1 Te tedy obietnice majac, najmilsi! oczyszczajmy samych siebie od wszelakiej zmazy ciala i ducha, wykonywajac poswiecenie w bojazni Bozej. [1]
2 Przyjmijciez nas; nikogosmy nie ukrzywdzili, nikogosmy nie uszkodzili, nikogosmy przez lakomstwo nie podeszli.
3 Nie mówiec tego, abym was potepiac mial; bom przedtem powiedzial, iz wy w sercach naszych tak jestescie, zebysmy radzi z wami spolecznie umierali i spolecznie zyli.
4 Mam wielkie bezpieczenstwo do mówienia u was, mam wielka chlube z was, napelnionym jest pociecha, nader obfituje weselem w kazdym ucisku naszym.
5 Albowiem gdysmy przyszli do Macedonii, cialo nasze zadnego odpoczynku nie mialo, ale we wszystkiem bylismy ucisnieni, zewnatrz walki, a wewnatrz postrachy.
6 Ale Bóg, który cieszy unizonych, pocieszyl nas przez przyjscie Tytusowe.
7 A nie tylko przez przyjscie jego, ale tez przez pocieche, która on ucieszony jest z was, oznajmiwszy nam zadnosc wasze, narzekanie wasze, gorliwosc wasze za mna, tak zem sie tez wiecej uweselil.
8 Bo chociazem was zasmucil przez list, nie zal mi tego, chociaz mi zal bylo; bo widze, iz ten list, chociaz na chwile, zasmucil was byl.
9 Jednak teraz wesele sie, nie dlatego, zescie zasmuceni byli, ale zescie zasmuceni byli w pokucie; albowiem byliscie zasmuceni wedlug Boga, zebyscie w niczem nie szkodowali przez nas.
10 Albowiem smutek, który jest wedlug Boga, pokute sprawuje ku zbawieniu, której nikt nie zaluje; ale smutek wedlug swiata sprawuje smierc.
11 Bo oto to samo, zescie wedlug Boga byli zasmuceni, jako wielka w was pilnosc sprawilo, owszem obrone, owszem zapalczywosc, owszem bojazn, owszem zadnosc, owszem gorliwosc, owszem pomste, tak iz we wszystkiem okazaliscie sie byc czystymi w tej sprawie.
12 A tak chociazem pisal do was, nie pisalem dla tego, który krzywde uczynil, ani dla owego, któremu sie krzywda stala, ale dla tego, izby wam wiadoma byla ona pilnosc nasza o was przed oblicznoscia Boza.
13 Dlategosmy sie ucieszyli z pociechy waszej; alesmy sie wiecej ucieszyli z wesela Tytusowego, i ochlodzony jest duch jego od was wszystkich.
14 A iz jezlim sie w czem przed nim z was chlubil, nie zawstydzilem sie; ale jakosmy wam prawdziwie wszystko mówili, tak sie tez chluba nasza przed Tytusem prawdziwa pokazala.
15 A wnetrznosci jego tem wiecej sklonione sa ku wam, gdy wspomina posluszenstwo wszystkich was, i jakoscie go bojaznia i ze drzeniem przyjeli.
16 Raduje sie tedy, iz wam we wszystkiem moge zaufac.