© 2018 Ίδρυμα Ουράντια
| Εγγραφο 95. Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΜΕΛΧΙΣΕΔΕΚ ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΜΕΣΟΓΕΙΟ |
Δείκτης
Πολλαπλή έκδοση |
Εγγραφο 97. Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΗΣ ΑΝΤΙΛΗΨΗΣ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΕΟ |
96:0.1 Όταν ο άνθρωπος συλλαμβάνει την ιδέα της Θεότητας, περιλαμβάνει όλους τους θεούς, μετά υποτάσσει όλους τους ξένους θεούς στην φυλετική του θεότητα, και τελικά καταλήγει να τους αποκλείσει όλους εκτός από τον ένα θεό τελικής και υπέρτατης αξίας. Οι Εβραίοι συνέθεσαν όλους τους θεούς στην πιο εξευγενισμένη αντίληψή τους για τον Κύριο και Θεό του Ισραήλ. Έτσι και οι Ινδουιστές συνδύασαν τις πολυποίκιλες θεότητες στην «μια πνευματικότητα των θεών» που απεικονίζεται στο Ριγκ- Βέδα, ενώ οι Μεσοποτάμιοι μείωσαν τους θεούς τους στις πιο συγκεντρωμένη έννοια του Μπελ- Μαρντούκ. Αυτές οι ιδέες του μονοθεϊσμού ωρίμασαν σε όλο τον κόσμο όχι πολύ αργότερα από την εμφάνιση του Μαχιβέντα Μελχισεδέκ στο Σάλεμ στην Παλαιστίνη. Αλλά η σύλληψη του Μελχισεδέκ για την θεότητα ήταν διαφορετική από την εξελικτική φιλοσοφία του συνυπολογισμού, της υποταγής, και της απαγόρευσης¨ ήταν βασισμένη αποκλειστικά στην δημιουργική δύναμη και πολύ γρήγορα επηρέασε τις αντιλήψεις για την υπέρτατη θεότητα στην Μεσοποταμία, την Ινδία, και την Αίγυπτο.
96:0.2 Η θρησκεία του Σάλεμ τιμήθηκε σαν παράδοση των Κενιτών και πολλών άλλων φυλών της Χαναάν. Και αυτός ήταν ένας από τους σκοπούς της ενσάρκωσης του Μελχισεδέκ: Ότι η θρησκεία για ένα Θεό θα πρέπει καλλιεργηθεί για να προετοιμάσει το έδαφος για την προσφορά στην γη ενός Υιού αυτού του ενός Θεού. Ο Μιχαήλ δεν θα μπορούσε να έρθει στην Ουράντια μέχρι την στιγμή που θα υπήρχε ένας λαός που να πίστευε στον Συμπαντικό Πατέρα, ανάμεσα στους οποίους να μπορούσε να εμφανιστεί.
96:0.3 Η θρησκεία του Σάλεμ διατηρήθηκε στους Κενίτες στην Παλαιστίνη σαν σύμβολο πίστης, και αυτή η θρησκεία όπως υιοθετήθηκε αργότερα από τους Εβραίους επηρεάστηκε, πρώτα, από τις ηθικές διδασκαλίες των Αιγυπτίων¨ αργότερα, από την Βαβυλωνιακή θεολογική σκέψη¨ και τέλος, από τις Ιρανικές έννοιες του καλού και του κακού[1]. Στην πραγματικότητα η Εβραϊκή θρησκεία στηρίζεται στο συμβόλαιο ανάμεσα στον Αβραάμ και τον Μαχιβέντα Μελχισεδέκ, εξελικτικά είναι το αποτέλεσμα πολλών μοναδικών καταστάσεων, αλλά πολιτιστικά δανείστηκε ελεύθερα από την θρησκεία, την ηθική, και την φιλοσοφία όλης της Ανατολής. Μέσα από την Εβραϊκή θρησκεία τελικά μεταδόθηκε και στους Δυτικούς λαούς, πολλή από την ηθική και την θρησκευτική σκέψη της Αιγύπτου, της Μεσοποταμίας, και του Ιράν.
96:1.1 Οι πρώτοι Σημίτες πίστευαν ότι στα πάντα κατοικούσε ένα πνεύμα. Υπήρχαν πνεύματα του ζωικού και φυτικού κόσμου¨ ετήσια πνεύματα, ο κύριος των απογόνων¨ τα πνεύματα της φωτιάς, του νερού, και του αέρα¨ ένα πραγματικό πάνθεον πνευμάτων για να τα φοβούνται και να τα λατρεύουν. Και η διδασκαλία του Μελχισεδέκ για ένα Συμπαντικό Δημιουργό κατάστρεψε ολοσχερώς την πίστη σε αυτά τα δευτερεύοντα πνεύματα ή τους θεούς της φύσης.
96:1.2 Η πρόοδος των Εβραίων από τον πολυθεϊσμό μέσα από την λατρεία του ενός θεού χωρίς την άρνηση του άλλου, στον μονοθεϊσμό δεν ήταν μια αδιάσπαστη και συνεχής θεμελιώδης εξέλιξη. Πέρασαν από πολλές ανακατατάξεις στις ιδέες τους για την Θεότητα, ενώ σε κάθε εποχή υπήρχαν και διαφορετικές ιδέες για τον Θεό ανάμεσα στην διαφορετικές Σημιτικές ομάδες πιστών. Περιστασιακά χρησιμοποιήθηκαν διάφοροι όροι για τις ιδέες τους για τον Θεό, και για να αποφευχθεί η σύγχυση αυτοί οι διάφοροι τίτλοι της Θεότητας θα προσδιοριστούν έτσι όπως αναφέρονται στην εξέλιξη της Εβραϊκής θεολογίας:
96:1.3 1. Ο Ιαχουέ ήταν ο θεός των νότιων Παλαιστινιακών φυλών, που συνέδεαν αυτή την σύλληψη της θεότητας με το Όρος Χορέμπ, το ηφαίστειο του Σινά[2]. Ο Ιαχουέ ήταν απλά ένας από τις εκατοντάδες χιλιάδες θεούς της φύσης που κρατούσαν την προσοχή και διεκδικούσαν την λατρεία των Σημιτικών φυλών και λαών.
96:1.4 2. Ο Ελ Ελυών[3]. Για αιώνες μετά την παραμονή του Μελχισεδέκ στο Σάλεμ η διδασκαλία του για την Θεότητα διατηρήθηκε σε διάφορες εκδοχές αλλά γενικά συνδυάστηκε με τον όρο Ελ Ελυών, ο Ύψιστος Θεός του ουρανού. Πολλοί Σημίτες, συμπεριλαμβανομένων και των άμεσων απογόνων του Αβραάμ, σε διάφορες εποχές λάτρευαν και τον Ιαχουέ και τον Ελ Ελυών.
96:1.5 3. Ο Ελ Σαντάι[4]. Είναι δύσκολο να εξηγηθεί τι εκπροσωπούσε ο Ελ Σαντάι. Αυτή η αντίληψη του Θεού ήταν μια σύνθετη έννοια που προερχόταν από τις διδασκαλίες του Βιβλίου της Σοφίας του Αμενοπή τροποποιημένη από την διδασκαλία του Ιχνατόν για τον Άτον και επηρέασε περαιτέρω τις διδασκαλίες του Μελχισεδέκ που περιλαμβάνονταν στην ιδέα του Ελ Ελυών. Αλλά όσο η ιδέα του Ελ Σαντάι διαπότιζε τον Εβραϊκό νου, χρωματίστηκε ολοκληρωτικά με τις πεποιθήσεις της Αιγύπτου για τον Ιαχουέ.
96:1.6 Μια από τις κυρίαρχες ιδέες της θρησκείας εκείνης της εποχής ήταν η Αιγυπτιακή ιδέα για την θεία Πρόνοια, την διδασκαλία ότι η υλική ευημερία ήταν μια ανταμοιβή για τις υπηρεσίες προς τον Ελ Σαντάι.
96:1.7 4. Ο Ελ[5]. Μέσα σε όλη αυτή την σύγχυση ορολογιών και ασαφών ιδεών, πολλοί ευσεβείς πιστοί προσπαθούσαν ειλικρινά να λατρέψουν όλες αυτές τις αναπτυσσόμενες ιδέες για την θεότητα, και έτσι αναπτύχθηκε η συνήθεια να αναφέρονται σε αυτή την σύνθετη Θεότητα σαν Ελ. Και αυτός ο όρος περιλάμβανε και άλλους ακόμα θεούς της φύσης των Βεδουίνων.
96:1.8 5. Οι Ελοχίμ[6]. Στο Κις και το Ουρ διατηρήθηκαν για πολύ καιρό Σουμερικές- Χαλδαίες ομάδες που δίδασκαν ένα Θεό τρία-σε-ένα, μια ιδέα βασισμένη στις παραδόσεις των ημερών του Αδάμ και του Μελχισεδέκ. Αυτή η διδασκαλία μεταφέρθηκε στην Αίγυπτο, όπου αυτή η Τριάδα λατρευόταν με το όνομα Ελοχίμ, ή στον ενικό σαν Ελοάχ. Οι φιλοσοφικοί κύκλοι της Αιγύπτου και αργότερα Αλεξανδρινοί διδάσκαλοι Εβραϊκής καταγωγής δίδασκαν αυτή την ενοποίηση των πλουραλιστικών Θεών, και πολλοί σύμβουλοι του Μωυσή τον καιρό της εξόδου πίστευαν σε αυτή την Τριάδα. Αλλά η ιδέα του τριαδικού Ελοχίμ ποτέ δεν έγινε πραγματικό κομμάτι της Εβραϊκής θεολογίας μέχρι την στιγμή που μπήκαν κάτω από την πολιτική επιρροή των Βαβυλωνίων.
96:1.9 6. Ετερόκλητες ονομασίες. Στους Σημίτες δεν άρεσε να λένε το όνομα της Θεότητάς τους, γι αυτό εύρισκαν διάφορες ονομασίες από καιρό σε καιρό, όπως: Το Πνεύμα του Θεού, Ο Κύριος, Ο Άγγελος του Κυρίου, Ο Παντοδύναμος, Ο Άγιος Ένας, Ο Ύψιστος, ο Αντονάι, Οι Αρχαίοι των Ημερών, ο Κύριος και Θεός του Ισραήλ, Ο Δημιουργός του Ουρανού και της Γης, Κύριος, Ιάχ, Ο Κύριος Των Κυρίων, και Ο Πατέρας στον Ουρανό[7].
96:1.10 Ο Ιεχωβάς είναι ένας όρος που χρησιμοποιήθηκε πιο πρόσφατα για να προσδιορίσει πιο ολοκληρωμένα την ιδέα του Ιαχουέ που αναπτύχθηκε τελικά στην μακρά Εβραϊκή ιστορία[8]. Αλλά η ονομασία Ιεχωβάς δεν χρησιμοποιήθηκε πριν περάσουν χίλια πεντακόσια χρόνια μετά τον Ιησού.
96:1.11 Μέχρι περίπου το 2000 π.Χ, το όρος Σινά ήταν ένα περιοδικά ενεργό ηφαίστειο, με κάποιες εκρήξεις και κατά το διάστημα της παραμονής των Ισραηλιτών σε αυτήν την περιοχή. Η φωτιά και ο καπνός, μαζί με τις θορυβώδεις εκτονώσεις του ηφαιστείου αυτού, όλα αυτά εντυπωσίαζαν και προκαλούσαν δέος στους Βεδουίνους των γύρω περιοχών και τους έκαναν να φοβούνται πολύ τον Ιαχουέ. Αυτό το πνεύμα του Όρους Χορέμπ αργότερα έγινε ο θεός των Εβραίων Σημίτων, και τελικά πίστεψαν ότι ήταν ανώτερος από όλους τους άλλους θεούς.
96:1.12 Οι κάτοικοι της Χαναάν σεβόντουσαν πολύ καιρό τον Ιαχουέ, και παρόλο που οι Κενίτες πίστευαν λίγο πολύ στον Ελ Ελυών, τον Υπερθεό της θρησκείας του Σάλεμ, μια πλειοψηφία των κατοίκων της Χαναάν επέμεναν στην λατρεία των παλαιών φυλετικών θεοτήτων. Δεν ήταν πρόθυμοι να εγκαταλείψουν τις εθνικές τους θεότητες για χάρη ενός διεθνικού , αν όχι διαπλανητικού Θεού. Δεν ήταν ανοιχτοί για να αποδεχτούν μια συμπαντική θεότητα, γι αυτό αυτές οι φυλές συνέχισαν να λατρεύουν τις φυλετικές τους θεότητες, συμπεριλαμβανομένου και του Ιαχουέ και των ασημένιων και χρυσών μοσχαριών που συμβόλιζαν την σύλληψη των Βεδουίνων βοσκών για το πνεύμα του ηφαιστείου του Σινά.
96:1.13 Οι Σύριοι, ενώ λάτρευαν και τους δικούς τους θεούς, πίστευαν και στον Ιαχουέ των Εβραίων, γιατί οι προφήτες τους είπαν στον Σύριο βασιλέα: «Οι θεοί τους είναι θεοί των λόφων¨ γι αυτό ήταν ισχυρότεροι από εμάς¨ αλλά ας παλέψουμε εναντίον τους στην πεδιάδα, και σίγουρα θα γίνουμε δυνατότεροι από αυτούς[9].»
96:1.14 Όσο αναπτύσσεται η καλλιέργεια του ανθρώπου, οι κατώτεροι θεοί υποτάσσονται σε μια ανώτατη θεότητα¨ ο σπουδαίος Ζευς υπάρχει μόνο σαν αναφώνηση. Οι μονοθεϊστές κρατούν τους υποδεέστερους θεούς τους σαν πνεύματα, δαίμονες, μοίρες, Νηρηίδες, ξωτικά, νεράιδες, καλικάτζαρους, νάνους, αναθέματα, και το κακό μάτι. Οι Εβραίοι πέρασαν από μια φάση που αποδεχόντουσαν και την ύπαρξη θεών άλλων εκτός του Ιαχουέ, αλλά όλο και περισσότερο θεωρούσαν αυτές τις ξένες θεότητες υποδεέστερες του Ιαχουέ. Παραδεχόντουσαν την πραγματικότητα του Χεμός, του θεού των Αμοριτών, αλλά υποστήριζαν ότι ήταν κατώτερος από τον Ιαχουέ.
96:1.15 Η ιδέα του Ιαχουέ έχει υποστεί την πιο ευρεία εξέλιξη από όλες τις θνητές θεωρίες για τον Θεό. Η προοδευτική του εξέλιξη μπορεί να συγκριθεί μόνο με την ιδέα της μεταμόρφωσης του Βούδα στην Ασία, η οποία στο τέλος οδήγησε στην σύλληψη για τον Συμπαντικό Πατέρα. Αλλά πρέπει να γίνει κατανοητό σαν ιστορικό γεγονός ότι, αν και οι Εβραίοι άλλαξαν κατ’ αυτόν τον τρόπο τις απόψεις τους για την Θεότητα από τον φυλετικό θεό του Όρους Χορέμπ στον μεταγενέστερο στοργικό και ελεήμονα Δημιουργό Πατέρα, δεν άλλαξαν το όνομά του¨ συνέχισαν να αποκαλούν αυτήν την εξελιγμένη σύλληψη της Θεότητα, Ιαχουέ.
96:2.1 Οι Σημίτες της Ανατολής ήταν καλά οργανωμένοι καβαλάρηδες που εισέβαλαν στις ανατολικές περιοχές της εύφορης ημισελήνου και ενώθηκαν με τους Βαβυλώνιους. Οι Χαλδαίοι κοντά στην Ουρ ήταν από τους πιο προχωρημένους των ανατολικών Σημίτων. Οι Φοίνικες ήταν μια ανώτερη και καλά οργανωμένη ομάδα ανάμικτων Σημίτων που είχαν το δυτικό τμήμα της Παλαιστίνης, κατά μήκος της ακτής της Μεσογείου. Φυλετικά οι Σημίτες ήταν από τους πιο ανάμικτους λαούς της Ουράντια, και περιείχαν κληρονομικούς παράγοντες από όλες σχεδόν τις παγκόσμιες φυλές.
96:2.2 Πολλές φορές οι Άραβες Σημίτες προσπαθούσαν να κερδίσουν έδαφος μέσα από μάχες στην βόρεια Γη της Επαγγελίας, στην γη που «έρεε μέλι και γάλα,»αλλά πάντα τους απωθούσαν οι πιο καλά οργανωμένοι και πολιτισμένοι Σημίτες και Χηττίτες[10]. Αργότερα, κατά την διάρκεια ενός ισχυρότατου λιμού, ένας μεγάλος αριθμός από αυτούς τους περιπλανώμενους Βεδουίνους εισήλθαν στην Αίγυπτο για να εργαστούν με σύμβαση στα Αιγυπτιακά δημόσια έργα, και τελικά βρέθηκαν υπέστησαν την πικρή εμπειρία της δουλείας στον καθημερινό σκληρό μόχθο των κοινών καταπιεσμένων εργατών στην κοιλάδα του Νείλου.
96:2.3 Μόνο μετά τις μέρες του Μαχιβέντα Μελχισεδέκ και του Αβραάμ κάποιες φυλές Σημίτων, εξαιτίας των ιδιόμορφων θρησκευτικών τους πεποιθήσεων, ονομάστηκαν τα παιδιά του Ισραήλ και αργότερα Εβραίοι, Ιουδαίοι, και ο «εκλεκτός λαός»[11][12]. Ο Αβραάμ δεν ήταν ο φυλετικός ηγέτης όλων των Εβραίων¨ δεν ούτε καν ο πρόγονος όλων των Βεδουίνων Σημίτων που ήταν αιχμάλωτοι στην Αίγυπτο, είναι αλήθεια, οι απόγονοί του, βγαίνοντας από την Αίγυπτο, πραγματικά σχημάτισαν τον πυρήνα του μεταγενέστερου Ιουδαϊκού λαού, αλλά η τεράστια πλειοψηφία των ανδρών και γυναικών που ενσωματώθηκαν στις φυλές του Ισραήλ ποτέ δεν είχε κατοικήσει στην Αίγυπτο[13]. Ήταν απλά και αυτοί νομάδες που επέλεξαν να ακολουθήσουν την ηγεσία του Μωυσή όπως τα παιδιά του Αβραάμ και οι Σημίτες σύμμαχοί τους από την Αίγυπτο ταξίδεψαν μέσα από την βόρεια Αραβία[14].
96:2.4 Οι διδασκαλίες του Μελχισεδέκ για τον Ελ Ελυών, τον Ύψιστο, και το συμβόλαιο της θείας χάρης μέσα από την πίστη, είχε ξεχαστεί σε μεγάλο βαθμό μέχρι την στιγμή της Αιγυπτιακής σκλαβιάς των Σημιτικών λαών, αυτών που σύντομα θα ίδρυαν το Εβραϊκό έθνος. Αλλά σε όλη αυτή την περίοδο της αιχμαλωσίας αυτές οι Αραβικές νομάδες κράτησαν μια μακροχρόνια παραδοσιακή πίστη στον Ιαχουέ σαν την δική τους φυλετική θεότητα.
96:2.5 Ο Ιαχουέ λατρευόταν από περισσότερο από χίλιες ξεχωριστές Αραβικές φυλές, και εκτός από την επιρροή της ιδέας του Μελχισεδέκ για τον Ελ Ελυών που διατηρήθηκε στις πιο μορφωμένες τάξεις της Αιγύπτου, συμπεριλαμβανόμενων και κάποιων ανάμικτων Εβραϊκών και Αιγυπτιακών ομάδων, η θρησκεία της κοινωνικής τάξης των Εβραίων σκλάβων ήταν μια τροποποιημένη εκδοχή των παλαιών τελετουργιών μαγείας και θυσίας του Ιαχουέ.
96:3.1 Η αρχή της εξέλιξης των Εβραϊκών αντιλήψεων και ιδανικών για ένα Υπέρτατο Δημιουργό χρονολογείται από την αναχώρηση των Σημίτων από την Αίγυπτο κάτω από την καθοδήγηση εκείνου του σπουδαίου ηγέτη, διδασκάλου, και οργανωτή, του Μωυσή. Η μητέρα του ήταν από την βασιλική οικογένεια της Αιγύπτου¨ ο πατέρας του ήταν ένας Σημίτης αξιωματικός σύνδεσμος ανάμεσα στην κυβέρνηση και τους Βεδουίνους αιχμαλώτους[15]. Ο Μωυσής λοιπόν είχε προσόντα που προερχόντουσαν από υψηλού επιπέδου φυλές¨ η γενεαλογία του ήταν τόσο ανάμικτη που είναι αδύνατον να τον κατατάξουμε σε οποιαδήποτε φυλή. Αν δεν ήταν τόσο ανάμικτος φυλετικά, δεν θα μπορούσε να έχει επιδείξει τόσο ασυνήθιστη ευστροφία και προσαρμοστικότητα που του έδωσαν την ικανότητα να διοικήσει αυτό τις τόσο πολυποίκιλες ορδές που τελικά συνδέθηκαν με εκείνους τους Βεδουίνους Σημίτες που διέφυγαν από την Αίγυπτο για την Αραβική Έρημο κάτω από την ηγεσία του.
96:3.2 Παρά τα θέλγητρα του πολιτισμού του βασιλείου του Νείλου, ο Μωυσής επέλεξε να ριψοκινδυνέψει με τον λαό του πατέρα του. Εκείνο τον καιρό που αυτός ο σπουδαίος οργανωτής διαμόρφωνε τα σχέδιά του για την τελική απελευθέρωση του λαού του πατέρα του, οι Βεδουίνοι αιχμάλωτοι δεν είχαν καμιά θρησκεία αξιόλογη¨ ήταν ουσιαστικά χωρίς πραγματική αντίληψη για τον Θεό και χωρίς ελπίδα στον κόσμο.
96:3.3 Κανένας ηγέτης ποτέ δεν ανάλαβε να αναμορφώσει και να ανυψώσει πιο εγκαταλελειμμένους, καταπιεσμένους, μειωμένους, και αμόρφωτους ανθρώπους. Αλλά αυτοί οι σκλάβοι έφεραν λανθάνουσες δυνατότητες ανάπτυξης στα κληρονομικά τους κύτταρα, και υπήρχε επαρκής αριθμός μορφωμένων αρχηγών που είχαν εκπαιδευτεί από τον Μωυσή στην προετοιμασία για την ημέρα της εξέγερσης και τον αγώνα για την ελευθερία, για να αποτελέσουν ένα σώμα ικανών οργανωτών. Αυτοί οι ανώτεροι άνθρωποι είχαν διοριστεί τοπικοί επόπτες των ανθρώπων τους¨ είχαν πάρει και κάποια μόρφωση χάρη στην επιρροή του Μωυσή στους Αιγυπτίους κυβερνήτες.
96:3.4 Ο Μωυσής προσπάθησε να διαπραγματευτεί διπλωματικά την ελευθερία των συμπατριωτών του Σημίτων. Αυτός και ο αδερφός του έκαναν μια συμφωνία με τον βασιλιά της Αιγύπτου σύμφωνα με την οποία τους δόθηκε άδεια να φύγουν ειρηνικά από την κοιλάδα του Νείλου για την Αραβική Έρημο. Θα έπαιρναν μια ταπεινή χρηματική αμοιβή και κάποια αγαθά για αποζημίωση της μακροχρόνιας υπηρεσίας τους στην Αίγυπτο. Οι Εβραίοι από την πλευρά τους έκαναν μια συμφωνία να κρατήσουν φιλικές σχέσεις με τους Φαραώ και να μην μπουν σε καμμιά συμμαχία εναντίον της Αιγύπτου. Αλλά αργότερα ο βασιλιάς θεώρησε πρέπον να προδώσει αυτή την συνθήκη, με την δικαιολογία ότι οι κατάσκοποί του είχαν ανακαλύψει απείθεια από τους Βεδουίνους σκλάβους. Ισχυρίστηκε ότι ήθελαν την ελευθερία τους με τον σκοπό να πάνε στην έρημο να οργανωθούν σε νομάδες εναντίον της Αιγύπτου.
96:3.5 Αλλά ο Μωυσής δεν έχασε το θάρρος του¨ περίμενε να έρθει η κατάλληλη στιγμή, και σε λιγότερο από ένα χρόνο, όταν οι Αιγυπτιακές στρατιωτικές δυνάμεις ήταν πλήρως απασχολημένες στην αντίκρουση των παράλληλων σφοδρών επιθέσεων από τους Λίβυους στον νότο και μιας Ελληνικής ναυτικής εισβολής από τον βορρά, αυτός ο ατρόμητος οργανωτής οδήγησε τους συμπατριώτες του έξω από τον Αίγυπτο με μια εντυπωσιακή νυχτερινή έξοδο[16]. Αυτή η έξοδος προς την ελευθερία σχεδιάστηκε προσεχτικά και εκτελέστηκε με επιδεξιότητα. Και είχαν μεγάλη επιτυχία , παρά το ότι καταδιώχτηκαν άγρια από τους Φαραώ και ένα μικρό σώμα Αιγυπτίων, που όλοι νικήθηκαν από την άμυνα των φυγάδων, παραδίνοντας πολλά λάφυρα, μαζί με όσα άλλα λάφυρα μάζεψαν οι φυγάδες σκλάβοι καθώς προχωρούσαν προς την προγονική τους γη στην έρημο.
96:4.1 Η εξέλιξη και η προαγωγή της Μωσαϊκής διδασκαλίας έχει επηρεάσει σχεδόν το ένα ήμισυ όλου του κόσμου, και έχει επιρροή και τώρα στον εικοστό αιώνα. Αν και ο Μωυσής καταλάβαινε την πιο προχωρημένη Αιγυπτιακή θρησκευτική φιλοσοφία, οι Βεδουίνοι σκλάβοι πολύ λίγα γνώριζαν γι αυτές τις διδασκαλίες, αλλά ποτέ δεν είχαν ξεχάσει εντελώς τον θεό του Όρους Χορέμπ, τον οποίο οι πρόγονοί τους αποκαλούσαν Ιαχουέ.
96:4.2 Ο Μωυσής είχε ακούσει για τις διδασκαλίες του Μαχιβέντα Μελχισεδέκ και από τον πατέρα του και από την μητέρα του, αφού το κοινό της θρησκευτικής τους πίστης ήταν η μόνη εξήγηση για την ασυνήθιστη ένωση ανάμεσα σε μια γυναίκα με βασιλικό αίμα και σε ένα άνδρα από την φυλή των αιχμαλώτων. Ο πεθερός του Μωυσή ήταν ένας Κενίτης πιστός του Ελ Ελυών, αλλά οι γονείς του απελευθερωτή ήταν πιστοί του Ελ Σαντάι. Ο Μωυσής εκπαιδεύτηκε Ελ Σανταϊστής¨ επηρεασμένος από τον πεθερό του έγινε Ελ Ελυωνιστής¨ και μέχρι την στιγμή που στρατοπέδευσαν οι Εβραίοι στους πρόποδες του Όρους Σινά μετά την φυγή τους από την Αίγυπτο, είχε διαμορφώσει μια νέα διευρυμένη άποψη για την Θεότητα (που προερχόταν από όλες τις προηγούμενες πεποιθήσεις του), την οποία αποφάσισε να διακηρύξει με σοφό τρόπο στον λαό του σαν μια διευρυμένη αντίληψη του παλαιού φυλετικού τους θεού, του Ιαχουέ.
96:4.3 Ο Μωυσής προσπάθησε να διδάξει σε αυτούς τους Βεδουίνους την ιδέα του Ελ Ελυών, αλλά πριν να φύγει από τον Αίγυπτο, είχε πεισθεί ότι ποτέ δεν μπορούσαν να καταλάβουν απόλυτα την διδασκαλία του. Γι αυτό σκόπιμα αποφάσισε κάποια συμβιβαστική λύση: να παρουσιάσει τον δικό τους φυλετικό θεό της ερήμου, τον Ιαχουέ, σαν τον ένα και μοναδικό θεό των οπαδών του. Ο Μωυσής δεν δίδαξε ότι οι άλλοι λαοί δεν θα μπορούσαν να έχουν άλλους θεούς, αλλά υποστήριξε ότι ο Ιαχουέ ήταν υπεράνω όλων, ειδικά στους Εβραίους. Αλλά πάντα τον βασάνιζε η δυσάρεστη παράδοξη κατάσταση να προσπαθεί να παρουσιάσει αυτή την νέα και ανώτερη ιδέα της Θεότητας σε αυτούς τους αμαθείς σκλάβους κάτω από την μεταμφίεση του αρχαίου όρου Ιαχουέ, που πάντα συμβολιζόταν από το χρυσό μοσχάρι των φυλών των Βεδουίνων.
96:4.4 Το γεγονός ότι ο Ιαχουέ ήταν ο θεός των φυγάδων Εβραίων εξηγεί το λόγο που έμειναν τόσο πολύ κάτω από το ιερό βουνό του Σινά, και το γιατί εκεί έλαβαν τις Δέκα Εντολές τις οποίες διακήρυξε στο όνομα του Ιαχουέ, του θεού του Χορέμπ. Κατά την διάρκεια αυτής της παρατεταμένης παραμονής κάτω από το Σινά τελειοποιήθηκαν και τα θρησκευτικά τελετουργικά της νέας εξελισσόμενης Εβραϊκής λατρείας.
96:4.5 Είναι πολύ πιθανόν ο Μωυσής να μην μπορούσε ποτέ να επιτύχει την καθιέρωση αυτής της κάπως προηγμένης τελετουργικές λατρείας και να κρατήσει τους οπαδούς του ανέπαφους για ένα τέταρτο του αιώνα αν δεν συνέβαινε μια βίαιη έκρηξη του Όρους Χορέμπ την Τρίτη εβδομάδα της λατρευτικής τους παραμονής στους πρόποδές του. «Το Όρος Ιαχουέ χάθηκε μέσα στην φωτιά, και ο καπνός κατέβαινε σαν καπνός από καμίνι, και όλο το βουνό έτρεμε σφοδρά[17].» Μπροστά σε αυτόν τον κατακλυσμό δεν είναι περίεργο που ο Μωυσής κατάφερε να εντυπώσει στο νου των αδερφών του ότι ο Θεός τους ήταν «ισχυρός, τρομερός, μια φωτιά που κατατρώγει τα πάντα, φοβερός, και πανίσχυρος[18].»
96:4.6 Ο Μωυσής διακήρυξε ότι ο Ιαχουέ ήταν ο Κύριος και Θεός του Ισραήλ, που ξεχώρισε τους Εβραίους σαν εκλεκτό του λαό¨ έκτιζε ένα καινούριο έθνος, και γι αυτό πολύ σοφά εθνικοποίησε τις θρησκευτικές του διδασκαλίες, λέγοντας στους οπαδούς του ότι ο Ιαχουέ ήταν ένας σκληρός αφέντης, ένας «ζηλιάρης Θεός[19].»[20][21].Παρόλα αυτά προσπάθησε να διευρύνει την αντίληψή τους για την θεϊκότητα όταν τους δίδαξε ότι ο Ιαχουέ ήταν ο «Θεός των πνευμάτων όλης της σάρκας,» και όταν τους έλεγε, «Ο αιώνιος Θεός είναι το καταφύγιό σας, και εκεί βρίσκεται η αιώνια αγκαλιά του[22].» Ο Μωυσής δίδαξε ότι ο Ιαχουέ ήταν ένας Θεός που κρατούσε τις συμφωνίες του¨ «δεν θα σας απαρνηθεί, ούτε θα σας καταστρέψει, ούτε θα ξεχάσει την συμφωνία που έκανε με τους πατέρες σας επειδή ο Κύριος σας αγαπά και δεν θα ξεχάσει το όρκο που έδωσε στους πατέρες σας.»
96:4.7 Ο Μωυσής έκανε μια ηρωική προσπάθεια να εξυψώσει τον Ιαχουέ και να του δώσει την αξιοπρέπεια μιας ανώτατης Θεότητας όταν τον παρουσίασε σαν τον «Θεό της αλήθειας, αναμάρτητο, δίκαιο και σωστό σε όλα του[23].» Και όμως, παρά αυτή την εξυψωμένη διδασκαλία, η περιορισμένη κατανόηση των οπαδών του έκανε απαραίτητο να μιλά για τον Θεό σαν είναι κατ’ εικόνα του ανθρώπου, που να παθαίνει κρίσεις θυμού, οργής, και αυστηρότητας, ακόμα και ότι ήταν εκδικητικός που επηρεάζεται εύκολα από την συμπεριφορά του ανθρώπου.
96:4.8 Με την διδασκαλία του Μωυσή αυτός φυλετικός θεός της φύσης, ο Ιαχουέ, έγινε ο Κύριος και Θεός του Ισραήλ, που τους ακολούθησε και στην ερημιά και ακόμα και στην εξορία, όπου σύντομα θεωρήθηκε Θεός όλων των λαών. Η τελευταία αιχμαλωσία που κράτησε τους Εβραίους υπόδουλους στην Βαβυλώνα τελικά απελευθέρωσε την εξελισσόμενη αντίληψη για τον Ιαχουέ για να είναι έτοιμος πια να αναλάβει τον μονοθείστικό ρόλο του Θεού όλων των εθνών.
96:4.9 Το μοναδικό και καταπληκτικό χαρακτηριστικό της θρησκευτικής ιστορίας των Εβραίων είναι αυτή η συνεχής εξέλιξη της αντίληψης για την Θεότητα από τον πρωτόγονο θεό του Όρους Χορέμπ, στις διδασκαλίες των επόμενων πνευματικών τους ηγετών μέχρι το ψηλό επίπεδο ανάπτυξης που απεικονίζεται στις διδασκαλίες του Ησαία για την Θεότητα, που διακήρυσσε αυτή την σπουδαία σύλληψη του στοργικού και ελεήμονα Δημιουργού Πατέρα.
96:5.1 Ο Μωυσής ήταν ένας ασυνήθιστος συνδυασμός στρατιωτικού ηγέτη, κοινωνικού οργανωτή, και θρησκευτικού διδασκάλου. Ήταν ο σημαντικότερος ατομικός παγκόσμιος διδάσκαλος και ηγέτης ανάμεσα στον Μαχιβέντα και τον Ιησού. Ο Μωυσής προσπάθησε να εισάγει πολλές μεταρρυθμίσεις στο Ισραήλ για τις οποίες δεν υπάρχουν γραπτές μαρτυρίες. Μέσα στο χρονικό διάστημα μιας ανθρώπινης ζωής έβγαλε τις πολύγλωσσες ορδές των αποκαλούμενων Εβραίων από την δουλεία και την πρωτόγονη απολίτιστη περιπλάνηση ενώ έθεσε και τα θεμέλια για την επόμενη γέννηση ενός έθνους και για την διαιώνιση μιας φυλής.
96:5.2 Υπάρχουν τόσο λίγες γραπτές μαρτυρίες για το σπουδαίο έργο του Μωυσή επειδή οι Εβραίοι δεν είχαν γραπτή γλώσσα τον καιρό της εξόδου. Οι γραπτές μαρτυρίες των καιρών και πράξεων του Μωυσή προήλθε από τις παραδόσεις που σώθηκαν περισσότερο από χίλια χρόνια μετά τον θάνατο του σπουδαίου ηγέτη.
96:5.3 Πολλά από τα βήματα που έκανε ο Μωυσής μπροστά από την θρησκεία των Αιγυπτίων και των γειτονικών Ανατολικών φυλών οφείλονταν στις παραδόσεις των Κενιτών για τον καιρό του Μελχισεδέκ. Χωρίς την διδασκαλία του Μελχισεδέκ στον Αβραάμ και τους συγχρόνους του, οι Εβραίοι θα είχαν βγει από την Αίγυπτο μέσα σε σκοτάδι χωρίς ελπίδα. Ο Μωυσής και ο πεθερός του, ο Ιέθρος, συνέλεξαν τις υπόλοιπες παραδόσεις των ημερών του Μελχισεδέκ, και αυτές οι διδασκαλίες μαζί με όσα έμαθε από τους Αιγυπτίους, οδήγησαν τον Μωυσή στην δημιουργία της βελτιωμένης θρησκείας και τελετουργίας των Ισραηλιτών. Ο Μωυσής ήταν οργανωτής¨ διάλεξε τα καλύτερα στοιχεία από την θρησκεία και τα ήθη της Αιγύπτου και της Παλαιστίνης και, συνδέοντας αυτές τις συνήθειες με τις παραδόσεις για την διδασκαλία του Μελχισεδέκ, οργάνωσε το τελετουργικό Εβραϊκό σύστημα λατρείας.
96:5.4 Ο Μωυσής πίστευε στην Πρόνοια¨ είχε εμποτιστεί με τις Αιγυπτιακές θεωρίες για τον υπερφυσικό έλεγχο του Νείλου και των άλλων στοιχείων της φύσης. Είχε υψηλά οράματα για τον Θεό, αλλά ήταν απόλυτα ειλικρινής όταν δίδαξε τους Εβραίους ότι, αν υπάκουαν τον Θεό, «Αυτός θα σας αγαπά, θα σας ευλογεί, και θα σας πολλαπλασιάζει. Θα πολλαπλασιάζει τους καρπούς στις μήτρες των γυναικών σας και τους καρπούς της γης σας—το καλαμπόκι, το κρασί, το λάδι, και τα κοπάδια σας. Θα ευημερείτε περισσότερο από όλους τους ανθρώπους, και ο Κύριος και Θεός σας θα σας απαλλάξει από κάθε ασθένεια και δεν θα αφήσει καμιά από τις κακές αρρώστιες της Αιγύπτου να σας προσβάλλει[24].» Ακόμα τους είπε: «Να θυμάστε τον Κύριο και Θεό σας, γιατί αυτός είναι που σας δίνει την δύναμη να αποκτάτε πλούτη[25].» «Θα δανείζετε σε πολλά έθνη, αλλά εσείς δεν θα χρειαστεί να δανείζεστε. Θα βασιλέψετε σε πολλά έθνη, αλλά κανένα έθνος δεν θα βασιλέψει σε εσάς[26].»
96:5.5 Αλλά ήταν αληθινά λυπηρό να βλέπεις αυτό τον σπουδαίο νου του Μωυσή να προσπαθεί να προσαρμόσει την ουράνια σύλληψη του Ελ Ελυών, του Ύψιστου, στην αντίληψη των αμαθών και αγράμματων Εβραίων. Στους συγκεντρωμένους αρχηγούς του βροντοφώναζε, «Ο Κύριος και Θεός σας είναι ένας Θεός¨ δεν υπάρχει κανένας εκτός από αυτόν»¨ ενώ στο μικτό πλήθος δήλωνε, «Ποιος από όλους τους θεούς είναι σαν τον Θεό σας;» Ο Μωυσής έδωσε ένα γενναίο και σχεδόν πετυχημένο χτύπημα ενάντια στην ειδωλολατρία και τα φετίχ, δηλώνοντας, «Δεν είδατε ποτέ κάτι παρόμοιο με την μέρα που ο Θεός σας μίλησε στο Χορέμπ μέσα στην φωτιά[27][28][29].» Επίσης τους απαγόρεψε να φτιάχνουν εικόνες κανενός είδους[30].
96:5.6 Ο Μωυσής φοβήθηκε να διακηρύξει το έλεος του Ιαχουέ, και προτίμησε να προκαλεί δέος στους ανθρώπους του με τον φόβο της δικαιοσύνης του Θεού, λέγοντας: «Ο Κύριος και Θεός σας είναι ο Θεός των Θεών, και Κύριος των Κυρίων, ένας σπουδαίος Θεός, ένας ισχυρός και τρομερός Θεός, που δεν λογαριάζει κανέναν άνθρωπο[31].» Και προσπαθούσε να ελέγξει τις ταραχοποιές ομάδες όταν δήλωνε ότι «ο Θεός σας σκοτώνει όταν δεν τον υπακούτε¨ θεραπεύει και δίνει ζωή όταν τον υπακούτε[32].» Αλλά ο Μωυσής δίδασκε αυτές τις φυλές ότι θα γινόντουσαν ο εκλεκτός λαός του Θεού μόνο υπό τον όρο ότι θα τηρούσαν όλες τις εντολές του και υπάκουαν όλα τα θεσπίσματά του[33][34].»
96:5.7 Πολύ λίγα διδάχτηκαν οι Εβραίοι εκείνα τα χρόνια για το έλεος του Θεού. Έμαθαν τον Θεό σαν «Παντοδύναμο¨ ο Κύριος είναι πολεμικός, ο Θεός των μαχών, ένδοξος και δυνατός, που συντρίβει τους εχθρούς του[35].» «Ο Κύριος και Θεός σας περπατά στην μέση του στρατοπέδου για να σας απελευθερώσει[36].» Οι Ισραηλίτες θεωρούσαν τον Θεό τους σαν κάποιο που τους αγαπά, αλλά και κάποιον που «σκλήρυνε την καρδιά του Φαραώ» και «καταράστηκε τους εχθρούς τους[37][38].»
96:5.8 Παρόλο που ο Μωυσής παρουσίασε στα παιδιά του Ισραήλ και κάποιες φευγαλέες εικόνες μιας συμπαντικής και αγαθοεργής Θεότητας, συνολικά, η καθημερινή τους ιδέα για τον Ιαχουέ ήταν για ένα Θεό κάπως καλύτερο από τους φυλετικούς θεούς των γειτονικών τους λαών. Η ιδέα τους για τον Θεό ήταν πρωτόγονη, ωμή, και ανθρωπομορφική¨ όταν πέθανε ο Μωυσής, αυτές οι φυλές των Βεδουίνων γρήγορα γύρισαν στις ημιβάρβαρες ιδέες για τους παλαιούς θεούς του Χορέμπ και της ερήμου. Η διευρυμένη και πιο ουράνια ιδέα του Θεού που παρουσίαζε που και που ο Μωυσής στους αξιωματούχους του σύντομα χάθηκε, ενώ οι περισσότεροι άνθρωποι γύρισαν στην λατρεία των φετίχ τους χρυσών μόσχων, το Παλαιστινιακό σύμβολο των ποιμένων για τον Ιαχουέ.
96:5.9 Όταν ο Μωυσής παράδωσε την διακυβέρνηση των Εβραίων στον Ιησού, είχε ήδη συγκεντρώσει χιλιάδες ομογενών απογόνων του Αβραάμ, του Ναχώρ, και Λωτ, και άλλων από συγγενείς φυλές και τους μάζεψε σε ένα αύταρκες και μερικά αυτοδιοικούμενο έθνος ποιμένων και πολεμιστών.
96:6.1 Με τον θάνατο του Μωυσή η υψηλή αντίληψή του για τον Θεό πολύ γρήγορα άρχισε να φθείρεται. Ο Ιησούς και οι ηγέτες του Ισραήλ συνέχισαν να κρατούν τις Μωσαϊκές παραδόσεις του πάνσοφου, αγαθοεργού, και παντοδύναμου Θεού, αλλά οι κοινοί άνθρωποι γρήγορα επανήλθαν στην παλιά ιδέα της ερήμου για τον Ιαχουέ. Και αυτό το πισωγύρισμα της αντίληψης για την Θεότητα συνέχισε να αυξάνεται όλο και περισσότερο κάτω από την ηγεσία διαφόρων διαδοχικών φυλετικών σείχηδων, των αποκαλούμενων Κριτών.
96:6.2 Η μαγεία της ασυνήθιστης προσωπικότητας του Μωυσή κρατούσε ζωντανή μέσα στις καρδιές των οπαδών του την έμπνευση μιας ολοένα διευρυνόμενης ιδέας για τον Θεό¨ αλλά όταν έφτασαν στην εύφορη γη της Παλαιστίνης, σύντομα από νομαδικοί ποιμένες μετατράπηκαν σε τακτοποιημένους και κάπως νηφάλιους αγρότες. Και αυτή η εξέλιξη της ζωής τους και η αλλαγή στην θρησκεία τους απαιτούσε μια λίγο πολύ ολοκληρωτική αλλαγή στον χαρακτήρα της άποψής τους για την φύση του Θεού, του Ιαχουέ. Κατά τον καιρό της αρχής της μεταστοιχείωσης του αυστηρού, άξεστου, απαιτητικού, και τρομερού θεού του Σινά στην μεταγενέστερη ιδέα για ένα Θεό αγάπης, δικαιοσύνης, και ελέους, οι Εβραίοι έχασαν την επαφή τους με τις ανώτερες διδασκαλίες του Μωυσή. Παραλίγο να χάσουν όλη την αντίληψη του μονοθεϊσμού¨ σχεδόν έχασαν την ευκαιρία να γίνουν ο λαός που θα υπηρετούσε σαν σύνδεσμος στην πνευματική ανάπτυξη της Ουράντια, η φυλή που θα διατηρούσε την διδασκαλία του Μελχισεδέκ για τον ένα Θεό μέχρι την στιγμή της ενσάρκωσης μιας προσφοράς ενός Υιού του Πατέρα όλων.
96:6.3 Ο Ιησούς προσπαθούσε απεγνωσμένα να κρατήσει την ιδέα του υπέρτατου Ιαχουέ στο νου των συμπατριωτών του, λέγοντας: «Όπως ήμουν με τον Μωυσή, θα είμαι και με εσάς¨ δεν θα σας απογοητεύσω και δεν θα σας απαρνηθώ[39].» Ο Ιησούς θεώρησε απαραίτητο να κηρύξει ένα αυστηρό ευαγγέλιο στον δύσπιστο λαό του, τον λαό τον τόσο πρόθυμο να πιστέψει στην παλιά εθνική του θρησκεία αλλά απρόθυμο να προοδεύσει στην θρησκεία της πίστης και της δικαιοσύνης. Το καθήκον που έθετε η διδασκαλία του Ιησού ήταν: «Ο Ιαχουέ είναι ένας ιερός Θεός¨ είναι ζηλιάρης Θεός¨ δεν συγχωρά τις παραβάσεις σας ούτε τις αμαρτίες σας[40].» Η υψηλότερη αντίληψη για τον Ιαχουέ εκείνη την εποχή απεικόνιζε τον Ιαχουέ σαν ένα «Θεό δύναμης, κρίσης, και δικαιοσύνης[41].»
96:6.4 Αλλά ακόμα και εκείνα τα σκοτεινά χρόνια, θα παρουσιαζόταν περιστασιακά κάποιος μεμονωμένος διδάσκαλος που θα διακήρυσσε την αντίληψη του Μωυσή για το θείο: «Εσείς παιδιά του κακού δεν μπορείτε να υπηρετήσετε τον Κύριο, γιατί είναι ένας ιερός Θεός[42].» «Μπορεί ο θνητός άνθρωπος να είναι πιο δίκαιος από τον Θεό; Μπορεί ένας άνθρωπος να είναι αγνότερος από Δημιουργός του; «Μπορείτε, αν ψάξετε, να βρείτε τον Θεό; Μπορείτε να βρείτε τον Παντοδύναμο ολοκληρωτικά; Προσέξτε, ο Θεός είναι σπουδαίος και δεν τον γνωρίζουμε[43]. Τον αγγίζουμε, αλλά δεν τον βρίσκουμε.»[44]
96:7.1 Κάτω από την ηγεσία των σεΐχηδων και των ιερέων οι Εβραίοι εγκαταστάθηκαν στην Παλαιστίνη. Αλλά σύντομα πισωγύρισαν στις απλοϊκές πεποιθήσεις της ερήμου και μολύνθηκαν με τις λιγότερο προχωρημένες θρησκευτικές συνήθειες των Χαναανιτών. Έγιναν ειδωλολατρικοί και ακόλαστοι, και η άποψή τους για την θεότητα έπεσε κατά πολύ χαμηλότερα από τις Αιγυπτιακές και Μεσοποταμιακές ιδέες για τον Θεό που είχαν διατηρηθεί από κάποιες επιζώντες ομάδες του Σάλεμ, και που καταγράφονται σε μερικούς από τους Ψαλμούς και στο αποκαλούμενο Βιβλίο του Ιώβ.
96:7.2 Οι Ψαλμοί είναι έργο πολλών συγγραφέων¨ πολλοί γράφτηκαν από Αιγυπτίους και Μεσοποτάμιους διδασκάλους. Εκείνο τον καιρό που η Ανατολή λάτρευε θεούς της φύσης, υπήρχαν ακόμα αρκετοί που πίστευαν στην υπεροχή του Ελ Ελυών, του Ύψιστου.
96:7.3 Καμιά άλλη συλλογή θρησκευτικών συγγραμμάτων δεν δίνει έκφραση σε τόσο πλούτο αφοσίωσης και εμπνευσμένων ιδεών για τον Θεό όσο το Βιβλίο των Ψαλμών. Και θα ήταν πολύ χρήσιμο αν, μελετώντας αυτή την υπέροχη συλλογή λατρευτικής λογοτεχνίας, δίνατε προσοχή στην πηγή και χρονολογία κάθε ξεχωριστού ύμνου λατρείας και θαυμασμού, και είχατε στο μυαλό σας ότι καμιά άλλη συλλογή δεν καλύπτει τόσο μεγάλο χρονικό φάσμα. Αυτό το Βιβλίο των Ψαλμών είναι η καταγραφή των ποικίλων αντιλήψεων για τον Θεό των πιστών της θρησκείας του Σάλεμ σε όλη την Ανατολή και περιλαμβάνει ολόκληρη την περίοδο από τον Αμενοπή έως τον Ησαία. Στους ψαλμούς ο Θεός απεικονίζεται σε όλες τις φάσεις που τον συνέλαβε ο ανθρώπινος νους, από την άξεστη ιδέα μια φυλετικής θεότητας μέχρι το απέραντα διευρυμένο ιδανικό των μεταγενέστερων Εβραίων, όπου ο Ιαχουέ απεικονίζεται σαν ένας στοργικός ηγέτης και ελεήμων Πατέρας.
96:7.4 Και όταν το εξετάσετε με αυτό τον τρόπο, αυτοί οι Ψαλμοί αποτελούν την πιο πολύτιμη και χρήσιμη απάνθισμα αισθημάτων αφοσίωσης που συγκέντρωσε ποτέ ο άνθρωπος μέχρι τον εικοστό αιώνα. Το λατρευτικό πνεύμα αυτής της ανθολογίας ύμνων υπερβαίνει όλα τα άλλα ιερά βιβλία του κόσμου.
96:7.5 Αυτή η ποικιλόμορφη εικόνα της Θεότητας που παρουσιάζεται στο Βιβλίο του Ιώβ ήταν το προϊόν πολλών Μεσοποτάμιων θρησκευτικών διδασκάλων που έζησαν σε μια περίοδο σχεδόν τριακοσίων χρόνων. Και όταν διαβάζετε την υψηλή ιδέα για το θείο που βρίσκεται σε αυτή την συλλογή Μεσοποτάμιων πεποιθήσεων, θα αναγνωρίσετε ότι στην περιοχή της Ουρ της Χαλδαίας διατηρήθηκε καλύτερα η ιδέα ενός αληθινού Θεού εκείνες τις σκοτεινές μέρες στην Παλαιστίνη.
96:7.6 Στην Παλαιστίνη η σοφία και η διεισδυτικότητα στα πάντα του Θεού συχνά έγινε αντιληπτή αλλά σπάνια με αγάπη και έλεος. Ο Ιαχουέ εκείνων των ημερών «στέλνει τα κακά πνεύματα να κυριεύσουν τις ψυχές των εχθρών του», δίνει ευημερία στα δικά του υπάκουα παιδιά, ενώ καταριέται και δικάζει πολύ αυστηρά όλους τους άλλους[45]. «Ματαιώνει τα σχέδια των πονηρών¨ έχει τον τρόπο και τους ξεσκεπάζει την απάτη τους[46].»
96:7.7 Μόνο στην Ουρ υψώθηκε μια φωνή για να διαλαλήσει το έλεος του Θεού, λέγοντας: «Θα προσευχηθεί στον Θεό και θα του δώσει χάρη και θα δει το πρόσωπο του με χαρά, γιατί ο Θεός θα δώσει στον άνθρωπο θεϊκή δικαιοσύνη[47].» Έτσι από την Ουρ διακηρύσσεται η σωτηρία, η θεία χάρη, μέσα από την πίστη: «Είναι φιλεύσπλαχνος προς τους μετανοούντες και λέγει, «Σώστε τον από την πτώση, γιατί έχω βρει τα λύτρα της σωτηρίας.» Αν κάποιος πει, «Έχω αμαρτήσει και διαστρεβλώσει το σωστό, και δεν ωφελήθηκα,¨ ο Θεός θα απελευθερώσει την ψυχή του από την καταστροφή, και θα δει το φως[48].» Από τον καιρό του Μελχισεδέκ είχε ο Ανατολικός κόσμος να ακούσει ένα τέτοιο χαρμόσυνο μήνυμα ανθρώπινης σωτηρίας όσο αυτή η θαυμάσια διδασκαλία του Ελιχού, του προφήτη της Ουρ και ιερέα των πιστών του Σάλεμ, δηλαδή, των υπολειμμάτων της κάποτε αποικίας του Μελχισεδέκ στην Μεσοποταμία[49].
96:7.8 Και με αυτό τον τρόπο οι εναπομείναντες ιεραπόστολοι του Σάλεμ στην Μεσοποταμία κράτησαν το φως της αλήθειας όλη αυτή την περίοδο της αποδιοργάνωσης των Εβραίων μέχρι την εμφάνιση του πρώτου από εκείνη την μακροσκελή σειρά διδασκάλων του Ισραήλ που ποτέ δεν σταμάτησε ποτέ να οικοδομεί, λιθαράκι, λιθαράκι, ιδέα, ιδέα, μέχρι που πέτυχαν την συνειδητοποίηση του ιδανικού του Συμπαντικού και Δημιουργού Πατέρα τον πάντων, το αποκορύφωμα της εξέλιξης της ιδέα του Ιαχουέ.
96:7.9 [Παραδόθηκε από ένα Μελχισεδέκ του Νέβαδον].
| Εγγραφο 95. Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΜΕΛΧΙΣΕΔΕΚ ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΜΕΣΟΓΕΙΟ |
Δείκτης
Πολλαπλή έκδοση |
Εγγραφο 97. Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΗΣ ΑΝΤΙΛΗΨΗΣ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΕΟ |