© 2018 Ίδρυμα Ουράντια
| Εγγραφο 93. Ο ΜΕΛΧΙΣΕΔΕΚ ΜΑΤΣΙΒΕΝΤΑ |
Δείκτης
Πολλαπλή έκδοση |
Εγγραφο 95. Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΜΕΛΧΙΣΕΔΕΚ ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΜΕΣΟΓΕΙΟ |
94:0.1 Οι πρώιμοι διδάσκαλοι της θρησκείας του Σάλεμ διείσδυσαν στις πλέον απομακρυσμένες φυλές της Αφρικής και της Ευρασίας, κηρύσσοντας, πάντα, το ευαγγέλιο του Ματσιβέντα ότι η πίστη και η εμπιστοσύνη του ανθρώπου στον μοναδικό Θεό του σύμπαντος, είναι το μοναδικό τίμημα για την απόκτηση της θείας χάρης. Η συνθήκη του Μελχισεδέκ με τον Αβραάμ υπήρξε το πρότυπο για το σύνολο της αρχικής προπαγάνδας που ξεκίνησε από το Σάλεμ και άλλα κέντρα. Ποτέ η Ουράντια δεν είχε περισσότερο ενθουσιώδεις και δυναμικούς ιεραπόστολους, οποιασδήποτε θρησκείας, από αυτούς τους ανώτερους άνδρες και τις γυναίκες που μετέφεραν τις διδαχές του Μελχισεδέκ σ’ ολόκληρο το Ανατολικό Ημισφαίριο. Οι ιεραπόστολοι αυτοί στρατολογήθηκαν από πολλούς λαούς και φυλές και διέδωσαν εν πολλοίς τις διδασκαλίες τους με τη μέθοδο του προσηλυτισμού των αυτοχθόνων. Ίδρυσαν κέντρα εκπαίδευσης σε διάφορα μέρη του κόσμου, όπου δίδαξαν στους αυτόχθονες τη θρησκεία του Σάλεμ και εν συνεχεία ανέθεσαν στους μαθητές αυτούς να εργασθούν ως διδάσκαλοι του ίδιου του λαού τους.
94:1.1 Την εποχή του Μελχισεδέκ η Ινδία ήταν μια κοσμοπολίτικη χώρα, που πρόσφατα είχε περιέλθει υπό την πολιτική και θρησκευτική κυριαρχία των Αριο-Ανδιτών, από βορρά και δύση, εισβολέων. Κατά την εποχή αυτή, μόνο το βόρειο και το δυτικό τμήμα της χερσονήσου είχαν σε μεγάλη έκταση διαπεραστεί από τους Αρίους. Αυτοί οι Βεδικοί αλλόφυλοι είχαν φέρει μαζί τους τις πολλές φατριακές τους θεότητες. Οι μορφές της θρησκευτικής τους λατρείας ακολουθούσαν στενά την τελετουργική πρακτική των προηγούμενων Ανδιτών προγόνων, κατά το ότι ο πατέρας λειτουργούσε ως ιερέας και η μητέρα ως ιέρεια, ενώ η οικογενειακή εστία χρησιμοποιείτο επίσης ως βωμός.
94:1.2 Η Βεδική λατρεία ευρίσκετο, τότε, στη διαδικασία ανάπτυξης και μεταμόρφωσης υπό την καθοδήγηση της τάξης των Βραχμάνων διδασκάλων-ιερέων, οι οποίοι σταδιακά ανέλαβαν τον έλεγχο επί του διευρυνόμενου λατρευτικού τελετουργικού. Η ανάμιξη των προηγούμενων τριάντα τριών θεοτήτων των Αρίων είχε ήδη αρχίσει, όταν οι ιεραπόστολοι του Σάλεμ διείσδυσαν στα βόρεια της Ινδίας.
94:1.3 Ο πολυθεϊσμός αυτών των Αρίων αντιπροσώπευε την εκφύλιση του παλαιότερου μονοθεϊσμού τους, εξ αιτίας του διαχωρισμού τους σε φατριακές μονάδες, με κάθε φατρία να διαθέτει δικό της τιμώμενο θεό. Ο εκφυλισμός αυτός του αρχικού μονοθεϊσμού και της αντίληψης της Τριάδας1 των Ανδιτών της Μεσοποταμίας ευρίσκετο στη διαδικασία της ανασύνθεσης κατά τους πρώτους αιώνες της δεύτερης προ Χριστού χιλιετίας. Οι πολλοί θεοί ήσαν οργανωμένοι σ’ ένα πάνθεον υπό την τριαδική ηγεσία του Ντιάους Πιτάρ,2 του κυρίου των ουρανών. Τον Ίντρα, τον θυελλώδη θεό της ατμόσφαιρας. Και τον Άγκνι, τον τρικέφαλο θεό της φωτιάς, κύριο της γης και υποτυπώδες σύμβολο μιας προηγούμενης τριαδικής αντίληψης.
94:1.4 Οι θετικές εξελίξεις προς τη λατρεία ενός ακόμη θεού, χωρίς άρνηση των υπαρχόντων3 προετοίμαζαν το δρόμο για ένα εξελιγμένο μονοθεϊσμό. Ο Άγκνι, η αρχαιότερη θεότητα, εξήρετο συχνά ως ο πατέρας-κεφαλή ολόκληρου του πανθέου. Η αρχή του θεού-πατέρα, που πότε αποκαλείτο Πρατζαπάτι, πότε ονομάζετο Βράχμα, αναδύθηκε στη θεολογική μάχη την οποία έδωσαν αργότερα οι Βραχμάνοι ιερείς με τους διδάσκαλους του Σάλεμ. Ο Βραχμανισμός έγινε αντιληπτός ως η ενεργειακή-θεία αρχή, η οποία δραστηριοποιεί ολόκληρο το Βεδικό πάνθεον.
94:1.5 Οι ιεραπόστολοι του Σάλεμ δίδαξαν τον ένα Θεό του Μελχισεδέκ, τον Μέγιστο των ουρανών. Η παρουσίαση αυτή δεν ήταν εντελώς ασύμβατη4 με την αναδυόμενη αντίληψη του Πατέρα-Βράχμα, ως απαρχή όλων των θεών, το δόγμα, όμως, του Σάλεμ ήταν μη τελετουργικό και γι’ αυτό εξελίχθηκε ευθέως αντίστροφα προς τα δόγματα, τις παραδόσεις και τις διδασκαλίες των Βραχμάνων ιερέων. Ποτέ δεν θα αποδέχονταν οι Βραχμάνοι ιερείς τη διδασκαλία του Σάλεμ, περί σωτηρίας δια της πίστης, για την εύνοια του Θεού χωρίς τελετουργική τήρηση κανόνων και εξιλαστήριες θυσίες.
94:1.6 Η απόρριψη του ευαγγελίου του Μελχισεδέκ για την εμπιστοσύνη προς το Θεό και την δια της πίστης σωτηρία σηματοδότησε μια αποφασιστική καμπή για την Ινδία. Οι ιεραπόστολοι του Σάλεμ είχαν συμβάλλει πολύ στην απώλεια της πίστης σε όλους τους αρχαίους βεδικούς θεούς, οι ηγέτες, όμως, οι ιερείς του Βεδισμού, αρνήθηκαν να αποδεχθούν τη διδασκαλία του Μελχισεδέκ περί ενός Θεού και μιας απλής πίστης.
94:1.7 Οι Βραχμάνοι επέλεξαν τα καλύτερα μέρη των ιερών κειμένων της εποχής τους σε μια προσπάθεια να πολεμήσουν τους διδασκάλους του Σάλεμ και η συρραφή αυτή των κειμένων τους, όπως διορθώθηκε στη συνέχεια, έφθασε μέχρι τη σύγχρονη εποχή ως η Ριγκ-Βέδα, ένα από τα αρχαιότερα ιερά βιβλία. Ακολούθησε η δεύτερη, η τρίτη και η τέταρτη Βέδα, καθώς οι Βραχμάνοι προσπαθούσαν να αποκρυσταλλώσουν, να διατυπώσουν και να καθορίσουν τις λατρευτικές και εξιλαστήριες τελετουργίες τους στους ανθρώπους εκείνου του καιρού. Στην καλύτερη περίπτωση, τα κείμενα αυτά είναι ισότιμα με οποιοδήποτε άλλο σύνολο παρόμοιου χαρακτήρα, όσον αφορά στην ομορφιά των εννοιών και την αλήθεια της κρίσης. Καθώς, όμως, η ανώτερη αυτή θρησκεία μολύνετο με τις χιλιάδες χιλιάδων προλήψεις, λατρείες και τελετουργίες της νότιας Ινδίας, μεταμορφώθηκε σταδιακά στο πλέον ποικιλόμορφο θεολογικό σύστημα που αναπτύχθηκε ποτέ από το θνητό άνθρωπο. Μια διερεύνηση των Βέδα θα αποκαλύψει μερικές από τις ανώτερες, αλλά και μερικές από τις πλέον υποβαθμισμένες απόψεις περί του Θείου, που συνέλαβε ποτέ ο άνθρωπος.
94:2.1 Καθώς οι ιεραπόστολοι του Σάλεμ διείσδυαν από το νότο στη Δραβιδιανή Ντεκκάν, ήλθαν αντιμέτωποι με ένα διευρυνόμενο σύστημα κάστας, το σχέδιο των Αρίων για να αποτρέψουν την απώλεια της φυλετικής τους ταυτότητας, εν όψει μιας αυξανόμενης παλίρροιας δευτερευόντων λαών του Σαντζίκ. Εφ’ όσον η κάστα των Βραχμάνων ιερέων αποτελούσε την ίδια την ουσία αυτού του συστήματος, η κοινωνική αυτή τάξη καθυστέρησε σε μεγάλο βαθμό την πρόοδο των διδασκάλων του Σάλεμ. Το σύστημα αυτό της κάστας απέτυχε να σώσει την Άρια φυλή, επέτυχε, όμως στο να διαιωνίσει τους Βραχμάνους, που με τη σειρά τους διατήρησαν τη θρησκευτική τους ηγεμονία στην Ινδία, ως τη σύγχρονη εποχή.
94:2.2 Και τώρα, με την αποδυνάμωση του Βουδισμού εξ αιτίας της απόρριψης της ανώτερης αλήθειας, η λατρεία των Αρίων έγινε ευάλωτη στις αυξανόμενες εισβολές από την Ντεκκάν. Σε μια απελπισμένη προσπάθεια να αναχαιτίσει την παλίρροια της φυλετικής εξόντωσης και του θρησκευτικού εκμηδενισμού, η κάστα των Βραχμάνων επεχείρησε να εξάρει εαυτήν υπεράνω όλων. Δίδασκαν ότι η θυσία προς το θείο ήταν αφ’ εαυτής απολύτως δραστική, ότι η ισχύς της ήταν παντοδύναμη. Κήρυσσαν ότι, εκ των δύο βασικών, θείων αρχών του σύμπαντος, η μία ήταν ο Βράχμα η θεότητα και η άλλη οι Βραχμάνοι ιερείς. Σε κανένα άλλο λαό της Ουράντια δεν τόλμησαν ποτέ οι ιερείς να εξάρουν τόσο πολύ την τάξη τους, πάνω ακόμη κι’ από το θείο, να αποδώσουν στους εαυτούς τους τις τιμές που οφείλονται στους θεούς. Εκείνοι, όμως, προχώρησαν τόσο παράλογα μακριά με τους αλαζονικούς αυτούς ισχυρισμούς τους, ώστε ολόκληρο το επισφαλές σύστημα κατέρρευσε μπροστά στις υποβαθμισμένες λατρείες που εισέρευσαν από τους γειτονικούς και λιγότερο προηγμένους πολιτισμούς. Ο ίδιος ο τεράστιος Βεδικός κλήρος τρέκλισε και βυθίστηκε κάτω από τη μαύρη παλίρροια της αδράνειας και της απαισιοδοξίας, που το ίδιο το εγωιστικό και παράλογο θράσος τους είχε επιφέρει σ’ ολόκληρη την Ινδία.
94:2.3 Η υπερβολική συγκέντρωση στον εαυτό κατέληξε με βεβαιότητα στο φόβο της με εξελικτικής διαιώνισης του εαυτού, σ’ ένα ατέρμονα κύκλο διαδοχικών ενσαρκώσεων ως άνθρωπος, ζώο, ή φυτό. Και από όλες οι μολυσματικές δοξασίες που θα μπορούσαν να προσκολληθούν σ’ αυτό που θα μπορούσε να γίνει αναδυόμενος μονοθεϊσμός, καμία προκάλεσε τόση γελοιοποίηση, όσο η πίστη αυτή στην περιπλάνηση5 - το δόγμα της μετενσάρκωσης των ψυχών – που προήλθε από την Δραβιδιανή Ντεκκάν. Η πίστη αυτή στον ανιαρό και μονότονο κύκλο των επαναλαμβανόμενων ενσαρκώσεων λήστευσε από τους αγωνιζόμενους ανθρώπους την μακρόχρονα καλλιεργούμενη ελπίδα να βρουν την λύτρωση εκείνη και την πνευματική πρόοδο στο θάνατο, η οποία είχε αποτελέσει μέρος της παλαιότερης Βεδικής πίστης.
94:2.4 Αυτή η από φιλοσοφική άποψη εξουθενωτική διδασκαλία ακολουθήθηκε γρήγορα από την ανακάλυψη του δόγματος της αιώνιας απόδρασης από τον εαυτό δια της βύθισης στη συμπαντική ανάπαυση και γαλήνη της απόλυτης ένωσης με τον Βράχμα, την υπερψυχή ολόκληρης της δημιουργίας. Οι υλικές επιθυμίες και οι ανθρώπινες φιλοδοξίες ληστεύθηκαν με επιτυχία και κυριολεκτικά καταστράφηκαν. Για περισσότερες από δύο χιλιάδες χρόνια, οι καλύτερες διάνοιες της Ινδίας προσπαθούσαν να αποδράσουν από κάθε επιθυμία και έτσι ορθάνοιξε η πόρτα για την είσοδο των μεταγενέστερων εκείνων λατρειών και διδαχών που κυριολεκτικά έδεσαν τις ψυχές πολλών Ινδουιστών λαών στις αλυσίδες της πνευματικής απελπισίας. Από όλους τους πολιτισμούς, Ο Βεδικο-Αριανός πλήρωσε το φρικτότερο τίμημα για την απόρριψη του ευαγγελίου του Σάλεμ.
94:2.5 Η κάστα από μόνη της δεν μπορούσε να διαιωνίσει το θρησκευτικό-πολιτισμικό σύστημα των Αρίων και, καθώς οι κατώτερες θρησκείες της Ντεκκάν διείσδυσαν στο βορρά, ήλθε μια εποχή απόγνωσης και απελπισίας. Ήταν κατά τη διάρκεια των ζοφερών αυτών ημερών που παρουσιάσθηκε η θρησκευτική άποψη6 να μην αφαιρείται καμία ζωή, η οποία διατηρήθηκε έκτοτε. Πολλές από τις καινούργιες απόψεις υπήρξαν απολύτως αθεϊστικές, ισχυριζόμενες ότι σωτηρία σαν αυτή που μπορούσε να επιτευχθεί, θα ερχόταν μόνο από τις ίδιες τις προσπάθειες του ανθρώπου, χωρίς βοήθεια. Σε μεγάλο μέρος, ωστόσο, όλης αυτής της ατυχούς φιλοσοφίας, μπορούν να εντοπισθούν διαστρεβλωμένα κατάλοιπα των διδαχών του Μελχισεδέκ, ακόμη και του Αδάμ.
94:2.6 Αυτή ήταν η εποχή της συρραφής των μετέπειτα ιερών κειμένων της πίστης των Ινδουιστών, των Βραχμάνα και των Ουπανισάδ. Έχοντας απορρίψει τη διδασκαλία της ατομικής θρησκείας, δια της ατομικής εμπειρίας της πίστης προς τον ένα Θεό και έχοντας μολυνθεί από την πλημμύρα των υποβαθμισμένων και εξουθενωτικών πεποιθήσεων και θρησκειών από την Ντεκκάν, με τον ανθρωπομορφισμό και τις μετενσαρκώσεις τους, ο Βραχμανικός κλήρος παρουσίασε μια βίαιη αντίδραση εναντίον αυτών των ζημιογόνων πεποιθήσεων. Έκανε μια θετική προσπάθεια να αναζητήσει και να βρει την ουσιαστική πραγματικότητα. Οι Βραχμάνοι ετοιμάστηκαν για να απο-ανθρωπομορφοποιήσουν την Ινδική αντίληψη περί θείου, αλλά στην προσπάθειά τους αυτή περιέπεσαν στο θλιβερό λάθος της από-προσωποποίησης της έννοιας του Θεού, και κατέληξαν, όχι με μια ανώτερη, πνευματική άποψη για τον εν Παραδείσω Πατέρα, αλλά με μια απόμακρη και μεταφυσική ιδέα ενός τα πάντα περικλείοντος Απόλυτου.
94:2.7 Στις προσπάθειές τους για αυτοδιατήρηση, οι Βραχμάνοι είχαν απορρίψει το μοναδικό Θεό του Μελχισεδέκ και τώρα βρίσκονταν με την υποθετική ύπαρξη του Βράχμα, του αόριστου εκείνου και φανταστικού εαυτού, του απρόσωπου εκείνου και ανίσχυρου αυτού, που άφησε την πνευματική ζωή της Ινδίας αδύναμη και εξασθενημένη, από την ατυχή εκείνη εποχή, ως τον εικοστό αιώνα.
94:2.8 Ήταν κατά την εποχή που γράφονταν οι Ουπανισάδ, όταν αναδύθηκε ο Βουδισμός στην Ινδία. Παρά τη χιλιόχρονη, ωστόσο, επιτυχία του, δεν μπορούσε να συναγωνισθεί τον μεταγενέστερο Ινδουισμό. Παρά την ανώτερη ηθική του, η αρχική του παρουσίαση του Θεού ήταν ακόμη λιγότερο σαφής από εκείνη του Ινδουισμού, η οποία προέβλεπε ήσσονες, ατομικές θεότητες. Ο Βουδισμός, τελικά, παραχώρησε τη θέση του, στη βόρεια Ινδία, στην σφοδρή επίθεση ενός επιθετικού Ισλάμ, με τις σαφείς απόψεις του για τον Αλλάχ, ως υπέρτατο Θεό του σύμπαντος.
94:3.1 Ενώ το ανώτερο επίπεδο του Βουδισμού δεν ήταν, σχεδόν, θρησκεία, υπήρξε πραγματικά μία από τις ευγενέστερες προσεγγίσεις του ανθρώπινου νου στους χώρους της φιλοσοφίας και της μεταφυσικής. Έχοντας αρχίσει να ανακαλύπτει την τελική πραγματικότητα, η Ινδική διάνοια δεν σταμάτησε, μέχρις ότου ερεύνησε κάθε, σχεδόν, φάση της θεολογίας, εκτός της βασικής διττής έννοιας της θρησκείας: την ύπαρξη του Συμπαντικού Πατέρα όλων των πλασμάτων του κόσμου και το γεγονός της ανελικτικής εμπειρίας μέσα στο σύμπαν, των ίδιων εκείνων πλασμάτων, καθώς προσπαθούν να φθάσουν τον αιώνιο Πατέρα, που τους έδωσε την εντολή να γίνουν τέλειοι, όπως εκείνος είναι τέλειος.
94:3.2 Στην έννοια του Βράχμα, οι διάνοιες εκείνων των ημερών συνέλαβαν, πράγματι, την ιδέα ενός Απόλυτου που διεισδύει στα πάντα, αφού η πρόταση αυτή αναγνωρίσθηκε ταυτόχρονα ως δημιουργική ενέργεια και κοσμική αντίδραση. Ο Βράχμα θεωρήθηκε ότι ευρίσκετο πέραν κάθε προσδιορισμού, ικανός να γίνεται αντιληπτός μόνο δια της διαδοχικής άρνησης όλων των πεπερασμένων ιδιοτήτων. Επρόκειτο, σαφώς, για την πίστη σε μία απόλυτη, ακόμη και άπειρη ύπαρξη, αλλά η άποψη αυτή εστερείτο, σε μεγάλο βαθμό, των χαρακτηριστικών της προσωπικότητας και γι’ αυτό δεν μπορούσε να αποτελέσει βίωμα των θρησκευόμενων ατόμων.
94:3.3 Ο Βράχμα-Ναραγιάνα θεωρήθηκε το Απόλυτο, το άπειρο ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ, η πρωταρχική δημιουργική δύναμη του λανθάνοντος κόσμου, ο Συμπαντικός Εαυτός που υπάρχει ακίνητος και εν δυνάμει ευρισκόμενος στην αιωνιότητα. Αν οι φιλόσοφοι εκείνου του καιρού είχαν μπορέσει να κάνουν το επόμενο βήμα στην θεώρηση του Θείου, αν είχαν μπορέσει να φαντασθούν τον Βράχμα ως συνεργικό και δημιουργικό, ως προσωπικότητα που μπορεί να προσεγγισθεί από τις δημιουργημένες, εξελισσόμενες υπάρξεις, τότε, μια τέτοια διδασκαλία θα είχε αποτελέσει την πλέον προηγμένη παρουσίαση του Θείου στην Ουράντια, αφού θα περιελάμβανε τα πρώτα πέντε επίπεδα της συνολικής λειτουργίας του Θείου και θα μπορούσε ίσως να οραματισθεί τα υπόλοιπα δύο.
94:3.4 Σε ορισμένες φάσεις, η έννοια της Μιας Συμπαντικής Υπερψυχής, ως του συνολικού αθροίσματος της ύπαρξης όλων των πλασμάτων οδήγησε τους Ινδούς φιλόσοφους πολύ κοντά στην αλήθεια του Υπέρτατου Όντος, η αλήθεια, όμως, αυτή δεν τους βοήθησε καθόλου, αφού απέτυχαν να αναπτύξουν οποιαδήποτε εύλογη, ή ορθολογιστική ατομική προσέγγιση προς την επίτευξη του θεωρητικού, μονοθεϊστικού τους στόχου, του Βράχμα-Ναραγιάνα.
94:3.5 Η αρχή του Κάρμα περί της συνέχισης της αιτιότητας βρίσκεται, πάλι, πολύ κοντά στην αλήθεια της σύνθεσης των επιπτώσεων όλων των χωροχρονικών ενεργειών στην εντός του Θείου παρουσία του Υπέρτατου. Η υπόθεση, όμως, αυτή ουδέποτε μερίμνησε για τη σύντονη, ατομική κατάκτηση του Θείου από το θρησκευόμενο άτομο, αλλά μόνο για την τελική καταβύθιση κάθε προσωπικότητας στην Συμπαντική Υπερψυχή.
94:3.6 Η φιλοσοφία του Βραχμανισμού έφθασε, επίσης, πολύ κοντά στην συνειδητοποίηση της ενοίκησης των Προσαρμοστών της Σκέψης, μόνο και μόνο για να διαστραφεί εξ αιτίας της παρανόησης της αλήθειας. Η διδαχή ότι η ψυχή αποτελεί κατοικία του Βράχμα θα μπορούσε να προετοιμάσει το δρόμο για μια προηγμένη θρησκεία αν η άποψη αυτή δεν είχε διαστραφεί από την πεποίθηση ότι δεν υπάρχει ανθρώπινη ατομικότητα πέραν αυτής της ενοίκησης του Συμπαντικού Ενός.
94:3.7 Σύμφωνα με το δόγμα της ένωσης του εαυτού-ψυχής με την Υπερψυχή, οι Ινδοί θεολόγοι απέτυχαν να κατοχυρώσουν τη σωτηρία για κάτι ανθρώπινο, κάτι νέο και μοναδικό, κάτι που θα γεννηθεί από την ένωση της ανθρώπινης βούλησης και της βούλησης του Θεού. Η διδασκαλία της επιστροφής της ψυχής στον Βράχμα είναι σαφώς παράλληλη προς την αλήθεια της επιστροφής του Προσαρμοστή στην αγκαλιά του Πατέρα του Σύμπαντος, υπάρχει όμως κάτι που ξεχωρίζει από τον Προσαρμοστή, κάτι που επίσης σώζεται, το μοροντιανό αντίστοιχο της θνητής προσωπικότητας. Και η ζωτική αυτή έννοια ήταν καταστροφικά απούσα από τη Βραχμανική φιλοσοφία.
94:3.8 Η Βραχμανική φιλοσοφία έχει προσεγγίσει πολλά από τα δεδομένα του σύμπαντος, έχει πλησιάσει πολυάριθμες κοσμικές αλήθειες, αλλά έχει, πολύ συχνά, πέσει θύμα του σφάλματος της αποτυχίας του διαχωρισμού των διαφόρων επιπέδων της πραγματικότητας, όπως είναι το απόλυτο, το υπερβατικό και το πεπερασμένο. Απέτυχε να υπολογίσει ότι αυτό που μπορεί να είναι πεπερασμένο-απατηλό στο απόλυτο επίπεδο, μπορεί να είναι απολύτως πραγματικό στο πεπερασμένο επίπεδο. Και δεν έχει, επίσης, αναγνωρίσει την ουσιώδη προσωπικότητα του πατέρα του Σύμπαντος, ο οποίος επικοινωνεί προσωπικά σε όλα τα επίπεδα, από την περιορισμένη εμπειρία του εξελικτικού πλάσματος με το Θεό, ως την απεριόριστη εμπειρία του Αιώνιου Υιού με τον εν Παραδείσω Πατέρα.
94:4.1 Με το πέρασμα των αιώνων στην Ινδία, οι μάζες επέστρεψαν, ως ένα σημείο, στα αρχαία τελετουργικά των Βέδα, όπως αυτά είχαν τροποποιηθεί από τις διδασκαλίες των ιεραποστόλων του Μελχισεδέκ και αποκρυσταλλωθεί από τον μετέπειτα κλήρο των Βραχμάνων. Αυτή, η παλαιότερη και περισσότερο κοσμοπολίτικη από όλες τις θρησκείες του κόσμου, είχε υποστεί περαιτέρω αλλαγές ως αντίδραση έναντι του Βουδισμού και του Τζαϊνισμού, αλλά και των επιδράσεων του Μωαμεθανισμού και του Χριστιανισμού, που εμφανίσθηκαν αργότερα. Αλλά την εποχή που έφθασαν σ’ αυτούς, οι διδαχές του Ιησού είχαν τόσο πολύ δυτικοποιηθεί, ώστε να είναι «η θρησκεία ενός λευκού ανθρώπου,» και γι’ αυτό παράξενη και ξένη για τον Ινδουιστικό νου.
94:4.2 Η Ινδουιστική θεολογία, πλέον, απεικονίζει τέσσερα καθοδικά επίπεδα του θεού και της θείας υπόστασης:
94:4.3 1. Τον Βράχμα, το Απόλυτο, το Άπειρο Ένα, το ΕΙΝΑΙ.
94:4.4 2. Την Τριμούρτι, την υπέρτατη τριάδα του Ινδουισμού. Στο συσχετισμό αυτό, ο Βράχμα, το πρώτο μέλος, θεωρείται ότι δημιουργήθηκε αφ’ εαυτού, από το Βραχμάν – το άπειρο. Αν δεν ταυτίζετο στενά με το πανθεϊστικό Άπειρο Ένα, ο Βράχμα θα μπορούσε να αποτελέσει τη βάση για την έννοια του Πατέρα του Σύμπαντος. Ο Βράχμα ταυτίζεται, επίσης, με το πεπρωμένο.
94:4.5 Η λατρεία του δεύτερου και του τρίτου μέλους, του Σίβα και του Βισνού, δημιουργήθηκε την πρώτη μετά Χριστόν χιλιετία. Ο Σίβα είναι ο κύριος της ζωής και του θανάτου, ο θεός της γονιμότητας και κύριος της καταστροφής. Ο Βισνού είναι εξαιρετικά δημοφιλής εξ αιτίας της πεποίθησης ότι κατά περιόδους ενσαρκώνεται με ανθρώπινη μορφή. Έτσι ο Βισνού γίνεται αληθινός και υπαρκτός στη φαντασία των Ινδών. Ο Σίβα και ο Βισνού θεωρούνται, ο καθένας από ορισμένους, ανώτεροι όλων.
94:4.6 3. Βεδικές και μετα-Βεδικές θεότητες. Πολλοί από τους αρχαίους θεούς των Αρίων, όπως είναι ο Άγκνι, ο Ίντρα, ο Σόμα, διατηρήθηκαν ως δευτερεύοντες προς τα τρία μέλη της Τριμούρτι. Πολυάριθμοι επιπλέον θεοί εμφανίσθηκαν από την εποχή της Βεδικής Ινδίας και επίσης ενσωματώθηκαν στο Ινδουιστικό πάνθεον.
94:4.7 4. Οι Ημίθεοι: οι υπεράνθρωποι, οι εν μέρει θεοί, οι ήρωες, οι δαίμονες, τα φαντάσματα, τα κακοποιά πνεύματα, τα πνεύματα, τα τέρατα, τα ξωτικά και οι άγιοι των μεταγενέστερων λατρειών.
94:4.8 Ενώ ο Ινδουισμός είχε ήδη αποτύχει εμψυχώσει το λαό της Ινδίας, υπήρξε ταυτόχρονα ανεκτική θρησκεία. Η μεγάλη του δύναμη έγκειται στο γεγονός ότι έχει αποδείξει ότι είναι η πλέον προσαρμόσιμη, αμορφική7 θρησκεία που εμφανίσθηκε στην Ουράντια. Μπορεί να υποστεί απεριόριστες αλλαγές και διαθέτει ένα ασυνήθιστο εύρος εύκαμπτων προσαρμογών, από την υψηλή και ημι-μονοθεϊστική θεώρηση του διανοητικού Βραχμάν, ως τον απόλυτο φετιχισμό και τις πρακτικές της πρωτόγονης λατρείας των υποβαθμισμένων και καταπιεσμένων τάξεων των αγράμματων πιστών.
94:4.9 Ο Ινδουισμός επέζησε επειδή αποτελεί, κατά βάσιν, αναπόσπαστο μέρος της βασικής κοινωνικής δομής της Ινδίας. Δεν έχει μεγάλη ιεραρχία, η οποία να μπορεί να διαταραχθεί, ή να καταστραφεί. Είναι συνυφασμένος με τα πρότυπα διαβίωσης του λαού. Διαθέτει προσαρμοστικότητα στις μεταβαλλόμενες συνθήκες, η οποία υπερβαίνει όλες τις άλλες λατρείες και επιδεικνύει πνεύμα ανοχής έναντι πολλών άλλων θρησκειών, με τον Γκαουτάμα, τον Βούδα, ακόμη και τον ίδιο το Χριστό, να θεωρούνται, κατ’ ισχυρισμόν, ενσαρκώσεις του Βισνού.
94:4.10 Σήμερα στην Ινδία, η μεγαλύτερη ανάγκη είναι η παρουσίαση του ευαγγελίου του Ιησού – της πατρικής ιδιότητας του Θεού, της υϊκής προς αυτόν σχέσης των ανθρώπων και της συνακόλουθης αδελφικής σχέσης όλων των ανθρώπων μεταξύ τους, η οποία γίνεται αντιληπτή σε προσωπικό επίπεδο δια της στοργικής λειτουργίας και της κοινωνικής προσφοράς υπηρεσίας. Στην Ινδία το φιλοσοφικό πλαίσιο υπάρχει, η λατρευτική δομή είναι παρούσα. Το μόνο που χρειάζεται είναι ο αναζωογονητικός σπινθήρας της δυναμικής αγάπης που παρουσιάζεται στο αυθεντικό ευαγγέλιο του Υιού του Ανθρώπου, χωρίς τα δυτικά δόγματα και τις δοξασίες που παρ’ ολίγο να κάνουν την επιφοίτηση ζωής του Μιχαήλ θρησκεία του λευκού ανθρώπου.
94:5.1 Καθώς οι ιεραπόστολοι του Σάλεμ προχωρούσαν στην Ασία, διαδίδοντας το δόγμα του Μέγιστου Θεού και τη σωτηρία δια της πίστης, απορρόφησαν μεγάλο μέρος της φιλοσοφίας και της θρησκευτικής σκέψης των διαφόρων χωρών που διέσχιζαν. Οι διδάσκαλοι, όμως, που εξουσιοδοτήθηκαν από τον Μελχισεδέκ και τους απογόνους του δεν πρόδωσαν την εμπιστοσύνη τους. Πράγματι, διείσδυσαν σε όλους τους λαούς της Ευρασιατικής ηπείρου και ήταν στο μέσον της δεύτερης προ Χριστού χιλιετίας που έφθασαν στην Κίνα. Στο Ση Φου, για περισσότερα από εκατό χρόνια, οι Σαλεμίτες διατήρησαν την έδρα τους, εκπαιδεύοντας εκεί τους Κινέζους διδασκάλους, οι οποίοι δίδαξαν σε όλες τις περιοχές της κίτρινης φυλής.
94:5.2 Ήταν σε άμεση συνάρτηση με τη διδασκαλία αυτή που εμφανίσθηκε στην Κίνα η αρχική μορφή του Ταοϊσμού, μια εντελώς διαφορετική θρησκεία από αυτήν που φέρει το όνομα αυτό σήμερα. Ο αρχικός, ή πρωτο-Ταοϊσμός υπήρξε ο συνδυασμός των εξής επί μέρους στοιχείων:8
94:5.3 1. Της διασωζόμενης διδασκαλίας του Σίνγκλανγκτον, η οποία διατηρήθηκε στην έννοια του Σανγκ-τι, του Θεού των Ουρανών. Την εποχή του Σίνγκλανγκτον ο Κινεζικός λαός έγινε ουσιαστικά μονοθεϊστικός. Εστίασαν τη λατρεία τους στην Μόνη Αλήθεια, αργότερα γνωστή ως Πνεύμα των Ουρανών, στον κυβερνήτη του σύμπαντος. Και η κίτρινη φυλή ουδέποτε έχασε εντελώς την αρχική αυτή αντίληψη του Θείου, παρά το ότι στους αιώνες που ακολούθησαν πολλοί κατώτεροι θεοί και πνεύματα εισχώρησαν ύπουλα στη θρησκεία τους.
94:5.4 2. Της θρησκείας του Σάλεμ, περί μιας Μέγιστης Δημιουργού Θεότητας, η οποία θα πλήρωνε με τη χάρη της την ανθρωπότητα, ως απόκριση στην πίστη του ανθρώπου. Είναι, ωστόσο, απολύτως αληθές ότι, ως την εποχή κατά την οποία οι ιεραπόστολοι του Μελχισεδέκ διείσδυσαν στα εδάφη της κίτρινης φυλής, το αρχικό τους μήνυμα είχε αλλάξει κατά πολύ από τα απλά δόγματα του Σάλεμ, της εποχής του Ματσιβέντα.
94:5.5 3. Της έννοιας του Βραχμάν-Απόλυτου των Ινδών φιλοσόφων, μαζί με την επιθυμία να σωθούν από κάθε κακό. Η μεγαλύτερη, ίσως, εξωτερική επίδραση στην προς ανατολάς εξάπλωση της θρησκείας του Σάλεμ ασκήθηκε από τους Ινδούς διδασκάλους της Βεδικής πίστης, οι οποίοι ενέβαλλαν την αρχή του Βραχμάν – του Απόλυτου – στην ευαγγελική θεώρηση των Σαλεμιτών.
94:5.6 Αυτή η σύνθετη πίστη εξαπλώθηκε σε όλες τις περιοχές των κίτρινων και καφέ φυλών ως λανθάνουσα επίδραση στην θρησκευτική-φιλοσοφική τους θεώρηση. Στην Ιαπωνία, ο πρωτο-Ταοϊσμός αυτός είναι γνωστός ως Σίντο, ενώ στη χώρα αυτή, πολύ μακριά από το Σάλεμ της Παλαιστίνης, οι άνθρωποι διδάχθηκαν από την ενσάρκωση του Μελχισεδέκ Ματσιβέντα, που κατοίκησε στη γη, ότι το όνομα του Θεού δεν θα λησμονηθεί από την ανθρωπότητα.
94:5.7 Στην Κίνα, όλες αυτές οι πεποιθήσεις μπερδεύτηκαν, αργότερα, και αναμίχθηκαν με την συνεχώς διευρυνόμενη άποψη9 της προγονικής λατρείας. Ωστόσο ποτέ, από την εποχή του Σίνγκλανγκτον, δεν περιήλθαν οι Κινέζοι στην εξουθενωτική δουλεία του κλήρου. Η κίτρινη φυλή υπήρξε η πρώτη που αναδύθηκε από τα δεσμά της βαρβαρότητας στον οργανωμένο πολιτισμό, επειδή ήταν η πρώτη που απέκτησε κάποιο βαθμό ελευθερίας από τον δουλικό φόβο προς τους θεούς, ενώ δεν φοβήθηκε ούτε καν τα πνεύματα των νεκρών, όπως τα φοβούνταν άλλες φυλές. Η Κίνα ηττήθηκε επειδή απέτυχε να προοδεύσει πέραν της αρχικής απελευθέρωσής της από τον κλήρο. Περιέπεσε σ’ μία σχεδόν εξ ίσου καταστροφική πλάνη, τη λατρεία των προγόνων.
94:5.8 Οι Σαλεμίτες, ωστόσο, δεν μόχθησαν μάταια. Ήταν στη βάση του ευαγγελίου τους που οι Κινέζοι φιλόσοφοι του έκτου αιώνα στήριξαν τη διδασκαλία τους. Η ηθική ατμόσφαιρα και τα πνευματικά συναισθήματα της εποχής του Λάο Τσε και του Κομφούκιου αναπτύχθηκαν βάσει της διδασκαλίας των Σαλεμιτών ιεραποστόλων μιας προηγούμενης εποχής.
94:6.1 Εξακόσια, περίπου, χρόνια πριν την άφιξη του Μιχαήλ, φάνηκε στον Μελχισεδέκ, που είχε ήδη εγκαταλείψει τη σάρκα, ότι η καθαρότητα της διδασκαλίας του στη γη ευρίσκετο σε μεγάλο κίνδυνο εξ αιτίας της γενικευμένης απορρόφησής της από τις παλαιότερες δοξασίες της Ουράντια. Φάνηκε, σε κάποια εποχή, ότι η αποστολή του ως προδρόμου του Μιχαήλ θα μπορούσε να απειληθεί, ή να αποτύχει. Και τον έκτο προ Χριστού αιώνα, μέσω ενός ασυνήθιστου συντονισμού πνευματικών επενεργειών, που δεν είναι όλες κατανοητές, ακόμη και από τους επόπτες του πλανήτη, η Ουράντια έγινε μάρτυρας μιας εξαιρετικά ασυνήθιστης παρουσίασης της πολύμορφης θρησκευτικής αλήθειας. Δια της επίδρασης πολλών εξ ανθρώπων διδασκάλων το ευαγγέλιο του Σάλεμ επανατοποθετήθηκε και ανανεώθηκε και, όπως παρουσιάσθηκε τότε, έτσι διατηρήθηκε εν πολλοίς ως την εποχή της παρούσας καταγραφής.
94:6.2 Ο μοναδικός αυτός αιώνας της πνευματικής προόδου χαρακτηρίσθηκε από σπουδαίους θρησκευτικούς, ηθικούς και φιλοσοφικούς διδασκάλους, σ’ ολόκληρο τον πολιτισμένο κόσμο. Στην Κίνα, οι δύο εξαίρετοι διδάσκαλοι υπήρξαν ο Λάο Τσε και ο Κομφούκιος.
94:6.3 Ο Λάο Τσε έχτισε κατ’ ευθείαν πάνω στις ιδέες των παραδόσεων του Σάλεμ, όταν δήλωσε ότι το Ταό είναι η Μοναδική Γενεσιουργός Αιτία ολόκληρης της δημιουργίας. Ο Λάο υπήρξε άνθρωπος με μεγάλο πνευματικό όραμα. Δίδαξε ότι «το αιώνιο πεπρωμένο του ανθρώπου ήταν η παντοτινή ένωση με το Ταό, τον Υπέρτατο Θεό και Βασιλέα του Σύμπαντος.» Η αντίληψή του πάνω στην ύπατη αιτία ήταν πολύ ξεχωριστή, αφού έγραψε: «Η ενότητα δημιουργείται από το Απόλυτο Ταό και από την Ενότητα εμφανίζεται η κοσμική Δυαδικότητα και από την Δυαδικότητα αυτή προέρχεται η Τριαδικότητα και η Τριαδικότητα είναι η πρωταρχική αιτία ολόκληρης της πραγματικότητας.» «Όλη η αλήθεια10 ισορροπεί μεταξύ των δυναμικών και των πραγματικοτήτων του σύμπαντος και εναρμονίζονται πάντα με το πνεύμα του θείου.»
94:6.4 Ο Λάο Τσε έκανε επίσης μια από τις πρώτες παρουσιάσεις του δόγματος της ανταπόδοσης καλού για το κακό. «Η καλοσύνη γεννά την καλοσύνη, αλλά γι’ αυτόν που είναι πραγματικά καλός, και το κακό επίσης γεννά καλοσύνη.»
94:6.5 Δίδαξε την επιστροφή των πλασμάτων στον Δημιουργό και παρουσίασε τη ζωή ως την ανάδυση μιας προσωπικότητας από τις κοσμικές δυναμικές, ενώ ο θάνατος ήταν σαν την επιστροφή στο σπίτι, γι’ αυτήν την προσωπικότητα του πλάσματος. Η άποψή του για την αληθή πίστη υπήρξε ασυνήθιστη, ενώ και αυτός επίσης την παρομοίασε με «την στάση ενός μικρού παιδιού.»
94:6.6 Η αντίληψή του για τον αιώνιο σκοπό του Θεού υπήρξε σαφής, αφού είπε: «Το Απόλυτο Θείο δεν αγωνίζεται, αλλά είναι πάντα νικητής. Δεν εξαναγκάζει την ανθρωπότητα, αλλά είναι έτοιμο πάντα να ανταποκριθεί στις ειλικρινείς της επιθυμίες. Το θέλημα του Θεού έχει αιώνια υπομονή, είναι αιώνιο στο αναπόφευκτο της έκφρασής του.» Και για τον ειλικρινή θρησκευόμενο είπε, εκφράζοντας την αλήθεια ότι το να δίνεις είναι μεγαλύτερη ευλογία από το να λαμβάνεις: «Ο καλός άνθρωπος δεν επιζητεί να κρατήσει την αλήθεια για τον εαυτό του, αλλά μάλλον προσπαθεί να εναποθέσει τα πλούτη αυτά στους συνανθρώπους του, διότι αυτή είναι η πραγμάτωση της αλήθειας. Το θέλημα του Απόλυτου Θεού πάντα ευεργετεί, ποτέ δεν καταστρέφει. Ο στόχος του ειλικρινούς πιστού είναι πάντα να δρα, αλλά ποτέ να εξαναγκάζει.»
94:6.7 Η διδασκαλία του Λάο περί μη αντίστασης και ο διαχωρισμός που έκανε μεταξύ δράσης και εξαναγκασμού διαστρεβλώθηκε, αργότερα, από τη δοξασία του «να μην βλέπεις, να μην κάνεις και να μην σκέφτεσαι τίποτα.» Ωστόσο, ο Λάο ουδέποτε δίδαξε παρόμοια πλάνη, αν και η θεωρία του περί μη αντίστασης υπήρξε σταθερός όρος στην περαιτέρω ανάπτυξη των ειρηνικών προτιμήσεων των Κινεζικών λαών.
94:6.8 Ο δημοφιλής, ωστόσο, Ταοϊσμός της Ουράντια του εικοστού αιώνα έχει ελάχιστα κοινά με τα ανώτερα συναισθήματα και τις κοσμικές αντιλήψεις του αρχαίου φιλόσοφου, που δίδαξε την αλήθεια όπως την αντιλαμβάνετο και που ήταν: Ότι η πίστη στον Απόλυτο Θεό είναι η γενεσιουργός αιτία της θείας αυτής ενέργειας που θα ξαναφτιάξει τον κόσμο και δια της οποίας ο άνθρωπος ανελίσσεται στην πνευματική ένωσή του με το Ταό, το Αιώνιο Θείο και Δημιουργικό Απόλυτο11 των συμπάντων.»
94:6.9 Ο Κομφούκιος (Κουνγκ Φου-τσε) ήταν νεώτερος σε ηλικία, σύγχρονος του Λάο κατά τον έκτο αιώνα στην Κίνα. Ο Κομφούκιος στήριξε το δόγμα του στις καλύτερες ηθικές παραδόσεις της μακρόχρονης ιστορίας της κίτρινης φυλής, ενώ επηρεάσθηκε, επίσης, ως ένα σημείο από τις εμμένουσες παραδόσεις των ιεραποστόλων του Σάλεμ. Το κύριο έργο του συνίστατο στην συρραφή των σοφών ρήσεων των αρχαίων φιλοσόφων. Ως διδάσκαλος είχε απορριφθεί όταν ζούσε, αλλά τα κείμενά του και οι διδασκαλίες του άσκησαν έκτοτε μεγάλη επιρροή στην Κίνα και την Ιαπωνία. Ο Κομφούκιος άνοιξε ένα νέο δρόμο για τους σαμάνους, επειδή έβαλε την ηθική στη θέση της μαγείας. Έχτισε, όμως, καλύτερα από όσο χρειαζόταν. Δημιούργησε ένα καινούργιο φετίχ, άχρηστο και καθιέρωσε ένα σεβασμό προς την προγονική συμπεριφορά που ακόμη τιμάται από τους Κινέζους, τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές.
94:6.10 Το κήρυγμα του Κομφούκιου περί ηθικής στηρίχθηκε στη θεωρία ότι η κατάσταση επί της γης είναι η παραμορφωμένη σκιά της κατάστασης στον ουρανό. Ότι το αληθές πρότυπο του εγκόσμιου πολιτισμού είναι σαν αντανάκλαση στον καθρέφτη της αιώνιας τάξης στον ουρανό. Η εν δυνάμει αντίληψη του Θεού στον Κομφουκιανισμό υποτάχθηκε, σχεδόν ολοκληρωτικά, στην έμφαση που δόθηκε στην Επουράνια Ζωή, το πρότυπο του σύμπαντος.
94:6.11 Οι διδασκαλίες του Λάο χάθηκαν για ολόκληρο τον κόσμο εκτός ολίγων στην ανατολή, αλλά τα γραπτά του Κομφούκιου συνέστησαν έκτοτε τη βάση της ηθικής δομής της κουλτούρας για το ένα τρίτο, σχεδόν, των Ουραντιανών. Οι Κομφουκιανικές αυτές αρχές, ενώ διατηρούν στους αιώνες τις καλύτερες απόψεις του παρελθόντος, υπήρξαν εν μέρει επιζήμιες για το ίδιο το ερευνητικό Κινεζικό πνεύμα, που δημιούργησε τα επιτεύγματα εκείνα που τιμήθηκαν τόσο πολύ. Η επιρροή των δογμάτων αυτών πολεμήθηκε ανεπιτυχώς τόσο από τις αυτοκρατορικές προσπάθειες του Τα’ ιν Σι Χουάνγκ Τι, αλλά και από τις διδασκαλίες του Μο Τι, ο οποίος κήρυξε μια αδελφότητα των ανθρώπων στηριγμένη όχι στο ηθικό καθήκον, αλλά στην αγάπη του Θεού. Προσπάθησε να αναβιώσει την αρχαία αναζήτηση για μια καινούργια αλήθεια, αλλά η διδασκαλία του απέτυχε μπροστά στην σθεναρή αντίδραση των μαθητών του Κομφούκιου.
94:6.12 Όπως πολλοί άλλοι πνευματικοί και ηθικοί διδάσκαλοι, τόσο ο Κομφούκιος, όσο και ο Λάο Τσε θεοποιήθηκαν, στο τέλος, από τους οπαδούς τους, εκείνες τις από πνευματική άποψη ζοφερές εποχές στην Κίνα, που παρεμβλήθησαν μεταξύ της έκπτωσης και διάβρωσης της Ταοϊστικής πίστης και της έλευσης των Βουδιστών ιεραποστόλων από την Ινδία. Κατά τη διάρκεια των αιώνων αυτών της πνευματικής παρακμής η θρησκεία της κίτρινης φυλής εκφυλίσθηκε σε μια αξιοθρήνητη θεολογία, όπου εσμοί διαβόλων, δρακόντων και κακοποιών πνευμάτων εκδήλωναν τους φόβους του αδιαφώτιστου ανθρώπινου νου που επέστρεφαν. Και η Κίνα, που κάποτε ήταν στην κορυφή12 της ανθρώπινης κοινωνίας λόγω της προηγμένης θρησκείας της, εξέπεσε, εξ αιτίας της πρόσκαιρης αδυναμίας της να προχωρήσει στο αληθινό μονοπάτι της εξέλιξης της συνειδητοποίησης εκείνης του Θεού, που είναι απαραίτητη για την αληθινή πρόοδο, όχι μόνο για το μεμονωμένο άτομο, αλλά επίσης και για τους πολύπλοκους και σύνθετους πολιτισμούς που χαρακτηρίζουν την πρόοδο της κουλτούρας και της κοινωνίας σ’ έναν εξελικτικά πλανήτη του χρόνου και του διαστήματος.
94:7.1 Συγχρόνως με τον Λάο Τσε και τον Κομφούκιο στην Κίνα, ένας άλλος, μεγάλος διδάσκαλος της αλήθειας γεννήθηκε στην Ινδία. Ο Γκαουτάμα Σιντάρτα γεννήθηκε τον έκτο προ Χριστού αιώνα στη επαρχία του Νεπάλ, στη βόρεια Ινδία. Οι οπαδοί του, αργότερα, τον παρουσίασαν ως το γιο ενός εκπληκτικά πλούσιου ανθρώπου, αλλά, στην πραγματικότητα, ήταν ο επίδοξος κληρονόμος του θρόνου ενός φύλαρχου, που κυβέρνησε με επιείκεια μια μικρή και απομονωμένη ορεινή κοιλάδα στα νότια Ιμαλάια.
94:7.2 Ο Γκαουτάμα διατύπωσε τις θεωρίες εκείνες που εξελίχθηκαν στη φιλοσοφία του Βουδισμού, μετά από έξι χρόνια μάταιης άσκησης της γιόγκα. Ο Σιντάρτα έδωσε μια αποφασισμένη, αλλά άκαρπη μάχη κατά του αναπτυσσόμενου συστήματος της κάστας. Υπήρχε μια ανώτερη ειλικρίνεια και μια μοναδική ανιδιοτέλεια σ’ αυτόν τον νεαρό προφήτη πρίγκιπα, που άσκησε μεγάλη έλξη στους ανθρώπους εκείνων των καιρών. Απομακρύνθηκε από την πρακτική της αναζήτησης της ατομικής σωτηρίας δια της σωματικής οδύνης και του ατομικού πόνου. Και προέτρεψε τους οπαδούς του να μεταδώσουν το ευαγγέλιό του σ’ ολόκληρο τον κόσμο.
94:7.3 Εν τω μέσω της σύγχυσης και των ακραίων πρακτικών λατρείας της Ινδίας, οι λογικότερες και μετριοπαθέστερες διδαχές του Γκαουτάμα ήλθαν σαν αναζωογονητική ανακούφιση. Αποκήρυξε τους θεούς, τον κλήρο και τις θυσίες τους, όμως κι’ εκείνος απέτυχε, επίσης, να συλλάβει την προσωπικότητα του Ενός Συμπαντικού. Μη πιστεύοντας στην ύπαρξη της ατομικής, ανθρώπινης ψυχής, ο Γκαουτάμα, όπως ανεμένετο, έδωσε μια γενναία κατά της, καθιερωμένης με τα χρόνια, δοξασίας της μετενσάρκωσης της ψυχής. Κατέβαλε φιλότιμες προσπάθειες να απαλλάξει τους ανθρώπους από το φόβο, να τους κάνει να νοιώσουν άνετα και οικεία μέσα στο μεγάλο σύμπαν, αλλά απέτυχε να τους δείξει το δρόμο προς το αληθινό, εκείνο και ουράνιο σπίτι των ανελισσόμενων θνητών – τον Παράδεισο – καθώς και προς την εξαπλούμενη λειτουργία της αιώνιας ύπαρξης.
94:7.4 Ο Γκαουτάμα υπήρξε πραγματικός προφήτης και, αν είχε λάβει υπ’ όψιν του τη συμβουλή του ερημίτη Γκοντάντ, θα είχε, ίσως, ανυψώσει ολόκληρη την Ινδία, εμπνέοντας την αναβίωση του ευαγγελίου του Σάλεμ, για τη σωτηρία δια της πίστης. Ο Γκοντάντ προήρχετο από μία οικογένεια που ποτέ δεν απώλεσε τις παραδόσεις των ιεραποστόλων του Μελχισεδέκ.
94:7.5 Στη Μπενάρες ο Γκαουτάμα ίδρυσε το σχολείο του και ήταν κατά τη δεύτερη χρονιά της λειτουργίας του που ένας μαθητής, ο Μπαουτάν, μετέδωσε στο δάσκαλό του τις παραδόσεις των ιεραποστόλων του Σάλεμ για τη σύμβαση του Μελχισεδέκ με τον Αβραάμ. Και ενώ ο Σιντάρτα δεν είχε και πολύ σαφή αντίληψη του Πατέρα του Σύμπαντος, πήρε μια προχωρημένη θέση στο θέμα της σωτηρίας δια της πίστης – απλά πίστεψε. Αυτό δήλωσε για τον εαυτό του μπροστά στους οπαδούς του και άρχισε να αποστέλλει τους μαθητές του σε ομάδες των εξήντα να κηρύξουν στο λαό της Ινδίας «τα χαρούμενα μαντάτα για την χωρίς αντάλλαγμα σωτηρία. Ότι όλοι οι άνθρωποι, ανώτεροι και κατώτεροι, μπορούν να κατακτήσουν τον παράδεισο πιστεύοντας στην ορθότητα και τη δικαιοσύνη.»
94:7.6 Η σύζυγος του Γκαουτάμα πίστεψε στο ευαγγέλιο του ανδρός της και ίδρυσε ένα τάγμα μοναχών. Ο γιος του έγινε διάδοχός του και διέδωσε πολύ τη λατρεία. Είχε κατανοήσει την καινούργια άποψη της δια της πίστης σωτηρίας, αλλά αργότερα κλονίσθηκε σχετικά με ευαγγέλιο του Σάλεμ περί θείας χάρης δια της πίστης και μόνο και γέροντας, πια, τα τελευταία του λόγια ήταν, «Φροντίστε για τη σωτηρία σας.»
94:7.7 Αν εξετάσουμε τα καλύτερα σημεία του ευαγγελίου του Γκαουτάμα περί συμπαντικής σωτηρίας, χωρίς θυσίες, μαρτύρια, τελετές και κληρικούς, παρατηρούμε ότι τούτο υπήρξε ένα εξελικτικό και εκπληκτικό δόγμα για τον καιρό του. Και πλησίασε εκπληκτικά κοντά στο σημείο να αποτελέσει αναβίωση του ευαγγελίου του Σάλεμ. Προσέφερε ανακούφιση σε εκατομμύρια απελπισμένες ψυχές και παρά την αλλόκοτη διαστρέβλωση που υπέστη τους μετέπειτα αιώνες, διατηρείται ακόμη ως η ελπίδα για εκατομμύρια ανθρώπινες υπάρξεις.
94:7.8 Ο Σιντάρτα δίδαξε πολύ μεγαλύτερο μέρος της αλήθειας, από όσο διασώθηκε στη σύγχρονη λατρεία που φέρει το όνομά του. Ο σύγχρονος Βουδισμός δεν έχει περισσότερη σχέση με τη διδασκαλία του Γκαουτάμα, από όση έχει ο Χριστιανισμός με τη διδασκαλία του Ιησού της Ναζαρέτ.
94:8.1 Για να γίνει κάποιος Βουδιστής, απλώς έκανε μια δημόσια ομολογία της πίστης του, απαγγέλλοντας την Καταφυγή:13 «Βρίσκω την καταφυγή μου στον Βούδα. Βρίσκω την καταφυγή μου στο Δόγμα. Βρίσκω την καταφυγή μου στην αδελφότητα.»
94:8.2 Ο Βουδισμός δημιουργήθηκε από ένα ιστορικό πρόσωπο, όχι από ένα μύθο. Οι οπαδοί του Γκαουτάμα τον αποκαλούσαν Σάστα, που σημαίνει κύριος, ή δάσκαλος. Ενώ δεν έκανε υπεράνθρωπους ισχυρισμούς είτε για τον εαυτό του, είτε για τη διδασκαλία του, οι μαθητές του από νωρίς άρχισαν να τον αποκαλούν ο φωτισμένος, ο Βούδας. Αργότερα, Σακυαμούνι Βούδα.
94:8.3 Το αρχικό ευαγγέλιο του Γκαουτάμα βασίσθηκε σε τέσσερις ανώτερες αλήθειες:
94:8.4 1. Την ανώτερη αλήθεια του πόνου
94:8.5 2. Την προέλευση του πόνου
94:8.6 3. Την καταστροφή του πόνου
94:8.7 4. Τον τρόπο για την καταστροφή του πόνου.
94:8.8 Στενά συνδεδεμένη με το δόγμα του πόνου και την απόδραση από αυτόν υπήρξε η φιλοσοφία του Οκτάπτυχου Δρόμου: σωστές απόψεις, ιδανικά, επικοινωνία, συμπεριφορά, συντήρηση, προσπάθεια, περίσκεψη και αναγνώριση του θείου. Δεν ήταν πρόθεση του Γκαουτάμα να επιχειρήσει να καταστρέψει κάθε προσπάθεια, επιθυμία και συναίσθημα για την απόδραση από τον πόνο. Η διδασκαλία του επεδίωκε, μάλλον, να δείξει στο θνητό άνθρωπο το μάταιο του να βασίζει όλες τις προσδοκίες και τις επιθυμίες του αποκλειστικά σε εγκόσμιους στόχους και υλικές επιδιώξεις. Δεν ήταν τόσο ότι έπρεπε ο άνθρωπος να αποφεύγει ηθελημένα την αγάπη προς το συνάνθρωπο, όσο το ότι ο αληθινός πιστός έπρεπε, επίσης, να προσβλέπει πέραν των σχέσεων του υλικού τούτου κόσμου, στις πραγματικότητες του αιώνιου μέλλοντος.
94:8.9 Οι ηθικές επιταγές του κηρύγματος του Γκαουτάμα ήσαν πέντε:
94:8.10 1. Μην σκοτώσεις
94:8.11 2. Μην κλέψεις
94:8.12 3. Μην ασελγήσεις
94:8.13 4. Μην πεις ψέματα
94:8.14 5. Μην πιεις μεθυστικά ποτά
94:8.15 Υπήρχαν αρκετές επιπλέον, ή δευτερεύουσες εντολές, η τήρηση των οποίων ήταν προαιρετική για τους πιστούς.
94:8.16 Ο Σιντάρτα δεν πίστευε στην αθανασία της ανθρώπινης ψυχής. Η φιλοσοφία του προέβλεπε μόνο ένα είδος λειτουργικής συνέχισης. Ουδέποτε προσδιόρισε με σαφήνεια τι σκόπευε να περιλάβει στο δόγμα της Νιρβάνα. Το γεγονός ότι τούτο μπορούσε, θεωρητικά, να βιωθεί κατά τη διάρκεια της θνητής υπόστασης, θα μπορούσε να σημαίνει ότι δεν θεωρείτο κατάσταση απόλυτης εκμηδένισης. Υποδήλωνε μια κατάσταση υπέρτατου διαφωτισμού και ουράνιας ευδαιμονίας, όπου όλα τα εμπόδια που κρατούσαν τον άνθρωπο δέσμιο στον υλικό κόσμο είχαν φύγει. Ήταν η απελευθέρωση από τις επιθυμίες της θνητής ζωής και η απαλλαγή από κάθε κίνδυνο μελλοντικής ενσάρκωσης.
94:8.17 Σύμφωνα με την αυθεντική διδασκαλία του Γκαουτάμα, η σωτηρία επιτυγχάνεται με την προσπάθεια του ανθρώπου, πέραν της θείας αρωγής. Δεν υπάρχει χώρος για την πίστη που σώζει, ή για προσευχή σε υπερανθρώπινες δυνάμεις. Ο Γκαουτάμα, στην προσπάθειά του να ελαχιστοποιήσει τις προλήψεις στην Ινδία, επεχείρησε να στρέψει τον άνθρωπο μακριά από τους προσβλητικούς ισχυρισμούς περί της δια μαγείας σωτηρίας. Και κάνοντας την προσπάθεια αυτή, άφησε την πόρτα ορθάνοιχτη στους διαδόχους του να παρερμηνεύσουν τη διδασκαλία του και να κηρύξουν ότι όλες οι προσπάθειες του ανθρώπου για ανέλιξη14 είναι αηδιαστικές και οδυνηρές. Οι οπαδοί του παρέβλεψαν το γεγονός ότι η υπέρτατη ευτυχία είναι συνδεδεμένη με την ευφυή και γεμάτη ενθουσιασμό επιδίωξη υψηλών στόχων και ότι παρόμοια επιτεύγματα συνιστούν αληθινή πρόοδο στην κοσμική αυτοπραγμάτωση.
94:8.18 Η μεγάλη αλήθεια της διδασκαλίας του Σιντάρτα ήταν η επαγγελία ενός σύμπαντος απόλυτης δικαιοσύνης. Δίδαξε την καλύτερη αθεϊστική φιλοσοφία που συνέλαβε ποτέ ο θνητός άνθρωπος. Υπήρξε ο ιδανικός ανθρωποκεντρισμός και απομάκρυνε δραστικά κάθε έρεισμα για προλήψεις, μαγικές τελετές και φόβο απέναντι στα φαντάσματα, ή τους δαίμονες.
94:8.19 Η μεγάλη αδυναμία στο αυθεντικό ευαγγέλιο του Βουδισμού ήταν το ότι δεν δημιούργησε μια θρησκεία ανιδιοτελούς κοινωνικής υπηρεσίας. Η βουδιστική αδελφότητα υπήρξε, για μεγάλο χρονικό διάστημα, όχι μια αδελφότητα πιστών, αλλά μάλλον μια κοινότητα μαθητών διδασκάλων. Ο Γκαουτάμα τους απαγόρευσε να παίρνουν χρήματα και με τον τρόπο αυτό προσπάθησε να αποτρέψει την ανάπτυξη ιεραρχικών τάσεων. Ο ίδιος ο Γκαουτάμα υπήρξε εξαιρετικά κοινωνικός. Πράγματι, η ζωή του ήταν πολύ καλύτερη από το κήρυγμά του.
94:9.1 Ο Βουδισμός ήκμασε επειδή προσέφερε σωτηρία δια της πίστης στον Βούδα, τον φωτισμένο. Αντιπροσώπευε τις αλήθειες του Μελχισεδέκ περισσότερο από κάθε άλλο θρησκευτικό σύστημα που θα μπορούσε να βρεθεί σ’ ολόκληρη την ανατολική Ασία. Ο Βουδισμός, ωστόσο, δεν εξαπλώθηκε ευρέως ως θρησκεία παρά μόνο όταν υιοθετήθηκε και υποστηρίχθηκε από τον Ασόκα, μονάρχη κατώτερης κάστας, ο οποίος, μαζί με τον Ίκνατον στην Αίγυπτο, υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους πολιτικούς κυβερνήτες μεταξύ του Μελχισεδέκ και του Μιχαήλ. Ο Ασόκα έκτισε μια μεγάλη Ινδική αυτοκρατορία μέσω της προπαγάνδας των Βουδιστών ιεραποστόλων του. Σε μια περίοδο είκοσι πέντε χρόνων εκπαίδευσε και απέστειλε περισσότερους από δέκα επτά χιλιάδες ιεραποστόλους στα πιο απομακρυσμένα σύνορα ολόκληρου του γνωστού κόσμου. Σε μία γενεά έκανε το Βουδισμό κυρίαρχη θρησκεία του μισού κόσμου. Ο Βουδισμός γρήγορα εγκαταστάθηκε στο Θιβέτ, το Κασμίρ, την Κεϋλάνη, την Μπούρμα, την Ιάβα, το Σιάμ, την Κορέα, την Κίνα και την Ιαπωνία. Και, γενικά μιλώντας, ήταν μια θρησκεία άπειρα ανώτερη εκείνων τις οποίες εκτόπισε, ή αναβάθμισε.
94:9.2 Η εξάπλωση του Βουδισμού από την εστία του στην Ινδία σε ολόκληρη την Ασία είναι μια συναρπαστική ιστορία πνευματικής αφοσίωσης και ιεραποστολικής επιμονής των ειλικρινών πιτών. Οι διδάσκαλοι του ευαγγελίου του Γκαουτάμα όχι μόνο αντιμετώπισαν γενναία τους κινδύνους των δια ξηράς δρόμων των καραβανιών, αλλά και τους κινδύνους στη Θάλασσα της Κίνας, καθώς ακολουθούσαν την αποστολή τους πέρα από την Ασιατική ήπειρο, μεταφέροντας σ’ όλο τον κόσμο το μήνυμα της πίστης τους. Ο βουδισμός όμως, αυτός, δεν ήταν πλέον το απλό δόγμα του Γκαουτάμα. Ήταν το υπερφυσικοποιημένο15 ευαγγέλιο που τον θεοποιούσε. Και όσο περισσότερο εξαπλώνετο ο Βουδισμός από την ορεινή πατρίδα του στην Ινδία, τόσο λιγότερο έμοιαζε με τη διδασκαλία του Γκαουτάμα, ενώ όλο και περισσότερο έμοιαζε με τις θρησκείες που εκτόπιζε.
94:9.3 Ο Βουδισμός, αργότερα, επηρεάσθηκε πολύ από τον Ταοϊσμό στην Κίνα, το Σίντο στην Ιαπωνία και το Χριστιανισμό στο Θιβέτ. Μετά από χίλια χρόνια, ο Βουδισμός στην Ινδία απλά εξέπεσε και χάθηκε. Βραχμανοποιήθηκε και αργότερα με τρόπο ταπεινωτικό παραδόθηκε στο Ισλάμ, ενώ στο μεγαλύτερο μέρος της Ανατολής εκφυλίσθηκε σ’ ένα τελετουργικό που ο Γκαουτάμα Σιντάρτα ποτέ δεν θα αναγνώριζε.
94:9.4 Στο νότο, το αυστηρά τηρούμενο στερεότυπο της διδασκαλίας του Σιντάρτα διατηρήθηκε στην Κεϋλάνη, την Μπούρμα και τη χερσόνησο της Ινδοκίνας. Πρόκειται για την υποδιαίρεση του Βουδισμού Χιναγιάνα, η οποία ακολουθεί το αρχικό, ή αντικοινωνικό δόγμα.
94:9.5 Ακόμη, όμως, και πριν την κατάρρευση στην Ινδία, οι ομάδες των Κινέζων και Ινδών του βορρά οπαδών του Γκαουτάμα είχαν αρχίσει την ανάπτυξη της διδασκαλίας της Μαχαγιάνα, του Μεγάλου Δρόμου προς τη σωτηρία, σε αντιδιαστολή προς τους ορθόδοξους16 του νότου που εξακολούθησαν να πιστεύουν στη Χιναγιάνα, ή «Κατώτερο Δρόμο». Και οι πιστοί αυτοί της Μαχαγιάνα απελευθερώθηκαν από τους, εγγενείς στο Βουδιστικό δόγμα, κοινωνικούς περιορισμούς, ενώ από τότε η υποδιαίρεση αυτή του Βουδισμού του βορρά εξακολουθεί να αναπτύσσεται στην Κίνα και την Ιαπωνία.
94:9.6 Ο Βουδισμός είναι μία ζώσα, αναπτυσσόμενη θρησκεία σήμερα, διότι επιτυγχάνει να διατηρήσει πολλές από τις ανώτερες ηθικές αξίες των υποστηρικτών της. Προάγει την ηρεμία και τον αυτοέλεγχο, αυξάνει τη γαλήνη και την ευτυχία, ενώ βοηθά πολύ στην αποφυγή της λύπης και του πένθους. Εκείνοι που πιστεύουν τη φιλοσοφία αυτή ζουν καλύτερα από πολλούς που δεν την πιστεύουν.
94:10.1 Στο Θιβέτ μπορεί να βρεθεί ο πιο παράξενος συσχετισμός της διδασκαλίας του Μελχισεδέκ συνδυασμένης με τον Βουδισμό, τον Ινδουισμό, τον Ταοϊσμό και το Χριστιανισμό. Όταν οι Βουδιστές ιεραπόστολοι εισήλθαν στο Θιβέτ, συνάντησαν μία κατάσταση πρωτόγονης αγριότητας εν πολλοίς παρόμοια με εκείνη την οποία οι πρώιμοι Χριστιανοί ιεραπόστολοι βρήκαν μεταξύ των βόρειων φυλών της Ευρώπης.
94:10.2 Οι απλοϊκοί αυτοί Θιβετιανοί δεν εγκατέλειψαν εντελώς την αρχαία μαγεία και τα φυλακτά τους. Η εξέταση των θρησκευτικών τελετουργιών της σύγχρονης Θιβετιανής λατρείας αποκαλύπτει μια υπερανεπτυγμένη αδελφότητα ιερέων με ξυρισμένα κεφάλια, οι οποίοι εξασκούν μια περίτεχνη λατρεία, που περιλαμβάνει καμπάνες, ψαλμούς, θυμιάματα, λιτανείες, ροζάρια, είδωλα, φυλακτά, εικόνες, αγιασμένο νερό, μεγαλοπρεπή άμφια, και περίπλοκες χορωδίες. Έχουν αυστηρό δόγμα και αποκρυσταλλωμένη πίστη, μυστικιστικές τελετουργίες και ειδικές νηστείες. Η ιεραρχία τους περιλαμβάνει μοναχούς, μοναχές, ηγούμενους και τον μεγάλο Λάμα. Προσεύχονται στους αγγέλους, τους αγίους, μια Αγία Μητέρα και τους θεούς. Εξομολογούνται και πιστεύουν στο καθαρτήριο. Τα μοναστήρια τους είναι απέραντα και οι καθεδρικοί τους ναοί μεγαλοπρεπείς. Διατηρούν μια ατέλειωτη επανάληψη ιερών τελετών και πιστεύουν ότι οι τελετουργίες αυτές τους φέρνουν τη σωτηρία. Οι προσευχόμενοι δένονται σ’ έναν τροχό και καθώς αυτός περιστρέφεται, πιστεύουν ότι οι ικεσίες τους έχουν αποτέλεσμα. Σε κανένα σύγχρονο λαό δεν μπορεί να βρεθεί η τήρηση τόσο πολλών κανόνων από τόσες πολλές θρησκείες. Και είναι αναπόφευκτο το ότι μια τέτοια αθροιστική θεία λειτουργία θα γίνει υπερβολικά δυσκίνητη και ανυπόφορα κουραστική.
94:10.3 Οι Θιβετιανοί έχουν κάτι από όλες τις μεγάλες θρησκείες του κόσμου, εκτός της απλής διδασκαλίας του ευαγγελίου ου Ιησού. Την υϊκή σχέση προς τον Θεό, τη συναδέλφωση με τον άνθρωπο και την αεί ανελισσόμενη ιθαγένεια στο αιώνιο σύμπαν.
94:11.1 Ο Βουδισμός εισήλθε στην Κίνα κατά την πρώτη μετά Χριστό χιλιετία και εναρμονίσθηκε καλά στα θρησκευτικά έθιμα της κίτρινης φυλής. Σύμφωνα με τη λατρεία των προγόνων για αιώνες προσεύχονταν στους νεκρούς. Τώρα θα μπορούσαν να προσεύχονται, επίσης, γι’ αυτούς. Ο Βουδισμός γοργά συγκεράσθηκε με τις διατηρούμενες τελετουργικές πρακτικές του αποσαθρούμενου Ταοϊσμού. Αυτή η νέα, συνθετική θρησκεία με τους ναούς της λατρείας και το σαφές θρησκευτικό τελετουργικό έγινε σύντομα η γενικά αποδεκτή λατρεία του λαού της Κίνας, της Κορέας και της Ιαπωνίας.
94:11.2 Ενώ από ορισμένες απόψεις είναι ατυχές το ότι ο Βουδισμός δεν μεταδόθηκε στον κόσμο, ει μη μόνο αφού οι οπαδοί του Γκαουτάμα διαστρέβλωσαν τις παραδόσεις και τη διδασκαλία της λατρείας, για να κάνουν τον Γκαουτάμα θεία ύπαρξη, παρά ταύτα ο μύθος αυτός της ανθρώπινης ζωής, ποικιλμένος, όπως ήταν, με πλήθος θαυμάτων, απεδείχθη πολύ ελκυστικός στους ακροατές του Βουδιστικού ευαγγελίου του βορρά, ή Μαχαγιάνα.
94:11.3 Ορισμένοι από τους μεταγενέστερους οπαδούς του, δίδαξαν ότι το πνεύμα του Σακυαμούνι Βούδα επέστρεφε κατά διαστήματα στη γη ως ζωντανός Βούδας, ανοίγοντας έτσι το δρόμο για μια ατέλειωτη διαιώνιση των ειδώλων του Βούδα, των ναών του, των τελετουργικών και των απατεώνων που παρίσταναν τον «ζωντανό Βούδα.» Έτσι, λοιπόν, η θρησκεία του μεγάλου Ινδού διαμαρτυρόμενου βρέθηκε αλυσοδεμένη με τις ίδιες εκείνες τελετουργικές πρακτικές και τα τυπολατρικά ξόρκια, τα οποία εκείνος τόσο ατρόμητα πολέμησε και τόσο σθεναρά απεκήρυξε.
94:11.4 Η μεγάλη πρόοδος που έγινε στη Βουδιστική φιλοσοφία συνίστατο στην κατανόηση από αυτήν της σχετικότητας όλης της αλήθειας. Δια του μηχανισμού της υπόθεσης αυτής, οι Βουδιστές στάθηκαν ικανοί να συμφιλιώσουν και να συσχετίσουν τις αποκλίσεις μέσα στα ίδια τους τα θρησκευτικά κείμενα, όπως επίσης και τις διαφορές μεταξύ της θρησκείας τους και πολλών άλλων. Δίδασκαν ότι η μικρή αλήθεια ήταν για μικρές διάνοιες και η μεγάλη αλήθεια για σπουδαίες διάνοιες.
94:11.5 Η φιλοσοφία αυτή υποστήριξε, επίσης, ότι η Βουδιστική (θεία) φύση κατοικεί εντός όλων των ανθρώπων. Ότι ο άνθρωπος, δια των ιδίων των προσπαθειών του, μπορεί να φθάσει στην πραγμάτωση της εσώτερης θείας του υπόστασης. Και η διδασκαλία αυτή αποτελεί μία από τις σαφέστερες παρουσιάσεις της αλήθειας των ενοικούντων Προσαρμοστών που έγιναν ποτέ από μία Ουραντιανή θρησκεία.
94:11.6 Ένας μεγάλος, ωστόσο, περιορισμός στο αρχικό ευαγγέλιο του Σιντάρτα, όπως αυτό ερμηνεύθηκε από τους οπαδούς του, ήταν ότι επεχειρήθηκε η απόλυτη απελευθέρωση του ανθρώπινου εγώ από όλους τους περιορισμούς της θνητής φύσης, δια της τεχνικής της απομόνωσης του εαυτού από την αντικειμενική πραγματικότητα. Η αληθινή, κοσμική αυτοπραγμάτωση προκύπτει από την ταυτοποίηση με την κοσμική πραγματικότητα και το πεπερασμένο σύμπαν της ενέργειας, της διάνοιας και του πνεύματος, που δεσμεύεται από το διάστημα και περιορίζεται από το χρόνο.
94:11.7 Ωστόσο, παρά το ότι οι τελετουργίες και οι κανόνες του Βουδισμού μολύνθηκαν χυδαία από τις τελετές και τους κανόνες των περιοχών όπου ταξίδεψε, δεν εκφυλίσθηκε απόλυτα η φιλοσοφική ζωή των μεγάλων στοχαστών, που από καιρό σε καιρό αγκάλιαζαν το σύστημα αυτό της σκέψης και της πίστης. Για περισσότερα από δύο χιλιάδες χρόνια, πολλές από τις καλύτερες διάνοιες της Ασίας εστιάσθηκαν στο πρόβλημα της διασφάλισης της απόλυτης αλήθειας και της αλήθειας του Απόλυτου.
94:11.8 Η εξέλιξη μιας ανώτερης αντίληψης του Απόλυτου επετεύχθη μέσω των πολλών διαύλων της σκέψης και των απατηλών ατραπών της λογικής. Η ανέλιξη κατά το δόγμα αυτό του απείρου δεν ήταν σαφώς προσδιορισμένη, όπως ήταν η εξέλιξη της έννοιας του Θεού στην Εβραϊκή θεολογία. Παρά ταύτα, υπήρξαν ορισμένα ευρέα επίπεδα στα οποία έφθασαν οι διάνοιες των Βουδιστών, στάθηκαν εκεί και προχώρησαν στο δρόμο του οραματισμού της Πρωταρχικής Γενεσιουργού Αιτίας των συμπάντων.
94:11.9 1. Ο θρύλος του Γκαουτάμα. Στη βάση της ιδέας ευρίσκετο το ιστορικό γεγονός της ζωής και της διδασκαλίας του Σιντάρτα, του προφήτη πρίγκιπα της Ινδίας. Ο θρύλος αυτός εξελίχθηκε σε μύθο, καθώς ταξίδευε μέσα στους αιώνες και απ’ άκρη σ’ άκρη στις απέραντες περιοχές της Ασίας, έως ότου υπερέβη το επίπεδο της θεώρησης του Γκαουτάμα ως του πεφωτισμένου και άρχισε να του προσθέτει επιπλέον ιδιότητες.
94:11.10 2. Οι πολλοί Βούδες. Ήταν λογικό το ότι, αν ο Γκαουτάμα είχε έλθει στους λαούς της Ινδίας, τότε, στο μακρινό παρελθόν, ή στο απώτερο μέλλον, οι φυλές της ανθρωπότητας είχαν ευλογηθεί και αναμφίβολα θα ευλογούνταν από άλλους δασκάλους της αλήθειας. Τούτο δημιούργησε τη διδασκαλία ότι υπήρχαν πολλοί Βούδες, ένας απεριόριστος και άπειρος αριθμός, ακόμη και ότι οποιοσδήποτε άνθρωπος μπορούσε να επιδιώξει να γίνει ένας – να κατακτήσει τη θεία υπόσταση ενός Βούδα.
94:11.11 3. Ο Απόλυτος Βούδας. Ως τον καιρό που ο αριθμός των Βούδα πλησίασε το άπειρο, κατέστη αναγκαίο για τις διάνοιες εκείνων των ημερών να επανενώσουν αυτή την δύσχρηστη άποψη. Έτσι άρχισε να διδάσκεται ότι όλοι οι Βούδες δεν ήταν παρά η εκδήλωση μιας ανώτερης ουσίας, ενός Αιώνιου Ενός άπειρης και απεριόριστης υπόστασης, μιας Απόλυτης Γενεσιουργού Αιτίας όλης της πραγματικότητας. Από το σημείο αυτό και μετά, η έννοια του Θείου από τον Βουδισμό, στην ανώτερη μορφή του, διαχωρίζεται από το άτομο του Γκαουτάμα Σιντάρτα και απαλλάσσεται από τους ανθρωπομορφικούς περιορισμούς που την κρατούσαν δεμένη. Η τελική αυτή αντίληψη του Βουδιστικού Αιώνιου μπορεί ορθά να αναγνωρισθεί ως το Απόλυτο, ορισμένες δε φορές ακόμη και ως το άπειρο ΕΙΜΑΙ.
94:11.12 Ενώ η έννοια αυτή του Απόλυτου Θείου δεν έγινε ποτέ ιδιαίτερα δημοφιλής στους λαούς της Ασίας, κατέστησε, πράγματι, ικανούς τους διανοούμενους των περιοχών αυτών να ενοποιήσουν τη φιλοσοφία τους και να εναρμονίσουν την κοσμολογία τους. Η έννοια του Βουδιστικού Απόλυτου είναι κατά καιρούς σχεδόν ατομική και κατά καιρούς εντελώς απρόσωπη – μόνο μία άπειρη δημιουργική δύναμη. Τέτοιες έννοιες, αν και χρήσιμες στη φιλοσοφία, δεν είναι ζωτικές για τη θρησκευτική εξέλιξη. Ακόμη και ένας ανθρωπόμορφος Γιαχβέ είναι μεγαλύτερης θρησκευτικής αξίας από ένα άπειρο, μακρινό Απόλυτο του Βουδισμού, ή του Βραχμανισμού.
94:11.13 Κατά καιρούς το Απόλυτο εθεωρείτο, επίσης, ότι εμπεριείχετο εντός του απείρου ΕΙΜΑΙ. Αυτοί, όμως, οι συλλογισμοί ήσαν αποθαρρυντική ανακούφιση για τα πεινασμένα πλήθη που διψούσαν να ακούσουν λόγια επαγγελίας, να ακούσουν το απλό ευαγγέλιο του Σάλεμ, ότι η πίστη στο Θεό εξασφαλίζει τη θεία χάρη και την αιώνια σωτηρία.
94:12.1 Η μεγάλη αδυναμία στην κοσμολογία του Βουδισμού είχε δύο πλευρές: την μόλυνσή της με πολλές από τις προλήψεις της Ινδίας και της Κίνας και την εξιδανίκευση του Γκαουτάμα, αρχικά ως του πεφωτισμένου και αργότερα ως του Αιώνιου Βούδα. Όπως ακριβώς ο Χριστιανισμός δοκιμάσθηκε από την απορρόφηση μεγάλου μέρους εσφαλμένης ανθρώπινης φιλοσοφίας, έτσι και ο Βουδισμός φέρει το ανθρώπινο σημάδι του. Η διδασκαλία, όμως, του Γκαουτάμα συνέχισε να εξελίσσεται κατά τις τελευταίες δυόμισι χιλιάδες χρόνια. Η έννοια του Βούδα, για έναν φωτισμένο Βουδιστή, δεν είναι πλέον η ανθρώπινη προσωπικότητα του Γκαουτάμα, από όσο η έννοια του Ιεχωβά ταυτίζεται με το δαιμονικό πνεύμα του Χορέμπ, για έναν φωτισμένο Χριστιανό. Η ελαχιστότητα της ορολογίας, μαζί με τη συναισθηματική εμμονή της παλιάς ονοματολογίας, προκαλεί συχνά την αδυναμία της κατανόησης της αληθούς σημασίας της εξέλιξης των θρησκευτικών εννοιών.
94:12.2 Σταδιακά, η έννοια του Θεού, αντιπαραβαλλόμενη με το Απόλυτο, άρχισε να εμφανίζεται στο Βουδισμό. Η απαρχή της βρίσκεται πίσω στις πρώτες μέρες της διαφοροποίησης αυτής των οπαδών του Κατώτερου Δρόμου και του Μεγάλου Δρόμου. Ήταν στην δεύτερη αυτή υποδιαίρεση του Βουδισμού, όπου η διττή αντίληψη του Θεού και του Απόλυτου ωρίμασε, τελικά. Βήμα με βήμα, από τον ένα αιώνα στον άλλο, η αντίληψη του Θεού εξελίχθηκε, έως ότου, με τη διδασκαλία του Ρυονίν, του Χονέν Σονίν και του Σινράν, στην Ιαπωνία, η αντίληψη αυτή, τελικά, καρποφόρησε στην πίστη προς τον Αμίντα Βούδα.
94:12.3 Μεταξύ των πιστών αυτών διδάσκεται ότι η ψυχή, μόλις βιώσει τον θάνατο, μπορεί να επιλέξει να απολαύσει ένα σύντομο ταξίδι στον Παράδεισο πριν μπει στη Νιρβάνα, το απώτατο της ύπαρξης. Κηρύσσεται ότι η καινούργια αυτή σωτηρία επιτυγχάνεται δια της πίστης στο θείο έλεος και την τρυφερή στοργή του Αμίντα, του Θεού του Παραδείσου στη δύση. Στη φιλοσοφία τους, οι Αμιδιστές πιστεύουν σε μία Άπειρη Πραγματικότητα η οποία βρίσκεται πέραν πάσης πεπερασμένης ανθρώπινης αντίληψης. Κατά τη φιλοσοφία τους, εμμένουν στην πίστη προς τον παντελεήμονα Αμίντα, που αγαπά τον κόσμο τόσο πολύ, ώστε δεν θα ανεχθεί, ένας πιστός που καλεί το όνομά του με αληθή πίστη και καθαρή καρδιά, να αποτύχει στην επίτευξη της ουράνιας ευδαιμονίας του Παραδείσου.
94:12.4 Η μεγάλη δύναμη του Βουδισμού έγκειται στο ότι οι πιστοί του είναι ελεύθεροι να επιλέξουν την αλήθεια από όλες τις θρησκείες. Τέτοια ελευθερία επιλογής σπάνια χαρακτήρισε μια Ουραντιανή πίστη. Από την άποψη αυτή, η αίρεση των Σιν, στην Ιαπωνία έγινε μία από τις προοδευτικότερες θρησκευτικές ομάδες στον κόσμο. Αναβίωσε το αρχαίο ιεραποστολικό πνεύμα των οπαδών του Γκαουτάμα και άρχισε να αποστέλλει δασκάλους σε άλλους λαούς. Η προθυμία αυτή, να οικειοποιηθεί την αλήθεια από όποια και όλες τις πηγές αποτελεί, πράγματι, μια αξιέπαινη τάση που εμφανίζεται μεταξύ των θρησκευόμενων πιστών κατά το πρώτο ήμισυ του εικοστού μετά Χριστόν αιώνα.
94:12.5 Ο ίδιος ο Βουδισμός υφίσταται μια αναγέννηση κατά τον εικοστό αιώνα. Μέσω της επαφής του με το Χριστιανισμό, οι κοινωνικές αρχές του Βουδισμού έχουν εμπλουτισθεί πολύ. Η επιθυμία να μάθουν, έχει αναζωπυρωθεί στις καρδιές των μοναχών ιερέων της αδελφότητας και η εξάπλωση της εκπαίδευσης σ΄ ολόκληρο αυτό το θρήσκευμα είναι βέβαιο ότι θα προκαλέσει νέες προόδους στη θρησκευτική εξέλιξη.
94:12.6 Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, μεγάλο μέρος της Ασίας εναποθέτει τις ελπίδες του στους Βουδιστές. Θα μπορέσει η ανώτερη αυτή θρησκεία, που τόσο σθεναρά διατηρήθηκε σ’ όλους τους σκοτεινούς αιώνες του παρελθόντος, να δεχθεί και πάλι την αλήθεια των διευρυμένων κοσμικών πραγματικοτήτων, έτσι όπως οι μαθητές του μεγάλου διδάσκαλου στην Ινδία, κάποτε, άκουσαν το κήρυγμά του για τη νέα αλήθεια; Θα ανταποκριθεί, η αρχαία αυτή θρησκεία, για άλλη μια φορά στο αναζωογονητικό ερέθισμα της παρουσίασης των νέων απόψεων για το Θεό και το Απόλυτο, πού τόσο καιρό αναζητούσε;
94:12.7 Ολόκληρη η Ουράντια περιμένει την αναγγελία του εξευγενιστικού μηνύματος του Μιχαήλ, χωρίς να τη βαραίνουν τα συσσωρευμένα δόγματα και οι πεποιθήσεις δέκα εννέα αιώνων επαφής με τις εξελικτικής προέλευσης θρησκείες. Η ώρα φθάνει για να παρουσιασθεί στο Βουδισμό, στο Χριστιανισμό, στον Ινδουισμό, ακόμη και στους λαούς όλων των θρησκευμάτων, όχι το ευαγγέλιο περί του Ιησού, αλλά η ζώσα, πνευματική πραγματικότητα του ευαγγελίου του Ιησού.
94:12.8 [Παρουσιάσθηκε από έναν Μελχισεδέκ του Νέβαδον.]
| Εγγραφο 93. Ο ΜΕΛΧΙΣΕΔΕΚ ΜΑΤΣΙΒΕΝΤΑ |
Δείκτης
Πολλαπλή έκδοση |
Εγγραφο 95. Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΜΕΛΧΙΣΕΔΕΚ ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΜΕΣΟΓΕΙΟ |