1 A gdy to oni mówili do ludu, nadeszli ich kaplani i hetmani koscielni, i Saduceuszowie.
2 Obrazajac sie, iz uczyli lud, a opowiadali w Jezusie powstanie od umarlych.
3 I wrzucili na nie rece, a podali je do wiezienia az do jutra; bo juz byl wieczór.
4 A wiele z tych, którzy one slowa slyszeli, uwierzyli; i byla liczba mezów okolo pieciu tysiecy.
5 I stalo sie nazajutrz, ze sie zebrali przelozeni ich i starsi, i nauczeni w Pismie w Jeruzalemie,
6 I Annasz, najwyzszy kaplan, i Kaifasz, i Jan, i Aleksander, i ile ich bylo z rodu najwyzszych kaplanów;
7 A postawiwszy je w posrodku, pytali ich: Która moca a któremescie to imieniem uczynili?
8 Tedy Piotr, bedac pelen Ducha Swietego, rzekl do nich: Przelozeni ludu i starsi Izraelscy!
9 Poniewaz my dzis mamy byc sadzeni dla dobrodziejstwa czlowiekowi niemocnemu uczynionego, jakoby on byl uzdrowiony;
10 Niech wam wszystkim wiadomo bedzie i wszystkiemu ludowi Izraelskiemu, ze w imieniu Jezusa Chrystusa Nazarenskiego, któregoscie wy ukrzyzowali, którego Bóg wzbudzil od umarlych, przez tego ten stoi przed wami zdrowym. [1]
11 Tenci jest kamien on wzgardzony od was budujacych, który sie stal glowa wegielna.
12 I nie masz w zadnym innym zbawienia; albowiem nie masz zadnego imienia pod niebem, danego ludziom, przez które bysmy mogli byc zbawieni. [2]
13 Widzac tedy bezpiecznosc Piotrowa i Janowa, i zrozumiawszy, iz ludzmi byli nieuczonymi i prostakami, dziwowali sie i poznali je, iz byli z Jezusem. [3]
14 Widzac tez onego czlowieka z nimi stojacego, który byl uzdrowiony, nie mieli co przeciwko temu mówic.
15 A rozkazawszy im precz ustapic z rady, radzili sie miedzy soba,
16 Mówiac: Cóz uczynimy tym ludziom? Bo, ze jawny cud przez nie jest uczyniony, to wszystkim mieszkajacym w Jeruzalemie wiadomo jest, a nie mozemy tego zaprzec.
17 Ale aby sie to wiecej nie rozslawialo miedzy ludzmi, zagrozmy im srodze, aby wiecej w tem imieniu zadnemu czlowiekowi nie mówili.
18 A zawolawszy ich, zakazali im, aby koniecznie nie mówili, ani uczyli w imieniu Jezusowem.
19 Lecz Piotr i Jan odpowiedziawszy rzekli do nich: Jezliz to sprawiedliwa przed obliczem Bozem, was raczej sluchac niz Boga, rozsadzcie.
20 Albowiem my nie mozemy tego, cosmy widzieli i slyszeli, nie mówic. [4]
21 A oni zagroziwszy im, wypuscili je, nic nie znalazlszy, jakoby je skarac dla ludu i wszyscy chwalili Boga za to, co sie bylo stalo.
22 Bo onemu czlowiekowi bylo wiecej niz czterdziesci lat, nad którym sie stal ten cud uzdrowienia.
23 A gdy je wypuszczono, przyszli do swoich i oznajmili im, cokolwiek do nich przedniejsi kaplani i starsi mówili.
24 Którzy uslyszawszy to, jednomyslnie podniesli glos swój ku Bogu i rzekli: Panie! tys jest Bóg, którys uczynil niebo i ziemie, i morze i wszystko, co w nich jest: [5]
25 Którys Duchem Swietym przez usta Dawida, slugi swego, powiedzial: Przeczze sie zburzyli narodowie, a ludzie prózne rzeczy przemyslali? [6] [7]
26 Staneli królowie ziemi i ksiazeta zebrali sie wespól przeciwko Panu i przeciwko pomazancowi jego.
27 Albowiem sie zebrali prawdziwie przeciwko swietemu Synowi twemu Jezusowi, któregos pomazal, Herod i Poncki Pilat z pogany i z ludem Izraelskim.
28 Aby uczynili, cokolwiek reka twoja i rada twoja przedtem postanowila, aby sie stalo.
29 Przetoz teraz, Panie! wejrzyj na pogrózki ich, a daj slugom twoim ze wszystkiem bezpieczenstwem mówic slowo twoje,
30 Sciagajac reke twoje ku uzdrawianiu i ku czynieniu znamion i cudów, przez imie swietego Syna twego Jezusa.
31 A gdy sie oni modlili, zatrzasnelo sie ono miejsce, na którem byli zgromadzeni, i napelnieni sa wszyscy Duchem Swietym i mówili slowo Boze z bezpieczenstwem. [8]
32 A onego mnóstwa wierzacych bylo serce jedno i dusza jedna, a zaden z majetnosci swoich nie zwal nic swojem wlasnem, ale mieli wszystkie rzeczy spólne. [9]
33 A wielka moca Apostolowie dawali swiadectwo o zmartwychwstaniu Pana Jezusowem i byla wielka laska nad nimi wszystkimi. [10]
34 Bo zadnego nie bylo miedzy nimi niedostatecznego; gdyz którzykolwiek mieli role albo domy, sprzedawajac przynosili pieniadze za to, co posprzedawali,
35 I kladli przed nogi apostolskie, i rozdawano to kazdemu, ile komu bylo potrzeba.
36 Tedy Jozes, który nazwany byl od Apostolów Barnabaszem, (co sie wyklada: syn pociechy), Lewita, z Cypru rodem,
37 Majac role, sprzedawszy ja, przyniósl pieniadze i polozyl je u nóg apostolskich.