© 2018 Ίδρυμα Ουράντια
| Εγγραφο 99. ΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ |
Δείκτης
Πολλαπλή έκδοση |
Εγγραφο 101. Η ΑΛΗΘΗΣ ΦΥΣΗ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ |
100:0.1 Η εμπειρία της δυναμικής θρησκευτικής ζωής μεταμορφώνει το μέτριο άτομο σε μια προσωπικότητα ιδεαλιστικής δύναμης. Η θρησκεία προσφέρει στην πρόοδο όλων ενισχύοντας την πρόοδο του κάθε ατόμου, και η πρόοδος του καθενός βοηθιέται από τα επιτεύγματα του συνόλου.
100:0.2 Η πνευματική ανάπτυξη διεγείρεται αμοιβαία από την στενή σχέση με άλλους πιστούς. Η αγάπη παρέχει το έδαφος για την θρησκευτική ανάπτυξη—ένα αντικειμενικό δέλεαρ στην θέση της υποκειμενικής ικανοποίησης—όμως, παρέχει και την υπέρτατη υποκειμενική ικανοποίηση. Η θρησκεία εξευγενίζει την κοινότυπη εργασία της καθημερινής ζωής.
100:1.1 Ενώ η θρησκεία παράγει ανάπτυξη εννοιών και διεύρυνση αξιών, το κακό πάντα προκαλείται όταν οι απλά προσωπικές εκτιμήσεις εξυψώνονται σε επίπεδα απόλυτου. Ένα παιδί εκτιμά την εμπειρία ανάλογα με το περιεχόμενο ευχαρίστησης¨ η ωριμότητα είναι ανάλογη με το πόσο οι ανώτερες έννοιες παίρνουν την θέση της προσωπικής ευχαρίστησης, ακόμα και την πίστη στις ανώτατες έννοιες των διαφοροποιημένων καταστάσεων της ζωής και στις κοσμικές σχέσεις.
100:1.2 Μερικοί άνθρωποι είναι πολύ απασχολημένοι για να μπορέσουν να εξελιχτούν και γι αυτό διατρέχουν μεγάλο κίνδυνο να πέσουν σε πνευματική στερεοτυπική συμπεριφορά. Πρέπει να υπάρξει πρόνοια για την εξέλιξη των εννοιών σε διάφορες εποχές, σε διαδοχικούς πολιτισμούς, και σε όλα τα στάδια του πολιτισμού που προχωρά. Τα κύρια εμπόδια της εξέλιξης είναι η προκατάληψη και η άγνοια.
100:1.3 Να δίνετε σε όλα τα παιδιά που μεγαλώνουν μια ευκαιρία να αναπτύξουν την δική τους θρησκευτική εμπειρία¨ μην τους επιβάλλετε μια έτοιμη ενήλικη εμπειρία. Να θυμάστε, ότι η πρόοδος χρόνο με τον χρόνο μέσα από ένα καθιερωμένο εκπαιδευτικό σύστημα δεν σημαίνει οπωσδήποτε και διανοητική πρόοδο, και πολύ λιγότερο πνευματική ανάπτυξη. Η διεύρυνση του λεξιλογίου δεν σημαίνει και ανάπτυξη του χαρακτήρα. Η ανάπτυξη δεν δηλώνεται από απλά προϊόντα αλλά από την πρόοδο. Η πραγματική εκπαιδευτική ανάπτυξη δηλώνεται από την διεύρυνση των ιδανικών, την αυξημένη εκτίμηση των αξιών, νέες έννοιες αξιών, και ενισχυμένη πίστη σε υπέρτατες αξίες.
100:1.4 Τα παιδιά εντυπωσιάζονται μόνιμα από την πίστη των ενήλικων συνανθρώπων τους¨ η αρχές ή ακόμα και ο παραδειγματισμός δεν έχουν διαρκή ισχύ. Οι πιστοί άνθρωποι είναι άνθρωποι αναπτυσσόμενοι, και η ανάπτυξη είναι μια εντυπωσιακή και εμπνευσμένη αλήθεια. Ζήσε πιστά σήμερα—αναπτύξου—και το αύριο θα φροντίσει για τον εαυτό του. Ο γρηγορότερος δρόμος για να γίνει ένας γυρίνος βάτραχος είναι να ζει πιστά την κάθε λεπτό σαν γυρίνος.
100:1.5 Το βασικό έδαφος για την θρησκευτική ανάπτυξη προϋποθέτει προοδευτική ζωή αυτογνωσίας, τον συντονισμό των φυσικών κλίσεων, την άσκηση της περιέργειας και την χαρά κάποιου λογικού βαθμού περιπέτειας, την εμπειρία συναισθημάτων ικανοποίησης, την λειτουργία του φόβου σαν κίνητρο προσοχής και γνώσης, το θέλγητρο του θαυμασμού, και μια φυσιολογική συνείδηση της μικρότητας, της ταπεινοφροσύνης. Η ανάπτυξη ακόμα δηλώνεται με την ανακάλυψη της ιδιότητας του εαυτού μαζί με αυτό-κριτική—συνείδηση, γιατί η συνείδηση είναι πραγματικά η κριτική του καθενός προς τον εαυτό του σύμφωνα με τις αξίες τις δικές του, και τα προσωπικά του ιδανικά.
100:1.6 Η θρησκευτική εμπειρία επηρεάζεται σημαντικά από την σωματική υγεία, την κληρονομημένη ιδιοσυγκρασία, και το κοινωνικό περιβάλλον. Αλλά αυτές οι εγκόσμιες συνθήκες δεν εμποδίζουν την εσωτερική πνευματική πρόοδο μιας ψυχής αφοσιωμένης στην πράξη του θελήματος του Πατρός στον ουρανό. Υπάρχουν σε όλους τους φυσιολογικούς θνητούς κάποια έμφυτα κίνητρα προς την ανάπτυξη και την αυτογνωσία που λειτουργούν αν δεν εμποδιστούν ιδιαίτερα. Η σίγουρη τεχνική της ενίσχυσης αυτών των χαρισμάτων για την δυνατότητα της πνευματικής προόδου είναι να διατηρείς μια στάση ειλικρινούς αφοσίωσης σε υπέρτατες αξίες.
100:1.7 Η θρησκεία δεν μπορεί να χαριστεί, να ληφθεί, να δανειστεί, να μαθευτεί, ή να χαθεί. Είναι ένα προσωπικό βίωμα που αναπτύσσεται αναλογικά με την αυξανόμενη αναζήτηση για τελικές αξίες. Η κοσμική ανάπτυξη συμβάλλει στην συσσώρευση εννοιών και στην αιώνια διευρυνόμενης εξύψωσης αξιών. Αλλά η ίδια η ευγένεια είναι πάντα μια ασυνείδητη ανάπτυξη.
100:1.8 Η θρησκευτικές συνήθειες σκέψης και δράσης συμβάλλουν στην οικονομία της πνευματικής ανάπτυξης. Κάποιος μπορεί να αναπτύξει θρησκευτικές προδιαθέσεις προς την ευνοϊκή αντίδραση στα πνευματικά κίνητρα, ένα είδος υποθετικού πνευματικού αντανακλαστικού. Οι συνήθειες που ευνοούν την θρησκευτική ανάπτυξη περιλαμβάνουν και την καλλιεργημένη ευαισθησία προς τις θεϊκές αξίες, την αναγνώριση της θρησκευτικής ζωής και σε άλλους, τον στοχαστικό διαλογισμό πάνω σε κοσμικές έννοιες, το λύσιμο των προβλημάτων μέσα από την λατρεία, το μοίρασμα της πνευματικής ζωής με τους συνανθρώπους του, την αποφυγή του εγωισμού, η άρνηση να κάνει κατάχρηση στο θείο έλεος, και να ζει στην παρουσία του Θεού .Οι παράγοντες της θρησκευτικής πίστης μπορεί να είναι εκούσιοι, αλλά η ανάπτυξη η ίδια είναι πάντα ασυνείδητη.
100:1.9 Η ασυνείδητη φύση της θρησκευτικής ανάπτυξης δεν δηλώνει, όμως, ότι είναι μια δραστηριότητα που λειτουργεί στις υποτιθέμενες υποσυνείδητες σφαίρες της ανθρώπινης νοημοσύνης¨ δηλώνει όμως, δημιουργικές δραστηριότητες στα υπερσυνειδητά επίπεδα του ανθρώπινου νου. Η εμπειρία της συνειδητοποίησης της αλήθειας της ασυνείδητης θρησκευτικής ανάπτυξης είναι μια θετική απόδειξη της λειτουργικής ύπαρξης της υπερσυνείδησης.
100:2.1 Η πνευματική εξέλιξη εξαρτάται, πρώτον, στην διατήρηση μιας ζωντανής πνευματικής σχέσης με τις αληθινές πνευματικές δυνάμεις και δεύτερον, στην συνεχή παραγωγή των πνευματικών καρπών: την παραχωρώντας αυτά τα πνευματικά ευεργετήματα σαν υπηρεσία προς τον συνάνθρωπο. Η πνευματική ανάπτυξη βεβαιώνεται με την διανοητική αναγνώριση της πνευματικής πενίας μαζί με την αυτογνωσία του πόθου για την τελειότητα, την επιθυμία να γνωρίσει τον Θεό και να εξομοιωθεί με αυτόν, την ειλικρινή πρόθεση να πράττει το θέλημα του Πατρός στον ουρανό.
100:2.2 Η πνευματική ανάπτυξη στην αρχή μια αφύπνιση στις ανάγκες, έπειτα μια αντίληψη εννοιών, και μετά μια ανακάλυψη αξιών. Η απόδειξη της αληθινής πνευματικής ανάπτυξης βρίσκεται στην παρουσίαση μιας ανθρώπινης προσωπικότητας που έχει σαν κίνητρό της την αγάπη, ενεργοποιείται σε ανιδιοτελή προσφορά, και κυριαρχείται από την ειλικρινή λατρεία των ιδανικών της τελειότητας του θείου. Και αυτή η όλη εμπειρία συντελείται στην αλήθεια της θρησκείας σε αντίθεση με τις σκέτες θεολογικές πεποιθήσεις.
100:2.3 Η θρησκεία μπορεί να προοδεύσει σε ένα επίπεδο εμπειρίας όπου μπορεί να γίνει μια φωτισμένη και σοφή τεχνική πνευματικής ανταπόκρισης στο σύμπαν. Μια τέτοια λαμπρή θρησκεία μπορεί να λειτουργήσει σε τρία επίπεδα ανθρώπινης προσωπικότητας: το νοητικό, το μοροντιανό, και το πνευματικό¨ στον νου, στην εξελισσόμενη ψυχή, και το εσωτερικά διαμένον πνεύμα.
100:2.4 Η πνευματικότητα γίνεται αμέσως ο δείκτης της εγγύτητας κάποιου προς τον Θεό και το μέτρο της χρησιμότητάς του προς τους συνανθρώπους του. Η πνευματικότητα διευρύνει την ικανότητα να ανακαλύπτεις την ομορφιά στα πράγματα, να αναγνωρίζεις την αλήθεια στις έννοιες, και να ανακαλύπτεις το καλό στις αξίες. Η πνευματική ανάπτυξη καθορίζεται από την επιδεξιότητα από τότε και στο εξής και είναι άμεσα ανάλογη με την μείωση των εγωιστικών ιδιοτήτων της αγάπης.
100:2.5 Η πραγματική πνευματική κατάσταση είναι το μέτρο της επίτευξης της Θεότητας, του συντονισμού με τον Προσαρμοστή. Η επίτευξη της τελικότητας της πνευματικότητας ισοδυναμεί με την επίτευξη, στον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό, της πραγματικότητας, τον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό της εξομοίωσης με το Θεό. Η αιώνια ζωή είναι η ατέλειωτη αναζήτηση των άπειρων αξιών.
100:2.6 Ο στόχος της ανθρώπινης αυτογνωσίας θα έπρεπε να είναι πνευματικός, και όχι υλικός. Οι μόνες αλήθειες για τις οποίες αξίζει να αγωνιστείς είναι οι θεϊκές, πνευματικές, και αιώνιες. Ο θνητός άνθρωπος έχει δικαίωμα στις σωματικές χαρές και στην ικανοποίηση των ανθρώπινων αισθηματικών του προτιμήσεων¨ ωφελείται από την πίστη σε ανθρώπινες σχέσεις και εγκόσμιους θεσμούς¨ αλλά αυτές δεν είναι οι αιώνιες βάσεις πάνω στις οποίες θα κτιστεί η αθάνατη προσωπικότητα που πρέπει να υπερβεί το χώρο, να κατανικήσει τον χρόνο, και να πετύχει τον αιώνιο προορισμό της θεϊκής τελειότητας και τελικής υπηρεσίας.
100:2.7 Ο Ιησούς απεικόνισε την πλήρη βεβαιότητα του θνητού που γνωρίζει τον Θεό όταν είπε: «Για ένα πιστό της βασιλείας των ουρανών που γνωρίζει τον Θεό, τι σημασία έχει αν όλα τα γήινα πράγματα καταστραφούν;» Οι εγκόσμιες εγγυήσεις είναι τρωτές και ευαίσθητες, αλλά οι πνευματικές εγγυήσεις είναι απόρθητες[1]. Όταν οι τάσεις της ανθρώπινης εχθρότητας, του εγωισμού, της σκληρότητας, του μίσους, της κακίας, και της ζήλιας πλημμυρίζουν και κατανικούν την ανθρώπινη ψυχή, εσείς μπορείτε να είστε ήσυχοι με την βεβαιότητα ότι υπάρχει ένα εσώτερο οχυρό, το φρούριο του πνεύματος, που είναι απόλυτα απόρθητο¨ τουλάχιστον αυτό ισχύει για κάθε άνθρωπο που έχει αφιερώσει την φύλαξη της ψυχής του στο εσωτερικά διαμένον πνεύμα του αιώνιου Θεού.
100:2.8 Μετά από ένα τέτοιο πνευματικό επίτευγμα, είτε διασφαλισμένο με την σταδιακή πρόοδο ή κάποια ιδιαίτερη κρίση, συμβαίνει ένας νέος προσανατολισμός της προσωπικότητας, και μια νέα εξέλιξη στις αρχές των αξιών. Τέτοια πνευματικά γεννημένα άτομα παρακινούνται εκ νέου στην ζωή και έτσι μπορούν να παραμένουν ήρεμα όσο βλέπουν να καταστρέφονται οι πιο προσφιλείς τους ελπίδες και τις πιο διακαείς τους ελπίδες να γίνονται κομμάτια¨ γνωρίζουν θετικά ότι τέτοιες καταστροφές δεν είναι παρά καταστροφές που τους ανακατευθύνουν και που καταστρέφουν τις εγκόσμιες μόνο δημιουργίες τους και προετοιμάζουν τις πιο ευγενείς και διαρκείς αλήθειες ενός νέου και πιο ουράνιου επιπέδου συμπαντικής επίτευξης.
100:3.1 Η θρησκεία δεν είναι τεχνική για να επιτευχθεί μια στάσιμη και ευτυχισμένης γαλήνης του νου¨ είναι μια παρόρμηση για την οργάνωση της ψυχής για δυναμική υπηρεσία. Είναι η κατάταξη του συνόλου του εαυτού στην πιστή υπηρεσία του στοργικού Θεού και του ανθρώπου. Η θρησκεία πληρώνει οποιοδήποτε τίμημα είναι βασικό για την επίτευξη του υπέρτατου στόχου, του αιώνιου βραβείου. Υπάρχει μια συγκεντρωμένη πληρότητα στην θρησκευτική πίστη που είναι εξαιρετική. Και αυτές η πίστη είναι κοινωνικά αποτελεσματική και πνευματικά προοδευτική.
100:3.2 Για τον πιστό η λέξη Θεός γίνεται σύμβολο που φανερώνει την προσέγγιση στην υπέρτατη αλήθεια και την αναγνώριση της θεϊκής αξίας. Τα ανθρώπινα γούστα δεν καθορίζουν το καλό και το κακό¨ οι ηθικές αξίες δεν αναπτύσσονται από την εκπλήρωση των επιθυμιών ή τις συναισθηματικές απογοητεύσεις.
100:3.3 Στην μελέτη των αξιών πρέπει να γίνεται διαχωρισμός ανάμεσα σε αυτό που είναι και αυτό που έχει αξία. Πρέπει να αναγνωρίζετε την σχέση ανάμεσα στις ευχάριστες δραστηριότητες και στην σημαντική τους ολοκλήρωση και στην διευρυμένη συνειδητοποίηση πάνω σε αιώνια προοδεύοντα ολοένα υψηλότερα επίπεδα ανθρώπινης εμπειρίας.
100:3.4 Η σημασία είναι κάτι που προσθέτει η εμπειρία στην αξία¨ είναι η εκτιμητική συνείδηση των αξιών. Μια απομονωμένη και απλά εγωιστική ευχαρίστηση μπορεί να έχει σαν αποτέλεσμα μια σημαντική υποτίμηση εννοιών, μια χωρίς νόημα απόλαυση που συνορεύει με το σχετικό κακό. Οι αξίες είναι εμπειρικές όταν οι αξίες έχουν νόημα και είναι νοητικά συνδεδεμένες, όταν αυτές οι σχέσεις αναγνωρίζονται και εκτιμώνται από το νου.
100:3.5 Οι αξίες δεν μπορεί ποτέ να είναι στατικές¨ πραγματικότητα σημαίνει αλλαγή, ανάπτυξη. Η αλλαγή χωρίς την ανάπτυξη, διεύρυνση εννοιών και εξύψωση αξιών, δεν έχει αξία—είναι εν δυνάμει κακό. Όσο μεγαλύτερη είναι η ποιότητα της κοσμικής προσαρμογής, τόσο μεγαλύτερο νόημα αποκτά οποιαδήποτε εμπειρία. Οι αξίες δεν είναι θεμελιώδεις πλάνες¨ είναι πραγματικές, αλλά πάντα βασίζονται στο γεγονός των σχέσεων. Οι αξίες είναι και πραγματικές και δυναμικές—όχι αυτό που ήταν, αλλά αυτό που είναι και θα είναι.
100:3.6 Η σχέση των πραγματικών και παρόντων με τα εν δυνάμει είναι ίση με την ανάπτυξη, την εμπειρική συνειδητοποίηση των αξιών. Αλλά η ανάπτυξη δεν είναι απλή πρόοδος. Η πρόοδος είναι πάντα σημαντική, αλλά είναι σχεδόν χωρίς αξία χωρίς την ανάπτυξη. Η υπέρτατη αξία της ανθρώπινης ζωής βρίσκεται στην ανάπτυξη των αξιών, την πρόοδο των εννοιών, και την γνώση της κοσμικής διασύνδεσης και των δύο αυτών εμπειριών. Και μια τέτοια εμπειρία είναι ισοδύναμη με την συνειδητοποίηση του Θεού. Ένας τέτοιος θνητός, αν και δεν είναι υπερφυσικός, γίνεται πραγματικά υπεράνθρωπος¨ μια αιώνια ψυχή εξελίσσεται.
100:3.7 Ο άνθρωπος δεν μπορεί να προκαλέσει ανάπτυξη, αλλά μπορεί να παρέχει ευνοϊκές συνθήκες. Η ανάπτυξη είναι πάντα ασυνείδητη, είτε είναι σωματική, διανοητική, ή πνευματική. Και η αγάπη έτσι αναπτύσσεται¨ δεν δημιουργείται, δεν κατασκευάζεται, ούτε αγοράζεται¨ πρέπει να αναπτυχθεί. Η εξέλιξη είναι μια κοσμική τεχνική ανάπτυξης. Η κοινωνική ανάπτυξη δεν μπορεί να διασφαλισθεί με νομοθεσία, και η ηθική ανάπτυξη δεν μπορεί να γίνει από βελτιωμένη διαχείριση. Ο άνθρωπος μπορεί να κατασκευάσει μια μηχανή, αλλά η πραγματική του αξία πρέπει να προέλθει από την ανθρώπινη κουλτούρα και προσωπική εκτίμηση. Η μοναδική συμβολή του ανθρώπου στην ανάπτυξη είναι η επιστράτευση όλων των δυνάμεων της προσωπικότητάς του—την ζώσα πίστη.
100:4.1 Ο θρησκευτικός βίος είναι αφοσιωμένος βίος, και ο αφοσιωμένος βίος είναι δημιουργικός βίος, αυθεντικός και αυθόρμητος. Νέες θρησκευτικές βαθιές γνώσεις ξεπηδούν από τις συγκρούσεις που εγκαινιάζουν την επιλογή νέων και καλύτερων συνηθειών αντίδρασης στην θέση των παλαιότερων και κατώτερων προτύπων αντίδρασης. Οι νέες έννοιες αναδύονται μόνο αναμεσίς των συγκρούσεων¨ και οι συγκρούσεις επιμένουν μόνο μπροστά στην άρνηση να υιοθετηθούν οι ανώτερες αξίες που συνάγονται στις υψηλότερες έννοιες.
100:4.2 Οι θρησκευτικές αβεβαιότητες είναι αναπόφευκτες¨ δεν μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη χωρίς την ψυχική σύγκρουση και την πνευματική ταραχή. Η οργάνωση ενός φιλοσοφικού κριτηρίου ζωής απαιτεί σημαντική αναστάτωση στις φιλοσοφικές σφαίρες του νου. Η πίστη δεν ασκείται για λογαριασμό του σπουδαίου, του καλού, του αληθινού, και του ευγενικού χωρίς αγώνα. Η προσπάθεια είναι απαραίτητη για την διασαφήνιση της πνευματικής όρασης και την διεύρυνση της κοσμικής ενόρασης. Και η ανθρώπινη διάνοια διαμαρτύρεται ενάντια στην αποξένωση από την συνέχιση των με πνευματικών ενεργειών της εγκόσμιας ύπαρξης. Ο οκνηρός ζωώδης νους επαναστατεί στην προσπάθεια που χρειάζεται για την επίλυση κοσμικών προβλημάτων.
100:4.3 Αλλά το μεγάλο πρόβλημα του θρησκευτικού βίου συνίσταται στο έργο της ενοποίησης των ψυχικών δυνάμεων της προσωπικότητας με την κυριαρχία της ΑΓΑΠΗΣ. Η υγεία, η διανοητική ικανότητα, και η ευτυχία αναδύονται από την ενοποίηση των σωματικών συστημάτων, των νοητικών συστημάτων, και των πνευματικών. Για την υγεία και την λογική ο άνθρωπος καταλαβαίνει πολλά, αλλά για την ευτυχία γνωρίζει πραγματικά πολύ λίγα. Η ανώτερη ευτυχία είναι αδιάλυτα συνδεδεμένη με την πνευματική πρόοδο. Η πνευματική ανάπτυξη αποφέρει χαρά που διαρκεί, και γαλήνη που ξεπερνά την κατανόησή μας.
100:4.4 Στην φυσική ζωή οι αισθήσεις μας λένε για την ύπαρξη των πραγμάτων¨ ο νους ανακαλύπτει την πραγματικότητα των εννοιών¨ αλλά η πνευματική εμπειρία αποκαλύπτει στο άτομο τις αληθινές αξίες της ζωής. Αυτά τα υψηλά επίπεδα ανθρώπινης ζωής επιτυγχάνονται με την υπέρτατη αγάπη του Θεού και με την ανιδιοτελή αγάπη του ανθρώπου. Αν αγαπάς τους συνανθρώπους σου, θα πρέπει να έχεις ανακαλύψει τις αξίες τους. Ο Ιησούς αγαπούσε τους ανθρώπους τόσο πολύ επειδή τους είχε δώσει τόσο μεγάλη αξία. Ο καλύτερος τρόπος να ανακαλύψεις τις αξίες των συνανθρώπων σου είναι να βρεις πρώτα τα κίνητρά τους. Αν κάποιος σας εκνευρίζει, σας προκαλεί συναισθήματα έχθρας, θα πρέπει να προσπαθήσετε να δείτε με κατανόηση την πλευρά του, και τους λόγους που έχει για να συμπεριφέρεται έτσι. Αν καταλάβεις τον συνάνθρωπό σου μια φορά, θα γίνεις ανεκτικός, και αυτή η ανεκτικότητα θα εξελιχθεί σε φιλία και θα ωριμάσει σε αγάπη.
100:4.5 Με τα μάτια του νου σας φανταστείτε την εικόνα ενός πρωτόγονου προγόνου σας, τον καιρό των σπηλαίων—ένα κοντό, δύσμορφο, βρώμικο, ασουλούπωτο πλάσμα που γρύλιζε και στεκόταν με τα πόδια ανοιχτά, και με σηκωμένο το ξύλο, ξεφυσώντας με μίσος και έχθρα καθώς κοίταζε με θυμό μπροστά του. Μια τέτοια εικόνα δεν απεικονίζει βέβαια την θεϊκή αξιοπρέπεια του ανθρώπου. Αλλά αφήστε μας να μεγεθύνουμε την εικόνα. Μπροστά από αυτόν τον άνθρωπο βρίσκεται μια τίγρη με κοφτερά δόντια. Πίσω του, μια γυναίκα και δύο παιδιά. Αμέσως καταλαβαίνετε ότι μια τέτοια εικόνα αντιπροσωπεύει την αρχή από πολλά από τα στοιχεία της ανθρώπινης φυλής που είναι ευγενή και εξευγενισμένα, αλλά ο άνθρωπος είναι ο ίδιος και στις δύο εικόνες. Μόνο που στην δεύτερη εικόνα έχετε το προνόμιο να έχετε ευρύτερη εικόνα. Εκεί μπορείτε να διακρίνετε το κίνητρο αυτού του εξελισσόμενου θνητού. Η στάση του γίνεται αξιέπαινη επειδή την καταλαβαίνετε. Αν μπορούσατε μόνο να εμβαθύνετε στα κίνητρα των συνανθρώπων σας, πόσο καλύτερα θα τους καταλαβαίνατε. Αν μόνο μπορούσατε να γνωρίζετε τους συνανθρώπους σας, τότε στο τέλος θα τους αγαπούσατε.
100:4.6 Δεν μπορείτε να αγαπήσετε τους συνανθρώπους σας μόνο και μόνο με την δύναμη της θέλησής σας. Η αγάπη γεννιέται μόνο από την ολοκληρωτική κατανόηση των κίνητρων των συνανθρώπων σας και τα συναισθήματά τους. Δεν είναι τόσο σημαντικό να αγαπάς όλους τους ανθρώπους σήμερα όσο είναι να μαθαίνεις να αγαπάς ένα ακόμα άνθρωπο μέρα με την ημέρα. Αν κάθε μέρα ή κάθε βδομάδα καταφέρνεις να καταλάβεις έναν ακόμα συνάνθρωπό σου, και αν αυτό είναι το όριο των δυνατοτήτων σου, τότε πραγματικά κοινωνικοποιείς και πνευματικοποιείς την προσωπικότητά σου. Η αγάπη είναι μεταδοτική, και όταν η ανθρώπινη αφοσίωση είναι νοήμων και σοφή, η αγάπη είναι πιο δελεαστική από το μίσος. Αλλά μόνο η γνήσια και ανιδιοτελής αγάπη είναι αληθινά μεταδοτική. Αν κάθε θνητός μπορούσε να γίνει εστία δυναμικής στοργής, αυτός ο ήπιος ιός αγάπης σύντομα θα διαπότιζε το συναισθηματικό ρεύμα της ανθρωπότητας σε τέτοιο βαθμό που όλοι οι πολιτισμοί θα περικυκλωνόντουσαν από αγάπη, και αυτή θα ήταν η συναίσθηση της αδελφότητας των ανθρώπων.
100:5.1 Ο κόσμος είναι γεμάτος με χαμένες ψυχές, όχι χαμένες με την θεολογική έννοια ,αλλά χαμένες με την έννοια της κατεύθυνσης, και περιπλανώνται συγχυσμένες ανάμεσα στα δόγματα και τις θεωρίες μιας απογοητευτικής φιλοσοφικής εποχής. Πολλοί λίγοι είναι αυτοί που έχουν μάθει να τοποθετήσουν μια φιλοσοφία ζωής στην θέση της θρησκευτικής εξουσίας. (Τα σύμβολα της κοινωνικοποιημένης θρησκείας δεν πρέπει να περιφρονούνται σαν κανάλια ανάπτυξης, μολονότι η κοίτη του ποταμού δεν είναι ο ποταμός.)
100:5.2 Η πρόοδος της θρησκευτικής ανάπτυξης οδηγεί από το τέλμα, μέσα από συγκρούσεις στον συντονισμό, από την ανασφάλεια σε αναμφίβολη πίστη, από την σύγχυση της κοσμικής συνείδησης στην ενοποίηση της προσωπικότητας, από το προσωρινό αντικείμενο στο αιώνια, από τα δεσμά του φόβου στην ελευθερία της θεϊκής ιδιότητας του υιού.
100:5.3 Θα πρέπει να ξεκαθαριστεί ότι οι ομολογίες πίστης στα υπέρτατα ιδανικά—τα ψυχικά, τα συναισθηματικά, και την πνευματική γνώση της συναίσθησης του Θεού—μπορεί να είναι μια φυσική και σταδιακή ανάπτυξη ή μερικές φορές μπορεί να βιωθεί σε κάποιες δύσκολες περιστάσεις, ή σε κάποια κρίση. Ο Απόστολος Παύλος βίωσε μια τέτοια αιφνίδια και θεαματική μεταστροφή εκείνη την επεισοδιακή μέρα στον δρόμο της Δαμασκού[2]. Ο Γκοτάμα Σιντάρτα είχε και αυτός μια παρόμοια εμπειρία την νύχτα που καθόταν μόνος και προσπαθούσε να διεισδύσει στο μυστήριο της τελικής αλήθειας. Πολλοί άλλοι είχαν παρόμοιες εμπειρίες, και πολλοί αληθινοί πιστοί έχουν προοδεύσει πνευματικά χωρίς καμιά τέτοια ξαφνική μεταστροφή.
100:5.4 Τα πιο θεαματικά φαινόμενα που έχουν σχέση με αυτές τις ονομαζόμενες θρησκευτικές μεταστροφές είναι εντελώς ψυχολογικής φύσης, αλλά που και που συμβαίνουν και εμπειρίες που έχουν πνευματική προέλευση. Όταν η πνευματική κινητοποίηση είναι απόλυτα ολοκληρωτική σε οποιοδήποτε επίπεδο ψυχικής ανάτασης προς την πνευματική επίτευξη, όταν υπάρχει τελειότητα των ανθρώπινων κινήτρων πίστης στην θεία ιδέα, τότε πολύ συχνά συμβαίνει μια αιφνίδια κατανόηση του εσωτερικά διαμένοντος πνεύματος για να συγχρονιστεί με την συγκεντρωμένο και αγιασμένο σκοπό του υπερσυνειδητού νου του πιστού θνητού. Και είναι αυτές οι εμπειρίες των ενοποιημένων νοητικών και πνευματικών φαινομένων που συντελούν την μεταστροφή που βρίσκεται στους παράγοντες ψυχολογικής εμπλοκής.
100:5.5 Αλλά το συναίσθημα μόνο είναι μια ψευδής μεταστροφή¨ ο άνθρωπος πρέπει να έχει πίστη εκτός από συναίσθημα. Στον βαθμό που αυτή η ψυχική κινητοποίηση είναι μερική, και όσο αυτό το κίνητρο της ανθρώπινης πίστης είναι ατελές, σε αυτό το βαθμό η εμπειρία της μεταστροφής θα είναι ανάμικτη νοητική, συναισθηματική, και πνευματική.
100:5.6 Αν κάποιος είναι διατεθειμένος να αναγνωρίσει ένα θεωρητικό υποσυνείδητο νου σαν μια υπόθεση πρακτικής λειτουργίας στην κατά τα άλλα ενοποιημένη νοητική ζωή, τότε, για να είναι συνεπής, πρέπει να υποθέτει σαν αξίωμα ένα παρόμοιο, αντίστοιχο τομέα ανερχόμενης διανοητικής δραστηριότητας στο υπερσυνειδητό επίπεδο, την ζώνη άμεσης επαφής με την εσωτερικά διαμένουσα πνευματική οντότητα, τον Προσαρμοστή Σκέψης. Ο μεγάλος κίνδυνος σε όλους αυτούς τους ψυχικούς συλλογισμούς είναι ότι τα οράματα και οι άλλες αποκαλούμενες μυστικιστικές εμπειρίες, μαζί με τα παράξενα όνειρα, μπορεί να θεωρηθούν σαν επικοινωνίες του ανθρώπινου νου με το θείο. Στο παρελθόν, θεϊκές υπάρξεις έχουν αποκαλυφθεί σε κάποιους ανθρώπους που είχαν συνείδηση του Θεού, όχι εξαιτίας των μυστικιστικών τους εκστάσεων ή των νοσηρών οραμάτων τους, αλλά αψηφώντας όλα αυτά τα φαινόμενα.
100:5.7 Σε αντίθεση με την αναζήτηση της μεταστροφής, η καλύτερη προσέγγιση στις μοροντιακές ζώνες δυνατής επαφής με τον Προσαρμοστή Σκέψης θα ήταν μέσα από την ζωντανή πίστη και την ειλικρινή λατρεία, και την ολόκαρδη και ανιδιοτελή προσευχή. Είναι συνολικά υπερβολικά πολλές από τις αναμνήσεις του υποσυνείδητου ανθρώπινου νου, που έχουν παρερμηνευτεί σαν θεϊκές αποκαλύψεις και πνευματικές καθοδηγήσεις.
100:5.8 Υπάρχει μεγάλος κίνδυνος σε σχέση με την συνήθεια της θρησκευτικής ονειροπόλησης¨ ο μυστικισμός μπορεί να γίνει τεχνική αποφυγής της πραγματικότητας, μολονότι μερικές φορές έχει γίνει μέσο γνήσιας πνευματικής επικοινωνίας. Σύντομες στιγμές απόσυρσης από το θορυβώδες προσκήνιο της ζωής μπορεί να μην είναι και πολύ επικίνδυνες, αλλά η παρατεταμένη απομόνωση της προσωπικότητας πρέπει να αποφεύγεται. Σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να θεωρούνται οι εκστατικές καταστάσεις οραμάτων, θρησκευτική εμπειρία.
100:5.9 Τα χαρακτηριστικά της μυστικιστικής κατάστασης είναι η διάχυση της συνείδησης με ζωηρές νησίδες εστιακής προσοχής που λειτουργούν σε ένα σχετικά παθητικό νου Όλα αυτά τραβούν την συνείδηση προς το υποσυνείδητο παρά προς την κατεύθυνση της ζώνης της πνευματικής επαφής, το υπερσυνειδητό. Πολλοί μυστικιστές έχουν φτάσει με αυτό τον διανοητικό τους αποχωρισμό σε επίπεδα αφύσικης διανοητικής εκδήλωσης.
100:5.10 Η πιο υγιής στάση πνευματικού διαλογισμού είναι η αντανακλαστική λατρεία και η προσευχή των ευχαριστιών. Η άμεση επικοινωνία με τον Προσαρμοστή Σκέψης, σαν αυτή που συνέβη τα μεταγενέστερα χρόνια της ζωής του Ιησού στην σάρκα, δεν θα πρέπει να συγχέονται με αυτές τις αποκαλούμενες μυστικιστικές εμπειρίες. Οι παράγοντες που συμβάλλουν για την έναρξη της μυστικιστικής κοινωνίας υποδεικνύουν τον κίνδυνο αυτών των ψυχικών καταστάσεων. Η μυστικιστική κατάσταση ευνοείται από πράγματα όπως: σωματική κούραση, νηστεία, ψυχική διάσπαση, έντονες αισθητικές εμπειρίες, ζωηρά σεξουαλικά ορμέμφυτα, φόβο, άγχος, οργή, και άγριο χορό. Πολύ από αυτό το υλικό που προέρχεται από αυτή την προετοιμασία έχει τις ρίζες του στον υποσυνείδητο νου.
100:5.11 Όσο ευνοϊκές και να είναι οι συνθήκες για μυστικιστικά φαινόμενα, θα πρέπει να γίνει απόλυτα κατανοητό ότι ο Ιησούς από την Ναζαρέτ ποτέ δεν χρησιμοποίησε τέτοιες μεθόδους για την κοινωνία του με τον Παραδείσιο Πατέρα. Ο Ιησούς δεν είχε υποσυνείδητες αυταπάτες ούτε υπερσυνειδητές παραισθήσεις.
100:6.1 Οι εξελικτικές και οι εξ αποκάλυψης θρησκείες μπορεί να διαφέρουν πολύ στην μέθοδο, αλλά στο κίνητρο έχουν μεγάλη ομοιότητα. Η θρησκεία δεν είναι κάποια ιδιαίτερη λειτουργία ζωής¨ είναι μάλλον τρόπος ζωής. Η αληθινή θρησκεία είναι μια ειλικρινής αφοσίωση σε κάποια πραγματικότητα που ο πιστός θεωρεί ότι έχει υπέρτατη αξία γι αυτόν και για όλη την ανθρωπότητα. Και τα χαρακτηριστικά όλων των θρησκειών είναι: η τυφλή πίστη και η ειλικρινής αφοσίωση στις υπέρτατες αξίες. Αυτή η θρησκευτική αφοσίωση στις υπέρτατες αξίες φαίνεται στην σχέση την υποτιθέμενης άθρησκης μητέρας με το παιδί της και στην φλογερή πίστη άθρησκων ατόμων προς ένα κοινά υιοθετημένο σκοπό.
100:6.2 Η αποδεκτή υπέρτατη αξία του πιστού μπορεί να είναι χαμηλή ή ακόμα και ψευδής, αλλά παρόλα αυτά είναι θρησκευτική. Μια θρησκεία είναι γνήσια στον βαθμό που η αξία που θεωρείται υπέρτατη είναι πραγματικά κοσμική αλήθεια γνήσιας πνευματικής αξίας.
100:6.3 Τα χαρακτηριστικά της ανθρώπινης ανταπόκρισης στη θρησκευτική παρόρμηση περιλαμβάνουν τις ιδιότητες της ευγένειας και του μεγαλείου. Ο ειλικρινής πιστός έχει συνείδηση της ιδιότητας του πολίτη στο σύμπαν και γνωρίζει πώς να έρχεται σε επαφή με πηγές υπεράνθρωπης δύναμης. Είναι ενθουσιασμένος και ενεργοποιείται με την βεβαιότητα του ότι ανήκει σε μια ανώτερη και εξευγενισμένη αδελφότητα των υιών του Θεού. Η συνείδησης της προσωπικής του αξίας είναι ενισχυμένη από το ερέθισμα για την αναζήτηση των ύψιστων συμπαντικών στόχων—των υπέρτατων σκοπών.
100:6.4 Ο εαυτός έχει παραδοθεί στην ενδιαφέρουσα ώθηση ενός κινήτρου που περιλαμβάνει το σύνολο και που θέτει αυξημένη αυτοπειθαρχία, και μειώνει τις συναισθηματικές συγκρούσεις, και κάνει τον θνητό βίο πραγματικά άξιο να τον ζήσεις. Η αποκρουστική αναγνώριση των ανθρώπινων ορίων αλλάζει και γίνεται μια φυσιολογική συναίσθηση των θνητών αδυναμιών, μαζί με την ηθική αποφασιστικότητα και την πνευματική λαχτάρα για την επίτευξη των ανώτατων συμπαντικών και υπερσυμαποντικών στόχων. Και αυτός ο έντονος αγώνας για την επίτευξη υπερθνητών ιδανικών πάντα χαρακτηρίζεται από αυξανόμενη υπομονή, ανεκτικότητα, δύναμη, και ανοχή.
100:6.5 Αλλά η αληθινή θρησκεία είναι ζωντανή αγάπη, ζωή υπηρεσίας. Η αποστασιοποίηση του πιστού από πολλά που είναι μόνο εγκόσμια και ασήμαντα ποτέ δεν οδηγεί σε κοινωνική απομόνωση, και δεν θα έπρεπε να καταστρέφει την αίσθηση του χιούμορ. Η γνήσια θρησκεία δεν στερεί καθόλου από τίποτα την ανθρώπινη ύπαρξη, προσθέτει όμως νέες σημασίες σε όλη την ζωή¨ γεννά νέους τύπους ενθουσιασμού, ζήλου , και θάρρους. Μπορεί ακόμα και να δημιουργήσει το πνεύμα του σταυροφόρου, που είναι πολύ επικίνδυνο αν δεν ελέγχεται από πνευματική βαθιά σκέψη και πιστή αφοσίωση στις κοινές κοινωνικές υποχρεώσεις των ανθρώπων.
100:6.6 Ένα από τα πιο εκπληκτικά γνωρίσματα του θρησκευτικού βίου είναι αυτή η δυναμική και θεσπέσια γαλήνη, αυτή η γαλήνη που υπερβαίνει κάθε ανθρώπινη κατανόηση, αυτή η κοσμική αυτοκυριαρχία που δηλώνει την απουσία κάθε αμφιβολίας και αναταραχής[3]. Τέτοια επίπεδα πνευματικής σταθερότητας είναι απρόσβλητα από τις απογοητεύσεις. Τέτοιοι πιστοί είναι σαν τον Απόστολο Παύλο, που είπε: «Είμαι πεισμένος ότι ούτε ο θάνατος, ούτε η ζωή, ούτε οι άγγελοι, ούτε οι ηγεμονίες, ούτε οι δυνάμεις, ούτε τα παρόντα πράγματα, ούτε τα μελλοντικά, ούτε το ύψος, ούτε το βάθος, ούτε τίποτα άλλο δεν θα μπορέσει να μας χωρίσει από την αγάπη του Θεού[4].»
100:6.7 Υπάρχει μια αίσθηση ασφάλειας, μαζί με την γνώση της ένδοξης νίκης, που κατοικεί στην συνείδηση του πιστού που έχει κατανοήσει την αλήθεια του Υπέρτατου, και που αναζητεί τον στόχο του Απόλυτου.
100:6.8 Ακόμα και η εξελικτική θρησκεία είναι όλα αυτά σε πίστη και σε μεγαλείο επειδή είναι γνήσια εμπειρία. Αλλά η εξελικτική θρησκεία είναι θαυμάσια εκτός από γνήσια. Οι νέες πίστεις της μεγεθυσμένης πνευματικής ενόρασης δημιουργούν νέα επίπεδα αγάπης και αφοσίωσης, υπηρεσίας και αδερφοσύνης¨ και όλη αυτή η διευρυμένη κοινωνική όψη παράγει μια μεγεθυσμένη συνείδηση της Πατρότητας του Θεού και της αδελφοσύνης των ανθρώπων.
100:6.9 Η χαρακτηριστική διαφορά ανάμεσα στην εξελικτική και την εξ αποκάλυψης θρησκεία είναι μια νέα ποιότητα θεϊκής σοφίας που προστίθεται στην απλά εμπειρική ανθρώπινη σοφία. Αλλά είναι η εμπειρία εντός και μαζί με τις ανθρώπινες θρησκείες που αναπτύσσει την ικανότητα για την επόμενη αποδοχή των αυξημένων προσφορών θείας σοφίας και κοσμικής ενόρασης.
100:7.1 Αν και ο μέσος θνητός της Ουράντια δεν μπορεί να ελπίζει να πετύχει την υψηλή τελειότητα χαρακτήρα που απόκτησε ο Ιησούς όσο κατοικούσε στην σάρκα, είναι όμως εντελώς δυνατό για κάθε θνητό πιστό να αναπτύξει μια ισχυρή και ενοποιημένη προσωπικότητα που να φτάνει σε κάποιο βαθμό την τελειότητα της προσωπικότητας του Ιησού. Το μοναδικό χαρακτηριστικό της προσωπικότητας του Κυρίου δεν ήταν τόσο η τελειότητα του όσο η συμμετρία του, η εξαιρετική και ισορροπημένη του ενοποίηση. Η πιο αποτελεσματική παρουσίαση του Ιησού συντελείται στο παράδειγμα κάποιου που είπε, την στιγμή που έγνεψε προς τον Κύριο που στεκόταν μπροστά στους κατήγορούς του, «Κοιτάξτε τον άνθρωπο!»[5]
100:7.2 Η ανεξάντλητη καλοσύνη του Κυρίου άγγιζε τις καρδιές των ανθρώπων, αλλά η άκαμπτη δύναμη της προσωπικότητάς του κατέπλησσε τους οπαδούς του. Ήταν πραγματικά ειλικρινής¨ δεν υπήρχε τίποτα το υποκριτικό σε αυτόν. Ήταν ελεύθερος από κάθε επιτήδευση¨ ήταν πάντα τόσο γνήσιος. Ποτέ δεν ξέπεσε σε προσποίηση, και ποτέ κατέφυγε σε απατεωνιές. Ζούσε την αλήθεια, έτσι όπως την δίδασκε. Ήταν η αλήθεια[6]. Ήταν αφοσιωμένος στην διακήρυξη της σωτήριας αλήθειας στην γενιά του, ακόμα και όταν αυτή η αλήθεια μερικές φορές προκαλούσε πόνο. Ήταν απόλυτα πιστός σε όλη την αλήθεια.
100:7.3 Αλλά ο Κύριος ήταν τόσο λογικός, τόσο προσιτός. Σε όλη του την προσφορά ήταν τόσο πρακτικός, ενώ όλα του τα σχέδια τα χαρακτήριζε μια τόσο εξαγνισμένη κοινή λογική. Ήταν τόσο ελεύθερος από κάθε παράξενη, εσφαλμένη, και εκκεντρική τάση. Ποτέ δεν ήταν ιδιότροπος, παράξενος, ή υστερικός. Σε όλη του την διδασκαλία και σε ότι έκανε υπήρχε πάντα μια ξεχωριστή διακριτικότητα μαζί με μια ασυνήθιστη αίσθηση ευπρέπειας.
100:7.4 Ο Υιός του Ανθρώπου είχε πολύ συγκροτημένη προσωπικότητα. Ακόμα και οι εχθροί του τον σεβόντουσαν¨ μάλιστα φοβόντουσαν την παρουσία του. Ο Ιησούς δεν φοβόταν. Είχε άφθονο θεϊκό ενθουσιασμό, αλλά ποτέ δεν ήταν φανατικός. Ήταν δραστήριος συναισθηματικά αλλά ποτέ δεν ήταν άστατος. Είχε φαντασία αλλά συγχρόνως ήταν πάντα πρακτικός. Αντιμετώπιζε κατά πρόσωπο την πραγματικότητα αλλά δεν ήταν ποτέ ανιαρός ή πεζός. Ήταν θαρραλέος αλλά ποτέ παράτολμος¨ συνετός αλλά όχι δειλός. Ήταν συμπονετικός αλλά δεν παρασυρόταν από συναισθηματισμούς¨ μοναδικός αλλά όχι εκκεντρικός. Ήταν ευσεβής αλλά όχι υποκριτικός. Και ήταν τόσο συγκροτημένος επειδή ήταν τόσο τέλεια ολοκληρωμένος.
100:7.5 Η πρωτοτυπία του ήταν αστείρευτη. Δεν δεσμευόταν από παραδόσεις ούτε ήταν υπόδουλος της στενής τυπολατρίας. Μιλούσε με αναμφίβολη αυτοπεποίθηση και δίδασκε με απόλυτη εξουσία. Αλλά η αυτή η άφταστη πρωτοτυπία του δεν τον έκανε να παραβλέπει τις πολύτιμες αλήθειες στις διδασκαλίες των προκατόχων του και των συγχρόνων του. Και η πιο πρωτότυπη διδασκαλία του ήταν η έμφαση της αγάπης και του ελέους στην θέση του φόβου και της θυσίας.
100:7.6 Ο Ιησούς είχε πολύ ευρύ πνεύμα. Παρότρυνε τους οπαδούς του να διδάσκουν το ευαγγέλιο σε όλους τους λαούς. Δεν ήταν καθόλου στενόμυαλος. Η συμπονετική του καρδιά αγκάλιαζε όλη την ανθρωπότητα, ακόμα και ένα σύμπαν. Πάντα το κάλεσμά του ήταν, «Όποιος θέλει, ας έλθει[7].»
100:7.7 Σωστά έλεγαν για τον Ιησού, «Εμπιστευόταν τον Θεό[8].» Σαν ένας άνθρωπος ανάμεσα στους άλλους εμπιστευόταν απόλυτα τον Πατέρα στον ουρανό. Εμπιστευόταν τον Πατέρα του όπως ένα μικρό παιδί εμπιστεύεται τον επίγειο γονιό του. Η πίστη του ήταν τέλεια αλλά ποτέ επιδεικτική. Άσχετα με το πόσο σκληρή μπορεί να φαινόταν η φύση του ή πόσο αδιάφορος για την ευημερία των ανθρώπων στην γη, η πίστη του Ιησού ποτέ δεν εξασθένησε. Ήταν απρόσβλητος από απογοητεύσεις και ανεπηρέαστος από τις διώξεις. Δεν τον άγγιζε η προφανής αποτυχία.
100:7.8 Αγαπούσε τους ανθρώπους σαν αδερφούς, και την ίδια στιγμή ήξερε ότι διέφεραν στα έμφυτά τους χαρίσματα και τις ικανότητες που είχαν αποκτήσει. «Γυρνούσε αποδώ και από εκεί και έκανε το καλό[9].»
100:7.9 Ο Ιησούς ήταν ένα ασυνήθιστα εύθυμο άτομο, αλλά δεν ήταν ένας τυφλός και παράλογος οπτιμιστής. Η συνεχής του παρότρυνση ήταν, «Να έχετε καλή διάθεση[10].» Μπορούσε να κρατά αυτή την σιγουριά του χάρη στην απαρέγκλιτη πίστη του στον Θεό και την ακλόνητη εμπιστοσύνη του στον άνθρωπο. Πάντα νοιαζόταν για όλους τους ανθρώπους επειδή τους αγαπούσε και πίστευε σε αυτούς. Όμως, ήταν πάντα αληθινός στις πεποιθήσεις του και μεγαλόπρεπα σταθερός στην αφοσίωσή του στο να πράττει το θέλημα του Πατρός.
100:7.10 Ο Κύριος ήταν πάντα γενναιόδωρος. Ποτέ δεν κουραζόταν να λεει, «Είναι πιο ευλογημένο να δίνεις παρά να παίρνεις[11].» Είπε, «Ελεύθερα λάβατε, ελεύθερα να δίνετε[12].» Και όμως, παρά την απεριόριστη γενναιοδωρία του, ποτέ δεν ήταν σπάταλος ή υπερβολικός. Δίδαξε ότι πρέπει να πιστεύεις για να λάβεις την σωτηρία. «Γιατί όποιος ζητήσει, θα λάβει[13].»
100:7.11 Ήταν σοβαρός, αλλά πάντα ευγενικός. Είπε, «Αν δεν ήταν έτσι, δεν θα σας το έλεγα[14].» Ήταν ειλικρινής αλλά πάντα φιλικός. Ήταν εκδηλωτικός στην αγάπη του για τους αμαρτωλούς και στην απέχθειά του για την αμαρτία. Αλλά και με όλη αυτή του την εκπληκτική του ειλικρίνεια ήταν πάντα δίκαιος.
100:7.12 Ο Ιησούς είχε πάντα καλή διάθεση, παρά το γεγονός ότι μερικές φορές ήπιε πολύ από το πικρό ποτήρι της ανθρώπινης θλίψης. Άφοβα αντιμετώπιζε τις πραγματικότητες της ζωής, όμως, ήταν γεμάτος ενθουσιασμός για το ευαγγέλιο της βασιλείας[15]. Αλλά αυτός έλεγχε τον ενθουσιασμό του, και όχι ο ενθουσιασμός του αυτόν. Ήταν ανενδοίαστα αφοσιωμένος στο «έργο του Πατέρα»[16]. Αυτός ο θείος ενθουσιασμός έκανε τα πνευματικά του αδέρφια να νομίζουν ότι είχε χαμένα τα λογικά του, αλλά το σύμπαν που έβλεπε τον επαινούσε σαν πρότυπο διανοητικής υγείας και υπέρτατης θνητής αφοσίωσης στα υψηλά κριτήρια του πνευματικού βίου. Και ο ελεγχόμενος ενθουσιασμός του ήταν μεταδοτικός¨ οι συνεργάτες του δεν μπορούσαν παρά να μοιρασθούν την θεϊκή του αισιοδοξία.
100:7.13 Αυτός ο άνθρωπος από την Γαλιλαία δεν ήταν άνθρωπος θλιμμένος¨ ήταν χαρούμενη ψυχή[17]. Πάντα έλεγε, «Να χαίρεστε και να αγαλλιάζετε[18].» Αλλά όταν το απαιτούσε το καθήκον, ήταν πρόθυμος να περπατήσει θαρραλέα «στην κοιλάδα της σκιάς του θανάτου[19].» Ήταν χαρούμενος αλλά και ταπεινός.
100:7.14 Το θάρρος του το έφανε μόνο η υπομονή του. Όταν πιεζόταν να ενεργήσει πρώιμα, απαντούσε μόνο, «Η ώρα μου δεν έχει έρθει ακόμα[20].» Ποτέ δεν βιαζόταν¨ η αυτοκυριαρχία του ήταν ασύγκριτη. Αλλά συχνά οργιζόταν με το κακό και δεν ανεχόταν την αμαρτία. Συχνά αντιστεκόταν σθεναρά σε ότι ήταν επιβλαβές για το καλό των παιδιών του στην γη. Αλλά η οργή του ενάντια στην αμαρτία ποτέ δεν τον έκανε να θυμώσει με τον αμαρτωλό.
100:7.15 Το θάρρος του ήταν μεγαλειώδες, αλλά ποτέ δεν παράτολμος. Το σύνθημά του ήταν «Μην φοβάστε[21].» Η γενναιότητά του ήταν ανώτερη και το θάρρος συχνά ηρωικό. Ήταν θάρρος γεννημένο από την πίστη, και όχι η απερισκεψία της τυφλής επίδειξης. Ήταν πραγματικά γενναίος αλλά ποτέ απερίσκεπτος.
100:7.16 Ο Κύριος ήταν πρότυπο σεβασμού. Η προσευχή του, ακόμα και τότε που ήταν νέος, άρχιζε, «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά σου[22].» Σεβόταν ακόμα και αυτούς τους λανθασμένους λατρευτικούς τρόπους των συνανθρώπων του. Αλλά αυτό δεν τον απέτρεψε από το να κάνει επιθέσεις στις θρησκευτικές παραδόσεις ή στα σφάλματα της ανθρώπινης πίστης. Σεβόταν το αληθινά ιερό, και όμως έκανε έκκληση στους συνανθρώπους του, όταν έλεγε, «Ποιος από σας με καταδικάζει για αμαρτία;»[23]
100:7.17 Ο Ιησούς ήταν σπουδαίος επειδή ήταν καλός, και όμως συναδελφωνόταν με τα μικρά παιδιά. Ήταν ευγενής και ανεπιτήδευτος στην προσωπική του ζωή, και όμως ήταν ο τελειοποιημένος άνθρωπος ενός σύμπαντος. Οι συνεργάτες του τον αποκαλούσαν αυθόρμητα Κύριο.
100:7.18 Ο Ιησούς ήταν η τέλεια ενοποιημένη ανθρώπινη προσωπικότητα. Και σήμερα, όπως στην Γαλιλαία, συνεχίζει να ενοποιεί την θνητή εμπειρία και να συντονίζει τις ανθρώπινες προσπάθειες. Ενοποιεί την ζωή, εξευγενίζει τον χαρακτήρα, και απλοποιεί την εμπειρία. Εισέρχεται στον ανθρώπινο νου για να τον εξυψώσει, να τον μεταμορφώσει , και να τον μετασχηματίσει. Είναι στην κυριολεξία αλήθεια: «Όποιος άνθρωπος έχει τον Ιησού Χριστό μέσα του, είναι ένα νέος πλάσμα¨ τα παλαιά πράγματα περνούν και φεύγουν¨ και κοιτάξτε, όλα γίνονται καινούρια[24].»
100:7.19 [Παραδόθηκε από ένα Μελχισεδέκ του Νέβαδον.]
| Εγγραφο 99. ΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ |
Δείκτης
Πολλαπλή έκδοση |
Εγγραφο 101. Η ΑΛΗΘΗΣ ΦΥΣΗ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ |