Dzieje Apostolskie (gr. Koinē: Πράξεις Ἀποστόλων, Práxeis Apostólōn; łac.: Actūs Apostolōrum) to piąta księga Nowego Testamentu; opowiada o założeniu Kościoła chrześcijańskiego i szerzeniu jego przesłania w Cesarstwie Rzymskim. Opisuje posługę i działalność apostołów Chrystusa w Jerozolimie i innych regionach po śmierci, zmartwychwstaniu i wniebowstąpieniu Chrystusa.
Dzieje Apostolskie i Ewangelia Łukasza składają się na dwuczęściowe dzieło Łukasza – Dzieje Apostolskie tego samego anonimowego autora. Jest zwykle datowany na około 80-90 AD, chociaż niektórzy badacze sugerują, że 90-110. Pierwsza część, Ewangelia Łukasza, opowiada, jak Bóg wypełnił swój plan zbawienia świata przez życie, śmierć i zmartwychwstanie Jezusa z Nazaretu, obiecanego Mesjasza. Dzieje Apostolskie kontynuują historię chrześcijaństwa w I wieku, poczynając od wniebowstąpienia Jezusa do nieba. Wczesne rozdziały, osadzone w Jerozolimie, opisują Dzień Pięćdziesiątnicy (przyjście Ducha Świętego) i wzrost kościoła w Jerozolimie. Początkowo Żydzi są otwarci na orędzie chrześcijańskie, ale później zwracają się przeciwko wyznawcom Jezusa. Poselstwo odrzucone przez Żydów trafia do pogan pod przewodnictwem Apostoła Pawła. Kolejne rozdziały opowiadają o nawróceniu Pawła, jego misji w Azji Mniejszej i na Morzu Egejskim, a wreszcie o jego uwięzieniu w Rzymie, gdzie pod koniec książki czeka na proces.
Ewangelia Łukasza jest próbą odpowiedzi na problem teologiczny, a mianowicie w jaki sposób Mesjasz Żydów doszedł do kościoła w przeważającej mierze nieżydowskiego; odpowiada, że przesłanie Chrystusa zostało wysłane do pogan, ponieważ jako całość Żydzi je odrzucili. Ewangelia Łukasza może być również postrzegana jako obrona (lub „przeprosiny”) ruchu Jezusa skierowanego do Żydów: większość przemówień i kazań w Dziejach jest skierowana do słuchaczy żydowskich, a Rzymianie służą jako arbitrzy zewnętrzni w sporach dotyczące obyczajów i prawa żydowskiego. Z jednej strony Łukasz przedstawia wyznawców Jezusa jako sektę Żydów, a zatem uprawnionych do ochrony prawnej jako uznanej religii; z drugiej strony Łukasz wydaje się niejasny co do przyszłości, jaką Bóg zamierzył dla Żydów i chrześcijan, celebrując żydowskość Jezusa i jego bezpośrednich naśladowców, jednocześnie podkreślając, jak Żydzi odrzucili obiecanego przez Boga Mesjasza.