© 2018 Ίδρυμα Ουράντια
| Εγγραφο 193. ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΕΜΦΑΝΙΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΝΑΛΗΨΗ |
Δείκτης
Πολλαπλή έκδοση |
Εγγραφο 195. ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ |
194:0.1 Κατά τη μία, καθώς οι εκατόν είκοσι πιστοί είχαν εντρυφήσει στην προσευχή, αντιλήφθηκαν όλοι μια παράξενη παρουσία στο δωμάτιο. Συγχρόνως όλοι αυτοί οι μαθητές συνειδητοποίησαν μια καινούργια και βαθιά αίσθηση πνευματικής χαράς, σιγουριάς και εμπιστοσύνης[1]. Αυτή η νέα συνειδητότητα πνευματικής δύναμης ακολουθήθηκε αμέσως από μια ισχυρή παρόρμηση να βγούνε έξω και να κηρύξουν δημόσια το ευαγγέλιο της βασιλείας και τα χαρμόσυνα νέα ότι ο Ιησούς είχε αναστηθεί από τους νεκρούς[2].
194:0.2 Ο Πέτρος σηκώθηκε και δήλωσε ότι αυτός πρέπει να είναι ο ερχομός του Πνεύματος της Αληθείας που τους είχε υποσχεθεί ο Κύριος και πρότεινε να πάνε στο ναό και ν’ αρχίσουν την επίσημη αναγγελία των χαρμόσυνων νέων που εμπιστεύθηκαν στα χέρια τους. Και αυτοί έπραξαν ακριβώς ό,τι πρότεινε ο Πέτρος.
194:0.3 Οι άνδρες αυτοί είχαν εκπαιδευτεί και διδαχθεί ότι το ευαγγέλιο που θα κήρυτταν ήταν η πατρότητα του Θεού και η συγγένεια του ανθρώπου, αλλά αυτήν ακριβώς τη στιγμή της πνευματικής έκστασης και του προσωπικού θριάμβου, οι καλύτερες ειδήσεις, τα μεγαλύτερα νέα, που μπορούσαν να σκεφτούν αυτοί οι άνδρες, ήταν το γεγονός του αναστημένου Κυρίου. Κι έτσι ξεκίνησαν, προικισμένοι με δύναμη από ψηλά, κηρύττοντας χαρμόσυνες ειδήσεις στο λαό – ακόμα και σωτηρία δια του Ιησού – αλλά άθελά τους, υπέπεσαν στο σφάλμα και μερικά από τα γεγονότα που συνδέονταν με το ευαγγέλιο υποκατέστησαν το ίδιο το μήνυμα του ευαγγελίου. Ο Πέτρος ασυναίσθητα ξεκίνησε αυτό το λάθος και άλλοι ακολούθησαν μετά από αυτόν μέχρι τον Παύλο, που δημιούργησε μια νέα θρησκεία από την καινούργια εκδοχή των καλών ειδήσεων.
194:0.4 Το ευαγγέλιο της βασιλείας είναι: το γεγονός της πατρότητας του Θεού, ενωμένο με την επακόλουθη αλήθεια της συγγένειας-αδελφότητας των ανθρώπων. Ο Χριστιανισμός, έτσι όπως αναπτύχθηκε από εκείνη την ημέρα, είναι: το γεγονός του Θεού σαν τον Πατέρα του Κυρίου Ιησού Χριστού, σε συνδυασμό με την εμπειρία από τη συντροφιά των πιστών με τον αναστημένο και δοξασμένο Χριστό.
194:0.5 Δεν είναι παράξενο που αυτοί οι γεμάτοι με πνεύμα άνδρες αρπάχτηκαν από την ευκαιρία αυτή για να εκφράσουν τα συναισθήματα τού θριάμβου τους επί των δυνάμεων που είχαν προσπαθήσει να καταστρέψουν τον Κύριό τους και να τερματίσουν την επίδραση των διδαχών του. Σε μιαν εποχή σαν κι αυτή, ήταν ευκολότερο να θυμούνται την προσωπική σχέση τους με τον Ιησού και να δονούνται από τη βεβαιότητα ότι ο Κύριος ζούσε ακόμα, ότι η φιλία τους δεν είχε τελειώσει και ότι το πνεύμα είχε ήδη έρθει επάνω τους όπως αυτός είχε υποσχεθεί.
194:0.6 Οι πιστοί αυτοί ένιωσαν να μεταφέρονται ξαφνικά σ’ έναν άλλο κόσμο, σε μια νέα διάσταση χαράς, δύναμης και δόξας[3]. Ο Κύριος τους είχε πει ότι η βασιλεία θα ερχόταν με δύναμη και μερικοί εξ αυτών πίστεψαν ότι είχαν αρχίσει να καταλαβαίνουν τι εννοούσε.
194:0.7 Και όταν λάβει κανείς υπόψη του όλα αυτά, δεν είναι δύσκολο να καταλάβει πώς αυτοί οι άνθρωποι συνέβη να κηρύττουν ένα καινούργιο ευαγγέλιο γύρω από τον Ιησού στη θέση του πρότερου μηνύματος της πατρότητας του Θεού και της αδελφότητας των ανθρώπων.
194:1.1 Οι απόστολοι κρυβόντουσαν επί σαράντα μέρες. Η σημερινή μέρα έτυχε να είναι η Ιουδαϊκή γιορτή της Πεντηκοστής και χιλιάδες επισκέπτες από όλα τα μέρη του κόσμου ήταν στην Ιερουσαλήμ[4]. Πολλοί έφταναν για τη γιορτή, αλλά μια πλειοψηφία είχε παραμείνει στην πόλη από το Πάσχα. Οι φοβισμένοι τώρα απόστολοι πρόβαλαν από τις βδομάδες του αποκλεισμού τους για να εμφανιστούν τολμηρά στο ναό, όπου άρχισαν να κηρύττουν το νέο μήνυμα ενός αναστημένου Μεσσία. Και όλοι οι μαθητές είχαν συνειδητοποιήσει ότι είχαν λάβει κάποιο πνευματικό χάρισμα επίγνωσης και δύναμης.
194:1.2 Ήταν περίπου δυο η ώρα, όταν ο Πέτρος στάθηκε στο ίδιο ακριβώς μέρος όπου είχε διδάξει ο Κύριός του τελευταία στο ναό αυτό, και εκφώνησε εκείνη την παθιασμένη έκκληση που είχε σαν αποτέλεσμα να κερδηθούν περισσότερες από δυο χιλιάδες ψυχές[5]. Ο Κύριος είχε φύγει, αλλά αυτοί ανακάλυψαν ξαφνικά ότι αυτή η ιστορία γι αυτόν, είχε μεγάλη απήχηση στο λαό. Δεν είναι περίεργο που οδηγήθηκαν στην περαιτέρω διακήρυξη εκείνου που δικαίωνε την προηγούμενη αφοσίωσή τους στον Ιησού και συγχρόνως την τόση τους δέσμευση να πιστεύουν σ’ αυτόν. Έξι από τους αποστόλους συμμετείχαν σε αυτή τη σύσκεψη: ο Πέτρος, ο Ανδρέας, ο Ιάκωβος, ο Ιωάννης, ο Φίλιππος και ο Ματθαίος. Μίλησαν περισσότερο από μιάμιση ώρα και εκφώνησαν μηνύματα στα Ελληνικά, Εβραϊκά και Αραμαϊκά, καθώς επίσης και λίγα λόγια σε άλλες γλώσσες με τις οποίες είχαν λεκτική εξοικείωση[6].
194:1.3 Οι αρχηγοί των Ιουδαίων ήταν κατάπληκτοι με τη θρασύτητα των αποστόλων, αλλά φοβήθηκαν να τους ενοχλήσουν εξαιτίας του μεγάλου αριθμού (ανθρώπων) που πίστευαν την ιστορία τους.
194:1.4 Κατά τις τέσσερις και μισή περισσότεροι από δυο χιλιάδες νέοι πιστοί ακολούθησαν τους αποστόλους προς την κολυμπήθρα του Σιλωάμ, όπου ο Πέτρος, ο Ανδρέας, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης τους βάφτιζαν στο όνομα του Κυρίου[7]. Και είχε σκοτεινιάσει όταν τελείωσαν να βαφτίζουν αυτό το πλήθος.
194:1.5 Η Πεντηκοστή ήταν η μεγάλη γιορτή της βάφτισης, ο καιρός για να γίνουν μέλη οι προσήλυτοι της εξώθυρας 1 , εκείνοι οι εθνικοί που επιθυμούσαν να υπηρετήσουν το Γιαχβέ. Ήταν, επομένως, το πλέον εύκολο για τα μεγάλα πλήθη των Ιουδαίων και των εθνικών που πίστεψαν, να υποβληθούν στη βάφτιση εκείνη την ημέρα. Κάνοντας αυτό, δεν αποσυνδέονταν καθόλου από την Ιουδαϊκή πίστη. Για αρκετό διάστημα ακόμα μετά από αυτό, οι πιστεύοντες στον Ιησού αποτελούσαν μια αίρεση μέσα στον Ιουδαϊσμό. Όλοι τους, συμπεριλαμβανομένων και των αποστόλων, ήταν ακόμα πιστοί στις ουσιαστικές απαιτήσεις του Ιουδαϊκού τελετουργικού συστήματος.
194:2.1 Ο Ιησούς έζησε στη γη και δίδαξε ένα ευαγγέλιο που λύτρωσε τον άνθρωπο από την προκατάληψη ότι ήταν παιδί του διαβόλου και τον ανύψωσε στο αξίωμα ενός πιστού παιδιού του Θεού. Το μήνυμα του Ιησού, όπως το κήρυξε και το έζησε στην εποχή του, ήταν μια αποτελεσματική λύση για τις πνευματικές δυσκολίες του ανθρώπου την εποχή της παρουσίασής του. Και τώρα που άφησε προσωπικά τον κόσμο, στέλνει στη θέση του το Πνεύμα του της Αληθείας, που είναι προορισμένο να ζει μέσα στον άνθρωπο και, σε κάθε νέα γενεά, να επαναλαμβάνει το μήνυμα του Ιησού ώστε κάθε καινούργια ομάδα θνητών που εμφανίζεται πάνω στη γη να έχει μια νέα και σύγχρονη προσαρμογή του ευαγγελίου, ακριβώς μια τόσο προσωπική διαφώτιση και ομαδική καθοδήγηση, που θα αποδειχθεί ότι είναι δραστική λύση για τις πάντα νέες και ποικίλες πνευματικές ανησυχίες του ανθρώπου.
194:2.2 Η πρώτη αποστολή του πνεύματος αυτού είναι, φυσικά, να καλλιεργήσει και να προσωποποιήσει την αλήθεια, γιατί είναι η κατανόηση της αλήθειας που απαρτίζει την υψηλότερη μορφή ανθρώπινης ελευθερίας. Στη συνέχεια, σκοπός του πνεύματος αυτού είναι να καταστρέψει την αίσθηση ορφάνιας του πιστού. Επειδή ο Ιησούς βρισκόταν ανάμεσα στους ανθρώπους, όλοι οι πιστοί θα βίωναν μιαν αίσθηση μοναξιάς αν το Πνεύμα της Αληθείας δεν ερχόταν να κατοικήσει στις καρδιές των ανθρώπων[8].
194:2.3 Αυτή η φανέρωση του πνεύματος του Υιού προετοίμασε αποτελεσματικά τα μυαλά όλων των κανονικών ανθρώπων για την επακολουθούσα παγκόσμια φανέρωση του πνεύματος του Πατέρα (του Προσαρμοστή) σε όλη την ανθρωπότητα. Κατά μια έννοια, αυτό το Πνεύμα της Αληθείας είναι το πνεύμα αμφοτέρων, και του Συμπαντικού Πατέρα και του Δημιουργού Υιου.
194:2.4 Μην κάνετε το λάθος και προσδοκάτε να γίνετε δυνατά διανοητικά ενσυνείδητοι του εκχεομένου Πνεύματος της Αληθείας. Το πνεύμα δεν δημιουργεί ποτέ συνειδητότητα για τον εαυτό του, μόνο συνειδητότητα για τον Μιχαήλ, τον Υιο. Εξ αρχής ο Ιησούς δίδαξε ότι το πνεύμα δεν θα μίλαγε για το ίδιο[9]. Η απόδειξη, επομένως, της συντροφιάς σας με το Πνεύμα της Αληθείας δεν βρίσκεται στη συνειδητοποίησή σας για το ίδιο το πνεύμα αλλά αντίθετα στην εμπειρία σας της προηγμένης συντροφικότητας με τον Μιχαήλ.
194:2.5 Το πνεύμα ήλθε επίσης για να βοηθήσει τον άνθρωπο να θυμηθεί και να κατανοήσει τα λόγια του Κυρίου, καθώς επίσης για να διαφωτίσει και να ερμηνεύσει τη ζωή του στη γη.
194:2.6 Ακολούθως, το Πνεύμα της Αληθείας, ήρθε για να βοηθήσει τον πιστό να βεβαιωθεί για τις αλήθειες των διδαχών και της ζωής του Ιησού, όπως την έζησε στη σάρκα, και όπως τώρα ζει πάλι εκ νέου στον κάθε πιστό κάθε περαστικής γενιάς των γεμάτων με πνεύμα παιδιών του Θεού.
194:2.7 Έτσι, φαίνεται ότι το Πνεύμα της Αληθείας έρχεται αληθινά να οδηγήσει όλους τους πιστούς σε όλη την αλήθεια, μέσα στην εκτεταμένη γνώση της εμπειρίας της ζωντανής και αυξανόμενης πνευματικής συνειδητοποίησης της πραγματικότητας της αιώνιας και ανοδικής συγγένειας με το Θεό[10].
194:2.8 Ο Ιησούς έζησε μια ζωή που είναι μια αποκάλυψη του υποταγμένου στο θέλημα του Θεού ανθρώπου, όχι ένα παράδειγμα για να προσπαθήσει κυριολεκτικά να ακολουθήσει κάθε άνθρωπος. Αυτή η ζωή στη σάρκα, μαζί με το σταυρικό του θάνατο και την επακόλουθη ανάσταση, έγινε τελευταία ένα νέο ευαγγέλιο των λύτρων, που πληρώθηκαν με τον τρόπο αυτό, ώστε να εξαγοραστεί ο άνθρωπος από την αρπάγη του πονηρού – από την καταδίκη ενός προσβεβλημένου Θεού. Παρόλα αυτά, αν και το ευαγγέλιο υπέστη μεγάλη διαστροφή, παραμένει γεγονός ότι αυτό το νέο μήνυμα για τον Ιησού μετέφερε μαζί του πολλές από τις θεμελιώδεις αλήθειες και διδαχές του πρώτου του ευαγγελίου της βασιλείας. Και, αργά ή γρήγορα, αυτές οι κρυμμένες αλήθειες της πατρότητας του Θεού και της αδελφότητας των ανθρώπων θα αναδυθούν για να μεταμορφώσουν εντυπωσιακά τον πολιτισμό όλης της ανθρωπότητας.
194:2.9 Αλλά τα λάθη αυτά της διανόησης δεν συγκρούστηκαν καθόλου με τη μεγάλη πρόοδο του πιστού στην ανάπτυξη του πνεύματος. Σε λιγότερο από ένα μήνα από την έκχυση του Πνεύματος της Αληθείας, οι απόστολοι έκαναν περισσότερη ατομική πνευματική πρόοδο από ό,τι κατά τη διάρκεια των τεσσάρων σχεδόν χρόνων προσωπικής και αγαπημένης συνεργασίας με τον Κύριο. Ούτε αυτή η αντικατάσταση με το γεγονός της ανάστασης του Ιησού, αντί για τη σωτήρια αλήθεια του ευαγγελίου της συγγένειας με το Θεό, εμπόδισε καθόλου την ταχύτατη διάδοση των διδασκαλιών τους. Αντίθετα, αυτή η επισκίαση του μηνύματος του Ιησού από τις νέες διδασκαλίες γύρω από το άτομό του και την ανάστασή του φάνηκε ότι διευκόλυνε τα μέγιστα το κήρυγμα των καλών ειδήσεων.
194:2.10 Ο όρος «βάπτισμα με πνεύμα», που χρησιμοποιήθηκε τόσο γενικά εκείνο τον καιρό, σήμαινε απλά τη συνειδητή αποδοχή του δώρου αυτού του Πνεύματος της Αληθείας και την προσωπική αναγνώριση της νέας αυτής πνευματικής δύναμης σαν μια αύξηση όλων των πνευματικών επιρροών που είχαν βιώσει πρωτύτερα οι ψυχές με γνώση του Θεού[11].
194:2.11 Από την έκχυση του Πνεύματος της Αληθείας, ο άνθρωπος υφίσταται τη διδασκαλία και την καθοδήγηση ενός τριπλού πνευματικού χαρίσματος: του πνεύματος του Πατέρα, ο Προσαρμοστής Σκέψης, του πνεύματος του Υιού, το Πνεύμα της Αληθείας, του πνεύματος του Πνεύματος, το Άγιο Πνεύμα[12].
194:2.12 Κατά κάποιο τρόπο, η ανθρωπότητα υφίσταται τη διπλή επιρροή της επταπλής έλξης των συμπαντικών πνευματικών επιρροών. Οι πρώτες εξελικτικές ράτσες θνητών υπόκεινται στην προοδευτική επαφή των επτά υποδεεστέρων νοητικών πνευμάτων του Μητρικού Πνεύματος του τοπικού σύμπαντος. Καθώς ο άνθρωπος προοδεύει προς τα επάνω στη σκάλα της διανόησης και της πνευματικής αντίληψης, έρχονται τελικά και ίπτανται πάνω του και κατοικούν μέσα του οι επτά ανώτερες πνευματικές επιρροές. Και αυτά τα επτά πνεύματα των προοδευτικών κόσμων είναι:
194:2.13 1. Το εκχεόμενο πνεύμα του Συμπαντικού Πατέρα – οι Προσαρμοστές Σκέψης.
194:2.14 2. Η πνευματική παρουσία του Αιώνιου Υιού – η πνευματική έλξη του σύμπαντος των συμπάντων και το βέβαιο κανάλι όλης της πνευματικής επικοινωνίας.
194:2.15 3. Η πνευματική παρουσία του Απείρου Πνεύματος – το συμπαντικό πνεύμα-νους όλων των δημιουργημάτων, η πνευματική πηγή της νοητικής συγγένειας όλων των προοδευτικών διανοιών.
194:2.16 4. Το πνεύμα του Συμπαντικού Πατέρα και του Δημιουργού Υιού – το Πνεύμα της Αληθείας, θεωρούμενο γενικά σαν το πνεύμα του Συμπαντικού Υιού.
194:2.17 5. Το πνεύμα του Απείρου Πνεύματος και το Μητρικό Συμπαντικό Πνεύμα – το Άγιο Πνεύμα, γενικά θεωρούμενο σαν το πνεύμα του Συμπαντικού Πνεύματος.
194:2.18 6. Το πνεύμα-νους του Μητρικού Συμπαντικού Πνεύματος, – τα επτά υποδεέστερα πνεύματα-νόες του τοπικού σύμπαντος.
194:2.19 7. Το πνεύμα του Πατέρα, των Υιών και των Πνευμάτων, – το νεο-ονομαζόμενο πνεύμα των ανοδικών θνητών των κόσμων μετά τη συγχώνευση της θνητής, αναγεννημένης από το πνεύμα, ψυχής με τον Προσαρμοστή Σκέψης του Παραδείσου και ύστερα από το επακόλουθο επίτευγμα της θέωσης και της δοξασμού της κατάστασης του Παραδείσιου Σώματος της Τελείωσης[13].
194:2.20 Και έτσι η έκχυση του Πνεύματος της Αληθείας έφερε στον κόσμο και στους λαούς του το τελευταίο χάρισμα του πνεύματος που προορίστηκε να βοηθάει στην ανοδική αναζήτηση για το Θεό.
194:3.1 Πολλές αλλόκοτες και παράξενες διδαχές συνδυάστηκαν με τις πρώτες αφηγήσεις της ημέρας της Πεντηκοστής. Σε επόμενους καιρούς τα γεγονότα αυτής της ημέρας, κατά τα οποία το Πνεύμα της Αληθείας, ο νέος διδάσκαλος, ήρθε να κατοικήσει με την ανθρωπότητα, μπερδεύτηκαν με τα ανόητα ξεσπάσματα αχαλίνωτου συναισθηματισμού[14]. Η κύρια αποστολή του εκχεομένου πνεύματος του Πατέρα και του Υιού, είναι να διδάξει τους ανθρώπους σχετικά με τις αλήθειες της αγάπης του Πατέρα και του ελέους του Υιού. Αυτές είναι οι αλήθειες της θεότητας τις οποίες ο άνθρωπος μπορεί να κατανοήσει πληρέστερα από όλα τα άλλα θεϊκά γνωρίσματα του χαρακτήρα. Το Πνεύμα της Αληθείας πρώτιστα ενδιαφέρεται για την αποκάλυψη της φύσης του πνεύματος του Πατέρα και τον ηθικό χαρακτήρα του Υιού[15]. Ο Δημιουργός Υιός, στη σάρκα, αποκάλυψε το Θεό στους ανθρώπους, το Πνεύμα της Αληθείας, στην καρδιά, αποκαλύπτει το Δημιουργό Υιό στους ανθρώπους. Όταν ο άνθρωπος φέρει τους «καρπούς του πνεύματος» στη ζωή του, απλά δείχνει προς τα έξω τα γνωρίσματα που ο Κύριος φανέρωσε στη δική του γήινη ζωή[16]. Όταν ο Ιησούς ήταν στη γη, έζησε τη ζωή του σαν μια προσωπικότητα – του Ιησού από τη Ναζαρέτ. Σαν το πνεύμα του «νέου διδασκάλου», που διαμένει μέσα στον άνθρωπο, ο Κύριος δυνήθηκε από την Πεντηκοστή και μετά, να ζήσει τη ζωή του εκ νέου μέσα από την εμπειρία κάθε διδασκομένου την αλήθεια πιστού.
194:3.2 Πολλά πράγματα που συμβαίνουν στην πορεία μιας ανθρώπινης ζωής είναι δύσκολο να κατανοηθούν, δύσκολο να συμβιβαστεί κανείς με την ιδέα ότι αυτό είναι ένα σύμπαν στο οποίο η αλήθεια υπερισχύει και στο οποίο θριαμβεύει η δικαιοσύνη. Συμβαίνει τόσο συχνά η συκοφαντία, τα ψέματα, η ατιμία και η αδικία – αμαρτία – να υπερισχύουν. Τελικά, η πίστη θριαμβεύει πάνω στο κακό, την αμαρτία και την αδικία; Θριαμβεύει. Και η ζωή και ο θάνατος του Ιησού είναι η αιώνια απόδειξη ότι η αλήθεια της καλοσύνης και η πίστη, της οδηγούμενης από το πνεύμα ύπαρξης, πάντα δικαιώνονται. Περιγελούσαν τον Ιησού στο σταυρό, λέγοντας, «Ας δούμε αν έρθει ο Θεός και τον ελευθερώσει»[17]. Φαινόταν μαύρη εκείνη η μέρα της σταύρωσης, αλλά έφεξε θριαμβευτικά το πρωί της ανάστασης. Ήταν ακόμα πιο φωτεινά και πιο χαρούμενα τη μέρα της Πεντηκοστής. Οι θρησκείες της πεσιμιστικής απελπισίας αναζητούν να πετύχουν τη λύτρωση από το φορτίο της ζωής. Λαχταρούν τον αφανισμό στον αιώνιο λήθαργο και την ανάπαυση. Αυτές είναι οι θρησκείες του πρωτόγονου φόβου και τρόμου[18]. Η θρησκεία του Ιησού είναι ένα καινούργιο ευαγγέλιο πίστης που θα αναγγελθεί στην αγωνιζόμενη ανθρωπότητα. Αυτή η καινούργια θρησκεία θεμελιώνεται στην πίστη, την ελπίδα και την αγάπη.
194:3.3 Στον Ιησού, η θνητή ζωή μοίρασε τα σκληρότερα, φρικτότερα και πικρότερα κτυπήματα. Και ο άνδρας αυτός αντιμετώπισε τις καταστάσεις της απελπισίας με πίστη, θάρρος και την απαρέγκλιτη αποφασιστικότητα να κάνει το θέλημα του Πατέρα του. Ο Ιησούς αντιμετώπισε τη ζωή με όλες της τις τρομερές αλήθειες και τη δάμασε – ακόμα και το θάνατο. Δεν χρησιμοποίησε τη θρησκεία σαν απαλλαγή από τη ζωή. Η θρησκεία του Ιησού δεν αναζητά να αποφύγει τη ζωή αυτή για να απολαύσει την τέλεια αναμενόμενη ευτυχία μιας άλλης ύπαρξης. Η θρησκεία του Ιησού παρέχει τη χαρά και την ειρήνη μιας άλλης συνάμα πνευματικής ύπαρξης για να εμπλουτίσει και να εξευγενίσει τη ζωή που οι άνθρωποι ζούνε τώρα στη σάρκα.
194:3.4 Αν η θρησκεία είναι όπιο για το λαό, αυτή δεν είναι η θρησκεία του Ιησού. Στο σταυρό αρνήθηκε να πιει το ποτό που περιείχε ναρκωτικό, και το πνεύμα του, που εκχύθηκε σε κάθε πλάσμα, αποτελεί παγκόσμια ισχυρή επιρροή που οδηγεί τον άνθρωπο προς τα άνω και τον ωθεί προς τα εμπρός. Η πνευματική ώθηση προς τα εμπρός είναι η πλέον ισχυρή οδηγητική δύναμη παρούσα στον κόσμο. Ο πιστός που σπουδάζει την αλήθεια είναι μια προοδευτική και επιθετική ψυχή στη γη.
194:3.5 Τη μέρα της Πεντηκοστής η θρησκεία του Ιησού διέσπασε όλους τους εθνικούς περιορισμούς και τα φυλετικά εμπόδια. Είναι για πάντα αλήθεια, «Εκεί που υπάρχει το πνεύμα του Κυρίου, υπάρχει ελευθερία»[19]. Τη μέρα αυτή το Πνεύμα της Αληθείας έγινε το προσωπικό δώρο του Κυρίου για κάθε θνητό. Το πνεύμα αυτό δωρίθηκε με σκοπό να προετοιμάσει τους πιστούς να κηρύξουν πιο αποτελεσματικά το ευαγγέλιο της βασιλείας, αλλά αυτοί εξέλαβαν λανθασμένα την εμπειρία της πρόσληψης του εκχεομένου πνεύματος, σαν ένα μέρος του νέου ευαγγελίου το οποίο σχηματοποιούσαν ασυνείδητα.
194:3.6 Μην παραβλέψετε το γεγονός ότι το Πνεύμα της Αληθείας δωρίθηκε σε όλους τους ειλικρινείς πιστούς. Το δώρο αυτό του πνεύματος δεν δόθηκε μόνο στους αποστόλους[20]. Οι εκατόν είκοσι άνδρες και γυναίκες που συγκεντρώθηκαν στο υπερώο, έλαβαν όλοι το νέο διδάσκαλο, όπως έκαναν όλοι, οι ειλικρινείς τη καρδία, σε ολόκληρο τον κόσμο. Ο νέος αυτός διδάσκαλος φανερώθηκε στην ανθρωπότητα, και κάθε ψυχή τον έλαβε σύμφωνα με την αγάπη για την αλήθεια και την ικανότητα να αντιληφθεί και να κατανοήσει τις πνευματικές αλήθειες. Τελικά, η αληθινή θρησκεία ελευθερώνεται από την κηδεμονία των ιερέων και όλων των ιερών τάξεων και βρίσκει την πραγματική εκδήλωσή της στην ψυχή κάθε ανθρώπου ξεχωριστά.
194:3.7 Η θρησκεία του Ιησού καλλιεργεί τον ανώτερο τύπο ανθρώπινου πολιτισμού επειδή δημιουργεί τον ανώτερο τύπο πνευματικής προσωπικότητας και αναγγέλλει την ιερότητα εκείνου του ατόμου.
194:3.8 Ο ερχομός του Πνεύματος της Αληθείας έκανε δυνατή μια θρησκεία η οποία δεν είναι ούτε ριζοσπαστική ούτε συντηρητική. Δεν είναι ούτε η παλιά ούτε η καινούργια, δεν κυριαρχείται ούτε από το παλιό ούτε από το νέο. Το γεγονός της γήινης ζωής του Ιησού προμηθεύει με ένα καθορισμένο σημείο την άγκυρα του χρόνου, ενώ η δωρεά του Πνεύματος της Αληθείας εξασφαλίζει την αιώνια επέκταση και την ατέρμονη αύξηση της θρησκείας που έζησε αυτός και του ευαγγελίου που αυτός κήρυξε. Το πνεύμα οδηγεί σε όλη την αλήθεια. Είναι ο διδάσκαλος μιας επεκτεινόμενης και πάντα αυξανόμενης θρησκείας, μιας αστείρευτης προόδου και θεϊκής αποκάλυψης. Ο νέος αυτός διδάσκαλος θα αποκαλύπτει πάντα στον πιστό, που αναζητά την αλήθεια, εκείνο που τόσο θεϊκά αποκαλύφθηκε στο πρόσωπο και τη φύση του Γιου του Ανθρώπου.
194:3.9 Οι εκδηλώσεις που συνδυάζονται με τη δωρεά του «νέου διδασκάλου», και η αποδοχή του κηρύγματος των αποστόλων από τους ανθρώπους κάθε ράτσας και εθνικότητας που είχαν συγκεντρωθεί στην Ιερουσαλήμ, δεικνύουν την παγκοσμιότητα της θρησκείας του Ιησού[21]. Το ευαγγέλιο της βασιλείας επρόκειτο να ταυτιστεί με κάθε ράτσα, παιδεία ή γλώσσα. Η μέρα αυτή της Πεντηκοστής μαρτύρησε τη μεγάλη προσπάθεια του πνεύματος να ελευθερώσει τη θρησκεία του Ιησού από τους κληρονομημένους ιουδαϊκούς περιορισμούς της. Ακόμα και μετά αυτή την επίδειξη της έκχυσης του πνεύματος σε κάθε πλάσμα, οι απόστολοι κατ’ αρχάς προσπάθησαν να επιβάλλουν τις αξιώσεις τού Ιουδαϊσμού στους προσυλήτους τους. Ακόμα και ο Παύλος είχε προβλήματα με τους αδελφούς του στην Ιερουσαλήμ επειδή αρνήθηκε να υποβάλλει τους εθνικούς σε αυτές τις ιουδαϊκές πρακτικές. Καμία αποκαλυμμένη θρησκεία δεν μπορεί να διαδοθεί σε όλο τον κόσμο όταν κάνει το σοβαρό λάθος και την διαπεράσουν ορισμένες εθνικιστικές κουλτούρες ή συνδεθεί με εγκατεστημένες ρατσιστικές, κοινωνικές ή οικονομικές πρακτικές.
194:3.10 Η δωρεά του Πνεύματος της Αληθείας ήταν ανεξάρτητη από κάθε μορφή τελετουργίας, ιερών τοποθεσιών και ειδικών συμπεριφορών από εκείνους που λάμβαναν την πληρότητα της εκδήλωσής της. Όταν το πνεύμα ήρθε σ’ εκείνους που ήταν συγκεντρωμένοι στο υπερώο, αυτοί βρίσκονταν απλά καθισμένοι εκεί, έχοντας εντρυφήσει σε σιωπηλή προσευχή. Το πνεύμα δωρίθηκε στην ύπαιθρο όπως και στην πόλη. Δεν ήταν απαραίτητο οι απόστολοι να αποτραβηχτούν σ’ ένα απομονωμένο μέρος και να ασχοληθούν χρόνια με μοναχικό διαλογισμό για να λάβουν το πνεύμα. Για όλες τις εποχές, η Πεντηκοστή διαχωρίζει την ιδέα της πνευματικής εμπειρίας από την έννοια ειδικών ευνοϊκών περιγύρων.
194:3.11 Η Πεντηκοστή, με το πνευματικό χάρισμά της, προορίστηκε να ελαφρύνει για πάντα τη θρησκεία του Κυρίου από κάθε εξάρτηση που οφείλεται σε φυσική δύναμη[22]. Οι διδάσκαλοι της νέας αυτής θρησκείας είναι εφοδιασμένοι τώρα με πνευματικά όπλα. Πρόκειται να βγούνε να κατακτήσουν τον κόσμο με αστείρευτη πίστη, ασυναγώνιστη καλή θέληση και άφθονη αγάπη[23][24]. Είναι εφοδιασμένοι να υπερισχύσουν του κακού με το καλό, να συντρίψουν το μίσος με την αγάπη, να καταστρέψουν το φόβο με θαρραλέα και ζωντανή πίστη για την αλήθεια. Ο Ιησούς δίδαξε ήδη στους οπαδούς του ότι η θρησκεία δεν ήταν ποτέ παθητική[25]. Πάντα οι μαθητές του έπρεπε να είναι δραστικοί και κατηγορηματικοί στην υπηρεσία του ελέους και στις εκδηλώσεις της αγάπης τους[26]. Οι πιστοί δεν θα θεωρούσαν πια το Γιαχβέ σαν «Κύριο των Πνευμάτων». Τώρα ατένιζαν τη Θεότητα σαν το «Θεό και Πατέρα του Κυρίου Ιησού Χριστού». Έκαναν αυτή την πρόοδο, τουλάχιστον, ακόμα και αν εν μέρει απέτυχαν να εννοήσουν τέλεια την αλήθεια ότι ο Θεός είναι επίσης ο πνευματικός Πατέρας κάθε ατόμου.
194:3.12 Η Πεντηκοστή προίκισε το θνητό άνθρωπο με τη δύναμη να συγχωρεί τα προσωπικά λάθη, να παραμένει ευχάριστος στο μέσον της χειρότερης αδικίας, να στέκεται ακίνητος μπροστά σε φοβερό κίνδυνο και να αντικρούει τις κακίες του μίσους και του θυμού με ατρόμητες πράξεις αγάπης και υπομονής. Η Ουράντια πέρασε μέσα από την ερήμωση μεγάλων και καταστροφικών πολέμων της ιστορία της. Όλοι όσοι συμμετείχαν σ’ αυτούς τους τρομερούς αγώνες συνάντησαν την ήττα. Μόνο ένας νικητής υπήρξε[27]. Μόνο ένας υπήρξε που βγήκε από αυτούς τους δύσκολους αγώνες με προηγμένη υπόληψη – ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ και το ευαγγέλιό του που υπερνικούσε το κακό με το καλό. Το μυστικό ενός βελτιωμένου πολιτισμού περικλείεται στη διδασκαλία του Κυρίου για την αδελφότητα του ανθρώπου, την καλή προαίρεση της αγάπης και της αμοιβαίας εμπιστοσύνης.
194:3.13 Μέχρι την Πεντηκοστή, η θρησκεία αποκάλυψε μόνο τον άνθρωπο που αναζητούσε το Θεό, από την Πεντηκοστή, ο άνθρωπος ψάχνει ακόμα για το Θεό, αλλά λάμπει σε όλο τον κόσμο το θέαμα του Θεού που επίσης αναζητά τον άνθρωπο και στέλνει το πνεύμα του να κατοικήσει μέσα του όταν τον βρει.
194:3.14 Πριν από τις διδασκαλίες του Ιησού που μεσουράνησαν την Πεντηκοστή, οι γυναίκες είχαν λίγη ή καθόλου πνευματική θέση στα δόγματα των παλαιότερων θρησκειών. Μετά την Πεντηκοστή, στην αδελφότητα της βασιλείας η γυναίκα στάθηκε ενώπιον του Θεού σε ισότητα με τον άνδρα. Ανάμεσα στους εκατόν είκοσι, που έλαβαν την ειδική επίσκεψη του πνεύματος, βρίσκονταν πολλές γυναίκες μαθήτριες, και μοιράστηκαν τις ευλογίες αυτές εξίσου με τους άνδρες πιστούς. Δεν μπορεί πια ο άνδρας να μονοπωλεί τη θρησκευτική υπηρεσία. Ο Φαρισαίος μπορούσε να συνέχιζε να ευχαριστεί το Θεό που δεν γεννήθηκε «γυναίκα, λεπρός, ή εθνικός», αλλά ανάμεσα στους οπαδούς του Ιησού η γυναίκα ελευθερώθηκε για πάντα από κάθε θρησκευτική διάκριση βασισμένη στο φύλο. Η Πεντηκοστή εξάλειψε κάθε θρησκευτική διάκριση που στηριζόταν σε ρατσιστική διάκριση, διαφορές παιδείας, κοινωνικής θέσης ή προκατάληψης φύλου. Με δέος αυτοί οι πιστοί της νέας θρησκείας θα αναφωνήσουν, «Εκεί που υπάρχει το πνεύμα του Κυρίου, υπάρχει ελευθερία»[28].
194:3.15 Και οι δύο, η μητέρα και ο αδελφός του Ιησού, ήταν παρόντες ανάμεσα στους εκατόν είκοσι πιστούς, και σαν μέλη αυτής της κοινής ομάδας μαθητών, δέχτηκαν επίσης τη δωρεά του πνεύματος. Δεν έλαβαν περισσότερο καλό δώρο από τους συντρόφους τους. Δεν δωρίθηκε ειδικό δώρο στα μέλη της γήινης οικογένειας του Ιησού. Η Πεντηκοστή σηματοδότησε το τέλος των ιερατείων και κάθε πίστης σε ιερές οικογένειες.
194:3.16 Πριν από την Πεντηκοστή οι απόστολοι είχαν παρατήσει πολλά για τον Ιησού. Είχαν θυσιάσει σπιτικά, οικογένειες, φίλους, εγκόσμια αγαθά και δουλειές. Κατά την Πεντηκοστή έδωσαν τους εαυτούς τους στο Θεό, και ο Πατέρας και ο Γιος ανταπάντησαν δίνοντας τους εαυτούς τους στον άνθρωπο – στέλνοντας το πνεύμα τους να ζήσει μέσα στους ανθρώπους. Αυτή η εμπειρία του να χάσεις τον εαυτό και να βρεις το πνεύμα δεν ήταν κάτι συναισθηματικό. Ήταν μια πράξη λογικής αυτο-παράδοσης και ανεπιφύλακτης αφιέρωσης.
194:3.17 Η Πεντηκοστή ήταν το κάλεσμα για πνευματική ενότητα ανάμεσα στους πιστούς του ευαγγελίου. Όταν το πνεύμα κατέβηκε στους μαθητές στην Ιερουσαλήμ, το ίδιο συνέβη στη Φιλαδέλφεια, στην Αλεξάνδρεια και σε όλα τα άλλα μέρη όπου διέμεναν οι αληθινοί πιστοί. Ήταν κυριολεκτικά αλήθεια ότι «υπήρχε μόνο μια καρδιά και μια ψυχή ανάμεσα στα πλήθη των πιστών». Η θρησκεία του Ιησού είναι η πιο ισχυρή ενοποιητική επιρροή που γνώρισε ποτέ ο κόσμος[29].
194:3.18 Η Πεντηκοστή προορίστηκε να ελαττώσει την αυτοεπιβεβαίωση των ατόμων, ομάδων, εθνών και φυλών. Είναι το πνεύμα της αυτοεπιβεβαίωσης που αυξάνει τόσο την έντασή του ώστε περιοδικά να εκτονώνεται με καταστροφικούς πολέμους. Η ανθρωπότητα μπορεί να ενοποιηθεί μόνο με πνευματικό πλησίασμα, και το Πνεύμα της Αληθείας είναι μια κοσμική επιρροή που η επίδρασή της είναι συμπαντική.
194:3.19 Ο ερχομός του Πνεύματος της Αληθείας καθαρίζει την ανθρώπινη καρδιά και οδηγεί το υποκείμενο ώστε να φτιάξει ένα σκοπό ζωής αποκλειστικά για το θέλημα του Θεού και την ευημερία των ανθρώπων[30]. Το υλιστικό πνεύμα του εγωισμού απορροφήθηκε από τη νέα αυτή πνευματική δωρεά της ανιδιοτέλειας. Η Πεντηκοστή, τότε και τώρα, σημαίνει ότι ο ιστορικός Ιησούς έγινε ο θεϊκός Γιος της ζωντανής εμπειρίας. Η χαρά του πνεύματος αυτού, όταν βιώνεται συνειδητά στην ανθρώπινη ζωή, είναι τονωτικό για την υγεία, διεγερτικό για το μυαλό και αστείρευτη ενέργεια για την ψυχή.
194:3.20 Η προσευχή δεν έφερε το πνεύμα τη μέρα της Πεντηκοστής, αλλά συνετέλεσε πολύ στο να καθοριστεί η ικανότητα της δεκτικότητας η οποία χαρακτήριζε τους επί μέρους πιστούς. Η προσευχή δεν κινεί τη θεϊκή καρδιά προς τη γενναιοδωρία της προσφοράς, αλλά συχνά ξετρυπώνει ευρύτερα και βαθύτερα κανάλια από τα οποία οι θεϊκές δωρεές μπορούν να ρεύσουν στις καρδιές και στις ψυχές εκείνων που θυμούνται να διατηρούν ανέπαφη την επικοινωνία με το Δημιουργό τους μέσα από την ειλικρινή προσευχή και την αληθινή λατρεία.
194:4.1 Όταν ο Ιησούς συνελήφθη τόσο ξαφνικά από τους εχθρούς του και τόσο γρήγορα σταυρώθηκε ανάμεσα σε δυο κλέφτες, οι απόστολοί του αποθαρρύνθηκαν εντελώς. Η σκέψη του Κυρίου, συλληφθέντος, δέσμιου, μαστιγωμένου και σταυρωμένου, ήταν υπερβολική ακόμα και για τους αποστόλους. Ξέχασαν τις διδασκαλίες του και τις προειδοποιήσεις του. Θα μπορούσε, όντως, να είναι «ένας προφήτης ισχυρός σε έργα και λόγια ενώπιον του Θεού και όλων των ανθρώπων», αλλά μετά βίας μπορούσε να είναι ο Μεσσίας που ήλπιζαν ότι θα αποκαθιστούσε το κράτος του Ισραήλ[31].
194:4.2 Μετά έρχεται η ανάσταση, με τη λύτρωσή της από την απελπισία και την επιστροφή της πίστης τους στη θεϊκότητα του Κυρίου. Ξανά και ξανά τον βλέπουν και του μιλάνε, και τους παίρνει έξω στον Ελαιώνα, όπου τους αποχαιρετά και τους λέγει ότι θα επιστρέψει στον Πατέρα. Τους είπε να παραμείνουν στην Ιερουσαλήμ μέχρι να προικισθούν με δύναμη – μέχρι το Πνεύμα της Αληθείας να έρθει. Και τη μέρα της Πεντηκοστής αυτός ο καινούργιος διδάσκαλος έρχεται, και αυτοί βγαίνουν αμέσως στον κόσμο για να κηρύξουν το ευαγγέλιό τους με νέα δύναμη. Είναι οι τολμηροί και θαρραλέοι οπαδοί ενός ζωντανού Κυρίου, όχι ενός νεκρού και ηττημένου αρχηγού. Ο Κύριος ζει στις καρδιές αυτών των ευαγγελιστών. Ο Θεός δεν είναι θεωρία στα μυαλά τους, έχει γίνει μια ζωντανή παρουσία στις ψυχές τους.
194:4.3 «Μέρα με τη μέρα, συνέχισαν να προσέρχονται σταθερά και με μια ψυχή στο ναό και έκοβαν τον άρτον στα σπίτια[32]. Έπαιρναν την τροφή τους με χαρά και απλότητα καρδιάς, δοξολογούντες το Θεό και απολαμβάνοντας εύνοια από όλο το λαό. Ήταν όλοι γεμάτοι από το πνεύμα και μιλούσαν το λόγο του Θεού με τόλμη[33]. Και τα πλήθη εκείνων που πίστεψαν είχαν μια καρδιά και μια ψυχή. Και κανένας τους δεν είπε ότι κάτι από τα πράγματα που κατείχε ήταν δικό του, και είχαν όλα τα πράγματα από κοινού».
194:4.4 Τι είχε συμβεί σ’ εκείνους τους ανθρώπους που ο Ιησούς είχε διατάξει να πάνε στον κόσμο και να κηρύξουν το ευαγγέλιο της βασιλείας, την πατρότητα του Θεού και την αδελφότητα του ανθρώπου; Έχουν καινούργιο ευαγγέλιο, φλέγονται από μια νέα εμπειρία, είναι πλήρεις από νέα πνευματική ενεργητικότητα[34]. Το μήνυμά τους άλλαξε ξαφνικά στην αναγγελία του αναστημένου Χριστού: «Τον Ιησού το Ναζωραίο, άνθρωπο που ο Θεός απέδειξε με ισχυρά έργα και θαύματα, αυτόν, που παραδόθηκε σύμφωνα με την ορισμένη απόφαση και πρόγνωση του Θεού, εσείς σταυρώσατε και συντρίψατε. Τα πράγματα που ο Θεός προμήνυσε δια του στόματος όλων των προφητών, αυτός τοιουτοτρόπως εκπλήρωσε. Τούτον τον Ιησού ανέστησε ο Θεός. Ο Θεός τον έκανε Κύριο και Χριστό. Αφού λοιπόν υψώθηκε δια της δεξιάς χειρός του Θεού και έλαβε από τον Πατέρα την υπόσχεση του πνεύματος, εξέχυσε αυτό το οποίο βλέπετε και ακούτε. Μετανοείτε, για να εξαλειφθούν οι αμαρτίες σας, για να στείλει ο Πατέρας το Χριστό, που ορίστηκε για σας, τον Ιησού, που θα δεχτούν οι ουρανοί μέχρι τον καιρό της παλινόρθωσης όλων των πραγμάτων».
194:4.5 Το ευαγγέλιο της βασιλείας, το μήνυμα του Ιησού, είχε ξαφνικά μετατραπεί στο ευαγγέλιο του Κυρίου Ιησού Χριστού. Διακήρυσσαν τώρα τα γεγονότα της ζωής, του θανάτου και της ανάστασής του και κήρυτταν την ελπίδα της σύντομης επιστροφής του σε αυτόν τον κόσμο για να τελειώσει το έργο που ξεκίνησε. Έτσι το μήνυμα των πρώτων πιστών είχε να κάνει με το κήρυγμα των γεγονότων του πρώτου ερχομού του και με τη διδασκαλία της ελπίδας του δεύτερου ερχομού του, ένα γεγονός που πίστευαν ότι ήταν πολύ κοντά.
194:4.6 Ο Χριστός επρόκειτο να γίνει το σύμβολο της ταχύτατα σχηματιζόμενης εκκλησίας. Ο Ιησούς ζει, πέθανε για τους ανθρώπους, παρέδωσε το πνεύμα, έρχεται ξανά. Ο Ιησούς γέμισε όλες τις σκέψεις τους και προσδιόρισε όλα τα καινούργια σχέδιά τους για το Θεό και κάθε τι άλλο. Είχαν τόσο πολύ ενθουσιαστεί από τη νέα θεωρία ότι «ο Θεός είναι ο Πατέρας του Κυρίου Ιησού» που δεν ενδιαφέρθηκαν για το παλιό μήνυμα ότι «ο Θεός είναι ο αγαπητός Πατέρας όλων των ανθρώπων», ακόμα και κάθε ξεχωριστού ατόμου[35][36]. Αλήθεια, μια υπέροχη εκδήλωση αδελφικής αγάπης και πρωτάκουστης καλής θέλησης ξεπετάχτηκε από αυτές τις πρώτες κοινότητες πιστών. Αλλά ήταν μια συντροφιά πιστών του Ιησού, όχι μια συντροφιά αδελφών στην οικογένεια της βασιλείας του ουράνιου Πατέρα. Η καλή τους θέληση αναδύθηκε από την αγάπη που γεννήθηκε από το σχέδιο της εμφάνισης του Ιησού και όχι από την αναγνώριση της αδελφοσύνης του θνητού ανθρώπου. Παρόλα αυτά, ήταν γεμάτοι χαρά, και έζησαν τόσο νέες και μοναδικές ζωές ώστε όλοι οι άνθρωποι προσαρτήθηκαν στη διδασκαλία τους για τον Ιησού. Έκαναν το μεγάλο λάθος να χρησιμοποιήσουν τα ζωντανά και επεξηγηματικά ερμηνευτικά σχόλια του ευαγγελίου της βασιλείας για εκείνο το ευαγγέλιο, αλλά ακόμα κι εκείνο εκπροσώπησε τη μεγαλύτερη θρησκεία που γνώρισε ποτέ ο άνθρωπος.
194:4.7 Καταφανώς, μια καινούργια συντροφιά αναδύθηκε στον κόσμο. «Τα πλήθη που πίστεψαν προσηλώθηκαν σταθερά στη διδασκαλία και στη συντροφιά των αποστόλων, στο κόψιμο του άρτου και στις προσευχές». Καλούσαν ο ένας τον άλλο αδελφό και αδελφή, χαιρετούσαν ο ένας τον άλλο μ’ ένα αγνό φιλί, φρόντιζαν τους φτωχούς[37][38][39]. Ήταν μια συντροφιά ζωής αλλά και λατρείας[40]. Τα είχαν κοινόχρηστα όχι από κάποιο διάταγμα αλλά από την επιθυμία να μοιραστούν τα αγαθά τους με τους συντρόφους τους πιστούς[41]. Περίμεναν με πίστη ότι ο Ιησούς θα επέστρεφε για να ολοκληρώσει την ίδρυση της βασιλείας του Πατέρα στη διάρκεια της γενιάς τους. Αυτή η αυθόρμητη μοιρασιά των γήινων αγαθών τους δεν ήταν άμεσο γνώρισμα της διδασκαλίας του Ιησού, συνέβη επειδή αυτοί οι άνδρες και οι γυναίκες πίστευαν με πολλή ειλικρίνεια και σιγουριά ότι κάποια μέρα θα γύριζε για να τελειώσει το έργο του και να τελειοποιήσει τη βασιλεία. Αλλά τα τελικά αποτελέσματα του καλοπροαίρετου βιώματος της απερίσκεπτης αυτής αδελφικής αγάπης ήταν καταστροφικά και γέννησαν θλίψεις. Χιλιάδες ενθέρμων πιστών πούλησαν την περιουσία τους και διέθεσαν όλα τα κεφάλαιά τους και άλλα αποδοτικά περιουσιακά στοιχεία[42]. Με το πέρασμα του χρόνου, τα λίγα έσοδα των Χριστιανών «που διένειμαν εξίσου» τελείωσαν – αλλά ο κόσμος όχι. Πολύ γρήγορα οι πιστοί στην Αντιόχεια ανέλαβαν να κάνουν έρανο για να προστατέψουν τους πιστούς συντρόφους τους στην Ιερουσαλήμ από τη λιμοκτονία[43].
194:4.8 Τις μέρες εκείνες γιόρταζαν το Δείπνο του Κυρίου σύμφωνα με τον τρόπο ίδρυσής του. Δηλαδή, συγκεντρώνονταν για ένα κοινωνικό γεύμα καλής συντροφικότητας και μετείχαν στο μυστήριο της θείας ευχαριστίας στο τέλος του γεύματος.
194:4.9 Στην αρχή βαφτίζονταν στο όνομα του Ιησού[44]. Πέρασαν σχεδόν είκοσι χρόνια πριν αρχίσουν να βαφτίζουν στο «όνομα του Πατρός, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος». Η βάφτιση ήταν το μόνο που απαιτείτο για να εισέλθουν στη συντροφιά των πιστών. Ακόμα δεν είχαν οργανωθεί. Ήταν απλά η αδελφότητα του Ιησού.
194:4.10 Αυτή η αίρεση του Ιησού αύξανε ταχύτατα, και για μια φορά ακόμα οι Σαδδουκαίοι τους έλαβαν σοβαρά υπόψη. Οι Φαρισαίοι λίγο ενοχλήθηκαν από την κατάσταση, δεδομένου ότι καμία από τις διδασκαλίες δεν συγκρουόταν με την τήρηση των ιουδαϊκών νόμων. Αλλά οι Σαδδουκαίοι άρχισαν να φυλακίζουν τους αρχηγούς της αίρεσης του Ιησού έως ότου μεταπείσθηκαν και δέχτηκαν τη συμβουλή ενός από τους πρώτους ραβίνους, του Γαμαλιήλ, ο οποίος τους ειδοποίησε: «Αποφύγετε αυτούς τους ανθρώπους και αφήστε τους ήσυχους, επειδή αν αυτή η δράση τους ή αυτό το έργο είναι ανθρώπινο, θα ανατραπεί, αν όμως είναι από το Θεό, δεν θα μπορέσετε να τους ανατρέψετε, και μάλιστα μπορεί να βρεθείτε μαχόμενοι κατά του Θεού»[45][46]. Αποφάσισαν να ακολουθήσουν τη συμβουλή του Γαμαλιήλ, και ακολούθησε ένα διάστημα ειρήνης και ηρεμίας στην Ιερουσαλήμ, κατά τη διάρκεια της οποίας το καινούργιο ευαγγέλιο για τον Ιησού επεκτάθηκε ταχύτατα[47].
194:4.11 Και έτσι όλα πήγαιναν καλά στην Ιερουσαλήμ μέχρι τον καιρό του ερχομού των Ελλήνων, κατά μεγάλους αριθμούς, από την Αλεξάνδρεια. Δυο από τους μαθητές του Ροδάν έφτασαν στην Ιερουσαλήμ και προσηλύτισαν πολλούς από τους Ελληνιστές. Ανάμεσα στους πρώτους προσήλυτους ήταν ο Στέφανος και ο Βαρνάβας. Αυτοί οι ικανοί Έλληνες δεν μοιράζονταν πολύ την άποψη των Ιουδαίων, και δεν συμμορφώθηκαν απόλυτα με τον ιουδαϊκό τρόπο λατρείας και άλλων τελετουργικών πρακτικών. Και ήταν τα έργα αυτών των Ελλήνων πιστών που έβαλαν τέλος στις ειρηνικές σχέσεις μεταξύ της αδελφότητας του Ιησού και των Φαρισαίων και των Σαδδουκαίων. Ο Στέφανος και ο Έλληνας σύντροφός του άρχισαν να διδάσκουν περισσότερο όπως δίδασκε ο Ιησούς, και αυτό τους έφερε σε άμεση ρήξη με τους Ιουδαίους αρχηγούς. Σ’ έναν από τους δημόσιους λόγους του Στεφάνου, όταν άγγιξε το ενοχλητικό τμήμα της συζήτησης, απέρριψαν κάθε τυπικότητα δίκης και προχώρησαν σε λιθοβολισμό μέχρι θανάτου επί τόπου[48].
194:4.12 Ο Στέφανος, ο αρχηγός της Ελληνικής αποικίας των πιστών του Ιησού στην Ιερουσαλήμ, έγινε με τον τρόπο αυτό ο πρώτος μάρτυρας της νέας πίστης και η ειδοποιός διαφορά για την επίσημη διοργάνωση της πρώτης Χριστιανικής εκκλησίας. Αυτή η νέα απόφαση ελήφθη από την αναγνώριση ότι οι πιστοί δεν μπορούσαν πια να συνεχίσουν σαν αίρεση μέσα στην ιουδαϊκή πίστη. Όλοι συμφώνησαν ότι πρέπει να αποχωριστούν από αυτούς που δεν πίστευαν. Και μέσα σ’ ένα μήνα από το θάνατο του Στεφάνου, η εκκλησία στην Ιερουσαλήμ οργανώθηκε υπό την αρχηγία του Πέτρου, και ο Ιάκωβος ο αδελφός του Ιησού τοποθετήθηκε επίτιμος αρχηγός.
194:4.13 Και ύστερα ξέσπασε ο νέος και αμείλικτος διωγμός από τους Ιουδαίους, έτσι ώστε οι δραστήριοι διδάσκαλοι της νέας θρησκείας για τον Ιησού, η οποία στη συνέχεια ονομάστηκε στην Αντιόχεια Χριστιανισμός, πήγαν μέχρι τα πέρατα της αυτοκρατορίας κηρύττοντας τον Ιησού[49][50]. Στη διάδοση του μηνύματος αυτού, πριν από την εποχή του Παύλου, η αρχηγία ήταν σε Ελληνικά χέρια, και αυτοί οι πρώτοι ιεραπόστολοι, όπως και οι μετέπειτα, ακολούθησαν την πορεία του Αλεξάνδρου της προηγούμενης εποχής, πηγαίνοντας από τη Γάζα και την Τύρο στην Αντιόχεια και μετά από τη Μικρά Ασία στη Μακεδονία, μετά συνέχισαν στη Ρώμη και στα πιο απομακρυσμένα μέρη της αυτοκρατορίας.
| Εγγραφο 193. ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΕΜΦΑΝΙΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΝΑΛΗΨΗ |
Δείκτης
Πολλαπλή έκδοση |
Εγγραφο 195. ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ |