1 Byla nademna reka Panska, i wywiódl mie Pan w duchu, i postawil mie w posrodku pola, które bylo pelne kosci;
2 I przewiódl mie przez nie w okolo a w okolo, a oto bylo ich bardzo wiele na onem polu, a oto byly bardzo suche.
3 I rzekl do mnie: Synu czlowieczy! ozyjali te kosci? I rzeklem: Panujacy Panie! ty wiesz.
4 W tem rzekl do mnie: Prorokuj o tych kosciach, a mów do nich: Kosci suche, sluchajcie slowa Panskiego!
5 Tak mówi panujacy Pan o tych kosciach: Oto ja wprowadze w was ducha, a ozyjecie;
6 A wloze na was zyly, i uczynie, ze porosnie na was mieso, i powleke was skóra, a dam wam ducha, i ozyjecie, i poznacie, zem Ja Pan.
7 Prorokowalem tedy, jako mi rozkazano; i stal sie szum, gdym ja prorokowal, a oto poruszenie; i przystapily kosci, kosc do kosci swojej.
8 I ujrzalem, a oto na nich zyly, i mieso poroslo, i powleczone byly skóra po wierzchu; ale ducha nie bylo w nich.
9 I rzekl do mnie: Prorokuj do ducha, prorokuj, synu czlowieczy! i rzecz do ducha: Tak mówi panujacy Pan: Od czterech wiatrów przyjdz, duchu! i natchnij te pobite, a niech ozyja.
10 Prorokowalem tedy jako mi byl rozkazal, i wstapil w nie duch, a ozyly, i stanely na nogach swoich, wojsko nader bardzo wielkie.
11 I rzekl do mnie: Synu czlowieczy! te kosci sa wszystek dom Izraelski. Oto mówia: Wyschly kosci nasze, i zginela nadzieja nasza, wygladzeni jestesmy.
12 Dlategoz prorokuj, a mów do nich: Tak mówi panujacy Pan: Oto Ja otworze groby wasze, i wywiode was z grobów waszych, ludu mój! i przywiode was do ziemi Izraelskiej!
13 I dowiecie sie, zem Ja Pan, gdy Ja otworze groby wasze, a wywiode was z grobów waszych, ludu mój!
14 I dam w was ducha mego, a ozyjecie, i dam wam odpoczac w ziemi waszej; i dowiecie sie, ze Ja Pan mówie to i uczynie, mówi Pan. [1]
15 I stalo sie slowo Panskie do mnie, mówiac:
16 A ty, synu czlowieczy! wezmij sobie jedno drewno, i napisz na niem: Judzie i synom Izraelskim, towarzyszom jego. Wezmij tez i drugie drewno, a napisz na niem: Józefowi drewnu Efraimowemu, i wszystkiemu domowi Izraelskiemu, towarzyszom jego!
17 I zlóz je sobie jedno do drugiego w jedno drewno, aby byly jako jedno w rece twojej.
18 A gdy rzekna do ciebie synowie ludu twego, mówiac: Izali nam nie oznajmisz, co przez to rozumiesz?
19 Rzeczesz im: Tak mówi panujacy Pan: Oto Ja wezme drewno Józefowe, które jest w rece Efraimowej i pokolenia Izraelskie, towarzyszów jego, i przyloze je z nim do drewna Judowego, i uczynie je jednem drewnem, a beda jednem w rece mojej.
20 A gdy beda one drewna, na których napiszesz, w rece twojej przed oczyma ich,
21 Tedy rzecz do nich: Tak mówi panujacy Pan: Oto Ja wezme synów Izraelskich z posrodku tych narodów, do których byli zaszli, i zgromadze ich zewszad, a przywiode ich do ziemi ich;
22 I uczynie ich narodem jednym w ziemi, na górach Izraelskich, i bedzie król jeden nad onymi wszystkimi za króla; a nie beda wiecej dwa narody, nie rozdziela sie nigdy wiecej na dwoje królestw;
23 Nie splugwia sie wiecej plugawemi balwanami swemi, i obrzydliwosciami swemi, ani jakiemi przestepstwy swemi; i wybawie ich z kazdego mieszkania ich, gdzie zgrzeszyli, i oczyszcze ich, i beda ludem moim, a Ja bede Bogiem ich.
24 A sluga mój Dawid bedzie królem nad nimi, i pasterza jednego wszyscy miec beda, aby w sadach moich chodzili, i ustaw moich przestrzegali, i czynili je.
25 I beda mieszkac w onej ziemi, któram byl dal sludze memu Jakóbowi, w której mieszkali ojcowie wasi; beda, mówie, w niej mieszkali oni i synowie ich, i synowie synów ich az na wieki, a Dawid, sluga mój, bedzie ksiazeciem ich na wieki.
26 I uczynie tez z nimi przymierze pokoju, a przymierze wieczne bedzie z nimi; i osadze ich i rozmnoze ich, i zaloze swiatnice moje w posrodku ich na wieki.
27 I bedzie przybytek mój miedzy nimi, i bede Bogiem ich, a oni beda ludem moim.
28 I dowiedza sie narody, zem Ja Pan, który poswiecam Izraela, gdy bedzie swiatnica moja w posrodku ich na wieki.