© 2018 Ίδρυμα Ουράντια
| Εγγραφο 81. Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΟΥ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ |
Δείκτης
Πολλαπλή έκδοση |
Εγγραφο 83. Ο ΘΕΣΜΟΣ ΤΟΥ ΓΑΜΟΥ |
82:0.1 Ο γάμος –η συνεύρεση – αναπτύσσεται μέσα από την αμφισεξουαλικότητα. Ο γάμος αποτελεί την αντιδραστική προσαρμογή του ανθρώπου σ’ αυτή την αμφισεξουαλικότητα, ενώ η οικογενειακή ζωή είναι το συνολικό αποτέλεσμα που απορρέει από όλες αυτές τις εξελικτικές και προσαρμοστικές διευθετήσεις. Ο γάμος είναι ανθεκτικός. Δεν είναι εγγενής στη βιολογική εξέλιξη, αλλά είναι η βάση κάθε κοινωνικής εξέλιξης και γι’ αυτό είναι βέβαιο ότι θα εξακολουθήσει να υφίσταται σε κάποια μορφή. Ο γάμος προσέφερε στην ανθρωπότητα την εστία και η εστία αποτελεί την κορωνίδα ολόκληρου του μακραίωνου και δύσκολου εξελικτικού αγώνα.
82:0.2 Ενώ οι θρησκευτικοί, κοινωνικοί και εκπαιδευτικοί θεσμοί είναι όλοι θεμελιακοί για την επιβίωση του ανθρωπιστικού πολιτισμού, η οικογένεια είναι ο ανώτερος εκπολιτιστής. Ένα παιδί μαθαίνει το μεγαλύτερο μέρος των βασικών της ζωής από την οικογένεια και τους γείτονές του.
82:0.3 Οι άνθρωποι των παλιότερων καιρών δεν διέθεταν πολύ πλούσιο κοινωνικό πολιτισμό, αλλά αυτόν που είχαν, τον μετέδωσαν πιστά και αποτελεσματικά στην επόμενη γενιά. Και πρέπει να αναγνωρίσετε ότι οι περισσότεροι από τους πολιτισμούς αυτούς του παρελθόντος συνέχισαν να εξελίσσονται με το ελάχιστο των άλλων απαραίτητων θεσμικών επιδράσεων, επειδή η οικογένεια λειτουργούσε αποτελεσματικά. Σήμερα οι ανθρώπινες φυλές διαθέτουν μια πλούσια κοινωνική και πολιτισμική κληρονομιά που πρέπει με σύνεση και αποφασιστικότητα να μεταδοθεί στις επόμενες γενιές. Η οικογένεια, ως εκπαιδευτικός θεσμός, πρέπει να διατηρηθεί.
82:1.1 Παρά το χάσμα μεταξύ των προσωπικοτήτων των ανδρών και των γυναικών, η ερωτική παρόρμηση αρκεί για να διασφαλίσει το σμίξιμό τους για την αναπαραγωγή του είδους. Το ένστικτο αυτό λειτουργούσε αποτελεσματικά πολύ πριν οι άνθρωποι γνωρίσουν μεγάλο μέρος αυτού που αργότερα ονομάσθηκε αγάπη, αφοσίωση και συζυγική πίστη. Η συνεύρεση αποτελεί εγγενή τάση και ο γάμος είναι το εξελικτικό, κοινωνικό της επακόλουθο.
82:1.2 Το ενδιαφέρον και η επιθυμία για έρωτα δεν ήσαν πάθη κυριαρχικά στους πρωτόγονους λαούς. Απλά τα θεωρούσαν δεδομένα. Ολόκληρη η αναπαραγωγική εμπειρία ήταν απαλλαγμένη από φανταστικές φιοριτούρες. Το απόλυτα συναρπαστικό ερωτικό πάθος των περισσότερο πολιτισμένων λαών οφείλεται κυρίως στις φυλετικές προσμίξεις, ιδιαίτερα εκεί όπου η εξελικτική φύση έχει διεγερθεί από την συνδετική φαντασία και την εκτίμηση της ομορφιάς των Νοδιτών και των Αδαμιτών. Η Ανδιτική, όμως, αυτή κληρονομιά απορροφήθηκε από τις εξελικτικές φυλές σε τόσο περιορισμένα ποσοστά, ώστε απέτυχε να παράσχει επαρκή αυτοέλεγχο επί των ζωωδών παθών και έτσι αυτά αναζωογονήθηκαν και εκδηλώθηκαν με την ικανότητα για εντονότερο σεξουαλικό ενδιαφέρον και σφοδρότερες ερωτικές επιθυμίες. Από τις εξελικτικές φυλές, ο κόκκινος άνθρωπος διαθέτει τον ανώτερο ερωτικό κώδικα.
82:1.3 Ο ερωτικός συντονισμός σε σχέση με το γάμο υποδηλώνει:
82:1.4 1. Τη σχετική πρόοδο του πολιτισμού. Ο πολιτισμός απαιτούσε όλο και περισσότερο από τον έρωτα να ικανοποιηθεί μέσα από χρήσιμες διόδους και σύμφωνα με τα έθιμα.
82:1.5 2. Το ποσοστό των Ανδιτικών γόνων σε οποιοδήποτε πληθυσμό. Μεταξύ τέτοιων ομάδων το σεξ έχει γίνει εκφραστής του ανώτερου αλλά και του κατώτερου τόσο στην σωματική, όσο και τη συναισθηματική φύση.
82:1.6 Οι φυλές Σαντζίκ διέθεταν φυσιολογικό ζωώδες πάθος, αλλά επεδείκνυαν ελάχιστη φαντασία, ή εκτίμηση για την ομορφιά και τη φυσική γοητεία του αντίθετου φύλου. Αυτό που αποκαλείται σεξουαλική γοητεία απουσιάζει, κυριολεκτικά, ακόμη και από τις σημερινές πρωτόγονες φυλές. Αυτοί οι μη επιμεμειγμένοι πληθυσμοί διαθέτουν σαφές ερωτικό ένστικτο, αλλά ανεπαρκή σεξουαλική έλξη, που να δημιουργεί σοβαρά προβλήματα, τα οποία θα απαιτούσαν κοινωνικό έλεγχο.
82:1.7 Το ερωτικό ένστικτο είναι μία από τις κυρίαρχες φυσικές κατευθυντήριες δυνάμεις των ανθρώπινων υπάρξεων. Είναι το μοναδικό πάθος που, με το πρόσχημα της ατομικής ικανοποίησης, ξεγελά αποτελεσματικά τον εγωιστή άνθρωπο στο να τοποθετήσει την ευημερία και τη διαιώνιση της φυλής πολύ ψηλότερα από την προσωπική του ανακούφιση και την ατομική του απαλλαγή από τις ευθύνες.
82:1.8 Ως θεσμός, ο γάμος, από όταν εμφανίσθηκε ως τη σύγχρονη εποχή, απεικονίζει την κοινωνική εξέλιξη της βιολογικής τάσης για αυτοδιαιώνιση. Η διαιώνιση του εξελισσόμενου ανθρώπινου είδους εξασφαλίζεται δια της παρουσίας αυτής της συνευρετικής παρόρμησης της φυλής, ενός ενστίκτου που αόριστα ονομάζεται ερωτική έλξη. Το σπουδαίο αυτό βιολογικό ένστικτο γίνεται το παρορμητικό κομβικό σημείο για κάθε είδος συναφών ενστίκτων, συναισθημάτων και συνηθειών – σωματικών, διανοητικών, ηθικών και κοινωνικών.
82:1.9 Στους άγριους, η προμήθεια της τροφής ήταν το κίνητρο που τους παρότρυνε, όταν, όμως, ο πολιτισμός εξασφαλίσει αφθονία τροφής, το ερωτικό ένστικτο γίνεται, πολλές φορές, η κυρίαρχη παρόρμηση και ως εκ τούτου χρειάζεται πάντα κοινωνική παρέμβαση. Στα ζώα, η ενστικτώδης περιοδικότητα ελέγχει την τάση για ζευγάρωμα, αλλά επειδή ο άνθρωπος είναι σε τόσο μεγάλο βαθμό αυτοελεγχόμενη ύπαρξη, η ερωτική επιθυμία δεν είναι, γενικά, περιοδική. Για το λόγο αυτό είναι απαραίτητο για την κοινωνία να επιβάλλει τον αυτοέλεγχο στα άτομα.
82:1.10 Κανένα ανθρώπινο συναίσθημα, ή ένστικτο, αν μείνει ανεξέλεγκτο και ασυγκράτητο, δεν μπορεί να προκαλέσει τόσο μεγάλο κακό και θλίψη όσο αυτό το πανίσχυρο ερωτικό ένστικτο. Η ευφυής υποταγή του ενστίκτου αυτού στις κοινωνικές επιταγές είναι η ανώτατη δοκιμασία της πραγματικότητας οποιουδήποτε πολιτισμού. Ο αυτοέλεγχος, ο ολοένα μεγαλύτερος αυτοέλεγχος είναι η συνεχώς αυξανόμενη απαίτηση του προοδεύοντος ανθρώπινου είδους. Η μυστικότητα, η ανειλικρίνεια και η υποκρισία μπορούν να καλύψουν τα ερωτικά προβλήματα, αλλά δεν παρέχουν λύσεις, ούτε προάγουν την ηθική.
82:2.1 Η ιστορία της εξέλιξης του γάμου είναι απλά η ιστορία του ελέγχου του σεξ μέσα από τις πιέσεις των κοινωνικών, των θρησκευτικών και των αστικών περιορισμών. Η φύση ουδόλως αναγνωρίζει τα άτομα. Δεν γνωρίζει τα αποκαλούμενα ήθη. Ενδιαφέρεται μόνο και αποκλειστικά για την αναπαραγωγή του είδους. Η φύση επιτακτικά επιμένει στην αναπαραγωγή, αλλά αδιάφορα αφήνει τα συνακόλουθα προβλήματα να επιλυθούν από την κοινωνία, δημιουργώντας, έτσι, ένα αεί παρόν και μείζον πρόβλημα για την εξελικτική ανθρωπότητα. Η κοινωνική αυτή σύγκρουση συνίσταται στον ατέλειωτο πόλεμο μεταξύ των βασικών ενστίκτων και της εξελισσόμενης ηθικής.
82:2.2 Μεταξύ των πρώιμων φυλών υπήρχε ελάχιστη, ή καμία ρύθμιση των σχέσεων των φύλων. Εξ αιτίας της ασυδοσίας αυτής στο σεξ, δεν υπήρχε καθόλου πορνεία. Σήμερα οι Πυγμαίοι, καθώς και άλλες υποανάπτυκτες ομάδες δεν έχουν το θεσμό του γάμου. Η μελέτη των λαών αυτών αποκαλύπτει τα απλά έθιμα της συνεύρεσης που ακολουθούνται από τις πρωτόγονες φυλές. Ωστόσο, όλοι οι αρχαίοι λαοί πρέπει πάντα να μελετώνται και να κρίνονται υπό το φως των ηθικών προτύπων των ηθών της εποχής τους.
82:2.3 Ο ελεύθερος έρωτας, πάντως, ουδέποτε βρισκόταν σε υπόληψη, από το επίπεδο των αγρίων και πάνω. Από τη στιγμή που άρχισαν να δημιουργούνται οι κοινωνικές ομάδες, άρχισαν να αναπτύσσονται οι κώδικες του γάμου και οι συζυγικοί περιορισμοί. Έτσι, λοιπόν, η εύρεση συντρόφου1 προόδευσε μέσω ενός πλήθους μεταβολών, από μία κατάσταση απόλυτης, σχεδόν, ερωτικής ασυδοσίας, στα πρότυπα του εικοστού αιώνα, του, σχετικά απόλυτου, περιορισμού στο σεξ.
82:2.4 Κατά τα αρχικά στάδια της εξέλιξης των φατριών τα ήθη και οι περιοριστικές απαγορεύσεις ήσαν πολύ σκληρές, αλλά κρατούσαν, πράγματι, τα δύο φύλα χωρισμένα – τούτο ευνοούσε την ησυχία, την τάξη και την τεχνολογική πρόοδο – και έτσι άρχισε η μακραίωνη εξέλιξη του γάμου και της οικογένειας. Τα σεξουαλικά έθιμα της ένδυσης, του στολισμού, καθώς και οι θρησκευτικές πρακτικές προήλθαν από αυτά τα αρχικά ταμπού, τα οποία καθόρισαν το μέγεθος της σεξουαλικής ελευθερίας και τελικά δημιούργησαν τις έννοιες της ακολασίας, του εγκλήματος και της αμαρτίας. Αλλά για πάρα πολλούς αιώνες ήταν έθιμο να αναστέλλονται όλοι οι περί το σεξ κανονισμοί στις μεγάλες γιορτές, ιδιαίτερα την Πρώτη του Μάη2 [1]
82:2.5 Οι γυναίκες ανέκαθεν υφίσταντο μεγαλύτερα περιοριστικά ταμπού από τους άνδρες. Τα πολύ παλιά ήθη πρόσφεραν τον ίδιο βαθμό σεξουαλικής ελευθερίας στις άγαμες γυναίκες, όπως και στους άνδρες, ωστόσο ανέκαθεν απαιτείτο από τις συζύγους να είναι πιστές στους συζύγους τους. Ο πρωτόγονος γάμος δεν περιόριζε πολύ τις σεξουαλικές ελευθερίες στους άνδρες, αλλά επέβαλε μεγαλύτερους σεξουαλικούς περιορισμούς στη σύζυγο. Οι ύπανδρες γυναίκες έφεραν πάντα ένα σημάδι που τις απομόνωνε, ως τάξη, όπως π.χ. κτένισμα, ενδυμασία, πέπλο, απομόνωση, στόλισμα και δακτυλίδια.
82:3.1 Ο γάμος αποτελεί τη θεσμική απάντηση του κοινωνικού οργανισμού στην πανταχού παρούσα βιολογική τάση της ακατάπαυστης παρόρμησης του ανθρώπου να αναπαράγεται – να αυτοεξαπλώνεται. Η συνεύρεση είναι συμπαντικά φυσιολογική και όπως η κοινωνία εξελίσσετο από το απλό στο σύνθετο, μια αντίστοιχη εξέλιξη των ηθών της συνεύρεσης έλαβε χώρα, η γένεση του θεσμού του γάμου. Οπουδήποτε η κοινωνική εξέλιξη προοδεύει μέχρι του σημείου στο οποίο δημιουργούνται τα ήθη, εκεί θα βρεθεί ο γάμος, ως εξελικτικός θεσμός.
82:3.2 Ανέκαθεν υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν δύο ξεχωριστοί τομείς στο γάμο: τα ήθη, οι νόμοι που διέπουν τις κοινωνικές πλευρές της συνεύρεσης και οι διαμετρικά αντίθετες, απόρρητες, προσωπικές σχέσεις των ανδρών και των γυναικών. Πάντα το άτομο επαναστατούσε κατά των κανονισμών πάνω στον έρωτα που επέβαλλε η κοινωνία. Και τούτος είναι ο λόγος για το αιώνιο σεξουαλικό πρόβλημα: Η αυτοδιατήρηση είναι ατομική υπόθεση, αλλά διεξάγεται από την ομάδα. Η αυτοδιαιώνιση είναι κοινωνική πράξη, αλλά διασφαλίζεται από το ατομικό ένστικτο.
82:3.3 Τα ήθη, όταν γίνονται σεβαστά, έχουν πολύ μεγάλη δύναμη στο να περιορίσουν και να ελέγξουν τη σεξουαλική παρόρμηση, όπως φαίνεται σε όλες τις φυλές. Τα πρότυπα του γάμου ανέκαθεν υπήρξαν ουσιαστικός δείκτης της τρέχουσας δύναμης των ηθών και της λειτουργικής ακεραιότητας των πολιτικών κυβερνήσεων. Τα πρώιμα, ωστόσο, έθιμα ως προς το σεξ και τη συνεύρεση ήσαν ένα πλήθος αντιφατικών και σκληρών κανονισμών. Οι γονείς, τα παιδιά, οι συγγενείς και η κοινωνία, όλοι είχαν αντικρουόμενα συμφέροντα στους κανονισμούς του γάμου. Παρά ταύτα, όμως, οι φυλές εκείνες που εξήραν και εφάρμοσαν το γάμο φυσιολογικά εξελίχθησαν σε ανώτερα επίπεδα και επέζησαν σε μεγάλους αριθμούς.
82:3.4 Κατά τους πρωτόγονους καιρούς ο γάμος αποτελούσε το τίμημα της κοινωνικής υπόστασης[2]. Η κατοχή μιας συζύγου ήταν διάκριση τιμητική. Ο άγριος θεωρούσε ότι η ημέρα του γάμου του σηματοδοτεί την είσοδό του στην υπευθυνότητα και την ανδρική υπόσταση. Κάποια εποχή, ο γάμος αντιμετωπίζετο ως κοινωνικό καθήκον. Σε κάποια άλλη, ως θρησκευτική υποχρέωση. Και σε μια άλλη ακόμη, ως πολιτική προϋπόθεση για να γεννήσει πολίτες για το κράτος.
82:3.5 Πολλές πολύ παλιές φυλές απαιτούσαν από κάποιον να διαπράξει κλοπή, ως προσόν για να παντρευτεί. Μεταγενέστεροι λαοί αντικατέστησαν την κλοπή με επιδρομές, αθλητικούς αγώνες και ανταγωνιστικά παιγνίδια. Οι νικητές των διαγωνισμών αυτών έπαιρναν το πρώτο βραβείο – την επιλογή της νύφης της χρονιάς. Μεταξύ των κεφαλοκυνηγών, ένας νέος δεν παντρεύετο, μέχρις ότου αποκτήσει τουλάχιστον μία κεφαλή, αν και τέτοιες κεφαλές μπορούσε, μερικές φορές, να αγοράσει. Καθώς η αγορά των συζύγων έφθινε, αυτές κερδίζονταν σε αγώνες αινιγμάτων, μια πρακτική που ακόμη διατηρείται σε πολλές φυλές μαύρων.
82:3.6 Με την πρόοδο του πολιτισμού, ορισμένες φυλές άφηναν τις σκληρές γαμήλιες δοκιμασίες, που αφορούσαν στην αντοχή του αρσενικού, στα χέρια των γυναικών. Έτσι αυτές μπορούσαν να δείξουν την εύνοιά τους στους άνδρες που επέλεγαν. Οι γαμήλιες αυτές δοκιμασίες περιελάμβαναν την επιδεξιότητα στο κυνήγι, την πάλη και την ικανότητα να φροντίζει κάποιος την οικογένεια. Ζητούσαν από το γαμπρό, από καιρό, να ενταχθεί στην οικογένεια της νύφης για τουλάχιστον ένα χρόνο, για να ζήσει και δουλέψει εκεί και να αποδείξει ότι άξιζε τη γυναίκα που ζητούσε.
82:3.7 Τα προσόντα μιας συζύγου ήσαν η ικανότητα να δουλεύει σκληρά και να γεννά παιδιά. Της ζητούσαν να εκτελέσει μια συγκεκριμένη αγροτική δουλειά σ’ ένα ορισμένο διάστημα. Και, αν είχε ήδη γεννήσει παιδί πριν το γάμο, τότε ήταν, πράγματι, πολύτιμη. Η γονιμότητα της ήταν εξασφαλισμένη.
82:3.8 Το γεγονός ότι οι αρχαίοι λαοί θεωρούσαν την αγαμία ντροπή, ή ακόμη και αμαρτία, εξηγεί την προέλευση των γάμων μεταξύ παιδιών. Εφ’ όσον κάποιος πρέπει να παντρευτεί, όσο νωρίτερα, τόσο το καλύτερο. Αποτελούσε, επίσης, γενική πεποίθηση ότι οι άγαμοι δεν θα γίνονταν δεκτοί στη γη των πνευμάτων και αυτό ήταν ένα επιπλέον ελατήριο για τους γάμους των παιδιών, ακόμη και από τη γέννησή τους και μερικές φορές πριν γεννηθούν, ανεξάρτητα από το φύλο. Οι αρχαίοι πίστευαν ότι ακόμη και οι θεοί πρέπει να παντρεύονται. Οι πανάρχαιοι προξενητές προσλαμβάνονταν για να διαπραγματευθούν γάμους νεκρών ατόμων. Ένας γονέας μπορούσε να φροντίσει ώστε αυτοί οι μεσολαβητές να πραγματοποιήσουν το γάμο του νεκρού γιου του με τη νεκρή θυγατέρα μιας άλλης οικογένειας.
82:3.9 Στους μεταγενέστερους λαούς, η εφηβεία ήταν η κοινή ηλικία γάμου, ωστόσο, η ηλικία αυτή μεγάλωσε σε άμεση αντιστοιχία με την πρόοδο του πολιτισμού. Από νωρίς στην κοινωνική εξέλιξη ανεφύησαν εκκεντρικές και άγαμες τάξεις, ανδρών και γυναικών. Ιδρύθηκαν και διατηρήθηκαν από άτομα από τα οποία έλειπε η φυσική, σεξουαλική παρόρμηση.
82:3.10 Πολλές φυλές επέτρεπαν στα μέλη της κυβερνώσας ομάδας να έχουν ερωτικές σχέσεις με τη νύφη ακριβώς πριν αυτή παραδοθεί στο σύζυγό της. Κάθε ένας από τους άνδρες αυτούς προσέφερε στο κορίτσι δώρο και αυτή ήταν η προέλευση του εθίμου της προσφοράς γαμήλιων δώρων. Σε πολλές φυλές, αναμένετο να κερδίσει μια νεαρή γυναίκα την προίκα της, η οποία συνίστατο στα δώρα που δεχόταν ως ανταμοιβή για τις σεξουαλικές της υπηρεσίες στην αίθουσα όπου γινόταν η έκθεση της νύφης.
82:3.11 Ορισμένες φυλές πάντρευαν τους νεαρούς με χήρες και μεγαλύτερες σε ηλικία γυναίκες και αργότερα, όταν αυτοί κάποια στιγμή έμεναν χήροι, τους επέτρεπαν να παντρευτούν τα νέα κορίτσια, εξασφαλίζοντας με τον τρόπο αυτό, όπως το εξέφραζαν, ότι δεν θα ήσαν και οι δύο γονείς ανόητοι, όπως πίστευαν ότι θα γινόταν, αν επέτρεπαν σε δυο νέους να ζευγαρώσουν. Άλλες φυλές περιόριζαν τη συνεύρεση σε ομάδες με παρόμοια ηλικία. Ήταν ο περιορισμός του γάμου σε ορισμένες ηλικιακές ομάδες που δημιούργησε τις απόψεις περί αιμομιξίας. (Στην Ινδία, ακόμη και σήμερα, δεν υπάρχουν περιορισμοί ηλικίας για το γάμο.)
82:3.12 Σύμφωνα με ορισμένες παραδόσεις η χηρεία ήταν κάτι που έπρεπε να φοβούνται, με τις χήρες είτε να δολοφονούνται, είτε να τις αφήνουν να αυτοκτονούν στον τάφο του συζύγου τους, επειδή υποτίθεται ότι θα έφθαναν στη χώρα των πνευμάτων με τον σύζυγό τους. Η χήρα που γλίτωνε, σχεδόν πάντα, κατηγορείτο για το θάνατο του συζύγου της. Ορισμένες φυλές τις έκαιγαν ζωντανές. Αν μία χήρα εξακολουθούσε να ζει, η ζωή της ήταν ζωή συνεχούς πένθους και αφόρητων κοινωνικών περιορισμών, αφού ο δεύτερος γάμος, γενικά, αποδοκιμάζετο.
82:3.13 Σε παλιότερους καιρούς, πολλές πρακτικές που τώρα θεωρούνται ανήθικες ενθαρρύνονταν. Οι πρωτόγονες σύζυγοι, όχι σπάνια, καμάρωναν για τις σχέσεις του συζύγου τους με άλλες γυναίκες. Η αγνότητα των κοριτσιών αποτελούσε μέγα εμπόδιο στο γάμο. Η γέννηση ενός παιδιού πριν το γάμο αύξανε πάρα πολύ την επιθυμία να κάνουν σύζυγο το συγκεκριμένο κορίτσι, αφού ο άνδρας ήταν βέβαιος ότι θα είχε μια γόνιμη σύντροφο.
82:3.14 Πολλές πρωτόγονες φυλές επέτρεπαν το δοκιμαστικό γάμο έως ότου η γυναίκα μείνει έγκυος, οπότε ετελείτο η κανονική γαμήλια τελετή. Σε άλλες φυλές, ο γάμος δεν εορτάζετο μέχρις ότου γεννηθεί το πρώτο παιδί. Αν μία σύζυγος ήταν στείρα, έπρεπε να εξαγορασθεί από τους γονείς της και ο γάμος ακυρώνετο. Τα έθιμα απαιτούσαν κάθε ζευγάρι να έχει παιδιά.
82:3.15 Αυτοί οι πρωτόγονοι δοκιμαστικοί γάμοι ήσαν εντελώς απαλλαγμένοι από κάθε μορφή ακολασίας. Ήσαν, απλά, ειλικρινείς έλεγχοι γονιμότητας. Τα άτομα που έδιναν υπόσχεση γάμου παντρεύονταν για πάντα μόλις πιστοποιείτο η γονιμότητα. Ενώ τα σύγχρονα ζευγάρια παντρεύονται με τη σκέψη ενός εύκολου διαζυγίου στο πίσω μέρος του μυαλού τους, αν δεν είναι απόλυτα ευτυχείς στην έγγαμη ζωή τους, στην πραγματικότητα κάνουν ένα είδος δοκιμαστικού γάμου, ενός γάμου που βρίσκεται πολύ χαμηλότερα από το κύρος των έντιμων εγχειρημάτων των λιγότερο πολιτισμένων προγόνων τους.
82:4.1 Ο γάμος υπήρξε, ανέκαθεν, στενά συνδεδεμένος με την ιδιοκτησία αλλά και με τη θρησκεία. Η ιδιοκτησία σταθεροποίησε το γάμο. Η θρησκεία, του έδωσε ηθική υπόσταση.
82:4.2 Ο πρωτόγονος γάμος αποτελούσε επένδυση, οικονομική κερδοσκοπία. Ήταν περισσότερο επιχείρηση και λιγότερο ερωτοτροπία. Οι αρχαίοι παντρεύονταν για τα οφέλη και την ευημερία της ομάδας. Γι’ αυτό οι γάμοι τους προγραμματίζονταν και ρυθμίζονταν από την ομάδα, τους γονείς και τους πρεσβύτερους. Και το ότι τα έθιμα περί ιδιοκτησίας κατόρθωσαν να σταθεροποιήσουν το θεσμό του γάμου αποδεικνύεται από το γεγονός ότι ο γάμος διαρκούσε περισσότερο στις αρχαίες φυλές, απ’ όσο διαρκεί σε πολλούς σύγχρονος λαούς.
82:4.3 Καθώς ο πολιτισμός προόδευε και η ατομική ιδιοκτησία έχαιρε ακόμη μεγαλύτερης αναγνώρισης από τα έθιμα, η κλοπή έγινε το μεγαλύτερο έγκλημα. Η μοιχεία, αναγνωρίζετο ως ένα είδος κλοπής, ως παραβίαση των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας του συζύγου. Ως εκ τούτου, δεν αναφέρεται ειδικά στους πρώιμους κώδικες και ήθη. Η γυναίκα ξεκίνησε ως ιδιοκτησία του πατέρα της, ο οποίος εκχωρούσε την ιδιοκτησία του στον σύζυγό της και όλες οι νόμιμες σεξουαλικές σχέσεις αναπτύσσονταν μέσα από τα προϋπάρχοντα αυτά δικαιώματα επί της ιδιοκτησίας. Η Παλαιά Διαθήκη αντιμετωπίζει τις γυναίκες ως είδος ιδιοκτησίας. Το Κοράνι διδάσκει την κατωτερότητά τους. Ο άνδρας είχε το δικαίωμα να δανείσει τη σύζυγό του σ’ ένα φίλο, ή φιλοξενούμενο και το έθιμο αυτό επικρατεί ακόμη μεταξύ ορισμένων λαών.
82:4.4 Η σύγχρονη ερωτική ζηλοτυπία δεν είναι εγγενής. Είναι προϊόν των εξελισσομένων ηθών. Ο πρωτόγονος άνθρωπος δεν ζήλευε τη γυναίκα του. Προστάτευε απλά την ιδιοκτησία του. Ο λόγος για τον οποίο η σύζυγος είχε μεγαλύτερη ευθύνη, όσον αφορά στην ερωτική συμπεριφορά, από τον άνδρα, ήταν το ότι η συζυγική της απιστία είχε σχέση με τους απογόνους και την κληρονομιά. Πολύ νωρίς στην πορεία του πολιτισμού το παράνομο παιδί περιέπεσε σε ανυποληψία. Αρχικά μόνον η γυναίκα τιμωρείτο για μοιχεία. Αργότερα, τα έθιμα θέσπισαν την τιμωρία του συντρόφου της, επίσης, και για πάρα πολλούς αιώνες ο προσβεβλημένος σύζυγος, ή ο προστάτης πατέρας είχε απόλυτο δικαίωμα να σκοτώσει τον άνδρα καταπατητή. Οι σύγχρονοι λαοί διατηρούν τα έθιμα αυτά, τα οποία επιτρέπουν τα αποκαλούμενα εγκλήματα τιμής βάσει άγραφων νόμων.
82:4.5 Εφ’ όσον το ταμπού της αγνότητας προέρχεται από μία φάση των περί την ιδιοκτησία εθίμων, εφαρμόσθηκε αρχικά στις παντρεμένες γυναίκες αλλά όχι στα άγαμα κορίτσια. Σε μεταγενέστερους χρόνους, η αγνότητα απαιτείτο περισσότερο από τον πατέρα, απ’ όσο απαιτείτο από τον μνηστήρα. Η παρθένα ήταν εμπορεύσιμο περιουσιακό στοιχείο για τον πατέρα – είχε μεγαλύτερη τιμή. Καθώς η παρθενία γινόταν όλο και περισσότερο απαιτητή, έγινε πρακτική το να πληρώνεται στον πατέρα μια αντιμισθία για τη νύφη σε αναγνώριση του ότι ανέθρεψε σωστά μια νύφη αγνή για τον μελλοντικό της σύζυγο. Από την στιγμή που άρχισε, η αντίληψη αυτή για τη γυναικεία παρθενία, παγιώθηκε τόσο πολύ στις φυλές, ώστε έγινε πρακτική το να εγκλωβίζουν, κυριολεκτικά, τα κορίτσια, στην ουσία να τα φυλακίζουν για χρόνια, ώστε να διασφαλίσουν την παρθενία τους. Και έτσι τα πιο πρόσφατα πρότυπα και οι έλεγχοι της παρθενίας αυτόματα δημιούργησαν τις τάξεις των επαγγελματιών πορνών. Επρόκειτο για τις νύφες που απορρίφθηκαν, τις γυναίκες εκείνες που βρέθηκαν από τη μητέρα του γαμπρού να μην είναι παρθένες.
82:5.1 Από πολύ νωρίς οι άγριοι διαπίστωσαν ότι η ανάμιξη της φυλής βελτίωνε την ποιότητα των απογόνων. Δεν είναι το ότι η ενδογαμία είναι πάντα κακή, αλλά η εξωγαμία ήταν πάντα συγκριτικά καλύτερη. Γι’ αυτό τα ήθη κατέληξαν στην απαγόρευση των ερωτικών σχέσεων μεταξύ στενών συγγενών. Αναγνωρίζετο ότι η εξωγαμία αύξανε σε μεγάλο βαθμό τις επιλεκτικές ευκαιρίες για εξελικτικές παραλλαγές και πρόοδο. Τα άτομα που προέρχονταν από εξωγαμία ήσαν περισσότερο ευπροσάρμοστα και είχαν μεγαλύτερες ικανότητες να επιβιώνουν σ’ έναν κόσμο εχθρικό. Τα άτιμα που εφάρμοζαν την ενδογαμία, μαζί με τα έθιμά τους, σταδιακά εξαφανίσθηκαν. Επρόκειτο για μια πάρα πολύ αργή εξέλιξη. Οι άγριοι δεν είχαν συναίσθηση αυτών των προβλημάτων. Οι μεταγενέστεροι, ωστόσο, και προοδευτικοί λαοί είχαν, ενώ επιπλέον παρατήρησαν ότι μια γενική αδυναμία ήταν πολλές φορές το αποτέλεσμα εκτεταμένης ενδογαμίας.
82:5.2 Ενώ η ενδογαμία σε ισχυρά γένη είχε, μερικές φορές, ως αποτέλεσμα τη δημιουργία ισχυρών φατριών, τα θεαματικά περιστατικά ενδογαμίας με άσχημο επακόλουθο τις κληρονομικές ατέλειες, έκαναν εντονότερη εντύπωση στο νου των ανθρώπων, με αποτέλεσμα τα προαγόμενα ήθη να διατυπώνουν όλο και περισσότερα ταμπού κατά των γάμων μεταξύ στενών συγγενών.
82:5.3 Η θρησκεία είχε από καιρό γίνει δραστικός φραγμός κατά της εξωγαμίας. Πολλοί θρησκευτικοί δάσκαλοι είχαν απαγορεύσει το γάμο εκτός της πίστης. Οι γυναίκες ευνοούσαν συνήθως την πρακτική της ενδογαμίας, οι άνδρες, της εξωγαμίας. Η ιδιοκτησία επηρέαζε ανέκαθεν το γάμο και, μερικές φορές, σε μία προσπάθεια να παραμείνει η περιουσία μέσα στην οικογένεια, δημιουργήθηκαν έθιμα που υποχρέωναν τη γυναίκα να διαλέξει σύζυγο μέσα από την πατρική φυλή. Τα θεσπίσματα αυτού του είδους οδήγησαν στον μεγάλο πολλαπλασιασμό των γάμων μεταξύ εξαδέλφων. Η ενδογαμία εφαρμόσθηκε, επίσης, στην προσπάθεια να διαφυλαχθούν τα μυστικά της δεξιοτεχνίας. Οι επιδέξιοι τεχνίτες προσπαθούσαν να κρατήσουν τη γνώση της τέχνης τους μέσα στην οικογένεια.
82:5.4 Οι ανώτερες ομάδες, όταν απομονώνονταν, επέστρεφαν πάντα στην ομοαίματη συνεύρεση. Οι Νοδίτες, για περισσότερα από εκατόν πενήντα χιλιάδες χρόνια, ήσαν μία από τις μεγάλες ενδογαμικές ομάδες. Τα μεταγενέστερα ήθη επί της ενδογαμίας επηρεάσθηκαν τρομακτικά από τις παραδόσεις της ιώδους φυλής, στην οποία, αρχικά, οι γάμοι γίνονταν, αναγκαστικά, μεταξύ αδελφού και αδελφής. Και οι γάμοι μεταξύ αδελφού και αδελφής ήταν κοινοί στην αρχαία Αίγυπτο, τη Συρία, τη Μεσοποταμία και σ΄ όλες τις χώρες που κάποτε είχαν καταληφθεί από τους Ανδίτες. Οι Αιγύπτιοι από παλιά εφάρμοζαν τους γάμους μεταξύ αδελφού και αδελφής σε μία προσπάθεια να διατηρήσουν το βασιλικό αίμα καθαρό, ένα έθιμο το οποίο διατηρήθηκε ακόμη περισσότερο καιρό στην Περσία. Για τους κατοίκους της Μεσοποταμίας, πριν από την εποχή του Αβραάμ, οι γάμοι εξαδέλφων ήταν υποχρεωτικοί. Οι εξάδελφοι είχαν εκ των προτέρων γαμήλια δικαιώματα επί των εξαδέλφων[3][4]. Ο ίδιος ο Αβραάμ παντρεύτηκε την ετεροθαλή αδελφή του, αλλά τέτοιες ενώσεις δεν επιτρέπονταν από τα μεταγενέστερα ήθη των Εβραίων.
82:5.5 Η πρώτη κίνηση για την απομάκρυνση από τους γάμους μεταξύ αδελφών έγινε υπό το καθεστώς της πολυγαμίας, επειδή η αδελφή-σύζυγος με αλαζονεία κυριαρχούσε επί της άλλης συζύγου, ή συζύγων[5]. Τα έθιμα ορισμένων φυλών απαγόρευαν το γάμο με τη χήρα του νεκρού αδελφού, αλλά απαιτούσαν από τον ζώντα αδελφό να κάνει παιδιά για λογαριασμό του νεκρού αδελφού του[6]. Δεν υπάρχει βιολογικό ένστικτο εναντίον οποιουδήποτε βαθμού ενδογαμίας. Οι περιορισμοί αυτοί αποτελούν εντελώς θέμα ταμπού.
82:5.6 Η εξωγαμία επεκράτησε τελικά, επειδή την προτιμούσαν οι άνδρες[7]. Το να πάρουν γυναίκα απ’ έξω εξασφάλιζε μεγαλύτερη ελευθερία από τους συγγενείς. Η εξοικείωση γεννά την περιφρόνηση. Έτσι, λοιπόν, καθώς το στοιχείο της ατομικής επιλογής άρχισε να κυριαρχεί στο ζευγάρωμα, έγινε έθιμο να επιλέγονται σύντροφοι εκτός της φυλής.
82:5.7 Πολλές φυλές απαγόρευσαν, τελικά, το γάμο μέσα στην οικογένεια. Άλλες περιόρισαν τη συνεύρεση σε ορισμένες κάστες. Το ταμπού κατά του γάμου με μία γυναίκα που ανήκε στο ίδιο τοτέμ με κάποιον έδωσε ώθηση στο έθιμο να κλέβουν γυναίκες από γειτονικές φυλές. Αργότερα, οι γάμοι κανονίζονταν περισσότερο σύμφωνα με το χώρο κατοικίας παρά με τη συγγένεια. Έγιναν πολλά βήματα έως ότου η ενδογαμία εξελιχθεί στη σύγχρονη εξωγαμία. Ακόμα και όταν τα ταμπού απαγόρευαν την ενδογαμία στους κοινούς ανθρώπους, στους ηγέτες και τους βασιλείς επετρέπετο να παντρεύονται με στενές συγγενείς για να διατηρήσουν το βασιλικό αίμα συγκεντρωμένο και καθαρό. Τα έθιμα επέτρεπαν, συνήθως, στους κυρίαρχους κυβερνήτες ορισμένες ελευθεριότητες στα σεξουαλικά θέματα.
82:5.8 Η παρουσία των μεταγενέστερων λαών των Ανδιτών επέδρασε πολύ στην αυξανόμενη επιθυμία των φυλών του Σαντζίκ να συνευρίσκονται με άτομα εκτός των φυλών τους. Δεν ήταν, ωστόσο, δυνατόν να επικρατήσει η εξωγαμία, έως ότου οι γειτονικές φυλές μάθουν να συμβιώνουν με σχετική ειρήνη.
82:5.9 Η εξωγαμία καθ’ εαυτή προήγαγε την ειρήνη. Οι γάμοι μεταξύ των φυλών ελάττωναν τις εχθροπραξίες. Η εξωγαμία οδήγησε στο συντονισμό μεταξύ των φυλών και στις στρατιωτικές συμμαχίες. Επεκράτησε διότι παρείχε αυξημένη ισχύ. Έκτιζε έθνη. Η εξωγαμία ευνοήθηκε, επίσης, σημαντικά από τις αυξανόμενες εμπορικές επαφές. Οι περιπέτειες και οι εξερευνήσεις συνεισέφεραν στην διεύρυνση των ορίων συνεύρεσης και διευκόλυναν πολύ την αλληλεπίδραση των πολιτισμών των φυλών.
82:5.10 Οι κατά τα άλλα ανεξήγητες ανακολουθίες των εθίμων των σχετικών με τους φυλετικούς γάμους οφείλονται εν πολλοίς σ’ αυτό το έθιμο της εξωγαμίας, που συνοδεύετο από την κλοπή των γυναικών και την αγορά τους από τις ξένες φυλές, καταστάσεις που οδήγησαν σε ενοποίηση των επί μέρους φυλετικών εθίμων. Το ότι τα ταμπού αυτά τα σχετικά με την ενδογαμία ήσαν κοινωνικά και όχι βιολογικά, αποδεικνύεται από τα ταμπού πάνω στους γάμους μεταξύ συγγενών, στα οποία περιλαμβάνονται πολλοί βαθμοί εξ αγχιστείας συγγενειών, περιπτώσεις όπου δεν υπάρχει καμία εξ αίματος συγγένεια.
82:6.1 Δεν υπάρχουν, πλέον, αμιγείς φυλές στον κόσμο σήμερα. Οι αρχικές και αυθεντικές εξελικτικές έγχρωμες φυλές έχουν δύο μόνο αντιπροσωπευτικές φυλές να διατηρούνται στον κόσμο, τους κίτρινους και τους μαύρους. Και, ακόμη και αυτές οι φυλές, είναι σε μεγάλο βαθμό επιμεμειγμένες με τους εξαφανισμένους έγχρωμους πληθυσμούς. Ενώ η αποκαλούμενη λευκή φυλή προέρχεται κυρίως από τον αρχαίο γαλάζιο άνθρωπο, έχει λίγο-πολύ επιμειχθεί με όλες τις άλλες φυλές, όπως, εν πολλοίς ο ερυθρόδερμος της Αμερικής.
82:6.2 Από τις έξι έγχρωμες φυλές του Σαντζίκ, τρεις ήσαν κύριες και τρεις δευτερεύουσες. Αν και οι κύριες φυλές – η γαλάζια, η κόκκινη και η κίτρινη – ήσαν από πολλές απόψεις ανώτερες των τριών δευτερευόντων λαών, πρέπει να θυμόμαστε ότι αυτές οι δευτερεύουσες φυλές διέθεταν πολλά επιθυμητά χαρακτηριστικά, τα οποία θα μπορούσαν να είχαν βελτιώσει τους βασικούς πληθυσμούς, αν είχαν απορροφηθεί τα καλύτερα γένη τους.
82:6.3 Η σημερινή προκατάληψη εναντίον των «μιγάδων», των «υβριδίων» και των «μικτών» προκύπτει επειδή η σύγχρονη φυλετική διασταύρωση είναι, κατά το μέγιστο μέρος της, μεταξύ των πολύ κατώτερων γόνων των συγκεκριμένων φυλών. Έχετε, επίσης, μη ικανοποιητικούς απογόνους όταν επιμειγνύονται εκφυλισμένοι γόνοι της ίδιας φυλής.
82:6.4 Αν οι σημερινές φυλές της Ουράντια μπορούσαν να απαλλαγούν από την κατάρα των χαμηλότερων στρωμάτων των εκφυλισμένων, αντικοινωνικών καθυστερημένων και απόβλητων ατόμων3 ελάχιστη αντίρρηση θα υπήρχε για μία περιορισμένη ανάμιξη των φυλών. Και αν παρόμοιες φυλετικές αναμίξεις μπορούσαν να γίνουν μεταξύ των ανώτερων τύπων των διαφόρων φυλών, θα υπήρχαν ακόμη λιγότερες αντιρρήσεις.
82:6.5 Ο υβριδισμός των ανώτερων και ετερώνυμων γόνων αποτελεί το μυστικό της δημιουργίας νέων και περισσότερο εύρωστων γενών. Και τούτο αληθεύει για τα φυτά, τα ζώα, αλλά και το ανθρώπινο είδος. Ο υβριδισμός δίνει ευρωστία και αυξάνει τη γονιμότητα. Οι φυλετικές αναμίξεις του μέσου όρου των ανώτερων στρωμάτων των διαφόρων λαών αυξάνει κατά πολύ το δημιουργικό δυναμικό, όπως αποδεικνύεται στο σημερινό πληθυσμό των Ηνωμένων Πολιτειών της Βόρειας Αμερικής. Όταν τέτοιες ενώσεις γίνονται μεταξύ των χαμηλότερων, ή κατώτερων στρωμάτων, η δημιουργικότητα ελαττώνεται, όπως φαίνεται από τους σύγχρονους λαούς της νότιας Ινδίας.
82:6.6 Η ανάμιξη των φυλών συμβάλλει πολύ στην αιφνίδια εμφάνιση νέων χαρακτηριστικών και αν ένας τέτοιος υβριδισμός αποτελέσει την ένωση ανώτερων γόνων, τότε τα νέα αυτά χαρακτηριστικά θα αποτελέσουν, επίσης, ανώτερες ιδιότητες.
82:6.7 Όσο οι σύγχρονες φυλές υπερφορτώνονται με κατώτερους και εκφυλισμένους γόνους, η σε μεγάλη κλίμακα φυλετική ανάμιξη θα είναι εξαιρετικά επιζήμια, οι περισσότερες, ωστόσο, αντιρρήσεις για τα πειράματα αυτά βασίζονται μάλλον σε κοινωνικές και πολιτισμικές προκαταλήψεις, παρά σε βιολογικές αιτίες. Ακόμη και μεταξύ των κατώτερων γενών, τα υβρίδια αποτελούν συχνά βελτίωση σε σχέση με τους προγόνους τους. Ο υβριδισμός βελτιώνει τα είδη εξ αιτίας του ρόλου των κυρίαρχων γονιδίων. Η φυλετική επιμειξία αυξάνει την πιθανότητα παρουσίας μεγαλύτερου αριθμού επιθυμητών επικρατέστερων στοιχείων στο υβρίδιο.
82:6.8 Κατά τα τελευταία εκατό χρόνια έλαβε χώρα στην Ουράντια μεγαλύτερος φυλετικός υβριδισμός από όσον είχε γίνει σε χιλιάδες χρόνια. Ο κίνδυνος σοβαρών δυσαρμονιών, ως αποτέλεσμα της διασταύρωσης των ανθρώπινων γενών έχει μεγαλοποιηθεί πολύ. Τα κύρια προβλήματα των «μιγάδων» οφείλονται σε κοινωνικές προκαταλήψεις.
82:6.9 Το πείραμα του Πίτκερν4 όπου αναμίχθηκαν η λευκή με την Πολυνησιακή φυλή πήγε αρκετά καλά, επειδή οι λευκοί άνδρες και οι Πολυνήσιες γυναίκες ανήκαν σε σχετικά καλά γένη. Η διασταύρωση μεταξύ ανώτερων τύπων της λευκής, κόκκινης και κίτρινης φυλής θα δημιουργούσε άμεσα πολλά νέα και βιολογικά δραστήρια χαρακτηριστικά. Οι τρεις αυτοί λαοί ανήκουν στις βασικές φυλές του Σαντζίκ. Η επιμειξία της λευκής με τη μαύρη φυλή δεν είναι και τόσο επιθυμητή, όσον αφορά στα άμεσα αποτελέσματά της, ούτε αυτοί οι «μουλάτοι»5 απόγονοι είναι τόσο απαράδεκτοι, όσο οι κοινωνικές και φυλετικές προκαταλήψεις προσπαθούν να τους παρουσιάσουν. Φυσιολογικά, τέτοια ασπρόμαυρα υβρίδια αποτελούν εξαιρετικά δείγματα της ανθρωπότητας, παρά την ελαφρά κατωτερότητά τους από ορισμένες άλλες απόψεις.
82:6.10 Όταν μια βασική φυλή Σαντζίκ επιμειγνύεται με μια δευτερεύουσα φυλή Σαντζίκ, η τελευταία βελτιώνεται σημαντικά εις βάρος της πρώτης. Και σε μικρή κλίμακα – που εκτείνεται σε μεγάλο μήκος χρόνου – ελάχιστες σοβαρές αντιρρήσεις μπορούν να υπάρξουν για μία τέτοια εξιλαστήρια συνεισφορά των κύριων φυλών, για τη βελτίωση των δευτερευουσών ομάδων. Από βιολογική άποψη, οι δευτερεύοντες Σαντζίκ ήσαν, σε ορισμένα σημεία, ανώτεροι των κύριων φυλών.
82:6.11 Τελικά, ο πραγματικός κίνδυνος για το ανθρώπινο είδος βρίσκεται μάλλον στον ανεξέλεγκτο πολλαπλασιασμό των κατώτερων και εκφυλισμένων γόνων των διαφόρων πολιτισμένων λαών, παρά στον υποτιθέμενο κίνδυνο των φυλετικών διασταυρώσεών τους.
82:6.12 [Παρουσιάσθηκε από τον Αρχηγό των Σεραφείμ που διαμένουν στην Ουράντια.]
| Εγγραφο 81. Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΟΥ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ |
Δείκτης
Πολλαπλή έκδοση |
Εγγραφο 83. Ο ΘΕΣΜΟΣ ΤΟΥ ΓΑΜΟΥ |