© 2018 Ίδρυμα Ουράντια
| Εγγραφο 148. ΕΚΠΑΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΕΣ ΣΤΗ ΒΗΘΣΑΪΔΑ |
Δείκτης
Πολλαπλή έκδοση |
Εγγραφο 150. Η ΤΡΙΤΗ ΠΕΡΙΟΔΕΙΑ ΓΙΑ ΚΗΡΥΓΜΑ |
149:0.1 Η δεύτερη δημόσια περιοδεία για κήρυγμα στη Γαλιλαία ξεκίνησε την Κυριακή, 3 Οκτωβρίου 28 μ.Χ. και συνεχίστηκε για περίπου τρεις μήνες, λήγοντας στις 30 Δεκεμβρίου. Σ’ αυτή την προσπάθεια έλαβαν μέρος ο Ιησούς και οι δώδεκα απόστολοι, βοηθούμενοι από το νεοσύλλεκτο σώμα των 117 ευαγγελιστών και από άλλα πολυάριθμα ενδιαφερόμενα άτομα. Στην περιοδεία αυτή επισκέφτηκαν τις πόλεις Γάδαρα, Πτολεμαΐδα, Ιαφεία, Δαβαρίττα, Μεγιδδώ, Ιεζραέλ, Σκυθούπολη, Ταριχέα, Γάμαλα, Βηθσαϊδά-Ιουλία, και πολλές άλλες πόλεις και χωριά.
149:0.2 Πριν την αναχώρηση την Κυριακή το πρωί, ο Ανδρέας και ο Πέτρος ζήτησαν από τον Ιησού να δώσει την τελική ανάθεση στους ευαγγελιστές, αλλά ο Κύριος αρνήθηκε, λέγοντας ότι δεν ήταν στην αρμοδιότητά του να κάνει τέτοια πράγματα, τα οποία θα μπορούσαν άλλοι να εκτελέσουν με αποδεκτό τρόπο. Μετά από αναγκαστική σκέψη αποφασίστηκε ότι ο Ιάκωβος Ζεβεδαίος θα μπορούσε να αναλάβει την ευθύνη. Στο τέλος των παρατηρήσεων του Ιάκωβου, ο Ιησούς είπε στους ευαγγελιστές: «Πηγαίνετε τώρα να εκτελέσετε την εργασία όπως σας ανατέθηκε, και αργότερα, όταν θα έχετε δείξει ικανότητα και πίστη, θα σας δώσω εντολή να κηρύξετε το ευαγγέλιο της βασιλείας».
149:0.3 Σε αυτή την περιοδεία μόνο ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης ταξίδεψαν με τον Ιησού. Ο Πέτρος και οι άλλοι απόστολοι πήραν ο καθένας από καμιά δωδεκαριά ευαγγελιστές και διατήρησαν κοντινή επαφή μαζί τους ενώ συνέχιζαν το έργο του κηρύγματος και της διδασκαλίας. Μόλις οι πιστοί ήταν έτοιμοι να εισέλθουν στη βασιλεία, οι απόστολοι διενεργούσαν βάφτισμα. Ο Ιησούς και οι δυο σύντροφοί του ταξίδεψαν σε μεγάλο βαθμό αυτούς τους τρεις μήνες, επισκεπτόμενοι συχνά δυο πόλεις σε μια μέρα για να εξετάσουν τη δουλειά των ευαγγελιστών και για να τους ενδυναμώσουν στην προσπάθειά τους να εγκαταστήσουν τη βασιλεία. Όλη αυτή η δεύτερη περιοδεία ήταν κυρίως μια προσπάθεια να αποκτήσει πρακτική εμπειρία το σώμα αυτό των 117 νέο-εκπαιδευμένων ευαγγελιστών.
149:0.4 Όλη αυτή την περίοδο και μετέπειτα, μέχρι τον καιρό της αναχώρησης του Ιησού και των αποστόλων για την Ιερουσαλήμ, ο Δαυίδ Ζεβεδαίος διατήρησε το μόνιμο αρχηγείο για το έργο της βασιλείας στο σπίτι του πατέρα του στη Βηθσαϊδά. Αυτό ήταν το ίδρυμα διατήρησης του έργου του Ιησού στη γη και ο σταθμός ανεφοδιασμού για την υπηρεσία των αγγελιαφόρων, που ο Δαυίδ συνέχισε να διευθύνει, μεταξύ των εργαζομένων στα διάφορα μέρη της Παλαιστίνης και γειτονικών περιοχών. Τα έκανε όλα με δική του πρωτοβουλία αλλά με την έγκριση του Ανδρέα. Ο Δαυίδ χρησιμοποίησε σαράντα με πενήντα αγγελιαφόρους στον τομέα των ειδήσεων της ταχέως αναπτυσσόμενης και αυξανόμενης εργασίας για τη βασιλεία. Ενώ δούλευε με αυτό τον τρόπο, συντηρούσε μερικώς τον εαυτό του περνώντας λίγο από τον καιρό του με την παλιά του εργασία σαν ψαράς.
149:1.1 Από τον καιρό που διαλύθηκε ο καταυλισμός στη Βηθσαϊδά, η φήμη του Ιησού, ειδικά σαν θεραπευτή, είχε εξαπλωθεί σε όλα τα μέρη της Παλαιστίνης και σε όλη τη Συρία και τις γύρω περιοχές. Για εβδομάδες μετά που άφησαν τη Βηθσαϊδά, οι άρρωστοι συνέχιζαν να καταφθάνουν, και όταν δεν βρήκαν τον Ιησού, μάθαιναν από τον Δαυίδ πού ήταν, και πήγαιναν να τον αναζητήσουν. Σε αυτή την περιοδεία ο Ιησούς δεν εκτέλεσε σκόπιμα θαύματα θεραπείας. Εν τούτοις, δεκάδες αρρώστων ξαναβρήκαν την υγεία και την ευτυχία τους σαν αποτέλεσμα της αναδομητικής δύναμης από την τεράστια πίστη που τους παρακινούσε να αναζητήσουν τη θεραπεία.
149:1.2 Τον καιρό της αποστολής αυτής, άρχισε να εμφανίζεται – και συνέχισε όλο τον υπόλοιπο καιρό της ζωής του Ιησού στη γη – μια περίεργη και ανεξήγητη σειρά θεραπευτικών φαινομένων[1]. Στην πορεία της περιοδείας των τριών μηνών, περισσότεροι από εκατό άνδρες, γυναίκες και παιδιά από την Ιουδαία, την Ιδουμαία, τη Γαλιλαία, τη Συρία, την Τύρο και τη Σιδώνα καθώς και πέραν του Ιορδάνη, ευεργετήθηκαν από την ασυνείδητη θεραπευτική ικανότητα του Ιησού και επιστρέφοντας στις πατρίδες τους, συνέβαλαν στην αύξηση της φήμης του Ιησού. Και το έκαναν αυτό παρόλο που ο Ιησούς, κάθε φορά που παρατηρούσε μια από αυτές τις αυτόματες περιπτώσεις θεραπείας, αμέσως διέταζε τον ευεργετούμενο να «μην το πει πουθενά»[2].
149:1.3 Ποτέ δεν μας αποκαλύφθηκε τι ακριβώς συνέβαινε σε αυτές τις περιπτώσεις της αυτόματης ή ασυνείδητης θεραπείας. Ο Κύριος ποτέ δεν εξήγησε στους αποστόλους του πώς επιτυγχάνονταν αυτές οι θεραπείες, εκτός από το ότι σε μερικές περιπτώσεις είπε μόνο: «Αντιλαμβάνομαι ότι δύναμη έχει φύγει από μένα»[3].
149:1.4 Στην απουσία άμεσης εξήγησης από τον Κύριο σχετικά με τη φύση αυτών των περιπτώσεων αυθόρμητης θεραπείας, θα περιμένατε να αναλάβουμε εμείς την εξήγηση του πώς επετεύχθησαν, αλλά επιτρέπεται να αναφέρουμε τη γνώμη μας για όλα αυτά τα θεραπευτικά φαινόμενα. Πιστεύουμε ότι πολλά από αυτά τα προφανή θαύματα θεραπείας, καθώς αυτά συνέβησαν στην πορεία της γήινης υπηρεσίας του Ιησού, ήταν αποτέλεσμα της συνύπαρξης των ακόλουθων τριών δυναμικών, δραστικών και συνδεομένων επιδράσεων.
149:1.5 1. Η παρουσία δυνατής, επικρατούσας και ζωντανής πίστης στην καρδιά των ανθρώπινων υπάρξεων που επίμονα αναζητούσαν θεραπεία, μαζί με το γεγονός ότι τέτοια θεραπεία την επιθυμούσαν για την πνευματική τους ωφέλεια παρά καθαρά για σωματική αποκατάσταση.
149:1.6 2. Η ύπαρξη, ακολούθως μαζί με αυτή την ανθρώπινη πίστη, της μεγάλης συμπόνιας και ευσπλαχνίας του ενσαρκωμένου και γεμάτου ελέους Δημιουργού Γιου του Θεού, ο οποίος κατείχε στην πράξη σχεδόν απεριόριστες και αιώνιες δημιουργικές θεραπευτικές δυνάμεις και δικαιώματα.
149:1.7 3. Μαζί με την πίστη της ύπαρξης και της ζωής του Δημιουργού πρέπει να σημειωθεί επίσης ότι αυτός ο Θεάνθρωπος ήταν η προσωποποιημένη έκφραση του θελήματος του Πατέρα. Αν, με την επαφή των ανθρώπινων αναγκών και της θεϊκής δύναμης, ο Πατέρας δεν είχε διαφορετική επιθυμία, τα δυο γινόντουσαν ένα, και η θεραπεία προέκυπτε ασυνείδητα από τον Ιησού αλλά αναγνωριζόταν αμέσως από τη θεϊκή φύση του. Η εξήγηση, τότε, των πολλών αυτών περιπτώσεων θεραπείας, πρέπει να αποδοθεί στο μεγάλο νόμο που μας είναι από παλιά γνωστός, δηλαδή, Εκείνο που ο Δημιουργός Γιος επιθυμεί, ο αιώνιος Θεός το ΘΕΛΕΙ.
149:1.8 Είναι γνώμη μας λοιπόν, ότι στην παρουσία του Ιησού, μερικές μορφές βαθιάς ανθρώπινης πίστης αληθινά και κυριολεκτικά εξανάγκασαν την υλοποίηση της θεραπείας από κάποιες δημιουργικές δυνάμεις και προσωπικότητες του σύμπαντος, που εκείνη την ώρα είχαν συνδεθεί πολύ στενά με το Γιο του Ανθρώπου. Έτσι αποτελεί γεγονός η αναφορά ότι ο Ιησούς συχνά παρότρυνε τους ανθρώπους να θεραπεύσουν τους εαυτούς τους με την παρουσία του και με την δυνατή δική τους πίστη.
149:1.9 Πολλοί άλλοι αναζητούσαν τη θεραπεία για εντελώς εγωιστικούς σκοπούς. Μια πλούσια χήρα από την Τύρο, με την ακολουθία της, ήρθε ζητώντας να θεραπευτούν οι αρρώστιες της, που ήταν πολλές. Και καθώς ακολουθούσε τον Ιησού σε όλη τη Γαλιλαία, προσέφερε συνεχώς χρήματα, σαν να ήταν η δύναμη του Θεού κάτι που μπορούσε να αγορασθεί από τη μεγαλύτερη προσφορά. Όμως δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ για το ευαγγέλιο της βασιλείας, έψαχνε μόνο να γιατρέψει τις παθήσεις του σώματός της.
149:2.1 Ο Ιησούς καταλάβαινε τις σκέψεις των ανθρώπων. Ήξερε τι είχε μέσα της η καρδιά του ανθρώπου και εάν οι διδασκαλίες του είχαν κληροδοτηθεί όπως αυτός τις παρουσίαζε, με μοναδικά σχόλια την εμπνευσμένη εξήγηση που προερχόταν από τη γήινη ζωή του, όλα τα έθνη και όλες οι θρησκείες του κόσμου θα είχαν αγκαλιάσει ταχύτατα το ευαγγέλιο της βασιλείας. Οι καλοπροαίρετες προσπάθειες των πρώτων οπαδών του Ιησού να επανατοποθετήσουν τις διδασκαλίες του έτσι ώστε να τις κάνουν πιο αποδεκτές σε μερικά έθνη, φυλές και θρησκείες, είχαν σαν μοναδικό αποτέλεσμα να κάνουν αυτές τις διδασκαλίες λιγότερο αποδεκτές σε όλα τα άλλα έθνη, φυλές και θρησκείες.
149:2.2 Ο απόστολος Παύλος, στην προσπάθειά του να φέρει τις διδασκαλίες του Ιησού στην ευνοϊκή αντίληψη μερικών ομάδων των ημερών του, έγραψε πολλά γράμματα εντολών και προτροπών. Άλλοι δάσκαλοι του ευαγγελίου του Ιησού έπραξαν παρόμοια, αλλά κανένας τους δεν αντιλήφθηκε ότι κάποια από αυτά τα γραπτά θα συγκεντρωνόντουσαν μαζί, από εκείνους που θα τα εξέδιδαν σαν την ενσωμάτωση των διδασκαλιών του Ιησού. Και έτσι, ενώ ο λεγόμενος Χριστιανισμός περιλαμβάνει περισσότερη διδασκαλία από το ευαγγέλιο του Κυρίου από κάθε άλλη θρησκεία, περιλαμβάνει επίσης και πολλά που ο Ιησούς δεν δίδαξε. Εκτός από την ενσωμάτωση πολλών διδασκαλιών από τα περσικά μυστήρια και πολλές από την ελληνική φιλοσοφία στα πρώτα χρόνια του Χριστιανισμού, έγιναν δυο μεγάλα σφάλματα:
149:2.3 1. Η προσπάθεια να συνδέσουν τη διδασκαλία του ευαγγελίου άμεσα με την Ιουδαϊκή θεολογία, όπως δινόταν η επεξήγηση από τις χριστιανικές θεωρίες της εξιλέωσης – η διδασκαλία ότι ο Ιησούς ήταν ο θυσιασμένος Γιος που θα ικανοποιούσε την άτεγκτη δικαιοσύνη του Πατέρα και θα κατεύναζε τη θεϊκή οργή. Αυτές οι διδασκαλίες προέρχονταν από μια αξιέπαινη προσπάθεια να κάνουν το ευαγγέλιο της βασιλείας περισσότερο αποδεκτό στους δύσπιστους Ιουδαίους. Αν και αυτές οι προσπάθειες απέτυχαν να κερδίσουν τους Ιουδαίους, δεν απέτυχαν να μπερδέψουν και να αποξενώσουν πολλές ειλικρινείς ψυχές σε όλες τις επόμενες γενεές.
149:2.4 2. Η δεύτερη μεγάλη γκάφα των πρώτων οπαδών του Κυρίου, και αυτή που όλες οι επόμενες γενεές επέμειναν να διαιωνίζουν, ήταν να οργανώσουν τόσο τέλεια τη χριστιανική διδασκαλία σχετικά με το πρόσωπο του Ιησού. Αυτή η υπερβολική έμφαση στην προσωπικότητα του Ιησού μέσα στη θεολογία του Χριστιανισμού έδρασε ώστε να συσκοτισθεί η διδασκαλία και όλο αυτό έκανε ώστε πολύ δύσκολα οι Ιουδαίοι, Μωαμεθανοί, Βραχμάνοι και άλλοι πιστοί της Ανατολής να αποδεχτούν τις διδασκαλίες του Ιησού. Δεν υποτιμάμε τη θέση της προσωπικότητας του Ιησού σε μια θρησκεία που φέρνει το όνομά του, αλλά δεν επιτρέπουμε μια τέτοια θεώρηση να επισκιάσει την εμπνευσμένη ζωή του η να εκτοπίσει το σωτήριο μήνυμά του: την πατρότητα του Πατέρα και την αδελφοσύνη του ανθρώπου.
149:2.5 Οι δάσκαλοι της θρησκείας του Ιησού θα πρέπει να πλησιάσουν άλλες θρησκείες αναγνωρίζοντας τις αλήθειες που έχουν κοινές (πολλές από τις οποίες προέρχονται απευθείας ή έμμεσα από το μήνυμα του Ιησού) και να αποφύγουν από το να βάλουν μεγάλη έμφαση στις διαφορές.
149:2.6 Ενώ, εκείνη ειδικά την περίοδο, η φήμη του Ιησού προερχόταν κυρίως από το όνομα που είχε σαν θεραπευτής, δεν σημαίνει ότι συνέχισε να παραμένει έτσι. Καθώς περνούσε ο καιρός, όλο και περισσότερο αναζητούσε πνευματική βοήθεια. Αλλά ήταν οι σωματικές θεραπείες που προκαλούσαν τον ευθύ και άμεσο θαυμασμό του απλού κόσμου. Τον Ιησού αναζητούσαν όλο και πιο πολλά θύματα της ηθικής υποδούλωσης και των διανοητικών ενοχλημάτων, και τους δίδασκε αμετάβλητα τον τρόπο της λύτρωσης. Πατεράδες αναζητούσαν τη συμβουλή του σχετικά με τη διαπαιδαγώγηση των γιων τους και μητέρες ερχόντουσαν για να τους βοηθήσει στην καθοδήγηση των θυγατέρων τους. Εκείνοι που βρισκόντουσαν στο σκοτάδι ήρθαν σ’ αυτόν, και τους αποκάλυψε το φως της ζωής[4]. Τ’ αυτιά του ήταν πάντα ανοιχτά στις θλίψεις του ανθρώπου και πάντοτε βοηθούσε εκείνους που ζητούσαν τη φροντίδα του.
149:2.7 Όταν ο ίδιος ο Δημιουργός ήταν στη γη, ενσαρκωμένος στη μορφή όπως οι κοινοί θνητοί, ήταν αναπόφευκτο ότι ορισμένα πράγματα θα συνέβαιναν. Αλλά δεν πρέπει να πλησιάσετε ποτέ τον Ιησού δια μέσου αυτών των ονομαζόμενων θαυματουργικών φαινομένων. Μάθετε να πλησιάζετε το θαύμα δια του Ιησού, αλλά μην κάνετε το λάθος να πλησιάζετε τον Ιησού μέσα από το θαύμα. Και αυτή η νουθεσία είναι εγγύηση ότι ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ είναι ο μόνος ιδρυτής θρησκείας που εκτέλεσε υπερφυσικές πράξεις στη γη.
149:2.8 Το πιο εκπληκτικό και πιο επαναστατικό χαρακτηριστικό της αποστολής του Μιχαήλ στη γη ήταν η στάση του απέναντι στις γυναίκες. Σε μια εποχή και σε μια γενιά που ο άνδρας δεν χαιρετούσε ούτε τη δική του γυναίκα σε ένα δημόσιο χώρο, ο Ιησούς τόλμησε να πάρει γυναίκες σαν δασκάλους τού ευαγγελίου κατά την τρίτη περιοδεία του στη Γαλιλαία[5]. Και είχε το φοβερό κουράγιο να το κάνει αυτό ενώπιον της ραβινικής διδασκαλίας που διακήρυττε πως ήταν «καλύτερα τα λόγια του νόμου να ριχθούν στη φωτιά παρά να εκφωνούνται από γυναίκες».
149:2.9 Σε μια μόνο γενιά ο Ιησούς ανύψωσε τις γυναίκες από την ανυπόληπτη λήθη και το δουλικό μόχθο όλων των προηγούμενων εποχών. Και είναι ένα σημείο για το οποίο πρέπει να ντρέπεται η θρησκεία που πήρε το όνομα του Ιησού, ότι δηλαδή στερήθηκε το θάρρος να ακολουθήσει το ευγενικό παράδειγμα στην επακόλουθη συμπεριφοράς του προς τις γυναίκες.
149:2.10 Καθώς ο Ιησούς ανακατευόταν με το πλήθος, ήταν εντελώς ελεύθερος από προλήψεις της εποχής. Ήταν ελεύθερος από θρησκευτικές προκαταλήψεις, δεν ήταν ποτέ μισαλλόδοξος. Δεν είχε στην καρδιά του κάτι που να μοιάζει με κοινωνικό ανταγωνισμό. Ενώ γινόταν ένα με την έννοια του καλού της θρησκείας του πατέρα του, δεν δίσταζε να παραβλέπει τις φτιαγμένες από τον άνθρωπο παραδόσεις των προλήψεων και των εξαρτήσεων. Τολμούσε να διδάσκει ότι οι φυσικές καταστροφές, γεγονότα του χρόνου και άλλα συμβάντα δυστυχίας δεν οφείλονταν στην επιβολή της θεϊκής κρίσης ή στην μυστηριώδη απονομή της θείας Πρόνοιας[6]. Αποκήρυσσε τη δουλοπρεπή αφοσίωση στις χωρίς έννοια τελετουργίες και ξεσκέπαζε την απάτη της υλιστικής λατρείας[7]. Διακήρυττε με τόλμη την πνευματική ελευθερία του ανθρώπου και τολμούσε να διδάξει ότι οι θνητοί στη σάρκα είναι πραγματικά και αληθινά παιδιά του ζωντανού Θεού[8].
149:2.11 Ο Ιησούς ξεπερνούσε τις διδασκαλίες των προγόνων του όταν με τόλμη έβαζε τις καθαρές καρδιές στη θέση των καθαρών χεριών σαν έμβλημα της αληθινής θρησκείας[9]. Έβαζε την πραγματικότητα στη θέση της παράδοσης και μάζευε στην άκρη όλες τις προφάσεις αλαζονείας και υποκρισίας. Και επιπλέον αυτός ο ατρόμητος Θεός δεν έδινε διέξοδο στην καταστροφική κριτική και δεν έδειχνε μια πλήρη ασέβεια για τις θρησκευτικές, κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές συνήθειες των ημερών του. Δεν ήταν επιθετικός επαναστάτης. Πίστευε στην προοδευτική εξέλιξη. Απασχολείτο με την καταστροφή εκείνου που υπήρχε μόνο όταν συγχρόνως προσέφερε στους συνανθρώπους του την ανωτερότητα του πράγματος που όφειλε να είναι. Ο Ιησούς δεχόταν την υπακοή των οπαδών του χωρίς να την απαιτεί. Μόνο τρεις άνδρες που δέχτηκαν το προσωπικό του κάλεσμα αρνήθηκαν να δεχτούν την πρόσκληση και να γίνουν μαθητές του. Ασκούσε μια ιδιάζουσα ελκτική δύναμη στους ανθρώπους, αλλά δεν ήταν δικτατορικός. Απαιτούσε εμπιστοσύνη και κανένας ποτέ δεν δυσανασχέτησε με εντολή του. Αναλάμβανε απόλυτη εξουσία από τους μαθητές του, αλλά κανένας ποτέ δεν διαμαρτυρήθηκε. Επέτρεπε στους οπαδούς του να τον ονομάζουν Κύριο.
149:2.12 Ο Κύριος θαυμαζόταν από όλους που τον συναντούσαν εκτός από εκείνους που διακατέχονταν από βαθιές θρησκευτικές προκαταλήψεις ή από εκείνους που πίστευαν ότι διέκριναν πολιτικούς κινδύνους στις διδασκαλίες του. Θαύμαζαν την υπομονή του να συνδιαλέγεται με οπισθοδρομικούς και ενοχλητικούς ερωτώντες[10].[11]
149:2.13 Ενέπνεε την ελπίδα και την εμπιστοσύνη στις καρδιές όλων όσων ερχόντουσαν κάτω από τη φροντίδα του. Μόνο εκείνοι που δεν τον είχαν συναντήσει τον φοβόντουσαν, και ήταν μισητός μόνο από εκείνους που τον θεωρούσαν υπέρμαχο της αλήθειας εκείνης που είχε προορισμό να πετάξει το κακό και το σφάλμα που αυτοί είχαν αποφασίσει να κρατήσουν στις καρδιές τους με κάθε κόστος.
149:2.14 Σε φίλους και εχθρούς ασκούσε μια ισχυρή και ιδιάζουσα γοητευτική επιρροή. Πλήθη τον ακολουθούσαν για εβδομάδες, μόνο και μόνο για να ακούνε τα φιλεύσπλαχνα λόγια του και να παρατηρούν την απλή ζωή του. Αφοσιωμένοι άνδρες και γυναίκες αγαπούσαν τον Ιησού με μια σχεδόν υπερφυσική αγάπη. Και όσο καλύτερα τον γνώριζαν τόσο περισσότερο τον αγαπούσαν. Και όλα αυτά είναι αλήθεια. Ακόμα και σήμερα και σε όλες τις μελλοντικές εποχές, όσο περισσότερο ο άνθρωπος πλησιάζει να γνωρίσει το Θεάνθρωπο, τόσο περισσότερο θα τον αγαπήσει και θα τον ακολουθήσει.
149:3.1 Παρά την ευνοϊκή αποδοχή του Ιησού και της διδασκαλίας του εκ μέρους του κόσμου, οι αρχιερείς στην Ιερουσαλήμ άρχισαν σταδιακά να φοβούνται και να γίνονται ανταγωνιστικοί. Οι Φαρισαίοι είχαν σχηματοποιήσει μια συστηματική και δογματική θεολογία. Ο Ιησούς ήταν ένας διδάσκαλος που δίδασκε ανάλογα με τις ανάγκες. Δεν ήταν συστηματικός διδάσκαλος. Ο Ιησούς δίδασκε όχι τόσο πολύ από το νόμο όσο από τη ζωή, με παραβολές. (Και όταν χρησιμοποιούσε μια παραβολή για να εξηγήσει το μήνυμά του, επεδίωκε να χρησιμοποιεί μόνο ένα χαρακτηριστικό από την υπόθεση για το σκοπό αυτό. Πολλές λανθασμένες ιδέες σχετικά με τη διδασκαλία του Ιησού μπορεί να εξασφαλίσθηκαν από την προσπάθεια να εξηγήσουν αλληγορικά τις παραβολές).
149:3.2 Οι αρχιερείς στην Ιερουσαλήμ είχαν γίνει σχεδόν έξαλλοι μετά την πρόσφατη αλλαγή του νεαρού Αβραάμ και από την λιποταξία των τριών κατασκόπων που βαφτίστηκαν από τον Πέτρο, και που ήσαν τώρα σε περιοδεία με τους ευαγγελιστές σε αυτό το δεύτερο γύρο για κήρυγμα στη Γαλιλαία. Οι ιουδαίοι αρχιερείς είχαν σταδιακά τυφλωθεί από το φόβο και την προκατάληψη, ενώ οι καρδιές τους είχαν σκληρυνθεί από τη συνεχή απόρριψη των ευχάριστων αληθειών του ευαγγελίου της βασιλείας. Όταν οι άνθρωποι σβήνουν την έκκληση του πνεύματος που κατοικεί μέσα τους, λίγα μπορούν να γίνουν για να αλλάξει η συμπεριφορά τους.
149:3.3 Όταν ο Ιησούς συναντήθηκε για πρώτη φορά με τους ευαγγελιστές στον καταυλισμό στη Βηθσαϊδά, σαν επίλογο στην ομιλία του είπε: «Θα πρέπει να θυμάστε ότι στο σώμα και στο μυαλό – συναισθηματικά – οι άνθρωποι αντιδρούν ατομικά. Το μόνο ομοιόμορφο πράγμα στους ανθρώπους είναι το πνεύμα που κατοικεί μέσα τους. Αν και τα θεϊκά πνεύματα μπορεί να ποικίλλουν κατά τι στη φύση και στο βαθμό της εμπειρίας τους, αντιδρούν ομοιόμορφα σε όλες τις πνευματικές εκκλήσεις. Μόνο μέσα από το πνεύμα και με έκκληση στο πνεύμα, μπορεί το ανθρώπινο είδος να επιτύχει την ενότητα και την αδελφοσύνη». Πολλοί όμως από τους αρχιερείς των Ιουδαίων είχαν κλείσει τις πόρτες της καρδιάς τους στην πνευματική έκκληση του ευαγγελίου. Από αυτή την ημέρα και μετά δεν σταμάτησαν να σχεδιάζουν και να μηχανεύονται την καταστροφή του Κυρίου. Είχαν πεισθεί ότι ο Ιησούς έπρεπε να συλληφθεί, καταδικαστεί και εκτελεστεί σαν θρησκευτικός παραβάτης, ένας βεβηλωτής των βασικών διδασκαλιών του ιουδαϊκού απαραβίαστου νόμου.
149:4.1 Ο Ιησούς έκανε πολύ λίγη δημόσια εργασία σε αυτή την περιοδεία για κήρυγμα, αλλά διεύθυνε πολλά απογευματινά τμήματα με τους πιστούς στις περισσότερες πόλεις και χωριά όπου τύχαινε να παραμείνουν με τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη. Σε μια από αυτές τις βραδινές συνεστιάσεις ένας από τους νεότερους ευαγγελιστές ρώτησε τον Ιησού για το θυμό και ο Κύριος σε απάντηση, μεταξύ των άλλων πραγμάτων είπε:
149:4.2 «Ο θυμός είναι μια υλική έκφραση που αντιπροσωπεύει, με γενικό τρόπο, το μέτρο της αποτυχίας της πνευματικής φύσης να κερδίσει τον έλεγχο του συνδυασμού διανοητικής και σωματικής ουσίας[12]. Ο θυμός υποδεικνύει την έλλειψη ανεκτικής αδελφικής αγάπης συν την έλλειψη αυτοσεβασμού και αυτοελέγχου[13]. Ο θυμός εξαντλεί την υγεία, διαφθείρει το μυαλό και κάνει να μειονεκτεί το πνεύμα-δάσκαλος της ψυχής του ανθρώπου. Δεν διαβάσατε στις Γραφές ότι ‘η οργή σκοτώνει τον ανόητο άνθρωπο’, και ότι ο άνθρωπος ‘ξεσκίζει τον εαυτό του με το θυμό του;’[14][15][16][17][18][19]. Αυτό το ‘όποιος έχει λίγο θυμό έχει μεγάλη κατανόηση’, ενώ ‘αυτός που είναι οξύθυμος αυξάνει την ανοησία του;’[20]. Όλοι σας γνωρίζετε ότι ‘μια ήπια απάντηση απομακρύνει το θυμό’, και πως ‘οι θλιβερές κουβέντες μεγαλώνουν το θυμό’[21]. ‘Η σύνεση καθυστερεί το θυμό’, ενώ ‘αυτός που δεν ελέγχει τον εαυτό του είναι σαν μια ανυπεράσπιστη πόλη χωρίς τείχη’[22]. ‘Η οργή είναι ανελέητη και ο θυμός είναι αποτρόπαιος’[23]. ‘Οι θυμωμένοι άνθρωποι αυξάνουν τις διαφωνίες, ενώ οι έξαλλοι πολλαπλασιάζουν τις παρανομίες τους’. ‘Μην είστε οξύθυμοι γιατί ο θυμός κατοικεί στο στήθος των ανοήτων’. Πριν ο Ιησούς σταματήσει να μιλάει, είπε επιπροσθέτως: «Αφήστε τις καρδιές σας να κυριαρχηθούν από την αγάπη ώστε το πνεύμα-οδηγός να βρει λίγη δυσκολία για να σας ελευθερώσει από την τάση σας να δίνετε διέξοδο σε εκείνα τα ξεσπάσματα ζωώδους θυμού που δεν συμβαδίζουν με την κατάστασή σας σαν παιδιά του Θεού».
149:4.3 Σ’ εκείνη την ευκαιρία, ο Κύριος μίλησε στην ομάδα για την επιθυμία να αποκτήσουν ισορροπημένους χαρακτήρες. Ομολόγησε ότι ήταν απαραίτητο για τους περισσότερους να αφοσιωθούν στην τελειοποίηση κάποιου επαγγέλματος, αλλά τους οίκτιρε για όλες τις προσπάθειες για υπερ-εξειδίκευση, που θα τους έκανε στενόμυαλους και θα τους περιόριζε τις δραστηριότητες της ζωής. Ζήτησε να προσέξουν το γεγονός ότι κάθε προσόν, εάν το επεκτείνουν μέχρι τα άκρα, μπορεί να γίνει ελάττωμα. Ο Ιησούς κήρυττε πάντα την μετριοπάθεια και δίδασκε επαγγελματική αρμονία και αναλογική ρύθμιση των προβλημάτων της ζωής. Υπογράμμιζε ότι υπερβολική συμπόνια και οίκτος μπορούν να οδηγήσουν σε σοβαρή συναισθηματική αστάθεια. Ότι ο ενθουσιασμός μπορεί να οδηγήσει σε φανατισμό. Έφερε το παράδειγμα για κάποιο προηγούμενο συνεργάτη του, τον οποίο η φαντασία οδήγησε σε εξωπραγματικά και ανέφικτα εγχειρήματα. Συγχρόνως τους προειδοποίησε για τους κινδύνους της ανίας από μια υπερσυντηρητική μετριότητα.
149:4.4 Και κατόπιν ο Ιησούς αναφέρθηκε στους κινδύνους του θάρρους και της πίστης, πως πολλές φορές οδηγούν τις άμυαλες ψυχές στην αδιαφορία του κινδύνου και στην παράλογη τόλμη. Έδειξε επίσης πως η προνοητικότητα και η σύνεση, όταν φτάσουν στα άκρα, οδηγούν στη δειλία και την αποτυχία. Παρότρυνε τους ακροατές του να αγωνίζονται για την πρωτοτυπία και να αποφεύγουν κάθε τάση για εκκεντρικότητα. Εκλιπάρησε για συμπόνια χωρίς συναισθηματισμό, ευλάβεια χωρίς υποκρισία. Δίδαξε σεβασμό ελεύθερο από φόβο και δεισιδαιμονία.
149:4.5 Δεν ήταν τόσο αυτό που ο Ιησούς δίδαξε για τον εξισορροπημένο χαρακτήρα που εντυπωσίασε τους συντρόφους του όσο το γεγονός ότι η ζωή του ήταν ένα τόσο εύγλωττο παράδειγμα της διδασκαλίας του. Ζούσε εν μέσω του άγχους και της ταραχής, αλλά ποτέ δεν αμφιταλαντεύτηκε. Οι εχθροί του συνεχώς του έριχναν δολώματα, αλλά ποτέ δεν τον παγίδευσαν. Ο σοφός και ο μορφωμένος προσπάθησαν να τον παγιδεύσουν αλλά δεν παραπάτησε. Ζήτησαν να τον περιπλέξουν σε δημόσιες συζητήσεις αλλά οι απαντήσεις του ήταν πάντα διαφωτιστικές, αξιοπρεπείς, και τελικές. Όταν τον διέκοπταν στις ομιλίες του με πολυάριθμες ερωτήσεις, οι απαντήσεις του ήταν πάντα σημαντικές και συμπερασματικές. Δεν κατέφυγε ποτέ σε ποταπές τακτικές καθώς αντιμετώπιζε τη συνεχή πίεση των εχθρών του, που δεν δίσταζαν να μεταχειριστούν κάθε είδος λανθασμένης, αθέμιτης και άδικης μορφής επίθεσης εναντίον του.
149:4.6 Ενώ είναι αλήθεια ότι πολλοί άνδρες και γυναίκες πρέπει επιμελώς να εφαρμόσουν κάποια συγκεκριμένη επιδίωξη σαν απασχόληση για τα προς το ζην, παρόλα αυτά είναι τελείως επιθυμητό τα ανθρώπινα πλάσματα να καλλιεργήσουν ένα ευρύ φάσμα πολιτιστικής εξοικείωσης με τη ζωή όπως αυτή βιώνεται στη γη. Άτομα με αληθινή μόρφωση δεν είναι ικανοποιημένα με το να παραμένουν στην άγνοια σχετικά με τη ζωή και τις πράξεις των συνανθρώπων τους.
149:5.1 Όταν ο Ιησούς είχε επισκεφθεί την ομάδα των ευαγγελιστών που εργαζόντουσαν υπό την επίβλεψη του Σίμωνα του Ζηλωτή, κατά τη βραδινή σύσκεψη ο Σίμων ρώτησε τον Κύριο: «Γιατί μερικά άτομα είναι τόσο πιο χαρούμενα και ευτυχισμένα από άλλα; Η ευχαρίστηση είναι θέμα θρησκευτικής εμπειρίας;». Ανάμεσα σε άλλα ο Ιησούς είπε σε απάντηση στην ερώτηση του Σίμωνα:
149:5.2 «Σίμωνα, μερικά άτομα είναι φυσικά πιο χαρούμενα από άλλα. Πολύ, μα πάρα πολύ, εξαρτάται από την επιθυμία του ανθρώπου να καθοδηγείται και να κατευθύνεται από το πνεύμα του Πατέρα που ζει μέσα του. Δεν διάβασες στις Γραφές τα λόγια του σοφού: ‘το πνεύμα του ανθρώπου είναι το κερί του Κυρίου που ερευνά όλα τα εσώτερα μέρη;’[24][25]. Και επίσης ότι αυτό το πνεύμα οδήγησε τους θνητούς στο να πουν: ‘Οι γραμμές (ράτσες;) έπεσαν άφθονες πάνω μου σε ευχάριστα μέρη[26][27]. Ναι, έχω όμορφη κληρονομιά’[28]. ‘Το λίγο που έχει ένας δίκαιος άνθρωπος είναι καλύτερο από τα πλούτη πολλών ανόμων, γιατί ένας καλός άνθρωπος θα είναι ικανοποιημένος από τα εντός του’[29]. ‘Μια εύθυμη καρδιά κάνει ευτυχισμένες εκφράσεις και είναι μια συνεχής γιορτή. Καλύτερα το λίγο με την ευλάβεια του Κυρίου παρά μεγάλος θησαυρός και βάσανα με αυτόν[30]. Καλύτερα ένα δείπνο με χόρτα όπου υπάρχει αγάπη παρά ο μόσχος ο σιτευτός και εχθρότητα με αυτόν[31]. Καλύτερα το λίγο με δικαιοσύνη παρά πολλά εισοδήματα ανέντιμα’[32]. ‘Μια εύθυμη καρδιά κάνει καλό όπως ένας γιατρός’. ‘Καλύτερα μια χούφτα με αυτοκυριαρχία παρά υπεραφθονία με λύπη και εκνευρισμένη διάθεση’.
149:5.3 Πολλή από τη θλίψη του ανθρώπου γεννιέται από την απογοήτευση των φιλοδοξιών του και την πληγωμένη του περηφάνια. Αν και οι άνθρωποι έχουν υποχρέωση στον εαυτό τους να κάνουν το καλύτερο για τη ζωή τους στη γη, αφού προσπαθήσουν ειλικρινά γι αυτό, θα πρέπει να δεχτούν με χαρά την τύχη τους και να ασκήσουν την εφευρετικότητά τους στο να κάνουν το περισσότερο από αυτό που έπεσε στα χέρια τους. Όλα τα βάσανα του ανθρώπου έχουν προέλευση το φόβο που υπάρχει στην καρδιά του. ‘Ο άνομος εξαφανίζεται όταν δεν τον ακολουθεί κανένας’[33]. ‘Ο άνομος είναι σαν την ταραγμένη θάλασσα, γιατί δεν μπορεί να ησυχάσει, αλλά τα νερά της ξερνούν λάσπη και βρώμα[34]. Δεν υπάρχει ειρήνη, λέγει ο Θεός, για τον άνομο’.
149:5.4 Μην ψάχνετε λοιπόν, για ψεύτικη ειρήνη και φευγαλέα χαρά αλλά καλύτερα για τη σιγουριά της πίστης και την εγγύηση της θεϊκής σχέσης σας με τον Πατέρα που αποφέρει ηρεμία, ευχαρίστηση και ύψιστη ευτυχία στο πνεύμα».
149:5.5 Ο Ιησούς δύσκολα θεώρησε τον κόσμο σαν «κοιλάδα δακρύων». Μάλλον τον κοίταζε σαν τη σφαίρα όπου γεννιόνταν τα αιώνια και αθάνατα πνεύματα της ανόδου στον Παράδεισο, την «κοιλάδα που δημιουργεί ψυχές».
149:6.1 Ήταν στα Γάμαλα, στη βραδινή συγκέντρωση, που ο Φίλιππος είπε στον Ιησού: «Κύριε, γιατί οι Γραφές μας διδάσκουν να ‘φοβόμαστε τον Κύριο’, αφού εσύ μας λες να κοιτάζουμε τον ουράνιο Πατέρα μας χωρίς φόβο; Πώς εναρμονίζονται αυτές οι δυο διδασκαλίες;». Και ο Ιησούς απάντησε στο Φίλιππο λέγοντας:[35]
149:6.2 «Παιδιά μου, δεν με εκπλήσσει που κάνετε αυτές τις ερωτήσεις. Στην αρχή μόνο μέσα από το φόβο μπορούσε ο άνθρωπος να μάθει να σέβεται, αλλά ήρθα για να σας αποκαλύψω την αγάπη του Πατέρα ώστε να προσελκυσθείτε στη λατρεία τού Αιώνιου από το σχέδιο της στοργικής αναγνώρισης και της αμοιβαίας βαθιάς και τέλειας αγάπης του Πατέρα. Θα σας ελευθερώσω από τα δεσμά που σας οδηγούν μέσα από το δουλικό φόβο στην ενοχλητική υπηρεσία ενός ζηλόφθονου και οργισμένου Βασιλιά-Θεού. Θα σας διδάξω την σχέση του Πατέρα-γιου που έχει ο άνθρωπος με το Θεό ώστε να οδηγηθείτε γεμάτοι χαρά στην ανυπέρβλητη και ουράνια ελεύθερη λατρεία για ένα αγαπημένο, δίκαιο και ελεήμονα Πατέρα-Θεό.
149:6.3 Ο ‘φόβος του Κυρίου’ είχε διαφορετική σημασία στις διαδοχικές εποχές, ξεκινούσε από φόβο, και μέσα από αγωνία και τρόμο στο δέος και το σεβασμό[36]. Και τώρα από το σεβασμό θα σας οδηγήσω ψηλά, μέσα από την αναγνώριση, την αντίληψη και την εκτίμηση, στην αγάπη. Όταν ο άνθρωπος αναγνωρίζει το έργο του Θεού, οδηγείται στο φόβο για τον Ύψιστο, αλλά όταν ο άνθρωπος αρχίζει να κατανοεί και να βιώνει την προσωπικότητα και το χαρακτήρα του ζωντανού Θεού, οδηγείται σταδιακά στο να αγαπάει τέτοιο καλό και τέλειο συμπαντικό και αιώνιο Πατέρα. Και αυτήν ακριβώς την αλλαγή της σχέσης του ανθρώπου με το Θεό επαγγέλλεται η αποστολή του Γιου του Ανθρώπου στη γη.
149:6.4 Τα έξυπνα παιδιά δεν φοβούνται τον πατέρα τους για να μπορέσουν να δεχτούν δώρα από το χέρι του, αλλά αφού έχουν ήδη πάρει αφθονία καλών πραγμάτων που παρέχονται από τις εντολές της αγάπης του πατέρα προς τα παιδιά του, αυτά τα πολύ αγαπητά παιδιά οδηγούνται στην αγάπη προς τον πατέρα τους σαν ανταποκρινόμενη αναγνώριση και εκτίμηση τόσων γενναιόδωρων αγαθοεργιών. Η καλοσύνη του Θεού οδηγεί στη μετάνοια[37]. Οι αγαθοεργίες του Θεού οδηγούν στην υπηρεσία του. Το έλεος του Θεού οδηγεί στη σωτηρία ενώ η αγάπη του Θεού οδηγεί στη νοήμονα και γενναιόδωρη λατρεία.
149:6.5 Οι προγονοί σας φοβόντουσαν το Θεό επειδή ήταν παντοδύναμος και μυστηριώδης. Εσείς θα τον λατρέψετε επειδή είναι υπέροχος στην αγάπη του, άφθονος στο έλεος και μεγαλοπρεπής στη αλήθεια. Η δύναμη του Θεού γεννάει φόβο στην καρδιά του ανθρώπου αλλά η ευγένεια και η δικαιοσύνη του προσώπου του, προκαλούν σεβασμό, αγάπη και πρόθυμη λατρεία. Ένα παιδί του καθήκοντος και φιλόστοργο δεν φοβάται και δεν τρέμει ακόμα κι έναν ισχυρό και ευγενικό πατέρα. Ήρθα στον κόσμο για να βάλω την αγάπη στη θέση του φόβου, τη χαρά στη θέση της θλίψης, την εμπιστοσύνη στη θέση του τρόμου, τη στοργική υπηρέτηση και την επαινετική λατρεία στη θέση των δουλικών εξαρτήσεων και των χωρίς νόημα τελετουργιών. Αλλά γι αυτούς που βρίσκονται ακόμα στο σκοτάδι είναι αλήθεια ότι ‘ο φόβος του Κυρίου είναι η αρχή της σοφίας’[38]. Όταν όμως το φως θα έχει έρθει τελείως, οι γιοι του Θεού θα δοξάσουν τον Άπειρο γι αυτό που είναι παρά γι αυτό που κάνει.
149:6.6 Όταν τα παιδιά είναι μικρά και άμυαλα, πρέπει απαραίτητα να τα νουθετούν να τιμούν τους γονείς τους, αλλά όταν μεγαλώνουν και έχουν πληρέστερη εκτίμηση των ευεργεσιών και της γονικής φροντίδας και προστασίας, οδηγούνται μέσα από την κατανόηση του σεβασμού και της όλο και μεγαλύτερης αγάπης, στο βαθμό της αντίληψης ν’ αγαπούν πραγματικά τους γονείς τους γι αυτό που είναι παρά γι αυτά που έχουν κάνει. Ο πατέρας αγαπά φυσιολογικά το παιδί του, αλλά το παιδί πρέπει να αναπτύξει την αγάπη για τον πατέρα από το φόβο για το τι μπορεί να κάνει ο πατέρας, και μετά μέσα από το δέος, την εξάρτηση και το σεβασμό στην εκτίμηση και στην τρυφερή αναγνώριση της αγάπης.
149:6.7 Σας έχουν διδάξει ότι πρέπει να ‘φοβόσαστε το Θεό και να φυλάτε τις εντολές του, γιατί αυτό είναι η πρώτη υποχρέωση του ανθρώπου’[39]. Αλλά ήρθα για να σας δώσω μια νεότερη και υψηλότερη εντολή. Θα σας διδάξω να ‘αγαπάτε το Θεό και να μάθετε να κάνετε το θέλημά του, γιατί αυτό είναι το μεγαλύτερο προνόμιο των λυτρωμένων παιδιών του Θεού’. Οι γονείς σας διδάχτηκαν το ‘φοβάστε το Θεό – τον Παντοδύναμο Κύριο’. Εγώ σας διδάσκω, ‘Αγαπάτε το Θεό – τον παντελεήμονα Πατέρα’.
149:6.8 Στη βασιλεία των ουρανών, την οποία ήρθα να ανακοινώσω, δεν υπάρχει υψηλός και ισχυρός βασιλέας. Αυτή η βασιλεία είναι μια θεϊκή οικογένεια[40]. Το παγκόσμια αναγνωρισμένο και ανεπιφύλακτα λατρεμένο κέντρο και αρχή, της μακράν διασκορπισμένης αδελφότητας των διανοητικώς ανεπτυγμένων όντων, είναι ο Πατέρας μου και Πατέρας σας[41]. Είμαι Γιος του και είστε επίσης γιοι του. Επομένως είναι αιώνια αληθινό ότι εσείς και Εγώ είμαστε αδέλφια στην ουράνια κατοικία και κάτι περισσότερο αφού έχουμε γίνει αδέλφια στη σάρκα κατά τη γήινη ζωή μας. Σταματήστε λοιπόν να φοβάστε το Θεό σαν να ήταν βασιλιάς ή να τον υπηρετείτε σαν αφέντη. Μάθετε να τον σέβεστε σαν Δημιουργό, να τον τιμάτε σαν Πατέρα της πνευματικής νιότης σας. Να τον αγαπάτε σαν σπλαχνικό υποστηρικτή και τέλος να τον λατρεύετε σαν ένα αγαπητό και πάνσοφο Πατέρα της πιο ώριμης πνευματικής αντίληψης και εκτίμησής σας.
149:6.9 Εκτός από τις λανθασμένες σκέψεις σας για τον ουράνιο Πατέρα φυτρώνουν και λανθασμένες ιδέες ταπεινοφροσύνης και αναβλύζει το μεγαλύτερο μέρος της υποκρισίας σας. Ο άνθρωπος μπορεί να είναι ένα σκουλήκι της λάσπης εκ φύσεως και καταγωγής, αλλά όταν γίνεται το μέρος που κατοικεί το πνεύμα του Πατέρα μου, εκείνος ο άνθρωπος αποκτά θεϊκό πεπρωμένο. Το πνεύμα του πατέρα μου θα επιστρέψει βέβαια στη θεϊκή πηγή στο συμπαντικό επίπεδο απ’ όπου προέρχεται και η ανθρώπινη ψυχή του θνητού ανθρώπου που έχει γίνει το αναγεννημένο παιδί αυτού του πνεύματος θα ανέλθει βέβαια με το θεϊκό αυτό πνεύμα στην παρουσία του αιώνιου Θεού.
149:6.10 Η ταπεινοφροσύνη, όντως, ταιριάζει στο θνητό άνθρωπο που δέχεται όλα αυτά τα δώρα από τον ουράνιο Πατέρα, εν τούτοις υπάρχει μια θεϊκή αξιοπρέπεια που επισυνάπτεται σε όλους αυτούς τους πιστούς υποψήφιους για την αιώνια άνοδο στο ουράνιο βασίλειο. Οι άνευ σημασίας και δουλοπρεπείς συμπεριφορές μιας φανταχτερής και λανθασμένης ταπεινοφροσύνης είναι ασυμβίβαστες με την εκτίμηση για την πηγή της σωτηρίας σας και με την αναγνώριση του πεπρωμένου των αναγεννημένων από το πνεύμα ψυχών σας. Η ταπείνωση μπροστά στο Θεό είναι εξολοκλήρου ταιριαστή με τα βάθη της καρδιάς σας, η πραότητα μπροστά στους ανθρώπους είναι αξιέπαινη, αλλά η υποκρισία μιας ενσυνείδητης και επιδεικτικής ταπεινοφροσύνης είναι παιδιάστικη και ανάξια συμπεριφορά για τα φωτισμένα παιδιά της βασιλείας.
149:6.11 Εσείς γνωρίζετε καλά να είστε πράοι μπροστά στο Θεό και να έχετε αυτοέλεγχο μπροστά στους ανθρώπους, αλλά η πραότητά σας να έχει πνευματική προέλευση και όχι να είναι η απατηλή επίδειξη μιας ενσυνείδητης γνώσης ανωτερότητας που αυτοδικαιώνεται. Ο προφήτης συμβούλεψε σωστά όταν είπε: ‘Περπατάτε ταπεινά με το Θεό’, γιατί ενώ ο ουράνιος Πατέρας είναι Άπειρος και Αιώνιος, κατοικεί επίσης ‘με αυτόν που έχει συντετριμμένο νου και ταπεινό πνεύμα’[42][43]. Ο Πατέρας μου απεχθάνεται την περηφάνια και αποστρέφεται την ανομία. Και ήταν για να δώσω έμφαση στην αξία της ειλικρίνειας και να τελειοποιήσω την εμπιστοσύνη στη στοργική υποστήριξη και την πιστή καθοδήγηση του ουράνιου Πατέρα, που τόσο συχνά έχω αναφερθεί στα μικρά παιδιά σαν παράδειγμα για τη συμπεριφορά του μυαλού και την ανταπόκριση του πνεύματος οι οποίες είναι τόσο ουσιαστικές για την είσοδο του θνητού ανθρώπου στις πνευματικές πραγματικότητες της ουράνιας βασιλείας[44].
149:6.12 Ο προφήτης Ιερεμίας καλώς περιέγραψε πολλούς θνητούς όταν είπε: ‘Είστε κοντά στο Θεό με το στόμα αλλά μακριά από αυτόν με την καρδιά’[45]. Όλοι σας δεν έχετε διαβάσει επίσης εκείνη τη φρικτή προειδοποίηση του προφήτη που λέγει: ‘Οι ιερείς επ’ αυτού διδάσκουν για μισθό και οι προφήτες επ’ αυτού μαντεύουν για χρήματα[46]. Συγχρόνως προσποιούνται για ευσέβεια και διακηρύσσουν ότι ο Κύριος είναι μαζί τους’[47][48][49]. Δεν σας έχουν καλώς προειδοποιήσει γι αυτούς που ‘μιλούν για ειρήνη με τους γείτονες όταν η πονηριά είναι στις καρδιές τους’, γι αυτούς που ‘κολακεύουν με τα λόγια ενώ η καρδιά τους έχει δοθεί στη διπλοπροσωπία;’. Από όλες τις θλίψεις ενός ελπίζοντος ανθρώπου, καμία δεν είναι τόσο τρομερή όσο το να είναι ‘πληγωμένος στο σπίτι ενός έμπιστου φίλου».
149:7.1 Ο Ανδρέας, με τη συμβουλή του Σίμωνος Πέτρου και με την έγκριση του Ιησού, είχε δώσει εντολή στον Δαυίδ στη Βηθσαϊδά να αποστείλει αγγελιαφόρους στις διάφορες ομάδες που κήρυτταν, με εντολή να τελειώσουν την περιοδεία και να επιστρέψουν στη Βηθσαϊδά κάποια ώρα την Πέμπτη, 30 Δεκεμβρίου. Την ώρα του δείπνου, εκείνη τη βροχερή ημέρα, όλες οι αποστολικές ομάδες και οι ευαγγελιστές που δίδασκαν, είχαν μαζευτεί στο σπίτι του Ζεβεδαίου.
149:7.2 Η ομάδα παρέμεινε μαζί το Σάββατο, βρίσκοντας κατάλυμα στα σπίτια της Βηθσαϊδά και της κοντινής Καπερναούμ, και μετά σε όλη την ομάδα δόθηκαν διακοπές δυο εβδομάδων για να πάνε στις οικογένειές τους, να επισκεφθούν φίλους τους, ή να πάνε για ψάρεμα. Οι δυο ή τρεις μέρες που ήταν μαζί στη Βηθσαϊδά, ήταν, όντως, χαρούμενες και ενθουσιώδεις. Ακόμα και οι παλαιότεροι δάσκαλοι τονώθηκαν ηθικά από τους νέους ιεροκήρυκες καθώς οι δεύτεροι τους αφηγούντο τις εμπειρίες τους.
149:7.3 Από τους 117 ευαγγελιστές που είχαν λάβει μέρος στη δεύτερη περιοδεία για κήρυγμα στη Γαλιλαία, μόνο περίπου εβδομήντα-πέντε πέρασαν την τωρινή δοκιμασία και ήταν διαθέσιμοι να τους αναθέσουν υπηρεσία μετά το πέρας των διακοπών των δυο εβδομάδων. Ο Ιησούς με τον Ανδρέα, τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη παρέμειναν στο σπίτι του Ζεβεδαίου και πέρασαν πολύ καιρό συσκεπτόμενοι σχετικά με την ευημερία και την εξάπλωση της βασιλείας.
| Εγγραφο 148. ΕΚΠΑΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΕΣ ΣΤΗ ΒΗΘΣΑΪΔΑ |
Δείκτης
Πολλαπλή έκδοση |
Εγγραφο 150. Η ΤΡΙΤΗ ΠΕΡΙΟΔΕΙΑ ΓΙΑ ΚΗΡΥΓΜΑ |