Księga Wyjścia (od starogreckiego: Ἔξοδος, łac. Exodos; hebrajski: שְׁמוֹת Šəmōṯ, „Imiona”) jest drugą księgą Biblii. Opowiada historię wyjścia, w którym Izraelici opuszczają niewolę w biblijnym Egipcie siłą Jahwe, który wybrał ich na swój lud. Izraelici udają się następnie z prorokiem Mojżeszem na górę Synaj, gdzie Jahwe daje 10 przykazań i zawierają przymierze z Jahwe, który obiecuje uczynić z nich „święty naród i królestwo kapłanów” pod warunkiem ich wierności. Daje im ich prawa i instrukcje, aby zbudować Przybytek, środki, dzięki którym przyjdzie z nieba, zamieszka z nimi i poprowadzi ich w świętej wojnie o posiadanie ziemi Kanaan („Ziemi Obiecanej”), która wcześniej: zgodnie z historią Księgi Rodzaju obiecano potomstwu Abrahama.
Tradycyjnie przypisywany samemu Mojżeszowi, współcześni uczeni postrzegają jego pierwotny skład jako wytwór niewoli babilońskiej (VI wiek p.n.e.), oparty na wcześniejszych źródłach pisanych i przekazach ustnych, z ostatecznymi zmianami w perskim okresie po-wygnańczym (V wiek p.n.e.). Carol Meyers w swoim komentarzu do Exodusu sugeruje, że jest to prawdopodobnie najważniejsza księga w Biblii, ponieważ przedstawia definiujące cechy tożsamości Izraela – wspomnienia o przeszłości naznaczonej trudami i ucieczką, wiążące przymierze z Bogiem, który wybiera Izrael i ustanowienie życia wspólnoty oraz wytyczne dla jej podtrzymywania. Konsensus wśród współczesnych uczonych jest taki, że historię z Księgi Wyjścia najlepiej rozumieć jako mit.