© 2018 Ίδρυμα Ουράντια
| Εγγραφο 40. ΟΙ ΑΝΕΡΧΟΜΕΝΟΙ ΥΙΟΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ |
Δείκτης
Πολλαπλή έκδοση |
Εγγραφο 42. ΕΝΕΡΓΕΙΑ – ΔΙΑΝΟΙΑ ΚΑΙ ΥΛΗ |
41:0.1 Το χαρακτηριστικό διαστημικό φαινόμενο που κάνει κάθε τοπική δημιουργία να ξεχωρίζει από όλες τις άλλες είναι η παρουσία του Δημιουργικού Πνεύματος. Ολόκληρος ο Νέβαδον διαπερνάται σαφώς από τη διαστημική παρουσία του Θείου Λειτουργού του Σάλβινγκτον και η παρουσία αυτή το ίδιο σίγουρα τερματίζεται στα εξώτερα όρια του τοπικού μας σύμπαντος. Αυτό το οποίο διαπερνάται από το Πνεύμα-Μητέρα του τοπικού μας σύμπαντος είναι ο Νέβαδον. Εκείνο το οποίο εκτείνεται πέραν των ορίων της διαστημικής του παρουσίας βρίσκεται έξω από τον Νέβαδον και αποτελεί τις εκτός του Νέβαδον διαστημικές περιοχές του υπερσύμπαντος του Όρβοντον – άλλα τοπικά σύμπαντα.
41:0.2 Ενώ η διοικητική οργάνωση του μεγάλου σύμπαντος αποκαλύπτει σαφή διαχωρισμό μεταξύ των κυβερνήσεων του μεγάλου σύμπαντος, του υπερσύμπαντος και των τοπικών συμπάντων και ενώ οι υποδιαιρέσεις αυτές είναι αστρονομικά παραλληλισμένες στο διαστημικό διαχωρισμό της Χαβόνα και των επτά υπερσυμπάντων, δεν υπάρχουν τέτοιες σαφείς γραμμές φυσικής οροθεσίας που να διαχωρίζουν τις τοπικές δημιουργίες. Ακόμη και οι μείζονες και ελάσσονες τομείς του Όρβοντον είναι (για μας) σαφώς ευδιάκριτοι, αλλά δεν είναι και τόσο εύκολο να αναγνωρισθούν τα φυσικά όρια των τοπικών συμπάντων. Τούτο συμβαίνει επειδή οι τοπικές αυτές δημιουργίες οργανώνονται διοικητικά σύμφωνα με ορισμένες δημιουργικές αρχές οι οποίες διέπουν την κατάτμηση του συνόλου της ενεργειακής αλλαγής ενός υπερσύμπαντος, ενώ τα φυσικά δομικά του μέρη, οι σφαίρες του διαστήματος – οι ήλιοι, τα σκοτεινά νησιά, οι πλανήτες, κλπ, - προέρχονται βασικά από νεφελώματα και τούτο καθιστά την αστρονομική τους εμφάνιση σύμφωνη με ορισμένα προ-δημιουργικά (υπερβατικά) σχέδια των Αρχιτεκτόνων του Κυρίαρχου Σύμπαντος.
41:0.3 Ένα, ή περισσότερα – μπορεί και πολλά – τέτοια νεφελώματα είναι δυνατόν να περιλαμβάνονται στο πλαίσιο ενός τοπικού σύμπαντος, όπως ο Νέβαδον δημιουργήθηκε, υλικά, από τη συνάθροιση των αστρικών και πλανητικών γόνων του Αντρονόβερ και των άλλων νεφελωμάτων. Οι κόσμοι του Νέβαδον προέρχονται από διαφορετικά νεφελώματα, όλοι όμως είχαν ένα ελάχιστο ποσοστό κοινής διαστημικής κίνησης, η οποία ήταν με τέτοιο τρόπο ρυθμισμένη από τις ευφυείς προσπάθειες των διευθυντών δύναμης, ώστε δημιούργησε την παρούσα συγκέντρωση των διαστημικών μας σωμάτων, που όλα μαζί ταξιδεύουν σαν μία συναφής ομάδα πάνω στην τροχιά του υπερσύμπαντος.
41:0.4 Τέτοια είναι η δομή του τοπικού αστρικού νέφους του Νέβαδον, που αιωρείται πλέον σε μια ολοένα και περισσότερο σταθεροποιούμενη τροχιά, γύρω από το κέντρο του Τοξότη, του ελάσσονα εκείνου τομέα του Όρβοντον, στον οποίο ανήκει η τοπική μας δημιουργία.
¶ 1. ΤΑ ΚΕΝΤΡΑ ΔΥΝΑΜΗΣ ΤΟΥ ΝΕΒΑΔΟΝ.
41:1.1 Τα σπειροειδή αλλά και τα άλλα νεφελώματα, οι μητρικοί τροχοί των κόσμων του διαστήματος, εγκαινιάζονται από τους Παραδείσιους οργανωτές της δύναμης. Και ακολουθώντας την εξέλιξη της βαρυτικής ανταπόκρισης των νεφελωμάτων, εκτοπίζονται στη συμπαντική λειτουργία από τα κέντρα δύναμης και τους φυσικούς ελεγκτές, οι οποίοι αμέσως μετά αναλαμβάνουν πλήρως την ευθύνη του να κατευθύνουν την φυσική εξέλιξη των επερχομένων γενεών των αστρικών και πλανητικών απογόνων. Η φυσική αυτή εποπτεία του προσύμπαντος του Νέβαδον συντονίσθηκε, αμέσως μετά την άφιξη του Δημιουργού Υιού μας, με το σχέδιό του για την οργάνωση του σύμπαντος. Μέσα στο χώρο κυριαρχίας του Παραδείσιου αυτού Υιού του Θεού, τα Ανώτατα Κέντρα της Δύναμης και οι Κυρίαρχοι Φυσικοί Ελεγκτές συνεργάσθηκαν με τους αργότερα εμφανισθέντες Μοροντιανούς Επόπτες Δύναμης και με άλλους για να δημιουργήσουν το απέραντο σύμπλεγμα των γραμμών επικοινωνίας, τα ενεργειακά κυκλώματα και τις γραμμές της δύναμης που σταθερά συγκρατούν τα πολυποίκιλα διαστημικά σώματα του Νέβαδον σε μία ολοκληρωμένη διοικητική μονάδα.
41:1.2 Εκατό Ανώτατα Ενεργειακά Κέντρα της τέταρτης τάξης είναι μόνιμα αποσπασμένα στο τοπικό μας σύμπαν. Οι υπάρξεις αυτές δέχονται τις εισερχόμενες από τα τρίτης τάξης κέντρα της Ουβέρσα γραμμές της δύναμης και αναμεταδίδουν τα υποβιβασμένα και τροποποιημένα κυκλώματα προς τα κέντρα δύναμης των αστερισμών και των συστημάτων μας. Τα κέντρα αυτά της δύναμης, συνεργικά λειτουργούν για να δημιουργήσουν το ζωντανό σύστημα ελέγχου και εξισορρόπησης το οποίο λειτουργεί για να διατηρήσει την ισορροπία και τη διανομή των άλλως διακυμαινόμενων και μεταβλητών ενεργειών. Τα κέντρα δύναμης δεν ασχολούνται πάντως με τις παροδικές και τοπικές ενεργειακές αναταραχές, όπως είναι οι ηλιακές κηλίδες και οι ηλεκτρικές ανωμαλίες των συστημάτων. Το φως και ο ηλεκτρισμός δεν αποτελούν τις βασικές ενέργειες του διαστήματος. Είναι δευτερεύουσες και επικουρικές εκδηλώσεις.
41:1.3 Τα εκατό κέντρα του τοπικού σύμπαντος σταθμεύουν στον Σάλβινγκτον, όπου λειτουργούν στο ακριβές ενεργειακό κέντρο του πλανήτη αυτού. Οι Αρχιτεκτονικές σφαίρες, όπως ο Σάλβινγκτον, η Εντέντια και η Τζερουζέμ φωτίζονται, θερμαίνονται και ενεργοποιούνται με μεθόδους οι οποίες τις καθιστούν εντελώς ανεξάρτητες από τους ήλιους του διαστήματος. Οι σφαίρες αυτές οικοδομήθηκαν – έγιναν κατά παραγγελίαν – από τα κέντρα δύναμης και τους φυσικούς ελεγκτές και σχεδιάστηκαν για να ασκήσουν δυναμική επιρροή επί της διανομής της ενέργειας. Βασίζοντας τις δραστηριότητές τους σε παρόμοια εστιακά σημεία ενεργειακού ελέγχου, τα κέντρα δύναμης, με τις ζώσες παρουσίες τους, κατευθύνουν και διοχετεύουν τις φυσικές ενέργειες του διαστήματος. Και τα ενεργειακά αυτά κυκλώματα είναι θεμελιώδη σε όλα τα φυσικά-υλικά και μοροντιανά-πνευματικά φαινόμενα.
41:1.4 Δέκα Ανώτατα Κέντρα Δύναμης πέμπτης τάξης είναι προσαρτημένα σε κάθε μία από τις βασικές υποδιαιρέσεις του Νέβαδον, τους εκατό αστερισμούς. Στον Νορλάτιαντεκ, τον αστερισμό σας, δεν σταθμεύουν στον αρχηγικό κόσμο, αλλά βρίσκονται στο κέντρο του πελώριου αστρικού συστήματος το οποίο συνιστά το φυσικό πυρήνα του αστερισμού. Στην Εντέντια υπάρχουν δέκα συνεργαζόμενοι μηχανικοί ελεγκτές και δέκα φράνταλανκς, οι οποίοι διατηρούν τέλειο και αδιάλειπτο σύνδεσμο με τα γειτονικά κέντρα δύναμης.
41:1.5 Ένα Ανώτατο Κέντρο Δύναμης έκτης τάξης σταθμεύει στην ακριβή εστία βαρύτητας κάθε τοπικού συστήματος. Στο σύστημα της Σατάνια το προσαρτημένο κέντρο δύναμης καταλαμβάνει ένα σκοτεινό νησί του διαστήματος που βρίσκεται στο αστρονομικό κέντρο του συστήματος[1]. Πολλά από τα σκοτεινά αυτά νησιά είναι πελώριες ηλεκτρογεννήτριες οι οποίες κινητοποιούν και κατευθύνουν συγκεκριμένες διαστημικές ενέργειες και οι φυσικές αυτές γεννήτριες1 χρησιμοποιούνται αποτελεσματικά από το Κέντρο Δύναμης της Σατάνια, η ζώσα μάζα του οποίου λειτουργεί ως σύνδεσμος με τα ανώτερα κέντρα, κατευθύνοντας τα ρεύματα περισσότερο υλοποιημένης δύναμης προς τους Κυρίαρχους Φυσικούς Ελεγκτές στους εξελικτικούς πλανήτες του διαστήματος.
¶ 2. ΟΙ ΦΥΣΙΚΟΙ ΕΛΕΓΚΤΕΣ ΤΗΣ ΣΑΤΑΝΙΑ
41:2.1 Ενώ οι Κυρίαρχοι Φυσικοί Ελεγκτές δραστηριοποιούνται μαζί με τα κέντρα δύναμης σ’ όλη την έκταση του μεγάλου σύμπαντος, οι λειτουργίες τους σ’ ένα τοπικό σύστημα γίνονται ευκολότερα κατανοητές. Η Σατάνια είναι ένα από τα εκατό τοπικά συστήματα, τα οποία απαρτίζουν τη διοικητική οργάνωση του αστερισμού του Νορλάτιαντεκ, έχοντας ως πλησιέστερους γείτονες τα συστήματα της Σαντμέιτια, της Ασούντια, της Πορόουτζια, της Σορτόρια, της Ραντούλια και της Γκλαντόουνια. Τα συστήματα του Νορλάτιαντεκ διαφέρουν μεταξύ τους από πολλές απόψεις, όλα όμως είναι εξελικτικά και προοδευτικά, ακριβώς όπως η Σατάνια.
41:2.2 Η Σατάνια η ίδια αποτελείται από περισσότερες των επτά χιλιάδων αστρονομικές ομάδες, ή φυσικά συστήματα, ελάχιστα των οποίων είχαν προέλευση παρόμοια μ’ εκείνη του ηλιακού σας συστήματος. Το αστρονομικό κέντρο της Σατάνια είναι ένα πελώριο σκοτεινό διαστημικό νησί το οποίο, μαζί με τους πλανήτες που το συνοδεύουν, βρίσκεται όχι μακρυά από την έδρα της κυβέρνησης του συστήματος.
41:2.3 Εκτός της παρουσίας των προσαρτημένων κέντρων δύναμης, η διεύθυνση ολόκληρου του φυσικού-ενεργειακού συστήματος της Σατάνια είναι συγκεντρωμένη στην Τζερουζέμ, Ένας Κυρίαρχος Φυσικός Ελεγκτής που βρίσκεται στον αρχηγικό του κόσμο, λειτουργεί σε συντονισμό με το κέντρο δύναμης του συστήματος, χρησιμεύοντας ως κύριος σύνδεσμος των επιθεωρητών δύναμης οι οποίοι έχουν έδρα την Τζερουζέμ και δραστηριοποιούνται σ’ ολόκληρο το τοπικό σύστημα.
41:2.4 Η σύνδεση μέσω κυκλωμάτων και η διοχέτευση της ενέργειας εποπτεύεται από πεντακόσιες χιλιάδες ζώντες, ευφυείς διαχειριστές ενέργειας, οι οποίοι είναι διασκορπισμένοι σ’ ολόκληρη την έκταση της Σατάνια. Μέσω της δράσης των φυσικών αυτών ελεγκτών, τα εποπτεύοντα κέντρα δύναμης ασκούν πλήρη και τέλειο έλεγχο στο μεγαλύτερο μέρος των βασικών ενεργειών του διαστήματος, στις οποίες περιλαμβάνεται η απαρχή των εξαιρετικά θερμών ουρανίων σωμάτων και των φορτισμένων με σκοτεινή ενέργεια πλανητών. Η ομάδα αυτή των ζωντανών οντοτήτων μπορεί να κινητοποιήσει, να μεταμορφώσει, να μεταλλάξει, να διαχειριστεί και να μεταδώσει όλες σχεδόν τις φυσικές ενέργειες του οργανωμένου διαστήματος.
41:2.5 Η ζωή διαθέτει την εγγενή ικανότητα κινητοποίησης και μετάλλαξης της συμπαντικής ενέργειας. Είστε εξοικειωμένη με τη λειτουργία των φυτών να μετασχηματίζουν τη φυσική ενέργεια του φωτός στις ποικίλες εκφάνσεις του φυτικού βασιλείου. Γνωρίζετε, επίσης, κάτι για την μέθοδο με την οποία η φυτική αυτή ενέργεια μπορεί να μεταλλαγεί στο φαινόμενο των ζωικών δραστηριοτήτων, δεν γνωρίζετε, όμως, πρακτικά τίποτε για την τεχνική των διευθυντών δύναμης και των φυσικών ελεγκτών, που διαθέτουν την ικανότητα να κινητοποιούν, να μετασχηματίζουν, να κατευθύνουν και να συγκεντρώνουν τις πολυποίκιλες ενέργειες του διαστήματος.
41:2.6 Οι υπάρξεις αυτές του ενεργειακού χώρου δεν ασχολούνται άμεσα οι ίδιες με την ενέργεια ως συστατικό παράγοντα των ζώντων πλασμάτων, ούτε καν με το χώρο της φυσιολογικής χημείας. Ορισμένες φορές ασχολούνται με τη φυσική προεισαγωγή της ζωής, με την επεξεργασία των ενεργειακών εκείνων συστημάτων τα οποία μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως φυσικά οχήματα για τις ζώσες ενέργειες των αρχικών υλικών οργανισμών. Κατά κάποιο τρόπο, οι φυσικοί ελεγκτές σχετίζονται με τις επικρατούσες εκδηλώσεις της υλικής ενέργειας όπως οι συνοδευτικές διάνοιες-πνεύματα ασχολούνται με τις προ-πνευματικές λειτουργίες του υλικού νου.
41:2.7 Τα ευφυή αυτά πλάσματα του ελέγχου της δύναμης και της ενεργειακής διεύθυνσης πρέπει να προσαρμόζουν την τεχνική τους σε κάθε πλανήτη σύμφωνα με τη φυσική δομή και αρχιτεκτονική του πλανήτη αυτού. Κάνουν με τρόπο αλάθητο τους υπολογισμούς και τις αφαιρέσεις από το οικείο επιτελείο τους των φυσικών και των άλλων τεχνικών συμβούλων, πάνω στην, σε τοπικό επίπεδο, επίδραση των εξαιρετικά θερμών ήλιων καθώς και των άλλων τύπων των υπερφορτισμένων αστέρων. Ακόμη και οι πελώριοι, ψυχροί και σκοτεινοί γίγαντες του διαστήματος, αλλά και τα συνωστιζόμενα νέφη της αστρικής σκόνης πρέπει να ληφθούν υπ’ όψιν. Όλες αυτές οι φυσικές οντότητες πρέπει να ληφθούν υπ’ όψιν στα πρακτικά προβλήματα της διαχείρισης της ενέργειας.
41:2.8 Η εποπτεία της δύναμης-ενέργειας των εξελικτικών κατοικημένων κόσμων αποτελεί ευθύνη των Κυρίαρχων Φυσικών Ελεγκτών, ωστόσο, οι υπάρξεις αυτές δεν είναι υπεύθυνες για το σύνολο της ανισοκατανομής της ενέργειας στην Ουράντια. Υπάρχει ένας αριθμός αιτιών για παρόμοιες διαταραχές, ορισμένες των οποίων βρίσκονται πέραν της επιρροής και του ελέγχου των φυσικών εποπτών. Η Ουράντια βρίσκεται στις γραμμές τρομακτικών ενεργειών, ένας μικρός πλανήτης στο κύκλωμα πελώριων μαζών και οι τοπικοί ελεγκτές προσλαμβάνουν, ορισμένες φορές, άπειρους αριθμούς από μέλη της τάξης τους σε μία προσπάθεια να εξισορροπήσουν τις ενεργειακές αυτές γραμμές. Τα καταφέρνουν αρκετά καλά, προκειμένου για τα φυσικά κυκλώματα της Σατάνια, αλλά αντιμετωπίζουν προβλήματα μόνωσης έναντι των ισχυρών ρευμάτων του Νορλάτιαντεκ.
¶ 3. ΟΙ ΑΣΤΡΙΚΟΙ ΜΑΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ
41:3.1 Υπάρχουν πάνω από δύο χιλιάδες λαμπροί ήλιοι που σκορπίζουν φως και ενέργεια στη Σατάνια και ο δικός σας ο ήλιος είναι ένα μέσης λαμπρότητας ουράνιο σώμα[2]. Από τους τριάντα ήλιους που βρίσκονται κοντά σας μόνον τρεις είναι λαμπρότεροι. Οι Συμπαντικοί Διευθυντές Δύναμης εγκαινιάζουν τα ειδικά ενεργειακά ρεύματα τα οποία κινούνται μεταξύ των μεμονωμένων αστέρων και των οικείων συστημάτων τους. Οι ηλιακοί αυτοί κλίβανοι, μαζί με τους σκοτεινούς γίγαντες του διαστήματος, χρησιμοποιούνται από τα κέντρα δύναμης και τους φυσικούς ελεγκτές ως ενδιάμεσοι σταθμοί για την αποτελεσματική συγκέντρωση και κατεύθυνση των ενεργειακών κυκλωμάτων των υλικών δημιουργιών.
41:3.2 Οι ήλιοι του Νέβαδον δεν είναι διαφορετικοί από εκείνους των άλλων συμπάντων. Η υλική σύνθεση όλων των ήλιων, των σκοτεινών νησιών, των πλανητών και των δορυφόρων, ακόμη και των μετεωριτών, είναι ακριβώς η ίδια. Οι ήλιοι αυτοί έχουν διάμετρο περίπου ένα εκατομμύριο μίλια, με εκείνη του δικού σας ήλιου να είναι κατά τι μικρότερη. Ο μεγαλύτερος αστέρας στο σύμπαν, το αστρικό νέφος του Αντάρη έχει διάμετρο τετρακόσιες πενήντα φορές μεγαλύτερη από εκείνη του ήλιου σας και εξήντα εκατομμύρια φορές μεγαλύτερο όγκο. Υπάρχει όμως περίσσιο διάστημα για να χωρέσουν όλοι αυτοί οι πελώριοι ήλιοι. Έχουν συγκριτικά τόσο μεγάλη απόσταση μεταξύ τους στο διάστημα, όση θα είχαν μια ντουζίνα πορτοκάλια αν βρίσκονταν σε κύκλο σ’ ολόκληρο το εσωτερικό της Ουράντια, αν ο πλανήτης ήταν μία κοίλη σφαίρα.
41:3.3 Όταν ήλιοι, οι οποίοι είναι πολύ μεγάλοι, ξεφεύγουν από τον τροχό του μητρικού νεφελώματος, συχνά διαρρηγνύονται, ή σχηματίζουν διπλούς αστέρες. Όλοι οι ήλιοι αποτελούνται αρχικά μόνον από αέρια, αν και είναι δυνατόν αργότερα να μεταβούν, παροδικά, σε ημίρρευστη κατάσταση. Όταν ο ήλιος σας έφθασε στην ημίρρευστη αυτή κατάσταση εξ αιτίας της υπερβολικά μεγάλης πίεσης των αερίων του, δεν ήταν αρκετά μεγάλος ώστε να διαρραγεί και να σχηματίσει διπλό αστέρα.
41:3.4 Όταν φθάσουν σε μέγεθος λιγότερο από το ένα δέκατο του μεγέθους του ήλιου σας, οι διάπυρες αυτές σφαίρες συρρικνώνονται ραγδαία, συμπυκνώνονται και παγώνουν. Όταν υπερβούν κατά τριάντα φορές το μέγεθος του ήλιου σας - ή, μάλλον, όταν υπερβούν κατά τριάντα φορές το συνολικό περιεχόμενο της πραγματικής μάζας – οι ήλιοι διασπώνται αμέσως σε δύο ξεχωριστά σώματα και γίνονται είτε τα κέντρα νέων συστημάτων, ή άλλως παραμένουν ο ένας στο πεδίο βαρύτητας του άλλου και περιστρέφονται γύρω από ένα κοινό κέντρο, σαν διπλός αστέρας.
41:3.5 Η πιο πρόσφατη από τις μείζονες κοσμικές εκρήξεις στον Όρβοντον ήταν η ασυνήθιστη έκρηξη ενός διπλού αστέρα, το φως του οποίου έφθασε στην Ουράντια το έτος 1572 μ.Χ. Η σύγκρουση ήταν τόσο έντονη που η έκρηξη ήταν καθαρά ορατή ακόμα και στο άπλετο φως της ημέρας.
41:3.6 Δεν είναι όλοι οι αστέρες στερεοί, πολλοί, ωστόσο, από τους παλαιότερους είναι. Ορισμένοι από τους αστέρες που θαμποφέγγουν αμυδρά έχουν αποκτήσει μια πυκνότητα στο κέντρο της πελώριας μάζας τους, που θα μπορούσε να εκφρασθεί λέγοντας ότι μία κυβική ίντσα ενός τέτοιου αστέρα, αν βρισκόταν στην Ουράντια, θα ζύγιζε έξι χιλιάδες λίμπρες. Η τεράστια πίεση συνοδευόμενη από την απώλεια της θερμότητας και της ενέργειας περιστροφής, είχε ως αποτέλεσμα το να έλθουν οι τροχιές των βασικών υλικών μονάδων ολοένα πιο κοντά η μία την άλλη μέχρις ότου τώρα, πλέον, να πλησιάζουν πολύ την κατάσταση της ηλεκτρονικής συμπύκνωσης. Η διαδικασία αυτή της ψύξης και της συρρίκνωσης είναι δυνατόν να εξακολουθήσει μέχρι το οριακό και κρίσιμο σημείο έκρηξης της ουλτιματονικής2 συμπύκνωσης.
41:3.7 Πολλοί από τους γιγαντιαίους ήλιους είναι σχετικά νέοι. Οι περισσότεροι από τους αστέρες νάνους είναι παλιοί, αλλά όχι όλοι. Οι εκ συγκρούσεως προερχόμενοι νάνοι μπορεί να είναι πολύ καινούργιοι και είναι δυνατόν να λάμπουν με έντονο λευκό φως, χωρίς ποτέ να έχουν γνωρίσει το αρχικό κόκκινο στάδιο της λάμψης της νεότητας. Τόσο οι πολύ νέοι όσο και οι πολύ παλαιοί ήλιοι εκπέμπουν συνήθως κοκκινωπή λάμψη. Η κίτρινη απόχρωση είναι ένδειξη σχετικά μικρής, ή μέσης ηλικίας, ενώ το λαμπερό λευκό φώς δείχνει ευρωστία και μακριά, ώριμη ζωή.
41:3.8 Ενώ όλοι οι νεαροί ήλιοι δεν είναι παλλόμενοι, όχι ορατά, τουλάχιστον, όταν κοιτάζετε το διάστημα μπορείτε να παρατηρήσετε πολλούς από τους νεώτερους αυτούς ήλιους, η γιγάντια διακύμανση της ανάσας των οποίων χρειάζεται από δύο έως επτά ημέρες για να ολοκληρώσει ένα κύκλο. Ο δικός σας ο ήλιος έχει ακόμη μια φθίνουσα κληρονομιά των πελώριων διακυμάνσεων των ημερών της νεότητάς του, η περίοδος όμως έχει επιμηκυνθεί, από τους παλμούς (διακυμάνσεις) των τρεισήμισι ημερών του παρελθόντος στους παρόντες κύκλους των ηλιακών κηλίδων οι οποίοι διαρκούν εντεκάμισι χρόνια.
41:3.9 Οι αστρικές μεταβλητές έχουν πολυάριθμες προελεύσεις. Σε ορισμένους διπλούς αστέρες οι παλίρροιες που προκαλούνται από τις ραγδαία μεταβαλλόμενες διαστάσεις καθώς τα δύο σώματα αιωρούνται ακολουθώντας τις τροχιές τους, προκαλούν, επίσης, περιοδικές διακυμάνσεις στο φως. Οι βαρυτικές αυτές μεταβολές δημιουργούν τακτικές, επαναλαμβανόμενες λάμψεις, ακριβώς όπως η παγίδευση των μετεωριτών από την αύξηση της υλικής ενέργειας στην επιφάνεια θα οδηγούσε σε μία, συγκριτικά, ξαφνική λάμψη φωτός, η οποία γρήγορα θα υποχωρούσε στο επίπεδο της φυσιολογικής φωτεινότητας για το συγκεκριμένο ήλιο. Ορισμένες φορές, ένας ήλιος παγιδεύει ένα ρεύμα μετεωριτών σε μία σειρά ελαττωμένης βαρυτικής αντίθεσης και οι τυχαίες συγκρούσεις προκαλούν αστρικές λάμψεις, η πλειονότητα όμως παρόμοιων φαινομένων οφείλεται αποκλειστικά σε εσωτερικές διακυμάνσεις.
41:3.10 Σε μία ομάδα μεταβλητών αστέρων η περίοδος της διακύμανσης του φωτός εξαρτάται άμεσα από τη φωτεινότητα και η γνώση του γεγονότος αυτού καθιστά τους αστρονόμους ικανούς να χρησιμοποιήσουν παρόμοιους ήλιους ως συμπαντικούς φάρους, ή ως σημεία ακριβών μετρήσεων για την περαιτέρω διερεύνηση των μακρινών αστρικών συμπλεγμάτων. Με τον τρόπο αυτό είναι δυνατόν να μετρηθούν οι αστρικές αποστάσεις με μεγαλύτερη ακρίβεια, ακόμα και σε απόσταση μεγαλύτερη του ενός εκατομμυρίου ετών φωτός. Καλύτερες μέθοδοι διαστημικών μετρήσεων και βελτιωμένες τηλεσκοπικές τεχνικές θα αποκαλύψουν κάποτε πλήρως τις δέκα μείζονες υποδιαιρέσεις του υπερσύμπαντος του Όρβοντον. Θα αναγνωρίσετε, τουλάχιστον, οκτώ από τους απέραντους αυτούς τομείς, ως πελώρια και αρκετά συμμετρικά αστρικά συμπλέγματα.
¶ 4. Η ΠΥΚΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ
41:4.1 Η μάζα του ήλιου σας είναι ελαφρώς μεγαλύτερη από τις εκτιμήσεις των φυσικών σας, οι οποίοι την υπολογίζουν σε περίπου δύο οκτάκις εκατομμύρια τόνους (2 x 10 στην27). Βρίσκεται τώρα στο ενδιάμεσο, περίπου, μεταξύ των πιο πυκνών και των πιο διάχυτων αστέρων, έχοντας περίπου μιάμιση φορά την πυκνότητα του νερού. Ο ήλιος σας όμως δεν είναι υγρός, ούτε στερεός – είναι αεριώδης – και τούτο είναι αληθές, παρά τη δυσκολία του να εξηγήσει κανείς πώς η αεριώδης ύλη μπορεί να φθάσει σ’ αυτήν, και σε ακόμη μεγαλύτερη πυκνότητα.
41:4.2 Η αεριώδης, υγρή και στερεά κατάσταση είναι θέματα ατομικών-μοριακών σχέσεων, η πυκνότητα όμως είναι σχέση μεταξύ διαστήματος και μάζας. Η πυκνότητα μεταβάλλεται άμεσα με την ποσότητα της μάζας στο διάστημα και αντίστροφα με το ποσό του κενού χώρου στη μάζα, του χώρου μεταξύ των κεντρικών πυρήνων της ύλης και των σωματιδίων που περιστρέφονται γύρω από τα κέντρα αυτά, καθώς επίσης του διαστήματος εντός των υλικών αυτών σωματιδίων.
41:4.3 Οι ψυχροί αστέρες μπορούν να είναι φυσιολογικά αεριώδεις και ταυτόχρονα τρομακτικά πυκνοί. Δεν είστε εξοικειωμένοι με τα ηλιακά υπερ-αέρια, αλλά αυτές, καθώς και άλλες ασυνήθιστες μορφές ύλης εξηγούν το πώς, ακόμη και μη στερεοί ήλιοι, μπορούν να φθάσουν σε πυκνότητα ίση μ’ αυτήν του σιδήρου – περίπου ίδια με της Ουράντια – και παρ’ όλ’ αυτά να βρίσκονται σε εντελώς αεριώδη κατάσταση και να εξακολουθούν να λειτουργούν ως ήλιοι. Τα άτομα στα πυκνά αυτά υπέρ-αέρια είναι εξαιρετικά μικρά. Περιέχουν ελάχιστα ηλεκτρόνια. Παρόμοιοι ήλιοι έχουν επίσης κατά μέγα μέρος απολέσει τα ελεύθερα αποθέματα ενέργειας των ουλτιματονίων τους.
41:4.4 Ένας από τους γειτονικούς σας ήλιους, ο οποίος άρχισε τη ζωή του με μάζα περίπου ίση με εκείνη του δικού σας, έχει τώρα συρρικνωθεί περίπου στο μέγεθος της Ουράντια και έχει γίνει σαράντα χιλιάδες φορές πυκνότερος από τον ήλιο σας. Το βάρος αυτού του θερμού-ψυχρού στερεού-αεριώδους ήλιου είναι περίπου ένας τόνος ανά κυβική ίντσα. Κι’ όμως, ο ήλιος αυτός φέγγει με μια κοκκινωπή λάμψη, τη γερασμένη αναλαμπή ενός βασιλιά του φωτός που πεθαίνει.
41:4.5 Πολλοί από τους ήλιους πάντως δεν είναι τόσο πυκνοί. Ένας από τους κοντινότερους γείτονές σας έχει πυκνότητα ίση ακριβώς μ’ εκείνην της ατμόσφαιράς σας στο επίπεδο της θάλασσας. Αν βρισκόσασταν στο εσωτερικό αυτού του ήλιου, θα ήσασταν ανίκανοι να διακρίνετε οτιδήποτε. Και αν το επέτρεπε η θερμοκρασία, θα μπορούσατε να διεισδύσετε στους περισσότερους από τους ήλιους που λαμπυρίζουν στο νυχτερινό ουρανό και να μην παρατηρήσετε την ύπαρξη περισσότερης ύλης από όση αντιλαμβάνεστε στον αέρα του καθιστικού σας στη γη.
41:4.6 Ο ογκώδης ήλιος της Βελούντια, ένας από τους μεγαλύτερους στον Όρβοντον, έχει το ένα χιλιοστό της πυκνότητας της ατμόσφαιρας της Ουράντια. Αν είχε σύνθεση παρόμοια με την ατμόσφαιρά σας και δεν ήταν υπερθερμασμένος, θα ήταν τόσο κενός, που οι ανθρώπινες υπάρξεις θα πάθαιναν αμέσως ασφυξία, αν βρίσκονταν μέσα του, ή πάνω του.
41:4.7 Ένας άλλος από τους γίγαντες του Όρβοντον έχει τώρα θερμοκρασία επιφάνειας ελάχιστα χαμηλότερη από τρεις χιλιάδες βαθμούς. Η διάμετρός του είναι μεγαλύτερη από τρία εκατομμύρια μίλια – αρκετός χώρος για να χωρέσει τον ήλιο σας και την τωρινή τροχιά της γης. Και παρ’ όλ’ αυτά, παρ’ όλο το πελώριο μέγεθός του, πάνω από σαράντα εκατομμύρια φορές εκείνο του ήλιου σας, η μάζα του είναι μόλις τριάντα περίπου φορές μεγαλύτερη. Οι πελώριοι αυτοί ήλιοι έχουν τόσο εκτεταμένες εκτοξεύσεις αερίων3 που φθάνουν σχεδόν από τον ένα στον άλλο.
¶ 5. Η ΗΛΙΑΚΗ ΑΚΤΙΝΟΒΟΛΙΑ
41:5.1 Το ότι οι ήλιοι του διαστήματος δεν είναι πολύ πυκνοί αποδεικνύεται από τα σταθερά ρεύματα της διαφεύγουσας ενέργειας του φωτός. Μία πάρα πολύ μεγάλη πυκνότητα θα συγκρατούσε το φως καθιστώντας το αδιαφανές, μέχρις ότου η πίεση της ενέργειας του φωτός θα έφθανε σε σημείο έκρηξης. Υπάρχει τρομακτική πίεση φωτός, ή αερίων μέσα σ’ ένα ήλιο για να προκαλέσει την εκτόξευση ενός τέτοιου ενεργειακού ρεύματος, ώστε να διεισδύσει στο διάστημα για εκατομμύρια εκατομμυρίων μιλίων, για να ενεργοποιήσει, να φωτίσει και να θερμάνει τους μακρινούς πλανήτες. Δεκαπέντε πόδια επιφάνειας με την πυκνότητα της Ουράντια θα εμπόδιζε με επιτυχία τη διαφυγή του συνόλου των ακτίνων Χ και της ενέργειας του φωτός από έναν ήλιο, μέχρις ότου η αυξανόμενη εσωτερική πίεση της συσσωρευόμενης ενέργειας που θα προκαλείτο από τη διάσπαση των ατόμων θα υπερνικούσε τη βαρύτητα με μία τρομακτική έκρηξη.
41:5.2 Το φως, με την παρουσία προωστικών αερίων, είναι εξαιρετικά εκρηκτικό όταν περιορισθεί κάτω από υψηλές θερμοκρασίες, από αδιαφανή φράγματα συγκράτησης. Το φως είναι υπαρκτό. Με τον τρόπο που αποτιμάτε την ενέργεια και τη δύναμη στον κόσμο σας, το ηλιακό φως θα ήταν οικονομικότερο κατά ένα εκατομμύριο δολάρια η λίμπρα.
41:5.3 Το εσωτερικό του ήλιου σας είναι μία απέραντη γεννήτρια ακτίνων Χ. Οι ήλιοι συντηρούνται εκ των έσω με τον αδιάλειπτο βομβαρδισμό των πανίσχυρων αυτών εκπομπών.
41:5.4 Απαιτούνται περισσότερα από μισό εκατομμύριο χρόνια για ένα με ακτίνες Χ διεγερμένο ηλεκτρόνιο να διασχίσει την απόσταση από αυτό καθ’ εαυτό το κέντρο ενός τυπικού ήλιου μέχρι την επιφάνειά του, απ’ όπου αρχίζει την πορεία του στο διάστημα, για να θερμάνει ίσως κάποιον κατοικημένο πλανήτη, να παγιδευτεί από ένα μετεωρίτη, να συμμετάσχει στη γέννηση ενός ατόμου, να προσελκυστεί από ένα έντονα φορτισμένο σκοτεινό νησί του διαστήματος, ή να δει τη διαστημική του πορεία να τερματίζεται με μία τελική βουτιά στην επιφάνεια ενός ήλιου παρόμοιου εκείνου της προέλευσής του.
41:5.5 Οι ακτίνες Χ του εσωτερικού ενός ήλιου φορτίζουν τα υπερθερμασμένα και διαταραγμένα ηλεκτρόνια με ενέργεια αρκετή να τα εκτοξεύσει στο διάστημα, προσπερνώντας το πλήθος των αναχαιτιστικών επιδράσεων της παρεμβαίνουσας ύλης και, παρά τις αποκλίνουσες βαρυτικές έλξεις, να τα στείλει στις μακρινές σφαίρες των απομακρυσμένων συστημάτων. Η τεράστια ενέργεια της ταχύτητας η οποία απαιτείται για να ξεφύγει από τη βαρυτική επίδραση ενός ήλιου είναι αρκετή για να εξασφαλίσει ότι η ηλιακή ακτίνα θα συνεχίσει τα ταξιδεύει με αμείωτη ταχύτητα, μέχρις ότου συναντήσει πάρα πολύ μεγάλες μάζες ύλης, οπότε θα μετασχηματισθεί γρήγορα σε θερμότητα, με την απελευθέρωση (και) άλλων ενεργειών.
41:5.6 Η ενέργεια, είτε ως φως, είτε με άλλη μορφή, κατά τη διαδρομή της στο διάστημα, κινείται ίσια εμπρός. Τα υπάρχοντα σωματίδια υλικής υπόστασης διασχίζουν το διάστημα σαν ομοβροντία βλημάτων. Ταξιδεύουν σε ευθεία, αδιάσπαστη γραμμή, ή πρόοδο, εκτός και εάν επιδράσουν πάνω τους ανώτερες δυνάμεις, όπως επίσης και αν υποκύψουν στην έλξη της γραμμικής βαρύτητας, η οποία είναι εγγενής στις υλικές μάζες, και στην παρουσία της κυκλικής βαρύτητας του Νησιού του Παραδείσου.
41:5.7 Μπορεί η ηλιακή ενέργεια να φαίνεται ότι προωθείται κατά κύματα, αλλά τούτο οφείλεται στη δράση των διαφορετικών επιρροών που συνυπάρχουν μ’ αυτήν. Μία δεδομένη μορφή οργανωμένης ενέργειας δεν προωθείται κατά κύματα, αλλά σε ευθείες γραμμές. Η παρουσία μιας δεύτερης, ή τρίτης μορφής ισχύος-ενέργειας μπορεί να κάνει το υπό παρατήρηση ρεύμα να φανεί ότι ταξιδεύει κατά κύματα, όπως ακριβώς σε μία εκτυφλωτική νεροποντή συνοδευόμενη από δυνατό άνεμο, το νερό φαίνεται ορισμένες φορές να πέφτει σαν σεντόνι, ή να κατεβαίνει κατά κύματα. Οι σταγόνες της βροχής κατεβαίνουν σ’ ευθεία γραμμή αδιάσπαστης προόδου, η δράση όμως του ανέμου είναι τέτοια που δίνει την εντύπωση σεντονιών από νερό και κυμάτων από σταγόνες της βροχής.
41:5.8 Η δράση ορισμένων δευτερευουσών, αλλά και άγνωστων ενεργειών που υπάρχουν στις διαστημικές περιοχές του τοπικού σας σύμπαντος είναι τέτοια ώστε οι εκπομπές ηλιακού φωτός να φαίνονται ότι εκτελούν ορισμένα κυματώδεις κινήσεις,4 όπως επίσης και ότι τεμαχίζονται σε απειροελάχιστα κομμάτια καθορισμένου μήκους και βάρους. Και, από πρακτική άποψη, αυτό ακριβώς συμβαίνει. Δεν μπορείτε να ελπίσετε ότι θα φθάσετε σε μία πληρέστερη κατανόηση της συμπεριφοράς του φωτός, ως τη στιγμή που θα αποκτήσετε μία σαφέστερη αντίληψη για τις αλληλεπιδράσεις και τους συσχετισμούς των διαφόρων διαστημικών δυνάμεων και των ηλιακών ενεργειών που λειτουργούν στο διαστημικό χώρο του Νέβαδον. Η σύγχυση στην οποία τώρα βρίσκεστε οφείλεται επίσης στην ατελή σας γνώση του προβλήματος αυτού, καθώς τούτο περιλαμβάνει τις αλληλοσυσχετιζόμενες δραστηριότητες του ατομικού και μη-ατομικού ελέγχου του κυρίαρχου σύμπαντος – την παρουσία, τις δραστηριότητες και το συντονισμό του Συνδεδεμένου Δρώντος και του Απεριόριστου Απόλυτου.
¶ 6. ΑΣΒΕΣΤΙΟ – Ο ΠΕΡΙΠΛΑΝΩΜΕΝΟΣ ΤΟΥ ΔΙΑΣΤΗΜΑΤΟΣ
41:6.1 Αποκρυπτογραφώντας τα φαινόμενα του φάσματος, πρέπει κανείς να θυμάται ότι το διάστημα δεν είναι κενό. Ότι το φως, καθώς διασχίζει το διάστημα, τροποποιείται ορισμένες φορές ελαφρά από τις διάφορες μορφές ενέργειας και ύλης οι οποίες κυκλοφορούν σ’ ολόκληρο το οργανωμένο διάστημα. Ορισμένες από τις γραμμές που υποδηλώνουν την παρουσία άγνωστης ύλης, οι οποίες παρουσιάζονται στο φάσμα του ήλιου σας, οφείλονται στις τροποποιήσεις πολύ γνωστών στοιχείων τα οποία πλανώνται διασκορπισμένα στο διάστημα, τις ατομικές απώλειες των λυσσαλέων συγκρούσεων μεταξύ των ηλιακών στοιχείων. Το διάστημα διαπερνάται από τα περιπλανώμενα αυτά θραύσματα, ιδιαίτερα το νάτριο και το ασβέστιο.
41:6.2 Το ασβέστιο είναι, στην πραγματικότητα, το κύριο στοιχείο διείσδυσης της ύλης σε ολόκληρο τον Όρβοντον. Ολόκληρο το υπερσύμπαν μας είναι πασπαλισμένο με πάρα πολύ μικρά σωματίδια κονιορτοποιημένης πέτρας. Η πέτρα είναι κυριολεκτικά η βασική δομική ύλη των πλανητών και των κόσμων του διαστήματος. Το κοσμικό νέφος, το πελώριο διαστημικό κάλυμμα, αποτελείται στο μεγαλύτερο μέρος του από τροποποιημένα άτομα ασβεστίου. Τα άτομα της πέτρας είναι από τα πλέον διαδεδομένα και διαρκή στοιχεία. Δεν αντέχουν μόνο τον ηλιακό ιονισμό – τη διάσπαση – αλλά εμμένουν σε μία συνδετική ταυτότητα, έστω και αφού βομβαρδιστούν από τις καταστροφικές ακτίνες Χ και διασκορπιστούν από τις υψηλές ηλιακές θερμοκρασίες. Το ασβέστιο διαθέτει μια μοναδικότητα και μακροβιότητα που υπερβαίνει όλες τις περισσότερο συνηθισμένες μορφές της ύλης.
41:6.3 Όπως υποπτεύθηκαν οι φυσικοί σας, τα παραμορφωμένα αυτά κατάλοιπα του ηλιακού ασβεστίου κυριολεκτικά ταξιδεύουν πάνω στις ακτίνες του φωτός για να (διασχίσουν) διάφορες αποστάσεις και με τον τρόπο αυτό η ευρεία διασπορά τους σ’ ολόκληρο το διάστημα διευκολύνεται τρομακτικά. Το άτομο του νατρίου, όταν υποστεί ορισμένες τροποποιήσεις, είναι επίσης σε θέση να ταξιδέψει με το φως και την ενέργεια. Ο άθλος του ασβεστίου είναι κατά πολύ σπουδαιότερος, αφού το στοιχείο αυτό έχει σχεδόν διπλάσια μάζα από το νάτριο. Η τοπική διαπερατότητα του διαστήματος από το ασβέστιο οφείλεται στο γεγονός ότι (το ασβέστιο) διαφεύγει από την ηλιακή φωτόσφαιρα, σε τροποποιημένη μορφή, «ιππεύοντας» κυριολεκτικά τις ακτίνες5 που φεύγουν από τον ήλιο. Από όλα τα στοιχεία του ήλιου, το ασβέστιο, παρά το συγκριτικό του (μεγάλο) μέγεθος – περιέχει είκοσι περιστρεφόμενα ηλεκτρόνια – είναι το πλέον επιτυχές στο να δραπετεύσει από το εσωτερικό του ήλιου προς τους χώρους του διαστήματος. Τούτο εξηγεί το γιατί υπάρχει ένα στρώμα ασβεστίου, μία επιφάνεια από πέτρα σε αεριώδη μορφή, πάνω στον ήλιο με πάχος έξι χιλιάδες μίλια. Και τούτο, παρά το γεγονός ότι δεκαεννέα ελαφρότερα στοιχεία, αλλά και πολυάριθμα, άλλα, βαρύτερα βρίσκονται κάτω από αυτό.
41:6.4 Το ασβέστιο στις ηλιακές θερμοκρασίες γίνεται ένα ενεργό και πολύμορφο στοιχείο. Το άτομο της πέτρας διαθέτει δύο ευκίνητα και χαλαρά συνδεόμενα ηλεκτρόνια στα δύο εξωτερικά ηλεκτρονικά κυκλώματα, που βρίσκονται πολύ κοντά μεταξύ τους. Πολύ νωρίς στην ατομική πάλη, χάνει το ένα εξωτερικό του ηλεκτρόνιο, οπότε αναλαμβάνει το επιτακτικό έργο να συγκρατήσει το δέκατο ένατο ηλεκτρόνιο, μπρος – πίσω, μεταξύ του δέκατου ένατου και εικοστού κυκλώματος της ηλεκτρονικής περιστροφής. Εκτινάσσοντας αυτό το δέκατο ένατο ηλεκτρόνιο μπρος και πίσω, από την τροχιά του σ’ εκείνη του χαμένου συντρόφου του περισσότερες από είκοσι πέντε χιλιάδες φορές το δευτερόλεπτο, το παραμορφωμένο αυτό άτομο της πέτρας είναι ικανό εν μέρει να υπερνικήσει τη βαρύτητα και έτσι να κατορθώσει να μεταφερθεί πάνω στα αναδυόμενα ρεύματα του φωτός και της ενέργειας, τις ηλιακές ακτίνες, προς την ελευθερία και την περιπέτεια. Το άτομο αυτό του ασβεστίου κινείται προς τα έξω, με διαδοχικές προώσεις, προσκολλώμενο και αποσπώμενο από την ηλιακή ακτίνα είκοσι πέντε, περίπου, χιλιάδες φορές ανά δευτερόλεπτο. Και γι’ αυτό η πέτρα είναι το κύριο συστατικό των κόσμων του διαστήματος. Το ασβέστιο είναι ο πλέον έμπειρος δραπέτης της ηλιακής φυλακής.
41:6.5 Η ευκινησία αυτού του ακροβατούντος ηλεκτρονίου του ασβεστίου φαίνεται και από το γεγονός ότι όταν εκτιναχθεί από τις σε θερμοκρασία ακτίνων Χ ηλιακές δυνάμεις προς τον κύκλο της ανώτερης τροχιάς, μένει στην τροχιά αυτή μόνο για ένα εκατομμυριοστό του δευτερολέπτου. Προτού, όμως, η δύναμη της ηλεκτρικής βαρύτητας του ατομικού πυρήνα το τραβήξει πάλι πίσω στην τροχιά του, μπορεί να ολοκληρώσει ένα εκατομμύριο περιστροφές γύρω από το κέντρο του ατόμου.
41:6.6 Ο ήλιος σας έχει αποχωριστεί μία τεράστια ποσότητα του ασβεστίου του, έχει απολέσει τρομακτικά ποσά κατά την εποχή των σπασμωδικών του εκρήξεων, όταν σχηματιζόταν το ηλιακό σύστημα. Μεγάλο μέρος του ηλιακού ασβεστίου υπάρχει τώρα στο εξωτερικό περίβλημα του ήλιου.
41:6.7 Καλό είναι να θυμόμαστε ότι οι φασματικές αναλύσεις δείχνουν τη σύνθεση της ηλιακής επιφάνειας και μόνο. Για παράδειγμα: Τα ηλιακά φάσματα παρουσιάζουν πολλές γραμμές σιδήρου, ο σίδηρος όμως δεν είναι το κύριο στοιχείο του ήλιου. Το φαινόμενο αυτό οφείλεται σχεδόν αποκλειστικά στην παρούσα θερμοκρασία της επιφάνειας του ήλιου, κατά τι μικρότερη των 6,000 βαθμών, θερμοκρασία ευνοϊκή για την καταγραφή του φάσματος του σιδήρου.
¶ 7. ΟΙ ΠΗΓΕΣ ΤΗΣ ΗΛΙΑΚΗΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ
41:7.1 Η εσωτερική θερμοκρασία πολλών ήλιων, ακόμη και του δικού σας, είναι πολύ υψηλότερη από όσο συνήθως πιστεύεται. Δεν υπάρχει, πρακτικά, ακέραιο άτομο στο εσωτερικό ενός ήλιου. Όλα έχουν λίγο-πολύ διασπασθεί από τον έντονο βομβαρδισμό των ακτίνων Χ οι οποίες είναι εγγενείς σε τόσο υψηλές θερμοκρασίες. Ανεξάρτητα από το ποια υλικά στοιχεία είναι δυνατόν να παρουσιασθούν στα εξωτερικά επίπεδα ενός ήλιου, εκείνα που βρίσκονται στο εσωτερικό του καθίστανται παρόμοια μεταξύ τους, εξ αιτίας της διαχωριστικής δράσης των διασπαστικών ακτίνων Χ. Οι ακτίνες Χ είναι ο μεγάλος καταστροφέας της υπόστασης των ατόμων.
41:7.2 Η επιφανειακή θερμοκρασία του ήλιου σας είναι σχεδόν 6,000 βαθμοί, αλλά αυξάνεται ραγδαία καθώς προχωρούμε προς το εσωτερικό του, μέχρις ότου φθάσει το απίστευτο ύψος των 35,000,000 βαθμών στις κεντρικές περιοχές του (όλες αυτές οι θερμοκρασίες είναι στην κλίμακα Φαρενάιτ.)
41:7.3 Όλα αυτά τα φαινόμενα είναι ενδεικτικά κολοσσιαίας ενεργειακής δαπάνης και οι πηγές της ηλιακής ενέργειας, οι οποίες αναφέρονται με τη σειρά της σπουδαιότητάς τους, είναι:
41:7.4 1. Μηδενισμός των ατόμων και, τελικά, και των ηλεκτρονίων
41:7.5 2. Μετασχηματισμός των στοιχείων, περιλαμβανομένης και της ραδιενεργού ομάδας των ενεργειών που με τον τρόπο αυτό απελευθερώνονται
41:7.6 3. Συσσώρευση και μεταβίβαση ορισμένων συμπαντικών διαστημικών ενεργειών
41:7.7 4. Διαστημική ύλη και μετεωρίτες τα οποία διαρκώς βυθίζονται στους φλεγόμενους ήλιους.
41:7.8 5. Ηλιακή συρρίκνωση. Η ψύξη και η επακόλουθη συρρίκνωση ενός ήλιου αποδίδει ενέργεια και θερμότητα κάποιες φορές μεγαλύτερη από εκείνη την οποία προμηθεύει η διαστημική ύλη
41:7.9 6. Η επίδραση της βαρύτητας, σε υψηλές θερμοκρασίες, μετασχηματίζει ορισμένες αλυσιδωτές δυνάμεις σε ακτινοβολούσα ενέργεια
41:7.10 7. Ανάκτηση του φωτός, καθώς και άλλων μορφών ύλης, που έλκονται πίσω, προς τον ήλιο, αφού είχαν φύγει από αυτόν, μαζί με άλλες μορφές ενέργειας εξωηλιακής προέλευσης.
41:7.11 Υπάρχει ένα ρυθμιστικό κάλυμμα θερμών αερίων (που ορισμένες φορές έχει θερμοκρασία εκατομμυρίων βαθμών) το οποίο περιβάλλει τους ήλιους και λειτουργεί για να σταθεροποιήσει την απώλεια θερμότητας, αλλά και με άλλους τρόπους να παρεμποδίσει τις καταστροφικές διακυμάνσεις της εκπομπής θερμότητας. Κατά την ενεργό ζωή ενός ήλιου η εσωτερική θερμοκρασία των 35,000,000 βαθμών διατηρείται σχεδόν η ίδια, εντελώς ανεξάρτητα από την προοδευτική πτώση της εξωτερικής θερμοκρασίας.
41:7.12 Μπορείτε να προσπαθήσετε να φαντασθείτε θερμοκρασία 35,000,000 βαθμών, σε συνδυασμό με ορισμένες βαρυτικές πιέσεις, όπως είναι το σημείο ζέσης των ηλεκτρονίων. Κάτω από τόσο μεγάλη πίεση και με τέτοιες θερμοκρασίες, όλα τα άτομα αλλοιώνονται και διασπώνται στα ηλεκτρονικά τους, αλλά και τα άλλα, προγονικά τους στοιχεία. Ακόμη και τα ηλεκτρόνια, καθώς και οι άλλοι σύντροφοι των ουλτιματόνιων μπορεί να διασπασθούν, οι ήλιοι όμως δεν μπορούν να διασπάσουν τα ουλτιματόνια.
41:7.13 Οι ηλιακές αυτές θερμοκρασίες λειτουργούν ώστε να επιταχύνουν τρομακτικά τα ουλτιματόνια και τα ηλεκτρόνια, τουλάχιστον εκείνα από τα τελευταία, τα οποία εξακολουθούν να διατηρούν την ύπαρξή τους κάτω από τις συνθήκες αυτές. Θα συνειδητοποιήσετε τι σημαίνει υψηλή θερμοκρασία για την επιτάχυνση των ουλτιματονικών και ηλεκτρονικών δραστηριοτήτων, όταν σταθείτε και σκεφθείτε ότι μία σταγόνα συνηθισμένου νερού περιέχει πάνω από ένα δισεκατομμύριο τρισεκατομμύρια άτομα. Πρόκειται για την ενέργεια περισσότερων των εκατό ίππων (74,600 W), αν ασκηθεί για δύο χρόνια. Το σύνολο της θερμότητας το οποίο παρέχεται τώρα από τον ήλιο του συστήματος ανά δευτερόλεπτο αρκεί για να βράσει όλο το νερό όλων των ωκεανών της Ουράντια σε ένα μόνο δευτερόλεπτο.
41:7.14 Μόνον οι ήλιοι εκείνοι οι οποίοι λειτουργούν στους άμεσους διαύλους των κυρίων ρευμάτων της συμπαντικής ενέργειας μπορούν να λάμπουν για πάντα. Τέτοιοι ηλιακοί κλίβανοι φλέγονται στην αιωνιότητα, όντας ικανοί να αναπληρώνουν τις υλικές τους απώλειες με την πρόσληψη διαστημικής ισχύος και ανάλογης κυκλοφορούσας ενέργειας. Αστέρες, όμως, πολύ απομακρυσμένοι από τους κύριους αυτούς διαύλους επαναφόρτισης είναι προορισμένοι να υποστούν μείωση της ενέργειάς τους – να ψυχθούν σταδιακά και, τελικά, να σβήσουν.
41:7.15 Τέτοιοι νεκροί, ή θνήσκοντες ήλιοι μπορούν να ανανεωθούν με την επίδραση μιας σύγκρουσης, ή να επαναφορτισθούν από ορισμένα μη-φωτεινά ενεργειακά νησιά του διαστήματος, ή να «κλέψουν» τη βαρύτητα γειτονικών, μικρότερων ήλιων, ή συστημάτων. Η πλειονότητα των νεκρών ήλιων θα βιώσει την ανανέωση μέσω αυτών, ή άλλων εξελικτικών τεχνικών. Εκείνοι οι οποίοι δεν θα επαναφορτισθούν τελικά, είναι προορισμένοι να υποστούν διάσπαση εξ αιτίας μαζικής έκρηξης, όταν η συμπύκνωση της βαρύτητας φθάσει στο κρίσιμο επίπεδο της συμπύκνωσης των ουλτιματονίων λόγω ενεργειακής πίεσης. Τέτοιοι εξαφανιζόμενοι ήλιοι μεταβάλλονται με τον τρόπο αυτό σε ενέργεια της πιο σπάνιας μορφής, θαυμαστά διασκευασμένης για να ενεργοποιήσει άλλους, σε πλεονεκτικότερη θέση ευρισκόμενους, ήλιους.
¶ 8. ΟΙ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΗΛΙΑΚΗΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ
41:8.1 Στους ήλιους εκείνους οι οποίοι πλαισιώνονται από τα κυκλώματα των διαύλων διαστημικής ενέργειας, η ηλιακή ενέργεια απελευθερώνεται μέσω διαφόρων σύνθετων αλυσιδωτών πυρηνικών αντιδράσεων, η πλέον κοινή των οποίων είναι η αντίδραση υδρογόνου-άνθρακα-ηλίου. Στην μεταμόρφωση αυτή ο άνθρακας λειτουργεί ως ενεργειακός καταλύτης εφ’ όσον κατ’ ουδένα τρόπο μεταβάλλεται κατά τη διαδικασία μετατροπής του υδρογόνου σε ήλιο. Υπό ορισμένες συνθήκες υψηλών θερμοκρασιών, το υδρογόνο διαπερνά τους πυρήνες του άνθρακα. Εφ’ όσον ο άνθρακας δεν μπορεί να συγκρατήσει περισσότερα από τέσσερα τέτοια πρωτόνια, όταν φθάσει σε κατάσταση κορεσμού αρχίζει να εκπέμπει πρωτόνια τόσο γρήγορα, όσο έρχονται καινούργια. Στην αντίδραση αυτή, τα εισερχόμενα σωματίδια μόρια του υδρογόνου μεταβάλλονται σε άτομα ηλίου.
41:8.2 Η μείωση του περιεχομένου σε υδρογόνο αυξάνει τη φωτεινότητα ενός ήλιου. Σε ήλιους προοριζόμενους να σβήσουν, το μέγιστο της φωτεινότητας επιτυγχάνεται στο σημείο όπου εξαντλείται το υδρογόνο. Όταν περάσει το σημείο αυτό η λαμπρότητά του διατηρείται ως αποτέλεσμα της διαδικασίας συμπύκνωσης της βαρύτητας. Τελικά, ένας τέτοιος αστέρας θα μεταβληθεί σε έναν, όπως λέγεται, λευκό νάνο, μία εξαιρετικά συμπυκνωμένη σφαίρα.
41:8.3 Στους μεγάλους ήλιους – στα μικρά, κυκλικά νεφελώματα – όταν εξαντληθεί το υδρογόνο και προκύψει συμπύκνωση της βαρύτητας, αν ένα σώμα δεν είναι επαρκώς αδιαφανές ώστε να διατηρήσει την εσωτερική πίεση στήριξης των εξωτερικών αεριωδών περιοχών του, υφίσταται ξαφνική κατάρρευση. Οι βαρυτικές-ηλεκτρικές μεταβολές δημιουργούν άπειρες ποσότητες μικροσκοπικών, χωρίς ηλεκτρικό δυναμικό, σωματιδίων και τα σωματίδια αυτά διαφεύγουν αμέσως από το εσωτερικό του ήλιου, προκαλώντας έτσι την κατάρρευση ενός γιγάντιου ήλιου μέσα σε λίγες μέρες. Ήταν μία τέτοια μετανάστευση αυτών των «σωματιδίων-δραπετών» που προκάλεσε την κατάρρευση της γιγάντιας νόβα του αστερισμού της Ανδρομέδας, περίπου πενήντα χρόνια πριν. Το πελώριο αυτό αστρικό σώμα κατέρρευσε σε σαράντα λεπτά σύμφωνα με τη μέτρηση του χρόνου στην Ουράντια.
41:8.4 Ως γενικός κανόνας, η μαζική αποβολή της ύλης εξακολουθεί να λαμβάνει χώρα στα υπολείμματα του ήλιου που ψύχεται με τη μορφή εκτεταμένων νεφών νεφελοειδών αερίων. Και όλο τούτο εξηγεί την προέλευση πολλών τύπων ακανόνιστων νεφελωμάτων, όπως είναι το νεφέλωμα του Καρκίνου, το οποίο δημιουργήθηκε πριν από εννιακόσια χρόνια και του οποίου η μητρική σφαίρα φαίνεται ακόμη σαν μοναχικός αστέρας κοντά στο κέντρο της ακανόνιστης αυτής μάζας του νεφελώματος.
¶ 9. Η ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ
41:9.1 Οι μεγαλύτεροι ήλιοι διατηρούν τέτοιο βαρυτικό έλεγχο επί των ηλεκτρονίων τους, ώστε το φως διαφεύγει μόνο με τη βοήθεια των ισχυρών ακτίνων Χ. Οι βοηθητικές αυτές ακτίνες διεισδύουν σε ολόκληρο το διάστημα και λειτουργούν πάνω στη διατήρηση των βασικών ουλτιματονικών συνδέσμων της ενέργειας. Οι μεγάλες ενεργειακές απώλειες ενός ήλιου κατά τον πρώτο καιρό της δημιουργίας του, αφού φθάσει στο μέγιστο της θερμοκρασίας του – πάνω από 35,000,000 βαθμούς – δεν οφείλονται τόσο πολύ στη διαφυγή του φωτός όσο στη διαρροή των ουλτιματονίων. Η ενέργεια αυτή των ουλτιματονίων διαφεύγει στο διάστημα, για να συμμετάσχει στη διαδικασία της ένωσης των ηλεκτρονίων και της υλοποίησης της ενέργειας, ως αυθεντική ενεργειακή έκρηξη η ίδια, στη νεανική ηλικία του ήλιου.
41:9.2 Τα άτομα και τα ηλεκτρόνια επηρεάζονται από τη βαρύτητα. Τα ουλτιματόνια δεν επηρεάζονται από την τοπική βαρύτητα, την αλληλεπίδραση της υλικής έλξης, υπακούουν, όμως, πλήρως στην απόλυτη, ή Παραδείσια βαρύτητα, στην ροπή, στην ταλάντωση του συμπαντικού και αιώνιου κύκλου του σύμπαντος των συμπάντων. Η ενέργεια των ουλτιματονίων δεν υπακούει στη γραμμική, ή άμεση βαρυτική έλξη γειτονικών, ή απομακρυσμένων μαζών ύλης, αιωρείται ωστόσο πάντα με ακρίβεια στο κύκλωμα της μεγάλης έλλειψης της αχανούς δημιουργίας.
41:9.3 Το δικό σας ηλιακό σύστημα ακτινοβολεί εκατό, σχεδόν, δισεκατομμύρια τόνους πραγματικής ύλης κάθε χρόνο, ενώ οι ήλιοι-γίγαντες χάνουν ύλη σε τεράστιες ποσότητες την εποχή της ανάπτυξής τους, τα πρώτα ένα δισεκατομμύριο χρόνια. Η ζωή ενός ήλιου σταθεροποιείται αφού επιτευχθεί το μέγιστο της εσωτερικής του θερμοκρασίας και αρχίσει να απελευθερώνεται η υποατομική ενέργεια. Και είναι σ’ αυτό ακριβώς το κρίσιμο σημείο στο οποίο οι μεγαλύτεροι ήλιοι παραδίνονται σε σπασμωδικές διακυμάνσεις (παλμούς).
41:9.4 Η σταθερότητα ενός ήλιου εξαρτάται καθ’ ολοκληρίαν από την εξισορρόπηση του σημείου τριβής μεταξύ βαρύτητας και θερμότητας – τις τρομακτικές πιέσεις που αντισταθμίζονται από απίστευτες θερμοκρασίες. Η ελαστικότητα των αερίων του εσωτερικού των ήλιων συγκρατεί τα υπερκείμενα επίπεδα των διαφόρων υλικών και όταν η βαρύτητα και η θερμότητα εξισορροπήσουν, το βάρος των εξωτερικών υλικών ισούται ακριβώς με την πίεση της θερμοκρασίας των υποκειμένων, εσωτερικών αερίων. Σε πολλούς από τους νεώτερους ήλιους η συνεχιζόμενη συμπύκνωση της βαρύτητας παράγει διαρκώς αυξανόμενες εσωτερικές θερμοκρασίες και, καθώς η εσωτερική θερμότητα αυξάνεται, η πίεση των ακτίνων Χ στο εσωτερικό του ανέμου των υπεραερίων γίνεται τόσο μεγάλη, ώστε, σε συνδυασμό με την κεντρόφυγο κίνηση, ο ήλιος αρχίζει να αποβάλλει τα εξωτερικά του επίπεδα πέρα στο διάστημα, επανορθώνοντας με τον τρόπο αυτό την ανισορροπία μεταξύ βαρύτητας και θερμότητας.
41:9.5 Ο ήλιος σας έχει από μακρού φθάσει σε σχετική ισορροπία μεταξύ των κύκλων του διαστολής και συστολής, των διαταραχών εκείνων οι οποίες δημιουργούν τις γιγάντιες διακυμάνσεις πολλών νεώτερων αστέρων. Ο ήλιος σας είναι τώρα έξι δισεκατομμυρίων ετών. Προς το παρόν λειτουργεί σε φάση μέγιστης οικονομίας. Θα συνεχίσει να λάμπει με την ίδια όπως τώρα δυναμικότητα για περισσότερα από είκοσι πέντε δισεκατομμύρια χρόνια. Θα περάσει, πιθανόν, από μία μερικώς αποδοτική φάση παρακμής, που θα διαρκέσει όσο οι περίοδοι νεότητάς του και σταθεροποιημένης λειτουργίας μαζί.
¶ 10. Η ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΚΑΤΟΙΚΗΜΕΝΩΝ ΚΟΣΜΩΝ
41:10.1 Μερικοί από τους μεταβλητούς αστέρες, στην κατάσταση, ή κοντά στην κατάσταση, της μέγιστης διακύμανσης, βρίσκονται στη διαδικασία της δημιουργίας εξαρτημένων συστημάτων, πολλά των οποίων θα εξελιχθούν τελικά όπως ο ήλιος σας και οι περιστρεφόμενοι πλανήτες του. Ο ήλιος σας βρισκόταν σε μία τέτοια ακριβώς κατάσταση μέγιστης διακύμανσης (μέγιστου παλμού) όταν το ογκώδες σύστημα της Ανγκόνα, καθώς ταλαντευόταν, τον πλησίασε πάρα πολύ και η εξωτερική επιφάνεια του ήλιου άρχισε να εκτοξεύει πραγματικά ρεύματα – συνεχή σεντόνια – ύλης. Τούτο συνεχίσθηκε με αυξανόμενη βιαιότητα μέχρις ότου έφθασε στην πλησιέστερη παράθεση, όταν ο ήλιος έφθασε στα όρια συνοχής του και μία πελώρια στήλη ύλης, ο προπάτορας του ηλιακού συστήματος αποβλήθηκε. Σε παρόμοιες περιπτώσεις, η στενότερη προσέγγιση του έλκοντος σώματος αποσπά ορισμένες φορές ολόκληρους πλανήτες, ακόμη και το ένα τέταρτο, ή το ένα τρίτο ενός ήλιου. Οι μείζονες αυτές αποσπάσεις σχηματίζουν ορισμένους παράξενους, κυκλωμένους από νέφη, κόσμους, σφαίρες που μοιάζουν πολύ με τον Δία και τον Κρόνο.
41:10.2 Η πλειονότητα, πάντως, των ηλιακών συστημάτων είχε εντελώς διαφορετική προέλευση από το δικό σας και τούτο αληθεύει ακόμη και για εκείνα που δημιουργήθηκαν με την τεχνική της παλιρροϊκής βαρύτητας. Ανεξάρτητα όμως από τον τρόπο δημιουργίας των κόσμων που επικρατεί, η βαρύτητα πάντα παράγει ηλιακού συστήματος τύπο δημιουργίας. Δηλαδή, έναν κεντρικό ήλιο, ή σκοτεινό νησί με πλανήτες, δορυφόρους, υποδορυφόρους και μετεωρίτες.
41:10.3 Οι φυσικές ιδιότητες του κάθε κόσμου χωριστά καθορίζονται σε πολύ μεγάλο βαθμό από τον τρόπο προέλευσής τους, την αστρονομική τους θέση και το φυσικό περιβάλλον. Η ηλικία, το μέγεθος, ο αριθμός των περιστροφών και η ταχύτητα μέσα στο διάστημα αποτελούν επίσης καθοριστικούς παράγοντες. Τόσον οι κόσμοι που αποτελούνται από συμπυκνούμενα αέρια όσο και εκείνοι στους οποίους αυξάνεται ης στερεάς τους ύλη, χαρακτηρίζονται από βουνά και κατά τον πρώτο καιρό της ζωής τους, όταν δεν ήταν τόσο μικροί, από την παρουσία νερού και αέρα. Οι κόσμοι που προήλθαν από τήξη-διάσπαση και από σύγκρουση πολλές φορές δεν έχουν εκτεταμένες οροσειρές.
41:10.4 Κατά τις πρώιμες εποχές όλων αυτών των καινούργιων κόσμων, οι σεισμοί είναι συχνοί και όλοι χαρακτηρίζονται από μεγάλες φυσικές διαταραχές. Τούτο αληθεύει ιδιαίτερα προκειμένου για τις σφαίρες που προήλθαν από συμπύκνωση αερίων, για τους κόσμους που γεννήθηκαν από τους απέραντους δακτυλίους των νεφελωμάτων που έμειναν πίσω όταν άρχισε η συμπύκνωση και συρρίκνωση κάποιων μεμονωμένων ήλιων. Οι πλανήτες που έχουν διπλή προέλευση, όπως η Ουράντια, διανύουν μία λιγότερο βίαιη και θυελλώδη νεανική πορεία. Ακόμα κι’ έτσι, ο κόσμος σας βίωσε μία πρώιμη φάση έντονων αναστατώσεων που χαρακτηρίζετο από ηφαίστεια, σεισμούς, πλημμύρες και φοβερές καταιγίδες.
41:10.5 Η Ουράντια είναι συγκριτικά απομονωμένη στο εξωτερικό μέρος της Σατάνια, του ηλιακού σας συστήματος, με μία εξαίρεση, είναι η πλέον απομακρυσμένη από την Τζερουζέμ, ενώ η ίδια η Σατάνια βρίσκεται δίπλα στο εξώτερο σύστημα του Νορλάτιαντεκ και ο αστερισμός αυτός διασχίζει τώρα τις παρυφές του Νέβαδον. Ήσασταν στ’ αλήθεια μεταξύ των έσχατων ολόκληρης της δημιουργίας, μέχρις ότου η επιφοίτηση του Μιχαήλ ανύψωσε τον πλανήτη σας σε θέση διακεκριμένη, μεγάλου συμπαντικού ενδιαφέροντος. Ορισμένες φορές ο έσχατος γίνεται πρώτος, ενώ αληθώς ο ελάχιστος γίνεται μέγιστος[3][4].
41:10.6 [Παρουσιάσθηκε από έναν Αρχάγγελο σε συνεργασία με τον Προϊστάμενο των Κέντρων Δύναμης του Νέβαδον.]
| Εγγραφο 40. ΟΙ ΑΝΕΡΧΟΜΕΝΟΙ ΥΙΟΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ |
Δείκτης
Πολλαπλή έκδοση |
Εγγραφο 42. ΕΝΕΡΓΕΙΑ – ΔΙΑΝΟΙΑ ΚΑΙ ΥΛΗ |
¶ Παραπομπές
- ↑ Κέντρο ισχύος: Ιωβ 26:7.
- ↑ Οι αστρικοί μας συνεργάτες: Γεν 1:14-15; Ιωβ 9:9; Ιωβ 38:31-33; Ψλ 147:4; Αμ 5:8.
- ↑ Ο τελευταίος γίνεται πρώτος: Μτ 19:30; Μτ 20:16; Μκ 9:35; Μκ 10:31; Λκ 13:30.
- ↑ Ποιος θα είναι ο μεγαλύτερος: Μτ 18:1-4; Μτ 20:26-27; Μτ 23:11-12; Μκ 10:43-44; Λκ 9:46-48; Λκ 22:26.