Księga Hioba (/dʒoʊb/; hebrajski biblijny: אִיּוֹב, latyn.: ʾIyyō), lub po prostu Hiob, poprzez doświadczenia tytułowego bohatera, porusza teodyceę, dlaczego Bóg dopuszcza zło na świecie. Hiob jest bogatym i bogobojnym człowiekiem, mającym wygodne życie i liczną rodzinę; Bóg, prosząc szatana (הַשָּׂטָן, haśśāṭān, 'dosł. ‘oskarżyciel’) o jego opinię na temat pobożności Hioba, postanawia odebrać Jobowi bogactwo, rodzinę i wygody materialne, po oskarżeniu szatana, że gdyby Hiob został pozbawiony grosza i bez jego rodziny, odwróciłby się od Boga.
Księga ta znajduje się w sekcji Ketuvim („Pisma”) w Biblii hebrajskiej (Tanakh) i jest pierwszą Księgą Poetycką w Starym Testamencie Biblii Chrześcijańskiej. Uczeni są ogólnie zgodni, że został napisany między VII a IV wiekiem p.n.e.