© 2018 Ίδρυμα Ουράντια
| Εγγραφο 194. Η ΔΩΡΕΑ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ |
Δείκτης
Πολλαπλή έκδοση |
Εγγραφο 196. Η ΠΙΣΤΗ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ |
195:0.1 Τα αποτελέσματα του κηρύγματος του Πέτρου κατά την ημέρα της Πεντηκοστής ήταν τέτοια ώστε να αποφασιστούν οι μελλοντικές τακτικές, και να καθοριστούν τα σχέδια, της πλειονότητας των αποστόλων, στις προσπάθειές τους να κηρύξουν το ευαγγέλιο της βασιλείας. Ο Πέτρος ήταν ο πραγματικός θεμελιωτής της Χριστιανικής εκκλησίας. Ο Παύλος μετέδωσε το χριστιανικό μήνυμα στους εθνικούς, και οι Έλληνες πιστοί το μετέφεραν σε όλη τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.
195:0.2 Αν και οι δέσμιοι της παράδοσης και φοβούμενοι τους ιερείς, Εβραίοι, σαν λαός, αρνήθηκαν να δεχτούν είτε το ευαγγέλιο του Ιησού για την πατρότητα του Θεού και την αδελφότητα του ανθρώπου είτε τη διακήρυξη του Πέτρου και του Παύλου για την ανάσταση και ανάληψη του Χριστού (τον επακόλουθο Χριστιανισμό), η λοιπή Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία βρέθηκε να είναι δεκτική των εξελισσόμενων Χριστιανικών διδαχών[1]. Ο δυτικός πολιτισμός ήταν τον καιρό εκείνο διανοητικός, καταπονημένος από πολέμους και τελείως σκεπτικιστικός προς όλες τις υπάρχουσες θρησκείες και παγκόσμιες φιλοσοφίες. Οι λαοί του δυτικού κόσμου, οι κληρονόμοι της Ελληνικής παιδείας, είχαν μια σεβαστή παράδοση ενός λαμπρού παρελθόντος. Μπορούσαν να στοχάζονται πάνω στην κληρονομιά μεγάλων επιτευγμάτων στη φιλοσοφία, την τέχνη, τη λογοτεχνία και την πολιτική εξέλιξη. Αλλά παρόλα αυτά τα κατορθώματα, δεν είχαν θρησκεία που να ικανοποιεί την ψυχή. Οι πνευματικές τους ανησυχίες παρέμεναν ανικανοποίητες.
195:0.3 Για μια τέτοια βαθμίδα ανθρώπινης κοινωνίας, οι διδασκαλίες του Ιησού, που περικλείονταν στο Χριστιανικό μήνυμα, ήταν ξαφνική επίθεση. Μια νέα τάξη ζήσης παρουσιαζόταν έτσι στις πεινασμένες καρδιές των δυτικών λαών. Αυτή η κατάσταση σήμαινε άμεση σύγκρουση μεταξύ των παλιών θρησκευτικών πρακτικών και της νέας χριστιανοποιημένης εκδοχής του μηνύματος του Ιησού στον κόσμο. Μια τέτοια σύγκρουση πρέπει να καταλήξει είτε σε αποφασιστική νίκη για το νέο ή το παλιό, είτε σε κάποιο βαθμό συμβιβασμού. Η ιστορία δείχνει ότι ο αγώνας τελείωσε με συμβιβασμό. Ο Χριστιανισμός υποτίθεται ότι περιελάμβανε υπερβολικά πολλά, για να μπορέσει ένας λαός να τα αφομοιώσει σε μια ή δυο γενιές. Δεν ήταν μια απλή πνευματική πρόκληση, όπως ο Ιησούς είχε παρουσιάσει στις ψυχές των ανθρώπων. Από νωρίς επέδρασε με αποφασιστική στάση στα θρησκευτικά τυπικά, την εκπαίδευση, τη μαγεία, την ιατρική, την τέχνη, τη λογοτεχνία, το δίκαιο, τη διακυβέρνηση, την ηθική, τις ρυθμίσεις γύρω από το σεξ, την πολυγαμία, και σε περιορισμένο βαθμό ακόμα και τη δουλεία. Ο Χριστιανισμός δεν ήρθε απλά σαν μια νέα θρησκεία – κάτι που όλη η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και όλη η Ανατολή ανάμενε – αλλά σαν μια καινούργια τάξηανθρώπινης κοινωνίας. Και με τέτοια αξίωση γρήγορα επιτάχυνε την κοινωνικο-ηθική σύγκρουση των εποχών. Τα ιδεώδη του Ιησού, όπως αυτά ερμηνεύτηκαν εκ νέου από την Ελληνική φιλοσοφία και σχημάτισαν την κοινωνική βάση του Χριστιανισμού, τώρα προκαλούσαν με τόλμη τις παραδόσεις της ανθρώπινης ράτσας που είχαν ενσωματωθεί στην ηθική, στη συμπεριφορά και στις θρησκείες του Δυτικού πολιτισμού.
195:0.4 Κατ’ αρχάς, ο Χριστιανισμός κέρδισε σαν προσήλυτους μόνο τις κατώτερες κοινωνικά και οικονομικά τάξεις. Όμως με την αρχή του δεύτερου αιώνα η αφρόκρεμα της Ελληνο-Ρωμαϊκής παιδείας στρεφόταν όλο και περισσότερο προς αυτή τη νέα τάξη του Χριστιανικού πιστεύω, αυτού του νέου σχεδίου του σκοπού της ζωής και του στόχου της ύπαρξης.
195:0.5 Πώς αυτό το νέο μήνυμα Ιουδαϊκής προέλευσης, το οποίο είχε σχεδόν αποτύχει στη χώρα της γέννησής του, κατέκτησε τόσο γρήγορα και αποτελεσματικά τα καλύτερα μυαλά της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας; Ο θρίαμβος του Χριστιανισμού πάνω στις φιλοσοφικές θρησκείες και τις μυστικές λατρείες οφειλόταν σε:
195:0.6 1. Οργάνωση. Ο Παύλος ήταν μεγάλος διοργανωτής και οι διάδοχοί του διατήρησαν το παράδειγμα που έδωσε.
195:0.7 2. Ο Χριστιανισμός εξελληνίστηκε ολοκληρωτικά. Περιέλαβε το απαύγασμα της Ελληνικής φιλοσοφίας καθώς επίσης και την κορυφή της Εβραϊκής θεολογίας.
195:0.8 3. Αλλά καλύτερο απ’ όλα, περιείχε ένα νέο και μεγάλο ιδανικό, τον απόηχο της ζωής του Ιησού και την αντανάκλαση του μηνύματός του για τη σωτηρία όλης της ανθρωπότητας.
195:0.9 4. Οι Χριστιανοί ηγέτες ήταν πρόθυμοι να κάνουν τέτοιου είδους συμβιβασμούς με το Μιθραϊσμό, του οποίου οι μισοί από τους θερμότερους οπαδούς είχαν προσχωρήσει στης λατρεία της Αντιόχειας.
195:0.10 5. Παρόμοια, οι επόμενες και μετέπειτα γενιές Χριστιανών ηγετών έκαναν επί πλέον τέτοιους συμβιβασμούς με τον παγανισμό ώστε ακόμα και ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Κωνσταντίνος προσχώρησε στη νέα θρησκεία.
195:0.11 Αλλά οι Χριστιανοί έκαναν ένα εύστοχο παζάρι με τους ειδωλολάτρες στο ότι υιοθέτησαν το μυσταγωγικό θέαμα των ειδωλολατρών, ενώ ανάγκαζαν τους ειδωλολάτρες να δεχτούν την εξελληνισμένη εκδοχή του Χριστιανισμού του Παύλου. Παζάρεψαν καλύτερα με τους παγανιστές παρά με τη Μιθραϊκή λατρεία, αλλά ακόμα και με εκείνο τον πρώτο συμβιβασμό τα κατάφεραν περισσότερο σαν κατακτητές στο ότι πέτυχαν να μειώσουν τις χυδαίες ανηθικότητες καθώς και πολλές άλλες κατακριτέες πρακτικές του Περσικού μυστικισμού.
195:0.12 Σωστά ή λάθος, αυτοί οι πρώτοι ηγέτες του Χριστιανισμού συμβίβασαν σκόπιμα τα ιδεώδη του Ιησού σε μια προσπάθεια να σώσουν και να προαγάγουν πολλές από τις ιδέες του. Και είχαν εξαιρετική επιτυχία. Αλλά μην εξαπατάστε! Αυτά τα συμβιβασμένα ιδεώδη του Κυρίου υποβόσκουν στο ευαγγέλιό του, και τελικά θα διεκδικήσουν την απόλυτη ισχύ τους πάνω στον κόσμο.
195:0.13 Με αυτή την ειδωλολατροποίηση του Χριστιανισμού η παλιά τάξη κέρδισε πολλές μικρότερες νίκες τελετουργικής φύσης, αλλά οι Χριστιανοί κέρδισαν την υπεροχή στο ότι:
195:0.14 1. Επικυρώθηκε μια καινούργια και κολοσσιαία υψηλότερη ποιότητα ανθρώπινης ηθικής.
195:0.15 2. Δόθηκε στον κόσμο μια καινούργια και ευρύτερη γνώση για το Θεό.
195:0.16 3. Η ελπίδα της αθανασίας έγινε τμήμα της βεβαιότητας μιας αναγνωρισμένης θρησκείας.
195:0.17 4. Ο Ιησούς ο Ναζωραίος αποδόθηκε στην πεινασμένη ψυχή του ανθρώπου.
195:0.18 Πολλές από τις μεγάλες αλήθειες που δίδαξε ο Ιησούς χάθηκαν σχεδόν σ’ αυτούς τους πρώτους συμβιβασμούς, αλλά βρίσκονται εν υπνώσει στη θρησκεία αυτή του παγανιστικού Χριστιανισμού, η οποία ήταν στη σειρά η Παυλιανή εκδοχή της ζωής και της διδασκαλίας του Γιου του Ανθρώπου. Και ο Χριστιανισμός, πριν ακόμα ειδωλολατροποιηθεί, εξελληνίστηκε πρώτα ολοκληρωτικά. Ο Χριστιανισμός οφείλει πολλά, πάρα πολλά στους Έλληνες. Ήταν ένας Έλληνας από την Αίγυπτο, που τόσο θαρραλέα αντιμετώπισε, ακλόνητα στη Νίκαια, και τόσο άφοβα αντίκρουσε τη σύνοδο που τόλμησε να συσκοτίσει τόσο τη γνώση για τη φύση του Ιησού ώστε η πραγματική αλήθεια της εμφάνισής του κινδύνευε να χαθεί από τον κόσμο. Το όνομα αυτού του Έλληνα ήταν Αθανάσιος, και αν δεν ήταν η ευγλωττία και η λογική του πιστού αυτού, οι πεποιθήσεις του Άρειου θα είχαν θριαμβεύσει.
¶ 1. Η ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
195:1.1 Ο εξελληνισμός του Χριστιανισμού άρχισε με ζήλο εκείνη τη σημαντική μέρα όταν ο απόστολος Παύλος στάθηκε ενώπιον του συμβουλίου του Αρείου Πάγου στην Αθήνα και είπε στους Αθηναίους για τον «Άγνωστο Θεό»[2]. Εκεί, κάτω από τη σκιά της Ακρόπολης, αυτός ο Ρωμαίος πολίτης διακήρυξε σ’ εκείνους τους Έλληνες τη δική του εκδοχή για τη νέα θρησκεία που προερχόταν από την Ιουδαϊκή γη της Γαλιλαίας[3]. Και υπήρχε κάτι παράξενα όμοιο στην Ελληνική φιλοσοφία και σε πολλές από τις διδαχές του Ιησού. Είχαν ένα κοινό σκοπό – και οι δυο στόχευαν στην ανάδυση τηςπροσωπικότητας. Οι Έλληνες , στην κοινωνική και πολιτική ανάδυση, ο Ιησούς, στην ηθική και πνευματική ανάδυση. Οι Έλληνες δίδασκαν διανοητικό φιλελευθερισμό που οδηγεί στην πολιτική ελευθερία. Ο Ιησούς δίδασκε πνευματικό φιλελευθερισμό που οδηγεί στη θρησκευτική ελευθερία. Αυτές οι δυο ιδέες μαζί, συνέστησαν ένα νέο και ισχυρό κανονισμό για την ανθρώπινη ελευθερία. Προοιώνιζαν την κοινωνική, πολιτική και πνευματική ελευθερία του ανθρώπου.
195:1.2 Ο Χριστιανισμός δημιουργήθηκε και θριάμβευσε όλων των αντιμαχόμενων θρησκειών αρχικά για δυο πράγματα:
195:1.3 1. Η Ελληνική σκέψη ήταν πρόθυμη να δανειστεί νέες και καλές ιδέες ακόμα και από τους Εβραίους.
195:1.4 2. Ο Παύλος και οι διάδοχοί του ήταν πρόθυμοι αλλά καπάτσοι και οξυδερκείς συμβιβαστές, ήταν έξυπνοι θρησκευτικοί διαπραγματευτές.
195:1.5 Τον καιρό που ο Παύλος στάθηκε στην Αθήνα κηρύττοντας «Χριστόν τον Εσταυρωμένο», οι Έλληνες πεινούσαν πνευματικά[4]. Ρωτούσαν, ενδιαφερόντουσαν και έψαχναν στην πράξη για πνευματική αλήθεια. Μην ξεχνάτε ότι στην αρχή οι Ρωμαίοι πολέμησαν το Χριστιανισμό, ενώ οι Έλληνες τον αγκάλιασαν και ήταν οι Έλληνες που κυριολεκτικά ανάγκασαν τους Ρωμαίους να δεχτούν στη συνέχεια αυτή τη νέα θρησκεία, όπως είχε τροποποιηθεί τότε, σαν μέρος της Ελληνικής παιδείας.
195:1.6 Οι Έλληνες τιμούσαν την ομορφιά, οι Ιουδαίοι την ιερότητα, αλλά και οι δυο λαοί αγαπούσαν την αλήθεια. Επί αιώνες οι Έλληνες στοχαζόντουσαν σοβαρά και εξέταζαν με ζήλο όλα τα ανθρώπινα προβλήματα – κοινωνικά, οικονομικά, πολιτικά και φιλοσοφικά – εκτός από τη θρησκεία. Λίγοι Έλληνες είχαν δώσει μεγάλη σημασία στη θρησκεία, δεν έπαιρναν ούτε τη δική τους θρησκεία πολύ στα σοβαρά. Επί αιώνες οι Ιουδαίοι είχαν παραμελήσει όλους τους άλλους τομείς σκέψης ενώ αφιέρωσαν το μυαλό τους στη θρησκεία. Πήραν τη θρησκεία τους πολύ σοβαρά, υπερβολικά σοβαρά. Όπως εκφράζεται από το περιεχόμενο του μηνύματος του Ιησού, το συνδυασμένο προϊόν αιώνων της σκέψης των δυο αυτών λαών τώρα έγινε η κινητήρια δύναμη μιας νέας τάξης ανθρώπινης κοινωνίας και, σε ένα βαθμό, μιας νέας τάξης ανθρώπινης θρησκευτικής πίστης και πρακτικής.
195:1.7 Η επίδραση της Ελληνικής παιδείας είχε ήδη διεισδύσει στις χώρες της δυτικής Μεσογείου όταν ο Αλέξανδρος διέδωσε τον Ελληνιστικό πολιτισμό σε όλο τον κόσμο της Εγγύς Ανατολής. Οι Έλληνες τα πήγαιναν πολύ καλά με τη θρησκεία τους και την πολιτική τους όσο διάστημα έμεναν σε μικρές πόλεις-κράτη, αλλά όταν ο Μακεδόνας βασιλιάς τόλμησε να επεκτείνει την Ελλάδα σε Αυτοκρατορία, απλώνοντάς την από την Αδριατική μέχρι τον Ινδό, άρχισε το πρόβλημα. Η τέχνη και η φιλοσοφία της Ελλάδας, τελείως ισοδύναμα, ακολούθησαν την επέκταση της αυτοκρατορίας, αλλά δεν έγινε το ίδιο με την Ελληνική πολιτική διοίκηση ή τη θρησκεία. Μετά την επέκταση των πόλεων – κρατών της Ελλάδας σε αυτοκρατορία, οι τοπικοί θεοί τους έμοιαζαν λίγο αλλόκοτοι. Οι Έλληνες αναζητούσαν πραγματικά ένα Θεό, ένα μεγαλύτερο και καλύτερο Θεό, όταν η Χριστιανική εκδοχή της παλιότερης Ιουδαϊκής θρησκείας τους επισκέφθηκε.
195:1.8 Η Ελληνιστική Αυτοκρατορία, σαν τέτοια, δεν μπόρεσε να διαρκέσει. Η επιβολή της παιδείας της συνεχίστηκε, αλλά μόνο μετά την εξασφάλιση από τη Δύση της Ρωμαϊκής πολιτικής μεγαλοφυίας στη διοίκηση της αυτοκρατορίας και αφού απέκτησε από την Ανατολή μια θρησκεία της οποίας ο ένας Θεός κατείχε αυτοκρατορική αξιοπρέπεια.
195:1.9 Τον πρώτο αιώνα μετά Χριστόν, η Ελληνιστική παιδεία είχε ήδη φτάσει στα ανώτερα επίπεδά της. Η οπισθοδρόμηση είχε αρχίσει. Η γνώση προχωρούσε αλλά η μεγαλοφυία εξασθένιζε. Ήταν εκείνη ακριβώς την εποχή που οι ιδέες και τα ιδεώδη του Ιησού, οι οποίες εν μέρει ενσωματώνονταν στο Χριστιανισμό, έγιναν μέρος της διάσωσης της Ελληνικής παιδείας και γνώσης.
195:1.10 Ο Αλέξανδρος είχε επιβάλλει στην Ανατολή το μορφωτικό δώρο του πολιτισμού της Ελλάδας. Ο Παύλος βίασε τη Δύση με τη Χριστιανική εκδοχή του ευαγγελίου του Ιησού. Και οπουδήποτε στη Δύση επικράτησε η ελληνική παιδεία, εκεί ρίζωσε ο εξελληνισμένος Χριστιανισμός.
195:1.11 Η Ανατολική εκδοχή του μηνύματος του Ιησού, παρόλο που παρέμεινε πιο πιστή στις διδασκαλίες του, συνέχισε να ακολουθεί την ασυμβίβαστη στάση του Άμπνερ. Δεν προόδευσε ποτέ όπως έκανε η εξελληνισμένη εκδοχή και τελικά χάθηκε στο Ισλαμικό κίνημα.
¶ 2. Η ΡΩΜΑΪΚΗ ΕΠΙΔΡΑΣΗ
195:2.1 Οι Ρωμαίοι έγιναν κυρίαρχοι του συνόλου της Ελληνικής παιδείας, βάζοντας την αντιπροσωπευτική κυβέρνηση στη θέση της κυβέρνησης δια κλήρου. Και γρήγορα αυτή η αλλαγή ωφέλησε το Χριστιανισμό στο ότι η Ρώμη έφερε σε όλο το Δυτικό κόσμο μια νέα ανεκτικότητα για τις ξένες γλώσσες, τους λαούς, ακόμα και τις θρησκείες.
195:2.2 Μεγάλο μέρος των πρώτων διωγμών των Χριστιανών στη Ρώμη, οφείλετο αποκλειστικά στην ατυχή χρήση του όρου «βασιλεία» στο κήρυγμά τους. Οι Ρωμαίοι ήταν ανεκτικοί προς όλες τις θρησκείες αλλά ενοχλούντο πολύ από κάθε τι που μύριζε πολιτικό ανταγωνισμό. Και έτσι, όταν αυτές οι πρώτες διώξεις, που οφείλονταν σε μεγάλο βαθμό σε παρεξήγηση, έσβησαν, ανοίχτηκε ευρύ το πεδίο για θρησκευτική προπαγάνδα. Οι Ρωμαίοι ενδιαφέρονταν πολύ για την πολιτική διοίκηση, αλλά λίγο για τέχνη ή για θρησκεία, ήταν όμως ασυνήθιστα ανεκτικοί και για τις δυο.
195:2.3 Το Ανατολικό δίκαιο ήταν αμείλικτο και αυταρχικό, το Ελληνικό δίκαιο ήταν ρευστό και αριστοτεχνικό, το Ρωμαϊκό δίκαιο ήταν αξιοπρεπές και απέπνεε σεβασμό. Η Ρωμαϊκή εκπαίδευση ήταν εμποτισμένη από μια ανήκουστη και χωρίς αίσθημα νομιμοφροσύνη. Οι πρώτοι Ρωμαίοι ήταν από πολιτική άποψη αφοσιωμένα και ανυπέρβλητα αφιερωμένα άτομα. Ήταν έντιμοι, γεμάτοι ζήλο και αφιερωμένοι στα ιδανικά τους, αλλά χωρίς κάποια αντάξια θρησκεία. Δεν ήταν πολύ περίεργο που οι Έλληνες διδάσκαλοί τους κατάφεραν να τους πείσουν να δεχτούν το Χριστιανισμό του Παύλου.
195:2.4 Και αυτοί οι Ρωμαίοι ήταν μεγάλος λαός. Μπόρεσαν να κυβερνήσουν τη Δύση επειδή κυβερνούσαν τους εαυτούς τους. Τέτοια απαράμιλλη εντιμότητα, αφοσίωση και ακλόνητος αυτοέλεγχος ήταν το ιδανικό έδαφος για την αποδοχή και την ανάπτυξη του Χριστιανισμού.
195:2.5 Ήταν εύκολο για αυτούς τους Ελληνο-Ρωμαίους να γίνουν το ίδιο πνευματικά αφοσιωμένοι σε μια κατεστημένη εκκλησία όπως ήταν πολιτικά αφοσιωμένοι στο κράτος. Οι Ρωμαίοι πολέμησαν την εκκλησία μόνον όταν τη φοβήθηκαν σαν ανταγωνιστική του κράτους. Η Ρώμη, έχοντας λίγη εθνική φιλοσοφία ή ντόπια παιδεία, εξαγόρασε την ελληνική παιδεία για δική της και υιοθέτησε τολμηρά το Χριστό σαν δική της ηθική φιλοσοφία. Ο Χριστιανισμός έγινε η ηθική παιδεία της Ρώμης αλλά όχι η θρησκεία της, με την έννοια της ατομικής εμπειρίας της πνευματικής ανάπτυξης εκείνων που αγκάλιασαν χωρίς διακρίσεις τη νέα θρησκεία. Αλήθεια, όντως, πολλά άτομα εισχώρησαν κάτω από την επιφάνεια αυτής της εθνικής θρησκείας και ανακάλυψαν για τροφή των ψυχών τους τις πραγματικές αξίες των κρυμμένων εννοιών, που υπήρχαν μέσα στις άδηλες αλήθειες του εξελληνισμένου και παγανιστικού Χριστιανισμού.
195:2.6 Οι Στωικοί και η ισχυρή έκκλησή τους στη «φύση και τη συνείδηση» είχαν προετοιμάσει με τον καλύτερο τρόπο όλη τη Ρώμη για να δεχτεί το Χριστό, τουλάχιστον με νοητική έννοια. Οι Ρωμαίοι ήταν εκ φύσεως και παιδείας νομικοί, σέβονταν ακόμα και τους νόμους της φύσης. Και τώρα, στο Χριστιανισμό, διέκριναν στους νόμους της φύσης τους νόμους του Θεού. Ένας λαός που γέννησε τον Κικέρωνα και το Βιργίλιο ήταν ώριμος για τον εξελληνισμένο Χριστιανισμό του Παύλου.
195:2.7 Και έτσι αυτοί οι Ρωμαιοποιημένοι Έλληνες ανάγκασαν τους Ιουδαίους και τους Χριστιανούς να φιλοσοφοποιήσουν τη θρησκεία τους, να συντονίσουν τις ιδέες τους και να συστηματοποιήσουν τα ιδανικά τους, να προσαρμόσουν θρησκευτικές πρακτικές στο υπάρχον ρεύμα της ζωής. Και όλο αυτό υποβοηθήθηκε τα μέγιστα από τη μετάφραση των Εβραϊκών Γραφών στα Ελληνικά και από την μετέπειτα συγγραφή της Καινής Διαθήκης στην Ελληνική γλώσσα.
195:2.8 Οι Έλληνες, σε αντίθεση με τους Ιουδαίους και πολλούς άλλους λαούς, από παλιά πίστευαν διορατικά στην αθανασία, σε κάποια μορφή επιβίωσης μετά το θάνατο, και αφού αυτή ήταν η καρδιά της διδασκαλίας του Ιησού, ήταν βέβαιο ότι ο Χριστιανισμός θα μπορούσε να τους αγγίξει δυνατά.
195:2.9 Μια εναλλαγή από νίκες Ελληνικής παιδείας και Ρωμαϊκής πολιτικής, είχαν συγχωνεύσει τις χώρες της Μεσογείου σε μια αυτοκρατορία, με μια γλώσσα και μια παιδεία, και είχαν προετοιμάσει το Δυτικό κόσμο για τον ένα Θεό. Ο Ιουδαϊσμός παρείχε αυτό το Θεό, αλλά ο Ιουδαϊσμός δεν ήταν αποδεκτός σαν θρησκεία από τους Ρωμαιοποιημένους Έλληνες. Ο Φίλων βοήθησε μερικώς να απαλύνουν οι ενστάσεις τους, ο Χριστιανισμός όμως τους αποκάλυψε μια ακόμα καλύτερη γνώση για τον ένα Θεό, και τον αγκάλιασαν πρόθυμα.
¶ 3. ΥΠΟ ΤΗ ΡΩΜΑΪΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
195:3.1 Μετά τη συνένωση της Ρωμαϊκής εξουσίας και μετά τη διασπορά του Χριστιανισμού, οι Χριστιανοί βρέθηκαν με ένα Θεό, μια μεγάλη θρησκευτική γνώση, αλλά χωρίς αυτοκρατορία. Οι Ελληνο-Ρωμαίοι βρέθηκαν με μια μεγάλη αυτοκρατορία αλλά χωρίς Θεό να υπηρετούν, σαν την κατάλληλη θρησκευτική γνώση για λατρεία και πνευματική ενοποίηση της αυτοκρατορίας. Οι Χριστιανοί αποδέχτηκαν την αυτοκρατορία, η αυτοκρατορία υιοθέτησε το Χριστιανισμό. Οι Ρωμαίοι παρείχαν ενότητα πολιτικής εξουσίας, οι Έλληνες ενότητα παιδείας και μάθησης, ο Χριστιανισμός ενότητα θρησκευτικής σκέψης και πρακτικής.
195:3.2 Η Ρώμη υπερέβη την παράδοση του εθνικισμού με την αυτοκρατορική παγκοσμιοποίηση και για πρώτη φορά στην ιστορία κατέστη δυνατό σε διαφορετικές ράτσες και έθνη να δεχτούν τουλάχιστον ονομαστικά μια θρησκεία.
195:3.3 Ο Χριστιανισμός άκμασε στη Ρώμη σε μια εποχή που υπήρχε μεγάλος ανταγωνισμός μεταξύ των ορμητικών διδασκαλιών των Στωικών και των υποσχέσεων σωτηρίας των μυστικιστικών θρησκειών. Ο Χριστιανισμός ήρθε με αναζωογονητική παρηγοριά και λυτρωτική δύναμη σε έναν πεινασμένο πνευματικά λαό του οποίου η γλώσσα δεν είχε λέξη για την «ανιδιοτέλεια».
195:3.4 Εκείνο που έδωσε τη μεγαλύτερη δύναμη στο Χριστιανισμό ήταν ο τρόπος με τον οποίο οι πιστοί του ζούσαν ζωές εξυπηρέτησης ακόμα και ο τρόπος που πέθαιναν για την πίστη τους κατά τη διάρκεια των πρώτων καιρών των φοβερών διωγμών.
195:3.5 Η διδασκαλία αναφορικά με την αγάπη του Χριστού για τα παιδιά έθεσε γρήγορα τέρμα στη διαδεδομένη πρακτική της έκθεσης παιδιών στο θάνατο, όταν δεν ήταν επιθυμητά, ιδιαίτερα τα κορίτσια βρέφη[5].
195:3.6 Το πρώτο σχέδιο της χριστιανικής λατρείας πάρθηκε στο μεγαλύτερο μέρος από την Ιουδαϊκή συναγωγή, τροποποιήθηκε από τη Μιθραϊκή μυσταγωγία κι αργότερα, προστέθηκε πολύ παγανιστικό θέαμα. Η ραχοκοκαλιά της πρώτης Χριστιανικής εκκλησίας αποτελείτο από προσήλυτους στον Ιουδαϊσμό Έλληνες που έγιναν Χριστιανοί.
195:3.7 Ο δεύτερος αιώνας μετά Χριστόν ήταν η καλύτερη εποχή στη ιστορία όλου του κόσμου για να προοδεύσει μια καλή θρησκεία στο Δυτικό κόσμο. Κατά τη διάρκεια του πρώτου αιώνα ο Χριστιανισμός προετοιμαζόταν, με αγώνα και συμβιβασμό, να ριζώσει και να διαδοθεί ταχύτατα. Ο Χριστιανισμός υιοθέτησε τον αυτοκράτορα, αργότερα, αυτός υιοθέτησε το Χριστιανισμό. Αυτή ήταν μια σημαντική εποχή για τη διάδοση της νέας θρησκείας. Υπήρχε θρησκευτική ελευθερία, τα ταξίδια ήταν παγκόσμια και η σκέψη ήταν ανεμπόδιστη.
195:3.8 Η πνευματική ώθηση εκείνων που ονομαστικά αποδέχτηκαν τον εξελληνισμένο Χριστιανισμό ήρθε στη Ρώμη πολύ αργά, για να εμποδίσει την ηθική κατάπτωση που είχε αρχίσει για τα καλά, ή για να εξουδετερώσει την ήδη καλά εγκατεστημένη και αυξανόμενη φυλετική χειροτέρευση. Η νέα θρησκεία ήταν μια πολιτιστική αναγκαιότητα για την αυτοκρατορική Ρώμη, και είναι υπερβολικά ατυχές που δεν έγινε το μέσον πνευματικής σωτηρίας με μια ευρύτερη έννοια.
195:3.9 Ακόμη και μια καλή θρησκεία δεν μπόρεσε να σώσει μια μεγάλη αυτοκρατορία από τα σίγουρα αποτελέσματα της έλλειψης ατομικής συμμετοχής στις υποθέσεις της κυβέρνησης, από υπέρμετρο πατερναλισμό, υπερφορολόγηση και σωρό ογκωδών καταχρήσεων, μη εξισορροπημένο εμπόριο με την Ανατολή το οποίο εξανέμισε το χρυσό, παραφροσύνη για διασκέδαση, ρωμαϊκή τυποποίηση, υποβάθμιση της γυναίκας, δουλεία και φυλετική παρακμή, φυσικές μάστιγες και μια κρατική εκκλησία που τυποποιήθηκε μέχρι του σημείου της πνευματικής στειρότητας.
195:3.10 Οι συνθήκες, όμως, δεν ήταν τόσο άσχημες στην Αλεξάνδρεια. Οι πρώτες σχολές συνέχισαν να διατηρούν μεγάλο μέρος από τις διδασκαλίες του Ιησού μακριά από συμβιβασμούς. Ο Πάνταινος δίδαξε τον Κλήμη και μετά αυτοί συνέχισαν ακολουθώντας το Ναθαναήλ που κήρυξε το Χριστό στην Ινδία. Αν και μερικά από τα ιδεώδη του Ιησού θυσιάστηκαν για τη στερέωση του Χριστιανισμού, πρέπει να αναφερθεί με πάσα αμεροληψία ότι κατά το τέλος του δεύτερου αιώνα, όλοι οι μεγάλοι νόες του Ελληνο-Ρωμαϊκού κόσμου είχαν γίνει Χριστιανοί. Ο θρίαμβος πλησίαζε την ολοκλήρωσή του.
195:3.11 Και η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία διατηρήθηκε για αρκετό χρόνο ώστε να εξασφαλιστεί η επιβίωση του Χριστιανισμού ακόμα και όταν η αυτοκρατορία κατέρρευσε. Έχουμε διατυπώσει συχνά εικασίες για το τι θα συνέβαινε στη Ρώμη και στον κόσμο εάν ήταν το ευαγγέλιο της βασιλείας αυτό που θα είχε γίνει αποδεκτό αντί του Ελληνικού Χριστιανισμού.
¶ 4. Ο ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΣ ΜΕΣΑΙΩΝΑΣ
195:4.1 Η εκκλησία, ούσα βοηθός της κοινωνίας και ο σύμμαχος της πολιτικής, καταδικάστηκε να μοιραστεί τη διανοητική και πνευματική παρακμή του ονομαζόμενου Ευρωπαϊκού Μεσαίωνα. Στη διάρκεια αυτής της εποχής, η θρησκεία γινόταν όλο και περισσότερο μοναστική, ασκητική και τυπολατρική. Σε πνευματική έννοια ο Χριστιανισμός είχε πέσει σε νάρκη. Όλη αυτή την περίοδο υπήρχε, παράλληλα με αυτή τη μισοκοιμισμένη και κοσμική θρησκεία, ένα συνεχές ρεύμα μυστικισμού, μια απίστευτη πνευματική εμπειρία που συνόρευε με το φανταστικό και φιλοσοφικά συγγενής του πανθεϊσμού.
195:4.2 Κατά τη διάρκεια των σκοτεινών και απελπιστικών αιώνων, η θρησκεία περιήλθε ουσιαστικά σε δεύτερη μοίρα πάλι. Το άτομο ήταν σχεδόν χαμένο μπροστά στην επιβλητική εξουσία, την παράδοση και την αυταρχικότητα της εκκλησίας. Μια νέα πνευματική απειλή αναδύθηκε με τη δημιουργία ενός γαλαξία «αγίων» που υποτίθεται ότι είχαν ειδική επιρροή στις θεϊκές αυλές, και οι οποίοι, επομένως, αν τους επεκαλείτο κανείς αποτελεσματικά, θα μπορούσαν να μεσολαβήσουν εκ μέρους του ανθρώπου ενώπιον των Θεών.
195:4.3 Αλλά ο Χριστιανισμός ήταν αρκετά κοινωνικοποιημένος και ειδολωλατροποιημένος ώστε, αν και ήταν ανίκανος να αναχαιτίσει τον επερχόμενο Μεσαίωνα, όμως προετοιμάστηκε κατά το καλύτερο δυνατό, για να επιβιώσει σε αυτή τη μεγάλη περίοδο του ηθικού σκοταδισμού και της πνευματικής στασιμότητας. Και πραγματικά παρέμεινε ακλόνητος μέσα στη μακριά νύχτα του Δυτικού πολιτισμού και λειτούργησε σαν ηθική επιρροή στον κόσμο όταν ανέτειλε η Αναγέννηση. Η ανάπλαση του Χριστιανισμού, που ακολούθησε μετά το πέρας του Μεσαίωνα, είχε σαν αποτέλεσμα να φέρει στην επιφάνεια πολυάριθμες αιρέσεις των Χριστιανικών διδασκαλιών, δοξασιών που ταίριαζαν σε ειδικούς διανοητικούς, συναισθηματικούς και πνευματικούς τύπους ανθρώπινης προσωπικότητας. Και πολλές από τις ειδικές αυτές Χριστιανικές ομάδες ή θρησκευτικές οικογένειες, επιμένουν ακόμα και την εποχή που γίνεται αυτή η παρουσίαση.
195:4.4 Ο Χριστιανισμός επιδεικνύει την υπόθεση ότι προέρχεται από την απρομελέτητη μετατροπή της θρησκείας του Ιησού σε μια θρησκεία γύρω από τον Ιησού. Επιπλέον εμφανίζει την υπόθεση ότι υπέστη εξελληνισμό, ειδωλολατροποίηση, κοσμικοποίηση, τυποποίηση, διανοητική χειροτέρευση, πνευματική παρακμή, ηθική νάρκη, επαπειλούμενη εξαφάνιση, κατοπινό ξανάνιωμα, κατακερματισμό και πολύ πρόσφατα σχετική αποκατάσταση. Ένα τέτοιο πιστοποιητικό καταγωγής είναι ενδεικτικό έμφυτης ανθεκτικότητας και κατοχής ευρύτατων αποθεραπευτικών μέσων. Και ο ίδιος αυτός Χριστιανισμός είναι σήμερα παρών στον πολιτισμένο κόσμο των λαών της Δύσης και αντιμετωπίζει κατάφατσα τον αγώνα για ύπαρξη, ο οποίος είναι ακόμα πιο δυσοίωνος από εκείνες τις σημαντικές κρίσεις που χαρακτήριζαν τις παρελθούσες μάχες του για επικράτηση.
195:4.5 Η θρησκεία σήμερα βρίσκεται αντιμέτωπη με την πρόκληση μιας νέας εποχής επιστημονικής σκέψης και υλιστικών τάσεων. Σ’ αυτό το γιγαντιαίο αγώνα ανάμεσα στο κοσμικό και το πνευματικό, η θρησκεία του Ιησού τελικά θα θριαμβεύσει.
¶ 5. ΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ
195:5.1 Ο εικοστός αιώνας έφερε καινούργια προβλήματα για να λύσουν ο Χριστιανισμός και όλες οι άλλες θρησκείες. Όσο υψηλότερα ανέρχεται ένας πολιτισμός τόσο περισσότερο γίνεται αναγκαίο το καθήκον να «αναζητηθούν πρώτα οι αλήθειες του ουρανού» σε όλες τις προσπάθειες του ανθρώπου για να σταθεροποιήσει την κοινωνία και να διευκολύνει την επίλυση των υλιστικών προβλημάτων της[6].
195:5.2 Η αλήθεια είναι συχνά μπερδεμένη ακόμα και παραπλανητική όταν διαμελίζεται, διαχωρίζεται, απομονώνεται και αναλύεται υπερβολικά. Η ζωντανή αλήθεια διδάσκει σωστά τον αληθινό αναζητητή μόνο όταν λαμβάνεται εξολοκλήρου και σαν μια ζωντανή πνευματική πραγματικότητα, όχι σαν γεγονός υλιστικής επιστήμης ή σαν έμπνευση παρεμβατικής τέχνης.
195:5.3 Η θρησκεία είναι η αποκάλυψη στον άνθρωπο του θεϊκού και αιώνιου πεπρωμένου του. Η θρησκεία είναι αμιγώς προσωπική και πνευματική εμπειρία και πρέπει πάντοτε να ξεχωρίζει από τις άλλες ανώτερες μορφές σκέψης του ανθρώπου, όπως είναι:
195:5.4 1. Η λογική νοοτροπία του ανθρώπου απέναντι στα υλικά πράγματα.
195:5.5 2. Η αισθητική εκτίμηση του ανθρώπου για την ομορφιά σε αντιπαραβολή με την ασχήμια.
195:5.6 3. Η ηθική αναγνώριση του ανθρώπου για τις κοινωνικές υποχρεώσεις και τις πολιτικές ευθύνες.
195:5.7 4. Ακόμα και η έννοια του ανθρώπου για την ηθική δεν είναι, εξ ορισμού, θρησκευτική.
195:5.8 Η θρησκεία προορίζεται να βρει εκείνες τις αξίες στο σύμπαν που αποκαλεί πίστη, εμπιστοσύνη και σιγουριά. Η θρησκεία μεσουρανεί με τη λατρεία. Η θρησκεία ανακαλύπτει για την ψυχή εκείνες τις ύψιστες αξίες που βρίσκονται σε αντίθεση με τις ανάλογες αξίες που ανακαλύπτει το μυαλό. Τέτοια υπεράνθρωπη επίγνωση μπορεί να αποκτηθεί μόνο μέσα από γνήσια θρησκευτική εμπειρία.
195:5.9 Ένα διαρκές κοινωνικό σύστημα χωρίς ηθική στηριζόμενη σε πνευματικές αλήθειες δεν μπορεί να διατηρηθεί περισσότερο από ένα ηλιακό σύστημα χωρίς βαρύτητα.
195:5.10 Μην προσπαθείτε να ικανοποιήσετε την περιέργεια ή να ευχαριστήσετε κάθε λανθάνουσα τάση για περιπέτεια που ξεπετάγεται από την ψυχή στη σύντομη ζωή στη σάρκα. Να έχετε υπομονή! Μην μπείτε στον πειρασμό και επιδοθείτε αχαλίνωτα σε φτηνή και πρόστυχη περιπέτεια. Χαλιναγωγείστε την ενεργητικότητά σας και ελέγξτε τα πάθη σας. Να είστε ήρεμοι ενόσω περιμένετε το μεγαλοπρεπές ξεδίπλωμα μιας ατέρμονης καριέρας προοδευτικής περιπέτειας και συγκλονιστικής ανακάλυψης.
195:5.11 Μπερδεμένοι από την προέλευση του ανθρώπου, μη χάσετε το θέαμα του αιώνιου πεπρωμένου του. Μην ξεχνάτε ότι ο Ιησούς αγαπούσε ακόμα και τα μικρά παιδιά, και ότι ξεκαθάρισε για πάντα τη μεγάλη αξία της ανθρώπινης προσωπικότητας.
195:5.12 Καθώς θα επιθεωρείτε τον κόσμο, να θυμάστε ότι οι μαύρες κηλίδες του κακού, που θα παρατηρείτε, κάνουν την εμφάνισή τους πάνω στο λευκό υπόβαθρο του απόλυτου καλού. Να μη βλέπετε απλά λευκές κηλίδες καλού να δείχνουν τρισάθλιες πάνω στο μαύρο υπόβαθρο του κακού.
195:5.13 Όταν υπάρχει τόσο πολύ και καλή αλήθεια προς δημοσιοποίηση και διακήρυξη, γιατί πρέπει οι άνθρωποι να ασχολούνται τόσο πολύ με το κακό του κόσμου απλά και μόνο επειδή φαίνεται ότι υπάρχει; Οι ομορφιές των πνευματικών αξιών της αλήθειας προκαλούν μεγαλύτερη χαρά και ηθική εξύψωση από το φαινόμενο της φαυλότητας.
195:5.14 Στη θρησκεία, ο Ιησούς συνηγόρησε και ακολούθησε την εμπειρική μέθοδο, όπως η σύγχρονη επιστήμη επιδιώκει την τεχνική του πειραματισμού. Ανακαλύπτουμε το Θεό μέσα από τις οδηγίες της πνευματικής επίγνωσης, αλλά προσεγγίζουμε αυτή την επίγνωση της ψυχής μέσα από την αγάπη για το ωραίο, την επιδίωξη της αλήθειας, την πίστη στο καθήκον και τη λατρεία της θεϊκής καλοσύνης. Αλλά από όλες τις αξίες, η αγάπη είναι ο πραγματικός οδηγός προς την αληθινή επίγνωση.
¶ 6. Ο ΥΛΙΣΜΟΣ
195:6.1 Οι επιστήμονες έσπρωξαν ακούσια την ανθρωπότητα σ’ έναν υλιστικό πανικό. Ξεκίνησαν έναν απερίσκεπτο αγώνα δρόμου πάνω στην ηθική τράπεζα των αιώνων, αλλά αυτή η τράπεζα ανθρώπινης εμπειρίας έχει ευρύτατα πνευματικά αποθέματα. Μπορεί να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις που γίνονται γι αυτήν. Μόνο απερίσκεπτοι άνθρωποι πανικοβάλλονται για τους πνευματικούς πόρους της ανθρώπινης ράτσας. Όταν τελειώσει ο υλιστικός-κοσμικός πανικός, η θρησκεία του Ιησού δεν θα είναι χρεοκοπημένη. Η πνευματική τράπεζα της βασιλείας των ουρανών θα ξεπληρώνει την πίστη, την ελπίδα και την ηθική σιγουριά όλων εκείνων που την χρησιμοποίησαν σαν πηγή τους «στο Όνομά Του».
195:6.2 Άσχετα με το ποια μπορεί να είναι η φαινομενική διαμάχη μεταξύ του υλισμού και της διδασκαλίας του Ιησού, εσείς μπορείτε να αισθάνεστε σίγουροι ότι, στις επερχόμενες εποχές, η διδασκαλία του Κυρίου θα θριαμβεύσει ολοκληρωτικά. Στην πραγματικότητα, η αληθινή θρησκεία δεν μπορεί να αναμειχθεί σε οποιαδήποτε αμφισβήτηση με την επιστήμη, δεν ενδιαφέρεται καθόλου για τα πράγματα της ύλης. Η θρησκεία είναι απλά ουδέτερη, αλλά και φιλική με την επιστήμη, ενώ ενδιαφέρεται στον υπέρτατο βαθμό για τους επιστήμονες.
195:6.3 Η επιδίωξη της απλής γνώσης, χωρίς την επακόλουθη εξήγηση της ορθότητας και την πνευματική επίγνωση της θρησκευτικής εμπειρίας, τελικά οδηγεί σε απαισιοδοξία και απόγνωση. Λίγη γνώση δημιουργεί αληθινή σύγχυση.
195:6.4 Τον καιρό που γράφονται αυτά, το χειρότερο της υλιστικής εποχής πέρασε. Η μέρα μιας καλύτερης κατανόησης έχει ήδη αρχίσει να ανατέλλει. Τα μεγαλύτερα μυαλά του επιστημονικού κόσμου δεν είναι τελείως υλιστικά στη φιλοσοφία τους αλλά οι μέσοι άνθρωποι κλίνουν προς αυτή την κατεύθυνση σαν αποτέλεσμα προηγούμενων διδαχών. Όμως η εποχή αυτή του φυσικού ρεαλισμού αποτελεί μόνο ένα περαστικό συμβάν στη γήινη ζωή του ανθρώπου. Η σύγχρονη επιστήμη άφησε την αληθινή θρησκεία – τις διδαχές του Ιησού όπως αυτές ερμηνεύονται στη ζωή των πιστών της – ανέγγιχτη. Κάθε επιστήμη το κάνει αυτό για να καταστρέφει τις παιδιάστικες φαντασιώσεις των παρερμηνειών της ζωής.
195:6.5 Η επιστήμη είναι μια ποσοτική εμπειρία, η θρησκεία είναι μια ποιοτική εμπειρία, όσον αφορά τη ζωή του ανθρώπου στη γη. Η επιστήμη ασχολείται με τα φαινόμενα, η θρησκεία με προελεύσεις, αξίες και στόχους. Το να προσδιορίσει κανείς τις αιτίες για την εξήγηση των φυσικών φαινομένων είναι σαν να ομολογεί άγνοια των θεμελιωδών αρχών και στο τέλος ο επιστήμονας οδηγείται κατευθείαν πίσω στην πρώτη μεγάλη αιτία – τον Παγκόσμιο Πατέρα του Παραδείσου.
195:6.6 Η ορμητική πορεία, από την εποχή των θαυμάτων σε μια εποχή μηχανών, αποδείχτηκε συνταρακτική για τον άνθρωπο. Η ευφυΐα και η επιτηδειότητα των ψεύτικων φιλοσοφιών της μηχανοκρατίας αποδεικνύουν λανθασμένους τους μηχανιστικούς καβγάδες τους. Η μοιρολατρική ευστροφία του νου ενός υλιστή διαψεύδει πάντα τους ισχυρισμούς του ότι το σύμπαν είναι ένα τυφλό και χωρίς σκοπό ενεργειακό φαινόμενο.
195:6.7 Ο μηχανοκρατικός νατουραλισμός μερικών υποτιθέμενων μορφωμένων ανθρώπων και ο απερίσκεπτος υλισμός του απλοϊκού ανθρώπου ενδιαφέρονται και οι δυο αποκλειστικά για τα πράγματα. Στερούνται κάθε πραγματικής αξίας, επιδοκιμασίας και ικανοποίησης πνευματικής φύσης, όντας επίσης απαλλαγμένοι από πίστη, ελπίδα και αιώνια σιγουριά. Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της σύγχρονης ζωής είναι ότι ο άνθρωπος νομίζει πως είναι πολύ απασχολημένος να βρει χρόνο για πνευματικό στοχασμό και θρησκευτική αφοσίωση.
195:6.8 Ο υλισμός μετατρέπει τον άνθρωπο σε ένα άψυχο αυτόματο και τον σχηματίζει απλά σε αριθμητικό σύμβολο που προσπαθεί να βρει μια αδύναμη θέση στη μαθηματική φόρμουλα ενός πεζού και μηχανοκρατικού σύμπαντος. Αλλά από πού προέρχεται αυτό το ευρύτατο σύμπαν των μαθηματικών χωρίς έναν Αφέντη Μαθηματικό; Η επιστήμη μπορεί να μακρηγορήσει για τη διατήρηση της ύλης, αλλά η θρησκεία επικυρώνει τη διατήρηση της ψυχής των ανθρώπων – ενδιαφέρεται για την εμπειρία τους με τις πνευματικές πραγματικότητες και τις αιώνιες αξίες.
195:6.9 Ο σημερινός υλιστής κοινωνιολόγος αξιολογεί μια κοινότητα, κάνει μια αναφορά γι αυτή και αφήνει τους ανθρώπους όπως τους βρήκε. Χίλια εννιακόσια χρόνια πριν, αμόρφωτοι Γαλιλαίοι αξιολόγησαν τον Ιησού, που έδινε τη ζωή του σαν πνευματική συνεισφορά για την εσωτερική εμπειρία του ανθρώπου, και μετά βγήκαν στον κόσμο και περιφέρθηκαν σε όλη τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία[7][8].
195:6.10 Όμως, οι θρησκευτικοί ηγέτες κάνουν μεγάλο λάθος όταν προσπαθούν να καλέσουν το σύγχρονο άνθρωπο στην πνευματική μάχη με τους ήχους της σάλπιγγας του Μεσαίωνα. Η θρησκεία πρέπει να εφοδιαστεί με νέα και σύγχρονα συνθήματα. Ούτε η δημοκρατία αλλά ούτε καμία άλλη πολιτική πανάκεια θα πάρει τη θέση της πνευματικής προόδου. Οι ψεύτικες θρησκείες μπορεί να αντιπροσωπεύουν μια υπεκφυγή από την πραγματικότητα, αλλά ο Ιησούς με το ευαγγέλιό του έβαλε το θνητό άνθρωπο στην είσοδο για μια αιώνια πραγματικότητα πνευματικής προόδου.
195:6.11 Το να λένε ότι ο νους «ξεπήδησε» από την ύλη δεν εξηγεί τίποτε. Αν το σύμπαν ήταν απλά ένας μηχανισμός και ο νους μέρος της ύλης, δεν θα είχαμε ποτέ δυο διαφοροποιημένες ερμηνείες για κάθε φαινόμενο που παρατηρούμε. Η γνώση για την αλήθεια, την ομορφιά και την καλοσύνη δεν είναι έμφυτη ούτε για τη φυσική ούτε για τη χημεία. Μια μηχανή δεν μπορεί να γνωρίζει, πολύ λιγότερο να γνωρίζει την αλήθεια, να πεινάει για τη δικαιοσύνη και να αγαπά την καλοσύνη.
195:6.12 Η επιστήμη μπορεί να είναι φυσική, αλλά ο νους του επιστήμονα που διακρίνει την αλήθεια είναι υπερφυσικός. Η ύλη δεν γνωρίζει την αλήθεια, ούτε μπορεί να αγαπήσει το έλεος ούτε να χαίρεται με τις πνευματικές αλήθειες. Οι ηθικές πεποιθήσεις που βασίζονται στην πνευματική διαφώτιση και έχουν τη ρίζα τους στην ανθρώπινη εμπειρία είναι το ίδιο αληθινές και βέβαιες, όσο τα μαθηματικά πορίσματα που βασίζονται σε φυσικές παρατηρήσεις, αλλά σε κάποιο άλλου και ανώτερο επίπεδο.
195:6.13 Αν οι άνθρωποι ήταν μόνο μηχανές, θα αντιδρούσαν λιγότερο ή περισσότερο ομοιόμορφα σε ένα υλικό σύμπαν. Η ατομικότητα, πολύ λιγότερο η προσωπικότητα, δεν θα υπήρχαν.
195:6.14 Το γεγονός της απόλυτης μηχανοκρατίας του Παραδείσου στο κέντρο του σύμπαντος των συμπάντων, μπροστά στην απεριόριστη θέληση της Δεύτερης Πηγής και Κέντρου, κάνει βέβαιο για πάντα ότι οι καθορίζοντες δεν είναι ο αποκλειστικός κανόνας του Κόσμου. Ο υλισμός είναι εκεί, αλλά δεν έχει την αποκλειστικότητα, ο μηχανισμός είναι εκεί, αλλά δεν είναι απεριόριστος, ο ντετερμινισμός είναι εκεί, αλλά δεν είναι μόνος.
195:6.15 Το πεπερασμένο σύμπαν της ύλης θα μπορούσε τελικά να γίνει ομοιόμορφο και καθοριστικό αλλά με τη συνδυασμένη παρουσία του νου και του πνεύματος. Η επίδραση του κοσμικού νου εγχέει αδιάλειπτα αυθορμητισμό ακόμα και στους υλικούς κόσμους.
195:6.16 Η ελευθερία ή η πρωτοβουλία σε κάθε περιοχή της ύπαρξης είναι άμεσα ανάλογη με το βαθμό της πνευματικής επιρροής και του ελέγχου του κοσμικού νου[9]. Δηλαδή, σε ανθρώπινη εμπειρία, το βαθμό της πραγματικότητας της εκτέλεσης του «θελήματος του Πατέρα». Και έτσι, όταν ξεκινήσετε κάποτε για να ανακαλύψετε το Θεό, αυτή είναι η τελειωτική απόδειξη ότι ο Θεός σας έχει ήδη ανακαλύψει.
195:6.17 Η ειλικρινής επιδίωξη της καλοσύνης, της ομορφιάς και της αλήθειας οδηγεί στο Θεό. Και κάθε επιστημονική ανακάλυψη επιδεικνύει την ύπαρξη της ελευθερίας και της ομοιομορφίας στο σύμπαν. Ο εξερευνητής ήταν ελεύθερος να κάνει την ανακάλυψη. Το ανακαλυφθέν πράγμα είναι πραγματικό και προφανώς ομοιογενές, διαφορετικά δεν θα μπορούσε να είχε γίνει γνωστό σαν πράγμα.
¶ 7. ΤΟ ΤΡΩΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΤΟΥ ΥΛΙΣΜΟΥ
195:7.1 Πόσο ανόητο είναι για τον υλιστή άνθρωπο να επιτρέπει σε τόσο τρωτές θεωρίες, όπως εκείνες του μηχανοκρατικού σύμπαντος, να τον αποστερούν από τα τεράστια πνευματικά αποθέματα της προσωπικής εμπειρίας με την αληθινή θρησκεία. Τα γεγονότα δεν φιλονικούν με την αληθινή πνευματική πίστη, οι θεωρίες μπορεί. Καλύτερα η επιστήμη να είναι αφοσιωμένη στην καταστροφή της δεισιδαιμονίας παρά να επιχειρεί την ανατροπή της θρησκευτικής πίστης – της ανθρώπινης πίστης στις πνευματικές πραγματικότητες και στις θείες αξίες.
195:7.2 Η επιστήμη θα πρέπει να κάνει από υλιστικής άποψης στον άνθρωπο ό,τι κάνει η θρησκεία γι αυτόν πνευματικά: να επεκτείνει τον ορίζοντά του και να διευρύνει την προσωπικότητά του. Η αληθινή επιστήμη μπορεί να μην φιλονικεί επί μακρόν με την αληθινή θρησκεία. Η «επιστημονική μέθοδος» είναι απλά μια πνευματική μετρική ράβδος με την οποία μετράμε τις υλικές περιπέτειες και τα φυσικά επιτεύγματα. Αλλά το να είναι κανείς υλιστής και ολοκληρωτικά διανοούμενος, είναι εντελώς άχρηστο για την αποτίμηση των πνευματικών αληθειών και των θρησκευτικών εμπειριών.
195:7.3 Η ασυνέπεια του σύγχρονου μηχανοκράτη είναι: Αν αυτό ήταν απλά ένα υλικό σύμπαν και ο άνθρωπος μόνο μια μηχανή, ένας τέτοιος άνθρωπος θα ήταν εντελώς ανίκανος να αναγνωρίσει τον εαυτό του σαν μια τέτοια μηχανή, και παρόμοια ένας τέτοιος άνθρωπος-μηχανή δεν θα είχε καθόλου συνείδηση του γεγονότος της ύπαρξης ενός τέτοιου υλικού σύμπαντος. Ο υλιστικός φόβος και η απόγνωση μιας μηχανοκρατικής επιστήμης απέτυχε να αναγνωρίσει το γεγονός ότι ο νους του επιστήμονα κατοικείται από το πνεύμα και του οποίου η σούπερ-υλιστική επίγνωση δημιουργεί αυτές τις λανθασμένες και αντιφατικές γνώσεις ενός μηχανοκρατικού σύμπαντος.
195:7.4 Οι αξίες του Παράδεισου για την αιωνιότητα και το άπειρο, την αλήθεια, την ομορφιά και την καλοσύνη, είναι κρυμμένες μέσα στα φαινόμενα των συμπάντων του χωροχρόνου. Αλλά χρειάζεται το μάτι της πίστης ενός αναγεννημένου θνητού για να ανιχνεύσει και να διακρίνει αυτές τις πνευματικές αξίες.
195:7.5 Οι αλήθειες και οι αξίες της πνευματικής προόδου δεν είναι «ψυχολογική προέκταση» - μια απλή ακτινοβόλα ονειροπόληση του υλικού νου. Αυτά τα πράγματα είναι οι πνευματικοί προσχεδιασμοί του ενοικούντος Προσαρμοστή, του πνεύματος του Θεού που ζει στο νου του ανθρώπου. Και μην αφήνετε τα επιπόλαια ενδιαφέροντά σας με τα ανεπαίσθητα φευγαλέα ευρήματα της «σχετικότητας» να διαταράξουν τη γνώση σας για την αιωνιότητα και την απεραντοσύνη του Θεού. Και σε κάθε σας ερέθισμα που αφορά την αναγκαιότητα της αυτο-έκφρασης, μην κάνετε το λάθος και παραλείψετε να παράσχετε για τη δήλωση του Προσαρμοστή, την εκδήλωση του πραγματικού και καλύτερου εαυτού σας.
195:7.6 Αν αυτό ήταν μόνο ένα υλικό σύμπαν, ο υλικός άνθρωπος δεν θα ήταν ποτέ ικανός να φτάσει στη θεωρία του μηχανοκρατικού χαρακτήρα μιας τόσο αποκλειστικά υλικής ύπαρξης. Αυτή η πολύ μηχανοκρατική θεωρία του σύμπαντος είναι αφ’ εαυτής, ένα μη υλιστικό φαινόμενο του νου, και όλος ο νους έχει μη υλιστική καταγωγή, άσχετα με το πόσο επιμελώς εμφανίζεται ότι είναι προετοιμασμένος υλιστικά και μηχανοκρατικά ελεγχόμενος.
195:7.7 Ο επί μέρους εξελισσόμενος διανοητικός μηχανισμός του θνητού ανθρώπου δεν υπερπροικίζεται με συνέπεια και σοφία. Η έπαρση του ανθρώπου συχνά ξεπερνά ή ξεγλιστρά από τη λογική του.
195:7.8 Η τέλεια απαισιοδοξία του πιο πεσιμιστή υλιστή είναι, από μόνη της, επαρκής απόδειξη ότι το σύμπαν του πεσιμιστή δεν είναι πλήρως υλιστικό. Η αισιοδοξία και η απαισιοδοξία είναι γνωστικές αντιδράσεις ενός νου συνειδητού αξιών καθώς επίσης και γεγονότων. Αν το σύμπαν ήταν πραγματικά αυτό που θεωρεί ο υλιστής πως είναι, ο άνθρωπος, σαν ανθρώπινη μηχανή, θα ήταν απαλλαγμένος από κάθε συνειδητή αντίληψη αυτού του γεγονότος. Χωρίς τη συνειδητοποίηση της θεωρίας των αξιών μέσα στον αναγεννημένο από το πνεύμα νου, το γεγονός του υλιστικού σύμπαντος και τα μηχανοκρατικά φαινόμενα της συμπαντικής λειτουργίας δεν θα ήταν καθόλου αναγνωρίσιμα από τον άνθρωπο. Μια μηχανή δεν μπορεί να έχει συνείδηση της φύσης ή της αξίας μιας άλλης μηχανής.
195:7.9 Μια μηχανοκρατική φιλοσοφία ζωής και το σύμπαν δεν μπορούν να είναι επιστημονικά επειδή απλά η επιστήμη αναγνωρίζει και συναναστρέφεται μόνο με υλικά και γεγονότα. Η φιλοσοφία είναι αναπόφευκτα πάνω από την επιστήμη, ο άνθρωπος είναι ένα υλικό γεγονός της φύσης, αλλά η ζωή του είναι ένα φαινόμενο που ξεπερνάει τα υλικά επίπεδα της φύσης στο ότι παρουσιάζει τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του ελέγχου του νου και τις δημιουργικές ιδιότητες του πνεύματος.
195:7.10 Η ειλικρινής προσπάθεια του ανθρώπου να γίνει μηχανοκρατικός απεικονίζει το τραγικό φαινόμενο της μάταιης προσπάθειας, του ανθρώπου εκείνου, να αυτοκτονήσει νοητικά και ηθικά. Αλλά δεν μπορεί να το κάνει.
195:7.11 Αν το σύμπαν ήταν μόνο ύλη και ο άνθρωπος μόνο μηχανή, δεν θα υπήρχε επιστήμη να ενθαρρύνει τον επιστήμονα ώστε να διεκδικεί αυτή τη μηχανοποίηση του σύμπαντος. Οι μηχανές δεν μπορούν να μετρούν, να αρχειοθετούν, ούτε αποτιμούν τους εαυτούς τους. Ένα τέτοιο επιστημονικό έργο μπορεί να εκτελεστεί μόνο από μερικές οντότητες πάνω από την κατάσταση της μηχανής.
195:7.12 Αν η πραγματικότητα του σύμπαντος είναι μόνο μια μεγάλη μηχανή, τότε ο άνθρωπος πρέπει να είναι έξω από το σύμπαν και χώρια από αυτό για να αναγνωρίζει ένα τέτοιο γεγονός και να έχει επίγνωση μιας τέτοιας αποτίμησης.
195:7.13 Αν ο άνθρωπος είναι μόνο μια μηχανή, με ποια τεχνική πιστεύει ή ισχυρίζεται αυτός ο άνθρωπος ότι γνωρίζει πως είναι μόνο μηχανή; Η εμπειρία τού να έχει κανείς επίγνωση της αποτίμησης του εαυτού του δεν είναι ποτέ χαρακτηριστικό μιας απλής μηχανής. Ένας συνειδητοποιημένος και δηλωμένος μηχανικός είναι η καλύτερη δυνατή απάντηση στη μηχανοκρατία. Αν ο υλισμός ήταν γεγονός, δεν θα υπήρχε μηχανικός με επίγνωση. Αληθεύει επίσης ότι κανείς πρέπει πρώτα να είναι ηθικό άτομο πριν μπορέσει να εκτελέσει ανήθικες πράξεις.
195:7.14 Ο απόλυτος ισχυρισμός του υλισμού υπαινίσσεται μια σούπερ υλική συνείδηση του νου η οποία υποτίθεται ότι επιβεβαιώνει αυτό το δόγμα. Η μηχανοκρατία μπορεί να χειροτερεύει, αλλά δεν μπορεί να προοδεύει. Οι μηχανές δεν σκέπτονται, δεν δημιουργούν, δεν ονειρεύονται, δεν έχουν φιλοδοξίες, δεν έχουν ιδανικά, δεν πεινούν για την αλήθεια, ή δεν διψούν για τη δικαιοσύνη. Δεν υποκινούνται οι ζωές του από το πάθος να υπηρετήσουν άλλες μηχανές και δεν διαλέγουν σαν σκοπό αιώνιας προόδου το εξαίσιο καθήκον της εύρεσης του Θεού και της προσπάθειας να γίνουν σαν κι αυτόν. Οι μηχανές δεν έχουν διανόηση, συναίσθημα, αισθητική, ηθική ή πνευματικότητα.
195:7.15 Η τέχνη αποδεικνύει ότι ο άνθρωπος δεν είναι μηχανή, αλλά δεν αποδεικνύει ότι είναι πνευματικά αθάνατος. Η τέχνη είναι μοροντιανά θνητή, το ενδιάμεσο πεδίο μεταξύ του ανθρώπου της ύλης, και του ανθρώπου του πνεύματος. Η ποίηση είναι μια προσπάθεια να ξεφύγει από την υλική πραγματικότητα προς τις πνευματικές αξίες.
195:7.16 Σε ένα ανώτερο πολιτισμό, η τέχνη εξανθρωπίζει την επιστήμη, ενώ με τη σειρά της αυτή αποπνευματοποιείται από την αληθινή θρησκεία – την επίγνωση των πνευματικών και αιώνιων αξιών. Η τέχνη εκφράζει την ανθρώπινη αποτίμηση μέσα στο χωρόχρονο της πραγματικότητας. Η θρησκεία είναι ο θεϊκός εναγκαλισμός των κοσμικών αξιών και συνεπάγεται την αιώνια πρόοδο μέσα στην πνευματική άνοδο και επέκταση. Η τέχνη του χρόνου είναι επικίνδυνη μόνο όταν γίνεται τυφλή στα πνευματικά κριτήρια των θεϊκών προτύπων, τα οποία αντανακλά η αιωνιότητα σαν σκιές τής πραγματικότητας του χρόνου. Η αληθινή τέχνη είναι αποτελεσματική παραποίηση των υλικών πραγμάτων της ζωής. Η θρησκεία είναι η εξευγενιστική μεταμόρφωση των υλικών γεγονότων της ζωής, και δεν σταματά ποτέ να αποτιμά πνευματικά την τέχνη.
195:7.17 Πόσο ανόητο να υποθέτετε ότι ένα αυτόματο μπορεί να καταλάβει τη φιλοσοφία του αυτοματισμού, και πόσο γελοίο ότι θα μπορέσει να αποκτήσει παρόμοια γνώση για άλλα αυτόματα συντρόφους!
195:7.18 Οποιαδήποτε επιστημονική ερμηνεία του υλικού σύμπαντος είναι χωρίς αξία εκτός και αν παρέχει την πρέπουσα αναγνώριση για τον επιστήμονα. Καμία εκτίμηση τέχνης δεν είναι γνήσια εκτός και αν παρέχει αναγνώριση και για τον καλλιτέχνη. Καμία αποτίμηση ηθικής δεν αξίζει εκτός και αν περιλαμβάνει και τον ηθικοδιδάσκαλο. Καμία αναγνώριση φιλοσοφίας δεν εποικοδομεί ηθικά εάν αγνοεί τον φιλόσοφο, και η θρησκεία δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την πραγματική εμπειρία του θρησκευόμενου, ο οποίος δια μέσου αυτής της απόλυτης εμπειρίας, αναζητά να βρει το Θεό και να τον γνωρίσει. Παρόμοια και το σύμπαν των συμπάντων είναι άνευ σημασίας χωρίς το ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ, τον άπειρο Θεό που το έφτιαξε και το διευθύνει χωρίς σταματημό.
195:7.19 Οι μηχανοκράτες – ανθρωπιστές – τείνουν να παρασυρθούν με τα υλιστικά ρεύματα. Οι ιδεολόγοι και οι πνευματικοί άνθρωποι τολμούν να χρησιμοποιήσουν τα κουπιά τους με εξυπνάδα και σθένος για να τροποποιήσουν την φαινομενικά καθαρά υλιστική πορεία των ενεργειακών ρευμάτων.
195:7.20 Η επιστήμη ζει από τους μαθηματικούς του νου. Η μουσική εκφράζει το ρυθμό των συναισθημάτων. Η θρησκεία είναι ο πνευματικός ρυθμός της ψυχής μέσα στην αρμονία του χωροχρόνου με τα υψηλότερα και αιώνια μελωδικά μέτρα του Απείρου. Η θρησκευτική εμπειρία είναι κάτι στην ανθρώπινη ζωή που είναι αληθινά υπεράνω των μαθηματικών.
195:7.21 Στη γλώσσα, ένα αλφάβητο παριστάνει το μηχανισμό του υλισμού, ενώ οι λέξεις που εκφράζουν το νόημα χιλιάδων σκέψεων, μεγάλων ιδεών και ευγενικών ιδανικών – αγάπης και μίσους, δειλίας και θάρρους – παριστάνουν τις επιδόσεις του νου μέσα στην εμβέλεια που καθορίζεται από τον υλικό και πνευματικό νόμο, κατευθύνεται από τη δήλωση της επιθυμίας της προσωπικότητας και ορίζεται από το έμφυτο χάρισμα το σχετικό με την κατάσταση.
195:7.22 Το σύμπαν δεν είναι όπως οι νόμοι, οι μηχανισμοί και οι σταθερές που ανακαλύπτει ο επιστήμονας, και τους οποίους θεωρεί σαν επιστήμη, αλλά αντίθετα σαν τον περίεργο, σκεπτόμενο, επιλεκτικό, δημιουργικό, συνεργαζόμενο και οξυδερκή επιστήμονα που παρατηρεί με τον τρόπο αυτό συμπαντικά φαινόμενα και καταχωρεί τα μαθηματικά γεγονότα που είναι έμφυτα στις μηχανοκρατούμενες φάσεις της υλικής πλευράς της δημιουργίας. Ούτε είναι το σύμπαν σαν την τέχνη του καλλιτέχνη, αλλά αντίθετα σαν τον αγωνιζόμενο, ονειροπόλο, φιλόδοξο και προοδευτικό καλλιτέχνη που αναζητά να ξεπεράσει τα όρια του κόσμου των υλικών πραγμάτων σε μια προσπάθεια να επιτύχει ένα πνευματικό στόχο.
195:7.23 Ο επιστήμονας, όχι η επιστήμη, αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα ενός εξελισσόμενου και προοδευτικού σύμπαντος από ενέργεια και ύλη. Ο καλλιτέχνης, όχι η τέχνη, επιδεικνύει την ύπαρξη του μεταβατικού μοροντιανού κόσμου που μεσολαβεί μεταξύ της υλικής ύπαρξης και της πνευματικής ελευθερίας. Ο θρησκευόμενος, όχι η θρησκεία, αποδεικνύει την ύπαρξη του πνεύματος και των θεϊκών αξιών που θα συναντήσει κανείς στην πρόοδο της αιωνιότητας.
¶ 8. ΛΑΪΚΟΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΣ
195:8.1 Όμως ακόμα και μετά τη λίγο ή πολύ συντριβή του υλισμού και της μηχανοκρατίας, η καταστρεπτική επίδραση του υλισμού του εικοστού αιώνα θα καταρρακώνει την πνευματική εμπειρία εκατομμυρίων ανυποψίαστων ψυχών.
195:8.2 Ο σύγχρονος υλισμός καλλιεργήθηκε από δυο παγκόσμιες επιρροές. Πατέρας του υλισμού ήταν η στενόμυαλη και αθεϊστική νοοτροπία της επιστήμης του δέκατου ένατου και εικοστού αιώνα – η επονομαζόμενη επιστήμη της αθεΐας. Η μητέρα του σύγχρονου υλισμού ήταν η δεσποτική μεσαιωνική Χριστιανική εκκλησία. Ο υλισμός έκανε την αρχή του σαν μια αυξανόμενη διαμαρτυρία κατά της σχεδόν απόλυτης κυριαρχίας του Δυτικού πολιτισμού από την κατεστημένη Χριστιανική εκκλησία.
195:8.3 Την εποχή της αποκάλυψης αυτής, το επικρατούν διανοητικό και φιλοσοφικό κλίμα της Ευρωπαϊκής και της Αμερικανικής ζωής είναι αποφασιστικά εγκόσμιο – ουμανιστικό. Επί τριακόσια χρόνια η Δυτική σκέψη σταδιακά εκλαϊκεύτηκε. Η θρησκεία έγινε όλο και πιο πολύ μια ονομαστική επιρροή, κατά μεγάλο μέρος μια τυπολατρική άσκηση. Η πλειονότητα αυτών που ονομάζονται Χριστιανοί του Δυτικού πολιτισμού είναι, ασυνείδητοι μεν, πραγματικοί δε λαϊκιστές.
195:8.4 Χρειάζεται μεγάλη δύναμη, μια ισχυρή επιρροή, για να ελευθερωθεί η σκέψη και η ζωή των Δυτικών ανθρώπων από το μαραμένο αγκάλιασμα του δεσποτισμού της εκκλησιαστικής κυριαρχίας. Ο λαϊκισμός πράγματι έσπασε τα δεσμά του ελέγχου της εκκλησίας και τώρα με τη σειρά του απειλεί να εγκαθιδρύσει ένα νέο και άθεο τύπο επιβολής στην καρδιά και τη σκέψη του σύγχρονου ανθρώπου. Το τυραννικό και δικτατορικό πολιτικό κράτος είναι ο άμεσος απόγονος του επιστημονικού υλισμού και του φιλοσοφικού λαϊκισμού. Ο υλισμός μόλις ελευθερώσει τον άνθρωπο από την κυριαρχία της κατεστημένης εκκλησίας, θα τον ξεπουλήσει παραδίνοντάς τον στη δουλική αιχμαλωσία του ολοκληρωτικού κράτους. Ο υλισμός ελευθερώνει τον άνθρωπο από την εκκλησιαστική δουλεία μόνο και μόνο για να τον εγκαταλείψει στην τυραννία της πολιτικής και οικονομικής δουλείας.
195:8.5 Ο υλισμός αρνείται το Θεό, ο λαϊκισμός απλά τον αγνοεί. Τουλάχιστον αυτή ήταν η πρόσφατη στάση του[10]. Πιο τελευταία, ο λαϊκισμός προσέλαβε μια περισσότερο επιθετική στάση, αξιώνοντας να πάρει τη θέση της θρησκείας της οποίας η δεσποτική αιχμαλωσία του αντιστάθηκε κάποτε. Ο λαϊκισμός του εικοστού αιώνα τείνει να επιβεβαιώσει ότι ο άνθρωπος δεν χρειάζεται το Θεό. Αλλά προσέξτε! Αυτή η άθεη φιλοσοφία της ανθρώπινης κοινωνίας θα οδηγήσει μόνο σε αναβρασμό, εχθρότητα, δυστυχία, πόλεμο και παγκόσμια καταστροφή.
195:8.6 Ο λαϊκισμός δεν μπορεί να φέρει ποτέ ειρήνη στην ανθρωπότητα. Τίποτα δεν μπορεί να πάρει τη θέση του Θεού στην ανθρώπινη κοινωνία. Αλλά σημειώστε καλά! Μη βιαστείτε να υποκύψετε στα προνομιακά κέρδη της λαϊκής εξέγερσης από τον εκκλησιαστικό δεσποτισμό. Ο Δυτικός πολιτισμός σήμερα απολαμβάνει πολλές ελευθερίες και ικανοποιήσεις σαν αποτέλεσμα της λαϊκής εξέγερσης. Το μεγάλο σφάλμα του λαϊκισμού ήταν αυτό: αντιδρώντας ενάντια στον σχεδόν ολοκληρωτικό έλεγχο της ζωής από την εκκλησιαστική εξουσία, και μετά την επίτευξη της απελευθέρωσης από μια τέτοια εκκλησιαστική τυραννία, οι λαϊκιστές συνέχισαν την εξέγερσή τους κατά του ίδιου του Θεού, μερικές φορές σιωπηρά και μερικές φορές ανοιχτά.
195:8.7 Στην ανταρσία των λαϊκιστών εσείς οφείλετε την καταπληκτική δημιουργικότητα της Αμερικανικής βιομηχανίας και την πρωτάκουστη υλική πρόοδο του Δυτικού πολιτισμού. Και επειδή η ανταρσία των λαϊκιστών το παράκανε και έχασε την επαφή με το Θεό και την αληθινή θρησκεία, ακολούθησαν επίσης οι απροσδόκητοι παγκόσμιοι πόλεμοι και η διεθνής αστάθεια.
195:8.8 Δεν είναι απαραίτητο να θυσιάσετε την πίστη στο Θεό για να απολαύσετε τα επιτεύγματα της σύγχρονης λαϊκής εξέγερσης: ανεκτικότητα, κοινωνική πρόνοια, δημοκρατική διακυβέρνηση, και αστική ελευθερία. Δεν ήταν απαραίτητο για τους λαϊκιστές να ανταγωνιστούν την αληθινή θρησκεία για να προωθήσουν την επιστήμη και να προαγάγουν την εκπαίδευση.
195:8.9 Ο λαϊκισμός όμως δεν είναι ο μοναδικός γονιός όλων αυτών των πρόσφατων επιτευγμάτων στην καλυτέρευση της ζωής. Πίσω από τα επιτεύγματα του εικοστού αιώνα δεν είναι μόνο η επιστήμη και ο λαϊκισμός αλλά επίσης το παραγνωρισμένο και ανομολόγητο πνευματικό έργο και η ζωή και η διδασκαλία του Ιησού του Ναζωραίου.
195:8.10 Χωρίς Θεό, χωρίς θρησκεία, ο επιστημονικός λαϊκισμός δεν μπορεί ποτέ να συντονίσει τις δυνάμεις του, να εναρμονίσει τα αποκλίνοντα και ανταγωνιστικά του ενδιαφέροντα, φυλές και εθνικισμούς. Η λαϊκή αυτή ανθρώπινη κοινωνία, παρόλα τα ασύγκριτα υλικά επιτεύγματά της, βαθμιαία αποσυντίθεται. Η κύρια συνεκτική δύναμη που ανθίσταται σε αυτή την αποσύνθεση του ανταγωνισμού είναι ο εθνικισμός. Και ο εθνικισμός είναι το κύριο εμπόδιο για την παγκόσμια ειρήνη.
195:8.11 Η έμφυτη αδυναμία του λαϊκισμού είναι ότι απορρίπτει την ηθική και τη θρησκεία για την πολιτική και την εξουσία. Δεν μπορείτε να εδραιώσετε την αδελφότητα των ανθρώπων ενόσω αγνοείτε ή αρνείστε την πατρότητα του Θεού.
195:8.12 Ο λαϊκός κοινωνικός και πολιτικός οπτιμισμός είναι μια ψευδαίσθηση. Χωρίς Θεό, ούτε ελευθερία και ανεξαρτησία, ούτε φτώχια και πλούτος θα οδηγήσουν στην ειρήνη.
195:8.13 Ο απόλυτος υλισμός της επιστήμης, της εκπαίδευσης, της βιομηχανίας και της κοινωνίας μπορεί να οδηγήσει μόνο στην καταστροφή. Κατά τη διάρκεια του πρώτου τρίτου του εικοστού αιώνα οι Ουραντιανοί σκότωσαν περισσότερα ανθρώπινα πλάσματα από όσους σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια όλης της χριστιανικής περιόδου μέχρι σήμερα. Και αυτή είναι μόνο η αρχή του φριχτού θερισμού του υλισμού και του λαϊκισμού. Θα επέλθει ακόμα μεγαλύτερη καταστροφή.
¶ 9. ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ
195:9.1 Μη παραβλέψετε την αξία της πνευματικής κληρονομιάς σας, τον ποταμό της αλήθειας που κατεβαίνει δια μέσου των αιώνων, ακόμα και στα στείρα χρόνια της υλιστικής και λαϊκιστικής εποχής. Σε όλες τις επάξιες προσπάθειές σας να απαλλαγείτε από τα δεισιδαίμονα δόγματα των παρελθόντων καιρών, σιγουρευτείτε ότι κρατάτε γερά την αιώνια αλήθεια. Αλλά έχετε υπομονή! Όταν η παρούσα δεισιδαιμονική εξέγερση τερματισθεί, οι αλήθειες του ευαγγελίου του Ιησού θα παραμείνουν μεγαλοπρεπείς για να φωτίζουν ένα καινούργιο και καλύτερο δρόμο.
195:9.2 Αλλά ο παγανιστικός και προσαρμοσμένος στις κοινωνικές ανάγκες Χριστιανισμός βοηθά στην ανάγκη της νέας σύνδεσης με την ασυμβίβαστη διδασκαλία του Ιησού. Μαραζώνει από την έλλειψη ενός νέου οράματος της γήινης ζωής του Κυρίου. Μια νέα και πιο ολοκληρωμένη αποκάλυψη της θρησκείας του Ιησού προορίζεται να κυριεύσει μια αυτοκρατορία υλισμού και λαϊκισμού και να ανατρέψει μια παγκόσμια επικράτεια μηχανοκρατικού νατουραλισμού. Η Ουράντια ριγεί τώρα ευρισκόμενη στο απόλυτο χείλος μιας από τις πιο εκπληκτικές και γοητευτικές εποχές κοινωνικής επαναρύθμισης, κοινωνικής αναζωογόνησης και πνευματικής διαφώτισης.
195:9.3 Οι διδασκαλίες του Ιησού, αν και τα μέγιστα τροποποιημένες, επιβίωσαν των μυστικιστικών θρησκειών της εποχής της γέννησής τους, της δεισιδαιμονίας του Μεσαίωνα και ακόμα και σήμερα επιβάλλονται αργά του υλισμού, της μηχανοκρατίας και του λαϊκισμού του εικοστού αιώνα. Και τέτοιες εποχές μεγάλων δοκιμασιών και επαπειλούμενης ήττας είναι πάντοτε εποχές μεγάλων αποκαλύψεων.
195:9.4 Η θρησκεία όντως χρειάζεται καινούργιους ηγέτες, πνευματικούς άνδρες και γυναίκες που θα τολμήσουν να βασιστούν μόνο στον Ιησού και στις ασύγκριτες διδασκαλίες του. Αν ο Χριστιανισμός επιμείνει στο να παραμελεί την πνευματική αποστολή του ενώ θα συνεχίζει να ασχολείται με κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα, η πνευματική αναγέννηση πρέπει να περιμένει τον ερχομό αυτών των νέων διδασκάλων της θρησκείας του Ιησού, που θα είναι αποκλειστικά αφιερωμένοι στην πνευματική ανάπλαση των ανθρώπων. Και μετά αυτές οι αναγεννημένες από το πνεύμα ψυχές γρήγορα θα αποτελέσουν τα εφόδια για την αρχηγία και την απαραίτητη έμπνευση για την κοινωνική, ηθική, οικονομική και πολιτική αναδιοργάνωση του κόσμου.
195:9.5 Η σύγχρονη εποχή θα αρνηθεί να δεχτεί μια θρησκεία που θα είναι ασύμβατη με γεγονότα και δεν θα εναρμονίζεται με τις υψηλότερες αρχές της για αλήθεια, ομορφιά και καλοσύνη. Η ώρα σημαίνει για μιαν εκ νέου ανακάλυψη των αληθινών και αυθεντικών θεμελίων του σημερινού παραλλαγμένου και συμβιβασμένου Χριστιανισμού – την πραγματική ζωή και τις διδασκαλίες του Ιησού.
195:9.6 Ο πρωτόγονος άνθρωπος ζούσε μια ζωή στη δεισιδαιμονική αιχμαλωσία του θρησκευτικού φόβου. Οι σύγχρονοι, πολιτισμένοι άνθρωποι φοβούνται τη σκέψη να βρεθούν κάτω από την κυριαρχία ισχυρών θρησκευτικών πεποιθήσεων. Ο σκεπτόμενος άνθρωπος φοβόταν πάντα μήπως γαντζωθεί από μια θρησκεία. Όταν μια ισχυρή και δραστήρια θρησκεία απειλεί να τον κυριεύσει, αυτός προσπαθεί σταθερά να το αιτιολογήσει, να το περιβάλλει με παραδόσεις και να το θεωρήσει σαν κατεστημένο ελπίζοντας να πάρει πάλι τον έλεγχο. Αλλά με μια τέτοια διαδικασία, ακόμα και μια εξ αποκαλύψεως θρησκεία γίνεται κατασκεύασμα του ανθρώπου και ελεγχόμενη από τον άνθρωπο. Οι σύγχρονοι άνδρες και γυναίκες της διανόησης αποφεύγουν με επιδεξιότητα τη θρησκεία του Ιησού εξαιτίας των φόβων τους για το τι αυτή θα κάνει σε αυτούς – και με αυτούς. Και όλοι αυτοί οι φόβοι καλώς είναι υπαρκτοί. Η θρησκεία του Ιησού, πραγματικά, κυριεύει και μεταμορφώνει τους πιστούς της, απαιτώντας οι άνθρωποι να αφιερώσουν τις ζωές τους στην αναζήτηση της γνώσης του θελήματος του ουράνιου Πατέρα και αξιώνοντας να καταναλώσουν την ενεργητικότητα της ζωής τους στην ανιδιοτελή υπηρεσία της αδελφότητας του ανθρώπου.
195:9.7 Εγωιστές άνδρες και γυναίκες απλά δεν θα πληρώσουν αυτό το τίμημα, ακόμα και για το μεγαλύτερο πνευματικό θησαυρό που μπορεί να προσφερθεί σε θνητό άνθρωπο. Μόνον όταν ο άνθρωπος έχει βγει ικανοποιητικά από την πλάνη του, εξαιτίας των θλιβερών απογοητεύσεων, που είναι επακόλουθες της ανόητης και απατηλής επιδίωξης του εγωισμού, και της συνεπαγόμενης ανακάλυψης της στειρότητας της τυπικής θρησκείας, τότε μόνο θα είναι διατεθειμένος να επιστρέψει με όλη του την καρδιά στο ευαγγέλιο της βασιλείας, τη θρησκεία του Ιησού του Ναζωραίου.
195:9.8 Ο κόσμος χρειάζεται περισσότερο μια θρησκεία από πρώτο χέρι. Ακόμα και ο Χριστιανισμός – η καλύτερη από τις θρησκείες του εικοστού αιώνα – δεν είναι μόνο μια θρησκεία γύρω από τον Ιησού, αλλά είναι τόσο πολύ μία (θρησκεία) που οι άνθρωποι βιώνουν από δεύτερο χέρι. Παίρνουν πλήρως τη θρησκεία τους, όπως τους μεταβιβάζεται από τους παραδεκτούς θρησκευτικούς αρχηγούς τους. Ποια αφύπνιση θα βίωνε ο κόσμος αν μπορούσε μόνο να δει τον Ιησού όπως πραγματικά έζησε στη γη και να γνωρίσει από πρώτο χέρι τη διδασκαλία του για την οποία έδωσε τη ζωή του! Περιγραφικά λόγια ωραίων πραγμάτων δεν μπορούν να συγκινήσουν το ίδιο όπως η οπτική αντίληψη γι αυτά, ούτε μπορούν δογματικές κουβέντες να εμπνεύσουν τις ανθρώπινες ψυχές όπως η εμπειρία της γνωριμίας με το Θεό. Η προσδοκούσα πίστη όμως θα κρατήσει για πάντα ανοιχτή την πόρτα της ελπίδας της ανθρώπινης ψυχής για την είσοδο των αιώνιων πνευματικών αληθειών των θεϊκών αξιών του υπερπέραν[11].
195:9.9 Ο Χριστιανισμός είχε το θάρρος να χαμηλώσει τα ιδανικά του μπροστά στην πρόκληση της ανθρώπινης απληστίας, της πολεμικής τρέλας και της λαχτάρας για δύναμη, αλλά η θρησκεία του Ιησού παραμένει σαν η άσπιλη και υπερβατική πνευματική πρόσκληση, που καλεί την καλύτερη πλευρά του ανθρώπου να υψωθεί πάνω από όλα αυτά τα κληροδοτήματα της ζωικής εξέλιξης και με τη χάρη, να αγγίξει τα ηθικά ύψη του αληθινού ανθρώπινου πεπρωμένου.
195:9.10 Ο Χριστιανισμός απειλείται με αργό θάνατο από την τυπολατρία, την υπεροργάνωση, το διανοουμενίστικο κίνημα, και άλλες μη πνευματικές τάσεις. Η σύγχρονη Χριστιανική εκκλησία δεν είναι αυτή η αδελφότητα των δυναμικών πιστών, όπως παράγγελνε συνεχώς ο Ιησούς, για να πραγματοποιηθεί η πνευματική μεταμόρφωση των διαδοχικών γενεών της ανθρωπότητας.
195:9.11 Ο επονομαζόμενος Χριστιανισμός έχει γίνει ένα κοινωνικό και πολιτιστικό κίνημα καθώς επίσης και ένα θρησκευτικό πιστεύω και πρακτική. Το ποτάμι του σύγχρονου Χριστιανισμού αποξηραίνει πολλά αρχαία παγανιστικά τέλματα και πολλά βάρβαρα έλη. Πολλά απαρχαιωμένα πολιτισμικά λιμνάζοντα ύδατα παροχετεύονται στο σημερινό πολιτισμικό ποτάμι, καθώς επίσης και στα υψίπεδα της Γαλιλαίας τα οποία είναι η υποτιθέμενη αποκλειστική πηγή του.
¶ 10. ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
195:10.1 Ο Χριστιανισμός έχει κάνει όντως μεγάλη εξυπηρέτηση στον κόσμο αυτό, αλλά αυτό που περισσότερο χρειάζεται ο κόσμος είναι ο Ιησούς. Ο κόσμος χρειάζεται να δει τον Ιησού να ζει πάλι στη γη μέσα στην εμπειρία των αναγεννημένων από το πνεύμα θνητών που αποκαλύπτουν αποτελεσματικά τον Κύριο σε όλους τους ανθρώπους. Είναι μάταιο να μιλάει κανείς για αναβίωση του πρωταρχικού Χριστιανισμού. Πρέπει να προχωρήσετε από εκεί που βρίσκεστε. Ο σύγχρονος πολιτισμός πρέπει να βαφτιστεί πνευματικά με μια καινούργια αποκάλυψη της ζωής του Ιησού και να φωτιστεί με μια καινούργια κατανόηση του ευαγγελίου του για την αιώνια σωτηρία[12]. Και όταν ο Ιησούς ανυψωθεί με τον τρόπο αυτό, θα ελκύσει όλους τους ανθρώπους προς αυτόν[13]. Οι μαθητές του Ιησού πρέπει να είναι περισσότερο από κατακτητές, (να είναι) πηγές που πλημμυρίζουν από έμπνευση και εμπλουτίζουν τη ζωή όλων των ανθρώπων. Η θρησκεία είναι μόνο εξυψωμένος ουμανισμός μέχρι να γίνει θεϊκή με την ανακάλυψη της πραγματικότητας της παρουσίας του Θεού στην προσωπική εμπειρία.
195:10.2 Η ομορφιά και η μεγαλοπρέπεια, η ανθρωπιά και η θεϊκότητα, η απλότητα και η μοναδικότητα της ζωής του Ιησού στη γη παρουσιάζουν μια τόσο εντυπωσιακή και ελκυστική εικόνα του ανθρώπου που σώζει και αποκαλύπτει το Θεό, ώστε οι θεολόγοι και οι φιλόσοφοι όλων των εποχών πρέπει να συγκρατηθούν αποτελεσματικά και να μην τολμήσουν να σχηματίσουν δογματισμούς ή να δημιουργήσουν θεολογικά συστήματα πνευματικής αιχμαλωσίας από την τόσο υπερβατική ενσάρκωση του Θεού με τη μορφή ανθρώπου. Με τον Ιησού το σύμπαν δημιούργησε ένα θνητό στον οποίο το πνεύμα της αγάπης θριάμβευσε πάνω από τα υλικά μειονεκτήματα του χρόνου και υπερέβη το γεγονός της φυσικής καταγωγής.
195:10.3 Να έχετε πάντα κατά νου – Θεός και άνθρωπος χρειάζονται ο ένας τον άλλο. Είναι αμοιβαία αναγκαίοι για την πλήρη και οριστική επίτευξη της αιώνιας προσωπικής εμπειρίας στο θεϊκό πεπρωμένο της συμπαντικής τελείωσης.
195:10.4 «Η βασιλεία του Θεού είναι μέσα σας» ήταν προφανώς η μεγαλύτερη εξαγγελία που έκανε ποτέ ο Ιησούς, μαζί με την ανακοίνωση ότι ο Πατέρας του είναι ένα ζωντανό και αγαπητό πνεύμα[14][15][16][17].
195:10.5 Για να κερδιθούν ψυχές για τον Κύριο, δεν είναι το πρώτο μίλι καταναγκασμού, καθήκοντος ή συμφωνίας που θα μεταμορφώσει τον άνθρωπο και τον κόσμο του, αλλά αντίθετα το δεύτερο μίλι της δωρεάν υπηρεσίας και της αφοσίωσης που προαναγγέλλει το πλησίασμα του Ιησού για να αγκαλιάσει τον αδελφό του με αγάπη και να τον φέρει κάτω από την πνευματική καθοδήγηση προς τον υψηλότερο και θεϊκότερο σκοπό της θνητής ύπαρξης[18]. Ο Χριστιανισμός ακόμα και σήμερα κάνει πρόθυμα το πρώτο μίλι, αλλά η ανθρωπότητα μαραζώνει και παραπατάει στο ηθικό σκοτάδι επειδή υπάρχουν τόσο λίγοι γνήσιοι οπαδοί που θα κάνουν το δεύτερο μίλι, τόσο λίγοι επαγγελματίες οπαδοί του Ιησού που ζούνε και αγαπούν πραγματικά όπως αυτός δίδαξε τους μαθητές του να ζούνε και να αγαπούν και να υπηρετούν[19].
195:10.6 Η κλήση στην περιπέτεια του χτισίματος μίας νέας και μεταμορφωμένης ανθρώπινης κοινωνίας με τη βοήθεια της πνευματικής αναγέννησης της αδελφότητας του Ιησού της βασιλείας, θα δονεί όλους όσους πιστεύουν σε αυτόν, όπως ποτέ δεν δονήθηκαν οι άνθρωποι από τις μέρες που περπατούσαν στη γη σαν σύντροφοί του στη σάρκα.
195:10.7 Κανένα κοινωνικό σύστημα ή πολιτικό καθεστώς που αρνείται την πραγματικότητα του Θεού δεν μπορεί να συνεισφέρει με κανένα εποικοδομητικό και διαρκή τρόπο στην πρόοδο του ανθρώπινου πολιτισμού. Αλλά ο Χριστιανισμός, όπως έχει υποδιαιρεθεί και εκλαϊκευτεί σήμερα, παρουσιάζει το μεγαλύτερο εμπόδιο για την περαιτέρω πρόοδό του, αυτό ειδικότερα είναι αλήθεια για την Ανατολή.
195:10.8 Η εκκλησιαστική τυπολατρία είναι άμεσα και παντοτινά ασύμβατη με εκείνη τη ζωντανή πίστη, το αναπτυσσόμενο πνεύμα και την από πρώτο χέρι εμπειρία των συντρόφων πίστης του Ιησού μέσα στην αδελφότητα του ανθρώπου και εντός της πνευματικής συνεργασίας της βασιλείας των ουρανών. Η αξιέπαινη επιθυμία να διατηρήσετε τις παραδόσεις των επιτευγμάτων του παρελθόντος οδηγεί συχνά στο να υπερασπίζεστε τα υπερβολικά μεγεθυσμένα συστήματα λατρείας. Η καλώς εννοούμενη επιθυμία για την καλλιέργεια παλαιών συστημάτων σκέψης εμποδίζει αποτελεσματικά την ανάληψη νέων και επαρκών μέσων και μεθόδων που προορίζονται αποκλειστικά για να ικανοποιήσουν τις πνευματικές επιθυμίες του διευρυμένου και προοδευτικού νου του σύγχρονου ανθρώπου. Κατά παρόμοιο τρόπο, οι χριστιανικές εκκλησίες του εικοστού αιώνα κείνται σαν μεγάλα, αλλά τελείως ασυνείδητα, εμπόδια για την άμεση πρόοδο του αληθινού ευαγγελίου – τη διδασκαλία του Ιησού του Ναζωραίου.
195:10.9 Πολλά άτομα με ζήλο, που με μεγάλη χαρά θα ενέδιδαν στην πίστη του Χριστού του ευαγγελίου, βρίσκουν πολύ δύσκολο να υποστηρίξουν με ενθουσιασμό μια εκκλησία η οποία επιδεικνύει τόσο λίγο από το πνεύμα της ζωής και της διδασκαλίας του, και την οποία διδάχθηκαν λανθασμένα ότι ίδρυσε. Ο Ιησούς δεν ίδρυσε την επονομαζόμενη Χριστιανική εκκλησία, αλλά την έχει, με κάθε τρόπο συνεπή προς τη φύση του, περιθάλψει σαν τον καλύτερο υπάρχοντα αντιπροσωπευτικό τύπο του έργου της ζωής του στη γη.
195:10.10 Αν η Χριστιανική εκκλησία μπορούσε να τολμήσει μόνο να υιοθετήσει το πρόγραμμα του Κυρίου, χιλιάδες φαινομενικά αδιάφορων νέων θα προσέτρεχαν να καταταγούν σε ένα τέτοιο εγχείρημα, και δεν θα δίσταζαν να ακολουθήσουν σε όλο το δρόμο αυτή τη μεγάλη περιπέτεια.
195:10.11 Ο Χριστιανισμός αντιμετωπίζεται σοβαρά με το θέσφατο που εμπεριέχεται σε ένα από τα δικά του συνθήματα: «Ένα σπίτι χωρισμένου κατά του ίδιου δεν μπορεί να σταθεί»[20]. Ο μη Χριστιανικός κόσμος πολύ δύσκολα θα συνθηκολογήσει με ένα διαιρεμένο από αιρέσεις Χριστιανικό κόσμο. Ο ζωντανός Ιησούς είναι η μόνη ελπίδα για μια δυνατή ενοποίηση του Χριστιανισμού. Η αληθινή εκκλησία – η αδελφότητα του Ιησού – είναι αόρατη, πνευματική και χαρακτηρίζεται από ενότητα, όχι απαραίτητα από ομοιομορφία. Η ομοιομορφία είναι το γνώρισμα του φυσικού κόσμου της μηχανοκρατικής φύσης. Η πνευματική ενότητα είναι ο καρπός τής με πίστη ενότητας με το ζωντανό Ιησού. Η ορατή εκκλησία θα αρνηθεί να βάζει δυσκολίες επί μακρόν στην πρόοδο της αόρατης και πνευματικής αδελφότητας της βασιλείας του Θεού. Και αυτή η αδελφότητα προορίζεται να γίνει ένας ζωντανός οργανισμός σε αντίθεση με τον κατεστημένο κοινωνικό οργανισμό. Μπορεί να χρησιμοποιεί καλά τέτοιους οργανισμούς αλλά δεν πρέπει να παραγκωνίζεται από αυτούς.
195:10.12 Ο Χριστιανισμός όμως, ακόμα και του εικοστού αιώνα, δεν πρέπει να περιφρονείται. Είναι το προϊόν της συνδυασμένης ηθικής μεγαλοφυίας των ανθρώπων που γνωρίζουν το Θεό, πολλών διαφορετικών φυλών κατά τη διάρκεια των αιώνων, και αποτελεί αληθινά μια από τις μεγαλύτερες δυνάμεις για το καλό πάνω στη γη, και επομένως κανένας δεν μπορεί να το πάρει υπόψη του επιπόλαια, παρ’ όλες τις έμφυτες και αποκτηθείσες ατέλειές του. Ο Χριστιανισμός καταφέρνει ακόμα να συγκινεί τις σκέψεις των στοχαστικών ανθρώπων με πολύ δυνατά συναισθήματα ηθικής φύσεως.
195:10.13 Δεν υπάρχει όμως δικαιολογία για την ανάμειξη της εκκλησίας με το εμπόριο και την πολιτική. Τέτοιοι ανόσιοι συνεταιρισμοί είναι κατάφωρη προδοσία του Κυρίου. Και οι γνήσιοι εραστές της αλήθειας θα αργήσουν να ξεχάσουν ότι αυτή η πανίσχυρη κατεστημένη εκκλησία συχνάκις τόλμησε να καταπνίξει νεογέννητη πίστη και να καταδιώξει φορείς της αλήθειας που έτυχε να εμφανιστούν με ανορθόδοξη ενδυμασία.
195:10.14 Είναι παντελώς αλήθεια ότι τέτοια εκκλησία δεν θα επιζούσε αν δεν υπήρχαν άνθρωποι στον κόσμο που προτιμούσαν αυτό το είδος λατρείας. Πολλές πνευματικά νωθρές ψυχές επιθυμούν πολύ μια παλιά και εξουσιαστική θρησκεία τελετουργικών και σεβαστών παραδόσεων. Η ανθρώπινη εξέλιξη και η πνευματική πρόοδος μετά βίας επαρκούν για να πείσουν τους ανθρώπους να κάνουν χωρίς θρησκευτική εξουσία. Και η αόρατη αδελφότητα της βασιλείας μπορεί καλώς να συμπεριλάβει αυτές τις οικογενειακές ομάδες των διαφόρων κοινωνικών και ιδιόρρυθμων τάξεων αν είναι πρόθυμες να γίνουν πραγματικά τα οδηγούμενα από το πνεύμα παιδιά του Θεού. Αλλά σε αυτή την αδελφότητα του Ιησού δεν υπάρχει θέση για αιρετική αντιζηλία, κακή συνεργασία των ομάδων, ούτε ισχυρισμοί ηθικής ανωτερότητας και πνευματικού αλάθητου.
195:10.15 Αυτές οι ποικίλες ομάδες Χριστιανών μπορούν να εξυπηρετήσουν για να συμφιλιώσουν πολυάριθμους τύπους επίδοξων πιστών ανάμεσα στους διάφορους λαούς του Δυτικού πολιτισμού, αλλά μια τέτοια διαίρεση του χριστιανικού κόσμου παρουσιάζει σοβαρή αδυναμία όταν θα προσπαθήσει να μεταφέρει το ευαγγέλιο του Ιησού στους λαούς της Ανατολής. Αυτές οι φυλές δεν καταλαβαίνουν ακόμα ότι υπάρχει μια θρησκεία του Ιησού χωριστή, και κάπως μακριά από το Χριστιανισμό, ο οποίος γίνεται όλο και πιο πολύ μια θρησκεία γύρω από τον Ιησού.
195:10.16 Η μεγάλη ελπίδα της Ουράντια βρίσκεται στην πιθανότητα μιας νέας αποκάλυψης του Ιησού με μια νέα και διευρυμένη παρουσίαση του σωτήριου μηνύματος το οποίο θα ενώσει πνευματικά με υπηρεσία γεμάτη αγάπη, τις πολυάριθμες οικογένειες των σημερινών δηλωμένων οπαδών του.
195:10.17 Ακόμα και η λαϊκή εκπαίδευση θα βοηθούσε σε αυτή την πνευματική αναγέννηση, αν έδινε περισσότερη προσοχή στο έργο της διδασκαλίας των νέων, για το πώς θα ενασχοληθούν με τον προγραμματισμό της ζωής και την πρόοδο του χαρακτήρα. Ο σκοπός όλης της εκπαίδευσης θα έπρεπε να είναι η καλλιέργεια και η προαγωγή του ανώτατου σκοπού της ζωής, την ανάπτυξη μιας υπέροχης και καλά ισορροπημένης προσωπικότητας. Υπάρχει μεγάλη ανάγκη για τη διδασκαλία ηθικής πειθαρχίας αντί των τόσων πολλών αυτό-ικανοποιήσεων. Για μια τέτοια δημιουργία, η θρησκεία μπορεί να συνεισφέρει με το πνευματικό της κίνητρο για τη διεύρυνση και τον εμπλουτισμό της ηθικής ζωής, ακόμα και για τη σιγουριά και τον εμπλουτισμό της αιώνιας ζωής.
195:10.18 Ο Χριστιανισμός είναι θρησκεία που αυτοσχεδιάζει, και επομένως πρέπει να λειτουργεί με χαμηλή ταχύτητα. Οι υψηλών ταχυτήτων πνευματικές επιτεύξεις πρέπει να περιμένουν τη νέα αποκάλυψη και την πιο γενική αποδοχή της αληθινής θρησκείας του Ιησού. Ο Χριστιανισμός όμως είναι μια πανίσχυρη θρησκεία, δεδομένου ότι οι απλοί μαθητές ενός σταυρωμένου ξυλουργού έθεσαν σε κίνηση εκείνες τις διδασκαλίες, οι οποίες κατέκτησαν το Ρωμαϊκό κόσμο μέσα σε τριακόσια χρόνια και μετά συνέχισαν τη θριαμβευτική πορεία επί των βαρβάρων που ανέτρεψαν τη Ρώμη. Ο ίδιος αυτός Χριστιανισμός κατέκτησε – αφομοίωσε και προήγαγε – όλο το ρεύμα της Εβραϊκής θεολογίας και της Ελληνικής φιλοσοφίας. Και ύστερα, όταν αυτός ο Χριστιανισμός έπεσε σε κωματώδη κατάσταση για πάνω από χίλια χρόνια, σαν αποτέλεσμα υπερβολικής δόσης μυστικισμού και παγανισμού, αναστήθηκε και ουσιαστικά ξανακατέκτησε όλο το Δυτικό κόσμο. Ο Χριστιανισμός περιέχει αρκετές από τις διδασκαλίες του Ιησού για να τον κάνουν αθάνατο.
195:10.19 Αν ο Χριστιανισμός μπορούσε μόνο να αντιληφθεί περισσότερες διδασκαλίες του Ιησού, θα ήταν σε θέση να κάνει πολλά περισσότερο για να βοηθήσει το σύγχρονο άνθρωπο να επιλύσει τα καινούργια και αυξανόμενα πολύπλοκα προβλήματά του.
195:10.20 Ο Χριστιανισμός δοκιμάζεται από ένα μεγάλο μειονέκτημα επειδή έχει ταυτιστεί στο μυαλό όλου του κόσμου σαν μέρος του κοινωνικού συστήματος, της βιομηχανικής ζωής και των ηθικών προτύπων του Δυτικού πολιτισμού. Και έτσι φαίνεται ο Χριστιανισμός να υποστηρίζει αθέλητα μια κοινωνία που κλονίζεται κάτω από την ενοχή μιας ανεκτικής επιστήμης χωρίς ιδεώδη, πολιτικής χωρίς αρχές, πλούτου χωρίς εργασία, απόλαυσης χωρίς περιορισμούς, γνώσης χωρίς χαρακτήρα, δύναμης χωρίς συνείδηση και βιομηχανίας χωρίς ηθική.
195:10.21 Η ελπίδα του σύγχρονου Χριστιανισμού είναι ότι πρέπει να σταματήσει να υποστηρίζει τα κοινωνικά συστήματα και τη βιομηχανική τακτική του Δυτικού πολιτισμού ενώ θα σκύψει ταπεινά μπροστά στο σταυρό που εκθειάζει τόσο θαρραλέα, για να μάθει από κει εκ νέου από τον Ιησού το Ναζωραίο τις μεγαλύτερες αλήθειες που μπορεί να ακούσει θνητός – το ζωντανό ευαγγέλιο της πατρότητας του Θεού και της αδελφότητας του ανθρώπου.
| Εγγραφο 194. Η ΔΩΡΕΑ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ |
Δείκτης
Πολλαπλή έκδοση |
Εγγραφο 196. Η ΠΙΣΤΗ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ |
¶ Παραπομπές
- ↑ Διακηρυγμένο ευαγγέλιο: Πραξ 4:10-12; Πραξ 5:29-32; Πραξ 13:26-39; Α Κορ 1:23; Γαλ 6:14.
- ↑ Ο ελληνικός χριστιανισμός ξεκίνησε: Πραξ 17:22-23.
- ↑ Η εκδοχή του Παύλου για το ευαγγέλιο: Πραξ 17:24-31.
- ↑ Ο Χριστός και ο σταυρωμένος: Α Κορ 2:2.
- ↑ Διδασκαλία σχετικά με τα παιδιά: Μτ 18:2-5; Μτ 19:13-14; Μκ 9:36-37; Μκ 10:13-16; Λκ 9:46-48; Λκ 18:16-17.
- ↑ Αναζητήστε τη βασιλεία του Θεού: Μτ 6:33; Λκ 12:31.
- ↑ Αμόρφωτοι Γαλιλαίοι: Πραξ 4:13.
- ↑ Αναποδογύρισε τον κόσμο: Πραξ 17:6.
- ↑ Κάνοντας το θέλημα του Πατέρα: Ψλ 143:10; Σειρ 15:11-20; Μτ 6:10; Μτ 7:21; Μτ 12:50; Μκ 3:35; Λκ 8:21; Λκ 11:2; Ιω 7:16-17; Ιω 9:31; Ιω 14:21-24; Ιω 15:10,14-16.
- ↑ Μαχητική κοσμικότητα: Ψλ 10:4c; Ψλ 14:1; Ιερ 5:12; Σφν 1:12.
- ↑ Αναμενόμενη πίστη: Μτ 212:21; Λκ 17:6; Πραξ 14:27; Πραξ 21:19; Ρωμ 5:1-2.
- ↑ Spirit gravity: Ιερ 31:3; Ιω 6:44; Ιω 12:32.
- ↑ Περισσότεροι από τους κατακτητές: Ρωμ 8:37.
- ↑ Η βασιλεία του Θεού είναι μέσα σας: Ιωβ 32:8,18; Ησ 63:10-11; Ιεζ 37:14; Μτ 10:20; Λκ 17:21; Ιω 17:21-23; Ρωμ 8:9-11; Α Κορ 3:16-17; Α Κορ 6:19; Β Κορ 6:16; Γαλ 2:20; Α Ιω 3:24; Α Ιω 4:12-15; Απ 21:3.
- ↑ Ο Θεός είναι πνεύμα: Ιω 4:24.
- ↑ Ο Θεός είναι ζωντανό πνεύμα: Δτ 5:26; Μτ 16:16; Μκ 12:27; Λκ 20:38; Ιω 4:24; Ιω 6:69.
- ↑ Ο Θεός είναι ένα πνεύμα αγάπης: Μτ 5:43-45; Μτ 22:37-40; Μκ 12:29-33; Λκ 10:27; Ιω 3:16; Ιω 13:34-35; Ιω 15:9-13,17; Ιω 16:27; Ιω 17:22-23; Ρωμ 5:8; Α Κορ 13:1-8; Β Κορ 13:11; Τιτ 3:4; Α Ιω 3:1; Α Ιω 4:7-19.
- ↑ Δεύτερο μίλι: Μτ 5:38-41.
- ↑ Ζήστε και αγαπήστε όπως δίδαξε ο Ιησούς: Ιω 13:34-35; Ιω 15:12,17.
- ↑ Ένα σπίτι διαιρεμένο: Μτ 12:25; Μκ 3:24-25; Λκ 11:17.