© 2018 Ίδρυμα Ουράντια
| Εγγραφο 87. ΟΙ ΛΑΤΡΕΙΕΣ ΤΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ |
Δείκτης
Πολλαπλή έκδοση |
Εγγραφο 89. ΑΜΑΡΤΙΑ, ΘΥΣΙΑ ΚΑΙ ΕΞΙΛΕΩΣΗ |
88:0.1 Η αντίληψη της εισόδου ενός πνεύματος σε ένα άψυχο αντικείμενο, ένα ζώο, ή ένα άνθρωπο είναι μια πολύ παλιά και αξιοσέβαστη πεποίθηση, η οποία επεκράτησε από την αρχή της εξέλιξης της θρησκείας. Το δόγμα αυτό της πνευματικής κατοχής δεν είναι τίποτα περισσότερο, ή λιγότερο από τον φετιχισμό. Ο άγριος δεν λάτρευε κατ’ ανάγκην το φετίχ. Πολύ λογικά, λάτρευε και τιμούσε το πνεύμα που κατοικούσε σ’ αυτό.
88:0.2 Αρχικά, το πνεύμα ενός φετίχ επιστεύετο ότι ήταν το πνεύμα ενός νεκρού ανθρώπου. Αργότερα, τα ανώτερα πνεύματα υποτίθεται ότι κατοικούσαν στα φετίχ. Και έτσι, η λατρεία των φετίχ περιέλαβε, με τον καιρό, όλες τις πρωτόγονες απόψεις περί φαντασμάτων, ψυχών, πνευμάτων και δαιμονικής κατοχής.
88:1.1 Ο πρωτόγονος άνθρωπος είχε πάντοτε ανάγκη να μετατρέπει οτιδήποτε ασυνήθιστο σε φετίχ. Η σύμπτωση, επομένως, δημιούργησε πολλά φετίχ. Κάποιος αρρωσταίνει, κάτι συμβαίνει και ο ασθενής γίνεται καλά. Το αυτό αληθεύει ως προς τη φήμη πολλών φαρμάκων και τις τυχαίες μεθόδους ίασης των ασθενειών. Αντικείμενα που συνδέονταν με τα όνειρα πιθανότατα μετατρέπονταν σε φετίχ. Ηφαίστεια, όχι όμως και βουνά, έγιναν φετίχ. Οι κομήτες, αλλά όχι τα’ αστέρια. Ο πρώιμος άνθρωπος θεωρούσε τους διάττοντες και τους μετεωρίτες ως ενδείξεις έλευσης στη γη ιδιαίτερα εκδικητικών πνευμάτων.
88:1.2 Τα πρώτα φετίχ ήσαν ξεχωριστά σημαδεμένα χαλίκια και οι άνθρωποι συνεχίζουν από τότε να αναζητούν τις «ιερές πέτρες.» Μια σειρά χάντρες ήταν κάποτε ένα σύνολο από πέτρες ιερές, ένας μαγικός συσσωρευτής. Πολλές φυλές είχαν πέτρες φετίχ, ελάχιστες όμως διασώθηκαν, όπως διασώθηκε η Καάμπα και η Πέτρα του Ψωμιού. Η φωτιά και το νερό επίσης περιλαμβάνονταν μεταξύ των πρώιμων φετίχ, ενώ η λατρεία της φωτιάς, μαζί με την πίστη στο αγιασμένο νερό ζουν ακόμη.
88:1.3 Τα φετίχ των δένδρων ήσαν μεταγενέστερη εξέλιξη, σε ορισμένες, ωστόσο, φυλές, η διατήρηση της λατρείας της φύσης οδήγησε στην πίστη στα φίλτρα, που ενοικούνταν από κάποιο είδος πνεύματος της φύσης. Όταν τα φυτά και οι καρποί έγιναν φετίχ, απαγορεύθηκε να χρησιμοποιούνται ως τροφή. Το μήλο υπήρξε μεταξύ των πρώτων που περιέπεσε σ’ αυτή την κατηγορία. Οι Λεβαντίνοι2 δεν τα έτρωγαν ποτέ.
88:1.4 Αν ένα ζώο έτρωγε ανθρώπινη σάρκα, μετατρέπετο σε φετίχ. Έτσι ο σκύλος κατέληξε να γίνει το ιερό ζώο των Παρσί.3 Αν το φετίχ ήταν ζώο και το φάντασμα κατοικούσε μόνιμα σ’ αυτό, τότε ο φετιχισμός μπορούσε να φθάσει στη μετενσάρκωση. Από πολλές απόψεις οι άγριοι ζήλευαν τα ζώα. Δεν αισθάνονταν ανώτεροι απέναντί τους και συχνά έπαιρναν τα ονόματα των αγαπημένων τους ζώων.
88:1.5 Όταν τα ζώα έγιναν φετίχ, ακολούθησαν οι απαγορεύσεις όσον αφορά στη βρώση της σάρκας αυτών των ζώων-φετίχ. Οι πίθηκοι και οι μαϊμούδες, εξ αιτίας της ομοιότητάς τους με τον άνθρωπο, έγιναν από νωρίς ζώα-φετίχ. Αργότερα τα φίδια, τα πουλιά και οι χοίροι αντιμετωπίσθηκαν με παρόμοιο τρόπο.[1][2]
88:1.6 Κάποτε η αγελάδα αποτελούσε φετίχ, με το γάλα της να απαγορεύεται και τις ακαθαρσίες της να εκτιμώνται πολύ. Το φίδι ετιμάτο στην Παλαιστίνη, κυρίως από τους Φοίνικες, οι οποίοι, μαζί με τους Εβραίους, θεωρούσαν ότι ήταν το φερέφωνο των κακοποιών πνευμάτων. Ακόμη και πολλοί σύγχρονοι πιστεύουν στις μαγικές δυνάμεις των ερπετών. Από την Αραβία και την Ινδία ως το χορό των φιδιών της φυλής των ερυθρόδερμων Μόκι, το φίδι πάντα ελατρεύετο[3].
88:1.7 Ορισμένες ημέρες της εβδομάδας ήσαν φετίχ. Για αιώνες η Παρασκευή εθεωρείτο άτυχη ημέρα και ο αριθμός δεκατρία γρουσούζικος. Οι τυχεροί αριθμοί τρία και επτά προήλθαν από μεταγενέστερες αποκαλύψεις. Το τέσσερα ήταν ο τυχερός αριθμός των πρωτόγονων ανθρώπων και προήλθε από την πρώιμη αναγνώριση των τεσσάρων σημείων της πυξίδας. Εθεωρείτο άτυχος για την καταμέτρηση βοοειδών, ή άλλων περιουσιακών στοιχείων. Οι αρχαίοι ήσαν πάντα αντίθετοι με την έννοια της απογραφής, της «καταμέτρησης του πληθυσμού.»
88:1.8 Ο πρωτόγονος άνθρωπος δεν δημιούργησε ένα αδικαιολόγητο φετίχ για το σεξ. Ελάχιστη σημασία εδίδετο στην αναπαραγωγική λειτουργία. Ο νους του άγριου λειτουργούσε φυσιολογικά, όχι άσεμνα, ή λάγνα.
88:1.9 Το σάλιο αποτελούσε ένα εν δυνάμει φετίχ. Οι δαίμονες μπορούσαν να εκδιωχθούν αν κάποιος έφτυνε κάποιον άλλο. Το να φτύσει ένας πρεσβύτερος, ή ανώτερος κάποιον εθεωρείτο η ύψιστη φιλοφρόνηση. Ορισμένα μέρη του ανθρώπινου σώματος θεωρούντο εν δυνάμει φετίχ, κυρίως τα μαλλιά και τα νύχια. Τα μακριά νύχια των αρχηγών ήταν περιζήτητα και τα υπολείμματά τους αποτελούσαν πανίσχυρο φετίχ. Η πίστη στο φετίχ των κρανίων εξηγεί σε μεγάλο βαθμό το μεταγενέστερο κυνήγι των κεφαλών. Ο ομφάλιος λώρος ήταν ένα εξαιρετικά περιζήτητο φετίχ. Ακόμη και σήμερα θεωρείται φετίχ στην Αφρική. Το πρώτο παιγνίδι του ανθρώπου υπήρξε ένας διατηρημένος ομφάλιος λώρος. Δεμένος με μαργαριτάρια, όπως γινόταν συχνά, υπήρξε το πρώτο περιδέραιο του ανθρώπου.
88:1.10 Τα καμπούρικα, ή ανάπηρα παιδιά θεωρούνταν φετίχ. Οι ψυχασθενείς εθεωρούντο «φεγγαροχτυπημένοι.»4 Ο πρωτόγονος άνθρωπος δεν μπορούσε να ξεχωρίσει την ιδιοφυΐα από την παράνοια. Τους ηλίθιους είτε τους κτυπούσαν μέχρι να πεθάνουν, είτε τους τιμούσαν ως προσωπικότητες-φετίχ. Η υστερία όλο και περισσότερο επιβεβαίωνε την κοινή πεποίθηση στη μαγεία. Οι επιληπτικοί συχνά ήσαν ιερείς και μάγοι. Η μέθη εθεωρείτο μια μορφή πνευματικής κατοχής. Όταν ο άγριος πήγαινε σε διασκέδαση έβαζε ένα φύλλο στα μαλλιά του με το σκοπό να μην θεωρηθεί υπεύθυνος για τις πράξεις του. Τα δηλητήρια και τα οινοπνευματώδη ποτά έγιναν φετίχ. Εθεωρείτο ότι κατέχονταν από κάποιο πνεύμα. Πολλοί λαοί αντιμετώπιζαν τους ιδιοφυείς ως προσωπικότητες-φετίχ, οι οποίες κατέχονταν από ένα πνεύμα. Και οι προικισμένοι αυτοί άνθρωποι γρήγορα έμαθαν να καταφεύγουν στην απάτη και τα τεχνάσματα για να προωθήσουν τις προσωπικές τους υποθέσεις. Ένας άνθρωπος-φετίχ επιστεύετο ότι ήταν ανώτερος από τον κοινό άνθρωπο. Ήταν θείος, ίσως και αλάθητος. Έτσι, λοιπόν, οι αρχηγοί, οι βασιλείς, οι ιερείς, οι προφήτες και οι θρησκευτικοί αρχηγοί απέκτησαν με τον καιρό μεγάλη δύναμη και άσκησαν απεριόριστη εξουσία.
88:2.1 Ήταν μια υποθετική προτίμηση των φαντασμάτων να κατοικούν σε ένα αντικείμενο που τους ανήκε, όταν ήσαν άνθρωποι ζωντανοί. Η πίστη αυτή εξηγεί την δραστικότητα πολλών σύγχρονων καταλοίπων. Οι αρχαίοι πάντα τιμούσαν τα οστά των αρχηγών τους και τα υπολείμματα των σκελετών των αγίων και των ηρώων αντιμετωπίζονται, ακόμη, από πολλούς με προληπτικό δέος. Ακόμη και σήμερα, γίνονται προσκυνήματα στους τάφους μεγάλων ανδρών.
88:2.2 Η πίστη στα υπολείμματα είναι το προϊόν της αρχαίας λατρείας των φετίχ. Τα κατάλοιπα των σύγχρονων θρησκειών αντιπροσωπεύουν μια προσπάθεια να αιτιολογηθούν τα φετίχ των αγρίων και εξ αυτού να αποκτήσουν κύρος και σεβασμό στα σύγχρονα θρησκευτικά συστήματα. Η πίστη στα φετίχ και τη μαγεία είναι ειδωλολατρική, αλλά υποτίθεται ότι δεν πειράζει να αποδεχθεί κανείς τα υπολείμματα και τα θαύματα.
88:2.3 Η εστία – η θέση της φωτιάς – έγινε, λίγο-πολύ, φετίχ, σημείο ιερό. Οι βωμοί και οι ναοί υπήρξαν αρχικά μέρη-φετίχ, επειδή εκεί θάβονταν οι νεκροί. Η καλύβα-φετίχ των Εβραίων εξήρθη από τον Μωυσή στον τόπο εκείνο, που φιλοξένησε ένα υπερ-φετίχ, την, τότε, ισχύουσα άποψη του νόμου του Θεού[4]. Οι Ισραηλίτες, ωστόσο, ποτέ δεν εγκατέλειψαν την χαρακτηριστική πίστη των Χαναανιτών στον πέτρινο βωμό: «Και η πέτρα τούτη που ήγειρα ως στύλο, θα γίνει ο οίκος του Θεού[5].» Πίστευαν πραγματικά ότι το πνεύμα του Θεού τους ενοικούσε τέτοιους πέτρινους βωμούς, οι οποίοι ουσιαστικά ήσαν φετίχ.
88:2.4 Οι αρχικές απεικονίσεις δημιουργήθηκαν για να διαφυλάξουν την εμφάνιση και τη μνήμη των ένδοξων νεκρών. Ήσαν πραγματικά μνημεία. Τα είδωλα υπήρξαν η εκλέπτυνση του φετιχισμού. Οι πρωτόγονοι πίστευαν ότι μια τελετή καθαγιασμού έκανε το πνεύμα να μπει στην εικόνα. Πίστευαν επιπλέον, ότι όταν ορισμένα αντικείμενα καθαγιάζονταν, μετατρέπονταν σε φυλακτά.
88:2.5 Ο Μωυσής, πέραν της δεύτερης εντολής η οποία υπήρχε στον αρχαίο, Νταλαμεϊτιανό ηθικό κώδικα, έκανε μια προσπάθεια να θέσει υπό έλεγχο τη λατρεία των φετίχ στους Εβραίους[6]. Τους νουθετούσε προσεκτικά ότι δεν έπρεπε να κάνουν κανενός είδους εικόνα, που θα μπορούσε να καθαγιασθεί ως φετίχ. Τους το είπε απλά, «Δεν θα φτιάξετε είδωλο, ούτε κάτι που να μοιάζει με οτιδήποτε βρίσκεται ψηλά στον ουρανό, ή κάτω στη γη, ή στις θάλασσες της γης[7].» Ενώ η εντολή αυτή συνέβαλε πολύ στο να επιβραδυνθεί η τέχνη στους Εβραίους, πράγματι περιόρισε τη λατρεία των φετίχ. Ωστόσο, ο Μωυσής ήταν πολύ συνετός για να προσπαθήσει να αποβάλει απότομα τα αρχαία φετίχ και έτσι συναίνεσε στο να περιβάλει ορισμένα υπολείμματα στην πεντάτευχο, στον κοινό βωμό του πολέμου και της θρησκείας, την Κιβωτό της Διαθήκης.
88:2.6 Ορισμένες λέξεις έγιναν, με τον καιρό, φετίχ, ιδιαίτερα εκείνες που θεωρούνταν λόγια του Θεού. Έτσι, τα ιερά βιβλία πολλών θρησκειών έγιναν φετιχιστικές φυλακές που περιόρισαν την πνευματική φαντασία του ανθρώπου. Η ίδια η προσπάθεια του Μωυσή κατά των φετίχ έγινε το υπέρτατο φετίχ. Η εντολή του χρησιμοποιήθηκε αργότερα για να γελοιοποιήσει την τέχνη και να επιβραδύνει την τέρψη και την αγάπη προς το ωραίο.
88:2.7 Τους παλιούς καιρούς, η εξουσιαστική λέξη-φετίχ ήταν ένα δόγμα που προκαλούσε φόβο, ο φοβερότερος από όλους τους τυράννους που υποδουλώνουν τον άνθρωπο. Ένα δόγμα-φετίχ θα κάνει τον θνητό άνθρωπο να εγκαταλειφθεί στις αρπάγες της στενοκεφαλιάς, του φανατισμού, των προλήψεων, της μισαλλοδοξίας και της πλέον ειδεχθούς βαρβαρικής σκληρότητας. Ο σεβασμός του σύγχρονου ανθρώπου για τη σοφία και την αλήθεια δεν είναι παρά η πρόσφατη απόδραση από την τάση του να δημιουργεί φετίχ προς τα ανώτερα επίπεδα της σκέψης και της λογικής. Όσον αφορά στα κείμενα-φετίχ που έχουν συγκεντρωθεί, τα οποία πολλοί πιστοί θεωρούν ως ιερά βιβλία, δεν είναι μόνο ότι αυτά που υπάρχουν στα βιβλία θεωρούνται αληθή, αλλά και ότι κάθε αλήθεια εμπεριέχεται στα βιβλία[8]. Αν κάποιο από τα ιερά αυτά βιβλία τύχει να αναφέρει ότι η γη είναι επίπεδη, τότε, για ατέλειωτες γενιές, άνδρες και γυναίκες, κατά τα λοιπά λογικοί, θα αρνηθούν να δεχθούν μια θετική απόδειξη του ότι ο πλανήτης είναι στρογγυλός.
88:2.8 Η πρακτική του να ανοίγει κάποιος ένα από τα ιερά αυτά βιβλία και να βρίσκει ένα κομμάτι, η συμμόρφωση προς το οποίο μπορεί να καθορίσει σημαντικές αποφάσεις, ή σχέδια ζωής, δεν είναι τίποτε λιγότερο, ή περισσότερο από καθαρός φετιχισμός. Το να ορκίζεται κάποιος σ’ ένα «ιερό βιβλίο», ή να επικαλείται ένα αντικείμενο υπέρτατης ευλάβειας αποτελεί μορφή εκλεπτυσμένου φετιχισμού.
88:2.9 Είναι, όμως, πράγματι πραγματικό εξελικτικό βήμα προς την πρόοδο από τον φετιχιστικό φόβο του άγριου για τα νύχια του αρχηγού, η λατρεία ενός συνόλου γραμμάτων, νόμων, θρύλων, αλληγοριών, μύθων, ποιημάτων και χρονικών, που, στο κάτω-κάτω αποτελούν το απάνθισμα της ηθικής σοφίας πολλών αιώνων, τουλάχιστον ως την εποχή και τις περιστάσεις που τα συγκέντρωσαν σε «ιερά βιβλία.»
88:2.10 Για να γίνουν οι λέξεις φετίχ έπρεπε να θεωρούνται εμπνευσμένες και η επίκληση των υποτιθεμένων από το θείο εμπνευσμένων γραφών οδήγησε άμεσα στην παγίωση της εξουσίας της εκκλησίας, ενώ η εξέλιξη των πολιτικών σχημάτων οδήγησε στην καρποφορία της εξουσίας της πολιτείας.
88:3.1 Ο φετιχισμός εξαπλώθηκε σε όλες τις πρωτόγονες λατρείες, από την πρωταρχική πίστη στις ιερές πέτρες, την ειδωλολατρία, τον κανιβαλισμό και τη λατρεία της φύσης, ως στον τοτεμισμό.
88:3.2 Ο τοτεμισμός είναι συνδυασμός κοινωνικών και θρησκευτικών κανόνων. Αρχικά εθεωρείτο ότι αφορούσε στο ζώο-τοτέμ βιολογικής, υποτίθεται, προέλευσης που διασφάλιζε την προμήθεια της τροφής. Τα τοτέμ υπήρξαν για μια συγκεκριμένη εποχή σύμβολα της φυλής και του θεού της. Ένας τέτοιος θεός ήταν η προσωποποίηση της φατρίας. Ο τοτεμισμός υπήρξε μία φάση της επιχειρούμενης κοινωνικοποίησης τη, κατά τα λοιπά, ατομικής θρησκείας. Το τοτέμ εξελίχθηκε, τελικά, στη σημαία, ή το εθνικό σύμβολο των διάφορων σύγχρονων λαών.
88:3.3 Ένα σακούλι-φετίχ, ένα μαγικό σακούλι, ήταν ένα σακίδιο που περιείχε μια ονομαστή ποικιλία αντικειμένων, που όλα είχαν σχέση με τα φαντάσματα και ο μάγος του παλιού καιρού δεν άφηνε ποτέ το σακούλι του, το σύμβολο της ισχύος του, να αγγίξει το έδαφος. Οι πολιτισμένοι λαοί του εικοστού αιώνα φροντίζουν ώστε οι σημαίες τους, εμβλήματα εθνικής συνείδησης, να μην αγγίζουν ποτέ τη γη.
88:3.4 Τα εμβλήματα του κλήρου και των εκκλησιαστικών αξιωματούχων θεωρήθηκαν με τον καιρό φετίχ και το φετίχ του υπέρτατου αξιώματος πέρασε από πολλά στάδια εξέλιξης, από τις μεγάλες οικογένειες στις φατρίες, από την επικυριαρχία στην κυριαρχία, από τα τοτέμ στις σημαίες. Οι βασιλείς-φετίχ κυβέρνησαν «θείω δικαιώματι» ενώ απέκτησαν πολλές άλλες μορφές εξουσίας. Οι άνθρωποι έκαναν, επίσης, φετίχ τη δημοκρατία, την εξύψωση και λατρεία των ιδανικών του κοινού ανθρώπου, όταν συλλογικά αποκαλούνται «κοινή γνώμη.» Η άποψη ενός ανθρώπου, όταν αφορά τον εαυτό του, δεν θεωρείται ότι έχει πολύ μεγάλη αξία, όταν, όμως, πολλοί άνθρωποι λειτουργούν συλλογικά ως δημοκρατία, τότε η ίδια αυτή η συνηθισμένη κρίση θεωρείται ότι είναι ο ρυθμιστής της δικαιοσύνης και το πρότυπο της αρετής.
88:4.1 Ο πολιτισμένος άνθρωπος εφορμά επί των προβλημάτων του πραγματικού περιβάλλοντος δια της επιστήμης. Ο άγριος προσπαθούσε να επιλύσει τα πραγματικά προβλήματα ενός φανταστικού περιβάλλοντος φαντασμάτων δια της μαγείας. Η μαγεία ήταν η τεχνική της χειραγώγησης του υποτιθέμενου πνευματικού περιβάλλοντος, οι μηχανορραφίες μάταια ερμήνευαν το ανερμήνευτο. Ήταν η τέχνη για να επιτύχει την εκούσια συνεργασία του πνεύματος και να υποχρεώσει το απρόθυμο πνεύμα να βοηθήσει με τη χρήση των φετίχ, ή άλλων, ισχυρότερων πνευμάτων.
88:4.2 Το αντικείμενο της μαγείας, της μαγγανείας και της νεκρομαντείας ήταν διττό:
88:4.3 1. Να εξασφαλίσει την πρόγνωση του μέλλοντος.
88:4.4 2. Να επηρεάσει ευνοϊκά το περιβάλλον.
88:4.5 Τα αντικείμενα της επιστήμης είναι ταυτόσημα εκείνων της μαγείας. Η ανθρωπότητα προχωρεί από τη μαγεία στην επιστήμη, όχι δια της μελέτης και της λογικής, αλλά, μάλλον, δια της μακρόχρονης εμπειρίας, σταδιακά και επώδυνα. Ο άνθρωπος βρίσκει σιγά-σιγά την αλήθεια, αρχίζοντας με λάθη, προχωρώντας σε λάθη, φθάνοντας, τελικά, στο κατώφλι της αλήθειας. Μόνο φθάνοντας στις επιστημονικές μεθόδους βλέπει προς τα εμπρός. Ο πρωτόγονος άνθρωπος, όμως, έπρεπε να πειραματισθεί, ή να καταστραφεί.
88:4.6 Το θέλγητρο της πρώιμης πρόληψης υπήρξε η μητέρα της μετέπειτα επιστημονικής περιέργειας. Υπήρχε ένα προοδευτικό, δυναμικό συναίσθημα – ο φόβος μαζί με την περιέργεια – σ’ εκείνες τις πρωτόγονες προλήψεις. Υπήρχε προοδευτική, ορμητική δύναμη στην αρχαία μαγεία. Οι προλήψεις αυτές αντιπροσωπεύουν την ανάδυση της ανθρώπινης επιθυμίας να γνωρίσει και να ελέγξει το περιβάλλον του πλανήτη.
88:4.7 Η μαγεία απέκτησε τόσο μεγάλη επιρροή στον άγριο επειδή εκείνος δεν μπορούσε να συλλάβει την έννοια του φυσικού θανάτου. Η μετέπειτα δοξασία του προπατορικού αμαρτήματος βοήθησε πολύ στο να εξασθενήσει η επίδραση της μαγείας στη φυλή, κατά το ότι ερμήνευσε το φυσικό θάνατο. Δεν ήταν διόλου ασυνήθιστο κάποτε, δέκα αθώοι άνθρωποι να καταδικασθούν σε θάνατο εξ αιτίας της υποτιθέμενης ευθύνης τους για κάποιο θάνατο από φυσικά αίτια. Αυτός είναι ένας λόγος για τον οποίο οι αρχαίοι λαοί δεν αυξήθηκαν ταχύτερα και εξακολουθεί να ισχύει για ορισμένες Αφρικανικές φυλές. Το κατηγορούμενο άτομο ομολογούσε, συνήθως, την ενοχή του, ακόμη και όταν αντιμετώπιζε το θάνατο.
88:4.8 Η μαγεία είναι φυσική για τον άγριο. Πιστεύει ότι ένας εχθρός μπορεί πραγματικά να σκοτωθεί αν γίνουν μάγια στα μαλλιά που του έκοψαν, ή στα υπολείμματα των νυχιών του. Το θανατηφόρο δήγμα του φιδιού απεδίδετο στη μαγεία του γητευτή. Η δυσκολία στο να πολεμήσει κάποιος τη μαγεία προέρχεται από το γεγονός ότι ο φόβος μπορεί να σκοτώσει. Οι πρωτόγονοι λαοί φοβούνταν τόσο πολύ τη μαγεία, ώστε πραγματικά τους σκότωνε και το αποτέλεσμα αυτό ήταν αρκετό για να τεκμηριώσει αυτή την λανθασμένη πεποίθηση. Σε περίπτωση αποτυχίας υπήρχε πάντα κάποια εύλογη ερμηνεία. Η ίαση από τα μη αποτελεσματικά μάγια ήταν ακόμη μεγαλύτερα μάγια.
88:5.1 Εφ’ όσον οτιδήποτε που σχετίζετο με το σώμα μπορούσε να γίνει φετίχ, η πρώιμη μαγεία είχε να κάνει με τα μαλλιά και τα νύχια. Η μυστικότητα που συνόδευε την εκμηδένιση του σώματος δημιουργήθηκε από τον φόβο ότι ένας εχθρός θα μπορούσε να αποκτήσει κάτι που προήρχετο από το σώμα και να το χρησιμοποιήσει για καταστροφικά μαγικά. Όλες οι εκκρίσεις του σώματος θάβονταν, γι’ αυτό, προσεκτικά. Απαγορευόταν να φτύνει κανείς δημόσια, εξ αιτίας του φόβου ότι το σάλιο μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σε δηλητηριώδη μαγικά. Τα πτύελα θάβονταν πάντα. Ακόμη και τα υπολείμματα της τροφής, των ρούχων και των στολιδιών μπορούσαν να γίνουν όργανα μαγείας. Ο άγριος δεν άφηνε ποτέ, κανένα υπόλειμμα του φαγητού του στο τραπέζι. Και όλα τούτα γίνονταν από φόβο ότι οι εχθροί ενός ατόμου μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τα αντικείμενα αυτά σε μαγικές τελετές, όχι επειδή εκτιμούσαν την αξία επί της υγιεινής αυτών των πρακτικών.
88:5.2 Τα μαγικά φίλτρα φτιάχνονταν από μία μεγάλη ποικιλία πραγμάτων: ανθρώπινη σάρκα, νύχια τίγρη, δόντια κροκοδείλου, δηλητηριώδεις σπόρους φυτών, δηλητήριο φιδιού και ανθρώπινα μαλλιά. Τα κόκαλα του νεκρού είχαν μεγάλη μαγική δύναμη. Ακόμη και η σκόνη από τα πατήματά του μπορούσε να χρησιμοποιηθεί στη μαγεία. Οι αρχαίοι πίστευαν πάρα πολύ στα ερωτικά φίλτρα. Το αίμα, καθώς και άλλες μορφές σωματικών εκκρίσεων μπορούσαν να εξασφαλίσουν μαγική επίδραση στον έρωτα.
88:5.3 Οι εικόνες υποτίθεται ότι ήσαν αποτελεσματικές τη μαγεία. Φτιάχνονταν είδωλα και όταν τα μεταχειρίζονταν άσχημα, ή καλά, πίστευαν ότι τα ίδια αποτελέσματα θα εμφανισθούν στο πραγματικό πρόσωπο. Όταν έκαναν αγορές, οι προληπτικοί συνήθιζαν να μασούν ένα κομμάτι σκληρού ξύλου, για να μαλακώσουν την καρδιά του πωλητή.
88:5.4 Το γάλα της μαύρης αγελάδας είχε μεγάλη μαγική δύναμη. Το ίδιο και οι μαύρες γάτες. Η βακτηρία, ή ράβδος εθεωρείτο μαγική, μαζί με τα τύμπανα, τις καμπάνες και τους κόμπους. Όλα τα αρχαία αντικείμενα ήσαν μαγικά φυλαχτά. Οι πρακτικές ενός νέου και ανώτερου πολιτισμού αντιμετωπίζονταν με απαρέσκεια, εξ αιτίας της υποτιθέμενης κακοποιού μαγικής τους φύσης. Η γραφή, η τυπογραφία και ο κινηματογράφος αντιμετωπίσθηκαν με τον τρόπο αυτό για πολλά χρόνια.
88:5.5 Ο πρωτόγονος άνθρωπος πίστευε ότι τα ονόματα πρέπει να αντιμετωπίζονται με σεβασμό, ιδιαίτερα τα ονόματα των θεών[9]. Το όνομα εθεωρείτο ως οντότητα ξεχωριστή από τη φυσική προσωπικότητα. Ετιμάτο εξ ίσου με την ψυχή και τη σκιά. Τα ονόματα δίνονταν ενέχυρα για δάνεια. Ο άνθρωπος δεν μπορούσε να χρησιμοποιήσει το όνομά του έως ότου εξοφλούσε την πληρωμή του δανείου του. Σήμερα, το άτομο υπογράφει με το όνομά του ένα γραμμάτιο. Το όνομα του ατόμου γρήγορα έγινε σημαντικό στη μαγεία. Ο άγριος είχε δύο ονόματα. Το σημαντικό όνομα εθεωρείτο πολύ ιερό για να χρησιμοποιηθεί σε συνήθεις δοσοληψίες, έτσι δημιουργήθηκε το δεύτερο, ή καθημερινό όνομα – το παρανόμι. Ποτέ δεν έλεγαν το πραγματικό τους όνομα σε ξένους. Οποιαδήποτε ασυνήθιστης φύσης εμπειρία τους έκανε να αλλάζουν όνομα. Ορισμένες φορές αυτό γινόταν προσπαθώντας να γιατρέψουν μια αρρώστια, ή να σταματήσουν την κακοτυχία. Ο άγριος μπορούσε να αποκτήσει καινούργιο όνομα αγοράζοντάς το από τον αρχηγό της φυλής. Οι άνθρωποι επενδύουν ακόμη σε τίτλους και βαθμούς. Στις πλέον πρωτόγονες φυλές, ωστόσο, όπως είναι οι Αφρικανοί Βουσμάνοι, ατομικά ονόματα δεν υπάρχουν.
88:6.1 Η μαγεία ασκείτο με τη χρήση των ράβδων, των «μαγικών» τελετών και των ψαλμών, ενώ ήταν σύνηθες για το μάγο να εργάζεται γυμνός. Οι γυναίκες ήσαν περισσότερες από τους άνδρες μεταξύ των πρωτόγονων μάγων. Στη μαγεία «φάρμακο» σημαίνει μυστήριο, όχι θεραπεία. Ο άγριος ποτέ δεν νοσηλεύετο. Ποτέ δεν χρησιμοποιούσε φάρμακα, εκτός και εάν τον συμβούλευαν οι ειδικοί στη μαγεία. Και οι γιατροί-βουντού του εικοστού αιώνα είναι τυπικοί μάγοι του παλιού καιρού.
88:6.2 Υπήρχε ένα δημόσιο και ένα ιδιωτικό επίπεδο στη μαγεία. Εκείνο που εκτελείτο από το τον μάγο, τον σαμάνο, ή τον ιερέα υποτίθεται ότι ήταν για το καλό ολόκληρης της φυλής. Μάγισσες, γητευτές και θαυματοποιοί ασκούσαν την ιδιωτική μαγεία, την ατομική και εγωιστική μαγεία που χρησιμοποιείτο ως μέθοδος πίεσης ώστε να προκληθεί κακό στους εχθρούς ενός ατόμου. Η αντίληψη του διττού πνευματισμού, των καλών και των κακών πνευμάτων, δημιούργησε τις μεταγενέστερες πεποιθήσεις στη λευκή και τη μαύρη μαγεία. Και καθώς η θρησκεία εξελίσσετο, η μαγεία έγινε μια έκφραση που αφορούσε σε πνευματικές λειτουργίες πέραν της λατρείας ενός ατόμου, ενώ επίσης ανεφέρετο σε παλαιότερες πεποιθήσεις περί φαντασμάτων.
88:6.3 Οι συνδυασμοί των λέξεων, οι τελετουργικοί ψαλμοί και τα ξόρκια, είχαν μεγάλη μαγική δύναμη. Ορισμένα πολύ παλιά ξόρκια εξελίχθηκαν σε προσευχές. Τώρα πλέον, γίνονταν απομιμήσεις μαγικών τελετών. Γίνονταν προσευχές. Οι μαγικοί χοροί δεν είναι άλλο από δραματοποιημένες προσευχές. Η προσευχή σταδιακά εκτόπισε τη μαγεία, ως συνοδό της θυσίας.
88:6.4 Οι χειρονομίες, όντας παλιότερες από το λόγο, θεωρούνταν περισσότερο ιερές και μαγικές και η παντομίμα επιστεύετο ότι είχε ισχυρή μαγική δύναμη. Οι ερυθρόδερμοι συχνά παρίσταναν το χορό του βούβαλου, όπου ένας από αυτούς έπαιζε το ρόλο του βούβαλου και, όταν τον έπιαναν, υποτίθεται ότι διασφάλιζε την επιτυχία του επικείμενου κυνηγιού. Οι αφιερωμένες στο σεξ γιορτές της πρώτης του Μάη ήσαν απλά μιμήσεις μαγικές, μια υπαινικτική επίκληση στα σεξουαλικά πάθη του φυτικού κόσμου. Οι κούκλες χρησιμοποιήθηκαν αρχικά ως μαγικό φυλακτό από τις στείρες συζύγους.
88:6.5 Η μαγεία υπήρξε παρακλάδι του δένδρου της εξελικτικής θρησκείας, που με τον καιρό γέννησε τον καρπό της επιστημονικής εποχής. Η πίστη στην αστρολογία οδήγησε στην εξέλιξη της αστρονομίας. Η πίστη στη φιλοσοφική λίθο οδήγησε στην κατανόηση των μετάλλων, ενώ η πίστη στους μαγικούς αριθμούς θεμελίωσε την επιστήμη των μαθηματικών.
88:6.6 Ωστόσο, ένας κόσμος, τόσο γεμάτος με φυλακτά συνέτεινε πάρα πολύ στο να καταστραφεί κάθε ατομική φιλοδοξία και πρωτοβουλία. Οι καρποί της παραπάνω εργασίας, ή της φιλοπονίας θεωρούνταν αποτέλεσμα μαγείας. Αν κάποιος είχε στο χωράφι του περισσότερα γεννήματα από το γείτονά του, μπορούσε να κληθεί μπροστά στον αρχηγό και να κατηγορηθεί ότι απέσπασε δόλια τον παραπάνω αυτό καρπό από το χωράφι του ράθυμου γείτονα. Πράγματι, την εποχή του βαρβαρισμού, ήταν επικίνδυνο να γνωρίζει κανείς πολλά. Υπήρχε πάντα η περίπτωση του να εκτελεσθεί ως κακός μάγος.
88:6.7 Σταδιακά η επιστήμη εκτοπίζει το στοιχείο του τζόγου από τη ζωή. Αν, ωστόσο, οι σύγχρονες μέθοδοι εκπαίδευσης αποτύχουν, θα γίνει μία σχεδόν άμεση επιστροφή στις πρωτόγονες πεποιθήσεις περί μαγείας. Οι προλήψεις αυτές υπάρχουν ακόμη στο νου πολλών πολιτισμένων, όπως αποκαλούνται, ανθρώπων. Η γλώσσα περιέχει πολλά κατάλοιπα που πιστοποιούν το ότι η φυλή έχει από αιώνες ποτιστεί με τις περί μαγείας προλήψεις, λέξεις όπως μάγια, ατυχία, κατοχή, έμπνευση, εκδίωξη των πνευμάτων, ιδιοφυΐα, εκστασιασμός, κεραυνόπληκτος και κατάπληκτος. Ένας έξυπνος άνθρωπος πιστεύει ακόμη στην καλή τύχη, το κακό μάτι και την αστρολογία.
88:6.8 Η αρχαία μαγεία υπήρξε το κουκούλι της σύγχρονης επιστήμης, απαραίτητη στον καιρό της, αλλά άχρηστη πλέον. Και έτσι τα φαντάσματα των γεμάτων άγνοια προλήψεων τάραζαν τον πρωτόγονο νου των ανθρώπων, έως ότου οι επιστημονικές απόψεις μπόρεσαν να γεννηθούν. Η Ουράντια βρίσκεται ακόμη στη ζώνη του λυκόφωτος, όσον αφορά στην διανοητική της εξέλιξη. Ο μισός κόσμος ανυπόμονα πιάνεται από το φως της αλήθειας και την πραγματικότητα των επιστημονικών ανακαλύψεων, ενώ ο άλλος μισός χάνεται στην αγκαλιά των αρχαίων προλήψεων και της ελάχιστα, μόνο, συγκεκαλυμμένης μαγείας.
88:6.9 [Παρουσιάσθηκε από ένα Λαμπρό Εσπερινό Αστέρα του Νέβαδον.]
| Εγγραφο 87. ΟΙ ΛΑΤΡΕΙΕΣ ΤΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ |
Δείκτης
Πολλαπλή έκδοση |
Εγγραφο 89. ΑΜΑΡΤΙΑ, ΘΥΣΙΑ ΚΑΙ ΕΞΙΛΕΩΣΗ |