Księga Liczb (z greckiego Ἀριθμοί, Arithmoi; hebrajski: בְּמִדְבַּר, Bəmīḏbar, „Na pustyni [z]”) jest czwartą księgą Biblii Hebrajskiej i czwartą z pięciu ksiąg żydowskiej Tory. Książka ma długą i złożoną historię; jego ostateczna forma jest prawdopodobnie spowodowana kapłańską redakcją (tj. redakcją) źródła jahwistycznego dokonaną we wczesnym okresie perskim (V wiek p.n.e.). Nazwa księgi pochodzi od dwóch spisów Izraelitów.
Liczby zaczynają się na górze Synaj, gdzie Izraelici otrzymali swoje prawa i przymierze od Boga, a Bóg zamieszkał wśród nich w sanktuarium. Ich zadaniem jest przejęcie Ziemi Obiecanej. Liczenie ludzi i przygotowania do wznowienia marszu. Izraelici rozpoczynają podróż, ale „narzekają” na trudności po drodze oraz na autorytet Mojżesza i Aarona. Za te czyny Bóg niszczy na różne sposoby około 15 000 z nich. Docierają do granic Kanaanu i wysyłają szpiegów do kraju. Po usłyszeniu przerażającego raportu szpiegów dotyczącego warunków w Kanaanie, Izraelici odmawiają objęcia go w posiadanie. Bóg skazuje ich na śmierć na pustyni, aż nowe pokolenie będzie w stanie dorosnąć i wykonać zadanie.
Liczby są kulminacją historii wyjścia Izraelitów z ucisku w Egipcie i ich podróży, by objąć w posiadanie ziemię, którą Bóg obiecał ich ojcom. Jako taki prowadzi do konkluzji tematów wprowadzonych w Księdze Rodzaju i odegranych w Księdze Wyjścia i Kapłańskiej: Bóg obiecał Izraelitom, że staną się wielkim (tj. licznym) narodem, że będą mieli szczególny związek z Jahwe, ich bogiem, i aby zawładnęli ziemią Kanaan. Liczby pokazują również znaczenie świętości, wierności i zaufania: pomimo obecności Boga i Jego kapłanów Izraelowi brakuje wiary, a posiadanie ziemi pozostawione jest nowemu pokoleniu.