© 2018 Ίδρυμα Ουράντια
| Εγγραφο 15. ΤΑ ΕΠΤΑ ΥΠΕΡΣΥΜΠΑΝΤΑ |
Δείκτης
Πολλαπλή έκδοση |
Εγγραφο 17. ΟΙ ΕΠΤΑ ΟΜΑΔΕΣ ΥΠΕΡΤΑΤΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΩΝ. |
16:0.1 ΤA Επτά Πρωταρχικά Πνεύματα του Παραδείσου είναι οι βασικές προσωπικότητες του Άπειρου Πνεύματος. Με αυτήν τη επτάπτυχη δημιουργική πράξη αυτό-αντιγραφής το Άπειρο Πνεύμα εξάντλησε τις δυνατότητες που με μαθηματικό τρόπο βρίσκονται έμφυτες στην πραγματική ύπαρξη των τριών προσώπων της Θεότητας. Αν ήταν δυνατόν να παραχθούν περισσότερα Πρωταρχικά Πνεύματα, θα είχαν δημιουργηθεί, αλλά υπάρχουν μόνο επτά δυνατότητες συσχετισμού, και μόνο επτά, έμφυτες στις τρεις Θεότητες. Και αυτό εξηγεί γιατί το σύμπαν λειτουργεί σε επτά μεγάλες υποδιαιρέσεις, και γιατί ο αριθμός επτά είναι βασικός στην οργάνωσή του και στην διαχείρισή του.
16:0.2 Έτσι τα Επτά Πρωταρχικά Πνεύματα προέρχονται, και παίρνουν τα ατομικά χαρακτηριστικά τους από, τις ακόλουθες επτά ομοιότητες:
16:0.3 1. Τον Συμπαντικό Πατέρα.
16:0.4 2. Τον Αιώνιο Υιό.
16:0.5 3. Το Άπειρο Πνεύμα.
16:0.6 4. Τον Πατέρα και τον Υιό.
16:0.7 5. Τον Πατέρα και το Πνεύμα.
16:0.8 6. Τον Υιό και το Πνεύμα.
16:0.9 7. Τον Πατέρα, Τον Υιό, και το Πνεύμα.
16:0.10 Γνωρίζουμε πολύ λίγα για την δράση του Πατέρα και του Υιού στην δημιουργία των Πρωταρχικών Πνευμάτων. Προφανώς δημιουργήθηκαν από τις προσωπικές πράξεις του Άπειρου Πνεύματος, αλλά γνωρίζουμε σίγουρα ότι και ο Πατέρας και ο Υιός συμμετείχαν στην δημιουργία τους.
16:0.11 Σε πνευματικό χαρακτήρα και φύση αυτά τα Επτά Πνεύματα του Παραδείσου είναι σαν ένα, αλλά σε όλες τις άλλες πλευρές της ταυτότητάς τους είναι πολύ ανόμοια, και τα αποτελέσματα της λειτουργίας τους στα υπερσύμπαντα είναι τέτοια ώστε οι ατομικές διαφορές του καθενός είναι αναμφίβολα ευδιάκριτες. Όλα τα κατοπινά σχέδια των επτά τμημάτων του μεγάλου σύμπαντος—ακόμα και των συγγενικών τμημάτων του εξώτερου διαστήματος—έχουν καθοριστεί από την διαφορετική από την πνευματική πολυμορφία αυτών των Επτά Πρωταρχικών Πνευμάτων της ανώτατης και τελικής επίβλεψης.
16:0.12 Τα Πρωταρχικά Πνεύματα έχουν πολλές λειτουργίες, αλλά την παρούσα στιγμή ο ιδιαίτερος τομέας τους είναι η κεντρική επίβλεψη των επτά υπερσυμπάντων. Κάθε Πρωταρχικό Πνεύμα κατέχει ένα αρχηγείο τεράστιας εστίασης δύναμης, που κινείται αργά κυκλικά γύρω από την περιφέρεια του Παραδείσου, πάντοτε διατηρώντας μια θέση απέναντι από το υπερσύμπαν άμεσης επίβλεψης και στο Παραδείσιο εστιακό σημείο ελέγχου της εξειδικευμένης ισχύος του και τμηματικής ενεργειακής διανομής. Οι ακτινικές συνοριακές γραμμές οποιουδήποτε από τα υπερσύμπαντα πραγματικά συγκλίνουν στο Παραδείσιο αρχηγείο του επιβλέποντος Κύριου Πνεύματος.
16:1.1 Ο Συνδετικός Δημιουργός , το Άπειρο Πνεύμα, είναι απαραίτητος στην συμπλήρωση της τριαδικής προσωποποίησης της αδιαίρετης Θεότητας. Αυτή η τρίπτυχη προσωποποίηση της Θεότητας είναι εκ φύσεως επτάπτυχη στην δυνατότητα ατομικής και συνεταιριστικής έκφρασης· έτσι το επακόλουθο σχέδιο της δημιουργίας συμπάντων κατοικημένων από νοήμονα και πιθανά πνευματικά όντα, που να εκφράζουν δεόντως τον Πατέρα, τον Υιό και το Πνεύμα, έκανε αναπόφευκτη την προσωποποίηση των Επτά Πρωταρχικών Πνευμάτων. Έχουμε καταλήξει να λέμε την τρίπτυχη προσωποποίηση της Θεότητας «απόλυτο αναπόφευκτο», ενώ έχουμε καταλήξει να βλέπουμε της εμφάνιση των Επτά Πρωταρχικών Πνευμάτων σαν «υποαπόλυτο αναπόφευκτο».
16:1.2 Αν και τα Επτά Πρωταρχικά Πνεύματα δεν εκφράζουν και πολύ την «τρίπτυχη» Θεότητα, είναι όμως το αιώνιο πορτραίτο της «επτάπτυχης» Θεότητας, των ενεργητικών και συνεταιριστικών λειτουργιών των αιώνιων προσώπων της Θεότητας. Μέσω και εντός και δι αυτών των Επτά Πρωταρχικών Πνευμάτων, μπορούν να εκδηλώνουν την φύση τους, ο Συμπαντικός Πατέρας, ο Αιώνιος Υιός, ή το Άπειρο Πνεύμα, ή οποιοσδήποτε δυαδικός συνεταιρισμός. Όταν ο Πατέρας, ο Υιός, και το Πνεύμα ενεργούν μαζί, μπορούν να το κάνουν αυτό μέσα από το Πρωταρχικό Πνεύμα Αριθμός Επτά, αλλά όχι σαν Τριάδα. Τα Πρωταρχικά Πνεύματα, ένα- ένα ή συλλογικά αντιπροσωπεύουν οποιαδήποτε ή όλες τις λειτουργίες της Θεότητας, μια- μια ή πολλές, αλλά όχι συλλογικές, όχι την Τριάδα. Το Πρωταρχικό Πνεύμα Αριθμός Επτά είναι προσωπικά μη λειτουργικό όσον αφορά την Παραδείσια Τριάδα, και γι αυτό μπορεί να ενεργεί προσωπικά για το Ύψιστο Ον.
16:1.3 Αλλά όταν τα Επτά Πρωταρχικά Πνεύματα αφήνουν τις ατομικές θέσεις τους προσωπικής ισχύος και υπερσυμπαντικής εξουσίας και μαζεύονται γύρω από τον Συνδεδεμένο Δρώντα στην τριαδική παρουσία της Παραδείσιας Θεότητας, τότε και εκεί είναι συλλογικά αντιπροσωπευτικά της λειτουργικής ισχύος, της σοφίας, και της εξουσίας της αδιαίρετης Θεότητας—της Τριάδας-- προς και μέσα στα εξελισσόμενα σύμπαντα. Μια τέτοια Παραδείσια ένωση της πρωταρχικής επτάπτυχης έκφρασης της Θεότητας στην πραγματικότητα αγκαλιάζει, κυριολεκτικά περικλείει, όλες τις ιδιότητες και στάσεις των τριών αιώνιων Θεοτήτων στην Υπερτατοσύνη και Απωτατοσύνη. Πρακτικά από κάθε άποψη, τα Επτά Πρωταρχικά Πνεύματα, εκεί και τότε περικλείουν το λειτουργικό χώρο του Υπέρτατου-Απώτατου προς και μέσα στο κύριο σύμπαν.
16:1.4 Από όσο μπορούμε να διακρίνουμε, αυτά τα Επτά Πνεύματα συνδέονται με τις θείες δραστηριότητες των τριών αιώνιων προσώπων της Θεότητας¨ δεν έχουμε μαρτυρία για άμεση σύνδεση με τις λειτουργικές παρουσίες των τριών αιωνίων φάσεων του Απόλυτου. Όταν συνδέονται, τα Πρωταρχικά Πνεύματα αντιπροσωπεύουν τις Παραδείσιες Θεότητες σε αυτό που πολύ απλουστευμένα μπορεί να θεωρηθεί σαν περιορισμένο πεδίο δράσης. Θα μπορούσε να περιλαμβάνει πολλά από ότι είναι έσχατα αλλά «όχι» απόλυτα.
16:2.1 Ακριβώς όπως ο Αιώνιος και Αρχικός Υιός αποκαλύπτεται μέσα από τα πρόσωπα των ολοένα αυξανόμενων θεϊκών Υιών, έτσι και το Άπειρο και Θείο Πνεύμα αποκαλύπτεται μέσα από τα κανάλια των Επτά Πρωταρχικών Πνευμάτων και των συνεταιρικών πνευματικών τους ομάδων. Στο κέντρο των κέντρων το Άπειρο Πνεύμα είναι προσιτό, αλλά δεν μπορούν όλοι όσοι έχουν φτάσει στον Παράδεισο να το διακρίνουν άμεσα την προσωπικότητά του και την διαφοροποιημένη παρουσία του· αλλά όλοι όσοι έχουν φτάσει στο κεντρικό σύμπαν μπορούν και επικοινωνούν με ένα από τα Επτά Πρωταρχικά Πνεύματα, αυτό που προεδρεύει στο υπερσύμπαν από το οποίο προέρχεται ο νεοφερμένος διαστημικός προσκυνητής .
16:2.2 Στο σύμπαν των συμπάντων ο Παραδείσιος Πατέρας μιλά μόνο μέσα από τον Υιό του, ενώ αυτός και ο Υιός του δρουν ενωμένα μέσα από το Άπειρο Πνεύμα. Έξω από τον Παράδεισο και την Χαβόνα το Άπειρο Πνεύμα μιλά μόνο με τις φωνές των Επτά Πρωταρχικών Πνευμάτων.
16:2.3 Το Άπειρο Πνεύμα χρησιμοποιεί μια επιρροή «προσωπικής παρουσίας» μέσα στα όρια του συστήματος Παράδεισος-Χαβόνα· αλλού η προσωπική πνευματική του παρουσία ασκείται από και μέσα από ένα από τα Επτά Πρωταρχικά Πνεύματα. Έτσι είναι η υπερσυμπαντική πνευματική παρουσία της Τρίτης Πηγής και Κέντρου σε οποιοδήποτε κόσμο και άτομο που κατευθύνεται από την μοναδική φύση του εποπτικού Κύριου Πνεύματος σε εκείνο το σημείο της δημιουργίας. Αντίστροφα, οι συνδυασμένες γραμμές πνευματικής δύναμης και διάνοιας περνούν προς τα μέσα στο Τρίτο Πρόσωπο της Θεότητας μέσα από τα Επτά Πρωταρχικά Πνεύματα.
16:2.4 Οι υπέρτατες-τελικές ιδιότητες της Τρίτης Πηγής και Κέντρου έχουν δοθεί συλλογικά στα Επτά Πρωταρχικά Πνεύματα. Ενώ το κάθε ένα από αυτά έχει μέρος αυτού του χαρίσματος, μόνο συλλογικά έχουν τις ιδιότητες της παντοδυναμίας, της παντογνωσίας, και της πανταχού παρουσίας. Κανένα από αυτά δεν μπορεί έτσι να λειτουργήσει συμπαντικά· σαν άτομα, και στην άσκηση αυτών των δυνάμεων της υπερτατοσύνης και απωτατοσύνης το κάθε ένα είναι προσωπικά περιορισμένο στο υπερσύμπαν που επιτηρεί άμεσα.
16:2.5 Όλα όσα σας έχουν πει σχετικά με τη θειότητα και την προσωπικότητα του Συνδεδεμένου Δρώντα ισχύει εξ ίσου και πλήρως και για τα Επτά Πρωταρχικά Πνεύματα, που διανέμουν τόσο αποτελεσματικά το Άπειρο Πνεύμα στα επτά κομμάτια του μεγάλου σύμπαντος ανάλογα με το θεϊκό χάρισμά τους και με τον τρόπο των διαφοροποιημένων και ατομικά μοναδικών φύσεών τους. Γι αυτό θα ήταν σωστό να δώσουμε στη συλλογική αυτή ομάδα των επτά οποιοδήποτε ή και όλα τα ονόματα του Άπειρου Πνεύματος. Συλλογικά είναι ένα με τον Συνδετικό Δημιουργό σε όλα τα υποαπόλυτα επίπεδα.
16:3.1 Τα Επτά Πρωταρχικά Πνεύματα είναι απερίγραπτα όντα, αλλά είναι έντονα και σίγουρα προσωπικά. Έχουν ονόματα, αλλά προτιμούμε να τα παρουσιάσουμε με αριθμούς. Σαν πρωταρχικές προσωποποιήσεις του Άπειρου Πνεύματος, είναι συγγενικές, αλλά σαν πρωταρχικές εκφράσεις των επτά δυνατών ενώσεων της τριαδικής Θεότητας, είναι διαφοροποιημένες στην φύση τους, και αυτή η διαφοροποίηση καθορίζει και την διαφορετικότητα της υπερσυμπαντικής συμπεριφοράς. Μπορούμε να περιγράψουμε τα Επτά Πρωταρχικά Πνεύματα με τον ακόλουθο τρόπο:
16:3.2 «Πρωταρχικό Πνεύμα Αριθμός Ένα»: Με κάποιο ιδιαίτερο τρόπο αυτό το Πνεύμα είναι η άμεση αναπαράσταση του Παραδείσιου Πατέρα. Είναι μια ιδιαίτερη και επαρκής εκδήλωση της δύναμης, της αγάπης, και της σοφίας του Συμπαντικού Πατέρα. Είναι ο κοντινός συνεργάτης και ανώτατος σύμβουλος του αρχηγού των Ελεγκτών Μυστηρίων, αυτής της ύπαρξης που προεδρεύει του Σώματος των Προσωποποιημένων Προσαρμοστών στο Ντιβίνιγκτον. Σε όλες τις ενώσεις των Επτά Πρωταρχικών Πνευμάτων, είναι πάντα το Πρωταρχικό Πνεύμα Αριθμός Ένα που μιλά εν ονόματι του Συμπαντικού Πατέρα.
16:3.3 Αυτό το Πνεύμα προεδρεύει στο πρώτο υπερσύμπαν και, ενώ επιδεικνύει αλάνθαστα την θεία φύση μιας πρωταρχικής προσωποποίησης του Άπειρου Πνεύματος, φαίνεται ότι μοιάζει περισσότερο στον χαρακτήρα με τον Συμπαντικό Πατέρα. Βρίσκεται πάντα σε προσωπική σχέση με τα επτά Αντανακλαστικά Πνεύματα στην έδρα του πρώτου υπερσύμπαντος.
16:3.4 «Πρωταρχικό Πνεύμα Αριθμός Δύο»: Αυτό το Πνεύμα απεικονίζει την απαράμιλλη φύση και τον γοητευτικό χαρακτήρα του Αιώνιου Υιού, τον πρωτογενή όλης της δημιουργίας. Πάντα βρίσκεται σε στενή σχέση με όλα τα τάγματα των Υιών του Θεού όποτε μπορεί να βρίσκονται στο κατοικημένο σύμπαν σαν άτομα ή σε εορταστικά συμβούλια. Σε όλες τις συνελεύσεις των Επτά Πρωταρχικών Πνευμάτων πάντα μιλά για, και εν ονόματι του Αιώνιου Υιού.
16:3.5 Αυτό το Πνεύμα κατευθύνει τα πεπρωμένα του υπερσύμπαντος αριθμός δύο και κυβερνά αυτό το αχανές κομμάτι όπως θα το κυβερνούσε ο Αιώνιος Υιός. Βρίσκεται πάντα σε σύνδεση με τα επτά Αντανακλαστικά Πνεύματα που είναι εγκατεστημένα στην πρωτεύουσα του δεύτερου υπερσύμπαντος.
16:3.6 Πρωταρχικό Πνεύμα Αριθμός Τρία : Αυτή η Πνευματική προσωπικότητα μοιάζει ιδιαίτερα με το Άπειρο Πνεύμα, και κατευθύνει τις κινήσεις και την εργασία πολλών από ανώτερες προσωπικότητες του Άπειρου Πνεύματος. Προεδρεύει στις συνελεύσεις τους και είναι στενά συνδεδεμένο με όλες τις προσωπικότητες που προέρχονται αποκλειστικά από την Τρίτη Πηγή και Κέντρο. Όταν τα Επτά Πρωταρχικά Πνεύματα έχουν συμβούλιο, είναι πάντα το Πνεύμα Αριθμός Τρία που μιλά εν ονόματι του Άπειρου Πνεύματος.
16:3.7 Αυτό το Πνεύμα είναι υπεύθυνο για το υπερσύμπαν αριθμός τρία, και διοικεί τις υποθέσεις αυτού του τμήματος όπως θα τις διοικούσε το Άπειρο Πνεύμα. Βρίσκεται πάντα σε σύνδεση με τα Αντανακλαστικά Πνεύματα στην έδρα του τρίτου υπερσύμπαντος.
16:3.8 Πρωταρχικό Πνεύμα Αριθμός Τέσσερα: Έχοντας πάρει μέρος από τις συνδυασμένες φύσεις του Πατέρα και του Υιού, αυτό το Πρωταρχικό Πνεύμα καθορίζει την επίδραση της πολιτικής και των διαδικαστικών θεμάτων του Πατέρα και του Υιού στα συμβούλια των Επτά Πρωταρχικών Πνευμάτων. Αυτό το Πνεύμα είναι ο αρχηγός και σύμβουλος εκείνων των ανερχόμενων υπάρξεων που έχουν κατακτήσει το Άπειρο Πνεύμα και έχουν γίνει έτσι υποψήφιοι για να δουν τον Υιό και τον Πατέρα. Περιθάλπουν την τεράστια εκείνη ομάδα προσωπικοτήτων που κατάγονται από τον Πατέρα και τον Υιό. Όταν είναι απαραίτητο να αντιπροσωπευτεί ο Πατέρας και ο Υιός στην ένωση των Επτά Πρωταρχικών Πνευμάτων, είναι πάντα το Πρωταρχικό Πνεύμα Αριθμός Τέσσερα που μιλά.
16:3.9 Αυτό το Πνεύμα κυβερνά το τέταρτο τμήμα του μεγάλου σύμπαντος ανάλογα με την ιδιάζουσα σχέση του με τις ιδιότητες του Συμπαντικού Πατέρα και του Αιώνιου Υιού. Βρίσκεται πάντα σε σύνδεση με τα Αντανακλαστικά Πνεύματα στο αρχηγείο του τέταρτου υπερσύμπαντος.
16:3.10 Πρωταρχικό Πνεύμα Αριθμός Πέντε: Αυτή η θεϊκή προσωπικότητα που με τόσο ξεχωριστό τρόπο συνδυάζει τον χαρακτήρα του Συμπαντικού Πατέρα και του Άπειρου Πνεύματος είναι ο σύμβουλος της τεράστιας ομάδας όντων που είναι γνωστά σαν διευθυντές δύναμης, κέντρα δύναμης, και φυσικοί ελεγκτές. Αυτό το Πνεύμα κατευθύνει επίσης όλες τις προσωπικότητες που προέρχονται από τον Πατέρα και τον Συνδεδεμένου Δρώντα. Στα συμβούλια των Επτά Πρωταρχικών Πνευμάτων, όταν συζητείται η στάση του Πατέρα- Πνεύματος, πάντα μιλά το Πρωταρχικό Πνεύμα Αριθμός Πέντε.
16:3.11 Αυτό το Πνεύμα ορίζει την ευημερία του πέμπτου υπερσύμπαντος με τέτοιο τρόπο που να δείχνει την συνδυασμένη δράση του Συμπαντικού Πατέρα και του Άπειρου Πνεύματος. Βρίσκεται πάντα σε σύνδεση με τα Αντανακλαστικά Πνεύματα στην έδρα του πέμπτου υπερσύμπαντος.
16:3.12 Πρωταρχικό Πνεύμα Αριθμός Έξι: Αυτή η θεϊκή ύπαρξη φαίνεται ότι απεικονίζει τον συνδυασμένο χαρακτήρα του Αιώνιου Υιού και του Άπειρου Πνεύματος. Όποτε τα πλάσματα που έχουν δημιουργηθεί από την συνεργασία του Υιού και του Πνεύματος μαζεύονται στο κεντρικό σύμπαν, αυτό το Πρωταρχικό Πνεύμα είναι ο σύμβουλός τους· και όποτε, στα συμβούλια των Επτά Πρωταρχικών Πνευμάτων, είναι απαραίτητο να συζητηθεί η συνδυασμένη δράση του Αιώνιου Υιού και του Άπειρου Πνεύματος, είναι το Πρωταρχικό Πνεύμα Αριθμός Έξι που απαντά.
16:3.13 Αυτό το Πνεύμα κατευθύνει τις υποθέσεις του έκτου υπερσύμπαντος με τον τρόπο που θα το έπρατταν ο Αιώνιος Υιός και το Άπειρο Πνεύμα. Βρίσκεται πάντα σε σύνδεση με τα Αντανακλαστικά Πνεύματα στην έδρα του έκτου υπερσύμπαντος.
16:3.14 Πρωταρχικό Πνεύμα Αριθμός Επτά : Το προεδρεύων Πνεύμα του έβδομου υπερσύμπαντος είναι μια μοναδικά ισοδύναμη απεικόνιση του Συμπαντικού Πατέρα, του Αιώνιου Υιού, και του Άπειρου Πνεύματος. Το Έβδομο Πνεύμα, ο βασικός σύμβουλος όλων των όντων τριαδικής προέλευσης, είναι επίσης ο σύμβουλος και ο διευθυντής όλων των ανερχομένων προσκυνητών της Χαβόνα, εκείνων των κατώτερων όντων που έχουν φτάσει τα πεδία της δόξας μέσα από την συνδυασμένη φροντίδα του Πατέρα, του Υιού, και του Πνεύματος.
16:3.15 Το Έβδομο Πρωταρχικό Πνεύμα δεν είναι οργανικά αντιπρόσωπος της Παραδείσιας Τριάδας· αλλά είναι γνωστό γεγονός ότι η προσωπική και πνευματική του φύση είναι η απεικόνιση του Συνδεδεμένου Δρώντα σε ίσες αναλογίες των τριών άπειρων προσώπων των οποίων η ένωση της Θεότητας είναι η Παραδείσια Τριάδα, και της οποίας η λειτουργία αυτή είναι η προέλευση της προσωπικής και πνευματικής φύσης του Θεού του Υπέρτατου. Έτσι το Έβδομο Πρωταρχικό Πνεύμα αποκαλύπτει μια προσωπική και οργανική σχέση με το πνευματικό πρόσωπο του εξελισσόμενου Υπέρτατου. Ως εκ τούτου, στα συμβούλια των Πρωταρχικών Πνευμάτων εκεί ψηλά, όταν γίνεται απαραίτητη η ψηφοφορία για την συνδυασμένη προσωπική στάση του Πατέρα, του Υιού, και του Πνεύματος ή όταν χρειάζεται να απεικονιστεί η πνευματική στάση του Υπέρτατου Όντος, είναι το Πρωταρχικό Πνεύμα Αριθμός Επτά που λειτουργεί. Γι αυτό από τη φύση του γίνεται ο προεδρεύων στο Παραδείσιο συμβούλιο των Επτά Πρωταρχικών Πνευμάτων.
16:3.16 Κανένα από τα Επτά Πνεύματα δεν είναι οργανικά αντιπροσωπευτικό της Παραδείσιας Τριάδας, αλλά όταν ενώνονται σαν επτάπτυχη Θεότητα, αυτή η ένωση με την έννοια της θεότητας – και όχι με προσωπική έννοια— ισοδυναμεί σε ένα λειτουργικό επίπεδο σχετικό με λειτουργίες της Τριάδας. Κατ’ αυτήν την έννοια το «Επτάπτυχο Πνεύμα» σχετίζεται λειτουργικά με την Παραδείσια Τριάδα. Με αυτήν επίσης την έννοια το Πρωταρχικό Πνεύμα Αριθμός Επτά μερικές φορές μιλά για να επιβεβαιώσει την στάση της Τριάδας ή, μάλλον ενεργεί σαν αντιπρόσωπος για την στάση της ένωσης του Επτάπτυχου Πνεύματος όσον αφορά την στάση της ένωσης της Τρίπτυχης-Θεότητας, την στάση της Παραδείσιας Τριάδας.
16:3.17 Οι πολλαπλές λειτουργίες του Έβδομου Κύριου Πνεύματος κυμαίνονται λοιπόν από μια συνδυασμένη απεικόνιση των προσωπικών φύσεων του Πατέρα, του Υιού, και του Πνεύματος, μέσα από μια αντιπροσώπευση της προσωπικής στάσης του Θεού του Ύψιστου, μέχρι και μια αποκάλυψη της στάσης της θεότητας της Παραδείσιας Τριάδας. Και σε κάποιες περιπτώσεις αυτό το προεδρεύων Πνεύμα εκφράζει με παρόμοιο τρόπο τις στάσεις του Απώτατου και του Υπέρτατου- Απώτατου.
16:3.18 Είναι το Πρωταρχικό Πνεύμα Αριθμός Επτά που, με τις πολλαπλές του ικανότητες, προσωπικά χορηγεί την πρόοδο της ανόδου των υποψηφίων από τους κόσμους του χρόνου στην προσπάθειά τους να κατανοήσουν την αδιαίρετη Θεότητα της Ύψιστης Αρχής. Μια τέτοια κατανόηση περιλαμβάνει κάποια γνώση της υπαρξιακής κυριαρχίας της Ύψιστης Τριάδας τόσο συντονισμένη με μια έννοια της αναπτυσσόμενης εμπειρικής κυριαρχίας του Ύψιστου Όντος όσο να αποτελέσει την κατανόηση των δημιουργηθέντων πλασμάτων της ενότητας της Ύψιστης Αρχής. Η συνειδητοποίηση των δημιουργηθέντων πλασμάτων αυτών των τριών παραγόντων ισοδυναμεί με την έννοια της Χαβόνας της Τριαδικής πραγματικότητας, και δίνει στους προσκυνητές του χρόνου την ικανότητα να διεισδύσουν τελικά στην Τριάδα, να ανακαλύψουν τα τρία άπειρα πρόσωπα της Θεότητας.
16:3.19 Η ανικανότητα των προσκυνητών της Χαβόνα να βρουν πλήρως τον Θεό τον Ύψιστο αποζημιώνεται από το Έβδομο Πρωταρχικό Πνεύμα, του οποίου η τριαδική φύση αποκαλύπτει με τέτοιο ιδιαίτερο τρόπο το πνευματικό πρόσωπο του Ύψιστου. Κατά την διάρκεια της τωρινής συμπαντικής ηλικίας της μη προσεγγισιμότητας προς το πρόσωπο του Ύψιστου, το Πρωταρχικό Πνεύμα Αριθμός Επτά λειτουργεί στην θέση του Θεού των ανερχόμενων πλασμάτων στο θέμα των προσωπικών σχέσεων. Είναι εκείνο το πνευματικό ον που όλοι οι ανερχόμενοι είναι βέβαιο ότι θα αναγνωρίσουν και θα κατανοήσουν κάπως όταν φτάσουν τα κέντρα της λαμπρότητας.
16:3.20 Αυτό το Πρωταρχικό Πνεύμα βρίσκεται πάντα σε στενή σχέση με τα Αντανακλαστικά Πνεύματα της Ουβέρσα, της έδρας του έβδομου υπερσύμπαντος, του δικού μας τμήματος της δημιουργίας. Η διαχείρισή του στο Όρβοντον συμπεριλαμβάνει την θαυμάσια συμμετρία του ισόβαθμου συνδυασμού των θεϊκών φύσεων του Πατέρα, του Υιού, και του Πνεύματος.
16:4.1 Τα Επτά Πρωταρχικά Πνεύματα είναι η πλήρης αντιπροσώπευση του Άπειρου Πνεύματος στα εξελισσόμενα σύμπαντα. Αντιπροσωπεύουν την Τρίτη Πηγή και Κέντρο στις σχέσεις ενέργειας, νου, και πνεύματος. Ενώ λειτουργούν σαν συντονιστικές κεφαλές του συμπαντικού διαχειριστικού ελέγχου του Συνδεδεμένου Δρώντα, ας μην ξεχάσουμε ότι προέρχονται από τις δημιουργικές πράξεις των Παραδείσιων Θεοτήτων. Είναι κυριολεκτικά αληθινό ότι αυτά τα Επτά Πνεύματα είναι η προσωποποιημένη φυσική δύναμη, ο κοσμικός νους, και η πνευματική παρουσία της τριαδικής Θεότητας, « τα Επτά Πνεύματα του Θεού έχουν σταλεί σε όλο το σύμπαν».
16:4.2 Τα Πρωταρχικά Πνεύματα είναι μοναδικά γιατί λειτουργούν σε όλα τα συμπαντικά επίπεδα πραγματικότητας εκτός από το απόλυτο. Γι αυτό λοιπόν είναι ικανοί και άψογοι επόπτες σε όλες τις φάσεις διαχειριστικών υποθέσεων σε όλα τα επίπεδα υπερσυμπαντικών δραστηριοτήτων. Είναι πολύ δύσκολο για τον θνητό νου να καταλάβει πολλά για τα Πρωταρχικά Πνεύματα επειδή το έργο τους είναι τόσο υψηλά εξειδικευμένο, αν και περιλαμβάνει τα πάντα, τόσο εξαιρετικά υλικό και συγχρόνως τόσο ξεχωριστά πνευματικό. Αυτοί οι πολύπλευροι δημιουργοί του κοσμικού νου είναι οι πρόγονοι των Διευθυντών Συμπαντικής Δύναμης και είναι και οι ίδιοι υπέρτατοι διευθυντές της αχανούς και απέραντης δημιουργίας πνευματικών πλασμάτων.
16:4.3 Τα Επτά Πρωταρχικά Πνεύματα είναι οι δημιουργοί των Διευθυντών Συμπαντικής Δύναμης και των συνεργατών τους, οντοτήτων που είναι αναντικατάστατες στην οργάνωση, τον έλεγχο, και την διαχείριση των φυσικών ενεργειών του μεγάλου σύμπαντος. Και αυτά τα Πρωταρχικά Πνεύματα επίσης βοηθούν πολύ υλικά τους Δημιουργούς Υιούς στο έργο τους για τον σχηματισμό και οργάνωση των τοπικών συμπάντων.
16:4.4 Δεν μπορούμε να βρούμε καμία προσωπική σχέση ανάμεσα στο έργο κοσμικής ενέργειας των Πρωταρχικών Πνευμάτων και των λειτουργιών ισχύος του Απεριόριστου Απόλυτου. Οι ενεργειακές εκδηλώσεις κάτω από την δικαιοδοσία των Πρωταρχικών Πνευμάτων κατευθύνονται όλες από την περιφέρεια του Παραδείσου· δεν φαίνεται να σχετίζονται με κανένα άμεσο τρόπο με τα φαινόμενα ισχύος που ταυτίζονται με την κάτω επιφάνεια του Παραδείσου.
16:4.5 Αναμφίβολα, όταν συναντούμε τις λειτουργικές δραστηριότητες των διαφόρων Εποπτών Μοροντιανής Ισχύος, ερχόμαστε πρόσωπο με πρόσωπο με κάποιες από τις άγνωστες δραστηριότητες των Πρωταρχικών Πνευμάτων. Ποιος άλλος εκτός από αυτούς τους προγόνους και των φυσικών ελεγκτών και των πνευματικών πρέσβεων, θα μπορούσε να έχει επινοήσει να συνδυάσει έτσι και να συσχετίσει τις υλικές και πνευματικές ενέργειες ώστε να δημιουργήσει μια ως τώρα ανύπαρκτη φάση συμπαντικής πραγματικότητας—την μοροντιανή ουσία και τον μοροντιανό νου;
16:4.6 Πολλή από την πραγματικότητα των πνευματικών κόσμων είναι μοροντιανής τάξης, μια φάση συμπαντικής πραγματικότητας εντελώς άγνωστης στην Ουράντια. Ο στόχος της ύπαρξης της προσωπικότητας είναι πνευματικός, αλλά οι μοροντιανές δημιουργίες πάντα μεσολαβούν, γεφυρώνοντας το χάσμα ανάμεσα στις υλικές σφαίρες θνητής προέλευσης και στις υπερσυμπαντικές σφαίρες προχωρημένης πνευματικής κατάστασης. Σε αυτήν την σφαίρα είναι που τα Πρωταρχικά Πνεύματα έχουν την μεγαλύτερη συνεισφορά στο σχέδιο της ανθρώπινης ανόδου στον Παράδεισο.
16:4.7 Τα Επτά Πρωταρχικά Πνεύματα έχουν προσωπικούς αντιπροσώπους που λειτουργούν σε όλο το μεγάλο σύμπαν, αλλά εφόσον μια μεγάλη πλειοψηφία αυτών των υποδεέστερων όντων δεν ασχολείται άμεσα με το σχέδιο ανοδικής πορείας των θνητών στο μονοπάτι της Παραδείσιας τελειότητας, πολύ λίγα ή τίποτα δεν γνωρίζουμε γι αυτά. Ένα μεγάλο, πολύ μεγάλο μέρος της δραστηριότητας των Επτά Πρωταρχικών Πνευμάτων παραμένει κρυφό για τον ανθρώπινο νου επειδή με κανένα τρόπο δεν ασχολείται με το πρόβλημα της Παραδείσιας ανόδου σας.
16:4.8 Είναι πάρα πολύ πιθανόν, αν και δεν μπορούμε να έχουμε συγκεκριμένες αποδείξεις, ότι το Πρωταρχικό Πνεύμα του Όρβοντον ασκεί μια αποφασιστική επιρροή στις ακόλουθες σφαίρες δραστηριότητας:
16:4.9 1. Στις διαδικασίες της έναρξης ζωής των Φορέων Ζωής του τοπικού σύμπαντος.
16:4.10 2. Στις δραστηριοποιήσεις της ζωής των υπασπιστών νοητικών πνευμάτων που έχουν χαριστεί στους κόσμους από ένα Δημιουργικό Πνεύμα του τοπικού σύμπαντος.
16:4.11 3. Στις διακυμάνσεις ενεργειακών εκδηλώσεων που εκδηλώνονται από τις μονάδες οργανωμένης ύλης ανταπόκρισης ευθύγραμμης βαρύτητας.
16:4.12 4. Στην συμπεριφορά άμεσης ενέργειας όταν απελευθερώνεται εντελώς από το Απροσδιόριστο Απόλυτο, και αρχίζει έτσι να ανταποκρίνεται στην άμεση επίδραση της ευθύγραμμης βαρύτητας και στους χειρισμούς των Διευθυντών Συμπαντικής Δύναμης και των συνεργατών τους.
16:4.13 5. Στην απονομή του αντιπροσωπευτικού πνεύματος ενός Δημιουργικού Πνεύματος του τοπικού σύμπαντος, που στην Ουράντια είναι γνωστό σαν Άγιο Πνεύμα.
16:4.14 6. Στην επακόλουθη απονομή του πνεύματος των δωρηθέντων Υιών, που στην Ουράντια ονομάζεται Βοηθός του Πνεύματος της Αλήθειας.
16:4.15 7. Στον αντανακλαστικό μηχανισμό των τοπικών συμπάντων και του υπερσύμπαντος. Πολλά από τα χαρακτηριστικά που συνδέονται με αυτό το ασυνήθιστο φαινόμενο δεν μπορούν να εξηγηθούν λογικά ή να γίνουν κατανοητά με την λογική χωρίς να θεωρήσουμε δεδομένη την δραστηριότητα των Πρωταρχικών Πνευμάτων σε συνεργασία με τον Συνδεδεμένο Δρώντα και το Ύψιστο Ον.
16:4.16 Παρά την αποτυχία μας να καταλάβουμε επαρκώς τις πολλαπλές εργασίες των Επτά Πρωταρχικών Πνευμάτων, είμαστε σίγουροι ότι υπάρχουν δύο σφαίρες στην τεράστια σειρά συμπαντικών δραστηριοτήτων με τις οποίες δεν έχουν καμία σχέση: με την εγκατάσταση και αντιπροσώπευση των Προσαρμοστών Σκέψης και με τις ανεξιχνίαστες λειτουργίες του Απεριόριστου Απόλυτου.
16:5.1 Κάθε τμήμα του μεγάλου σύμπαντος, κάθε ατομικό σύμπαν και κόσμος, απολαμβάνει τα οφέλη της ενωμένης συμβούλευσης και σοφίας όλων των Επτά Πρωταρχικών Πνευμάτων αλλά δέχεται το προσωπικό άγγιγμα και την απόχρωση μόνο ενός. Και η προσωπική φύση κάθε Κύριου Πνεύματος διαπερνά ολοκληρωτικά και καθορίζει με μοναδικό τρόπο το υπερσύμπαν του.
16:5.2 Μέσα από αυτήν την προσωπική επίδραση των Επτά Πρωταρχικών Πνευμάτων κάθε πλάσμα κάθε τάξης νοήμονων όντων, έξω από τον Παράδεισο και την Χαβόνα, πρέπει να φέρει την χαρακτηριστική σφραγίδα της ατομικότητας που υποδεικνύει την προγονική φύση κάποιου από αυτά τα Επτά Παραδείσια Πνεύματα. Όσον αφορά τα επτά υπερσύμπαντα, κάθε ιθαγενές πλάσμα, άνθρωπος ή άγγελος, πάντα θα φέρει αυτό το σήμα της γενέθλιας ταυτότητας.
16:5.3 Τα Επτά Πρωταρχικά Πνεύματα δεν εισβάλλουν άμεσα στον υλικό νου των ατομικών πλασμάτων των εξελισσόμενων κόσμων του διαστήματος. Οι θνητοί της Ουράντια δεν βιώνουν την προσωπική παρουσία της νοητικής και πνευματικής επιρροής του Πρωταρχικού Πνεύματος του Όρβοντον. Αν αυτό το Πρωταρχικό Πνεύμα έχει κάποιου είδους επαφή με τον ατομικό θνητό νου κατά την διάρκεια των πρώτων εξελικτικών εποχών ενός κατοικημένου κόσμου, αυτή πρέπει να γίνεται μέσα από την φροντίδα του Δημιουργικού Πνεύματος του τοπικού σύμπαντος, συντρόφου και συνεταίρου του Δημιουργού Υιού του Θεού που προεδρεύει των πεπρωμένων κάθε τοπικής δημιουργίας. Αλλά αυτό ίδιο Δημιουργικό Πνεύμα Μητέρα είναι, σε φύση και χαρακτήρα, πολύ παρόμοιο με το Πρωταρχικό Πνεύμα του Όρβοντον.
16:5.4 Η φυσική σφραγίδα ενός Κύριου Πνεύματος είναι ένα μέρος της ανθρώπινης υλικής προέλευσης. Ολόκληρη η μοροντιανή σταδιοδρομία περνά κάτω από την συνεχή επιρροή αυτού του ίδιου Κύριου Πνεύματος. Δεν είναι και πολύ παράξενο ότι η ακόλουθη πνευματική σταδιοδρομία ενός τέτοιου ανερχόμενου θνητού ποτέ δεν απαλλάσσεται εντελώς από την χαρακτηριστική σφραγίδα του ίδιου εποπτικού Πνεύματος. Το αποτύπωμα ενός Πρωταρχικού Πνεύματος είναι βασικό για την ίδια την ύπαρξη κάθε προ-Χαβόνας σταδίου της ανέλιξης των θνητών.
16:5.5 Οι χαρακτηριστικές τάσεις της προσωπικότητας που θα εκδηλώσουν στην ζωή τους οι εξελισσόμενοι θνητοί, και που είναι χαρακτηριστικές σε κάθε υπερσύμπαν, και εκδηλώνουν άμεσα την φύση του κυρίαρχου Κύριου Πνεύματος, ποτέ δεν εξαλείφονται εντελώς, ούτε και όταν αυτοί οι ανερχόμενοι βρεθούν κάτω από την μακρόχρονη εκπαίδευση και ενωτική πειθαρχία που θα συναντήσουν στις ένα δισεκατομμύριο εκπαιδευτικές σφαίρες της Χαβόνα. Ακόμα και η επόμενη έντονη Παραδείσια κουλτούρα δεν είναι αρκετή για να ξεριζώσει τις σφραγίδες της υπερσυμπαντικής καταγωγής. Σε όλη την αιωνιότητα ο ανερχόμενος θνητός θα εκδηλώνει χαρακτηριστικά ενδεικτικά του προεδρεύοντος Πνεύματος από το υπερσύμπαν της καταγωγής του. Ακόμα και στο Σώμα της Οριστικότητας, όταν είναι επιθυμητό να απεικονίσουν ή να φτάσουν σε μια «ολοκληρωμένη» Τριαδική σχέση, πάντα μαζεύεται μια ομάδα από επτά τελειόφοιτους, ένας από κάθε υπερσύμπαν.
16:6.1 Τα Πρωταρχικά Πνεύματα είναι η επτάπτυχη πηγή του κοσμικού νου, του διανοητικού δυναμικού του μεγάλου σύμπαντος. Αυτός ο κοσμικός νους είναι μια υπο-απόλυτη εκδήλωση του νου της Τρίτης Πηγής και Κέντρου και κατά κάποιο τρόπο σχετίζεται λειτουργικά με τον νου του εξελικτικού Ύψιστου Όντος.
16:6.2 Σε έναν κόσμο όπως η Ουράντια δεν συναντούμε την άμεση επιρροή των Επτά Πρωταρχικών Πνευμάτων στις υποθέσεις των ανθρώπινων φυλών. Ζείτε κάτω από την άμεση επιρροή του Δημιουργικού Πνεύματος του Νέβαδον. Παρόλα αυτά τα Πρωταρχικά Πνεύματα κυριαρχούν στις βασικές αντιδράσεις όλου του νου των πλασμάτων επειδή αυτά είναι οι πραγματικές πηγές των διανοητικών και πνευματικών δυναμικών που έχουν εξειδικευθεί στα τοπικά σύμπαντα για να λειτουργήσουν στις ζωές εκείνων των ατόμων που κατοικούν στους εξελισσόμενους κόσμους του χώρου και του χρόνου[1][2].
16:6.3 Το δεδομένο του κοσμικού νου εξηγεί την συγγένεια των διαφόρων τύπων ανθρώπινων και υπερανθρώπινων διανοιών. Όχι μόνο είναι συγγενή πνεύματα που ελκύονται το ένα από το άλλο, αλλά οι συγγενείς διάνοιες είναι επίσης πολύ αδερφικές και κλείνουν προς την μεταξύ τους συνεργασία[3]. Μερικές φορές έχει παρατηρηθεί ότι οι ανθρώπινες διάνοιες ρέουν σε κανάλια εκπληκτικής ομοιότητας και απερίγραπτης συμφωνίας.
16:6.4 Σε όλους τους συνεταιρισμούς προσωπικότητας του κοσμικού νου υπάρχει μια ιδιότητα που θα μπορούσε να ονομαστεί «ανταπόκριση προς την πραγματικότητα». Είναι αυτή η συμπαντική κοσμική εγκατάσταση των πλασμάτων που έχουν θέληση που τους σώζει από το να γίνουν αβοήθητα θύματα των α πριόρι θεωρημάτων της επιστήμης, της φιλοσοφίας, και της θρησκείας. Αυτή η ευαισθησία στην πραγματικότητα του κοσμικού νου ανταποκρίνεται σε κάποιες φάσεις της πραγματικότητας ακριβώς όπως το ενεργειακό υλικό ανταποκρίνεται στην βαρύτητα. Θα ήταν πιο σωστό μάλιστα να λέγαμε, ότι αυτές οι υπερ-υλικές πραγματικότητες ανταποκρίνονται έτσι στον κοσμικό νου.
16:6.5 Ο κοσμικός νους ανελλιπώς ανταποκρίνεται (αναγνωρίζει ανταπόκριση) σε τρία επίπεδα συμπαντικής πραγματικότητας. Αυτές οι ανταποκρίσεις είναι αυτονόητες στις καθαρά λογικές και βαθιά σκεπτόμενες διάνοιες. Αυτά τα επίπεδα πραγματικότητας είναι:
16:6.6 1. Αιτιότητα—ο τομέας πραγματικότητας των φυσικών αισθήσεων, των επιστημονικών σφαιρών λογικής ομοιομορφίας, της διαφοροποίησης του πραγματικού και μη πραγματικού, των αντανακλαστικών συμπερασμάτων που βασίζονται σε κοσμική αντίδραση. Αυτή είναι η μαθηματική μορφή της κοσμικής κρίσης.
16:6.7 2. Καθήκον– ο τομέας πραγματικότητας της ηθικής από φιλοσοφική άποψη, η αρένα του λόγου, η αναγνώριση του σχετικά σωστού και λανθασμένου. Αυτή είναι η αμερόληπτη μορφή της κοσμικής κρίσης.
16:6.8 3.Λατρεία—ο πνευματικός τομέας της πραγματικότητας της θρησκευτικής εμπειρίας, της προσωπικής συνειδητοποίησης της θεϊκής συντροφικότητας, της αναγνώρισης των πνευματικών αξιών, της επιβεβαίωσης της αιώνιας επιβίωσης, της ανόδου από την κατάσταση του υπηρέτη του Θεού στην χαρά και την ελευθερία των υιών του Θεού. Αυτή είναι η ανώτερη αντίληψη του κοσμικού νου, η ευλαβική και σεβάσμια μορφή της κοσμικής κρίσης.
16:6.9 Αυτές οι επιστημονικές, ηθικές, και πνευματικές αντιλήψεις, αυτές οι κοσμικές αντιδράσεις, είναι έμφυτες στον κοσμικό νου που κατοικεί σε όλα τα πλάσματα που έχουν βούληση. Η εμπειρία της ζωής πάντα αναπτύσσει αυτές τις τρεις κοσμικές διαισθήσεις¨ συντελούν στην αυτοσυνειδησία της στοχαστικής σκέψης. Αλλά είναι λυπηρό που έχουν καταγραφεί τόσο λίγα πρόσωπα στην Ουράντια που να χαίρονται να καλλιεργούν αυτές τις ιδιότητες της γενναίας και ανεξάρτητης κοσμικής σκέψης.
16:6.10 Στα νοήμονα όντα του τοπικού σύμπαντος, αυτές οι τρεις αντιλήψεις κοσμικού νου αποτελούν τις α πριόρι υποθέσεις που κάνουν δυνατό για τον άνθρωπο να λειτουργήσει σαν λογική και ενσυνείδητη προσωπικότητα στις σφαίρες της επιστήμης, της φιλοσοφίας, και της θρησκείας. Με άλλα λόγια, η αναγνώριση της «πραγματικότητας» αυτών των τριών εκδηλώσεων του Άπειρου γίνεται από μια κοσμική τεχνική αυτο-αποκάλυψης. Η υλική ενέργεια αναγνωρίζεται από την μαθηματική λογική των αισθήσεων¨ ο νοήμων λόγος γνωρίζει διαισθητικά το ηθικό του καθήκον¨ η πνευματική πίστη (λατρεία- σεβασμός) είναι η θρησκεία της πραγματικότητας της πνευματικής εμπειρίας. Αυτοί οι τρεις βασικοί παράγοντες στην στοχαστική σκέψη μπορεί να ενοποιηθούν και να συντονιστούν στην ανάπτυξη της προσωπικότητας, ή μπορεί να γίνουν δυσανάλογοι και ουσιαστικά άσχετοι με τις αντίστοιχες λειτουργίες τους. Αλλά όταν ενοποιηθούν, δημιουργούν έναν δυνατό χαρακτήρα που συνίσταται στον συσχετισμό μιας τεκμηριωμένης επιστήμης, μιας ηθικής φιλοσοφίας, και μιας γνήσια θρησκευτικής εμπειρίας. Και είναι αυτές οι κοσμικές διαισθήσεις που δίνουν αντικειμενική εγκυρότητα, πραγματικότητα, στην εμπειρία του ανθρώπου μέσα και μαζί με τα πράγματα, τις έννοιες, και τις αξίες.
16:6.11 Είναι σκοπός της εκπαίδευσης να αναπτύξει και να οξύνει αυτά τα έμφυτα χαρίσματα του ανθρώπινου νου· του πολιτισμού να τα εκφράσει· της εμπειρίας της ζωής να τα πραγματοποιήσει· της θρησκείας να εξευγενίσει· και της προσωπικότητας να τα ενοποιήσει.
16:7.1 Η διάνοια από μόνη της δεν μπορεί να εξηγήσει την ηθική φύση. Η ηθική, η αρετή, είναι έμφυτες στην ανθρώπινη προσωπικότητα. Η ηθική διαίσθηση, η πραγματοποίηση του καθήκοντος, είναι ένα συστατικό του ανθρώπινου νου και συνδέεται με τα άλλα απαράγραπτα στοιχεία της ανθρώπινης φύσης: της επιστημονική περιέργεια και την πνευματική διορατικότητα. Η νοημοσύνη του ανθρώπου υπερβαίνει κατά πολύ αυτήν των συγγενών του ζώων, αλλά είναι η ηθική και θρησκευτική φύση του που τον ξεχωρίζει ιδιαίτερα από τον κόσμο των ζώων.
16:7.2 Η επιλεκτική αντίδραση ενός ζώου περιορίζεται στο μηχανικό επίπεδο συμπεριφοράς. Η υποτιθέμενη διορατικότητα των ανώτερων ζώων είναι και αυτή σε μηχανικό επίπεδο και συνήθως εκδηλώνεται μόνο μετά από την εμπειρία μηχανικής δοκιμής και σφάλματος. Ο άνθρωπος είναι ικανός να εξασκήσει επιστημονική, ηθική, και πνευματική διορατικότητα πριν από οποιαδήποτε εξερεύνηση ή πειραματισμό.
16:7.3 Μόνο μια προσωπικότητα μπορεί να γνωρίζει τι κάνει πριν το κάνει· μόνο οι προσωπικότητες κατέχουν την βαθιά γνώση πριν την εμπειρία. Μια προσωπικότητα μπορεί να κοιτάξει πριν ξεκινήσει και μπορεί να μάθει από την ματιά αυτή όσο και από την πράξη. Ένα μη προσωπικό ζώο συνήθως μαθαίνει μόνο αφού πράξει.
16:7.4 Σαν αποτέλεσμα της εμπειρίας το ζώο γίνεται ικανό να εξετάζει τους διαφόρους τρόπους της επίτευξης ενός σκοπού και να επιλέξει την προσέγγιση που βασίζεται στην συσσωρευμένη εμπειρία του. Αλλά μια προσωπικότητα μπορεί και να εξετάσει τον στόχο τον ίδιο και να διαμορφώσει γνώμη και κρίση για την αξία του. Η διάνοια μόνη της μπορεί να ξεχωρίζει τα καλύτερα μέσα για να πετύχει κάποιους γενικούς στόχους, αλλά ένα ηθικό ον κατέχει μια βαθιά γνώση που τον κάνει ικανό να ξεχωρίζει ανάμεσα στους σκοπούς αλλά και ανάμεσα στα μέσα που θα πρέπει να ακολουθήσουν για να τους πετύχουν. Και ένα ηθικό ον όταν επιλέγει την αρετή είναι οπωσδήποτε νοήμων. Ξέρει τι κάνει, γιατί το κάνει, που πηγαίνει, και πως θα φτάσει εκεί.
16:7.5 Όταν ο άνθρωπος δεν μπορέσει να ξεχωρίσει τον σκοπό του θνητού του βίου, τότε καταλήγει να λειτουργεί σε ζωώδες επίπεδο ύπαρξης. Δεν έχει κατορθώσει να επωφεληθεί από τα ανώτερα προτερήματα της υλικής οξύνοιας, την ηθική κρίση, και την βαθιά πνευματική γνώση που είναι αναπόσπαστο μέρος του χαρίσματος του κοσμικού του νου σαν προσωπική ύπαρξη.
16:7.6 Η αρετή είναι δικαιοσύνη—συμμόρφωση με τον κόσμο (κοσμική τάξη). Να ονομάζεις τις αρετές δεν σημαίνει να τις προσδιορίζεις, αλλά να τις ζεις σημαίνει να τις γνωρίζεις. Η αρετή δεν είναι σκέτη γνώση ούτε καν σοφία αλλά μάλλον η πραγματικότητα της προοδευτικής εμπειρίας στην απόκτηση των ανερχόμενων επιπέδων κοσμικής επίτευξης. Στην ζωή μέρα με την ημέρα του θνητού ανθρώπου, η αρετή, η αρετή πραγματοποιείται από την συνεπή επιλογή του καλού από το κακό, και αυτή η επιλεκτική ικανότητα είναι μια μαρτυρία για την κατοχή ηθικής φύσης.
16:7.7 Η επιλογή του ανθρώπου ανάμεσα στο καλό και το κακό δεν επηρεάζεται μόνο από τον ζήλο της ηθικής του φύσης, αλλά και από κάποιες επιδράσεις όπως η άγνοια, η ανωριμότητα, και η αυταπάτη. Επίσης χρειάζεται και μια αίσθηση αναλογίας στην άσκηση της αρετής επειδή μπορεί να διαπραχθεί το κακό όταν επιλεχθεί το κατώτερο αντί για το ανώτερο εξαιτίας παραποίησης ή εξαπάτησης. Η τέχνη της εκτίμησης ή της σύγκρισης μπαίνει και αυτή στην ηθική σφαίρα της εξάσκησης της αρετής.
16:7.8 Η ηθική φύση του ανθρώπου θα ήταν ανήμπορη χωρίς την τέχνη του μέτρου, την κριτική ικανότητα που είναι ενσωματωμένη στην ικανότητά του να εξετάζει προσεκτικά τις έννοιες. Κατά τον ίδιο τρόπο η ηθική επιλογή του θα ήταν μάταιη χωρίς την κοσμική γνώση που αποδίδει την συνειδητοποίηση των πνευματικών αξιών. Από την πλευρά της διάνοιας, ο άνθρωπος ανέρχεται στο επίπεδο της ηθικής ύπαρξης επειδή διαθέτει προσωπικότητα.
16:7.9 Η ηθικότητα δεν μπορεί να επιβληθεί με τον νόμο ή με την βία. Είναι ένα προσωπικό ζήτημα ελεύθερης θέλησης και πρέπει να διαδίδεται από την μετάδοση από την επαφή των ηθικά ευαίσθητων προσώπων με εκείνους που είναι λιγότερο ηθικά δεκτικοί, αλλά που επιθυμούν κατά κάποιον τρόπο να πράττουν το θέλημα του Πατρός.
16:7.10 Οι ηθικές πράξεις είναι οι ανθρώπινες εκδηλώσεις που χαρακτηρίζονται από υψηλή νοημοσύνη, που κατευθύνεται από την επιλεκτική κρίση στην επιλογή των ανώτερων στόχων καθώς και στην επιλογή των ηθικών μέσων για να πετύχουν αυτούς τους στόχους. Αυτή η συμπεριφορά είναι ενάρετη. Τότε , η υπέρτατη αρετή είναι όταν ο άνθρωπος με όλη του την καρδιά επιλέγει να κάνει το θέλημα του Πατρός στον ουρανό.
16:8.1 Ο Συμπαντικός Πατέρας έχει χαρίσει προσωπικότητα σε πολυάριθμες τάξεις όντων καθώς λειτουργούν σε διαφορετικά επίπεδα συμπαντικής πραγματικότητας. Στα ανθρώπινα όντα της Ουράντια έχει απονεμηθεί προσωπικότητα περιορισμένου θνητού τύπου, που λειτουργεί στο επίπεδο των ανερχόμενων υιών του Θεού.
16:8.2 Παρόλο που δεν μπορούμε να δώσουμε εύκολα κάποιον ορισμό στην προσωπικότητα, μπορούμε να προσπαθήσουμε να διηγηθούμε την δική μας άποψη πάνω στους γνωστούς παράγοντες που δημιουργούν το σύνολο των υλικών, νοητικών, και πνευματικών ενεργειών των οποίων ο αλληλοσυσχετισμός αποτελεί τον μηχανισμό εντός του οποίου και με τον οποίο ο Συμπαντικός Πατέρας κάνει την δοθείσα προσωπικότητα να λειτουργήσει.
16:8.3 Η προσωπικότητα είναι ένα μοναδικό χάρισμα πρωτότυπης φύσης του οποίου η ύπαρξη είναι ανεξάρτητη και προγενέστερη της εγκατάστασης του Προσαρμοστή Σκέψης. Όμως, η παρουσία του Προσαρμοστή πραγματικά επαυξάνει την ποιοτική εκδήλωση της προσωπικότητας. Οι Προσαρμοστές Σκέψης, όταν αποσταλούν από τον Πατέρα, είναι όμοιοι στην φύση, αλλά η προσωπικότητά τους είναι διαφορετική, πρωτότυπη, και αποκλειστική· και η εκδήλωση της προσωπικότητας καθορίζεται ακόμα και τροποποιείται από την φύση και τις ιδιότητες των συνδεδεμένων ενεργειών υλικής, νοητικής, και πνευματικής φύσης που αποτελούν το οργανικό όχημα για την εκδήλωση της προσωπικότητας.
16:8.4 Οι προσωπικότητες μπορεί να είναι παρόμοιες, αλλά ποτέ δεν είναι οι ίδιες. Τα πρόσωπα κάποιας σειράς, τύπου ή τάξης, ή προτύπου μπορεί να μοιάζουν μεταξύ τους, αλλά ποτέ δεν είναι πανομοιότυπα. Η προσωπικότητα είναι εκείνο το χαρακτηριστικό ενός ατόμου που γνωρίζουμε, και που μας κάνει ικανούς να αναγνωρίζουμε αυτό το άτομο κάποια στιγμή στο μέλλον άσχετα από την φύση και το μέγεθος των αλλαγών στην μορφή, στον νου, ή στην πνευματική κατάσταση. Η προσωπικότητα είναι εκείνο το κομμάτι κάθε ατόμου που μας κάνει ικανούς να το αναγνωρίζουμε απόλυτα σαν αυτό που ήδη γνωρίζαμε, άσχετα με το πόσο έχει αλλάξει εξαιτίας της τροποποίησης του τρόπου έκφρασης και εκδήλωσης της προσωπικότητάς του.
16:8.5 Η προσωπικότητα των πλασμάτων χωρίζεται σε δύο αυτοδύναμα και χαρακτηριστικά φαινόμενα θνητής δραστικής συμπεριφοράς: την αυτεπίγνωση και την σχετική ελεύθερη θέληση.
16:8.6 Η αυτεπίγνωση συνίσταται στην διανοητική γνώση της πραγματικότητας της προσωπικότητας· περιλαμβάνει την ικανότητα αναγνώρισης της πραγματικότητας άλλων προσωπικοτήτων. Δείχνει την ικανότητα για ατομικευμένη εμπειρία σε και μαζί με κοσμικές πραγματικότητες, ισοδυναμώντας με την επίτευξη ταυτότητας στις σχέσεις προσωπικότητας του σύμπαντος. Η αυτογνωσία υποδηλώνει την αναγνώριση της πραγματικότητας της φροντίδας του νου και την συνειδητοποίηση της σχετικής ανεξαρτησίας της δημιουργικής και αποφασιστικής ελεύθερης θέλησης.
16:8.7 Η σχετική ελεύθερη θέληση που χαρακτηρίζει την αυτογνωσία της ανθρώπινης προσωπικότητας είναι αναμεμιγμένη στα εξής:
16:8.8 1. Στις ηθικές αποφάσεις, την ανώτατη σοφία.
16:8.9 2. Στην πνευματική επιλογή, την διάκριση της αλήθειας
16:8.10 3. Στην ανιδιοτελή αγάπη, την αδερφική προσφορά.
16:8.11 4. Στην αποφασιστική συνεργασία, την πίστη στην ομάδα.
16:8.12 5. Στην κοσμική βαθιά γνώση, την κατανόηση των συμπαντικών εννοιών
16:8.13 6. Στην αφιέρωση στην προσωπικότητα, την ολοκληρωτική αφιέρωση στο να κάνεις το θέλημα του Θεού.
16:8.14 7. Στην λατρεία, την ειλικρινή αναζήτηση των θεϊκών αξιών και την ανεπιφύλακτη αγάπη του Θεϊκού Δότη Αξιών.
16:8.15 Ο Ουραντιανός τύπος ανθρώπινης προσωπικότητας μπορεί να ειδωθεί σαν να λειτουργεί με ένα φυσικό μηχανισμό που αποτελείται από την πλανητική τροποποίηση του τύπου οργανισμού του Νέβαδον που ανήκει στην ηλεκτροχημική τάξη της ενεργοποίησης της ζωής και δίνεται με την τάξη του Νέβαδον της Ορβοντιανής σειράς κοσμικού νου γονικού αναπαραγωγικού προτύπου. Το χάρισμα του θείου δώρου της προσωπικότητας σε ένα τέτοιο νοητικό θνητό μηχανισμό παρέχει τον τίτλο της κοσμικής υπηκοότητας και καθιστά ικανό τον θνητό να γίνει άμεσα δεκτικός στην συγκροτημένη αναγνώριση των τριών βασικών νοητικών πραγματικοτήτων του κόσμου:
16:8.16 1. Την μαθηματική ή λογική αναγνώριση της ομοιομορφίας της φυσικής αιτιότητας.
16:8.17 2. Την λογική αναγνώριση της υποχρέωσης για ηθική συμπεριφορά.
16:8.18 3. Την πίστη στην συντροφική λατρεία της Θεότητας, που συνδέεται με την υπηρεσία αγάπης της ανθρωπότητας.
16:8.19 Η πλήρης λειτουργία μιας τέτοιας προσωπικότητας είναι η αρχή της συνειδητοποίησης της συγγένειας με την Θεότητα. Μια τέτοια ατομικότητα, στην οποία διαμένει μια προ-προσωπική σπίθα του Θεού του Πατέρα, είναι στα αλήθεια και στην πραγματικότητα ένας πνευματικός υιός του Θεού. Ένα τέτοιο πλάσμα δεν περιλαμβάνει μόνο την ικανότητα για την υποδοχή της θεϊκής παρουσίας αλλά επίσης εκδηλώνει κάποια αντίδραση στο κύκλωμα προσωπικότητα-βαρύτητα του Παραδείσιου Πατέρα όλων των προσωπικοτήτων.
16:9.1 Το προικισμένο με κοσμική διάνοια, ενοικούμενο από Προσαρμοστή, προσωπικό πλάσμα κατέχει την εκ γενετής αναγνώριση- συνειδητοποίηση της ενεργειακής πραγματικότητας, της νοητικής πραγματικότητας, και της πνευματικής πραγματικότητας. Τα πλάσματα με βούληση είναι εφοδιασμένα έτσι ώστε να διακρίνουν το πραγματικό, τον νόμο, και την αγάπη του Θεού. Εκτός από αυτά τα τρία απαράγραπτα στοιχεία της ανθρώπινης συνειδητότητας, η ανθρώπινη εμπειρία είναι στην πραγματικότητα υποκειμενική εκτός από την διαισθητική συνειδητοποίηση των ακολούθων εγκυρότητας στην ενοποίηση αυτών των τριών συμπαντικών πραγματικών αντιδράσεων στην κοσμική αναγνώριση.
16:9.2 Ο θνητός που σέβεται και αναγνωρίζει τον Θεό είναι ικανός να διαισθάνεται και την αξία της ενοποίησης αυτών των τριών κοσμικών ιδιοτήτων στην εξέλιξη της επιζήσαντος ψυχής, το υπέρτατο έργο του ανθρώπου στον φυσικό του ναό, όπου ο ηθικός νους συνεργάζεται με τον εσωτερικά κείμενο θεϊκό πνεύμα για να χωρίσει την αθάνατη ψυχή στα δύο. Από την αρχή της η ψυχή είναι πραγματική· έχει κοσμικές ιδιότητες επιβίωσης.
16:9.3 Αν ο θνητός δεν καταφέρει να επιζήσει από τον φυσικό του θάνατο, οι αληθινές πνευματικές αξίες της ανθρώπινης εμπειρίας του επιζούν σαν ένα τμήμα της συνεχούς εμπειρίας του Προσαρμοστή Σκέψης. Οι αξίες της προσωπικότητας ενός τέτοιου μη επιζήσαντα συνεχίζουν σαν παράγοντας στην προσωπικότητα του πραγματοποιούμενου Υπέρτατου Όντος. Αυτές οι ιδιότητες της προσωπικότητας που συνεχίζουν, στερούνται ταυτότητας αλλά όχι εμπειρικών αξιών που έχουν συσσωρευθεί κατά την διάρκεια της θνητής ζωής της σάρκας. Η επιβίωση της ταυτότητας εξαρτάται από την επιβίωση της αθάνατης ψυχής σε μοροντιανή κατάσταση και ολοένα αυξανόμενη θεϊκή αξία. Η ταυτότητα της προσωπικότητας επιζεί μέσα και από την επιβίωση της ψυχής.
16:9.4 Η ανθρώπινη αυτογνωσία σημαίνει την αναγνώριση των εαυτών εκτός από τον συνειδητό εαυτό και σημαίνει ακόμα ότι αυτή η γνώση είναι αμοιβαία ότι ο εαυτός είναι γνωστός όταν γνωρίζει[4]. Αυτό φαίνεται με έναν εντελώς ανθρώπινο τρόπο στην κοινωνική ζωή του ανθρώπου. Αλλά δεν μπορείτε να είστε τόσο απόλυτα σίγουροι για την πραγματικότητα ενός συνανθρώπου σας όσο μπορείτε να είστε σίγουροι για την πραγματικότητα του παρουσία του Θεού που ζει μέσα σας[5]. Η κοινωνική συνειδητοποίηση δεν είναι απαράγραπτη όπως η συνειδητοποίηση του Θεού· είναι μια πολιτισμική εξέλιξη και εξαρτάται από την γνώση, τα σύμβολα, και τις συνεισφορές των φυσικών χαρισμάτων του ανθρώπου—την επιστήμη, την ηθική, και την θρησκεία. Και αυτά τα κοσμικά δώρα, κοινωνικοποιημένα, αποτελούν τον πολιτισμό.
16:9.5 Οι πολιτισμοί είναι ασταθείς επειδή δεν είναι κοσμικοί· δεν είναι έμφυτοι στις ανθρώπινες φυλές. Πρέπει να καλλιεργηθούν από τις συνδυασμένες συνεισφορές των φυσικών ανθρώπινων παραγόντων—της επιστήμης, της ηθικής, και της θρησκείας. Οι πολιτισμοί έρχονται και παρέρχονται, αλλά η επιστήμη, η ηθική, και η θρησκεία πάντα επιβιώνουν της κατάρρευσης.
16:9.6 Ο Ιησούς όχι μόνο αποκάλυψε τον Θεό στον άνθρωπο, αλλά επίσης έκανε μια νέα αποκάλυψη του ανθρώπου για τον εαυτό του και για τους άλλους ανθρώπους[6]. Στην ζωή του Ιησού βλέπετε τον άνθρωπο στα καλύτερά του. Έτσι ο άνθρωπος γίνεται τόσο όμορφα αληθινός επειδή ο Ιησούς είχε τόσα πολλά από τον Θεό στην ζωή του, και η συνειδητοποίηση (αναγνώριση) του Θεού είναι απαράγραπτη και έμφυτη σε όλους τους ανθρώπους.
16:9.7 Η ανιδιοτέλεια, εκτός από το γονικό ένστικτο, δεν είναι εντελώς φυσική¨ δεν αγαπάτε ή δεν υπηρετείτε τους άλλους κοινωνικά από την φύση σας. Χρειάζεται η φώτιση της λογικής, της ηθικής, και η προτροπή της θρησκείας, η γνώση του Θεού, για να λειτουργήσει μια ανιδιοτελής και αλτρουιστική κοινωνική τάξη. Η γνώση του ανθρώπου της δικής του προσωπικότητας, η αυτογνωσία, εξαρτάται άμεσα σε αυτό το γεγονός της έμφυτης γνώσης των άλλων, της έμφυτης ικανότητας να αναγνωρίζει και να κατανοεί την αλήθεια των άλλων προσωπικοτήτων, που κυμαίνεται από το ανθρώπινο έως το θείο.
16:9.8 Η ανιδιοτελής κοινωνική συνειδητοποίηση πρέπει να είναι βασικά, μια θρησκευτική συνειδητοποίηση¨ αυτό βέβαια αν είναι αντικειμενική¨ αλλιώς είναι μόνο υποκειμενική φιλοσοφική αφαίρεση και γι αυτό στερείται αγάπης. Μόνο ένα θεοσεβούμενο άτομο μπορεί να αγαπήσει κάποιον άλλο άνθρωπο όπως αγαπά τον εαυτό του.
16:9.9 Η αυτογνωσία είναι στην ουσία μια κοινή συνειδητοποίηση: Ο Θεός και ο άνθρωπος, ο Πατέρας και ο υιός, ο Δημιουργός και το δημιούργημα. Στην ανθρώπινη αυτογνωσία τέσσερις συνειδητοποιήσεις συμπαντικής αλήθειας είναι έμφυτες και σε λανθάνουσα κατάσταση:
16:9.10 1. Η αναζήτηση για την γνώση, την λογική της επιστήμης.
16:9.11 2. Η αναζήτηση των ηθικών αξιών, της αίσθησης του καθήκοντος.
16:9.12 3. Η αναζήτηση των πνευματικών αξιών, της θρησκευτικής εμπειρίας.
16:9.13 4. Η αναζήτηση των αξιών της προσωπικότητας, της ικανότητας να αναγνωρίζουν την αλήθεια του Θεού σαν προσωπικότητα και την ταυτόχρονη συνειδητοποίηση της αδερφικής μας σχέσης με τους άλλους συνανθρώπους μας.
16:9.14 Συνειδητοποιείτε αυτήν την αδερφική σχέση με τους συνανθρώπους σας επειδή ήδη έχετε συνειδητοποιήσει τον Θεό σαν τον Δημιουργό Πατέρα σας. Η Πατρότητα είναι η σχέση πάνω στην οποία αιτιολογούμε την αναγνώριση της αδερφοσύνης μας . Και η Πατρότητα γίνεται, ή μπορεί να γίνει, μια συμπαντική πραγματικότητα σε όλα τα ηθικά πλάσματα επειδή ο Πατέρας ο ίδιος δωρίσει προσωπικότητα σε όλα αυτά τα πλάσματα και τα έχει συμπεριλάβει στις αγκάλες του κυκλώματος της συμπαντικής προσωπικότητας. Λατρεύουμε τον Θεό, πρώτα, επειδή είναι, και έπειτα, επειδή είναι μέσα μας, και τέλος, επειδή εμείς είμαστε μέσα σε αυτόν.
16:9.15 Είναι παράξενο που ο κοσμικός νους θα έπρεπε να γνωρίζει την δική του πηγή, τον άπειρο νου του Άπειρου Πνεύματος, και συγχρόνως να γνωρίζει την φυσική πραγματικότητα των απέραντων συμπάντων, την πνευματική αλήθεια του Αιώνιου Υιού, και την αλήθεια της προσωπικότητας του Συμπαντικού Πατέρα;
16:9.16 [Χορηγήθηκε από έναν Συμπαντικό Λογοκριτή από την Ουβέρσα]
| Εγγραφο 15. ΤΑ ΕΠΤΑ ΥΠΕΡΣΥΜΠΑΝΤΑ |
Δείκτης
Πολλαπλή έκδοση |
Εγγραφο 17. ΟΙ ΕΠΤΑ ΟΜΑΔΕΣ ΥΠΕΡΤΑΤΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΩΝ. |