© 2018 Ίδρυμα Ουράντια
| Εγγραφο 68. Η ΑΥΓΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ |
Δείκτης
Πολλαπλή έκδοση |
Εγγραφο 70. Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ |
69:0.1 Συναισθηματικά, ο άνθρωπος υπερβαίνει τους εκ των ζώων προγόνους του με την ικανότητά του να εκτιμά το χιούμορ, την τέχνη και τη θρησκεία. Κοινωνικά, ο άνθρωπος επιδεικνύει την ανωτερότητά του στο ότι φτιάχνει εργαλεία, επικοινωνεί και δημιουργεί θεσμούς.
69:0.2 Όταν οι ανθρώπινες υπάρξεις διατηρούν μακροχρόνια κοινωνικές ομάδες, οι συγκεντρώσεις αυτές έχουν πάντα ως αποτέλεσμα τη δημιουργία ορισμένων ροπών δραστηριοτήτων οι οποίες κορυφώνονται στην δημιουργία θεσμών. Οι περισσότεροι από τους θεσμούς του ανθρώπου απεδείχθησαν ότι σχεδιάσθηκαν για να απαλλάσσουν από τον μόχθο, ενώ ταυτόχρονα συνεισφέρουν κάτι στην αύξηση της ασφάλειας της ομάδας.
69:0.3 Ο πολιτισμένος άνθρωπος είναι πολύ υπερήφανος για το χαρακτήρα, τη σταθερότητα και τη συνέχιση των παγιωμένων θεσμών του, ωστόσο, όλοι οι ανθρώπινοι θεσμοί αποτελούν, απλά, τα συσσωρευμένα έθιμα του παρελθόντος, όπως αυτά διατηρήθηκαν μέσα από τις προκαταλήψεις και εξυψώθηκαν από τη θρησκεία. Παρόμοιες κληρονομιές γίνονται παραδόσεις και οι παραδόσεις, τελικά, μεταμορφώνονται σε κατεστημένο.
69:1.1 Όλοι οι ανθρώπινοι θεσμοί εξυπηρετούν κάποια κοινωνική ανάγκη, παρελθούσα, ή παρούσα, παρά το ότι η υπερανάπτυξή τους σταθερά μειώνει την αξία του ατόμου, στο ότι η προσωπικότητα επισκιάζεται και η πρωτοβουλία φθίνει. Ο άνθρωπος πρέπει να ελέγχει τους θεσμούς του μάλλον, από το να αφήνει τον εαυτό του να κυριαρχείται από τις δημιουργίες αυτές του προοδεύοντος πολιτισμού.
69:1.2 Οι ανθρώπινοι θεσμοί ανήκουν σε τρεις γενικές κατηγορίες:
69:1.3 1. Οι θεσμοί της αυτοσυντήρησης. Οι θεσμοί αυτοί περικλείουν τις πρακτικές εκείνες οι οποίες αναπτύσσονται εξ αιτίας της πείνας για τροφή και τα σχετικά μ’ αυτήν ένστικτα της αυτοσυντήρησης. Περιλαμβάνουν τη βιομηχανία, την ιδιοκτησία, τους κατακτητικούς πολέμους και όλους τους ρυθμιστικούς μηχανισμούς της κοινωνίας. Αργά, ή γρήγορα, το ένστικτο του φόβου υποθάλπει την παγίωση αυτών των θεσμών επιβίωσης δια των προκαταλήψεων, των κοινωνικών συμβάσεων και των θρησκευτικών περιορισμών.1 Ο φόβος, ωστόσο, η άγνοια και η δεισιδαιμονία έχουν παίξει κυριαρχικό ρόλο στην αρχική δημιουργία και την μετέπειτα εξέλιξη όλων των ανθρώπινων θεσμών.
69:1.4 2. Οι θεσμοί της αυτοδιαιώνισης. Αυτό είναι το κοινωνικό κατεστημένο που δημιουργήθηκε εξ αιτίας της σεξουαλικής επιθυμίας, του μητρικού ενστίκτου και των ανώτερων στοργικών συναισθημάτων των φυλών. Σ’ αυτό εντάσσεται η κοινωνική κατοχύρωση της εστίας και του σχολείου, της οικογενειακής ζωής, της εκπαίδευσης, των εθίμων και της θρησκείας. Περιλαμβάνει τα έθιμα του γάμου, τους αμυντικούς πολέμους και την δημιουργία των εστιών.
69:1.5 3. Οι θεσμοί της αυτό-ευαρέσκειας. Πρόκειται για τις πρακτικές που δημιουργούνται εξ αιτίας των εγωιστικών τάσεων και των αισθημάτων υπεροψίας. Και περιλαμβάνουν τα έθιμα στην ένδυση και τον ατομικό στολισμό, τα κοινωνικά ήθη, τους πολέμους για τη δόξα, το χορό, τη διασκέδαση, τα αθλήματα, καθώς και άλλες εκφάνσεις τέρψης των αισθήσεων. Ο πολιτισμός, όμως, ποτέ δεν ανέπτυξε διακριτικούς θεσμούς αυτό-ευαρέσκειας.
69:1.6 Οι τρεις αυτές κατηγορίες των κοινωνικών πρακτικών είναι στενά συνδεδεμένες και λεπτομερώς αλληλεξαρτώμενες η μία με την άλλη. Στην Ουράντια αντιπροσωπεύουν μία περίπλοκη οργάνωση η οποία λειτουργεί ως ένας μοναδικός κοινωνικός μηχανισμός.
69:2.1 Η πρωτόγονη βιομηχανία αναπτύχθηκε αργά ως διασφάλιση έναντι του τρόμου του λιμού. Από όταν άρχισε να υπάρχει, ο πρωτόγονος άνθρωπος άρχισε να παίρνει μαθήματα από ορισμένα ζώα πάνω στο ότι σε περιόδους αφθονίας, πρέπει να αποθηκεύει τρόφιμα για τις εποχές της ένδειας.
69:2.2 Πριν από την εμφάνιση της πρώιμης λιτότητας και της πρωτόγονης βιομηχανίας, η μοίρα μιας μέσης φυλής ήταν μοίρα ένδειας και δυστυχίας. Ο πρώιμος άνθρωπος είχε να παλέψει με ολόκληρο το ζωικό βασίλειο για την τροφή του. Η βαρύτητα του ανταγωνισμού έλκει πάντα τον άνθρωπο προς το επίπεδο του ζώου. Η πενία είναι η φυσική και τυραννική του περιουσία. Η ευμάρεια δεν αποτελεί φυσικό δώρο. Είναι αποτέλεσμα της σκληρής εργασίας, της γνώσης και της συγκρότησης.
69:2.3 Ο πρωτόγονος άνθρωπος δεν άργησε να αναγνωρίσει τα πλεονεκτήματα της συνεργασίας. Η συνεργασία οδήγησε στην οργάνωση και το άμεσο αποτέλεσμα της οργάνωσης ήταν ο καταμερισμός της εργασίας , με άμεση οικονομία στο χρόνο και τα υλικά. Οι εξειδικεύσεις αυτές της εργασίας δημιουργήθηκαν δια της προσαρμογής στις ανάγκες – την επιδίωξη τρόπων λιγότερης αντίστασης. Οι πρωτόγονοι άγριοι ουδέποτε έκαναν μια πραγματική δουλειά χαρούμενα και εκούσια. Γι’ αυτούς η υπακοή οφείλετο τον εξαναγκασμό της νομοτέλειας.
69:2.4 Ο πρωτόγονος άνθρωπος αποστρεφόταν τη σκληρή δουλειά και δεν βιαζόταν ποτέ, εκτός εάν αντιμετώπιζε σοβαρό κίνδυνο. Το στοιχείο του χρόνου την εργασία, η ιδέα του να επιτελέσει ένα δεδομένο έργο εντός ορισμένων χρονικών πλαισίων, είναι μία εντελώς σύγχρονη αντίληψη. Οι αρχαίοι δεν βιάζονταν ποτέ. Ήταν οι διττές απαιτήσεις του έντονου αγώνα για επιβίωση και των διαρκώς βελτιούμενων συνθηκών διαβίωσης που οδήγησαν τις εκ φύσεως αδρανείς φυλές του πρώιμου ανθρώπου στις λεωφόρους της εκβιομηχάνισης.
69:2.5 Η σκληρή εργασία, οι προσπάθειες σχεδιασμού, ξεχωρίζουν τον άνθρωπο από το ζώο, του οποίου η δράση είναι σε μεγάλο βαθμό ενστικτώδης. Η αναγκαιότητα της εργασίας είναι η υπέρτατη ευλογία του ανθρώπου. Το επιτελείο του Πρίγκιπα εργαζόταν στο σύνολό του. Έκαναν πάρα πολλά για να εξευγενίσουν την φυσική εργασία στην Ουράντια. Ο Αδάμ ήταν κηπουρός[1]. Ο Θεός των Εβραίων εργαζόταν. Ήταν ο δημιουργός και ο υποστηρικτής των πάντων. Οι Εβραίοι υπήρξαν η πρώτη φυλή που έθεσε υψηλή αμοιβή στην εργασία. Υπήρξαν ο πρώτος λαός που θέσπισε ότι «ο μη εργαζόμενος μη εσθιέτω.» Πολλές, όμως, από τις θρησκείες του κόσμου επέστρεψαν στο παλιό ιδεώδες της αδράνειας. Ο Δίας ήταν γλεντοκόπος και ο Βούδας έγινε ο στοχαστικός ζηλωτής της αργίας.
69:2.6 Οι φυλές του Σαντζίκ είχαν αρκετά ανεπτυγμένη βιομηχανία όταν κατοικούσαν μακριά από τους τροπικούς. Ένας ατέλειωτος, ωστόσο, αγώνας διεξήγετο μεταξύ των αδρανών οπαδών της μαγείας και των αποστόλων της εργασίας – εκείνων οι οποίοι ασκούσαν την πρόνοια.
69:2.7 Η πρώτη ανθρώπινη πρόνοια είχε αντικείμενο την διατήρηση της φωτιάς, του νερού και της τροφής. Ο πρωτόγονος, όμως, άνθρωπος ήταν ένας εκ φύσεως παίκτης. Ήθελε πάντα να κερδίζει κάτι χωρίς κόπο και πάρα πολύ συχνά, κατά τους πρώιμους αυτούς καιρούς, η επιτυχία που προέκυπτε δια της υπομονητικής πρακτικής απεδίδετο σε μαγγανεία. Η μαγεία επρόκειτο αργά-αργά να δώσει τη θέση της στην πρόνοια, την αυταπάρνηση και τη βιομηχανοποίηση.
69:3.1 Οι κατηγοριοποιήσεις Της εργασίας στην πρωτόγονη κοινωνία καθορίζονταν πρώτα από τη φύση και κατόπιν από τις κοινωνικές συνθήκες. Η αρχική κατηγοριοποίηση της εξειδίκευσης στην εργασία ήταν:
69:3.2 1. Εξειδίκευση βασιζόμενη στο φύλο. Η εργασία της γυναίκας πήγαζε από την επιλεκτική παρουσία του παιδιού. Οι γυναίκες από τη φύση τους αγαπούν τα μωρά περισσότερο από όσο τα αγαπούν οι άνδρες. Έτσι η γυναίκα ασχολήθηκε με τις συνηθισμένες εργασίες, ενώ ο άνδρας έγινε κυνηγός και πολεμιστής, περνώντας σαφώς διαχωρισμένες περιόδους εργασίας και αργίας.
69:3.3 Καθ’ όλη τη διάρκεια των αιώνων οι απαγορεύσεις λειτούργησαν στο να κρατήσουν τη γυναίκα αυστηρά στο χώρο της. Ο άνδρας είχε εντελώς εγωιστικά επιλέξει τις πιο ευχάριστες ασχολίες, αφήνοντας τις αγγαρείες στη γυναίκα. Ο άνδρας πάντοτε ντρεπόταν να κάνει γυναικείες δουλειές, αλλά η γυναίκα δεν είχε ποτέ δείξει απροθυμία στο να κάνει ανδρικές δουλειές. Κατά περίεργο, όμως, τρόπο που αξίζει να σημειωθεί, τόσο οι άνδρες όσο και οι γυναίκες εργάσθηκαν πάντα μαζί στην κατασκευή και τον εξοπλισμό του σπιτιού.
69:3.4 2. Διαφοροποιήσεις σύμφωνα με την ηλικία και τη φυσική κατάσταση.2 Οι διαφορές αυτές καθόρισαν τον επόμενο καταμερισμό εργασίας. Οι γηραιότεροι και οι ανάπηροι από νωρίς ασχολήθηκαν με την κατασκευή εργαλείων και όπλων. Αργότερα τους ανετέθη η κατασκευή αρδευτικών έργων.
69:3.5 3. Διαφοροποίηση βασιζόμενη στη θρησκεία. Εκείνοι που ασκούσαν την ιατρική ήταν οι πρώτοι οι οποίοι εξαιρέθηκαν από τη φυσική εργασία. Αποτελούσαν την πρωτοπόρο επαγγελματική τάξη. Οι μεταλλουργοί ήταν μια μικρή ομάδα που ανταγωνιζόταν τους γιατρούς στη μαγεία. Η ικανότητά τους να δουλεύουν με τα μέταλλα έκανε τον κόσμο να τους φοβάται. Οι «λευκοί μεταλλουργοί»3 και οι «μαύροι μεταλλουργοί»4 δημιούργησαν τις πανάρχαιες δοξασίες για τη λευκή και τη μαύρη μαγεία. Και οι δοξασίες αυτές συνδέθηκαν αργότερα με τις δεισιδαιμονίες περί καλών και κακών στοιχειών, καλών και κακών πνευμάτων.
69:3.6 Οι μεταλλουργοί ήταν η πρώτη, μη θρησκευτική, ομάδα που απολάμβανε ιδιαίτερα προνόμια. Θεωρούνταν ουδέτεροι σε περιόδους πολέμου και η επιπλέον αυτή άνεση τους έκανε να γίνουν, ως τάξη, οι πολιτικοί της πρωτόγονης κοινωνίας. Επειδή, όμως, έκαναν κακή χρήση των προνομίων τους αυτών σε πολύ μεγάλο βαθμό, οι σιδηρουργοί έγιναν μισητοί σε παγκόσμιο επίπεδο ενώ οι γιατροί δεν έχασαν χρόνο και υπέθαλψαν το μίσος προς τους ανταγωνιστές τους. Σ’ αυτή την πρώτη αναμέτρηση ανάμεσα στην επιστήμη και τη θρησκεία, η θρησκεία (οι δεισιδαιμονίες) επεκράτησε. Αφού εκδιώχθηκαν από τα χωριά, οι σιδηρουργοί έφτιαξαν τα πρώτα πανδοχεία, χώρους κοινής ενδιαίτησης, στα προάστια των οικισμών.
69:3.7 4. Αφέντες και δούλοι. Η επόμενη διαφοροποίηση της εργασίας δημιουργήθηκε βάσει των σχέσεων των νικητών προς τους ηττημένους και τούτο σήμανε την απαρχή της ανθρώπινης δουλείας.
69:3.8 5. Διαφοροποίηση βάσει διαφορετικών φυσικών και διανοητικών ιδιοτήτων. Περαιτέρω καταμερισμός της εργασίας έγιναν χάριν των εγγενών διαφορών των ανθρώπων. Δεν έχουν γεννηθεί ίσες όλες οι ανθρώπινες υπάρξεις.
69:3.9 Οι πρώτοι σπεσιαλίστες στην βιομηχανία ήταν εκείνοι που έκοβαν σε νιφάδες τον πυρόλιθο και οι λιθοξόοι. Έπειτα έρχονταν οι μεταλλουργοί. Στη συνέχεια εξελίχθηκε η ομαδική εξειδίκευση. Ολόκληρες οικογένειες και φυλές αφοσιώθηκαν σε ορισμένα είδη εργασίας. Η γένεση μιας από τις παλαιότερες κάστες των ιερέων, πέραν του ότι ήταν οι γιατροί της φυλής, οφείλετο στην δεισιδαίμονα εξύψωση μιας οικογένειας εξειδικευμένων κατασκευαστών σπαθιών.
69:3.10 Οι πρώτοι σπεσιαλίστες που ανήκαν σε ομάδα ήταν οι εξαγωγείς αλατιού από τους βράχους και οι αγγειοπλάστες. Οι γυναίκες έφτιαχναν τα απλά πήλινα σκεύη και οι άνδρες τα περίτεχνα. Σε ορισμένες φυλές το ράψιμο και η υφαντουργία γίνονταν από τις γυναίκες, σε άλλες, από τους άνδρες.
69:3.11 Οι πρώτοι έμποροι ήταν γυναίκες. Λειτουργούσαν ως κατάσκοποι, κάνοντας εμπόριο ως πάρεργο. Σήμερα που το εμπόριο έχει διευρυνθεί οι γυναίκες εργάζονται ως ενδιάμεσοι – για το «μεροκάματο». Αργότερα αναπτύχθηκε η επιχειρηματική τάξη, η οποία επέβαλε προμήθεια, κέρδος, για τις υπηρεσίες της. Η ανάπτυξη των ομαδικών ανταλλαγών εξελίχθηκε στο εμπόριο. Και μετά την ανταλλαγή των αγαθών ήλθε η ανταλλαγή ειδικευμένης εργασίας.
69:4.1 Όπως ακριβώς ο γάμος δια συμβολαίου ακολούθησε το γάμο δια της αρπαγής, έτσι και οι ομαδικές ανταλλαγές ακολούθησαν τις καταλήψεις από εισβολείς. Ωστόσο, μια μακρά περίοδος πειρατείας μεσολάβησε μεταξύ των πρώιμων πρακτικών των σιωπηρών ανταλλαγών και των μετέπειτα εμπορικών συναλλαγών, με τις σύγχρονες μεθόδους ανταλλαγής.
69:4.2 Η πρώτη ανταλλαγή διεξήχθη από οπλισμένους εμπόρους που άφηναν τα αγαθά τους σ’ ένα ουδέτερο σημείο. Οι γυναίκες διατηρούσαν τις πρώτες αγορές. Υπήρξαν οι πρώτοι έμποροι και τούτο συνέβη επειδή εκείνες κουβαλούσαν τα βάρη. Οι άνδρες ήταν οι πολεμιστές. Από πολύ νωρίς δημιουργήθηκε ο πάγκος των εμπόρων, ένας τοίχος αρκετά μεγάλος, ώστε να εμποδίζει τους εμπόρους να φθάνουν ο ένας τον άλλο με τα όπλα.
69:4.3 Ένα είδωλο χρησιμοποιείτο για να φρουρεί τις αποθήκες των αγαθών έναντι των σιωπηρών ανταλλαγών. Τέτοιες αγορές ήσαν ασφαλείς κατά της κλοπής. Τίποτε δεν μπορούσε να απομακρυνθεί πέραν της ανταλλαγής, ή της αγοράς. Με ένα είδωλο ως φρουρό, τα αγαθά ήταν πάντοτε ασφαλή. Οι πρώιμοι έμποροι ήταν απολύτως έντιμοι απέναντι στις φυλές τους, αλλά θεωρούσαν ότι ήταν εντάξει το να εξαπατούν εμπόρους που έρχονταν από μακριά. Ακόμη και οι πρώτοι Εβραίοι αναγνώριζαν ένα ξεχωριστό κώδικα ηθικής στις συναλλαγές τους με τους ειδωλολάτρες.
69:4.4 Για αιώνες η σιωπηρή ανταλλαγή συνεχίσθηκε πριν οι άνθρωποι συναντήσουν ο ένας τον άλλο, άοπλοι, στις ιερές αγορές. Οι ίδιες αυτές οι πλατείες της αγοράς έγιναν οι πρώτοι χώροι λατρείας και σε μερικές χώρες έγιναν αργότερα γνωστοί ως «πόλεις καταφυγής[2].» Οποιοσδήποτε δραπέτης έφθανε στην αγορά, ήταν προφυλαγμένος και ασφαλής έναντι των επιθέσεων.
69:4.5 Οι πρώτες μονάδες βάρους ήταν κόκκοι σταριού και άλλων δημητριακών. Το πρώτο μέσο συναλλαγής ήταν ένα ψάρι, ή μία κατσίκα. Αργότερα, έγινε η αγελάδα μονάδα ανταλλαγής.
69:4.6 Η σύγχρονη γραφή προήλθε από τις πρώιμες εμπορικές καταγραφές. Το πρώτο λογοτέχνημα του ανθρώπου υπήρξε ένα έγγραφο εμπορικής προώθησης, μια διαφήμιση αλατιού. Πολλοί από τους αρχικούς πολέμους διεξήχθησαν για τα φυσικά κοιτάσματα, όπως είναι ο πυρόλιθος, το αλάτι και τα μέταλλα. Η πρώτη επίσημη συνθήκη μεταξύ των φυλών αφορούσε στην διαφυλετική εκμετάλλευση ενός κοιτάσματος αλατιού. Οι συνθήκες αυτές έδιναν την ευκαιρία για φιλική και ειρηνική ανταλλαγή ιδεών, καθώς και την ανάμιξη διαφόρων φυλών.
69:4.7 Η γραφή εξελίχθηκε περνώντας από τα στάδια της «ράβδου μηνυμάτων,» των δεμένων σχοινιών, της αναπαράστασης με εικόνες, των ιερογλυφικών και των ιμάντων με χάντρες5 ως τα πρώτα συμβολικά αλφάβητα. Η αποστολή μηνυμάτων εξελίχθηκε από τα πρωτόγονα σήματα καπνού, τους αγγελιαφόρους, τους αναβάτες ζώων, τα τρένα και τα αεροπλάνα, όπως επίσης και με τον τηλέγραφο, το τηλέφωνο και τις ασύρματες επικοινωνίες.
69:4.8 Νέες ιδέες και καλύτερες μέθοδοι μεταφέρονταν παντού στον κατοικημένο κόσμο από τους αρχαίους εμπόρους. Το εμπόριο, συνδεδεμένο με την περιπέτεια, οδήγησε στις εξερευνήσεις και τις ανακαλύψεις. Και όλα αυτά δημιούργησαν τις μεταφορές. Το εμπόριο υπήρξε ο μέγας εκπολιτιστής δια της προώθησης της αλληλεπίδρασης των ιδεών του πολιτισμού.
69:5.1 Το κεφάλαιο είναι το προϊόν εργασίας το οποίο χρησιμοποιείται ως αποκήρυξη του παρόντος προς χάριν του μέλλοντος. Η αποταμίευση αντιπροσωπεύει μία μορφή διασφάλισης της συντήρησης και της επιβίωσης. Η συσσώρευση της τροφής ανέπτυξε τον αυτοέλεγχο και δημιούργησε τα πρώτα προβλήματα κεφαλαίου και εργασίας. Ο άνθρωπος που διέθετε τροφή, με την προϋπόθεση ότι μπορούσε να την προστατεύσει από τους κλέφτες, είχε ένα σαφές πλεονέκτημα έναντι του ανθρώπου ο οποίος δεν διέθετε τροφή.
69:5.2 Ο πρώτος τραπεζίτης ήταν ο γενναίος άνδρας της φυλής. Κρατούσε αποθηκευμένα τα πλούτη της ομάδας, ενώ ολόκληρη η φυλή υπερασπιζόταν την καλύβα του στην περίπτωση επίθεσης. Έτσι, η συσσώρευση του ιδιωτικού κεφαλαίου και του ομαδικού πλούτου οδήγησε άμεσα στη στρατιωτική οργάνωση. Αρχικά, παρόμοιες προφυλάξεις προορίζονταν για να υπερασπίσουν την ιδιοκτησία από τους ξένους εισβολείς, αλλά αργότερα έγινε συνήθεια να διατηρούν τη στρατιωτική οργάνωση σε ετοιμότητα, πραγματοποιώντας εισβολές στην ιδιοκτησία και τα πλούτη γειτονικών φυλών.
69:5.3 Οι βασικές ανάγκες οι οποίες οδήγησαν στη συσσώρευση κεφαλαίου ήταν:
69:5.4 1. Η πείνα – συνδεδεμένη με την πρόνοια. Η φύλαξη και η συντήρηση της τροφής σήμαιναν δύναμη και άνεση για εκείνους που διέθεταν αρκετή προνοητικότητα ώστε να μεριμνήσουν για τις μελλοντικές ανάγκες. Η αποθήκευση της τροφής αποτελούσε ικανοποιητική εξασφάλιση κατά του λιμού και της θεομηνίας. Και το σύνολο των πρωτόγονων εθίμων ήταν πραγματικά προορισμένο να βοηθήσει τον άνθρωπο να δεσμεύσει το παρόν χάριν του μέλλοντος.
69:5.5 2. Η αγάπη της οικογένειας – η επιθυμία να φροντίσει για τις ανάγκες της. Το κεφάλαιο αντιπροσωπεύει την εξοικονόμηση της περιουσίας παρά την πίεση των αναγκών του σήμερα, ώστε να υπάρξει εξασφάλιση έναντι των αναγκών του μέλλοντος. Ένα μέρος αυτών των μελλοντικών αναγκών μπορεί να έχει σχέση με τους απογόνους ενός ανθρώπου.
69:5.6 3. Η αλαζονεία – η επιθυμία να επιδείξει κάποιος τη συσσώρευση του πλούτου του. Ο επιπλέον ρουχισμός ήταν ένα από τα πρώτα σημεία που ξεχώριζαν. Η κενοδοξία που οδηγεί στη συλλογή από νωρίς σαγήνευσε την αλαζονεία του ανθρώπου.
69:5.7 4. Η θέση - ο ζήλος να αποκτήσει κάποιος κοινωνικό και πολιτικό γόητρο. Από νωρίς δημιουργήθηκε μια βασισμένη στο εμπόριο αριστοκρατία, η είσοδος στην οποία εξηρτάτο από την πραγματοποίηση κάποιας ιδιαίτερης υπηρεσίες προς την άρχουσα τάξη, ή παρεχωρείτο απλά έναντι χρημάτων.
69:5.8 5. Η δύναμη - η έντονη επιθυμία να γίνει κανείς κυρίαρχος. Ο δανεισμός του πλούτου συνεχιζόταν ως μέσο υποδούλωσης, με το ποσοστό του ενός τοις εκατό το χρόνο να είναι η αποτίμηση του δανεισμού εκείνους τους αρχαίους χρόνους. Οι δανειστές γίνονταν βασιλείς δημιουργώντας ένα μόνιμο στρατό οφειλετών. Οι δούλοι ήταν μεταξύ των πρώτων μορφών ιδιοκτησίας που συσσωρεύονταν και σε παλαιότερους καιρούς η δουλεία εξ αιτίας χρεών έφθανε ως το σημείο να εξουσιάζεται το σώμα ακόμη και μετά θάνατον.
69:5.9 6. Ο φόβος των πνευμάτων των νεκρών – τα τέλη των ιερέων για την παροχή προστασίας. Οι άνθρωποι άρχισαν από νωρίς να προσφέρουν μεταθανάτια δώρα στους ιερείς με σκοπό να χρησιμοποιήσουν την περιουσία τους για να διευκολύνουν την πρόοδό τους στην επόμενη ζωή. Ο κλήρος έγινε, με τον τρόπο αυτό, πολύ πλούσιος. Ήταν οι κυριότεροι μεταξύ των αρχαίων κεφαλαιούχων.
69:5.10 7. Η σεξουαλική παρόρμηση – η επιθυμία να αγοράσουν μία, ή περισσότερες γυναίκες. Η πρώτη μορφή εμπορίου του ανθρώπου ήταν η ανταλλαγή γυναικών. Προηγήθηκε κατά πολύ την ανταλλαγή των αλόγων. Ουδέποτε, ωστόσο, η ανταλλαγή σεξουαλικών σκλάβων έκανε την κοινωνία να προοδεύσει. Παρόμοιες αγοραπωλησίες ήταν και είναι ατίμωση για τη φυλή, αφού ταυτόχρονα εμπόδιζε την ανάπτυξη της οικογένειας και μόλυνε τη βιολογική υγεία των ανώτερων λαών.
69:5.11 8. Πάμπολλές μορφές αυτο-ευαρέσκειας. Πολλοί αναζητούσαν τα πλούτη επειδή τους έδιναν δύναμη, άλλοι μοχθούσαν για να αποκτήσουν περιουσία επειδή τούτο σήμαινε άνεση. Οι πρώτοι άνθρωποι (και ορισμένοι από τους μεταγενέστερους) είχαν την τάση να σπαταλούν τους πόρους τους ζώντας πολυτελώς. Τα οινοπνευματώδη και τα ναρκωτικά διήγειραν την περιέργεια των πρωτόγονων φυλών.
69:5.12 Καθώς ο πολιτισμός αναπτύσσετο, ο άνθρωπος απέκτησε νέα κίνητρα για αποταμίευση. Καινούργιες ανάγκες προστέθηκαν ταχύτατα στην αρχική επιθυμία για τροφή. Η πενία έγινε τόσο μισητή, ώστε μόνον οι πλούσιοι επρόκειτο να πάνε κατ΄ ευθείαν στον παράδεισο όταν πέθαιναν. Η ιδιοκτησία απέκτησε τόσο μεγάλη αξία, ώστε το να δίνει κανείς μια φιλόδοξη γιορτή, απομάκρυνε την ατίμωση από το όνομά του.
69:5.13 Η συσσώρευση του πλούτου έγινε από νωρίς το έμβλημα της κοινωνικής υπεροχής. Οι ιδιώτες, σε ορισμένες φυλές, συσσώρευαν πλούτη για χρόνια μόνο και μόνο για να δημιουργήσουν εντύπωση καίγοντάς τα σε κάποια γιορτή, ή μοιράζοντάς τα ελεύθερα τους συντρόφους τους από τη φυλή. Τούτο τους έκανε μεγάλους. Ακόμη και οι σύγχρονοι λαοί βρίσκουν ικανοποίηση στο σπάταλο μοίρασμα δώρων τα Χριστούγεννα, ενώ οι πλούσιοι συντηρούν μεγάλα φιλανθρωπικά και εκπαιδευτικά ιδρύματα. Οι τεχνικές του ανθρώπου αλλάζουν, αλλά οι τάσεις του παραμένουν εντελώς αναλλοίωτες.
69:5.14 Πρέπει, ωστόσο, να αναφέρουμε ότι πολλοί από τους αρχαίους εύπορους διάνειμαν μεγάλο μέρος της περιουσίας τους εξ αιτίας του φόβου ότι θα τους σκοτώσουν εκείνοι που εποφθαλμιούσαν τα πλούτη τους. Οι εύποροι συχνά θυσίαζαν εικοσάδες σκλάβων για να δείξουν την περιφρόνησή τους προς τα πλούτη.
69:5.15 Παρά το ότι το κεφάλαιο έτεινε να απελευθερώσει τον άνθρωπο, έχει περιπλέξει σε πολύ μεγάλο βαθμό την κοινωνική και βιομηχανική του οργάνωση. Η κακή χρήση του κεφαλαίου από κακόπιστους κεφαλαιούχους δεν αναιρεί το γεγονός ότι τούτο αποτελεί τη βάση της σύγχρονης βιομηχανικής κοινωνίας. Μέσω του κεφαλαίου και των εφευρέσεων η σημερινή γενιά απολαμβάνει ένα μεγαλύτερο βαθμό ελευθερίας από οποιαδήποτε άλλη προηγήθηκε ποτέ επί της γης. Τούτο καταγράφεται ως γεγονός και όχι ως νομιμοποίηση των πολλών καταχρήσεων του κεφαλαίου από απερίσκεπτους και ιδιοτελείς φύλακές του.
69:6.1 Η πρωτόγονη κοινωνία με τις τέσσερις υποδιαιρέσεις της – κατασκευαστική, ρυθμιστική, θρησκευτική και στρατιωτική – αναπτύχθηκε δια της συνδρομής της φωτιάς, των ζώων, των σκλάβων και της ιδιοκτησίας.
69:6.2 Το άναμμα της φωτιάς, με ένα μοναδικό άλμα, διαχώρισε για πάντα τον άνθρωπο από τα ζώα. Είναι η βασική ανθρώπινη επινόηση, ή ανακάλυψη. Η φωτιά κατέστησε τον άνθρωπο ικανό να παραμένει στο έδαφος κατά τη διάρκεια της νύκτας, αφού όλα τα ζώα την φοβούνταν. Η φωτιά ενθάρρυνε τη βραδυνή κοινωνική συναναστροφή. Δεν προστάτευε μόνο από το κρύο και τα άγρια ζώα, αλλά χρησίμευε και ως ασφάλεια έναντι των πνευμάτων. Αρχικά χρησιμοποιήθηκε περισσότερο για φως και έπειτα για θέρμανση. Πολλές υποανάπτυκτες φυλές αρνούνται να κοιμηθούν αν δεν καίει η φωτιά όλη νύκτα.
69:6.3 Η φωτιά υπήρξε μέγας εκπολιτιστής, παρέχοντας στον άνθρωπο τα μέσα να γίνει αλτρουιστής χωρίς απώλειες, κάνοντάς τον ικανό να γίνει αναμμένα κάρβουνα στο γείτονα χωρίς να στερεί τον εαυτό του. Η φωτιά της εστίας, την οποία πρόσεχε η μητέρα, ή η μεγαλύτερη κόρη, υπήρξε ο πρώτος παιδαγωγός, αφού απαιτούσε προσοχή και αξιοπιστία. Η πρώτη εστία δεν αποτελούσε οικοδόμημα, αλλά η οικογένεια συγκεντρωνόταν γύρω από τη φωτιά, την οικογενειακή εστία. Όταν ένας από τους γιους έφτιαχνε καινούργιο σπίτι, έφερνε σ’ αυτό ένα δαυλό από την οικογενειακή εστία.
69:6.4 Αν και ο Άντον, εκείνος που ανακάλυψε τη φωτιά, απέφυγε να την αντιμετωπίσει ως αντικείμενο λατρείας, πολλοί από τους απογόνους του θεώρησαν τη φλόγα ως είδωλο, ή ως πνεύμα[3]. Δεν κατόρθωσαν να αποκομίσουν τα εξυγιαντικά οφέλη της φωτιάς επειδή δεν έκαιγαν τα σκουπίδια. Ο πρωτόγονος άνθρωπος φοβόταν τη φωτιά και πάντα προσπαθούσε να την εξευμενίζει, εξ ου και η χρήση του λιβανιού. Οι αρχαίοι σε καμία περίπτωση δεν έφτυναν μέσα στη φωτιά, ούτε ποτέ περνούσαν ανάμεσα σε κάποιον και την αναμμένη φωτιά. Ακόμη και ο σιδηροπυρίτης, και ο πυρόλιθος που χρησιμοποιούνταν για το άναμμα της φωτιάς θεωρούνταν ιεροί από τους πρώτους ανθρώπους.
69:6.5 Ήταν αμαρτία να σβήσει κανείς μια φλόγα. Αν μια καλύβα έπιανε φωτιά, την άφηναν να καεί[4]. Οι φωτιές των ναών και των βωμών ήσαν ιερές και δεν τις άφηναν ποτέ να σβήσουν, εκτός των περιπτώσεων όπου το έθιμο απαιτούσε να ανάβουν καινούργιες φωτιές κάθε χρόνο, ή έπειτα από μια θεομηνία. Οι γυναίκες επιλέγονταν ως ιέρειες, επειδή εκείνες συντηρούσαν τη φωτιά της εστίας.
69:6.6 Οι αρχικοί μύθοι σχετικά με το πώς προήλθε η φωτιά από τους θεούς δημιουργήθηκαν παρατηρώντας τη φωτιά που προκαλείτο από τους κεραυνούς[5]. Οι ιδέες αυτές περί της υπερφυσικής της προέλευσης οδήγησαν άμεσα στη λατρεία της φωτιάς και η λατρεία της φωτιάς οδήγησε στο έθιμο του «να περνούν μέσα από τη φωτιά,» μια συνήθεια που εξακολούθησε ως την εποχή του Μωυσή[6]. Ακόμη και σήμερα διατηρείται η άποψη του περάσματος μέσα από τη φωτιά μετά θάνατον. Ο μύθος της φωτιάς απετέλεσε ένα μεγάλο δεσμό στους πρώιμους χρόνους και διατηρείται ακόμη στο συμβολισμό των Ζωροαστριστών.6
69:6.7 Η φωτιά οδήγησε στο μαγείρευμα και ο όρος «αυτός που τρώει ωμές τροφές» έγινε κοροϊδευτικός. Και το μαγείρευμα μείωσε την κατανάλωση της φυσικής ενέργειας που ήταν απαραίτητη για την πέψη των τροφών και έτσι άφηνε δυνάμεις στον πρώιμο άνθρωπο για κοινωνικές συναναστροφές,7 ενώ η κτηνοτροφία, μειώνοντας τις προσπάθειες που χρειάζονταν για την εξασφάλιση τροφής, έδωσε το χρόνο για κοινωνικές δραστηριότητες.
69:6.8 Πρέπει να θυμόμαστε ότι η φωτιά άνοιξε τις πόρτες στη μεταλλουργία και οδήγησε στην μετέπειτα ανακάλυψη της δύναμης του ατμού και τις σημερινές χρήσεις του ηλεκτρισμού.
69:7.1 Για να ξεκινήσουμε, ολόκληρος ο κόσμος των ζώων αποτελούσε εχθρό του ανθρώπου. Οι ανθρώπινες υπάρξεις έπρεπε να μάθουν να προστατεύονται από τα θηρία. Αρχικά ο άνθρωπος έτρωγε τα ζώα, αργότερα, όμως, έμαθε να τα εξημερώνει και να τα κάνει να τον υπηρετούν.
69:7.2 Η εξημέρωση των ζώων έγινε τυχαία. Ο άγριος άνθρωπος κυνηγούσε αγέλες ζώων, όπως ακριβώς οι Ινδιάνοι της Αμερικής κυνηγούσαν τους βίσωνες. Περικυκλώνοντας την αγέλη μπορούσαν να ελέγχουν τα ζώα, κατορθώνοντας να τα σκοτώνουν, αφού τα ήθελαν για τροφή. Αργότερα, δημιουργήθηκαν οι στάνες και έτσι μπορούσαν να συλληφθούν ολόκληρες αγέλες.
69:7.3 Ήταν εύκολο να δαμαστούν ορισμένα ζώα, αλλά όπως ο ελέφαντας, πολλά από αυτά δεν αναπαράγονται σε συνθήκες αιχμαλωσίας. Επιπλέον ανεκαλύφθη ότι ορισμένα είδη ζώων υποτάσσονταν στην παρουσία του ανθρώπου και αναπαράγονταν σε συνθήκες αιχμαλωσίας. Η εξημέρωση των ζώων προωθήθηκε, λοιπόν, με την επιλεκτική εκτροφή, μία τέχνη η οποία έχει κάνει μεγάλη πρόοδο από τις μέρες της Νταλαμέιτια.
69:7.4 Ο σκύλος ήταν το πρώτο ζώο που εξημερώθηκε και η δύσκολη εμπειρία της εξημέρωσης άρχισε όταν ένας σκύλος, αφού είχε ακολουθήσει ένα κυνηγό ολόκληρη την ημέρα, γύρισε, ουσιαστικά, σπίτι μαζί του. Για αιώνες οι σκύλοι χρησιμοποιούνταν για τροφή, κυνήγι, μεταφορά και συντροφιά. Αρχικά οι σκύλοι ούρλιαζαν μόνο, αργότερα, όμως, έμαθαν να γαβγίζουν. Η οξεία αίσθηση της όσφρησης του σκύλου οδήγησε στην άποψη ότι μπορούσε να δει τα πνεύματα και έτσι δημιουργήθηκε η λατρεία του ειδώλου του σκύλου. Η χρησιμοποίηση σκύλων-φυλάκων κατέστησε αρχικά δυνατόν, για ολόκληρη τη φυλή, το να κοιμάται τη νύκτα. Κατόπιν έγινε συνήθεια να χρησιμοποιούνται σκύλοι-φύλακες για να προστατεύουν το σπίτι από τα πνεύματα, αλλά και από τους υπαρκτούς εχθρούς. Όταν ο σκύλος γάβγιζε, σήμαινε ότι πλησίαζε άνθρωπος, ή θηρίο, όταν όμως ο σκύλος ούρλιαζε, σήμαινε ότι κοντά βρίσκονταν πνεύματα. Ακόμη και σήμερα πολλοί εξακολουθούν να πιστεύουν ότι το ουρλιαχτό του σκύλου τη νύκτα προαναγγέλλει θάνατο.
69:7.5 Όταν οι άνδρες ήταν κυνηγοί, ήταν αρκετά ευγενικοί με τις γυναίκες, ωστόσο, μετά την εξημέρωση των ζώων, μαζί με την αναταραχή του Καλιγκάστια, πολλές φυλές μεταχειρίζονταν τις γυναίκες τους με τρόπο αισχρό. Τις αντιμετώπιζαν συνολικά με τον ίδιο τρόπο που αντιμετώπιζαν τα ζώα. Η κτηνώδης μεταχείριση της γυναίκας από τον άνδρα αποτελεί ένα από τα θλιβερότερα κεφάλαια της ανθρώπινης ιστορίας.
69:8.1 Ο πρωτόγονος άνθρωπος δεν δίστασε ποτέ να εξανδραποδίσει τους συντρόφους του. Η γυναίκα ήταν ο πρώτος σκλάβος, ο σκλάβος της οικογένειας. Οι άνδρες της βουκολικής εποχής έκαναν τις γυναίκες σκλάβες, ως κατώτερες σεξουαλικές συντρόφους. Το είδος αυτό της σεξουαλικής δουλείας δημιουργήθηκε καθώς μειωνόταν η εξάρτηση του άνδρα από τη γυναίκα.
69:8.2 Όχι πριν πάρα πολύ καιρό, η υποδούλωση ήταν η μοίρα εκείνων των αιχμαλώτων πολέμου οι οποίοι αρνούνταν να αποδεχθούν τη θρησκεία του νικητή. Σε παλαιότερους καιρούς, τους αιχμαλώτους τους έτρωγαν, τους βασάνιζαν έως θανάτου, τους έβαζαν να πολεμούν ο ένας τον άλλον, τους θυσίαζαν στα πνεύματα, ή τους υποδούλωναν. Η δουλεία απετέλεσε μεγάλη πρόοδο έναντι του σφαγιασμού και του κανιβαλισμού.
69:8.3 Η δουλεία ήταν ένα βήμα μπροστά για την σπλαγχνική μεταχείριση των αιχμαλώτων πολέμου. Η ενέδρα του Άϊ, με την ομαδική σφαγή ανδρών, γυναικών και παιδιών και με το βασιλιά να έχει σωθεί, μόνο, για να ικανοποιήσει τη ματαιοδοξία του νικητή, αποτελεί πιστή εικόνα του βάρβαρου μακελειού που γινόταν ακόμη και από λαούς που θεωρούνταν πολιτισμένοι[7]. Η εισβολή κατά του Ογκ, του βασιλιά της Μπασάν,8 ήταν τόσο κτηνώδης, όσο και αποτελεσματική[8]. Οι Εβραίοι «κατέστρεψαν ολοκληρωτικά» τους εχθρούς τους, παίρνοντας όλη τους την περιουσία ως λάφυρα[9]. Έβαλαν σε όλες τις πόλεις φόρο υποτελείας, με την ποινή «αφανισμού όλων των ανδρών[10].» Πολλές, όμως, από τις σύγχρονές τους φυλές, έχοντας λιγότερο φυλετικό εγωισμό, είχαν καιρό πριν αρχίσει να εγκολπώνονται τους ανώτερους αιχμαλώτους.
69:8.4 Ο κυνηγός, όπως οι Αμερικανοί Ερυθρόδερμοι, δεν υποδούλωνε. Είτε αποδεχόταν είτε σκότωνε τους αιχμαλώτους του. Η δουλεία δεν ήταν διαδεδομένη μεταξύ των βουκολικών λαών, αφού ελάχιστους εργάτες χρειάζονταν. Σε περιόδους πολέμου οι βοσκοί συνήθιζαν να σκοτώνουν όλους τους άνδρες αιχμαλώτους και να παίρνουν σκλάβους μόνο γυναίκες και παιδιά[11]. Ο Μωσαϊκός νόμος περιελάμβανε συγκεκριμένες οδηγίες σχετικά με το να κάνουν συζύγους τους τις αιχμάλωτες αυτές γυναίκες[12]. Αν δεν τους ικανοποιούσαν μπορούσαν να τις διώξουν, αλλά οι Εβραίοι δεν είχαν το δικαίωμα να πωλούν τις απορριφθείσες αυτές συζύγους ως σκλάβες – αυτό, τουλάχιστον, ήταν μία πρόοδος στον πολιτισμό. Αν και τα κοινωνικά πρότυπα των Εβραίων ήταν πρωτόγονα, βρίσκονταν μακράν εκείνων των φυλών που τους περιέβαλαν.
69:8.5 Οι βοσκοί ήταν οι πρώτοι κεφαλαιοκράτες. Τα κοπάδια τους αντιπροσώπευαν κεφάλαια και εκείνοι ζούσαν από τους τόκους – τη φυσική αύξηση. Και δεν τους άρεσε να εμπιστεύονται τον πλούτο αυτό στη φύλαξη είτε των σκλάβων, είτε των γυναικών. Αργότερα, όμως, έπαιρναν άνδρες αιχμαλώτους και τους υποχρέωναν να καλλιεργούν τη γη. Αυτή είναι η πρώιμη απαρχή της δουλοπαροικίας – ο άνθρωπος προσαρτημένος στη γη. Οι Αφρικανοί μάθαιναν εύκολα να καλλιεργούν το έδαφος. Γι΄ αυτό έγιναν η μεγάλη φυλή των σκλάβων.
69:8.6 Η δουλεία υπήρξε ο απαραίτητος κρίκος στην αλυσίδα του ανθρώπινου πολιτισμού. Ήταν η γέφυρα, πάνω από την οποία η κοινωνία πέρασε από το χάος και την οκνηρία στην τάξη και τις πολιτισμένες δραστηριότητες. Υποχρέωσε τους υποανάπτυκτους και νωθρούς λαούς να εργασθούν και έτσι να εξασφαλίσουν πλούτη και ελεύθερο χρόνο για την κοινωνική εξέλιξη των ανωτέρων τους.
69:8.7 Ο θεσμός της δουλείας υποχρέωσε τον άνθρωπο να εφεύρει το ρυθμιστικό μηχανισμό της πρωτόγονης κοινωνίας. Δημιούργησε την απαρχή της διακυβέρνησης. Η δουλεία απαιτεί ισχυρή ρύθμιση και κατά τη διάρκεια του Ευρωπαϊκού Μεσαίωνα κυριολεκτικά εξαφανίσθηκε επειδή οι φεουδάρχες δεν μπορούσαν να ελέγξουν τους σκλάβους. Οι υποανάπτυκτες φυλές των αρχαίων καιρών, όπως ακριβώς οι ιθαγενείς της Αυστραλίας σήμερα, δεν είχαν ποτέ σκλάβους.
69:8.8 Πράγματι, η δουλεία ήταν τυραννική, ήταν όμως στα σχολεία της τυραννίας όπου ο άνθρωπος έμαθε την παραγωγή. Στο τέλος οι σκλάβοι συμμετείχαν στην ευλογία μιας ανώτερης κοινωνίας, την οποία εντελώς παρά τη θέλησή τους είχαν βοηθήσει να δημιουργηθεί. Η δουλεία δημιουργεί μια πολιτισμική οργάνωση και μια κοινωνική επίτευξη, αλλά γρήγορα και ύπουλα επιτίθεται στην κοινωνία εκ των έσω, ως η σοβαρότερη από όλες τις καταστροφικές κοινωνικές ασθένειες.
69:8.9 Οι σύγχρονες μηχανολογικές εφευρέσεις έκαναν τους σκλάβους άχρηστους. Η δουλεία, όπως και η πολυγαμία, παρέρχεται επειδή δεν αποφέρει όφελος. Ωστόσο, έχει αποδειχθεί ότι είναι πάντα καταστροφικό το να απελευθερώνονται μεγάλοι αριθμοί σκλάβων. Λιγότερα προβλήματα προκύπτουν όταν χειραφετούνται σταδιακά.
69:8.10 Σήμερα, οι άνθρωποι δεν είναι κοινωνικοί σκλάβοι, ωστόσο χιλιάδες αφήνουν τη φιλοδοξία να τους υποδουλώσει στο χρέος. Η ακούσια υποδούλωση άνοιξε το δρόμο τη δημιουργία μιας καινούργιας και βελτιωμένης μορφής παραλλαγμένης κοινωνικής σκλαβιάς.
69:8.11 Ενώ το ιδανικό της κοινωνίας είναι η παγκόσμια ελευθερία, η ανεργία δεν πρέπει να γίνει ποτέ ανεκτή. Όλα τα αρτιμελή άτομα πρέπει να υποχρεώνονται να κάνουν, για την συντήρησή τους, τουλάχιστον, μία ποσότητα έργου.
69:8.12 Η σύγχρονη κοινωνία βρίσκεται σε αντίστροφη κίνηση. Η δουλεία έχει σχεδόν εξαφανισθεί. Τα εξημερωμένα ζώα χάνονται. Ο πολιτισμός γυρίζει πίσω στη φωτιά – τον ανόργανο κόσμο – για δύναμη. Ο άνθρωπος βγήκε από την άγρια κατάσταση μέσω της φωτιάς, των ζώων και της δουλείας. Σήμερα οπισθοδρομεί, απορρίπτοντας τη βοήθεια των σκλάβων και την αρωγή των ζώων, ενώ προσπαθεί να αποσπάσει καινούργια μυστικά και πηγές πλούτου και δύναμης από την αποθήκη των στοιχείων της φύσης.
69:9.1 Ενώ η πρωτόγονη κοινωνία ήταν ουσιαστικά κοινόκτητη, ο πρωτόγονος άνθρωπος δεν έγινε οπαδός των σύγχρονων δογμάτων του κομμουνισμού. Ο κομμουνισμός των πρώιμων εκείνων ημερών δεν ήταν απλά θεωρία, ή κοινωνικό δόγμα. Ήταν μια απλή και αυτόματη προσαρμογή. Ο κομμουνισμός απέτρεπε την ένδεια και τις ελλείψεις. Η επαιτεία και η πορνεία ήταν σχεδόν άγνωστες μεταξύ των αρχαίων αυτών φυλών.
69:9.2 Ο πρωτόγονος κομμουνισμός δεν υποβίβαζε τους ανθρώπους, ούτε εξήρε τις μετριότητες, αλλά έδινε ένα επίδομα στην αδράνεια και την ανεργία, ενώ, πράγματι, αποθάρρυνε την παραγωγή και κατέστρεφε τις φιλοδοξίες. Ο κομμουνισμός υπήρξε απαραίτητη σκαλωσιά στην ανάπτυξη της πρωτόγονης κοινωνίας, ωστόσο υποχώρησε στην εξέλιξη μιας ανώτερης κοινωνικής τάξης, επειδή υπήρξε αντίθετος σε τέσσερις δυνατές ανθρώπινες τάσεις:
69:9.3 1. Την οικογένεια. Ο άνθρωπος δεν λαχταρά μόνο να αποκτήσει περιουσία. Επιθυμεί να κληροδοτήσει τα κεφάλαια και τα αγαθά του στους απογόνους του. Στην αρχική, όμως, κοινωνία της κοινοκτημοσύνης, η περιουσία ενός ανθρώπου είτε αναλίσκετο άμεσα, είτε διεμοιράζετο μεταξύ των μελών της ομάδας με το θάνατό του. Δεν υπήρχε κληρονομία της περιουσίας – ο φόρος κληρονομίας ήταν εκατό τοις εκατό. Τα μεταγενέστερα έθιμα συσσώρευσης κεφαλαίων και κληρονομιάς της περιουσίας απετέλεσαν μία σαφή κοινωνική πρόοδο. Και τούτο είναι αληθές, παρά την μετέπειτα εκμετάλλευση που ακολούθησε τις καταχρήσεις των κεφαλαίων.
69:9.4 2. Τις θρησκευτικές τάσεις. Ο πρωτόγονος άνθρωπος ήθελε, επιπλέον, να διαφυλάξει την περιουσία του ως πυρήνα, για να αρχίσει τη ζωή στην επόμενη υπόστασή του. Το κίνητρο αυτό εξηγεί το γιατί επεκράτησε για τόσο πολύ καιρό το έθιμο να θάβουν τα ατομικά υπάρχοντα ενός ανθρώπου μαζί του. Οι αρχαίοι πίστευαν ότι μόνον οι πλούσιοι διασώζονταν μετά θάνατο, μαζί με όλες τις άμεσες απολαύσεις και το κύρος τους. Οι διδάσκαλοι των αποκαλυφθεισών θρησκειών, πιο συγκεκριμένα οι Χριστιανοί διδάσκαλοι, ήσαν οι πρώτοι που κήρυξαν ότι και φτωχοί θα έβρισκαν τη σωτηρία, το ίδιο ακριβώς με τους πλούσιους.
69:9.5 3. Την επιθυμία για ελευθερία και άνεση. Τις πολύ παλιές μέρες της κοινωνικής εξέλιξης ο καταμερισμός των ατομικών κερδών μεταξύ της ομάδας αποτελούσε, ουσιαστικά, ένα είδος σκλαβιάς. Ο εργαζόμενος γινόταν σκλάβος του αργόσχολου. Τούτο ήταν η αυτοκτονική αδυναμία του κομμουνισμού: Οι επιμηθείς9 συνήθως ζούσαν καλά εις βάρος των προνοητικών. Ακόμη και στους σύγχρονους καιρούς οι μη λαμβάνοντες πρόνοια εξαρτώνται από το κράτος (τους προνοητικούς φορολογούμενους) να τους φροντίσει. Εκείνοι που δεν διαθέτουν χρήματα εξακολουθούν να περιμένουν από εκείνους που έχουν να τους συντηρήσουν.
69:9.6 4. Το ένστικτο για ασφάλεια και δύναμη. Ο κομμουνισμός καταστράφηκε, τελικά, από τις απατηλές πρακτικές των προοδευτικών και επιτυχημένων ατόμων, οι οποίοι κατέφυγαν σε διάφορα τεχνάσματα, σε μία προσπάθεια να διαφύγουν την υποδούλωση στους ανίκανους αργόσχολους των φυλών τους. Αρχικά, όμως, το σύνολο της αποθησαύρισης γινόταν κρυφά. Η πρωτόγονη ανασφάλεια εμπόδιζε την εμφανή συσσώρευση πλούτου. Και σε μεταγενέστερους, ακόμη, χρόνους ήταν εξαιρετικά επικίνδυνο να συγκεντρώνει κανείς μεγάλο πλούτο. Ο βασιλιάς σίγουρα θα μηχανευόταν κάποια κατηγορία για να κατάσχει την περιουσία ενός πλουσίου και όταν ένας πλούσιος πέθαινε, δεν γινόταν η κηδεία του, έως ότου η οικογένεια δωρίσει ένα μεγάλο ποσό στην κοινωνική πρόνοια, ή στον βασιλιά, ένα φόρο κληρονομίας.
69:9.7 Τα πολύ παλιά χρόνια οι γυναίκες ήσαν ιδιοκτησία της κοινότητας και η μητέρα κυβερνούσε την οικογένεια. Οι πρώιμοι αρχηγοί κατείχαν το σύνολο της γης και ήσαν οι ιδιοκτήτες όλων των γυναικών. Ο γάμος απαιτούσε τη συναίνεση του κυβερνήτη της φυλής. Όταν τέλειωσε η κοινοκτημοσύνη, η γυναίκα ανήκε σε έναν μόνο και ο πατέρας, σταδιακά, ανέλαβε τον έλεγχο της οικογένειας. Έτσι ξεκίνησε η έννοια της εστίας και τα επικρατούντα έθιμα πολυγαμίας υποσκελίσθηκαν, σταδιακά, από τη μονογαμία. (Η πολυγαμία αποτελεί διατήρηση του στοιχείου της υποδούλωσης του θηλυκού στο γάμο. Η μονογαμία είναι το, χωρίς υπόδουλο μέλος, ιδεώδες της μοναδικής σχέσης ενός άνδρα και μιας γυναίκας στο έξοχο εγχείρημα του να φτιάξουν ένα σπίτι, να μεγαλώσουν παιδιά, να εξελιχθούν μαζί και να βελτιωθούν ο καθένας χωριστά.)
69:9.8 Αρχικά, το σύνολο της ιδιοκτησίας, περιλαμβανομένων των εργαλείων και των όπλων, αποτελούσε κοινό κτήμα της φυλής. Η ατομική περιουσία αποτελείτο, στην αρχή, από όλα τα πράγματα που μπορούσε να αγγίξει κανείς. Αν ένας ξένος έπινε από μια κούπα, η κούπα γινόταν, μετά απ’ αυτό, δική του. Κατόπιν, οποιοδήποτε μέρος που πάνω του είχε χυθεί αίμα γινόταν ιδιοκτησία του πληγωμένου ατόμου, ή ομάδας.
69:9.9 Η ατομική περιουσία έγινε εξ αυτού, αρχικά, αξιοσέβαστη επειδή υποτίθεται ότι είχε πληρωθεί με ένα κομμάτι της προσωπικότητας του κατόχου της. Η ακεραιότητα της περιουσίας ήταν ασφαλής εξ αιτίας αυτού του είδους της πρόληψης. Δεν χρειαζόταν αστυνομία για να φρουρεί την ατομική περιουσία. Δεν γίνονταν κλοπές μέσα στην ομάδα, αν και οι άνθρωποι δεν δίσταζαν να σφετερίζονται τα αγαθά άλλων φυλών. Οι ιδιοκτησιακές σχέσεις δεν τερματίζονταν με το θάνατο. Αρχικά, τα ατομικά υπάρχοντα καίγονταν, αργότερα θάβονταν με το νεκρό και αργότερα, κληρονομούνταν από την επιζήσασα οικογένεια, ή από τη φυλή.
69:9.10 Τα διακοσμημένα προσωπικά είδη προήλθαν από τη χρήση των φυλακτών. Η ματαιοδοξία μαζί με τον φόβο των πνευμάτων έκαναν τον πρώιμο άνθρωπο να αντισταθεί σε όλες τις προσπάθειες για να απαλλαγεί από τα αγαπημένα του φυλακτά, αποδίδοντας σε μια τέτοια ιδιοκτησία αξία πάνω από τα απαραίτητα.
69:9.11 Ο χώρος του ύπνου απετέλεσε μία από τις πρώτες ιδιοκτησίες του ανθρώπου. Αργότερα, οι τόποι όπου υπήρχαν τα σπίτια ορίζονταν από τους αρχηγούς της φυλής, οι οποίοι διαχειρίζονταν το σύνολο της ακίνητης περιουσίας για την ομάδα. Τώρα πλέον, το μέρος όπου βρισκόταν η φωτιά θεωρείτο ιδιοκτησία[13]. Και ακόμη αργότερα, ένα πηγάδι συνιστούσε τίτλο τιμής για τη γειτονική γη.
69:9.12 Οι κοιλότητες με νερό και τα πηγάδια ήταν μεταξύ των πρώτων ατομικών ιδιοκτησιών. Το σύνολο των εθίμων γύρω από τα φετίχ10 χρησιμοποιήθηκε για να φρουρήσει τις γούρνες με το νερό, τα [πηγάδια, τα δένδρα, τα σπαρτά και το μέλι. Μετά την απώλεια της πίστης προς τα φετίχ, δημιουργήθηκαν οι νόμοι για να προστατεύουν την ατομική ιδιοκτησία. Ωστόσο οι σχετικοί με το κυνήγι νόμοι, το δικαίωμα του κυνηγιού προηγήθηκαν κατά πολύ των νόμων για τη γη. Ο Αμερικανός Ερυθρόδερμος ποτέ δεν κατάλαβε την ατομική ιδιοκτησία της γης. Δεν μπορούσε να κατανοήσει την άποψη του λευκού.
69:9.13 Η ατομική ιδιοκτησία σημαδεύτηκε από νωρίς με το οικογενειακό έμβλημα και τούτο αποτελεί την πρώιμη καταγωγή των οικοσήμων. Η κτηματική περιουσία μπορούσε, επίσης, να τεθεί υπό τη φύλαξη των πνευμάτων. Οι ιερείς «καθαγίαζαν» ένα κομμάτι γης και εφεξής το κομμάτι αυτό τελούσε υπό την προστασία των μαγικών απαγορεύσεων που εφαρμόσθηκαν σ’ αυτό. Οι ιδιοκτήτες ενός τέτοιου κομματιού γης ελέγετο ότι διέθεταν έναν «τίτλο ιδιοκτησίας από τον ιερέα[14].» Οι Εβραίοι έτρεφαν μεγάλο σεβασμό για τα οικογενειακά αυτά ορόσημα: «Ας είναι κατηραμένος όποιος μετακινεί το ορόσημο του γείτονά του[15].» Αυτά τα πέτρινα σημάδια έτρεφαν τα αρχικά του ιερέα. Ακόμη και δένδρα, όταν έφεραν μονόγραμμα, γίνονταν ατομική ιδιοκτησία.
69:9.14 Αρχικά μόνο τα σπαρτά ήσαν ατομικά, αλλά οι αλλεπάλληλες σπορές προσέφεραν τίτλο ιδιοκτησίας. Η γεωργία απετέλεσε, έτσι, τη γένεση της ατομικής ιδιοκτησίας της γης. Στα μεμονωμένα άτομα δινόταν αρχικά μόνο μία ισόβια μίσθωση. Με το θάνατό τους η γη επεστρέφετο στη φυλή. Οι πρώτοι τίτλοι ιδιοκτησίας της γης που δωρίσθηκαν από τη φυλή σε άτομα ήσαν τάφοι – τόποι ταφής της οικογένειας. Σε μεταγενέστερους χρόνους η γη ανήκε σ’ εκείνους που την περιέφραζαν. Οι πόλεις, ωστόσο, πάντα διατηρούσαν ορισμένα τμήματα γης για την κοινή βοσκή, αλλά και για χρήση σε περίπτωση πολιορκίας. Αυτά τα «δημόσια κτήματα» αντιπροσωπεύουν την επιβίωση της προγενέστερης μορφής της συλλογικής ιδιοκτησίας.
69:9.15 Με τον καιρό, η πολιτεία παρείχε την ιδιοκτησία στο άτομο, διατηρώντας το δικαίωμα φορολόγησης. Έχοντας εξασφαλίσει τους τίτλους ιδιοκτησίας, οι γαιοκτήμονες συγκέντρωναν μισθώματα και η γη έγινε πηγή εισοδήματος – κεφαλαίου. Τελικά, η γη έγινε αληθινά μέσο διαπραγμάτευσης, με πωλήσεις, μεταβιβάσεις, υποθήκες και κατασχέσεις.
69:9.16 Η ατομική ιδιοκτησία έφερε μεγαλύτερη ελευθερία και περισσότερη σταθερότητα. Η ατομική ιδιοκτησία, ωστόσο, της γης έγινε κοινωνικά αποδεκτή μόνο μετά την αποτυχία του ελέγχου και της διεύθυνσης από την κοινότητα ενώ γρήγορα ακολουθήθηκε από μία σειρά σκλάβων, δουλοπάροικων και ακτημόνων τάξεων. Τα μηχανήματα, ωστόσο, που βελτιώνονται απαλλάσσουν, σταδιακά, τον άνθρωπο από τον δουλικό μόχθο.
69:9.17 Το δικαίωμα στην ιδιοκτησία δεν είναι απόλυτο. Είναι καθαρά κοινωνικό. Όλες οι μορφές διακυβέρνησης, όμως, οι νόμοι, η τάξη, τα πολιτικά δικαιώματα, οι κοινωνικές ελευθερίες, οι συνθήκες, η ειρήνη και η ευτυχία, έτσι όπως τα απολαμβάνουν οι σύγχρονοι λαοί, δημιουργήθηκαν γύρω από την ατομική ιδιοκτησία της περιουσίας.
69:9.18 Η παρούσα κοινωνική δομή δεν είναι κατ’ ανάγκην ορθό – ούτε θείο, ή ιερό – ωστόσο η ανθρωπότητα θα πράξει σωστά αν κινηθεί αργά-αργά για να κάνει αλλαγές. Αυτό που διαθέτετε είναι άπειρα καλύτερο από οποιοδήποτε σύστημα ήταν γνωστό στους προγόνους σας. Βεβαιωθείτε ότι όταν αλλάζετε την κοινωνική δομή, την αλλάζετε προς το καλύτερο. Μην πεισθείτε να κάνετε πειράματα με τα απορριφθέντα πρότυπα των προπατόρων σας. Πηγαίνετε εμπρός, όχι πίσω! Αφήστε την εξέλιξη να προχωρήσει! Μην κάνετε οπισθοδρομικά βήματα!
69:9.19 [Παρουσιάσθηκε από έναν Μελχισεδέκ του Νέβαδον.]
| Εγγραφο 68. Η ΑΥΓΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ |
Δείκτης
Πολλαπλή έκδοση |
Εγγραφο 70. Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ |