© 2018 Ίδρυμα Ουράντια
| Εγγραφο 64. ΟΙ ΕΞΕΛΙΚΤΙΚΕΣ ΦΥΛΕΣ ΤΩΝ ΧΡΩΜΑΤΩΝ |
Δείκτης
Πολλαπλή έκδοση |
Εγγραφο 66. Ο ΠΛΑΝΗΤΙΚΟΣ ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ ΤΗΣ ΟΥΡΑΝΤΙΑ |
65:0.1 Η βασική εξελικτική υλική ζωή – η προ της διάνοιας ζωή – είναι ο σχηματισμός των Κυρίαρχων Φυσικών Ελεγκτών και η λειτουργία της μετάδοσης της ζωής των Επτά Κυρίαρχων Πνευμάτων, σε συνδυασμό με το λειτούργημα των διατεταγμένων Φορέων της Ζωής. Ως αποτέλεσμα της ισότιμης λειτουργίας της τρίπτυχης αυτής δημιουργικότητας, αναπτύσσεται εκ του οργανισμού φυσική ικανότητα για τους διανοητικούς-υλικούς μηχανισμούς που απαιτούνται για την ευφυή αντίδραση στα εξωτερικά περιβαλλοντικά ερεθίσματα και, αργότερα, στα εσωτερικά ερεθίσματα, επιδράσεις προερχόμενες από την ίδια τη διάνοια του οργανισμού.
65:0.2 Υπάρχουν, λοιπόν, τρία ευδιάκριτα επίπεδα δημιουργία της ζωής και εξέλιξης:
65:0.3 1. Ο χώρος της φυσικής ενέργειας – η δημιουργία της διανοητικής ικανότητας
65:0.4 2. Η διανοητική λειτουργία των συνοδών πνευμάτων – η οποία προστίθεται στην πνευματική λειτουργία
65:0.5 3. Η πνευματική ιδιότητα της ανθρώπινης διάνοιας – κορυφούμενη στην πλήρωση των Προσαρμοστών της Σκέψης
65:0.6 Τα μηχανικά, μη δεκτικά στη μάθηση, επίπεδα της ανταπόκρισης του οργανισμού προς το περιβάλλον είναι ο χώρος των φυσικών ελεγκτών. Τα συνοδά διανοητικά πνεύματα δραστηριοποιούν και ρυθμίζουν τους προσαρμόσιμους, ή μη δεκτικούς στη μάθηση τύπους διανοίας – εκείνους τους μηχανισμούς αντίδρασης των οργανισμών, οι οποίοι μπορούν να διδαχθούν από την πείρα. Και, όπως οι πνευματικοί συνοδοί χειρίζονται, με τον τρόπο αυτό, τις διανοητικές δυναμικές, έτσι και οι Φορείς της Ζωής ασκούν σημαντικό, διακριτικό έλεγχο επί των περιβαλλοντικών χαρακτηριστικών των εξελικτικών διαδικασιών, μέχρι τη στιγμή της εμφάνισης της ανθρώπινης βούλησης – της ικανότητας να γνωρίσει κανείς το Θεό και τη δύναμη του να επιλέξει να τον λατρεύει.
65:0.7 Είναι η ολοκληρωμένη λειτουργία των Φορέων τη Ζωής, των φυσικών ελεγκτών και των πνευματικών συνοδών, εκείνη η οποία διέπει τη λειτουργία της οργανικής εξέλιξης στους κατοικημένους κόσμους. Και αυτός είναι ο λόγος που η εξέλιξη – στην Ουράντια, ή αλλού – είναι πάντα σκόπιμη και ποτέ συμπτωματική.
65:1.1 Οι Φορείς της Ζωής διαθέτουν δυνατότητες μεταμόρφωσης της προσωπικότητας τις οποίες ελάχιστες κατηγορίες πλασμάτων διαθέτουν. Αυτοί οι Υιοί του τοπικού σύμπαντος είναι ικανοί να λειτουργούν σε τρεις διαφορετικές φάσεις της ύπαρξης. Συνήθως ασκούν τα καθήκοντά τους ως ενδιάμεσης φάσης Υιοί, όντας στο επίπεδο αυτό από καταγωγή. Ένας Φορέας της Ζωής, όμως, σε μία τέτοια φάση ύπαρξης, δεν θα ήταν δυνατόν να λειτουργήσει στον ηλεκτροχημικό χώρο ως κατασκευαστής/συνενωτής των φυσικών ενεργειών και των υλικών σωματιδίων σε μονάδες ζώσας ύπαρξης.
65:1.2 Οι Φορείς της Ζωής μπορούν να λειτουργούν και πράγματι λειτουργούν στα εξής τρία επίπεδα:
65:1.3 1. Το φυσικό, ηλεκτροχημικό επίπεδο.
65:1.4 2. Τη συνήθη ενδιάμεση φάση της σχεδόν μοροντιανής ύπαρξης.
65:1.5 3. Το προηγμένο ημι-πνευματικό επίπεδο.
65:1.6 Όταν οι Φορείς της ζωής ετοιμασθούν για να αρχίσουν την εμφύτευση της ζωής και αφού επιλέξουν τον τόπο ενός τέτοιου εγχειρήματος, συγκαλούν την αρχαγγελική επιτροπή της μεταστοιχείωσης των Φορέων της Ζωής. Η ομάδα αυτή αποτελείται από δέκα τάξεις διαφορετικών οντοτήτων, περιλαμβανομένων των φυσικών ελεγκτών και των συνεργατών τους και προεδρεύεται από τον προϊστάμενο των αρχαγγέλων, ο οποίος λειτουργεί υπό την ιδιότητα αυτή, με την εντολή του Γαβριήλ και την άδεια των Αρχαίων των Ημερών. Όταν οι υπάρξεις αυτές τεθούν σε κύκλωμα σωστά, μπορούν να επιτύχουν τέτοιες τροποποιήσεις στους Φορείς της Ζωής, ώστε να τους κάνουν να λειτουργήσουν αμέσως στα φυσικά ηλεκτροχημικά επίπεδα.
65:1.7 Αφού δομηθούν τα πρότυπα της ζωής και ολοκληρωθούν δεόντως οι υλικές συγκροτήσεις, οι υπεράνω της ύλης δυνάμεις που εμπλέκονται στην εξάπλωση της ζωής δραστηριοποιούνται αμέσως και δημιουργείται η ζωή. Κατόπιν αυτού οι Φορείς της Ζωής επιστρέφουν αμέσως στην φυσιολογική, ενδιάμεση φάση της υπόστασής τους, ως οντότητες, έστω και αν αποκοπούν από κάθε ικανότητα να οργανώνουν – να δημιουργούν – καινούργια πρότυπα ζώσας ύλης.
65:1.8 Αφού η οργανική εξέλιξη ακολουθήσει μια συγκεκριμένη πορεία και η ελεύθερη βούληση του ανθρώπου εμφανισθεί στους ανώτερους εξελισσόμενους οργανισμούς, οι Φορείς της Ζωής πρέπει είτε να εγκαταλείψουν τον πλανήτη, είτε να δώσουν όρκο αποποίησης. Δηλαδή, πρέπει να δεσμευθούν ότι θα απόσχουν κάθε προσπάθειας να επηρεάσουν περαιτέρω την πορεία της οργανικής εξέλιξης. Και όταν παρόμοιοι όρκοι δοθούν εκούσια από τους Φορείς της Ζωής, που επιλέγουν να παραμείνουν στον πλανήτη ως μελλοντικοί σύμβουλοι εκείνων στους οποίους θα εμπιστευθεί η υπόθαλψη των πρόσφατα εξελισσόμενων αυτόβουλων πλασμάτων, συγκαλείται μία δωδεκαμελής επιτροπή, της οποίας προΐσταται ο αρχηγός των Εσπερινών Αστέρων, ο οποίος ενεργεί έχοντας λάβει το δικαίωμα αυτό από τον Κυρίαρχο του Συστήματος καθώς και με την άδεια του Γαβριήλ. Και μετά από αυτό, οι Φορείς της Ζωής μεταστοιχειώνονται στην τρίτη φάση της υπόστασής τους – το ημι-πνευματικό επίπεδο υπόστασης. Έχω κι΄ εγώ υπηρετήσει στην Ουράντια, σ’ αυτή την τρίτη φάση της ύπαρξης, από την εποχή του Άντον και της Φόντα.
65:1.9 Ανυπομονούμε να έλθει η εποχή, όπου το σύμπαν θα εγκατασταθεί στο φως και τη ζωή, σ’ ένα πιθανό τέταρτο στάδιο ύπαρξης, όπου θα γίνουμε απόλυτα πνευματικοί, δεν μας έχει, όμως, αποκαλυφθεί ποτέ με ποιο τρόπο μπορούμε να επιτύχουμε αυτό τον επιθυμητό και προηγμένο βαθμό.
65:2.1 Η ιστορία της ανέλιξης του ανθρώπου από το στάδιο των φυκιών στην κυριαρχία της επί της γης δημιουργίας είναι, πράγματι, μια εποποιία βιολογικού αγώνα και διανοητικής επιβίωσης. Οι αρχικοί πρόγονοι του ανθρώπου ήταν κυριολεκτικά ο βούρκος και η λάσπη του βυθού στους κόλπους και τις λιμνοθάλασσες με τα νωθρά, ζεστά νερά των απέραντων ακτογραμμών των αρχαίων εσωτερικών θαλασσών, των ίδιων εκείνων των νερών στα οποία οι Φορείς της Ζωής εγκατέστησαν τις τρεις ανεξάρτητες εμφυτεύσεις της ζωής στην Ουράντια.
65:2.2 Ελάχιστα είδη των πρώιμων ειδών της θαλάσσιας βλάστησης που συμμετείχαν σ’ εκείνες τις εποχιακές αλλαγές, οι οποίες κατέληξαν στους ζωόμορφους, ασαφούς φύσης οργανισμούς, υπάρχουν σήμερα. Οι σπόγγοι είναι τα επιζώντα ενός εκ των πρώιμων αυτών ενδιάμεσων ειδών, των οργανισμών εκείνων δια των οποίων συντελέσθηκε η σταδιακή μετάβαση από τα φυτά στα ζώα. Οι αρχικές αυτές μεταβατικές μορφές, ενώ δεν ήταν ίδιες με τους σημερινούς σπόγγους, έμοιαζαν πολύ μ’ αυτούς. Υπήρχαν πραγματικοί, ασαφούς φύσης οργανισμοί – ούτε φυτά, ούτε ζώα – αλλά οδηγήθηκαν τελικά στην ανάπτυξη των αληθινών ζωικών μορφών.
65:2.3 Τα βακτήρια, απλοί, φυτικοί οργανισμοί πολύ πρωτόγονης φύσης, ελάχιστα έχουν αλλάξει από την απαρχή της ζωής. Παρουσιάζουν, επιπλέον, ένα βαθμό οπισθοδρόμησης στην παρασιτική τους συμπεριφορά. Πολλοί από τους μύκητες αντιπροσωπεύουν επίσης μία οπισθοδρόμηση στην εξέλιξη, όντας φυτά που έχασαν την ικανότητα να παράγουν χλωροφύλλη και έγιναν περισσότερο, ή λιγότερο παρασιτικά. Η πλειονότητα των νοσογόνων βακτηρίων και των συνεπικουρούντων ομάδων των ιών ανήκουν σ’ αυτή την ομάδα των αποστατών, παρασιτικών μυκήτων. Κατά τις εποχές που μεσολάβησαν, ολόκληρο το απέραντο βασίλειο των φυτών εξελίχθηκε από προγόνους από τους οποίους προέρχονται, επίσης, τα βακτήρια.
65:2.4 Ο ανώτερος πρωτοζωικός τύπος ζώου εμφανίσθηκε και εμφανίσθηκε ξαφνικά. Και από τους μακρινούς αυτούς καιρούς, η αμοιβάδα, ο τυπικός μονοκύτταρος ζωικός οργανισμός, ελάχιστα έχει εξελιχθεί. Διασκεδάζει σήμερα ακριβώς όπως όταν ήταν το τελευταίο και μέγιστο επίτευγμα στην εξέλιξη της ζωής. Το ελαχιστότατο αυτό πλάσμα και τα πρωτόζωα εξαδέλφια του είναι για τη ζωική δημιουργία ό,τι είναι τα βακτήρια για το φυτικό βασίλειο. Αντιπροσωπεύουν την επιβίωση των αρχικών εξελικτικών βημάτων στη διαφοροποίηση της ζωής μαζί με την αποτυχία της συνακόλουθης εξέλιξης.
65:2.5 Σύντομα τα πρώιμα είδη των μονοκύτταρων οργανισμών συνενώθηκαν σε κοινότητες, αρχικά στο πρότυπο του μαστιγοφόρου volvox1 και τώρα πλέον στο πρότυπο της Ύδρας2 και της μέδουσας. Ακόμη αργότερα αναπτύχθηκαν οι αστερίες, τα απολιθωμένα κρινάκια, οι αχινοί, τα άλλα εχινόδερμα, οι εκατόποδες, τα έντομα, οι αράχνες, τα οστρακόδερμα, καθώς και οι στενά συνδεόμενες ομάδες των χερσαίων σκουληκιών και της βδέλλας, τις οποίες γρήγορα ακολούθησαν τα μαλάκια – τα στρείδια, τα χταπόδια και τα σαλιγκάρια. Εκατοντάδες εκατοντάδων ειδών παρεμβλήθηκαν και χάθηκαν. Αναφορά γίνεται μόνο σ’ εκείνα που επέζησαν κατά τον μακραίωνο αγώνα. Τέτοια μη προοδευτικά είδη, μαζί με την μετέπειτα εμφανισθείσα οικογένεια των ψαριών, αντιπροσωπεύουν σήμερα τους στάσιμους τύπους των πρώιμων και κατώτερων ζώων, κλάδους του δένδρου της ζωής που απέτυχαν να εξελιχθούν.
65:2.6 Η σκηνή ήταν, λοιπόν, έτοιμη για την εμφάνιση των πρώτων σπονδυλωτών ζώων, των ψαριών. Από αυτή την οικογένεια των ψαριών αναπτύχθηκαν δύο μοναδικές παραλλαγές, ο βάτραχος και η σαλαμάνδρα. Και ήταν ο βάτραχος εκείνος που άρχισε τη σειρά αυτή των προοδευτικών διαφοροποιήσεων στην εξέλιξη των ζώων3 η οποία κορυφώθηκε στον ίδιο τον άνθρωπο.
65:2.7 Ο βάτραχος είναι ένας από τους παλαιότερους επιζώντες προγόνους της ανθρώπινης φυλής, αλλά και εκείνος απέτυχε να εξελιχθεί, παραμένοντας σήμερα εν πολλοίς όπως ήταν εκείνους τους μακρινούς καιρούς. Ο βάτραχος είναι το μοναδικό είδος προγόνου των πρώιμων φυλών που ζει σήμερα στην επιφάνεια της γης. Η ανθρώπινη φυλή δεν έχει επιζώντες προγόνους μεταξύ του βατράχου και των Εσκιμώων.
65:2.8 Οι βάτραχοι οδήγησαν στη δημιουργία των Ερπετών, μιας μεγάλης οικογένειας ζώων η οποία έχει, σχεδόν, εκλείψει, αλλά που πριν χαθεί δημιούργησε ολόκληρη την οικογένεια των πτηνών, καθώς και πολυάριθμες κατηγορίες θηλαστικών.
65:2.9 Το μεγαλύτερο, πιθανόν, μεμονωμένο άλμα σ’ ολόκληρη την προ του ανθρώπου εξέλιξη έγινε όταν τα ερπετά έγιναν πουλιά. Τα σημερινά είδη των πουλιών – οι αετοί, οι πάπιες, τα περιστέρια και οι στρουθοκάμηλοι –όλα κατάγονται από τα πελώρια ερπετά του πολύ μακρινού παρελθόντος.
65:2.10 Το βασίλειο των ερπετών, που προήλθε από την γενιά των βατράχων, αντιπροσωπεύεται σήμερα από τέσσερις επιζήσασες κατηγορίες: δύο μη προοδευτικές, τα φίδια και τις σαύρες, μαζί με τα ξαδέλφια τους, τους αλιγάτορες και τις χελώνες. Μία εν μέρει προοδευτική, την οικογένεια των πουλιών καθώς και από μία τέταρτη, τους προγόνους των θηλαστικών και τους άμεσους απογόνους του ανθρώπινου είδους. Αν και έχει, ωστόσο, από μακρού χαθεί, το μέγεθος των περαστικών ερπετών αντηχεί στους ελέφαντες και τα μαστόδοντα, ενώ οι παράξενες μορφές τους διαιωνίσθηκαν στα καγκουρό, που προχωρούν πηδώντας.
65:2.11 Μόνο δεκατέσσερις ομάδες ταξινόμησης εμφανίσθηκαν στην Ουράντια, με τα ψάρια να είναι η τελευταία, ενώ δεν εξελίχθηκαν νέες κατηγορίες από όταν εμφανίσθηκαν τα πουλιά και τα θηλαστικά.
65:2.12 Ήταν από ένα ευκίνητο, μικρό, έρποντα δεινόσαυρο με σαρκοβόρες ορέξεις, ο οποίος, όμως, διέθετε μεγάλο εγκέφαλο, που τα εγκυμονούντα θηλαστικά εμφανίσθηκαν ξαφνικά. Τα θηλαστικά αυτά εξελίχθηκαν ραγδαία και με πολλούς διαφορετικούς τρόπους, όχι μόνο δημιουργώντας τις συνήθεις, σύγχρονες ποικιλίες, αλλά εξελισσόμενα επίσης σε θαλάσσια είδη, όπως είναι οι φάλαινες και οι φώκιες, καθώς και σε ιπτάμενα, όπως η οικογένεια των νυκτερίδων.
65:2.13 Έτσι, λοιπόν, εξελίχθηκε ο άνθρωπος από τα ανώτερα θηλαστικά, εκπορευόμενος κυρίως από την εμφύτευση της ζωής που έγινε στη δύση, στις αρχαίες, από ανατολάς προς δυσμάς προστατευμένες θάλασσες. Οι ανατολικές και κεντρικές ομάδες των ζώντων οργανισμών γρήγορα αναπτύχθηκαν καλά, προς την κατάκτηση των προ του ανθρώπου επιπέδων της ζωικής υπόστασης. Καθώς, όμως, οι αιώνες περνούσαν, η ανατολική εστία της τοποθέτησης της ζωής απέτυχε να φθάσει σ’ ένα ικανοποιητικό επίπεδο ευφυούς, προ-ανθρώπινης κατάστασης, έχοντας υποστεί τέτοιες επανειλημμένες και ανεπανόρθωτες απώλειες των ανώτερων ειδών του σπέρματος-πλάσματος, ώστε αποκόπηκε για πάντα από τη δύναμη να αποκαταστήσει τις ανθρώπινες ικανότητες.
65:2.14 Εφ’ όσον η ποιότητα της διανοητικής ικανότητας για ανάπτυξη σ’ αυτή την ανατολική ομάδα ήταν τόσο συγκεκριμένα κατώτερη εκείνης των δύο άλλων ομάδων, οι Φορείς της Ζωής, με τη συναίνεση των ανωτέρων τους, διαμόρφωσαν4 έτσι το περιβάλλον ώστε να περιορίσουν περαιτέρω τους κατώτερους αυτούς προ-ανθρώπινους γόνους της εξελισσόμενης ζωής. Σε όλες τις φαινομενικές εκδηλώσεις, η εξαφάνιση αυτών των κατώτερων ομάδων των πλασμάτων ήταν συμπτωματική, στην πραγματικότητα, όμως, ήταν απολύτως σκόπιμη.
65:2.15 Αργότερα στην εξελικτική ανάπτυξη της διάνοιας, οι λεμούριοι πρόγονοι του ανθρώπινου είδους προόδευσαν πολύ περισσότερο στη Βόρεια Αμερική από όσο σε άλλες περιοχές. Και γι’ αυτό κατέληξαν να μεταναστεύσουν από τη σκηνή της εμφύτευσης της ζωής στα δυτικά, πάνω από τη γέφυρα ξηράς του Βερίγγειου και να κατηφορίσουν την ακτή προς τη νοτιοδυτική Ασία, όπου εξακολούθησαν να εξελίσσονται και να επωφελούνται από την προσθήκη ορισμένων γενών της κεντρικής ομάδας της ζωής. Έτσι ο άνθρωπος εξελίχθηκε από ορισμένα γένη δυτικής και κεντρικής ζωής, αλλά στις κεντρικές ως τις σχεδόν ανατολικές περιοχές.
65:2.16 Με τον τρόπο αυτό, η ζωή που εμφυτεύθηκε στην Ουράντια εξελίχθηκε μέχρι την εποχή των πάγων, όταν ο άνθρωπος καθ’ εαυτός εμφανίσθηκε και άρχισε τη γεμάτη απρόοπτα διαδρομή του στον πλανήτη. Και η εμφάνιση αυτή του πρωτόγονου ανθρώπου στη γη κατά την εποχή των πάγων δεν ήταν απλώς σύμπτωση. Ήταν σχεδιασμένη. Οι κακουχίες και η δριμύτητα του κλίματος υπήρξαν από κάθε άποψη προσαρμοσμένες στο σκοπό της υπόθαλψης της δημιουργίας ενός σκληραγωγημένου τύπου ανθρώπινων υπάρξεων με τρομακτική ικανότητα επιβίωσης.
65:3.1 Δύσκολα θα γίνει δυνατόν να εξηγήσουμε στο σημερινό ανθρώπινο νου πολλά από τα παράξενα και φαινομενικά αφύσικα περιστατικά της πρώιμης εξελικτικής προόδου. Ένα σκόπιμο σχέδιο βρισκόταν σε λειτουργία σ’ όλες αυτές τις, φαινομενικά παράξενες, εξελίξεις των ζώντων οργανισμών, αλλά δεν μας επιτρέπεται, αυθαίρετα, να αναμιχθούμε στην εξέλιξη των προτύπων της ζωής, αφού τεθούν σε λειτουργία.
65:3.2 Οι Φορείς της Ζωής μπορούν να χρησιμοποιήσουν κάθε δυνατό φυσικό πόρο και να αξιοποιήσουν οποιαδήποτε και όλες τις τυχαίες περιστάσεις, οι οποίες θα βελτιώσουν την εξελικτική πρόοδο του πειράματος της ζωής, αλλά δεν μας επιτρέπεται να παρέμβουμε από μηχανικής πλευράς, ή να χειρισθούμε αυθαίρετα τη καθοδήγηση και την πορεία της εξέλιξης είτε των φυτών, είτε των ζώων.
65:3.3 Έχετε μάθει ότι οι θνητοί της Ουράντια εξελίχθηκαν δια της ανάπτυξης του πρωτόγονου βατράχου και ότι αυτό το ανελισσόμενο γένος, μεταφέρθηκε εν δυνάμει σ’ ένα μοναδικό βάτραχο, που μετά βίας διέφυγε την εξόντωση σε μία δεδομένη στιγμή. Ωστόσο, δεν πρέπει να θεωρηθεί ότι η εξέλιξη της ανθρωπότητας θα είχε τερματισθεί από ένα ατύχημα στο σημείο αυτό. Την ίδια εκείνη τη στιγμή παρατηρούσανε και υποθάλπαμε όχι λιγότερα από χίλια διαφορετικά και σε απομακρυσμένες περιοχές ευρισκόμενα, μεταλλασσόμενα ζωικά γένη τα οποία θα μπορούσαν να έχουν κατευθυνθεί σε πολλά διαφορετικά πρότυπα προ-ανθρώπινης εξέλιξης. Ο συγκεκριμένος αυτός προγονικός βάτραχος αντιπροσώπευε την τρίτη μας επιλογή, με τα δύο προηγούμενα ζωικά γένη να έχουν χαθεί παρ’ όλες μας τις προσπάθειες να τα διατηρήσουμε.
65:3.4 Επιπλέον, η απώλεια του Άντον και της Φόντα πριν αποκτήσουν απογόνους, αν και θα καθυστερούσε την ανθρώπινη εξέλιξη, δεν θα την είχε εμποδίσει. Μετά την εμφάνιση του Άντον και της Φόντα και πριν οι μεταλλασσόμενες δυναμικές της ζωής για τη δημιουργία του ανθρώπου εξαντληθούν, εξελίχθηκαν όχι λιγότερα από επτά χιλιάδες ευνοϊκά γένη που θα μπορούσαν να επιτύχουν ένα είδος ανθρώπινου τύπου εξέλιξης. Και πολλά από τα καλύτερα αυτά γένη αφομοιώθηκαν εν συνεχεία από τους διάφορους κλάδους του διευρυνόμενου ανθρώπινου είδους.
65:3.5 Πολύ πριν ο Υλικός Υιός και η Θυγατέρα, οι βιολογικοί εξευγενιστές, φθάσουν σ’ έναν πλανήτη, οι δυναμικές των εξελισσόμενων ζωικών ειδών για τη δημιουργία του ανθρώπου έχουν εξαντληθεί. Η βιολογική αυτή κατάσταση της ζωής αποκαλύπτεται στους φορείς της Ζωής από το φαινόμενο της τρίτης φάσης της συνοδού πνευματικής κινητοποίησης, η οποία επισυμβαίνει αυτόματα, ταυτόχρονα με την εξάντληση της δυνατότητας του συνόλου της ζωής να δημιουργήσει τις μεταλλαγμένες δυναμικές των προ-ανθρώπινων όντων.
65:3.6 Η ανθρώπινη φυλή στην Ουράντια πρέπει να επιλύσει τα προβλήματα της ηθικής ανάπτυξης με τα γένη που διαθέτει – δεν πρόκειται να εξελιχθούν άλλες φυλές από προ-ανθρώπινους πόρους, σε όλους τους μέλλοντες καιρούς. Το γεγονός, ωστόσο, αυτό δεν αποκλείει την δυνατότητα της κατάκτησης απείρως ανώτερων επιπέδων ανθρώπινης ανάπτυξης δια της ευφυούς υπόθαλψης των εξελικτικών δυναμικών οι οποίες ακόμη ενυπάρχουν στις ανθρώπινες φυλές. Εκείνοι το οποίο εμείς, οι Φορείς της Ζωής, πράττουμε για την υπόθαλψη και διατήρηση των ζωικών γενών πριν την εμφάνιση της ανθρώπινης βούλησης, πρέπει ο άνθρωπος να το κάνει ο ίδιος για τον εαυτό του μετά από ένα τέτοιο γεγονός και κατόπιν της αποχώρησής μας από την ενεργό συμμετοχή στην εξέλιξη. Μ’ ένα γενικό τρόπο, το εξελικτικό πεπρωμένο του ανθρώπου βρίσκεται στα ίδια του τα χέρια και η επιστημονική έρευνα πρέπει, αργά ή γρήγορα, να υπερκεράσει την απρογραμμάτιστη λειτουργία της ανεξέλεγκτης φυσικής επιλογής και της τυχαίας επιβίωσης.
65:3.7 Και μιλώντας για την υπόθαλψη της εξέλιξης, να μην παραλείψουμε να τονίσουμε ότι, στο μακραίωνο μέλλον που έρχεται όταν, κάποια στιγμή, προσαρτηθείτε στο σώμα των Φορέων της Ζωής, θα έχετε άφθονες και μεγάλες ευκαιρίες να προσφέρετε υποδείξεις και να κάνετε κάθε δυνατή βελτίωση στα σχέδια και την τεχνική της διαχείρισης και της μεταφύτευσης της ζωής. Κάνετε υπομονή! Αν έχετε καλές ιδέες, αν ο νους σας γεννήσει καινούργιες μεθόδους διαχείρισης για οποιοδήποτε σημείο του συμπαντικού χώρου, τότε σίγουρα θα έχετε την ευκαιρία να τις παρουσιάσετε στους συνεργάτες και συντρόφους σας διαχειριστές, τα χρόνια που θα έλθουν.
65:4.1 Μην παραβλέπετε το γεγονός ότι η Ουράντια ανετέθη σ’ εμάς ως πειραματικός για τη ζωή κόσμος. Σ’ αυτόν τον πλανήτη κάναμε την εξηκοστή μας απόπειρα να τροποποιήσουμε και, ει δυνατόν, να βελτιώσουμε την προσαρμογή της Σατάνια στα πρότυπα ζωής του Νέβαδον, ενώ έχει καταγραφεί ότι επιτύχαμε πολυάριθμες ευεργετικές τροποποιήσεις των τυπικών προτύπων της ζωής. Για να γίνω σαφής, στην Ουράντια επεξεργασθήκαμε και περιγράψαμε ικανοποιητικά όχι λιγότερα από είκοσι οκτώ χαρακτηριστικά τροποποίησης της ζωής, τα οποία θα εξυπηρετήσουν ολόκληρο τον Νέβαδον, σε όλους τους μελλοντικούς καιρούς.
65:4.2 Η εγκαθίδρυση, ωστόσο, της ζωής δε κανένα κόσμο εν είναι ποτέ πειραματική, με την έννοια ότι επιχειρείται κάτι αδόκιμο και άγνωστο. Η εξέλιξη της ζωής είναι μια τεχνική πάντα προοδευτική, διαφορετική και μεταβλητή αλλά ποτέ επικίνδυνη, ανεξέλεγκτη, ούτε εντελώς εμπειρική, με την έννοια του τυχαίου.
65:4.3 Πολλά χαρακτηριστικά της ανθρώπινης ζωής παρέχουν άφθονες αποδείξεις ότι το φαινόμενο της ύπαρξης των θνητών είχε ευφυώς σχεδιασθεί, ότι η οργανική εξέλιξη δεν είναι ένα απλό κοσμικό ατύχημα. Όταν ένα ζωντανό κύτταρο τραυματισθεί, διαθέτει την ικανότητα να επεξεργάζεται ορισμένες χημικές ουσίες οι οποίες είναι έτσι δομημένες, ώστε να διεγείρουν και να δραστηριοποιούν τα γειτονικά, φυσιολογικά κύτταρα, ώστε να μπορέσουν αμέσως να αρχίσουν την έκκριση συγκεκριμένων ουσιών οι οποίες διευκολύνουν τις επουλωτικές διαδικασίες στο τραύμα. Και την ίδια στιγμή, τα φυσιολογικά αυτά, μη τραυματισμένα κύτταρα αρχίζουν να πολλαπλασιάζονται – ουσιαστικά αρχίζουν να λειτουργούν δημιουργώντας νέα κύτταρα για να αντικαταστήσουν οποιαδήποτε συντροφικά κύτταρα καταστράφηκαν, πιθανόν, από το ατύχημα.
65:4.4 Αυτή η χημική δράση και αντίδραση που λαμβάνουν μέρος στην επούλωση των πληγών και την αναπαραγωγή των κυττάρων αντιπροσωπεύει την επιλογή από τους Φορείς της Ζωής μιας φόρμουλας που περιλαμβάνει περισσότερες από εκατό χιλιάδες φάσεις και χαρακτηριστικά πιθανών χημικών αντιδράσεων και βιολογικών επιπτώσεων. Περισσότερα από μισό εκατομμύριο συγκεκριμένα πειράματα είχαν γίνει από τους Φορείς της Ζωής στα εργαστήριά τους, πριν τελικά κατασταλάξουν σ’ αυτή τη φόρμουλα για το πείραμα της ζωής στην Ουράντια.
65:4.5 Όταν οι επιστήμονες της Ουράντια μάθουν περισσότερα για τις θεραπευτικές αυτές χημικές ουσίες, θα γίνουν περισσότερο αποτελεσματικοί στην επούλωση των τραυμάτων και, έμμεσα, θα μάθουν περισσότερα πάνω στον έλεγχο ορισμένων σοβαρών ασθενειών.
65:4.6 Απ’ όταν η ζωή εγκαταστάθηκε στην Ουράντια, οι Φορείς της Ζωής βελτίωσαν την θεραπευτική αυτή τεχνική, όπως παρουσιάσθηκε σ’ έναν άλλο κόσμο της Σατάνια, στο ότι παρέχει μεγαλύτερη ανακούφιση από τον πόνο και ασκεί καλύτερο έλεγχο στην ικανότητα πολλαπλασιασμού των συνδεόμενων φυσιολογικών κυττάρων.
65:4.7 Υπήρχαν πολλές μοναδικές ιδιαιτερότητες στο πείραμα της ζωής στην Ουράντια, τα δύο επεισόδια, όμως, που ξεχωρίζουν ήταν η εμφάνιση της Αντονικής φυλής πριν από την εξέλιξη των έξι έγχρωμων φυλών και η μετέπειτα ταυτόχρονη εμφάνιση των μεταλλαγμένων του γένους του Σαντζίκ σε μία μοναδική οικογένεια. Η Ουράντια είναι ο πρώτος κόσμος στη Σατάνια όπου οι έξι έγχρωμες φυλές εμφανίσθηκαν από την ίδια ανθρώπινη οικογένεια. Κανονικά παρουσιάζονται σε διαφορετικά γένη, από ανεξάρτητες μεταλλάξεις, μέσα από το προ-ανθρώπινο ζωικό απόθεμα και συνήθως εμφανίζονται μία-μία, διαδοχικά, κατά τη διάρκεια μεγάλων χρονικών περιόδων, αρχίζοντας από τον κόκκινο άνθρωπο και περνώντας από τα διάφορα χρώματα ως το μαύρο.
65:4.8 Μία άλλη αξιοσημείωτη παραλλαγή της διαδικασίας ήταν η καθυστερημένη άφιξη του Πλανητικού Πρίγκιπα. Κατά κανόνα, ο Πρίγκιπας εμφανίζεται σ’ έναν πλανήτη την εποχή περίπου της ανάπτυξης της θέλησης. Και αν είχε ακολουθηθεί ένα τέτοιο σχέδιο, ο Καλιγκάστια θα μπορούσε να είχε έλθει στην Ουράντια ακόμη και την εποχή που ζούσαν ο Άντον και η Φόντα, αντί για πεντακόσιες, σχεδόν, χιλιάδες χρόνια αργότερα, ταυτόχρονα με την εμφάνιση των έξι έγχρωμων φυλών.
65:4.9 Σ’ ένα κανονικό, κατοικημένο κόσμο, ο Πλανητικός Πρίγκιπας θα είχε παραχωρηθεί με το αίτημα των Φορέων της Ζωής, με την εμφάνιση του Άντον και της Φόντα, ή λίγο αργότερα. Με την Ουράντια, όμως, καθορισμένη ως πλανήτη τροποποίησης της ζωής, ήταν προσυμφωνημένο οι παρατηρητές Μελχισεδέκ, δώδεκα τον αριθμό, να σταλούν ως σύμβουλοι των Φορέων της Ζωής και ως επόπτες του πλανήτη ως την μετέπειτα άφιξη του Πλανητικού Πρίγκιπα. Οι Μελχισεδέκ αυτοί ήλθαν την εποχή που ο Άντον και η Φόντα πήραν τις αποφάσεις εκείνες οι οποίες κατέστησαν τους Προσαρμοστές της Σκέψης ικανούς να ενοικήσουν τις θνητές τους διάνοιες.
65:4.10 Στην Ουράντια οι προσπάθειες των Φορέων της Ζωής να βελτιώσουν τα πρότυπα ζωής της Σατάνια κατέληξαν αναγκαστικά στη δημιουργία πολλών φαινομενικά άχρηστων μεταβατικών μορφών ζωής. Αλλά τα οφέλη που είχαν ήδη προκύψει ήταν αρκετά για να δικαιώσουν τις τροποποιήσεις των τυπικών σχεδίων ζωής στην Ουράντια.
65:4.11 Πρόθεσή μας ήταν να δημιουργήσουμε μια πρώιμη εκδήλωση της βούλησης στην εξελικτική ζωή της Ουράντια και το πετύχαμε. Κανονικά, η βούληση δεν εμφανίζεται ει μη μόνο αφού περάσει πολύς καιρός από την δημιουργία των έγχρωμων φυλών, εμφανιζόμενες, συνήθως πρώτα μεταξύ των ανώτερων τύπων των κόκκινων ανθρώπων. Ο κόσμος σας είναι ο μοναδικός πλανήτης στη Σατάνια όπου ο ανθρώπινος τύπος της βούλησης εμφανίσθηκε σε μία προ των έγχρωμων φυλή.
65:4.12 Στην προσπάθειά μας, όμως, να φροντίσουμε για το συνδυασμό και το συσχετισμό αυτό των κληρονομικών παραγόντων, που τελικά δημιούργησαν τους εκ των θηλαστικών προγόνους της ανθρώπινης φυλής, αντιμετωπίσαμε την αναγκαιότητα να αφήσουμε εκατοντάδες και χιλιάδες άλλων και συγκριτικά άχρηστων συνδυασμών και συσχετισμών κληρονομικών παραγόντων να επισυμβούν. Πολλά από τα, φαινομενικά παράξενα, αυτά υποπροϊόντα των προσπαθειών μας είναι βέβαιο ότι θα πέσουν στην αντίληψή σας, καθώς διερευνάτε το παρελθόν του πλανήτη και μπορώ πολύ καλά να αντιληφθώ πόσο αινιγματικά πρέπει να είναι ορισμένα από τα πράγματα αυτά από την περιορισμένη ανθρώπινη σκοπιά.
65:5.1 Υπήρξε πηγή απογοήτευσης για τους Φορείς της Ζωής το ότι οι ιδιαίτερες προσπάθειές μας να τροποποιήσουμε την ευφυή ζωή στην Ουράντια έπρεπε να δυσκολευθούν από τραγικές διαστρεβλώσεις πέρα από τον έλεγχό μας: Την προδοσία του Καλιγκάστια και την Αδαμική παράβαση.
65:5.2 Καθ’ όλη τη διάρκεια, ωστόσο, αυτού του βιολογικού εγχειρήματος, η μεγαλύτερη απογοήτευσή μας δημιουργήθηκε από την οπισθοδρόμηση ορισμένων πρωτόγονων φυτών στα προ της χλωροφύλλης επίπεδα των παρασιτικών βακτηρίων σε πολύ εκτεταμένη και απρόσμενη κλίμακα. Το γεγονός αυτό στην εξέλιξη των φυτών προκάλεσε πολλές ενοχλητικές ασθένειες στα ανώτερα θηλαστικά, ιδιαίτερα στο περισσότερο ευάλωτο ανθρώπινο είδος. Όταν ήλθαμε αντιμέτωποι με την περίπλοκη αυτή κατάσταση, υποβαθμίσαμε, κάπως, τις δυσκολίες που υπήρχαν, επειδή γνωρίζαμε ότι η μετέπειτα πρόσμιξη με το πλάσμα της Αδαμικής ζωής θα ενίσχυε τόσο πολύ τις δυνάμεις αντίστασης της προκύπτουσας μικτής φυλής, ώστε να την καταστήσουν πρακτικά άνοση σε όλες τις ασθένειες οι οποίες δημιουργούνται από τους φυτικού τύπου οργανισμούς. Οι προσδοκίες μας, όμως, ήταν καταδικασμένες να γνωρίσουν την απογοήτευση εξ αιτίας της ατυχίας της Αδαμικής παράβασης.
65:5.3 Το σύμπαν των συμπάντων, το οποίο περιλαμβάνει τον μικρό αυτό κόσμο που ονομάζεται Ουράντια, δεν κυβερνάται απλά για να το εγκρίνουμε, ούτε μόνο για να εξυπηρετήσει την άνεσή μας, πολύ λιγότερο για να ευχαριστήσει τις ιδιοτροπίες μας, ή να ικανοποιήσει την περιέργειά μας. Οι σοφές και παντοδύναμες υπάρξεις οι οποίες είναι υπεύθυνες για τη διακυβέρνηση του σύμπαντος, αναμφίβολα γνωρίζουν ακριβώς τι κάνουν. Και έτσι δημιουργούνται οι Φορείς της Ζωής και αναγκάζεται ο θνητός νους να περιμένει υπομονητικά και να συνεργάζεται ολόψυχα με τους κανόνες της σοφίας, την κυριαρχία της δύναμης και την εξέλιξη της προόδου.
65:5.4 Υπάρχουν, φυσικά, ορισμένες ανταμοιβές για τις δοκιμασίες, όπως η πλήρωση του Μιχαήλ στην Ουράντια. Ανεξάρτητα, όμως, από όλους αυτούς τους παράγοντες, οι μεταγενέστεροι ουράνιοι επόπτες αυτού του πλανήτη εκφράζουν πλήρη εμπιστοσύνη στον ύπατο εξελικτικό θρίαμβο της ανθρώπινης φυλής και την τελική δικαίωση των αρχικών σχεδίων μας και των προτύπων της ζωής.
65:6.1 Είναι αδύνατο να προσδιορίσει κανείς με ακρίβεια τον ακριβή τόπο και ταυτόχρονα την ταχύτητα ενός κινούμενου αντικειμένου. Οποιαδήποτε απόπειρα μέτρησης ενός εκ των δύο αναπόφευκτα συνεπάγεται αλλαγή στο άλλο. Το ίδιο είδος αντίφασης αντιμετωπίζει ο θνητός άνθρωπος όταν επιχειρεί τη χημική ανάλυση του πρωτοπλάσματος. Ο χημικός μπορεί να αποσαφηνίσει τη χημεία του νεκρού πρωτοπλάσματος, αλλά δεν μπορεί να διακρίνει ούτε τη φυσική συγκρότηση, ούτε τη δυναμική λειτουργικότητα του ζώντος πρωτοπλάσματος. Οι επιστήμονες θα πλησιάζουν ολοένα περισσότερο τα μυστικά της ζωής, αλλά ποτέ δεν θα τα βρουν και όχι για άλλο λόγο, από το ότι πρέπει να σκοτώσουν το πρωτόπλασμα για να το αναλύσουν. Το νεκρό πρωτόπλασμα ζυγίσει όσο και το ζων πρωτόπλασμα, αλλά δεν είναι το ίδιο.
65:6.2 Υπάρχει ένα ανεπανάληπτο χάρισμα προσαρμογής στα ζώντα πράγματα και πλάσματα, Σε κάθε ζωντανό φυτικό, ή ζωικό κύτταρο, σε κάθε ζώντα οργανισμό – υλικό, ή πνευματικό – υπάρχει μια ακόρεστη λαχτάρα για την κατάκτηση της αιώνια αυξανόμενης τελειότητας της περιβαλλοντικής ρύθμισης, της προσαρμογής των οργανισμών και της αυξημένης συνειδητοποίησης της ζωής. Οι ατέρμονες αυτές προσπάθειες όλων των ζώντων πλασμάτων αποδεικνύουν την ύπαρξη εντός τους ενός εγγενούς αγώνα προς την τελειότητα.
65:6.3 Το πλέον σημαντικό βήμα στην εξέλιξη των φυτών υπήρξε η ανάπτυξη της ικανότητας παραγωγής χλωροφύλλης ενώ η δεύτερη μεγαλύτερη πρόοδος ήταν η εξέλιξη των σπορίων5 στους σύνθετους σπόρους. Το σπόριο είναι εξαιρετικά ικανό ως αναπαραγωγικός παράγων, αλλά στερείται των δυναμικών της ποικιλίας και της προσαρμοστικότητας οι οποίες εγγενώς υπάρχουν στους σπόρους.
65:6.4 Ένα από τα πλέον χρήσιμα και σύνθετα επεισόδια στην εξέλιξη των ανώτερων τύπων των ζώων συνίστατο στην ανάπτυξη της ικανότητας του σιδήρου, μέσα στα κυκλοφορούντα κύτταρα του αίματος, να παίζει διπλό ρόλο: να μεταφέρει το οξυγόνο και να απομακρύνει το διοξείδιο του άνθρακα. Και η λειτουργία αυτή των ερυθρών κυττάρων του αίματος καταδεικνύει πώς οι εξελισσόμενοι οργανισμοί μπορούν να προσαρμόσουν τις λειτουργίες τους σε τροποποιούμενο, ή μεταβλητό περιβάλλον. Τα ανώτερα ζώα, περιλαμβανομένου του ανθρώπου, οξυγονώνουν τους ιστούς τους δια της λειτουργίας του σιδήρου των ερυθρών κυττάρων του αίματος, ο οποίος μεταφέρει οξυγόνο στα ζωντανά κύτταρα και το ίδιο αποτελεσματικά απομακρύνει το διοξείδιο του άνθρακα. Και άλλα μέταλλα, ωστόσο, μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τον ίδιο σκοπό. Η σουπιά επιστρατεύει το χαλκό για τη λειτουργία αυτή και άλλα μικροσκοπικά μαλάκια6 χρησιμοποιούν το βανάδιο.
65:6.5 Η συνέχιση τέτοιων βιολογικών προσαρμογών φαίνεται στην εξέλιξη των δοντιών των ανώτερων θηλαστικών της Ουράντια. Αυτά έφθασαν τα τριάντα έξι στους μακρινούς προγόνους του ανθρώπου και κατόπιν άρχισε μια σταδιακή αναπροσαρμογή στα τριάντα δύο, στους πρώτους ανθρώπους και τους κοντινούς του συγγενείς. Τώρα το ανθρώπινο είδος τείνει αργά προς τα είκοσι οκτώ. Η διαδικασία της εξέλιξης βρίσκεται ακόμη, ενεργά και προσαρμοσμένα, σε πρόοδο, σ’ αυτόν τον πλανήτη.
65:6.6 Πολλές, ωστόσο, φαινομενικά μυστηριώδεις, προσαρμογές των ζώντων οργανισμών είναι καθαρά χημικές, απόλυτα φυσικές. Οποιαδήποτε χρονική στιγμή, στο αίμα οποιασδήποτε ανθρώπινης ύπαρξης υπάρχει η πιθανότητα να γίνονται περισσότερες από 15,000,000 χημικές αντιδράσεις, σχετικές με την έκλυση των ορμονών μιας δωδεκάδας ενδοκρινών αδένων.
65:6.7 Οι κατώτερες μορφές των φυτών αντιδρούν απόλυτα στο φυσικό, χημικό και ηλεκτρικό περιβάλλον. Καθώς, όμως, η κλίμακα της ζωής ανέρχεται, μία προς μία οι διανοητικές λειτουργίες των επτά συνοδών πνευμάτων αρχίζουν να δραστηριοποιούνται, ενώ ο νους γίνεται όλο και περισσότερο προσαρμοστικός, δημιουργικός, συνεργάσιμος και κυριαρχικός. Η ικανότητα των ζώων να προσαρμόζονται στον αέρα, το νερό και την ξηρά δεν είναι υπερφυσικό χάρισμα, αλλά μια υπεράνω της φύσης προσαρμογή.
65:6.8 Η φυσική και η χημεία μόνες τους δεν μπορούν να εξηγήσουν πώς μια ανθρώπινη ύπαρξη εξελίχθηκε από το πανάρχαιο πρωτόπλασμα των πρώτων θαλασσών. Η ικανότητα της μάθησης, της μνήμης και της διαφορετικής αντίδρασης προς το περιβάλλον είναι ιδιότητα του νου. Οι νόμοι της φυσικής δεν αντιδρούν στη διδασκαλία. Είναι αμετάβλητοι και αναλλοίωτοι. Οι χημικές αντιδράσεις δεν αλλάζουν με την παιδεία. Είναι ομοιόμορφες και αξιόπιστες. Ο νους όμως μπορεί να επωφεληθεί από την εμπειρία, μπορεί να μάθει από τις αντιδραστικές έξεις της συμπεριφοράς, σε απόκριση της επανάληψης των ερεθισμάτων.
65:6.9 Οι προ της εμφάνισης της διάνοιας οργανισμοί αντιδρούν στα περιβαλλοντικά ερεθίσματα, αλλά οι οργανισμοί εκείνοι οι οποίοι αντιδρούν στην λειτουργία επί της διανοίας μπορούν να προσαρμόσουν και να χειρισθούν το ίδιο το περιβάλλον.
65:6.10 Ο φυσικός εγκέφαλος, με το συνδεδεμένο μ’ αυτόν νευρικό σύστημα διαθέτει εγγενή ικανότητα να ανταποκρίνεται στη διανοητική λειτουργία, όπως ακριβώς η εξελισσόμενη διάνοια μιας προσωπικότητας διαθέτει μία ορισμένη εγγενή ικανότητα να δέχεται το πνεύμα και επομένως να εμπεριέχει τις δυναμικές της πνευματικής προόδου και επιτεύγματος. Η διανοητική, κοινωνική, ηθική και πνευματική εξέλιξη εξαρτώνται από την λειτουργία επί της διανοίας των επτά συνοδών πνευμάτων και των υπεράνω της φύσης συνεργατών τους.
65:7.1 Τα επτά συνοδά διανοητικά πνεύματα είναι οι πολύπλευροι διανοητικοί λειτουργοί των κατώτερων ευφυών-0 υπάρξεων ενός τοπικού σύμπαντος. Η κατηγορία αυτή της διάνοιας κυβερνάται από το αρχηγείο του τοπικού σύμπαντος, ή από έναν κόσμο συνδεδεμένο μ’ αυτό, υπάρχει όμως μια σημαίνουσα καθοδήγηση της λειτουργίας της κατώτερης διάνοιας από τις πρωτεύουσες του συστήματος.
65:7.2 Σ’ έναν εξελικτικό κόσμο πολλά, πάρα πολλά, εξαρτώνται από το έργο των επτά αυτών συνοδών. Είναι, όμως, διανοητικοί λειτουργοί. Δεν ασχολούνται με τη φυσική εξέλιξη, το χώρο κυριαρχίας των Φορέων της Ζωής. Παρ’ όλα ταύτα, η τέλεια ενσωμάτωση αυτών των πνευματικών ιδιοτήτων με την προκαθορισμένη και φυσική διαδικασία του αναπτυσσόμενου και εγγενούς συστήματος των Φορέων της Ζωής είναι υπεύθυνη για την ανικανότητα του ανθρώπου να διακρίνει, στο φαινόμενο της διάνοιας, τίποτα περισσότερο από το χέρι της φύσης και το έργο των φυσικών διαδικασιών, αν και μερικές φορές μπερδεύεστε με την εξήγηση όλων των θεμάτων που σχετίζονται με τις φυσικές αντιδράσεις της διάνοιας, καθώς αυτή συνδέεται με την ύλη. Και αν η Ουράντια λειτουργούσε περισσότερο σύμφωνα με τα αρχικά σχέδια, θα παρατηρούσατε ακόμη λιγότερα πράγματα που θα μπορούσαν να κρατήσουν την προσοχή σας πάνω στο φαινόμενο της διάνοιας.
65:7.3 Τα επτά συνοδά πνεύματα μοιάζουν περισσότερο μ’ ένα κύκλωμα, απ’ όσο με οντότητες και σε κανονικούς κόσμους είναι διακυκλωμένα με άλλες συνοδές λειτουργίες, σ’ ολόκληρη την έκταση του τοπικού σύμπαντος. Σε πλανήτες όπου διεξάγεται το πείραμα της ζωής, πάντως, είναι σχετικά απομονωμένα. Και στην Ουράντια, εξ αιτίας της μοναδικής φύσης των προτύπων της ζωής, οι κατώτεροι συνοδοί αντιμετωπίζουν πολύ μεγαλύτερη δυσκολία στην επικοινωνία με τους εξελικτικούς οργανισμούς, απ’ όσο θα αντιμετώπιζαν σε ένα περισσότερο τυποποιημένο είδος ζωικών ιδιοτήτων.
65:7.4 Και πάλι, σ’ έναν μέσο εξελικτικό κόσμο τα επτά συνοδά πνεύματα είναι πολύ καλύτερα συγχρονισμένα με τα προηγμένα στάδια της ανάπτυξης των ζώων απ’ όσο ήταν στην Ουράντια. Με μία μοναδική εξαίρεση, οι συνοδοί αντιμετωπίζουν τη μέγιστη δυσκολία στην επικοινωνία με τις εξελισσόμενες διάνοιες των οργανισμών της Ουράντια που αντιμετώπισαν ποτέ σε όλη τους τη λειτουργία, σ’ ολόκληρο το σύμπαν του Νέβαδον. Σ’ αυτόν τον κόσμο αναπτύχθηκαν πολλές μορφές οριακών φαινομένων – συνδυασμοί των μηχανικών-μη διδασκόμενων και των μη μηχανικών-διδασκόμενων τύπων αντίδρασης των οργανισμών - τα οποία προκαλούν σύγχυση.
65:7.5 Τα επτά συνοδά πνεύματα δεν επικοινωνούν με τις αμιγώς μηχανικές κατηγορίες της περιβαλλοντικής αντίδρασης των οργανισμών. Τέτοιες, προδιανοητικές αντιδράσεις των ζώντων οργανισμών αφορούν καθαρά στον ενεργειακό χώρο των κέντρων δύναμης, των φυσικών ελεγκτών και των συνεργατών τους.
65:7.6 Η απόκτηση της δυναμικής της ικανότητας να μαθαίνει κανείς από την εμπειρία σηματοδοτεί την απαρχή της λειτουργίας των συνοδών πνευμάτων και αυτά λειτουργούν από τις ταπεινότερες διάνοιες των πρωτόγονων και αόρατων υπάρξεων ως τους ανώτερους τύπους της εξελικτικής κλίμακας των ανθρώπινων υπάρξεων. Είναι η αρχή και το πρότυπο για την κατά τα άλλα λίγο-πολύ μυστηριώδη συμπεριφορά και τις ελλιπώς κατανοητές, γρήγορες αντιδράσεις του νου προς το υλικό περιβάλλον. Για πάρα πολύ καιρό πρέπει αυτές οι πιστές και πάντα έγκυρες επιδράσεις να φέρουν την προκαταρκτική τους λειτουργία πριν η ζωώδης διάνοια φθάσει στα ανθρώπινα επίπεδα πνευματικής δεκτικότητας.
65:7.7 Οι συνοδοί λειτουργούν αποκλειστικά επί της εξέλιξης της αποκτώσας πείρα διάνοιας ως το επίπεδο της έκτης φάσης, του πνεύματος της λατρείας. Στο επίπεδο αυτό λαμβάνει χώρα η αναπόφευκτη εκείνη υπέρθεση της λειτουργίας – το φαινόμενο του ανώτερου που κατέρχεται για να συντονισθεί με το κατώτερο, προσδοκώντας τη επακόλουθη κατάκτηση των προηγμένων επιπέδων εξέλιξης. Και επιπλέον, πρόσθετη πνευματική λειτουργία συνοδεύει τη δράση του έβδομου και τελευταίου συνοδού, του πνεύματος της σοφίας. Σ’ ολόκληρη τη λειτουργία του πνευματικού κόσμου, το άτομο ποτέ δεν βιώνει αιφνίδιες μεταπτώσεις της πνευματικής συνεργασίας. Πάντα οι αλλαγές αυτές είναι σταδιακές και αμφίδρομες.
65:7.8 Πάντα πρέπει οι χώροι των φυσικών (ηλεκτροχημικών) και διανοητικών αντιδράσεων στα περιβαλλοντικά ερεθίσματα να είναι διαφοροποιημένοι και εναλλακτικά πρέπει όλοι να αναγνωρίζονται ως φαινόμενα πέραν των πνευματικών δραστηριοτήτων. Οι χώροι της φυσικής, διανοητικής και πνευματικής βαρύτητας είναι ξεχωριστά βασίλεια κοσμικής πραγματικότητας, παρά τους στενούς τους συσχετισμούς.
65:8.1 Ο χρόνος και το διάστημα είναι ακατάλυτα δεμένοι. Υπάρχει μία εγγενής σχέση. Οι χρονικές καθυστερήσεις είναι αναπόφευκτες υπό την παρουσία συγκεκριμένων διαστημικών συνθηκών.
65:8.2 Αν η ανάλωση τόσο πολύ χρόνου για την πραγματοποίηση των αλλαγών της εξέλιξης της ζωής γίνεται αιτία σύγχυσης, θα έλεγα ότι δεν μπορούμε να συγχρονίσουμε τις διαδικασίες της ζωής ώστε να αναπτυχθούν ταχύτερα από όσο επιτρέπουν οι φυσικές μεταμορφώσεις ενός πλανήτη. Πρέπει να περιμένουμε τη φυσιολογική, υλική ανάπτυξη ενός πλανήτη. Δεν έχουμε απολύτως κανένα έλεγχο πάνω στη γεωλογική εξέλιξη. Αν οι φυσικές συνθήκες το επέτρεπαν, θα κανονίζαμε για την ολοκληρωμένη εξέλιξη της ζωής σε πολύ λιγότερα από ένα εκατομμύριο χρόνια. Αλλά είμαστε όλοι υπό τη δικαιοδοσία των Υπέρτατων Κυβερνητών του Παραδείσου και ο χρόνος είναι ανύπαρκτος στον Παράδεισο.
65:8.3 Η βαθμολογημένη ράβδος του ατόμου για τη μέτρηση του χρόνου είναι η διάρκεια της ζωής του. Γι’ αυτό το λόγο, όλα τα πλάσματα περιορίζονται από το χρόνο και έτσι θεωρούν πράγματι την εξέλιξη ως μία μακρά, αφαιρετική διαδικασία. Σ’ εκείνους από εμάς των οποίων η διάρκεια της ζωής δεν περιορίζεται από την επίγεια υπόσταση, η εξέλιξη δεν φαίνεται να είναι τόσο παρατεταμένη διεργασία. Στον Παράδεισο, όπου ο χρόνος είναι ανύπαρκτος, οι καταστάσεις αυτές αποτελούν όλες παρόν για τη διάνοια του Απόλυτου και τα έργα της Αιωνιότητας.
65:8.4 Καθώς η διανοητική εξέλιξη εξαρτάται και καθυστερείται από την αργή ανάπτυξη των φυσικών συνθηκών, έτσι και η πνευματική πρόοδος εξαρτάται από την διανοητική διεύρυνση και πάντα καθυστερεί από τη διανοητική καθυστέρηση. Τούτο, όμως, δεν σημαίνει ότι η πνευματική εξέλιξη εξαρτάται από την εκπαίδευση, την καλλιέργεια, ή τη σοφία. Η ψυχή μπορεί να εξελιχθεί ανεξάρτητα από την διανοητική καλλιέργεια, αλλά όχι υπό την απουσία της διανοητικής ικανότητας και επιθυμίας – της επιλογής της σωτηρίας και της απόφασης να φθάσει κανείς στην πάντα αυξανόμενη τελειότητα – να πράττει το θέλημα του Πατέρα εν ουρανοίς. Αν και η σωτηρία μπορεί να μην εξαρτάται από την κατοχή της γνώσης και της σοφίας, η πρόοδος οπωσδήποτε εξαρτάται.
65:8.5 Στα κοσμικά, εξελικτικά εργαστήρια ο νους πάντα κυριαρχεί επί της ύλης και το πνεύμα συνδέεται πάντα με τη διάνοια. Αποτυχία των διαφορετικών αυτών ιδιοτήτων να συγχρονισθούν και να συνεργασθούν μπορεί να προκαλέσει χρονικές καθυστερήσεις, αν όμως το άτομο πραγματικά γνωρίζει τον θεό και επιθυμεί να τον βρει και να γίνει σαν κι’ αυτόν, τότε η σωτηρία είναι βέβαιη, ανεξάρτητα από τα μειονεκτήματα του χρόνου. Η φυσική κατάσταση μπορεί να δυσκολέψει το νου και η διανοητική δυστροπία μπορεί να καθυστερήσει το πνευματικό επίτευγμα, αλλά κανένα από τα εμπόδια αυτά δεν μπορεί να νικήσει την ολόψυχη επιλογή της βούλησης.
65:8.6 Όταν οι φυσικές συνθήκες ωριμάσουν, μπορεί να λάβουν χώρα αιφνίδιες διανοητικές εξελίξεις. Όταν η διανοητική κατάσταση είναι ευνοϊκές, αιφνίδιες πνευματικές μεταμορφώσεις μπορεί να επισυμβούν. Όταν οι πνευματικές αξίες λάβουν την προσήκουσα αναγνώριση, τότε οι κοσμικές ιδέες γίνονται ευδιάκριτες και με αυξανόμενο ρυθμό η προσωπικότητα απαλλάσσεται από τα εμπόδια του χρόνου και ελευθερώνεται από τους περιορισμούς του διαστήματος.
65:8.7 [Υποστηρίχθηκε από ένα Φορέα της Ζωής διαμένοντα στην Ουράντια.]
| Εγγραφο 64. ΟΙ ΕΞΕΛΙΚΤΙΚΕΣ ΦΥΛΕΣ ΤΩΝ ΧΡΩΜΑΤΩΝ |
Δείκτης
Πολλαπλή έκδοση |
Εγγραφο 66. Ο ΠΛΑΝΗΤΙΚΟΣ ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ ΤΗΣ ΟΥΡΑΝΤΙΑ |