© 2010 Fundacja Urantii
| Przekaz 111. Dostrajacz a dusza |
Indeks
Wersja wielokrotna |
Przekaz 113. Seraficzni opiekunowie przeznaczenia |
112:0.1 EWOLUCYJNE planety są tymi sferami, z których wywodzą się ludzie, światami wstępnej egzystencji śmiertelnika. Urantia jest waszym punktem wyjściowym, tutaj łączycie się tymczasowym związkiem z waszym Boskim Dostrajaczem Myśli. Dostaliście doskonałego przewodnika, jeśli zatem będziecie szczerze podążać z biegiem czasu i osiągniecie końcowy cel wiary, nagroda epok będzie wasza; na wieczność zostaniecie zjednoczeni z zamieszkującym was Dostrajaczem. Wtedy zacznie się wasze prawdziwe życie, życie wznoszenia się, do którego wasz obecny, śmiertelny status jest tylko przedsionkiem. Potem zacznie się wasza podniosła i progresywna misja, która rozpościera się przed wami, misja finalistów w wieczności. I przez wszystkie te kolejne epoki i stadia ewolucyjnego rozwoju, absolutnie niezmienna pozostanie tylko jedna wasza część a jest nią osobowość – stałość w obliczu zmiany.
112:0.2 Podczas gdy próba zdefiniowania osobowości świadczyłaby o zbytniej pewności siebie, może okazać się pomocne przytoczenie tego, co jest wiadome na temat osobowości:
112:0.3 1. Osobowość jest tą cechą rzeczywistości, która nadawana jest przez samego Ojca Uniwersalnego, albo przez Wspólnego Aktywizatora, działającego na rzecz Ojca.
112:0.4 2. Może być nadawana dowolnemu, żywemu systemowi energii, który zawiera umysł albo ducha.
112:0.5 3. Niezupełnie podlega ograniczeniom przyczynowo skutkowym. Jest względnie twórcza albo współtwórcza.
112:0.6 4. Gdy nadawana jest ewolucyjnym istotom materialnym, sprawia, że duch dąży do opanowania energii-materii środkami umysłu.
112:0.7 5. Osobowość, podczas gdy pozbawiona jest tożsamości, może zjednoczyć tożsamość dowolnego systemu energii żywej.
112:0.8 6. Wykazuje ona tylko jakościową reakcję na obwód osobowości, w przeciwieństwie do trzech energii, które wykazują zarówno jakościową jak i ilościową reakcję na grawitację.
112:0.9 7. Osobowość jest niezmienna w obliczu zmiany.
112:0.10 8. Może poczynić dar dla Boga – dedykację czynienia woli Bożej z wolnej, ludzkiej woli.
112:0.11 9. Charakteryzuje się moralnością – świadomością relatywności związków wzajemnych z innymi osobami. Dostrzega poziomy postępowania i czyni wybiórcze zróżnicowanie między nimi.
112:0.12 10. Osobowość jest unikalna, absolutnie unikalna[1]. Jest unikalna w czasie i przestrzeni; jest unikalna w wieczności i w Raju; jest unikalna, kiedy jest nadawana – nie ma duplikatów; jest unikalna w każdym momencie istnienia; jest unikalna w relacji do Boga – nie zważa on na osoby, lecz także nie łączy ich razem, gdyż są niezłączalne – wiążą się ze sobą, ale są niesumowalne.
112:0.13 11. Osobowość reaguje bezpośrednio na obecność innej osobowości.
112:0.14 12. Jest tą jedną rzeczą, która może być dodawana do ducha, tym samym jest przykładem prymatu Ojca w stosunku do Syna. (Umysł nie musi być dodawany do ducha).
112:0.15 13. Osobowość może przetrwać ludzką śmierć, z tożsamością w przeżywającej duszy. Dostrajacz i osobowość są niezmienne; związek pomiędzy nimi (w duszy) nie jest niczym innym niż zmianą, ciągłą ewolucją a jeśli ta zmiana (rozwój) zanika, dusza też może zaniknąć.
112:0.16 14. Osobowość jest w unikalny sposób świadoma czasu i jest to coś odmiennego niż czasowa percepcja umysłu czy ducha.
112:1.1 Osobowość nadawana jest istotom stworzonym przez Ojca Uniwersalnego, jako potencjalnie wieczne wyposażenie. Przeznaczeniem tego Boskiego daru jest funkcjonowanie na licznych poziomach i w kolejnych sytuacjach wszechświatowych, rozpościerających się od niskich, skończonych, do najwyższych, absonicznych, nawet do granic absolutu. Osobowość tym samym funkcjonuje na trzech kosmicznych płaszczyznach, albo w trzech wszechświatowych stadiach:
112:1.2 1. Status umiejscowienia. Osobowość funkcjonuje jednakowo operatywnie we wszechświecie lokalnym, superwszechświecie, jak i we wszechświecie centralnym.
112:1.3 2. Status znaczenia. Osobowość działa operatywnie na poziomach skończonych, absonicznych i wkracza nawet w absolut.
112:1.4 3. Status wartości. Osobowość może być urzeczywistniana empirycznie w progresywnych domenach materialnych, morontialnych i duchowych.
112:1.5 Osobowość ma doskonały zakres kosmicznego funkcjonowania wymiarowego. Istnieją trzy wymiary skończonej osobowości a funkcjonują one z grubsza następująco:
112:1.6 1. Długość obrazuje kierunek i naturę postępu – ruch poprzez przestrzeń i odpowiednio do czasu – ewolucję.
112:1.7 2. Głębokość w pionie obejmuje charakterystyczne dla ustroju popędy i postawy, różne poziomy samorealizacji oraz generalne zjawisko reagowania na środowisko.
112:1.8 3. Szerokość obejmuje domenę koordynacji, powiązań i organizacji osobowości.
112:1.9 Typ osobowości, nadawany śmiertelnikom Urantii, ma potencjał siedmiu wymiarów samoekspresji, albo realizacji osobowej. Te fenomeny wymiarowe można realizować jako trzy na poziomie skończonym, trzy na poziomie absonicznym i jeden na poziomie absolutnym. Na poziomach podabsolutnych wymiar siódmy, albo całościowy, jest doświadczalny jako fakt osobowości. Ten najwyższy wymiar jest łączącym absolutem i chociaż nie jest nieskończony, wymiarowo jest potencjałem podnieskończonego przenikania absolutu.
112:1.10 Skończone wymiary osobowości mają do czynienia z kosmiczną długością, głębokością i szerokością. Długość oznacza znaczenie; głębokość wyraża wartość; szerokość obejmuje wnikliwość – możliwość przeżywania niekwestionowanej świadomości rzeczywistości kosmicznej.
112:1.11 Na poziomie morontialnym wszystkie te, skończone wymiary poziomu materialnego są ogromnie wzbogacone i dają się realizować pewne nowe wartości wymiarowe. Wszelkie takie, poszerzone doświadczenia wymiarowe poziomu morontialnego, są wspaniale wyrażone za pomocą wymiarów najwyższych czy wymiarów osobowości, dzięki wpływowi moty a także w wyniku udziału matematyki morontialnej.
112:1.12 Można by uniknąć wielu kłopotów, jakich doświadczają śmiertelnicy w swych badaniach osobowości ludzkiej, gdyby istota skończona pamiętała, że poziomy wymiarowe i poziomy duchowe nie są skoordynowane w empirycznej realizacji osobowości.
112:1.13 Życie jest w rzeczywistości procesem, który zachodzi pomiędzy organizmem (indywidualnością) a jego otoczeniem. Osobowość przydaje wartości tożsamości i znaczenia ciągłości temu organizmowo-środowiskowemu związkowi. Tym samym będzie się uważać, że zjawisko bodziec-reakcja jest nie tylko procesem mechanicznym, skoro osobowość funkcjonuje jako czynnik w tej całościowej sytuacji. Zawsze pozostaje prawdą, że mechanizmy są z natury pasywne; organizmy są nieodmiennie aktywne.
112:1.14 Życie fizyczne jest procesem zachodzącym nie tak w organizmie jak pomiędzy organizmem a środowiskiem. I każdy taki proces ma tendencję tworzenia i ustanawiania organizmowych wzorców reagowania na to środowisko. Wszelkie takie wzorce dyrektywne mają z kolei wielki wpływ na wybór celu.
112:1.15 To właśnie dzięki pośredniczącemu działaniu umysłu, jaźń i środowisko ustanawiają znaczący kontakt. Zdolność i gotowość organizmu do nawiązania tak istotnych kontaktów z otoczeniem (odzew na popęd) reprezentuje postawę całej osobowości.
112:1.16 Osobowość nie może funkcjonować zbyt dobrze w izolacji. Człowiek jest z natury istotą społeczną; zdominowany jest pragnieniem przynależności. Jest literalną prawdą, że „nikt nie żyje dla siebie”[2].
112:1.17 Jednak koncepcja osobowości, w znaczeniu całości żyjącej i funkcjonującej istoty, oznacza znacznie więcej niż integrację zależności; wyraża ona zjednoczenie wszystkich czynników rzeczywistości, jak również koordynację zależności. Zależności istnieją pomiędzy dwoma obiektami, ale z trzech lub więcej obiektów wynika system i taki system jest czymś znacznie większym niż powiększona i kompleksowa zależność. Jest to istotna różnica, ponieważ w kosmicznym systemie indywidualni członkowie nie są połączeni jeden z drugim inaczej, jak w relacji do całości i poprzez indywidualność całości.
112:1.18 W organizmie ludzkim zsumowanie jego części stanowi jestestwo – indywidualność – ale taki proces nie ma nic do czynienia z osobowością, która jest unifikatorem wszystkich tych czynników w odniesieniu do rzeczywistości kosmicznych.
112:1.19 Części sumowane są w zbiorowościach; w systemach części są organizowane. Systemy wyróżniają się organizacją – wartościami pozycyjnymi. W dobrym systemie wszystkie czynniki są w kosmicznym rozmieszczeniu. W złym systemie albo czegoś brakuje albo coś jest przestawione – zdezorganizowane. W systemie ludzkim właśnie osobowość jednoczy wszelkie działania i przydaje z kolei jakości tożsamościowych i twórczych.
112:2.1 Przy badaniu indywidualności należałoby pamiętać o tym:
112:2.2 1. Że systemy fizyczne są zależne.
112:2.3 2. Że systemy intelektualne są koordynujące.
112:2.4 3. Że osobowość jest nadrzędna.
112:2.5 4. Że zamieszkujące ludzi siły duchowe są potencjalnie dyrektywne.
112:2.6 We wszystkich koncepcjach indywidualności należy zdać sobie sprawę z tego, że najpierw następuje fakt życia, jego ewaluacja czy interpretacja później. Dziecko ludzkie najpierw żyje a potem myśli o swoim życiu. W organizacji kosmicznej wnikliwość poprzedza przewidywanie.
112:2.7 Wszechświatowy fakt, że Bóg stał się człowiekiem, zmienił na zawsze wszystkie znaczenia i zmodyfikował wszystkie wartości osobowości ludzkiej. Miłość, w prawdziwym tego słowa znaczeniu, oznacza wzajemny szacunek całych osobowości, czy to ludzkich czy boskich, albo ludzkich i boskich. Części jaźni mogą działać w różny sposób – myśląc, czując, pragnąc – ale tylko skoordynowane atrybuty całej osobowości ogniskują się w inteligentnym działaniu i wszystkie te wartości związane są z duchowym wyposażeniem śmiertelnego umysłu, kiedy istota ludzka szczerze i bezinteresownie kocha inną istotę, ludzką czy boską.
112:2.8 Wszystkie ludzkie koncepcje rzeczywistości oparte są na założeniu aktualności ludzkiej osobowości; wszystkie koncepcje nadludzkich rzeczywistości oparte są na doświadczaniu ludzkiej osobowości z rzeczywistościami kosmicznymi i w rzeczywistościach kosmicznych pewnych, asystujących, duchowych bytów i boskich osobowości. Wszystko, co nieduchowe w doświadczeniu ludzkim, za wyjątkiem osobowości, jest środkiem prowadzącym do celu. Każdy autentyczny związek śmiertelnego człowieka z innymi osobami – ludzkimi albo boskimi – jest celem samym w sobie. I taki związek z osobowością Bóstwa jest wiecznym celem wszechświatowego wznoszenia się.
112:2.9 Samo posiadanie osobowości określa człowieka jako istotę duchową, ponieważ zjednoczenie jestestwa i samoświadomość osobowości są darami świata nadmaterialnego. Ten właśnie fakt, że śmiertelnik materialista może zaprzeczyć istnieniu rzeczywistości nadmaterialnych, sam w sobie i od siebie ukazuje istnienie i działanie duchowej syntezy i kosmicznej świadomości jego ludzkiego umysłu.
112:2.10 Istnieje wielka kosmiczna otchłań pomiędzy materią a myślą i jest niewspółmiernie większa otchłań pomiędzy materialnym umysłem a duchową miłością. Świadomości, a jeszcze mniej samoświadomości, nie można wyjaśnić za pomocą jakiejkolwiek teorii mechanistycznego, elektronowego związku, czy też zjawisk energii materialnej.
112:2.11 Jak umysł podąża śladem rzeczywistości, aż do jej ostatecznej analizy, materia znika dla materialnych zmysłów, wciąż jednak może pozostawać rzeczywista dla umysłu. Kiedy wnikliwość duchowa podąża śladem tej rzeczywistości, która pozostaje po zaniku materii i podąża za nią do ostatecznej analizy, zanika ona dla umysłu, ale wnikliwość duchowa wciąż może dostrzegać rzeczywistości kosmiczne i najwyższe wartości natury duchowej. Dlatego też nauka ustępuje filozofii, podczas gdy filozofia musi poddać się konkluzjom nieodłącznym autentycznemu doświadczeniu duchowemu. Myślenie poddaje się mądrości a mądrość ginie w oświeconym i refleksyjnym czczeniu.
112:2.12 W nauce ludzka jaźń obserwuje świat materialny; filozofia jest obserwacją tej obserwacji świata materialnego; religia, prawdziwe doświadczenie duchowe, jest empirycznym uświadomieniem sobie kosmicznej rzeczywistości obserwowania tej obserwacji wszystkich relatywnych syntez materiałów i energii w czasie i przestrzeni. Tworzenie filozofii wszechświata wyłącznie na materializmie jest lekceważeniem tego faktu, że wszystkie rzeczy materialne są najpierw wyobrażane jako rzeczywiste w doświadczeniu świadomości ludzkiej. Obserwator nie może być rzeczą obserwowaną; wartościowanie wymaga pewnego stopnia przewyższenia tej rzeczy, która jest wartościowana.
112:2.13 W czasie, myślenie prowadzi do mądrości a mądrość prowadzi do czczenia; w wieczności, czczenie prowadzi do mądrości a z mądrości wynika ostateczność myślenia.
112:2.14 Możliwość zjednoczenia rozwijającej się jaźni właściwa jest cechom jej czynników składowych: podstawowych energii, ważniejszych tkanek, zasadniczej kontroli chemicznej, najwyższych idei, najwyższych motywów, najwyższych celów oraz Boskiego ducha, nadanego z Raju – tajemnicy samoświadomości ludzkiej duchowej natury.
112:2.15 Celem kosmicznej ewolucji jest zjednoczenie osobowości poprzez coraz większą dominację duchową, wolicjonalną reakcję na nauki i przewodnictwo Dostrajacza Myśli. Osobowość, zarówno ludzka jak i nadludzka, charakteryzuje się właściwą jej kosmiczną cechą, która nazwana być może „ewolucją dominacji”, poszerzaniem kontroli zarówno siebie jak i otoczenia.
112:2.16 Wznosząca się osobowość, swego czasu ludzka, przechodzi dwa wielkie stadia coraz większego, wolicjonalnego panowania nad sobą i we wszechświecie:
112:2.17 1. Doświadczenie przedfinalisty albo doświadczenie poszukiwania Boga, poszerzanie samorealizacji metodą ekspansji i aktualizowania się tożsamości, wraz z rozwiązywaniem problemów kosmicznych a w konsekwencji nabycie biegłości w sprawach wszechświata.
112:2.18 2. Doświadczenie postfinalisty albo doświadczenie objawiania Boga, twórcza ekspansja samorealizacji, poprzez objawianie empirycznej Istoty Najwyższej poszukującym Boga istotom inteligentnym, które nie osiągnęły jeszcze niebiańskich poziomów podobieństwa do Boga.
112:2.19 Zstępujące osobowości zdobywają takie samo doświadczenie poprzez swoje różne wszechświatowe przygody, kiedy pragną poszerzyć swe możliwości utwierdzenia się w woli i wykonywaniu Boskiej woli Bóstw – Najwyższego, Ostatecznego i Absolutnego.
112:2.20 Materialna jaźń, ego-istota ludzkiej tożsamości, uzależniona jest w życiu materialnym od ciągłego funkcjonowania materialnego nośnika życia, od ciągłego istnienia tej chwiejnej równowagi energii i intelektu, którą na Urantii nazywa się życiem. Jednak indywidualność, która ma wartość życia wiecznego, indywidualność, która może przewyższyć doświadczenie śmierci, kształtuje się tylko dzięki tworzeniu potencjału przeniesienia siedziby tożsamości rozwijającej się osobowości, z przejściowego nośnika życia – ciała materialnego – do bardziej trwałej, nieśmiertelnej natury, duszy morontialnej oraz dalej, do tych poziomów, na których dusza nasyca się rzeczywistością duchową i w końcu osiąga duchowy status. Takie właśnie przeniesienie, od materialnych związków do tożsamości morontialnej, dokonuje się przez szczere, wytrwałe i niezłomne postanowienie poszukiwania Boga przez istotę ludzką.
112:3.1 Urantianie w zasadzie znają tylko jeden rodzaj śmierci, fizyczny zanik energii życiowych, ale co się tyczy wiecznego życia osobowości, naprawdę występują trzy rodzaje śmierci:
112:3.2 1. Duchowa śmierć (duszy). Jeśli człowiek śmiertelny ostatecznie odrzuci życie wieczne, kiedy zostanie ogłoszony duchowo niewypłacalnym, morontialnym bankrutem, w łącznej opinii Dostrajacza i serafina, kiedy taka wspólna informacja zostanie odnotowana na Uversie i po tym, jak Cenzorzy oraz ich zwierciadlani towarzysze zweryfikują te wnioski, wtedy władcy Orvontonu zarządzają natychmiastowe zwolnienie zamieszkującego człowieka Monitora. Jednak takie zwolnienie Dostrajacza nie wpływa w żaden sposób na obowiązki osobistego czy grupowego serafina względem takiej, opuszczonej przez Dostrajacza jednostki. Ten rodzaj śmierci jest ostateczny, ale nie ma wpływu na doczesne trwanie energii żywych mechanizmu fizycznego i umysłowego. Z kosmicznego punktu widzenia śmiertelnik jest martwy; kontynuacja życia oznacza tylko trwanie materialnej bezwładności energii kosmicznych.
112:3.3 2. Śmierć intelektualna (umysłu). Jeśli podstawowe obwody służby wyższych przybocznych zostają przerwane, na skutek intelektualnego odchylenia od normy, albo z powodu częściowego zniszczenia mechanizmu mózgowego i jeśli te okoliczności przekroczą pewien krytyczny punkt nieodwracalności, zamieszkujący człowieka Dostrajacz jest natychmiast zwalniany, aby mógł odlecieć do Diviningtonu. Kiedy zostają zniszczone podstawowe obwody umysłu, odpowiedzialne za ludzką wolę-działanie, osobowość śmiertelna uznawana jest za zmarłą w zapisach wszechświata. I to również jest śmierć, niezależnie od ciągłego funkcjonowania żywych mechanizmów ciała materialnego. Ciało, bez wolicjonalnego umysłu, nie jest już człowiekiem, chociaż zgodnie z wcześniejszą decyzją woli ludzkiej, dusza takiej jednostki może żyć wiecznie.
112:3.4 3. Śmierć materialna (ciała i umysłu). Kiedy śmierć spotka istotę ludzką, Dostrajacz pozostaje w cytadeli umysłu tak długo, aż umysł przestanie funkcjonować w charakterze inteligentnego mechanizmu, mniej więcej do tego czasu, kiedy mierzalne energie mózgu zakończą swą rytmiczną pulsację życiową. W wyniku takiego rozpadu Dostrajacz opuszcza zanikający umysł tak samo bezceremonialnie, jak do niego wszedł wiele lat wcześniej i przez Uversę udaje się do Diviningtonu.
112:3.5 Po śmierci materialne ciało wraca do świata pierwiastków, z którego powstało, jednak trwają dwa niematerialne czynniki przetrwałej osobowości: istniejący wcześniej Dostrajacz Myśli, z pamięciowym zapisem działalności śmiertelnika, udaje się do Diviningtonu; pod nadzorem opiekuna przeznaczenia pozostaje nieśmiertelna, morontialna dusza zmarłego śmiertelnika[3]. Te stadia i formy duszy, te niegdyś kinetyczne a teraz statyczne formuły tożsamości, są niezbędne do ponownego uosobienia istoty na światach morontialnych i takie właśnie, ponowne połączenie Dostrajacza i duszy znowu składa przetrwałą osobowość, co w czasie morontialnego przebudzenia daje wam świadomość.
112:3.6 Dla tych, którzy nie mają osobistych opiekunów seraficznych, grupowi opiekunowie wiernie i sprawnie spełniają te same powinności – przechowywania tożsamości i zmartwychwstania osobowości. Serafini są niezbędni do ponownego połączenia osobowości.
112:3.7 W momencie śmierci człowieka, Dostrajacz Myśli chwilowo traci osobowość, ale nie tożsamość; ludzki podopieczny chwilowo traci tożsamość, ale nie osobowość; na światach mieszkaniach obie łączą się w wiecznej formie. Dostrajacz Myśli, który odleciał, nigdy nie wraca na Ziemię jako istota, którą wcześniej zamieszkiwał; nigdy też osobowość nie przejawia się bez ludzkiej woli; i nigdy pozbawiona Dostrajacza istota ludzka nie przejawia po śmierci aktywnej tożsamości, ani też w żaden inny sposób nie komunikuje się z żywymi istotami na Ziemi. Takie pozbawione Dostrajacza dusze są całkowicie i absolutnie pozbawione świadomości, w czasie długiego czy krótkiego snu śmierci. Nie może się pojawić żaden rodzaj osobowości, czy też możliwość komunikowania się z innymi osobowościami, aż przetrwanie nie zostanie dopełnione. Ci, którzy idą do światów mieszkań, nie mogą przesyłać wiadomości swoim ukochanym. Istnieje we wszechświecie zarządzenie, które zabrania takiej komunikacji podczas obecnego systemu sprawiedliwości.
112:4.1 Kiedy nastąpi śmierć typu materialnego, intelektualnego czy duchowego, Dostrajacz żegna śmiertelnego gospodarza i odlatuje do Diviningtonu. Z zarządu wszechświata lokalnego i superwszechświata administratorzy obu rządów zwierciadlanie kontaktują się ze sobą a Monitor zostaje wyrejestrowany pod tym samym numerem, pod którym wszedł w domenę czasu.
112:4.2 W pewien, niezupełnie zrozumiały sposób, Uniwersalni Cenzorzy mogą wejść w posiadanie streszczenia życia ludzkiego, zawartego w duplikacie transkrypcji wartości duchowych i znaczeń morontialnych umysłu zamieszkałego przez Dostrajacza. Cenzorzy mogą dostać dostrajaczową wersję przetrwałego charakteru i właściwości duchowych zmarłego człowieka i wszystkie te dane, wraz z zapisami seraficznymi, mogą zostać przedstawione w momencie osądu danej jednostki. Informacji takiej używa się również wtedy, kiedy sytuacja odpowiada tym zarządzeniom superwszechświata, które umożliwiają pewnym, wznoszącym się istotom, natychmiastowe rozpoczęcie ich działalności w morontii, pójście do światów-mieszkań po rozpadzie śmierci przed formalnym zakończeniem planetarnego systemu sprawiedliwości.
112:4.3 Po śmierci fizycznej człowieka, uwolniony Dostrajacz natychmiast idzie do swej sfery ojczystej, Diviningtonu, za wyjątkiem tych ludzi, którzy są transponowani spośród żywych. To, co się dzieje na świecie-mieszkaniu, podczas oczekiwania na faktyczne pojawienie się przetrwałego śmiertelnika, zależy głównie od tego, czy istota ludzka wznosi się do światów-mieszkań według własnego, indywidualnego porządku, czy też oczekuje systemowego wezwania śpiących przetrwałych, po upływie epoki planetarnej.
112:4.4 Jeśli śmiertelny towarzysz Dostrajacza należy do tej grupy, która zostaje uosobiona ponownie na koniec systemu sprawiedliwości, Dostrajacz nie wróci natychmiast do świata-mieszkania w tym systemie, gdzie służył, ale zacznie jeden z następujących, tymczasowych przydziałów, według własnego wyboru:
112:4.5 1. Zostanie zamustrowany w szeregi zanikających Monitorów, do nieujawnionej służby.
112:4.6 2. Zostanie przydzielony na jakiś czas do rajskiego porządku.
112:4.7 3. Rozpocznie naukę w jednej z wielu szkół przygotowawczych Diviningtonu.
112:4.8 4. Będzie przebywał jakiś czas w charakterze badacza-obserwatora na jednej z sześciu świętych sfer, które stanowią Ojcowską orbitę rajskich światów.
112:4.9 5. Zostanie przydzielony do służby posłańców, działających dla Uosobionych Dostrajaczy.
112:4.10 6. Zostanie pomocnikiem instruktora w tych szkołach Diviningtonu, które zajmują się nauczaniem Monitorów należących do grupy dziewiczej.
112:4.11 7. Dane mu będzie wybrać grupę światów swej ewentualnej służby, w takim wypadku, kiedy jest uzasadniony powód do mniemania, że jego ludzki partner może nie chcieć żyć wiecznie.
112:4.12 Kiedy w momencie śmierci osiągnąłeś(osiągnęłaś) trzeci okrąg lub wyższą domenę i w związku z tym miałeś(miałaś) przydzielonego osobistego opiekuna przeznaczenia i jeśli końcowa transkrypcja streszczenia trwającego wiecznie charakteru, przedłożona przez Dostrajacza, zostaje bezwarunkowo poświadczona przez opiekuna przeznaczenia – jeśli zarówno serafin jak i Dostrajacz zgadzają się zasadniczo w każdym punkcie ich zapisów życia oraz rekomendacji – jeśli Uniwersalni Cenzorzy i ich zwierciadlani towarzysze na Uversie poświadczą te dane bez dwuznaczników i zastrzeżeń, w takim wypadku Pradawni Czasu przesyłają obwodami komunikacji Salvingtonu rozporządzenie o zaawansowanym statusie i w związku z tym trybunały Władcy Nebadonu zarządzają natychmiastowe przejście przetrwałej duszy do hal zmartwychwstania światów-mieszkań.
112:4.13 Jeśli jednostka ludzka zdobędzie życie wieczne bez opóźnienia, wtedy, jak mi powiedziano, Dostrajacz rejestruje się na Diviningtonie, udaje się przed oblicze Ojca Uniwersalnego, wraca natychmiast i zostaje przyjęty przez Uosobionych Dostrajaczy tego superwszechświata i wszechświata lokalnego, gdzie jest przydzielony, otrzymuje akceptację szefa Uosobionych Dostrajaczy z Diviningtonu i od razu zaczyna „dopełniać przejścia tożsamości”, będąc wezwany na trzeci okres do tego świata-mieszkania, w którym aktualna forma osobowości, zaprojektowana przez opiekuna przeznaczenia, przygotowuje się do przyjęcia żyjącej wiecznie duszy ziemskiego śmiertelnika.
112:5.1 Indywidualność, czy to materialna, czy morontialna, czy duchowa, jest kosmiczną rzeczywistością. Aktualność tego, co osobowe, jest obdarzeniem Ojca Uniwersalnego, działającego w sobie i od siebie oraz swoimi różnorodnymi, wszechświatowymi środkami. Stwierdzenie, że istota jest osobowa, jest uznaniem względnej indywidualizacji takiej istoty w obrębie organizmu kosmicznego. Żywy kosmos jest prawie nieskończenie zintegrowanym skupiskiem rzeczywistych jednostek, z których wszystkie są relatywnie podporządkowane przeznaczeniu całości. Jednak tym z nich, które są osobowe, dano możliwość konkretnego wyboru – akceptacji przeznaczenia lub odrzucenia przeznaczenia.
112:5.2 To, co przybywa od Ojca, jest takie jak Ojciec, wieczne, a odnosi się to także do osobowości, którą Bóg daje ze swojej własnej, wolnej woli, podobnie jak w przypadku Boskiego Dostrajacza Myśli, rzeczywistego fragmentu Boga[4]. Osobowość człowieka jest wieczna, ale w tym, co dotyczy tożsamości, jest ona warunkową wieczną rzeczywistością. Osobowość, która pojawia się w odpowiedzi na wolę Ojca, będzie docierać do przeznaczenia, do Bóstwa, ale to człowiek musi wybrać, czy będzie czy też nie będzie obecny przy osiąganiu tego przeznaczenia. Gdy osobowość dokona nieodpowiedniego wyboru, osiąga empiryczne Bóstwo bezpośrednio, stając się częścią Istoty Najwyższej. Taki cykl jest predestynowany, jednak udział w nim człowieka jest opcjonalny, osobisty i empiryczny.
112:5.3 Tożsamość śmiertelnika jest krótkotrwałym, czasowo-życiowym stanem we wszechświecie; jest ona rzeczywista zaledwie tak dalece, jak osobowość zechce stać się trwałym fenomenem wszechświatowym. Zasadnicza różnica pomiędzy człowiekiem a systemem energii polega na tym, że system energii musi trwać, nie ma wyboru, ale człowiek ma wszelkie możliwości decydowania o swym własnym przeznaczeniu. Dostrajacz jest prawdziwą drogą do Raju, ale człowiek sam musi podążać tą drogą, jest to wybór jego wolnej woli.
112:5.4 Istoty ludzkie posiadają tożsamość jedynie w sensie materialnym. Takie właściwości jaźni wyrażają się w formie materialnego umysłu, który działa w systemie energii intelektu. Kiedy się mówi, że człowiek ma tożsamość, uznaje się, że posiada on obwód umysłu, który został podporządkowany aktom wyboru według woli osobowości ludzkiej. Jest to jednak tylko materialna i czysto przejściowa postać tożsamości, tak jak ludzki embrion jest tymczasowym, pasożytniczym stadium życia ludzkiego. Patrząc z kosmicznej perspektywy, istoty ludzkie rodzą się, żyją i umierają w czasie względnie natychmiastowym; nie są trwałe. Jednak osobowość śmiertelnika, w wyniku jej własnego wyboru, posiada możliwość zmiany miejsca pobytu swej tożsamości, od przemijającego systemu materii-intelektu, do wyższego systemu morontii-duszy, który w powiązaniu z Dostrajaczem Myśli stworzony jest jako nowy nośnik przejawów osobowości.
112:5.5 I to jest właśnie prawo wyboru – wszechświatowe insygnia istoty z wolną wolą – co stanowi największą szansę człowieka i jego najwyższą kosmiczną odpowiedzialność. Od integralności woli ludzkiej zależy wieczne przeznaczenie przyszłego finalisty; od szczerości wolnej woli ludzkiej zależy wieczna osobowość Boskiego Dostrajacza; od sumienności wyboru śmiertelnika zależy urzeczywistnienie nowego, wznoszącego się syna Ojca Uniwersalnego; od niezłomności i mądrości decyzji-działań zależy aktualność empirycznej ewolucji Istoty Najwyższej.
112:5.6 Chociaż kosmiczne okręgi rozwoju osobowości muszą ewentualnie zostać osiągnięte, to jeśli nie z waszej winy wypadki czasu oraz przeszkody materialnej egzystencji uniemożliwiły wam opanowanie tych poziomów na waszej rodzimej planecie, jeśli wasze intencje i pragnienia mają wartość wiecznego trwania, wtedy zarządza się przedłużenie okresu próbnego. Dostaniecie dodatkowy czas, w którym będziecie się mogli wykazać.
112:5.7 Jeśli kiedykolwiek istnieją wątpliwości odnośnie celowości awansowania ludzkiej tożsamości do światów-mieszkań, rządy wszechświata niezmiennie orzekają na korzyść takiej jednostki; bez wahania awansują taką duszę do statusu istoty przejściowej, podczas gdy nadal obserwują jej wyłaniające się, morontialne intencje i duchowy cel. Tym samym Boska sprawiedliwość na pewno się dopełni a Boskie miłosierdzie otrzymuje dodatkową sposobność szerszego działania.
112:5.8 Rządy Orvontonu i Nebadonu nie roszczą sobie prawa do absolutnej doskonałości, kiedy wypracowują szczegóły wszechświatowego planu ponownego uosobienia śmiertelnika, stwierdzają jednak, że przejawiają cierpliwość, tolerancję, zrozumienie i miłosierdzia pełne współczucie, i tak się rzeczywiście dzieje. Raczej zaryzykujemy bunt w systemie, niż przystaniemy na niebezpieczeństwo pozbawienia jednego, trudzącego się śmiertelnika z jakiegokolwiek ewolucyjnego świata wiecznej radości podążania wznoszącą się drogą.
112:5.9 Nie oznacza to wcale, że istoty ludzkie dostają drugą możliwość w przypadku odrzucenia pierwszej. Oznacza to jednak, że wszystkie obdarzone wolą istoty dostają jedną, prawdziwą możliwość dokonania jednego, pozbawionego wątpliwości, samoświadomego i ostatecznego wyboru. Niezależni Sędziowie wszechświatów nie pozbawią statusu osobowości żadnej istoty, która nie poczyniła definitywnie i rozstrzygająco ostatecznego wyboru; dusza ludzka musi dostać i dostanie pełną i odpowiednią możliwość objawienia prawdziwych intencji i rzeczywistych zamiarów.
112:5.10 Gdy umierają śmiertelnicy bardziej zaawansowani duchowo i kosmicznie, udają się natychmiast do światów-mieszkań; generalnie klauzula taka obowiązuje tylko tych, którzy mają przydzielonego osobistego opiekuna seraficznego. Inni śmiertelnicy mogą być zatrzymani tak długo, aż skończy się orzekanie w ich sprawach, po czym mogą iść do światów-mieszkań, albo mogą zostać przydzieleni do szeregów śpiących przetrwałych, którzy będą ponownie uosobieni grupowo na koniec obecnego, planetarnego systemu sprawiedliwości.
112:5.11 Istnieją dwie trudności, które nie pozwalają mi wytłumaczyć tego, co się dzieje z tobą w czasie śmierci, przetrwałym(ą) tobą, tym, co jest odmienne od odlatującego Dostrajacza. Jedna z nich polega na niemożności dania waszemu poziomowi rozumowania odpowiedniego określenia dla procesów zachodzących na pograniczu domen fizycznych i morontialnych. Drugą stanowią ograniczenia, nałożone przez niebiańskie władze zarządzające Uranią mojej misji objawiciela prawdy. Istnieje wiele interesujących szczegółów, które można by przedstawić, ale ich nie podaję za radą waszych bezpośrednich nadzorców planetarnych. Oto, co mogę powiedzieć w granicach mojego zezwolenia:
112:5.12 Jest coś rzeczywistego, coś z ludzkiej ewolucji, coś w dodatku do Nieodgadnionego Monitora, co przeżywa śmierć. Ten nowo powstały byt jest duszą i to ona przeżywa śmierć, zarówno ciała fizycznego jak i materialnego umysłu[5]. Byt ten jest wspólnym dzieckiem połączonego życia i wysiłków, ciebie ludzkiego i ciebie boskiego, Dostrajacza. To dziecko ludzkiego i Boskiego rodzica stanowi przeżywający czynnik ziemskiego pochodzenia; jest to morontialna jaźń, nieśmiertelna dusza.
112:5.13 To dziecko trwałych znaczeń i wartości wiecznego życia zupełnie nie ma świadomości w tym okresie, który upływa od śmierci do ponownego uosobienia i przez ten czas oczekiwania znajduje się pod opieką seraficznego opiekuna przeznaczenia. Po śmierci nie będziecie funkcjonować jako świadoma istota tak długo, aż nie zdobędziecie nowej świadomości morontialnej na światach-mieszkaniach Satanii.
112:5.14 W momencie śmierci funkcjonalna tożsamość, związana z ludzką osobowością, przestaje istnieć wskutek ustania ruchu życiowego. Osobowość ludzka, podczas gdy przewyższa swe części składowe, zależy od nich gdy idzie o funkcjonalną tożsamość. Przerwanie życia niszczy materialne formy mózgowe, które stanowią podstawę umysłu a zniszczenie umysłu kończy świadomość śmiertelnika. Świadomość takiej istoty nie może się znowu pojawić, aż nie zostanie zorganizowany taki układ kosmiczny, który pozwoli tej samej, ludzkiej osobowości, działać znowu w powiązaniu z żywą energią.
112:5.15 Przy przemieszczaniu przetrwałych śmiertelników ze świata ich pochodzenia do światów-mieszkań, czy doświadczają oni ponownego połączenia osobowości w trzecim okresie, czy też się wznoszą w czasie zmartwychwstania grupowego, zapis natury osobowości przechowywany jest wiernie przez archaniołów na światach ich funkcji specjalnych. Istoty te nie są opiekunami osobowości (tak jak serafini opiekunowie duszy), jest jednak prawdą, że każdy możliwy do identyfikacji czynnik osobowości jest skutecznie przechowywany pod opieką tych godnych zaufania powierników przetrwania śmiertelnika. Nie znamy dokładnego miejsca przebywania śmiertelnej osobowości w czasie występującym pomiędzy śmiercią a życiem wiecznym.
112:5.16 Warunki, które umożliwiają ponowne uosobienie, istnieją w halach zmartwychwstania przyjmujących planet morontialnych wszechświata lokalnego. Tutaj, w izbach składania życia, władze nadzorujące dostarczają takiego związku wszechświatowej energii – morontialnego, umysłowego i duchowego – który umożliwia odzyskanie na nowo świadomości przez śpiącego, przeżywającego śmierć człowieka. Ponowne połączenie części składowych byłej osobowości materialnej obejmuje:
112:5.17 1. Wytworzenie odpowiedniej formy energii typu morontialnego, w której nowa, przetrwała śmierć istota może kontaktować się z rzeczywistością nieduchową i w obrębie której morontialny wariant kosmicznego umysłu może zostać objęty obwodem.
112:5.18 2. Powrót Dostrajacza do oczekującej go istoty morontialnej. Dostrajacz jest wiecznym opiekunem waszej, wznoszącej się tożsamości; wasz Monitor jest absolutną rękojmią tego, że wasza własna a nie inna wola będzie zajmowała formę morontialną, stworzoną dla przebudzenia waszej osobowości. Dostrajacz będzie obecny podczas ponownego łączenia waszej osobowości, aby raz jeszcze działać w roli przewodnika do Raju dla waszej, żyjącej wiecznie jaźni.
112:5.19 3. Kiedy zostaną spełnione wszystkie te wstępne warunki ponownego uosobienia, seraficzny opiekun potencjałów śpiącej, nieśmiertelnej duszy, z pomocą licznych osobowości kosmicznych obdarza bytem morontialnym oczekującą, umysłowo-cielesną formę morontialną, oddając jednocześnie to ewolucyjne dziecko Najwyższego na wieczny związek z oczekującym Dostrajaczem. I na tym się kończy ponowne uosobienie, ponowne składanie pamięci, wnikliwości i świadomości – tożsamości.
112:5.20 Ponowne uosobienie polega na przejęciu przez rozbudzoną, ludzką jaźń, wybranego na nowo kosmicznego umysłu, objętego obwodem stadium morontialnego. Fenomen osobowości polega na stałości reakcji indywidualności jestestwa na środowisko wszechświatowe a dokonać tego można tylko za pośrednictwem umysłu. Indywidualność trwa, wbrew ciągłym zmianom we wszystkich czynnikach składowych jaźni; w życiu materialnym zmiany te są stopniowe; w momencie śmierci i po ponownym uosobieniu przemiana jest gwałtowna. Prawdziwa rzeczywistość całej indywidualności (osobowości) może funkcjonować, reagując na warunki wszechświatowe, dzięki nieustającym zmianom części składowych; stagnacja kończy się nieuchronną śmiercią. Ludzkie życie jest niekończącą się zmianą czynników życiowych, zjednoczonych stabilnością niezmiennej osobowości.
112:5.21 I kiedy się obudzicie na światach-mieszkaniach Jerusem, będziecie tak odmienieni, duchowe przeobrażenie będzie tak wielkie, że gdyby nie Dostrajacz Myśli i opiekun przeznaczenia, którzy tak wiernie wiążą wasze nowe życie w nowych światach z waszym starym życiem w pierwszym świecie, mielibyście z początku trudności w skojarzeniu nowej świadomości morontialnej z przywróconą pamięcią waszej poprzedniej tożsamości. Pomimo ciągłości osobowej indywidualności, większość życia śmiertelnika z początku może się wydawać niewyraźnym i zamglonym snem. Jednak czas wyjaśni wiele związków ludzkich.
112:5.22 Dostrajacz Myśli będzie przypominać i wskrzeszać dla was tylko te wspomnienia i doświadczenia, które są częścią waszej wszechświatowej działalności i mają dla niej istotne znaczenie. Jeśli Dostrajacz był partnerem w kształtowaniu się czegoś w ludzkim umyśle, wtedy te wartościowe doświadczenia przetrwają w wiecznej świadomości Dostrajacza. Jednak większość waszego przeszłego życia i jego wspomnień, nie posiadających ani znaczeń duchowych ani wartości morontialnych, przepadnie wraz z materialnym umysłem; większość doświadczeń materialnych przeminie jak stare rusztowanie, które połączywszy was z poziomem morontialnym, nie służy już niczemu we wszechświecie. Jednak osobowość i związki pomiędzy osobowościami nigdy nie są rusztowaniem; pamięć śmiertelnika o związkach osobowości ma wartość kosmiczną i będzie trwać. Na światach-mieszkaniach będziecie poznawać i będziecie poznawani, a oprócz tego będziecie pamiętali i będą o was pamiętać dawni towarzysze krótkiego, ale ciekawego życia na Urantii[6].
112:6.1 Tak jak motyl wyłania się ze stadium gąsienicy, tak prawdziwe osobowości istot ludzkich wyłaniają się na światach-mieszkaniach, po raz pierwszy objawione niezależnie od byłego spowicia w ciele materialnym. Morontialna działalność we wszechświecie lokalnym związana jest z ciągłym wywyższaniem mechanizmu osobowości, od początków poziomu morontialnego istnienia duszy w górę, ku końcowemu poziomowi morontialnemu rozwijającej się duchowości.
112:6.2 Trudno jest opowiadać wam o formach waszej osobowości morontialnej, przeznaczonej do życia we wszechświecie lokalnym. Dostaniecie morontialną formę przejawiania się osobowości i to są te wyposażenia, które w końcowym podsumowaniu przekraczają wasze zrozumienie. Takie formy, podczas gdy całkowicie rzeczywiste, nie są formami energii klasy materialnej, jakie rozumiecie obecnie. Na światach wszechświata lokalnego służą jednakże temu samemu celowi, jakiemu służą wasze ciała materialne na planetach, z których pochodzicie.
112:6.3 Do pewnego stopnia kształt materialnego ciała-formy reaguje ma charakter tożsamości osobowości; w pewnym stopniu ciało materialne odzwierciedla coś z nieodłącznej natury osobowości. W jeszcze większym stopniu odzwierciedla to forma morontialna. W życiu materialnym śmiertelnicy mogą być zewnętrznie piękni, choć brzydcy duchowo; w życiu morontialnym, a coraz bardziej na wyższych jego poziomach, forma osobowości będzie się zmieniać w pełni zgodnie z naturą osoby wewnętrznej. Na poziomie duchowym, forma zewnętrzna i natura wewnętrzna zaczynają się zbliżać do zupełnej jednolitości, która jest coraz doskonalsza na wyższych poziomach duchowych.
112:6.4 W stanie morontialnym, wznoszący się śmiertelnik jest wyposażony w nebadońską odmianę kosmicznego wyposażenia umysłowego Ducha Nadrzędnego z Orvontonu. W tym stanie, intelekt śmiertelnika jako taki znika, przestaje istnieć jako zogniskowany byt wszechświatowy, niezależny od niezróżnicowanych obwodów umysłu Stwórczego Ducha. Jednak znaczenia i wartości umysłu śmiertelnika nie zanikają. Pewne stadia umysłu istnieją w przetrwałej duszy; pewne empiryczne wartości dawnego umysłu ludzkiego przechowywane są przez Dostrajacza; a we wszechświecie lokalnym pozostają zapisy życia ludzkiego, jak było przeżywane w ciele, razem z pewnymi żywymi zapisami w licznych istotach, które zajmują się ostateczną ewaluacją wznoszących się śmiertelników, a szereg tych istot rozciąga się od serafina do Uniwersalnych Cenzorów i prawdopodobnie jeszcze dalej, aż do Najwyższego.
112:6.5 Wola istoty stworzonej nie może istnieć bez umysłu, jednak trwa ona, pomimo utraty materialnego intelektu. Zaraz po przeżyciu śmierci, wznosząca się osobowość prowadzona jest w znacznym stopniu przez formy charakteru odziedziczone z ludzkiego życia i przez pojawiające się wtedy działanie moty morontialnej. I tacy przewodnicy postępowania w mieszkaniach działają zadowalająco we wczesnych stadiach życia morontialnego, jeszcze przed pojawieniem się woli morontialnej, jako dojrzałej, wolicjonalnej ekspresji wznoszącej się osobowości.
112:6.6 Podczas życia we wszechświecie lokalnym nie pojawiają się wpływy porównywalne do siedmiu przybocznych umysłów duchów z ludzkiej egzystencji. Umysł morontialny musi się rozwijać w bezpośrednim kontakcie z kosmicznym umysłem, jak ten kosmiczny umysł został zmodyfikowany i przekształcony przez stwórcze źródło intelektu wszechświata lokalnego – Boską Opiekunkę.
112:6.7 Przed śmiercią, umysł śmiertelnika jest w swej świadomości niezależny od obecności Dostrajacza; przyboczny umysł potrzebuje tylko połączonych form materialno-energetycznych aby mógł działać. Jednak morontialna dusza, będąc superprzyboczną, nie zachowuje swej samoświadomości bez Dostrajacza, gdy jest pozbawiona mechanizmu materialno-umysłowego. Rozwijająca się dusza posiada jednak ciągłość charakteru, wywiedzioną z decyzji związanego z nią uprzednio przybocznego umysłu i ten charakter staję się aktywną pamięcią, kiedy jego formy zostają ożywione przez powracającego Dostrajacza.
112:6.8 Trwanie pamięci jest dowodem zachowania tożsamości pierwotnego jestestwa; jest to konieczne dla dopełnienia samoświadomości, gdy idzie o ciągłość i ekspansję osobowości. Ci śmiertelnicy, którzy się wznoszą bez Dostrajaczy, są zależni, gdy idzie o rekonstrukcję ludzkiej pamięci, od pouczeń seraficznych towarzyszy; poza tym morontialne dusze zespolonych z Duchem śmiertelników nie są niczym ograniczone. Forma pamięciowa trwa w duszy, ale ta forma potrzebuje obecności dawnego Dostrajacza, aby natychmiast zacząć się uświadamiać jako kontynuacja pamięci. Pod nieobecność Dostrajacza, przetrwałemu śmiertelnikowi potrzeba znacznej ilości czasu, aby ponownie odkryć i ponownie się nauczyć – znowu przejąć – pamięciową świadomość znaczeń i wartości poprzedniej egzystencji.
112:6.9 Dusza, o wartości przetrwania śmierci, wiernie odzwierciedla zarówno jakościowe jak i ilościowe działania i motywacje materialnego intelektu, poprzedniej siedziby tożsamości jestestwa. Wybierając prawdę, piękno i dobroć, umysł śmiertelnika wkracza w swe przedmorontialne stadium bytu we wszechświecie, działając pod kuratelą siedmiu przybocznych umysłów-duchów, zjednoczonych kierownictwem ducha mądrości. Potem, po opanowaniu siedmiu okręgów osiągnięć morontialnych, nakładanie się wyposażenia umysłu morontialnego na przyboczny umysł daje początek przedduchowemu, albo morontialnemu stadium rozwoju we wszechświecie lokalnym.
112:6.10 Kiedy istota stworzona opuszcza swą rodzimą planetę, pozostawia za sobą służbę przybocznych i zależna jest wyłącznie od intelektu morontialnego. Kiedy wznosząca się istota opuszcza wszechświat lokalny, osiąga duchowy poziom bytu, wychodząc poza poziom morontialny. Ten nowo powstały byt duchowy dostraja się wtedy do bezpośredniego działania kosmicznego umysłu Orvontonu.
112:7.1 Zespolenie z Dostrajaczem Myśli przydaje osobowości wiecznych aktualności, które wcześniej były jedynie potencjalne. Wśród tych nowych wyposażeń można wymienić: utrwalenie cech boskości, doświadczenia i wspomnienia z przeszłej wieczności, nieśmiertelność i stadium uwarunkowanej, potencjalnej absolutności.
112:7.2 Po zakończeniu waszego ziemskiego kursu w tymczasowej formie, budzicie się na obrzeżach lepszego świata i w końcu zostajecie zjednoczeni w wiecznych objęciach z waszym wiernym Dostrajaczem[7][8]. I to zespolenie stanowi tajemnicę uczynienia jedności z Boga i człowieka, tajemnicę ewolucji istoty skończonej i jest to wieczną prawdą. Zespolenie jest tajemnicą świętej sfery Ascendingtonu i żadna istota, oprócz tych, które doświadczyły zespolenia z duchem Bóstwa, nie może pojąć prawdziwego znaczenia tych aktualnych wartości, które zostają połączone, kiedy tożsamość istoty czasu staje się wieczną jednością z duchem Rajskiego Bóstwa.
112:7.3 Zespolenie z Dostrajaczem następuje zazwyczaj wtedy, kiedy wznosząca się istota przebywa w swoim systemie lokalnym. Może ono się zdarzyć na planecie narodzin, jako zapanowanie nad naturalną śmiercią; może mieć miejsce na jakimkolwiek ze światów-mieszkań albo w zarządzie systemu; może nawet być opóźnione do czasu pobytu w konstelacji albo, w szczególnych przypadkach, może nie zostać dopełnione, zanim wznosząca się istota nie dotrze do stolicy wszechświata lokalnego.
112:7.4 Kiedy zespolenie z Dostrajaczem staje się faktem, nie może już zaistnieć żadne przyszłe niebezpieczeństwo dla wiecznego życia takiej osobowości. Niebiańskie istoty przechodzą próbę w długim doświadczeniu, ale śmiertelnicy przechodzą względnie krótką i intensywną próbę na światach ewolucyjnych i morontialnych.
112:7.5 Zespolenie z Dostrajaczem nie zdarza się nigdy wcześniej, zanim rozporządzenia z superwszechświata nie ogłoszą, że istota ludzka poczyniła końcowy i nieodwołalny wybór wiecznego istnienia. Ogłoszenie takie sankcjonuje zjednoczenie i kiedy zostaje wydane, stanowi orzeczenie zgody na ostateczne opuszczenie granic wszechświata lokalnego przez zespoloną osobowość, aby się mogła udać do zarządu superwszechświata, skąd pielgrzym czasu, w odległej przyszłości, będzie objęty sekonafinem na długi lot do wszechświata centralnego, do Havony i na przygodę z Bóstwem.
112:7.6 Na światach ewolucyjnych indywidualność jest materialna; jest rzeczą we wszechświecie i jako taka podlega prawom materialnej egzystencji. Jest ona faktem w czasie i reaguje na jego zmienne koleje. Decyzje o życiu wiecznym muszą być tutaj wyrażone. W stadium morontialnym jaźń staje się nową i bardziej trwałą rzeczywistością wszechświatową a jej ciągły rozwój oparty jest na jej stopniowym dostrajaniu się do umysłu i obwodów duchowych wszechświatów. Teraz decyzje o życiu wiecznym są potwierdzane. Kiedy jaźń osiąga poziom duchowy, staje się wartością pewną we wszechświecie i ta nowa wartość opiera się na tym, że decyzje o życiu wiecznym zostały dokonane, o czym świadczy wieczne zespolenie z Dostrajaczem. Osiągnąwszy status prawdziwej wartości wszechświatowej, istota zostaje wyzwolona w swym potencjale poszukiwania najwyższej wartości wszechświatowej – Boga.
112:7.7 Takie, zespolone istoty, są dwojakie w swych oddziaływaniach z wszechświatem – są odrębnymi jednostkami morontialnymi, niezupełnie różnymi od serafinów i są także potencjalnie istotami klasy rajskich finalistów.
112:7.8 Zespolona jednostka jest w rzeczywistości jedną osobowością, jedną istotą, której jedność nie poddaje się żadnej analizie ze strony jakiejkolwiek istoty inteligentnej z wszechświatów. I tak, przeszedłszy trybunały wszechświata lokalnego, od najniższego do najwyższego, z których żaden nie jest zdolny zidentyfikować człowieka czy Dostrajacza, jednego niezależnie od drugiego, będziecie w końcu postawieni przed Władcą Nebadonu, Ojcem waszego wszechświata lokalnego. I tutaj, z ręki tej samej istoty, której stwórcze ojcostwo we wszechświecie czasu umożliwiło powstanie waszego życia, otrzymacie te referencje, które upoważnią was ostatecznie do wejścia na drogę superwszechświata, w poszukiwaniu Ojca Uniwersalnego.
112:7.9 Czy tryumfujący Dostrajacz zdobył osobowość przez wspaniałą służbę dla ludzkości, czy dzielny człowiek osiągnął nieśmiertelność przez szczere wysiłki osiągnięcia podobieństwa do Dostrajacza? Ani jedno ani drugie, ale razem umożliwili ukształtowanie się członka jednej z unikalnych klas wznoszących się osobowości Najwyższego, takiego, który zawsze będzie użyteczny, wierny i wydajny, kandydata do przyszłego wzrostu i rozwoju, zawsze sięgającego wzwyż i nigdy nie ustającego w niebiańskim wznoszeniu się, aż przemierzone zostanie siedem orbit Havony i dusza, swego czasu ziemskiego pochodzenia, stanie w czci pełnym uznaniu rzeczywistej osobowości Ojca w Raju.
112:7.10 Przez całe to wspaniałe wznoszenie się, Dostrajacz Myśli stanowi Boską rękojmię przyszłości i pełną duchową stabilizację wznoszącego się śmiertelnika. W międzyczasie, istnienie wolnej woli u śmiertelnika daje Dostrajaczowi wieczny kanał wyzwolenia jego Boskiej i nieskończonej natury. Teraz, te dwie tożsamości stają się jedną; żadne zdarzenie czasu czy wieczności nigdy nie może oddzielić człowieka od Dostrajacza; są nierozłączni, zespoleni na wieczność.
112:7.11 Na światach, gdzie ludzie zespalają się z Dostrajaczem, przeznaczenie Nieodgadnionego Monitora jest takie samo jak przeznaczenie wznoszącego się śmiertelnika – Rajski Korpus Finalizmu. I ani Dostrajacz ani śmiertelnik nie mogą osiągnąć tego unikalnego celu bez pełnej współpracy i wzajemnej pomocy drugiego. To nadzwyczajne partnerstwo jest jednym z najciekawszych i najbardziej zadziwiających fenomenów kosmicznych w tej epoce wszechświata.
112:7.12 Od czasu zespolenia z Dostrajaczem, status wznoszącego się człowieka jest statusem istoty ewolucyjnej. Ludzki element zespolenia pierwszy posiadł osobowość i dlatego też przewyższa Dostrajacza we wszystkim, co dotyczy rozpoznawania osobowości. Rajską, główną siedzibą takiej zespolonej istoty jest Ascendington a nie Divinington i ta unikalna kombinacja Boga i człowieka jest klasyfikowana jako wznoszący się śmiertelnik, przez całą drogę wzwyż, aż do Korpusu Finalizmu.
112:7.13 Kiedy Dostrajacz zespoli się w końcu ze wznoszącym się śmiertelnikiem, numer takiego Dostrajacza jest usuwany z zapisów superwszechświata. Nie wiem, co się dzieje w zapisach Diviningtonu, ale przypuszczam, że rejestracja takiego Dostrajacza zostaje przesunięta do tajnych okręgów najbliższego otoczenia Grandfandy, który sprawuje obowiązki szefa Korpusu Finalizmu.
112:7.14 Zespolenie z Dostrajaczem oznacza, że Ojciec Uniwersalny dotrzymał swej obietnicy podarowania siebie istotom materialnym; wypełnił swą obietnicę i wykonał swój plan wiecznego obdarzenia ludzkości boskością. Odtąd człowiek próbuje realizacji i aktualizacji nieograniczonych możliwości, tkwiących w tym niebiańskim partnerstwie z Bogiem, które stało się faktem.
112:7.15 Znanym obecnie przeznaczeniem żyjących wiecznie śmiertelników jest Rajski Korpus Finalizmu; jest to też cel, do którego dążą wszystkie Dostrajacze Myśli, złączone w wiecznej wspólnocie z ich śmiertelnymi towarzyszami. Obecnie rajscy finaliści działają w wielkim wszechświecie i pełnią w nim wiele funkcji, jednak wszyscy przypuszczamy, że będą mieli inne i nawet bardziej niebiańskie zadania do wykonania w odległej przyszłości, po tym, jak siedem superwszechświatów zostanie ustanowionych w światłości i życiu i kiedy skończony Bóg wyłoni się ostatecznie z tej tajemnicy, która obecnie spowija to Najwyższe Bóstwo.
112:7.16 Zostaliście w pewnym stopniu poinformowani o organizacji i personelu wszechświata centralnego, superwszechświatów i wszechświatów lokalnych; powiedziano wam co nieco o rodzaju i pochodzeniu niektórych z różnorodnych osobowości, które obecnie rządzą tymi rozległymi kreacjami. Zostaliście też poinformowani, że organizują się rozległe galaktyki wszechświatów, położonych daleko poza peryferiami wielkiego wszechświata, na pierwszym poziomie przestrzeni zewnętrznej. Oznajmiono także w tych narracjach, że Istota Najwyższa powinna ujawnić swe nie objawione funkcje trzeciego stadium w tych niezbadanych obecnie regionach przestrzeni zewnętrznej i powiedziano wam również, że finaliści z rajskiego korpusu są empirycznymi dziećmi Najwyższego.
112:7.17 Wierzymy, że przeznaczeniem śmiertelników zespolonych z Dostrajaczem jest funkcjonowanie, wraz z ich towarzyszami finalistami, w pewien sposób w administracji wszechświata na pierwszym poziomie przestrzeni zewnętrznej. Nie mamy najmniejszych wątpliwości, że w odpowiednim czasie te ogromne galaktyki staną się wszechświatami zamieszkałymi. I tak samo jesteśmy przekonani, że wśród ich administratorów znajdą się rajscy finaliści, których natury są kosmicznym rezultatem połączenia istoty stworzonej i Stwórcy.
112:7.18 Jaka wspaniała przygoda! Jaka romantyka! Gigantyczny wszechświat zarządzany przez dzieci Najwyższego, przez uosobionych i uczłowieczonych Dostrajaczy, przez obdarzonych Dostrajaczem i uwiecznionych śmiertelników, przez te tajemnicze kombinacje wiecznych związków najwyższych znanych przejawów esencji Pierwszego Źródła i Centrum, oraz najniższej formy inteligentnego życia, zdolnej do zrozumienia Ojca Uniwersalnego i dotarcia do niego. Wyobrażamy sobie, że tak połączone istoty, to partnerstwo Stwórcy i stworzonego, będą znakomitymi władcami, niezrównanymi administratorami oraz wyrozumiałymi i współczującymi szefami wszelkich form życia inteligentnego, jakie może powstać w tych przyszłych wszechświatach pierwszego poziomu przestrzeni zewnętrznej.
112:7.19 Jest prawdą, że wy śmiertelnicy jesteście ziemskiego, zwierzęcego pochodzenia, waszym ciałem naprawdę jest proch[9]. Ale kiedy rzeczywiście będzie to waszą wolą, jeśli naprawdę tego pragniecie, dziedzictwo epok będzie wasze i pewnego dnia służyć będziecie we wszechświatach w waszym prawdziwym charakterze – jako dzieci Najwyższego Boga doświadczenia i jako boscy synowie Rajskiego Ojca wszystkich osobowości.
112:7.20 [Przedstawione przez Samotnego Posłańca z Orvontonu].
| Przekaz 111. Dostrajacz a dusza |
Indeks
Wersja wielokrotna |
Przekaz 113. Seraficzni opiekunowie przeznaczenia |