© 2018 Ίδρυμα Ουράντια
| Εγγραφο 147. Η ΕΠΙΣΚΕΨΗ-ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ |
Δείκτης
Πολλαπλή έκδοση |
Εγγραφο 149. Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΕΡΙΟΔΕΙΑ ΓΙΑ ΚΗΡΥΓΜΑ |
148:0.1 Από τις 3 Μαΐου μέχρι τις 3 Οκτωβρίου 28 μ.Χ., ο Ιησούς και η ομάδα των αποστόλων διέμεναν στο σπίτι του Ζεβεδαίου στη Βηθσαϊδά. Όλη αυτή την περίοδο των πέντε μηνών της ξηρασίας, μια τεράστια κατασκήνωση συντηρούνταν στην παραλία κοντά στην κατοικία του Ζεβεδαίου, η οποία είχε διευρυνθεί πολύ για να στεγάσει τη μεγάλη οικογένεια του Ιησού. Αυτή η παράκτια κατασκήνωση, από ένα πλήθος που άλλαζε συνεχώς, περιλάμβανε αναζητητές της αλήθειας, υποψήφιους για θεραπεία, και θιασώτες της περιέργειας, αριθμούσε από πεντακόσια έως εξακόσια άτομα. Αυτή η πόλη κάτω από τις τέντες ήταν υπό την γενική επίβλεψη του Δαυίδ Ζεβεδαίου, βοηθούμενου από τους δίδυμους γιους του Αλφαίου. Η κατασκήνωση ήταν πρότυπο οργάνωσης και υγιεινής καθώς και γενικής διοίκησης. Οι άρρωστοι των διαφόρων τύπων είχαν χωριστεί και ήταν κάτω από την επίβλεψη ενός γιατρού-πιστού, ενός Σύριου ονόματι Ελμάν.
148:0.2 Όλο αυτό το διάστημα οι απόστολοι πήγαιναν για ψάρεμα τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα, και πωλούσαν την ψαριά τους στον Δαυίδ για να καταναλωθεί μετά από τον παράκτιο καταυλισμό. Τα έσοδα που μαζεύονταν κατά αυτόν τον τρόπο επέστρεφαν στο ταμείο της ομάδας. Οι δώδεκα μπορούσαν να περνάνε μια εβδομάδα το μήνα με τις οικογένειες ή τους φίλους τους.
148:0.3 Ενώ ο Ανδρέας συνέχιζε να έχει τη γενική ευθύνη των αποστολικών δραστηριοτήτων, ο Πέτρος ήταν επιφορτισμένος με το σχολείο των ευαγγελιστών. Οι απόστολοι μοιραζόντουσαν σε ομάδες διδασκαλίας για ευαγγελιστές κάθε πρωί και όλοι μετά, δάσκαλοι και μαθητές, δίδασκαν το πλήθος κατά τα απογεύματα. Μετά το βραδινό φαγητό, πέντε φορές την εβδομάδα, οι απόστολοι διεύθυναν τμήματα ερωτήσεων, προς όφελος των ευαγγελιστών. Μια φορά την εβδομάδα ο Ιησούς προήδρευε σε αυτή την ώρα των ερωτήσεων, απαντώντας σε αξιόλογες ερωτήσεις από προηγούμενες συνεδριάσεις.
148:0.4 Μέσα σε πέντε μήνες αρκετές χιλιάδες ήρθαν και έφυγαν από τον καταυλισμό. Ενδιαφερόμενοι από κάθε τμήμα της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και πολύ συχνά παρακολουθούσαν και άνθρωποι από τις χώρες ανατολικά του Ευφράτη. Ήταν η μακρύτερη και πιο καλά οργανωμένη περίοδος της διδασκαλίας του Κυρίου. Η άμεση οικογένεια του Ιησού περνούσε το χρόνο της είτε στη Ναζαρέτ είτε στην Κανά.
148:0.5 Η κατασκήνωση δεν διευθυνόταν σαν μια κοινότητα με κοινά ενδιαφέροντα, όπως η ομάδα των αποστόλων. Ο Δαυίδ Ζεβεδαίος διαχειριζόταν αυτή τη μεγάλη πόλη από σκηνές έτσι ώστε να γίνει αυτάρκης επιχείρηση παρόλο που κανείς ποτέ δεν διώχθηκε. Αυτή η συνεχώς εναλλασσόμενη κατασκήνωση ήταν ένα απαραίτητο γνώρισμα της σχολής εκπαίδευσης ευαγγελιστών του Πέτρου.
¶ 1. ΜΙΑ ΝΕΑ ΣΧΟΛΗ ΓΙΑ ΠΡΟΦΗΤΕΣ
148:1.1 Ο Πέτρος, ο Ιάκωβος και ο Ανδρέας ήταν η διορισμένη από τον Ιησού επιτροπή για να δέχεται αυτούς που έκαναν αίτηση για να εισαχθούν στη σχολή των ευαγγελιστών. Όλες οι φυλές και οι εθνικότητες του ρωμαϊκού κόσμου και της Ανατολής, μέχρι την Ινδία μακριά, παρουσιάστηκαν ανάμεσα στους μαθητές σε αυτή την καινούργια σχολή για προφήτες. Στο σχολείο αυτό είχαν σαν σχέδιο εκπαίδευσης τη θεωρία και την πράξη. Ό,τι μάθαιναν οι μαθητές το πρωινό, το δίδασκαν στους συγκεντρωμένους κοντά στην παραλία το απόγευμα. Μετά το δείπνο, συζητούσαν ανεπίσημα και το μάθημα του πρωινού και τη διδασκαλία του απογεύματος.
148:1.2 Κάθε απόστολος διδάσκαλος δίδασκε τη δική του άποψη περί του ευαγγελίου της βασιλείας. Δεν προσπαθούσαν να διδάσκουν ακριβώς με τον ίδιο τρόπο. Δεν υπήρχαν τυποποιημένες ή δογματικές διατυπώσεις θεολογικών θεωριών. Αν και όλοι δίδασκαν την ίδια αλήθεια, κάθε απόστολος εξέφραζε τη δική του προσωπική ερμηνεία της διδασκαλίας του Κυρίου. Και ο Ιησούς επικύρωνε αυτήν τη διαφοροποιημένη έκφραση της προσωπικής εμπειρίας πάνω στα θέματα της βασιλείας, εναρμονίζοντας και συντονίζοντας αδιάκοπα αυτές τις πολλές και αποκλίνουσες απόψεις για το ευαγγέλιο, κατά την εβδομαδιαία ώρα των ερωτήσεων. Παρόλη τη, σε μεγάλο βαθμό, προσωπική ελευθερία για τα θέματα της διδασκαλίας, ο Σίμων Πέτρος φρόντιζε να κατευθύνει τη θεολογία της σχολής των ευαγγελιστών. Αμέσως μετά τον Πέτρο, ο Ιάκωβος Ζεβεδαίος ασκούσε τη μεγαλύτερη προσωπική επιρροή.
148:1.3 Οι εκατό και πλέον ευαγγελιστές εκπαιδευόντουσαν αυτούς τους πέντε μήνες κοντά στην ακτή και αντιπροσώπευσαν το έμψυχο υλικό από το οποίο (εξαιρουμένων του Άμπνερ και των αποστόλων του Ιωάννη), βγήκαν αργότερα οι εβδομήντα δάσκαλοι και κήρυκες του ευαγγελίου. Η σχολή των ευαγγελιστών δεν είχε τα πάντα από κοινού στον ίδιο βαθμό που τα είχαν οι απόστολοι.
148:1.4 Αυτοί οι ευαγγελιστές, αν και δίδασκαν και κήρυτταν το ευαγγέλιο, δεν βάφτιζαν πιστούς μέχρι αργότερα που πήραν εντολή και εξουσιοδοτήθηκαν από τον Ιησού σαν οι εβδομήντα αγγελιαφόροι της βασιλείας. Μόνο επτά από το μεγάλο πλήθος που γιατρεύτηκε κατά το επεισόδιο της δύσης, βρισκόντουσαν ανάμεσα σ’ αυτούς τους ευαγγελικούς σπουδαστές. Ο γιος του ευγενή από την Καπερναούμ ήταν ένας από εκείνους που εκπαιδεύτηκαν στην υπηρεσία του ευαγγελίου στη σχολή του Πέτρου.
¶ 2. ΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΣΤΗ ΒΗΘΣΑΪΔΑ
148:2.1 Σε συνδυασμό με την παράκτια κατασκήνωση, ο Έλμαν ο Σύριος γιατρός, με τη βοήθεια ενός σώματος από εικοσιπέντε νεαρές γυναίκες και δώδεκα άνδρες, οργάνωσαν και διεύθυναν για τέσσερις μήνες αυτό που θα μπορούσε να θεωρηθεί σαν το νοσοκομείο της βασιλείας. Σ’ αυτό το θεραπευτήριο, που βρισκόταν σε μικρή απόσταση, στα νότια από το κέντρο του καταυλισμού, περιποιόντουσαν τους άρρωστους σύμφωνα με όλες τις γνωστές μεθόδους καθώς και με πνευματικές πρακτικές προσευχής και ενδυνάμωσης της πίστης. Ο Ιησούς επισκεπτόταν τους άρρωστους αυτής της κατασκήνωσης όχι λιγότερο από τρεις φορές την εβδομάδα και είχε προσωπικές συναντήσεις με καθένα που υπέφερε. Καθ’ όσον γνωρίζουμε, δεν συνέβησαν τα λεγόμενα θαύματα ή υπερφυσικές θεραπείες μεταξύ των χιλίων δυστυχισμένων και πασχόντων ατόμων που όμως έφυγαν από αυτό το θεραπευτήριο με βελτιωμένη την υγεία τους ή θεραπευμένοι. Όμως η μεγάλη πλειοψηφία αυτών των ευεργετημένων ατόμων δεν σταμάτησε να διακηρύσσει ότι ο Ιησούς τους είχε θεραπεύσει.
148:2.2 Πολλές από τις θεραπείες που επετεύχθησαν από τον Ιησού σε συνδυασμό με τη φροντίδα του για το συμφέρον των ασθενών του Έλμαν, πραγματικά έμοιαζαν με θαύματα, αλλά μας δίδαξαν ότι ήταν μόνο τέτοιες μετατροπές σκέψης και πνεύματος όπως αυτές που εμφανίζονται σε άτομα που προσμένουν και είναι γεμάτα πίστη και τα οποία βρίσκονται κάτω από την άμεση και γεμάτη έμπνευση επιρροή μιας ισχυρής, θετικής και αγαθοεργούς προσωπικότητας η οποία διασκορπίζει το φόβο και διώχνει το άγχος.
148:2.3 Ο Έλμαν και οι βοηθοί του προσπαθούσαν να διδάξουν την αλήθεια σε αυτούς τους αρρώστους σχετικά με την «κατοχή από τα κακά πνεύματα», αλλά συνάντησαν πολύ λίγη επιτυχία. Η πίστη ότι η φυσική και πνευματική διαταραχή μπορούσε να προέρχεται από ένα λεγόμενο ακάθαρτο πνεύμα ευρισκόμενο μέσα στο μυαλό ή στο σώμα του άρρωστου ήταν σχεδόν παγκόσμια.
148:2.4 Κατά την επαφή του με τους άρρωστους και δυστυχισμένους, όταν έφτανε στην τεχνική της θεραπείας ή στην αποκάλυψη των άγνωστων αιτιών της ασθένειας, ο Ιησούς δεν αμελούσε τις οδηγίες του Ουράνιου αδελφού του, του Εμμανουήλ, που του είχαν δοθεί από τότε που ξεκίνησε το εγχείρημα της ενσάρκωσης στην Ουράντια. Μολαταύτα, εκείνοι που περιποιόντουσαν τους ασθενείς έμαθαν χρήσιμα μαθήματα παρατηρώντας τον τρόπο με τον οποίο ο Ιησούς ενέπνεε την πίστη και την εμπιστοσύνη των αρρώστων και των πασχόντων.
148:2.5 Η κατασκήνωση διαλύθηκε λίγο καιρό πριν πλησιάσει η εποχή που θα αυξανόντουσαν τα κρύα και ο πυρετός.
¶ 3. ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ
148:3.1 Όλη αυτή την περίοδο ο Ιησούς εκτέλεσε δημόσιες υπηρεσίες στην κατασκήνωση πιο λίγες από δώδεκα φορές και μίλησε μόνο μια φορά στη συναγωγή της Καπερναούμ, το προτελευταίο Σάββατο πριν από την αναχώρησή τους με τους νεοεκπαιδευμένους ευαγγελιστές για το δεύτερο δημόσιο γύρο κηρύγματος στη Γαλιλαία,.
148:3.2 Από την εποχή που βαφτίστηκε, ο Κύριος δεν είχε ξαναμείνει τόσο μόνος όσο αυτή την περίοδο της εκπαίδευσης ευαγγελιστών στην κατασκήνωση της Βηθσαϊδά. Όποτε κάποιος από τους αποστόλους επιχειρούσε να ρωτήσει τον Ιησού γιατί απουσίαζε από ανάμεσά τους, έπαιρνε απαράλλαχτα την απάντηση ότι ήταν «για το έργο του Πατέρα».
148:3.3 Σ’ αυτές τις περιόδους απουσίας, ο Ιησούς συνοδευόταν μόνο από δυο αποστόλους. Είχε απαλλάξει τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη παροδικά από το έργο τους ως προσωπικούς συντρόφους του και έτσι μπορούσαν επίσης να συμμετέχουν στην εργασία της εκπαίδευσης των νέων υποψήφιων ευαγγελιστών, που αριθμούσαν πάνω από εκατό. Όταν ο Κύριος επιθυμούσε να ανέβει στους λόφους για το έργο του Πατέρα, προσκαλούσε να τον συνοδεύσουν όποιοι δυο από τους αποστόλους ήταν ελεύθεροι. Με αυτό τον τρόπο καθένας από τους δώδεκα είχε την ευκαιρία να απολαύσει μια πιο κοντινή επικοινωνία και ενδόμυχη επαφή με τον Ιησού.
148:3.4 Δεν έχει αποκαλυφθεί για το σκοπό αυτής της καταγραφής, αλλά έχουμε οδηγηθεί στο συμπέρασμα ότι ο Κύριος, κατά τη διάρκεια πολλών από αυτούς τους μοναχικούς περίπατους στους λόφους, ήταν σε απευθείας επικοινωνία υψηλού βαθμού με πολλούς από τους επικεφαλής αρχηγούς του, των συμπαντικών υποθέσεων. Ήδη από τη στιγμή της βάφτισής του, ο ενσαρκωμένος αυτός Ηγέτης του σύμπαντός μας γινόταν όλο και περισσότερο συνειδητά ενεργός στην διεύθυνση κάποιων φάσεων της συμπαντικής διοίκησης. Και είχαμε πάντα τη γνώμη ότι, κατά κάποιο τρόπο που δεν είχε αποκαλυφθεί στους άμεσους συνεργάτες του, αυτές τις εβδομάδες της μειωμένης συμμετοχής στις γήινες υποθέσεις, απασχολείτο με τη διεύθυνση εκείνων των ανώτερων πνευματικών διανοιών που είχαν αναλάβει τη διοίκηση ενός αχανούς σύμπαντος, και ότι ο ανθρώπινος Ιησούς διάλεξε να ονομάσει από τη μεριά του αυτές τις ενασχολήσεις σαν «το έργο του Πατέρα του».
148:3.5 Πολλές φορές, όταν ο Ιησούς ήταν μόνος για ώρες, αλλά οι δυο απόστολοι ήταν πλησίον, παρατηρούσαν τα χαρακτηριστικά του να υφίστανται γρήγορες και πολλαπλές αλλαγές, αν και δεν τον άκουγαν να μιλάει. Ούτε παρατήρησαν τίποτα ορατές εκδηλώσεις ουρανίων όντων που μπορεί να ήταν σε επικοινωνία με τον Κύριό τους, σαν και αυτή που μερικοί από αυτούς επιβεβαίωσαν σε μια ακόλουθη περίπτωση.
¶ 4. ΤΟ ΚΑΚΟ, Η ΑΜΑΡΤΙΑ ΚΑΙ Η ΑΔΙΚΙΑ
148:4.1 Ήταν συνήθεια του Ιησού δυο βράδια την εβδομάδα να συγκαλεί ειδικές ομιλίες με άτομα που επιθυμούσαν να μιλήσουν μαζί του, σε κάποια απομονωμένη και προστατευμένη γωνιά του κήπου του Ζεβεδαίου. Σε μια από αυτές τις βραδινές συζητήσεις κατ’ ιδίαν, ο Θωμάς ρώτησε τον Κύριο: «Γιατί πρέπει οι άνθρωποι να αναγεννιούνται στο πνεύμα για να εισέλθουν στη βασιλεία; Η αναγέννηση είναι απαραίτητη για να ξεφύγει κανείς από τον έλεγχο του κακού; Κύριε τι είναι κακό;». Όταν ο Ιησούς άκουσε αυτές τις ερωτήσεις, είπε στο Θωμά:[1]
148:4.2 «Μην κάνεις το λάθος και μπερδεύεις το κακό από τον κακό, πιο σωστά τον άδικο. Αυτόν που αποκαλείς κακό είναι ο γιος της εγωιστικής αγάπης, ο υψηλός διοικητής που εν γνώσει του επαναστάτησε σκόπιμα κατά της αρχής του Πατέρα μου και των πιστών Γιων του. Αλλά έχω ήδη νικήσει αυτούς τους αμαρτωλούς επαναστάτες. Ξεκαθάρισε στο μυαλό σου αυτές τις διαφορετικές στάσεις προς τον Πατέρα και το σύμπαν του. Ποτέ να μην ξεχάσεις αυτούς τους συναφείς κανόνες με τη θέληση του Πατέρα:
148:4.3 Το κακό είναι η ασυνείδητη και ακούσια παράβαση του θεϊκού νόμου, του θελήματος του Πατέρα. Το κακό είναι επιπροσθέτως το μέτρο της ατέλειας της πειθαρχίας στο θέλημα του Πατέρα.
148:4.4 Η αμαρτία είναι η συνειδητή, εν γνώσει και σκόπιμη παράβαση του θεϊκού νόμου, του θελήματος του Πατέρα. η αδικία είναι το μέτρο της συνεχούς απόρριψης του στοργικού σχεδίου του Πατέρα για την επιβίωση της προσωπικότητας και της σπλαχνικής φροντίδας του Υιού για τη σωτηρία.
148:4.5 MISSING PARAGRAPH
148:4.6 Εκ φύσεως, πριν την αναγέννηση του πνεύματος, ο θνητός άνθρωπος είναι υποχείριο των έμφυτων τάσεων προς το κακό, αλλά αυτές οι φυσικές ατέλειες της συμπεριφοράς δεν είναι ούτε αμαρτία ούτε αδικία. Ο θνητός άνθρωπος μόλις ξεκινάει τη μακριά άνοδο προς την τελειότητα του Ουράνιου Πατέρα. Το να είναι ατελής ή εν μέρει ατελής στο φυσικό περιβάλλον δεν είναι αμαρτία. Ο άνθρωπος πραγματικά είναι υποχείριο του κακού, αλλά δεν είναι με καμία έννοια το παιδί του κακού, εκτός και έχει διαλέξει εν γνώσει του και σκόπιμα τα μονοπάτια της αμαρτίας και τη ζωή της αδικίας. Το κακό είναι έμφυτο στη φυσική τάξη αυτού του κόσμου, αλλά η αμαρτία είναι μια θέση συνειδητής επανάστασης η οποία ήρθε στον κόσμο από εκείνους που έπεσαν από το πνευματικό φως στο βαθύ σκοτάδι.
148:4.7 Έχεις μπερδευτεί Θωμά, από τις θεωρίες των Ελλήνων και τα σφάλματα των Περσών. Δεν κατανοείς τη σχέση του κακού και της αμαρτίας επειδή θεωρείς ότι το ανθρώπινο είδος ξεκινάει στη γη από τον τέλειο Αδάμ και γρήγορα εκφυλίζεται, μέσα από την αμαρτία στο σημερινό οικτρό ανθρώπινο καθεστώς. Αλλά γιατί αρνείσαι να κατανοήσεις το νόημα που έχει η αναφορά που αποκαλύπτει πώς ο Κάιν, ο γιος του Αδάμ, ταξίδεψε στη χώρα του Νωδ και εκεί πήρε γυναίκα; Και γιατί αρνείσαι να εξηγήσεις το νόημα της αναφοράς που περιγράφει τους γιους του Θεού να βρίσκουν γυναίκες μεταξύ των θυγατέρων του ανθρώπου;[2]
148:4.8 Οι άνθρωποι είναι, όντως, εκ φύσεως κακοί, αλλά όχι απαραίτητα αμαρτωλοί. Η νέα γέννηση – το βάφτισμα του πνεύματος – είναι σημαντική για την απελευθέρωση από το κακό και αναγκαία για την είσοδο στη βασιλεία των ουρανών, αλλά κανένα από αυτά δεν αφαιρεί από τον άνθρωπο το γεγονός ότι είναι γιος του Θεού. Ούτε αυτή η έμφυτη παρουσία του δυνητικού κακού σημαίνει ότι ο άνθρωπος είναι κατά ένα μυστήριο τρόπο αποξενωμένος από τον ουράνιο Πατέρα ούτως ώστε σαν ξένος, αλλοδαπός ή θετό παιδί, πρέπει να ψάχνει για νόμιμη υιοθεσία από τον Πατέρα. Όλες αυτές οι ιδέες γεννήθηκαν, πρώτα, από την παρεξηγημένη αντίληψή σας για τον Πατέρα και, δεύτερον, από την άγνοιά σας για την προέλευση, ουσία και πεπρωμένο του ανθρώπου[3].
148:4.9 Οι Έλληνες και άλλοι σας έχουν διδάξει ότι ο άνθρωπος κατέρχεται από τη θεϊκή τελειότητα σταθερά προς τα κάτω, προς τη λήθη και την καταστροφή. Εγώ ήρθα για να δείξω ότι ο άνθρωπος, με την είσοδό του στη βασιλεία, ανέρχεται σίγουρα και βέβαια προς τον Θεό και τη θεϊκή τελειότητα[4]. Κάθε πλάσμα που κατά οποιονδήποτε τρόπο πέφτει απότομα από τα θεϊκά και πνευματικά ιδεώδη του αιώνιου θελήματος του Πατέρα είναι εν δυνάμει κακό, αλλά τέτοια πλάσματα δεν είναι κατά καμία έννοια αμαρτωλά, πολύ λιγότερο άδικα.
148:4.10 Θωμά, δεν διάβασες περί αυτού στις Γραφές, όπου είναι γραμμένο: ‘Είστε τα παιδιά του Κυρίου του Θεού σας’. ‘Θα είμαι ο Πατέρας του και θα είναι ο γιος μου’[5]. ‘Τον διάλεξα να είναι γιος μου – θα είμαι ο Πατέρας του’[6]. ‘Φέρτε τους γιους μου από μακριά και τις κόρες μου από τα πέρατα της γης[7]. Ακόμα και οποιονδήποτε με καλεί με το όνομά μου, γιατί τον δημιούργησα για τη δόξα μου’[8]. ‘Είστε οι γιοι του ζωντανού Θεού’[9]. ‘Αυτοί που έχουν το πνεύμα του Θεού είναι όντως οι γιοι του Θεού’. Όπως υπάρχει ένα υλικό κομμάτι του γήινου πατέρα στο φυσικό παιδί του, υπάρχει ένα πνευματικό κομμάτι του ουράνιου Πατέρα σε κάθε πιστό παιδί της βασιλείας».
148:4.11 Αυτά και άλλα πολλά είπε ο Ιησούς στο Θωμά, και πολλά από αυτά κατανόησε ο απόστολος, αν και ο Ιησούς τον διέταξε «μη μιλήσεις στους άλλους γι αυτά τα θέματα μέχρι μετά την επιστροφή μου στον Πατέρα». Και ο Θωμάς δεν ανέφερε αυτή τη συζήτηση μέχρι μετά την αναχώρηση του Κυρίου από αυτόν τον κόσμο.
¶ 5. Ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΑΣΘΕΝΕΙΑΣ
148:5.1 Σε κάποια άλλη από αυτές τις κατ’ ιδίαν συζητήσεις στον κήπο, ο Ναθαναήλ ρώτησε τον Ιησού: «Κύριε, αν και έχω αρχίσει να καταλαβαίνω γιατί αρνείσαι να εφαρμόζεις θεραπείες ανεξέλεγκτα, δεν μπορώ ακόμα να καταλάβω γιατί ο αγαπημένος ουράνιος Πατέρας επιτρέπει τόσα πολλά παιδιά του στη γη να υποφέρουν από τόσες παθήσεις». Ο Κύριος απάντησε στο Ναθαναήλ λέγοντας:
148:5.2 «Ναθαναήλ, εσύ και πολλοί άλλοι είστε τόσο μπερδεμένοι επειδή δεν καταλαβαίνετε πως η φυσική τάξη αυτού του κόσμου έχει διαταραχτεί τόσες πολλές φορές από τις αμαρτωλές περιπέτειες μερικών αντιδραστικών προδοτών του θελήματος του Πατέρα, και ήρθα για να κάνω μια αρχή στην τακτοποίηση αυτών των πραγμάτων. Αλλά θα χρειαστούν πολλές γενεές για να αποκατασταθεί αυτό το μέρος του σύμπαντος στα προηγούμενα μονοπάτια και έτσι να απελευθερωθούν τα παιδιά του ανθρώπου από τα έξτρα φορτία της αμαρτίας και της αντίδρασης. Η παρουσία του κακού από μόνου του είναι αρκετή δοκιμασία για τον ανερχόμενο άνθρωπο – η αμαρτία δεν είναι απαραίτητη για την επιβίωση.
148:5.3 Όμως, παιδί μου, θα έπρεπε να γνωρίζεις ότι ο Πατέρας δεν κάνει επί τούτου τα παιδιά του να πάσχουν. Ο άνθρωπος κουβαλάει μαζί του άχρηστες παθήσεις σαν αποτέλεσμα της επίμονης άρνησής του να βαδίσει στις καλύτερες οδούς του θεϊκού θελήματος. Η ασθένεια είναι εν δυνάμει κακό, αλλά πολύ από αυτό έχει παραχθεί από την αμαρτία και την αδικία. Πολλά ασυνήθιστα γεγονότα έχουν συμβεί σε αυτόν τον κόσμο, και δεν είναι περίεργο που όλοι οι σκεπτόμενοι άνθρωποι αναρωτιούνται από τις σκηνές του πόνου και της αρρώστιας στις οποίες καθίστανται μάρτυρες. Αλλά για ένα πράγμα πρέπει να είσαι σίγουρος: Ο Πατέρας δεν στέλνει την αρρώστια σαν αυθαίρετη τιμωρία για τα αδικήματα. Οι ατέλειες και τα ελαττώματα του κακού είναι έμφυτα. Οι κυρώσεις για την αμαρτία είναι αναπόφευκτες. Οι καταστρεπτικές συνέπειες της αδικίας είναι αμείλικτες. Ο άνθρωπος δεν θα πρέπει να κατηγορεί το Θεό γι αυτές τις ασθένειες που είναι το φυσικό επακόλουθο της ζωής που διαλέγει να ζει[10]. Ούτε θα πρέπει ο άνθρωπος να παραπονιέται γι αυτές τις εμπειρίες που είναι μέρος της ζωής που ζείτε σ’ αυτόν τον κόσμο. Είναι το θέλημα του Πατέρα ο θνητός άνθρωπος να εργάζεται επίμονα και με συνέπεια για τη βελτίωση της θέσης του στη γη. Έξυπνες εφαρμογές θα καταστήσουν τον άνθρωπο ικανό να αντιπαρέλθει πολλή από τη γήινη μιζέρια.
148:5.4 Ναθαναήλ, είναι αποστολή μας να βοηθάμε τους ανθρώπους να λύνουν τα πνευματικά τους προβλήματα και κατ’ αυτόν τον τρόπο να επιταχύνουμε τη σκέψη τους ώστε να μπορέσουν να προετοιμαστούν καλύτερα και να εμπνευστούν να προχωρήσουν στη λύση των πολλαπλών υλικών προβλημάτων τους. Γνωρίζω για τις απορίες σου καθώς διάβασες τις Γραφές. Πολύ συχνά επικρατεί η τάση σε όλους να αποδίδουν στο Θεό την ευθύνη για οτιδήποτε ο αδαής άνθρωπος αποτυγχάνει να καταλάβει. Ο Πατέρας δεν ευθύνεται προσωπικά για όλα όσα δεν μπορείτε να καταλάβετε. Μην αμφιβάλετε για την αγάπη του Πατέρα ακριβώς επειδή μερικοί δίκαιοι και σοφοί νόμοι των εντολών του τυγχάνει να σας αρρωσταίνουν επειδή έχετε αθώα ή σκόπιμα παραβεί μια τέτοια θεϊκή εντολή.
148:5.5 Αλλά, Ναθαναήλ, υπάρχουν πολλά στις Γραφές που θα έπρεπε να σας έχουν διδάξει αν τις είχατε διαβάσει με οξυδέρκεια. Δεν θυμάσαι που έχει γραφτεί: ‘Γιε μου, μην περιφρονείς την τιμωρία του Κυρίου[11][12]. Ούτε να εκνευρίζεσαι από τις διορθώσεις του, γιατί αυτόν που αγαπά ο Κύριος τον διορθώνει, όπως ο πατέρας διορθώνει το γιο από τον οποίο λαμβάνει χαρά’[13]. ‘Ο Κύριος δεν δίνει πρόθυμα ασθένειες ’[14]. ‘Πριν ασθενήσω ήμουν στο λάθος δρόμο, αλλά τώρα φυλάω το νόμο. Η ασθένεια ήταν καλή για μένα γιατί έκτοτε έμαθα τα θεϊκά θεσπίσματα’[15]. ‘Γνωρίζω τις θλίψεις σου[16]. Ο αιώνιος Θεός είναι η καταφυγή σου, ενώ από κάτω βρίσκονται τα αιώνια όπλα’[17]. ‘Ο Κύριος είναι επίσης καταφυγή για τον καταπιεσμένο, ένα λιμάνι ανάπαυσης σε καιρούς δύσκολους’[18]. ‘Ο Κύριος θα τον ενδυναμώσει στο κρεβάτι του πόνου. Ο Κύριος δεν θα λησμονήσει τον άρρωστο’[19]. ‘Όπως ένας πατέρας συμπονά τα παιδιά του, έτσι και ο Κύριος είναι συμπονετικός με αυτούς που τον φοβούνται[20]. Γνωρίζει το σώμα σας[21]. Ενθυμείται ότι είστε από χώμα’[22]. ‘Αυτός θεραπεύει τους απελπισμένους και επιδένει τα τραύματά τους’[23]. ‘Αυτός είναι η ελπίδα του φτωχού, η δύναμη του άπορου μέσα στην απελπισία του, το καταφύγιο από την καταιγίδα και η σκιά από τη ζέστη που ερημώνει’[24]. ‘Αυτός δίνει τη δύναμη στον ανίσχυρο και σε αυτούς που δεν έχουν σθένος τους αυξάνει την ισχύ’[25]. ‘Ένα τσακισμένο καλάμι, αυτός δεν θα το σπάσει και δεν θα καταβρέξει ένα λινάρι που καπνίζει’[26][27]. ‘Όταν διαβαίνεις τα νερά της ασθένειας, θα είμαι μαζί σου, και όταν τα ποτάμια της δυστυχίας σε καλύπτουν Εγώ δεν θα σε εγκαταλείψω’. ‘Αυτός με απέστειλε για να προστατέψω τον απελπισμένο, για να διακηρύξω την ελευθερία των αιχμαλώτων και για να παρηγορήσω κάθε πενθούντα’. ‘Υπάρχει διόρθωση στη δυστυχία. Η ασθένεια δεν προέρχεται από το χώμα’. (Σ.τ.Μ. εννοεί εσάς).
¶ 6. Η ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΗ ΤΗΣ ΔΥΣΤΥΧΙΑΣ –
ΟΜΙΛΙΑ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ
148:6.1 Ήταν το ίδιο αυτό βράδυ στη Βηθσαϊδά, που και ο Ιωάννης ρώτησε τον Ιησού γιατί τόσοι πολλοί προφανώς αθώοι άνθρωποι υπέφεραν από τόσες πολλές ασθένειες και αντιμετώπιζαν τόσες παθήσεις. Απαντώντας στον Ιωάννη, μεταξύ πολλών άλλων, ο Κύριος είπε:
148:6.2 «Παιδί μου, δεν κατανοείς τη σημασία της δυστυχίας ή την αποστολή που έχει ο πόνος. Δεν έχεις διαβάσει εκείνο το αριστούργημα της σημιτικής φιλολογίας – την ιστορία των Γραφών για τα δεινά του Ιώβ; Δεν ανακαλείς στη μνήμη σου πως αυτή η θαυμάσια παραβολή αρχίζει με την εξιστόρηση των υλικών αγαθών που είχε ο δούλος του Κυρίου; Θυμάσαι καλά ότι ο Ιώβ είχε ευλογηθεί και είχε παιδιά, πλούτο, αξιοπρέπεια, καλή θέση, υγεία, και όλα τα υπόλοιπα που έχουν αξία για τον άνθρωπο σε αυτή τη γήινη ζωή. Σύμφωνα με την αξιόπιστη διδασκαλία των παιδιών του Αβραάμ, τέτοια υλική ευδαιμονία ήταν μια καθ’ ολοκληρίαν απόδειξη της θεϊκής εύνοιας. Όμως τόσα υλικά αγαθά και τόση γήινη ευδαιμονία δεν δεικνύουν την εύνοια του Θεού. Ο ουράνιος Πατέρας μου αγαπά το φτωχό το ίδιο ακριβώς όπως και τον πλούσιο[28]. Δεν τον ενδιαφέρουν τα πρόσωπα.
148:6.3 Αν και η παράβαση του θεϊκού νόμου ακολουθείται νωρίτερα ή αργότερα από τη συγκομιδή της τιμωρίας, καθώς ο άνθρωπος με βεβαιότητα θερίζει ό,τι έσπειρε, θα πρέπει να ξέρετε ότι η ανθρώπινη δυστυχία δεν αποτελεί πάντοτε τιμωρία για προηγούμενη αμαρτία. Και ο Ιώβ αλλά και οι φίλοι του απέτυχαν να βρουν απάντηση για τα προβλήματά τους. Και με τη φώτιση την οποία τώρα κατέχεις με δυσκολία θα απέδιδες είτε στο Σατανά είτε στο Θεό τα τμήματα για τα οποία είναι υπεύθυνοι σε αυτή τη μοναδική παραβολή. Ενώ ο Ιώβ δεν μπορούσε να αναλύσει, αν και υπέφερε, την ύπαρξη των διανοητικών προβλημάτων του ή να λύσει τις φιλοσοφικές δυσκολίες του, όμως κατόρθωσε μεγάλες επιτυχίες. Αν και στο χείλος της ολοκληρωτικής κατάρρευσης της πίστης του προς το Θεό, ανέβηκε σε τέτοια πνευματικά ύψη ώστε μπορούσε να λέει, ‘αποστρέφομαι τον εαυτό μου’. Τότε του δωρίθηκε η σωτηρία ενός οράματος του Θεού. Έτσι ακόμα και μέσα από παρεξηγημένη δυστυχία, ο Ιώβ ανέβηκε στο υπερανθρώπινο επίπεδο της σωστής κατανόησης και της πνευματικής επίγνωσης[29]. Όταν ο δούλος που υποφέρει αποκτά ενόραση του Θεού, επακολουθεί η ψυχική ηρεμία η οποία ξεπερνά κάθε ανθρώπινη κατανόηση.
148:6.4 Ο πρώτος από τους φίλους του Ιώβ, ο Ελιφάς, προέτρεψε τον πάσχοντα να επιδείξει στα δεινά του την ίδια καρτερία που είχε επιδείξει σε άλλα πράγματα κατά τις ημέρες της ευδαιμονίας του[30]. Είπε αυτός ο λανθασμένος παρηγορητής: ‘Έχε εμπιστοσύνη στη θρησκεία σου, Ιώβ, θυμήσου ότι ο διεφθαρμένος υποφέρει και όχι ο δίκαιος. Πρέπει να αξίζεις αυτή την τιμωρία, διαφορετικά δεν θα υπέφερες. Γνωρίζεις καλά ότι κανένας δεν μπορεί να είναι δίκαιος στα μάτια του Θεού. Γνωρίζεις ότι ο διεφθαρμένος δεν ευδαιμονεί πραγματικά ποτέ. Πάντως, ο άνθρωπος φαίνεται να είναι προορισμένος για να βασανίζεται και ίσως ο Κύριος σε τιμωρεί για το δικό σου καλό’. Δεν είναι περίεργο που ο φτωχός Ιώβ δεν παρηγορήθηκε πολύ από μια τέτοια εξήγηση για το πρόβλημα της ανθρώπινης δυστυχίας.
148:6.5 Όμως η συμβουλή του δεύτερου φίλου του, του Βιλδάδ, ήταν ακόμη πιο καταθλιπτική, παρόλο που ήταν ορθή από την άποψη της τότε αποδεκτής θεολογίας[31]. Είπε ο Βιλδάδ: ‘Ο Θεός δεν μπορεί να είναι άδικος. Τα παιδιά σου πρέπει να ήταν αμαρτωλά αφού χάθηκαν. Πρέπει να κάνεις λάθος, διαφορετικά δεν θα υπέφερες τόσα βάσανα. Και αν είσαι πραγματικά δίκαιος, ο Θεός θα σε ελευθερώσει σίγουρα από τα βάσανά σου. Πρέπει να γνώριζες από την ιστορία των σχέσεων του Θεού με τον άνθρωπο ότι ο Παντοδύναμος καταστρέφει μόνο τον διεφθαρμένο’.
148:6.6 Και μετά θυμήσου πώς απάντησε ο Ιώβ στους φίλους του λέγοντας: ‘Γνωρίζω καλά ότι ο Θεός δεν με ακούει που φωνάζω βοήθεια. Πώς μπορεί ο Θεός να είναι δίκαιος και συγχρόνως να παραβλέπει εντελώς την αθωότητά μου; Μαθαίνω πως δεν πρέπει να περιμένω απάντηση στην αίτησή μου προς τον Παντοδύναμο. Δεν διαβλέπετε ότι ο Θεός ανέχεται την καταδίωξη του καλού από τον άδικο; Και αφού ο άνθρωπος είναι τόσο αδύναμος, τι ελπίδες έχει για ανταμοιβή από τα χέρια ενός πανίσχυρου Θεού; Ο Θεός με έκανε όπως είμαι και όπως τώρα με αποστρέφεται, είμαι ανυπεράσπιστος. Και γιατί με δημιούργησε ο Θεός μόνο για να υποφέρω με αυτό τον εξαθλιωμένο τρόπο;’.[32]
148:6.7 Και ποιος μπορεί να αντικρούσει τη στάση του Ιώβ σε σχέση με τις συμβουλές των φίλων του και τις λανθασμένες ιδέες για το Θεό που είχε στο μυαλό του; Δεν καταλαβαίνεις ότι ο Ιώβ επιθυμούσε έναν ανθρώπινο Θεό, ότι πεινούσε να επικοινωνήσει με ένα θεϊκό Ον που γνωρίζει τη θνητότητα του ανθρώπου και καταλαβαίνει ότι ο δίκαιος πρέπει συχνά να υποφέρει αν και αθώος, σαν μέρος της πρώτης αυτής ζωής προς τη μεγάλη άνοδο προς τον Παράδεισο; Γι αυτό το λόγο ήρθε ο Γιος του Ανθρώπου από τον Πατέρα να ζήσει μια τέτοια θνητή ζωή ώστε να μπορεί να παρηγορεί και να ανακουφίζει όλους εκείνους που στο εξής θα υποχρεώνονται να υπομένουν τα βάσανα του Ιώβ.
148:6.8 Ο τρίτος φίλος του Ιώβ, ο Ζοφάρ, μίλησε τότε ακόμα λιγότερο παρηγορητικά όταν είπε: ‘Είσαι ανόητος να ισχυρίζεσαι ότι είσαι δίκαιος, βλέποντας να υποφέρεις τόσο[33]. Παραδέχομαι όμως ότι είναι αδύνατο να κατανοήσω τους τρόπους του Θεού. Ίσως υπάρχει κάτι κρυφό σε όλες σου τις δυστυχίες’. Και όταν ο Ιώβ άκουσε και τους τρεις φίλους του, ζήτησε κατ’ ευθείαν από το Θεό να τον βοηθήσει, χρησιμοποιώντας σαν στοιχείο υπεράσπισης το γεγονός ότι ‘σαν άνθρωπος γεννημένος από γυναίκα έχει λίγες μέρες να ζήσει και είναι γεμάτος βάσανα’.[34]
148:6.9 Μετά άρχισε η δεύτερη συνεδρίαση με τους φίλους του. Ο Ελιφάς έγινε πιο άτεγκτος, κατηγορητητικός και σαρκαστικός[35]. Ο Βιλδάδ αγανάκτησε από την περιφρόνηση του Ιώβ για τους φίλους του[36]. Ο Ζοφάρ επανέλαβε τις μελαγχολικές συμβουλές του[37]. Ο Ιώβ τώρα αηδίασε με τους φίλους του και ζήτησε πάλι βοήθεια από το Θεό, τώρα όμως ζήτησε από ένα δίκαιο Θεό κατά του Θεού της αδικίας που βρισκόταν ενσωματωμένος στη φιλοσοφία των φίλων του και συντηρούσε και η δική του θρησκευτική νοοτροπία[38][39]. Στη συνέχεια ο Ιώβ βρήκε καταφύγιο στην παρηγοριά μιας μέλλουσας ζωής στην οποία οι αδικίες της θνητής ύπαρξης μπορεί να διορθωνόντουσαν με πιο δίκαιο τρόπο[40]. Η αποτυχία του να βρει βοήθεια από τον άνθρωπο οδηγεί τον Ιώβ στο Θεό[41]. Μετά ακολουθεί η μεγάλη πάλη μέσα στην καρδιά του, μεταξύ πίστης και αμφιβολίας[42]. Τελικά, ο πάσχων άνθρωπος αρχίζει να διακρίνει το φως της ζωής. Η βασανισμένη του ψυχή ανέρχεται σε νέα ύψη ελπίδας και θάρρους[43]. Μπορεί να υποφέρει, ακόμη και να πεθάνει, αλλά η διαφωτισμένη ψυχή τώρα βγάζει εκείνη την κραυγή του θριάμβου, ‘Ο Σωτήρ μου ζει!’. Ο Ιώβ είχε εντελώς δίκιο όταν αμυνόταν υπέρ της θεωρίας ότι ο Θεός βασανίζει τα παιδιά για να τιμωρήσει τους γονείς τους. Ο Ιώβ ήταν πάντα έτοιμος να παραδεχτεί ότι ο Θεός είναι δίκαιος, αλλά επιθυμούσε μιαν αποκάλυψη του προσωπικού χαρακτήρα του Αιώνιου που θα ικανοποιούσε την ψυχή. Και αυτή είναι η αποστολή μας στη γη. Οι θνητοί που υποφέρουν δεν θα αρνούνται πλέον την παρηγοριά τού να γνωρίσουν την αγάπη του Θεού και να κατανοήσουν το έλεος του ουράνιου Πατέρα. Ενώ ο λόγος του Θεού, που μίλησε μέσα από την ανεμοζάλη, ήταν ένα μεγαλειώδες σχέδιο για τη μέρα
148:6.10 εκείνη, εσύ έχεις ήδη μάθει ότι ο Πατέρας δεν αποκαλύπτεται με αυτό τον τρόπο, αλλά μιλάει μέσα από την ανθρώπινη καρδιά σαν μια αθόρυβη, μικρή φωνή που λέει, ‘Αυτός είναι ο δρόμος, περπάτησε εκεί μέσα’. Δεν κατανοείς ότι ο Θεός κατοικεί μέσα σου, ότι σε έφτιαξε ό,τι είσαι, ότι θα σε κάνει ό,τι είναι!».[44][45][46][47]
148:6.11 Μετά ο Ιησούς έκανε την τελευταία δήλωση: «Ο Πατέρας στον ουρανό δεν βασανίζει πρόθυμα τα παιδιά τού ανθρώπου[48]. Ο άνθρωπος υποφέρει, πρώτα, από τα γεγονότα του χρόνου και τις ατέλειες μιας ανώριμης φυσικής ύπαρξης. Έπειτα, υποφέρει από τις αμείλικτες συνέπειες της αμαρτίας – την παράβαση των νόμων της ζωής και του φωτός. Και τελικά, ο άνθρωπος δρέπει τη συγκομιδή της δικής του άδικης επιμονής στην εξέγερση κατά του δίκαιου κανόνα του ουρανού στη γη. Αλλά οι δυστυχίες του ανθρώπου δεν είναι η προσωπική επίσκεψη της θεϊκής κρίσης. Ο άνθρωπος μπορεί και θα μειώσει τις γήινες δυστυχίες του. Αλλά μια για πάντα απελευθερωθείτε από τη δεισιδαιμονία ότι ο Θεός βασανίζει τον άνθρωπο κατά διαταγή του κακού. Μελετήστε το Βιβλίο του Ιώβ μόνο και μόνο για να ανακαλύψετε πόσες πολλές εσφαλμένες ιδέες για το Θεό μπορούν αληθινά να πιστεύουν ακόμα και καλοί άνθρωποι. Και σημειώστε κατόπιν πως ακόμα και ο βασανισμένος Ιώβ βρήκε το Θεό της παρηγοριάς και της σωτηρίας παρά τις τόσες λανθασμένες διδασκαλίες. Στο τέλος η πίστη του διαπέρασε τα σύννεφα της δυστυχίας για να διακρίνει το φως της ζωής να ξεχύνεται από τον Πατέρα σαν θεραπευτική ευεργεσία και αιώνια δικαιοσύνη».
148:6.12 Ο Ιωάννης έθαψε βαθιά μέσα στην καρδιά του αυτά τα λόγια για πολλές μέρες. Η όλη μετέπειτα ζωή του άλλαξε σημαντικά σαν αποτέλεσμα αυτής της συνομιλίας με τον Κύριο, στον κήπο, και αργότερα έπραξε πολλά για να προξενήσει και στους άλλους αποστόλους αλλαγή των απόψεών τους σχετικά με την πηγή, την ουσία και το σκοπό των κοινών ανθρώπινων ασθενειών. Αλλά δεν μίλησε ποτέ ο Ιωάννης γι αυτή τη συνομιλία παρά μετά, αφού ο Κύριος είχε αναχωρήσει.
¶ 7. Ο ΑΝΔΡΑΣ ΜΕ ΤΟ ΞΕΡΑΜΕΝΟ ΧΕΡΙ
148:7.1 Το προτελευταίο Σάββατο πριν την αναχώρηση των αποστόλων και των νέων ομάδων των ευαγγελιστών για το δεύτερο γύρο κηρυγμάτων στη Γαλιλαία, ο Ιησούς μίλησε στη συναγωγή της Καπερναούμ πάνω στην «Χαρά της Δίκαιης Ζωής». Όταν τελείωσε την ομιλία του, μια μεγάλη ομάδα από σακάτηδες, κουτσούς, άρρωστους και άλλους πάσχοντες, συγκεντρώθηκε γύρω του, γυρεύοντας γιατρειά. Σε αυτή την ομάδα ήταν και οι απόστολοι, πολλοί από τους νέους ευαγγελιστές και οι Φαρισαίοι κατάσκοποι από την Ιερουσαλήμ. Παντού όπου πήγαινε ο Ιησούς (εκτός από τους λόφους όταν βρισκόταν εκεί για το έργο του Πατέρα του) οι έξι κατάσκοποι από την Ιερουσαλήμ τον ακολουθούσαν σταθερά.
148:7.2 Ο αρχηγός των Φαρισαίων κατασκόπων, καθώς ο Ιησούς μιλούσε όρθιος στο λαό, προέτρεψε έναν άνδρα με χέρι ξερό να τον πλησιάσει και να τον ρωτήσει αν ήταν νόμιμο να γιατρευτεί την ημέρα του Σαββάτου ή θα έπρεπε να περιμένει βοήθεια μιαν άλλη μέρα[49]. Όταν ο Ιησούς είδε τον άνδρα, άκουσε τις κουβέντες του και κατάλαβε ότι είχε σταλθεί από τους Φαρισαίους, είπε: «Έλα εμπρός να σε ρωτήσω κάτι. Αν είχες ένα πρόβατο και έπεφτε σ ένα λάκκο το Σάββατο, θα κατέβαινες να το πιάσεις και να το βγάλεις έξω; Είναι νόμιμο να κάνεις τέτοια πράγματα το Σάββατο;». Και ο άνδρας απάντησε: «Ναι, Κύριε, θα ήταν νόμιμο να κάνω καλό το Σάββατο». Τότε είπε ο Ιησούς, μιλώντας σε όλους τους: «Γνωρίζω για ποιο λόγο στείλατε μπροστά μου αυτόν τον άνδρα. Θα βρίσκατε αιτία για να μου επιτεθείτε, αν μπορούσατε να με δελεάσετε να δείξω έλεος το Σάββατο. Σιωπηλά συμφωνείτε όλοι ότι ήταν νόμιμο να βγάλει το άτυχο πρόβατο από το λάκκο, ακόμα και το Σάββατο, και σας καλώ να μαρτυρήσετε ότι είναι νόμιμο να επιδεικνύει κανείς τρυφερή καλοσύνη το Σάββατο όχι μόνο στα ζώα αλλά και στους ανθρώπους. Πόση περισσότερη αξία έχει ένας άνθρωπος από ένα πρόβατο! Σας αναγγέλλω ότι είναι νόμιμο να κάνετε το καλό στους ανθρώπους το Σάββατο». Και καθώς όλοι ήταν σιωπηλοί μπροστά του, ο Ιησούς απευθυνόμενος στον άνδρα με το ξερό χέρι, είπε: «Στάσου εδώ δίπλα μου για να μπορούν να σε βλέπουν όλοι. Και τώρα που ίσως έμαθες ότι είναι επιθυμία του Πατέρα μου να κάνεις το καλό την ημέρα του Σαββάτου, αν πιστεύεις ότι θα θεραπευτείς, σε διατάσσω να τεντώσεις το χέρι σου».
148:7.3 Και καθώς ο άνδρας τέντωνε μπροστά το χέρι του, έγινε καλά[50]. Ο κόσμος σκέφτηκε να στραφεί κατά των Φαρισαίων, αλλά ο Ιησούς τους διέταξε να ησυχάσουν, λέγοντας: «Σας είπα μόλις τώρα ότι είναι νόμιμο να κάνετε το καλό το Σάββατο, να σώζετε ζωές, αλλά δεν σας έδωσα εντολή να κάνετε κακό και να εκτονώνετε την επιθυμία σας για φόνο». Οι θυμωμένοι Φαρισαίοι έφυγαν και παρόλο που ήταν Σάββατο πήγαν στην Τιβεριάδα και έκαναν συμβούλιο με τον Ηρώδη, κάνοντας τα πάντα με την εξουσία που είχαν, για να αφυπνίσουν την κρίση του ώστε να εξασφαλίσουν τους Ηρωδιανούς σαν συμμάχους κατά του Ιησού. Αλλά ο Ηρώδης αρνήθηκε να ενεργήσει κατά του Ιησού, συμβουλεύοντάς τους να μεταφέρουν τα παράπονά τους στην Ιερουσαλήμ.
148:7.4 Αυτή είναι η πρώτη περίπτωση ενός θαύματος που έγινε από τον Ιησού σαν απάντηση στην προκλητικότητα των εχθρών του. Και ο Κύριος ενήργησε αυτό το θαύμα όχι σαν επίδειξη της θεραπευτικής του δύναμης, αλλά σαν δραστική διαμαρτυρία κατά της μετατροπής της θρησκευτικής αργίας του Σαββάτου σε γνήσια δουλεία περιορισμών άνευ σημασίας για όλους τους ανθρώπους. Ο άνθρωπος αυτός γύρισε στη δουλειά του σαν λιθοξόος, και αποδείχτηκε σαν ένας από εκείνους στους οποίους η θεραπεία ακολουθήθηκε από μια ζωή ευχαριστίας και δικαιοσύνης.
¶ 8. ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΣΤΗ ΒΗΘΣΑΪΔΑ
148:8.1 Την τελευταία εβδομάδα της παραμονής στη Βηθσαϊδά, οι κατάσκοποι από την Ιερουσαλήμ διαιρέθηκαν περισσότερο ως προς τη στάση τους απέναντι στον Ιησού και τη διδασκαλία του. Τρεις από τους Φαρισαίους αυτούς εντυπωσιάστηκαν βαθύτατα από ό,τι είδαν και άκουσαν. Εν τω μεταξύ στην Ιερουσαλήμ, ο Αβραάμ, ένα νέο και με επιρροή μέλος του Σανχεντρίν, υιοθέτησε δημόσια τη διδασκαλία του Ιησού και βαφτίστηκε στην κολυμπήθρα του Σιλωάμ από τον Άμπνερ. Όλη η Ιερουσαλήμ ξεσηκώθηκε από αυτό το γεγονός και αγγελιαφόροι στάλθηκαν αμέσως στη Βηθσαϊδά για να ανακαλέσουν τους έξι Φαρισαίους κατασκόπους.
148:8.2 Ο Έλληνας φιλόσοφος που είχε εισέλθει στη βασιλεία κατά την προηγούμενη περιοδεία στη Γαλιλαία, επέστρεψε με μερικούς πλούσιους Ιουδαίους της Αλεξάνδρειας και για μια φορά ακόμα προσκάλεσαν τον Ιησού να επισκεφθεί την πόλη τους για τους σκοπούς της ίδρυσης μιας σχολής από κοινού φιλοσοφικής και θρησκευτικής καθώς και ενός θεραπευτηρίου για τους αρρώστους. Αλλά ο Ιησούς αρνήθηκε με ευγένεια την πρόσκληση.
148:8.3 Εκείνο τον καιρό έφτασε στον καταυλισμό της Βηθσαϊδά ένας προφήτης που έπεφτε σε καταληψία, από τη Βαγδάτη, κάποιος Κιρμέθ. Αυτός ο υποτιθέμενος προφήτης είχε περίεργα οράματα όταν έπεφτε σε κατάληψη και όταν ξυπνούσε έβλεπε αλλόκοτα όνειρα. Δημιούργησε μεγάλη αναστάτωση στον καταυλισμό και ο Σίμων ο Ζηλωτής ήταν της γνώμης να μεταχειριστεί μάλλον βίαια τον αυτό-εξαπατημένο διεκδικητή, αλλά ο Ιησούς παρενέβη και του επιτράπηκε πλήρης ελευθερία στη δράση του για λίγες μέρες. Όλοι όσοι άκουσαν το κήρυγμά του αναγνώρισαν γρήγορα ότι η διδασκαλία του δεν ήταν απόηχος του ευαγγελίου της βασιλείας. Γρήγορα αυτός επέστρεψε στη Βαγδάτη, παίρνοντας μαζί του μόνο μισή ντουζίνα ασταθών και αιρετικών ψυχών. Όμως πριν την παρέμβαση του Ιησού για τον προφήτη από τη Βαγδάτη, ο Δαυίδ Ζεβεδαίος, με τη βοήθεια μιας αυτοδιορισμένης επιτροπής, είχε πάρει τον Κιρμέθ μακριά στη λίμνη και αφού τον βούτηξαν επανειλημμένα μέσα στο νερό, τον συμβούλεψαν να φύγει από εκεί – να οργανώσει και να φτιάξει ένα δικό του καταυλισμό.
148:8.4 Την ίδια μέρα, η Μπεθ-Μάριον, μια γυναίκα από τη Φοινίκη, έγινε τόσο φανατική που παραφέρθηκε και αφού κόντεψε σχεδόν να πνιγεί, προσπαθώντας να βαδίσει πάνω στο νερό, απομακρύνθηκε από τις φιλενάδες της.
148:8.5 Ο νέος προσήλυτος από την Ιερουσαλήμ, ο Αβραάμ ο Φαρισαίος, έδωσε όλα τα πολύτιμα αγαθά του στο ταμείο των αποστόλων και αυτή η συνεισφορά βοήθησε πολύ στο να μπορέσουν αμέσως να στείλουν σε αποστολή καμιά εκατοστή νέο-εκπαιδευμένους ευαγγελιστές. Ο Ανδρέας είχε ήδη αναγγείλει το κλείσιμο του καταυλισμού και καθένας ετοιμαζόταν είτε να πάει σπίτι ή διαφορετικά να ακολουθήσει τους ευαγγελιστές στη Γαλιλαία.
¶ 9. ΘΕΡΑΠΕΥΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΠΑΡΑΛΥΤΙΚΟ
148:9.1 Την Παρασκευή το απόγευμα, 1η Οκτωβρίου, όταν ο Ιησούς είχε την τελευταία συνάντηση με τους αποστόλους, ευαγγελιστές και λοιπούς αρχηγούς του απολυμένου καταυλισμού, και με τους έξι Φαρισαίους από την Ιερουσαλήμ καθισμένους στην πρώτη γραμμή της συγκέντρωσης, στο ευρύχωρο και μεγαλωμένο μπροστινό δωμάτιο του σπιτιού του Ζεβεδαίου, συνέβη ένα από τα πιο παράξενα και μοναδικά επεισόδια της γήινης ζωής του Ιησού[51]. Ο Κύριος, εκείνη την ώρα, μιλούσε στεκόμενος στο μεγάλο δωμάτιο που είχε χτιστεί για να στεγάσει εκείνες τις συνεστιάσεις κατά την περίοδο των βροχών. Το σπίτι ήταν περιτριγυρισμένο από τεράστια συνάθροιση ανθρώπων που τέντωναν τα αυτιά τους για να αρπάξουν κανένα τμήμα από την ομιλία του Ιησού.
148:9.2 Ενώ το σπίτι ήταν κατ’ αυτό τον τρόπο στριμωγμένο από κόσμο και εξ ολοκλήρου περικυκλωμένο από θερμούς ακροατές, ένας άνδρας που έπασχε πολύ καιρό από παράλυση, μεταφερόταν εκεί από την Καπερναούμ, σ’ ένα μικρό κρεβάτι, από τους φίλους του. Ο παραλυτικός αυτός είχε ακούσει ότι ο Ιησούς θα έφευγε από τη Βηθσαϊδά και έχοντας μιλήσει με τον Ααρών το λιθοξόο, που πρόσφατα είχε γιατρευτεί, αποφάσισε να μεταφερθεί μπροστά στον Ιησού απ’ όπου θα μπορούσε να ζητήσει θεραπεία[52]. Οι φίλοι του προσπάθησαν να μπουν στο σπίτι του Ζεβεδαίου από τη μπροστινή και την πίσω πόρτα, αλλά ο πολύς κόσμος είχε δημιουργήσει συνωστισμό. Όμως ο παραλυτικός αρνήθηκε να δεχτεί την ήττα. Διέταξε τους φίλους του να προμηθευτούν σκάλες με τις οποίες ανέβηκαν στη σκεπή του δωματίου στο οποίο ο Ιησούς μιλούσε και αφού έβγαλαν τα κεραμίδια, με τόλμη κατέβασαν τον άρρωστο άνδρα και το κρεβάτι του με σκοινιά, μέχρι που ο πάσχοντας βρέθηκε στο πάτωμα ακριβώς μπροστά από τον Κύριο. Όταν ο Κύριος είδε τι είχαν κάνει, σταμάτησε να μιλάει, ενώ όσοι βρισκόντουσαν στο δωμάτιο μαζί του θαύμασαν με την επιμονή του ασθενή και των φίλων του. Είπε ο παραλυτικός: «Κύριε, δεν θα διέκοπτα τη διδασκαλία σου, αλλά είμαι αποφασισμένος να γίνω καλά. Δεν είμαι σαν εκείνους που δέχτηκαν τη θεραπεία και αμέσως ξέχασαν τη διδασκαλία σου. Θα γίνω καλά και θα υπηρετώ τη βασιλεία των ουρανών». Τώρα, παρόλο που η αρρώστια είχε έρθει στον άνδρα από τη σπάταλη ζωή του, ο Ιησούς, βλέποντας την πίστη του, είπε στον παραλυτικό: «Γιε μου, μη φοβάσαι. Οι αμαρτίες σου συγχωρέθηκαν. Η πίστη σου θα σε σώσει».
148:9.3 Όταν οι Φαρισαίοι από την Ιερουσαλήμ, μαζί με άλλους γραμματείς και νομομαθείς που καθόντουσαν μαζί τους, άκουσαν αυτή την αναγγελία του Ιησού, άρχισαν να λένε μέσα τους: «Πώς τολμάει αυτός ο άνθρωπος να μιλάει έτσι; Δεν καταλαβαίνει ότι τέτοια λόγια είναι βλασφημία; Ποιος μπορεί να συγχωρεί αμαρτίες εκτός από τον Θεό;»[53]. Ο Ιησούς, καταλαβαίνοντας τις σκέψεις τους και όσα λέγανε μεταξύ τους, τους μίλησε, λέγοντας: «Γιατί σκέπτεσθε έτσι μέσα σας; Ποιοι είστε εσείς που με κρίνετε; Ποια η διαφορά μεταξύ του να πω στον παραλυτικό, οι αμαρτίες σου συγχωρέθηκαν, και του σήκω, πάρε το κρεβάτι σου και περπάτησε; Αλλά εσείς που είστε μάρτυρες όλων αυτών, για να μάθετε τελικά ότι ο Γιος του Ανθρώπου έχει εξουσία και δύναμη πάνω στη γη να συγχωρεί αμαρτίες, θα πω σ’ αυτόν τον άρρωστο άνθρωπο ‘Σήκω, λάβε το κρεβάτι σου και πήγαινε σπίτι σου’[54]. Και μόλις μίλησε έτσι ο Ιησούς, ο παραλυτικός σηκώθηκε και καθώς έκαναν δρόμο γι αυτόν, περπάτησε μπροστά από όλους τους. Και εκείνοι που είδαν αυτά τα πράγματα θαύμασαν. Ο Πέτρος απόλυσε τη συγκέντρωση, ενώ πολλοί προσευχόντουσαν και δόξαζαν το Θεό, ομολογώντας ότι ποτέ πριν δεν είχαν δει τέτοια παράξενα συμβάντα.
148:9.4 Ήταν περίπου τότε που οι αγγελιαφόροι του Σανχεντρίν έφτασαν για να διατάξουν τους έξι κατασκόπους να επιστρέψουν στην Ιερουσαλήμ. Όταν άκουσαν το μήνυμα, διαφώνησαν με ζήλο μεταξύ τους. Και αφού τελείωσαν τις συζητήσεις τους, ο αρχηγός και δυο σύντροφοί του επέστρεψαν με τους αγγελιαφόρους στην Ιερουσαλήμ, ενώ τρεις κατάσκοποι ομολόγησαν την πίστη τους στον Ιησού και πηγαίνοντας αμέσως στη λίμνη, βαφτίστηκαν από τον Πέτρο και ακολούθησαν τους αποστόλους σαν παιδιά της βασιλείας.
| Εγγραφο 147. Η ΕΠΙΣΚΕΨΗ-ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ |
Δείκτης
Πολλαπλή έκδοση |
Εγγραφο 149. Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΕΡΙΟΔΕΙΑ ΓΙΑ ΚΗΡΥΓΜΑ |
¶ Παραπομπές
- ↑ Γιατί πρέπει να γεννηθούμε από το πνεύμα;: Ιω 3:3-6.
- ↑ Η λεγόμενη πτώση του ανθρώπου: Γεν 3:17-19; Ρωμ 5:12-19. Ο Κάιν παίρνει γυναίκα από τον Νοντ: Γεν 4:16-17. Οι γιοι του Θεού παίρνουν γυναίκες: Γεν 6:1-2.
- ↑ Κακό από τη φύση του, όχι αμαρτωλό: Εκ 7:20; Ρωμ 3:23; Α Ιω 1:8.
- ↑ Οι Έλληνες δίδαξαν ότι ο άνθρωπος πέφτει: Ρωμ 5:12-19.
- ↑ Εγώ θα είμαι Πατέρας, αυτός θα είναι γιος: Β Βασ 7:14.
- ↑ Τον διάλεξα για γιο μου: Α Παρ 28:6.
- ↑ Τους δημιούργησα για τη δόξα μου: Ησ 43:6-7.
- ↑ Είστε παιδιά του Θεού: Ψλ 82:6. Είστε παιδιά του ζωντανού Θεού: Ωσ 1:10.
- ↑ Όσοι έχουν πνεύμα είναι γιοι του Θεού: Ρωμ 8:14.
- ↑ Δεν υπάρχει σκόπιμη θλίψη: Εβρ 12:5-11.
- ↑ Μην περιφρονείτε την τιμωρία: Πρμ 3:11-12.
- ↑ Η διόρθωση στον πόνο: Ιωβ 5:17-18.
- ↑ Ο Κύριος δεν θλίβει οικειοθελώς: Θρ 3:33.
- ↑ Πριν θιγεί, ήμουν παραστρατημένος: Ψλ 119:67.
- ↑ Γνωρίζω τις θλίψεις σας: Έξ 3:7.
- ↑ Ο Θεός είναι το καταφύγιό μου: Δτ 33:27.
- ↑ Ο Θεός είναι καταφύγιο ανάπαυσης: Ψλ 9:9.
- ↑ Ο Θεός δεν ξεχνά τους ασθενείς: Ψλ 41:3.
- ↑ θυμάται ότι είσαι χώμα: Ψλ 103:13-14.
- ↑ Θεραπεύει τους συντετριμμένους: Ψλ 147:3.
- ↑ Είναι η ελπίδα των φτωχών: Ησ 25:4.
- ↑ Δίνει δύναμη στην λιποθυμία: Ησ 40:29.
- ↑ Δεν σπάει το καλάμι που έχει τσακιστεί: Ησ 42:3.
- ↑ Νερά της θλίψης, ποτάμια: Ησ 43:2.
- ↑ Στάλθηκε για να δέσει τους συντετριμμένους: Ησ 61:1-2.
- ↑ Η θλίψη είναι καλή για μένα: Ψλ 119:71.
- ↑ Θλίψη όχι από το χώμα: Ιωβ 5:6.
- ↑ Ο Ιώβ είχε καλό, πλούσιο και υγιές: Ιωβ 1:1-3. Ο Θεός ευλογεί τους πιστούς: Γεν 49:25; Ψλ 1:1-3; Πρμ 3:33; Πρμ 10:6; Δτ 28:1-8. No respecter of persons: Β Παρ 19:7; Ιωβ 34:19; Σειρ 35:12; Πραξ 10:34; Ρωμ 2:11; Γαλ 2:6; Γαλ 3:28; Εφ 6:9; Κολ 3:11.
- ↑ Οι άνθρωποι θερίζουν ό,τι σπέρνουν: Ιωβ 4:8; Γαλ 6:7. Απεχθάνομαι τον εαυτό μου: Ιωβ 42:6. Ειρήνη που περνάει την κατανόηση: Φιλ 4:7.
- ↑ Ελιφάς, ο πρώτος φίλος: Ιωβ 4:1--5:27.
- ↑ Bildad, ο δεύτερος φίλος: Ιωβ 8:1-22.
- ↑ Η απελπισία του Ιώβ: Ιωβ 9:1--10:22.
- ↑ Ζοφάρ, ο τρίτος φίλος: Ιωβ 11:1-20.
- ↑ Λίγες μέρες και γεμάτες προβλήματα: Ιωβ 14:1.
- ↑ Ο Ελιφάς πιο αυστηρός: Ιωβ 1; Ιωβ 1.
- ↑ Ο Μπιλδάδ αγανακτισμένος: Ιωβ 18:1-21.
- ↑ Ο Ζοφάρ επαναλαμβάνει τις συμβουλές: Ιωβ 20:1-29.
- ↑ Ο Ιώβ επικαλείται τον Θεό: Ιωβ 21:16-21.
- ↑ Επίκληση σε έναν δίκαιο Θεό: Ιωβ 23:1--24:25.
- ↑ Παρηγοριά της μελλοντικής ζωής: Ιωβ 27:1--31:40.
- ↑ Βοήθεια μόνο από τον Θεό: Ιωβ 19:13-19.
- ↑ Πάλη μεταξύ πίστης και αμφιβολίας: Ιωβ 19:21-26.
- ↑ Ο Δικητής μου ζει: Ιωβ 19:25.
- ↑ Λόγος από ανεμοστρόβιλο: Ιωβ 38:1.
- ↑ Ο Θεός κατοικεί μέσα σου: Ιωβ 32:8,18; Ησ 63:10-11; Ιεζ 37:14; Μτ 10:20; Λκ 17:21; Ιω 17:21-23; Ρωμ 8:9-11; Α Κορ 3:16-17; Α Κορ 6:19; Β Κορ 6:16; Γαλ 2:20; Α Ιω 3:24; Α Ιω 4:12-15; Απ 21:3.
- ↑ Αθόρυβη μικρή φωνή: Γ Βασ 19:12.
- ↑ Αυτός είναι ο δρόμος: Ησ 30:21.
- ↑ Ο Πατέρας δεν θλίβεται πρόθυμα: Θρ 3:33.
- ↑ Άνθρωπος με μαραμένο χέρι: Μτ 12:9-13a; Μκ 3:1-5a; Λκ 6:6-10a.
- ↑ Το χέρι έγινε ολόκληρο: Μτ 12:13b-14; Μκ 3:5b-6; Λκ 6:10b-11.
- ↑ Κήρυγμα στη Γαλιλαία: Μκ 2:1-2; Λκ 5:17.
- ↑ Ο παραλυτικός θεραπεύτηκε: Μτ 9:2; Μκ 2:3-5; Λκ 5:18-20.
- ↑ Φαρισαίοι προκαλούνται: Μτ 9:3; Μκ 2:6-7; Λκ 5:21.
- ↑ Ο Ιησούς απαντά θεραπεύοντας: Μτ 9:4-8; Μκ 2:8-12; Λκ 5:22-26.