© 2018 Ίδρυμα Ουράντια
| Εγγραφο 160. Ο ΡΟΔΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΕΧΑΝΔΡΕΙΑ |
Δείκτης
Πολλαπλή έκδοση |
Εγγραφο 162. ΣΤΗ ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΑΡΤΟΦΟΡΙΑΣ |
161:0.1 Την Κυριακή, 25 Σεπτεμβρίου 29 μ. Χ., οι απόστολοι και οι ευαγγελιστές συγκεντρώθηκαν στη Μαγαδάν. Μετά από μια μακριά συνομιλία εκείνο το βράδυ με τους συνεργάτες του, ο Ιησούς τους εξέπληξε όλους ανακοινώνοντας ότι την επόμενη ημέρα αυτός και οι δώδεκα απόστολοι θα αναχωρούσαν για την Ιερουσαλήμ για να παρευρεθούν στην εορτή της αρτοφoρίας. Έδωσε την εντολή να επισκεφθούν οι ευαγγελιστές τους πιστούς στη Γαλιλαία, και το σώμα των γυναικών να επιστρέψει για λίγο στη Βηθσαϊδά.
161:0.2 Όταν έφτασε η ώρα να φύγουν για την Ιερουσαλήμ, ο Ναθαναήλ και ο Θωμάς βρισκόντουσαν ακόμα στη μέση των συζητήσεών τους με τον Ροδάν από την Αλεξάνδρεια, και εξασφάλισαν την άδεια του Κυρίου να παραμείνουν στη Μαγαδάν λίγες μέρες ακόμα. Και έτσι, ενώ ο Ιησούς και οι δέκα είχαν πάρει το δρόμο για την Ιερουσαλήμ, ο Ναθαναήλ και ο Θωμάς ήταν απασχολημένοι σε σοβαρή συζήτηση με τον Ροδάν. Την προηγούμενη εβδομάδα, κατά την οποία ο Ροδάν είχε αναπτύξει τη φιλοσοφία του, ο Θωμάς και ο Ναθαναήλ είχαν παρουσιάσει αλληλοδιαδόχως το ευαγγέλιο της βασιλείας στον Έλληνα φιλόσοφο. Ο Ροδάν ανακάλυψε ότι είχε διδαχθεί καλά τη διδασκαλία του Ιησού από ένα πρώην απόστολο του Ιωάννη του Βαπτιστή, ο οποίος υπήρξε δάσκαλός του στην Αλεξάνδρεια.
161:1.1 Υπήρχε μόνο ένα θέμα στο οποίο ο Ροδάν και οι δυο απόστολοι δεν ήταν σύμφωνοι, και αυτό ήταν η προσωπικότητα του Θεού. Ο Ροδάν αποδέχτηκε με προθυμία όλα όσα του παρουσιάστηκαν σχετικά με τα γνωρίσματα του Θεού, αλλά υποστήριξε ότι ο ουράνιος Πατέρας δεν είναι, δεν μπορεί να είναι, ένα πρόσωπο έτσι όπως ο άνθρωπος φαντάζεται την προσωπικότητα. Και ενώ οι απόστολοι αντιμετώπισαν δυσκολία στην προσπάθεια να αποδείξουν ότι ο Θεός είναι πρόσωπο, ο Ροδάν πάλι βρήκε περισσότερο δύσκολο να αποδείξει ότι δεν είναι πρόσωπο.
161:1.2 Ο Ροδάν υποστήριζε ότι το γεγονός της προσωπικότητας συνίσταται στο συνυπάρχον γεγονός της πλήρους και αμοιβαίας επικοινωνίας μεταξύ ίσων όντων, όντων που είναι ικανά για φιλική κατανόηση. Είπε ο Ροδάν: «Για να είναι πρόσωπο, ο Θεός πρέπει να χρησιμοποιεί πνευματικούς συμβολισμούς επικοινωνίας οι οποίοι θα τον έκαναν πλήρως κατανοητό από εκείνους που έρχονται σε επαφή μαζί του. Αλλ’ εφόσον ο Θεός είναι άπειρος και αιώνιος, ο Δημιουργός όλων των όντων, εξυπακούεται ότι, όσον αφορά τα ίσα όντα, ο Θεός είναι μόνος στο σύμπαν. Δεν υπάρχει κανείς ίσος προς αυτόν. Δεν υπάρχει κανείς με τον οποίο να μπορεί να επικοινωνήσει σαν ίσος. Ο Θεός πράγματι, μπορεί να είναι η πηγή όλων των προσωπικοτήτων, αλλ’ όμως προϋπάρχει της προσωπικότητας, αφού σαν Δημιουργός είναι πάνω και πέρα από το δημιούργημα».
161:1.3 Αυτό το σημείο τριβής μπέρδεψε πολύ το Θωμά και τον Ναθαναήλ, και ζήτησαν από τον Ιησού να τους βοηθήσει, αλλά ο Κύριος αρνήθηκε να μπει στη συζήτησή τους. Είπε στο Θωμά: «Μικρή σημασία έχει για το ποια ιδέα του Πατέρα θα αποδεχτείτε, εφόσον πνευματικά γνωρίζετε το ιδεώδες της απείρου και αιώνιας φύσης του».
161:1.4 Ο Θωμάς υποστήριξε ότι ο Θεός επικοινωνεί πράγματι με τον άνθρωπο, και επομένως ο Πατέρας είναι πρόσωπο, ακόμα και με τον καθορισμό του Ροδάν. Αυτό ο Έλληνας το απέρριψε, ακόμα κι έτσι, ο Θεός δεν αποκαλύπτεται προσωπικά, ακόμα αποτελεί μυστήριο. Ύστερα ο Ναθαναήλ αναφέρθηκε στη δική του προσωπική εμπειρία με το Θεό, και αυτό ο Ροδάν το παραδέχτηκε, επιβεβαιώνοντας ότι πρόσφατα είχε παρόμοιες εμπειρίες, αλλά αυτές οι εμπειρίες, υποστήριξε, αποδείκνυαν μόνο την πραγματικότητα του Θεού, όχι την προσωπικότητά του.
161:1.5 Το βράδυ της Δευτέρας ο Θωμάς εγκατέλειψε. Αλλά την Τρίτη το βράδυ ο Ναθαναήλ πέτυχε να κάνει το Ροδάν να πιστέψει στην προσωπικότητα του Πατέρα, και κατόρθωσε αυτή την αλλαγή των απόψεων του Έλληνα με τους ακόλουθους συλλογισμούς:
161:1.6 1. Ο ουράνιος Πατέρας απολαμβάνει ισότητα στην επικοινωνία με δυο τουλάχιστον άλλα όντα που είναι τελείως ίσα με αυτόν και τελείως όμοια με αυτόν – τον Αιώνιο Γιο και το Άπειρο Πνεύμα. Μπροστά στη θεωρία της Τριάδος, ο Έλληνας εξαναγκάστηκε να αποδεχτεί τη δυνατότητα της προσωπικότητας του Συμπαντικού Πατέρα. (ήταν η επί μέρους θεώρηση αυτών των συζητήσεων που οδήγησε στην ευρύτερη κατανόηση της Τριάδος στο μυαλό των δώδεκα αποστόλων. Βέβαια, ήταν γενική η πίστη ότι ο Ιησούς ήταν ο Αιώνιος Γιος).
161:1.7 2. Εφόσον ο Ιησούς ήταν ίσος με τον Πατέρα του, και εφόσον αυτός ο Γιος είχε φανερώσει την προσωπικότητα στα γήινα παιδιά του, αυτό το φαινόμενο παρείχε την απόδειξη για το γεγονός και επεδείκνυε τη δυνατότητα να κατέχουν προσωπικότητα και τα τρία πρόσωπα της Αγίας Τριάδας και έτσι τακτοποιήθηκε για πάντα το ζήτημα που αφορούσε την ικανότητα του Θεού να επικοινωνεί με τον άνθρωπο και τη δυνατότητα του ανθρώπου να επικοινωνεί με το Θεό.
161:1.8 3. Ότι ο Ιησούς βρισκόταν σε αμοιβαία συνεργασία και τέλεια επικοινωνία με τον άνθρωπο. Ότι ο Ιησούς ήταν ο Γιος του Θεού[1]. Ότι η σχέση του Γιου με τον Πατέρα προϋποθέτει ισότητα επικοινωνίας και αμοιβαιότητα στην κατανόηση. Ότι ο Ιησούς και ο Πατέρας ήταν ένα. Ότι ο Ιησούς διατηρούσε συγχρόνως κατανοητή επικοινωνία και με το Θεό και με τον άνθρωπο και ότι, αφού και ο Θεός και ο άνθρωπος καταλαβαίνουν το νόημα των συμβολισμών της επικοινωνίας του Ιησού, και οι δυο, Θεός και άνθρωπος κατείχαν τα γνωρίσματα της προσωπικότητας στο βαθμό που χρειαζότανε για τις απαιτήσεις της ικανότητας μιας επικοινωνίας μεταξύ τους. Ότι η προσωπικότητα του Ιησού καταδείκνυε την προσωπικότητα του Θεού, ενώ αποδείκνυε συμπερασματικά την παρουσία του Θεού εντός του ανθρώπου. Ότι δυο πράγματα που σχετίζονται με το ίδιο πράγμα, σχετίζονται και μεταξύ τους.
161:1.9 4. Ότι η προσωπικότητα αντιπροσωπεύει την ύψιστη σκέψη του ανθρώπου για την ανθρώπινη πραγματικότητα και για τις θεϊκές αξίες. Ότι ο Θεός αντιπροσωπεύει επίσης την ύψιστη σκέψη του ανθρώπου για τη θεϊκή πραγματικότητα και τις άπειρες αξίες. Επομένως, ότι ο Θεός πρέπει να είναι μια θεϊκή και άπειρη πραγματικότητα, μια αληθινή προσωπικότητα που αν και κατ’ άπειρο και αιώνιο τρόπο ξεπερνά τη σκέψη και τον ορισμό που έχει ο άνθρωπος για την προσωπικότητα, εν τούτοις είναι πάντα και συμπαντικά μια προσωπικότητα.
161:1.10 5. Ότι ο Θεός πρέπει να είναι μια προσωπικότητα αφού είναι ο Δημιουργός και το πεπρωμένο όλων των προσωπικοτήτων. Ο Ροδάν επηρεάστηκε τρομερά από τη διδασκαλία του Ιησού, «Να είστε επομένως τέλειοι, όπως ο Πατέρας σας στον ουρανό είναι τέλειος»[2].
161:1.11 Όταν ο Ροδάν άκουσε αυτά τα επιχειρήματα, είπε: «Έχω πειστεί. Θα ομολογήσω ότι ο Θεός είναι πρόσωπο αν μου επιτρέψετε να κοσμήσω την ομολογία μου με ένα τέτοιο πιστεύω με το οποίο θα αποδώσω στο νόημα της προσωπικότητας ένα σύνολο εκτεταμένων αξιών, όπως υπερανθρώπινης, προϋπάρχουσας, ύψιστης, άπειρης, αιώνιας, οριστικής, και συμπαντικής. Είμαι τώρα πεπεισμένος ότι, ενώ ο Θεός πρέπει να είναι άπειρα κάτι περισσότερο από μια προσωπικότητα, δεν μπορεί να είναι τίποτε λιγότερο. Είμαι ικανοποιημένος να τελειώσουμε τη διαφωνία και να αποδεχτούμε τον Ιησού σαν την προσωπική αποκάλυψη του Πατέρα και την ικανοποίηση όλων των ανικανοποίητων όρων στη λογική, την αιτία και τη φιλοσοφία».
161:2.1 Αφού ο Ναθαναήλ και ο Θωμάς αποδέχτηκαν τόσο πλήρως τις απόψεις του Ροδάν για το ευαγγέλιο της βασιλείας, απέμεινε μόνο ένα ακόμη σημείο να μελετήσουν, τη διδασκαλία που είχε να κάνει με τη θεϊκή φύση του Ιησού, μια θεωρία που ανακοινώθηκε μόνο πολύ πρόσφατα. Ο Ναθαναήλ και ο Θωμάς παρουσίασαν από κοινού τις απόψεις τους για τη θεϊκή φύση του Κυρίου, και η ακόλουθη αφήγηση είναι μια συμπυκνωμένη, αναδομημένη και εκ νέου εκφρασμένη παρουσίαση της διδασκαλίας τους:
161:2.2 1. Ο Ιησούς παραδέχτηκε τη θεϊκότητά του και τον πιστεύουμε. Πολλά αξιοσημείωτα πράγματα συνέβησαν σε συνδυασμό με την υπηρεσία του, τα οποία μπορούμε να κατανοήσουμε μόνο αν πιστέψουμε ότι είναι ο Γιος του Θεού καθώς και ο Γιος του Ανθρώπου.
161:2.3 2. Η συνεργασία του με μας, αποτελεί παράδειγμα για την ανθρώπινη φιλία. Μόνο ένα θεϊκό πλάσμα θα μπορούσε να είναι τέτοιος φίλος του ανθρώπου. Είναι το πιο αληθινά αλτρουιστικό άτομο που έχουμε ποτέ γνωρίσει. Είναι φίλος ακόμα και των αμαρτωλών. Έχει την τόλμη να αγαπήσει τους εχθρούς του. Είναι πολύ πιστός σε μας. Αν και δεν διστάζει να μας επιπλήξει, είναι ξεκάθαρο σε όλους ότι μας αγαπάει αληθινά. Όσο περισσότερο τον γνωρίσει κάποιος, τόσο πιο πολύ θα τον αγαπήσει. Θα γοητευτεί από τη σταθερή αφοσίωσή του. Όλα αυτά τα χρόνια που αποτύχαμε να καταλάβουμε την αποστολή του, υπήρξε ένας πιστός φίλος. Ενώ δεν χρησιμοποιεί κολακεία, μας φέρεται σε όλους με την ίδια καλοσύνη. Είναι σταθερά τρυφερός και συμπονετικός. Μοιράστηκε τη ζωή του και κάθε άλλο πράγμα μαζί μας. Είμαστε μια ευτυχισμένη κοινότητα. Μοιραζόμαστε όλα τα πράγματα από κοινού. Δεν πιστεύουμε ότι ένας απλός άνθρωπος θα ζούσε μια τόσο άμεμπτη ζωή κάτω από τέτοιες συνθήκες.
161:2.4 3. Πιστεύουμε ότι ο Ιησούς είναι θεϊκός επειδή δεν σφάλλει ποτέ. Δεν κάνει λάθη. Η σοφία του είναι καταπληκτική. Η ευλάβειά του θαυμάσια. Ζει μέρα τη μέρα σε πλήρη συμφωνία με το θέλημα του Πατέρα. Δεν μετανιώνει για παραπτώματα επειδή δεν παραβαίνει κανένα από τους νόμους του Πατέρα. Προσεύχεται για μας και με μας, αλλά δεν ζητάει ποτέ να προσευχηθούμε για κείνον. Πιστεύουμε ότι είναι συνεπής αναμάρτητος. Δεν νομίζουμε ότι κάποιος που είναι μόνο άνθρωπος θα μπορούσε να ζήσει μια τέτοια ζωή. Δηλώνει ότι ζει μια τέλεια ζωή και αναγνωρίζουμε ότι το κάνει. Η ευλάβειά μας πηγάζει από τη μετάνοια, αλλά η ευλάβειά του πηγάζει από τη δικαιοσύνη. Επαγγέλλεται ότι συγχωρεί αμαρτίες και θεραπεύει ασθένειες. Κανένας απλός άνθρωπος δεν θα μπορούσε λογικά να συγχωρεί αμαρτίες. Αυτό είναι ένα θεϊκό προνόμιο. Και μοιάζει να είναι το ίδιο τέλειος στη δικαιοσύνη του από την εποχή της πρώτης επαφής μας μαζί του. Μεγαλώνουμε με τη χάρη και την αναγνώριση της αλήθειας αλλά ο Κύριός μας επιδεικνύει ωριμότητα δικαιοσύνης από την αρχή. Όλοι οι άνθρωποι, καλοί ή κακοί, αναγνωρίζουν αυτά τα χαρακτηριστικά της καλοσύνης του Ιησού. Και ακόμα η ευλάβειά του δεν είναι ποτέ ενοχλητική ή επιδεικτική. Είναι πράος και ατρόμητος. Φαίνεται να επιδοκιμάζει την πίστη μας για τη θεϊκότητά του. Είναι, είτε αυτό που επαγγέλλεται ότι είναι, ή διαφορετικά ο μεγαλύτερος υποκριτής και απατεώνας που γνώρισε ποτέ ο κόσμος. Έχουμε πειστεί ότι είναι αυτό που δηλώνει ότι είναι.
161:2.5 4. Η μοναδικότητα του χαρακτήρα του και η τελειότητα του συναισθηματικού ελέγχου του μας πείθει ότι είναι ένας συνδυασμός ανθρωπιάς και θεϊκότητας. Ανταποκρίνεται αδιάκοπα στη θέα της ανθρώπινης ανάγκης. Η δυστυχία δεν σταμάτησε ποτέ να τον αγγίζει. Η συμπόνια του διεγείρεται το ίδιο από τη σωματική δυστυχία, την αγωνία του νου ή την πνευματική θλίψη. Αναγνωρίζει αμέσως και παραδέχεται γενναιόδωρα την παρουσία της πίστης ή όποια άλλη ευλογία των συνανθρώπων του. Είναι τόσο δίκαιος και σωστός ενώ συγχρόνως είναι σπλαχνικός και διακριτικός. Θρηνεί για την πνευματική ξεροκεφαλιά των ανθρώπων και χαίρεται όταν αυτοί συγκατατίθονται να δουν το φως της αλήθειας.
161:2.6 5. Φαίνεται να γνωρίζει τις σκέψεις στα μυαλά των ανθρώπων και να καταλαβαίνει τις επιθυμίες της καρδιάς τους. Και πάντοτε συμπάσχει με το μπερδεμένο πνεύμα μας. Φαίνεται πως διαθέτει όλα τα ανθρώπινα συναισθήματά μας, αλλά σε θαυμαστότερο βαθμό. Αγαπάει δυνατά την καλοσύνη και μισεί εξ ίσου την αμαρτία. Διαθέτει μια υπερανθρώπινη συνείδηση της παρουσίας της Θεότητας. Προσεύχεται σαν άνθρωπος αλλά ενεργεί σαν Θεός. Φαίνεται να προβλέπει πράγματα. Τολμάει από τώρα να μιλάει για το θάνατό του, κάνοντας κάποια μυστική αναφορά στη μελλοντική του δόξα. Ενώ είναι καλός, είναι επίσης γενναίος και τολμηρός. Δεν διστάζει ποτέ να κάνει το καθήκον του.
161:2.7 6. Είμαστε συνεχώς εντυπωσιασμένοι από το φαινόμενο της υπερανθρώπινης γνώσης του. Δεν περνάει σχεδόν μέρα που να μη συμβαίνει κάτι, και αποκαλύπτεται ότι ο Κύριος γνωρίζει τι συμβαίνει ακόμα και μακριά από την άμεση παρουσία του. Φαίνεται επίσης να γνωρίζει τις σκέψεις των συνεργατών του. Χωρίς αμφιβολία έχει επικοινωνία με ουράνιες οντότητες. Χωρίς συζήτηση ζει σ’ ένα πνευματικό επίπεδο πολύ ψηλότερα από εμάς τους λοιπούς. Το κάθε τι μοιάζει ανοιχτό στη μοναδική κατανόησή του. Μας κάνει ερωτήσεις για να μας κάνει να μιλάμε και όχι για να πάρει πληροφορίες.
161:2.8 7. Πρόσφατα, ο Κύριος δεν διστάζει να επιβεβαιώσει την υπεράνθρωπη φύση του. Από την ημέρα της χειροτονίας μας σαν απόστολοι και μέχρι την πρόσφατη εποχή, ποτέ δεν αρνήθηκε ότι ήρθε από το Πατέρα ψηλά. Μιλάει με την εξουσία ενός θεϊκού διδασκάλου. Ο Κύριος δεν διστάζει τα αντικρούσει τις σημερινές θρησκευτικές διδασκαλίες και να ανακοινώσει το καινούργιο ευαγγέλιο με αναμφίβολη εξουσία. Είναι θετικός, κατηγορηματικός και αυθεντικός. Ακόμα και ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, όταν άκουσε τον Ιησού να μιλάει, δήλωσε ότι ήταν ο Γιος του Θεού[3]. Φαίνεται να είναι τόσο επαρκής με τον εαυτό του. Δεν αναζητά την υποστήριξη του πλήθους. Είναι αδιάφορος με τις γνώμες των ανθρώπων. Είναι γενναίος και όμως τόσο ελεύθερος από έπαρση.
161:2.9 8. Μιλάει συνεχώς για το Θεό σαν κάποιος πάντα παρών συνεργάτης του σε ό,τι κάνει. Συνεχίζει να κάνει το καλό, επειδή ο Θεός φαίνεται να είναι μέσα του[4][5]. Κάνει τους πιο καταπληκτικούς ισχυρισμούς για τον εαυτό του και την αποστολή του στη γη, δηλώσεις που θα φαινόντουσαν ανόητες αν δεν ήταν θεϊκός. Κάποτε δήλωσε, «Πριν από τον Αβραάμ, Εγώ υπάρχω»[6]. Δήλωσε αμετάκλητα τη θεϊκότητά του. Επαγγέλλεται ότι είναι σε συνεργασία με το Θεό. Εξαντλεί σχεδόν τις δυνατότητες της γλώσσας στην επανάληψη των δηλώσεών του για στενή συνεργασία με τον ουράνιο Πατέρα[7]. Τολμάει ακόμα να επιβεβαιώνει ότι αυτός και ο Πατέρας είναι ένα[8]. Λέγει ότι όποιος είδε αυτόν έχει δει και τον Πατέρα. Και λέγει και πράττει όλα αυτά τα τρομερά πράγματα με τόση παιδική φυσικότητα[9]. Υπαινίσσεται τη συνεργασία του με τον Πατέρα με τον ίδιο τρόπο που αναφέρεται στη συνεργασία του μαζί μας. Φαίνεται να είναι τόσο σίγουρος για το Θεό και μιλάει γι αυτές τις σχέσεις με τόσο αυταπόδεικτο τρόπο.
161:2.10 9. Όταν προσεύχεται μοιάζει να επικοινωνεί κατευθείαν με τον Πατέρα του. Έχουμε ακούσει λίγες από τις προσευχές του, αλλά αυτές οι λίγες δείχνουν ότι μιλάει με το Θεό, σαν να ήταν πρόσωπο με πρόσωπο. Φαίνεται να γνωρίζει το μέλλον όπως και το παρελθόν. Απλά, δεν θα μπορούσε να είναι όλο αυτό και να κάνει όλα αυτά τα ασυνήθιστα πράγματα, εκτός και αν είναι κάτι περισσότερο από άνθρωπος. Ξέρουμε ότι είναι άνθρωπος, είμαστε βέβαιοι, αλλά είμαστε το ίδιο βέβαιοι ότι είναι επίσης και θεϊκός. Πιστεύουμε ότι είναι θεϊκός. Έχουμε πειστεί ότι είναι ο Γιος του Ανθρώπου και ο Γιος του Θεού.
161:2.11 Όταν ο Ναθαναήλ και ο Θωμάς ολοκλήρωσαν τις συσκέψεις τους με τον Ροδάν, πήγαν βιαστικά στον Ιησού για να συναντηθούν με τους συντρόφους τους αποστόλους, φθάνοντας την Παρασκευή εκείνης της εβδομάδας. Ήταν μια μεγάλη εμπειρία στη ζωή και των τριών αυτών πιστών, και οι άλλοι απόστολοι έμαθαν πολλά από την αφήγηση των εμπειριών αυτών από το Ναθαναήλ και το Θωμά.
161:2.12 Ο Ροδάν επέστρεψε στην Αλεξάνδρεια, όπου δίδασκε τη φιλοσοφία του στη σχολή της Μεγάνθης. Έγινε εξαιρετικός στις υποθέσεις της βασιλείας των ουρανών. Ήταν πιστός μέχρι το τέλος της γήινης ζωής του, τελειώνοντας τη ζωή του στη Ελλάδα με άλλους όταν οι καταδιώξεις βρίσκονταν σε μεγάλο βαθμό.
161:3.1 Η συνειδητοποίηση της θεϊκότητας μεγάλωνε βαθμιαία στο μυαλό του Ιησού μέχρι την εποχή της βάφτισής του. Όταν απέκτησε πλήρη συνείδηση της θεϊκής φύσης του, της προ-ανθρώπινης ύπαρξής του, και των συμπαντικών προνομίων του, φαίνεται ότι διέθετε τη δύναμη να περιορίζει με διάφορους τρόπους την ανθρώπινη συνείδηση της θεϊκότητάς του. Σε μας εμφανίζεται ότι από τη βάφτισή του μέχρι τη σταύρωσή του ήταν τελείως προαιρετικό στον Ιησού είτε να εξαρτάται αποκλειστικά από το ανθρώπινο μυαλό του είτε να χρησιμοποιεί τη γνώση και του ανθρώπινου και του θεϊκού μυαλού. Μερικές φορές φαινόταν να ωφελείται από μόνη την πληροφόρηση που υπήρχε στην ανθρώπινη διάνοια. Σε άλλες περιστάσεις φαινόταν να ενεργεί με την πλήρη γνώση και σοφία που μπορούσε να του παράσχει η χρήση μόνο του υπερανθρώπινου περιεχόμενου της θεϊκής συνείδησής του.
161:3.2 Μπορούμε να κατανοήσουμε τις μοναδικές επιδόσεις του μόνο αν αποδεχτούμε τη θεωρία ότι μπορούσε, με τη θέλησή του, να αυτό-περιορίζει τη θεϊκή συνείδησή του. Είμαστε πλήρως ενήμεροι ότι συχνά απέκρυπτε από τους συντρόφους του την πρόγνωση των γεγονότων και ότι ήταν ενήμερος για τη φύση των σκέψεων και σχεδίων τους. Καταλαβαίνουμε ότι δεν επιθυμούσε να γνωρίζουν πολύ καλά οι οπαδοί του ότι μπορούσε να διακρίνει τις σκέψεις τους και να διεισδύσει στα σχέδιά τους. Δεν επιθυμούσε να ξεπερνάει κατά πολύ την ανθρώπινη σκέψη όπως αυτή υπήρχε στα μυαλά των αποστόλων και των μαθητών του.
161:3.3 Είμαστε πέρα για πέρα μπερδεμένοι να διακρίνουμε μεταξύ της πρακτικής του να αυτοπεριορίζει τη θεϊκή του συνειδητότητα και της τεχνικής του να κρύβει τη δυνατότητα πρόγνωσης και διάκρισης της σκέψης από τους συντρόφους του. Είμαστε πεπεισμένοι ότι χρησιμοποιούσε και τις δυο αυτές τεχνικές, αλλά δεν μπορούμε πάντα, σε μια συγκεκριμένη στιγμή, να καθορίσουμε ποια μέθοδο μπορεί να χρησιμοποίησε. Συχνά τον παρατηρήσαμε να ενεργεί με μόνη την ανθρώπινη συνείδηση. Μετά τον παρατηρούμε να συσκέπτεται με τους υπευθύνους των ουράνιων πνευμάτων του σύμπαντος και διακρίνουμε την αναμφίβολη λειτουργία του θεϊκού μυαλού. Και μετά, σε αναρίθμητες σχεδόν περιστάσεις γινόμαστε μάρτυρες της εργασίας της συνδυασμένης προσωπικότητας του ανθρώπου και του Θεού όπως αυτή γινότανε από τη φαινομενική τέλεια ένωση του ανθρώπινου και του θεϊκού νου. Αυτά είναι τα όρια της γνώσης μας για τέτοια φαινόμενα. Δεν γνωρίζουμε πραγματικά την πλήρη αλήθεια γι αυτό το μυστήριο.
| Εγγραφο 160. Ο ΡΟΔΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΕΧΑΝΔΡΕΙΑ |
Δείκτης
Πολλαπλή έκδοση |
Εγγραφο 162. ΣΤΗ ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΑΡΤΟΦΟΡΙΑΣ |