Księga Powtórzonego Prawa (gr. Δευτερονόμιον Deuteronómion, dosł. ‘drugie prawo’) jest piątą i ostatnią księgą Tory (w judaizmie), gdzie nazywa się ją Devarim (hebr. דְּבָרִים, dosł. ‘[słowa] [Mojżesza]’). ) i piątą księgę chrześcijańskiego Starego Testamentu.
Rozdziały 1–30 księgi składają się z trzech kazań lub przemówień wygłoszonych przez Mojżesza do Izraelitów na równinach moabskich na krótko przed ich wejściem do Ziemi Obiecanej. Pierwsze kazanie opowiada o czterdziestu latach wędrówki po pustyni, które doprowadziły do tego momentu, a kończy się wezwaniem do przestrzegania prawa. Drugie kazanie przypomina Izraelitom o potrzebie przestrzegania Jahwe i praw (lub nauk), które im dał, od których zależy posiadanie przez nich ziemi. Trzecie kazanie daje pociechę, że nawet gdyby naród izraelski okazał się niewierny i utracił ziemię, dzięki pokucie wszyscy mogą zostać przywróceni.
Ostatnie cztery rozdziały (31–34) zawierają Pieśń Mojżesza, Błogosławieństwo Mojżesza oraz narracje opowiadające o przejściu płaszcza przywództwa z Mojżesza na Jozuego i wreszcie o śmierci Mojżesza na górze Nebo.
Jednym z jego najbardziej znaczących wersetów jest Pwt 6:4, Szema Izrael, który stał się ostatecznym określeniem żydowskiej tożsamości: „Słuchaj, Izraelu: Pan Bóg nasz, PAN jest jeden”. Wersety 6:4–5 zostały również zacytowane przez Jezusa w Mk 12:28–34 jako Wielkie Przykazanie.