İbranilere Mektup (Eski Yunanca: Πρὸς Ἑβραίους, romanlaştırılmış: Pros Hebraious, lit. ‘İbranilere’) Yeni Ahit’in kitaplarından biridir.
Metin, yazarının adından söz etmez, ancak geleneksel olarak Havari Pavlus’a atfedilir. Eski Yunanca elyazmalarının çoğu, Eski Süryanice Peshitto ve Eski Latince elyazmalarından bazıları, Pavlus’un mektupları arasında İbraniler’e bir mektup içerir. Bununla birlikte, Roma Kilisesi’ndeki Pauline yazarlığı konusunda şüphe Eusebius tarafından bildirilmektedir. Modern İncil bursu, yazarının bilinmediğini, Pavlus’un stilinin kasıtlı bir taklidiyle yazıldığını, bazıları ise Priscilla ve Aquila tarafından yazıldığını iddia ediyor.
Yunanca bilginler, onun yazılarının Yeni Ahit’in diğer kitaplarından daha parlak ve anlamlı olduğunu düşünürler ve “İbranilerin çok dikkatli bir şekilde oluşturulmuş ve incelenmiş Yunancası, Pavlus’un kendiliğinden, değişken bağlamsal Yunancası değildir”. Kitap bir başyapıt olma ününü kazandı. Ayrıca karmaşık bir Yeni Ahit kitabı olarak tanımlanmıştır. Bazı bilginler, onun Kudüs’te yaşayan Yahudi Hıristiyanlar için yazıldığına inanıyor. Temel amacı, Hıristiyanları zulüm karşısında sebat etmeye teşvik etmekti. O zamanlar, bazı inananlar, şimdi bu lütuf sistemini (İsa’nın çarmıhta kurban edilmesiyle kurtarılan) takip ederek, Mesih’i kurtarıcıları olarak kabul ettikleri için zulüm görmekten kurtulmak için Yahudiliğe (Yahudi hukuk sistemi) geri dönmeyi düşünüyorlardı.
Geleneksel bilime göre, Pavlus’un izinden giden İbranilere Mektup’un yazarı, kurucu ataların soyundan gelenlerin inanç ve geleneklerinin temel taşı olan Yahudi Yasası’nın meşru bir rol oynadığını savundu. geçmişte kaldı, ancak yerini Uluslar için Yeni Bir Antlaşma aldı (çapraz başvuru Romalılar 7:1–6; Galatyalılar 3:23–25; İbraniler 8, 10). Bununla birlikte, giderek artan sayıda bilim adamı, Yahudi olmayan, Hıristiyan ve Hıristiyanlık terimlerinin metinde bulunmadığına ve İbranilerin Yahudi bir okuyucu kitlesi için yazıldığını ve en iyi İsa’nın Yahudi takipçileri ile ana akım Yahudilik arasındaki bir tartışma olarak görüldüğüne dikkat çekiyor. İbraniler, ton ve ayrıntı olarak Pavlus’un ötesine geçer ve ilişkinin daha karmaşık, nüanslı ve açıkça düşmanca bir tanımını yapmaya çalışır. Mektup, İsa’nın “Tanrı’nın görkeminin nuru, varlığının açık sureti ve O’nun güçlü sözüyle her şeyi destekleyen” (İbraniler 1:1–3) olarak yüceltilmesiyle başlar. Mektup, İsa’yı “öncü” veya “öncü”, “Oğul” ve “Tanrı’nın Oğlu”, “rahip” ve “baş rahip” unvanlarıyla sunar. Mektup, İsa’yı hem eşsiz bir ikili Kristoloji olan hem yüce Oğul hem de Baş Rahip olarak atar.