© 2018 Ίδρυμα Ουράντια
| Εγγραφο 178. Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΕΡΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΗ |
Δείκτης
Πολλαπλή έκδοση |
Εγγραφο 180. Η ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΤΗΡΙΑ ΟΜΙΛΙΑ |
179:0.1 Το απόγευμα εκείνης της πέμπτης, όταν ο Φίλιππος υπενθύμισε στον Κύριο για το Πάσχα που πλησίαζε και ζήτησε να μάθει τα σχέδια για τον εορτασμό του, είχε στο μυαλό του το δείπνο του Πάσχα που θα το έτρωγαν το βράδυ της επόμενης μέρας, την παρασκευής. Ήταν το έθιμο οι προετοιμασίες για τον εορτασμό του Πάσχα να μην αρχίζουν αργότερα από το μεσημέρι της προηγούμενης μέρας. Και εφόσον οι Εβραίοι θεωρούσαν ότι η μέρα άρχιζε στη δύση του ήλιου, αυτό σήμαινε ότι το δείπνο του Σαββάτου του Πάσχα θα το έτρωγαν την Παρασκευή τη νύχτα, κάποια στιγμή πριν τα μεσάνυχτα.
179:0.2 Οι απόστολοι λοιπόν, τα είχαν εντελώς χαμένα και δεν μπορούσαν να καταλάβουν την ανακοίνωση του Κυρίου ότι θα γιόρταζαν το Πάσχα μια μέρα νωρίτερα. Νόμιζαν, τουλάχιστον μερικοί, ότι ήξερε ότι θα συλλαμβανόταν πριν το γεύμα την Παρασκευή τη νύχτα και γι αυτό τους καλούσε γι αυτό το γεύμα αυτή την Πέμπτη το βράδυ. Άλλοι νόμισαν ότι ήταν απλά μια ειδική περίσταση που θα προηγείτο του κανονικού εορτασμού του Πάσχα.
179:0.3 Οι απόστολοι ήξεραν ότι ο Ιησούς είχε εορτάσει άλλα Πάσχα χωρίς το αρνί¨ γνώριζαν ότι δεν συμμετείχε προσωπικά σε θυσίες του Εβραϊκού συστήματος. Πολλές φορές είχε λάβει μέρος στο πασχαλινό αρνί σαν καλεσμένος, αλλά πάντα, όταν ήταν αυτός ο οικοδεσπότης, δεν σερβίριζε αρνί. Δεν θα ήταν μεγάλη έκπληξη για τους αποστόλους να δουν να παραλείπεται το αρνί ακόμα και την νύχτα του Πάσχα, και εφόσον το δείπνο θα γινόταν μια μέρα νωρίτερα, δεν σκέφτηκαν τίποτα για την απουσία του.
179:0.4 Αφού δέχτηκαν την υποδοχή του πατέρα και της μητέρας του Ιωάννη Μάρκου, οι απόστολοι πήγαν αμέσως στο πάνω δωμάτιο ενώ ο Ιησούς έμεινε για λίγο να μιλήσει με την οικογένεια του Μάρκου.
179:0.5 Είχαν καταλάβει από πριν ότι ο Κύριος θα γιόρταζε αυτή την περίσταση μόνος με τους δώδεκα αποστόλους του¨ γι αυτό και δεν ανάθεσαν σε κανέναν υπηρέτη να τους εξυπηρετεί.
¶ 1. Η ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΓΙΑ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ
179:1.1 Όταν οι απόστολοι οδηγήθηκαν στον πάνω όροφο από τον Ιωάννη Μάρκο, αντίκρισαν ένα ευρύχωρο και άνετο δωμάτιο, που ήταν πλήρως επιπλωμένο για το δείπνο, και παρατήρησαν ότι το ψωμί, το κρασί, το νερό, και τα χορταρικά ήταν όλα έτοιμα την μια άκρη του τραπεζιού. Εκτός από την άκρη που βρισκόντουσαν το ψωμί και το κρασί, αυτό το μακρύ τραπέζι ήταν περικυκλωμένο από δεκατρείς επικλινείς καναπέδες, ακριβώς όπως άρμοζε σε ένα καθώς πρέπει σπιτικό για τον εορτασμό του Πάσχα.
179:1.2 Μόλις οι δώδεκα εισήλθαν σε αυτό το δωμάτιο του πάνω ορόφου, παρατήρησαν, ακριβώς μπροστά από την πόρτα, τις κανάτες με το νερό, τους νιπτήρες, τις πετσέτες για να σκουπίσουν τα σκονισμένα τους πόδια¨ και εφόσον δεν υπήρχε κανένας υπηρέτης γι αυτή την υπηρεσία, οι απόστολοι άρχισαν να κοιτάζονται μεταξύ τους μόλις έφυγε ο Ιωάννης Μάρκος, και ο καθένας άρχισε να σκέφτεται από μέσα του, Ποιος θα μας πλύνει τα πόδια; Και ο καθένας σκεφτόταν ότι δεν θα ήταν αυτός ου θα έκανε τον υπηρέτη στους άλλους.
179:1.3 Έτσι όπως στεκόντουσαν εκεί, και σκεφτόντουσαν μέσα στην καρδιά τους, αξιολογούσαν την τακτοποίηση των καθισμάτων γύρω από το τραπέζι, και παρατήρησαν το ψηλότερο ντιβάνι του οικοδεσπότη με ένα καναπέ στα δεξιά και τους έντεκα τοποθετημένους γύρω από το τραπέζι μέχρι την δεύτερη τιμητική θέση στα δεξιά του οικοδεσπότη.
179:1.4 Περίμεναν τον Κύριο από λεπτό σε λεπτό, αλλά βρισκόντουσαν σε δίλημμα για το αν θα έπρεπε να καθίσουν από μόνοι τους ή να περιμένουν την άφιξή του και να βασιστούν σε αυτόν να τους ορίσει τις θέσεις τους. Όσο δίσταζαν, ο Ιούδας προχώρησε στην τιμητική θέση, στα αριστερά του οικοδεσπότη, και φανέρωσε έτσι σκόπευε να καθίσει σαν τιμώμενος προσκεκλημένος. Αυτή η πράξη του Ιούδα προκάλεσε μια θερμή φιλονικία ανάμεσα στους άλλους αποστόλους. Μόλις ο Ιούδας κατέλαβε την μια θέση τιμής, ο Ιωάννης του Ζεβεδαίου άρχισε να διεκδικεί την επόμενη τιμητική θέση, αυτή στα δεξιά του οικοδεσπότη. Ο Σίμωνας Πέτρος οργίστηκε τόσο πολύ από αυτή την κατάληψη των τιμητικών θέσεων από τον Ιούδα και τον Ιωάννη, που, μπροστά στα μάτια των υπόλοιπων θυμωμένων αποστόλων, πήγε επιδεικτικά γύρω από το τραπέζι και κάθισε στον χαμηλότερο καναπέ, στο τέλος της σειράς των καθισμάτων ακριβώς απέναντι από τον Ιωάννη του Ζεβεδαίου. Αφού άλλοι είχαν καταλάβει τις ανώτερες θέσεις, ο Πέτρος σκέφτηκε να διαλέξει την χαμηλότερη, και το έκανε αυτό, όχι μόνο σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την ανάρμοστη υπερηφάνεια των αδερφών του, αλλά με την ελπίδα ότι ο Ιησούς όταν ερχόταν και τον έβλεπε στην λιγότερο τιμητική θέση, θα τον καλούσε σε μια ανώτερη, εκτοπίζοντας κάποιον που τόλμησε να πάρει από μόνος του τιμές.[1]
179:1.5 Όταν οι ανώτερες και κατώτερες θέσεις κατελήφθησαν, οι υπόλοιποι από τους αποστόλους διάλεξαν θέσεις, μερικοί κοντά στον Ιούδα και μερικοί κοντά στον Πέτρο, μέχρι που τελικά κάθισαν όλοι. Κάθισαν γύρω από αυτό το οβάλ τραπέζι σε αυτούς τους επικλινείς καναπέδες με την ακόλουθη σειρά: στα δεξιά του Κυρίου, ο Ιωάννης¨ στα αριστερά, ο Ιούδας, ο Σίμωνας ο Ζηλωτής, ο Ματθαίος, ο Ιάκωβος του Ζεβεδαίου, ο Ανδρέας, οι δίδυμοι του Αλφαίου, ο Φίλιππος, ο Ναθαναήλ, ο Θωμάς, και ο Σίμωνας Πέτρος.
179:1.6 Μαζεύτηκαν εκεί για να γιορτάσουν, τουλάχιστον πνευματικά, ένα θεσμό που προχρονολογούσε ακόμα και τον Μωυσή και παράπεμπε στους καιρούς που οι πατέρες τους ήταν σκλάβοι στην Αίγυπτο. Αυτό το δείπνο είναι το τελευταίο τους ραντεβού με τον Ιησού, και ακόμα και σε αυτό το σοβαρό και επίσημο σκηνικό, κάτω από την αρχηγεία του Ιούδα οι απόστολοι παρασύρθηκαν και ενέδωσαν στην παλιά τους προτίμηση για τιμές, προτιμήσεις, και προσωπικές αναδείξεις.
179:1.7 Ήταν ακόμα απασχολημένοι φωνάζοντας αλληλοκατηγορίες όταν ο Κύριος εμφανίστηκε στην πόρτα, όπου για μια στιγμή δίστασε και ένα βλέμμα απογοήτευσης φάνηκε στα μάτια του. Χωρίς σχόλιο πήγε στην θέση του, και δεν ενόχλησε τον τρόπο που καθόντουσαν[2].
179:1.8 Τώρα ήταν έτοιμοι να αρχίσουν το δείπνο, εκτός από το ότι τα πόδια τους ήταν ακόμα άπλυτα, και η διάθεσή τους ήταν κάθε άλλο παρά ευχάριστη. Όταν έφτασε ο Κύριος, ακόμα εκτόξευαν αλληλοκατηγορίες, χωρίς να αναφέρουμε τίποτα για τις σκέψεις μερικών που είχαν αρκετό συναισθηματικό έλεγχο και συγκρατιόντουσαν από το να εκφραστούν δημόσια.
¶ 2. ΑΡΧΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΓΕΥΜΑ
179:2.1 Για λίγα λεπτά από την στιγμή που ο κύριος κάθισε στη θέση του, κανένας δεν είπε ούτε λέξη. Ο Κύριος τους κοίταξε προσεχτικά και, ανακουφίζοντας την ένταση με ένα χαμόγελο, είπε: «Πολύ επιθυμούσα να δειπνήσω αυτό το Πάσχα μαζί σας. Ήθελα να φαω μαζί σας για άλλη μια φορά πριν υποφέρω, αφού καταλαβαίνω ότι έχει έρθει η ώρα μου, κανόνισα να δειπνήσω μαζί σας απόψε, γιατί από το πρωί θα είμαστε όλοι στα χέρια του Πατέρα, του οπίου το θέλημα έχω έρθει να εκτελέσω. Δεν θα ξανά -δειπνήσω μαζί σας μέχρι την στιγμή που θα καθίσετε μαζί μου στο βασίλειο που θα μου δώσει ο Πατέρας μου όταν θα έχω τελειώσει αυτό για το οποίο με έστειλε σε αυτό τον κόσμο[3].»
179:2.2 Όταν αναμίξανε το κρασί και το νερό, έφεραν το κύπελλο στον Ιησού, ο οποίος, όταν το έλαβε από το χέρι του Θαδδαίου, το κράτησε και ευχαρίστησε. Και όταν τελείωσε τις ευχαριστίες του, είπε: «πάρτε αυτό το κύπελλο και μοιραστείτε το και, όταν λάβετε μέρος από αυτό, να συνειδητοποιήσετε ότι δεν θα πιω ξανά μαζί σας τον καρπό του αμπελιού αφού αυτό θα είναι το τελευταίο μας γεύμα. Όταν θα καθίσουμε μαζί πάλι με αυτό τον τρόπο, θα είναι στο μελλοντικό βασίλειο[4].»
179:2.3 Ο Ιησούς άρχισε να μιλά έτσι στους αποστόλους του γιατί ήξερε ότι είχε έρθει η ώρα του. Καταλάβαινε ότι είχε έρθει η στιγμή που θα επέστρεφε στον Πατέρα, και ότι το έργο του στην γη είχε σχεδόν ολοκληρωθεί[5]. Ο Κύριος ήξερε ότι είχε αποκαλύψει την αγάπη του Πατέρα στην γη και είχε παρουσιάσει το έλεός του στην ανθρωπότητα, και ότι είχε ολοκληρώσει αυτό για το οποίο είχε έρθει στον κόσμο και ήταν έτοιμος να αναλάβει όλη την δύναμη και εξουσία στον ουρανό και την γη. Γνώριζε επίσης, ότι ο Ιούδας ο Ισκαριώτης ήταν εντελώς αποφασισμένος να τον παραδώσει εκείνη την νύχτα στα χέρια των εχθρών του. Καταλάβαινε απόλυτα ότι αυτή η προδοσία ήταν έργο του Ιούδα, αλλά ευχαριστούσε επίσης και τον Λούσιφερ, τον Σατανά, και τον Καλιγάστια τον πρίγκιπα του σκότους[6]. Αλλά δεν φοβόντουσαν κανέναν από εκείνους που ήθελαν την πνευματική του ανατροπή περισσότερο από ότι φοβόταν εκείνους που ήθελαν να πετύχουν τον σωματικό του θάνατο. Ο κύριος είχε μόνο μια ανησυχία, και αυτή ήταν για την ασφάλεια και την σωτηρία των εκλεκτών του οπαδών. Και έτσι, με την πλήρη γνώση ότι ο Πατέρας είχε θέσει όλα τα πράγματα στην εξουσία του, ο Κύριος τώρα ετοιμάστηκε να αναπαραστήσει την παραβολή της αδερφικής αγάπης.
¶ 3. ΤΟ ΠΛΥΣΙΜΟ ΤΩΝ ΠΟΔΙΩΝ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ
179:3.1 Αφού έπινε το πρώτο ποτήρι του Πάσχα, ήταν Εβραϊκό έθιμο να σηκωθεί ο οικοδεσπότης από το τραπέζι να πλύνει τα χέρια του. Αργότερα στο δείπνο, μετά από το δεύτερο ποτήρι, όλοι οι καλεσμένοι σηκωνόντουσαν και έπλεναν τα χέρια τους. Εφόσον οι απόστολοι ήξεραν ότι ο Κύριος ποτέ δεν τηρούσε αυτά τα τελετουργικά του πλυσίματος των χεριών, ήταν πολύ περίεργοι να μάθουν τι σκόπευε να κάνει όταν, αφού είχαν λάβει μέρος από αυτό το πρώτο ποτήρι, αυτός σηκώθηκε από το τραπέζι και σιωπηλά πήγε προς την πόρτα, όπου βρισκόντουσαν οι κανάτες, οι νιπτήρες, και οι πετσέτες. Και η περιέργειά τους έγινε έκπληξη όταν είδαν τον Κύριο να βγάζει τον εξωτερικό του χιτώνα, να τυλίγεται με μια πετσέτα, και να αρχίζει να χύνει νερό σε μια από τις λεκάνες των ποδιών. Φανταστείτε την έκπληξη αυτών των δώδεκα ανδρών, που μόλις τώρα είχαν αρνηθεί να πλύνουν ο ένας τα πόδια του άλλου, και που είχαν καταπιαστεί με τόσες ανάρμοστες φιλονικίες για τις τιμητικές θέσεις στο τραπέζι, όταν τον είδαν να κατευθύνεται προς την άκρη του τραπεζιού που ήταν κενή, στην χαμηλότερη θέση της γιορτής, όπου καθόταν ο Σίμων Πέτρος, και, γονατίζοντας σαν υπηρέτης, ετοιμάστηκε να πλύνει τα πόδια του Σίμωνα. Μόλις ο Κύριος γονάτισε όλοι σηκώθηκαν με μιας όρθιοι¨ ακόμα και ο προδότης Ιούδας ξέχασε για μια στιγμή την αχρειότητά του και σηκώθηκε σαν τους άλλους συντρόφους του με την ίδια έκφραση έκπληξης, σεβασμού, και απόλυτης κατάπληξης.[7]
179:3.2 Έτσι στεκόταν και ο Σίμων Πέτρος, κοιτάζοντας το σηκωμένο πρόσωπο του Κυρίου του. Ο Ιησούς δεν είπε τίποτα¨ δεν χρειαζόταν να μιλήσει. Η στάση του έδειχνε ξεκάθαρα ότι σκόπευε να πλύνει τα πόδια του Σίμωνα Πέτρου. Παρά τις αδυναμίες της σάρκας του, ο Πέτρος αγαπούσε τον Κύριο. Αυτός ο Γαλιλαίος ψαράς ήταν ο πρώτος άνθρωπος που πίστεψε ολόκαρδα στην θεϊκότητα του Ιησού και έκανε πλήρη δημόσια εξομολόγηση αυτής του της πίστης[8]. Και ο Πέτρος ποτέ από τότε δεν αμφέβαλλε για την θεική φύση του Κυρίου. Και αφού ο Πέτρος σεβόταν και τιμούσε τόσο τον Ιησού μέσα στην καρδιά του, δεν ήταν παράξενο που δυσανασχετούσε με την σκέψη του Ιησού να γονατίζει μπροστά του σαν ταπεινός υπηρέτης και να προτείνει να του πλύνει τα πόδια σαν να ήταν κανένας σκλάβος. Όταν ο Πέτρος κατάφερε να βρει τα λόγια του και απευθύνθηκε στον Κύριο, εξέφρασε τα πραγματικά συναισθήματα και όλων των συντρόφων του αποστόλων.
179:3.3 Μετά από μερικές στιγμές αυτής της μεγάλης αμηχανίας, ο Πέτρος είπε, «Κύριε, στα αλήθεια θέλεις να μου πλύνεις τα πόδια;» Και τότε ο Ιησούς κοιτάζοντας το πρόσωπο του Πέτρου είπε: «μπορεί να μην καταλαβαίνετε απόλυτα τι σκοπεύω να κάνω, αλλά από εδώ και πέρα θα γνωρίζετε την σημασία όλων αυτών των πραγμάτων». Τότε ο Σίμων Πέτρος, πήρε βαθιά αναπνοή και είπε, «Κύριε, ποτέ δεν θα πλύνεις τα πόδια μου!» Και όλοι οι απόστολοι κούνησαν το κεφάλι τους δείχνοντας την έγκρισή τους στην σθεναρή δήλωση της άρνησης του Πέτρου να αφήσει τον Ιησού να ταπεινωθεί μπροστά τους[9].
179:3.4 Η δραματική έκκληση αυτής της ασυνήθιστης σκηνής στην αρχή άγγιξε και την καρδιά του Ιούδα του Ισκαριώτη¨ αλλά όταν ο ματαιόδοξος νους του έκρινε το θέαμα, κατέληξε ότι αυτή η χειρονομία ήταν άλλο ένα επεισόδιο που αποδείκνυε ότι ο Ιησούς δεν είχε τα προσόντα να είναι ο απελευθερωτής του Ισραήλ, και ότι αυτός δεν έκανε λάθος που αποφάσισε να εγκαταλείψει τον σκοπό του Κυρίου.
179:3.5 Και έτσι όπως στεκόντουσαν όλοι κατάπληκτοι και άφωνοι, ο Ιησούς είπε: «Πέτρο, σας δηλώνω ότι αν δεν πλύνω τα πόδια σας, δεν θα συμμετέχετε μαζί μου σε αυτό που θα σας δείξω τώρα.» Όταν ο Πέτρος άκουσε αυτή την δήλωση, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι ο Ιησούς συνέχιζε να είναι γονατισμένος στα πόδια του, πήρε μια από τις αποφάσεις τυφλής συμμόρφωσης στην επιθυμία κάποιου που σεβόταν και αγαπούσε. Μόλις άρχισε να περνά από το μυαλό του Πέτρου ότι σε αυτή την εκδήλωση υπηρεσίας του Κυρίου υπήρχε κάποια σημασία που καθόριζε την μελλοντική σχέση κάποιου με το έργο του Κυρίου, τότε όχι μόνο συμφιλιώθηκε με την σκέψη να αφήσει τον Ιησού να του πλύνει τα πόδια, αλλά, με τον χαρακτηριστικό και παρορμητικό τρόπο του, είπε: «Τότε, Κύριε, να πλύνεις όχι μόνο τα πόδια μου αλλά και τα χέρια μου και το κεφάλι μου[10].»
179:3.6 Μόλις ο Κύριος ετοιμάστηκε να πλύνει τα πόδια του Πέτρου, είπε: «Αυτός που είναι ήδη καθαρός μόνο να πόδια του χρειάζεται να πλυθούν. Εσείς που καθόσαστε μαζί μου απόψε είστε καθαροί—αλλά όχι όλοι. Αλλά η σκόνη των ποδιών σας πρέπει να πλυθεί πριν καθίσετε να φαμε μαζί. Και εξάλλου, κάνω αυτή την υπηρεσία σαν μια παραβολή για να σας δείξω την σημασία μιας νέας εντολής που σύντομα θα σας δώσω[11].»
179:3.7 Με παρόμοιο τρόπο ο Κύριος πήγε γύρω από το τραπέζι, σιωπηλά, και έπλυνε τα πόδια και των δώδεκα αποστόλων, ακόμα και του Ιούδα. Όταν ο Ιησούς τελείωσε το πλύσιμο των ποδιών των δώδεκα, ξαναφόρεσε τον μανδύα του, και γύρισε στην θέση του σαι οικοδεσπότης, και αφού κοίταξε τους παραξενεμένους αποστόλους του, είπε:[12]
179:3.8 «Καταλαβαίνετε πραγματικά τι έκανα σε σας; Με αποκαλείτε Κύριο, και καλά κάνετε γιατί είμαι. Αν τότε, ο Κύριός σας σας έπλυνε τα πόδια, γιατί εσείς ήσασταν τόσο απρόθυμοι να πλύνετε ο ένας τα πόδια του άλλου; τι μάθημα θα πρέπει να μάθετε από αυτή την παραβολή στην οποία ο Κύριος με τόση προθυμία κάνει αυτή την υπηρεσία την οποία τα αδέρφια του ήταν απρόθυμοι να κάνουν ο ένας στον άλλο; αληθώς, αληθώς, σας λέγω: Ένας υπηρέτης δεν είναι σπουδαιότερος από τον κύριό του¨ ούτε κάποιος απεσταλμένος είναι σπουδαιότερος από αυτόν που τον στέλνει[13]. Έχετε δει την ζωή υπηρεσίας μου στην ζωή μου ανάμεσά σας, και ευλογημένοι είστε εσείς που θα έχετε το ευγενικό θάρρος να υπηρετείτε έτσι. Αλλά γιατί αργείτε τόσο να μάθετε ότι το μυστικό του σπουδαιότητας στην πνευματική βασιλεία δεν είναι σαν τις μεθόδους δύναμης στον υλικό κόσμο;[14]
179:3.9 «Όταν ήρθα σε αυτή την αίθουσα απόψε, δεν σας έφτανε μόνο που αρνηθήκατε να πλύνετε ο ένας τα πόδια του άλλου, αλλά μαλώνατε κιόλας για το ποιος θα πιάσει τις τιμητικές θέσεις στο τραπέζι μου[15]. Τέτοιες τιμές ψάχνουν οι Φαρισαίοι και τα παιδιά αυτού του κόσμου, αλλά δεν γίνεται έτσι με τους πρέσβεις της ουράνιας βασιλείας. Δεν ξέρετε ότι δεν μπορεί να υπάρξει θέση εύνοιας στο τραπέζι μου; Δεν καταλαβαίνετε ότι αγαπώ τον καθένα σας όσο και τους άλλους; Δεν ξέρετε ότι η πλησιέστερη θέση σε μένα, έτσι όπως βλέπουν οι άνθρωποι τέτοιες τιμές, δεν μπορεί να σημαίνει τίποτα όσον αφορά την θέση σας στην βασιλεία των ουρανών; Γνωρίζετε ότι οι βασιλείς των αλλοθρήσκων έχουν πλήρη δικαιοδοσία πάνω στους υποτελείς τους, ενώ εκείνοι που ασκούν αυτή την εξουσία μερικές φορές αποκαλούνται ευεργέτες. Αλλά δεν θα συμβαίνει το ίδιο στην βασιλεία των ουρανών. Αυτός που θέλει να γίνει σπουδαίος, ας γίνει σαν τον πιο νέο¨ ενώ αυτός που θέλει να γίνει αρχηγός, ας γίνει σαν αυτόν που σερβίρει[16]. Ποιος είναι σπουδαιότερος, αυτός που κάθεται για φαγητό, ή αυτός που σερβίρει; Δεν συνηθίζεται να θεωρείται σπουδαιότερος αυτός που κάθεται στο τραπέζι; Αλλά εσείς θα δείτε ότι είμαι ανάμεσά σας σαν αυτός που σερβίρει. Αν είσαστε πρόθυμοι να γίνετε μαζί μου υπηρέτες στο θέλημα του Πατέρα, στην βασιλεία που έρχεται θα καθίσετε μαζί μου με δύναμη, πράττοντας ακόμα το θέλημα του Πατρός στην μελλοντική δόξα[17].»
179:3.10 Όταν ο Ιησούς τέλειωσε τα λόγια του, οι Αλφαίοι δίδυμοι έφεραν το ψωμί και το κρασί, μαζί με τα πικρά χορταρικά και την πάστα των αποξηραμένων φρούτων, για το επόμενο πιάτο του Μυστικού Δείπνου.
¶ 4. ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΛΟΓΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΡΟΔΟΤΗ
179:4.1 Για μερικά λεπτά οι απόστολοι έτρωγαν σιωπηλά, αλλά κάτω από την επίδραση της ευδιάθετης διαγωγής του Κυρίου σύντομα άρχισαν να κουβεντιάζουν, και πριν περάσει πολλή ώρα το γεύμα συνεχιζόταν σαν να μην είχε συμβεί τίποτα ασυνήθιστο που να επηρεάσει την καλή διάθεση και την αρμονία αυτής της ασυνήθιστης περίστασης. Αφού πέρασε λίγη ώρα, περίπου στην μέση του δεύτερου πιάτου του γεύματος, ο Ιησούς, κοιτάζοντάς τους, είπε: «Σας έχω πει πόσο επιθυμούσα να δειπνήσω μαζί σας, και γνωρίζοντας πως οι κακές δυνάμεις του σκότους έχουν συνωμοτήσει να προκαλέσουν τον θάνατο του Υιού του Ανθρώπου, αποφάσισα να δειπνήσω μαζί σας σε αυτή την μυστική αίθουσα μια μέρα πριν το Πάσχα εφόσον δεν θα είμαι πια μαζί σας αύριο την νύχτα. Σας έχω πει πολλές φορές ότι πρέπει να επιστρέψω στον Πατέρα. Τώρα έχει έρθει η ώρα μου, αλλά δεν ήταν απαραίτητο να με προδώσει ένας από εσάς στα χέρια των εχθρών μου[18].»
179:4.2 Όταν το άκουσαν αυτό οι δώδεκα, και αφού ήδη είχαν χάσει πολύ από τον εγωισμό τους και την αυτοπεποίθηση τους εξαιτίας της παραβολής του πλυσίματος των ποδιών και της επόμενης διάλεξης του Κυρίου, άρχισαν να κοιτούν ο ένας τον άλλο ενώ ρωτούσαν συγχυσμένοι, «Εγώ είμαι;» Και όταν ρώτησαν όλοι το ίδιο, ο Ιησούς είπε: «Ενώ ήταν απαραίτητο να πάω στον Πατέρα, δεν χρειαζόταν ένας να γίνει προδότης για να εκπληρωθεί το θέλημα του Πατέρα. Αυτό προέρχεται από την καρποφορία του καλυμμένου κακού στην καρδιά κάποιου που δεν κατάφερε να αγαπήσει την αλήθεια με όλη του την ψυχή[19][20]. Πόσο παραπλανητική είναι η νοητική υπερηφάνεια που προηγείται της πνευματικής πτώσης! Φίλος μου για πολλά χρόνια ,που ακόμα και τώρα τρωει από το ψωμί μου, θα θελήσει να με προδώσει με τόση προθυμία, όπως τώρα βουτά το χέρι του στο πιάτο μαζί μου.»[21]
179:4.3 Και όταν ο Ιησούς τα είπε αυτά, όλοι άρχισαν να ρωτούν πάλι, «Εγώ είμαι;» Και μόλις ο Ιούδας, που καθόταν στα αριστερά του Κυρίου, ρώτησε πάλι, «Εγώ είμαι;» ο Ιησούς, βουτώντας το ψωμί στο πιάτο με τα λαχανικά, το έδωσε στον Ιούδα, λέγοντας, «Εσύ το είπες.» Αλλά οι άλλοι δεν άκουσαν τον Ιησού να μιλά στον Ιούδα[22]. Ο Ιωάννης που καθόταν στα δεξιά του Ιησού, έσκυψε και ρώτησε τον Κύριο: «Ποιος είναι; πρέπει να ξέρουμε ποιος είναι αυτός που φάνηκε ανάξιος εμπιστοσύνης.» Ο Ιησούς απάντησε: «Σας το έχω πει ήδη, ακόμα και σε αυτόν που έδωσα το μουσκεμένο ψωμί.» Αλλά ήταν τόσο φυσικό να δίνει ο οικοδεσπότης το μουσκεμένο ψωμί σε αυτόν που καθόταν δίπλα του στα αριστερά ώστε κανένας τους δεν το παρατήρησε, παρόλο που ο Κύριος μίλησε τόσο καθαρά. Αλλά ο Ιούδας αντιλήφθηκε πολύ ξεκάθαρα και οδυνηρά τα λόγια του Κυρίου που ήταν συνδεδεμένα με την πράξη του, που φοβόταν μήπως οι αδερφοί του κατάλαβαν ότι αυτός ήταν ο προδότης.
179:4.4 Ο Πέτρος είχε ανάψει πολύ με αυτά που είχαν λεχθεί, και ακουμπώντας πάνω στο τραπέζι, είπε στον Ιωάννη, «Ρώτησέ τον ποιος είναι, ή αν σου είπε, πες μου ποιος είναι ο προδότης[23].»
179:4.5 Ο Ιησούς έδωσε τέλος στους ψιθύρους τους λέγοντας: «Λυπάμαι που το κακό αυτό θα γίνει και έλπιζα ακόμα και μέχρι αυτή την στιγμή ότι η δύναμη της αλήθειας θα μπορούσε να θριαμβεύσει πάνω στην παραπλάνηση του κακού, αλλά τέτοιες νίκες δεν κερδίζονται χωρίς την πίστη της ειλικρινούς αγάπης της αλήθειας. Δεν θα σας έλεγα αυτά τα πράγματα σε αυτό, το τελευταίο μας δείπνο, αλλά επιθυμώ να σας προειδοποιήσω γι αυτές τις λύπες και να σας προετοιμάσω γι αυτά που έρχονται. Σας τα είπα όλα αυτά γιατί επιθυμώ να θυμόσαστε, όταν θα έχω φύγει, ότι γνώριζα γι όλες αυτές τις δολοπλοκίες, και ότι σας είχα προειδοποιήσει για την προδοσία. Και τα κάνω όλα αυτά μόνο για να σας δώσω δύναμη μπροστά στους πειρασμούς και τις δοκιμασίες που πρόκειται να αντιμετωπίσετε[24].»
179:4.6 Όταν ο Ιησούς είπε αυτά τα λόγια, σκύβοντας προς τον Ιούδα, είπε: «Αυτό που αποφάσισες να κάνεις, κάνε το γρήγορα[25].» Και όταν ο Ιούδας άκουσε αυτά τα λόγια, σηκώθηκε από το τραπέζι και έφυγε βιαστικά από το δωμάτιο, βγαίνοντας έξω στην νύχτα για να εκπληρώσει αυτό που είχε αποφασίσει. Όταν οι άλλοι απόστολοι είδαν τον Ιούδα και φεύγει βιαστικά αφού του μίλησε ο Ιησούς, νόμισαν ότι πήγε για να φροντίσει για κάτι σχετικά με το δείπνο ή να κάνει κάποιο θέλημα για τον Κύριο αφού υπέθεταν ότι ήταν ακόμα υπεύθυνος για τα οικονομικά.
179:4.7 Ο Ιησούς τώρα ήξερε ότι δεν μπορούσε να γίνει τίποτα για να εμποδίσει τον Ιούδα να γίνει προδότης. Άρχισε με δώδεκα—τώρα είχε έντεκα. Διάλεξε έξι από αυτούς τους αποστόλους, και παρόλο που ο Ιούδας ήταν ανάμεσα σε αυτούς που όρισαν οι πρωτόκλητοι απόστολοι, ο Κύριος τον δέχτηκε και, μέχρι εκείνη την στιγμή, έκανε ότι ήταν δυνατόν για να τον εξαγνίσει και να τον σώσει, ακριβώς όπως είχε μοχθήσει για την γαλήνη και την σωτηρία και τα των άλλων.
179:4.8 Αυτό το δείπνο, με τα τρυφερά και συγκινητικά του επεισόδια, ήταν η τελευταία έκκληση του Ιησού προς τον λιποτάκτη Ιούδα, αλλά ήταν μάταιο. Η προειδοποίηση, ακόμα και όταν γίνεται με τον πιο ευγενικό τρόπο και το πιο καλοπροαίρετο πνεύμα, σαν κανόνα, μόνο τονίζει το μίσος και πυροδοτεί την κακή απόφαση να εκπληρωθούν τα ιδιοτελή έργα κάποιου, όταν η αγάπη είναι πραγματικά νεκρή.
¶ 5. ΚΑΘΙΕΡΩΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΑΝΑΜΝΗΣΤΙΚΟ ΔΕΙΠΝΟ
179:5.1 Όταν έφεραν στον Ιησού το τρίτο κύπελλο κρασιού, το «κύπελλο της ευλογίας,» σηκώθηκε από τον καναπέ και, παίρνοντας το κύπελλο στα χέρια του, το ευλόγησε, λέγοντας: «Λάβετε αυτό το ποτήρι, όλοι σας, και πιείτε από αυτό[26]. Αυτό θα είναι το ποτήρι εις μνήμη μου. Αυτό είναι το κύπελλο της ευλογίας μιας νέας απονομής χάριτος και αλήθειας. Αυτό θα είναι για σας το έμβλημα της προσφοράς και της υπηρεσίας του αγίου Πνεύματος της Αληθείας. Και δεν θα ξαναπιώ αυτό το ποτήρι μαζί σας μέχρι να το πιούμε μαζί σε νέα μορφή στην αιώνια βασιλεία του Πατρός.»
179:5.2 Οι απόστολοι αισθάνθηκαν ότι κάτι ασυνήθιστο τους διαπερνούσε όσο έπιναν από αυτό το ποτήρι της ευλογίας με βαθύ σεβασμό και απόλυτη σιγή. Το παλαιό Πάσχα μνημόνευε την απαλλαγή των πατέρων τους από την φυλετική δουλεία ενός ολόκληρου κράτους και την κατοχύρωση της ατομικής τους ελευθερίας¨ τώρα ο Κύριος ίδρυε ένα νέο αναμνηστικό δείπνο σαν σύμβολο μιας νέας απονομής όπου το υποδουλωμένο άτομο αναδύεται από την σκλαβιά της τυπολατρίας και της ιδιοτέλειας στην πνευματική χαρά της αδερφοσύνης και της συντροφικότητας μιας απελευθερωμένων υιών της πίστης του ζώντος Θεού.
179:5.3 Όταν τελείωσαν αυτό το νέο αναμνηστικό ποτήρι, ο Κύριος πήρε τον άρτο και, αφού ευχαρίστησε, το έκοψε κομμάτια και, το έδωσε να το μοιραστούν, και είπε: «Λάβετε αυτόν τον αναμνηστικό άρτο και φάγετε αυτόν. Σας έχω πει ότι είμαι ο άρτος της ζωής[27]. Και αυτός ο άρτος της ζωής είναι η ενωμένη ζωή του Πατρός και του Υιού σε ένα κληροδότημα. Ο λόγος του Πατρός, όπως αποκαλύφθηκε στον Υιό, είναι πραγματικά ο άρτος της ζωής[28].» Όταν συμμετείχαν στον άρτο τον αναμνηστικό, το σύμβολο του ζώντος λόγου της αληθείας που ενσαρκώθηκε με την μορφή θνητής σάρκας, όλοι κάθισαν.
179:5.4 Καθιερώνοντας αυτό το αναμνηστικό δείπνο, ο Κύριος, όπως ήταν πάντα η συνήθειά του, προσέφυγε σε παραβολές και σύμβολα. Χρησιμοποίησε σύμβολα επειδή ήθελε να διδάξει κάποιες σπουδαίες πνευματικές αλήθειες με τέτοιο τρόπο που να δυσκολέψει τους διαδόχους του να προσαρτήσουν ακριβείς ερμηνείες και απόλυτες σημασίες στα λόγια του. Με αυτό τον τρόπο προσπάθησε να εμποδίσει τις επόμενες γενιές να κρυσταλλώσουν την διδασκαλία του και να δεσμεύσουν τις πνευματικές έννοιές της με νεκρές σειρές παραδόσεων και δογματισμών. Με την καθιέρωση της μόνης ιερής τελετής σε όλη του την ιερή αποστολή, ο Ιησούς προσπάθησε πολύ να προτείνει τις σημασίες του παρά να δεσμευτεί σε ακριβείς ερμηνείες. Δεν ήθελε να καταστρέψει την ατομική αντίληψη της θείας «κοινωνίας» εδραιώνοντας μια ακριβή μορφή¨ ούτε επιθυμούσε να περιορίσει την πνευματική φαντασία των πιστών δένοντάς τη με τυπολατρικές συνήθειες. Προσπάθησε όμως να δώσει στην αναγεννημένη ψυχή του ανθρώπου ελευθερία να πετάξει με χαρμόσυνα φτερά σε μια νέα και ζώσα πνευματική ελευθερία.
179:5.5 Παρά την προσπάθεια του Κυρίου να καθιερώσει ένα νέο μυστήριο αναμνηστικό, οι διάδοχοί του στους επόμενους αιώνες φρόντισαν αυτή η εκφρασμένη επιθυμία του Κυρίου να καταπνιγεί αποτελεσματικά, και υποβάθμισαν αυτόν τον πνευματικό συμβολισμό εκείνης της τελευταίας του νύχτας στην σάρκα σε τυπικές ερμηνείες και τον υπέβαλαν στην σχεδόν μαθηματική ακρίβεια μιας καθορισμένης φόρμουλας. Από όλες τις διδασκαλίες του Ιησού καμία δεν έγινε τόσο τυποποιημένη σε παράδοση, όσο αυτή.
179:5.6 Αυτό το αναμνηστικό δείπνο, όταν γίνεται από εκείνους που πιστεύουν στον Υιό και γνωρίζουν τον Θεό, δεν χρειάζεται να περιλαμβάνει στον συμβολισμό του καμία από τις παιδαριώδεις ανθρώπινες παρερμηνείες για την θεία παρουσία, γιατί σε όλες αυτές τις περιπτώσεις ο Κύριος είναι στα αλήθεια παρών. Το αναμνηστικό δείπνο είναι το συμβολικό ραντεβού του κάθε πιστού με τον Μιχαήλ. Όταν γίνεις λοιπόν πνευματικά συνειδητοποιημένος, ο Υιός είναι πραγματικά παρών, και το πνεύμα του αδελφοποιείται με το εσωτερικά διαμένων τεμάχιο του Πατρός του.
179:5.7 Αφού διαλογίστηκαν για λίγα λεπτά, ο Ιησούς συνέχισε να μιλά: «Όταν κάνετε αυτά τα πράγματα, να θυμάστε την ζωή που έζησε στην γη ανάμεσά σας και να χαίρεστε που θα συνεχίσω να ζω στην γη μαζί σας και να υπηρετώ μέσα από εσάς. Σαν άτομα να μην μαλώνετε για το ποιος είναι σπουδαιότερος, να είστε σαν αδέρφια. Και όταν η βασιλεία μεγαλώσει και περιλάβει μεγάλες ομάδες πιστών, έτσι και τότε να αποφεύγετε να αγωνίζεστε για μεγαλεία ή να επιδιώκετε τιμές σε εύνοιες μέσα σε αυτές τις ομάδες.»[29]
179:5.8 Και αυτό το βαρυσήμαντο γεγονός έλαβε χώρα στην αίθουσα του πάνω ορόφου στο σπίτι ενός φίλου. Δεν υπήρχε τίποτα ιερό ή τελετουργικό ούτε στο δείπνο ούτε στο κτίριο. Το αναμνηστικό δείπνο καθιερώθηκε χωρίς εκκλησιαστική επικύρωση.
179:5.9 Όταν ο Ιησούς καθιέρωσε κατ αυτόν τον τρόπο το αναμνηστικό δείπνο, είπε στους αποστόλους του: «Και όποτε το κάνετε αυτό να το κάνετε στην μνήμη μου. Και όταν με θυμάστε, πρώτα να ρίχνετε μια ματιά στην ζωή μου στην σάρκα, να θυμόσαστε ότι ήμουν ένας από εσάς, και έπειτα, με την πίστη σας, να διακρίνετε ότι όλοι κάποια στιγμή θα δειπνήσετε μαζί μου στην αιώνια βασιλεία του Πατρός. Αυτό είναι το νέο Πάσχα που σας αφήνω, ακόμα και την ανάμνηση της ζωής προσφοράς μου, τον λόγο της αιώνιας αλήθειας¨ και την ανάμνηση της αγάπης μου για σας, την διάχυση του Πνεύματος της Αληθείας σε όλη την σάρκα[30].»
179:5.10 Και έληξαν αυτή την εορτή του παλαιού αλλά άψυχου Πάσχα εγκαινιάζοντας αυτό το νέο δείπνο ανάμνησης, τραγουδώντας, όλοι μαζί, τον εκατοστό δέκατο όγδοο Ψαλμό[31].
| Εγγραφο 178. Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΕΡΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΗ |
Δείκτης
Πολλαπλή έκδοση |
Εγγραφο 180. Η ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΤΗΡΙΑ ΟΜΙΛΙΑ |
¶ Παραπομπές
- ↑ Οι Απόστολοι διαφωνούν για τις τιμές: Λκ 9:46; Λκ 22:24.
- ↑ Ο Ιησούς εισέρχεται και κάθεται: Μτ 26:20; Μκ 14:17; Λκ 22:14.
- ↑ Ο Ιησούς μιλάει για το τέλος: Λκ 22:15-16.
- ↑ Το πρώτο ποτήρι: Λκ 22:17-18. Το δεύτερο ποτήρι: Μτ 26:29; Μκ 14:25; Λκ 22:20.
- ↑ Ο Ιησούς ήξερε ότι το έργο είχε τελειώσει: Ιω 13:1-3.
- ↑ Η προδοσία ικανοποίησε τους κακούς: Εφ 6:12.
- ↑ Ο Ιησούς ετοιμάζεται να πλύνει τα πόδια: Ιω 13:4-5a.
- ↑ Ο Πέτρος πρώτος «πιστός»: Μτ 16:15-16; Μκ 8:29; Λκ 9:20.
- ↑ Ο Πέτρος αντιτίθεται στο πλύσιμο: Ιω 13:6-8a.
- ↑ Ο Πέτρος συμφωνεί: Ιω 13:8b-9.
- ↑ Το πλύσιμο των ποδιών του Πέτρου: Ιω 13:10-11.
- ↑ Πλύσιμο των ποδιών των Αποστόλων: Ιω 13:12a.
- ↑ Να υπηρετείτε ο ένας τον άλλον: Ιω 13:12b-17.
- ↑ Λόγος για τον κύριο και τον υπηρέτη: Μτ 10:24; Λκ 22:27a; Ιω 15:20.
- ↑ Ο Ιησούς γνώριζε τη διαμάχη για τις τιμές: Λκ 22:24.
- ↑ Η σημασία της υπηρεσίας: Μκ 10:42-45; Λκ 22:25-27.
- ↑ Αμοιβή για την υπηρεσία: Λκ 22:28-30.
- ↑ Ανακοινώνει την επικείμενη προδοσία: Μτ 26:21; Μκ 14:18; Ιω 13:21.
- ↑ «Εγώ είμαι;»: Μτ 26:22; Μκ 14:19; Λκ 22:23; Ιω 13:22.
- ↑ Ο προδότης δεν είναι απαραίτητος: Μτ 26:24; Μκ 14:21; Λκ 22:21-22.
- ↑ Προδοσία από φίλο: Μτ 26:23; Μκ 14:18b,20.
- ↑ Ο Ιησούς δίνει «σάλιο» στον Ιούδα: Μτ 26:25; Ιω 13:25-26.
- ↑ Ο Πέτρος ρωτά τον Ιωάννη ποιος είναι ο προδότης: Ιω 13:23-24.
- ↑ Ο Ιησούς αποκαλύπτει το μέλλον: Ιω 13:19.
- ↑ Ο Ιησούς απολύει τον Ιούδα: Ιω 13: 27b-30.
- ↑ Κύπελλο ευλογίας: Μτ 26:27-29; Μκ 14:23-25; Λκ 22:20; Α Κορ 11:25-26.
- ↑ Ο Ιησούς είναι ο άρτος της ζωής: Ιω 6:35,48.
- ↑ Ψωμί της ζωής: Μτ 26:26; Μκ 14:22; Λκ 22:19; Α Κορ 11:22b-24.
- ↑ Ανάκληση της ζωής του Ιησού: Λκ 22:19c; Α Κορ 11:24c,25c.
- ↑ Δείπνο μνήμης: Λκ 22:19c; Α Κορ 11:24-26.
- ↑ Τελειώστε τραγουδώντας ύμνο (Ψαλμός 118): Ψλ 118:1-29; Μτ 26:30a; Μκ 14:26a.