© 2018 Ίδρυμα Ουράντια
| Εγγραφο 97. Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΗΣ ΑΝΤΙΛΗΨΗΣ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΕΟ |
Δείκτης
Πολλαπλή έκδοση |
Εγγραφο 99. ΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ |
98:0.1 Οι διδασκαλίες του Μελχισεδέκ εισήλθαν στην Ευρώπη μέσα από διάφορες διόδους, αλλά κυρίως ήρθαν μέσα από την Αίγυπτο και συμπεριλήφθηκαν στην Δυτική φιλοσοφία αφού Ελληνοποιήθηκαν ολοκληρωτικά και αργότερα εκχριστιανίστηκαν. Τα ιδανικά του Δυτικού κόσμου ήταν βασικά Σωκρατικά, και η μεταγενέστερη θρησκευτική φιλοσοφία ήταν του Ιησού αφού πρώτα τροποποιήθηκε και συμβιβάστηκε μετά την επαφή με την εξελισσόμενη Δυτική φιλοσοφία και θρησκεία, και μεσουράνησε στην Χριστιανική εκκλησία.
98:0.2 Για πολύ καιρό οι απεσταλμένοι του Σάλεμ στην Ευρώπη συνέχισαν τις δραστηριότητές τους, και σταδιακά απορροφήθηκαν από τις πολλές δοξασίες και τις τελετουργικές ομάδες που εμφανιζόντουσαν κατά καιρούς. Ανάμεσα σε εκείνους που υποστήριζαν τις διδασκαλίες του Σάλεμ στην αγνότερη μορφή τους ήταν οι Κυνικοί. Αυτοί οι κήρυκες της πίστης και της εμπιστοσύνης στον Θεό λειτουργούσαν ακόμα στην Ρωμαϊκή Ευρώπη τον πρώτο αιώνα μετά Χριστό, και αργότερα ενσωματώθηκαν στην νεοσχηματιζόμενη Χριστιανική θρησκεία.
98:0.3 Πολύ από την διδασκαλία του Σάλεμ διαδόθηκε στην Ευρώπη από τους Εβραίους μισθοφόρους που πολέμησαν σε τόσο πολλές στρατιωτικές μάχες της Δύσης. Τα αρχαία χρόνια οι Εβραίοι ήταν το ίδιο φημισμένοι για την στρατιωτική τους ανδρεία όσο και για τις θεολογικές τους ιδιαιτερότητες.
98:0.4 Οι βασικές θεωρίες της Ελληνικής φιλοσοφίας, της Εβραϊκής θεολογίας, και της Χριστιανικής ηθικής ήταν κυρίως τα αποτελέσματα των προγενέστερων διδασκαλιών του Μελχισεδέκ.
98:1.1 Οι απεσταλμένοι του Σάλεμ θα μπορούσαν να οικοδομήσουν μια σπουδαία θρησκευτική δομή στους Έλληνες αν δεν υπήρχε αυτή η αυστηρή ερμηνεία για τον όρκο του χρίσματος, μια υποχρέωση που επέβαλε ο Μαχιβέντα που απαγόρευε την οργάνωση αποκλειστικών συναθροίσεων για λατρεία, και που απαιτούσε την υπόσχεση του κάθε διδασκάλου να μην λειτουργήσει ποτέ σαν ιερέας, ποτέ να μην δεχτεί πληρωμή για τις θρησκευτικές του υπηρεσίες, μόνο τροφή, ρουχισμό, και στέγη. Όταν οι διδάσκαλοι του Μελχισεδέκ διείσδυσαν στην προ- Ελληνική Ελλάδα, βρήκαν ένα λαό που ακόμα κρατούσε τις παραδόσεις του Αδάμ και των ημερών των Ανδιτών, αλλά αυτές οι διδασκαλίες είχαν νοθευτεί πολύ από τις αντιλήψεις και πίστεις των ορδών των κατώτερων σκλάβων που είχαν μεταφερθεί στις Ελληνικές ακτές με αυξανόμενους αριθμούς. Αυτή η νόθευση προκάλεσε μια υποτροπή σε ωμό ανιμισμό με αιματηρές τελετές, και οι κατώτερες τάξεις έκαναν μάλιστα και τελετές με την εκτέλεση καταδικασμένων εγκληματιών.
98:1.2 Η πρώτη επίδραση των διδασκάλων του Σάλεμ καταστράφηκε σχεδόν από την αποκαλούμενη εισβολή των Αρίων από την νότια Ευρώπη και την Ανατολή. Αυτοί οι Ελληνικοί εισβολείς έφεραν μαζί τους ανθρωπόμορφες αντιλήψεις για τον Θεό παρόμοιες με εκείνες που έφεραν οι άλλοι Αρίοι στην Ινδία. Αυτή η εισαγωγή ενίσχυσε την ανάπτυξη της Ελληνικής οικογένειας από θεούς και θεές. Αυτή η νέα θρησκεία εν μέρει βασιζόταν στις δοξασίες των εισερχόμενων Ελλήνων βαρβάρων, αλλά μοιραζόταν και τους μύθους των παλαιοτέρων κατοίκων της Ελλάδας.
98:1.3 Οι Έλληνες βρήκαν τον Μεσογειακό κόσμο να κυριαρχείται κατ’ εξοχήν από το μητριαρχικό δόγμα, και επέβαλαν σε αυτούς τους λαούς τον άνδρα θεό τους, τον Δία –Ζευς, που ήδη είχε γίνει, σαν τον Ιαχουέ των αποδεχόμενων και άλλους θεούς Σημίτων, η κεφαλή ολόκληρου του Ελληνικού πάνθεου των υποδεέστερων θεών. Και οι Έλληνες θα είχαν πετύχει ένα αληθινό μονοθεϊσμό στην αντίληψη για τον Δία εκτός από διατήρηση του υπερελέγχου της Μοίρας. Ένας Θεός με απόλυτη αξία θα πρέπει, ο ίδιος, να είναι ο καθοριστής της μοίρας και ο δημιουργός του προορισμού στην ζωή.
98:1.4 Και σαν συνέπεια αυτών των παραγόντων στην θρησκευτική εξέλιξη, αναπτύχθηκε σύντομα η λαϊκή πίστη στους ξένοιαστους θεούς του Όρους Όλυμπος, θεοί περισσότερο ανθρώπινοι παρά θεϊκοί, και θεοί που οι νοήμονες Έλληνες ποτέ δεν πήραν πολύ στα σοβαρά. Ούτε αγαπούσαν πολύ ούτε φοβόντουσαν ιδιαίτερα αυτούς τους θεούς της δικής τους επινόησης. Είχαν ένα πατριωτικό και φυλετικό συναίσθημα για τον Δία και την οικογένεια του από μισούς ανθρώπους και ημίθεους, αλλά δεν τους σεβόντουσαν ούτε τους λάτρευαν ιδιαίτερα.
98:1.5 Οι Έλληνες εμποτίστηκαν τόσο από τις αντί-ιερατικές διδασκαλίες των πρώτων διδασκάλων του Σάλεμ, ώστε δεν αναπτύχθηκε ποτέ κανένα ιδιαίτερα ισχυρό ιερατείο στην Ελλάδα. Ακόμα και η κατασκευή ομοιωμάτων των θεών ήταν περισσότερο έργο τέχνης παρά λατρείας.
98:1.6 Οι θεοί του Ολύμπου απεικονίζουν των ανθρωπομορφισμό του ανθρώπου. Αλλά η Ελληνική μυθολογία ήταν περισσότερο αισθητική παρά ηθική. Η Ελληνική θρησκεία ήταν χρήσιμη στο ότι απεικόνιζε ένα σύμπαν που κυβερνείται από μια ομάδα θεοτήτων. Αλλά η Ελληνική ηθική, τα ήθη, και η φιλοσοφία σύντομα προχώρησαν πολύ πέρα από την αντίληψη για τους θεούς, και αυτή η έλλειψη ισορροπίας ανάμεσα στην διανοητική και πνευματική ανάπτυξη ήταν τόσο επικίνδυνη στην Ελλάδα όσο και στην Ινδία.
98:2.1 Μια επιπόλαιη και επιφανειακή θρησκεία δεν μπορεί να διαρκέσει, ειδικά όταν δεν υπάρχουν ιερείς να ενισχύουν τις μορφές της και να γεμίζουν τις καρδιές των πιστών με δέος και φόβο. Η θρησκεία των Ολύμπιων θεών δεν υποσχόταν σωτηρία, ούτε έσβηνε την πνευματική δίψα των πιστών της¨ γι αυτό ήταν καταδικασμένη σε αφανισμό. Μέσα σε μια χιλιετία από την σύλληψή της είχε φτάσει σχεδόν στο τέλος της, και οι Έλληνες ήταν χωρίς εθνική θρησκεία, αφού οι θεοί του Ολύμπου είχαν χάσει την επίδρασή τους στα καλύτερα μυαλά.
98:2.2 Αυτή ήταν η κατάσταση όταν, τον έκτο αιώνα προ Χριστού, η Ανατολή και η Ανατολική Μεσόγειος βίωσαν μια αναβίωση πνευματικής συνείδησης και μια νέα αφύπνιση στην αναγνώριση του μονοθεϊσμού. Αλλά η Δύση δεν συμμετείχε σε αυτή την νέα εξέλιξη¨ ούτε η Ευρώπη ούτε η βόρεια Αφρική δεν είχαν ευρεία συμμετοχή σε αυτή την θρησκευτική αναγέννηση. Οι Έλληνες όμως, σημείωσαν μια αξιοσημείωτη διανοητική πρόοδο. Είχαν αρχίσει να κυριεύουν τον φόβο και δεν ΄’έψαχναν πια στην θρησκεία ένα αντίδοτο γι αυτόν, αλλά δεν αντιλήφθηκαν ότι η αληθινή θρησκεία είναι η θεραπεία για την ψυχική δίψα, την πνευματική ανησυχία, και την ηθική απελπισία. Αναζήτησαν για την παρηγοριά της ψυχής στην βαθιά σκέψη—την φιλοσοφία και την μεταφυσική. Στράφηκαν από την αντίληψη της αυτό-συντήρησης—σωτηρίας—στην αυτό- συνειδητοποίηση και την αυτογνωσία.
98:2.3 Οι Έλληνες προσπάθησαν να πετύχουν αυτή την συνειδητοποίηση της ασφάλειας με την ακριβή σκέψη που θα λειτουργούσε σαν υποκατάστατο για την πίστη στην επιβίωση μετά θάνατο, αλλά απέτυχαν ολοκληρωτικά. Μόνο οι πιο έξυπνοι από τις ανώτερες τάξεις του Ελληνικού λαού μπορούσαν να αντιληφθούν αυτή την νέα διδασκαλία¨ η κοινωνική τάξη των απογόνων των σκλάβων των προηγούμενων γενεών δεν είχε την ικανότητα να δεχτεί αυτό το νέο υποκατάστατο της θρησκείας.
98:2.4 Οι φιλόσοφοι περιφρονούσαν κάθε μορφής λατρεία, παρά το ότι όλοι τους επέμεναν χαλαρά στο πλαίσιο μιας πίστης της διδασκαλίας του Σάλεμ για «την Νοημοσύνη του σύμπαντος», την «ιδέα του Θεού,» και την «Μεγάλη Πηγή.» Στον βαθμό που οι Έλληνες φιλόσοφοι αναγνώριζαν τον θεϊκό και το απεριόριστο, ήταν πραγματικά μονοθεϊστές¨ πολύ λίγο αναγνώριζαν τον γαλαξία των Ολύμπιων θεών.
98:2.5 Οι Έλληνες ποιητές του πέμπτου και έκτου αιώνα, ιδίως ο Πίνδαρος, επιχειρούσαν την αναμόρφωση της Ελληνικής θρησκείας. Εξύψωσαν τα ιδανικά της, αλλά ήταν περισσότερο καλλιτέχνες παρά πιστοί σε θρησκεία. Δεν μπόρεσαν να αναπτύξουν μια τεχνική που να ενισχύει και να διατηρεί τις υπέρτατες αξίες..
98:2.6 Ο Ξενοφάνης δίδασκε ένα Θεό, αλλά η αντίληψή του για την θεότητα ήταν πολύ πανθεϊστική για να συλλάβει ένα προσωπικό Πατέρα για κάθε θνητό. Ο Αναξαγόρας ήταν ένας μηχανικιστής εκτός από το ότι αναγνώριζε μια Πρώτη Αιτία, έναν Αρχικό Νου. Ο Σωκράτης και οι διάδοχοί του, ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης, δίδασκαν ότι η αρετή είναι γνώση¨ η καλοσύνη, υγεία της ψυχής¨ και ότι είναι καλύτερο να υπομένεις την αδικία παρά να είσαι ένοχος γι αυτήν, και ότι είναι λάθος να ανταποδίδεις το κακό, και ότι οι θεοί είναι σοφοί και καλοί. Οι βασικότερες αρετές τους ήταν: σοφία, θάρρος, εγκράτεια, και δικαιοσύνη.
98:2.7 Η εξέλιξη της θρησκευτικής φιλοσοφίας στον Ελληνικό και Εβραϊκό λαό παρέχει μια διαφορετική απεικόνιση της λειτουργίας της εκκλησίας σαν θεσμός στον σχηματισμό της πολιτιστικής προόδου. Στην Παλαιστίνη, η ανθρώπινη σκέψη ήταν τόσο παπαδοκρατούμενη και κατευθυνόμενη από τις γραφές ώστε η φιλοσοφία και η αισθητική απορροφήθηκαν από την θρησκεία και την ηθική. Στην Ελλάδα, η σχεδόν ολοκληρωτική απουσία των ιερέων και «ιερών γραφών» άφηνε τον ανθρώπινο νου ελεύθερο και αποδεσμευμένο, με αποτέλεσμα μια εκπληκτική ανάπτυξη στο βάθος της σκέψης. Αλλά η θρησκεία σαν προσωπική εμπειρία δεν μπόρεσε να συμβαδίσει με τις διανοητικές έρευνες στην φύση και την κοσμική πραγματικότητα.
98:2.8 Στην Ελλάδα, η πίστη υποτασσόταν στην σκέψη¨ στην Παλαιστίνη, η σκέψη υποτασσόταν στην πίστη. Πολλή από την δύναμη του Χριστιανισμού οφείλεται στο ότι δανείστηκε πολλά στοιχεία και από την Εβραϊκή ηθική και από την Ελληνική σκέψη.
98:2.9 Στην Παλαιστίνη, το θρησκευτικό δόγμα αποκρυσταλλώθηκε τόσο που έβαλε σε κίνδυνο την παραπέρα εξέλιξη¨ στην Ελλάδα, η ανθρώπινη σκέψη έγινε τόσο αφηρημένη ώστε η αντίληψη για τον Θεό διαλύθηκε σε μια θολή αερολογία πανθεϊστικών υποθέσεων καθόλου διαφορετική από το απρόσωπο Άπειρο των Βραχμάνων φιλοσόφων.
98:2.10 Αλλά ο μέσος άνθρωπος εκείνων των καιρών δεν μπορούσε να κατανοήσει, ούτε ενδιαφερόταν πολύ για την Ελληνική φιλοσοφία της αυτογνωσίας και μιας αφηρημένης Θεότητας¨ περισσότερο διψούσαν για υποσχέσεις σωτηρίας, μαζί με έναν προσωπικό Θεό που θα άκουγε τις προσευχές τους. Εξόριζαν τους φιλοσόφους, καταδίωκαν τους εναπομείναντες της διδασκαλίας του Σάλεμ, αφού και οι δύο αυτές θεωρίες είχαν τόσο αναμειχθεί, και ετοιμαζόντουσαν για εκείνο το τρομερό οργιαστικό βύθισμα στις ανοησίες των μυστηριακών δογμάτων που εξαπλωνόντουσαν τότε στις χώρες της Μεσογείου. Τα Ελευσίνια μυστήρια αναπτύχθηκαν μέσα στο πάνθεο των Ολύμπιων θεών, μια Ελληνική εκδοχή της λατρείας της γονιμότητας¨ η Διονυσιακή λατρεία της φύσης ήκμασε¨ το καλύτερο δόγμα ήταν της Ορφικής αδερφότητας, της οποίας οι ηθικές διδασκαλίες και οι υποσχέσεις για σωτηρία προσήλκυσαν πολλούς.
98:2.11 Όλη η Ελλάδα πήρε μέρος σε αυτές τις νέες μεθόδους επίτευξης της σωτηρίας, αυτές τις συναισθηματικές και φλογερές τελετές. Κανένα άλλο έθνος δεν πέτυχε ποτέ τέτοια ύψη καλλιτεχνικής φιλοσοφίας σε τόσο σύντομο διάστημα¨ κανένας ποτέ δεν δημιούργησε ένα τόσο προχωρημένο σύστημα ηθικής πρακτικά χωρίς Θεότητα και εντελώς χωρίς καμιά υπόσχεση για σωτηρία¨ κανένα άλλο έθνος δεν έφτασε ποτέ τόσο γρήγορα, βαθιά, και βίαια σε τέτοιο βαθμό νοητικής ακινησίας, ηθικής εξαχρείωσης, και πνευματικής πενίας όσο αυτοί οι Έλληνες που έπεσαν στην τρέλα των μυστηριακών δογμάτων.
98:2.12 Οι θρησκείες υπέφεραν πολύ καιρό χωρίς φιλοσοφική υποστήριξη, αλλά λίγες φιλοσοφίες, σαν αυτή, επέμεναν χωρίς κάποια ταύτιση με την θρησκεία. Η φιλοσοφία είναι για την θρησκεία ότι είναι η σύλληψη για την δράση. Αλλά η ιδανική ανθρώπινη κατάσταση είναι αυτή που η φιλοσοφία, η θρησκεία, και η επιστήμη συγχωνεύονται σε μια σημαντική ενότητα με την συνδυασμένη δράση της σοφίας, την πίστης, και της εμπειρίας.
98:3.1 Έχοντας ξεπεράσει τις παλαιές θρησκευτικές μορφές λατρείας των οικογενειακών θεών αντικαθιστώντας τις με τον φυλετικό σεβασμό προς τον Άρη, τον θεό του πολέμου, ήταν φυσικό που η μεταγενέστερη θρησκεία των Λατίνων ήταν περισσότερο κάτω από πολιτική επιτήρηση από ότι τα διανοητικά συστήματα των Ελλήνων και των Βραχμάνων ή οι πιο πνευματικές θρησκείες πολλών άλλων λαών.
98:3.2 Κατά την μεγάλη μονοθεϊστική αναγέννηση του ευαγγελίου του Μελχισεδέκ τον έκτο αιώνα προ Χριστού, πολύ λίγοι απεσταλμένοι του Σάλεμ διείσδυσαν στην Ιταλία. Και εκείνοι που πέρασαν δεν μπόρεσαν να ξεπεράσουν την επιρροή του ταχύτατα επεκτεινόμενου Ετρουσκικού ιερατείου με τον νέο του γαλαξία από θεούς και ναούς, και όλα αυτά οργανώθηκαν στην Ρωμαϊκή κρατική θρησκεία. Αυτή η θρησκεία των Λατίνων φυλών δεν ήταν ανάλαφρη και παραδόπιστη σαν των Ελλήνων, ούτε ήταν αυστηρή και τυραννική σαν των Εβραίων¨ το μεγαλύτερο μέρος της αφορούσε την τήρηση σκέτων τύπων, όρκων, και ταμπού.
98:3.3 Η Ρωμαϊκή θρησκεία επηρεάστηκε πολύ από την ευρεία πολιτισμική εισαγωγή από την Ελλάδα. Τελικά οι περισσότεροι από τους Ολύμπιους θεούς ενσωματώθηκαν στο Λατινικό πάνθεον. Οι Έλληνες για πολύ καιρό λάτρευαν την φωτιά της οικογενειακής εστίας—η Εστία ήταν η παρθένος θεά της εστίας΄ η Βέστα ήταν η Ρωμαία θεά του σπιτιού. Ο Ζευς έγινε Τζούπιτερ ¨ η Αφροδίτη έγινε Βένους¨ και ούτω κάθε εξής για πολλές Ολύμπιες θεότητες.
98:3.4 Η θρησκευτική μύηση των Ρωμαίων παιδιών ήταν η τελετή της χειροτονίας τους στην υπηρεσία του κράτους. Οι όρκοι και η εισαγωγή στην ιδιότητα του πολίτη ήταν στην πραγματικότητα θρησκευτικές τελετές. Ο Λατινικός λαός διατηρούσε ναούς, βωμούς, και ιεροφυλάκια και, σε μια κρίση συμβουλευόντουσαν τα μαντεία. Διατηρούσαν τα οστά των ηρώων τους και αργότερα έκαναν το ίδιο και με τους Χριστιανούς αγίους.
98:3.5 Αυτή η τυπική και χωρίς συναίσθημα μορφή ψευτοθρησκευτικού πατριωτισμού ήταν καταδικασμένη να καταρρεύσει, όπως και η υψηλή νοητική και καλλιτεχνική λατρεία των Ελλήνων είχε καταρρεύσει μπροστά στις θερμές και βαθιά συναισθηματικά λατρείες των μυστηριακών δογμάτων. Η σπουδαιότερη από αυτά τα καταστρεπτικά δόγματα ήταν η μυστικιστική αίρεση της θρησκείας της Μητέρας του Θεού, που είχε την έδρα της, εκείνες τις μέρες, στην ακριβή τοποθεσία της τωρινής εκκλησίας του Αγίου Πέτρου στην Ρώμη.
98:3.6 Το ανερχόμενο Ρωμαϊκό κράτος κυριάρχησε πολιτικά αλλά με την σειρά του κυριαρχήθηκε από τα αιρετικά δόγματα, τις τελετουργίες, τα μυστήρια, και τις αντιλήψεις για τον θεό από την Αίγυπτο, την Ελλάδα, και την Ανατολική Μεσόγειο. Αυτά τα εισαγόμενα αιρετικά δόγματα συνέχισαν να ακμάζουν σε όλο το Ρωμαϊκό κράτος μέχρι τα χρόνια του Αυγούστου ο οποίος, μόνο και μόνο για πολιτικούς και αστικούς λόγους, έκανε μια ηρωική και σχετικά πετυχημένη προσπάθεια να καταστρέψει τα μυστήρια και να αναζωογονήσει την παλαιότερη πολιτική θρησκεία.
98:3.7 Ένας από τους ιερείς της κρατικής θρησκείας είπε στον Αύγουστο για τις παλαιότερες προσπάθειες των διδασκάλων του Σάλεμ να διαδώσουν την διδασκαλία του ενός Θεού, μια τελική Θεότητα που προέδρευε σε όλες τις υπεράνθρωπες υπάρξεις¨ και αυτή η ιδέα επηρέασε τόσο τον αυτοκράτορα ώστε να κτίσει πολλούς ναούς, τους στόλισε με όμορφες εικόνες, αναδιοργάνωσε το κρατικό ιερατείο, καθιέρωσε πάλι την κρατική θρησκεία, διόρισε τον εαυτό του αρχιερέα, και σαν αυτοκράτορας δεν δίστασε να αυτοανακηρυχθεί υπέρτατος θεός.
98:3.8 Αυτή η νέα θρησκεία της λατρείας του Αυγούστου άνθισε και τηρήθηκε σε όλη την αυτοκρατορία κατά την διάρκεια της ζωής του εκτός από την Παλαιστίνη, την πατρίδα των Εβραίων. Και αυτή η περίοδος με τους ανθρώπινους θεούς συνεχίστηκε μέχρι που το επίσημο Ρωμαϊκό δόγμα περιλάμβανε ένα κατάλογο από πολλές ανθρώπινες θεότητες, που όλες διεκδικούσαν θαυματουργές γεννήσεις και άλλες υπεράνθρωπες ιδιότητες.
98:3.9 Το τελευταίο βάθρο της όλο και πιο μικρής ομάδας του Σάλεμ δημιουργήθηκε από μια ομάδα ένθερμων κηρύκων, των Κυνικών. Που παρότρυναν τους Ρωμαίους να εγκαταλείψουν τα άγρια και παράλογα τελετουργικά και να επιστρέψουν σε μια μορφή λατρείας που να περιλαμβάνει το ευαγγέλιο του Μελχισεδέκ όπως αυτό είχε τροποποιηθεί και μολυνθεί με την επαφή του με την Ελληνική φιλοσοφία. Αλλά το μεγαλύτερο μέρος των ανθρώπων απέρριπτε τους Κυνικούς¨ προτιμούσαν να βυθίζονται στις τελετουργίες των μυστηρίων, που τους προσέφεραν όχι μόνο ελπίδες προσωπικής σωτηρίας αλλά ακόμα ικανοποιούσε την επιθυμία τους για διασκέδαση, ένταση, και ψυχαγωγία.
98:4.1 Η πλειοψηφία του Ελληνο-Ρωμαϊκού κόσμου, αφού έχασαν τις πρωτόγονες οικογενειακές και κρατικές θρησκείες και αφού είτε δεν μπορούσαν ή δεν ήθελαν να κατανοήσουν την σημασία της Ελληνικής φιλοσοφίας, έστρεψαν την προσοχή τους στα εντυπωσιακά και συναισθηματικά μυστικιστικά δόγματα από την Αίγυπτο και την Ανατολική Μεσόγειο. Οι κοινοί άνθρωποι διψούσαν για υποσχέσεις σωτηρίας—θρησκευτική παρηγοριά για το παρόν και διαβεβαιώσεις ελπιδοφόρες για αθανασία μετά θάνατο.
98:4.2 Οι τρεις μυστηριακές λατρείες που έγιναν πιο δημοφιλείς ήταν:
98:4.3 1. Το δόγμα της Φρυγίας για την Κυβέλη και τον γιο της τον Άττη.
98:4.4 2. Το Αιγυπτιακό δόγμα του Όσιρις και της μητέρα του Ίσις.
98:4.5 3. Το Ιρανικό δόγμα της λατρείας του Μίθρα σαν σωτήρας της αμαρτωλής ανθρωπότητας.
98:4.6 Τα μυστήρια της Αιγύπτου και της Φρυγίας δίδασκαν ότι ο θεϊκός υιός (ο Όρισις και ο Άττης αντίστοιχα) βίωσαν τον θάνατο και αναστήθηκαν από την θεία δύναμη, και ακόμα όλοι όσοι είχαν εισαχθεί στα μυστήρια, και που εόρταζε με σεβασμό την επέτειο του θανάτου του θεού και της ανάστασης, θα γινόντουσαν και αυτοί κοινωνοί της θείας του φύσης και της αθανασίας του.
98:4.7 Οι Φρυγικές τελετές ήταν επιβλητικές αλλά εξευτελιστικές¨ οι αιματηρές γιορτές τους δείχνουν πόσο εξευτελιστικά και πρωτόγονα είχαν γίνει αυτά τα μυστήρια της Ανατολικής Μεσογείου. Η πιο ιερή μέρα ήταν η Μαύρη Παρασκευή, η «μέρα του αίματος,» προς τιμήν του αυτό-επιβαλλόμενου θανάτου του Άττη. Μετά από τρεις μέρες εορτασμού για την θυσία και τον θάνατο του Άττη η γιορτή γινόταν πανηγυρική προς τιμήν της ανάστασής του.
98:4.8 Οι τελετές για την λατρεία του Όσιρη και της Ίσιδος ήταν πιο εξευγενισμένες και εντυπωσιακές από εκείνες της Φρυγίας. Αυτή η Αιγυπτιακή τελετουργία ήταν βασισμένη στον θρύλο του θεού του Νείλου, ένα θεό που πέθανε και αναστήθηκε, μια σύλληψη που προερχόταν από την παρατήρηση της ετήσιας παύσης στην ανάπτυξη της βλάστησης που ακολουθείται από την ανοιξιάτικη αναστήλωση όλων των ζωντανών φυτών. Η μανία της τήρησης όλων αυτών των μυστηριακών δοξασιών και οι οργιαστικές τελετές τους, που υποτίθεται ότι οδηγούσαν στον «ενθουσιασμό» της συνειδητοποίησης της θεϊκότητας, ήταν μερικές φορές πολύ αηδιαστικές.
98:5.1 Τα μυστήρια της Φρυγίας και της Αιγύπτου τελικά υποχώρησαν μπροστά στο σπουδαιότερο από τα μυστηριακά δόγματα, την λατρεία του Μίθρα. Το Μιθραϊκό δόγμα προσήλκυσε ένα ευρύ φάσμα ανθρώπων και σταδιακά εκτόπισε και τους δύο προκατόχους του. Ο Μιθραϊσμός διαδόθηκε σε όλη την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία με τον προσηλυτισμό των Ρωμαϊκών λεγεώνων στην Ανατολική Μεσόγειο, εκεί όπου αυτή η θρησκεία είχε μεγάλη δημοτικότητα, και αυτοί μετέφεραν αυτή την πίστη όπου πήγαιναν. Και αυτή η νέα θρησκευτική τελετουργία ήταν μεγάλη βελτίωση μπροστά στις άλλες μυστηριακές θρησκείες.
98:5.2 Η λατρεία του Μίθρα ανάτειλε στο Ιράν και διατηρήθηκε για πολύ στην γενέτειρά του παρά την στρατιωτική αντίθεση των οπαδών του Ζωροάστρη. Αλλά μέχρι την στιγμή που ο Μιθραϊσμός έφτασε στην Ρώμη, είχε βελτιωθεί κατά πολύ χάρη στην ενσωμάτωση πολλών Ζωροαστρικών διδασκαλιών. Κυρίως μέσα από τον Μιθραϊσμό κατόρθωσε η Ζωροαστρική θρησκεία να ασκήσει κάποια επίδραση στον μεταγενέστερα εμφανιζόμενο Χριστιανισμό.
98:5.3 Η Μιθραϊκή δοξασία απεικόνιζε ένα στρατιωτικό θεό που καταγόταν από ένα μεγάλο βράχο, καταπιανόταν με ανδρείες πράξεις και κατορθώματα, και έκανε το νερό να αναβλύζει από ένα βράχο όταν τον χτύπαγε με τα βέλη του. Έγινε μια πλημμύρα από την οποία σώθηκε ένας άνθρωπος σε μια ειδικά κατασκευασμένη βάρκα και υπήρχε και ένας τελευταίος δείπνος που ο Μίθρας γιόρτασε με τον θεό-ήλιο πριν ανέλθει στους ουρανούς. Αυτός ο θεός-ήλιος, ή Σολ Ινβίκτους, ήταν μια εκφυλισμένη παραλλαγή της θεότητας Αχούρα-Μάζντα του Ζωροαστρισμού. Και σε αναγνώριση για την σφαγή του μυθικού ιερού ταύρου, ο Μίθρας έγινε αθάνατος, εξυψώθηκε στο σταθμό τον ενδιάμεσο ανάμεσα στους ανθρώπους και τους θεούς στα ψηλά.
98:5.4 Οι υποστηρικτές αυτής της δοξασίας ασκούσαν την λατρεία τους σε σπηλιές και σε άλλα μυστικά μέρη, ψέλνοντας ύμνους, μουρμουρίζοντας μαγικά ξόρκια, τρώγοντας την σάρκα των ζώων προς θυσία, και πίνοντας το αίμα. Τρεις φορές την ημέρα ασκούσαν την λατρεία τους, και υπήρχαν και ειδικές εβδομαδιαίες τελετές για την μέρα του θεού-ήλιου και η πιο εντυπωσιακή τήρηση του ετήσιου φεστιβάλ του Μίθρα, στις 25 Δεκεμβρίου. Πίστευαν ότι η συμμετοχή σε αυτό το μυστήριο κατοχύρωνε την αιώνιο ζωή, το άμεσο πέρασμα μετά τον θάνατο στον κόρφο του Μίθρα, όπου θα ζούσε μέσα στην ευδαιμονία μέχρι την ημέρα της κρίσης. Την ημέρα της κρίσης τα κλειδιά του Μίθρα για τον ουρανό θα ξεκλείδωναν τις θύρες του Παραδείσου για την υποδοχή των πιστών¨ ενώ όλοι οι αβάπτιστοι νεκροί και ζωντανοί θα εξολοθρευόντουσαν μόλις ο Μίθρας επέστρεφε στην γη. Δίδασκαν ότι, όταν πέθαινε ένας άνθρωπος, πήγαινε να κριθεί ενώπιον του Μίθρα, και ότι στο τέλος του κόσμου ο Μίθρας θα συγκέντρωνε όλους τους πεθαμένους από τους τάφους τους για να αντιμετωπίσουν την τελευταία κρίση. Οι κακοί θα καταστρεφόντουσαν με φωτιά, και οι δίκιαοι θα βασίλευαν μαζί με τον Μίθρα για πάντα.
98:5.5 Στην αρχή ήταν μια θρησκεία μόνο για τους άνδρες, και υπήρχαν επτά διαφορετικά τάγμτατα στα οποία μπορούσαν να μυηθούν οι πιστοί. Αργότερα, οι γυναίκες οι κόρες των πιστών έγιναν δεκτές στους ναούς της Μεγάλης Μητέρας, που υπήρχε παράπλευρα στους Μιθραϊκούς ναούς. Η γυναικεία λατρεία ήταν ένα μίγμα Μιθραϊκών τελετουργιών και των τελετών του Φρυγικού δόγματος της Κυβέλης, της μητέρα του Άττη. Έχει δοξάσει τον Ιησού σαν Χριστό, τον Μεσσία που έστειλε ο Θεός, αλλά έχει κατά πολύ ξεχάσει το προσωπικό ευαγγέλιο του Κυρίου: η πατρότητα του Θεού και η συμπαντική αδερφοσύνη όλων των ανθρώπων. Και αυτή είναι η μεγάλη ιστορία των διδασκαλιών του Μελχισεδέκ στην Ουράντια. Έχουν περάσει σχεδόν τέσσερις χιλιάδες χρόνια από τότε που αυτος ο Υιός της επείγουσας ανάγκης πρόσφερε τον εαυτό του στην Ουράντια, και εκείνο τον καιρό οι διδασκαλίες του «ιερέα του Ελ Ελυών, του Ύψιστου Θεού,» έχουν εισχωρήσει σε όλες τις φυλές και σε όλους τους λαούς. Και ο Μαχιβέντα πέτυχε σε αυτόν τον σκοπό της ασυνήθιστης προσφοράς του¨ όταν ο Μιχαήλ ετοιμάστηκε να εμφανιστεί στην Ουράντια, η ιδέα του Θεού υπήρχε ήδη στις καρδιές των ανδρών και γυναικών, η ιδέα του ίδιου Θεού που καίει ακόμα στην ζωντανή πνευματική εμπειρία των πολλών και διαφόρων παιδιών του Συμπαντικού Πατέρα όταν ζουν τις ενδιαφέρουσες και προσωρινές ζωές τους στους στροβιλιζόμενους πλανήτες του διαστήματος.
98:6.1 Πριν έρθουν οι μυστηριακές δοξασίες και ο Χριστιανισμός, δεν υπήρχε σχεδόν καθόλου προσωπική θρησκεία σαν ανεξάρτητος θεσμός στις πολιτισμένες χώρες της Βόρειας Αφρικής και Ευρώπης¨ ήταν περισσότερο υπόθεση την οικογένειας, του κράτους, και του αυτοκράτορα. Οι Έλληνες ποτέ δεν ανάπτυξαν ένα επικεντρωμένο σύστημα λατρείας¨ η τελετουργία ήταν τοπική¨ δεν είχαν ιερείς, ούτε «ιερό βιβλίο». Σαν τους Ρωμαίους, οι θρησκευτικοί θεσμοί τους στερούνταν ισχυρής δραστήριας ενέργειας για την διατήρηση των υψηλών ηθικών και πνευματικών αξιών. Αν και είναι αληθές ότι η θεσμοθέτηση της θρησκείας συνήθως έβλαπτε την πνευματική της ποιότητα, είναι επίσης γεγονός ότι καμιά θρησκεία δεν έχει πετύχει μέχρι τώρα να επιβιώσει χωρίς την βοήθεια της θεσμοθετικής οργάνωσης σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό.
98:6.2 Οι Δυτικές θρησκείες μαράζωναν μέχρι τις μέρες των Σκεπτικιστών, των Κυνικών, των Επικουρικών, και των Στωικών, αλλά κυρίως μέχρι τις μέρες του μεγάλου αγώνα ανάμεσα στον Μιθραϊσμό και την νέα θρησκεία του Χριστιανισμού του Παύλου.
98:6.3 Κατά τον τρίτο αιώνα μετά Χριστό, οι Μιθραϊκές και Χριστιανικές εκκλησίες ήταν παρόμοιες σε εμφάνιση και σε τελετουργικό χαρακτήρα. Μια πλειοψηφία αυτών των τόπων λατρείας ήταν κάτω από το έδαφος, είχαν και οι δύο αγίες τράπεζες (βωμούς), πίσω από τις οποίες απεικονιζόταν τα μαρτύρια του σωτήρα τους που είχε φέρει την σωτηρία στην αμαρτωλή ανθρωπότητα.
98:6.4 Πάντα ήταν συνήθεια των πιστών του Μίθρα, όταν έμπαιναν στον ναό να βουτάνε τα δάχτυλα τους σε αγιασμένο νερό. Και εφόσον σε κάποιες περιοχές υπήρχαν εκείνοι που κάποτε ανήκαν και στις δύο θρησκείες, εισήγαγαν και αυτή την συνήθεια και στην πλειοψηφία των Χριστιανικών εκκλησιών που βρισκόντουσαν κοντά στην Ρώμη. Και οι δύο αυτές θρησκείες χρησιμοποιούσαν την βάπτιση και συμμετείχαν στο μυστήριο του άρτου και του οίνου. Η μία μεγάλη διαφορά ανάμεσα στον Μιθραϊσμό και τον Χριστιανισμό, εκτός από τους χαρακτήρες του Μίθρα και του Ιησού, ήταν ότι η μια ενθάρρυνε τον μιλιταρισμό ενώ οι άλλοι ήταν υπερ-ειρηνική. Η ανεκτικότητα του Μιθραϊσμού προς τις άλλες θρησκείες (εκτός αργότερα προς τον Χριστιανισμό) οδήγησε στον τελικό του αφανισμό. Αλλά ο αποφασιστικός παράγοντας στον αγώνα ανάμεσα σε αυτές τις δύο θρησκείες ήταν η άδεια εισόδου προς τις γυναίκες στην πλήρη αδερφοσύνη της Χριστιανικής πίστης.
98:6.5 Στο τέλος η κατά το όνομα Χριστιανική πίστη κυριάρχησε στην Δύση, η Ελληνική φιλοσοφία παρείχε τις ιδέες των ηθικών αξιών¨ ο Μιθραϊσμός, το τελετουργικό άσκησης της λατρείας¨ και ο Χριστιανισμός, την τεχνική για την διατήρηση των ηθικών και κοινωνικών αξιών.
98:7.1 Ένας Δημιουργός Υιός δεν ενσαρκώθηκε στην θνητή σάρκα ούτε δώρισε τον εαυτό του στην ανθρωπότητα της Ουράντια για να συμφιλιώσει ένα θυμωμένο Θεό, αλλά για να κερδίσει όλη την ανθρωπότητα προς την συνειδητοποίηση της αγάπης του Πατέρα και προς την συνειδητοποίηση της ιδιότητας του υιού του Πατέρα.[1]
98:7.2 Εξάλλου, ακόμα και ο σπουδαίος συνήγορος της διδασκαλίας της εξιλέωσης συνειδητοποιούσε κάτι από αυτήν την αλήθεια, γιατί δήλωνε ότι «ο Θεός, στον Χριστό, συμφιλιωνόταν με τον κόσμο.» Δεν είναι στην δικαιοδοσία αυτού του εγγράφου να ασχοληθεί με την προέλευση και την διασπορά της Χριστιανικής θρησκείας. Είναι αρκετό να πούμε ότι είναι κτισμένη γύρω από το πρόσωπο του Ιησού από τη Ναζαρέτ, τον ανθρώπινα ενσαρκωμένο Μιχαήλ Υιό του Νέβαδον, τον γνωστό στην Ουράντια σαν Χριστός, ο χρισμένος. Ο Χριστιανισμός διαδόθηκε στην Ανατολική Μεσόγειο και στην Δύση από τους οπαδούς αυτού του Γαλιλαίου, και ο ιεραποστολικός τους ζήλος έφτανε με εκείνο των λαμπρών προκατόχων τους, των Σεθιτών και των Σαλεμιτών, καθώς και των ένθερμων Ασιατών συγχρόνων τους, των Βουδιστών διδασκάλων.
98:7.3 Η Χριστιανική θρησκεία, σαν Ουραντιανό σύστημα πίστης, προήλθε από τον συνδυασμό των ακόλουθων διδασκαλιών, επιρροών, πίστεων, δογμάτων, και προσωπικών ατομικών διαθέσεων:
98:7.4 1. Οι διδασκαλίες του Μελχισεδέκ, που είναι και ο βασικός παράγοντας σε όλες τις θρησκείες της Δύσης και Ανατολής που δημιουργήθηκαν τα τελευταία τέσσερις χιλιάδες χρόνια.
98:7.5 2. Το Εβραϊκό σύστημα ηθικής, ηθών, θεολογίας, και πίστης στην Πρόνοια και στον υπέρτατο Ιεχωβά.
98:7.6 3. Η Ζωροαστρική αντίληψη για την μάχη ανάμεσα στο κοσμικό καλό και το κακό, που είχαν ήδη εντυπωθεί και στον Ιουδαϊσμό και τον Μιθραϊσμό. Μέσα από παρατεταμένη επαφή με τους αγώνες ανάμεσα στον Μιθραϊσμό και τον Χριστιανισμό, οι διδασκαλίες του Ιρανού προφήτη έγιναν ένας ισχυρός παράγοντας για τον καθορισμό της θεολογικής και φιλοσοφικής φόρμας και δομής των δογμάτων, των αξιωμάτων, και της κοσμολογίας των Ελληνικών και Λατινικών εκδοχών των διδασκαλιών του Ιησού.
98:7.7 4. Τα μυστηριακά δόγματα, ειδικά ο Μιθραϊσμός αλλά και η λατρεία της Μεγάλης Μητέρας στο Φρυγικό δόγμα. Ακόμα και οι θρύλοι για την γέννηση του Ιησού στην Ουράντια χρωματίστηκαν με την Ρωμαϊκή εκδοχή της θαυματουργής γέννησης ενός Ιρανού ήρωα- σωτήρα, του Μίθρα, του οποίου την εμφάνιση στην γη το είδαν μόνο μια χούφτα βοσκών που έφεραν δώρα και που είχαν πληροφορηθεί για αυτή το θαυματουργό γεγονός από αγγέλους.
98:7.8 5. Το ιστορικό γεγονός της ανθρώπινης ζωής του Ιησού του Ιωσήφ, την αλήθεια για τον Ιησού από την Ναζαρέτ σαν ένδοξος Χριστός, ο Υιός του Θεού.
98:7.9 6. Η προσωπική άποψη του Παύλου από την Ταρσό. Και θα έπρεπε να καταγραφεί ότι ο Μιθραϊσμό ήταν η κύρια θρησκεία της Ταρσού όταν αυτός βρισκόταν στην εφηβεία. Ο Παύλος δεν είχε φανταστεί ότι τα καλοπροαίρετα γράμματά του προς τους πιστούς του κάποια μέρα θα θεωρούνταν «ο λόγος του Θεού.» Τέτοιοι καλοπροαίρετοι διδάσκαλοι δεν πρέπει να θεωρούνται υπεύθυνοι για την χρήση που έγινε στα γραπτά τους από τους μεταγενέστερους απογόνους τους.
98:7.10 7. Η φιλοσοφική σκέψη των Ελληνικών λαών, από την Αλεξάνδρεια και την Αντιόχεια και μέσα από την Ελλάδα προς τις Συρακούσες και την Ρώμη. Η φιλοσοφία των Ελλήνων ήταν περισσότερο εναρμονισμένη με την εκδοχή του Παύλου για τον Χριστιανισμό από ότι οποιοδήποτε άλλο θρησκευτικό σύστημα και ε΄γινε ένας σημαντικός παράγοντας στην επιτυχία του Χριστιανισμού στον Δυτικό κόσμο. Η Ελληνική φιλοσοφία, μαζί με την θεολογία του Παύλου, ακόμα διαμορφώνει την βάση της Ευρωπαϊκής ηθικής.
98:7.11 Όπως οι αρχικές διδασκαλίες του Ιησού διείσδυσαν στην Δύση, Δυτικοποιήθηκαν, και καθώς Δυτικοποιήθηκαν, άρχισαν να χάνουν την ενδεχόμενη παγκόσμια επίδρασή τους σε όλες τις φυλές και τα είδη ανθρώπων. Ο Χριστιανισμός, σήμερα, έχει γίνει μια θρησκεία καλά προσαρμοσμένη στους κοινωνικούς, οικονομικούς, και πολιτικούς κανόνες της λευκής φυλής. Έπαψε από καιρό να είναι η θρησκεία του Ιησού, παρόλο που με θάρρος απεικονίζει μια όμορφη θρησκεία για τον Ιησού σε άτομα πραγματικά θέλουν να ακολουθήσουν τον δρόμο της διδασκαλίας του.
98:7.13 [Παραδόθηκε από ένα Μελχισεδέκ του Νέβαδον.]
| Εγγραφο 97. Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΗΣ ΑΝΤΙΛΗΨΗΣ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΕΟ |
Δείκτης
Πολλαπλή έκδοση |
Εγγραφο 99. ΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ |