© 2018 Ίδρυμα Ουράντια
188:0.1 Τη μια και μισή μέρα που έμεινε το θνητό σώμα του Ιησού στο μνήμα του Ιωσήφ, η περίοδος μεταξύ του θανάτου του στο σταυρό και της ανάστασής του, είναι ένα κεφάλαιο της γήινης σταδιοδρομίας τού Μιχαήλ που λίγο είναι γνωστό σε μας. Μπορούμε να διηγηθούμε τον ενταφιασμό του Γιου του Ανθρώπου και να βάλουμε στην αναφορά αυτή τα γεγονότα που συνδέθηκαν με την ανάστασή του, αλλά δεν μπορούμε να παράσχουμε πολλές αυθεντικές πληροφορίες για το τι πραγματικά συνέβη στο διάστημα των τριάντα έξι ωρών, από τις τρεις το απόγευμα της Παρασκευής μέχρι τις τρεις το πρωί της Κυριακής. Αυτή η περίοδος της σταδιοδρομίας του Κυρίου άρχισε λίγο πριν τον κατεβάσουν από το σταυρό οι Ρωμαίοι στρατιώτες. Κρεμόταν στο σταυρό μια ώρα περίπου μετά το θάνατό του. Θα τον είχαν κατεβάσει συντομότερα αλλά καθυστέρησαν με το να αποτελειώσουν τους δυο ληστές.
188:0.2 Οι αρχηγοί των Ιουδαίων είχαν σχεδιάσει να πετάξουν το σώμα του Ιησού στους ανοιχτούς λάκκους-τάφους της Γέεννας, στα νότια της πόλης. Ήταν συνήθεια να ξεκάνουν με αυτό τον τρόπο τα θύματα της σταύρωσης. Αν είχε ακολουθηθεί αυτό το σχέδιο, το σώμα του Κυρίου θα είχε εκτεθεί στα άγρια θηρία.
188:0.3 Εν τω μεταξύ, ο Ιωσήφ από την Αριμαθαία, συνοδευόμενος από το Νικόδημο, είχε πάει στον Πιλάτο και ζήτησε να παραδοθεί το σώμα του Ιησού σ’ αυτούς για τον αρμόζοντα ενταφιασμό[1]. Δεν ήταν ασυνήθιστο οι φίλοι των σταυρωμένων ατόμων να δωροδοκούν τις Ρωμαϊκές αρχές για να έχουν το προνόμιο να πάρουν στην κατοχή τους τέτοια σώματα. Ο Ιωσήφ παρουσιάστηκε στον Πιλάτο με ένα σεβαστό χρηματικό ποσό, σε περίπτωση που θα χρειαζόταν να πληρώσει για την άδεια να μεταφέρει το σώμα του Ιησού σ’ ένα ιδιωτικό μνήμα. Αλλά ο Πιλάτος δεν πήρε χρήματα γι αυτό. Όταν άκουσε το αίτημα, υπέγραψε γρήγορα τη διαταγή που εξουσιοδοτούσε τον Ιωσήφ να πάει στο Γολγοθά και να πάρει αμέσως στην κατοχή του το σώμα του Κυρίου. Εν τω μεταξύ, η αμμοθύελλα είχε κοπάσει σημαντικά και μια ομάδα Ιουδαίων που εκπροσωπούσαν το Σανχεντρίν πήγαν στο Γολγοθά με σκοπό να βεβαιωθούν ότι το σώμα του Ιησού είχε ακολουθήσει εκείνα των ληστών, στον ανοιχτό δημόσιο τάφο.
¶ 1. Ο ΕΝΤΑΦΙΑΣΜΟΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ
188:1.1 Όταν ο Ιωσήφ και ο Νικόδημος έφτασαν στο Γολγοθά, βρήκαν τους στρατιώτες να κατεβάζουν τον Ιησού από το σταυρό και τους εκπροσώπους του Σανχετρίν να στέκονται παραδίπλα για να διαπιστώσουν ότι κανένας από τους οπαδούς του Ιησού δεν εμπόδισε να μεταφερθεί το σώμα του στο λάκκο για τους εγκληματίες. Όταν ο Ιωσήφ έδειξε τη διαταγή του Πιλάτου για το σώμα του Ιησού στον εκατόνταρχο, οι Ιουδαίοι έκαναν φασαρία και διαμαρτυρήθηκαν για την κυριότητά του. Στο παραλήρημά τους προσπάθησαν να αποκτήσουν βίαια το σώμα, και όταν το έκαναν αυτό, ο εκατόνταρχος διέταξε τέσσερις στρατιώτες από δίπλα του, και αυτοί με τραβηγμένα τα ξίφη στάθηκαν πάνω από το σώμα του Κυρίου καθώς κειτόταν πάνω στο έδαφος. Ο εκατόνταρχος διέταξε τους άλλους στρατιώτες να αφήσουν τους δυο ληστές ενώ ωθούσαν πίσω τον οργισμένο όχλο των έξαλλων Ιουδαίων. Όταν αποκαταστάθηκε η τάξη, ο εκατόνταρχος διάβασε την έγγραφη άδεια του Πιλάτου στους Ιουδαίους και, παραμερίζοντας, είπε στον Ιωσήφ: «Το σώμα αυτό είναι δικό σου για να κάνεις ό,τι αρμόζει. Εγώ και οι άνδρες μου θα σταθώ στο πλευρό σου για να εξακριβώσω ότι κανένας δεν θα παρέμβει».
188:1.2 Ένας σταυρωμένος δεν μπορούσε να ενταφιαστεί στο Ιουδαϊκό νεκροταφείο. Υπήρχε αυστηρός νόμος εναντίον μιας τέτοιας διαδικασίας[2]. Ο Ιωσήφ και ο Νικόδημος γνώριζαν το νόμο, και πηγαίνοντας στο Γολγοθά, αποφάσισαν να ενταφιάσουν τον Ιησού στο νέο οικογενειακό τάφο του Ιωσήφ, που ήταν λαξευμένος μέσα σε συμπαγή βράχο, ευρισκόμενος σε μικρή απόσταση βόρεια του Γολγοθά και απέναντι από το δρόμο που οδηγούσε στη Σαμάρεια. Κανένας ποτέ δεν είχε θαφτεί στο μνήμα αυτό, και σκέφτηκαν πως ήταν κατάλληλο για να αναπαυθεί ο Κύριος εκεί. Ο Ιωσήφ πίστευε αληθινά ότι ο Ιησούς θα ανασταινόταν, αλλά ο Νικόδημος αμφέβαλλε πολύ. Τα πρώην αυτά μέλη του Σανχεντρίν είχαν κρατήσει την πίστη τους στον Ιησού λίγο-πολύ κρυφή, αν και οι συνάδελφοί τους στο Σανχεντρίν τους υποπτεύονταν από καιρό, πολύ πριν αποχωρήσουν από το συμβούλιο. Από δω και μπρος ήταν οι πιο ειλικρινείς μαθητές του Ιησού σε όλη την Ιερουσαλήμ.
188:1.3 Κατά τις τεσσερισήμισι η νεκρική πομπή του Ιησού του Ναζωραίου ξεκίνησε από το Γολγοθά για το μνήμα του Ιωσήφ δια μέσου της οδού. Το σώμα είχε τυλιχτεί με λινό σεντόνι, καθώς το μετέφεραν οι τέσσερις άνδρες, συνοδευόμενοι από τις πιστές γυναίκες θεατές από τη Γαλιλαία. Οι θνητοί που κράταγαν το υλικό σώμα του Ιησού στο μνήμα ήταν: ο Ιωσήφ, ο Νικόδημος, ο Ιωάννης και ο Ρωμαίος εκατόνταρχος[3].
188:1.4 Μετέφεραν το σώμα στο μνήμα, μια αίθουσα τριών τετραγωνικών μέτρων περίπου, την οποία βιαστικά είχαν προετοιμάσει για την ταφή. Οι Ιουδαίοι δεν έθαβαν αληθινά τους νεκρούς τους. Στην πραγματικότητα τους βαλσάμωναν[4]. Ο Ιωσήφ και ο Νικόδημος είχαν φέρει μαζί τους μεγάλες ποσότητες μύρου και αλόης, και τώρα τύλιγαν το σώμα με ταινίες διαποτισμένες με αυτά τα διαλύματα. Όταν ολοκληρώθηκε το βαλσάμωμα, έδεσαν ένα μαντήλι γύρω από το πρόσωπο, τύλιξαν το σώμα σ’ ένα λινό σεντόνι και με σεβασμό το τοποθέτησαν σε μια εσοχή του βράχου.
188:1.5 Αφού τοποθέτησαν το σώμα στο μνήμα, ο εκατόνταρχος έγνεψε στους στρατιώτες του να βοηθήσουν στο κύλισμα της πέτρας για την πόρτα, μπροστά από την είσοδο του μνήματος. Οι στρατιώτες μετά αναχώρησαν για τη Γέεννα με τα σώματα των κλεφτών ενώ οι άλλοι επέστρεψαν στην Ιερουσαλήμ, λυπημένοι, για να παρακολουθήσουν τον εορτασμό του Πάσχα σύμφωνα με τους νόμους του Μωυσή.
188:1.6 Ο ενταφιασμός του Ιησού έγινε με αρκετή σπουδή και βιασύνη επειδή ήταν η προπαρασκευαστική μέρα και το Σάββατο ερχόταν γοργά. Οι άνδρες γύρισαν βιαστικά στην πόλη, αλλά οι γυναίκες καθυστέρησαν μένοντας κοντά στο μνήμα μέχρι που σκοτείνιασε για τα καλά.
188:1.7 Ενώ συνέβαιναν όλα αυτά, οι γυναίκες κρύφτηκαν εκεί κοντά και έτσι τα είδαν όλα και πρόσεξαν που είχε ενταφιαστεί ο Κύριος. Είχαν κρυφτεί έτσι επειδή δεν επιτρεπόταν στις γυναίκες να συναναστρέφονται με άνδρες τέτοια ώρα. Οι γυναίκες πίστευαν ότι ο Ιησούς δεν είχε προετοιμαστεί κατάλληλα για την ταφή, και συμφώνησαν μεταξύ τους να γυρίσουν στο σπίτι του Ιωσήφ, να αναπαυθούν το Σάββατο, να ετοιμάσουν αρώματα και αλοιφές και να επιστρέψουν την Κυριακή το πρωί για να περιποιηθούν όπως άρμοζε το σώμα του Κυρίου για την ανάπαυση του θανάτου. Οι γυναίκες που παρέμεινα κοντά στο μνήμα την Παρασκευή το απόγευμα ήταν: η Μαρία η Μαγδαληνή, η Μαρία η γυναίκα του Κλωπά, η Μάρθα μια άλλη αδελφή της μητέρας του Ιησού και η Ρεβέκκα από τη Σεφφώρα[5].
188:1.8 Εκτός από το Δαυίδ Ζεβεδαίο και τον Ιωσήφ από την Αριμαθαία, πολλοί λίγοι από τους μαθητές του Ιησού πίστευαν πραγματικά ή καταλάβαιναν ότι επρόκειτο να σηκωθεί από το μνήμα την τρίτη ημέρα.
¶ 2. ΦΡΟΥΡΩΝΤΑΣ ΤΟ ΜΝΗΜΑ
188:2.1 Αν οι οπαδοί του Ιησού είχαν ξεχάσει την υπόσχεσή του ότι θα σηκωνόταν από τον τάφο την τρίτη ημέρα, οι εχθροί του δεν το είχαν. Οι αρχιερείς, οι Φαρισαίοι και οι Σαδδουκαίοι θυμήθηκαν ότι είχαν λάβει αναφορές των λεγομένων του ότι θα ανασταινόταν.
188:2.2 Την Παρασκευή το βράδυ, μετά το δείπνο του Πάσχα, κατά τα μεσάνυχτα μια ομάδα Ιουδαίων αρχηγών συγκεντρώθηκε στο σπίτι του Καϊάφα, όπου συζητούσαν τους φόβους τους σχετικά με τους ισχυρισμούς του Κυρίου ότι θα ανασταινόταν την τρίτη ημέρα[6]. Η σύσκεψη τελείωσε με το διορισμό μιας επιτροπής από μέλη του Σανχεντρίν η οποία θα επισκεπτόταν τον Πιλάτο νωρίς την άλλη μέρα, μεταφέροντας το επίσημο αίτημα του Σανχεντρίν να τοποθετηθεί Ρωμαϊκή φρουρά μπροστά από το μνήμα του Ιησού για να εμποδίσει τους φίλους του να επιχειρήσουν κάτι με αυτό. Ο εκπρόσωπος της επιτροπής είπε στον Πιλάτο: «Κύριε, θυμόμαστε ότι αυτός ο απατεώνας, ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ, είπε, ενόσω ήταν ακόμα ζωντανός, ‘Μετά τρεις μέρες θα αναστηθώ’. Ήρθαμε λοιπόν εδώ για να ζητήσουμε να εκδώσεις τέτοιες διαταγές που θα εξασφαλίσουν τον τάφο από τους οπαδούς του, τουλάχιστον μέχρι την τρίτη ημέρα. Φοβούμαστε πολύ μήπως οι μαθητές του έρθουν και το κλέψουν τη νύχτα και μετά ανακοινώσουν στο λαό ότι αναστήθηκε. Αν επιτρέψουμε να συμβεί αυτό, αυτό το σφάλμα θα είναι πολύ χειρότερο από το να του επιτρέπαμε να ζήσει».
188:2.3 Όταν ο Πιλάτος άκουσε το αίτημα των Σανχεντρίν, είπε: «Θα σας δώσω μια φρουρά από δέκα στρατιώτες. Πηγαίνετε και ασφαλίστε το μνήμα»[7]. Αυτοί επέστρεψαν στο ναό, εξασφάλισαν δέκα από τους δικούς τους φρουρούς και μετά βάδισαν μέχρι το μνήμα του Ιωσήφ με αυτούς τους δέκα Ιουδαίους φρουρούς και τους δέκα Ρωμαίους στρατιώτες, και μάλιστα το πρωί του Σαββάτου, για να τους βάλουν φύλακες στο μνήμα. Οι άνδρες αυτοί κύλησαν και άλλη μια πέτρα μπροστά στο μνήμα και έβαλαν τη σφραγίδα του Πιλάτου πάνω και γύρω από αυτές τις πέτρες, μήπως και μετακινηθούν χωρίς να το γνωρίζουν. Και αυτοί οι είκοσι άνδρες παρέμειναν φυλάττοντας μέχρι την ώρα της ανάστασης, ενώ οι Ιουδαίοι τους έφεραν φαγητό και ποτό.
¶ 3. ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ
188:3.1 Όλη τη μέρα του Σαββάτου οι μαθητές και οι απόστολοι παρέμειναν κρυμμένοι, ενώ όλη η Ιερουσαλήμ συζήταγε το θάνατο του Ιησού πάνω στο σταυρό. Υπήρχαν σχεδόν ενάμισι εκατομμύριο Ιουδαίοι παρόντες στην Ιερουσαλήμ εκείνο τον καιρό, προερχόμενοι από όλα τα μέρη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και από τη Μεσοποταμία. Ήταν η αρχή της εβδομάδας του Πάσχα, και όλοι αυτοί οι προσκυνητές που ήταν στην πόλη θα μάθαιναν για την ανάσταση του Ιησού και θα μετέφεραν την πληροφορία πίσω στις πατρίδες τους.
188:3.2 Αργά το Σαββατόβραδο, ο Ιωάννης Μάρκος προσκάλεσε τους ένδεκα αποστόλους να έρθουν κρυφά στο σπίτι του πατέρα του, όπου, ακριβώς πριν τα μεσάνυχτα, μαζεύτηκαν όλοι στο υπερώο εκεί που είχαν γευτεί το Μυστικό Δείπνο με τον Κύριό τους δυο νύχτες πρωτύτερα.
188:3.3 Η Μαρία η μητέρα του Ιησού, με τη Ρουθ και τον Ιούδα, γύρισαν στη Βηθανία για να συναντήσουν την οικογένειά τους το βράδυ του Σαββάτου πριν τη δύση του ήλιου. Ο Δαυίδ Ζεβεδαίος παρέμεινε στο σπίτι του Νικόδημου, όπου είχε κανονίσει να συγκεντρωθούν οι αγγελιαφόροι του νωρίς το πρωί της Κυριακής. Οι γυναίκες από τη Γαλιλαία, που ετοίμασαν αρώματα για να αλείψουν με αυτά περισσότερο το σώμα του Ιησού, έμειναν στο σπίτι του Ιωσήφ από την Αριμαθαία.
188:3.4 Δεν είμαστε σε θέση να εξηγήσουμε τι ακριβώς συνέβη στον Ιησού το Ναζωραίο κατά την περίοδο της μιας και μισής μέρας που υποτίθεται ότι αναπαυόταν στο καινούργιο μνήμα του Ιωσήφ. Προφανώς πέθανε με τον ίδιο φυσικό θάνατο όπως οι άλλοι θνητοί στις ίδιες περιστάσεις. Τον ακούσαμε να λέγει, «Πατέρα, στα χέρια σου παραδίδω το πνεύμα μου»[8]. Δεν καταλαβαίνουμε πλήρως τη σημασία μιας τέτοιας δήλωσης, καθόσον ο Ρυθμιστής Σκέψης του είχε προσωποποιηθεί από καιρό και έτσι η ύπαρξή του διατηρείτο χώρια από τη θνητή προσωπικότητα του Ιησού. Ο Προσωπικός Ρυθμιστής του Κυρίου δεν μπορούσε κατ’ ουδένα τρόπο να επηρεαστεί από το φυσικό θάνατό του στο σταυρό. Εκείνο που ο Ιησούς έβαλε στα χέρια του Πατέρα για την ώρα πρέπει να ήταν το ισοδύναμο πνεύμα του πρώτου έργου του Ρυθμιστή για την πνευματοποίηση του θνητού μυαλού ώστε αυτό να εξασφαλίσει τη μεταβίβαση της ανθρώπινης εμπειρίας στους πλανητικούς κόσμους. Πρέπει να υπήρχε κάποια πνευματική αντίληψη στην εμπειρία του Ιησού η οποία ήταν ανάλογη με τη φύση του πνεύματος, ή της ψυχής των θνητών των άλλων σφαιρών που μεγαλώνουν με πίστη. Αυτή όμως είναι απλά η γνώμη μας – δεν γνωρίζουμε πραγματικά τι παρέδωσε ο Ιησούς στον Πατέρα του.
188:3.5 Γνωρίζουμε ότι φυσική μορφή του Κυρίου κείτονταν εκεί στο μνήμα του Ιωσήφ μέχρι τις τρεις περίπου το πρωί της Κυριακής, αλλά είμαστε τελείως αβέβαιοι σχετικά με την κατάσταση της προσωπικότητας του Ιησού στη διάρκεια εκείνης της περιόδου των τριάντα έξη ωρών. Τολμήσαμε κάποιες φορές να εξηγήσουμε αυτά τα πράγματα μεταξύ μας κάπως όπως στη συνέχεια:
188:3.6 1. Η Δημιουργική συνειδητότητα του Μιχαήλ πρέπει να ήταν ευρέως και πλήρως ανεξάρτητη από το συνδεδεμένο θνητό μυαλό της σωματικής ενσάρκωσης.
188:3.7 2. Ο τέως Ρυθμιστής Σκέψης του Ιησού γνωρίζουμε ότι ήταν παρών στη γη στη διάρκεια αυτής της περιόδου και έλεγχε προσωπικά τα ουράνια πνεύματα.
188:3.8 3. Η αποκτηθείσα πνευματική ταυτότητα του ανθρώπου από τη Ναζαρέτ που χτίστηκε κατά τη διάρκεια της γήινης ζωής του, πρώτα από τις άμεσες προσπάθειες του Ρυθμιστή Σκέψης του και αργότερα από τη δική του τέλεια ρύθμιση μέσα από τις σωματικές ανάγκες και τις πνευματικές απαιτήσεις της ιδεώδους θνητής ύπαρξης, όπως αυτή έγινε εφικτή από την ακατάπαυστη επιλογή του θελήματος του Πατέρα, πρέπει να παραδόθηκε στη φύλαξη του Πατέρα του Παραδείσου. Είτε ναι είτε όχι αυτή η πνευματική αντίληψη επέστρεψε για να γίνει τμήμα της αναστημένης προσωπικότητας, δεν γνωρίζουμε, αλλά πιστεύουμε ότι έγινε. Υπάρχουν κι εκείνοι στο σύμπαν που πιστεύουν ότι αυτή η πνευματική ταυτότητα του Ιησού αναπαύεται τώρα στην «αγκαλιά του Πατέρα», για να αποδεσμευτεί στη συνέχεια και να κυβερνήσει την Ομάδα του Νέβαδον στο Τέλος των Εποχών, στο πεπρωμένο που δεν έχει αποκαλυφθεί ακόμα σε συνδυασμό με τα σύμπαντα που δεν έχουν δημιουργηθεί ακόμα στα μη οργανωμένα βασίλεια του μεσοαστρικού διαστήματος.
188:3.9 4. Πιστεύουμε ότι η ανθρώπινη ή θνητή συνειδητότητα του Ιησού κοιμήθηκε στις τριάντα έξι αυτές ώρες. Έχουμε λόγους να πιστεύουμε ότι ο άνθρωπος-Ιησούς δεν γνώριζε τίποτε από αυτά που συνέβαιναν στο σύμπαν όλη αυτή την περίοδο. Για τη θνητή συνειδητότητα δεν υπήρξε κενό χρόνου, η ανάσταση ακολούθησε τον ύπνο του θανάτου σαν να έγινε στιγμιαία.
188:3.10 Και αυτά είναι όλα όσα μπορούμε να αναφέρουμε σχετικά με την κατάσταση του Ιησού κατά την περίοδο στο μνήμα. Υπάρχει ένας αριθμός από συσχετιζόμενα γεγονότα τα οποία μπορούμε να υπαινιχθούμε, αν και δεν είμαστε τόσο αρμόδιοι ώστε να αναλάβουμε αυτή την ερμηνεία.
188:3.11 Στην ευρύτατη αυλή των αιθουσών της ανάστασης του πρώτου πλανητικού κόσμου της Σατάνιας, μπορεί να παρατηρήσει κανείς τώρα μια υπέροχη υλικο-μοροντιανή κατασκευή γνωστή σαν το «Μνημείο του Μιχαήλ», που φέρει τη σφραγίδα του Γαβριήλ. Αυτό το μνημείο κατασκευάστηκε λίγο μετά την αναχώρηση του Μιχαήλ από τον κόσμο αυτό, και φέρει αυτή την επιγραφή: «Εις ανάμνησιν της θνητής μετάβασης του Ιησού του Ναζωραίου στην Ουράντια».
188:3.12 Υπάρχουν σωζόμενες αναφορές που δείχνουν ότι κατά τη διάρκεια της περιόδου αυτής το ανώτατο συμβούλιο του Σάλβινγκτον, που αριθμούσε εκατό μέλη, συγκάλεσε μια σύσκεψη διοικητικών στελεχών στην Ουράντια υπό την προεδρία του Γαβριήλ. Υπάρχουν επίσης αναφορές που δείχνουν ότι οι Αρχαίοι των Ημερών της Ουβέρσα επικοινώνησαν με τον Γαβριήλ σχετικά με την κατάσταση του σύμπαντος του Νέβαδον αυτή την εποχή.
188:3.13 Γνωρίζουμε ότι τουλάχιστον ένα μήνυμα πέρασε μεταξύ του Μιχαήλ και του Εμμανουήλ στο Σάλβινγκτον ενόσω το σώμα του Κυρίου βρισκόταν στο μνήμα.
188:3.14 Υπάρχει μια καλή αιτία για να πιστεύουμε ότι κάποια οντότητα κάθισε στη θέση του Καλιγάστια στο συμβούλιο των Πλανητικών Πριγκίπων στην Τζερουζέμ, το οποίο συνεστήθη σε σώμα ενόσω το σώμα του Ιησού αναπαυόταν στο μνήμα.
188:3.15 Οι αναφορές της Εντέντια δεικνύουν ότι ο Αστερώδης Πατέρας του Νορλατιαντέκ ήταν στην Ουράντια και ότι πήρε εντολές από τον Μιχαήλ κατά την περίοδο στο μνήμα.
188:3.16 Και υπάρχουν πολλές άλλες αποδείξεις που υποδηλώνουν ότι δεν κοιμόταν και δεν ήταν χωρίς συνείδηση όλη η προσωπικότητα του Ιησού το διάστημα αυτό του φαινομενικού σωματικού θανάτου.
¶ 4. Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΣΤΟ ΣΤΑΥΡΟ
188:4.1 Αν και ο Ιησούς δεν πέθανε στο σταυρό για να εξιλεώσει τη φυλετική αμαρτία του θνητού ανθρώπου, ούτε για να εξασφαλίσει κάποιο τρόπο εφικτής πρόσβασης προς ένα θιγμένο και αμετάπειστο από άλλη αιτία Θεό, αν και ο Γιος του Ανθρώπου δεν προσέφερε τον εαυτό του θυσία για να κατευνάσει την οργή του Θεού και να ανοίξει ένα δρόμο στον αμαρτωλό άνθρωπο ώστε να λάβει τη σωτηρία, παρόλο που αυτές οι ιδέες για εξιλέωση και κατευνασμό είναι σφαλερές, παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν νοήματα που συνδέονται με το θάνατο του Ιησού στο σταυρό που δεν πρέπει να αγνοηθούν. Είναι γεγονός ότι η Ουράντια έγινε γνωστή ανάμεσα στους άλλους γειτνιάζοντες κατοικημένους πλανήτες σαν «Ο Κόσμος του Σταυρού».
188:4.2 Ο Ιησούς ήθελε να ζήσει μια πλήρη θνητή ζωή στην Ουράντια. Ο θάνατος είναι, κανονικά, μέρος της ζωής. Ο θάνατος είναι η τελευταία πράξη του θνητού δράματος. Στις καλοπροαίρετες προσπάθειές σας να αποφύγετε λάθη δεισιδαιμονίας από τη λανθασμένη ερμηνεία της σημασίας του σταυρικού θανάτου, θα πρέπει να προσέξετε να μη διαπράξετε το μεγάλο λάθος και αποτύχετε να διακρίνετε το αληθινό νόημα και την αυθεντική σημασία του θανάτου του Κυρίου.
188:4.3 Ο θνητός άνθρωπος δεν υπήρξε ποτέ ιδιοκτησία των αρχι-απατεώνων. Ο Ιησούς δεν πέθανε για να απολυτρώσει τον άνθρωπο από την αρπάγη των αποστατών αρχηγών και πεπτωκότων πριγκίπων των ουρανίων σφαιρών. Ο ουράνιος Πατέρας ποτέ δεν ενστερνίστηκε μια τόσο χοντρή αδικία όπως να καταραστεί μια θνητή ψυχή ένεκα της αμαρτίας των προγόνων της. Ούτε ο σταυρικός θάνατος του Κυρίου ήταν μια θυσία που συνίστατο στην προσπάθεια να ξεπληρώσει στο Θεό ένα χρέος που έτυχε να του οφείλει το γένος των ανθρώπων.
188:4.4 Πριν ζήσει ο Ιησούς στη γη, μπορούσατε να είστε δικαιολογημένοι από την πίστη σας σε ένα τέτοιο Θεό, αλλά όχι αφότου ο Κύριος έζησε και πέθανε ανάμεσα στους συνανθρώπους σας. Ο Μωυσής δίδαξε την εξουσία και τη δικαιοσύνη ενός Δημιουργού Θεού, αλλά ο Ιησούς περιέγραψε την αγάπη και την ευσπλαχνία ενός ουράνιου Πατέρα.
188:4.5 Η ζωώδης φύση – η ροπή προς την αμαρτία – μπορεί να είναι κληρονομική, αλλά η αμαρτία δεν μεταβιβάζεται από τον πατέρα στο παιδί. Αμαρτία είναι η πράξη της συνειδητής και σκόπιμης εξέγερσης, κατά του θελήματος του Πατέρα και των νόμων του Γιου, από ένα δημιούργημα με ξεχωριστό θέλημα.
188:4.6 Ο Ιησούς έζησε και πέθανε για ένα ολόκληρο σύμπαν, και όχι μόνο για τις φυλές αυτού του ενός κόσμου. Αν και οι θνητοί των κόσμων είχαν τη σωτηρία και πριν ζήσει και πεθάνει ο Ιησούς στην Ουράντια, είναι παρ’ όλα αυτά γεγονός ότι η ενσάρκωσή του στον κόσμο αυτό φώτισε έντονα το δρόμο της σωτηρίας. Ο θάνατός του συνεισέφερε πολύ στο να γίνει για πάντα καταφανής η βεβαιότητα της επιβίωσης του θνητού μετά το σαρκικό θάνατο.
188:4.7 Αν και δεν είναι σωστό να μιλάμε για τον Ιησού σαν να ήταν κάποιος που θυσιάστηκε ή λύτρωσε, είναι απόλυτα σωστό να αναφερόμαστε σε αυτόν σαν σωτήρα. Έκανε για πάντα την οδό της σωτηρίας (επιβίωσης) πιο ξεκάθαρη και σίγουρη. Έδειξε το δρόμο για τη σωτηρία με καλύτερο και πιο ασφαλή τρόπο για όλους τους θνητούς όλων των κόσμων του σύμπαντος του Νέβαδον.
188:4.8 Όταν κάποτε κατανοήσετε την ιδέα για το Θεό ότι είναι ένας αληθινός και τρυφερός Πατέρας, το μοναδικό σχέδιο που δίδαξε ποτέ ο Ιησούς, πρέπει αμέσως, με κάθε δυνατότητα, να εγκαταλείψετε πέρα για πέρα όλες εκείνες τις πρωτόγονες αντιλήψεις περί του Θεού σαν ένα θιγμένο μονάρχη, ένα στυγνό και πανίσχυρο κυβερνήτη, του οποίου η κύρια απόλαυση είναι να παρακολουθεί τους υπηκόους του στις κακές τους πράξεις και να βλέπει αν τιμωρήθηκαν επαρκώς, εκτός και μερικά όντα, σχεδόν όμοια με αυτόν, θα υπέφεραν εθελοντικά αντί γι αυτούς, και θα πέθαιναν σαν αντικαταστάτες στη θέση τους. Όλη η ιδέα των λύτρων και η εξιλέωση είναι ασύμβατη με το σχέδιο του Θεού , όπως αυτό διδάχτηκε και δόθηκε σαν παράδειγμα από τον Ιησού το Ναζωραίο. Η απέραντη αγάπη του Θεού δεν είναι υποδεέστερη κανενός στη θεϊκή φύση.
188:4.9 Όλο αυτό το σχέδιο εξιλέωσης και θυσιαστικής σωτηρίας έχει τη ρίζα του και βασίζεται στον εγωισμό. Ο Ιησούς δίδαξε ότι η υπηρεσία προς το συνάνθρωπο είναι το μεγαλύτερο σχέδιο της αδελφότητας των πιστών του πνεύματος. Τη σωτηρία έπρεπε να τη θεωρούν δεδομένη εκείνοι που πιστεύουν στην πατρότητα του Θεού. Το κύριο ενδιαφέρον του πιστού δεν θα έπρεπε να είναι η εγωιστική επιθυμία για προσωπική σωτηρία αλλά αντίθετα η ανιδιοτελής παρόρμηση να αγαπάει και επομένως να υπηρετεί το συνάνθρωπό του όπως ο Ιησούς αγάπησε και υπηρέτησε τους θνητούς ανθρώπους.
188:4.10 Ούτε αυτοβασανίζονται πολύ οι αυθεντικοί πιστοί από τη μελλοντική τιμωρία της αμαρτίας. Ο αληθινός πιστός ενδιαφέρεται μόνο για το σημερινό χωρισμό από το Θεό. Οι πραγματικοί, γνωστικοί πατεράδες μπορούν να τιμωρούν τα παιδιά τους, αλλά το κάνουν με αγάπη και για παιδαγωγικούς σκοπούς. Δεν τιμωρούν από θυμό, ούτε τιμωρούν από αντεκδίκηση.
188:4.11 Ακόμα και αν ο Θεός ήταν ο στυγνός και νομιμόφρων μονάρχης ενός σύμπαντος, στο οποίο κυριαρχούσε η δικαιοσύνη πάνω από όλα, ασφαλώς και δεν θα ήταν ικανοποιημένος από το παιδαριώδες σχέδιο αντικατάστασης του ένοχου αμαρτωλού από έναν αθώο πάσχοντα.
188:4.12 Το μεγαλείο του θανάτου του Ιησού, όπως αυτός συνδέεται με τον εμπλουτισμό της ανθρώπινης εμπειρίας και τη διεύρυνση της οδού της σωτηρίας, δεν είναι το ίδιο το γεγονός του θανάτου του αλλά αντίθετα ο υπέροχος τρόπος και το απαράμιλλο πνεύμα που αντιμετώπισε το θάνατο.
188:4.13 Η όλη ιδέα των λύτρων εξιλέωσης τοποθετεί τη σωτηρία σ’ ένα μη πραγματικό επίπεδο, τέτοια σκέψη είναι καθαρά φιλοσοφική. Η ανθρώπινη σωτηρία είναι πραγματική. Βασίζεται σε δυο πραγματικότητες οι οποίες μπορούν να γίνουν αντιληπτές από την πίστη του δημιουργήματος και έτσι να ενσωματωθεί στην ξεχωριστή ανθρώπινη εμπειρία: την πραγματικότητα της πατρότητας του Θεού και την αλήθεια που σχετίζεται με αυτήν, δηλαδή την αδελφικότητα του ανθρώπου[9]. Είναι αλήθεια, τελικά, ότι «θα συγχωρεθούν οι οφειλές σας, όπως εσείς συγχωρείτε τους οφειλέτες σας».
¶ 5. ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΤΑΥΡΟ
188:5.1 Ο σταυρός του Κυρίου απεικονίζει όλο το μέγεθος της ύψιστης αφοσίωσης του αληθινού βοσκού ακόμα και για τα ανάξια μέλη του κοπαδιού του. Θέτει για πάντα όλες τις σχέσεις μεταξύ Θεού και ανθρώπου πάνω σε οικογενειακή βάση. Ο Θεός είναι ο Πατέρας, ο άνθρωπος είναι το παιδί. Η αγάπη, η αγάπη ενός πατέρα για το παιδί του, γίνεται η κεντρική αλήθεια στις συμπαντικές σχέσεις του Δημιουργού και του δημιουργήματος – όχι η δικαιοσύνη ενός βασιλιά που αναζητά την ικανοποίηση με τους πόνους και τις τιμωρίες του αμαρτωλού υπηκόου.
188:5.2 Ο σταυρός δείχνει για πάντα ότι η διάθεση του Ιησού προς τους αμαρτωλούς δεν ήταν ούτε η καταδίκη ούτε η συγχώρεση, αλλά η αιώνια και στοργική σωτηρία. Ο Ιησούς είναι πράγματι ένας σωτήρας με την έννοια ότι η ζωή και ο θάνατός του παίρνουν τους ανθρώπους με το μέρος της καλοσύνης και της δίκαιης επιβίωσης. Ο Ιησούς αγαπάει τους ανθρώπους τόσο πολύ που η αγάπη του αφυπνίζει την ανταπόκριση της αγάπης στην ανθρώπινη καρδιά. Η αγάπη είναι μεταδοτική πάντα και αιώνια δημιουργική. Ο θάνατος του Ιησού στο σταυρό δίνει το παράδειγμα της αγάπης που είναι αρκετά δυνατή και θεϊκή ώστε να συγχωρεί την αμαρτία και να καταπίνει τις ανομίες. Ο Ιησούς αποκάλυψε στον κόσμο αυτό μια ανώτερη ποιότητα δικαιοσύνης από τη νομιμότητα – την τεχνική άποψη του δίκαιου και του άδικου. Η θεϊκή αγάπη δεν συγχωρεί μερικώς τα σφάλματα. Τα απορροφά και τα καταστρέφει. Η συγχώρεση της αγάπης υπερβαίνει τελείως τη συγχώρεση του ελέους. Το έλεος βάζει στην άκρη την ενοχή από την αμαρτία, αλλά η αγάπη καταστρέφει για πάντα την αμαρτία και κάθε αδυναμία που προκύπτει από αυτή. Ο Ιησούς έφερε ένα καινούργιο τρόπο ζωής στην Ουράντια[10]. Μας δίδαξε να μην αντιστεκόμαστε στο κακό αλλά να βρίσκουμε μέσα από αυτό την καλοσύνη που στο τέλος καταστρέφει το κακό. Η συγχώρεση του Ιησού δεν είναι συγνώμη, είναι σωτηρία από την καταδίκη. Η σωτηρία δεν παραβλέπει τα λάθη, τα διορθώνει. Η αληθινή αγάπη δεν συμβιβάζεται ούτε συγχωρεί το μίσος, το καταστρέφει. Η αγάπη του Ιησού δεν ικανοποιείται με μερική συγχώρεση. Η αγάπη του Κυρίου υποδηλώνει την αναμόρφωση, την αιώνια επιβίωση. Αρμόζει να μιλάτε για τη σωτηρία σαν επανόρθωση, αν, με αυτήν, υπονοείτε την αιώνια αναμόρφωση.
188:5.3 Ο Ιησούς, με τη δύναμη της προσωπικής του αγάπης για τους ανθρώπους, μπόρεσε να σπάσει τα δεσμά της αμαρτίας και του κακού. Με αυτό τον τρόπο ελευθέρωσε τους ανθρώπους για να επιλέγουν καλύτερους τρόπους ζωής. Ο Ιησούς απεικόνισε τη λύτρωση από το παρελθόν η οποία υποσχέθηκε θρίαμβο για το μέλλον. Έτσι η συγχώρεση παρέσχε τη σωτηρία. Η ομορφιά της θεϊκής αγάπης, άπαξ και γίνει τελείως παραδεκτή στην ανθρώπινη καρδιά, καταστρέφει για πάντα τη γοητεία της αμαρτίας και τη δύναμη του κακού.
188:5.4 Ο πόνος του Ιησού δεν περιορίστηκε μόνο στη σταύρωση. Στην πραγματικότητα, ο Ιησούς ο Ναζωραίος ξόδεψε πάνω από εικοσιπέντε χρόνια στο σταυρό μιας αληθινής και έντονης θνητής ύπαρξης. Η πραγματική αξία του σταυρού συνίσταται στο γεγονός ότι υπήρξε η ύψιστη και τελική έκφραση της αγάπης του, η ολοκληρωμένη αποκάλυψη της ευσπλαχνίας του.
188:5.5 Σε εκατομμύρια κατοικημένους κόσμους, δεκάδες τρισεκατομμύρια εξελισσόμενων πλασμάτων που ίσως να είχαν μπει στον πειρασμό να παρατήσουν τον ηθικό αγώνα και να εγκαταλείψουν τον αγώνα τον καλό της πίστης, κοίταξαν πάλι τον Ιησού στο σταυρό και μετά σφυρηλατημένοι προχώρησαν μπροστά, εμπνεόμενοι από το θέαμα του Θεού που παρέδιδε την ενσαρκωμένη ζωή στην αφοσίωση της ανιδιοτελούς υπηρεσίας προς τον άνθρωπο[11].
188:5.6 Ο θρίαμβος του σταυρικού θανάτου συνοψίζεται ολόκληρος στο πνεύμα της στάσης του Ιησού προς εκείνους που τον προσέβαλαν. Έκανε το σταυρό αιώνιο σύμβολο του θριάμβου της αγάπης πάνω στο μίσος και της νίκης της αλήθειας πάνω στο κακό καθώς προσευχόταν, «Πατέρα, συγχώρεσέ τους, γιατί δεν γνωρίζουν τι κάνουν»[12]. Αυτή η αφοσίωση της αγάπης μεταδόθηκε σ’ ένα εκτεταμένο σύμπαν απ’ άκρη σ’ άκρη. Οι μαθητές το κατάλαβαν από τον Κύριό τους[13]. Ο ίδιος ο πρώτος δάσκαλος του ευαγγελίου του, που κλήθηκε να θυσιάσει τη ζωή του σ’ αυτή την υπηρεσία, είπε, καθώς τον κτυπούσαν μέχρι θανάτου, «Μην υπολογίσεις αυτή την αμαρτία εις βάρος τους».
188:5.7 Ο σταυρός κάνει ύψιστη έκκληση στο καλύτερο που έχει μέσα του ο άνθρωπος, επειδή αποκαλύπτει έναν που ήταν πρόθυμος να θυσιάσει τη ζωή του στην υπηρεσία του συνανθρώπου του. Μεγαλύτερη αγάπη δεν μπορεί να δείξει κανένας άνθρωπος από αυτή: να είναι δηλαδή πρόθυμος να θυσιάσει τη ζωή του για τους φίλους του – και ο Ιησούς είχε αυτή την αγάπη αφού ήταν πρόθυμος να θυσιάσει τη ζωή του για τους εχθρούς του, μιαν αγάπη μεγαλύτερη από οτιδήποτε είχε μέχρι τώρα γίνει γνωστό στη γη[14].
188:5.8 Σε άλλους κόσμους, καθώς και στην Ουράντια, το ανυπέρβλητο θέαμα του θανάτου του ανθρώπου Ιησού στο σταυρό του Γολγοθά συντάραξε τα αισθήματα των θνητών, ενώ αφύπνισε την ύψιστη αφοσίωση των αγγέλων.
188:5.9 Ο σταυρός είναι το ύψιστο σύμβολο της αφιερωμένης υπηρεσίας, η αφοσίωση της ζωής κάποιου για την ευημερία και τη σωτηρία των συνανθρώπων του. Ο σταυρός δεν είναι το σύμβολο της θυσίας του αθώου Γιου του Θεού στη θέση των αμαρτωλών και για να κατευνάσει την οργή ενός θιγμένου Θεού, αλλά στέκεται πάντοτε, στη γη και σε όλο το εκτεταμένο σύμπαν, σαν το ιερό σύμβολο των καλών που σαν δώρο μπαίνουν πάνω στους κακούς και με αυτό τον τρόπο τους σώζουν με αυτή την αφοσίωση της αγάπης. Ο σταυρός στέκεται σαν το έμβλημα της ανώτατης μορφής ανιδιοτελούς υπηρεσίας, η ύψιστη αφοσίωση μιας ενσάρκωσης στη δίκαιη ζωή και στην υπηρεσία της ολόκαρδης φροντίδας, ακόμα και στο θάνατο, το θάνατο στο σταυρό. Και αυτή η θέα του μεγάλου συμβόλου της ενσάρκωσης της ζωής του Ιησού εμπνέει όλους μας να πράττουμε τα ίδια.
188:5.10 Όταν οι σκεπτόμενοι άνδρες και γυναίκες ατενίζουν τον Ιησού, καθώς προσφέρει τη ζωή του στο σταυρό, πολύ δύσκολα επιτρέπουν ξανά στον εαυτό τους να παραπονεθεί ακόμα και για τις σκληρότερες συνθήκες ζωής, πολύ λιγότερο για ασήμαντες ενοχλήσεις και για τις πολλές καθαρά φανταστικές τους στενοχώριες. Η ζωή του ήταν τόσο ένδοξη και ο θάνατός του τόσο θριαμβευτικός που όλοι μας δελεαζόμαστε να μετέχουμε πρόθυμα και στα δυο[15]. Υπάρχει αληθινή κατευθυντήρια δύναμη σε όλη την ενσάρκωση του Μιχαήλ, από τις ημέρες της νιότης του μέχρι το μεγαλειώδες θέαμα του σταυρικού του θανάτου.
188:5.11 Να είστε βέβαιοι λοιπόν, όταν θεωρείτε το σταυρό σαν αποκάλυψη του Θεού, να μην κοιτάζετε με τα μάτια του πρωτόγονου ανθρώπου ούτε με την άποψη που είχε ο μετέπειτα βάρβαρος, που και οι δυο θεωρούσαν το Θεό σαν έναν αμείλικτο Άρχοντα με στυγνή δικαιοσύνη και άκαμπτη επιβολή νόμων. Αντίθετα, να είστε βέβαιοι ότι στο σταυρό βλέπετε την τελική εκδήλωση της αγάπης και της αφοσίωσης του Ιησού στην αποστολή της ζωής του, που αφορούσε όλες τις φυλές του εκτεταμένου του σύμπαντος. Να δείτε στο θάνατο του Γιου του Ανθρώπου την κορύφωση του ξεδιπλώματος της θεϊκής αγάπης του Πατέρα για τα παιδιά του στις θνητές σφαίρες. Έτσι ο σταυρός απεικονίζει την αφοσίωση της πρόθυμης αγάπης και της οικειοθελούς σωτηρίας για εκείνους που είναι πρόθυμοι να λάβουν τέτοια δώρα και αφοσίωση. Δεν υπήρχε στο σταυρό κάτι που ο Πατέρας απαίτησε – μόνο εκείνο που ο Ιησούς έδωσε τόσο πρόθυμα και το οποίο αρνήθηκε να αποφύγει.
188:5.12 Αν ο άνθρωπος δεν μπορεί με άλλο τρόπο να εκτιμήσει τον Ιησού και να κατανοήσει τη σημασία της ενσάρκωσής του στη γη, μπορεί τουλάχιστον να αντιληφθεί τη συναδελφικότητα των θνητών πόνων του. Κανένας δεν μπορεί ποτέ να φοβηθεί ότι ο Δημιουργός δεν γνωρίζει τη φύση ή την έκταση των γήινων βασάνων του[16].
188:5.13 Γνωρίζουμε ότι ο σταυρικός θάνατος δεν έγινε για να επιτευχθεί η συμφιλίωση του ανθρώπου με το Θεό αλλά για να κεντριστεί η αντίληψη του ανθρώπου για την άπειρη αγάπη του Πατέρα και το χωρίς τέλος έλεος του Γιου, και για να γνωστοποιηθούν αυτές οι παγκόσμιες αλήθειες σ’ ένα ολόκληρο σύμπαν.
¶ Παραπομπές
- ↑ Friends retrieve body: Μτ 27:57-58; Μκ 15:43-45; Λκ 23:50-53a; Ιω 19:38,40a.
- ↑ Ταφή σε νέο τάφο: Μτ 27:59a,60; Μκ 15:46; Λκ 23:53; Ιω 19:41,42b.
- ↑ Διαδικασία ταφής: Μτ 27:59b,61; Μκ 15:46-47; Λκ 23:53a,55.
- ↑ Ταρίχευση και ταφή: Ιω 19:39-42a.
- ↑ Οι γυναίκες: Μτ 27:61; Μκ 15:47; Λκ 23:55.
- ↑ Η ανησυχία του Σανχεντρίν: Μτ 27:62-64.
- ↑ Ο Πιλάτος παρέχει φρουρούς: Μτ 27:65-66.
- ↑ Στα χέρια παραδίδουν το πνεύμα: Ψλ 31:5; Λκ 23:46.
- ↑ Συγχωρήστε τα χρέη μας όπως συγχωρούμε εμείς: Μτ 6:12,14-15; Μτ 18:21-27; Μκ 11:25-26; Λκ 6:37; Λκ 11:4; Λκ 17:3-4.
- ↑ Καταστρέψτε το κακό με καλοσύνη: Μτ 5:39.
- ↑ Πολεμήστε τον καλό αγώνα της πίστης: Α Τιμ 6:12.
- ↑ Πατέρα συγχώρεσέ τους: Λκ 23:34.
- ↑ Μην τους χρεώσεις αυτή την αμαρτία: Πραξ 7:60.
- ↑ Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αγάπη: Ιω 15:13.
- ↑ Spirit gravity: Ιερ 31:3; Ιω 6:44; Ιω 12:32.
- ↑ Ο Δημιουργός γνωρίζει τις προσωρινές θλίψεις: Ησ 53:7-9; Ησ 63:8-9.