© 2018 Ίδρυμα Ουράντια
| Εγγραφο 69. ΟΙ ΘΕΣΜΟΙ ΤΩΝ ΠΡΩΤΟΓΟΝΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ |
Δείκτης
Πολλαπλή έκδοση |
Εγγραφο 71. Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ |
70:0.1 Ο άνθρωπος δεν έλυσε, εν μέρει, το πρόβλημα της διαβίωσης, ει μη μόνο αφού αντιμετώπισε το έργο της ρύθμισης των ανθρώπινων επαφών. Η ανάπτυξη της βιομηχανίας απαιτούσε νόμους, τάξη και κοινωνική προσαρμογή. Η ιδιωτική περιουσία είχε την ανάγκη διακυβέρνησης.
70:0.2 Σ’ έναν εξελικτικό κόσμο, οι ανταγωνισμοί είναι φυσικοί. Η ειρήνη διασφαλίζεται μόνο με κάποιο είδος κοινωνικού ρυθμιστικού συστήματος. Η κοινωνική ρύθμιση είναι αδιαχώριστη από την κοινωνική οργάνωση. Η συνεργασία συνεπάγεται κάποια αρχή ελέγχου. Η διακυβέρνηση επιτάσσει τον συντονισμό του ανταγωνισμού των φυλών, των φατριών, των οικογενειών και των ατόμων.
70:0.3 Η διακυβέρνηση αποτελεί ασύνειδη εξέλιξη. Προχωρεί μέσα από δοκιμές και λάθη. Δεν διαθέτει αξία για την επιβίωση. Γι’ αυτό γίνεται παραδοσιακή. Η αναρχία διόγκωσε τη δυστυχία. Έτσι, η διακυβέρνηση, ο σχετικός νόμος και η τάξη, αργά-αργά δημιουργήθηκαν, ή δημιουργούνται. Οι πιεστικές απαιτήσεις του αγώνα για την ύπαρξη κυριολεκτικά οδήγησαν την ανθρώπινη φυλή στον προοδευτικό δρόμο προς τον πολιτισμό.
70:1.1 Ο πόλεμος αποτελεί τη φυσική κατάσταση και κληρονομία του εξελισσόμενου ανθρώπου. Η ειρήνη είναι το κοινωνικό μέτρο που προσμετρά την πρόοδο του πολιτισμού. Πριν από την εν μέρει κοινωνικοποίηση των προοδευουσών φυλών, ο άνθρωπος υπήρξε υπερβολικά ατομικιστής, εξαιρετικά καχύποπτος και απίστευτα εριστικός. Η βία είναι ο νόμος της φύσης, η εχθρότητα είναι η αυτόματη αντίδραση των παιδιών της φύσης, ενώ ο πόλεμος δεν είναι παρά οι ίδιες αυτές δραστηριότητες, διεξαγόμενες συλλογικά. Και, οπουδήποτε και οποτεδήποτε η δομή του πολιτισμού πιέζεται από τις περιπλοκές της εξέλιξης της κοινωνίας, γίνεται πάντα μια άμεση και καταστροφική επιστροφή στις πανάρχαιες αυτές μεθόδους της βίαιης ρύθμισης των παροξύνσεων των ανθρώπινων διασυσχετισμών.
70:1.2 Ο πόλεμος είναι μία ζωώδης αντίδραση έναντι των διαφωνιών και των παροξύνσεων. Η ειρήνη εξυπηρετεί την πολιτισμένη επίλυση όλων αυτών των προβλημάτων και δυσκολιών. Οι φυλές του Σαντζίκ, μαζί με τους μετέπειτα εκφυλισμένους Αδαμίτες και Νοδίτες, ήσαν όλοι φιλοπόλεμοι. Οι Αντονίτες διδάχθηκαν από νωρίς το χρυσό κανόνα και, ακόμη και σήμερα, οι Εσκιμώοι απόγονοί τους ζουν εν πολλοίς βάσει αυτού του κώδικα. Τα έθιμα είναι πολύ ισχυρά ανάμεσά τους, ενώ είναι σε μεγάλο βαθμό απαλλαγμένοι από βίαιους ανταγωνισμούς.
70:1.3 Ο Άντον δίδαξε τα παιδιά του να διευθετούν τις διαφορές τους ο καθένας κτυπώντας ένα δένδρο με ένα ραβδί, ενώ ταυτόχρονα καταριόνταν το δένδρο. Εκείνος του οποίου το ραβδί έσπαζε πρώτο ήταν ο νικητής. Οι μεταγενέστεροι Αντονίτες συνήθιζαν να διευθετούν τις διαφορές τους κάνοντας μια δημόσια παράσταση, κατά την οποία οι αντίπαλοι γελοιοποιούσαν και σάρκαζαν ο ένας τον άλλο, ενώ το κοινό αποφαινόταν για το ποιος ήταν ο νικητής με το χειροκρότημά του.
70:1.4 Δεν υπήρχαν, όμως, φαινόμενα τέτοια όπως ο πόλεμος, έως ότου η κοινωνία εξελίχθηκε αρκετά, ώστε να βιώσει ουσιαστικά περιόδους ειρήνης και να καθιερώσει πρακτικές πολέμου. Αυτή καθ’ εαυτή η αρχή του πολέμου συνεπάγεται ένα βαθμό οργάνωσης.
70:1.5 Με την δημιουργία των κοινωνικών ομάδων, οι ατομικές αιτίες εμπλοκής άρχισαν να εξαφανίζονται μέσα στα αισθήματα της ομάδας και τούτο προώθησε τη διαφυλετική ηρεμία, αλλά εις βάρος της ειρήνης μεταξύ των φυλών. Η ειρήνη, λοιπόν, εφαρμόσθηκε αρχικά μέσα στην ομάδα, ή τη φυλή, η οποία πάντα αντιπαθούσε και μισούσε τις άλλες φυλές, τους ξένους. Ο πρώιμος άνθρωπος θεωρούσε αρετή να χύνει το αίμα των ξένων.
70:1.6 Ακόμη κι’ αυτό, ωστόσο, δεν λειτούργησε από την αρχή. Όταν οι πανάρχαιοι αρχηγοί προσπαθούσαν να διευθετήσουν τις διαφωνίες, έβρισκαν συχνά απαραίτητο, τουλάχιστον μία φορά το χρόνο, να επιτρέψουν τους λιθοβολισμούς μέσα στη φυλή. Η φατρία διαιρείτο σε δύο ομάδες και έδινε μάχη όλη την ημέρα. Και τούτο για κανένα άλλο λόγο, ει μη μόνο επειδή τους άρεσε. Πραγματικά απολάμβαναν τις μάχες.
70:1.7 Οι πόλεμοι συνεχίζονται επειδή ο άνθρωπος είναι άνθρωπος, επειδή εξελίχθηκε από τα ζώα και όλα τα ζώα είναι φιλοπόλεμα. Μεταξύ των πανάρχαιων αιτίων πολέμου περιλαμβάνονταν:
70:1.8 1. Η πείνα, η οποία οδηγούσε σε επιδρομές για την τροφή. Η σπανιότητα της γης κατέληγε πάντα σε πόλεμο και κατά τη διάρκεια των αγώνων αυτών οι πρώιμες φιλειρηνικές φυλές πρακτικά εξοντώθηκαν.
70:1.9 2. Η έλλειψη των γυναικών – μια προσπάθεια να ανακουφισθούν από την έλλειψη βοήθειας στο σπίτι. Η αρπαγή των γυναικών πάντα προκαλούσε πόλεμο.
70:1.10 3. Η ματαιοδοξία – η επιθυμία να επιδειχθεί η γενναιότητα της φυλής. Οι ανώτερες ομάδες πολεμούσαν για να επιβάλλουν τον τρόπο της ζωής τους στους κατώτερους λαούς.
70:1.11 4. Οι δούλοι – η ανάγκη διατήρησης του αριθμού των εργατικών τάξεων
70:1.12 5. Η εκδίκηση αποτελούσε αιτία πολέμου, όταν μία φυλή πίστευε ότι μία γειτονική φυλή είχε προκαλέσει το θάνατο ενός συντρόφου από τη φυλή. Το πένθος συνεχιζόταν έως ότου φέρουν το κεφάλι του εχθρού στη φυλή. Οι εκδικητικοί πόλεμοι συνεχίσθηκαν ως τους, σχετικά, σύγχρονους καιρούς.
70:1.13 6. Ευχαρίστηση – ο πόλεμος εθεωρείτο διασκέδαση από τους νεαρούς άνδρες εκείνων των πανάρχαιων καιρών. Αν δεν ανεφύετο μια εύλογη και ικανοποιητική αφορμή για πόλεμο, όταν η ειρήνη γινόταν τυραννική, οι γειτονικές φυλές συνήθιζαν να αρχίζουν ημι-φιλικούς πολέμους και να λεηλατούν σαν να πήγαιναν σε γιορτή, να απολαμβάνουν μια εικονική μάχη.
70:1.14 7. Η θρησκεία – η επιθυμία να κάνουν προσηλυτισμούς στη θρησκεία. Όλες οι πρωτόγονες θρησκείες επιδοκίμαζαν τον πόλεμο. Μόνο κατά τους πρόσφατους χρόνους άρχισε η θρησκεία να αντιμετωπίζει τον πόλεμο με σκεπτικισμό. Οι αρχαίοι ιερείς συμμαχούσαν, δυστυχώς, με τις στρατιωτικές δυνάμεις. Ένα από τα μεγαλύτερα ειρηνιστικά κινήματα όλων των εποχών υπήρξε η προσπάθεια να διαχωρισθεί η εκκλησία από το κράτος.
70:1.15 Οι αρχαίες αυτές φυλές πάντα έκαναν πολέμους κατά διαταγήν των θεών τους, κατόπιν εντολής των αρχηγών, ή των μάγων τους. Οι Εβραίοι πίστευαν σ’ ένα τέτοιο «Θεό των πολέμων»[1][2][3]. Και η αφήγηση της επιδρομής τους κατά των Μιδιανιτών αποτελεί τυπική εξιστόρηση ειδεχθούς σκληρότητας των αρχαίων πολέμων των φυλών[4]. Η επίθεση αυτή, με τη σφαγή όλων των ανδρών και την μετέπειτα θανάτωση όλων των αρσενικών παιδιών καθώς και όλων των γυναικών που δεν ήσαν παρθένες, αποτελούσε τιμή για τα ήθη ενός φύλαρχου, δυο χιλιάδες χρόνια πριν. Και όλα αυτά γίνονταν στο όνομα του «Κυρίου Θεού του Ισραήλ.»
70:1.16 Αυτή είναι μία αφήγηση της εξέλιξης της κοινωνίας – η φυσική επίλυση των προβλημάτων των φυλών - ο άνθρωπος που φτιάχνει μόνος του το πεπρωμένο του στη γη. Τέτοιες φρικαλεότητες δεν προκαλούνται από το Θείο, παρά την τάση του ανθρώπου να αποθέτει την ευθύνη στους θεούς του.
70:1.17 Η ευσπλαχνία του στρατού άργησε να έλθει στην ανθρωπότητα. Ακόμη και όταν μία γυναίκα, η Δεββώρα, κυβερνούσε τους Εβραίους, η ίδια συνολικά σκληρότητα επικρατούσε. Ο στρατηγός της με τη νίκη του επί των απίστων έκανε «όλο το στρατό να σκοτωθεί από τα ξίφη[5]. Κανείς δεν γλίτωσε.»
70:1.18 Από πολύ νωρίς στην ιστορία της φυλής χρησιμοποιήθηκαν δηλητηριασμένα όπλα. Εφαρμόσθηκαν όλα τα είδη ακρωτηριασμών. Ο Σαούλ δεν δίστασε να απαιτήσει εκατό ακροβυστίες1 Φιλισταίων ως προίκα την οποία έπρεπε να πληρώσει ο Δαυίδ για την θυγατέρα του, την Μιχάλ[6].
70:1.19 Οι πολύ αρχαίοι πόλεμοι γίνονταν μεταξύ των φυλών, συνολικά, αλλά, σε μεταγενέστερους χρόνους, όταν δύο άτομα από διαφορετικές φυλές είχαν μία διαφωνία, αντί να πολεμούν και οι δύο φυλές, μονομαχούσαν οι δύο διαφωνούντες. Έγινε, επίσης, έθιμο δύο στρατοί να στοιχηματίζουν τα πάντα στο αποτέλεσμα της αναμέτρησης μεταξύ των αντιπροσώπων οι οποίοι εκλέγονταν ένας από κάθε πλευρά, όπως στην περίπτωση του Δαυίδ και του Γολιάθ[7].
70:1.20 Ο πρώτος εξευγενισμός του πολέμου υπήρξε η σύλληψη αιχμαλώτων. Στη συνέχεια, εξαιρέθηκαν οι γυναίκες από τις εχθροπραξίες και αργότερα ήλθε η αναγνώριση των αμάχων. Οι στρατιωτικές κάστες και οι μόνιμες στρατιές των μισθοφόρων σύντομα ανέπτυξαν την ικανότητα να συμβαδίζουν με την αυξανόμενη πολυπλοκότητα του πολέμου. Στους πολεμιστές αυτούς από νωρίς απαγορεύθηκε να σχετίζονται με γυναίκες και οι γυναίκες είχαν από καιρού πάψει τα πολεμούν, αν και είχαν πάντα προσφέρει τροφή και φροντίδα στους στρατιώτες και τους παρότρυναν στη μάχη.
70:1.21 Η πρακτική της κήρυξης πολέμου απετέλεσε μεγάλη πρόοδο. Τέτοιες διακηρύξεις πρόθεσης πολέμου προανήγγειλαν την απαρχή μιας αίσθησης δικαιοσύνης και τούτο ακολουθήθηκε από τη σταδιακή ανάπτυξη των κανόνων του «πολιτισμένου» πολέμου. Πολύ νωρίς έγινε συνήθεια να μην γίνονται μάχες κοντά σε ναούς και, ακόμη αργότερα, να μην γίνονται μάχες κατά τη διάρκεια ορισμένων ιερών ημερών.2 Αργότερα ήλθε η γενική αναγνώριση του δικαιώματος του ασύλου. Οι πολιτικοί φυγάδες προστατεύονταν.
70:1.22 Έτσι εξελίχθηκε σταδιακά η τέχνη του πολέμου από το πρωτόγονο ανθρωποκυνηγητό ως το κάπως πιο μεθοδικό σύστημα των μεταγενέστερων «πολιτισμένων» εθνών. Ωστόσο, η κοινωνική θέση της φιλίας αντικατέστησε σιγά-σιγά εκείνη της εχθρότητας.
70:2.1 Σε παλαιότερες εποχές, ένας λυσσαλέος πόλεμος συνιστούσε κοινωνικές αλλαγές και διευκόλυνε την υιοθέτηση καινούργιων ιδεών, όπως δεν θα είχαν αναπτυχθεί φυσιολογικά σε δέκα χιλιάδες χρόνια. Το φοβερό τίμημα που πληρωνόταν για τα βέβαια αυτά πλεονεκτήματα του πολέμου ήταν ότι η κοινωνία, προσωρινά, γύριζε πίσω, στον πρωτογονισμό. Η πολιτισμένη λογική εγκαταλείπετο. Ο πόλεμος είναι ακριβό γιατρικό, πολύ ακριβό και εξαιρετικά επικίνδυνο. Ενώ συχνά θεραπεύει ορισμένες κοινωνικές ταραχές, πολλές φορές σκοτώνει τον ασθενή, καταστρέφει την κοινωνία.
70:2.2 Η διαρκής ανάγκη εθνικής άμυνας δημιουργεί πολλές καινούργιες και προηγμένες κοινωνικές προσαρμογές. Η κοινωνία σήμερα απολαμβάνει το πλεονέκτημα ενός μεγάλου καταλόγου χρήσιμων καινοτομιών οι οποίες, αρχικά, ήσαν στο σύνολό τους στρατιωτικές, ενώ χρωστά στον πόλεμο ακόμη και το χορό, μία από τις πρώτες μορφές του οποίου ήταν στρατιωτική άσκηση.
70:2.3 Ο πόλεμος διέθετε κοινωνική αξία στους πολιτισμούς του παρελθόντος, διότι:
70:2.4 1. Επέβαλε πειθαρχία, ενίσχυε τη συνεργασία.
70:2.5 2. Επιβράβευε τη γενναιότητα και το θάρρος.
70:2.6 3. Υπέθαλπε και σταθεροποιούσε τον εθνικισμό.
70:2.7 4. Αφάνιζε τους αδύναμους και ανίκανους λαούς.
70:2.8 5. Διέλυε την αυταπάτη της πρωτόγονης ισότητας και επιλεκτικά στρωματοποιούσε την κοινωνία.
70:2.9 Ο πόλεμος διαθέτει μία συγκεκριμένη εξελικτική και επιλεκτική αξία, ωστόσο, όπως η δουλεία, πρέπει να εγκαταλειφθεί, καθώς ο πολιτισμός εξελίσσεται αργά-αργά. Οι πόλεμοι, κάποτε, προωθούσαν τα ταξίδια και τις πολιτιστικές επαφές. Οι σκοποί αυτοί εξυπηρετούνται, πλέον, καλύτερα δια των σύγχρονων μεθόδων μεταφοράς και επικοινωνίας. Οι πόλεμοι, κάποτε, ενίσχυαν τα έθνη, οι σύγχρονοι, όμως, αγώνες διαλύουν τον πολιτισμό. Οι αρχαίοι πόλεμοι κατέληγαν στον αποδεκατισμό των κατώτερων λαών. Το καθαρό αποτέλεσμα των σύγχρονων συγκρούσεων είναι η επιλεκτική καταστροφή των καλύτερων ανθρώπινων γόνων. Οι πανάρχαιοι πόλεμοι προήγαγαν την συγκρότηση και την αποτελεσματικότητα, αλλά αυτά αποτελούν, πλέον, επιδίωξη της σύγχρονης βιομηχανίας[8]. Κατά τη διάρκεια παλαιότερων εποχών, ο πόλεμος ήταν η κοινωνική μαγιά που ωθούσε τον πολιτισμό προς τα εμπρός. Το αποτέλεσμα αυτό επιτυγχάνεται, πλέον, καλύτερα δια της φιλοδοξίας και των ανακαλύψεων. Οι αρχαίοι πόλεμοι υποστήριζαν την αντίληψη ενός Θεού του πολέμου, αλλά ο σύγχρονος άνθρωπος γνωρίζει ότι ο Θεός είναι αγάπη. Ο πόλεμος εξυπηρέτησε πολλούς και μεγάλης αξιας σκοπούς στο παρελθόν, υπήρξε το απαραίτητο έρεισμα στην οικοδόμηση του πολιτισμού, αλλά μετατρέπεται ραγδαία σε πολιτισμική χρεοκοπία – ανίκανος να εξασφαλίσει μερίσματα κοινωνικού κέρδους, τα οποία να αναλογούν, με οποιοδήποτε τρόπο, προς τις τρομακτικές απώλειες που ακολουθούν την επίκλησή του.
70:2.10 Κάποτε οι γιατροί πίστευαν στην αφαίμαξη ως θεραπεία για πολλές παθήσεις, αλλά από τότε ανακάλυψαν καλύτερα φάρμακα για τις περισσότερες από αυτές τις διαταραχές. Και έτσι πρέπει η παγκόσμια αιματοχυσία του πολέμου να αντικατασταθεί, σίγουρα, από την ανακάλυψη καλύτερων μεθόδων θεραπείας των προβλημάτων μεταξύ των εθνών.
70:2.11 Τα έθνη της Ουράντια έχουν ήδη εμπλακεί στο γιγάντιο αγώνα μεταξύ του εθνικιστικού μιλιταρισμού και της οργάνωσης της βιομηχανικής κοινωνίας. και με πολλούς τρόπους, η σύγκρουση αυτή είναι ανάλογη με τον πανάρχαιο αγώνα μεταξύ των βοσκών-κυνηγών και των αγροτών. Ωστόσο, αν η οργάνωση της βιομηχανικής κοινωνίας πρόκειται να θριαμβεύσει επί του μιλιταρισμού, πρέπει να αποφύγει τους κινδύνους που την περιστοιχίζουν. Οι κίνδυνοι της αναπτυσσόμενης εκβιομηχάνισης στην Ουράντια είναι:
70:2.12 1. Το ισχυρό ρεύμα προς τον υλισμό, η πνευματική τυφλότητα.
70:2.13 2. Η λατρεία της δύναμης του πλούτου, η παραποίηση των αξιών.
70:2.14 3. Η διαφθορά της πολυτέλειας, η πολιτισμική ανωριμότητα.
70:2.15 4. Οι αυξανόμενοι κίνδυνοι της νωθρότητας, της κοινωνικής αναισθησίας.
70:2.16 5. Η ανάπτυξη της ανεπιθύμητης φυλετικής μαλθακότητας, η βιολογική φθορά.
70:2.17 6. Η απειλή της τυποποιημένης βιομηχανικής σκλαβιάς, ο μαρασμός της προσωπικότητας. Η εργασία εξευγενίζει, αλλά η σκλαβιά ναρκώνει.
70:2.18 Ο μιλιταρισμός είναι δεσποτικός και σκληρός – άγριος. Προάγει την κοινωνική συγκρότηση μεταξύ των νικητών, αλλά αποσαθρώνει τους ηττημένους. Η οργάνωση της βιομηχανικής κοινωνίας είναι περισσότερο πολιτισμένη και θα έπρεπε να διεξάγεται έτσι ώστε να προωθεί την πρωτοβουλία και να ενθαρρύνει την ατομικότητα. Η κοινωνία πρέπει με κάθε δυνατό τρόπο να υποθάλψει την πρωτοτυπία.
70:2.19 Μην κάνετε το λάθος να θεοποιήσετε τον πόλεμο. Είναι προτιμότερο να διακρίνετε το τι έχει κάνει για την κοινωνία, ώστε να μπορείτε με μεγαλύτερη ακρίβεια να φαντασθείτε τι πρέπει να διασφαλίσουν τα υποκατάστατά του, ώστε να συνεχισθεί η πρόοδος του πολιτισμού. Και αν δεν εξασφαλισθούν τέτοια, ικανοποιητικά υποκατάστατα, τότε να είστε βέβαιοι ότι οι πόλεμοι θα συνεχίζονται στο διηνεκές.
70:2.20 Ο άνθρωπος ποτέ δεν θα αποδεχθεί την ειρήνη ως φυσιολογικό τρόπο διαβίωσης, έως ότου πεισθεί βαθιά και επανειλημμένα ότι η ειρήνη είναι προτιμότερη για την υλική του ευημερία, αλλά και έως ότου η κοινωνία διασφαλίσει με σύνεση ειρηνικά υποκατάστατα για την ικανοποίηση της εγγενούς εκείνης τάσης, ώστε, κατά διαστήματα, να εκτονώνεται μια συλλογική παρόρμηση, η οποία είναι σχεδιασμένη για να απελευθερώνει τα αεί συσσωρευόμενα συναισθήματα και την ενέργεια που ανήκουν στις αντιδράσεις αυτοσυντήρησης του ανθρώπινου είδους.
70:2.21 Έστω, όμως, και αν παρέλθει, ο πόλεμος πρέπει να τιμάται ως το σχολείο της εμπειρίας, το οποίο ανάγκασε μία φυλή αλαζόνων ατομικιστών να υποταχθούν σε μία εξαιρετικά συγκεντρωτική εξουσία – έναν κυβερνήτη. Οι παλιομοδίτικοι πόλεμοι πράγματι επέλεγαν τους εκ φύσεως καλύτερους άνδρες για αρχηγούς, οι σύγχρονοι, όμως, πόλεμοι δεν το κάνουν πλέον. Για να βρει αρχηγούς, η κοινωνία πρέπει τώρα να στραφεί προς τις ειρηνικές κατακτήσεις: τη βιομηχανία, την επιστήμη και τα κοινωνικά επιτεύγματα.
70:3.1 Στην πλέον πρωτόγονη κοινωνία, η ορδή είναι τα πάντα. Ακόμη και τα παιδιά αποτελούν από κοινού ιδιοκτησία. Η εξελισσόμενη οικογένεια αντικατέστησε την ορδή στην ανατροφή των παιδιών, ενώ οι δημιουργούμενες φατρίες και φυλές πήραν τη θέση της ως κοινωνικές μονάδες.
70:3.2 Η σεξουαλική πείνα και η μητρική αγάπη ίδρυσαν την οικογένεια. Η πραγματική διακυβέρνηση, όμως, δεν εμφανίσθηκε ει μη μόνο όταν άρχισαν να σχηματίζονται υπερ-οικογενειακές ομάδες. Την προ της δημιουργίας της οικογένειας εποχή των ορδών, η αρχηγία εξασφαλίζετο δια των ανεπίσημα επιλεγόμενων ατόμων. Οι Αφρικανοί Βουσμάνοι ουδέποτε προόδευσαν πέραν του πρωτόγονου αυτού σταδίου. Δεν έχουν αρχηγούς στις ορδές τους.
70:3.3 Οι οικογένειες ενώθηκαν με δεσμούς αίματος σε φατρίες, συναθροίσεις συγγενών. Και αυτές αργότερα εξελίχθηκαν σε φυλές, τοπικές κοινωνίες. Ο πόλεμος και η εξωτερική πίεση έσπρωξαν τη συγκρότηση της φυλής προς τη δημιουργία συγγενικών ομάδων, αλλά ήταν το εμπόριο και οι συναλλαγές που κράτησαν αυτές τις πρώιμες και πρωτόγονες ομάδες ενωμένες, με κάποιο βαθμό εσωτερικής ειρήνης.
70:3.4 Η ειρήνη στην Ουράντια θα προωθηθεί πολύ περισσότερο μέσω των οργανώσεων διεθνούς εμπορίου, παρά με όλες τις συναισθηματικές σοφιστείες των χιμαιρικών ειρηνικών σχεδιασμών. Οι εμπορικές σχέσεις έχουν διευκολυνθεί από την εξέλιξη των γλωσσών και τις βελτιωμένες μεθόδους επικοινωνίας, καθώς επίσης και τις καλύτερες μεταφορές.
70:3.5 Η απουσία μιας κοινής γλώσσας πάντοτε εμπόδιζε την ανάπτυξη ειρηνικών ομάδων, αλλά το χρήμα έχει γίνει η παγκόσμια γλώσσα του σύγχρονου εμπορίου. Η σύγχρονη κοινωνία διατηρείται ενωμένη, σε μεγάλο βαθμό, εξ αιτίας της αγοράς της βιομηχανίας. Το κίνητρο του κέρδους είναι μέγας εκπολιτιστής όταν προσαυξάνεται από την επιθυμία της υπηρεσίας.
70:3.6 Κατά τους πρώιμους καιρούς, κάθε φυλή ήταν τριγυρισμένη από ομόκεντρους κύκλους φόβου και καχυποψίας. Από εκεί ξεκίνησε και η συνήθεια να σκοτώνουν όλους τους ξένους και, αργότερα, να τους κάνουν σκλάβους. Η αρχαία αντίληψη της φιλίας σήμαινε υιοθεσία από τη φατρία. Και η ιδιότητα του μέλους της φατρίας επιστεύετο ότι επιζούσε του θανάτου - μία από τις αρχαιότερες απόψεις περί αιώνιας ζωής.
70:3.7 Η τελετουργία της υιοθεσίας συνίστατο στην πόση του αίματος του ενός από τον άλλο. Σε ορισμένες ομάδες γινόταν ανταλλαγή σάλιου τη θέση της πόσης του αίματος και αυτή είναι η πανάρχαιη προέλευση του εθίμου του κοινωνικού φιλιού. Και όλες οι τελετουργίες που αφορούσαν στις σχέσεις, είτε γάμου, είτε υιοθεσίας, κατέληξαν πάντα σε γιορτή.
70:3.8 Σε μεταγενέστερους χρόνους, χρησιμοποιείτο αίμα αραιωμένο με κόκκινο κρασί και τελικά έπιναν μόνο κρασί για να επισφραγίσουν την τελετουργία της υιοθεσίας, η οποία εκφράζετο με το άγγιγμα των ποτηριών του κρασιού και ολοκληρώνετο με την κατάποση του ποτού. Οι Εβραίοι εφάρμοζαν μία τροποποιημένη μορφή αυτής της τελετουργίας υιοθεσίας. Οι Άραβες πρόγονοί τους έκαναν χρήση ενός όρκου που δινόταν ενώ το χέρι του υποψήφιου ακουμπούσε στο γεννητικό όργανο του αυτόχθονα της φυλής. Οι Εβραίοι μεταχειρίζονταν τους ξένους που είχαν υιοθετηθεί ευγενικά και αδελφικά. «Ο ξένος που κατοικεί μαζί σας θα είναι σαν να έχει γεννηθεί ανάμεσά σας και θα τον αγαπάτε όπως τον εαυτό σας[9].»
70:3.9 «Η φιλία με τους ξένους» υπήρξε σχέση προσωρινής φιλοξενίας. Όταν οι φιλοξενούμενοι επισκέπτες έφευγαν, έσπαζαν ένα πιάτο στα δύο, με το ένα κομμάτι να δίδεται στον αναχωρούντα φίλο, ώστε να χρησιμοποιηθεί ως πρόσφορη σύσταση για έναν τρίτο που θα ερχόταν αργότερα. Ήταν συνηθισμένο για τους φιλοξενούμενους να ξεπληρώνουν την παραμονή τους λέγοντας ιστορίες για τα ταξίδια και τις περιπέτειές τους. Οι παραμυθάδες των παλαιότερων καιρών έγιναν τόσο δημοφιλείς, ώστε, τελικά, το έθιμο τους απαγόρευε να λένε ιστορίες σε περιόδους κυνηγιού, ή συγκομιδής.
70:3.10 Οι πρώτες συνθήκες ειρήνης ήταν οι «δεσμοί αίματος.» Οι πρεσβευτές της ειρήνης δύο φυλών που βρίσκονταν σε πόλεμο μεταξύ τους συναντιόνταν, υπέβαλαν τα σέβη τους και στη συνέχεια τρυπούσαν το δέρμα τους ώσπου να ματώσει. Τότε, ρουφούσαν ο ένας το αίμα του άλλου και κήρυσσαν την ειρήνη.
70:3.11 Οι πρώτες ειρηνικές αποστολές συνίσταντο σε αντιπροσωπείες ανδρών οι οποίοι έφεραν τις παρθένες που είχαν επιλέξει για τη σεξουαλική ικανοποίηση των πάλαι ποτέ εχθρών τους, με τη σεξουαλική επιθυμία να χρησιμοποιείται για να καταστείλει3 την παρόρμηση για πόλεμο. Η φυλή που τόσο πολύ τιμήθηκε, έκανε μία επίσκεψη ανταπόδοσης, με τη δική της προσφορά παρθένων. Μετά ταύτα, η ειρήνη είχε πλέον ακλόνητα παγιωθεί. Και γρήγορα επικυρώνονταν οι γάμοι μεταξύ των οικογενειών των αρχηγών των φυλών.
70:4.1 Η πρώτη ομάδα ειρήνης υπήρξε η οικογένεια, αργότερα η φατρία, η φυλή και ακόμη αργότερα το έθνος, το οποίο τελικά έγινε το σύγχρονο τοπικό κράτος. Το γεγονός ότι οι σημερινές ομάδες ειρήνης έχουν από μακρού διευρυνθεί πέραν των δεσμών του αίματος για να περιλάβουν έθνη είναι εξαιρετικά ενθαρρυντικό, παρά το ότι τα έθνη της Ουράντια εξακολουθούν να δαπανούν τεράστια ποσά για πολεμικούς εξοπλισμούς.
70:4.2 Οι φατρίες ήταν ομάδες ενωμένες με δεσμούς αίματος, μέσα στη φυλή και όφειλαν την ύπαρξή τους σε ορισμένα κοινά ενδιαφέροντα, όπως:
70:4.3 1. Κατάγονταν από έναν κοινό πρόγονο.
70:4.4 2. Πίστευαν σ’ ένα κοινό, θρησκευτικό τοτέμ.
70:4.5 3. Μιλούσαν την ίδια διάλεκτο.
70:4.6 4. Μοιράζονταν μία κοινόχρηστη κατοικία.
70:4.7 5. Φοβούνταν τους ίδιους εχθρούς.
70:4.8 6. Διέθεταν κοινή στρατιωτική εμπειρία.
70:4.9 Οι αρχηγοί της φατρίας ήσαν πάντα υφιστάμενοι του αρχηγού της φυλής, έτσι ώστε οι πρώιμες φυλετικές κυβερνήσεις να αποτελούν μια χαλαρή συνομοσπονδία φατριών. Οι ιθαγενείς Αυστραλοί ουδέποτε ανέπτυξαν μια φυλετική μορφή διακυβέρνησης.
70:4.10 Οι αρχηγοί των φατριών που ασχολούνταν με τη διατήρηση της ειρήνης κυβερνούσαν συνήθως από την γραμμή5 της μητέρας. Οι πολεμικοί αρχηγοί των φυλών εγκαθίδρυσαν την πατρική γραμμή. Τα δικαστήρια των αρχηγών των φυλών, όπως και οι πρώτοι βασιλείς αποτελούνταν από τους αρχηγούς των φατριών, τους οποίους ήταν σύνηθες να προσκαλούν σε ακρόαση από τον βασιλιά αρκετές φορές το χρόνο. Τούτο έδινε στον βασιλιά τη δυνατότητα να τους επιτηρεί και να διασφαλίζει καλύτερα τη συνεργασία τους. Οι φατρίες υπηρετούσαν ένα πολύτιμο σκοπό στην τοπική αυτοδιοίκηση, αλλά καθυστέρησαν σε μεγάλο βαθμό την ανάπτυξη μεγάλων και ισχυρών εθνών.
70:5.1 Κάθε ανθρώπινος θεσμός έχει μία αρχή και η πολιτική διακυβέρνηση αποτελεί το προϊόν της προοδευτικής εξέλιξης, όπως ακριβώς και ο γάμος, η βιομηχανία και η θρησκεία. Από τις πανάρχαιες φατρίες και τις πρωτόγονες φυλές σταδιακά εξελίχθηκαν οι διαδοχικές κατηγορίες της ανθρώπινης κυβέρνησης, οι οποίες ήλθαν και παρήλθαν ως οι μορφές εκείνες της κοινωνικής και πολιτικής προσαρμογής οι οποίες χαρακτηρίζουν το δεύτερο τρίτο του εικοστού αιώνα.
70:5.2 Με τη σταδιακή εμφάνιση των οικογενειακών μονάδων μπήκαν τα θεμέλια της διακυβέρνησης στην οργάνωση των φατριών, την ομαδοποίηση των οικογενειών που είχαν το ίδιο αίμα. Το πρώτο πραγματικό κυβερνητικό σώμα ήταν το συμβούλιο των γερόντων[10]. Η ρυθμιστική αυτή ομάδα αποτελείτο από γέροντες οι οποίοι είχαν διακριθεί με κάποιο δυναμικό τρόπο. Η σύνεση και η εμπειρία από νωρίς εκτιμήθηκαν, ακόμη και από τους βαρβάρους, έτσι, ακολούθησε μια μακραίωνη περίοδος γεροντοκρατίας. Η κυριαρχία αυτή της ολιγαρχίας των ηλικιωμένων σταδιακά εξελίχθηκε στην έννοια της πατριαρχίας.
70:5.3 Στα αρχικά συμβούλια των γερόντων βρισκόταν η δυναμική όλων των διακυβερνητικών λειτουργιών: η εκτελεστική, η νομοθετική και η δικαστική. Όταν το συμβούλιο ερμήνευε τα κρατούντα έθιμα, ήταν δικαστήριο. Όταν κατάρτιζε νέες μεθόδους κοινωνικής εφαρμογής, ήταν νομοθετικό. Ως το βαθμό όπου τέτοιες αποφάσεις και θεσπίσματα επιβάλλονταν, ήταν εκτελεστικό. Ο πρόεδρος του συμβουλίου ήταν ένας από τους προπομπούς των μεταγενέστερων αρχηγών της φυλής.
70:5.4 Ορισμένες φυλές είχαν συμβούλια αποτελούμενα από γυναίκες και από καιρό σε καιρό πολλές φυλές διέθεταν γυναίκες κυβερνήτες. Μερικές φυλές των κόκκινων ανθρώπων διατήρησαν τη διδασκαλία του Οναμοναλόντον, ακολουθώντας την ομόφωνη κυβέρνηση του «συμβουλίου των επτά.»
70:5.5 Υπήρξε δύσκολο για την ανθρωπότητα να μάθει ότι ούτε η ειρήνη, ούτε ο πόλεμος μπορούν να λειτουργήσουν σε μια διαφωνούσα κοινωνία. Οι πρωτόγονες «διασκέψεις» σπάνια ήταν χρήσιμες. Η φυλή έμαθε από νωρίς ότι ένα στράτευμα που διοικείται από μία ομάδα αρχηγών των φατριών δεν είχε καμία ευκαιρία έναντι ενός στρατού που διοικείται από έναν. Ο πόλεμος υπήρξε πάντα ο δημιουργός των βασιλέων.
70:5.6 Αρχικά, οι στρατιωτικοί αρχηγοί6 εκλέγονταν μόνο για στρατιωτική υπηρεσία και παραιτούνταν από ένα μέρος της εξουσίας τους σε περιόδους ειρήνης, όταν τα καθήκοντά τους ήταν περισσότερο κοινωνικής φύσης. Σταδιακά, όμως, άρχισαν να σφετερίζονται τα ειρηνικά διαλείμματα, τείνοντας να συνεχίσουν να κυβερνούν από τον ένα πόλεμο ως τον επόμενο. Συχνά διαπίστωναν ότι ο ένας πόλεμος δεν απείχε πολύ από τον άλλο. Αυτοί οι πρώιμοι κύριοι του πολέμου δεν επιθυμούσαν την ειρήνη.
70:5.7 Σε μεταγενέστερους χρόνους μερικοί αρχηγοί εκλέχθηκαν για άλλη, εκτός της στρατιωτικής, υπηρεσία, επιλεχθέντες εξ αιτίας των ασυνήθιστων φυσικών, ή εξαιρετικών ατομικών ικανοτήτων τους. Οι κόκκινοι άνθρωποι διέθεταν συχνά δύο ομάδες αρχηγών – τους σάτσεμ,7 ή αρχηγούς της ειρήνης και τους κληρονομικούς πολεμικούς αρχηγούς. Οι κυβερνήτες των περιόδων ειρήνης ήσαν επίσης δικαστές και δάσκαλοι.
70:5.8 Ορισμένες πρώιμες κοινότητες κυβερνώνταν από μάγους, οι οποίοι λειτουργούσαν συχνά ως αρχηγοί. Ο ίδιος άνθρωπος μπορούσε να λειτουργεί ως ιερέας, γιατρός και κυβερνήτης. Πολύ συχνά τα πολύ παλαιά βασιλικά εμβλήματα ήταν αρχικά σύμβολα, ή εμβλήματα των ιερατικών στολών.
70:5.9 Και ήταν μέσα από τα στάδια αυτά, που δημιουργήθηκε ο εκτελεστικός κλάδος της διακυβέρνησης. Τα συμβούλια των φατριών και των φυλών συνέχισαν να έχουν συμβουλευτική ισχύ και να είναι οι προπομποί των μετέπειτα εμφανισθέντων νομοθετικών και δικαστικών κλάδων. Στην Αφρική, σήμερα, όλες αυτές οι μορφές πρωτόγονης διακυβέρνησης εξακολουθούν να υφίστανται, ουσιαστικά, μεταξύ των διαφόρων φυλών.
70:6.1 Η αποτελεσματική κρατική διακυβέρνηση προέκυψε με την άφιξη ενός αρχηγού με πλήρη εκτελεστική εξουσία. Ο άνθρωπος ανεκάλυψε ότι αποτελεσματική κυβέρνηση μπορεί να έχει μόνο δίδοντας δύναμη σε μία προσωπικότητα, όχι υιοθετώντας μία ιδέα.
70:6.2 Η κυριαρχία αναπτύχθηκε από την αντίληψη της οικογενειακής εξουσίας, ή του πλούτου. Όταν ένας πατριαρχικός βασιλίσκος γινόταν πραγματικός βασιλιάς, αποκαλείτο, ορισμένες φορές, «πατέρας του λαού του[11].» Αργότερα, επιστεύετο ότι οι βασιλείς προέρχονταν από ήρωες. Και, ακόμη αργότερα, η κυριαρχία έγινε κληρονομική, εξ αιτίας της πίστης στη θεία προέλευση των βασιλέων.
70:6.3 Η κληρονομική βασιλεία απομάκρυνε την αναρχία η οποία είχε προηγούμενα δημιουργήσει τόσο μεγάλη καταστροφή, ανάμεσα στο θάνατο ενός βασιλιά και την εκλογή του διαδόχου του. Η οικογένεια είχε ένα βιολογικό αρχηγό. Η φατρία έναν εκλεγμένο φυσικό αρχηγό. Η φυλή και αργότερα το κράτος δεν είχαν φυσικό αρχηγό και τούτος υπήρξε ένας επιπλέον λόγος για να γίνουν οι αρχηγοί-βασιλείς κληρονομικοί. Η αντίληψη των βασιλικών οικογενειών και της αριστοκρατίας βασίζετο, επίσης, στα έθιμα της «ιδιοκτησίας του ονόματος» των φατριών.
70:6.4 Η διαδοχή των βασιλέων θεωρήθηκε, τελικά, ως υπερφυσική, με το βασιλικό αίμα να πιστεύεται ότι πηγαίνει πίσω στον καιρό του υλοποιημένου επιτελείου του Πρίγκιπα Καλιγκάστια. Έτσι, οι βασιλείς έγιναν προσωπικότητες-είδωλα και προκαλούσαν υπερβολικό φόβο, ενώ υπήρχε μια ειδική μορφή λόγου που χρησιμοποιείτο στις βασιλικές αυλές.8 Ακόμη και σε πρόσφατους χρόνους, επιστεύετο ότι το άγγιγμα του βασιλιά θεράπευε τις ασθένειες και μερικοί λαοί της Ουράντια θεωρούν ακόμη τους κυβερνήτες τους ως έχοντες θεία προέλευση.
70:6.5 Ο πανάρχαιος βασιλέας-είδωλο συχνά κρατείτο απομονωμένος. Θεωρείτο πολύ ιερός για να τον βλέπουν, εκτός των εορτών, ή των αγίων ημερών. Συνήθως επελέγετο ένας εκπρόσωπος για να τον εκπροσωπήσει και τούτο αποτελεί την προέλευση των πρωθυπουργών. Ο πρώτος υπουργός υπήρξε ένας διαχειριστής τροφίμων. Σύντομα ακολούθησαν και άλλοι. Οι κυβερνήτες γρήγορα διόρισαν εκπροσώπους για να αναλάβουν το εμπόριο και τη θρησκεία. Και η δημιουργία ενός υπουργείου υπήρξε ένα άμεσο βήμα προς την κατεύθυνση της αποπροσωποποίησης της εκτελεστικής εξουσίας. Οι βοηθοί αυτοί των πρώιμων βασιλέων απετέλεσαν την αποδεκτή αριστοκρατία, ενώ οι σύζυγος του βασιλέα σταδιακά ανήλθε στη θέση της βασίλισσας, καθώς οι γυναίκες έφθασαν να εκτιμώνται περισσότερο.
70:6.6 Οι αδίστακτοι κυβερνήτες απέκτησαν μεγάλη δύναμη με την ανακάλυψη των δηλητηρίων. Η πρώτη μαγεία των βασιλικών αυλών ήταν διαβολική. Οι εχθροί του βασιλιά πέθαιναν γρήγορα. Αλλά, ακόμη και ο πλέον δεσποτικός τύραννος υπέκειτο σε ορισμένους περιορισμούς. Περιορίζετο, τουλάχιστον, από τον πανταχού παρόντα φόβο της δολοφονίας. Οι μάγοι, οι θεραπευτές και οι ιερείς ασκούσαν πάντοτε ισχυρό έλεγχο στους βασιλείς. Εν συνεχεία, οι γαιοκτήμονες, η αριστοκρατία, άσκησαν περιοριστική επιρροή. Και, από καιρό σε καιρό, οι φατρίες και οι φυλές ορθώνονταν, απλά, και ανέτρεπαν τους δεσπότες και τους τυράννους τους. Στους καθαιρεμένους κυβερνήτες, όταν καταδικάζονταν σε θάνατο, δινόταν συχνά η δυνατότητα να αυτοκτονήσουν, πράγμα το οποίο απετέλεσε την προέλευση της αρχαίας κοινωνικής μόδας της αυτοκτονίας σε ορισμένες περιπτώσεις.
70:7.1 Η εξ αίματος συγγένεια προσδιόρισε τις πρώτες κοινωνικές ομάδες. Οι σχέσεις διεύρυναν τη φατρία του βασιλιά. Οι μεταξύ τους γάμοι ήσαν το επόμενο στάδιο στη διεύρυνση της ομάδας και η προκύψασα σύνθετη φυλή υπήρξε το πρώτο, πραγματικό, πολιτικό σώμα. Το επόμενο βήμα προόδου στην κοινωνική ανάπτυξη ήταν η εξέλιξη των θρησκειών και των πολιτικών συλλόγων. Εμφανίσθηκαν, πρώτα, ως μυστικές εταιρίες και αρχικά ήσαν καθ’ ολοκληρίαν θρησκευτικές. Εν συνεχεία έγιναν ρυθμιστικές. Στην αρχή ήσαν σύλλογοι ανδρών. Αργότερα εμφανίσθηκαν και οι σύλλογοι γυναικών. Σήμερα έχουν χωρισθεί σε δύο κατηγορίες. Τους κοινωνικοπολιτικούς και τους θρησκευτικούς-μυστικιστικούς.
70:7.2 Υπήρχαν πολλοί λόγοι για τη μυστικότητα των εταιριών αυτών, όπως:
70:7.3 1. Ο φόβος ότι θα συναντούσαν την δυσαρέσκεια των κυβερνητών, εξ αιτίας της καταστρατήγησης ορισμένων απαγορεύσεων.
70:7.4 2. Για να πραγματοποιήσουν θρησκευτικές τελετές που αφορούσαν στη μειοψηφία.
70:7.5 3. Με το σκοπό της διατήρησης πολύτιμου «πνεύματος», ή μυστικών του εμπορίου.
70:7.6 4. Για την απόλαυση ορισμένων ειδικών φυλακτών, ή μαγικών.
70:7.7 Η μυστικότητα αυτή καθ’ εαυτή των εταιριών αυτών προσέδωσε σε όλα τα μέλη τους τη δύναμη του μυστηρίου έναντι των υπολοίπων της φυλής. Η μυστικότητα, επιπλέον, γοητεύει τη ματαιοδοξία. Οι μύστες αποτελούσαν την κοινωνική αριστοκρατία του καιρού τους. Μετά τη μύηση, τα αγόρια κυνηγούσαν με τους άνδρες, ενώ πριν μάζευαν λαχανικά μαζί με τις γυναίκες. Και αποτελούσε υπέρτατη ταπείνωση, ατίμωση της φυλής, το να αποτύχει κανείς να περάσει τις δοκιμασίες της εφηβείας και να υποχρεωθεί, ως εκ τούτου, να μείνει έξω από τον οίκο των ανδρών, με τις γυναίκες και τα παιδιά, να θεωρείται εκθηλυμένος. Εξάλλου, οι μη μυημένοι δεν επετρέπετο να παντρευτούν.
70:7.8 Οι πρωτόγονοι λαοί δίδασκαν από νωρίς τους εφήβους τους το σεξουαλικό έλεγχο. Έγινε έθιμο να απομακρύνουν τα αγόρια από τους γονείς, από την εφηβεία έως το γάμο, με την εκπαίδευση και την εξάσκησή τους εμπιστευμένες στις μυστικές εταιρίες των ανδρών. Και μία από τις κύριες λειτουργίες των συλλόγων αυτών ήταν να ελέγχουν τους νεαρούς εφήβους, εμποδίζοντας, έτσι, τα παράνομα παιδιά.
70:7.9 Η εμπορευματοποιημένη πορνεία άρχισε όταν αυτοί οι ανδρικοί σύλλογοι πλήρωναν χρήματα για τη χρήση γυναικών από άλλες φυλές. Οι πρωιμότερες, ωστόσο, ομάδες ήταν απαλλαγμένες από τη χαλάρωση των σεξουαλικών ηθών.
70:7.10 Η τελετουργία μύησης των εφήβων διαρκούσε, συνήθως, μία περίοδο πέντε χρόνων. Πολύς αυτοβασανισμός και οδυνηρές εγχαράξεις εντάχθηκαν στις τελετουργίες αυτές. Η περιτομή εφαρμόσθηκε αρχικά ως τελετουργία μύησης σε μία από τις μυστικές αυτές αδελφότητες. Το σημάδι της φυλής εγχαράσσετο στο σώμα, ως μέρος της εφηβικής μύησης. Το τατουάζ προήλθε ως ένα τέτοιο έμβλημα μέλους. Παρόμοια μαρτύρια, μαζί με μεγάλη στέρηση, είχαν δημιουργηθεί για να σκληραγωγήσουν τους νέους αυτούς, να τους μάθουν την πραγματικότητα της ζωής και τις αναπόφευκτες δυσκολίες της. Ο σκοπός αυτός επιτυγχάνεται καλύτερα με τους μετέπειτα εμφανισθέντες αθλητικούς αγώνες και τα σωματικά αθλήματα.
70:7.11 Οι μυστικές, ωστόσο, εταιρίες αποσκοπούσαν στη βελτίωση του ήθους των εφήβων. Ένας από τους κύριους σκοπούς των τελετουργιών της εφηβείας ήταν να μάθει το αγόρι ότι πρέπει να αφήνει ήσυχες τις γυναίκες των άλλων.
70:7.12 Μετά τα χρόνια αυτά της αυστηρής πειθαρχίας και εξάσκησης και ακριβώς πριν το γάμο, οι νέοι άνδρες αποδεσμεύονταν για μια μικρή περίοδο ανάπαυσης και ελευθερίας, μετά την οποία επέστρεφαν για να παντρευτούν και να υποταχθούν σε ισόβια υπακοή στις απαγορεύσεις της φυλής. Και αυτό το αρχαίο έθιμο συνεχίσθηκε μέχρι τη σύγχρονη εποχή, ως η ανόητη δοξασία της «σποράς άγριας βρώμης.»
70:7.13 Πολλές μεταγενέστερες φυλές καθιέρωσαν τη δημιουργία γυναικείων μυστικών συλλόγων, σκοπός των οποίων ήταν να προετοιμάσουν τις έφηβες κοπέλες για τα καθήκοντα της συζύγου και της μητέρας. Μετά την μύηση, τα κορίτσια μπορούσαν νόμιμα να προχωρήσουν σε γάμο και τους επετρέπετο να παρευρεθούν στην «παρουσίαση της νύφης,» τη δημόσια γιορτή εκείνης της εποχής. Πολύ νωρίς εμφανίσθηκαν γυναικείες αδελφότητες οι οποίες δεσμεύονταν κατά του γάμου.
70:7.14 Τώρα πλέον, εμφανίσθηκαν οι μη μυστικοί σύλλογοι, όταν ομάδες ανύμφευτων ανδρών και ομάδες ανέγγιχτων γυναικών σχημάτισαν τις ξεχωριστές οργανώσεις τους. Οι όμιλοι αυτοί υπήρξαν, πραγματικά, τα πρώτα σχολεία. Και ενώ οι σύλλογοι ανδρών και γυναικών καταδυνάστευαν συχνά ο ένας τον άλλο, ορισμένες προοδευτικές φυλές, μετά την επαφή τους με τους διδάσκαλους της Νταλαμέιτια, πειραματίσθηκαν με τη μικτή εκπαίδευση, δημιουργώντας οικοτροφεία και για τα δύο φύλα.
70:7.15 Οι μυστικές εταιρίες συνεισέφεραν στη δημιουργία των κοινωνικών τάξεων κυρίως μέσω του μυστικιστικού χαρακτήρα των μυήσεών τους. Τα μέλη αυτών των εταιριών αρχικά φορούσαν μάσκες για να φοβίζουν τους περίεργους και να τους κρατούν μακριά από τις πένθιμες τελετές τους – τη λατρεία των προγόνων. Αργότερα, η τελετουργία αυτή εξελίχθηκε σε μία ψευδο-συνεδρία κατά την οποία θεωρείτο ότι εμφανίζονταν τα πνεύματα. Οι αρχαίες εταιρίες της «νέας γέννησης» χρησιμοποιούσαν σύμβολα και μιλούσαν μία ειδική, μυστική γλώσσα. Επιπλέον ορκίζονταν να μην χρησιμοποιήσουν ορισμένες τροφές και ποτά. Δρούσαν ως νυκτερινή αστυνομία και κατά τα λοιπά λειτουργούσαν σε μία ευρεία κλίμακα κοινωνικών δραστηριοτήτων.
70:7.16 Όλες οι μυστικές εταιρίες επέβαλλαν έναν όρκο, επέτασσαν εχεμύθεια και δίδασκαν τη φύλαξη των μυστικών. Οι αδελφότητες αυτές φόβιζαν και έλεγχαν τα πλήθη. Ενεργούσαν, επίσης, ως εταιρίες εγρήγορσης, εφαρμόζοντας, έτσι, το νόμο του λυντς.9 Υπήρξαν οι πρώτοι κατάσκοποι όταν οι φυλές βρίσκονταν σε πόλεμο και η πρώτη μυστική αστυνομία σε περιόδους ειρήνης. Περισσότερο απ’ όλα κρατούσαν τους ασυνείδητους βασιλείς σε αμφιβολία για το θρόνο τους. Για να τους εξουδετερώσουν, οι βασιλείς υπέθαλψαν τη δική τους μυστική αστυνομία.
70:7.17 Οι εταιρίες αυτές δημιούργησαν τα πρώτα πολιτικά κόμματα. Το πρώτο κόμμα που έγινε κυβέρνηση ήταν το «ισχυρό» κατά του «αδύναμου.» Στους αρχαίους καιρούς μια αλλαγή στη διοίκηση ακολουθούσε μόνο έναν εμφύλιο πόλεμο, επαρκέστατη απόδειξη ότι ο αδύναμος είχε γίνει ισχυρός.
70:7.18 Οι σύλλογοι αυτοί χρησιμοποιούνταν από τους εμπόρους για να συγκεντρώνουν οφειλές και από τους κυβερνήτες για να συγκεντρώνουν φόρους. Η φορολογία υπήρξε μια μακραίωνη προσπάθεια, με μία από τις παλαιότερες μορφές να είναι η δεκάτη, το ένα δέκατο, δηλαδή, του κυνηγιού, ή των λαφύρων. Οι φόροι επεβλήθησαν αρχικά για να συντηρήσουν το βασιλικό οίκο, αλλά διαπιστώθηκε ότι ήταν ευκολότερο να συγκεντρωθούν αν μεταμφιέζονταν σε προσφορά για την συντήρηση της υπηρεσίας των ναών.
70:7.19 Με τον καιρό, οι μυστικές αυτές εταιρίες έγιναν οι πρώτοι φιλανθρωπικοί οργανισμοί και αργότερα εξελίχθηκαν στις αρχικές θρησκευτικές εταιρίες – τους προπομπούς των εκκλησιών. Τελικά ορισμένες από τις εταιρίες αυτές έγιναν διαφυλετικές, οι πρώτες διεθνείς αδελφότητες.
70:8.1 Η διανοητική και φυσική ανισότητα των ανθρώπινων υπάρξεων εξασφαλίζει το ότι θα εμφανισθούν οι κοινωνικές τάξεις. Οι μόνοι κόσμοι χωρίς κοινωνικές διαστρωματώσεις είναι οι περισσότερο πρωτόγονοι και οι περισσότερο προηγμένοι. Ένας αρχόμενος πολιτισμός δεν έχει ακόμη αρχίσει τη διαφοροποίηση των κοινωνικών στρωμάτων, ενώ ένας κόσμος παγιωμένος στο φως και τη ζωή έχει, σε μεγάλο βαθμό, εξαλείψει τους διαχωρισμούς αυτούς της ανθρωπότητας, οι οποίοι τόσο είναι χαρακτηριστικοί όλων των ενδιάμεσων εξελικτικών σταδίων.
70:8.2 Καθώς η κοινωνία εξελίσσετο από την αγριότητα στον βαρβαρισμό, τα ανθρώπινα πλάσματα που την αποτελούσαν έτειναν να ομαδοποιηθούν σε τάξεις για τους ακόλουθους, γενικούς λόγους:
70:8.3 1. Φυσικούς - την επικοινωνία, τη συγγένεια, το γάμο. Οι πρώτες κοινωνικές διακρίσεις βασίζονταν στο φύλο, την ηλικία και την καταγωγή – τη συγγένεια προς τον αρχηγό.
70:8.4 2. Προσωπικούς – την αναγνώριση των ικανοτήτων, της αντοχής, της επιδεξιότητας και της γενναιότητας. Ακολουθήθηκαν γρήγορα από την αναγνώριση της δεξιοτεχνίας της γλώσσας, των γνώσεων και της γενικής ευφυΐας.
70:8.5 3. Τυχαίους – ο πόλεμος και η μετανάστευση είχαν ως αποτέλεσμα το διαχωρισμό των ανθρώπινων ομάδων. Η εξέλιξη των τάξεων επηρεάσθηκε δυναμικά από τις κατακτήσεις, τη σχέση του νικητή προς τον ηττημένο, ενώ η δουλεία δημιούργησε τον πρώτο διαχωρισμό της κοινωνίας σε ελεύθερους και σκλάβους.
70:8.6 4. Οικονομικούς – πλούσιοι και φτωχοί. Ο πλούτος και η κατοχή δούλων υπήρξε η γενετική βάση για μία κοινωνική τάξη.
70:8.7 5. Γεωγραφικούς - τάξεις δημιουργήθηκαν μετά την αστική, ή αγροτική εγκατάσταση. Οι πόλεις και η εξοχή έχουν αντίστοιχα συμβάλλει στη διαφοροποίηση των βοσκών-αγροτών και των εμπόρων-επαγγελματιών, με τις αποκλίνουσες απόψεις και αντιδράσεις.
70:8.8 6. Κοινωνικούς - οι τάξεις δημιουργήθηκαν σταδιακά σύμφωνα με την κοινή εκτίμηση περί κοινωνικής αξίας των διαφόρων ομάδων. Μεταξύ των αρχαιότερων διαχωρισμών του είδους αυτού υπήρξαν οι οροθεσίες μεταξύ ιερέων-διδασκάλων, κυβερνητών-πολεμιστών, κεφαλαιοκρατών-εμπόρων, εργατών και σκλάβων. Ο σκλάβος δεν μπορούσε ποτέ να γίνει κεφαλαιούχος, αν και ορισμένες φορές εκείνος που αμοίβετο με μισθό μπορούσε να διαλέξει να ενωθεί με τις τάξεις των κεφαλαιούχων.
70:8.9 7. Επαγγελματικούς. Καθώς τα επαγγέλματα πολλαπλασιάζονταν, έτειναν να καθιερώσουν κάστες και συντεχνίες. Οι εργάτες χωρίζονταν σε τρεις ομάδες: τις τάξεις των επαγγελματιών, που περιελάμβαναν και τους μάγους, έπειτα τους ειδικευμένους εργάτες, που ακολουθούνταν από τους ανειδίκευτους εργάτες.
70:8.10 8. Θρησκευτικούς – οι πρώιμοι θρησκευτικοί σύλλογοι δημιουργούσαν τις δικές τους τάξεις μέσα στις φατρίες και τις φυλές, ενώ η θρησκοληψία και ο μυστικισμός των ιερέων τους κατέστησαν για αιώνες ξεχωριστή, κοινωνική ομάδα.
70:8.11 9. Φυλετικούς - η παρουσία δύο, ή περισσότερων φυλών σ’ ένα συγκεκριμένο έθνος, ή τοπική μονάδα, συνήθως δημιουργεί έγχρωμες κάστες. Το αρχικό σύστημα των κοινωνικών τάξεων της Ινδίας βασίστηκε στο χρώμα, όπως και αυτό της αρχαίας Αιγύπτου.
70:8.12 10. Ηλικίας - νεότητας και ωριμότητας. Μέσα στις φυλές, το αγόρι παρέμενε υπό την επιτήρηση του πατέρα του όσο ζούσε ο πατέρας, ενώ το κορίτσι αφηνόταν στη φροντίδα της μητέρας έως ότου παντρευτεί.
70:8.13 Οι ευέλικτες και μετακινούμενες κοινωνικές τάξεις είναι αναπόσπαστες από έναν εξελισσόμενο πολιτισμό, αλλά όταν η τάξη γίνεται κάστα, όταν τα κοινωνικά επίπεδα απολιθώνονται, η αύξηση της κοινωνικής σταθερότητας στηρίζεται στη μείωση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Η κοινωνική κάστα επιλύει το πρόβλημα του να βρει κανείς τη θέση του στην παραγωγή, αλλά επίσης περικόπτει δραστικά την ιδιωτική ανάπτυξη και κυριολεκτικά εμποδίζει την κοινωνική συνεργασία.
70:8.14 Οι τάξεις στην κοινωνία, αν έχουν σχηματισθεί φυσιολογικά, θα διατηρηθούν, έως ότου ο άνθρωπος σταδιακά επιτύχει την εξελικτική τους διαγραφή δια της ευφυούς διαχείρισης των βιολογικών, διανοητικών και πνευματικών πόρων ενός προοδεύοντος πολιτισμού, όπως:
70:8.15 1. Την βιολογική ανανέωση των φυλετικών γενών – την επιλεκτική εξάλειψη των κατώτερων ανθρώπινων γενών. Τούτο θα κατατείνει στην απάλειψη πολλών ανθρώπινων ανισοτήτων.
70:8.16 2. Την εκπαιδευτική εξάσκηση της αυξημένης εγκεφαλικής δύναμης η οποία θα προκύψει από μία τέτοια βιολογική βελτίωση.
70:8.17 3. Την θρησκευτική επιτάχυνση των αισθημάτων της ανθρώπινης συγγένειας και συναδέλφωσης
70:8.18 Ωστόσο, τα μέτρα αυτά μπορούν να δώσουν τους πραγματικούς τους καρπούς μόνο στις μακρινές χιλιετίες του μέλλοντος, αν και μεγάλο μέρος της κοινωνικής βελτίωσης θα προκύψει άμεσα από τον ευφυή, συνετό και υπομονητικό χειρισμό αυτών των παραγόντων επιτάχυνσης της πολιτισμικής προόδου. Η θρησκεία είναι ο κύριος μοχλός που ανεβάζει τον πολιτισμό από το χάος, είναι, όμως, ανίσχυρη χωρίς το υπομόχλιο του υγιούς και φυσιολογικού νου που στηρίζεται με ασφάλεια σε μια υγιή και φυσιολογική κληρονομικότητα.
70:9.1 Η φύση δεν προσφέρει δικαιώματα στον άνθρωπο, μόνο τη ζωή κι’ ένα κόσμο για να ζει. Η φύση δεν του προσφέρει καν το δικαίωμα να ζει, όπως μπορεί να συναχθεί, αν αναλογισθούμε τι θα μπορούσε ίσως να συμβεί αν ένας άοπλος άνθρωπος συναντάτο με μία πεινασμένη τίγρη πρόσωπο με πρόσωπο, σ’ ένα πρωτόγονο δάσος. Το κυριότερο δώρο της κοινωνίας προς τον άνθρωπο είναι η ασφάλεια.
70:9.2 Σταδιακά, η κοινωνία επιβεβαίωσε τα δικαιώματά της και, σήμερα πλέον, αυτά είναι:
70:9.3 1. Η διασφάλιση της παροχής τροφής.
70:9.4 2. Η στρατιωτική άμυνα – η ασφάλεια μέσω της προετοιμασίας.
70:9.5 3. Η διατήρηση της εσωτερικής ειρήνης – η απότρεψη προσωπικής βίας και κοινωνικής αταξίας.
70:9.6 4. Ο σεξουαλικός έλεγχος – ο γάμος, ο θεσμός της οικογένειας.
70:9.7 5. Η ιδιοκτησία – το δικαίωμα ενός να κατέχει.
70:9.8 6. Η υπόθαλψη του ατομικού, ή ομαδικού ανταγωνισμού.
70:9.9 7. Η φροντίδα για την εκπαίδευση και την εξάσκηση των νέων.
70:9.10 8. Η προώθηση των συναλλαγών και του εμπορίου – βιομηχανική ανάπτυξη.
70:9.11 9. Η βελτίωση των συνθηκών εργασίας και οι ανταμοιβές.
70:9.12 10. Η εγγύηση της ελευθερίας των θρησκευτικών καθηκόντων, μέχρι του σημείου όπου όλες αυτές οι διαφορετικές δραστηριότητες μπορούν να εξαρθούν αποκτώντας πνευματικά κίνητρα.
70:9.13 Όταν τα δικαιώματα είναι παλιά και δεν είναι γνωστή η προέλευσή τους, συχνά αποκαλούνται φυσικά δικαιώματα. Τα ανθρώπινα δικαιώματα, όμως, δεν είναι πράγματι φυσικά. Είναι καθ’ ολοκληρίαν κοινωνικά. Είναι σχετικά και μεταβάλλονται συνεχώς, δεν είναι τίποτε περισσότερο από τους κανόνες του παιγνιδιού – αναγνωρισμένες προσαρμογές των σχέσεων που διέπουν τα συνεχώς μεταβαλλόμενα φαινόμενα του ανθρώπινου ανταγωνισμού.
70:9.14 Αυτό που μπορεί να θεωρηθεί δικαίωμα για μία ηλικία, μπορεί να μην θεωρείται το ίδιο σε μία άλλη. Η επιβίωση μεγάλων αριθμών διανοητικά καθυστερημένων και εκφυλισμένων δεν είναι επειδή αυτοί έχουν οποιοδήποτε φυσικό δικαίωμα να επιβαρύνουν με τον τρόπο αυτό τον πολιτισμό του εικοστού αιώνα, αλλά απλά, επειδή η κοινωνία της εποχής, τα ήθη, το επιτάσσουν.
70:9.15 Ελάχιστα ανθρώπινα δικαιώματα αναγνωρίζονταν κατά τον Ευρωπαϊκό Μεσαίωνα. Τότε, κάθε άνθρωπος ανήκε σε κάποιον άλλο και τα δικαιώματα ήταν μόνο προνόμια, ή χάρες που γίνονταν από το κράτος, ή την εκκλησία. Και η αποστασιοποίηση από το λάθος αυτό ήταν εξ ίσου εσφαλμένη στο ότι οδήγησε στην πεποίθηση ότι όλοι οι άνθρωποι είναι γεννημένοι ίσοι.
70:9.16 Οι αδύναμοι και οι κατώτεροι αγωνίσθηκαν πάντα για ίσα δικαιώματα. Επέμεναν πάντα ότι το κράτος πρέπει να υποχρεώνει τους ισχυρούς και ανώτερους να καλύπτουν τις ανάγκες τους και κατά τα λοιπά να αποκαθιστά τις ανεπάρκειες εκείνες, οι οποίες, πολύ συχνά, είναι το φυσικό αποτέλεσμα της ίδιας τους της αδιαφορίας και αβελτηρίας.
70:9.17 Το ιδεώδες, όμως, αυτό της ισότητας είναι παιδί του πολιτισμού. Δεν βρίσκεται στη φύση. Ακόμη και ο ίδιος ο πολιτισμός καταδεικνύει συμπερασματικά την εγγενή ανισότητα των ανθρώπων μέσα από τις ίδιες τις άνισες ικανότητές τους γι’ αυτόν. Η αιφνίδια και μη εξελικτική πραγμάτωση της υποτιθέμενης φυσικής ισότητας θα έκανε γρήγορα τον πολιτισμένο άνθρωπο να οπισθοδρομήσει στις σκληρές συνήθειες των πρωτόγονων εποχών. Η κοινωνία δεν μπορεί να προσφέρει ίσα δικαιώματα σε όλους, αλλά μπορεί να υποσχεθεί ότι θα διαχειρισθεί τα διαφορετικά δικαιώματα του καθενός με δικαιοσύνη και ισότητα. Είναι το έργο και το καθήκον της κοινωνίας να παράσχει στο παιδί της φύσης δίκαιη και ειρηνική ευκαιρία ώστε να επιδιώξει την αυτοσυντήρησή του, να συμμετάσχει στη διαιώνισή του, ενώ ταυτόχρονα να απολαύσει ένα βαθμό ικανοποίησης – και το σύνολο των τριών αυτών παραγόντων συνιστά την ανθρώπινη ευτυχία.
70:10.1 Η δικαιοσύνη της φύσης είναι μία θεωρία φτιαγμένη από τον άνθρωπο. Δεν αποτελεί πραγματικότητα. Στη φύση, η δικαιοσύνη είναι καθαρά θεωρητική, καθ’ ολοκληρίαν φανταστική. Η φύση δεν εξασφαλίζει παρά ένα είδος δικαιοσύνης – αναπόφευκτη συμμόρφωση του αποτελέσματος στην αιτία.
70:10.2 Η δικαιοσύνη, όπως την αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος, σημαίνει την απόκτηση δικαιωμάτων και έχει, εξ αυτού, γίνει θέμα της προοδευτικής εξέλιξης. Η ιδέα της δικαιοσύνης μπορεί να είναι εποικοδομητική σε μια υπό του πνεύματος πληρούμενη διάνοια, αλλά δεν υφίσταται διάχυτη στους κόσμους του διαστήματος.
70:10.3 Ο πρωτόγονος άνθρωπος απέδωσε όλα τα φαινόμενα σε ένα πρόσωπο. Σε περίπτωση θανάτου ο άγριος ρωτούσε όχι τι τον σκότωσε, αλλά ποιος; Για το λόγο αυτό, δεν αναγνωρίζετο μία κατά τύχην δολοφονία και κατά την τιμωρία του εγκλήματος το κίνητρο του εγκληματία δεν λαμβάνετο καθόλου υπ’ όψιν. Η δικαιοσύνη απεδίδετο ανάλογα με τη βλάβη που είχε προκληθεί.
70:10.4 Στην αρχική, πρωτόγονη κοινωνία η κοινή γνώμη λειτουργούσε άμεσα. Δεν χρειάζονταν δικαστές. Δεν υπήρχε ιδιωτικότητα στη πρωτόγονη ζωή. Οι γείτονες ενός ανθρώπου ήταν υπεύθυνοι για τη διαγωγή του. Εξ αυτού και το δικαίωμα να αναμειγνύονται στα προσωπικά του. Η κοινωνία εδιοικείτο βάσει της θεωρίας ότι τα μέλη μιας ομάδας πρέπει να ενδιαφέρονται και, ως ένα βαθμό να ελέγχουν, τη συμπεριφορά των ιδιωτών.
70:10.5 Από πολύ νωρίς επιστεύετο ότι τα πνεύματα απέδιδαν δικαιοσύνη μέσω των μάγων και των ιερέων. Τούτο κατέστησε τις τάξεις αυτές τους πρώτους ανιχνευτές του εγκλήματος και τους πρώτους δικαστές. Οι αρχικές τους μέθοδοι στην ανίχνευση του εγκλήματος συνίσταντο στη διεξαγωγή δοκιμασιών με δηλητήριο, φωτιά και πόνο. Αυτές οι άγριες δοκιμασίες δεν ήταν τίποτε περισσότερο από σκληρές τεχνικές διαιτησίας. Δεν επέλυαν, κατ’ ανάγκην, μία διαφορά με τρόπο δίκαιο. Για παράδειγμα: Όταν έδιναν δηλητήριο σε κάποιον και αυτός έκανε εμετό, ήταν αθώος.
70:10.6 Η Παλαιά Διαθήκη αναφέρει μία από τις δοκιμασίες αυτές, μια δοκιμασία απιστίας στο γάμο: Αν ένας άνδρας υποπτευόταν ότι η γυναίκα του ήταν άπιστη, την πήγαινε στον ιερέα και του ανέφερε τις υποψίες του. Μετά από αυτό ο ιερέας ετοίμαζε ένα παρασκεύασμα αποτελούμενο από αγιασμένο νερό και σκουπίδια από το πάτωμα του ναού. Μετά από τη δέουσα τελετουργία, στην οποία περιλαμβάνονταν απειλητικές κατάρες, η κατηγορούμενη σύζυγος έπρεπε να πιει το αηδιαστικό ποτό[12]. Αν ήταν ένοχη, «το νερό που επισύρει την κατάρα θα εισέλθει εντός της και θα γίνει πικρό και η κοιλιά της θα πρηστεί και οι μηροί της θα σαπίσουν και η γυναίκα θα έχει την κατάρα του λαού της.» Αν, κατά τύχην, μία γυναίκα κατάπινε το σιχαμένο ποτό και δεν έδειχνε συμπτώματα φυσικής αρρώστιας, απαλλάσσετο από τις κατηγορίες που είχαν γίνει από το ζηλότυπο σύζυγό της.
70:10.7 Οι φρικαλέες αυτές μέθοδοι ανίχνευσης του εγκλήματος εφαρμόζονταν από όλες σχεδόν τις εξελισσόμενες φυλές, τη μία, ή την άλλη εποχή. Η μονομαχία αποτελεί πιο σύγχρονη εκδοχή της δοκιμασίας μέσα από δεινοπαθήματα.
70:10.8 Δεν είναι άξιον απορίας το ότι οι Εβραίοι, αλλά και άλλες ημι-πολιτισμένες φυλές εφάρμοζαν τέτοιες πρωτόγονες τεχνικές απόδοσης της δικαιοσύνης τρεις χιλιάδες χρόνια πριν, αλλά είναι απολύτως εκπληκτικό το ότι σκεπτόμενοι άνθρωποι διατήρησαν, στη συνέχεια, ένα τέτοιο κατάλοιπο βαρβαρισμού μέσα στις σελίδες μιας συλλογής ιερών γραφών. Μια στοχαστική θεώρηση θα καθιστούσε σαφές ότι καμία θεία ύπαρξη δεν έδωσε ποτέ στο θνητό άνθρωπο τόσο άδικες εντολές σχετικά με την ανίχνευση και την τιμωρία υποθετικής απιστίας στο γάμο.
70:10.9 Η κοινωνία υιοθέτησε από νωρίς την άποψη της ανταπόδοσης αντιποίνων: οφθαλμόν αντί οφθαλμού, ζωή αντί ζωής[13][14]. Οι εξελισσόμενες φυλές αναγνώριζαν όλες το δικαίωμα αυτό της δια του αίματος εκδίκησης[15]. Η εκδίκηση έγινε σκοπός για τους πρωτόγονους, ωστόσο η θρησκεία έχει από τότε μεταβάλλει σε μεγάλο βαθμό αυτές τις πανάρχαιες πρακτικές των φυλών. Οι διδάσκαλοι της αποκαλυφθείσας θρησκείας κήρυσσαν πάντα, «’Η εκδίκηση είναι δική μου’, λέγει ο Κύριος[16].» Ο φόνος από εκδίκηση κατά τους πανάρχαιους καιρούς δεν ήταν εντελώς διαφορετικός από τις σημερινές δολοφονίες υπό το πρόσχημα του άγραφου νόμου.
70:10.10 Η αυτοκτονία αποτελούσε κοινή πρακτική αντεκδίκησης. Αν κάποιος δεν μπορούσε να πάρει εκδίκηση εν ζωή, πέθαινε, απολαμβάνοντας την πεποίθηση ότι, ως πνεύμα, θα επέστρεφε και θα εκδικείτο τον εχθρό του. Και, εφ’ όσον η πεποίθηση αυτή ήταν γενικευμένη, η απειλή της αυτοκτονίας στο κατώφλι του εχθρού, αρκούσε συνήθως για να επιτευχθεί συμφωνία. Ο πρωτόγονος άνθρωπος δεν θεωρούσε τη ζωή πολύτιμη. Η αυτοκτονία για ασήμαντες αφορμές ήταν συνηθισμένη, οι διδασκαλίες, ωστόσο, των Νταλαμεϊτιανών ελάττωσαν σε μεγάλο βαθμό το έθιμο αυτό, ενώ σε πιο πρόσφατους καιρούς, ο ελεύθερος χρόνος, οι ανέσεις, η θρησκεία και η φιλοσοφία ενώθηκαν για να κάνουν τη ζωή πιο γλυκειά και πιο επιθυμητή. ΟΙ απεργίες πείνας, πάντως, αποτελούν μία σύγχρονη αναλογία αυτού του παλιοκαιρίτικου τρόπου αντιποίνων.
70:10.11 Μία από τις πρώτες διατυπώσεις του προηγμένου νόμου των φυλών είχε να κάνει με την ανάληψη της βεντέτας αίματος από τη φυλή, ως υπόθεση που την αφορούσε. Είναι παράξενο, ωστόσο, να αναφέρουμε, ότι ακόμη και τότε, ένας άνδρας μπορούσε να σκοτώσει τη γυναίκα του χωρίς τιμωρία, με την προϋπόθεση ότι είχε πληρώσει ολόκληρο το ποσό που απαιτείτο γι’ αυτήν. Οι σημερινοί Εσκιμώοι, πάντως, εξακολουθούν να αφήνουν την ποινή για ένα έγκλημα, ακόμη και για φόνο, να ορισθεί και να εφαρμοσθεί από την οικογένεια που προκάλεσε τη βλάβη.
70:10.12 Μία επιπλέον πρόοδος ήταν η επιβολή προστίμων για παραβιάσεις των απαγορεύσεων, η διάταξη κυρώσεων. Τα πρόστιμα αυτά απετέλεσαν τα πρώτα δημόσια έσοδα. Η πρακτική της πληρωμής του «χρήματος του αίματος» έγινε, επίσης, της μόδας ως υποκατάστατο της δια του αίματος εκδίκησης[17]. Τέτοιες βλάβες πληρώνονταν συνήθως σε γυναίκες, ή κοπάδια. Πέρασε πάρα πολύς καιρός πριν επιβληθούν πραγματικά πρόστιμα, χρηματικές αποζημιώσεις, ως ποινή για το έγκλημα. Και, εφ’ όσον η έννοια της ποινής ήταν, βασικά, η αποζημίωση, κάθε τι, περιλαμβανομένης και της ανθρώπινης ζωής, έφθασε, τελικά, να έχει μία τιμή με την οποία μπορούσε να πληρώσει τις βλάβες. Οι Εβραίοι ήταν οι πρώτοι που κατήργησαν την πρακτική της πληρωμής του χρήματος του αίματος[18]. Ο Μωυσής δίδαξε ότι «δεν έπρεπε να αποζημιώνονται για τη ζωή ενός δολοφόνου, ενός που είναι ένοχος θανάτου. Είναι βέβαιο ότι θα θανατωθεί.»
70:10.13 Έτσι, λοιπόν, η δικαιοσύνη αρχικά απονεμήθηκε από την οικογένεια, κατόπιν από τη φατρία και πολύ αργότερα από την φυλή. Η εφαρμογή της πραγματικής δικαιοσύνης χρονολογείται από την εποχή όπου η εκδίκηση έφυγε από τα χέρια των ιδιωτικών και συγγενικών ομάδων και εναποτέθηκε στα χέρια της κοινωνικής ομάδας, του κράτους.
70:10.14 Η τιμωρία με το θάνατο στην πυρά υπήρξε κάποτε κοινή πρακτική. Αναγνωρίζετο από πολλούς αρχαίους κυβερνήτες, του Χαμουραμπί και του Μωυσή περιλαμβανομένων, με τον τελευταίο να επιτάσσει ότι πολλά εγκλήματα, ιδίως εκείνα τα σοβαρής σεξουαλικής φύσης, έπρεπε να τιμωρούνται με θάνατο στην πυρά, πάνω σ’ ένα πάσσαλο. Αν «η θυγατέρα ενός ιερέα», ή άλλου επιφανούς πολίτη εστρέφετο στην πορνεία, ήταν Εβραϊκό έθιμο να «την καίνε στην πυρά[19].»
70:10.15 Η προδοσία – το «πούλημα», ή το «κάρφωμα» των συντρόφων κάποιου μέσα στη φυλή – υπήρξε το πρώτο έγκλημα που τιμωρήθηκε με θάνατο. Η κλοπή των κοπαδιών τιμωρείτο παγκοσμίως με άμεσο θάνατο, ενώ ακόμη και πρόσφατα, η κλοπή των αλόγων τιμωρείτο με παρόμοιο τρόπο. Καθώς, όμως, περνούσε ο καιρός έγινε σαφές ότι η σοβαρότητα της ποινής δεν είχε τόσο μεγάλη αξία για την αποθάρρυνση του εγκλήματος, όσο είχε η βεβαιότητα της τιμωρίας και η ταχύτητά της.
70:10.16 Όταν η κοινωνία δεν κατορθώνει να τιμωρήσει το έγκλημα, η ομαδική προσβολή εκφράζει τη διαμαρτυρία της ως νόμος του Λυντς. Η παροχή ασύλου ήταν ένας τρόπος για να διαφύγει κάποιος την αιφνίδια αυτή οργή της ομάδας. Το λυντσάρισμα και η μονομαχία αντιπροσωπεύουν την απροθυμία του ατόμου να εναποθέσει την προσωπική του αποκατάσταση στην πολιτεία.
70:11.1 Είναι τόσο δύσκολο το να τεθεί σαφής διαχωρισμός μεταξύ νόμων και εθίμων, όσο το να προσδιορισθεί ποια στιγμή ακριβώς, την αυγή, τη νύκτα διαδέχεται η ημέρα. Τα έθιμα είναι νόμος αλλά και αστυνομικές διατάξεις εν τω γίγνεσθαι. Όταν παγιωθούν για πάρα πολύ καιρό, τα απροσδιόριστα έθιμα τείνουν να αποκρυσταλλωθούν σε ακριβείς νόμους, άκαμπτους κανονισμούς και σαφώς καθορισμένες κοινωνικές συνθήκες.
70:11.2 Ο νόμος αρχικά είναι πάντα αρνητικός και απαγορευτικός. Σε προοδευμένους πολιτισμούς γίνεται όλο και περισσότερο θετικός και κατευθυντήριος[20]. Η αρχική κοινωνία λειτουργούσε αρνητικά, παραχωρώντας στο άτομο το δικαίωμα να ζει, με την επιβολή εφ’ όλων των άλλων της εντολής «δεν θα σκοτώσεις.» Κάθε παραχώρηση δικαιωμάτων, ή ελευθεριών προς το άτομο συνεπάγεται περιστολή των ελευθεριών των άλλων και τούτο επιτυγχάνεται δια των απαγορεύσεων, του πρωτόγονου νόμου. Ολόκληρη η άποψη περί απαγορευμένου είναι εγγενώς αρνητική, επειδή η πρωτόγονη κοινωνία υπήρξε καθ’ ολοκληρίαν αρνητική στην οργάνωσή της και εφαρμογή, αρχικά, της δικαιοσύνης συνίστατο στην ενίσχυση των απαγορεύσεων. Ωστόσο αρχικά, οι νόμοι αυτοί εφαρμόζονταν μόνο στα μέλη της φυλής, όπως φαίνεται στους μετέπειτα Εβραίους, οι οποίοι είχαν ένα διαφορετικό κώδικα δεοντολογίας για τις συναλλαγές τους με τους μη Εβραίους.
70:11.3 Ο όρκος πρωτάρχισε την εποχή της Νταλαμέιτια σε μία προσπάθεια να καταστήσει την κατάθεση περισσότερο ειλικρινή. Τέτοιοι όρκοι συνίσταντο στην απαγγελία κατάρας πάνω σε κάποιον. Προηγούμενα, κανείς δεν κατέθετε εις βάρος της φυλής του.
70:11.4 Το έγκλημα αποτελούσε προσβολή των εθίμων της φυλής, η αμαρτία ήταν καταστρατήγηση των απαγορεύσεων εκείνων οι οποίες ετύγχαναν της επιδοκιμασίας των πνευμάτων, ενώ υπήρχε μεγάλη σύγχυση, οφειλόμενη στην αδυναμία να διαχωρισθεί το έγκλημα από την αμαρτία.
70:11.5 Η ιδιοτέλεια καθιέρωσε την απαγόρευση στη δολοφονία, η κοινωνία επικύρωσε την απαγόρευση ως παραδοσιακή ηθική, ενώ η θρησκεία καθαγίασε το έθιμο ως ηθικό νόμο και έτσι οι τρεις αυτοί παράγοντες συνωμότησαν στο να καταστεί η ανθρώπινη ζωή ασφαλέστερη και ιερή. Η κοινωνία δεν θα μπορούσε να μείνει συγκροτημένη κατά τους πρώιμους χρόνους αν τα δικαιώματα δεν είχαν την επιδοκιμασία της θρησκείας. Η πρόληψη ήταν η ηθική και κοινωνική αστυνομική δύναμη των μακραίωνων εξελικτικών εποχών. Όλοι οι αρχαίοι ισχυρίζονταν ότι οι παλαιότεροι νομοι τους, οι απαγορεύσεις, είχαν δοθεί στους προγόνους τους από τους θεούς.
70:11.6 Ο νόμος αποτελεί την κωδικοποιημένη καταγραφή της μακράς ανθρώπινης εμπειρίας, της κοινής γνώμης αποκρυσταλλωμένης και νομιμοποιημένης. Τα έθιμα ήσαν η πρώτη ύλη της συσσωρευμένης εμπειρίας, από την οποία αργότερα, οι άρχουσες διάνοιες διατύπωσαν τους γραπτούς νόμους. Ο αρχαίος δικαστής δεν είχε νόμους. Όταν έβγαζε μία απόφαση, απλά έλεγε: «Είναι το έθιμο[21].»
70:11.7 Η αναφορά σε προηγούμενες δικαστικές αποφάσεις αντιπροσωπεύει την προσπάθεια των δικαστών να προσαρμόσουν τους γραπτούς νόμους στις μεταβαλλόμενες συνθήκες της κοινωνίας. Τούτο διασφαλίζει την προοδευτική προσαρμογή στις μεταβαλλόμενες κοινωνικές συνθήκες, σε συνδυασμό με την εντύπωση που δημιουργεί η παραδοσιακή συνέχιση.
70:11.8 Οι σχετικές με την ιδιοκτησία διαφωνίες αντιμετωπίζονταν με πολλούς τρόπους, όπως:
70:11.9 1. Με την καταστροφή της επίμαχης ιδιοκτησίας.
70:11.10 2. Δια της βίας – οι αντιμαχόμενοι την διεκδικούσαν.
70:11.11 3. Με διαιτησία – ένας τρίτος αποφάσιζε.
70:11.12 4. Με έφεση στους γεροντότερους- αργότερα στα δικαστήρια.
70:11.13 Τα πρώτα δικαστήρια ήταν οργανωμένες πυγμαχίες. Οι δικαστές ήταν απλά κριτές, ή διαιτητές. Φρόντιζαν ώστε ο αγώνας να διεξάγεται σύμφωνα με αποδεκτούς κανόνες. Όταν εμπλέκονταν σε δικαστικό αγώνα, κάθε μέρος έκανε μια κατάθεση στο δικαστή να πληρώσει το κόστος και το πρόστιμο αφού ο ένας θα είχε ηττηθεί από τον άλλο. «Ο ισχυρός είχε πάντα δίκιο.» Αργότερα, οι φραστικές αντιδικίες υποκατέστησαν τα σωματικά κτυπήματα.
70:11.14 Η όλη αντίληψη της πρωτόγονης δικαιοσύνης δεν ήταν τόσο το να είναι σωστή, όσο το να διευθετήσει τη διαφωνία και εξ αυτού να αποτρέψει τη δημόσια αταξία και την ατομική βία. Ο πρωτόγονος, όμως, άνθρωπος δεν δυσανασχετούσε μ’ αυτό που τώρα θεωρείται αδικία. Ήταν δεδομένο ότι εκείνοι που διέθεταν δύναμη θα τη χρησιμοποιούσαν ιδιοτελώς. Παρά ταύτα, η κατάσταση του κάθε πολιτισμού μπορεί να προσδιορισθεί με ακρίβεια από την πληρότητα και την αμεροληψία των δικαστηρίων του, αλλά και από την ακεραιότητα των δικαστών του.
70:12.1 Ο μεγάλος αγώνας στην εξέλιξη της διακυβέρνησης αφορούσε στη συγκέντρωση της δύναμης. Οι διοικητές του σύμπαντος έχουν μάθει από πείρα ότι οι εξελικτικοί λαοί στους κατοικημένους κόσμους κυβερνώνται καλύτερα με τον δι’ αντιπροσώπων τύπο πολιτικής κυβέρνησης, όταν διατηρείται σωστή ισορροπία δυνάμεων μεταξύ των σωστά συντονισμένων εκτελεστικών, νομοθετικών και δικαστικών κλάδων.
70:12.2 Ενώ η πρωτόγονη εξουσία βασίζετο στην ισχύ, την φυσική δύναμη, η ιδανική κυβέρνηση είναι το δι’ αντιπροσώπων σύστημα όπου η αρχηγία βασίζεται στην ικανότητα, την εποχή, όμως, του βαρβαρισμού γίνονταν, συνολικά, πάρα πολλοί πόλεμοι, ώστε να επιτραπεί σε μία κυβέρνηση αντιπροσώπων να λειτουργήσει ικανοποιητικά. Κατά τον μακραίωνο αγώνα μεταξύ της κατανομής της εξουσίας και της ενότητας της ηγεσίας, νίκησαν οι δικτάτορες. Οι αρχικές και διάχυτες δυνάμεις του πρωτόγονου συμβουλίου των γερόντων συγκεντρώθηκαν σταδιακά στο πρόσωπο του απόλυτου μονάρχη. Μετά την εμφάνιση των πραγματικών βασιλέων οι ομάδες των γερόντων παρέμειναν ως ημι-νομοθετικά, ημι-δικαστικά συμβουλευτικά σώματα. Αργότερα εμφανίσθηκε η συντονισμένη νομοθετική εξουσία και τελικά τα ανώτατα δικαστήρια κρίσης ιδρύθηκαν χωριστά από το νομοθετικό σώμα.
70:12.3 Ο βασιλιάς ήταν εκείνος που εφάρμοζε τα έθιμα, τον αρχικό, ή άγραφο νόμο. Αργότερα επέβαλε τις νομοθετικές πράξεις, την αποκρυστάλλωση της κοινής γνώμης. Η λαϊκή συγκέντρωση, ως έκφραση της κοινής γνώμης, αν και άργησε να εμφανισθεί, σηματοδότησε μεγάλη κοινωνική πρόοδο.
70:12.4 Οι πρώτοι βασιλείς περιορίζονταν σε μεγάλο βαθμό από τα έθιμα – από την παράδοση, ή από την κοινή γνώμη. Σε πρόσφατους χρόνους, ορισμένα έθνη της Ουράντια κωδικοποίησαν τα έθιμα αυτά σε τεκμηριωμένα θεμέλια για την κυβέρνηση.
70:12.5 Οι θνητοί της Ουράντια έχουν δικαίωμα στην ελευθερία. Πρέπει να δημιουργήσουν δικά τους συστήματα διακυβέρνησης. Πρέπει να προσαρμόσουν τους θεσμούς τους, ή τις άλλες συμβάσεις δημόσιας εξουσίας και διοικητικής δικονομίας. Και αφού το κάνουν αυτό, πρέπει να επιλέξουν τους πλέον ικανούς και αξιόλογους συνανθρώπους τους, ως διοικητές. Ως αντιπροσώπους στον νομοθετικό κλάδο πρέπει να επιλέξουν μόνον εκείνους οι οποίοι έχουν τα εφόδια διανοητικά και ηθικά για να εκπληρώσουν αυτές τις ιερές ευθύνες. Ως δικαστές των ανώτερων και ανώτατων δικαστηρίων τους, μόνον εκείνοι οι οποίοι διαθέτουν φυσική ικανότητα και που έχουν αποκτήσει σοφία μέσα από μεγάλη εμπειρία πρέπει να εκλέγονται.
70:12.6 Αν οι άνθρωποι επιθυμούν να διατηρήσουν την ελευθερία τους, πρέπει, αφού επιλέξουν το σύνταγμα της ελευθερίας αυτής, να μεριμνήσουν για τη συνετή, ευφυή και θαρραλέα ερμηνεία της, μέχρι του σημείου όπου μπορεί να αποτραπεί:
70:12.7 1. Η ιδιοποίηση αθέμιτης δύναμης είτε από τον εκτελεστικό, είτε από τον νομοθετικό κλάδο.
70:12.8 2. Οι σκευωρίες αδαών και προληπτικών ταραξιών.
70:12.9 3. Η καθυστέρηση της επιστημονικής προόδου.
70:12.10 4. Το αδιέξοδο της κυριαρχίας των μετριοτήτων.
70:12.11 5. Η επικράτηση διεφθαρμένων μειονοτήτων.
70:12.12 6. Ο έλεγχος από φιλόδοξους και επιτήδειους υποψήφιους δικτάτορες.
70:12.13 7. Η καταστροφική διάσπαση εξ αιτίας του φόβου.
70:12.14 8. Η εκμετάλλευση από τους ασυνείδητους.
70:12.15 9. Η υποδούλωση εξ αιτίας της φορολογίας των πολιτών από το κράτος.
70:12.16 10. Η αποτυχία της κοινωνικής και οικονομικής δικαιοσύνης.
70:12.17 11. Η ενότητα εκκλησίας και κράτους.
70:12.18 12. Η απώλεια της ατομικής ελευθερίας.
70:12.19 Αυτοί είναι οι σκοποί και οι επιδιώξεις των συνταγματικών δικαστηρίων τα οποία λειτουργούν ως ελεγκτές των μηχανισμών των δι’ αντιπροσώπων κυβερνήσεων σ’ έναν εξελικτικό κόσμο.
70:12.20 Ο αγώνας της ανθρωπότητας να τελειοποιήσει τη διακυβέρνηση στην Ουράντια έχει να κάνει με την τελειοποίηση των μέσων διοίκησης, με την προσαρμογή τους στο διαρκώς μεταβαλλόμενο ρεύμα των αναγκών, με τη βελτιούμενη κατανομή δυνάμεων μέσα στους κόλπους των κυβερνήσεων και, κατόπιν, με την επιλογή αρχηγών διοίκησης πραγματικά συνετών. Ενώ υπάρχει μία θεία και ιδανική μορφή κυβέρνησης, αυτή δεν μπορεί να αποκαλυφθεί, αλλά πρέπει αργά και με κόπο να την ανακαλύψουν οι άνδρες και οι γυναίκες κάθε πλανήτη, σ’ ολόκληρη την έκταση των συμπάντων του χρόνου και του διαστήματος.
70:12.21 [Παρουσιάσθηκε από έναν Μελχισεδέκ του Νέβαδον.]
| Εγγραφο 69. ΟΙ ΘΕΣΜΟΙ ΤΩΝ ΠΡΩΤΟΓΟΝΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ |
Δείκτης
Πολλαπλή έκδοση |
Εγγραφο 71. Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ |