάτω, τους δώδεκα που καθόντουσαν γύρω του σ’ ένα ημικύκλιο, με έμφαση έδειξε προς αυτούς με μια σαρωτική χειρονομία του χεριού του και ρώτησε: «Ποιος λέτε εσείς ότι είμαι;»[12]. Έγινε μια έντονη σιγή ενός λεπτού. Οι δώδεκα δεν κατέβαζαν τα μάτια τους από τον Κύριο, και τότε ο Σίμων Πέτρος, αναπηδώντας ανέκραξε: «Είσαι ο Λυτρωτής, ο Γιος του ζώντος Θεού». Και οι έντεκα καθιστοί απόστολοι σηκώθηκαν στα πόδια τους με μια κίνηση, υποδεικνύοντας ότι ο Πέτρος είχε μιλήσει για όλους τους.
157:3.6 Όταν ο Ιησούς τους έγνεψε να καθίσουν και πάλι, και ενώ ακόμη ήταν όρθιος μπροστά τους, είπε: «Αυτό σας αποκαλύφθηκε από τον Πατέρα μου[13]. Ήρθε η ώρα που πρέπει να μάθετε την αλήθεια για μένα. Αλλά για την ώρα σας επιβάλω να μην το πείτε σε κανένα. Ας πάμε από δω»[14].
157:3.7 Και έτσι συνέχισαν το ταξίδι τους στην Καισάρεια Φιλίππου, φθάνοντας αργά το απόγευμα και σταθμεύοντας στο σπίτι του Κέλσου, ο οποίος τους περίμενε. Οι απόστολοι κοιμήθηκαν λίγο εκείνο το βράδυ. Φαινόντουσαν να προαισθάνονται ότι ένα μεγάλο γεγονός στη ζωή τους και στο έργο της βασιλείας είχε αποκαλυφθεί.
157:4.1 Από το περιστατικό της βάφτισης του Ιησού από τον Ιωάννη και τη μετατροπή του νερού σε κρασί στην Κανά, οι απόστολοι τον είχαν, σε διαφορετικές χρονικές περιόδους κατ’ ουσία αποδεχτεί σαν Μεσσία. Για σύντομες περιόδους μερικοί από αυτούς είχαν πιστέψει αληθινά ότι ήταν ο αναμενόμενος Λυτρωτής. Αλλά μόλις αυτές οι ελπίδες άνθιζαν στις καρδιές τους, ο Κύριος τις διέλυε σε κομματάκια με κάποια συντριπτικά λόγια ή πράξεις απογοητευτικές. Για πολύ καιρό βρισκόντουσαν σε μια κατάσταση αναταραχής που οφειλόταν στη διαμάχη για τα σχέδια περί του αναμενόμενου Μεσσία που διατηρούσαν μέσα στο μυαλό τους και από την εμπειρία της ασυνήθιστης συνεργασίας με αυτόν τον ασυνήθιστο άνδρα, την οποία κρατούσαν στις καρδιές τους.
157:4.2 Ήταν αργά το πρωί της Τετάρτης όταν οι απόστολοι μαζεύτηκαν στον κήπο του Κέλσου για το μεσημεριανό τους. Σχεδόν όλη τη νύχτα και από την ώρα που σηκώθηκαν εκείνο το πρωί, ο Σίμων Πέτρος και ο Σίμων ο Ζηλωτής αγωνιζόντουσαν με ζήλο να κάνουν όλους τους αδελφούς τους να αποδεχτούν τον Κύριο με όλη τους την καρδιά όχι σαν το Μεσσία αλλά επίσης σαν τον Θεϊκό Γιο του ζώντος Θεού. Οι δυο Σίμωνες συμφωνούσαν σχεδόν απόλυτα στην εκτίμησή τους για τον Ιησού και αγωνίζονταν φιλόπονα να πείσουν τους αδελφούς τους να παραδεχτούν τις απόψεις τους. Ενώ ο Ανδρέας συνέχιζε σαν ο γενικός υπεύθυνος του αποστολικού σώματος, ο αδελφός του Σίμων Πέτρος γινόταν όλο και περισσότερο και με τη συγκατάθεση όλων ο εκφραστής της γνώμης των δώδεκα.
157:4.3 Βρισκόντουσαν όλοι καθισμένοι στον κήπο το μεσημέρι, όταν εμφανίστηκε ο Κύριος. Οι φυσιογνωμίες τους έφεραν μια κατανυκτική αξιοπρέπεια και όλοι ανασηκώθηκαν καθώς τους πλησίαζε. Ο Ιησούς ξελάφρωνε την ένταση με εκείνο το φιλικό και αδελφικό χαμόγελο που ήταν τόσο χαρακτηριστικό του, όταν οι οπαδοί του θεωρούσαν τους εαυτούς τους, ή κάποιο γεγονός συνδεόμενο με αυτούς, πολύ σοβαρά. Με μια καθοριστική χειρονομία τους υπέδειξε να καθίσουν. Ποτέ ξανά δεν υποδέχτηκαν τον Κύριό τους όρθιοι, όταν αυτός παρουσιαζότανε μπροστά τους. Είδαν ότι δεν ενέκρινε μια τέτοια εκδήλωση σεβασμού.
157:4.4 Όταν γεύτηκαν το φαγητό τους και ήταν απασχολημένοι να συζητούν σχέδια για την περιοδεία που επρόκειτο να κάνουν στη Δεκάπολη, ο Ιησούς ξαφνικά τους κοίταξε κατά πρόσωπο και είπε: «Τώρα που πέρασε μια ολόκληρη μέρα από τότε που συναινέσατε με τη δήλωση του Σίμωνα Πέτρου αναφορικά με την ταυτότητα του Υιού του ανθρώπου, θα σας ρωτούσα αν εμμένετε στην απόφασή σας». Ακούγοντας αυτό, οι δώδεκα σηκώθηκαν και ο Σίμων Πέτρος, κάνοντας μερικά βήματα προς το μέρος του Ιησού, είπε: «Ναι, Κύριε, εμμένουμε. Πιστεύουμε ότι είσαι ο Υιός του ζώντος Θεού». Και ο Πέτρος κάθισε με τους αδελφούς του.
157:4.5 Ο Ιησούς ύστερα, ακόμη όρθιος, είπε στους δώδεκα: «Είστε οι εκλεγμένοι μου πρεσβευτές, αλλά γνωρίζω ότι, από τις περιστάσεις, δεν θα μπορούσατε να έχετε αυτή την πίστη σαν αποτέλεσμα της μερικής ανθρώπινης γνώσης. Αυτή είναι μια αποκάλυψη του πνεύματος του Πατέρα μου στα μύχια της ψυχής σας. Και όταν, επομένως, κάνετε αυτή την εξομολόγηση με τη διορατικότητα του πνεύματος του Πατέρα μου που διαμένει εντός σας, οδηγούμαι στο να ανακοινώσω ότι πάνω σε αυτό το θεμέλιο θα χτίσω την αδελφότητα της βασιλείς των ουρανών. Πάνω σε αυτή την πέτρα της πνευματικής πραγματικότητας θα χτίσω το ζωντανό ναό της πνευματικής συναδέλφωσης μέσα στις αιώνιες πραγματικότητες της βασιλείας του Πατέρα μου. Όλες οι δυνάμεις του πονηρού και το πλήθος των αμαρτιών δεν θα μπορέσουν να κυριαρχήσουν πάνω σ’ αυτή την ανθρώπινη αδελφότητα του θεϊκού πνεύματος. Και ενώ το πνεύμα του Πατέρα μου θα είναι ο παντοτινός οδηγός και σύμβουλος σοφός όλων εκείνων που εισέρχονται στην ασφάλεια αυτής της πνευματικής αδελφότητας, σε σας και τους διαδόχους σας παραδίνω τώρα τα κλειδιά της εξωτερικής βασιλείας – την εξουσία πάνω στα επίγεια πράγματα – τα κοινωνικά και οικονομικά χαρακτηριστικά αυτού του συνδέσμου ανδρών και γυναικών σαν συναδέλφων της βασιλείας»[15]. Και πάλι τους επέβαλε, επί του παρόντος, να μην πουν σε κανένα ότι ήταν ο Γιος του Θεού.
157:4.6 Ο Ιησούς είχε αρχίσει να εμπιστεύεται την πίστη και την ακεραιότητα των αποστόλων του. Ο Κύριος είχε τη γνώμη, ότι μια πίστη, που μπορούσε να αντέξει όσα είχαν περάσει πρόσφατα οι εκλεκτοί του αντιπρόσωποι, χωρίς αμφιβολία θα έκανε ανεκτές τις φοβερές δοκιμασίες που βρίσκονταν μόλις μπροστά και θα αναδυόταν, από το φαινομενικό γκρέμισμα όλων των ελπίδων τους, στο καινούργιο φως μιας νέας απονομής και από εκεί θα ήταν ικανή να προχωρήσει και να διαφωτίσει ένα κόσμο που βρισκόταν στο σκοτάδι. Εκείνη την ημέρα ο Κύριος άρχισε να πιστεύει στην πίστη των αποστόλων του, εκτός ενός.
157:4.7 Και για πάντα μετά από εκείνη την ημέρα, ο ίδιος αυτός Ιησούς χτίζει εκείνο το ζωντανό ναό πάνω στα αιώνια θεμέλια της θεϊκής συγγένειας, και εκείνοι που από τότε και μετά συνειδητοποιούν ότι είναι παιδιά του Θεού, γίνονται οι ανθρώπινες πέτρες οι οποίες σχηματίζουν αυτό το ζωντανό ναό της συγγένειας με το Θεό, και ανυψώνονται στη δόξα και την τιμή της σοφίας και της αγάπης του αιώνιου Πατέρα των πνευμάτων.
157:4.8 Και όταν ο Ιησούς μίλησε με αυτό τον τρόπο, κατεύθυνε τους δώδεκα να πάνε χώρια μοναχός του ο καθένας στους λόφους και να ζητήσουν σοφία, δύναμη και πνευματική καθοδήγηση μέχρι την ώρα του βραδινού φαγητού. Και αυτοί έκαναν καθώς τους είπε ο Κύριος.
157:5.1 Το καινούργιο και ζωτικό χαρακτηριστικό της ομολογίας του Πέτρου ήταν η αναμφίβολη αναγνώριση ότι ο Ιησούς ήταν ο Γιος του Θεού, της αδιαμφισβήτητης θεϊκότητάς του[16][17]. Από τη βάφτισή του ακόμα και από το γάμο στην Κανά, αυτοί οι απόστολοι τον θεωρούσαν σαν τον Μεσσία, αλλά δεν ήταν τμήμα του Ιουδαϊκού σχεδίου περί του εθνικού λυτρωτή ότι έπρεπε να είναι θεϊκός οι Ιουδαίοι δεν δίδασκαν ότι ο Μεσσίας θα αναδυόταν από τη θεϊκότητα. Θα ήταν «χρισμένος» αλλά πολύ δύσκολα τον φαντάζονταν σαν «Γιο του Θεού». Στη δεύτερη ομολογία δόθηκε περισσότερη έμφαση στη διττή φύση, το υπερφυσικό γεγονός ότι ήταν ο Γιος του Ανθρώπου και ο Γιος του Θεού, και ήταν σύμφωνα με αυτή τη μεγάλη αλήθεια της ενότητας της ανθρώπινης φύσης με τη θεϊκή φύση που ο Ιησούς δήλωνε ότι θα έχτιζε τη βασιλεία των ουρανών.
157:5.2 Ο Ιησούς είχε ζητήσει να ζήσει τη γήινη ζωή του και να συμπληρώσει την αποστολή του σαν ο Γιος του Ανθρώπου. Οι οπαδοί του διετίθεντο να τον θεωρήσουν σαν τον αναμενόμενο Μεσσία. Γνωρίζοντας ότι δεν θα μπορούσε να εκπληρώσει τις μεσσιανικές προσδοκίες τους, προσπάθησε να πραγματοποιήσει μια τέτοια τροποποίηση των σχεδίων τους για το Μεσσία ώστε να γίνει εφικτό να ικανοποιήσει εν μέρει τις προσδοκίες τους. Όμως αναγνώριζε τώρα ότι τέτοιο σχέδιο δεν μπορούσε να στεφθεί με επιτυχία. Επομένως προτίμησε να αποκαλύψει με τόλμη το τρίτο σχέδιο – να ανακοινώσει ευθέως τη θεϊκότητά του, να επιβεβαιώσει την αλήθεια της ομολογίας του Πέτρου και να ανακοινώσει με άμεσο τρόπο στους δώδεκα ότι ήταν ο Γιος του Θεού.
157:5.3 Επί τρία χρόνια ο Ιησούς διακήρυττε ότι ήταν ο «Γιος του Ανθρώπου» , ενώ τα ίδια αυτά χρόνια οι απόστολοι επέμεναν όλο και περισσότερο ότι ήταν ο αναμενόμενος Μεσσίας. Τώρα αποκάλυπτε ότι ήταν ο Γιος του Θεού, και πάνω στο σχέδιο της διττής φύσης του Γιου του Ανθρώπου και του Γιου του Θεού, αποφάσισε να χτίσει τη βασιλεία των ουρανών. Είχε πάρει την απόφαση να αποφύγει τις περαιτέρω προσπάθειες για να τους πείσει ότι δεν ήταν ο Μεσσίας. Σκόπευε θαρρετά τώρα να τους αποκαλύψει ότι είναι, και να αγνοήσει την αποφασιστικότητά τους, που επέμεναν να τον θεωρούν Μεσσία.
157:6.1 Ο Ιησούς και οι απόστολοι παρέμειναν ακόμα μια μέρα στο σπίτι του Κέλσου, περιμένοντας να φτάσουν οι αγγελιαφόροι του Δαυίδ Ζεβεδαίου με χρήματα. Σαν επακόλουθο της πτώσης της δημοτικότητας του Ιησού στις μάζες, ήταν η μεγάλη μείωση των εσόδων. Όταν έφτασαν στην Καισάρεια του Φιλίππου το ταμείο ήταν άδειο. Ο Ματθαίος δεν ήταν πρόθυμος να αφήσει τον Ιησού και τ’ αδέλφια του τέτοιες ώρες και δεν είχε έτοιμα δικά του κεφάλαια να παραδώσει στον Ιούδα όπως είχε τόσες πολλές φορές κάνει στο παρελθόν. Όμως ο Δαυίδ Ζεβεδαίος είχε προβλέψει αυτή την πιθανή μείωση των αποδοχών και είχε δώσει εντολές στους αγγελιαφόρους του, καθώς διέσχιζαν την Ιουδαία, τη Σαμάρεια και τη Γαλιλαία, να ενεργούν σαν εισπράκτορες χρημάτων που θα αποστέλλονταν στους εξόριστους αποστόλους και στον Κύριό τους. Και έτσι, το βραδάκι αυτής της ημέρας, οι αγγελιαφόροι έφτασαν από τη Βηθσαϊδά φέρνοντας αρκετά χρήματα για να συντηρηθούν οι απόστολοι μέχρι την επιστροφή τους από την περιοδεία τους στη Δεκάπολη. Ο Ματθαίος περίμενε εκείνο τον καιρό χρήματα από την πώληση του τελευταίου τεμαχίου της περιουσίας που είχε στην Καπερναούμ, έχοντας κανονίσει ότι εκείνα τα χρήματα θα παραδινόντουσαν ανώνυμα στον Ιούδα.
157:6.2 Ούτε ο Πέτρος αλλά ούτε και οι άλλοι απόστολοι είχαν επαρκή κατανόηση της θεϊκότητας του Ιησού. Λίγο αντιλαμβανόντουσαν ότι αυτό ήταν το ξεκίνημα μιας νέας εποχής για τη σταδιοδρομία του Κυρίου τους στη γη, της εποχής στην οποία ο διδάσκαλος-θεραπευτής θα γινόταν η καινούργια ιδέα του Μεσσία – του Γιου του Θεού. Από δω και πέρα μια καινούργια γνώση εμφανίστηκε στο μήνυμα του Μεσσία. Από δω και πέρα το μοναδικό ιδανικό του θα ήταν η αποκάλυψη του Πατέρα, ενώ το μοναδικό ιδανικό του στη διδασκαλία θα ήταν να παρουσιάσει στο σύμπαν του την προσωποποίηση αυτής της ανώτατης σοφίας η οποία μπορεί να γίνει αντιληπτή μόνο ζώντας την. Ήρθε για να έχουμε όλοι ζωή και να την έχουμε εν αφθονία[18].
157:6.3 Ο Ιησούς εισερχόταν τώρα στο τέταρτο και τελευταίο στάδιο της ανθρώπινης ζωής του στη γη. Το πρώτο στάδιο ήταν αυτό της παιδικής ηλικίας του, τα χρόνια που μόνο αμυδρώς γνώριζε την καταγωγή του, τη φύση του και το πεπρωμένο του σαν ανθρώπινο ον. Το δεύτερο στάδιο ήταν τα χρόνια που γινόταν περισσότερο ενσυνείδητος, τα χρόνια της νεότητας και της μετέπειτα ανδρικής ηλικίας, κατά τα οποία κατανόησε καλύτερα τη θεϊκή φύση του και την ανθρώπινη αποστολή του. αυτό το δεύτερο στάδιο τελείωσε με τις εμπειρίες και τις αποκαλύψεις σε συνδυασμό με τη βάφτισή του. Το τρίτο στάδιο της εμπειρίας του Κυρίου στη γη εκτεινόταν από τη βάφτιση και μέσα από τα χρόνια της υπηρεσίας του σαν δάσκαλος και θεραπευτής ως τη σημαντική στιγμή της ομολογίας του Πέτρου στην Καισάρεια του Φιλίππου. Αυτή η τρίτη περίοδος της γήινης ζωής του περιλάμβανε την εποχή που οι απόστολοί και οι άμεσοι οπαδοί του τον γνώρισαν σαν το Γιο του Ανθρώπου και τον θεωρούσαν σαν τον Μεσσία. Η τέταρτη και τελευταία περίοδος της γήινης σταδιοδρομίας του άρχισε εδώ στην Καισάρεια Φιλίππου και έφτασε μέχρι τη σταύρωση. Αυτό το στάδιο της υπηρεσίας του χαρακτηρίστηκε από την αναγνώριση της θεϊκότητας και περιλάμβανε τη δουλειά των τελευταίων χρόνων στη γη. Κατά την τέταρτη περίοδο, ενώ το πλήθος των οπαδών του τον θεωρούσαν ακόμα σαν το Μεσσία, έγινε γνωστός στους αποστόλους σαν ο Γιος του Θεού. Η ομολογία του Πέτρου σηματοδότησε την αρχή της νέας περιόδου της πιο ολοκληρωμένης αντίληψης για την αλήθεια της υπέρτατης υπηρεσίας του σαν τον ενσαρκωμένο Γιο στην Ουράντια και σ’ ένα ολόκληρο σύμπαν, και της αναγνώρισης αυτού του γεγονότος, θαμπά ακόμα, από τους εκλεγμένους πρεσβευτές του.
157:6.4 Με τον τρόπο αυτό ο Ιησούς μέσα από τη ζωή του έδωσε το παράδειγμα για ότι δίδασκε με τη θρησκεία του: την αύξηση της πνευματικότητας με την τεχνική της ζώσης προόδου. Δεν έδωσε έμφαση, όπως έκαναν οι μετέπειτα οπαδοί του, στην ακατάπαυστη πάλη μεταξύ της ψυχής και του σώματος. Δίδασκε περισσότερο ότι το πνεύμα υπερίσχυε και των δυο και με αποτελεσματικότητα στην ευεργετική συμφιλίωση της περισσότερης από αυτή τη διανοητική και ενστικτώδη διαμάχη.
157:6.5 Μια νέα σημασία σχετίζεται με όλη τη διδασκαλία του Ιησού από αυτό το σημείο και μετά. Πριν από την Καισάρεια Φιλίππου παρουσίαζε το ευαγγέλιο της βασιλείας σαν το κύριο θέμα του. Μετά την Καισάρεια Φιλίππου δεν εμφανιζόταν εν μέρει σαν διδάσκαλος, αλλά σαν ο θεϊκός αντιπρόσωπος του αιώνιου Πατέρα, ο οποίος είναι το κέντρο και η περιφέρεια αυτού του πνευματικού βασιλείου και έπρεπε να το κάνει όλο αυτό σαν ανθρώπινο ον, σαν ο Γιος του Ανθρώπου.
157:6.6 Ο Ιησούς προσπάθησε πολύ ειλικρινά να οδηγήσει τους οπαδούς του στο πνευματικό βασίλειο σαν διδάσκαλος, μετά σαν διδάσκαλος-θεραπευτής, αλλά αυτοί δεν το αποδέχτηκαν έτσι. Γνώριζε καλά ότι η αποστολή του στη γη δεν θα μπορούσε ενδεχομένως να εκπληρώσει τις μεσσιανικές προσδοκίες του Ιουδαϊκού λαού. Οι προφήτες της παλαιάς εποχής είχαν περιγράψει ένα Μεσσία που δεν μπορούσε να είναι ποτέ. Ζήτησε να εγκαθιδρύσει τη βασιλεία του Πατέρα σαν ο Γιος του Ανθρώπου, αλλά οι οπαδοί του δεν πήγαιναν παρακάτω στην περιπέτεια. Ο Ιησούς, βλέποντάς το αυτό, προτίμησε τότε να συμβιβαστεί με τους πιστούς του και κάνοντας το προετοιμάστηκε να υποδυθεί ανοιχτά το ρόλο του ενσαρκωμένου Γιου του Θεού.
157:6.7 Συνεπώς, οι απόστολοι άκουσαν πολλά καινούργια καθώς τους μιλούσε ο Ιησούς εκείνη την ημέρα στον κήπο. Και μερικές από αυτές τις επίσημες διατυπώσεις ηχούσαν παράξενα ακόμα και σε αυτούς. Μεταξύ άλλων σημαντικών ανακοινώσεων άκουσαν και τα παρακάτω:
157:6.8 «Από τώρα και στο εξής, αν κάποιος θα ήθελε να γίνει μέλος της ομάδας μας, ας αναλάβει τις υποχρεώσεις της συγγένειας με το Θεό και ας με ακολουθήσει[19]. Και όταν δεν θα είμαι πλέον μαζί σας, μην νομίσετε ότι ο κόσμος θα σας φερθεί καλύτερα από τον Κύριό σας. Αν με αγαπάτε, ετοιμαστείτε να αποδείξετε αυτή την αγάπη με την προθυμία σας να κάνετε την ύψιστη θυσία.
157:6.9 Και σημειώστε καλά τα λόγια μου: δεν ήρθα για να καλέσω δίκαιους αλλά αμαρτωλούς[20]. Ο Γιος του Ανθρώπου δεν ήρθε για να υπηρετηθεί αλλά για να υπηρετήσει και να δώσει τη ζωή του σαν δώρο για όλους[21]. Σας δηλώνω πως ήρθα για να αναζητήσω και να σώσω εκείνους που είναι χαμένοι[22].
157:6.10 Κανένας στον κόσμο αυτό δεν βλέπει τον Πατέρα εκτός από το Γιο που ήρθε από τον Πατέρα[23]. αλλά όταν ο Γιος θα αναληφθεί, θα τραβήξει όλους προς αυτόν, και όποιος πιστέψει αυτή την αλήθεια της διττής φύσης του Γιου θα έχει ζωή που θα είναι αιώνια[24][25].
157:6.11 Δεν μπορούμε ακόμα να ανακοινώσουμε ανοιχτά ότι ο Γιος του Ανθρώπου είναι ο Γιος του Θεού, αλλά σε σας έχει αποκαλυφθεί. Γι αυτό μιλάω σε σας με τόλμη σχετικά με αυτά τα μυστήρια. Αν και στέκομαι μπροστά σας με το φυσικό σώμα μου, προέρχομαι από το Θεό Πατέρα[26]. Εγώ υπήρξα πριν από τον Αβραάμ[27]. Ήρθα πραγματικά από τον Πατέρα, σε αυτόν τον κόσμο, όπως με γνωρίσατε και σας δηλώνω ότι γρήγορα πρέπει να αφήσω αυτό τον κόσμο και να επιστρέψω στο έργο του Πατέρα μου.
157:6.12 Και τώρα, μπορεί η πίστη σας να καταλάβει την αλήθεια αυτών των ανακοινώσεων για το πρόσωπό μου προειδοποιώντας σας ότι ο Γιος του Ανθρώπου δεν θα ικανοποιήσει τις προσδοκίες των πατέρων σας όπως τον έχουν φανταστεί το Μεσσία; Η βασιλεία μου δεν είναι σε αυτό τον κόσμο[28]. Μπορείτε να πιστέψετε την αλήθεια για μένα αντιμετωπίζοντας το γεγονός, ότι ακόμα και οι αλεπούδες έχουν τρύπες και τα πουλιά έχουν φωλιές, ενώ εγώ δεν έχω που να γύρω το κεφάλι μου;[29]
157:6.13 Παρ’ όλα αυτά, σας λέγω ότι ο Πατέρας και Εγώ είμαστε ένα[30]. Αυτός που είδε εμένα έχει δει τον Πατέρα[31]. Ο Πατέρας συνεργάζεται μαζί μου σε όλα τα πράγματα, και δεν θα με αφήσει ποτέ μόνο στην αποστολή μου, όπως δεν θα σας εγκαταλείψω ποτέ Εγώ, όταν, χωρίς καθυστέρηση, θα πάτε να κηρύξετε το ευαγγέλιο σε όλο τον κόσμο[32][33].
157:6.14 Και τώρα σας άφησα για λίγο μακριά από μένα, μόνους με τους εαυτούς σας, για να καταλάβετε τη δόξα και να κατανοήσετε το μεγαλείο της ζωής στην οποία σας κάλεσα: την περιπέτεια της πίστης για την ίδρυση της βασιλείας του Πατέρα μου στις καρδιές των ανθρώπων, το χτίσιμο της συντροφιάς μου, του ζωντανού συνδέσμου με τις ψυχές όλων όσων πιστεύουν αυτό το ευαγγέλιο».
157:6.15 Οι απόστολοι άκουγαν αυτές τις τολμηρές και αιφνιδιαστικές αναφορές σιωπηλά. Ήταν έκπληκτοι. Και διασκορπίστηκαν σε μικρές ομάδες για να συζητήσουν και να μελετήσουν σοβαρά τα λόγια του Κυρίου. Είχαν ομολογήσει ότι ήταν ο Γιος του Θεού, αλλά δεν μπορούσαν να συλλάβουν όλο το νόημα εκείνου που είχαν πράξει.
157:7.1 Εκείνο το βράδυ ο Ανδρέας ανέλαβε ο ίδιος να συγκαλέσει μια προσωπική και ερευνητική συγκέντρωση με καθένα από τους αδελφούς του, και είχε ευεργετικές και εγκάρδιες συνομιλίες με όλους τους συντρόφους του εκτός από τον Ιούδα τον Ισκαριώτη. Ο Ανδρέας δεν είχε ποτέ απολαύσει μια αρκετά στενή προσωπική επαφή με τον Ιούδα όσο με τους άλλους αποστόλους και επομένως δεν είχε θεωρήσει αξιόλογο το ότι ο Ιούδας δεν είχε ποτέ συνδεθεί ελεύθερα και με εμπιστοσύνη με την κεφαλή του σώματος των αποστόλων. Τώρα όμως ο Ανδρέας ανησύχησε τόσο πολύ από τη στάση του Ιούδα ώστε, αργότερα εκείνη τη νύχτα, μετά που οι απόστολοι έπεσαν για ύπνο, αναζήτησε έξω τον Ιησού και εξέθεσε την αιτία της ανησυχίας του στον Κύριο. Είπε ο Ιησούς τότε: «δεν έκανες λάθος, Ανδρέα, που ήρθες σε μένα με αυτό το θέμα, αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε περισσότερο. Συνέχισε μόνο να δείχνεις τη μέγιστη εμπιστοσύνη σ’ αυτόν τον απόστολο. Και μην πεις τίποτε στ’ αδέλφια σου σχετικά με αυτή τη συνομιλία μαζί μου».
157:7.2 Και αυτό ήταν όλο που μπόρεσε να αποσπάσει ο Ανδρέας από τον Ιησού. Υπήρχε πάντα κάτι το περίεργο μεταξύ αυτού του Ιουδαίου και των Γαλιλαίων αδελφών του. ο Ιούδας είχε σοκαριστεί από το θάνατο του Ιωάννη του Βαπτιστή, είχε πληγωθεί σκληρά από τις επιπλήξεις του Κυρίου σε διαφορετικές περιπτώσεις, είχε απογοητευθεί όταν ο Ιησούς αρνήθηκε να στεφθεί βασιλιάς, είχε ταπεινωθεί όταν το έσκασε από τους Φαρισαίους, είχε πικραθεί όταν ο Ιησούς αρνήθηκε να δεχτεί την πρόκληση των Φαρισαίων για ένα σημάδι, είχε μπερδευτεί από την άρνηση του Κυρίου του να καταφύγει σε επιδείξεις δύναμης, και τώρα, πιο πρόσφατα, είχε αποκαρδιωθεί και μερικές φορές είχε απελπιστεί από το άδειο ταμείο. Και του Ιούδα του έλειπε η ενέργεια του πλήθους.
157:7.3 Καθένας από τους υπόλοιπους αποστόλους, κατά τον ίδιο ή διαφορετικό τρόπο, είχε παρόμοια επηρεαστεί από τις ίδιες δοκιμασίες και τα βάσανα, αλλά αγαπούσαν τον Ιησού. Τουλάχιστον πρέπει να αγάπησαν τον Ιησού περισσότερο από όσο ο Ιούδας, γιατί τον ακολούθησαν μέχρι τέλους στο πικρό αποτέλεσμα.
157:7.4 Όντας από την Ιουδαία, ο Ιούδας προσβλήθηκε προσωπικά από την τελευταία προειδοποίηση του Ιησού προς του αποστόλους «να προσέχουν τη μαγιά των Φαρισαίων»[34]. Είχε θεωρήσει ότι αυτή η αναφορά ήταν μια καλυμμένη νύξη γι αυτόν. Αλλά το μεγάλο σφάλμα του Ιούδα ήταν: Επανειλημμένα, όταν ο Ιησούς έστελνε τους αποστόλους του μακριά για να προσευχηθούν, ο Ιούδας, αντί να εντρυφήσει στην ειλικρινή επικοινωνία με τις πνευματικές δυνάμεις του σύμπαντος, παραδινόταν σε σκέψεις ανθρώπινου φόβου ενώ επέμενε να ασχολείται με περίπλοκες αμφιβολίες για την αποστολή του Ιησού καθώς επίσης και να υποκύπτει στην αξιοθρήνητη κλίση του που έρεπε προς τα αισθήματα εκδίκησης.
157:7.5 Και τώρα ο Ιησούς θα έπαιρνε τους αποστόλους του μαζί του στο Όρος Ερμών, όπου είχε ορίσει να εγκαινιάσει την τέταρτη φάση της γήινης υπηρεσίας του σαν Γιος του Θεού. Μερικοί από αυτούς ήταν παρόντες στη βάφτισή του στον Ιορδάνη και ήταν μάρτυρες της αρχής της σταδιοδρομίας του σαν Γιου του Ανθρώπου, και επιθυμούσε μερικοί από αυτούς να είναι παρόντες επίσης και να ακούσουν την εξουσιοδότησή του για την ανάληψη του νέου και δημόσιου ρόλου τού Γιου του Θεού. Συνεπώς, το πρωί της Παρασκευής, 12 Αυγούστου, ο Ιησούς είπε στους δώδεκα: «Προετοιμάστε τις προμήθειες και ετοιμαστείτε για ένα ταξίδι σ’ εκείνο το βουνό, όπου το πνεύμα με προσκαλεί να πάω, για να με προικίσει για το τέλος της εργασίας μου στη γη. Και θα πάρω τους αδελφούς μου μαζί μου ώστε να δυναμώσουν στις δύσκολες ώρες, ακολουθώντας με σ’ αυτή την εμπειρία».
| Εγγραφο 156. Η ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΣΤΗΝ ΤΥΡΟ ΚΑΙ ΤΗ ΣΙΔΩΝΑ |
Δείκτης
Πολλαπλή έκδοση |
Εγγραφο 158. ΤΟ ΟΡΟΣ ΤΗΣ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗΣ |