© 2018 Ίδρυμα Ουράντια
| Εγγραφο 110. Η ΣΧΕΣΗ ΤΩΝ ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΩΝ ΠΡΟΣ ΤΑ ΘΝΗΤΑ ΑΤΟΜΑ |
Δείκτης
Πολλαπλή έκδοση |
Εγγραφο 112. Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ |
111:0.1 Η παρουσία του θείου Προσαρμοστή στην ανθρώπινη διάνοια καθιστά παντοτινά αδύνατο για την επιστήμη, ή τη φιλοσοφία, να αποκτήσουν μία ικανοποιητική αντίληψη της εξελισσόμενης ψυχής της ανθρώπινης προσωπικότητας. Η μοροντιανή ψυχή είναι παιδί του σύμπαντος και μπορεί πραγματικά να γίνει γνωστή μόνο δια της κοσμικής ενόρασης και της πνευματικής ανακάλυψης.
111:0.2 Η έννοια μιας ψυχής και ενός ενοικούντος πνεύματος δεν είναι καινούργια στην Ουράντια. Έχει συχνά παρουσιασθεί στα διάφορα συστήματα των θρησκειών του πλανήτη. Πολλές από τις Ανατολικές, καθώς επίσης και ορισμένες από τις Δυτικές θρησκείες έχουν διακρίνει ότι ο άνθρωπος έχει θεία κληρονομιά, αλλά και ανθρώπινη κληρονομιά. Η αίσθηση της εσωτερικής παρουσίας, πέραν της εξωτερικής απανταχού παρουσίας του Θείου, έχει από αιώνες αποτελέσει μέρος πολλών Ουραντιανών θρησκειών. Οι άνθρωποι από πολύ παλιά πίστευαν ότι υπάρχει κάτι που αναπτύσσεται στην ανθρώπινη φύση, κάτι ζωτικό, που προορίζεται να κρατήσει πέρα από τη σύντομη διάρκεια της εγκόσμιας ζωής.
111:0.3 Πριν ο άνθρωπος αντιληφθεί ότι η εξελισσόμενη ψυχή του είχε πατέρα ένα θείο πνεύμα, πίστευε ότι αυτή βρισκόταν σε διάφορα φυσικά όργανα – στα μάτια, στο ήπαρ, στους νεφρούς, στην καρδιά και, αργότερα, στον εγκέφαλο. Ο απολίτιστος άνθρωπος συνέδεε την ψυχή με το αίμα, την αναπνοή, τις σκιές και με την αντανάκλασή του στο νερό.
111:0.4 Στην αρχή του άτμαν1 οι Ινδουιστές διδάσκαλοι πράγματι προσέγγισαν μία εκτίμηση της φύσης και της παρουσίας του Προσαρμοστή, απέτυχαν, ωστόσο, να διακρίνουν την ταυτόχρονη παρουσία της εξελισσόμενης και δυνητικά αθάνατης ψυχής. Οι Κινέζοι, πάντως, αναγνώρισαν δύο εκφάνσεις της ανθρώπινης ύπαρξης, το γιανγκ κα το γιν, την ψυχή και το πνεύμα. Οι Αιγύπτιοι, καθώς και πολλές Αφρικανικές φυλές, πίστευαν επίσης σε δύο στοιχεία, το κα και το μπα. Δεν πίστευαν ότι προϋπήρχε η ψυχή, μόνο το πνεύμα.
111:0.5 Οι κάτοικοι της κοιλάδας του Νείλου πίστευαν ότι κάθε ευνοούμενο άτομο είχε εναποτεθειμένο πάνω του, από τη γέννησή του, ή αμέσως μετά από αυτήν, ένα πνεύμα προστασίας το οποίο ονόμαζαν κα. Δίδασκαν ότι αυτό το πνεύμα φρουρός παρέμενε με το συγκεκριμένο θνητό ισόβια και περνούσε πριν από αυτόν στην επόμενη2 κατάσταση. Στους τοίχους ενός ναού στο Λούξορ όπου απεικονίζεται η γέννηση του Αμενχοτέπ του Τρίτου, ο μικρός πρίγκιπας εμφανίζεται στο χέρι του θεού Νείλου ενώ κοντά του είναι ένα άλλο παιδί, ίδιο σε εμφάνιση με τον πρίγκιπα, που αποτελεί σύμβολο της οντότητας εκείνης, την οποία οι Αιγύπτιοι αποκαλούσαν κα. Το ανάγλυφο αυτό ολοκληρώθηκε τον δέκατο πέμπτο αιώνα προ Χριστού.
111:0.6 Το κα επιστεύετο ότι ήταν μία ανώτερη πνευματική διάνοια που επιθυμούσε να καθοδηγήσει την συνδεδεμένη μ’ αυτό θνητή ψυχή στα καλύτερα μονοπάτια της εγκόσμιας ζωής, αλλά ειδικότερα να επηρεάσει την τύχη του ανθρώπινου υποκειμένου εφεξής. Όταν ένας Αιγύπτιος της περιόδου αυτής πέθαινε, προσδοκούσαν ότι το κα του θα τον περίμενε στην άλλη πλευρά του Μεγάλου Ποταμού. Αρχικά, μόνον οι βασιλείς υποτίθεται ότι διέθεταν κα, αλλά αργότερα επιστεύετο ότι όλοι οι ενάρετοι άνθρωποι το είχαν. Ένας Αιγύπτιος κυβερνήτης, μιλώντας για το κα με την καρδιά του, είπε: «Δεν αγνοώ τα λόγια του. Φοβούμαι να παραβώ τις οδηγίες του. Ευδοκίμησα εξ αυτού πολύ. Επέτυχα τόσο, εξ αιτίας αυτών που (το κα) με έκανε να πράξω. Διακρίθηκα δια της καθοδήγησής του.» Πολλοί πίστευαν ότι το κα ήταν «ένα μαντείο από το Θεό μέσα στον καθένα.» Πολλοί πίστευαν ότι επρόκειτο να «ζήσουν στην αιωνιότητα με χαρούμενη καρδιά, χάριν του Θεού που βρίσκεται εντός σας.»
111:0.7 Κάθε φυλή των εξελισσόμενων θνητών της Ουράντια έχει μία λέξη αντίστοιχη προς την έννοια της ψυχής. Πολλοί πρωτόγονοι λαοί πίστευαν ότι η ψυχή έβλεπε τον κόσμο μέσα από τα ανθρώπινα μάτια, Γι’ αυτό είχαν τόσο μεγάλο φόβο για την μοχθηρία του κακού ματιού. Από αιώνες πίστευαν ότι «το πνεύμα του ανθρώπου είναι ο αμνός του Κυρίου.» Η Ρινγκ-Βέδα λέει: «Ο νους μου μιλά στην καρδιά μου.»
111:1.1 Αν και το έργο των Προσαρμοστών είναι από τη φύση του πνευματικό, πρέπει, κατ’ ανάγκην, να επιτελέσουν το σύνολο του έργου τους σε ένα διανοητικό υπόβαθρο. Η διάνοια αποτελεί το ανθρώπινο έδαφος από το οποίο ο πνευματικός Ελεγκτής πρέπει να εξελίξει τη μοροντιανή ψυχή με τη συνεργασία της ενοικούμενης προσωπικότητας.
111:1.2 Υπάρχει μία κοσμική ενότητα στα διάφορα διανοητικά επίπεδα το σύμπαντος των συμπάντων. Ο διανοητικός εαυτός του ατόμου προέρχεται από την κοσμική διάνοια, όπως ακριβώς τα νεφελώματα προέρχονται από τις κοσμικές ενέργειες του συμπαντικού διαστήματος. Στο ανθρώπινο (και εξ αυτού ατομικό) επίπεδο του διανοητικού εαυτού, η δυναμική της πνευματικής εξέλιξης γίνεται κυριαρχική, με τη συγκατάθεση του θνητού νου, εξ αιτίας των πνευματικών ιδιοτήτων της ανθρώπινης προσωπικότητας, μαζί με τη δημιουργική παρουσία, μιας άποψης της οντότητας, απόλυτης αξίας, σε τέτοιες ανθρώπινες προσωπικότητες. Μία τέτοια, όμως, κυριαρχία του υλικού νου εξαρτάται από δύο εμπειρίες: Ο νους αυτός πρέπει να έχει εξελιχθεί ως το σημείο λειτουργίας των επτά συνοδών διανοητικών πνευμάτων και ο υλικός (ατομικός) εαυτός πρέπει να επιλέξει να συνεργασθεί με τον ενοικούντα Προσαρμοστή στη δημιουργία και υπόθαλψη του μοροντιανού εαυτού, της εξελικτικής και εν δυνάμει αθάνατης ψυχής.
111:1.3 Ο υλικός νους είναι ο στίβος στον οποίον η ανθρώπινες προσωπικότητες ζουν, αποκτούν αυτοσυνείδηση, λαμβάνουν αποφάσεις, επιλέγουν τον Θεό, ή τον εγκαταλείπουν, αιωνιοποιούνται, ή καταστρέφονται.
111:1.4 Η υλική εξέλιξη σας έχει εφοδιάσει με μία μηχανή ζωής, το σώμα σας. Ο ίδιος ο Πατέρας σας έχει προικίσει με την αγνότερη πνευματική πραγματικότητα που είναι γνωστή στο σύμπαν, τον Προσαρμοστή της Σκέψης σας. Στα χέρια σας, όμως, υποκείμενη στις δικές σας αποφάσεις, σας έχει δοθεί η διάνοια και είναι δια της διανοίας που ζείτε, ή πεθαίνετε. Είναι μέσα στη διάνοια αυτή και με τη διάνοια αυτή, που λαμβάνετε τις ηθικές εκείνες αποφάσεις, οι οποίες σας καθιστούν ικανούς να επιτύχετε την ομοιότητα με τον Προσαρμοστή και κατ’ επέκταση να μοιάσετε με τον Θεό.
111:1.5 Η θνητή διάνοια είναι ένα προσωρινό σύστημα νόησης, που παραχωρήθηκε στις θνητές υπάρξεις για χρήση κατά τη διάρκειας της υλικής ζωής και ανάλογα με το πώς χρησιμοποιούν τη διάνοια αυτή, αποδέχονται, ή απορρίπτουν τη δυνατότητα της αιώνιας ύπαρξης. Η διάνοια είναι σχεδόν το σύνολο της συμπαντικής πραγματικότητας που σας παρέχεται και που υπόκειται στη θέλησή σας, ενώ η ψυχή – ο μοροντιανός εαυτός σας – πιστά θα παρουσιάσει τη σοδειά των εγκόσμιων αποφάσεων, τις οποίες ο θνητός εαυτός λαμβάνει. Η ανθρώπινη συνείδηση αναπαύεται στον ηλεκτροχημικό μηχανισμό που βρίσκεται από κάτω και απαλά αγγίζει το πνευματικό-μοροντιανό ενεργειακό σύστημα από πάνω. Για κανένα από τα δύο αυτά συστήματα δεν έχει απόλυτη συνείδηση η ανθρώπινη ύπαρξη κατά τη θνητή της ζωή. Γι’ αυτό, πρέπει να εργάζεται εν διανοία, για την οποία έχει συνείδηση. Και αυτό που διασφαλίζει τη σωτηρία δεν είναι τόσο, το ότι η διάνοια κατανοεί, αλλά το ότι η διάνοια επιθυμεί να κατανοήσει. Εκείνο που συνιστά την πνευματική αναγνώριση δεν είναι τόσο το πώς μοιάζει η διάνοια, όσο το τι προσπαθεί να γίνει η διάνοια. Εκείνο που έχει ως αποτέλεσμα τη συμπαντική ανέλιξη δεν είναι τόσο το ότι ο άνθρωπος έχει συνείδηση του Θεού, όσο το ότι ο άνθρωπος λαχταρά για το Θεό. Αυτό που είστε σήμερα δεν είναι τόσο σημαντικό, όσο αυτό που γίνεστε μέρα με την ημέρα, στην αιωνιότητα.
111:1.6 Η διάνοια είναι ένα κοσμικό όργανο, πάνω στο οποίο η ανθρώπινη βούληση μπορεί να παίξει τη παραφωνία της καταστροφής, ή που πάνω του, η ίδια ανθρώπινη βούληση, μπορεί να δημιουργήσει τις έξοχες μελωδίες της αναγνώρισης του Θεού και της κατοπινής αιώνιας σωτηρίας. Ο Προσαρμοστής που επεφοίτησε επί του ανθρώπου, σε τελική ανάλυση, αποτάσσεται το κακό και δεν μπορεί να αμαρτήσει, η θνητή διάνοια, ωστόσο, μπορεί πραγματικά να διαστραφεί, να διαστρεβλωθεί, να πράξει το κακό και το απεχθές, με τις αμαρτωλές δολοπλοκίες μιας διεστραμμένης και ιδιοτελούς ανθρώπινης βούλησης. Η διάνοια αυτή μπορεί, επίσης, να είναι ανώτερη, όμορφη, αληθινή και καλή – πραγματικά μεγάλη – σύμφωνα με την πνευματικά πεφωτισμένη θέληση μιας ανθρώπινης ύπαρξης που γνωρίζει το Θεό.
111:1.7 Η εξελικτική διάνοια είναι σταθερή και αξιόπιστη μόνο όταν εκδηλώνεται στα δύο άκρα της κοσμικής διανόησης – το ολοκληρωτικά μηχανοποιημένο και το εντελώς πνευματοποιημένο. Μεταξύ των διανοητικών άκρων, του καθαρού μηχανιστικού ελέγχου και της αληθούς πνευματικής φύσης, υπεισέρχεται η πελώρια αυτή ομάδα των εξελισσόμενων και ανελισσόμενων διανοιών, η σταθερότητα και η γαλήνη των οποίων εξαρτώνται από την επιλογή της προσωπικότητας και την πνευματική ταυτοποίηση.
111:1.8 Ο άνθρωπος όμως δεν εκχωρεί παθητικά, δουλικά τη βούλησή του στον Προσαρμοστή. Το πράττει μάλλον ενεργητικά, θετικά και, με πνεύμα συνεργασίας, επιλέγει να ακολουθήσει την καθοδήγηση του Προσαρμοστή, όταν και όπως μια τέτοια καθοδήγηση διαφέρει συνειδητά από τις επιθυμίες και τις παρορμήσεις της φυσικής, θνητής διάνοιας. Οι Προσαρμοστές χειρίζονται αλλά ποτέ δεν κυβερνούν την διάνοια ενός ανθρώπου παρά τη θέλησή του. Για τους Προσαρμοστές, η ανθρώπινη θέληση είναι υπέρτατη. Έτσι τη θεωρούν και τη σέβονται, ενώ αγωνίζονται να επιτύχουν τους πνευματικούς στόχους της προσαρμογής της σκέψης και του μετασχηματισμού της προσωπικότητας, στον σχεδόν απεριόριστο στίβο της εξελισσόμενης ανθρώπινης νόησης.
111:1.9 Ο νους είναι το σκάφος σας, ο Προσαρμοστής είναι ο πιλότος σας, η ανθρώπινη θέληση είναι ο καπετάνιος. Ο κυβερνήτης του θνητού σκάφους πρέπει να έχει τη σύνεση να εμπιστευθεί στον θείο πιλότο την καθοδήγηση της ανερχόμενης ψυχής στα μοροντιανά λιμάνια της αιώνιας σωτηρίας. Μόνο από ιδιοτέλεια, οκνηρία και διάθεση αμαρτωλή μπορεί η θέληση του ανθρώπου να αποποιηθεί την καθοδήγηση ενός τέτοιου στοργικού πιλότου και τελικά να καταστρέψει την ανθρώπινη πορεία πάνω στις αμαρτωλές ξέρες του αποποιημένου ελέους, πάνω στους βράχους της αμαρτίας που αγκάλιασε. Με τη δική σας συναίνεση, ο πιστός αυτός πιλότος θα σας μεταφέρει με ασφάλεια πέρα από τα όρια του χρόνου και τα εμπόδια του διαστήματος στην ίδια την πηγή της θείας διάνοιας και πέρα απ’ αυτήν, μέχρι τον Παραδείσιο Πατέρα των Προσαρμοστών.
111:2.1 Σε όλες τις νοητικές λειτουργίες της κοσμικής διάνοιας, το σύνολο του νου κυριαρχεί επί των επί μέρους διανοητικών λειτουργιών. Η διάνοια, στην ουσία της, αποτελεί λειτουργική ενότητα. Ως εκ τούτου, η διάνοια ουδέποτε αποτυγχάνει να εκδηλώσει την ουσιαστική αυτή ενότητα, ακόμη και όταν εμποδίζεται και δυσκολεύεται από τις ασύνετες πράξεις και επιλογές ενός παραπλανημένου ατόμου. Και η ενότητα αυτή της διάνοιας σταθερά αναζητά τον πνευματικό συντονισμό σε όλα τα επίπεδα της σχέσης της με άτομα με σωστή βούληση και προνόμια ανέλιξης.
111:2.2 Ο υλικός νους του θνητού ανθρώπου είναι ο κοσμικός αργαλειός που φέρει τα μοροντιανά νήματα πάνω στα οποία ο ενοικών Προσαρμοστής υφαίνει τα πνευματικά πρότυπα μιας συμπαντικής προσωπικότητας με σταθερές αξίες και θείες ιδέες – μία διασωζόμενη ψυχή ύπατου πεπρωμένου και αιώνιας πορείας, έναν εν δυνάμει τελικιστή.
111:2.3 Η ανθρώπινη προσωπικότητα προσδιορίζεται από το νου και το πνεύμα που βρίσκονται μαζί σε λειτουργική σχέση, ισόβια, σ’ ένα υλικό σώμα. Η λειτουργική αυτή σχέση ενός τέτοιου νου και πνεύματος δεν έχει ως αποτέλεσμα κάποιο συνδυασμό ιδιοτήτων, ή χαρακτηριστικών του νου και του πνεύματος, αλλά μάλλον μία εντελώς νέα, αυθεντική και μοναδική συμπαντική αξία, δυνητικά αιώνιας διάρκειας, την ψυχή.
111:2.4 Υπάρχουν τρία και όχι δύο στοιχεία στην εξελικτική δημιουργία μιας τέτοιας αθάνατης ψυχής. Αυτοί οι τρεις πρόγονοι της μοροντιανής ανθρώπινης ψυχής είναι:
111:2.5 1. Η ανθρώπινη διάνοια και όλες οι κοσμικές επιδράσεις που προηγούνται αυτής και συγκρούονται μ’ αυτήν.
111:2.6 2. Το θείο πνεύμα, που ενοικεί την ανθρώπινη, αυτή, διάνοια, καθώς και όλες οι δυναμικές, οι εγγενείς σ’ ένα τέτοιο κομμάτι της απόλυτης πνευματικότητας, μαζί με όλες τις σχετικές πνευματικές επιδράσεις και τις συνιστώσες στην ανθρώπινη ζωή.
111:2.7 3. Η σχέση μεταξύ της υλικής διάνοιας και του θείου πνεύματος, η οποία επάγεται μία αξία και έχει ένα νόημα που δεν βρίσκεται σε καμία από τις συνεισφέρουσες συνιστώσες σε μία τέτοια σχέση. Η πραγματικότητα αυτής της μοναδικής σχέσης δεν είναι ούτε υλική, ούτε πνευματική, αλλά μοροντιανή. Είναι η ψυχή.
111:2.8 Τα μεσοδιάστατα πλάσματα έχουν από μακρού ονομάσει την εξελισσόμενη αυτή ψυχή του ανθρώπου μεσοδιάστατη διάνοια σε αντιδιαστολή προς την κατώτερη υλική διάνοια και την ανώτερη κοσμική διάνοια. Η μεσοδιάστατη αυτή διάνοια είναι, πράγματι, ένα μοροντιανό φαινόμενο εφ’ όσον υφίσταται στο χώρο μεταξύ του υλικού και του πνευματικού. Η δυναμική μιας τέτοιας μοροντιανής εξέλιξης είναι εγγενής στα δύο συμπαντικά ορμέμφυτα της διάνοιας: Την παρόρμηση της πεπερασμένης διάνοιας των πλασμάτων να γνωρίσουν τον Θεό και να κατακτήσουν τη θεία ουσία του Δημιουργού και την παρόρμηση της άπειρης διάνοιας του Δημιουργού να γνωρίσει τον άνθρωπο και να αποκτήσει την εμπειρία των πλασμάτων.
111:2.9 Η εξαίσια διεργασία της εξέλιξης της αθάνατης ψυχής καθίσταται δυνατή επειδή η θνητή διάνοια πρώτον, είναι ατομική και δεύτερον, βρίσκεται σε επαφή με τις υπεράνω του ζωώδους πραγματικότητες. Διαθέτει μία υπεράνω της ύλης ικανότητα κοσμικής λειτουργίας η οποία διασφαλίζει την εξέλιξη μιας ηθικής φύσης ικανής να λαμβάνει ηθικές αποφάσεις και ως εκ τούτου να πραγματοποιεί μία σοβαρή, δημιουργική επαφή με τις σχετικές πνευματικές λειτουργίες καθώς και με τον ενοικούντα Προσαρμοστή της Σκέψης.
111:2.10 Το αναπόφευκτο αποτέλεσμα μιας τέτοιας επικοινωνιακής πνευματοποίησης της ανθρώπινης διάνοιας είναι η σταδιακή δημιουργία μιας ψυχής, του από κοινού απογόνου μιας συνοδού διάνοιας κυριαρχούμενης από την ανθρώπινη βούληση, που λαχταρά να γνωρίσει το Θεό, η οποία λειτουργεί σε συνεργασία με τις πνευματικές δυνάμεις του σύμπαντος, που βρίσκονται υπό τον υπερέλεγχο ενός πραγματικού κλάσματος του ίδιου του Θεού άπασας της δημιουργίας – τον Ελεγκτή των Μυστηρίων[1]. Και έτσι η υλική και ανθρώπινη πραγματικότητα του εαυτού υπερβαίνει τους εγκόσμιους περιορισμούς της μηχανής της υλικής ζωής και επιτυγχάνει μία καινούργια έκφραση και μία καινούργια αναγνώριση στο εξελισσόμενο όχημα της συνέχισης του εαυτού, την μοροντιανή και αθάνατη ψυχή.
111:3.1 Τα λάθη της ανθρώπινης διάνοιας και τα σφάλματα της ανθρώπινης συμπεριφοράς μπορούν να καθυστερήσουν αξιοσημείωτα την εξέλιξη της ψυχής, αν και δεν μπορούν να αναστείλουν ένα τέτοιο μοροντιανό φαινόμενο, εφ’ όσον αυτό αρχίσει από τον ενοικούντα Προσαρμοστή, με τη συναίνεση του αυτόβουλου πλάσματος. Οποιαδήποτε, όμως, στιγμή πριν από το φυσικό θάνατο, η ίδια αυτή υλική και ανθρώπινη βούληση έχει τη δυνατότητα να ακυρώσει μια τέτοια επιλογή και να αποποιηθεί τη σωτηρία. Ακόμη και μετά τη σωτηρία, ο ανερχόμενος θνητός εξακολουθεί να διατηρεί το προνόμιο αυτό της επιλογής του να αποποιηθεί την αιώνια ζωή. Οποιαδήποτε στιγμή πριν τη συγχώνευση με τον Προσαρμοστή, το εξελισσόμενο και ανερχόμενο πλάσμα μπορεί να επιλέξει να εγκαταλείψει το θέλημα του Παραδείσιου Πατέρα. Η συγχώνευση με τον Προσαρμοστή σημειοδοτεί το γεγονός ότι ο ανερχόμενος θνητός έχει αιώνια και ανεπιφύλακτα διαλέξει να πράξει το θέλημα του Πατέρα.
111:3.2 Κατά τη διάρκεια της ζωής στη σάρκα, η εξελισσόμενη ψυχή είναι ικανή να ενισχύσει τις υπεράνω της ύλης αποφάσεις της θνητής διάνοιας. Η ψυχή, όντας υπεράνω της ύλης, δεν λειτουργεί η ίδια στο υλικό επίπεδο της ανθρώπινης εμπειρίας. Ούτε μπορεί, αυτή η υπο-πνευματική ψυχή, χωρίς τη συνεργασία ενός πνεύματος της Θεότητας, όπως είναι ο Προσαρμοστής, να λειτουργήσει πάνω από το μοροντιανό επίπεδο. Ούτε μπορεί η ψυχή να λάβει τελικές αποφάσεις, μέχρις ότου ο θάνατος, ή ο μετασχηματισμός, την χωρίσει από την υλική σχέση της με τη θνητή διάνοια, εκτός εάν η θνητή αυτή διάνοια μεταβιβάσει μία τέτοια εξουσία ελεύθερα και εκούσια σε μία τέτοια μοροντιανή ψυχή συνδυασμένης λειτουργίας. Κατά τη διάρκεια της ζωής η ανθρώπινη βούληση, η δύναμη της προσωπικότητας να αποφασίζει και να επιλέγει, κατοικεί στα κυκλώματα της υλικής διάνοιας. Καθώς η επί της γης ανάπτυξη του θνητού προχωρεί, το άτομο αυτό, με την ανεκτίμητη δύναμη της επιλογής, ταυτίζεται ολοένα και περισσότερο με την αναδυόμενη οντότητα της μοροντιανής ψυχής. Μετά το θάνατο, και αφού προηγηθεί η ανάσταση στους κόσμους-δώματα, η ανθρώπινη προσωπικότητα ταυτίζεται απόλυτα με τον μοροντιανό εαυτό. Η ψυχή είναι, συνεπώς, το έμβρυο του μελλοντικού μοροντιανού οχήματος της αναγνώρισης της προσωπικότητας.
111:3.3 Αυτή η αθάνατη ψυχή είναι, αρχικά, εντελώς μοροντιανή στη φύση, αλλά διαθέτει μία τέτοια ικανότητα για ανάπτυξη, ώστε σταθερά ανέρχεται στα πραγματικά πνευματικά επίπεδα της έννοιας της συγχώνευσης με τα πνεύματα της Θεότητας, συνήθως με το ίδιο πνεύμα του Πατέρα του Σύμπαντος, το οποίο ξεκίνησε ένα τέτοιο δημιουργικό φαινόμενο στη διάνοια του πλάσματος.
111:3.4 Τόσο η ανθρώπινη διάνοια όσο και ο θείος Προσαρμοστής έχουν συναίσθηση της παρουσίας και της διαφορετικής φύσης της εξελισσόμενης ψυχής – ο Προσαρμοστής απολύτως, η διάνοια εν μέρει. Η ψυχή αποκτά ολοένα μεγαλύτερη συναίσθηση τόσο της διάνοιας όσο και του Προσαρμοστή, ως συνδεδεμένων οντοτήτων, ανάλογα προς την δική της εξελικτική ανάπτυξη. Η ψυχή μετέχει στις ιδιότητες της ανθρώπινης διάνοιας, καθώς και του θείου πνεύματος, αλλά συνεχώς εξελίσσεται προς την αύξηση του πνευματικού ελέγχου και της θείας κυριαρχίας για της υπόθαλψης μιας διανοητικής λειτουργίας της οποίας οι ιδέες αναζητούν να συντονισθούν με την πραγματική πνευματική αξία.
111:3.5 Η ανθρώπινη πορεία, η εξέλιξη της ψυχής, δεν είναι τόσο δοκιμασία, όσο εκπαίδευση. Η πίστη στη διάσωση των υπέρτατων αξιών είναι ο πυρήνας της θρησκείας. Η γνήσια θρησκευτική εμπειρία συνίσταται στην ένωση των υπέρτατων αξιών και των κοσμικών εννοιών, ως συνείδηση της συμπαντικής πραγματικότητας.
111:3.6 Η διάνοια γνωρίζει την ποσότητα, την πραγματικότητα, τις ιδέες. Η ποιότητα, όμως – οι αξίες – είναι κάτι που αισθάνεται κανείς. Αυτό που αισθάνεται κανείς είναι η αμοιβαία δημιουργία της διάνοιας, που γνωρίζει και του συνδεδεμένου πνεύματος που πραγματώνει.
111:3.7 Στο βαθμό που η εξελισσόμενη μοροντιανή ψυχή του ανθρώπου διαπερνάται από την αλήθεια, την ομορφιά και την καλοσύνη, ως συναίσθηση των αξιών της συνειδητοποίησης του Θεού, μία τέτοια προκύπτουσα ύπαρξη είναι ακατάλυτη. Αν δεν διασωθούν οι αιώνιες αξίες στην εξελισσόμενη ψυχή του ανθρώπου, τότε η θνητή υπόσταση είναι χωρίς νόημα και η ίδια η ζωή γίνεται τραγική ψευδαίσθηση. Είναι, όμως, για πάντα αλήθεια: Αυτό που αρχίζετε στο χρόνο, είναι βέβαιο ότι θα το ολοκληρώσετε στην αιωνιότητα – αν αξίζει να ολοκληρωθεί.
111:4.1 Η αναγνώριση αποτελεί τη διανοητική διαδικασία της προσαρμογής των δια των αισθήσεων εντυπώσεων από τον εξωτερικό κόσμο στα πρότυπα της μνήμης του ατόμου. Η κατανόηση σημαίνει ότι αυτές οι αναγνωρισμένες δια των αισθήσεων εντυπώσεις καθώς και τα σχετικά μ’ αυτές πρότυπα μνήμης έχουν ενοποιηθεί, ή οργανωθεί σε ένα δυναμικό δίκτυο αρχών.
111:4.2 Οι ιδέες αντλούνται από ένα συνδυασμό αναγνώρισης και κατανόησης. Οι ιδέες είναι ανύπαρκτες σε έναν απόλυτα δια των αισθήσεων αντιληπτό, ή υλικό κόσμο. Οι ιδέες και οι αξίες γίνονται αντιληπτές μόνο στις εσώτερες, ή τις υπεράνω της ύλης σφαίρες της ανθρώπινης εμπειρίας.
111:4.3 Οι πρόοδοι του πραγματικού πολιτισμού γεννήθηκαν όλες σ’ αυτόν τον εσωτερικό κόσμο της ανθρωπότητας. Μόνο η εσωτερική ζωή είναι πραγματικά δημιουργική. Ο πολιτισμός δεν μπορεί να προοδεύσει όταν η πλειονότητα των νέων, οποιασδήποτε γενεάς, αφιερώνει το ενδιαφέρον και την ενεργητικότητά της στην υλιστική αναζήτηση του δια των αισθήσεων αντιληπτού, ή εξωτερικού κόσμου.
111:4.4 Ο εσωτερικός και ο εξωτερικός κόσμος έχουν διαφορετικές θέσεις αξιών. Οποιοσδήποτε πολιτισμός τίθεται εν κινδύνω, όταν τα τρία τέταρτα των νέων του απασχολούνται σε υλιστικά επαγγέλματα και αφοσιώνονται στο κυνήγι των αισθητηριακών δραστηριοτήτων του εξωτερικού κόσμου. Ο πολιτισμός βρίσκεται σε κίνδυνο όταν οι νέοι αμελούν να ενδιαφερθούν για την ηθική, την κοινωνιολογία, την ευγονική, τη φιλοσοφία, τις καλές τέχνες, τη θρησκεία και την κοσμολογία.
111:4.5 Μόνο στα ανώτερα επίπεδα της, υπεράνω της συνείδησης, διάνοιας, καθώς αυτή εισβάλλει στον πνευματικό χώρο της ανθρώπινης εμπειρίας μπορείτε να βρείτε τις ανώτερες εκείνες ιδέες, σε συνδυασμό με τα δυναμικά, κυριαρχικά πρότυπα που θα συνεισφέρουν στη δημιουργία ενός καινούργιου και περισσότερο ανθεκτικού πολιτισμού. Η προσωπικότητα είναι εγγενώς δημιουργική, αλλά λειτουργεί έτσι μόνο στην εσωτερική ζωή του ατόμου.
111:4.6 Οι νιφάδες του χιονιού έχουν πάντα εξάγωνο σχήμα, αλλά ούτε δύο δεν είναι ποτέ ίδιες. Τα παιδιά ακολουθούν αρχέτυπα, αλλά ούτε δύο δεν είναι ίδια, ακόμη και στην περίπτωση διδύμων. Η προσωπικότητα ακολουθεί αρχέτυπα, αλλά είναι πάντα μοναδική.
111:4.7 Η ευτυχία και η χαρά εκπορεύονται από την εσωτερική ζωή. Δεν μπορείτε να βιώσετε πραγματική χαρά από μόνοι σας. Μία μοναχική ζωή είναι μοιραία για την ευτυχία. Ακόμη και οι οικογένειες και τα έθνη θα απολαύσουν τη ζωή περισσότερο αν τη μοιρασθούν με άλλους.
111:4.8 Δεν μπορείτε να ελέγξετε απόλυτα τον εξωτερικό κόσμο – το περιβάλλον. Είναι η δημιουργικότητα του εσωτερικού κόσμου εκείνη η οποία υπόκειται περισσότερο στη συμπεριφορά σας, επειδή εκεί η προσωπικότητά σας απελευθερώνεται σε μεγάλο βαθμό από τα δεσμά των νόμων της κληρονομικότητας. Εκεί συνδέεται με την προσωπικότητα μία περιορισμένη κυριαρχία της βούλησης.
111:4.9 Εφ’ όσον αυτή η εσωτερική ζωή του ανθρώπου είναι πράγματι δημιουργική, εναποτίθεται σε κάθε άτομο η ευθύνη της επιλογής ως προς το εάν η δημιουργικότητα αυτή θα είναι αυθόρμητη και εντελώς ευκαιριακή, ή εάν θα είναι ελεγχόμενη, κατευθυνόμενη και εποικοδομητική. Πώς μπορεί μία δημιουργική φαντασία να γεννήσει άξια λόγου παιδιά, όταν το επίπεδο στο οποίο λειτουργεί είναι ήδη κατειλημμένο από προκατάληψη, μίσος, φόβους, δυσανασχέτηση, εκδίκηση και φανατισμό;
111:4.10 Οι ιδέες μπορεί να προέρχονται από τα κίνητρα του εξωτερικού κόσμου, αλλά τα ιδανικά γεννώνται μόνο στους δημιουργικούς χώρους του εσωτερικού κόσμου. Σήμερα τα έθνη του κόσμου διευθύνονται από ανθρώπους που διαθέτουν υπέρ-πληθώρα ιδεών, αλλά είναι πάρα πολύ φτωχοί σε ιδανικά. Αυτή είναι η εξήγηση για την φτώχεια, τα διαζύγια, τον πόλεμο και τα φυλετικά μίση.
111:4.11 Αυτό είναι το πρόβλημα: Αν ο αυτόβουλος άνθρωπος διαθέτει τη δύναμη της δημιουργικότητας ως εσωτερικός άνθρωπος, τότε πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η αυτόβουλη δημιουργικότητα ενέχει τη δυναμική της αυτόβουλης καταστροφικότητας. Και όταν η δημιουργικότητα μεταβληθεί σε καταστροφικότητα, βρίσκεστε αντιμέτωποι με τον όλεθρο του κακού και της αμαρτίας – την καταπίεση, τον πόλεμο και τον αφανισμό. Το κακό είναι μία μονομέρεια της δημιουργικότητας η οποία τείνει προς την αποσύνθεση και τον τελικό αφανισμό. Όλες οι συγκρούσεις είναι κακές, στο ότι εμποδίζουν την δημιουργική λειτουργία της εσώτερης ζωής – πρόκειται για ένα είδος εμφύλιου πολέμου της προσωπικότητας.
111:4.12 Η εσωτερική δημιουργικότητα συνεισφέρει στον εξευγενισμό του χαρακτήρα δια της σύνθεσης της προσωπικότητας και της ενοποίησης της ατομικότητας. Αληθεύει πάντα: Το παρελθόν είναι αμετάβλητο. Μόνο το μέλλον μπορεί να αλλάξει δια της λειτουργίας της τωρινής δημιουργικότητας του εσώτερου εαυτού.
111:5.1 Το να πράττει κανείς το θέλημα του Θεού δεν είναι τίποτε περισσότερο, ή λιγότερο από μία εκδήλώση της προθυμίας των πλασμάτων να μοιρασθούν την εσώτερη ζωή με τον Θεό – με τον ίδιο εκείνο Θεό, ο οποίος κατέστησε δυνατή τη ζωής ενός τέτοιου πλάσματος με εσώτερες ιδέες και αξίες. Το να μοιράζεται κανείς μοιάζει με το Θεό – είναι θείο. Ο θεός μοιράζεται τα πάντα με τον Αιώνιο Υιό και το Άπειρο Πνεύμα, ενώ εκείνοι, με τη σειρά τους, μοιράζονται τα πάντα με τους θείους Υιούς και τις πνευματικές Θυγατέρες των συμπάντων.
111:5.2 Η μίμηση του Θεού είναι το κλειδί για την τελειότητα. Το να κάνει κανείς το θέλημα του Θεού είναι το μυστικό της σωτηρίας και της τελειότητας στη σωτηρία.
111:5.3 Οι θνητοί ζουν μέσα στο Θεό έτσι και ο Θεός θέλησε να ζήσει μέσα στους θνητούς. Όπως οι θνητοί εμπιστεύονται τον εαυτό τους σ’ Εκείνον, έτσι και Εκείνος – πρώτος, μάλιστα – εμπιστεύθηκε ένα μέρος του εαυτού του στους ανθρώπους. Συναίνεσε να ζήσει μέσα στον άνθρωπο και να ενοικήσει τον άνθρωπο, υποκείμενος στην ανθρώπινη βούληση.
111:5.4 Γαλήνη σ’ αυτή τη ζωή, σωτηρία στο θάνατο, τελειότητα στην επόμενη ζωή, υπηρεσία στην αιωνιότητα – όλα τούτα επιτυγχάνονται (εν πνεύματι) τώρα όταν η προσωπικότητα των πλασμάτων συναινεί – επιλέγει – να υποτάξει την θέληση του ανθρώπου στη θέληση του Πατέρα. Και ήδη ο Πατέρας έχει επιλέξει να καταστήσει ένα κλάσμα του εαυτού του υποκείμενο στη θέληση της προσωπικότητας των πλασμάτων.
111:5.5 Μία τέτοια επιλογή των πλασμάτων δεν αποτελεί εκχώρηση της θέλησης. Αποτελεί καθοσίωση της θέλησης, διεύρυνση της θέλησης, αποθέωση της βούλησης, τελειοποίηση της βούλησης. Και μία τέτοια επιλογή εξαίρει τη βούληση των πλασμάτων από το επίπεδο της εγκόσμιας σπουδαιότητας στην ανώτερη εκείνη κατάσταση όπου η προσωπικότητα των πλασμάτων-υιών επικοινωνεί με την προσωπικότητα του πνευματικού Πατέρα.
111:5.6 Η επιλογή αυτή της βούλησης του Πατέρα είναι η πνευματική ανεύρεση του πνευματικού Πατέρα από τον θνητό άνθρωπο, έστω και αν πρέπει να περάσουν αιώνες προτού το πλάσμα-υιός μπορέσει πραγματικά να σταθεί μπροστά στον θεό, στον Παράδεισο. Η επιλογή αυτή δεν συνίσταται τόσο πολύ στην άρνηση της βούλησης του πλάσματος – «Όχι το θέλημά μου, αλλά το δικό σου, ας γίνει» - όσο συνίσταται στην θετική αντιμετώπιση του πλάσματος: «Είναι το θέλημά μου να γίνει το θέλημά σου[2]. » Και εφ’ όσον γίνει η επιλογή αυτή, αργά, ή γρήγορα, ο υιός που επιλέγει το Θεό θα βρει την εσώτερη ενοποίηση (συγχώνευση) με το ενοικούν κλάσμα του Θεού, ενώ ο ίδιος αυτός τελειοποιούμενος υιός θα βρει την υπέρτατη ικανοποίηση της προσωπικότητάς του στη λατρευτική επικοινωνία της προσωπικότητας του ανθρώπου και της προσωπικότητας του Δημιουργού του, δύο προσωπικοτήτων των οποίων οι δημιουργικές ιδιότητες έχουν αιώνια ενωθεί στην αυτόβουλη αμοιβαιότητα της έκφρασης – τη γέννηση μιας άλλης αιώνιας σχέσης της βούλησης του ανθρώπου και της βούλησης του Θεού.
111:6.1 Πολλά από τα εγκόσμια προβλήματα του θνητού ανθρώπου μεγεθύνονται εξ αιτίας της δισυπόστατης σχέσης του με τον κόσμο. Ο άνθρωπος αποτελεί μέρος της φύσης – υπάρχει μέσα στη φύση – και παρ’ όλ’ αυτά, είναι ικανός να υπερβαίνει τη φύση. Ο άνθρωπος είναι πεπερασμένος, αλλά ενοικείται από μία σπίθα της αιωνιότητας. Μία τέτοια διττή κατάσταση δεν παρέχει μόνο τη δυνατότητα για το κακό, αλλά επίσης δημιουργεί δημιουργεί πολλές κοινωνικές και ηθικές καταστάσεις γεμάτες με περισσή αβεβαιότητα και όχι λίγη ανησυχία.
111:6.2 Το θάρρος που απαιτείται για να πραγματοποιήσει κάποιος την κατάκτηση της φύσης και την υπέρβαση του εαυτού του είναι ένα θάρρος που μπορεί να υποκύψει στους πειρασμούς της φιλαυτίας. Ο θνητός που μπορεί υπερβεί τον εαυτό του ενδίδει στον πειρασμό να θεοποιήσει την ίδια του την αυτεπίγνωση. Το δίλημμα του ανθρώπου συνίσταται στη διττή πραγματικότητα ότι ο άνθρωπος είναι σκλάβος της φύσης, ενώ, ταυτόχρονα, διαθέτει μία μοναδική ελευθερία – την ελευθερία της πνευματικής επιλογής και δράσης. Στα υλικά επίπεδα, ο άνθρωπος βρίσκεται υποτελής της φύσης, ενώ σε πνευματικά επίπεδα θριαμβεύει πάνω στη φύση καθώς και σε όλα τα πράγματα τα προσωρινά και πεπερασμένα. Μία τέτοια αντίφαση δεν μπορεί να διαχωρισθεί από τον πειρασμό, το εν δυνάμει κακό, τις εσφαλμένες αποφάσεις και όταν ο άνθρωπος γίνει αλαζόνας και επαρμένος, μπορεί να αναπτυχθεί και η αμαρτία.
111:6.3 Το πρόβλημα της αμαρτίας δεν είναι αυθύπαρκτο στον πεπερασμένο κόσμο. Η πραγματικότητα της πεπερασμένης φύσης δεν είναι κακή, ή αμαρτωλή. Ο πεπερασμένος κόσμος δημιουργήθηκε από έναν άπειρο Δημιουργό – είναι το έργο των χεριών των θείων Υιών του – και γι΄ αυτό πρέπει να είναι καλό[3]. Είναι η λανθασμένη χρήση, η παραποίηση και η διαστρέβλωση του πεπερασμένου που δημιουργούν το κακό και την αμαρτία.
111:6.4 Το πνεύμα μπορεί να κυριαρχήσει επί του νου. Έτσι και ο νους μπορεί να ελέγξει την ενέργεια. Ωστόσο ο νους μπορεί να ελέγξει την ενέργεια μόνο δια των δικών του, ευφυών χειρισμών των δυναμικών μεταμόρφωσης, εγγενών στο μαθηματικό επίπεδο των αιτίων και αιτιατών των φυσικών κόσμων. Ο νους των πλασμάτων δεν ελέγχει εγγενώς την ενέργεια. Τούτο αποτελεί προνόμιο του θείου. Ο νους των πλασμάτων, όμως, μπορεί και σίγουρα χειρίζεται την ενέργεια, αλλά μόνο ως το σημείο όπου γίνεται κύριος των ενεργειακών μυστικών του φυσικού σύμπαντος.
111:6.5 Όταν ο άνθρωπος επιθυμεί να μεταβάλλει τη φυσική πραγματικότητα, είτε αυτό αφορά στον ίδιο, είτε στο περιβάλλον του, επιτυγχάνει μέχρι του σημείου όπου ανακαλύπτει τους τρόπους και τα μέσα για να ελέγξει την ύλη και να κατευθύνει την ενέργεια. Ο αβοήθητος νους είναι ανίκανος να επηρεάσει οτιδήποτε το υλικό, εκτός από το δικό του φυσικό μηχανισμό, με τον οποίο είναι αναπόδραστα συνδεδεμένος. Δια της ευφυούς, όμως, χρήσης του σωματικού μηχανισμού, ο νους μπορεί να δημιουργήσει άλλους μηχανισμούς, ακόμη και ενεργειακές σχέσεις και ζωτικές σχέσεις, με την αξιοποίηση των οποίων, ο νους αυτός, μπορεί όλο και περισσότερο να ελέγχει, ακόμη και να κυριαρχεί επί του φυσικού του επιπέδου στο σύμπαν.
111:6.6 Η επιστήμη είναι η πηγή των γεγονότων και ο νους δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς γεγονότα. Είναι οι πέτρες στη δόμηση της σύνεσης, που συγκολλούνται η μία με την άλλη δια των εμπειριών της ζωής. Ο άνθρωπος μπορεί να βρει την αγάπη του θεού χωρίς γεγονότα, ενώ μπορεί να ανακαλύψει τους νόμους του θεού χωρίς αγάπη, ωστόσο ο άνθρωπος δεν μπορεί ποτέ να αρχίσει να εκτιμά την άπειρη συμμετρία, την ουράνια αρμονία, την εξαίσια πληρότητα της τα πάντα πληρούσας φύσης της Πρώτης Γενεσιουργού Αιτίας και Κέντρου, μέχρις ότου βρει το θείο νόμο και τη θεία αγάπη και δια της εμπειρίας του τις ενοποιήσει στη δική του εξελισσόμενη, κοσμική φιλοσοφία.
111:6.7 Η διεύρυνση της υλικής γνώσης επιτρέπει μία μεγαλύτερη διανοητική εκτίμηση των εννοιών των ιδεών και των αξιών των ιδανικών. Μία ανθρώπινη ύπαρξη μπορεί να βρει την αλήθεια στην εσωτερική εμπειρία της, αλλά χρειάζεται μία σαφή γνώση των γεγονότων για να εφαρμόσει την ατομική της ανακάλυψη της αλήθειας στις ανηλεώς πρακτικές απαιτήσεις της καθημερινής ζωής.
111:6.8 Είναι απολύτως φυσικό, το ότι ο θνητός άνθρωπος μπορεί να εξαντληθεί από αισθήματα ανασφάλειας καθώς βλέπει τον εαυτό του καθηλωμένο στο λαβύρινθο της φύσης, ενώ διαθέτει πνευματικές δυνάμεις ολοκληρωτικά υπερβατικές, έναντι όλων των εγκόσμιων και πεπερασμένων καταστάσεων. Μόνο η θρησκευτική βεβαιότητα – η ζώσα πίστη – μπορεί να στηρίξει τον άνθρωπο μέσα σε τόσο δύσκολα και αβέβαια προβλήματα.
111:6.9 Από όλους τους κινδύνους που περιστοιχίζουν τη θνητή φύση του ανθρώπου και απειλούν την πνευματική του ακεραιότητα, η έπαρση είναι ο μεγαλύτερος. Το θάρρος είναι γενναιότητα, ο εγωισμός, όμως, είναι ματαιόδοξος και αυτοκτονικός. Η εύλογη αυτοπεποίθηση δεν καταδικάζεται. Η ικανότητα του ανθρώπου να υπερβαίνει εαυτόν είναι το μοναδικό πράγμα που τον ξεχωρίζει από το ζωικό βασίλειο.
111:6.10 Η έπαρση είναι παραπλανητική, μεθυστική και γεννά την αμαρτία, είτε βρίσκεται σ’ ένα άτομο, μία ομάδα, μία φυλή, ή σ’ ένα έθνος. Είναι, πράγματι, αλήθεια: «Η έπαρση προηγείται της πτώσης[4].»
111:7.1 Η αμφιβολία μαζί με την βεβαιότητα είναι η ουσία του προς τον Παράδεισο εγχειρήματος – αμφιβολία στο χρόνο και το νου, αμφιβολία ως προς τα συμβαίνοντα κατά τη διαδικασία της ανέλιξης προς τον παράδεισο[5]. Βεβαιότητα στο πνεύμα και την αιωνιότητα, βεβαιότητα στην απεριόριστη εμπιστοσύνη του πλάσματος-υιού για τη θεία ευσπλαχνία και την άπειρη αγάπη του Πατέρα του Σύμπαντος. Αμφιβολία ως άπειρος πολίτης του σύμπαντος. Βεβαιότητα, ως ανερχόμενος υιός στα δώματα του σύμπαντος ενός παντοδύναμου, πάνσοφου και παντελεήμονος Πατέρα.
111:7.2 Μπορώ να σας προτρέψω ν’ ακούσετε προσεκτικά την πιστή ηχώ της έκκλησης του Προσαρμοστή προς την ψυχή σας; Ο ενοικών Προσαρμοστής δεν μπορεί να σταματήσει, ή έστω και υλικά να μεταβάλει τον αγώνα της πορείας σας στο χρόνο. Ο Προσαρμοστής δεν μπορεί να ελαττώσει τα εμπόδια της ζωής, καθώς ταξιδεύετε σ’ αυτόν τον κόσμο του μόχθου. Ο θείος ένοικος μπορεί μόνο υπομονετικά να υπομένει ενώ εσείς δίνετε τη μάχη της ζωής, έτσι όπως είναι στον πλανήτη σας. Θα μπορούσατε, όμως, αν το θέλατε μόνο - καθώς κοπιάζετε και ανησυχείτε, καθώς αγωνίζεστε και μοχθείτε – να επιτρέψετε στον γενναίο Προσαρμοστή ν’ αγωνισθεί μαζί σας και για λογαριασμό σας. Αν μπορούσατε να παρηγορηθείτε και να εγκαρδιωθείτε, να γοητευθείτε και να ενδιαφερθείτε, αν αφήνατε, μόνο, τον Προσαρμοστή να προβάλλει συνεχώς για σας τις εικόνες των πραγματικών κινήτρων, τον τελικό στόχο και τον αιώνιο σκοπό όλων αυτών των δυσκολιών, ανηφορικών προσπαθειών, πάνω στα κοινότοπα προβλήματα του τωρινού, υλικού σας κόσμου.
111:7.3 Γιατί δεν βοηθάτε τον Προσαρμοστή στο έργο του να σας δείξει το πνευματικό ισοδύναμο όλων αυτών των κοπιαστικών υλικών προσπαθειών; Γιατί δεν αφήνετε τον Προσαρμοστή να σας ενδυναμώσει με τις πνευματικές αλήθειες της κοσμικής δύναμης, ενώ παλεύετε με τις εγκόσμιες δυσκολίες της θνητής υπόστασης; Γιατί δεν ενθαρρύνετε τον ουράνιο βοηθό να σας δώσει χαρά με την καθαρή εικόνα της αιώνιας άποψης της συμπαντικής ζωής, καθώς εσείς αντικρίζετε με αβεβαιότητα τα προβλήματα του χρόνου που περνά; Γιατί αρνείσθε να διαφωτισθείτε και να εγκαρδιωθείτε από την άποψη του σύμπαντος, ενώ μοχθείτε, μέσα στις δυσκολίες του χρόνου σπαρταράτε στον κυκεώνα των αβεβαιοτήτων, που περικυκλώνουν το ταξίδι της θνητής σας ζωής; Γιατί δεν αφήνετε στον Προσαρμοστή να εξαγνίσει τη σκέψη σας, έστω κι’ αν τα πόδια σας πρέπει να βαδίζουν τα υλικά μονοπάτια της γήινης προσπάθειας;
111:7.4 Οι ανώτερες ανθρώπινες φυλές της Ουράντια είναι σύνθετα ανακατεμένες. Αποτελούν μια ανάμιξη πολλών φυλών και γενών διαφορετικής προέλευσης. Η σύνθετη αυτή φύση καθιστά εξαιρετικά δύσκολο για τους Ελεγκτές να εργασθούν αποτελεσματικά κατά τη διάρκεια της ζωής και σαφώς προσθέτει προβλήματα του Προσαρμοστή, αλλά και του φρουρού σεραφείμ, μετά το θάνατο. Όχι πριν πολύ καιρό, βρισκόμουν στον Σάλβινγκτον και άκουσα ένα φρουρό του πεπρωμένου να παρουσιάζει μία τυπική έκθεση ελάφρυνσης των δυσκολιών λειτουργίας προς το θνητό του υποκείμενο. Το σεραφείμ αυτό έλεγε:
111:7.5 «Μεγάλο μέρος των δυσκολιών μου οφείλετο στην ατέρμονη σύγκρουση μεταξύ των δύο φύσεων του υποκειμένου μου: της ορμής της φιλοδοξίας που συγκρούεται με την ζωώδη νωθρότητα. Των ιδανικών ενός ανώτερου λαού, απέναντι στα ένστικτα μιας κατώτερης φυλής. Των ανώτερων στόχων μιας μεγάλης διάνοιας που την ανταγωνίζεται η παρόρμηση μιας πρωτόγονης κληρονομιάς. Της μεγάλη απόσταση καλύπτουσας άποψης ενός προβλεπτικού Ελεγκτή που εμποδίζεται από την μη προβλεπτικότητα των πλασμάτων του χρόνου. Των προοδευτικών σχεδίων μιας ανελισσόμενης ύπαρξης, που τροποποιούνται από τις επιθυμίες και τους πόθους της υλικής φύσης. Των λάμψεων της συμπαντικής διάνοιας, που ακυρώνονται από τις χημικές-ενεργειακές επιταγές μιας εξελικτικής φυλής. Της ώθησης των αγγέλων στην οποία αντιτίθενται τα συναισθήματα του ζώου. Της εξάσκησης της διάνοιας που ακυρώνεται από τις ροπές του ενστίκτου. Της εμπειρίας του ατόμου που συγκρούεται με τις συσσωρευμένες κλίσεις της φυλής. Των στόχων του κάλλιστου, που επισκιάζονται από την τάση του χείριστου. Της πάλης της διάνοιας που εξουδετερώνεται από το βάρος της μετριότητας. Της προόδου του καλού, που καθυστερείται από την αδράνεια του κακού. Της τέχνης του ωραίου που λερώνεται από την παρουσία του κακού. Της ελαφράδας της υγείας που εξουδετερώνεται από την αδυναμία της αρρώστιας. Της πηγής της πίστης που ρυπαίνεται από τα δηλητήρια του φόβου. Της κρήνης της χαράς που δηλητηριάζουν να νερά της θλίψης. Της χαράς της προσμονής που βγάζει από το όνειρο η εμπάθεια της συνειδητοποίησης. Των απολαύσεων της ζωής που πάντα απειλούνται από τις πίκρες του θανάτου. Τέτοια ζωή, σ’ ένα τέτοιο πλανήτη! Και παρ’ όλ’ αυτά, εξ αιτίας της πάντοτε παρούσας βοήθειας και ώθησης του Προσαρμοστή της Σκέψης, μία τέτοια ψυχή επέτυχε ένα καλό βαθμό ευτυχίας και επιτυχίας και έχει, πλέον, ανέλθει στις αίθουσες της κρίσης της μανσόνια.»
111:7.6 [Παρουσιάσθηκε από έναν Μοναχικό Αγγελιαφόρο του Όρβοντον.]
| Εγγραφο 110. Η ΣΧΕΣΗ ΤΩΝ ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΩΝ ΠΡΟΣ ΤΑ ΘΝΗΤΑ ΑΤΟΜΑ |
Δείκτης
Πολλαπλή έκδοση |
Εγγραφο 112. Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ |