© 2018 Ίδρυμα Ουράντια
| Εγγραφο 90. ΣΑΜΑΝΙΣΜΟΣ – ΜΑΓΟΙ ΚΑΙ ΙΕΡΕΙΣ |
Δείκτης
Πολλαπλή έκδοση |
Εγγραφο 92. Η ΜΕΤΑΓΕΝΕΣΤΕΡΗ ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ |
91:0.1 Η προσευχή, ως συνιστώσα της θρησκείας, εξελίχθηκε από την πρότερη έκφραση του μη θρησκευτικού μονολόγου, ή διαλόγου. Με την κατάκτηση της αυτεπίγνωσης από τον πρωτόγονο άνθρωπο, επήλθε το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της επίγνωσης των άλλων, η διττή δυναμική της κοινωνικής αντίδρασης και της αναγνώρισης του Θεού.
91:0.2 Οι αρχικές μορφές προσευχής δεν απευθύνονταν στο Θείο. Οι εκφράσεις αυτές έμοιαζαν πολύ μ’ αυτά που θα λέγατε σ’ ένα φίλο, αν αρχίζατε ένα σημαντικό εγχείρημα. «Ευχήσου μου καλή τύχη.» Ο πρωτόγονος άνθρωπος ήταν υπόδουλος στη μαγεία. Η τύχη, καλή και κακή, υπεισέρχετο σε όλα τα θέματα της ζωής. Αρχικά, αυτές οι παρακλήσεις για καλοτυχία ήσαν μονόλογοι – κάτι σαν σκέψη που εκφράζεται μεγαλόφωνα από εκείνον που ασκεί τη μαγεία. Αργότερα, όλοι αυτοί που πίστευαν στην τύχη επετύγχαναν1 την υποστήριξη των φίλων και των οικογενειών τους και έτσι, πλέον, διεξάγονταν ορισμένες μορφές τελετών οι οποίες περιελάμβαναν ολόκληρη την ευρύτερη οικογένεια, ή τη φυλή.
91:0.3 Όταν οι αντιλήψεις περί φαντασμάτων και πνευμάτων εξελίχθηκαν, οι παρακλήσεις αυτές απευθύνονταν στο υπερφυσικό και, με τη συνειδητοποίηση των θεών, οι εκφράσεις αυτές κατέκτησαν τα επίπεδα της γνήσιας προσευχής. Σαν παράδειγμα αυτού, σε ορισμένες Αυστραλιανές φυλές, οι πρωτόγονες θρησκευτικές επικλήσεις2 προηγήθηκαν της πίστης τους στα πνεύματα και τις υπεράνω του ανθρώπινου οντότητες.
91:0.4 Η φυλή των Τόντα στην Ινδία τηρεί την πρακτική αυτή της προσευχής χωρίς να απευθύνεται σε κανένα συγκεκριμένα, ακριβώς όπως έκαναν οι πρώιμοι λαοί, πριν την εποχή της θρησκευτικής συνειδητοποίησης. Μόνο που, στους Τόντα, τούτο αντιπροσωπεύει την οπισθοδρόμηση της εκφυλισμένης θρησκείας τους σ’ αυτό το πρωτόγονο επίπεδο. Τα σύγχρονα τελετουργικά των γαλακτοκόμων ιερέων των Τόντα δεν αποτελούν θρησκευτικές τελετές, εφ’ όσον οι απρόσωπες αυτές προσευχές δεν συνεισφέρουν τίποτε στη διατήρηση, ή τη βελτίωση οιωνδήποτε κοινωνικών, ηθικών, ή πνευματικών αξιών.
91:0.5 Η προ της καθιέρωσης της θρησκείας προσευχή αποτελούσε μέρος της πρακτικής της μάνα3 των Μελανησίων, τις πεποιθήσεις περί ουντάχ των Αφρικανών Πυγμαίων και τις προλήψεις περί Μανιτού4 των Βορειοαμερικανών Ινδιάνων. Οι φυλές Μπαγκάντα της Αφρικής μόνο πρόσφατα αναδύθηκαν από το επίπεδο της μάνα της προσευχής. Κατά την πρώιμη αυτή εξελικτική σύγχυση, οι άνθρωποι προσεύχονταν στους θεούς - τοπικούς και εθνικούς – στα φετίχ, τα φυλακτά, τα φαντάσματα, τους κυβερνήτες και τους συνηθισμένους ανθρώπους.
91:1.1 Η λειτουργία της πρώιμης, εξελικτικής θρησκείας είναι να διατηρήσει και να προσαυξήσει τις θεμελιακές κοινωνικές, ηθικές και πνευματικές αξίες οι οποίες σιγά-σιγά παίρνουν μορφή. Η αποστολή αυτή της θρησκείας δεν γίνεται συνειδητά αντιληπτή από την ανθρωπότητα, ωστόσο, φέρεται εις πέρας κυρίως δια της λειτουργίας της προσευχής. Η πρακτική της προσευχής αντιπροσωπεύει την ακούσια, αλλά παρ’ όλα ταύτα ατομική και συλλογική, προσπάθεια οποιασδήποτε ομάδας να διασφαλίσει (να πραγματοποιήσει) αυτή τη διατήρηση των ανώτερων αξιών. Για τη διασφάλιση, ωστόσο, της προσευχής, όλες οι ιερές ημέρες επανέρχονται γοργά στην κατηγορία των απλών εορτών.
91:1.2 Η θρησκεία και οι συνιστώσες της, κύρια των οποίων είναι η προσευχή, συμμαχούν μόνο με τις αξίες εκείνες οι οποίες έχουν γενικότερη κοινωνική αναγνώριση, ομαδική επιδοκιμασία. Συνεπώς, όταν ο πρωτόγονος άνθρωπος επιχειρούσε να ικανοποιήσει τις κατώτερες ορέξεις5 του, ή να επιτύχει τις αμετρίαστες προσωπικές φιλοδοξίες του, εστερείτο της παραμυθίας της θρησκείας και της αρωγής της προσευχής. Αν το άτομο επιζητούσε να επιτύχει οτιδήποτε αντικοινωνικό, ήταν υποχρεωμένο να αναζητήσει την αρωγή της μη θρησκευτικής μαγείας, να καταφύγει στους μάγους, και έτσι να αποστερηθεί τη βοήθεια της προσευχής. Έτσι, λοιπόν, η προσευχή έγινε από πολύ νωρίς ισχυρός υποστηρικτής της κοινωνικής εξέλιξης , της ηθικής προόδου και της πνευματικής επίτευξης.
91:1.3 Ο πρωτόγονος νους, ωστόσο, δεν είναι ούτε λογικός, ούτε συνεπής. Οι πρώιμοι άνθρωποι δεν αντιλαμβάνονταν ότι τα προβλήματα της ύλης δεν ήσαν στη σφαίρα επιρροής της προσευχής. Οι απλοϊκές αυτές ψυχές θεωρούσαν ότι η τροφή, το καταφύγιο, η βροχή, το θήραμα, καθώς και άλλα υλικά αγαθά επέτειναν την κοινωνική ευημερία και έτσι άρχισαν προσεύχονται για τις φυσικές αυτές ευλογίες. Ενώ τούτο συνέστησε διαστρέβλωση της προσευχής, ενθάρρυνε την προσπάθεια του ανθρώπου να πραγματοποιήσει τις υλικές αυτές επιδιώξεις του, με ενέργειες κοινωνικές και ηθικές. Μια τέτοια εξαχρείωση της προσευχής, ενώ υποβαθμίζει τις πνευματικές αξίες ενός λαού, εξαίρει, παρά ταύτα, άμεσα, τα οικονομικά, κοινωνικά, και δεοντολογικά τους ήθη.
91:1.4 Η προσευχή αποτελεί μονόλογο μόνο για τον πλέον πρωτόγονο τύπο διάνοιας. Γρήγορα γίνεται διάλογος και ραγδαία εκτείνεται ως το επίπεδο της ομαδικής λατρείας. Η προσευχή καταδεικνύει ότι οι προ της μαγείας ψαλμωδίες της πρωτόγονης θρησκείας έχουν εξελιχθεί στο επίπεδο εκείνο, όπου ο νους του ανθρώπου αναγνωρίζει την πραγματικότητα των ελεημόνων δυνάμεων, ή υπάρξεων, οι οποίες είναι ικανές να εμπλουτίσουν τις κοινωνικές αξίες και να προσαυξήσουν τα ηθικά ιδεώδη ενώ πέραν αυτού, αναγνωρίζει ότι οι επιρροές αυτές είναι υπερανθρώπινες και διαχωρισμένες από το εγώ του συνειδητοποιημένου ανθρώπου και των θνητών συνανθρώπων του. Για το λόγο αυτό, η αληθινή προσευχή δεν εμφανίζεται ει μη μόνο όταν η επίδραση της θρησκευτικής λειτουργίας συλληφθεί νοερά ως ατομική.
91:1.5 Η προσευχή ελάχιστη σχέση έχει με τον ανιμισμό, παρόμοιες, ωστόσο, πεποιθήσεις μπορούν να συνυπάρξουν με τα αναδυόμενα θρησκευτικά συναισθήματα. Πολλές φορές η θρησκεία και ο ανιμισμός είχαν εντελώς ξεχωριστή προέλευση.
91:1.6 Για τους θνητούς εκείνους που δεν έχουν απελευθερωθεί από τα πρωτόγονα δεσμά του φόβου, υπάρχει ο πραγματικός κίνδυνος του ότι όλες οι προσευχές τους μπορεί να τους οδηγήσουν σε μια νοσηρή θεώρηση της αμαρτίας, αδικαιολόγητα αισθήματα6 ενοχής, πραγματικά, ή πλασματικά. Στη σύγχρονη εποχή, όμως, δεν φαίνεται πιθανό ότι θα αφιερώσουν πολλοί αρκετό χρόνο στην προσευχή, ώστε να οδηγηθούν στην επιβλαβή αυτή ενδοσκόπηση7 πάνω στην ευτέλεια, η την αμαρτία τους. Οι κίνδυνοι που ακολουθούν την παραποίηση και τη διαστρέβλωση της προσευχής συνίστανται στην άγνοια, τις προλήψεις, τις αμετακίνητες απόψεις,8 την απονέκρωση, τον υλισμό και το φανατισμό.
91:2.1 Οι πρώτες προσευχές ήσαν, απλά, ευχές λεκτικά διατυπωμένες, εκφράσεις ειλικρινών επιθυμιών. Κατόπιν η προσευχή έγινε τρόπος επίτευξης της συνεργασίας των πνευμάτων. Και αργότερα επέτυχε την ανώτερη λειτουργία του να βοηθήσει τη θρησκεία στον διάλογο πάνω σ’ όλες τις πραγματικές αξίες.
91:2.2 Τόσον η προσευχή όσο και η μαγεία δημιουργήθηκαν ως αποτέλεσμα των αδικαίωτων αντιδράσεων του ανθρώπου προς το περιβάλλον της Ουράντια. Πέραν, όμως, της γενικευμένης αυτής σχέσης, έχουν ελάχιστα κοινά μεταξύ τους. Η προσευχή σήμαινε πάντα θετική δράση από το προσευχόμενο άτομο. Υπήρξε ανέκαθεν εκδήλωση ψυχική και ορισμένες φορές πνευματική. Η μαγεία υποδήλωνε, συνήθως, την προσπάθεια της χειραγώγησης της πραγματικότητας χωρίς να επηρεασθεί το εγώ του χειραγωγούντος, εκείνου που ασκούσε τη μαγεία. Παρά την ανεξάρτητη προέλευσή τους, η μαγεία και η προσευχή συχνά συνδέθηκαν στα μεταγενέστερα στάδια της εξέλιξής τους. Η μαγεία εξήρθη ορισμένες φορές εξ αιτίας της ανέλιξης του ζητούμενου, από το επίπεδο του τυπικού, στις τελετές και τους ψαλμούς και από εκεί στο κατώφλι της αληθούς προσευχής. Η προσευχή έγινε, μερικές φορές, τόσο υλιστική, ώστε εκφυλίσθηκε σε ψευδο-μαγική τεχνική, για την αποφυγή της προσπάθειας η οποία απαιτείται για την επίλυση των προβλημάτων των Ουραντιανών.
91:2.3 Όταν ο άνθρωπος έμαθε ότι η προσευχή δεν μπορούσε να εξαναγκάσει τους θεούς, έκανε την προσευχή περισσότερο επίκληση, αίτηση χάρης. Η ειλικρινέστερη, ωστόσο, προσευχή αποτελεί στην πραγματικότητα την επικοινωνία μεταξύ του ανθρώπου και του Δημιουργού του.
91:2.4 Η εμφάνιση της έννοιας της θυσίας, σε οποιαδήποτε θρησκεία, μειώνει πάντα την ανώτερη δύναμη της αληθούς προσευχής, κατά το ότι ο άνθρωπος προσπαθεί να υποκαταστήσει με προσφορές υλικών αγαθών την προσφορά της βούλησής του στο να πράττει το θέλημα του Θεού.
91:2.5 Όταν η θρησκεία χάσει τον προσωπικό Θεό, οι προσευχές της μεταφέρονται στα επίπεδα της θεολογίας και της φιλοσοφίας. Όταν η ανώτερη αντίληψη του Θεού μιας θρησκείας γίνει εκείνη μιας απρόσωπης Θεότητας, όπως σ’ ένα πανθεϊστικό ιδεαλισμό, παρά το ότι παρέχει τη βάση για ορισμένες μορφές μυστικιστικής επικοινωνίας, αποδεικνύεται μοιραία για την ισχύ της αληθούς προσευχής, η οποία πάντοτε συμβολίζει την επικοινωνία του ανθρώπου με μια προσωπική και ανώτερη ύπαρξη.
91:2.6 Κατά τους πρώιμους χρόνους της εξέλιξης των φυλών, ακόμη και κατά τη σύγχρονη εποχή, στην καθημερινή εμπειρία ενός μέσου ανθρώπου η προσευχή μοιάζει πάρα πολύ με το φαινόμενο της σχέσης ενός ανθρώπου με το ίδιο το υποσυνείδητό του. Αλλά υπάρχει, επίσης, και ένας χώρος προσευχής όπου ο ευρισκόμενος σε διανοητική ετοιμότητα και πνευματική πρόοδο άνθρωπος επιτυγχάνει λίγο-πολύ την επαφή με τα υπεράνω του συνειδητού επίπεδα της ανθρώπινης διάνοιας, το χώρο του ενοικούντος Προσαρμοστή της Σκέψης. Επιπλέον, υπάρχει μια σαφής πνευματική φάση στην πραγματική προσευχή, η οποία αφορά στην αποδοχή και την αναγνώρισή της από τις πνευματικές δυνάμεις του σύμπαντος και που είναι εντελώς ξεχωριστή από κάθε ανθρώπινη και διανοητική σχέση.
91:2.7 Η προσευχή συμβάλλει σε μεγάλο βαθμό στην ανάπτυξη του θρησκευτικού συναισθήματος ενός εξελισσόμενου ανθρώπινου νου. Είναι μια ισχυρή επίδραση που επιτυγχάνει την αποφυγή της απομόνωσης της προσωπικότητας.
91:2.8 Η προσευχή αντιπροσωπεύει μια τεχνική που συνδέεται με τις φυσικές θρησκείες της εξέλιξης των φυλών, η οποία επίσης αποτελεί μέρος των εμπειρικών αξιών των ανώτερων θρησκειών που υπερέχουν ηθικά, των θρησκειών της αποκάλυψης.
91:3.1 Όταν τα παιδιά πρωτομάθουν να χρησιμοποιούν τη γλώσσα, παρουσιάζουν την τάση να σκέπτονται μεγαλόφωνα, να εκφράζουν τις σκέψεις τους με λέξεις, έστω και αν δεν είναι κανείς εκεί να τα ακούσει. Με την εμφάνιση της δημιουργικής φαντασίας παρουσιάζουν την τάση να συζητούν με φανταστικούς συντρόφους. Με τον τρόπο αυτό το αναπτυσσόμενο εγώ αναζητά την επικοινωνία με ένα φανταστικό άλλο εγώ.9 Με τον τρόπο αυτό, το παιδί μαθαίνει από νωρίς να μετατρέπει τους μονολόγους του σε ψευδο-διαλόγους, στους οποίους αυτό το άλλο εγώ του δίνει τις απαντήσεις στις διατυπωμένες με λόγια σκέψεις του και τις επιθυμίες που εκφράζει. Μεγάλο μέρος των σκέψεων ενός ενηλίκου γίνεται, διανοητικά, σε μορφή συζήτησης.
91:3.2 Η πρώιμη και πρωτόγονη μορφή προσευχής έμοιαζε πάρα πολύ με τις μισο-μαγικές απαγγελίες της σύγχρονης φυλής των Τόντα, προσευχές που δεν απευθύνονταν σε κανένα συγκεκριμένα. Τέτοιες τεχνικές, όμως, προσευχής τείνουν να εξελιχθούν στο είδος της μέσω του διαλόγου επικοινωνίας, με την ανάδυση της ιδέας ενός άλλου εγώ. Με τον καιρό, η αντίληψη του άλλου εγώ εξαίρεται στο ανώτερο επίπεδο της θείας επιβλητικότητας και εμφανίζεται η προσευχή, ως συνιστώσα της θρησκείας. Μέσω πολλών φάσεων και κατά τη διάρκεια πολλών αιώνων ο πρωτόγονος αυτός τύπος προσευχής προορίζεται να εξελιχθεί προτού φθάσει το επίπεδο της λογικής και πραγματικά ηθικής προσευχής.
91:3.3 Όπως γίνεται αντιληπτό από διαδοχικές γενεές προσευχόμενων ανθρώπων, το άλλο εγώ αναπτύσσεται μέσα από τα φαντάσματα, τα φετίχ και τα πνεύματα στον πολυθεϊσμό και τελικά στον Ένα Θεό, μια θεία ύπαρξη που ενσωματώνει τα ανώτερα ιδανικά και τις υψηλότερες επιδιώξεις του προσευχόμενου εγώ. Και έτσι λειτουργεί η προσευχή, ως η πλέον ισχυρή συνιστώσα της θρησκείας στη διατήρηση των ύψιστων αξιών και ιδανικών εκείνων που προσεύχονται. Από τη στιγμή της αντίληψης ενός άλλου εγώ ως την εμφάνιση της έννοιας ενός θείου και ουράνιου Πατέρα η προσευχή είναι πάντα μια κοινωνικοποιητική, ηθικοποιητική και εξαγνιστική πρακτική.
91:3.4 Η απλή προσευχή της πίστης μαρτυρά μια μεγάλη εξέλιξη στην ανθρώπινη εμπειρία, δια της οποίας οι αρχαίοι διάλογοι με το φανταστικό σύμβολο του άλλου εγώ της πρωτόγονης θρησκείας εξήρθησαν στο επίπεδο της επικοινωνίας με το πνεύμα του Απείρου και σ’ εκείνο μιας γνήσιας συνειδητοποίησης της πραγματικότητας του αιώνιου Θεού και Παραδείσιου Πατέρα ολόκληρης ης ευφυούς δημιουργίας.
91:3.5 Πέραν όλων αυτών που αποτελούν το υπερεγώ στην εμπειρία της προσευχής, πρέπει να θυμόμαστε ότι η ηθική προσευχή αποτελεί θαυμάσιο τρόπο για να εξάρει κάποιος το εγώ του και να ενισχύσει τον εαυτό του για καλύτερη ζωή και ανώτερα επιτεύγματα. Η προσευχή προτρέπει το ανθρώπινο εγώ να εξετάσει και τους δύο τρόπους βοήθειας: Υλική βοήθεια στην υποσυνείδητη δεξαμενή της ανθρώπινης εμπειρίας, έμπνευση και καθοδήγηση στα υπερσυνειδητά όρια της επαφής του υλικού με το πνευματικό, με τον Ελεγκτή του Μυστηρίου.
91:3.6 Η προσευχή ήταν ανέκαθεν και θα είναι πάντα μια διττή ανθρώπινη εμπειρία: Μία ψυχολογική διαδικασία συνδεδεμένη με μία πνευματική τεχνική. Και οι δύο αυτές λειτουργίες της προσευχής δεν μπορούν ποτέ να διαχωρισθούν απόλυτα.
91:3.7 Η φωτισμένη προσευχή πρέπει να αναγνωρίζει όχι μόνο έναν εξωτερικό και προσωπικό Θεό, αλλά επίσης μια εσώτερη και απρόσωπη Θεότητα, τον ενοικούντα Προσαρμοστή. Είναι απολύτως σωστό ότι ο άνθρωπος, όταν προσεύχεται, πρέπει να προσπαθεί να κατανοήσει την αρχή του Πατέρα του Σύμπαντος εν Παραδείσω. Η πλέον αποτελεσματική, ωστόσο, τεχνική για περισσότερο πρακτικούς σκοπούς θα είναι να επιστρέψει στην άποψη ενός κοντινού άλλου εαυτού, όπως ακριβώς ο πρωτόγονος νους συνήθιζε να κάνει και τότε να αναγνωρίσει ότι η ιδέα αυτού του άλλου εγώ εξελίχθηκε από απλή φαντασίωση στην αλήθεια της ενοίκησης του Θεού εντός του θνητού ανθρώπου, δια της ουσιαστικής παρουσίας του Προσαρμοστή, έτσι ώστε να μπορεί να μιλά πρόσωπο με πρόσωπο, όπως είναι, με ένα πραγματικό, γνήσιο και θείο άλλο εγώ που κατοικεί εντός του και αποτελεί την ίδια την παρουσία του ζώντος Θεού, του Πατέρα του Σύμπαντος.
91:4.1 Καμία προσευχή δεν μπορεί να είναι ηθική όταν ο ικέτης επιζητεί εγωιστικά πλεονεκτήματα επί των συνανθρώπων του. Η ιδιοτελής και υλιστική προσευχή είναι ασύμβατη με τις ηθικές θρησκείες, οι οποίες στηρίζονται στην ανιδιοτελή και θεία αγάπη. Όλη η αυτή η ανήθικη προσευχή ξαναγυρίζει στα πρωτόγονα επίπεδα της ψευδομαγείας και είναι ανάξια του προοδεύοντος πολιτισμού και των πεφωτισμένων θρησκειών. Η ιδιοτελής προσευχή παραβιάζει το πνεύμα κάθε ηθικής που στηρίζεται στην στοργική δικαιοσύνη.
91:4.2 Η προσευχή δεν πρέπει ποτέ να εξευτελίζεται, ώστε να γίνεται υποκατάστατο της δράσης. Κάθε ηθική προσευχή αποτελεί ερέθισμα για δράση και οδηγό στον προοδευτικό αγώνα προς τους ιδανικούς στόχους της κατάκτησης του υπερεαυτού.
91:4.3 Σ’ όλες τις προσευχές σας να είστε δίκαιοι. Μην περιμένετε από το Θεό να δείξει μεροληψία, να αγαπήσει εσάς περισσότερο από τα άλλα παιδιά του, τους φίλους σας, τους γείτονες, ακόμη και τους εχθρούς σας. Η προσευχή, ωστόσο, των φυσικών, ή εξελιχθεισών θρησκειών δεν είναι, αρχικά, ηθική, όπως είναι στις μεταγενέστερες αποκαλυφθείσες θρησκείες. Κάθε προσευχή, είτε είναι ατομική, είτε ομαδική, μπορεί να είναι είτε ιδιοτελής, είτε αλτρουιστική. Η προσευχή, δηλαδή, μπορεί να επικεντρώνεται είτε στο άτομο, είτε στους άλλους. Όταν η προσευχή δεν ζητά τίποτε γι’ αυτόν που προσεύχεται, ούτε κάτι για τους φίλους του, τότε η στάση αυτή της ψυχής τείνει προς το επίπεδο της αληθούς λατρείας. Οι ιδιοτελείς προσευχές περιλαμβάνουν εξομολογήσεις και ικεσίες και συχνά συνίστανται σε αιτήματα για υλικές χάρες. Η προσευχή γίνεται κάτι περισσότερο ηθικό όταν πραγματεύεται τη συγγνώμη και επιζητά τη σοφία για να επιτευχθεί καλύτερος αυτοέλεγχος.
91:4.4 Ενώ ο ανιδιοτελής τύπος προσευχής είναι ενισχυτικός και παρηγορητικός, η υλιστική προσευχή προορίζεται να φέρει πίκρα και απογοήτευση, καθώς οι προηγμένες επιστημονικές ανακαλύψεις καταδεικνύουν ότι ο άνθρωπος ζει σ’ ένα φυσικό περιβάλλον νόμου και τάξης. Η παιδική ηλικία ενός ατόμου, ή μιας φυλής χαρακτηρίζεται από πρωτόγονη, ιδιοτελή και υλιστική προσευχή. Και, ως ένα σημείο, όλες αυτές οι παρακλήσεις είναι αποτελεσματικές στο ότι αλάθητα οδηγούν στις προσπάθειες και τους αγώνες εκείνους που συμβάλλουν στην επίτευξη της απόκρισης σ’ αυτές τις προσευχές. Η πραγματική προσευχή που γίνεται με πίστη πάντα συμβάλλει στην επαύξηση της τεχνικής του ζην, έστω και αν τέτοιες ικεσίες δεν είναι άξιες πνευματικής αναγνώρισης. Το πνευματικά προηγμένο άτομο, όμως, είναι πάρα πολύ προσεκτικό στην προσπάθειά του να αποθαρρύνει τον πρωτόγονο, ή ανώριμο νου πάνω στις προσευχές αυτές.
91:4.5 Να θυμάστε, έστω και αν η προσευχή δεν αλλάζει το Θεό, πολύ συχνά επιφέρει μεγάλες και μόνιμες αλλαγές σ’ αυτόν που προσεύχεται με πίστη και βέβαιες προσδοκίες. Η προσευχή υπήρξε ο πρόγονος μεγάλου μέρους της διανοητικής ηρεμίας, της χαράς, της γαλήνης, του θάρρους, της αυτοκυριαρχίας και της σωστής κρίσης των ανδρών και των γυναικών των εξελικτικών φυλών.
91:5.1 Στη λατρεία των προγόνων, η προσευχή οδηγεί στην καλλιέργεια των προγονικών ιδανικών. Η προσευχή όμως, ως χαρακτηριστικό της λατρείας του Θείου, υπερβαίνει όλες τις άλλες παρόμοιες πρακτικές, εφ’ όσον οδηγεί στην καλλιέργεια θείων ιδανικών. Καθώς η έννοια του άλλου εγώ της προσευχής γίνεται ανώτερη και θεία, έτσι και τα ανθρώπινα ιδανικά εξαίρονται ανάλογα, από το απλά ανθρώπινο, ως το ουράνιο και θείο επίπεδο, ενώ το αποτέλεσμα όλων αυτών των προσευχών είναι ο εμπλουτισμός του ανθρώπινου χαρακτήρα και η πλήρης ενοποίηση της ανθρώπινης προσωπικότητας.
91:5.2 Η προσευχή, ωστόσο, δεν χρειάζεται να είναι πάντα ατομική. Η ομαδική, ή εκκλησιαστική προσευχή είναι πολύ αποτελεσματική στο ότι επιφέρει εξαιρετικά εποικοδομητικές για την κοινωνία επιπτώσεις. Όταν μία ομάδα προσεύχεται από κοινού για ηθική βελτίωση και πνευματική εξύψωση, οι προσευχές αυτές επιδρούν στα άτομα που συνθέτουν την ομάδα. Γίνονται όλοι καλύτεροι εξ αιτίας της συμμετοχής τους. Ακόμη και μία ολόκληρη πόλη, ή ένα ολόκληρο έθνος μπορούν να βοηθηθούν με τις προσευχές αυτές. Η εξομολόγηση, η μετάνοια και η προσευχή οδήγησαν άτομα, πόλεις, έθνη, αλλά και ολόκληρες φυλές σε μεγάλες προσπάθειες ανασχηματισμού και θαρραλέους αγώνες με ανδρεία αποτελέσματα.
91:5.3 Αν πραγματικά επιθυμείτε να αντιπαρέλθετε τη συνήθεια του να κρίνετε ένα φίλο, ο συντομότερος και ασφαλέστερος τρόπος να επιτύχετε μια τέτοια αλλαγή στη συμπεριφορά σας είναι να αποκτήσετε τη συνήθεια να προσεύχεστε για το άτομο αυτό κάθε μέρα της ζωής σας. Οι κοινωνικές, όμως, επιπτώσεις μιας τέτοιας προσευχής εξαρτώνται κατά το πλείστον από δύο παράγοντες:
91:5.4 1. Το άτομο για το οποίο προσεύχεται κάποιος πρέπει να γνωρίζει ότι αποτελεί αντικείμενο προσευχής.
91:5.5 2. Το άτομο που προσεύχεται πρέπει να δημιουργήσει μια στενή κοινωνική σχέση με το άτομο για το οποίο προσεύχεται.
91:5.6 Η προσευχή είναι η τεχνική με την οποία, αργά ή γρήγορα, κάθε θρησκεία θεσμοποιείται. Και συν τω χρόνω, η προσευχή συνδέεται με πολυάριθμες δευτερεύουσες συνιστώσες, ορισμένες χρήσιμες, άλλες σαφώς επιβλαβείς, όπως είναι ο κλήρος, τα ιερά βιβλία, οι λατρευτικές τελετουργίες και οι ιεροπραξίες.
91:5.7 Όμως ο νους των ανώτερα διαφωτισμένων πνευματικά πρέπει να είναι υπομονετικός και επιεικής με εκείνες τις λιγότερο χαρισματικές διάνοιες, που εκλιπαρούν το συμβολισμό για την κινητοποίηση της αδύναμης πνευματικής τους ενόρασης. Ο δυνατός δεν πρέπει να περιφρονεί τον αδύναμο. Εκείνοι που συνειδητοποιούν την ύπαρξη του Θεού χωρίς συμβολισμούς δεν πρέπει να αρνούνται την ελεήμονα λειτουργία των συμβόλων σ’ εκείνους που θεωρούν δύσκολο να λατρέψουν τη Θεότητα, να τιμήσουν την αλήθεια, την ομορφιά και την καλοσύνη χωρίς τύπους και τελετές. Στην δια της προσευχής λατρεία, οι περισσότεροι άνθρωποι οραματίζονται ένα σύμβολο του αντικειμένου-στόχου της προσευχής τους.
91:6.1 Η προσευχή, εκτός και αν συνδέεται με τη βούληση και τη δραστηριοποίηση των ατομικών πνευματικών δυνάμεων και των υλικών εποπτών ενός χώρου, δεν μπορεί να έχει άμεσες επιπτώσεις στο φυσικό περιβάλλον ενός ατόμου. Ενώ υπάρχει ένα απολύτως σαφές όριο στη σφαίρα επιρροής της δια της προσευχής ικεσίας, το όριο αυτό δεν ισχύει εξ ίσου για την πίστη εκείνων που προσεύχονται.
91:6.2 Η προσευχή δεν αποτελεί τεχνική για την ίαση πραγματικών, οργανικών νοσημάτων, αλλά έχει συμβάλλει τρομακτικά στην απόλαυση πλήρους υγείας και στην ίαση απειράριθμων διανοητικών, συναισθηματικών και νευρολογικών ασθενειών. Ακόμη και στην πραγματική, προκαλούμενη από βακτήρια αρρώστια, η προσευχή έχει συντείνει πολλές φορές στην αποτελεσματικότητα των άλλων ιαματικών διαδικασιών. Η προσευχή έχει μεταβάλλει πολλά ευέξαπτα και παραπονούμενα, ανάξια άτομα σε πρότυπα υπομονής και έμπνευσης για άλλους ανθρώπους που υποφέρουν.
91:6.3 Ανεξάρτητα του πόσο δύσκολο μπορεί να είναι να συμφιλιωθούν οι επιστημονικές αμφιβολίες πάνω στην αποτελεσματικότητα της προσευχής με την αεί-παρούσα παρόρμηση της αναζήτησης βοήθειας και καθοδήγησης από θείες πηγές, μην ξεχνάτε ποτέ ότι η ειλικρινής προσευχή που γίνεται με πίστη είναι μια πανίσχυρη δύναμη για την προώθηση της προσωπικής ευτυχίας του ατομικού αυτοελέγχου, της κοινωνικής αρμονίας, της ηθικής προόδου και της πνευματικής επίτευξης.
91:6.4 Η προσευχή, έστω και ως καθαρά ανθρώπινη πρακτική, ως διάλογος με το άλλο εγώ ενός ατόμου, συνιστά την τεχνική της πλέον αποτελεσματικής προσέγγισης προς τη συνειδητοποίηση των εφεδρικών εκείνων δυνάμεων της ανθρώπινης φύσης που συσσωρεύονται και παραμένουν στον υποσυνείδητο χώρο της ανθρώπινης διάνοιας. Η προσευχή αποτελεί μία ορθή ψυχολογική πρακτική, πέραν των θρησκευτικών της επιπτώσεων και της πνευματικής της σπουδαιότητας. Αποτελεί γεγονός της ανθρώπινης εμπειρίας το ότι τα περισσότερα άτομα, αν πιεσθούν αρκετά σκληρά, θα προσευχηθούν με κάποιο τρόπο, σε κάποια πηγή βοήθειας.
91:6.5 Μην είστε τόσο ράθυμοι, ώστε να ζητάτε από τον Θεό να επιλύσει τις δυσκολίες σας, αλλά ποτέ να μην διστάζετε να του ζητάτε σύνεση και πνευματική δύναμη για να σας καθοδηγήσει και να σας στηρίξει, όταν εσείς, ο ίδιος αποφασιστικά και θαρραλέα αντιμετωπίζετε τα προβλήματα που σας παρουσιάζονται.
91:6.6 Η προσευχή υπήρξε ένας απαραίτητος παράγων στην πρόοδο και διατήρηση του θρησκευτικού πολιτισμού και έχει ακόμη να συνεισφέρει πολλά για τον περαιτέρω εμπλουτισμό και εξαγνισμό της κοινωνίας, αν εκείνοι που προσεύχονται το κάνουν μόνον υπό το φως των επιστημονικών δεδομένων, της φιλοσοφικής σοφίας, της διανοητικής ειλικρίνειας και της πνευματικής πίστης. Προσευχηθείτε έτσι όπως ο Ιησούς δίδαξε τους μαθητές του – έντιμα, χωρίς ιδιοτέλεια, με αμεροληψία και χωρίς αμφιβολίες.
91:6.7 Η αποτελεσματικότητα, ωστόσο, της προσευχής στην ατομική, πνευματική εμπειρία εκείνου που προσεύχεται κατ’ ουδένα τρόπο εξαρτάται από την εγκεφαλική κατανόηση, την κοινωνική οξυδέρκεια, το κοινωνικό επίπεδο, την πολιτισμική κατάσταση, ή άλλα ανθρώπινα προσόντα του συγκεκριμένου λάτρη. Τα ψυχικά και πνευματικά αποτελέσματα της προσευχής που γίνεται με πίστη είναι άμεσα, ατομικά και εμπειρικά. Δεν υπάρχει άλλη τεχνική με την οποία να μπορεί ο κάθε άνθρωπος, ανεξάρτητα από όλα τα άλλα ανθρώπινα επιτεύγματα, να προσεγγίζει τόσο αποτελεσματικά και άμεσα το κατώφλι του χώρου εκείνου, απ’ όπου μπορεί να επικοινωνήσει με τον Δημιουργό του, όπου το πλάσμα έρχεται σε επαφή με την πραγματικότητα του Δημιουργού, με τον ενοικούντα Προσαρμοστή της Σκέψης.
91:7.1 Ο μυστικισμός, ως τεχνική της καλλιέργειας της συνειδητοποίησης της παρουσίας του Θεού, είναι καθ’ ολοκληρίαν αξιέπαινος, αλλά όταν τέτοιες πρακτικές οδηγούν σε κοινωνική απομόνωση και κορυφώνουν το θρησκευτικό φανατισμό, γίνονται εντελώς αξιόμεμπτες. Πάρα πολύ συχνά, εκείνο το οποίο ο εξαντλημένος μυστικιστής αξιολογεί ως θεία έμπνευση, είναι η ανάταση του ίδιου του υποσυνείδητου νου του. Η επαφή του ανθρώπινου νου με τον ενοικούντα σ’ αυτόν Προσαρμοστή, ενώ συχνά ωφελείται από τον γεμάτο προσήλωση διαλογισμό, συχνότερα διευκολύνεται από την ολόψυχη και τρυφερή ενάσκηση της ανιδιοτελούς υπηρεσίας ενός ατόμου επί των συνανθρώπων του.
91:7.2 Οι μεγάλοι θρησκευτικοί διδάσκαλοι και οι προφήτες των περασμένων εποχών δεν ήσαν ακραίοι μυστικιστές. Ήσαν άνδρες και γυναίκες που είχαν γνωρίσει το Θεό δια της ανιδιοτελούς υπηρεσίας τους προς τους συνανθρώπους τους. Ο Ιησούς συχνά απομόνωνε τους αποστόλους του, για σύντομα χρονικά διαστήματα, ώστε να ασχοληθούν με το διαλογισμό και την προσευχή, αλλά τον περισσότερο καιρό τους κρατούσε σε υπηρεσία-επικοινωνία με τα πλήθη. Η ψυχή του ανθρώπου χρειάζεται πνευματική εξάσκηση, αλλά και πνευματική τροφή.
91:7.3 Η θρησκευτική έκσταση είναι επιτρεπτή όταν προέρχεται από διανοητικά υγιείς προγόνους, παρόμοιες εμπειρίες, ωστόσο, αποτελούν συχνά προϊόν καθαρά συναισθηματικών επενεργειών, παρά εκδήλωση βαθιά πνευματικής φύσης. Τα θρησκευόμενα άτομα δεν πρέπει να εκλαμβάνουν κάθε ζωηρό ψυχολογικό προαίσθημα και κάθε δυνατή συναισθηματική εμπειρία ως θεία αποκάλυψη, ή ως πνευματική επικοινωνία. Η γνήσια πνευματική έκσταση συνοδεύεται συνήθως από έντονη εξωτερικά ηρεμία και σχεδόν τέλειο συναισθηματικό έλεγχο. Ωστόσο, ο πραγματικός προφητικός οραματισμός είναι ένα υπερ-ψυχολογικό προαίσθημα. Παρόμοιες δοκιμασίες δεν αποτελούν ψευδοπαραισθήσεις, ούτε μοιάζουν με καταληπτική έκσταση.
91:7.4 Ο ανθρώπινος νους μπορεί να λειτουργήσει αντιδρώντας στην αποκαλούμενη έμπνευση όταν είναι ευαίσθητος είτε στην ανάταση του υποσυνειδήτου, ή στο ερέθισμα του υπερσυνειδήτου. Σε κάθε περίπτωση φαίνεται στο άτομο ότι οι προσαυξήσεις αυτές του περιεχομένου της συνείδησης είναι λίγο-πολύ ξένες προς αυτό. Ο ανεξέλεγκτος μυστικιστικός ενθουσιασμός και η ασυγκράτητη θρησκευτική έκσταση δεν αποτελούν πιστοποιητικά έμπνευσης, θεία, υποτίθεται, πιστοποιητικά.
91:7.5 Ο πρακτικός έλεγχος όλων αυτών των παράξενων θρησκευτικών εμπειριών του μυστικισμού, της έκστασης και της έμπνευσης συνίσταται στο να παρατηρήσει κάποιος αν τα φαινόμενα αυτά κάνουν ένα άτομο:
91:7.6 1. Να απολαμβάνει καλύτερη και πληρέστερη σωματική υγεία.
91:7.7 2. Να λειτουργεί περισσότερο αποτελεσματικά και πρακτικά σε διανοητικό επίπεδο.
91:7.8 3. Να μοιράζεται με τους κοινωνικούς εταίρους του πληρέστερα και χαρούμενα τις θρησκευτικές του εμπειρίες.
91:7.9 4. Να εξαγνίζει περισσότερο την καθημερινή ζωή του, ενώ με πίστη να επιτελεί τα συνήθη του καθήκοντα, που απορρέουν από την θνητή υπόστασή του.
91:7.10 5. Να επαυξάνει την αγάπη του και την εκτίμησή του για την αλήθεια, την ομορφιά και την καλοσύνη.
91:7.11 6. Να διατηρεί τις ισχύουσες κοινωνικές, ηθικές, δεοντολογικές και πνευματικές αξίες.
91:7.12 7. Να αυξάνει την πνευματική νου ενόραση – τη συνειδητοποίηση του Θεού.
91:7.13 Η προσευχή, όμως, δεν έχει πραγματική σχέση με τις έκτακτες αυτές θρησκευτικές εμπειρίες. Όταν η προσευχή γίνεται υπέρμετρα καλαίσθητη, όταν συνίσταται σχεδόν αποκλειστικά σε όμορφη και μακάρια προσήλωση της θείας ουσίας του παραδείσου, χάνει μεγάλο μέρος της εποικοδομητικής κοινωνικά επιρροής της και τείνει προς το μυστικισμό και την απομόνωση των πιστών της. Υπάρχει ένα ποσοστό κινδύνου που συνδέεται με την υπέρμετρη ατομική προσευχή, ο οποίος απομακρύνεται και αποτρέπεται δια της ομαδικής προσευχής, της από κοινού ικεσίας.
91:8.1 Υπάρχει μια πραγματικά αυθόρμητη έννοια της προσευχής, αφού ο πρωτόγονος άνθρωπος βρέθηκε να προσεύχεται πολύ πριν αποκτήσει οποιαδήποτε σαφή αντίληψη του Θεού. Ο πρώιμος άνθρωπος συνήθιζε να προσεύχεται σε δύο διαφορετικές περιπτώσεις: Όταν βρισκόταν σε έσχατη ανάγκη, ένοιωθε την παρόρμηση να αναζητήσει βοήθεια. Και όταν ήταν χαρούμενος, παραδινόταν στην παρορμητική έκφραση της ευτυχίας.
91:8.2 Η προσευχή δεν αποτελεί εξέλιξη της μαγείας. Η κάθε μία τους δημιουργήθηκε ανεξάρτητα. Η μαγεία ήταν η απόπειρα να προσαρμοσθεί το Θείο στις κρατούσες συνθήκες. Η προσευχή είναι η προσπάθεια να προσαρμοσθεί η προσωπικότητα στο θέλημα του Θείου. Η αληθής προσευχή είναι ηθική και θρησκευτική. Η μαγεία δεν είναι.
91:8.3 Η προσευχή μπορεί να καθιερωθεί ως έθιμο. Πολλοί προσεύχονται επειδή και οι άλλοι προσεύχονται. Ακόμη περισσότεροι προσεύχονται επειδή φοβούνται ότι κάτι κακό μπορεί να συμβεί αν δεν προσφέρουν τις τακτικές τους παρακλήσεις.
91:8.4 Για ορισμένα άτομα η προσευχή είναι ήρεμη έκφραση ευγνωμοσύνης. Για άλλα, είναι ομαδική έκφραση λατρείας, κοινωνική προσευχή. Ορισμένες φορές αποτελεί μίμηση της θρησκείας ενός άλλου, ενώ στην πραγματική προσευχή, είναι η ειλικρινής και γεμάτη εμπιστοσύνη επικοινωνία της πνευματικής φύσης του πλάσματος με την απανταχού παρουσία του πνεύματος του Δημιουργού.
91:8.5 Η προσευχή μπορεί να είναι μία αυθόρμητη εκδήλωση της συνειδητοποίησης του Θεού, ή μια χωρίς σημασία απαγγελία θεολογικών τύπων. Μπορεί να είναι η εκστατική λατρεία μιας ψυχής που γνώρισε το Θεό, ή η δουλική υποταγή ενός κατακυριευμένου από φόβο ανθρώπου. Είναι, μερικές φορές, η παθητική έκφραση της πνευματικής επιθυμίας και άλλες φορές η αυθάδης κραυγή υποκριτικών φράσεων. Η προσευχή μπορεί να είναι ευφρόσυνη λατρεία, ή ταπεινή παράκληση για συγχώρεση.
91:8.6 Η προσευχή μπορεί να είναι η παιδιάστικη παράκληση για το αδύνατο, ή η ώριμη ικεσία για ηθική ανάπτυξη και πνευματική δύναμη. Μια παράκληση μπορεί να γίνεται για τον άρτο τον επιούσιο, ή να περιλαμβάνει την ολόψυχη λαχτάρα να βρει κάποιος το Θεό και να πράξει το θέλημά του[1]. Μπορεί να είναι ένα εντελώς ιδιοτελές αίτημα, ή μια αληθής, μεγαλειώδης χειρονομία προς την πραγμάτωση της ανιδιοτελούς αδελφοποίησης.
91:8.7 Η προσευχή μπορεί να είναι μια οργισμένη κραυγή για εκδίκηση, ή μια γεμάτη έλεος μεσολάβηση για τους εχθρούς ενός ατόμου. Μπορεί να είναι η έκφραση της ελπίδας να αλλάξει ο Θεός, ή η πανίσχυρη τεχνική του να αλλάξει ένα άτομο τον εαυτό του. Μπορεί να είναι ταπεινή ικεασία ενός χαμένου αμαρτωλού μπροστά σ’ έναν δήθεν άτεγκτο Κριτή, ή η ευφρόσυνη έκφραση ενός απελευθερωμένου υιού του ζώντος και ελεήνομος ουράνιου Πατέρα.
91:8.8 Ο σύγχρονος άνθρωπος σαστίζει με τη σκέψη να συζητήσει τα προβλήματά του με το Θεό, μ’ έναν καθαρά ατομικό τρόπο. Πολλοί εγκατέλειψαν τη συστηματική προσευχή. Προσεύχονται μόνο όταν βρίσκονται κάτω από ασυνήθιστη πίεση – σε περιπτώσεις ανάγκης. Ο άνθρωπος δεν πρέπει να φοβάται να μιλήσει με το Θεό, αλλά μόνο ένας που παρέμεινε παιδί πνευματικά θα αποτολμούσε να πείσει, ή να επιχειρήσει να αλλάξει τον Θεό.
91:8.9 Η πραγματική προσευχή, όμως, κατακτά την πραγματικότητα. Έστω και όταν τα ρεύματα του αέρα είναι ανοδικά, κανένα πουλί δεν μπορεί να πετάξει ψηλά, αν δεν έχει ολάνοιχτα τα φτερά του. Η προσευχή ανυψώνει τον άνθρωπο διότι αποτελεί τεχνική εξέλιξης δια της αξιοποίησης των ανοδικών, πνευματικών ρευμάτων του σύμπαντος.
91:8.10 Η γνήσια προσευχή προσθέτει πνευματική ανάπτυξη, αλλάζει τη νοοτροπία και προσφέρει την ικανοποίηση η οποία προέρχεται οπό την επικοινωνία με το θείο. Αποτελεί αυθόρμητο ξέσπασμα της συνειδητοποίησης του Θεού.
91:8.11 Ο Θεός αποκρίνεται στην προσευχή του ανθρώπου προσφέροντάς του μιαν αυξανόμενη αποκάλυψη της αλήθειας, μια μεγαλύτερη εκτίμηση της ομορφιάς και μια προσαυξημένη αντίληψη της καλοσύνης. Η προσευχή είναι μια χειρονομία σημαντική, αλλά δημιουργεί επαφή με πανίσχυρες υπαρκτές πραγματικότητες στα πνευματικά επίπεδα της ανθρώπινης εμπειρίας. Αποτελεί σπουδαία προσέγγιση των υπεράνω του ανθρώπινου αξιών από τον άνθρωπο. Είναι το ισχυρότερο ερέθισμα για την πνευματική ανάπτυξη.
91:8.12 Τα λόγια είναι άσχετα με την προσευχή, είναι απλά το διανοητικό κανάλι στο οποίο το ποτάμι της πνευματικής ικεσίας μπορεί να κυλήσει. Η αξία των λέξεων στην προσευχή είναι καθαρά αυτή της αυθυποβολής στην ατομική προσευχή και της κοινωνικής υποβολής προκειμένου για ομαδικές ικεσίες. Ο Θεός αποκρίνεται στη στάση της ψυχής, όχι στις λέξεις.
91:8.13 Η προσευχή δεν αποτελεί τεχνική απόδρασης από έναν αγώνα, αλλά μάλλον ένα ερέθισμα για ανάπτυξη μέσα στον ίδιο τον αγώνα. Προσευχηθείτε μόνο για αξίες, όχι για υλικά πράγματα. Για ανάπτυξη, όχι για ικανοποίηση.
91:9.1 Αν πρόκειται να επιδοθείτε σε αποτελεσματική προσευχή, πρέπει να έχετε κατά νου τους νόμους που διέπουν τις παρακλήσεις:
91:9.2 1. Πρέπει να πιστοποιηθείτε ως ικανός ικέτης αντιμετωπίζοντας με ειλικρίνεια και θάρρος τα προβλήματα της συμπαντικής πραγματικότητας. Πρέπει να διαθέτετε κοσμική καρτερία.
91:9.3 2. Πρέπει να έχετε ειλικρινά εξαντλήσει την ανθρώπινη ικανότητα για ανθρώπινη ρύθμιση. Πρέπει να έχετε υπάρξει εφευρετικός.
91:9.4 3. Πρέπει να εγκαταλείψετε κάθε πόθο του νου και κάθε επιθυμία της ψυχής στο μεταμορφωτικό εναγκαλισμό της πνευματικής ανάπτυξης. Πρέπει να έχετε βιώσει έναν εμπλουτισμό των εννοιών και μια ανάταση των αξιών.
91:9.5 4. Πρέπει να επιλέξετε ολόψυχα το θείο θέλημα. Πρέπει να σβήσετε το νεκρό κέντρο του δισταγμού.
91:9.6 5. Δεν αναγνωρίζετε μόνο το θέλημα του Πατέρα και αποφασίζετε να το πράξετε, αλλά έχετε επιτύχει μια ανεπιφύλακτη καθοσίωση και μια δυναμική αφοσίωση στο να κάνετε ουσιαστικά το θέλημα του Πατέρα.
91:9.7 6. Η προσευχή σας π[ρέπει να απευθύνεται αποκλειστικά στη θεία σοφία για να επιλύσετε τα συγκεκριμένα ανθρώπινα προβλήματα που συναντώνται στην προς τον Παράδεισο ανέλιξη – την επίτευξη της θείας τελειότητας.
91:9.8 7. Και πρέπει να έχετε πίστη – ζώσα πίστη.
91:9.9 [Παρουσιάσθηκε από τον Αρχηγό των Μεσοδιάστατων στην Ουράντια.]
| Εγγραφο 90. ΣΑΜΑΝΙΣΜΟΣ – ΜΑΓΟΙ ΚΑΙ ΙΕΡΕΙΣ |
Δείκτης
Πολλαπλή έκδοση |
Εγγραφο 92. Η ΜΕΤΑΓΕΝΕΣΤΕΡΗ ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ |