© 2018 Ίδρυμα Ουράντια
| Εγγραφο 79. Η ΕΠΕΚΤΑΣΗ ΤΩΝ ΑΝΔΙΤΩΝ ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΗ |
Δείκτης
Πολλαπλή έκδοση |
Εγγραφο 81. Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΟΥ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ |
80:0.1 Αν και ο Ευρωπαίος γαλάζιος άνθρωπος δεν επέτυχε ο ίδιος ένα μεγάλο ανθρωπιστικό πολιτισμό, εν τούτοις παρέσχε τη βάση η οποία, όταν οι Αδαμοποιημένοι γόνοι του αναμίχθηκαν με τους μεταγενέστερους Ανδίτες εισβολείς, δημιούργησε μία από τις ισχυρότερες γενιές για την επίτευξη του επιθετικότερου πολιτισμού που εμφανίσθηκε ποτέ στην Ουράντια, από την εποχή της ιώδους φυλής και των Ανδιτών διαδόχων τους.
80:0.2 Οι σύγχρονοι λευκοί άνθρωποι ενσωματώνουν τους επιζήσαντες γόνους της Αδαμικής γενεάς οι οποίοι επιμείχθηκαν με τις φυλές Σαντζίκ, ορισμένους κόκκινους και κίτρινους, αλλά κυρίως τους με γαλάζιους. Υπάρχει ένα σημαντικό ποσοστό γνήσιας Αντονικής γενιάς σε όλες τις λευκές φυλές και ένα ακόμη μεγαλύτερο από τη γενιά των πρώτων Νοδιτών.
80:1.1 Προτού οι τελευταίοι Ανδίτες εκδιωχθούν από την κοιλάδα του Ευφράτη, πολλοί από τους αδελφούς τους είχαν εισβάλλει στην Ευρώπη ως τυχοδιώκτες, δάσκαλοι, έμποροι και πολεμιστές. Κατά τις πρώιμες εποχές της ιώδους φυλής, η μεσογειακή λεκάνη προστατεύετο από τον ισθμό του Γιβραλτάρ και τη Σικελική γέφυρα ξηράς. Ένα μέρος του πρωταρχικού θαλάσσιου εμπορίου των ανθρώπων ιδρύθηκε σ΄ αυτές τις εσωτερικές λίμνες, όπου οι γαλάζιοι άνθρωποι από το βορρά και οι κάτοικοι της Σαχάρα από το νότο συνάντησαν τους Νοδίτες και τους Αδαμίτες από την ανατολή.
80:1.2 Στην ανατολική τάφρο της Μεσογείου οι Νοδίτες είχαν ιδρύσει έναν από τους πλέον εκτεταμένους πολιτισμούς και από τα κέντρα αυτά είχαν εισχωρήσει λίγο στη νότια Ευρώπη, αλλά περισσότερο στη βόρεια Αφρική. Οι ευρυκέφαλοι Σύριοι που κατάγονταν από τους Νοδίτες και τους Αντονίτες από πολύ νωρίς ασχολήθηκαν με την κεραμική και τη γεωργία, συνδεόμενοι με τα χωριά τους στο αργά δημιουργούμενο δέλτα του Νείλου. Έφεραν, επίσης, πρόβατα, κατσίκες, βοοειδή και άλλα οικόσιτα ζώα και εισήγαγαν πολύ βελτιωμένες μεθόδους μεταλλουργίας, με τη Συρία να είναι, τότε, το κέντρο αυτής της δραστηριότητας.1
80:1.3 Για περισσότερα από τριάντα χιλιάδες χρόνια η Αίγυπτος δεχόταν ένα σταθερό ρεύμα Μεσοποτάμιων, που έφεραν μαζί τους τις τέχνες και τον πολιτισμό τους για να εμπλουτίσουν τις τέχνες και τον πολιτισμό της κοιλάδας του Νείλου. Η είσοδος, όμως, μεγάλων αριθμών από τους πληθυσμούς της Σαχάρα εκφύλισε τον πρώιμο πολιτισμό κατά μήκος του Νείλου και έτσι η Αίγυπτος έφθασε στο χαμηλότερο πολιτισμικό της επίπεδο περίπου δέκα πέντε χιλιάδες χρόνια πριν.
80:1.4 Κατά τους πρώτους, όμως, χρόνους, ελάχιστα μπορούσαν να καθυστερήσουν την προς δυσμάς μετανάστευση των Αδαμιτών. Η Σαχάρα ήταν ένας ανοικτός βοσκότοπος που είχε κατακλυσθεί από βοσκούς και γεωργούς. Οι κάτοικοι αυτοί της Σαχάρα ουδέποτε ασχολήθηκαν με τις κατασκευές, ούτε έκτισαν πόλεις. Ήταν μια μοβ-μαύρη φυλή η οποία έφερε πολύ μεγάλο ποσοστό γόνων από τις χαμένες πράσινες και πορτοκαλόχρωμες φυλές. Ωστόσο δέχθηκαν μια πολύ μικρή ποσότητα της ιώδους κληρονομιάς, προτού η ανύψωση της ξηράς και η αλλαγή της πορείας των φορτωμένων με νερό ανέμων διασκορπίσουν τα κατάλοιπα αυτού του ακμάζοντος και ειρηνικού πολιτισμού.
80:1.5 Το αίμα του Αδάμ το μοιράσθηκαν οι περισσότερες ανθρώπινες φυλές, ορισμένες, όμως, εξασφάλισαν περισσότερο από άλλες. Οι μικτές φυλές της Ινδίας και οι περισσότερο σκούροι πληθυσμοί της Αφρικής δεν ήσαν ελκυστικοί για τους Αδαμίτες. Θα μπορούσαν, οι Αδαμίτες, να είχαν επιμειχθεί απεριόριστα με τον κόκκινο άνθρωπο, αν αυτός δεν είχε εκδιωχθεί μακριά, στην Αμερική, ενώ αντιμετώπιζαν ευνοϊκά τον κίτρινο άνθρωπο, ο οποίος, όμως, ήταν επίσης δυσπρόσιτος στη μακρινή Ασία. Έτσι λοιπόν, όταν υποκινούνταν είτε από τυχοδιωκτική διάθεση, είτε από αλτρουισμό, ή, όταν εκδιώχθηκαν από την κοιλάδα του Ευφράτη, πολύ φυσικά επέλεξαν την ένωση με τις γαλάζιες φυλές της Ευρώπης.
80:1.6 Οι γαλάζιοι άνθρωποι που κυριαρχούσαν τότε στην Ευρώπη, δεν είχαν θρησκευτικές πρακτικές δυσάρεστες2 για τους πρώτους Αδαμίτες που μετανάστευσαν, ενώ υπήρξε μεγάλη σεξουαλική έλξη μεταξύ της ιώδους και της γαλάζιας φυλής. Οι καλύτεροι των γαλάζιων ανθρώπων θεωρούσαν μεγάλη τιμή το να τους επιτραπεί να δημιουργήσουν ερωτικές σχέσεις με τους Αδαμίτες. Ο κάθε γαλάζιος άνθρωπος απολάμβανε τη φιλοδοξία του να γίνει τόσο ικανός και πολιτισμένος,3 ώστε να κερδίσει την αγάπη μιας Αδαμίτισσας, ενώ αποτελούσε τη μεγαλύτερη επιθυμία μιας ανώτερης γαλάζιας γυναίκας το να τραβήξει την προσοχή ενός Αδαμίτη.
80:1.7 Σιγά-σιγά, οι μεταναστεύοντες αυτοί υιοί της Εδέμ ενώθηκαν με τους ανώτερους τύπους της γαλάζιας φυλής, αναζωογονώντας τις πολιτισμικές τους πρακτικές, αφανίζοντας, ταυτόχρονα, τους καθυστερημένους γόνους της γενιάς του Νεάντερταλ. Η τεχνική αυτή της ανάμιξης των φυλών, συνδυασμένη με την εξαφάνιση κατώτερων γόνων, δημιούργησε μια δωδεκάδα ισχυρότερων και προοδευτικότερων ομάδων των ανώτερων γαλάζιων ανθρώπων, μια από τις οποίες έχετε ονομάσει Κρο-Μανιόν.
80:1.8 Για αυτούς, αλλά και για άλλους λόγους, που ούτε ο ελάχιστος από αυτούς δεν αφορά σε καλύτερες μεταναστευτικές πορείες, τα πρώτα κύματα του πολιτισμού της Μεσοποταμίας πήγαν σχεδόν αποκλειστικά, στην Ευρώπη. Και ήταν οι συνθήκες αυτές που καθόρισαν τους προγόνους του σύγχρονου Ευρωπαϊκού πολιτισμού.
80:2.1 Η πρώιμη εξάπλωση της ιώδους φυλής στην Ευρώπη διακόπηκε από ορισμένες, μάλλον αιφνίδιες, κλιματολογικές και γεωλογικές αλλαγές. Με την υποχώρηση των παγετώνων του βορρά, οι φορτωμένοι με νερό άνεμοι από τη δύση μετακινήθηκαν προς τα βόρεια, μεταβάλλοντας σταδιακά τους απέραντους ανοικτούς βοσκότοπους της Σαχάρα σε άγονη έρημο. Αυτή η ξηρασία διασκόρπισε τους μικρόσωμους, σκουρόχρωμους, με μαύρα μάτια, δολιχοκέφαλους κατοίκους του μεγάλου υψίπεδου της Σαχάρα.
80:2.2 Τα καθαρότερα μοβ στοιχεία μετακινήθηκαν προς το νότο, στα δάση της κεντρικής Αφρικής, όπου παρέμειναν από τότε. Οι περισσότερο επιμεμειγμένες ομάδες διασκορπίσθηκαν προς τρεις κατευθύνσεις: Οι ανώτερες φυλές της δύσης μετανάστευσαν στην Ισπανία και από εκεί στις γειτονικές περιοχές της Ευρώπης, σχηματίζοντας τον πυρήνα των μεταγενέστερων Μεσογειακών δολιχοκέφαλων, μελαχρινών φυλών. Η λιγότερο προοδευτική ομάδα που βρισκόταν στα ανατολικά του υψίπεδου της Σαχάρα μετανάστευσε στην Αραβία και από εκεί, μέσω της βόρειας Μεσοποταμίας και της Ινδίας, στη μακρινή Κεϋλάνη. Η κεντρική ομάδα μετακινήθηκε βόρεια και ανατολικά στην κοιλάδα του Νείλου και στην Παλαιστίνη.
80:2.3 Είναι αυτό, το δευτερεύον υπόστρωμα των Σαντζίκ, που υποδηλοί ένα ορισμένο βαθμό συγγένειας μεταξύ των σύγχρονων πληθυσμών που είναι διασκορπισμένοι από το Ντεκκάν, ως το Ιράν, τη Μεσοποταμία και κατά μήκος και των δύο ακτών της Μεσογείου Θάλασσας.
80:2.4 Την εποχή περίπου των κλιματολογικών αυτών αλλαγών στην Αφρική, η Αγγλία διαχωρίσθηκε από την ήπειρο και η Δανία αναδύθηκε από τη θάλασσα, ενώ ο ισθμός του Γιβραλτάρ, που προστάτευε τη δυτική τάφρο της Μεσογείου, υποχώρησε, ως αποτέλεσμα ενός σεισμού, ανυψώνοντας γοργά το επίπεδο της εσωτερικής αυτής λίμνης στο επίπεδο του Ατλαντικού Ωκεανού. Τώρα πλέον η Σικελική γέφυρα της ξηράς καταβυθίσθηκε, σχηματίζοντας μία Μεσόγειο Θάλασσα και ενώνοντάς την με τον Ατλαντικό Ωκεανό. Ο φυσικός αυτός κατακλυσμός πλημμύρισε εικοσάδες οικισμών και προκάλεσε τη μεγαλύτερη απώλεια ζωής εξ αιτίας πλημμυρών σ’ ολόκληρη την παγκόσμια ιστορία.
80:2.5 Η καταβύθιση αυτή της Μεσογειακής λεκάνης σταμάτησε αμέσως τις μετακινήσεις των Αδαμιτών, ενώ η μεγάλη εισροή κατοίκων της Σαχάρα τους έκανε να αναζητήσουν εξόδους για τους αυξανόμενους αριθμούς τους προς τα βόρεια και τα ανατολικά της Εδέμ. Καθώς οι απόγονοι του Αδάμ ταξίδευαν βόρεια από τις κοιλάδες του Τίγρη και του Ευφράτη, συνάντησαν τη φραγή των βουνών και την, τότε, εκτεταμένη Κασπία Θάλασσα. Και για πολλές γενιές, οι Αδαμίτες κυνηγούσαν, έβοσκαν και καλλιεργούσαν τη γη γύρω απ’ τα χωριά τους, που βρίσκονταν σκορπισμένα σ’ ολόκληρο το Τουρκεστάν. Σιγά-σιγά, ο θαυμάσιος αυτός λαός επεξέτεινε τα εδάφη του στην Ευρώπη. Τώρα, όμως, πλέον οι Αδαμίτες εισέρχονται στην Ευρώπη από τα ανατολικά και βρίσκουν τον πολιτισμό του γαλάζιου ανθρώπου χιλιάδες χρόνια πίσω από αυτόν της Ασίας, αφού η περιοχή αυτή δεν είχε σχεδόν καμία επαφή με την Μεσοποταμία.
80:3.1 Τα αρχαία πολιτισμικά κέντρα του γαλάζιου ανθρώπου βρίσκονταν κατά μήκος των ποταμών της Ευρώπης, αλλά τώρα πλέον, μόνον ο Σομ κυλά στην ίδια κοίτη που ακολουθούσε κατά τις προ των παγετώνων εποχές.
80:3.2 Ενώ αναφερόμαστε στον γαλάζιο άνθρωπο ως εκείνον ο οποίος εξαπλώθηκε στην Ευρωπαϊκή ήπειρο, υπήρχαν εικοσάδες φυλετικών τύπων. Ακόμη και πριν από τριάντα πέντε χιλιάδες χρόνια, οι Ευρωπαϊκές γαλάζιες φυλές αποτελούσαν ήδη έναν εξαιρετικά επιμεμειγμένο λαό, που έφερε γόνους κόκκινων αλλά και κίτρινων, ενώ στις ακτές του Ατλαντικού και τις περιοχές της σημερινής Ρωσίας είχε απορροφήσει μία σημαντική ποσότητα Αντονιτικού αίματος και από το νότο ευρίσκετο σε επαφή με τους λαούς της Σαχάρα. Θα ήταν, ωστόσο, αναποτελεσματικό το να προσπαθήσουμε να απαριθμήσουμε τις πολλές φυλετικές ομάδες.
80:3.3 Ο Ευρωπαϊκός πολιτισμός αυτής της πρώιμης μετά-Αδαμικής περιόδου απετέλεσε μια μοναδική ανάμιξη της ενεργητικότητας και του πολιτισμού των γαλάζιων ανθρώπων με την δημιουργική φαντασία των Αδαμιτών. Οι γαλάζιοι άνθρωποι υπήρξαν μια φυλή με μεγάλη ενεργητικότητα, αλλά έφθειραν, σε μεγάλο βαθμό, την κουλτούρα και την πνευματική κατάσταση των Αδαμιτών. Υπήρξε πολύ δύσκολο για τους τελευταίους να περάσουν τη θρησκεία τους στους Κρο-Μανιόν εξ αιτίας της τάσης πάρα πολλών να εξαπατούν και να αποπλανούν τις παρθένες. Για δέκα χιλιάδες χρόνια η θρησκεία στην Ευρώπη βρισκόταν σε παρακμή, συγκρινόμενη με τις εξελίξεις στην Ινδία και την Αίγυπτο.
80:3.4 Οι γαλάζιοι άνθρωποι ήσαν απολύτως έντιμοι σε όλες τις συναλλαγές τους και εντελώς απαλλαγμένοι από τη σεξουαλική έκλυση των επιμεμειγμένων Αδαμιτών. Σέβονταν την παρθενία, εφαρμόζοντας την πολυγαμία μόνον όταν ο πόλεμος προκαλούσε έλλειψη ανδρών.
80:3.5 Αυτοί οι λαού του Κρο-Μανιόν ήσαν φυλή γενναία και με σωστή κρίση. Διατήρησαν ένα αποτελεσματικό σύστημα εκπαίδευσης των παιδιών. Στο έργο αυτό συμμετείχαν και οι δύο γονείς και οι υπηρεσίες των μεγαλύτερων παιδιών αξιοποιούνταν πλήρως. Κάθε παιδί εκπαιδεύετο προσεκτικά στη φροντίδα της σπηλιάς, στην τέχνη και την κατασκευή τσακμακόπετρας. Από πολύ μικρή ηλικία οι γυναίκες εξοικειώνονταν με το νοικοκυριό και την καλλιέργεια των πρώτων υλών, ενώ οι άνδρες ήσαν επιδέξιοι κυνηγοί και ατρόμητοι πολεμιστές.
80:3.6 Οι γαλάζιοι άνθρωποι ήσαν κυνηγοί, ψαράδες και συλλέκτες τροφής. Ειδικεύονταν στην ναυπήγηση σκαφών. Έφτιαχναν πέτρινα τσεκούρια, έκοβαν δένδρα, οικοδομούσαν μεγάλες καλύβες, με ένα μέρος τους κάτω από το έδαφος και την σκεπή τους καλυμμένη με δέρματα. Και υπάρχουν λαοί που ακόμη κτίζουν παρόμοιες καλύβες στην Σιβηρία. Οι Κρο-Μανιόν του νότου ζούσαν σε σπηλιές και φυσικά κοιλώματα.
80:3.7 Δεν ήταν ασύνηθες, μέσα στις παγωνιές του χειμώνα, οι φύλακές τους, που έστεκαν ξάγρυπνοι τη νύκτα μπροστά στην είσοδο της σπηλιάς, να πεθαίνουν από το κρύο. Είχαν θάρρος, αλλά πάνω απ’ όλα, ήσαν καλλιτέχνες. Η Αδαμική επιμειξία επετάχυνε ξαφνικά τη δημιουργική φαντασία. Η κορύφωση της τέχνης του γαλάζιου ανθρώπου συνέβη περίπου πριν δέκα πέντε χιλιάδες χρόνια, πριν από την εποχή κατά την οποία οι σκουρόχρωμες φυλές ήλθαν στο βορρά από την Αφρική μέσω της Ισπανίας.
80:3.8 Δέκα πέντε, περίπου, χιλιάδες χρόνια πριν, τα δάση των Άλπεων ήσαν πάρα πολύ εκτεταμένα. Οι Ευρωπαίοι κυνηγοί οδηγούνταν στις κοιλάδες των ποταμών και στις ακτές από τον ίδιο κλιματολογικό πειθαναγκασμό ο οποίος μετέτρεψε τους μακάριους κυνηγότοπους του κόσμου σε στεγνές και άγονες ερήμους. Καθώς οι άνεμοι της βροχής άλλαζαν πορεία προς το βορρά, οι μεγάλοι, ανοικτοί βοσκότοποι της Ευρώπης καλύφθηκαν με δάση. Αυτές οι σημαντικές και, σχετικά, αιφνίδιες αλλαγές του κλίματος έκαναν τις φυλές της Ευρώπης να μεταβληθούν από κυνηγούς της υπαίθρου σε βοσκούς και ως ένα σημείο σε ψαράδες και καλλιεργητές του εδάφους.
80:3.9 Αυτές οι αλλαγές, ενώ είχαν ως αποτέλεσμα πολιτισμική πρόοδο, δημιούργησαν ορισμένες βιολογικές οπισθοδρομήσεις. Κατά τις προηγούμενες εποχές του κυνηγιού, οι ανώτερες φυλές είχαν επιμειχθεί με τους ανώτερους τύπους των αιχμαλώτων πολέμου και είχαν απαράλλακτα εξοντώσει εκείνους που θεωρούσαν κατώτερους. Καθώς, όμως, άρχιζαν να ιδρύουν καταυλισμούς και να ασχολούνται με τη γεωργία και το εμπόριο, άρχισαν να κρατούν πολλούς από τους συνήθεις αιχμαλώτους ως σκλάβους. Και ήσαν οι απόγονοι εκείνων των σκλάβων που στη συνέχεια εκφύλισαν το σύνολο των Κρο-Μανιόν. Η οπισθοδρόμηση αυτή του πολιτισμού συνεχίσθηκε μέχρις ότου δέχθηκε μια καινούργια ώθηση από την ανατολή, όταν η τελική, μαζική εισβολή των Μεσοποτάμιων κατέκλυσε την Ευρώπη, απορροφώντας γοργά τον τύπο και την κουλτούρα των Κρο-Μανιόν και εγκαινιάζοντας τον πολιτισμό των λευκών φυλών.
80:4.1 Ενώ οι Ανδίτες ξεχύνονταν στην Ευρώπη σ’ ένα σταθερό ρεύμα, επτά μείζονες επιδρομές έλαβαν χώρα, με τις τελευταίες επελάσεις να γίνονται πάνω στις ράχες των αλόγων, σε τρία μεγάλα κύματα. Μερικοί μπήκαν στην Ευρώπη δια μέσου των νησιών του Αιγαίου και της κοιλάδας του Δούναβη, η πλειονότητα, όμως, των αρχικών και περισσότερο αμιγών γόνων, μετανάστευσε στη βορειοδυτική Ευρώπη από το δρόμο του βορρά, μέσα από τα βοσκοτόπια του Βόλγα και του Ντον.
80:4.2 Μεταξύ της τρίτης και της τέταρτης επιδρομής, μια ορδή Αντονιτών εισέβαλε στην Ευρώπη από το βορρά, έχοντας έλθει από τη Σιβηρία μέσω των ποταμών της Ρωσίας και της Βαλτικής. Αφομοιώθηκαν αμέσως από τις φυλές των Ανδιτών του βορρά.
80:4.3 Οι αρχικές προελάσεις της περισσότερο αμιγούς ιώδους φυλής ήταν μακράν ειρηνικότερες εκείνων των, μετέπειτα, ημι-στρατιωτικών και πολεμοχαρών απογόνων των Ανδιτών. Οι Αδαμίτες ήσαν φιλήσυχοι. Οι Νοδίτες ήσαν πολεμοχαρείς. Η ένωση των γενών αυτών, όπως επιμείχθησαν αργότερα με τις φυλές του Σαντζίκ, δημιούργησε τους επιδέξιους, επιθετικούς Ανδίτες που έκαναν πραγματικές, στρατιωτικές κατακτήσεις.
80:4.4 Το άλογο, ωστόσο, υπήρξε ο εξελικτικός παράγων που καθόρισε την κυριαρχία των Ανδιτών στη Δύση. Τα άλογα έδωσαν στους προελαύνοντες Ανδίτες το, μέχρι τότε, ανύπαρκτο πλεονέκτημα της ευκινησίας, καθιστώντας τις τελευταίες ομάδες των Ανδιτών ιππέων ικανές να προχωρήσουν γοργά γύρω από την Κασπία Θάλασσα για να κυριεύσουν ολόκληρη την Ευρώπη. Όλα τα προηγούμενα κύματα των Ανδιτών είχαν κινηθεί τόσο αργά, ώστε έτειναν να χάνουν τη συνοχή τους όταν απομακρύνονταν πολύ από τη Μεσοποταμία. Αυτά. Όμως, τα μεταγενέστερα κύματα κινήθηκαν τόσο γρήγορα, ώστε έφθασαν στην Ευρώπη ως συμπαγείς ομάδες, εξακολουθώντας να διατηρούν κάποιο βαθμό ανώτερης κουλτούρας.
80:4.5 Ολόκληρος ο κατοικημένος κόσμος, εκτός της Κίνας και της περιοχής του Ευφράτη, είχε κάνει πολύ περιορισμένη πολιτισμική πρόοδο για δέκα χιλιάδες χρόνια, όταν οι σκληροτράχηλοι Ανδίτες ιππείς έκαναν την εμφάνισή τους την έκτη και την έβδομη προ Χριστού χιλιετία. Καθώς κινούνταν προς τα δυτικά, μέσα από τις Ρωσικές πεδιάδες, απορροφώντας τους γαλάζιους ανθρώπους που είχαν απομείνει και εξοντώνοντας τους κατώτερους, αναμίχθηκαν σ’ ένα μοναδικό λαό. Αυτοί ήσαν οι πρόγονοι των αποκαλούμενων Νόρντικ,4 οι προπάτορες των Σκανδιναβών, των Γερμανών και των Αγγλοσαξονικών πληθυσμών.
80:4.6 Δεν πέρασε καιρός πριν οι ανώτεροι γαλάζιοι γόνοι απορροφηθούν εντελώς από τους Ανδίτες σ’ ολόκληρη τη βόρεια Ευρώπη. Μόνο στη Λαπωνία (και ως ένα σημείο στη Βρετανία) διατήρησαν οι προγενέστεροι Αντονίτες μια, φαινομενική έστω, ταυτότητα.
80:5.1 Οι φυλές της Βόρειας Ευρώπης διαρκώς ενισχύονταν και αναβαθμίζονταν από το σταθερό ρεύμα των μεταναστών από την Μεσοποταμία, μέσω του Τουρκεστάν και των περιοχών της νότιας Ρωσίας και, όταν τα τελευταία κύματα των Ανδιτών ιππέων κατέκλυσαν την Ευρώπη, υπήρχαν ήδη περισσότεροι άνθρωποι που έφεραν πλέον την κληρονομιά των Ανδιτών σ’ αυτή την περιοχή, από όσο υπήρχαν στον υπόλοιπο τον κόσμο.
80:5.2 Για τρεις χιλιάδες χρόνια, η στρατιωτική βάση των Ανδιτών του βορρά ήταν στη Δανία. Από το κεντρικό αυτό σημείο έφυγαν τα διαδοχικά κύματα των κατακτητών, που γίνονταν λιγότερο Ανδίτες και περισσότερο λευκοί, καθώς οι αιώνες που περνούσαν έγιναν μάρτυρες της τελικής ανάμιξης των Μεσοποτάμιων κατακτητών με τους κατακτημένους λαούς.
80:5.3 Ενώ ο γαλάζιος άνθρωπος είχε απορροφηθεί στο βορρά και είχε τελικά υποκύψει στους λευκούς ιππείς επιδρομείς που εισέβαλαν από το νότο, οι προοδεύουσες φατρίες της μικτής λευκής φυλής συνάντησαν την πεισματική και παρατεταμένη αντίσταση από τους Κρο-Μανιόν, η ανώτερη, όμως, ευφυία και τα διαρκώς αυξανόμενα βιολογικά αποθέματα τους κατέστησαν ικανούς να εξοντώσουν την παλαιότερη φυλή.
80:5.4 Οι αποφασιστικοί πόλεμοι μεταξύ του λευκού ανθρώπου και του γαλάζιου ανθρώπου έγιναν στην κοιλάδα του Σομ. Εδώ, ο ανθός της γαλάζιας φυλής αναμετρήθηκε σκληρά με τους προς νότον προελαύνοντες Ανδίτες και για περισσότερα από πεντακόσια χρόνια, αυτοί οι Κρο-Μανιοειδείς υπερασπίσθηκαν με επιτυχία τα εδάφη τους, προτού υποκύψουν στην ανώτερη μιλιταριστική στρατηγική των λευκών επιδρομέων. Ο Θορ, ο θριαμβευτής διοικητής του στρατού του βορρά, στην τελική μάχη του Σομ, έγινε ο ήρωας των λευκών φυλών του βορρά και αργότερα ετιμάτο ως θεός από ορισμένες από αυτές.
80:5.5 Τα οχυρά του γαλάζιου ανθρώπου που διατηρήθηκαν περισσότερο βρίσκονταν στη νότια Γαλλία, αλλά η τελευταία μεγάλη στρατιωτική αντίσταση νικήθηκε στον Σομ. Η μετέπειτα κατάκτηση επεκτάθηκε με τη διείσδυση του εμπορίου, την πίεση των πληθυσμών κατά μήκος των ποταμών και την συνεχή επιμειξία με τους ανώτερους, μαζί με την ανελέητη εξόντωση των κατώτερων.
80:5.6 Όταν ένας κατώτερος αιχμάλωτος εκρίνετο από το συμβούλιο της φυλής των πρεσβύτερων των Ανδιτών ως ακατάλληλος, μετεφέρετο, με περίτεχνη τελετουργία, στους σαμάνους ιερείς, που τον συνόδευαν στο ποτάμι και έκαναν τη λειτουργία της εισαγωγής στους «μακάριους κυνηγότοπους» - τη θανάσιμη βύθιση. Με τον τρόπο αυτό, οι λευκοί εισβολείς της Ευρώ[ης εξόντωσαν όλους τους λαούς που συναντούσαν και που δεν απορροφώντο αμέσως στις τάξεις τους – και έτσι ήλθε το τέλος του γαλάζιου ανθρώπου. Και γρήγορα.
80:5.7 Ο Κρο-Μανιοειδής γαλάζιος άνθρωπος απετέλεσε το βιολογικό θεμέλιο των σύγχρονων Ευρωπαϊκών φυλών, αλλά επέζησε μόνο όπως απορροφήθηκε από τους μεταγενέστερους και σκληρούς κατακτητές των πατρίδων τους. Ο γαλάζιος γόνος συνεισέφερε με πολλές ισχυρές ιδιότητες και μεγάλη φυσική ενεργητικότητα στις λευκές φυλές της Ευρώπης, αλλά το χιούμορ και η φαντασία των μικτών Ευρωπαϊκών πληθυσμών προήλθαν από τους Ανδίτες. Αυτή η ένωση γαλάζιων-Ανδιτών, που είχε ως αποτέλεσμα τις λευκές φυλές του βορρά, επέφερε μια άμεση υποχώρηση του πολιτισμού των Ανδιτών, μια καθυστέρηση παροδικής φύσης. Τελικά, η λανθάνουσα ανωτερότητα των βαρβάρων, αυτών, του βορρά εκδηλώθηκε και κορυφώθηκε στο σημερινό Ευρωπαϊκό πολιτισμό.
80:5.8 Ως το 5000 π.Χ. οι εξελισσόμενες λευκές φυλές είχαν κυριαρχήσει σ’ ολόκληρη τη βόρεια Ευρώπη, που περιελάμβανε τη βόρεια Γερμανία, τη βόρεια Γαλλία και τα Βρετανικά Νησιά. Η κεντρική Ευρώπη παρέμεινε για λίγο καιρό υπό τον έλεγχο του γαλάζιου ανθρώπου και των στρογγυλοκέφαλων Αντονιτών. Οι τελευταίοι βρίσκονταν κυρίως στην κοιλάδα του Δούναβη και ουδέποτε υποσκελίσθηκαν εντελώς από τους Ανδίτες.
80:6.1 Από την εποχή των τελευταίων μεταναστεύσεων των Ανδιτών, ο πολιτισμός στην κοιλάδα του Ευφράτη παρήκμασε και το άμεσο κέντρο του πολιτισμού μετατοπίσθηκε στην κοιλάδα του Νείλου. Η Αίγυπτος έγινε η διάδοχος της Μεσοποταμίας ως η κοιτίδα της πλέον προηγμένης φυλής του κόσμου.
80:6.2 Η κοιλάδα του Νείλου άρχισε να υποφέρει από πλημμύρες αμέσως πριν τις κοιλάδες της Μεσοποταμίας, αλλά τα κατάφερε πολύ καλύτερα. Το πρώιμο αυτό εμπόδιο στην πρόοδο εξισορροπίσθηκε με το παραπάνω εξ αιτίας του συνεχούς ρεύματος των Ανδιτών μεταναστών, έτσι που ο πολιτισμός της Αιγύπτου, αν και στην πραγματικότητα προήρχετο από την περιοχή του Ευφράτη, φαινόταν να προχωρεί αφ’ εαυτού. Το 5,000, όμως, π.Χ., κατά τη διάρκεια των πλημμυρών στη Μεσοποταμία, υπήρχαν επτά ξεχωριστές φυλές ανθρώπων στην Αίγυπτο. Όλες τους, εκτός από μία, προέρχονταν από την Μεσοποταμία.
80:6.3 Όταν έλαβε χώρα η τελευταία έξοδος από την κοιλάδα του Ευφράτη, η Αίγυπτος ευτύχησε να κερδίσει πάρα πολλούς από τους πλέον επιδέξιους καλλιτέχνες και τεχνουργούς. Αυτοί οι Ανδίτες τεχνουργοί ένοιωσαν σαν στο σπίτι τους, διότι ήσαν εξοικειωμένοι με την παραποτάμια ζωή, τις πλημμύρες της, τις αρδεύσεις και τις ξηρασίες. Απολάμβαναν την προφυλαγμένη τοποθεσία της κοιλάδας του Νείλου. Εκεί ήσαν πολύ λιγότερο υποκείμενοι στις εχθρικές επιδρομές και τις επιθέσεις από όσο στον Ευφράτη. Και πρόσθεσαν πολλά στην επιδεξιότητα των Αιγύπτιων στη μεταλλουργία. Εδώ επεξεργάζονταν τα σιδηρομεταλλεύματα που έρχονταν από το Όρος Σινά, αντί εκείνων των περιοχών της Μαύρης Θάλασσας.
80:6.4 Οι Αιγύπτιοι από πολύ νωρίς συγκρότησαν τις τοπικές5 τους θεότητες σ’ ένα περίτεχνοι εθνικό σύστημα θεών. Ανέπτυξαν μια εκτεταμένη θεολογία και διέθεταν ένα εξ ίσου εκτεταμένο, αλλά δύσκολο ιερατείο. Πολλοί διαφορετικοί ηγέτες προσπαθούσαν να αναβιώσουν τα υπολείμματα των πρώιμων θρησκευτικών διδαχών των Σεθιτών, οι προσπάθειές, όμως, αυτές διήρκεσαν λίγο. Οι Ανδίτες έφτιαξαν τις πρώτες πέτρινες κατασκευές στην Αίγυπτο. Η πρώτη και πλέον εξαίρετη από τις πέτρινες πυραμίδες ανεγέρθηκε από τον Ιμχοτέπ, έναν Ανδίτη μεγαλοφυή στην αρχιτεκτονική, κατά την εποχή που υπηρετούσε ως πρωθυπουργός. Τα προηγούμενα οικοδομήματα είχαν φτιαχτεί από τούβλα και ενώ πολλές πέτρινες οικοδομές είχαν ανεγερθεί σε διαφορετικά μέρη του κόσμου, αυτή ήταν η πρώτη στην Αίγυπτο. Η τέχνη όμως της οικοδόμησης εξασθένησε σταθερά από τις μέρες του σπουδαίου αυτού αρχιτέκτονα.
80:6.5 Η λαμπρή αυτή εποχή της κουλτούρας διεκόπη εξ αιτίας εσωτερικών πολέμων κατά μήκος του Νείλου και η χώρα γρήγορα κυριεύθηκε, όπως είχε κυριευθεί η Μεσοποταμία, από κατώτερες φυλές που έρχονταν από την αφιλόξενη Αραβία, αλλά και από τους μαύρους του νότου. Ως αποτέλεσμα αυτού, η κοινωνική πρόοδος έφθινε σταθερά για περισσότερα από πεντακόσια χρόνια.
80:7.1 Κατά την έκπτωση της κουλτούρας στη Μεσοποταμία, διατηρήθηκε, για αρκετό καιρό, ένας ανώτερος πολιτισμός στα νησιά της ανατολικής Μεσογείου.
80:7.2 Γύρω στο 12,000 π.Χ., μια λαμπρή ομάδα Ανδιτών μετανάστευσε στην Κρήτη. Αυτό ήταν το μοναδικό νησί που κατοικήθηκε τόσο νωρίς από μια τόσο ανώτερη ομάδα και πέρασαν, σχεδόν, δύο χιλιάδες χρόνια πριν οι απόγονοι αυτών των θαλασσοπόρων διασκορπισθούν στα γειτονικά νησιά. Η ομάδα αυτή ήταν οι δολιχοκέφαλοι, μικρόσωμοι Ανδίτες που επιμείχθησαν με την ομάδα6 των Βανιτών που ανήκαν στους Νοδίτες του βορρά. Είχαν όλοι ύψος μικρότερο από 1.80 μέτρα και είχαν κυριολεκτικά εκδιωχθεί από την ενδοχώρα από τους πιο μεγαλόσωμους και κατώτερους συντρόφους τους. Αυτοί οι μετανάστες στην Κρήτη ήσαν πάρα πολύ επιδέξιοι στην υφαντουργία, τη μεταλλουργία, την κεραμική, την τέχνη του υδραυλικού και τη χρήση της πέτρας ως οικοδομικού υλικού. Ασχολούνταν με το γράψιμο και ζούσαν σαν βοσκοί και καλλιεργητές.
80:7.3 Σχεδόν δύο χιλιάδες χρόνια μετά τον εποικισμό της Κρήτης, μια ομάδα των ψηλόσωμων απογόνων του Άνταμσαν προχώρησαν από τα νησιά του βορρά στην Ελλάδα, ερχόμενοι σχεδόν κατ’ ευθείαν από την ορεινή πατρίδα τους βόρεια της Μεσοποταμίας. Αυτοί οι προπάτορες των Ελλήνων οδηγήθηκαν δυτικά από τον Σάτο, ένα κατ’ ευθείαν απόγονο του Άνταμσαν και της Ράττα.
80:7.4 Η ομάδα που τελικά εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα αποτελείτο από τριακόσια εβδομήντα πέντε άτομα του επίλεκτου και ανώτερου λαού οι οποίοι συνέστησαν το τέλος του δεύτερου πολιτισμού των Ανταμσονιτών. Αυτοί οι μετέπειτα υιοί του Άνταμσαν έφεραν τους, τότε, πλέον πολύτιμους γόνους των αναδυόμενων λευκών φυλών. Ανήκαν σε υψηλή διανοητική κατηγορία και, από σωματικής πλευράς, ήσαν οι πιο όμορφοι απ’ όλους τους ανθρώπους, από τις μέρες της πρώτης Εδέμ.
80:7.5 Τώρα, πλέον, η Ελλάδα και τα νησιά του Αιγαίου διαδέχονταν τη Μεσοποταμία και την Αίγυπτο ως κέντρα εμπορίου, τέχνης και πολιτισμού του Δυτικού κόσμου. Όπως, όμως, έγινε και στην Αίγυπτο, έτσι και πάλι, πρακτικά, το σύνολο των τεχνών και των επιστημών του κόσμου του Αιγαίου προέρχονταν από τη Μεσοποταμία, εκτός της κουλτούρας των Ανταμσονιτών προπατόρων των Ελλήνων. Το σύνολο της καλλιτεχνίας7 και της ιδιοφυΐας του μεταγενέστερου αυτού λαού αποτελεί άμεση κληρονομία των απογόνων του Άνταμσαν, του πρώτου γιου του Αδάμ και της Εύας και της εξαίρετης δεύτερης συζύγου του, μιας θυγατέρας που προήρχετο από την αδιάσπαστη σειρά του αμιγώς Νοδιτικού επιτελείου του Πρίγκιπα Καλιγκάστια. Δεν είναι να απορεί κανείς που οι Έλληνες είχαν μυθολογικές παραδόσεις που προήρχοντο κατ’ ευθείαν από τους θεούς και τις υπερανθρώπινες υπάρξεις.
80:7.6 Η περιοχή του Αιγαίου διήλθε από πέντε ξεχωριστά πολιτισμικά στάδια, καθένα των οποίων ήταν λιγότερο πνευματικό από το προηγούμενο και σύντομα η τελευταία μεγαλειώδης εποχή χάθηκε κάτω από το βάρος των ραγδαία πολλαπλασιαζόμενων, μέτριων απογόνων των σκλάβων που είχαν φέρει από το Δούναβη οι μετέπειτα γενιές των Ελλήνων.
80:7.7 Ήταν κατά την εποχή αυτή στη Κρήτη που η θρησκεία της μητέρας των απογόνων του Κάιν απέκτησε τη μεγαλύτερη δημοτικότητά της. Η θρησκεία αυτή εξυμνούσε την Εύα στη λατρεία της «μεγάλης μητέρας[1].» Εικόνες της Εύας βρίσκονταν παντού. Χιλιάδες δημόσιων βωμών ανεγείρονταν σ’ ολόκληρη την Κρήτη και τη Μικρά Ασία. Και η μητρική αυτή θρησκεία διατηρήθηκε ως την εποχή του Χριστού, για να ενσωματωθεί αργότερα στην αρχική Χριστιανική θρησκεία υπό την μορφή της εξύμνησης και της λατρείας της Μαρίας, της γήινης μητέρας του Ιησού.
80:7.8 Γύρω στο 6,500 π.Χ. επήλθε μια σοβαρή έκπτωση στην πνευματική κληρονομιά των Ανδιτών. Οι απόγονοι του Αδάμ είχαν διασκορπισθεί πολύ μακριά και είχαν κυριολεκτικά καταβροχθιστεί από τις παλαιότερες και πολυπληθέστερες ανθρώπινες φυλές. Και η έκπτωση αυτή του πολιτισμού των Ανδιτών, μαζί με την εξαφάνιση των θρησκευτικών προτύπων τους, άφησε τις πνευματικά αποδυναμωμένες φυλές του κόσμου σε αξιοθρήνητη κατάσταση.
80:7.9 Ως το 5,000 π.Χ. οι τρεις περισσότερο αμιγείς γόνοι των απογόνων του Αδάμ βρίσκονταν στη Σουμερία, τη βόρεια Ευρώπη και την Ελλάδα. Το σύνολο της Μεσοποταμίας εκφυλίζετο αργά-αργά εξ αιτίας του ρεύματος των μικτών και σκουρότερων φυλών που παρεισέφρυαν από την Αραβία. Και η έλευση των κατώτερων αυτών λαών συνέβαλε ακόμη περισσότερο στο να διασκορπισθούν τα βιολογικά και πολιτισμικά κατάλοιπα των Ανδιτών. Από όλη τη γόνιμη αύξηση οι περισσότερο τυχοδιωκτικοί λαοί ξεχύθηκαν δυτικά, προς τα νησιά. Οι μετανάστες αυτοί καλλιεργούσαν δημητριακά αλλά και λαχανικά, ενώ έφεραν μαζί τους οικόσιτα ζώα.
80:7.10 Γύρω στο 5,000 π.Χ. μια κραταιά στρατιά προοδευτικών Μεσοποτάμιων έφυγε από την κοιλάδα του Ευφράτη και εγκαταστάθηκε στο νησί της Κύπρου. Ο πολιτισμός αυτός αφανίσθηκε δύο, περίπου, χιλιάδες χρόνια αργότερα από τις βαρβαρικές ορδές του βορρά.
80:7.11 Μια άλλη μεγάλη αποικία εγκαταστάθηκε στη Μεσόγειο, κοντά στην μετέπειτα πόλη της Καρθαγένης. Και από τη βόρεια Αφρική μεγάλοι αριθμοί Ανδιτών εισέβαλαν στην Ισπανία και αργότερα αναμίχθηκαν στην Ελβετία με τους αδελφούς τους που είχαν έλθει νωρίτερα στην Ιταλία από τα νησιά του Αιγαίου.
80:7.12 Όταν η Αίγυπτος ακολούθησε τη Μεσοποταμία στην πολιτισμική έκπτωση, πολλές από τις περισσότερο ικανές και προοδευτικές οικογένειες πήγαν στην Κρήτη, αυξάνοντας, έτσι, σε μεγάλο βαθμό αυτόν τον ήδη προηγμένο πολιτισμό. Και όταν η έλευση κατώτερων ομάδων από την Αίγυπτο απείλησε αργότερα τον πολιτισμό της Κρήτης, οι περισσότερο καλλιεργημένες οικογένειες μετακινήθηκαν δυτικά, στην Ελλάδα.
80:7.13 Οι Έλληνες δεν υπήρξαν μόνο μεγάλοι δάσκαλοι και καλλιτέχνες, υπήρξαν επίσης οι μεγαλύτεροι έμποροι και εποικιστές του κόσμου. Πριν υποκύψουν στην πλημμυρίδα της κατωτερότητας που τελικά καταπόντισε την τέχνη και το εμπόριό τους, επέτυχαν να εγκαταστήσουν τόσες πολλές πολιτισμικές βάσεις στη δύση, ώστε πάρα πολύ μεγάλο μέρος της προόδου του πρώιμου Ελληνικού πολιτισμού διατηρήθηκε στους μεταγενέστερους λαούς της νότιας Ευρώπης και πολλοί από τους επιμεμειγμένους απογόνους των Ανταμσονιτών αυτών ενσωματώθηκαν στις φατρίες των γειτονικών περιοχών.
80:8.1 Οι πληθυσμοί των Ανδιτών της κοιλάδας του Ευφράτη μετανάστευσαν βόρεια, προς την Ευρώπη για να επιμειχθούν με τους γαλάζιους ανθρώπους και δυτικά, στις περιοχές της Μεσογείου, για να αναμιχθούν με τα κατάλοιπα των μικτών κατοίκων της Σαχάρα και των γαλάζιων ανθρώπων του νότου. Και οι δύο αυτοί κλάδοι της λευκής φυλής υπήρξαν, και είναι ακόμη, εξαιρετικά διαχωρισμένοι από τους πλατυκέφαλους, ορεσίβιους επιζώντες των αρχικών Αντονιτικών φυλών, που είχαν από αιώνες κατοικήσει αυτές τις κεντρικές περιοχές.
80:8.2 Οι απόγονοι αυτοί του Άντον διασκορπίσθηκαν στο μεγαλύτερο μέρος των ορεινών περιοχών της κεντρικής και της νοτιοανατολικής Ευρώπης. Συχνά ενισχύονταν από τις αφίξεις από τη Μικρά Ασία, περιοχή την οποία κατείχαν με αξιοσημείωτη σταθερότητα. Οι αρχαίοι Χετίτες κατάγονταν απ’ ευθείας από το γένος των Αντονιτών. Το ανοικτόχρωμο δέρμα τους και τα μεγάλα κεφάλια τους ήταν τυπικά της φυλής αυτής. Ο γόνος αυτός μεταφέρθηκε στους προγόνους του Αβραάμ και συνέβαλε πολύ στη χαρακτηριστική εμφάνιση του προσώπου των μεταγενέστερων Εβραίων απογόνων του, οι οποίοι, ενώ διέθεταν πολιτισμό και θρησκεία προερχόμενη από τους Ανδίτες, μιλούσαν μια πολύ διαφορετική γλώσσα. Η γλώσσα τους ήταν σαφώς Αντονιτική.
80:8.3 Οι φυλές που κατοικούσαν σε σπίτια κτισμένα σε κολώνες, ή σε ξύλινους πασσάλους πάνω στις λίμνες της Ιταλίας, της Ελβετίας και της νότιας Ευρώπης αποτελούσαν τις εξαπλούμενες οριακές μεταναστεύσεις των λαών της Αφρικής, του Αιγαίου και, ειδικότερα, του Δούναβη.
80:8.4 Οι Δανουβιανοί8 ήσαν Αντονίτες, γεωργοί και βοσκοί που είχαν εισέλθει στην Ευρώπη μέσω της Βαλκανικής χερσονήσου και κινούνταν αργά προς τα βόρεια, μέσω της κοιλάδας του Δούναβη. Έφτιαχναν κεραμικά και καλλιεργούσαν τη γη, προτιμώντας να ζουν στις κοιλάδες. Η βορειότερη αποικία των Δανουβιανών βρισκόταν στη Λιέγη, στο Βέλγιο. Οι φυλές αυτές εξέπεσαν ραγδαία καθώς μετακινούνταν μακριά από το κέντρο και την πηγή της κουλτούρας τους. Τα καλύτερα κεραμικά είναι προϊόντα των αρχικών αποικιών τους.
80:8.5 Οι Δανουβιανοί προσχώρησαν στη λατρεία της μητέρας, ως αποτέλεσμα του έργου των ιεραποστόλων από την Κρήτη. Οι φυλές αυτές αναμίχθησαν αργότερα με ομάδες Αντονιτών θαλασσοπόρων που έρχονταν με σκάφη από την ακτή της Μικράς Ασίας, οι οποίοι, επίσης, λάτρευαν τη μητέρα. Μεγάλο μέρος της κεντρικής Ευρώπης εποικήθηκε, με τον τρόπο αυτό, από νωρίς από τους μικτούς αυτούς τύπους των πλατυκέφαλων λευκών φυλών οι οποίες λάτρευαν τη μητέρα και έκαιγαν τελετουργικά τους νεκρούς, επειδή ήταν έθιμο εκείνων που λάτρευαν τη μητέρα να καίνε τους νεκρούς τους σε πέτρινες καλύβες.
80:9.1 Οι φυλετικές αναμίξεις στην Ευρώπη προς το τέλος των μεταναστεύσεων των Ανδιτών γενικεύθηκαν σε τρεις λευκές φυλές, ως εξής:
80:9.2 1. Η λευκή φυλή του βορρά. Αυτή η φυλή, η επονομαζόμενη Νόρντικ αποτελείτο, κυρίως, από τους γαλάζιους ανθρώπους και τους Ανδίτες, αλλά περιείχε, επίσης, μια σημαντική ποσότητα Αντονιτικού αίματος, μαζί με μικρότερες ποσότητες κόκκινου και κίτρινου Σαντζίκ. Οι βόρεια λευκή φυλή περιελάμβανε, λοιπόν, αυτά τους τέσσερις περισσότερο εκλεκτούς ανθρώπινους γόνους. Η μεγαλύτερη, όμως, κληρονομιά ήταν από τον γαλάζιο άνθρωπο. Ο τυπικός πρώιμος Νόρντικ ήταν δολιχοκέφαλος, ψηλός και ξανθός. Ωστόσο, από πολύ παλιά η φυλή αυτή επιμείχθηκε σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό με όλους τους κλάδους των λευκών λαών.
80:9.3 Η πρωτόγονη κουλτούρα της Ευρώπης, η οποία αντιμετώπισε τους επελαύνοντες Νόρντικ, ήταν η κουλτούρα των οπισθοδρομούντων Δανουβιανών που είχαν επιμειχθεί με τους γαλάζιους ανθρώπους. Οι πολιτισμοί των Νόρντικ της Δανίας και των Δανουβιανών-Αντονιτών συναντήθηκαν και αναμίχθηκαν στο Ρήνο, όπως αποδεικνύεται από την ύπαρξη δύο φυλετικών ομάδων στη Γερμανία σήμερα.
80:9.4 Οι Νόρντικ συνέχισαν το εμπόριο του ήλεκτρου από τις ακτές της Βαλτικής, οικοδομώντας ένα σπουδαίο εμπόριο με τους πλατυκέφαλους της κοιλάδας του Δούναβη, μέσω του Περάσματος του Μπρέννερ. Η εκτεταμένη αυτή επικοινωνία με τους Δανουβιανούς οδήγησε αυτούς τους κατοίκους του βορρά στη λατρεία της μητέρας και για αρκετές χιλιάδες χρόνια η καύση των νεκρών ήταν σχεδόν γενικευμένη σ’ ολόκληρη τη Σκανδιναβία. Τούτο εξηγεί το γιατί δεν βρίσκονται λείψανα των πρώτων λευκών φυλών, αν και θάβονταν σ’ ολόκληρη την Ευρώπη – μόνον οι τέφρα τους σε πέτρινες και πήλινες υδρίες. Αυτοί οι λευκοί έφτιαχναν, επίσης, κατοικίες. Ποτέ δεν έζησαν σε σπηλιές. Και πάλι, τούτο εξηγεί το γιατί υπάρχουν τόσο λίγα στοιχεία της πρώιμης κουλτούρας του λευκού ανθρώπου, αν και ο προηγηθείς Κρο-Μανιόν τύπος έχει διατηρηθεί καλά εκεί που είχε με ασφάλεια κλειστεί, σε σπηλιές και κοιλότητες. Όπως ήταν τα πράγματα, τη μία μέρα υπήρχε στην Ευρώπη μια πρωτόγονη κουλτούρα των οπισθοδρομούντων Δανουβιανών και των γαλάζιων ανθρώπων και την επόμενη εκείνη του αιφνίδια εμφανιζόμενου και απέραντα ανώτερου λευκού ανθρώπου.
80:9.5 2. Η κεντρική λευκή φυλή. Ενώ η ομάδα αυτή περιλαμβάνει γόνους γαλάζιων, κίτρινων και Ανδιτών, είναι κυρίως Αντονιτική. Οι λαοί αυτοί είναι πλατυκέφαλοι, μελαψοί και γεροδεμένοι. Κινούνται σαν έμβολο μεταξύ των Νόρντικ και των φυλών της Μεσογείου, με το μεγαλύτερο μέρος τους να βρίσκεται στην Ασία και την κορυφή τους να εισχωρεί στην ανατολική Γαλλία.
80:9.6 Για σχεδόν είκοσι χιλιάδες χρόνια οι Αντονίτες ωθούνταν ολοένα και μακρύτερα στα βόρεια της κεντρικής Ασίας από τους Ανδίτες. Ως το 3,000 π.Χ. η αυξανόμενη ξηρασία οδήγησε τους Αντονίτες αυτούς πίσω, στο Τουρκεστάν. Η κίνηση αυτή των Αντονιτών προς το νότο διήρκεσε περισσότερα από χίλια χρόνια και, διασκορπιζόμενοι γύρω από την Κασπία και τη Μαύρη Θάλασσα, εισέβαλαν στην Ευρώπη μέσω των Βαλκανίων και της Ουκρανίας. Η εισβολή αυτή περιελάμβανε τις υπόλοιπες ομάδες των απογόνων του Άνταμσαν και, κατά το τελευταίο ήμισυ της περιόδου της εισβολής, έφερε μαζί της σημαντικούς αριθμούς Ιρανών Ανδιτών, καθώς επίσης και πολλούς από τους απογόνους των Σεθιτών ιερέων.
80:9.7 Ως το 2,500 π.Χ. η προς δυσμάς προέλαση των Αντονιτών έφθασε στην Ευρώπη. Και η κατακυρίευση αυτή ολόκληρης της Μεσοποταμίας, της Μικράς Ασίας και της κοιλάδας του Δούναβη από τους βαρβάρους των υψωμάτων του Τουρκεστάν συνέστησε τη σοβαρότερη και πλέον μακρόχρονη πολιτισμική οπισθοδρόμηση ως εκείνη την εποχή. Οι εισβολείς αυτοί, σαφώς Αντονοποίησαν το χαρακτήρα των φυλών της κεντρικής Ευρώπης, οι οποίες από τότε παρέμειναν χαρακτηριστικά Αλπικές.
80:9.8 3. Η λευκή φυλή του νότου. Η μελαχρινή αυτή Μεσογειακή φυλή αποτελείτο από ένα μίγμα Ανδιτών και γαλάζιων ανθρώπων, με λιγότερους Αντονιτικούς γόνους από όσο οι του βορρά. Η ομάδα αυτή, επιπλέον, απορρόφησε μια σημαντική ποσότητα αίματος των δευτερευόντων Σαντζίκ, μέσω των κατοίκων της Σαχάρα. Σε μεταγενέστερους χρόνους, το νότιο αυτό παρακλάδι της λευκής φυλής δέχθηκε ισχυρά Ανδιτικά στοιχεία από την ανατολική Μεσόγειο.
80:9.9 Οι Μεσογειακές ακτές, πάντως, δεν κατελήφθησαν από τους Ανδίτες, ως την εποχή των μεγάλων νομαδικών εισβολών του 2500 π.Χ. Η δια ξηράς κίνηση και το εμπόριο είχαν, σχεδόν, διακοπεί κατά τη διάρκεια αυτών των αιώνων, όταν οι νομάδες εισέβαλαν στις περιοχές της ανατολικής Μεσογείου. Αυτή η παρεμβολή στα δια ξηράς ταξίδια προκάλεσε τη μεγάλη εξάπλωση των θαλάσσιων ταξιδιών και του εμπορίου. Το δια θαλάσσης εμπόριο στην περιοχή της Μεσογείου έφθασε σε πλήρη ακμή τεσσερισήμισι, περίπου, χιλιάδες χρόνια πριν. Και η ανάπτυξη αυτή της θαλάσσιας κίνησης είχε ως αποτέλεσμα την αιφνίδια εξάπλωση των απογόνων των Ανδιτών σε όλα τα παράκτια εδάφη της Μεσογειακής λεκάνης.
80:9.10 Οι φυλετικές αυτές αναμίξεις έθεσαν τα θεμέλια της νοτιοευρωπαϊκής φυλής, της ανώτερα επιμεμειγμένης από όλες. Και από τις μέρες αυτές, η συγκεκριμένη φυλή υπέστη ακόμη μεγαλύτερη ανάμιξη, κυρίως με τους γαλάζιους-κίτρινους πληθυσμούς των Ανδιτών της Αραβίας. Η Μεσογειακή αυτή φυλή είναι, στην πραγματικότητα, τόσο πολύ επιμεμειγμένη με τους γειτονικούς πληθυσμούς, ώστε να μην μπορεί να προσδιορισθεί ως ξεχωριστός τύπος, γενικά, ωστόσο, τα μέλη της είναι βραχύσωμοι, δολιχοκέφαλοι και μελαχρινοί.
80:9.11 Στο βορρά οι Ανδίτες, με τον πόλεμο και την επιμειξία, εξαφάνισαν τους γαλάζιους ανθρώπους, αλλά στο νότο αυτοί επέζησαν σε μεγαλύτερους αριθμούς. Οι Βάσκοι και οι Βέρβεροι αντιπροσωπεύουν την επιβίωση των δύο κλάδων της φυλής αυτής, ωστόσο ακόμη και αυτοί οι λαοί έχουν σε βάθος επιμειχθεί με τους κατοίκους της Σαχάρα.
80:9.12 Αυτή ήταν η εικόνα της ανάμιξης των φυλών που παρουσιάζετο στην κεντρική Ευρώπη γύρω στο 3000 π.Χ. Παρά την μερική Αδαμική παράβαση, οι ανώτεροι τύποι πράγματι αναμίχθηκαν.
80:9.13 Αυτοί ήταν οι καιροί της Νεολιθικής Εποχής που κάλυψε την επερχόμενη Εποχή του Χαλκού. Στη Σκανδιναβία η Εποχή του Χαλκού συνδέθηκε με τη λατρεία της μητέρας. Στη νότια Γαλλία και την Ισπανία η Νεολιθική Εποχή συνδέθηκε με τη λατρεία του ήλιου. Αυτή ήταν η εποχή της ανέγερσης των κυκλικών, χωρίς στέγη ναών του ήλιου. Οι Ευρωπαϊκές λευκές φυλές ήσαν δυναμικοί οικοδόμοι, που απολάμβαναν να τοποθετούν μεγάλες πέτρες τη μία πάνω στην άλλη σαν ηλιακό σύμβολο, όπως ακριβώς έκαναν οι μεταγενέστεροι απόγονοί τους στο Στόνχεντζ. Η εξάπλωση της λατρείας του ήλιου υποδηλώνει ότι υπήρξε μια μακρά περίοδος γεωργίας στη νότια Ευρώπη.
80:9.14 Οι προλήψεις αυτής της, σχετικά, πρόσφατης λατρείας του ήλιου διατηρούνται ακόμη και σήμερα στια λαϊκές δοξασίες της Βρετάνης. Αν και εκχριστιανίσθηκαν εδώ και περισσότερα από χίλια πεντακόσια χρόνια, αυτοί οι Βρετόνοι χρησιμοποιούν ακόμη τα ξόρκια της Νεολιθικής Εποχής για να φυλάγονται από το κακό μάτι. Κρατούν ακόμη μετεωρίτες στις καμινάδες τους ως προστασία από τους κεραυνούς. Οι Βρετόνοι ουδέποτε αναμίχθηκαν με τους Σκανδιναβούς Νόρντικ. Είναι οι επιζώντες των αυθεντικών Αντονιτών κατοίκων της δυτικής Ευρώπης, επιμεμειγμένων με τους γόνους της Μεσογείου.
80:9.15 Είναι, ωστόσο, σφάλμα το να αποτολμήσουμε να ταξινομήσουμε τους λευκούς πληθυσμούς ως Νόρντικ, Αλπίνους και Μεσογειακούς. Έχει γίνει πάρα πολύ μεγάλη επιμειξία, συνολικά, για να επιτραπεί μια τέτοια ομαδοποίηση. Κάποτε ήταν δυνατός ένας αρκετά σαφής διαχωρισμός των λευκών φυλών σε τέτοιες κατηγορίες, αλλά έκτοτε έλαβε χώρα εκτεταμένη επιμειξία και δεν είναι πλέον δυνατό να αναγνωρίσθούν οι διαφορές αυτές με όποια σαφήνεια. Ακόμη και κατά το 3000 π.Χ. οι αρχαίες κοινωνικές ομάδες δεν αποτελούνταν, πλέον, από μία φυλή περισσότερο από όσο οι σημερινοί κάτοικοι της Βόρειας Αμερικής.
80:9.16 Αυτός ο Ευρωπαϊκός πολιτισμός εξακολούθησε να αναπτύσσεται για περισσότερα από πέντε χιλιάδες χρόνια και ως ένα σημείο να αναμειγνύεται. Οι γλωσσικοί περιορισμοί, ωστόσο, εμπόδισαν την πλήρη αμφίδρομη επαφή των διάφορων εθνών της Δύσης. Κατά τη διάρκεια του περασμένου αιώνα ο πολιτισμός αυτός είχε την καλύτερη ευκαιρία του να αναμιχθεί με τον κοσμοπολίτικο πληθυσμό της Βόρειας Αμερικής. Και το μέλλον αυτής της ηπείρου θα καθορισθεί από την ποιότητα των φυλετικών παραγόντων οι οποίοι είναι δυνατόν να υπεισέλθουν στους σημερινούς και μελλοντικούς πληθυσμούς της, καθώς επίσης και από το επίπεδο της κοινωνικής κουλτούρας που υπάρχει.
80:9.17 [Παρουσιάσθηκε από έναν Αρχάγγελο του Νέβαδον.]
| Εγγραφο 79. Η ΕΠΕΚΤΑΣΗ ΤΩΝ ΑΝΔΙΤΩΝ ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΗ |
Δείκτης
Πολλαπλή έκδοση |
Εγγραφο 81. Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΟΥ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ |