© 2018 Ίδρυμα Ουράντια
| Εγγραφο 159. Η ΠΕΡΙΟΔΕΙΑ ΣΤΗ ΔΕΚΑΠΟΛΗ |
Δείκτης
Πολλαπλή έκδοση |
Εγγραφο 161. ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ ΜΕ ΤΟΝ ΡΟΔΑΝ |
160:0.1 Την Κυριακή το πρωί, 18 Σεπτεμβρίου, ο Ανδρέας ανακοίνωσε ότι καμία εργασία δεν θα προγραμματιζότανε για την ερχόμενη εβδομάδα. Όλοι οι απόστολοι, εκτός από τον Ναθαναήλ και τον Θωμά, πήγαν σπίτι τους να επισκεφθούν τις οικογένειές τους ή να μείνουν με φίλους. Την εβδομάδα αυτή, ο Ιησούς απόλαυσε μια περίοδο απόλυτης σχεδόν ανάπαυσης, όμως ο Ναθαναήλ και ο Θωμάς ήταν πολύ απασχολημένοι με τις συζητήσεις τους με κάποιο Έλληνα φιλόσοφο από την Αλεξάνδρεια ονόματι Ροδάν. Ο Έλληνας αυτός είχε τελευταία γίνει μαθητής του Ιησού μέσα από τη διδασκαλία ενός συνεργάτη τού Άμπνερ, που είχε διεξάγει μια αποστολή στην Αλεξάνδρεια. Ο Ροδάν είχε λοιπόν καταπιαστεί με ζήλο με την αποστολή να συνταιριάξει τη φιλοσοφία του για τη ζωή με τη νέα θρησκευτική διδασκαλία του Ιησού, και είχε έρθει στη Μαγαδάν ελπίζοντας να συζητήσει ο Κύριος αυτά τα προβλήματα μαζί του. Επιθυμούσε επίσης να εξασφαλίσει από πρώτο χέρι την αυθεντική εκδοχή του ευαγγελίου είτε από τον Ιησού είτε από κάποιον απόστολο. Αν και ο Κύριος απέφυγε να υπεισέλθει σε μια τέτοια συζήτηση με το Ροδάν, τον δέχτηκε όμως ευχάριστα και αμέσως έδωσε εντολή στον Ναθαναήλ και τον Θωμά να προσέξουν όλα όσα ο Ροδάν είχε να πει και αυτοί να του πούνε για το ευαγγέλιο σε ανταπόδοση.
160:1.1 Νωρίς το πρωί της Δευτέρας, ο Ροδάν άρχισε μια σειρά δέκα ομιλιών με το Ναθαναήλ, το Θωμά και μια ομάδα περίπου εικοσιτεσσάρων πιστών που έτυχε να βρίσκονται στη Μαγαδάν. Αυτές οι ομιλίες, συμπυκνωμένες, ενωμένες και ξαναειπωμένες σε σύγχρονη φρασεολογία, παρουσιάζουν τις παρακάτω σκέψεις για μελέτη:
160:1.2 H ανθρώπινη ζωή αποτελείται από τρία μεγάλα στοιχεία – παρορμήσεις, επιθυμίες και έλξεις. Ο δυνατός χαρακτήρας, η επιβλητική προσωπικότητα επιτυγχάνεται μόνο μεταλλάσσοντας τη φυσική παρόρμηση της ζωής με την τέχνη του να ζεις κοινωνικά, με τη μετατροπή των παρόντων επιθυμιών σε εκείνες τις ανώτερες επιθυμίες οι οποίες είναι ικανές για διαρκή κατορθώματα, ενώ το κοινότοπο δέλεαρ της ύπαρξης πρέπει να μεταφερθεί από τις συμβατικές και εδραιωμένες ιδέες στα ανώτερα βασίλεια των ανεξερεύνητων ιδεών και των ιδεωδών που δεν έχουν ακόμα ανακαλυφθεί.
160:1.3 Όσο πιο σύνθετος είναι ένας πολιτισμός, τόσο πιο δύσκολη αποβαίνει η τέχνη να ζεις. Όσο πιο γρήγορες οι αλλαγές στην κοινωνία, τόσο πιο περίπλοκο το καθήκον της ανάπτυξης του χαρακτήρα. Κάθε δέκα γενιές το ανθρώπινο είδος πρέπει να μαθαίνει εκ νέου την τέχνη να ζει, αν θέλει να συνεχίσει να προοδεύει. Και αν ο άνθρωπος γίνει τόσο πολυμήχανος ώστε με πιο γρήγορο ρυθμό να μεγαλώνει τις πολυπλοκότητες της κοινωνίας, η τέχνη του να ζεις θα χρειαστεί να επιτευχθεί σε λιγότερο χρονικό διάστημα, ίσως σε κάθε γενιά. Αν η εξέλιξη της τέχνης να ζεις, αποτύχει να συμβαδίσει με την τεχνική της ύπαρξης, η ανθρωπότητα γρήγορα θα επιστρέψει στην απλή παρόρμηση για ζωή – την επίτευξη της ικανοποίησης των τρεχουσών επιθυμιών. Έτσι η ανθρωπότητα θα παραμείνει ανώριμη. Η κοινωνία θα αποτύχει να φτάσει την πλήρη ωριμότητα.
160:1.4 Η κοινωνική ωριμότητα είναι ισοδύναμη με το βαθμό της προθυμίας του ανθρώπου να εγκαταλείψει την ευχαρίστηση από τους απόλυτα παροδικούς και εφήμερους πόθους, για την απόλαυση των ανώτερων εκείνων επιθυμιών, η προσπάθεια για την επίτευξη των οποίων παρέχει την πιο πλούσια ικανοποίηση προοδευτικής οδήγησης προς μόνιμους στόχους. Το αληθινό όμως έμβλημα της κοινωνικής ωριμότητας είναι η προθυμία ενός λαού να εγκαταλείψει το δικαίωμα να ζει ειρηνικά και ευχαριστημένα με τα εύκολα κριτήρια της έλξης των εδραιωμένων πιστεύω και των συνηθισμένων ιδεών, για το ανήσυχο και κουραστικό δέλεαρ της επιδίωξης των ανεξερεύνητων δυνατοτήτων από την δυνατότητα επίτευξης των στόχων των ιδεωδών πνευματικών αληθειών που δεν έχουν ακόμα ανακαλυφθεί.
160:1.5 Τα ζώα ανταποκρίνονται με μεγαλοπρέπεια στην παρόρμηση της ζωής, αλλά μόνο ο άνθρωπος μπορεί να επιτύχει την τέχνη να ζει, αν και η πλειονότητα του ανθρώπινου είδους βιώνει μόνο τη ζωώδη παρόρμηση για ζωή. Τα ζώα γνωρίζουν μόνο την τυφλή και ενστικτώδη παρόρμηση. Ο άνθρωπος είναι ικανός να ξεπεράσει αυτή την παρόρμηση της φυσικής λειτουργίας. Ο άνθρωπος μπορεί να διαλέξει να ζει στο ανώτερο επίπεδο της τέχνης της διανόησης, μέχρι και την ουράνια ευτυχία και την πνευματική έκσταση. Τα ζώα δεν ζητούν πληροφορίες για τους σκοπούς της ζωής. Επομένως δεν ανησυχούν ποτέ, ούτε αυτοκτονούν. Η αυτοκτονία μεταξύ των ανθρώπων μαρτυρεί ότι τέτοιου είδους πλάσματα έχουν ξεπεράσει το καθαρά ζωώδες στάδιο ύπαρξης και επίσης, το επιπλέον γεγονός, ότι οι διερευνητικές προσπάθειες αυτών των πλασμάτων απέτυχαν να φτάσουν τα καλλιτεχνικά επίπεδα της θνητής ύπαρξης. Τα ζώα δεν γνωρίζουν το νόημα της ζωής. Ο άνθρωπος όχι μόνον κατέχει την ικανότητα για την αναγνώριση των αξιών και την κατανόηση των νοημάτων, αλλά συνειδητοποιεί και το ίδιο το νόημα των νοημάτων – έχει αυτοσυνείδηση της επίγνωσης.
160:1.6 Όταν οι άνθρωποι τολμούν να εγκαταλείψουν μια ζωή φυσικών επιθυμιών για μια άλλη ριψοκίνδυνη και αβέβαιης λογικής, πρέπει να περιμένουν ότι θα υποστούν τα ρίσκα που συνεπάγονται των συναισθηματικών ατυχιών – συγκρούσεις, δυστυχίες και αβεβαιότητες – μέχρι την ώρα τουλάχιστον που θα επιτύχουν κάποιο βαθμό διανοητικής και συναισθηματικής ωριμότητας. Αποθάρρυνση, ανησυχία και νωθρότητα είναι σίγουρες αποδείξεις ηθικής ανωριμότητας. Η ανθρώπινη κοινωνία αντιμετωπίζει δυο προβλήματα: επίτευξη ατομικής ωριμότητας και επίτευξη φυλετικής ωριμότητας. Το ανθρώπινο πλάσμα που είναι ώριμο αρχίζει να κοιτάζει όλους τους άλλους θνητούς με αισθήματα τρυφερότητας και με συναισθήματα ανεκτικότητας. Οι ώριμοι άνθρωποι βλέπουν τους ανώριμους λαούς με την αγάπη και τη σκέψη που οι γονείς δείχνουν στα παιδιά τους.
160:1.7 Το να ζεις με επιτυχία δεν είναι τίποτε περισσότερο ή λιγότερο από την τέχνη να κατέχεις τη γνώση των τεχνικών για την επίλυση κοινών προβλημάτων. Το πρώτο βήμα για την επίλυση ενός προβλήματος είναι να εντοπίσεις τη δυσκολία, να απομονώσεις το πρόβλημα και να αναγνωρίσεις με ειλικρίνεια τη φύση και τη σοβαρότητά του. Το μεγάλο λάθος έγκειται στο ότι, όταν τα προβλήματα της ζωής διεγείρουν τους βαθύτερους φόβους μας, εμείς αρνούμαστε να τους αναγνωρίσουμε. Παρομοίως, όταν η αναγνώριση των δυσκολιών μας απαιτεί μείωση της αγαπημένης μας έπαρσης, παραδοχή του φθόνου, ή εγκατάλειψη των βαθιά εδραιωμένων προκαταλήψεων, ο απλός άνθρωπος προτιμάει να προσκολληθεί στις παλιές ψευδαισθήσεις ασφάλειας και στα αγαπημένα αλλά λανθασμένα αισθήματα προστασίας. Μόνο ένας γενναίος άνθρωπος είναι πρόθυμος να παραδεχτεί, με τιμιότητα και να αντιμετωπίσει άφοβα, αυτό που ανακαλύπτει ένα αγνό και λογικό μυαλό.
160:1.8 Η σωστή και αποτελεσματική λύση κάθε προβλήματος απαιτεί μυαλό ελεύθερο από προκατάληψη, φόβο και όλες τις άλλες καθαρά προσωπικές προλήψεις, οι οποίες μπορεί να μπερδευτούν με την αμερόληπτη εξέταση των αληθινών παραγόντων που θα ενεργήσουν ώστε το πρόβλημα να βρει από μόνο τη λύση του. Η λύση των προβλημάτων της ζωής απαιτεί κουράγιο και τιμιότητα. Μόνο τα τίμια και γενναία άτομα μπορούν να ακολουθήσουν θαρραλέα, μέσα από το μπερδεμένο και θολό κυκεώνα της ζωής, εκεί που η λογική και ο ατρόμητος νους μπορούν να οδηγήσουν. Και αυτή η απελευθέρωση του νου και της ψυχής δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς την καθοδηγητική δύναμη ενός έξυπνου ενθουσιασμού ο οποίος συνορεύει με το θρησκευτικό ζήλο. Απαιτείται η έλξη ενός μεγάλου ιδανικού για να οδηγήσει τον άνθρωπο στην επιδίωξη ενός στόχου ο οποίος περιστοιχίζεται από δύσκολα υλιστικά προβλήματα και πολλαπλασιάζει τα διανοητικά ατυχήματα.
160:1.9 Ακόμα και αν είστε αποτελεσματικά εξοπλισμένοι για να αντιμετωπίσετε τις δύσκολες καταστάσεις της ζωής, μετά δυσκολίας μπορείτε να προσδοκάτε την επιτυχία, εκτός και αν είστε εφοδιασμένοι με εκείνη τη σοφία του νου και τη γοητεία της προσωπικότητας που θα σας επιτρέψουν να κερδίσετε την εγκάρδια υποστήριξη και τη συνεργασία των συνανθρώπων σας. Δεν μπορείτε να ελπίζετε για μεγάλο βαθμό επιτυχίας και στην εγκόσμια και στη θρησκευτική εργασία, εκτός και αν μπορέσετε να μάθετε πώς να πείθετε τους συνανθρώπους σας, πώς να υπερισχύετε των ανθρώπων. Απλώς πρέπει να είστε διακριτικοί και ανεκτικοί.
160:1.10 Αλλά την καλύτερη μέθοδο επίλυσης προβλημάτων την έμαθα από τον Ιησού, τον Κύριό σας. Αναφέρομαι σε αυτό που τόσο επίμονα εξασκεί, και το οποίο τόσο πιστά σας δίδαξε, την απομόνωση για περισυλλογή λατρείας. Στη συνήθεια αυτή του Ιησού να αποτραβιέται τόσο συχνά στον εαυτό του για να επικοινωνεί με τον ουράνιο Πατέρα, βρίσκεται η τεχνική, όχι μόνο για συλλογή δύναμης και σοφίας για το συνηθισμένο αγώνα της ζωής, αλλά και για την απόκτηση της κατάλληλης ενέργειας για την επίλυση των μεγαλύτερων προβλημάτων μιας ηθικής και πνευματικής φύσης. Αλλά ακόμα και σωστοί μέθοδοι επίλυσης προβλημάτων δεν αντισταθμίζουν τα έμφυτα ελαττώματα της προσωπικότητας και δεν διορθώνουν την κατάσταση από την απουσία της πείνας και της δίψας για την πραγματική δικαιοσύνη.
160:1.11 Είμαι βαθιά εντυπωσιασμένος με τη συνήθεια του Ιησού να αποτραβιέται στον εαυτό του για να απασχοληθεί, κατά το διάστημα της μοναχικής ανασκόπησης, με τα προβλήματα της ζωής. Να ψάξει για καινούργια αποθέματα σοφίας και ενέργειας για να φέρει εις πέρας τις πολυποίκιλες απαιτήσεις της κοινωνικής υπηρεσίας[1]. Να αναζωογονήσει και να εμβαθύνει τον ύψιστο σκοπό της ζωής, με το να θέσει όλη την προσωπικότητα κάτω από τη συνειδητή επαφή με τη θεϊκότητα. Να πάρει στην κατοχή του τις καινούργιες και καλύτερες μεθόδους προσαρμογής του εαυτού στις πολυκύμαντες καταστάσεις μιας ζωντανής ύπαρξης. Να επιτελέσει εκείνες τις ζωτικές ανακατατάξεις κι’ επαναρυθμίσεις της προσωπικής στάσης του ατόμου, οι οποίες είναι τόσο ουσιαστικές για την εμπλουτισμένη επίγνωση όλων όσων έχουν αξία και είναι αληθινά. Και να κάνει όλα αυτά με το βλέμμα στραμμένο αποκλειστικά στη δόξα του Θεού – να αποπνέει ειλικρινά την αγαπημένη προσευχή του Κυρίου σας, «Όχι το δικό μου θέλημα , αλλά το δικό σου, να γίνει».
160:1.12 Αυτή η πρακτική λατρείας του Κυρίου σας παράγει εκείνη την χαλάρωση που ανανεώνει το νου, εκείνη τη φωτεινότητα που δίνει ψυχική ανάταση, εκείνο το κουράγιο που καθιστά ικανό κάποιον να αντιμετωπίσει θαρρετά τα προβλήματά του, εκείνη την κατανόηση που εξαλείφει τους φόβους που καταβάλλουν την ψυχή, και τέλος εκείνη τη συναίσθηση της ενότητας με το θείο που εφοδιάζει τον άνθρωπο με τη βεβαιότητα που τον κάνει να πιστεύει ότι είναι όμοιος με το Θεό. Η χαλάρωση από τη λατρεία ή την πνευματική επικοινωνία, όπως εφαρμόστηκε από τον Κύριο, ξεκουράζει από την ένταση, απομακρύνει τις συγκρούσεις και αυξάνει σθεναρά όλες τις πηγές γνώσης της προσωπικότητας. Και όλη αυτή η φιλοσοφία, μαζί με το ευαγγέλιο της βασιλείας, συνιστούν τη νέα θρησκεία, όπως εγώ την κατάλαβα.
160:1.13 Η προκατάληψη τυφλώνει την ψυχή από την αναγνώριση της αλήθειας, και η προκατάληψη μπορεί να εξαλειφθεί μόνο από την ειλικρινή αφοσίωση της ψυχής στη λατρεία ενός σκοπού που αγκαλιάζει και περικλείει τους συνανθρώπους μας. Η προκατάληψη είναι αδιαχώριστα ενωμένη με τον εγωισμό. Η προκατάληψη μπορεί να περιοριστεί μόνο από την εγκατάλειψη του εαυτού και την αντικατάστασή της από την ικανοποίηση που παίρνει κάποιος υπηρετώντας ένα σκοπό που είναι όχι μόνο ανώτερος από τον εαυτό, αλλά και από όλη την ανθρωπότητα – το ψάξιμο του Θεού, την επίτευξη της θεϊκότητας. Η απόδειξη για την ωρίμανση της προσωπικότητας συνίσταται από τη μετατροπή της ανθρώπινης επιθυμίας ώστε αυτή να αναζητά συνεχώς την πραγματοποίηση εκείνων των αξιών που είναι οι ύψιστες και οι πιο θεϊκές.
160:1.14 Σ’ ένα κόσμο που συνεχώς αλλάζει, στο κέντρο μιας κοινωνικής τάξης που εξελίσσεται, είναι αδύνατο να διατηρήσει κανείς καθορισμένους και εδραιωμένους στόχους για το πεπρωμένο. Η σταθερότητα της προσωπικότητας βιώνεται μόνο από εκείνους που έχουν ανακαλύψει και αγκαλιάσει το Θεό σαν τον αιώνιο στόχο ενός κατορθώματος χωρίς όρια. Και έτσι για να μεταφέρει κανείς τους στόχους του από το στιγμιαίο στο αιώνιο, από τη γη στον Παράδεισο, από το ανθρώπινο στο θείο, ο άνθρωπος χρειάζεται να αλλάξει ριζικά, να μετασχηματισθεί, να ξαναγεννηθεί. Να γίνει το αναδημιουργημένο παιδί του θεϊκού πνεύματος, να κερδίσει την είσοδο στην αδελφότητα της βασιλείας των ουρανών. Όλες οι φιλοσοφίες και οι θρησκείες που υπολείπονται αυτών των ιδεωδών είναι ανώριμες. Η φιλοσοφία την οποία διδάσκω, σε συνδυασμό με το ευαγγέλιο που εσείς κηρύττετε, αντιπροσωπεύει τη νέα ώριμη θρησκεία, το ιδεώδες για όλες τις μελλοντικές γενιές. Και αυτό είναι αλήθεια επειδή τα ιδεώδη μας είναι οριστικά, αλάνθαστα, αιώνια, παγκόσμια, απόλυτα και ατελεύτητα.
160:1.15 Η φιλοσοφία μου μού έδωσε την ώθηση να αναζητήσω τις αλήθειες πραγματικού κατορθώματος, το στόχο της ωριμότητας. Αλλά η ώθησή μου ήταν στείρα, η αναζήτησή μου υπολειπόταν σε καθοδηγητική δύναμη, η έρευνά μου υπέφερε από έλλειψη σιγουριάς και κατεύθυνσης. Και αυτά τα μειονεκτήματα καλύφθηκαν με αφθονία από το νέο ευαγγέλιο του Ιησού, με τον πλούτο του σε επίγνωση, την ανύψωση των ιδανικών και τον καθορισμό των στόχων. Χωρίς αμφιβολίες και φόβους μπορώ τώρα να εισέλθω με όλη μου την καρδιά στο αιώνιο εγχείρημα.
160:2.1 Υπάρχουν μόνο δυο τρόποι με τους οποίους μπορούν να συμβιώνουν οι θνητοί: ο υλιστικός ή ζωώδης τρόπος και ο πνευματικός ή ανθρώπινος τρόπος. Με τη χρήση σινιάλων και ήχων τα ζώα είναι ικανά να επικοινωνούν μεταξύ τους περιορισμένα. Αλλά αυτές οι μορφές επικοινωνίας δεν μεταδίδουν νοήματα, αξίες, ιδέες. Η μόνη διάκριση μεταξύ ανθρώπου και ζώου είναι ότι ο άνθρωπος μπορεί να επικοινωνήσει με τους συνανθρώπους του με τη χρήση συμβόλων τα οποία προσδιορίζουν και αναγνωρίζουν νοήματα, αξίες, ιδέες ακόμα και ιδανικά.
160:2.2 Μια που τα ζώα δεν μπορούν να μεταδώσουν ιδέες μεταξύ τους, δεν μπορούν να αναπτύξουν την προσωπικότητα. Ο άνθρωπος αναπτύσσει προσωπικότητα επειδή μπορεί με αυτό τον τρόπο να επικοινωνήσει με τους συνανθρώπους του σχετικά με τις ιδέες και τα ιδανικά.
160:2.3 Είναι αυτή η ικανότητα να επικοινωνεί και να μοιράζεται νοήματα, που συνιστά την ανθρώπινη παιδεία και καθιστά ικανό τον άνθρωπο μέσα από τις κοινωνικές συναναστροφές να χτίσει πολιτισμούς. Η γνώση και η σοφία συσσωρεύονται εξαιτίας της ικανότητας του ανθρώπου να μεταβιβάζει αυτές τις κατακτήσεις του στις επόμενες γενιές. Και από τούτο αναφύονται οι πολιτιστικές δραστηριότητες της φυλής: τέχνη, επιστήμη, θρησκεία και φιλοσοφία.
160:2.4 Η επικοινωνία με συμβολισμούς μεταξύ των ανθρώπων προδιαθέτει την εμφάνιση κοινωνικών ομάδων. Η πιο πετυχημένη από όλες τις κοινωνικές ομάδες είναι η οικογένεια, και ιδιαίτερα οι δυο γονείς. Η προσωπική αγάπη είναι ο δεσμός που κρατά ενωμένες αυτές τις σχέσεις της θνητής ύπαρξης. Τέτοια πετυχημένη σχέση είναι δυνατή επίσης μεταξύ δυο ατόμων του ιδίου φύλου, όπως τόσο πλούσια απεικονίζεται στην αφοσίωση της αυθεντικής φιλίας.
160:2.5 Αυτοί οι σύνδεσμοι φιλίας και αμοιβαίας αγάπης είναι προσαρμοσμένοι στις κοινωνικές ανάγκες και εξευγενίζουν τον άνθρωπο επειδή ενθαρρύνουν και διευκολύνουν τους ακόλουθους ουσιαστικούς παράγοντες των ανώτερων βαθμίδων της τέχνης να ζεις:
160:2.6 1. Αμοιβαία έκφραση και κατανόηση. Πολλά ευγενικά ανθρώπινα ορμέμφυτα πεθαίνουν επειδή δεν υπάρχει κανείς για να τα’ ακούσει να εκφράζονται. Αληθινά, δεν είναι καλό για τον άνθρωπο να είναι μόνος[2]. Κάποιος βαθμός αναγνώρισης και ένα ποσό εκτίμησης είναι ουσιώδη για την ανάπτυξη του ανθρώπινου χαρακτήρα. Χωρίς την αυθεντική αγάπη ενός σπιτιού, κανένα παιδί δεν μπορεί να επιτύχει πλήρη ανάπτυξη φυσιολογικού χαρακτήρα. Ο χαρακτήρας είναι κάτι περισσότερο από απλό μυαλό και ηθική. Από όλες τις κοινωνικές σχέσεις που υπολογίζονται για την ανάπτυξη του χαρακτήρα, η πιο αποτελεσματική και ιδεώδης είναι η γεμάτη αγάπη και κατανόηση φιλία του άνδρα και της γυναίκας στην αμοιβαία αγκαλιά ενός έξυπνου έγγαμου βίου. Ο γάμος, με τις πολυσχιδείς σχέσεις του, έχει σαν προορισμό να βγάζει προς τα έξω εκείνες τις πολύτιμες παρορμήσεις και εκείνα τα ανώτερα κίνητρα που είναι απαραίτητα για την ανάπτυξη ενός ισχυρού χαρακτήρα. Δεν διστάζω να επαινέσω με αυτό τον τρόπο την οικογενειακή ζωή, αφού και ο Κύριός σας με σοφία έχει διαλέξει τη σχέση πατέρα-παιδιού σαν τον ακρογωνιαίο λίθο του νέου ευαγγελίου της βασιλείας. Και μια τόσο απαράμιλλη σχέση, ένας άνδρας και μια γυναίκα στην τρυφερή αγκαλιά των υψηλότερων ιδανικών των καιρών, είναι τόσο πολύτιμη και ικανοποιητική σαν εμπειρία που αξίζει κάθε τίμημα, κάθε θυσία, αναγκαία για την απόκτησή της.
160:2.7 2. Ενότητα ψυχών – επιστράτευση σοφίας. Κάθε ανθρώπινο πλάσμα αργά ή γρήγορα αποκτά ένα συγκεκριμένο σχέδιο αυτού του κόσμου και μια συγκεκριμένη άποψη για τον επόμενο. Είναι δυνατό λοιπόν, μέσα από μια προσωπική σχέση να ενοποιήσει αυτές τις απόψεις της εγκόσμιας ύπαρξης και των αιώνιων προσδοκιών. Με τον τρόπο αυτό ο νους του ενός αυξάνει τις πνευματικές του αξίες κερδίζοντας από την επίγνωση του άλλου. Με τον τρόπο αυτό οι άνθρωποι πλουτίζουν την ψυχή τους μοιραζόμενοι τις αντίστοιχες πνευματικές τους κατακτήσεις. Παρόμοια, με αυτό τον τρόπο, ο άνθρωπος μπορεί να αποφύγει εκείνη την πάντοτε παρούσα τάση του να πέφτει θύμα διεστραμμένης οξυδέρκειας, προκατάληψης απόψεων και στενότητας κρίσης. Ο φόβος, ο φθόνος και η έπαρση μπορούν να προληφθούν μόνο από τη στενή επαφή με άλλα μυαλά. Επιστήνω την προσοχή σας στο γεγονός ότι ο Κύριος ποτέ δεν σας στέλνει να εργαστείτε μόνοι σας για την επέκταση της βασιλείας. Πάντα σας στέλνει ανά δυο. Και μια και η σοφία είναι η ανώτερη γνώση, συνεπάγεται ότι, με την ενοποίηση της σοφίας, η κοινωνική ομάδα, μικρή ή μεγάλη, μοιράζεται αμοιβαία όλη τη γνώση.
160:2.8 3. Ο ενθουσιασμός για τη ζωή. Η απομόνωση έχει την τάση να εξαντλεί την ενεργητικότητα της ψυχής. Η συναναστροφή με κάποιο συνάνθρωπο είναι ουσιαστική για την ανανέωση της όρεξης για ζωή και είναι απαραίτητη για τη διατήρηση του θάρρους που απαιτείται για να αντιμετωπίσει κανείς τους αγώνες που συνοδεύουν την άνοδο στα υψηλότερα επίπεδα της ανθρώπινης ζωής. Η φιλία αυξάνει τις χαρές και ακτινοβολεί δοξαστικά τις επιτυχίες της ζωής. Η αγάπη και η στενή ανθρώπινη συναναστροφή κάνει τον άνθρωπο να υπομένει τις δυσκολίες του με λιγότερη θλίψη και γλυκαίνει τις πίκρες. Η παρουσία ενός φίλου εμπλουτίζει όλα τα όμορφα πράγματα και εξυψώνει κάθε καλοσύνη. Με γνωστικούς συμβολισμούς ο άνθρωπος μπορεί να αναζωογονήσει και να μεγεθύνει τις δυνατότητες των φίλων του. Μια από της μεγαλύτερες δόξες της ανθρώπινης φιλίας είναι η δύναμη και η δυνατότητα της αμοιβαίας παρακίνησης της φαντασίας. Η μεγάλη πνευματική δύναμη είναι έμφυτη στην αντίληψη της εγκάρδιας αφοσίωσης σε ένα κοινό σκοπό, την αμοιβαία πίστη σε μια κοσμική Θεότητα.
160:2.9 4. Η δυναμική άμυνα ενάντια σε κάθε κακό. Η συναναστροφή της προσωπικότητας και η αμοιβαία αγάπη είναι η καλύτερη ασφάλεια από το κακό. Δυσκολίες, λύπη, απογοήτευση και ήττα πονάνε και αποθαρρύνουν περισσότερο όταν κάποιος είναι μόνος του. Η συναναστροφή δεν μεταλλάσσει το κακό σε καλό, αλλά βοηθάει πολύ στη μείωση του πόνου. Είπε ο Κύριός σας, «ευτυχισμένοι όσοι πενθούν» – αν κάποιος φίλος είναι κοντά τους και τους παρηγορήσει[3]. Υπάρχει θετική δύναμη στη γνώση ότι ζείτε για την ευημερία των άλλων, και ότι αυτοί οι άλλοι με τον ίδιο τρόπο ζουν για τη δική σας ευημερία και πρόοδο. Ο άνθρωπος μαραζώνει στην απομόνωση. Τα ανθρώπινα πλάσματα κατά αδιάλειπτο τρόπο αποθαρρύνονται όταν αποβλέπουν μόνο στις προσωρινές συνδιαλλαγές του χρόνου. Το παρόν, όταν χωριστεί από το παρελθόν και το μέλλον, γίνεται εξοργιστικά μονότονο. Μόνο μια ματιά στον κύκλο της αιωνιότητας μπορεί να εμπνεύσει τον άνθρωπο να κάνει ό,τι μπορεί καλύτερο, και μπορεί να προκαλέσει το καλύτερο εντός του να κάνει το υπέρτατο. Και όταν ο άνθρωπος κάνει το καλύτερό του, ζει χωρίς εγωισμό για το καλό των άλλων, των συνανθρώπων του που είναι κι αυτοί προσωρινοί κάτοικοι στο χρόνο και το άπειρο.
160:2.10 Επαναλαμβάνω ότι αυτή η εμπνευσμένη και εξευγενισμένη συναναστροφή βρίσκει τις ιδανικές της δυνατότητες μέσα από τη σχέση του ανθρώπινου γάμου. Αληθινά, πολλά επιτυγχάνονται από το γάμο, και πάρα πολλοί γάμοι αποτυγχάνουν παντελώς να παράγουν αυτούς τους ηθικούς και πνευματικούς καρπούς. Υπερβολικά πολλοί γάμοι γίνονται από εκείνους που ψάχνουν άλλες αξίες κατώτερες από αυτά τα ανώτερα συμπληρώματα της ανθρώπινης ωριμότητας. Ο ιδανικός γάμος πρέπει να στηρίζεται σε κάτι πιο σταθερό από τις διακυμάνσεις του συναισθήματος και την αστάθεια της απλής σεξουαλικής έλξης. Πρέπει να βασίζεται στην αυθεντική και αμοιβαία προσωπική αφοσίωση. Και έτσι, αν είστε ικανοί να αναπτύξετε σταδιακά τόσο έμπιστες και αποτελεσματικές μικρές μονάδες ανθρώπινης συναναστροφής, όταν αυτές συναθροίζονται ο κόσμος θα παρατηρήσει μια μεγάλη και δοξασμένη κοινωνική δομή, τον πολιτισμό της θνητής ωριμότητας[4]. Αυτή η φυλή πρέπει να αρχίσει να πραγματοποιεί κάτι από τα ιδανικά του Κυρίου σας όπως το «ειρήνη στη γη και καλή διάθεση μεταξύ των ανθρώπων». Αν και μια τέτοια κοινωνία δεν θα ήταν τέλεια ή ολοκληρωτικά ελεύθερη από κακό, θα μπορούσε τουλάχιστον να πλησιάζει στη σταθεροποίηση της ωριμότητας.
160:3.1 Η προσπάθεια προς την ωριμότητα απαιτεί εργασία και η εργασία απαιτεί ενέργεια. Πού βρίσκεται η δύναμη για να επιτελεσθούν όλα αυτά; Τα φυσικά πράγματα μπορεί να νομίσει κανείς ότι του έχουν δωριθεί, αλλά ο Κύριος καλά είπε, «Ο άνθρωπος δεν ζει μόνο με άρτο». Αφού διαθέτουμε ένα φυσιολογικό σώμα με αρκετά καλή υγεία, μετά πρέπει να ψάξουμε για εκείνα τα θέλγητρα που θα λειτουργήσουν σαν ερέθισμα για να αναδυθούν οι εν υπνώσει ευρισκόμενες πνευματικές δυνάμεις του ανθρώπου[5]. Ο Ιησούς μας δίδαξε ότι ο Θεός ζει μέσα στον άνθρωπο. Τότε πώς μπορούμε να παρακινήσουμε τον άνθρωπο ώστε να απελευθερώσει τις κλεισμένες στην ψυχή δυνάμεις θεϊκότητας και αιωνιότητας; Πώς μπορούμε να παρακινήσουμε τον άνθρωπο να αφήσει το Θεό να φανερωθεί για την ξεκούραση των δικών μας ψυχών, καθώς αυτός θα περνάει από τα βάθη της ψυχής προς τα έξω, και μετά να υπηρετήσουμε το σκοπό για τη διαφώτιση, την εξύψωση και την ευλογία αναρίθμητων άλλων ψυχών; Πόσο καλύτερα μπορώ να αφυπνίσω τις αφανείς δυνάμεις για το καλό, οι οποίες βρίσκονται αποκοιμισμένες στις ψυχές σας; Για ένα πράγμα είμαι βέβαιος: Η συναισθηματική έξαψη δεν είναι το ιδεώδες πνευματικό ερέθισμα. Η έξαψη δεν αυξάνει την ενέργεια, αντίθετα εξαντλεί τις δυνάμεις του μυαλού και του σώματος. Από πού λοιπόν προέρχεται η ενέργεια για να επιτελέσει κανείς αυτά τα μεγαλειώδη πράγματα; Κοιτάξτε τον Κύριό σας. Ακόμα και τώρα είναι πάνω στους λόφους παίρνοντας δύναμη ενώ εμείς εδώ χάνουμε ενέργεια. Το μυστικό για όλα τα προβλήματα περικλείεται στην πνευματική επικοινωνία, στη λατρεία. Από ανθρώπινη άποψη είναι θέμα συνδυασμένης περισυλλογής και χαλάρωσης. Η περισυλλογή φέρνει σε επαφή το νου με το πνεύμα. Η χαλάρωση είναι καθοριστική για την ικανότητα της πνευματικής λήψης. Και αυτή η ανταλλαγή δύναμης αντί για την αδυναμία, θάρρους αντί για το φόβο, του θελήματος του Θεού αντί για το δικό μας, αποτελεί τη λατρεία. Τουλάχιστον από την άποψη που οι φιλόσοφοι το αντιλαμβάνονται.
160:3.2 Όταν αυτά τα βιώματα επαναλαμβάνονται συχνά, αποκρυσταλλώνονται σε συνήθειες, συνήθειες γεμάτες λατρεία που δίνουν δύναμη, και αυτές οι συνήθειες τελικά σχηματοποιούνται σε ένα πνευματικό χαρακτήρα, και ένας τέτοιος χαρακτήρας αναγνωρίζεται τέλος από το συνάνθρωπό μας σαν ώριμη προσωπικότητα. Αυτές οι πρακτικές είναι δύσκολες και κατά πρώτον καταναλώνουν χρόνο, αλλά όταν γίνουν συνηθισμένες, μετατρέπονται αμέσως σε χαλαρωτικές και γλιτώνουν χρόνο. Όσο πιο περίπλοκη γίνεται η κοινωνία, και όσο πολλαπλασιάζονται τα δέλεαρ του πολιτισμού, τόσο πιο επείγουσα γίνεται η αναγκαιότητα στα άτομα που γνωρίζουν το Θεό να δημιουργήσουν καθημερινές προστατευτικές πρακτικές που θα αποβλέπουν στη διατήρηση και αύξηση των πνευματικών ενεργειών τους.
160:3.3 Κάτι άλλο που απαιτείται για την επίτευξη της ωριμότητας είναι η ρύθμιση των κοινωνικών ομάδων για συνεργασία σ’ ένα περιβάλλον που συνεχώς μεταβάλλεται. Τα ανώριμα άτομα φέρονται ανταγωνιστικά προς τους συνανθρώπους τους. Ο ώριμος άνθρωπος κερδίζει την εγκάρδια συνεργασία των συντρόφων του και ως εκ τούτου πολλές φορές πολλαπλασιάζει τους καρπούς των προσπαθειών του στη ζωή.
160:3.4 Η φιλοσοφία μου μού λέγει ότι υπάρχουν φορές που πρέπει να αγωνιστώ, αν χρειαστεί, για να υπερασπιστώ τις αρχές μου, αλλά δεν αμφιβάλω ότι ο Κύριος, με πιο ώριμη προσωπικότητα, θα μπορούσε εύκολα και όμορφα να κερδίσει εξίσου μια νίκη με την ανώτερη και χαριτωμένη τεχνική της διακριτικότητας και της ανεκτικότητας. Όλοι πολύ συχνά, όταν αγωνιζόμαστε για το δίκαιο, συμβαίνει και σαν νικητές αλλά και σαν ηττημένοι να έχουμε υποστεί την ήττα. Μόλις χθες άκουσα τον Κύριο να λέγει ότι «ο σοφός, όταν αναζητά την είσοδο από μια κλειδωμένη πόρτα, δεν θα πρέπει να καταστρέψει την πόρτα αλλά αντίθετα να ψάξει για το κλειδί με το οποίο να την ξεκλειδώσει». Πολύ συχνά μπλεκόμαστε σ’ ένα αγώνα απλά και μόνο για να πείσουμε τους εαυτούς μας ότι δεν φοβόμαστε.
160:3.5 Το νέο ευαγγέλιο της βασιλείας προσφέρει μεγάλη υπηρεσία στην τέχνη του να ζεις, επειδή παρέχει ένα καινούργιο και πιο πλούσιο κίνητρο για ανώτερη ζωή[6]. Παρουσιάζει ένα νέο και προηγμένο στόχο πεπρωμένου, ένα σκοπό υπέρτατης ζωής. Και οι νέες αυτές αρχές για τον αιώνιο και θεϊκό στόχο ύπαρξης είναι από μόνες τους υπερβατικά κίνητρα, που προκαλούν την αντίδραση του καλύτερου μέρους του ανθρώπου που κατοικεί στην ανώτερη φύση του. Στην κορυφή κάθε διανοητικής σκέψης βρίσκονται: η χαλάρωση για το νου, η ενδυνάμωση για την ψυχή και η επικοινωνία για το πνεύμα. Από τέτοια πλεονεκτικά σημεία ανώτερης ζωής, ο άνθρωπος μπορεί να υπερβεί τους υλιστικούς ερεθισμούς των κατώτερων επιπέδων σκέψης – την ανησυχία, τη ζήλια, το φθόνο, την εκδίκηση και την περηφάνια μιας ανώριμης προσωπικότητας. Οι ψυχές που αναρριχώνται ψηλά απελευθερώνονται από ένα πλήθος αντικρουόμενων αγώνων για τα ασήμαντα πράγματα της ζωής και μπορούν ελεύθεροι να επιτύχουν τη συνειδητοποίηση των υψηλότερων ρευμάτων του πνεύματος και της ουράνιας επικοινωνίας. Αλλά ο σκοπός της ζωής πρέπει να φυλάγεται ζηλόφθονα από τον πειρασμό για την αναζήτηση της εύκολης και προσωρινής επιτυχίας. Με παρόμοιο τρόπο πρέπει να έχει κανείς τέτοια καλλιέργεια ώστε να γίνει απρόσβλητος από τις καταστροφικές απειλές του φανατισμού.
160:4.1 Ενώ αποβλέπετε μόνο στην επίτευξη των αιώνιων αληθειών, πρέπει όμως να κάνετε προμήθειες και για τις ανάγκες της εγκόσμιας ζωής. Αν και το πνεύμα είναι ο στόχος σας, η σάρκα είναι γεγονός. Περιστασιακά, τα απαραίτητα της ζωής μπορεί να έρθουν τυχαία στα χέρια σας, αλλά γενικά, πρέπει να εργαστούμε με έξυπνο τρόπο γι αυτά. Τα δυο μείζονα προβλήματα της ζωής είναι: η ζωή στον κόσμο και η επιτυχία της αιώνιας επιβίωσης. Ακόμα και το πρόβλημα της ζωής στον κόσμο απαιτεί τη θρησκεία για την ιδανική επίλυσή του. Αυτά είναι και τα δυο, κατά μεγάλο βαθμό, προσωπικά προβλήματα. Η αληθινή θρησκεία, είναι γεγονός, δεν λειτουργεί μακριά από το άτομο.
160:4.2 Τα ουσιώδη για την εγκόσμια ζωή όπως τα αντιλαμβάνομαι είναι:
160:4.3 1. Καλή σωματική υγεία.
160:4.4 2. Διαυγής και καθαρή σκέψη.
160:4.5 3. Ικανότητα και επιδεξιότητα.
160:4.6 4. Αφθονία – για τα καλά της ζωής.
160:4.7 5. Ικανότητα να αντιστέκεσαι στην ήττα.
160:4.8 6. Παιδεία – μόρφωση και σοφία.
160:4.9 Ακόμα και τα προβλήματα της σωματικής υγείας και αποδοτικότητας λύνονται καλύτερα όταν θεωρούνται από τη θρησκευτική άποψη της διδασκαλίας του Κυρίου σας: Ότι το σώμα και ο νους τού ανθρώπου είναι το κατοικητήριο του δώρου των Θεών, το πνεύμα του Θεού γίνεται πνεύμα του ανθρώπου. Ο νους του ανθρώπου με αυτό τον τρόπο γίνεται ο μεσολαβητής μεταξύ των υλικών πραγμάτων και των πνευματικών αληθειών.
160:4.10 Χρειάζεται εξυπνάδα για να εξασφαλίσει κάποιος το κομμάτι του από τα επιθυμητά πράγματα της ζωής. Είναι εξ ολοκλήρου λάθος να υποθέσουμε ότι η πίστη τού καθενός στην καθημερινή εργασία του θα του εξασφαλίσει την ανταμοιβή της αφθονίας. Εξαιρουμένης της περιστασιακής και τυχαίας απόκτησης πλούτου, οι υλικές ανταμοιβές της εγκόσμιας ζωής βρίσκονται να κυλάνε σε κάποια καλά οργανωμένα κανάλια, και μόνο εκείνοι που έχουν πρόσβαση σε αυτά τα κανάλια μπορούν να περιμένουν ότι θα ανταμειφθούν καλά για τις γήινες προσπάθειές τους. Η φτώχεια θα είναι πάντα ο κλήρος όλων των ανθρώπων που αναζητούν την αφθονία σε απομονωμένα και εξατομικευμένα κανάλια. Ο σωστός σχεδιασμός, επομένως, γίνεται το μοναδικό ουσιώδες πράγμα για την παγκόσμια ευημερία. Η επιτυχία απαιτεί όχι μόνο αφοσίωση στην εργασία κάποιου αλλά εκείνος ο κάποιος οφείλει να λειτουργεί σαν τμήμα κάποιου από τα κανάλια της υλικής αφθονίας. Αν δεν είστε σοφοί, μπορείτε να ζήσετε μια αφοσιωμένη ζωή της γενιάς σας, αλλά χωρίς υλική ανταπόδοση. Αν είστε τυχαίος ευνοούμενος της ροής της αφθονίας, μπορείτε να κυλιστείτε στην πολυτέλεια ακόμα και αν δεν έχετε κάνει τίποτε άξιο για τους συνανθρώπους σας.
160:4.11 Ικανότητα είναι αυτό που κληρονομείτε, ενώ επιδεξιότητα είναι αυτό που αποκτάτε. Η ζωή δεν είναι αληθινή για κάποιον που δεν μπορεί να κάνει ένα πράγμα καλά, επιδέξια. Η επιδεξιότητα είναι μια από της αληθινές πηγές ικανοποίησης της ζωής. Η ικανότητα υποδηλώνει το δώρο της πρόνοιας, της όρασης που βλέπει μακριά και σωστά. Μη ξεγελιέστε από το πειρασμό της ανταμοιβής από κάποιο αναξιοπρεπές κατόρθωμα. Να είστε πρόθυμοι να εργασθείτε σκληρά για τις απολαβές που προέρχονται από την έντιμη προσπάθεια. Ο σοφός άνθρωπος είναι ικανός να διακρίνει μεταξύ των μέσων και των σκοπών. Διαφορετικά, μερικές φορές το να κάνει υπερβολικά σχέδια για το μέλλον, τον κάνει να χάνει τους υψηλούς σκοπούς του. Ως αναζητητής της ευδαιμονίας πρέπει κανείς να προσπαθεί να είναι πάντοτε παραγωγός καθώς και καταναλωτής.
160:4.12 Εξασκείτε τη μνήμη σας να διαφυλάττει με ευθύνη ιερή τα γεγονότα της ζωής που δίνουν δύναμη και έχουν αξία, τα οποία μπορείτε να ανακαλέσετε στη μνήμη σας όποτε θελήσετε, για την ευχαρίστηση και τη διαπαιδαγώγησή σας. Έτσι ανοικοδομείτε μέσα σας και για τον εαυτό σας αποθέματα ομορφιάς, καλοσύνης και καλλιτεχνικού μεγαλείου. Η πιο ευγενική όμως από όλες τις μνήμες είναι οι αποθησαυρισμένες αναμνήσεις των μεγάλων στιγμών μιας υπέροχης φιλίας. Και όλοι αυτοί οι θησαυροί αναμνήσεων εκπέμπουν τις πιο πολύτιμες και εξυψωμένες επιδράσεις τους κάτω από το απελευθερωτικό άγγιγμα της πνευματικής λατρείας.
160:4.13 Η ζωή όμως θα γίνει ένα βαρύ φορτίο ύπαρξης, εκτός και μάθετε πώς να αποτυγχάνετε με όμορφο τρόπο. Υπάρχει μια τέχνη στην ήττα την οποία οι ευγενικές ψυχές αποκτούν πάντα. Πρέπει να μάθετε πώς να χάνετε με χαρά, πρέπει να μην φοβάστε την απογοήτευση. Ποτέ μην διστάσετε να παραδεχτείτε ότι αποτύχατε. Μην προσπαθήσετε να κρύψετε την αποτυχία κάτω από απατηλά χαμόγελα και ακτινοβολούσα αισιοδοξία. Ακούγεται πάντα καλά η διεκδίκηση της επιτυχίας, αλλά τα τελικά αποτελέσματα είναι φοβερά. Μια τέτοια τεχνική οδηγεί κατευθείαν στη δημιουργία ενός κόσμου ψεύτικου και στην αναπόφευκτη συντριβή και της έσχατης αυταπάτης.
160:4.14 Η επιτυχία μπορεί να γεννήσει θάρρος και να προαγάγει την εμπιστοσύνη, αλλά η σοφία έρχεται μόνο από τις εμπειρίες που ακολουθούν τις διευθετήσεις, μετά τα αποτελέσματα των αποτυχιών. Οι άνθρωποι που προτιμούν τις αισιόδοξες ψευδαισθήσεις από την πραγματικότητα δεν πρόκειται να γίνουν ποτέ σοφοί. Μόνο εκείνοι που αντιμετωπίζουν τα γεγονότα και τα προσαρμόζουν σε ιδανικά μπορούν να επιτύχουν τη σοφία. Η σοφία συμπεριέχει και το γεγονός και το ιδεώδες και επομένως σώζει τους θαυμαστές της από τη στείρα και ακραία φιλοσοφία – σαν τον άνθρωπο του οποίου ο ιδεαλισμός αποκλείει τα γεγονότα, και τον υλιστή που είναι απαλλαγμένος από πνευματική θεώρηση. Οι φοβισμένες εκείνες ψυχές, που μπορούν να συνεχίσουν τον αγώνα της ζωής μόνο με τη βοήθεια των συνεχόμενων λανθασμένων ψευδαισθήσεων επιτυχίας, είναι καταδικασμένες να υποφέρουν από την αποτυχία και να βιώνουν την ήττα καθώς θα ξυπνούν από τον ονειρικό κόσμο της φαντασίας τους.
160:4.15 Και είναι σ’ αυτό το έργο της αντιμετώπισης της αποτυχίας και της ρύθμισης της ήττας, που το μεγαλεπήβολο όραμα της θρησκείας ασκεί την ύψιστη επιρροή του. Η αποτυχία είναι απλά ένα συμβάν για διαπαιδαγώγηση – ένα εκπαιδευτικό πείραμα για την απόκτηση της σοφίας – μέσα στη ζωή του ανθρώπου που αναζητά το Θεό, ο οποίος έχει ξεκινήσει για την αιώνια περιπέτεια της εξερεύνησης ενός σύμπαντος. Γι αυτούς τους ανθρώπους η ήττα δεν είναι παρά ένα καινούργιο εργαλείο για την επίτευξη των ανώτερων επιπέδων της πραγματικότητας του σύμπαντος.
160:4.16 Η σταδιοδρομία ενός ανθρώπου που αναζητά το Θεό, μπορεί να αποδειχτεί στο φως της αιωνιότητας ότι είναι μεγάλη επιτυχία, ακόμα και αν όλη η προσπάθεια της γήινης ζωής του φαίνεται ανυπόφορη αποτυχία, υπό τον όρο ότι κάθε αποτυχία της ζωής απέφερε την επίτευξη της σοφίας και του πνεύματος. Μην κάνετε το λάθος και μπερδέψετε τη γνώση, την παιδεία και τη σοφία. Συσχετίζονται στη ζωή, αλλά παρουσιάζουν σε μεγάλο βαθμό διαφορετικές πνευματικές αξίες. Η σοφία υπερισχύει πάντα της γνώσης και πάντα ακτινοβολεί την παιδεία.
160:5.1 Μου είπατε ότι ο Κύριός σας θεωρεί την αυθεντική ανθρώπινη θρησκεία σαν το βίωμα του ατόμου με πνευματικές πραγματικότητες. Εγώ θεωρώ τη θρησκεία σαν την εμπειρία του ανθρώπου να εκτελεί κάτι που θεωρεί ότι αξίζει το σεβασμό και την αφοσίωση όλου του ανθρώπινου είδους. Με αυτή την έννοια, η θρησκεία συμβολίζει την ύψιστη αφοσίωσή μας σε εκείνο που αντιπροσωπεύει την ανώτερη αρχή των ιδανικών της πραγματικότητας και την απώτατη αντίληψη του νου μας προς τις αιώνιες δυνατότητες της πνευματικής επίτευξης.
160:5.2 Όταν οι άνθρωποι αντιδρούν με τη θρησκεία σε φυλετική η εθνική έννοια, είναι επειδή την αντιμετωπίζουν χωριστά από την ομάδα της, σαν να μην είναι αληθινά άνθρωπινη. Κοιτάζουμε πάντα το αντικείμενο της θρησκευτικής πίστης μας σαν να πρέπει να το σέβονται όλοι οι άνθρωποι. Η θρησκεία δεν μπορεί να είναι θέμα απλού διανοητικού πιστεύω ή φιλοσοφικής λογικής. Η θρησκεία είναι πάντα και για πάντα μια μέθοδος αντίδρασης στις καταστάσεις της ζωής. Είναι ένα είδος συμπεριφοράς. Η θρησκεία περιλαμβάνει τη σκέψη, τα αισθήματα, και αντιμετωπίζει με σεβασμό μερικές αλήθειες τις οποίες κρίνουμε ότι αξίζουν τον παγκόσμιο θαυμασμό.
160:5.3 Αν στα βιώματά σας κάτι μοιάζει με θρησκεία, είναι αυταπόδεικτο ότι ήδη έχετε μετατραπεί σε ενεργό ευάγγελο αυτής της θρησκείας, αφού θεωρείτε ότι οι ύψιστες αρχές της θρησκείας σας αξίζουν τη λατρεία όλου του κόσμου, όλων των διανοιών του σύμπαντος. Αν δεν είστε άξιος ιεραπόστολος της θρησκείας σας, έχετε αυτοεξαπατηθεί στο ότι, αυτό που αποκαλείτε θρησκεία είναι μόνο μια παραδοσιακή πίστη σε ένα απλό φιλοσοφικό σύστημα της διανόησης. Αν η θρησκεία σας έχει πνευματική υπόσταση, το αντικείμενο της λατρείας σας πρέπει να είναι η παγκόσμια πνευματική αλήθεια και ιδανική για όλες τις πνευματικές αρχές σας. Όλες τις θρησκείες που βασίζονται στο φόβο, το συναίσθημα, την παράδοση και τη φιλοσοφία, τις ονομάζω θρησκείες της διάνοιας, ενώ εκείνες που βασίζονται στην πραγματική πνευματική εμπειρία, θα τις ονόμαζα αληθινές θρησκείες. Το αντικείμενο της θρησκευτικής αφοσίωσης μπορεί να είναι υλικό ή πνευματικό, αληθινό ή λανθασμένο, πραγματικό ή όχι, ανθρώπινο ή θείο. Οι θρησκείες επομένως μπορούν να είναι καλές ή κακές.
160:5.4 Ηθική και θρησκεία δεν είναι απαραίτητα το ίδιο. Ένα σύστημα ηθικών αρχών, αγκαλιάζοντας ένα αντικείμενο λατρείας, μπορεί να γίνει θρησκεία. Μια θρησκεία, χάνοντας την παγκόσμια επίκλησή της στην πίστη και στην απέραντη αφοσίωση, μπορεί να εξελιχθεί σε κάποιο φιλοσοφικό σύστημα ή κάποιο ηθικό κώδικα. Αυτό το πράγμα, όντας κατεστημένο ή τάξη πραγμάτων ή δυνατότητα για επίτευξη του ύψιστου ιδανικού της θρησκευτικής πίστης, και το οποίο είναι ο παραλήπτης της θρησκευτικής αφοσίωσης αυτών που το λατρεύουν, είναι Θεός. Ανεξάρτητα από το όνομα που αποδίδεται σε αυτό το ιδανικό της πνευματικής πραγματικότητας, αυτό είναι Θεός.
160:5.5 Τα κοινωνικά χαρακτηριστικά μιας αληθινής θρησκείας συνίστανται στο γεγονός ότι αμετάβλητα αυτή αναζητά να μεταμορφώσει το άτομο και να αλλάξει τον κόσμο. Η θρησκεία υπονοεί την ύπαρξη μη ανακαλυφθέντων ιδανικών τα οποία ξεπερνούν κατά πολύ τα γνωστά επίπεδα της ηθικής, που είναι ενσωματωμένα ακόμα και στις ανώτερες κοινωνικές συνήθειες των πλέον ώριμων θεσμών του πολιτισμού. Η θρησκεία προσπαθεί να βρει μη ανακαλυφθέντα ιδανικά, ανεξερεύνητες πραγματικότητες, υπερανθρώπινες αξίες, θεϊκή σοφία και αληθινή πνευματική προσέγγιση. Η αληθινή θρησκεία τα κάνει όλα αυτά. Όλα τα άλλα πιστεύω δεν έχουν την ίδια αξία. Δεν μπορείς να έχεις μιαν αυθεντική πνευματική θρησκεία χωρίς το ύψιστο και ουράνιο ιδανικό του αιώνιου Θεού. Μια θρησκεία χωρίς Θεό είναι μια επινόηση του ανθρώπου, ένας ανθρώπινος θεσμός με διανοητικά πιστεύω χωρίς ζωή και συναισθηματικές τελετουργίες άνευ σημασίας. Μια θρησκεία πρέπει να αξιώνει σαν αντικείμενο αφοσίωσης μια μεγάλη ιδέα. Αλλά τέτοια μη πραγματικά ιδεώδη δεν μπορεί να τα επιτύχει κανείς. Τέτοιες αρχές είναι απατηλές. Τα μοναδικά ιδεώδη που είναι επιδεκτικά ανθρώπινης κατάκτησης είναι οι θείες πραγματικότητες των απεριόριστων αξιών που είναι έμφυτες του πνευματικού γεγονότος του αιώνιου Θεού.
160:5.6 Η λέξη Θεός, η ιδέα του Θεού όπως αντιπαρατίθεται με το ιδεώδες του Θεού, μπορεί να γίνει μέρος κάθε θρησκείας, άσχετα πόσο παιδαριώδης ή λανθασμένη τυχαίνει να είναι εκείνη η θρησκεία. Και αυτή η ιδέα του Θεού μπορεί να γίνει οτιδήποτε επιλέξουν να γίνει, εκείνοι που ασχολούνται με αυτή. Οι κατώτερες θρησκείες διαμορφώνουν τις ιδέες τους περί Θεού με τέτοιο τρόπο ώστε να ικανοποιούν τη φυσική κατάσταση της ανθρώπινης καρδιάς. Οι ανώτερες θρησκείες απαιτούν η ανθρώπινη καρδιά να αλλάξει για να ικανοποιεί τις απαιτήσεις των ιδανικών της αληθινής θρησκείας.
160:5.7 Η θρησκεία του Ιησού υπερβαίνει όλες τις προηγούμενες αρχές μας για την ιδέα της λατρείας στο ότι αυτός όχι μόνο περιγράφει τον Πατέρα του σαν το ιδανικό της απέραντης πραγματικότητας, αλλά δηλώνει κατηγορηματικά ότι αυτή η θεϊκή πηγή αξιών και αιώνιο κέντρο του σύμπαντος, είναι αληθινά εφικτή από κάθε θνητή ύπαρξη που διαλέγει να εισέλθει στη γήινη βασιλεία των ουρανών, εφόσον αναγνωρίσει και αποδεχτεί τη συγγένεια με το Θεό και την αδελφοσύνη της με τους ανθρώπους. Αυτή, παραδέχομαι ότι είναι η ανώτερη μορφή θρησκείας που γνώρισε ποτέ ο κόσμος, και αναγγέλλω ότι δεν μπορεί να υπάρξει ανώτερη μια και αυτό το ευαγγέλιο περιλαμβάνει το άπειρο των πραγματικοτήτων, τη θεϊκότητα των αξιών και την αιωνιότητα από τις συμπαντικές επιτεύξεις. Τέτοιου είδους μορφή συνίσταται από το κατόρθωμα να βιώσει κανείς τον ιδεαλισμό του ύψιστου και του έσχατου.
160:5.8 Δεν με έχουν μόνο διεγείρει τα τέλεια ιδεώδη της θρησκείας του Κυρίου σας, αλλά και παρακινούμαι ισχυρά να επιβεβαιώσω το πιστεύω μου με την ανακοίνωση ότι αυτά τα ιδανικά της πνευματικής πραγματικότητας είναι εφικτά, ότι εσείς και εγώ μπορούμε να μπούμε σ’ αυτή τη μακριά και αιώνια περιπέτεια με την εξασφάλιση της βεβαιότητας για την τελική άφιξή μας στις πύλες του Παραδείσου. Αδελφοί μου, εγώ έχω πιστέψει, έχω ξεκινήσει. Είμαι καθ΄οδόν μαζί σας προς την αιώνια περιπέτεια. Ο Κύριος λέγει ότι ήρθε από τον Πατέρα, και ότι θα μας δείξει το δρόμο. Είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι λέγει την αλήθεια. Έχω τελικά πειστεί ότι δεν υπάρχουν εφικτά ιδανικά ή αξίες τελειότητας μακριά από τον αιώνιο Πατέρα του Σύμπαντος.
160:5.9 Έρχομαι, λοιπόν, να λατρεύσω όχι απλά το Θεό των υπάρξεων, αλλά το Θεό της δυνατότητας όλων των μελλοντικών υπάρξεων. Επομένως πρέπει η αφοσίωσή σας σε ένα ύψιστο ιδανικό, αν το ιδανικό αυτό είναι αληθινό, να είναι η αφοσίωση στον Θεό αυτό των παρελθόντων, των παρόντων και των μελλοντικών συμπάντων, πραγμάτων και όντων. Και δεν υπάρχει άλλος Θεός , γιατί δεν μπορεί φυσικά να υπάρξει άλλος Θεός. Όλοι οι άλλοι θεοί είναι επινοήματα της φαντασίας, ψευδαισθήσεις του θνητού νου, διαστροφές μιας λανθασμένης λογικής, και απατηλά είδωλα εκείνων που τα δημιούργησαν. Ναι, μπορεί να έχετε μια θρησκεία χωρίς το Θεό αυτό, αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτα. Και αν ψάχνετε να υποκαταστήσετε τη λέξη Θεός αντί για την αλήθεια του ιδεώδους του ζωντανού Θεού, εξαπατάτε τον εαυτό σας βάζοντας μια ιδέα στη θέση ενός ιδεώδους, μιας θεϊκής πραγματικότητας. Τέτοια πιστεύω είναι απλά διακοσμητικές θρησκείες.[7]
160:5.10 Στις διδασκαλίες του Ιησού αντιλαμβάνομαι τη θρησκεία με τον καλύτερο τρόπο. Το ευαγγέλιο αυτό μας κάνει να ζητάμε τον αληθινό Θεό και να τον βρίσκουμε. Αλλά είμαστε άραγε πρόθυμοι να πληρώσουμε το αντίτιμο για την είσοδο στη βασιλεία των ουρανών; Είμαστε άραγε πρόθυμοι να γεννηθούμε ξανά; Να ξαναδημιουργηθούμε; Είμαστε άραγε πρόθυμοι να υποστούμε την τρομερή και απαιτητική διαδικασία της αυτοκαταστροφής και της ανακατασκευής της ψυχής; Δεν έχει πει ο Κύριος: «Όποιος θέλει να σώσει τη ζωή του πρέπει να τη χάσει. Μη νομίσετε ότι ήρθα για να φέρω ειρήνη αλλά αντίθετα πάλη στην ψυχή;». Αλήθεια, αφού πληρώσουμε το αντίτιμο της αφοσίωσής μας στο θέλημα του Πατέρα, θα βιώσουμε μεγάλη ειρήνη, αν συνεχίσουμε να βαδίζουμε στα πνευματικά μονοπάτια της αφιερωμένης ζωής.[8][9]
160:5.11 Σήμερα εγκαταλείπουμε αληθινά τα θέλγητρα του γνωστού συστήματος της ύπαρξης, ενώ ανεπιφύλακτα αφιερώνουμε την υπόθεσή μας στα θέλγητρα του άγνωστου και ανεξερεύνητου συστήματος μιας μελλοντικής ζωής περιπέτειας στους κόσμους του πνεύματος, των ανώτερων ιδεωδών, της θεϊκής πραγματικότητας. Και ζητάμε εκείνους τους συμβολισμούς με τους οποίους θα μεταβιβάσουμε στους συνανθρώπους μας τις αρχές αυτές της πραγματικότητας των ιδεωδών της θρησκείας του Ιησού, και δεν θα σταματήσουμε να προσευχόμαστε για κείνη την ημέρα, όταν όλη η ανθρωπότητα θα δονηθεί από το κοινό όραμα αυτής της ύψιστης αλήθειας. Μόλις τώρα, η εστιασμένη αρχή του Πατέρα, όπως την κρατάμε στις καρδιές μας, είναι ότι ο Θεός είναι πνεύμα, και όπως τη μεταβιβάζουμε στους συνανθρώπους μας, ότι ο Θεός είναι αγάπη[10][11].
160:5.12 Η θρησκεία του Ιησού απαιτεί ζωντανή και πνευματική εμπειρία. Άλλες θρησκείες μπορεί να στηρίζονται σε παραδοσιακά πιστεύω, συναισθηματισμούς, φιλοσοφικές συνειδητοποιήσεις και όλα εκείνα, αλλά η διδασκαλία του Κυρίου απαιτεί την επίτευξη αληθινών βαθμίδων πνευματικής προόδου.
160:5.13 Η συνειδητοποίηση της παρόρμησης να μοιάσουμε στο Θεό δεν είναι η πραγματική θρησκεία. Τα αισθήματα της λατρείας προς το Θεό δεν είναι η πραγματική θρησκεία. Η γνώση της πεποίθησης να εγκαταλείψουμε τον εαυτό μας και να υπηρετήσουμε το Θεό δεν είναι η πραγματική θρησκεία. Η σοφία του συλλογισμού ότι αυτή η θρησκεία είναι η καλύτερη όλων δεν αποτελεί τη θρησκεία που βιώνεται προσωπικά και πνευματικά. Η πραγματική θρησκεία έχει σχέση με την πραγματικότητα της επίτευξης καθώς επίσης με την πραγματικότητα και τον ιδεαλισμό εκείνου που είναι αποδεκτό με όλη την καρδιά δια της πίστεως. Και όλα αυτά πρέπει να γίνουν προσωπικά σε μας από την αποκάλυψη του Πνεύματος της Αληθείας.
160:5.14 Και έτσι τελείωσαν οι διατριβές του Έλληνα φιλοσόφου, ενός από τους μεγαλύτερους της φυλής του, που πίστεψε στο ευαγγέλιο του Ιησού.
| Εγγραφο 159. Η ΠΕΡΙΟΔΕΙΑ ΣΤΗ ΔΕΚΑΠΟΛΗ |
Δείκτης
Πολλαπλή έκδοση |
Εγγραφο 161. ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ ΜΕ ΤΟΝ ΡΟΔΑΝ |