Księga Objawienia jest ostatnią księgą Nowego Testamentu (i w konsekwencji ostatnią księgą chrześcijańskiej Biblii). Jej tytuł wywodzi się od pierwszego słowa greckiego tekstu Koine: apokalypsis, co oznacza „odsłonięcie” lub „objawienie”. Księga Objawienia jest jedyną apokaliptyczną księgą w kanonie Nowego Testamentu. Zajmuje centralne miejsce w chrześcijańskiej eschatologii.
Autor nazywa się w tekście „Janem”, ale jego dokładna tożsamość pozostaje przedmiotem akademickiej debaty. Pisarze chrześcijańscy II wieku, tacy jak Papiasz z Hierapolis, Justyn Męczennik, Ireneusz, Meliton z Sardes, Klemens Aleksandryjski i autor fragmentu Muratorian, identyfikują Jana Apostoła jako „Jana” z Objawienia. Współczesna nauka generalnie przyjmuje inny pogląd, a wielu uważa, że nic nie można wiedzieć o autorze poza tym, że był chrześcijańskim prorokiem. Współcześni teolodzy określają autora Księgi Objawienia jako „Jana z Patmos”. Większość tradycyjnych źródeł datuje księgę na okres panowania rzymskiego cesarza Domicjana (81-96 AD), co potwierdzają dowody.
Książka obejmuje trzy gatunki literackie: epistolarny, apokaliptyczny i proroczy. Zaczyna się od listu Jana na wyspie Patmos na Morzu Egejskim do „Siedmiu Kościołów Azji”. Następnie opisuje serię proroczych wizji, w tym postaci takich jak Siedmiogłowy Smok, Wąż i Bestia, których kulminacją jest Drugie Przyjście Jezusa.
Niejasne i ekstrawaganckie obrazy doprowadziły do szerokiej gamy chrześcijańskich interpretacji. Interpretacje historyzmu traktują Objawienie jako zawierające szerokie spojrzenie na historię, podczas gdy interpretacje preterystyczne traktują Objawienie jako odnoszące się głównie do wydarzeń Epoki Apostolskiej (I wiek), a najpóźniej do upadku Cesarstwa Zachodniorzymskiego w V wieku. Tymczasem futuryści wierzą, że Apokalipsa opisuje przyszłe wydarzenia, w których siedem kościołów rośnie w grono wierzących na przestrzeni wieków, a także odradzanie się lub ciągłe rządy systemu grecko-rzymskiego z nowoczesnymi możliwościami opisanymi przez Jana w znany mu sposób; a idealistyczne lub symboliczne interpretacje uznają, że Apokalipsa nie odnosi się do rzeczywistych ludzi lub wydarzeń, ale jest alegorią duchowej ścieżki i nieustannej walki między dobrem a złem.