© 2018 Ίδρυμα Ουράντια
| Εγγραφο 111. Ο ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΗΣ ΚΑΙ Η ΨΥΧΗ |
Δείκτης
Πολλαπλή έκδοση |
Εγγραφο 113. ΟΙ ΣΕΡΑΦΙΚΟΙ ΦΡΟΥΡΟΙ ΤΟΥ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟΥ |
112:0.1 Οι εξελικτικοί πλανήτες είναι οι σφαίρες της ανθρώπινης καταγωγής, οι αρχικοί κόσμοι της ανελικτικής ανθρώπινης διαδρομής. Η Ουράντια είναι το σημείο εκκίνησής σας. Εδώ εσείς και ο θείος Προσαρμοστής της Σκέψης σας ενώνεστε σε μια προσωρινή ένωση. Σας έχει δοθεί το χάρισμα ενός τέλειου οδηγού. Γι’ αυτό, αν τρέξετε αληθινά την κούρσα του χρόνου και κερδίσετε τον τελικό στόχο της πίστης, το έπαθλο των αιώνων θα γίνει δικό σας. Θα ενωθείτε για πάντα με τον Προσαρμοστή που κατοικεί εντός σας. Τότε θα αρχίσει η πραγματική σας ζωή, η ανελισσόμενη ζωή, της οποίας η παρούσα, θνητή κατάστασή σας δεν είναι παρά ο προθάλαμος. Τότε θα αρχίσει η εξυψωμένη και προοδευτική αποστολή σας, ως τελικιστές, στην αιωνιότητα, που απλώνεται εμπρός σας. Και καθ’ όλη τη διάρκεια αυτών διαδοχικών αιώνων και επιπέδων της εξελικτικής ανάπτυξης, υπάρχει ένα μέρος σας που παραμένει απόλυτα αμετάβλητο και τούτο είναι η προσωπικότητα – η μονιμότητα μέσα στην αλλαγή.
112:0.2 Ενώ θα ήταν υπεροπτικό το να επιχειρήσουμε τον προσδιορισμό της προσωπικότητας, μπορεί να φανεί χρήσιμο το να αναφέρουμε και πάλι ορισμένα από τα πράγματα που είναι γνωστά για την προσωπικότητα:
112:0.3 1. Η προσωπικότητα είναι το χαρακτηριστικό εκείνο μέσα στην πραγματικότητα, το οποίο πληρούται από τον ίδιο τον Πατέρα του Σύμπαντος, ή τον Συνδεδεμένο Δρώντα, που λειτουργεί εκ μέρους του Πατέρα.
112:0.4 2. Μπορεί να πληρωθεί σε οποιοδήποτε ζωντανό, ενεργειακό σύστημα, το οποίο περικλείει διάνοια, ή πνεύμα.
112:0.5 3. Δεν είναι εντελώς υποκείμενη στους περιορισμούς της κληρονομικότητας. Είναι, σχετικά, δημιουργική, ή συνδημιουργική.
112:0.6 4. Όταν πληρούται σε εξελικτικά, υλικά πλάσματα, κάνει το πνεύμα να προσπαθεί να κατακτήσει την ενέργεια-ύλη με τη μεσολάβηση της διάνοιας.
112:0.7 5. Η προσωπικότητα, όταν στερείται ταυτότητας, μπορεί να ενωθεί με την ταυτότητα οποιουδήποτε ζώντος ενεργειακού συστήματος.
112:0.8 6. Παρουσιάζει μόνο ποιοτική ανταπόκριση στο κύκλωμα προσωπικότητας, σε αντιδιαστολή προς τις τρεις ενέργειες, οι οποίες εμφανίζουν τόσο ποιοτική, όσο και ποσοτική ανταπόκριση στη βαρύτητα.
112:0.9 7. Η προσωπικότητα είναι αναλλοίωτη μέσα στις αλλαγές
112:0.10 8. Μπορεί να γίνει δώρο προς το Θεό – η αφοσίωση της ελεύθερης βούλησης να πράττει το θέλημα του Θεού.
112:0.11 9. Χαρακτηρίζεται από ηθικότητα – επίγνωση της σχετικότητας της συνάφειας με άλλα άτομα. Διακρίνει τα επίπεδα συμπεριφοράς και επιλεκτικά τα ξεχωρίζει.
112:0.12 10. Η προσωπικότητα είναι μοναδική, απόλυτα μοναδική[1]. Είναι μοναδική στο χρόνο και το διάστημα. Είναι μοναδική στην αιωνιότητα και στον Παράδεισο. Είναι μοναδική όταν χαρίζεται – δεν υπάρχουν αντίγραφα. Είναι μοναδική σε κάθε στιγμή της ύπαρξης. Είναι μοναδική σε σχέση με τον Θεό – εκείνος δεν τρέφει ιδιαίτερο σεβασμό προς τα άτομα, αλλά δεν τα συνενώνει, διότι δεν μπορούν να συνενωθούν - συνεργάζονται αλλά δεν συνενώνονται.
112:0.13 11. Η προσωπικότητα αντιδρά άμεσα στην παρουσία άλλων προσωπικοτήτων
112:0.14 12. Είναι μια ιδιότητα που μπορεί να προστεθεί στο πνεύμα, καταδεικνύοντας, έτσι, την πρωτοκαθεδρία του Πατέρα προς τον Υιό. (Η διάνοια δεν πρέπει να προστίθεται στο πνεύμα.)
112:0.15 13. Η προσωπικότητα μπορεί να επιζήσει του υλικού θανάτου ταυτιζόμενη με την διασωζόμενη ψυχή. Ο Προσαρμοστής και η προσωπικότητα είναι αναλλοίωτοι. Η σχέση μεταξύ τους (στην ψυχή) δεν είναι άλλο παρά αλλαγή, συνεχής εξέλιξη. Και αν η αλλαγή αυτή (η εξέλιξη) παύσει να υπάρχει, τότε και η ψυχή θα παύσει να υπάρχει.
112:0.16 14. Η προσωπικότητα έχει, με τρόπο μοναδικό, συναίσθηση του χρόνου και τούτο είναι κάτι διαφορετικό από την αντίληψη του χρόνου που διαθέτει η διάνοια, ή το πνεύμα.
112:1.1 Η προσωπικότητα πληρούται από τον Πατέρα του Σύμπαντος επί των πλασμάτων του ως μία δυνητικά αιώνια ιδιότητα. Ένα τέτοιο θείο δώρο έχει προορισμό να λειτουργεί σε πολλά επίπεδα και σε διαδοχικές συμπαντικές καταστάσεις, που κυμαίνονται από το ταπεινό πεπερασμένο ως το ανώτατο απολυτοειδές, ακόμη και ως τα όρια του απόλυτου. Έτσι η προσωπικότητα εμφανίζεται σε τρία κοσμικά επίπεδα, ή τρεις συμπαντικές φάσεις:
112:1.2 1. Την κατάσταση της θέσης της. Η προσωπικότητα λειτουργεί εξ ίσου αποτελεσματικά στο τοπικό σύμπαν, στα υπερσύμπαντα και στο αιώνιο σύμπαν
112:1.3 2. Την κατάσταση των εννοιών. Η προσωπικότητα δρα αποτελεσματικά στα επίπεδα του πεπερασμένου, του απολυτοειδούς, αγγίζοντας, ακόμη και το απόλυτο.
112:1.4 3. Την κατάσταση των αξιών. Η προσωπικότητα μπορεί να πραγματωθεί εμπειρικά στους διαδοχικούς χώρους του υλικού, του μοροντιανού και του πνευματικού.
112:1.5 Η προσωπικότητα διαθέτει μια τελειοποιημένη κλίμακα κοσμικής διαστατικής παρουσίασης. Οι διαστάσεις της πεπερασμένης προσωπικότητας είναι τρεις και λειτουργούν, περίπου, ως εξής:
112:1.6 1. Το μήκος αντιπροσωπεύει την κατεύθυνση και τη φύση της προόδου – την κίνηση μέσα στο διάστημα και σύμφωνα με το χρόνο – την εξέλιξη.
112:1.7 2. Το κατακόρυφο βάθος περικλείει το δυναμικό και τις ιδιότητες του οργανισμού, τα ποικίλα επίπεδα αυτοπραγμάτωσης και το γενικό φαινόμενο της αντίδρασης στο περιβάλλον.
112:1.8 3. Το εύρος περιλαμβάνει το χώρο συντονισμού, συνεργασίας και ατομικής οργάνωσης.
112:1.9 Ο τύπος της προσωπικότητας ο οποίος πληρούται επί των θνητών της Ουράντια έχει τη δυνατότητα των επτά διαστάσεων της αυτοέκφρασης, ή της ατομικής συναίσθησης. Τα διαστατικά αυτά φαινόμενα γίνονται αντιληπτά ως τρία στο πεπερασμένο επίπεδο, τρία στο απολυτοειδές επίπεδο και ένα στο επίπεδο του απόλυτου. Σε υπό-απόλυτα επίπεδα, η έβδομη αυτή διάσταση, ή διάσταση της ολικότητας μπορεί να βιωθεί ως το γεγονός της ύπαρξης της προσωπικότητας. Η υπέρτατη αυτή διάσταση αποτελεί ένα συνεργικό απόλυτο και, ενώ δεν είναι άπειρη, έχει από πλευράς διαστάσεων τη δυνατότητα να διεισδύει με τρόπο υπο-άπειρο στο απόλυτο.
112:1.10 Οι πεπερασμένες διαστάσεις της προσωπικότητας έχουν να κάνουν με το κοσμικό μήκος, βάθος και εύρος. Το μήκος δηλώνει την ιδέα. Το βάθος εκφράζει την αξία. Το εύρος περιλαμβάνει την ενόραση – την ικανότητα να βιώσει την αδιαφιλονίκητη συνείδηση της κοσμικής πραγματικότητας.
112:1.11 Στο μοροντιανό επίπεδο και οι τρεις αυτές πεπερασμένες διαστάσεις του υλικού επιπέδου επιτείνονται σε μεγάλο βαθμό, ενώ ορισμένες καινούργιες διαστατικές αξίες συνειδητοποιούνται. Όλες αυτές οι μεγεθυσμένες διαστατικές εμπειρίες του μοροντιανού επιπέδου ενώνονται, με τρόπο θαυμαστό, με την υπέρτατη διάσταση, ή διάσταση της προσωπικότητας, μέσω της επίδρασης της μοροντιανής σοφίας, καθώς, επίσης, δια της συνεισφοράς των μοροντιανών μαθηματικών.
112:1.12 Μεγάλο μέρος των προβλημάτων που αντιμετωπίζονται από τους θνητούς κατά την μελέτη της ανθρώπινης προσωπικότητας θα μπορούσε να αποφευχθεί εάν το πεπερασμένο πλάσμα θυμόταν ότι τα διαστατικά επίπεδα και τα πνευματικά επίπεδα δεν είναι ισοδύναμα στην εμπειρική πραγμάτωση της προσωπικότητας.
112:1.13 Η ζωή είναι, πράγματι, μία διαδικασία η οποία λαμβάνει χώρα μεταξύ του οργανισμού (του εαυτού) και του περιβάλλοντός του. Η προσωπικότητα προσδίδει την αξία της ταυτότητας και της ιδέας της συνέχισης σ’ αυτή την οργανική-περιβαλλοντική σχέση. Είναι, λοιπόν, αποδεκτό ότι το φαινόμενο της αντίδρασης στο ερέθισμα δεν είναι μία απλή μηχανική διαδικασία, εφ’ όσον η προσωπικότητα λειτουργεί ως σταθερός όρος σ’ ολόκληρο το θέμα.1 Αληθεύει πάντα ότι οι μηχανισμοί είναι από τη φύση τους παθητικοί. Οι οργανισμοί είναι εγγενώς ενεργητικοί.
112:1.14 Η υλική ζωή είναι μία διαδικασία που λαμβάνει χώρα όχι τόσο πολύ εντός του οργανισμού, όσο μεταξύ του οργανισμού και του περιβάλλοντος. Και κάθε τέτοια διαδικασία τείνει να δημιουργεί και να σταθεροποιεί οργανικά πρότυπα αντίδρασης σ’ ένα σχετικό περιβάλλον. Και όλα αυτά τα κατευθυντήρια πρότυπα ασκούν πολύ μεγάλη επίδραση στην επιλογή των στόχων.
112:1.15 Είναι δια της μεσολάβησης της διάνοιας που ο εαυτός και το περιβάλλον (η αντίδραση σ’ ένα ερέθισμα) εκφράζουν τη στάση ολόκληρης της προσωπικότητας.
112:1.16 Η προσωπικότητα δεν μπορεί να λειτουργήσει πάρα πολύ καλά σε απομόνωση. Ο άνθρωπος είναι από τη φύση του πλάσμα κοινωνικό. Κυριαρχείται από την έντονη επιθυμία να ανήκει κάπου[2]. Είναι απολύτως αληθές ότι «Ου δύναται άνθρωπος ζήσεται μόνος.»
112:1.17 Η ιδέα, ωστόσο, της προσωπικότητας, ως της εννοίας του συνόλου των χαρακτηριστικών2 του ζώντος και λειτουργούντος πλάσματος, σημαίνει πολλά περισσότερα από την συνένωση των σχέσεων. Δηλώνει την ενοποίηση όλων των συνιστωσών της πραγματικότητας, καθώς επίσης και το συντονισμό των σχέσεων. Οι σχέσεις υφίστανται μεταξύ δύο αντικειμένων, αλλά τρία, ή περισσότερα αντικείμενα σχηματίζουν ένα σύστημα και ένα τέτοιο σύστημα είναι πολύ περισσότερο από μια διευρυμένη, ή σύνθεση σχέση. Ο διαχωρισμός αυτός είναι ζωτικής σημασίας, διότι, σ’ ένα κοσμικό σύστημα, τα άτομα που το απαρτίζουν δεν συνδέονται μεταξύ τους ει μη μόνο δια της σχέσης τους προς το σύνολο, καθώς επίσης και δια της ατομικότητας του συνόλου.
112:1.18 Στον ανθρώπινο οργανισμό το σύνολο των μερών του συνιστά τον εαυτό – την ατομικότητα – αλλά μία τέτοια διαδικασία δεν έχει τίποτε να κάνει με την προσωπικότητα, η οποία είναι ο ενοποιητής όλων αυτών των συνιστωσών, όπως συνδέονται με τις κοσμικές πραγματικότητες.
112:1.19 Στις αθροίσεις τα μέρη προστίθενται. Στα συστήματα τα μέρη τακτοποιούνται. Τα συστήματα είναι σημαντικά εξ αιτίας της οργάνωσής τους – των αξιών που καθορίζονται από τη θέση των μερών.3 Σ’ ένα σωστό σύστημα, όλες οι συνιστώσες βρίσκονται σε κοσμική θέση. Σ’ ένα λανθασμένο σύστημα είτε κάτι λείπει, είτε βρίσκεται σε λάθος θέση – είναι διαταραγμένο. Στο ανθρώπινο σύστημα είναι η προσωπικότητα εκείνη που ενοποιεί όλες τις δραστηριότητες και με τη σειρά της προσδίδει τις ιδιότητες της ταυτότητας και της δημιουργικότητας.
112:2.1 Θα ήταν χρήσιμο, στη μελέτη του εαυτού, να θυμόμαστε:
112:2.2 1. Ότι τα υλικά συστήματα είναι δευτερεύοντα.
112:2.3 2. Ότι τα διανοητικά συστήματα είναι ισόβαθμα.
112:2.4 3. Ότι η προσωπικότητα είναι ανώτερη.
112:2.5 4. Ότι η ενοικούσα πνευματική δύναμη είναι δυνητικά κατευθυντήρια.
112:2.6 Σε κάθε θεώρηση του εαυτού πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι το γεγονός της ίδιας της ζωής έρχεται πρώτο, η αξιολόγηση, ή η ερμηνεία του, δεύτερες. Το ανθρώπινο βρέφος πρώτα ζει και έπειτα σκέπτεται πάνω στη ζωή του. Στην κοσμική οικονομία η διόραση προηγείται της πρόβλεψης.
112:2.7 Το συμπαντικό γεγονός, ότι ο Θεός έγινε άνθρωπος, μετέβαλλε για πάντα όλες τις έννοιες και άλλαξε όλες τις αξίες της ανθρώπινης προσωπικότητας. Με την πραγματική σημασία της λέξης, η αγάπη συνεπάγεται αμοιβαία θεώρηση του συνόλου των προσωπικοτήτων, είναι αυτές είναι ανθρώπινες, είτε θείες, είτε θείες και ανθρώπινες. Μέρη του εαυτού μπορεί να λειτουργούν με πολλούς τρόπους – να σκέπτονται, να αισθάνονται, να επιθυμούν – αλλά μόνο οι σύντονες ιδιότητες της προσωπικότητας εστιάζονται σε ευφυή δραστηριότητα. Και όλες αυτές οι δυνάμεις συνδέονται με το πνευματικό χάρισμα του ανθρώπινου νου, όταν μια ανθρώπινη ύπαρξη με ειλικρίνεια και ανιδιοτέλεια αγαπά μιαν άλλη ύπαρξη, ανθρώπινη, ή θεία.
112:2.8 Όλες οι απόψεις του ανθρώπου περί πραγματικότητας βασίζονται στην υπόθεση της ύπαρξης της ανθρώπινης προσωπικότητας. Όλες οι απόψεις περί των υπεράνω του ανθρώπινου πραγματικοτήτων βασίζονται στην εμπειρία της ανθρώπινης προσωπικότητας με, και εντός των κοσμικών πραγματικοτήτων ορισμένων συνεργικών πνευματικών οντοτήτων και θείων προσωπικοτήτων. Οτιδήποτε μη πνευματικό στην ανθρώπινη εμπειρία, εκτός της προσωπικότητας, έχει ένα τέλος. Κάθε πραγματική σχέση του θνητού ανθρώπου με άλλα άτομα – ανθρώπινα, ή θεία – εμπεριέχει το ίδιο το τέλος της. Και μια παρόμοια συνάφεια με την προσωπικότητα του Θείου είναι ο αιώνιος στόχος της συμπαντικής ανέλιξης.
112:2.9 Η κατοχή της προσωπικότητας προσδιορίζει τον άνθρωπο ως πνευματική ύπαρξη, αφού η ενοποίηση του εαυτού και της αυτεπίγνωσης της προσωπικότητας είναι ιδιότητες του υπεράνω της ύλης κόσμου. Το ίδιο το γεγονός ότι ένας άνθρωπος υλιστής μπορεί να αρνηθεί την ύπαρξη των υπεράνω του ανθρώπινου πραγματικοτήτων, αυτό καθ’ εαυτό αποδεικνύει την παρουσία και υποδηλώνει τη δράση της πνευματικής σύνθεσης και της κοσμικής συνείδησης στον συγκεκριμένο ανθρώπινο νου.
112:2.10 Υπάρχει μια μεγάλη κοσμική απόσταση μεταξύ της ύλης και της σκέψης και η απόσταση αυτή είναι ανυπολόγιστα μεγαλύτερη μεταξύ της υλικής διάνοιας και της πνευματικής αγάπης. Η συνείδηση, πολύ λιγότερο η αυτοσυνείδηση, δεν μπορεί να ερμηνευθεί από οποιαδήποτε θεωρία μηχανιστικής, ηλεκτρονικής σχέσης, ή υλιστικών, ενεργειακών φαινομένων.
112:2.11 Καθώς η διάνοια επιζητεί την πραγματικότητα στην μέγιστη ανάλυσή της, η ύλη χάνεται για τις ανθρώπινες αισθήσεις, αλλά μπορεί να συνεχίσει να μένει πραγματική στο νου. Όταν η πνευματική διόραση επιζητεί την πραγματικότητα εκείνη, που παραμένει μετά την εξαφάνιση της ύλης και την επιδιώκει στη μέγιστη ανάλυσή της, χάνεται για το νου, αλλά η πνευματική ενόραση μπορεί, παρ’ όλ’ αυτά, να συλλαμβάνει τις κοσμικές πραγματικότητες και τις υπέρτατες, πνευματικής φύσης, αξίες. Συνεπώς, η επιστήμη πραγματικά ανοίγει το δρόμο στη φιλοσοφία, ενώ η φιλοσοφία πρέπει να υποχωρήσει στα συμπεράσματα που ενυπάρχουν στη γνήσια πνευματική εμπειρία. Η σκέψη υποχωρεί στη σοφία και η σοφία χάνεται στη φωτισμένη και στοχαστική λατρεία.
112:2.12 Στην επιστήμη ο εαυτός του ανθρώπου παρατηρεί τον υλικό κόσμο. Η φιλοσοφία είναι η παρατήρηση της παρατήρησης αυτής, του υλικού κόσμου. Η θρησκεία, η πραγματική πνευματική εμπειρία, είναι η εμπειρική συνειδητοποίηση της κοσμικής πραγματικότητας της παρατήρησης της παρατήρησης ολόκληρης αυτής της σχετικής σύνθεσης των υλικών ενεργειών του χρόνου και του διαστήματος. Το να κτιστεί μια συμπαντική φιλοσοφία αποκλειστικά πάνω στον υλισμό σημαίνει να αγνοήσει το γεγονός ότι όλα τα υλικά πράγματα συλλαμβάνονται, αρχικά, ως πραγματικά στην εμπειρία της ανθρώπινης συνείδησης. Ο παρατηρητής δεν μπορεί να γίνει το παρατηρούμενο. Η αξιολόγηση απαιτεί ένα βαθμό υπέρβασης εκείνου το οποίο αξιολογείται.
112:2.13 Με τον καιρό, η σκέψη οδηγεί στη σοφία και η σοφία οδηγεί στη λατρεία. Στην αιωνιότητα, η λατρεία οδηγεί στη σοφία και η σοφία επισυμβαίνει στην τελικότητα της σκέψης.
112:2.14 Η δυνατότητα της ενοποίησης του εξελισσόμενου εαυτού είναι συμφυής στις ιδιότητες των παραγόντων οι οποίοι τον συνιστούν: στις βασικές ενέργειες, στους κύριους ιστούς, στο θεμελιακό χημικό υπερέλεγχο, στις ανώτερες ιδέες, στα ανώτερα κίνητρα, στους ανώτερους στόχους και στο θείο πνεύμα της Παραδείσιας πλήρωσης – στο μυστικό της αυτεπίγνωσης της πνευματικής φύσης του ανθρώπου.
112:2.15 Ο σκοπός της κοσμικής εξέλιξης είναι να επιτύχει την ενοποίηση της προσωπικότητας δια της αυξανόμενης πνευματικής κυριαρχίας, της εκούσιας απόκρισης προς τη διδασκαλία και την καθοδήγηση του Προσαρμοστή της Σκέψης. Η προσωπικότητα, τόσο η ανθρώπινη, όσο και η υπεράνω του ανθρώπινου, χαρακτηρίζεται από μια εγγενή κοσμική ιδιότητα η οποία μπορεί να ονομασθεί «η εξέλιξη της κυριαρχίας», την επέκταση του ελέγχου του εαυτού αλλά και του περιβάλλοντος.
112:2.16 Μια, κάποτε ανερχόμενη, ανθρώπινη προσωπικότητα περνά από δύο μεγάλες φάσεις αυξανόμενης βουλητικής κυριαρχίας πάνω στο εγώ, αλλά και στο σύμπαν:
112:2.17 1. Το στάδιο της προ-τελικιστικής, ή το Θεό επιζητούσας εμπειρίας, κατά την οποία αυξάνεται η αυτεκπλήρωση μέσω μιας τεχνικής επέκτασης και πραγμάτωσης της ταυτότητας, μαζί με την επίλυση των κοσμικών προβλημάτων και τη συνακόλουθη συμπαντική κυριαρχία.
112:2.18 2. Το στάδιο της μετα-τελικιστικής, ή τον Θεό αποκαλύπτουσας εμπειρίας, της δημιουργικής επέκτασης της αυτεκπλήρωσης, δια της αποκάλυψης του εμπειρικού Υπέρτατου Όντος στις διάνοιες που αναζητούν τον Θεό και οι οποίες δεν έχουν ακόμη φθάσει στα θεία επίπεδα του να μοιάσουν με το Θεό.
112:2.19 Οι κατερχόμενες προσωπικότητες αποκτούν ανάλογες εμπειρίες μέσω των διαφόρων συμπαντικών εγχειρημάτων τους, καθώς επιζητούν διευρυμένες ικανότητες για να διασφαλίσουν και να εκτελέσουν το θείο θέλημα του Υπέρτατου, του Απώτατου και του Απόλυτου Θείου.
112:2.20 Ο υλικός εαυτός, η ουσία του εγώ της ανθρώπινης ταυτότητας, εξαρτάται, κατά την φυσική ζωή, από τη συνεχή λειτουργία του οχήματος της υλικής ζωής, από τη συνεχή ύπαρξη της ασύμμετρης ισορροπίας των ενεργειών και της διάνοιας, στην οποία, στην Ουράντια, έχει δοθεί το όνομα ζωή. Το εγώ, όμως, που αξίζει να σωθεί, το εγώ που μπορεί να υπερβεί την εμπειρία του θανάτου, εξελίσσεται μόνο δια της παγίωσης μιας εν δυνάμει μεταφοράς της θέσης της ταυτότητας της εξελισσόμενης προσωπικότητας από το όχημα της παροδικής ζωής – το υλικό σώμα – στο διαρκέστερο, αθάνατης φύσης όχημα της μοροντιανής ψυχής, αλλά και πέρα από αυτό, στα επίπεδα εκείνα όπου η ψυχή εμποτίζεται από, και τελικά φθάνει στην κατάσταση της, πνευματικής πραγματικότητας. Η πραγματική αυτή μεταφορά από τον σύνδεσμο με την ύλη στην μοροντιανή ταυτοποίηση επιτυγχάνεται δια της ειλικρίνειας, της επιμονής και της σταθερότητας των αποφάσεων των ανθρώπινων πλασμάτων που αναζητούν τον Θεό.
112:3.1 Οι Ουραντιανοί, γενικά, αναγνωρίζουν μόνο ένα είδος θανάτου, την φυσική παύση των ζωτικών ενεργειών. Σχετικά, όμως, με την προσωπικότητα, υπάρχουν στην πραγματικότητα τρία είδη:
112:3.2 1. Ο Πνευματικός θάνατος (ο θάνατος της ψυχής). Εάν και όταν ο θνητός άνθρωπος απορρίψει, τελικά, τη σωτηρία, όταν κηρυχθεί πνευματικά αφερέγγυος, όταν πτωχεύσει στο μοροντιανό επίπεδο, κατά την από κοινού άποψη του Προσαρμοστή και του σεραφείμ σωτηρίας, όταν μια τέτοια σύντονη εισήγηση καταγραφεί στην Ουβέρσα και αφού οι Ελεγκτές και οι ανακλαστικοί συνεργάτες τους πιστοποιήσουν τα στοιχεία αυτά, αμέσως μετά οι κυβερνήτες του Όρβοντον επιτάσσουν την άμεση απαλλαγή του ενοικούντος Προσαρμοστή. Αλλ’ αυτή η απαλλαγή του Προσαρμοστή κατ’ ουδένα τρόπο επηρεάζει τα καθήκοντα του ατομικού, ή ομαδικού σεραφείμ, που ασχολείται με το άτομο αυτό, το οποίο εγκαταλείφθηκε από τον Προσαρμοστή. Το είδος αυτό του θανάτου είναι τελεσίδικο στη σημασία του, ανεξάρτητα από την προσωρινή συνέχιση των ζωτικών ενεργειών του φυσικού και του διανοητικού μηχανισμού. Από την κοσμική άποψη, ο άνθρωπος είναι ήδη νεκρός. Η συνέχιση της ζωής δηλώνει, απλά, την διατήρηση της υλικής κεκτημένης ταχύτητας των κοσμικών ενεργειών.
112:3.3 2. Ο διανοητικός θάνατος (ο θάνατος του νου.) Όταν τα ζωτικά κυκλώματα της ανώτερης συνοδού λειτουργίας διασπώνται, εξ αιτίας διανοητικών παρεκκλίσεων, ή εξ αιτίας μερικής καταστροφής των μηχανισμών του εγκεφάλου και, εάν αυτές οι συνθήκες περάσουν ένα κρίσιμο, μη αναστρέψιμο, σημείο, ο ενοικών Προσαρμοστής απαλλάσσεται άμεσα για να πάει στον Ντιβίνινγκτον. Στα αρχεία του σύμπαντος η θνητή προσωπικότητα θεωρείται ότι συναντήθηκε με το θάνατο οποτεδήποτε τα βασικά διανοητικά κυκλώματα της ανθρώπινης βούλησης-δράσης καταστραφούν. Και πάλι, αυτός είναι θάνατος, ανεξάρτητα από τη συνεχιζόμενη λειτουργία των ζωτικών μηχανισμών του υλικού σώματος. Το σώμα, χωρίς τον θεληματικό νου δεν είναι πλέον ανθρώπινο, ανάλογα, όμως, με τις πρότερες επιλογές της ανθρώπινης βούλησης, η ψυχή ενός τέτοιου ατόμου μπορεί να σωθεί.
112:3.4 3. Ο φυσικός θάνατος (ο θάνατος του σώματος και του νου.) Όταν ο θάνατος συναντήσει μια ανθρώπινη ύπαρξη, ο Προσαρμοστής παραμένει στο κάστρο του νου, έως ότου αυτός πάψει να λειτουργεί ως ευφυής μηχανισμός, την ώρα, περίπου, που οι μετρήσιμες εγκεφαλικές ενέργειες σταματήσουν τις ρυθμικές, ζωτικές τους διακυμάνσεις. Μετά τη διάλυση αυτή, ο Προσαρμοστής αποχαιρετά τη χαμένη διάνοια, αθόρυβα, όπως είχε εισέλθει σ’ αυτήν χρόνια πριν και προχωρεί προς τον Ντιβίνινγκτον μέσω της Ουβέρσα.
112:3.5 Μετά το θάνατο το υλικό σώμα επιστρέφει στον κόσμο των στοιχείων από τα οποία προήλθε, διατηρούνται, ωστόσο, δύο μη υλικοί παράγοντες της σωζόμενης προσωπικότητας: ο προϋπάρχων Προσαρμοστής της Σκέψης, με τις καταγεγραμμένες μνήμες της θνητής διαδρομής πηγαίνει στον Ντιβίνινγκτον[3]. Παραμένει, επίσης, υπό την επιτήρηση του φρουρού του πεπρωμένου, η αθάνατη μοροντιανή ψυχή του νεκρού ανθρώπου. Οι φάσεις και οι μορφές αυτές της ψυχής, αυτοί οι κάποτε κινητικοί, αλλά τώρα πλέον στατικοί, τύποι ταυτότητας είναι βασικές για την επαναπροσωποποίηση στους μοροντιανούς κόσμους. Και είναι η επανένωση του Προσαρμοστή και της ψυχής που ανασυγκροτεί τη διασωθείσα προσωπικότητα, αυτό που σας ξαναδίνει τη συνείδηση, τη στιγμή της μοροντιανής αφύπνισης.
112:3.6 Για εκείνους που δεν διαθέτουν προσωπικούς σεραφικούς φρουρούς, οι ομαδικοί συνοδοί πιστά και αποτελεσματικά επιτελούν την ίδια υπηρεσία της φύλαξης της ταυτότητας και της ανάστασης της προσωπικότητας. Τα σεραφείμ είναι απαραίτητα στην ανασυγκρότηση της προσωπικότητας.
112:3.7 Τη στιγμή του θανάτου ο Προσαρμοστής της Σκέψης χάνει, προσωρινά την προσωπικότητα, αλλά όχι την ταυτότητα. Το ανθρώπινο υποκείμενο χάνει, προσωρινά, την ταυτότητα, αλλά όχι την προσωπικότητα. Στους κόσμους-δώματα και τα δύο επανενώνονται σε αιώνια παρουσία. Ποτέ ένας αναχωρήσας Προσαρμοστής της Σκέψης δεν επιστρέφει στη γη ως η ύπαρξη στην οποία ενοίκησε προηγούμενα. Ποτέ η προσωπικότητα δεν εκδηλώνεται χωρίς την ανθρώπινη βούληση. Και ποτέ ένας άνθρωπος που στερήθηκε τον Προσαρμοστή του δεν εκδηλώνει, μετά θάνατον, ενεργητική ταυτότητα και με κανένα τρόπο δεν εγκαθιστά επικοινωνία με τα ζωντανά πλάσματα της γης. Τέτοιες, στερημένες από τον Προσαρμοστή τους, ψυχές είναι ολοκληρωτικά και απόλυτα χωρίς συνείδηση, κατά τον μακρύ, ή σύντομο ύπνο του θανάτου. Δεν μπορεί να γίνει καμία εκδήλωση προσωπικότητας, ή ικανότητα επικοινωνίας με άλλες προσωπικότητες, μέχρις ότου ολοκληρωθεί η σωτηρία. Σ’ εκείνους που πηγαίνουν στους κόσμους-δώματα δεν επιτρέπεται να αποστέλλουν μηνύματα στους αγαπημένους τους. Αποτελεί τακτική σ’ όλα τα σύμπαντα να απαγορεύεται παρόμοια επικοινωνία κατά την περίοδο της τρέχουσας απονομής.
112:4.1 Όταν επισυμβεί θάνατος υλικής, διανοητικής, ή πνευματικής φύσης, ο Προσαρμοστής αποχαιρετά το θνητό οικοδεσπότη του και φεύγει για τον Ντιβίνινγκτον. Από το αρχηγείο του τοπικού σύμπαντος και του υπερσύμπαντος, λαμβάνει χώρα μια ανακλαστική επικοινωνία με τους επόπτες και των δύο κυβερνήσεων και ο Ελεγκτής καταχωρείται με τον ίδιο αριθμό που κατεγράφη κατά την είσοδό του στο χώρο του χρόνου.
112:4.2 Κατά κάποιο τρόπο, όχι απόλυτα κατανοητό, οι Συμπαντικοί Ελεγκτές μπορούν να αποκτήσουν μια επιτομή της ανθρώπινης ζωής, όπως αυτή ενσωματώνεται στο αντίγραφο των εγγραφών του Προσαρμοστή πάνω στις πνευματικές αξίες και τις μοροντιανές έννοιες του ενοικηθέντος νου. Οι Ελεγκτές μπορούν να κατανοήσουν την εκδοχή του Προσαρμοστή πάνω στον σωζόμενο χαρακτήρα και τις πνευματικές ιδιότητες του νεκρού ατόμου και όλα αυτά τα στοιχεία, μαζί με τα σεραφικά αρχεία είναι έτοιμα να παρουσιασθούν τη στιγμή της κρίσης του συγκεκριμένου ατόμου. Η πληροφορία αυτή χρησιμοποιείται, επίσης, για να επιβεβαιωθούν οι εντολές εκείνες του υπερσύμπαντος οι οποίες καθιστούν δυνατόν, για ορισμένους ανερχόμενους, το να αρχίσουν αμέσως τη μοροντιανή διαδρομή τους, να προχωρήσουν στους κόσμους-δώματα κατά τη στιγμή της θνητής διάλυσης, πριν από τον επίσημο τερματισμό μιας πλανητικής απονομής.
112:4.3 Μετά το φυσικό θάνατο, εκτός από την περίπτωση ατόμων τα οποία μεταφέρονται ενόσω ζουν ακόμη, ο απαλλαγείς Προσαρμοστής πηγαίνει αμέσως στον πλανήτη-πατρίδα του, τον Ντιβίνινγκτον. Οι λεπτομέρειες του τι συμβαίνει σ’ αυτό τον κόσμο κατά την περίοδο αναμονής της ουσιαστικής επανεμφάνισης του σωζόμενου θνητού εξαρτάται, κυρίως, από το εάν η ανθρώπινη ύπαρξη ανέρχεται στους κόσμους-δώματα συνεπεία των ατομικών της ιδιοτήτων, ή περιμένει την απονεμητική κλήτευση των κοιμώμενων διασωθέντων μιας πλανητικής εποχής.
112:4.4 Αν ο θνητός σύντροφος ανήκει σε ομάδα που θα επαναπροσωποποιηθεί με το πέρας της απονομής, ο Προσαρμοστής δεν θα επιστρέψει αμέσως στον κόσμο-δώμα του συστήματος όπου υπηρέτησε προηγούμενα, αλλά αναλόγως της επιλογής του, θα λάβει μέρος σε μία από τις ακόλουθες προσωρινές αποστολές:
112:4.5 1. Θα ενταχθεί στις τάξεις των Χαμένων Ελεγκτών για μη αποκαλυφθείσες υπηρεσίες.
112:4.6 2. Θα αναλάβει, για μία χρονική περίοδο, την επιτήρηση του καθεστώτος του Παραδείσου.
112:4.7 3. Θα εγγραφεί σε ένα από τα πολλά σχολεία εξάσκησης του Ντιβίνινγκτον.
112:4.8 4. Θα παραμείνει για ένα χρονικό διάστημα ως σπουδαστής-παρατηρητής σε μία από τις έξι ιερές σφαίρες οι οποίες συνιστούν το κύκλωμα των παραδείσιων κόσμων του Πατέρα.
112:4.9 5. Θα ενταχθεί στην υπηρεσία αποστολής μηνυμάτων των Προσωποποιημένων Προσαρμοστών.
112:4.10 6. Θα γίνει βοηθός καθοδηγητής στα σχολεία του Ντιβίνινγκτον, τα οποία είναι αφιερωμένα στην εκπαίδευση των Ελεγκτών που ανήκουν στην παρθενική ομάδα.
112:4.11 7. Θα του ανατεθεί να επιλέξει μια ομάδα πιθανών κόσμων στους οποίους θα υπηρετήσει στην περίπτωση που υπάρχει εύλογη αιτία να πιστεύεται ότι ο θνητός του σύντροφος μπορεί να έχει απορρίψει τη σωτηρία.
112:4.12 Αν, όταν σας προλάβει ο θάνατος, έχετε φθάσει στο τρίτο κύκλωμα, ή σ’ ένα χώρο ανώτερο και εξ αυτού σας έχει δοθεί ένας ατομικός φρουρός του πεπρωμένου, και αν η τελική καταγραφή της περίληψης πάνω στον σωζόμενο χαρακτήρα, που υποβάλλεται από τον Προσαρμοστή, πιστοποιηθεί ανεπιφύλακτα από τον φρουρό του πεπρωμένου – αν τόσο το σεραφείμ όσο και ο Προσαρμοστής συμφωνήσουν, βασικά, σε κάθε επί μέρους θέμα των αρχείων ζωής και των εισηγήσεων – αν οι Συμπαντικοί Ελεγκτές και οι ανακλαστικοί βοηθοί τους στην Ουβέρσα επιβεβαιώσουν αυτά τα στοιχεία και το πράξουν αυτό χωρίς αμφιλογία, ή επιφύλαξη, στην περίπτωση αυτή οι Αρχαίοι των Ημερών μεταδίδουν το μήνυμα της ανώτερης κατάστασης του ατόμου μέσω της κυκλωμάτων επικοινωνίας στον Σάλβινγκτον και, μόλις αυτό γνωστοποιηθεί, οι δικαστές του Κυριάρχου του Νέβαδον διατάσσουν την άμεση μετάβαση της σωθείσας ψυχής στις αίθουσες ανάστασης των κόσμων-δωμάτων.
112:4.13 Αν το εξ ανθρώπων άτομο σωθεί χωρίς καθυστέρηση, ο Προσαρμοστής, έτσι μου εμπιστεύθηκαν, καταχωρείται στον Ντιβίνινγκτον, πηγαίνει στον Παράδεισο για να συναντήσει τον Πατέρα του Σύμπαντος, επιστρέφει αμέσως και γίνεται δεκτός από τους Προσωποποιημένους Προσαρμοστές που υπηρετούν στο υπερσύμπαν και στο τοπικό σύμπαν, λαμβάνει την αναγνώριση του ανώτερου Προσωποποιημένου Ελεγκτή του Ντιβίνινγκτον και τότε, δια μιας, περνά στην «πραγμάτωση της μετάστασης της ταυτότητας,» κλητευόμενος από εκεί κατά την τρίτη περίοδο και στον κόσμο-δώμα, με την πραγματική μορφή της προσωπικότητας που είναι έτοιμη για την υποδοχή της διασωθείσας ψυχής του θνητού της γης, αφού αυτή η μορφή έχει προβληθεί από τον φρουρό του πεπρωμένου.
112:5.1 Το εγώ αποτελεί κοσμική πραγματικότητα, υλική, ή μοροντιανή, είτε πνευματική. Η ουσία του προσωπικού είναι η πλήρωση του Πατέρα του Σύμπαντος, που δρα εντός του και για λογαριασμό του, ή μέσω των πολύμορφων συμπαντικών του επιδράσεων. Το να πούμε ότι μια ύπαρξη είναι προσωπική, σημαίνει το να αναγνωρίσουμε τη σχετική εξατομίκευση μιας τέτοιας ύπαρξης μέσα στον κοσμικό οργανισμό. Η ζώσα δημιουργία δεν είναι παρά μία άπειρα ολοκληρωμένη συσσώρευση πραγματικών μονάδων, που όλες τους υπόκεινται, λίγο-πολύ, στο πεπρωμένο του συνόλου. Εκείνες, όμως, που είναι προσωπικές, έχουν δεχθεί το χάρισμα της ουσιαστικής επιλογής του να αποδεχθούν το πεπρωμένο, ή να το απορρίψουν.
112:5.2 Εκείνο που προέρχεται από τον Πατέρα είναι αιώνιο, όπως ο Πατέρας και τούτο αληθεύει, σαφώς, για την προσωπικότητα την οποία ο Θεός δίνει με την ελεύθερη βούλησή του, όπως είναι επίσης και για τον Προσαρμοστή της Σκέψης, ένα πραγματικό κλάσμα του Θεού[4]. Η προσωπικότητα του ανθρώπου είναι αιώνια, αλλά ως προς την ταυτότητα, μια περιορισμένη αιώνια πραγματικότητα. Έχοντας εμφανισθεί ως απόκριση στο θέλημα του Πατέρα, η προσωπικότητα θα φθάσει το πεπρωμένο του Θείου, αλλά ο άνθρωπος πρέπει να διαλέξει αν θα είναι, ή όχι, παρών κατά την επίτευξη ενός τέτοιου πεπρωμένου. Αν αποτύχει αυτή η επιλογή, η προσωπικότητα φθάνει στην εμπειρική Θεότητα άμεσα και γίνεται μέρος του Υπέρτατου Όντος. Ο κύκλος είναι προδιαδεγραμμένος, αλλά η συμμετοχή του ανθρώπου σ’ αυτόν είναι προαιρετική, ατομική και εμπειρική.
112:5.3 Η θνητή ταυτότητα αποτελεί μια παροδική, ισόβια συνθήκη στο σύμπαν. Είναι πραγματική μόνο μέχρι του σημείου στο οποίο η προσωπικότητα επιλέγει να γίνει ένα συνεχές συμπαντικό φαινόμενο. Αυτή είναι η ουσιώδης διαφορά μεταξύ του ανθρώπου και ενός ενεργειακού συστήματος: Το ενεργειακό σύστημα πρέπει να συνεχίσει, δεν έχει επιλογή. Ο άνθρωπος, όμως, μπορεί να κάνει τα πάντα για τον καθορισμό του ίδιου του πεπρωμένου του. Ο Προσαρμοστής είναι, πράγματι, ο δρόμος για τον Παράδεισο, αλλά ο άνθρωπος οφείλει ο ίδιος να επιδιώξει το δρόμο αυτό, με τις ίδιες τις αποφάσεις του, την ίδια την ελεύθερη βούλησή του.
112:5.4 Οι ανθρώπινες υπάρξεις διαθέτουν ταυτότητα μόνο κατά την υλική έννοια. Παρόμοιες ιδιότητες του εαυτού εκφράζονται μέσω του υλικού νου, όπως αυτός λειτουργεί στο ενεργειακό σύστημα της διάνοιας. Όταν λέμε ότι ο άνθρωπος έχει ταυτότητα, αναγνωρίζουμε ότι διαθέτει ένα διανοητικό κύκλωμα το οποίο έχει τεθεί σε δευτερεύουσα θέση έναντι των πράξεων και των επιλογών της βούλησης της ανθρώπινης προσωπικότητας. Αλλά αυτή είναι μία υλική και εντελώς προσωρινή εκδήλωση, όπως ακριβώς το ανθρώπινο έμβρυο είναι ένα μεταβατικό, παρασιτικό στάδιο της ανθρώπινης ζωής. Οι ανθρώπινες υπάρξεις, από κοσμική προοπτική, γεννώνται, ζουν και πεθαίνουν σε μία σχετική χρονική στιγμή. Η θνητή προσωπικότητα, όμως, δια των ιδίων των επιλογών της, διαθέτει τη δύναμη να μεταφέρει το κέντρο της ταυτότητάς της από το παροδικό υλικό-διανοητικό σύστημα, στο ανώτερο ψυχικό-μοροντιανό σύστημα το οποίο, σε συνεργασία με τον Προσαρμοστή της Σκέψης, είναι φτιαγμένο ως νέο όχημα για την εκδήλωση της προσωπικότητας.
112:5.5 Και τούτη είναι η ίδια η δύναμη της επιλογής, το συμπαντικό έμβλημα των πλασμάτων ελεύθερης βούλησης, που συνιστά τη μεγαλύτερη ευκαιρία του ανθρώπου και την υπέρτατη κοσμική του ευθύνη. Από την ακεραιότητα της ανθρώπινης βούλησης εξαρτάται το αιώνιο πεπρωμένο του μελλοντικού τελικιστή. Από την ειλικρίνεια της ανθρώπινης ελεύθερης βούλησης εξαρτάται ο θείος Προσαρμοστής για αιώνια προσωπικότητα. Από την πιστότητα της ανθρώπινης επιλογής εξαρτάται ο Πατέρας του Σύμπαντος για την πραγμάτωση ενός νέου, ανελισσόμενου υιού. Από τη σταθερότητα και τη σύνεση της απόφασης-δράσης εξαρτάται το Υπέρτατο Ον για την πραγμάτωση της δια της εμπειρίας εξέλιξης.
112:5.6 Παρά το ότι οι κοσμικοί κύκλοι της ανάπτυξης της προσωπικότητας πρέπει, τελικά, να κατακτώνται, αν, χωρίς τούτο να οφείλεται σε λάθος σας, τα ατυχήματα του χρόνου και τα μειονεκτήματα της υλικής ύπαρξης, σας εμποδίζουν να κατακτήσετε αυτά τα επίπεδα στον πλανήτη όπου γεννηθήκατε, αν οι προθέσεις και οι επιθυμίες σας αξίζουν να σωθούν, υπάρχουν οι αποφάσεις της παράτασης της επιτήρησης. Θα σας παραχωρηθεί επιπλέον χρόνος, για να αποκαλύψετε, στο πλαίσιό του, τον εαυτό σας.
112:5.7 Αν υπάρξει αμφιβολία ως προς την σκοπιμότητα της προώθησης μιας ανθρώπινης ταυτότητας στους κόσμους-δώματα, οι κυβερνήσεις του σύμπαντος πάντοτε κυριαρχούν στα ατομικά συμφέροντα του συγκεκριμένου ατόμου. Προωθούν, χωρίς δισταγμό, μια τέτοια ψυχή στο επίπεδο της μεταβατικής ύπαρξης, ενώ εξακολουθούν τις παρατηρήσεις τους πάνω στην αναδυόμενη μοροντιανή πρόθεση και τον πνευματικό στόχο. Έτσι, η θεία δικαιοσύνη επιτυγχάνει σίγουρα και το θείο έλεος έχει άλλη μία ευκαιρία να εφαρμόσει τη λειτουργία του.
112:5.8 Οι κυβερνήσεις του Όρβοντον και του Νέβαδον δεν επικαλούνται απόλυτη τελειότητα για τη λεπτομερή διεξαγωγή του συμπαντικού σχεδίου της επαναπροσωποποίησης των θνητών, αλλά βεβαίως επικαλούνται και πράγματι επιδεικνύουν υπομονή, ανοχή, κατανόηση και ελεήμονα ευμένεια. Προτιμούμε να αναλάβουμε τον κίνδυνο μιας εξέγερσης ενός συστήματος από το να διακινδυνεύσουμε να αποστερηθεί ένας αγωνιζόμενος θνητός, οποιουδήποτε εξελικτικού κόσμου, την αιώνια ευδαιμονία της επιδίωξης της ανελικτικής πορείας.
112:5.9 Τούτο δεν σημαίνει ότι οι ανθρώπινες υπάρξεις πρόκειται να απολαύσουν μία δεύτερη ευκαιρία εν όψει της απόρριψης μιας πρώτης, καθόλου μάλιστα. Σημαίνει, όμως, σίγουρα, ότι όλα τα αυτόβουλα πλάσματα πρόκειται να βιώσουν μία πραγματική ευκαιρία να κάνουν μία βέβαιη, συνειδητή και τελική επιλογή. Οι κυρίαρχοι Δικαστές των συμπάντων δεν θα απορρίψουν5 οποιαδήποτε ύπαρξη που διαθέτει προσωπικότητα και που δεν έχει κάνει τελικά και ολοκληρωτικά την αιώνια επιλογή. Η ψυχή του ανθρώπου πρέπει να λάβει και θα της δοθεί πλήρης και επαρκής ευκαιρία για να αποκαλύψει τις αληθείς προθέσεις της και τους πραγματικούς στόχους της.
112:5.10 Όταν πεθαίνουν οι πλέον προηγμένοι πνευματικά και κοσμικά θνητοί, πηγαίνουν αμέσως στους κόσμους-δώματα. Γενικά, η πρόβλεψη αυτή λειτουργεί για εκείνους που τους έχουν δοθεί ατομικοί σεραφικοί φρουροί. Άλλοι θνητοί μπορεί να κρατηθούν ως την εποχή κατά την οποία θα ολοκληρωθεί η κρίση των υποθέσεών τους, μετά την οποία μπορούν να προχωρήσουν στους κόσμους-δώματα, ή να ενταχθούν στις τάξεις των κοιμώμενων διασωθέντων, οι οποίοι θα επαναπροσωποποιηθούν μαζικά με το πέρας της παρούσας πλανητικής απονομής.
112:5.11 Υπάρχουν δύο δυσκολίες που εμποδίζουν τις προσπάθειές μου να εξηγήσω τι ακριβώς συμβαίνει σ’ εσάς όταν πεθαίνετε, τον επιζώντα εαυτό σας που είναι ξεχωριστός από τον αναχωρούντα Προσαρμοστή. Η μία από τις δυσκολίες αυτές είναι η αδυναμία μου να μεταβιβάσω στο δικό σας επίπεδο αντίληψης μια επαρκή περιγραφή των διεργασιών στο όριο του φυσικού και του μοροντιανού χώρου. Η άλλη δημιουργείται από τους περιορισμούς που έχουν επιβληθεί στην αποστολή μου, ως αποκαλυπτή της αλήθειας από τις ουράνιες κυβερνώσες αρχές της Ουράντια. Υπάρχουν πολλές ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες που θα μπορούσαν να παρουσιασθούν, αλλά τις αποκρύπτω σύμφωνα με την εισήγηση των άμεσων επιτηρητών του πλανήτη σας. Εντός, όμως, των ορίων που μου επιτρέπονται, τόσα μόνο μπορώ να σας πω:
112:5.12 Υπάρχει κάτι πραγματικό, κάτι που σχετίζεται με την ανθρώπινη εξέλιξη, κάτι πέραν του Ελεγκτή των μυστηρίων που ζει μετά το θάνατο. Αυτή η νεοεμφανιζόμενη οντότητα είναι η ψυχή και ζει μετά το θάνατο τόσο του φυσικού σας σώματος όσο και του υλικού νου σας[5]. Η οντότητα αυτή είναι το από κοινού παιδί της συνδυασμένης ζωής και των προσπαθειών του ανθρώπινου εγώ σας, μαζί με το θείο εγώ σας, τον Προσαρμοστή. Το παιδί αυτό, με τον ανθρώπινο και με τον θείο γονέα, συνιστά το επιζών στοιχείο γήινης προέλευσης. Είναι ο μοροντιανός εαυτός, η αθάνατη ψυχή.
112:5.13 Το παιδί αυτό, το διαρκώς σημαντικό, που αξίζει να σωθεί, είναι εντελώς αναίσθητο κατά την περίοδο από το θάνατο ως την επαναπροσωποποίηση και βρίσκεται στη φροντίδα του σεραφικού φρουρού του πεπρωμένου καθ’ όλη τη διάρκεια της περιόδου αναμονής. Δεν θα λειτουργήσετε ως ενσυνείδητη ύπαρξη μετά θάνατον, έως ότου αποκτήσετε την καινούργια συνείδηση της μορόντια στους κόσμους-δώματα της Σατάνια.
112:5.14 Κατά το θάνατο, η λειτουργική ταυτότητα που συνδέεται με την ανθρώπινη προσωπικότητα διασπάται δια του τερματισμού του ζωτικού μηχανισμού. Η ανθρώπινη προσωπικότητα, ενώ υπερβαίνει τα συνιστώντα μέρη της, εξαρτάται από αυτά για τη λειτουργική της ταυτότητα. Η παύση της ζωής καταστρέφει τα φυσικά εγκεφαλικά πρότυπα που δέχονται το χάρισμα της διάνοιας και η διάσπαση της διάνοιας τερματίζει τη συνείδηση του ανθρώπου. Η συνείδηση του πλάσματος αυτού δεν μπορεί να επανεμφανισθεί στη συνέχεια, μέχρις ότου διευθετηθεί μία κοσμική κατάσταση, η οποία θα επιτρέψει στην ίδια ανθρώπινη προσωπικότητα, πάλι, να λειτουργήσει συνδεδεμένη με τη ζώσα ενέργεια.
112:5.15 Κατά τη μετάβαση των διασωθέντων θνητών από τον κόσμο προέλευσής τους στους κόσμους-δώματα, είτε αυτοί βιώνουν ανασυγκρότηση της προσωπικότητας στον τρίτο κύκλο,6 είτε ανέρχονται κατά τη στιγμή μιας ομαδικής ανάστασης, το αρχείο της σύστασης της προσωπικότητας φυλάσσεται πιστά από τους αρχαγγέλους ειδικών δραστηριοτήτων των κόσμων τους. Οι υπάρξεις αυτές δεν είναι συνοδοί της προσωπικότητας (όπως είναι οι φύλακες-σεραφείμ για την ψυχή), αλλά είναι, παρ’ όλα ταύτα, αληθές ότι κάθε αναγνωρίσιμη συνιστώσα της προσωπικότητας φυλάσσεται επιτυχώς υπό την επιτήρηση αυτών των αξιόπιστων διαχειριστών της ανθρώπινης σωτηρίας. Ως προς το πού ακριβώς βρίσκεται η ανθρώπινη προσωπικότητα κατά την περίοδο που μεσολαβεί μεταξύ του θανάτου και της σωτηρίας, δεν το γνωρίζουμε.
112:5.16 Η κατάσταση η οποία καθιστά την επαναπροσωποποίηση δυνατή, δημιουργείται στις αίθουσες ανάστασης των μοροντιανών πλανητών υποδοχής ενός τοπικού σύμπαντος. Εδώ, σ’ αυτές τις αίθουσες όπου συγκροτείται η ζωή, οι εποπτεύουσες αρχές παρέχουν τη σχέση εκείνη της συμπαντικής ενέργειας – μοροντιανής, διανοητικής και πνευματικής – η οποία καθιστά δυνατή την επανάκτηση της συνείδησης του κοιμώμενου διασωθέντος. Η ανασυγκρότηση των συνιστώντων μερών μιας, κάποτε, υλικής προσωπικότητας περιλαμβάνει:
112:5.17 1. Τη δημιουργία μιας κατάλληλης μορφής, ενός μοροντιανού ενεργειακού προτύπου, στο οποίο ο νέος διασωθείς μπορεί να επικοινωνήσει με την μη-πνευματική πραγματικότητα και εντός του οποίου η μοροντιανή μεταβλητή της κοσμικής διάνοιας μπορεί να κυκλωματοποιηθεί.
112:5.18 2. Την επιστροφή του Προσαρμοστή στο εν αναμονή μοροντιανό πλάσμα. Ο Προσαρμοστής είναι ο αιώνιος συνοδός της ανελισσόμενης ταυτότητάς σας. Ο Ελεγκτής σας αποτελεί την απόλυτη διασφάλιση ότι εσείς ο ίδιος και όχι κάποιος άλλος θα καταλάβει τη μοροντιανή μορφή που δημιουργήθηκε για την αφύπνιση της προσωπικότητάς σας. Και ο Προσαρμοστής θα είναι παρών κατά την ανασυγκρότηση της προσωπικότητάς σας, για να παίξει, άλλη μία φορά, το ρόλο του προς τον Παράδεισο οδηγού του διασωθέντος εαυτού σας.
112:5.19 3. Όταν αυτές οι προϋποθέσεις για την επαναπροσωποποίηση εξασφαλισθούν,7 ο σεραφικός φρουρός των λανθανουσών δυνατοτήτων της κοιμώμενης, αθάνατης ψυχής με τη βοήθεια πολυάριθμων κοσμικών προσωπικοτήτων, εναποθέτει αυτή τη μοροντιανή οντότητα επί και εντός της εν αναμονή ευρισκόμενης μορφής της διανοίας-σώματος, ενώ δεσμεύει το εξελικτικό αυτό παιδί του Υπέρτατου σε αιώνια συνεργασία με τον αναμένοντα Προσαρμοστή. Και τούτο ολοκληρώνει την επαναπροσωποποίηση, την ανασυγκρότηση της μνήμης, της ενόρασης και της συνείδησης – την ταυτότητα.
112:5.20 Το γεγονός της επαναπροσωποποίησης συνίσταται στην οικειοποίηση της κυκλωματοποιημένης μοροντιανής φάσης της πρόσφατα διαχωρισμένης κοσμικής διάνοιας από το ανθρώπινο εγώ που αφυπνίζεται. Το φαινόμενο της προσωπικότητας εξαρτάται από τη διατήρηση της ταυτότητας των αντιδράσεων του εγώ προς το συμπαντικό περιβάλλον. Και τούτο μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσω της διανοίας. Το εγώ διατηρείται παρά τη συνεχή μεταβολή όλων των επί μέρους στοιχείων του εαυτού. Στη φυσική ζωή, η αλλαγή είναι σταδιακή. Στο θάνατο και κατά την επαναπροσωποποίηση η αλλαγή είναι αιφνίδια. Η αληθής υπόσταση κάθε εγώ (προσωπικότητας) είναι ικανή να λειτουργήσει ανταποκρινόμενη στις συμπαντικές συνθήκες εξ αιτίας της ακατάπαυστης αλλαγής των συνιστώντων μερών της. Η στασιμότητα τερματίζεται με τον αναπόφευκτο θάνατο. Η ανθρώπινη ζωή είναι μια ατέλειωτη αλλαγή των παραγόντων της ζωής, ενοποιημένων από τη σταθερότητα της αμετάβλητης προσωπικότητας.
112:5.21 Και όταν, λοιπόν, ξυπνήσετε στους κόσμους-δώματα της Τζερουζέμ, θα είστε τόσο αλλαγμένοι, ο πνευματικός μετασχηματισμός θα είναι τόσο μεγάλος που, αν δεν υπήρχαν ο Προσαρμοστής σας της Σκέψης και ο φρουρός του πεπρωμένου, που τόσο καλά συνδέουν την καινούργια σας ζωή στους καινούργιους κόσμους με την παλιά σας ζωή στον πρώτο κόσμο, θα είχατε, αρχικά, δυσκολία στο να συνδέσετε τη νέα μοροντιανή σας συνείδηση με την αναγεννώμενη ανάμνηση της προηγούμενης ταυτότητάς σας. Παρά τη συνέχιση του ατομικού εγώ, μεγάλο μέρος της θνητής ζωής θα σας φανεί, αρχικά, σαν ένα ασαφές και θολό όνειρο. Ο χρόνος, όμως, θα αποσαφηνίσει πολλές ανθρώπινες σχέσεις.
112:5.22 Ο Προσαρμοστής της Σκέψης θα ανακαλέσει και θα σας επαναλάβει μόνον εκείνες τις μνήμες και τις εμπειρίες που αποτελούν μέρος και είναι βασικές για την πορεία σας στο σύμπαν. Αν ο Προσαρμοστής υπήρξε σύντροφος κατά την εξέλιξη οποιασδήποτε κατάστασης στην ανθρώπινη διάνοια, τότε αυτές οι άξιες λόγου εμπειρίες σώζονται στην αιώνια συνείδηση του Προσαρμοστή. Μεγάλο, ωστόσο, μέρος της περασμένης σας ζωής και των αναμνήσεών της, μη έχοντας ούτε πνευματική σημασία, ούτε μοροντιανή αξία, θα σβήσει μαζί με τον υλικό εγκέφαλο. Μεγάλο μέρος της υλικής εμπειρίας θα χαθεί σαν παλιά σκαλωσιά που, αφού σας γεφύρωσε με το μοροντιανό επίπεδο, δεν εξυπηρετεί κανένα, πλέον, σκοπό στο σύμπαν. Η προσωπικότητα, όμως και οι σχέσεις μεταξύ των προσωπικοτήτων ποτέ δεν γίνονται σκαλωσιές[6]. Η ανθρώπινη μνήμη των σχέσεων της προσωπικότητας έχει κοσμική αξία και θα διατηρηθεί. Στους κόσμους-δώματα θα γνωρίσετε και θα γνωρισθείτε, αλλά το κυριότερο, θα θυμηθείτε και θα σας θυμηθούν οι, κάποτε, σύντροφοί σας κατά τη σύντομη, αλλά συναρπαστική ζωή σας στην Ουράντια.
112:6.1 Όπως ακριβώς μια πεταλούδα βγαίνει από την κατάσταση της προνύμφης, έτσι και οι πραγματικές προσωπικότητες των ανθρώπινων πλασμάτων αναδύονται στους κόσμους-δώματα, αποκαλυπτόμενες για πρώτη φορά, χωρίς το παλιό τους σάβανο από φθαρτή σάρκα. Η μοροντιανή πορεία στο τοπικό σύμπαν έχει να κάνει με τη συνεχιζόμενη ανέλιξη του μηχανισμού της προσωπικότητας από το αρχικό μοροντιανό επίπεδο της ύπαρξης της ψυχής, προς το τελικό μοροντιανό επίπεδο της προοδευτικής πνευματικότητας.
112:6.2 Είναι δύσκολο να σας πληροφορήσω πάνω στις μορφές της μοροντιανής σας προσωπικότητας για την πορεία στο τοπικό σύμπαν. Θα σας δοθούν τα μοροντιανά πρότυπα πάνω στα οποία είναι δυνατόν να εκδηλωθεί η προσωπικότητα. Και πρόκειται για καταστάσεις που, σε τελευταία ανάλυση, βρίσκονται πέρα από την αντίληψή σας. Παρόμοιες μορφές, ενώ είναι απόλυτα πραγματικές, δεν είναι ενεργειακά πρότυπα της υλικής κατάστασης την οποία τώρα κατανοείτε. Εξυπηρετούν, πάντως, τον ίδιο σκοπό στους κόσμους του τοπικού σύμπαντος τον οποίο εξυπηρετούν τα υλικά σας σώματα στους πλανήτες που γεννώνται οι άνθρωποι.
112:6.3 Ως ένα σημείο, η εμφάνιση της μορφής του υλικού σώματος ανταποκρίνεται στο χαρακτήρα της ταυτότητας της προσωπικότητας. Το φυσικό σώμα, πράγματι, ως ένα περιορισμένο βαθμό, αντανακλά κάτι από την εγγενή φύση της προσωπικότητας. Ακόμη μεγαλύτερο μέρος της αντανακλάται στην μοροντιανή μορφή. Στην υλική ζωή, οι άνθρωποι μπορεί εξωτερικά να είναι όμορφοι αν και εσωτερικά να είναι άσχημοι. Στη μοροντιανή ζωή και σε αυξανόμενο βαθμό στα ανώτερα επίπεδα, η μορφή της προσωπικότητας θα ποικίλει ευθέως ανάλογα προς τη φύση του εσώτερου ατόμου. Στο πνευματικό επίπεδο η εξωτερική μορφή και η εσωτερική φύση αρχίζουν να πλησιάζουν την απόλυτη ταυτοποίηση η οποία γίνεται ολοένα τελειότερη στα ανώτερα πνευματικά επίπεδα.
112:6.4 Στη μοροντιανή κατάσταση ο ανερχόμενος θνητός προικίζεται με την τροποποίηση του Νέβαδον που αφορά στο δώρο της κοσμικής διάνοιας του Κυρίαρχου Πνεύματος του Όρβοντον. Η ανθρώπινη διάνοια, αυτή καθ’ εαυτή, έχει χαθεί, έχει πάψει να υπάρχει ως εστιασμένη συμπαντική οντότητα, εκτός των αδιαφοροποίητων διανοητικών κυκλωμάτων του Δημιουργικού πνεύματος. Οι έννοιες, όμως και οι αξίες της θνητής διάνοιας δεν έχουν χαθεί. Ορισμένες φάσεις της διάνοιας συνεχίζονται στη σωζόμενη ψυχή. Ορισμένες εμπειρικές αξίες της πρότερης ανθρώπινης διάνοιας φυλάσσονται από τον Προσαρμοστή. Και παραμένουν στο τοπικό σύμπαν τα αρχεία της ανθρώπινης ζωής, όπως αυτή βιώθηκε στη σάρκα, μαζί με ορισμένες ζώσες καταχωρήσεις στις πολυάριθμες υπάρξεις που ασχολούνται με την τελική αξιολόγηση του ανερχόμενου θνητού, υπάρξεις που εκτείνονται σε κλίμακα από τα σεραφείμ ως τους Συμπαντικούς Ελεγκτές και, πιθανόν, πέραν αυτών, ως το Υπέρτατο.
112:6.5 Η βούληση ενός πλάσματος δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τη διάνοια, αλλά σίγουρα διατηρείται παρά την απώλεια του υλικού νου. Κατά το χρόνο αμέσως μετά τη σωτηρία, η ανελισσόμενη προσωπικότητα καθοδηγείται, σε μεγάλο βαθμό, από τα πρότυπα του χαρακτήρα που κληρονομήθηκαν από την ανθρώπινη ζωή, καθώς και από την νεοεμφανιζόμενη δραστηριότητα της μοροντιανής σοφίας. Και οι οδηγοί αυτοί προς την μανσονιανή8 συμπεριφορά λειτουργεί αποδεκτά στα πρώιμα στάδια της μοροντιανής ζωής και πριν από την ανάδυση της μοροντιανής βούλησης, ως πλήρως ανεπτυγμένης έκφρασης της βούλησης της ανερχόμενης προσωπικότητας.
112:6.6 Δεν υπάρχουν επενέργειες στην πορεία μέσα στο τοπικό σύμπαν που να συγκρίνονται με τα επτά συνοδά διανοητικά πνεύματα της ανθρώπινης υπόστασης. Η μοροντιανή διάνοια πρέπει να εξελιχθεί δια της άμεσης επαφής με την κοσμική διάνοια, όπως ακριβώς αυτή η κοσμική διάνοια έχει τροποποιηθεί και μεταβληθεί από τη δημιουργική πηγή της διάνοιας του τοπικού σύμπαντος – τον Θείο Λειτουργό.
112:6.7 Η ανθρώπινη διάνοια, πριν το θάνατο είναι συνειδητά ανεξάρτητη από την παρουσία του Προσαρμοστή. Η συνοδός διάνοια χρειάζεται μόνο το σχετικό υλικό-διανοητικό πρότυπο για να μπορέσει να λειτουργήσει. Αλλά η μοροντιανή ψυχή, όντας υπεράνω της συνοδού, δεν διατηρεί αυτοσυνείδηση χωρίς τον Προσαρμοστή, όταν αποστερηθεί τον υλικό-διανοητικό μηχανισμό. Αυτή η εξελισσόμενη ψυχή διαθέτει, πάντως, ένα συνεχή χαρακτήρα, ο οποίος προέρχεται από τις αποφάσεις της προηγούμενα συνδεδεμένης μ’ αυτήν συνοδού διάνοιας και ο χαρακτήρας αυτός δραστηριοποιείται ως μνήμη όταν τα πρότυπα εξ αυτού ενεργοποιηθούν από τον Προσαρμοστή που επιστρέφει.
112:6.8 Η διατήρηση της μνήμης αποτελεί απόδειξη της συνέχισης της ταυτότητας του αρχικού εγώ. Είναι βασική για να ολοκληρωθεί η αυτεπίγνωση της συνέχισης και της εξάπλωσης της προσωπικότητας. Οι θνητοί εκείνοι οι οποίοι ανελίσσονται χωρίς Προσαρμοστές εξαρτώνται από τις οδηγίες των σεραφικών βοηθών για την αναδόμηση της ανθρώπινης μνήμης. Κατά τα λοιπά, οι μοροντιανές ψυχές των δια του Πνεύματος συγχωνευθέντων θνητών δεν έχουν περιορισμό. Το πρότυπο της μνήμης διατηρείται στην ψυχή, αλλά το πρότυπο αυτό απαιτεί την παρουσία του πρότερου Προσαρμοστή για να αποκτήσει άμεσα αυτεπίγνωση ως συνεχής μνήμη. Χωρίς τον Προσαρμοστή, ο διασωθείς θνητός χρειάζεται πολύ χρόνο για να ξαναβρεί και να ξαναμάθει, να ξανακερδίσει τη συνειδητή μνήμη των εννοιών και των αξιών μιας πρότερης ύπαρξης.
112:6.9 Η ψυχή που αξίζει να σωθεί αντανακλά πιστά τις ποιοτικές αλλά και τις ποσοτικές δραστηριότητες και τα κίνητρα της υλικής διάνοιας, το προηγούμενο όχημα της ταυτότητας του εγώ. Επιλέγοντας την αλήθεια, την ομορφιά και την καλοσύνη, η ανθρώπινη διάνοια αρχίζει την προ-μοροντιανή της πορεία υπό την εποπτεία των επτά συνοδών διανοητικών πνευμάτων, ενωμένων υπό την καθοδήγηση του πνεύματος της σοφίας. Εν συνεχεία, με την ολοκλήρωση των επτά κύκλων του προ-μοροντιανού επιτεύγματος, η υπέρθεση του δώρου της μοροντιανής διάνοιας επί της συνοδού διάνοιας εγκαινιάζει την προ-πνευματική, ή μοροντιανή πορεία της προόδου μέσα στο τοπικό σύμπαν.
112:6.10 Όταν ένα πλάσμα φεύγει από τον πλανήτη όπου γεννήθηκε, αφήνει πίσω τη συνοδό λειτουργία και εξαρτάται μόνο από τη μοροντιανή διάνοια. Όταν ένας ανερχόμενος αφήνει το τοπικό σύμπαν, έχει φθάσει στο πνευματικό επίπεδο ύπαρξης, έχοντας περάσει πέρα από το μοροντιανό επίπεδο. Αυτή η νεοεμφανιζόμενη πνευματική οντότητα εναρμονίζεται, τότε, προς την άμεση λειτουργία της κοσμικής διάνοιας του Όρβοντον.
112:7.1 Η συγχώνευση με τον Προσαρμοστή της Σκέψης μεταδίδει αιώνιες αλήθειες στην προσωπικότητα, οι οποίες προηγουμένως ήσαν μόνο δυνητικές. Μεταξύ αυτών των νέων ιδιοτήτων μπορούν να αναφερθούν: η σταθεροποίηση της θείας ιδιότητας, η πέραν της αιωνιότητας εμπειρία και μνήμη, η αθανασία, καθώς και ένα είδος περιορισμένου, εν δυνάμει, απόλυτου.
112:7.2 Όταν η γήινη πορεία σας στην προσωρινή σας μορφή τελειώσει, θα ξυπνήσετε στις ακτές ενός καλύτερου κόσμου και στο τέλος θα ενωθείτε με τον πιστό σας Προσαρμοστή σε έναν αιώνιο εναγκαλισμό[7][8]. Και η ένωση αυτή συνιστά το μυστήριο όπου ο Θεός και ο άνθρωπος γίνονται ένα, το μυστήριο της εξέλιξης του πεπερασμένου πλάσματος, ωστόσο είναι αιώνια αληθινό. Η συγχώνευση αποτελεί το μυστικό της ιερής σφαίρας του Ασέντινγκτον και κανένα πλάσμα, εκτός εκείνων που βίωσαν τη συγχώνευση με το πνεύμα του θείου, δεν μπορεί να αντιληφθεί την αληθινή σημασία των πραγματικών αξιών που συνενώνονται, όταν η ταυτότητα ενός πλάσματος του χρόνου γίνεται αιώνια ένα με το πνεύμα της εν Παραδείσω Θεότητας.
112:7.3 Η συγχώνευση με τον Προσαρμοστή πραγματοποιείται, συνήθως, ενόσω ο ανερχόμενος βρίσκεται μέσα στο τοπικό του σύστημα. Μπορεί να συμβεί στον πλανήτη όπου γεννήθηκε, ως υπέρβαση του φυσικού θανάτου. Μπορεί να λάβει χώρα σε οποιονδήποτε από τους κόσμους-δώματα, ή στο αρχηγείο του συστήματος. Μπορεί, ακόμη, να καθυστερήσει ως την ώρα της παραμονής στον αστερισμό. Ή, σε ειδικές περιπτώσεις, μπορεί να μην ολοκληρωθεί, μέχρις ότου ο ανερχόμενος βρεθεί στην πρωτεύουσα του τοπικού σύμπαντος.
112:7.4 Όταν πραγματοποιηθεί η συγχώνευση με τον Προσαρμοστή, δεν υπάρχει πλέον μελλοντικός κίνδυνος για την αιώνια πορεία της συγκεκριμένης προσωπικότητας. Οι ουράνιες υπάρξεις δοκιμάζονται καθ’ όλη τη διάρκεια μιας μακρόχρονης εμπειρίας, οι θνητοί, ωστόσο περνούν από μία σχετικά σύντομη και εντατική δοκιμασία στους εξελικτικούς και μοροντιανούς κόσμους.
112:7.5 Η συγχώνευση με τον Προσαρμοστή δεν πραγματοποιείται ποτέ, έως ότου οι εντολές του υπερσύμπαντος αναγγείλουν ότι η ανθρώπινη φύση έκανε την τελική και μη αναστρέψιμη επιλογή για την αιώνια πορεία. Πρόκειται για την άμεση εξουσιοδότηση, η οποία, μόλις εκδοθεί, συνιστά την επίσημη άδεια προς τη συγχωνευθείσα προσωπικότητα να αφήσει, τελικά, την περιοχή του τοπικού σύμπαντος, για να προχωρήσει, κάποια στιγμή, προς το αρχηγείο του υπερσύμπαντος, σημείο από το οποίο ο οδοιπόρος του χρόνου, στο μακρινό μέλλον, θα μεταβληθεί σε σεκοναφείμ για τη μακρά του πτήση προς το κεντρικό σύμπαν της Χαβόνα και το Θείο εγχείρημα.
112:7.6 Στους εξελικτικούς κόσμους, το εγώ είναι υλικό. Είναι μία οντότητα στο σύμπαν και ως τέτοια υπόκειται στους νόμους της υλικής υπόστασης. Αποτελεί γεγονός μέσα στο χρόνο και εξ αυτού αντιδρά στις μεταβολές του. Οι αποφάσεις σωτηρίας πρέπει να διατυπωθούν εδώ. Στη μοροντιανή κατάσταση, το εγώ έχει γίνει μια καινούργια και διαρκέστερη συμπαντική πραγματικότητα και η συνεχής ανάπτυξή της βασίζεται στην αυξανόμενη εναρμόνιση προς τα διανοητικά και πνευματικά κυκλώματα των συμπάντων. Οι αποφάσεις σωτηρίας, πλέον, επιβεβαιώνονται. Όταν το εγώ κατακτήσει το πνευματικό επίπεδο, έχει, πλέον, γίνει μια βέβαιη αξία στο σύμπαν και η νέα αυτή αξία βασίζεται στο γεγονός ότι οι αποφάσεις σωτηρίας έχουν ληφθεί, γεγονός το οποίο μαρτυρείται από την αιώνια συγχώνευση με τον Προσαρμοστή της Σκέψης. Και έχοντας φθάσει στην κατάσταση μιας αληθούς συμπαντικής αξίας, το δυναμικό του πλάσματος απελευθερώνεται για να αναζητήσει την ύψιστη συμπαντική αξία – τον Θεό.
112:7.7 Τέτοιες συγχωνευθείσες υπάρξεις είναι διττές, ως προς τις συμπαντικές αντιδράσεις τους: Είναι ευκρινώς μοροντιανά άτομα, όχι εντελώς ανόμοια από τα σεραφείμ, ενώ είναι επίσης πλάσματα που ανήκουν, δυνητικά, στην τάξη των τελικιστών του Παραδείσου.
112:7.8 Το συγχωνευθέν, ωστόσο, άτομο είναι, πράγματι, μία προσωπικότητα, μία ύπαρξη, η ενότητα της οποίας αψηφά κάθε προσπάθεια ανάλυσης, από οποιαδήποτε διάνοια των συμπάντων. Και έτσι, έχοντας περάσει τα δικαστήρια του τοπικού σύμπαντος, από το μικρότερο ως το ανώτερο, από τα οποία κανένα δεν μπόρεσε να αναγνωρίσει τον άνθρωπο, ή τον Προσαρμοστή, χωριστά τον ένα από τον άλλο, θα μεταφερθείτε, στο τέλος, μπροστά στον Κυρίαρχο του Νέβαδον, τον Πατέρα του τοπικού σας σύμπαντος. Και εκεί, από τα χέρια της ίδιας της ύπαρξης της οποίας η δημιουργική πατρική ιδιότητα σ’ αυτό το σύμπαν του χρόνου κατέστησε δυνατό το γεγονός της ζωής σας, θα λάβετε τα διαπιστευτήρια εκείνα που θα σας επιτρέψουν, τελικά, να προχωρήσετε στην πορεία σας στο υπερσύμπαν, σε αναζήτηση του Πατέρα του Σύμπαντος.
112:7.9 Κέρδισε ο θριαμβευτής Προσαρμοστής προσωπικότητα δια της μεγαλειώδους υπηρεσίας του στην ανθρωπότητα, ή απέκτησε ο θαρραλέος άνθρωπος την αθανασία δια των ειλικρινών προσπαθειών του να μοιάζει προς τον Προσαρμοστή; Ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Μαζί επέτυχαν την εξέλιξη σ’ ένα μέλος μιας από τις μοναδικές τάξεις των ανελισσομένων προσωπικοτήτων του Υπέρτατου, ένα μέλος που για πάντα θα είναι χρήσιμο, πιστό και αποτελεσματικό, ένα υποψήφιο για περαιτέρω ανάπτυξη και εξέλιξη, που πάντα θα προχωρεί ανοδικά και δεν θα σταματήσει ποτέ την ουράνια ανέλιξη, έως ότου διασχίσει τα επτά κυκλώματα της Χαβόνα και η πάλαι ποτέ ψυχή με την γήινη προέλευση σταθεί αναγνωρίζοντας με λατρεία την αληθινή προσωπικότητα του Πατέρα στον παράδεισο.
112:7.10 Καθ’ όλη τη διάρκεια της μεγαλειώδους αυτής ανέλιξης, ο Προσαρμοστής της Σκέψης είναι η θεία εγγύηση για τη μελλοντική και πλήρη πνευματική σταθεροποίηση του ανερχομένου θνητού. Εν τω μεταξύ, η παρουσία της ανθρώπινης ελεύθερης βούλησης παρέχει στον Προσαρμοστή ένα αιώνιο δίαυλο για την απελευθέρωση της θείας και αιώνιας φύσης του. Τώρα, οι δύο αυτές ταυτότητες έχουν γίνει μία. Τίποτα στον χρόνο, ή την αιωνιότητα δεν μπορεί ποτέ να χωρίσει τον άνθρωπο από τον Προσαρμοστή. Είναι αχώριστοι, συγχωνευμένοι για πάντα.
112:7.11 Στους κόσμους συγχώνευσης με τους Προσαρμοστές, το πεπρωμένο του Ελεγκτή των Μυστηρίων ταυτίζεται με εκείνο του ανερχόμενου θνητού – το εν Παραδείσω Σώμα της Τελικότητας. Και ούτε ο Προσαρμοστής, ούτε ο άνθρωπος μπορούν να πραγματοποιήσουν το μοναδικό αυτό στόχο χωρίς την πλήρη συνεργασία και την πιστή βοήθεια του άλλου. Η ασυνήθιστη αυτή συνεργασία είναι ένα από τα πλέον συναρπαστικά και εκπληκτικά κοσμικά φαινόμενα αυτής της συμπαντικής εποχής.
112:7.12 Από τη στιγμή της συγχώνευσης με τον Προσαρμοστή, η κατάσταση του ανερχομένου είναι αυτή του εξελικτικού πλάσματος. Το εξ ανθρώπων μέλος είναι ανώτερο του Προσαρμοστή σε όλα τα θέματα που αφορούν στην αναγνώριση της προσωπικότητας. Το εν Παραδείσω αρχηγείο αυτού του συγχωνευθέντος πλάσματος βρίσκεται στον Ασέντινγκτον, όχι τον Ντιβίνινγκτον, και ο μοναδικός αυτός συνδυασμός Θεού και ανθρώπου κατατάσσεται ως ένας άνθρωπος ανερχόμενος όλη τη διαδρομή ως το Σώμα της Τελικότητας.
112:7.13 Όταν, κάποια στιγμή, ένας Προσαρμοστής συγχωνευθεί με έναν ανερχόμενο θνητό, ο αριθμός του Προσαρμοστή αυτού διαγράφεται από τα αρχεία του υπερσύμπαντος. Τι συμβαίνει στα αρχεία του Ντιβίνινγκτον δεν το γνωρίζω, εικάζω, όμως, ότι το μητρώο αυτού του Προσαρμοστή μεταφέρεται στα μυστικά κυκλώματα των εσώτερων δικαστηρίων του Γκραντφάντα, του εν ενεργεία επικεφαλής του Σώματος της Τελικότητας.
112:7.14 Με την δια του Προσαρμοστή συγχώνευση, ο Πατέρας του Σύμπαντος ολοκληρώνει την υπόσχεσή του να χαρίσει ένα μέρος του στα υλικά του πλάσματα. Έχει τηρήσει την υπόσχεση και έχει ολοκληρώσει το σχέδιο της αιώνιας πλήρωσης της θείας ουσίας επί της ανθρωπότητας. Τώρα αρχίζει η ανθρώπινη προσπάθεια της κατανόησης και της πραγμάτωσης των απεριόριστων δυνατοτήτων οι οποίες είναι εγγενείς στην ουράνια συνεργασία με το Θεό, που έτσι γίνεται πραγματικότητα.
112:7.15 Το επί του παρόντος γνωστό πεπρωμένο των διασωθέντων θνητών είναι το εν Παραδείσω Σώμα της Τελικότητας. Αυτός είναι, επίσης, ο στόχος του πεπρωμένου όλων των Προσαρμοστών της Σκέψης, οι οποίοι ενώθηκαν αιώνια με τους θνητούς συντρόφους τους. Προς το παρόν, οι εν Παραδείσω τελικιστές δραστηριοποιούνται σε ολόκληρη την έκταση του μεγάλου σύμπαντος, σε πολλά έργα, αλλά όλοι υποθέτουμε ότι θα έχουν άλλα και ακόμη μεγαλύτερα ουράνια έργα να πραγματοποιήσουν στο απώτερο μέλλον, όταν και τα επτά υπερσύμπαντα εγκατασταθούν στο φως και στη ζωή και όταν ο πεπερασμένος Θεός αναδυθεί, τελικά, από το μυστήριο που τώρα περιβάλλει αυτή την Υπέρτατη Θεότητα.
112:7.16 Μάθατε, ως ένα σημείο, για την οργάνωση και το προσωπικό του κεντρικού σύμπαντος, των υπερσυμπάντων και των τοπικών συμπάντων. Σας είπαμε κάτι για τη φύση και την προέλευση ορισμένων από τις διάφορες προσωπικότητες που τώρα κυβερνούν αυτές τις απέραντες δημιουργίες. Μάθατε, επίσης, ότι απέραντοι γαλαξίες συμπάντων, εκτός της περιφέρειας του μεγάλου σύμπαντος, στο πρώτο εξωτερικό διαστημικό επίπεδο, βρίσκονται στη διαδικασία της συγκρότησης. Σας έχει γνωστοποιηθεί, επίσης, στην πορεία αυτών των αφηγήσεων, ότι το Υπέρτατο Ον πρόκειται να αποκαλύψει την άγνωστη, τριτεύουσα λειτουργία του σ’ αυτές τις αχαρτογράφητες, ακόμη, περιοχές του εξώτερου διαστήματος. Επιπλέον ειπώθηκε σ’ εσάς ότι οι τελικιστές του εν Παραδείσω σώματος είναι τα εμπειρικά παιδιά του Υπέρτατου.
112:7.17 Πιστεύουμε ότι οι θνητοί που συγχωνεύονται με τον Προσαρμοστή, μαζί με τους τελικιστές συντρόφους τους, προορίζονται για να λειτουργήσουν, με κάποιο τρόπο, στην διοίκηση των συμπάντων του πρώτου εξωτερικού, διαστημικού επιπέδου. Δεν έχουμε την παραμικρή αμφιβολία ότι σε εύθετο χρόνο οι πελώριοι αυτοί γαλαξίες θα γίνουν κατοικημένα σύμπαντα. Και είμαστε εξ ίσου πεπεισμένοι ότι μεταξύ των διοικητών τους, θα βρεθούν οι Παραδείσιοι τελικιστές, η φύση των οποίων αποτελεί την κοσμική συνέπεια της ανάμιξης πλάσματος και Δημιουργού.
112:7.18 Τι εγχείρημα! Τι εποποιία! Μια γιγάντια δημιουργία να διοικείται από τα παιδιά του Υπέρτατου, αυτούς τους προσωποποιημένους και εξανθρωπισμένους Προσαρμοστές, αυτούς τους μεταβληθέντες σε Προσαρμοστές και αιωνιοποιημένους θνητούς, αυτούς τους μυστηριώδεις συνδυασμούς και αιώνιες συσχετίσεις της ύψιστης γνωστής εκδήλωσης της ουσίας της Πρώτης γενεσιουργού Αιτίας και Κέντρου και της κατώτερης μορφής της ευφυούς ζωής, της ικανής να αντιληφθεί και να κατακτήσει τον Πατέρα του Σύμπαντος. Πιστεύουμε ότι αυτές οι μικτές υπάρξεις, αυτοί οι συνεταιρισμοί του Δημιουργού και του δημιουργήματος θα γίνουν υπέροχοι κυβερνήτες, μοναδικοί διοικητές, γεμάτοι κατανόηση και συμπάθεια διευθυντές κάθε μιας, αλλά και όλων των μορφών της ευφυούς ζωής, οι οποίες μπορεί να δημιουργηθούν σ’ όλη την έκταση αυτών των μελλοντικών συμπάντων του πρώτου εξώτερου διαστημικού επιπέδου.
112:7.19 Αλήθεια είναι, ότι εσείς οι άνθρωποι έχετε γήινη, ζωώδη προέλευση[9]. Το κορμί σας είναι πράγματι σκόνη. Αλλά αν, πραγματικά, το θέλετε, αν στ’ αλήθεια το επιθυμείτε, σίγουρα η κληρονομιά των αιώνων είναι δική σας και μια μέρα θα υπηρετήσετε παντού στα σύμπαντα με τον πραγματικό σας χαρακτήρα – παιδιά του Υπέρτατου Θεού της εμπειρίας και θείοι υιοί του εν Παραδείσω Πατέρα όλων των προσωπικοτήτων.
112:7.20 [Παρουσιάσθηκε από ένα Μοναχικό Αγγελιαφόρο του Όρβοντον.]
| Εγγραφο 111. Ο ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΗΣ ΚΑΙ Η ΨΥΧΗ |
Δείκτης
Πολλαπλή έκδοση |
Εγγραφο 113. ΟΙ ΣΕΡΑΦΙΚΟΙ ΦΡΟΥΡΟΙ ΤΟΥ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟΥ |