Księga Jozuego (hebr. ספר יהושע Sefer Jehoszua) jest szóstą księgą w Biblii hebrajskiej i chrześcijańskim Starym Testamencie oraz pierwszą księgą w historii Deuteronomistycznej, historii Izraela od podboju Kanaanu do niewoli babilońskiej. Opowiada o kampaniach Izraelitów w środkowym, południowym i północnym Kanaanie, zniszczeniu ich wrogów i podziale ziemi między dwanaście plemion, oprawione w dwa przemówienia, z których pierwsze Bóg nakazał podbój ziemia, a na końcu drugie ostrzeżenie Jozuego o konieczności wiernego przestrzegania Prawa (Tory) objawionego Mojżeszowi.
Prawie wszyscy uczeni zgadzają się, że Księga Jozuego ma niewielką wartość historyczną dla wczesnego Izraela i najprawdopodobniej odzwierciedla znacznie późniejszy okres. Najwcześniejsze części księgi to prawdopodobnie rozdziały 2–11, historia podboju; rozdziały te zostały później włączone do wczesnej formy Jozuego napisanej prawdopodobnie pod koniec panowania króla Jozjasza (panowanie 640–609 p.n.e.), ale księga ta została ukończona dopiero po upadku Jerozolimy na rzecz imperium nowobabilońskiego w 586 p.n.e. i prawdopodobnie dopiero po powrocie z niewoli babilońskiej w 539 p.n.e.